Του ΣΤΑΘΗ*
Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ: «Οποιος κοιτάει όμως την Ελλάδα βλέπει ότι πέρασαν οι χαμένοι μήνες. Είχαμε μια συζήτηση εδώ με τον κ. Τσίπρα, αλλά πρέπει να πω ότι αξίζει σεβασμό η αλλαγή πορείας που έκανε, γιατί χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν έχει μέλλον η χώρα. Ετσι, ο κ. Τσίπρας απέδειξε ότι η αριστερή ιδεολογία απέτυχε σ’ αυτήν την ήπειρο, γι’ αυτό και υποχωρούν οι Podemos στην Ισπανία».
Κατόπιν τούτου λέω να πάω να πιω έναν καφέ (με κώνειο), αλλά ο Ζαν-Κλοντ (έχουμε αποκτήσει πλέον μιαν κάποια οικειότητα) με «τραβάει απ’ το μανίκι» και μου λέει: «Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να σεβαστεί τους όρους του Μνημονίου, αλλιώς η αντίδραση της Ε.Ε. θα είναι διαφορετική». Ε, τότε «τι τις χρειαζόμαστε τις εκλογές;», που λέει και ο κ. Δραγασάκης.
Δεν τις χρειαζόμαστε! Ετσι κι αλλιώς ο επόμενος Ελληνας Πρωθυπουργός θα «κυβερνά» υπό τας διαταγάς του Ευρωπαίου Υπερπρωθυπουργού - εν προκειμένω του Ολλανδού Μάαρτεν Φερβέι.
Τι να τις κάνουμε τις εκλογές; το αποτέλεσμά τους είναι προδιαγεγραμμένο. Δηλαδή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ (ή η Ν.Δ.) δεν συγκυβερνήσει με τη Ν.Δ. (ή η Ν.Δ. με τον ΣΥΡΙΖΑ) και συγκυβερνήσουν είτε ο ένας είτε η άλλη είτε και οι δύο με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι, δεν θα είναι η φάση Γιάννης και θα είναι Γιαννάκης;
Η ουσία είναι μία: «Η όποια κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει το μνημόνιο» (Ζαν-Κλοντ) και κακώς η Αριστερά «δαιμονοποίησε το μνημόνιο» (Γιάννης Δραγασάκης). Πράγματι δεν χρειαζόμαστε εκλογές, αν πλέον η αστική δημοκρατία στη χώρα μας είναι το μνημόνιο. Αν δεν έχουμε Σύνταγμα κι έχουμε μνημόνιο. Κι όσοι λένε (νεόκοποι νεομνημονιακοί) ότι θα μπορέσουν να απαλύνουν τις συνέπειες απ’ την εφαρμογή του μνημονίου με άλλα ισοδύναμα μέτρα ή δομικές αλλαγές που θα αποδώσουν στο μέλλον, λένε το ίδιο ψέμα που έλεγαν και οι παλαιομνημονιακοί - ή μήπως όχι; Μήπως δεν έλεγαν ψέματα οι παλαιομνημονιακοί και τους παρεξηγήσαμε;
Μήπως έχει δίκιο ο κ. Βορίδης όταν καγχάζει με τους νεομνημονιακούς που (πριν να αυτομολήσουν στις τάξεις των παλαιομνημονιακών) χαρακτήριζαν τα ανδρείκελα των μνημονίων «γερμανοτσολιάδες» και «δωσίλογους»;
Μήπως σφάλαμε, σύντροφοι, κι έχουμε αδικήσει τον Αδώνιδα, την κυρία Βούλτεψη και τονΕΝΦΙΑ; Ευτυχώς που η ηγεσία του αυτομολήσαντος ΣΥΡΙΖΑ σχίζει τα ιμάτιά της και διακηρύσσει ότι όσο συνεργάζεται με την κυρία Μέρκελ, δεν θα συνεργασθεί ποτέ με τον κ. Μεϊμαράκη. Εξοχα!
Λένε κάποιοι σύντροφοι (κι ανάμεσά τους ορισμένοι αγαπητοί) ότι πρέπει να δώσουμε στον ΣΥΡΙΖΑμια «δεύτερη ευκαιρία». Να τη δώσουμε, βρε σύντροφοι. Με ποιες προδιαγραφές; Με τους γκαουλάιτερ στα υπουργεία; Προσδοκώντας σε τι; σε ισοδύναμα (για το 10% του κακού) που εκ προοιμίου απαγορεύει αυστηρώς και διά ροπάλου το Μνημόνιο; (διαβάστε το!)
Να δώσουμε μια «δεύτερη ευκαιρία» προσδοκώντας ότι ο κ. Τσίπρας θα διαπραγματευθεί για το χρέος καλύτερα απ’ όπως διαπραγματεύθηκε για το Μνημόνιο; Και να θέλει δεν μπορεί! Εχει ήδη δεσμευθεί από το Μνημόνιο για το είδος, τον χρόνο και το εύρος των διαπραγματεύσεων που (του) επιτρέπεται να γίνουν για το χρέος. Λέει πια ψέματα και για το χρέος ο Αλέξης, διότι το Μνημόνιο το έχει διαβάσει - διαβάστε το κι εσείς. Ονομαστική απομείωση του χρέους, ούτε για αστείο. Επιμήκυνση (όπως και επί Ν.Δ.) - κι αυτή, αφού ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο. Με τις
αυτοκτονίες να συνεχίζονται, την ανεργία να διογκώνεται και τα απομεινάρια του εργατικού δικαίου να ξεχαρβαλώνονται! Αστειευόμαστε; Με ποιους αστειευόμαστε; με τα θύματά μας; Καγχάζουμε μαζί με τον κυρ Σαγιά και τον κυρ Μάρδα για όσα έλεγε η Αριστερά πριν ένα μέρος της να αυτομολήσει στη δεξιά και έτσι να «αποδείξει ότι η αριστερή ιδεολογία απέτυχε σ’ αυτήν την ήπειρο» (Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ).
Καμιά Αριστερά δεν απέτυχε. Απέτυχαν εκείνοι που γονάτισαν. Εκείνοι που τώρα αναθέτουν στον κ. Καμμένο τη βρόμικη δουλειά να στοχοποιήσει τον κ. Βαρουφάκη. Ανήκουστα πράγματα! -ανοίκεια για την Αριστερά! Ολων των ειδών και αποχρώσεων. Ως φαίνεται, πολλά κομματικά στελέχη της Αριστεράς έχουν μείνει επί μακρόν εκτός κοινωνίας κι εντός των κομματικών τειχών. Εχουν γίνει αυτά τα στελέχη σέχτες και ομάδες μιας αυτοαναφορικής, αυτοσυντηρούμενης και αυτοεκπληρούμενης γραφειοκρατίας, Απ’ ό,τι γίνεται πλέον φανερό, η Αριστερά επαναπαυόταν για πολύ καιρό στις δάφνες μιας ηθικής που δεν χρειαζόταν να αποδείξει ότι διαθέτει.
Τώρα, που ο λαός μάς χρειάσθηκε, ζυγιζόμαστε και πολλοί εξ ημών βγαίνουμε ελλιποβαρείς. Αν λοιπόν τώρα κάτι επείγει, αυτό είναι η αναβάπτιση της Αριστεράς στην ηθική της.
ΥΓ.1: Πριν δέκα μέρες η Γερμανία γιόρτασε την επέτειο της ενοποίησής της το 1990. Ουδείς (πλην δυο-τριών Λακεδαιμονίων) υπενθύμισε με αυτήν την ευκαιρία στη χώρα του Γκαίτε την υπόσχεσή της, ότι μετά την ενοποίησή της θα προχωρήσει στις αποζημιώσεις που οφείλει στα θύματα της χώρας του Χίτλερ.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο για εκείνους που ηττώνται; όταν αρχίζουν να μηρυκάζουν τη ρητορική εκείνων που τους νικούν. Λέξη δεν έλεγε η κυβέρνηση Τσίπρα τον τελευταίο καιρό για τις Πολεμικές Αποζημιώσεις, λέξη και για τη ρύθμιση των χρεών της Γερμανίας το 1953. Γιατί;
Δεν ξέρουμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή μας γίνεται η φωνή τους;
ΥΓ. 2: Προς τον αγαπημένο μου Χάρρυ Κλυνν, που μου έστειλε ανοιχτή επιστολή, μία και μόνη ανοιχτόκαρδη απάντηση: Κυριακή κοντή γιορτή. Οχι βεβαίως για τις εκλογές. Αλλά για το τι εστί ο καθείς. (Και τότε θα ξαναγιορτάσουμε πάλι μαζί, Χάρρυ...)
*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου