Επειδή η νέα Βουλή είναι κατά 90% μνημονιακή και κατά το υπόλοιπο 6% ναζιστική. Επειδή μπήκε στη Βουλή ο Λεβέντης και όχι ο Γλέζος. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε περίπου όσο πήρε τον Γενάρη. Επειδή η ΝΔ πήρε περισσότερο από όσο πήρε το Γενάρη. Επειδή η Αριστερά καταποντίστηκε ή έμεινε στάσιμη μετά από ένα ακόμη μνημόνιο. Επειδή η υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου καμιά φθορά δεν προκάλεσε στους υποστηρικτές του. Επειδή, επειδή, επειδή…
Τότε ο κόσμος είναι μεγάλος μαλάκας.
Ακολουθώντας την προτροπή του Γκράουτσο Μαρξ «αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες», μήπως να εκλέξουμε έναν άλλο λαό;
Για την Αριστερά, μεγαλύτερη παγίδα από την ήττα και τη συντριβή είναι το ανάθεμα στο λαό που δεν καταλαβαίνει. Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να συνέλθεις, να ανασκοπήσεις, να επανέλθεις. Στη δεύτερη περίπτωση απλώς αναχωρείς προς άλλες κατευθύνσεις. Προς ιερατείο Περισσού ή προς αντιεξουσιαστικές ανυπόμονες θάλασσες. Θα φταίει εσαεί ο λαός που είναι μαλάκας, μικροαστός, δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει. Το διαζύγιο με την κομμουνιστική αντίληψη θα είναι μόνιμο.
Ο ίδιος λαός που έδωσε το ηρωικό ΟΧΙ έδωσε την κατά 90% μνημονιακή νέα Βουλή. Είναι απολύτως ο ίδιος. Και δεν μπορεί αρχές Ιούλη να είναι ήρωας και μέσα Σεπτέμβρη να είναι αχρείος. Αν κατανοήσουμε το προφανές, μπορούμε να πάμε παρακάτω.
Το πρώτο βήμα είναι να βλέπουμε αυτό που συμβαίνει μπροστά στη μύτη μας. Ο ίδιος λαός που πίστεψε πριν τις 5 Ιούλη ότι όλα γίνονται, μετά τις 5 Ιούλη «κατάλαβε» ότι τίποτα δεν γίνεται. Του το είπαν οι ίδιοι άνθρωποι που τον φλόμωναν νωρίτερα με ηρωικούς λόγους για Όχι, για Αντίσταση, για Αξιοπρέπεια. Η προδοσία ήταν σοκαριστική, η συνθηκολόγηση ήταν ανέντιμη, αλλά αυτό και μόνο το γεγονός παράγει υλικότατα αποτελέσματα.
Οι προσδοκίες εξανεμίστηκαν, η ελπίδα εκτελέστηκε εν ψυχρώ, το ηθικό και το φρόνημα τσακίστηκε. Το ΟΧΙ ηττήθηκε. Τόσο απλά, τόσο καθαρά. Και ο λαός δεν αντέδρασε στην προδοσία, γιατί κάθε φορά ο λαός διαμορφώνεται από τις πολιτικές διαμεσολαβήσεις. Με τον ίδιο τρόπο που η προκήρυξη του δημοψηφίσματος τον έστειλε στα ουράνια, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η υπογραφή του μνημονίου Τσίπρα τον έστειλε στα Τάρταρα. Με μηδενικές προσδοκίες και με αποδοχή μιας ατιμωτικής συναίνεσης στη νέα βαρβαρότητα. Και αυτό ακριβώς εκφράστηκε στην κάλπη. Μηδενικές προσδοκίες αλλαγής, αποδοχή του μονόδρομου της βαρβαρότητας, συναίνεση στο νέο βιασμό.
Αν δεν βλέπαμε πέρα από το μύτη μας, αν δεν βλέπαμε δηλαδή ότι ο κόσμος είναι βαθιά ηττημένος, χωρίς προσδοκία και ελπίδα, ίσως να περιορίζαμε τις διθυραμβικές αναφορές στο ΟΧΙ. Και ίσως να αποφεύγαμε την αυταπάτη ότι θα φάμε από τα έτοιμα του 62%. Η πορεία της Λαϊκής Ενότητας όφειλε να ξεκινήσει από το χώνεμα της συντριπτικής ήττας του ΟΧΙ, μια βδομάδα μετά τη συντριπτική νίκη του. Θα επιλέγονταν άλλος λόγος, άλλη πολιτική, άλλη απεύθυνση και άλλη αφετηρία. Αλλά αυτό αφορά μια πολιτική συζήτηση για τις αιτίες της ήττας. Εδώ το ζήτημα είναι άλλο και είναι βαθιά ιδεολογικό.
Αυτό που έχει σημασία είναι η αποκατάσταση της σχέσης ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική. Οι πολιτικές πρωτοβουλίες καλές (πχ δημοψήφισμα) ή κακές (πχ μνημόνιο Τσίπρα) διαμορφώνουν νέους κοινωνικούς συσχετισμούς. Ισχύει φυσικά και το αντίστροφο: Νέοι κοινωνικοί συσχετισμοί διαμορφώνουν νέα πολιτικά αποτελέσματα. Το είδαμε χθες.
Η ελληνική κοινωνία συμπεριφέρθηκε ακριβώς όπως διαμορφώθηκε από τη δηλητηριώδη επίδραση του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει εναλλακτική, όλα είναι μονόδρομος, θα πάμε όπως απαιτούν οι δανειστές, τα κεφάλια μέσα. Ο ηρωικός λαός που από μόνος του, (έξω από τις πολιτικές εξελίξεις, διαμεσολαβήσεις και πρωτοβουλίες), στέκεται και αντιστέκεται και θα δώσει στην αντιμνημονιακή Αριστερά φοβερό ποσοστό, υπάρχει μόνο στη φαντασία μας.
Με βάση τα παραπάνω, το πρόβλημα δεν είναι ούτε στο σιχτίρισμα, ούτε στην αποθέωση του λαού. Για την ακρίβεια και τα δύο, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της παραίτησης από το «κομμουνιστικό καθήκον» διαμόρφωσης των κοινωνικών συσχετισμών, επηρεασμού της περίφημης «μέσης συνείδησης». Αν ο λαός είναι ήρωας και γενναίος, ζήτω του και μπράβο του. Αν ο λαός είναι αχρείος και μαλάκας, να πα να γαμηθεί. Εύκολος ο δρόμος, αλλά τελείως αδιέξοδος.
Το πρόβλημα είναι στα πολιτικά υποκείμενα, στους φορείς και στα μέτωπα. Σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται απλώς να λένε ζήτω ή κάτω, αλλά σε αυτούς που κατανοούν την κατάσταση και πασχίζουν να την αλλάξουν. Πάντα προς τα μπρος, πάντα προς το καλύτερο. Το πρόβλημα της Λαϊκής Ενότητας και της Αριστεράς που απέμεινε μετά το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο, είναι ακριβώς αυτό. Αν θέλει να επιδράσει ως πολιτικό υποκείμενο στο κοινωνικό σώμα. Αν θέλει να το αφουγκραστεί, να μάθει από αυτό, αλλά και να το διαμορφώσει. Αυτή είναι μια βαθιά ιδεολογική αρχή.
Και από εκεί μπορούμε να ξεκινήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου