22-4-2016
Ούτε Φυγή – Ούτε Υποταγή
Δημοσιεύτηκε στη Ρήξη φ. 122
Η πορεία που οργάνωσε ο Δήμος Πατρέων ενάντια στην ανεργία είναι μια καλή ευκαιρία για να αναδειχθεί ίσως η πιο καταστρεπτική συνθήκη της σημερινής κατάστασης, που είναι η μαζική ανεργία των νέων και οι μακρόχρονες επιπτώσεις της στη νεολαία, αλλά και στην κοινωνία στο σύνολό της. Σήμερα, η Δυτική Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να έχει τη δεύτερη χειρότερη επίδοση πανελλαδικά στα ποσοστά ανεργίας, με περίπου 29% του εργατικού δυναμικού της άνεργο.
Η ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους μέχρι 24 ετών ξεπερνάει το 50%, με το ποσοστό να πλησιάζει το 55% στις άνεργες νέες γυναίκες! Στην Πάτρα τα ποσοστά φαίνονται ακόμη χειρότερα, καθώς η ανεργία βρίσκεται κοντά στο 38%, ενώ στους νέους οι εκτιμήσεις μιλάνε για πάνω από 65%! Η τρομακτική αυτή νεανική ανεργία σαρώνει την πόλη μας σαν αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης, του εκτεταμένου παρασιτισμού των τοπικών και εθνικών ελίτ και της πενταετίας των μνημονίων των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ, που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν κάθε παραγωγική ικμάδα του τόπου. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι οι νεώτερες γενιές του τόπου μας βουλιάζουν στη μακροχρόνια ανεργία, τις περιοδικές ανασφάλιστες εργασίες και τα εξοντωτικά 12ώρα για 300 ευρώ.
Η χειρότερη συνέπεια αυτού του παρατεταμένου συλλογικού και προσωπικού αδιεξόδου είναι το φαινόμενο της «Νέας Ξενιτιάς» που σαρώνει τη νεολαία μας. Ξεκίνησε κατά κύριο λόγο από νέους άνεργους επιστήμονες, αλλά πρόσφατα ακουμπάει και τα παιδιά που δεν προχώρησαν σε ανώτερες σπουδές και που αναγκάζονται να βρουν δουλειά όπου γης, συχνά σε άθλιες συνθήκες εκμετάλλευσης και χαμηλών αμοιβών. 250-300.000 νέοι και νέες από 20 έως 39 ετών έχουν εγκαταλείψει τα τελευταία πέντε χρόνια την πατρίδα χρησιμοποιώντας τα δίκτυα καριέρας (ιδιαίτερα οι σπουδασμένοι και οι τεχνικά ειδικευμένοι) που τεχνηέντως στήνουν οι επιχειρήσεις-στρατολόγοι της Γερμανικής Ευρώπης. Ζούνε ως μέτοικοι κυρίως στη Βόρεια και την Κεντρική Ευρώπη, εισπράττοντας συχνά όλα τα αρνητικά στερεότυπα για τους «κλέφτες και τεμπέληδες Έλληνες» που καλλιεργεί συστηματικά αυτή η Ευρώπη. Οι «συνδέσεις μέσω σκάιπ» έχουν γίνει η νέα καθημερινότητα για δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και για χιλιάδες νεανικές παρέες˙ για τους ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσαν στο ίδιο σπίτι ή συναντιόντουσαν στο ίδιο στέκι, αυτό είναι το θλιβερό απομεινάρι της παλιάς κοινωνικότητας.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία εκπέμπει SOS, καθώς η υπογεννητικότητα και η φυγή των νέων απειλούν να τη μεταβάλουν οριστικά σε μια χρεοκοπημένη χώρα φτωχών συνταξιούχων. Η φυγή των νέων δεν συνιστά «ατύχημα», ούτε απλώς μια συνέπεια της χρεοκοπίας της χώρας μας. Αποτελεί τη μεγαλύτερη ληστεία του ζωντανού πλούτου της και ταυτόχρονα απομακρύνει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ουσιαστικής αλλαγής, διότι προφανώς μια γερασμένη κοινωνία μπορεί πολύ πιο δύσκολα να αντισταθεί και να ορθοποδήσει. Στερεί τον τόπο από το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να διαθέτει: την ελπίδα…
Η τοπική κοινωνία (όπως και όλη η ελληνική κοινωνία) δεν πρέπει να περιμένει τίποτα από τις πολιτικές δυνάμεις των παλιών και νέων μνημονίων, που τόσο εύκολα υπογράφουν και υλοποιούν την καταστροφή της ίδιας μας της χώρας. Δεν πρέπει να περιμένει τίποτε από ένα παρακμασμένο, διεφθαρμένο ή, στην καλύτερη περίπτωση, ανίκανο πολιτικό σύστημα, το οποίο μέσα στην αρτηριοσκλήρυνσή του αδυνατεί να αντιμετωπίσει, από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα, σε κάθε επίπεδο της συλλογικής μας ζωής, τοπικό, περιφερειακό και πανεθνικό. Μόνο η δική της κινητοποίηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Μια κινητοποίηση σε δυο κατευθύνσεις. Η μία, πολιτική, για να φωνάξει απέναντι στους θλιβερούς ντόπιους διαχειριστές των υπερεθνικών εντολών των δανειστών και των κυρίαρχων το απολύτως αναγκαίο: ΩΣ ΕΔΩ! Η άλλη, δημιουργική, που θα στοχοποιεί τον παρασιτισμό και θα προκρίνει την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον παραγωγικό μετασχηματισμό του τόπου μας. Που θα ενισχύει κάθε σοβαρή προσπάθεια τοπικής παραγωγής, που θα αναδεικνύει τις πρωτοβουλίες στον τομέα της γνώσης, της επιστήμης και της υψηλής τεχνολογίας, της αγροτικής παραγωγής και της μεταποίησης˙ που θα στηρίζει τις συνεταιριστικές και συλλογικές προσπάθειες, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων και θα υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά, τη γη, το περιβάλλον και τον πολιτισμό μας.
Εμείς, σαν «Κοινοτικόν», μόνο έτσι μπορούμε να δούμε αυτήν την προσπάθεια του Δήμου για κεντρική ανάδειξη του προβλήματος της ανεργίας που μαστίζει την περιοχή μας. Σαν το πρώτο μικρό βήμα αγωνιστικής, αλλά και δημιουργικής κινητοποίησης της πατρινής κοινωνίας. Για μας, το σημαντικότερο πρόβλημα που πρέπει να αναδειχθεί από την ερχόμενη κινητοποίηση είναι η παρατεταμένη ανεργία των νέων και οι συνακόλουθες συνέπειές της: η φυγή στην ξενιτιά, η προσωπική παραίτηση, το χάσιμο της ελπίδας, η λουμπενοποίηση. Καλούμε τους νέους και τις νέες της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής να μην το βάλουν κάτω. Να συγκροτήσουν τις αντιστάσεις τους σε δημιουργικές κατευθύνσεις. Να χτίσουν απ’ την αρχή μια κοινωνία αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας. Να βροντοφωνάξουν στην κινητοποίηση που έρχεται, αλλά ουσιαστικά και σε κάθε στιγμή της καθημερινής τους προσπάθειας:
Η ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους μέχρι 24 ετών ξεπερνάει το 50%, με το ποσοστό να πλησιάζει το 55% στις άνεργες νέες γυναίκες! Στην Πάτρα τα ποσοστά φαίνονται ακόμη χειρότερα, καθώς η ανεργία βρίσκεται κοντά στο 38%, ενώ στους νέους οι εκτιμήσεις μιλάνε για πάνω από 65%! Η τρομακτική αυτή νεανική ανεργία σαρώνει την πόλη μας σαν αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης, του εκτεταμένου παρασιτισμού των τοπικών και εθνικών ελίτ και της πενταετίας των μνημονίων των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ, που κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν κάθε παραγωγική ικμάδα του τόπου. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι οι νεώτερες γενιές του τόπου μας βουλιάζουν στη μακροχρόνια ανεργία, τις περιοδικές ανασφάλιστες εργασίες και τα εξοντωτικά 12ώρα για 300 ευρώ.
Η χειρότερη συνέπεια αυτού του παρατεταμένου συλλογικού και προσωπικού αδιεξόδου είναι το φαινόμενο της «Νέας Ξενιτιάς» που σαρώνει τη νεολαία μας. Ξεκίνησε κατά κύριο λόγο από νέους άνεργους επιστήμονες, αλλά πρόσφατα ακουμπάει και τα παιδιά που δεν προχώρησαν σε ανώτερες σπουδές και που αναγκάζονται να βρουν δουλειά όπου γης, συχνά σε άθλιες συνθήκες εκμετάλλευσης και χαμηλών αμοιβών. 250-300.000 νέοι και νέες από 20 έως 39 ετών έχουν εγκαταλείψει τα τελευταία πέντε χρόνια την πατρίδα χρησιμοποιώντας τα δίκτυα καριέρας (ιδιαίτερα οι σπουδασμένοι και οι τεχνικά ειδικευμένοι) που τεχνηέντως στήνουν οι επιχειρήσεις-στρατολόγοι της Γερμανικής Ευρώπης. Ζούνε ως μέτοικοι κυρίως στη Βόρεια και την Κεντρική Ευρώπη, εισπράττοντας συχνά όλα τα αρνητικά στερεότυπα για τους «κλέφτες και τεμπέληδες Έλληνες» που καλλιεργεί συστηματικά αυτή η Ευρώπη. Οι «συνδέσεις μέσω σκάιπ» έχουν γίνει η νέα καθημερινότητα για δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και για χιλιάδες νεανικές παρέες˙ για τους ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσαν στο ίδιο σπίτι ή συναντιόντουσαν στο ίδιο στέκι, αυτό είναι το θλιβερό απομεινάρι της παλιάς κοινωνικότητας.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία εκπέμπει SOS, καθώς η υπογεννητικότητα και η φυγή των νέων απειλούν να τη μεταβάλουν οριστικά σε μια χρεοκοπημένη χώρα φτωχών συνταξιούχων. Η φυγή των νέων δεν συνιστά «ατύχημα», ούτε απλώς μια συνέπεια της χρεοκοπίας της χώρας μας. Αποτελεί τη μεγαλύτερη ληστεία του ζωντανού πλούτου της και ταυτόχρονα απομακρύνει οποιοδήποτε ενδεχόμενο ουσιαστικής αλλαγής, διότι προφανώς μια γερασμένη κοινωνία μπορεί πολύ πιο δύσκολα να αντισταθεί και να ορθοποδήσει. Στερεί τον τόπο από το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να διαθέτει: την ελπίδα…
Η τοπική κοινωνία (όπως και όλη η ελληνική κοινωνία) δεν πρέπει να περιμένει τίποτα από τις πολιτικές δυνάμεις των παλιών και νέων μνημονίων, που τόσο εύκολα υπογράφουν και υλοποιούν την καταστροφή της ίδιας μας της χώρας. Δεν πρέπει να περιμένει τίποτε από ένα παρακμασμένο, διεφθαρμένο ή, στην καλύτερη περίπτωση, ανίκανο πολιτικό σύστημα, το οποίο μέσα στην αρτηριοσκλήρυνσή του αδυνατεί να αντιμετωπίσει, από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα, σε κάθε επίπεδο της συλλογικής μας ζωής, τοπικό, περιφερειακό και πανεθνικό. Μόνο η δική της κινητοποίηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Μια κινητοποίηση σε δυο κατευθύνσεις. Η μία, πολιτική, για να φωνάξει απέναντι στους θλιβερούς ντόπιους διαχειριστές των υπερεθνικών εντολών των δανειστών και των κυρίαρχων το απολύτως αναγκαίο: ΩΣ ΕΔΩ! Η άλλη, δημιουργική, που θα στοχοποιεί τον παρασιτισμό και θα προκρίνει την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον παραγωγικό μετασχηματισμό του τόπου μας. Που θα ενισχύει κάθε σοβαρή προσπάθεια τοπικής παραγωγής, που θα αναδεικνύει τις πρωτοβουλίες στον τομέα της γνώσης, της επιστήμης και της υψηλής τεχνολογίας, της αγροτικής παραγωγής και της μεταποίησης˙ που θα στηρίζει τις συνεταιριστικές και συλλογικές προσπάθειες, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων και θα υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά, τη γη, το περιβάλλον και τον πολιτισμό μας.
Εμείς, σαν «Κοινοτικόν», μόνο έτσι μπορούμε να δούμε αυτήν την προσπάθεια του Δήμου για κεντρική ανάδειξη του προβλήματος της ανεργίας που μαστίζει την περιοχή μας. Σαν το πρώτο μικρό βήμα αγωνιστικής, αλλά και δημιουργικής κινητοποίησης της πατρινής κοινωνίας. Για μας, το σημαντικότερο πρόβλημα που πρέπει να αναδειχθεί από την ερχόμενη κινητοποίηση είναι η παρατεταμένη ανεργία των νέων και οι συνακόλουθες συνέπειές της: η φυγή στην ξενιτιά, η προσωπική παραίτηση, το χάσιμο της ελπίδας, η λουμπενοποίηση. Καλούμε τους νέους και τις νέες της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής να μην το βάλουν κάτω. Να συγκροτήσουν τις αντιστάσεις τους σε δημιουργικές κατευθύνσεις. Να χτίσουν απ’ την αρχή μια κοινωνία αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας. Να βροντοφωνάξουν στην κινητοποίηση που έρχεται, αλλά ουσιαστικά και σε κάθε στιγμή της καθημερινής τους προσπάθειας:
Ούτε φυγή στην ξενιτιά
Ούτε υποταγή στα μνημόνια
Μένουμε Ελλάδα και παλεύουμε!
Ούτε υποταγή στα μνημόνια
Μένουμε Ελλάδα και παλεύουμε!
“KOINOTIKON”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου