9-10-2016
Τον Αύγουστο του 2010 είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τον τίτλο: «ΚΙΤΣ: Η φαιά «αισθητική» της αγοράς».
Προσδίδαμε στο κιτς και την «ιδιότητα» του φαιόμετρου: του μέτρου που καταγράφει τις διακυμάνσεις και το βαθμό του φασισμού της καθεστωτικής πολιτικής και των πολιτικών της.
Πολλά από τα παραδείγματα του κειμένου ήταν παρμένα από τη συγκυρία και τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα εκείνης της περιόδου. Σήμερα το «φαιόμετρο» του ΚΙΤΣ
έχει σπάσει όλα «θερμόμετρα» και έχει πάρει παρανοϊκές διαστάσεις ΟΛΩΝ των διαστροφών: Από πολιτικές και δημοσιογραφικές μέχρι ψυχολογικές…
Το ίδιο πιο χειμαρρώδες έχει γίνει και το ΚΙΤΣ της «αριστεράς» του κεφαλαίου και της «ξύλινης» γλώσσας του ΚΚΕ…
Το ΚΙΤΣ στην κυβέρνηση των «αριστερών» ανδρεικέλων έχει πάρει μορφές παροξυσμού και κραιπάλης.
Δεν είναι και λίγο πράγμα από μια ομάδα «αριστερών» διαστροφών και μιζέριας του 3%, να βρεθείς στα μεθυστικά ύψη της κυβερνητικής εξουσίας. Ο νεοπλουτισμός παίρνει μορφές παροξυσμού και αφηνιασμένης οίησης…
Παροξυσμός οίησης και ηλιθιότητας που αποτυπώνεται στον «τρόμο» της κραιπάλης: Τρέμεις μήπως και σταματήσει η «χρυσή βροχή», η τόσο ευλογημένη, που γεύεσαι γλείφοντας τις μπότες των νέων αποικιοκρατών…
Αυτός ο παροξυσμός της οίησης του νεοπλουτισμού, της οίησης της μικροαστικής μιζέριας και των ποικίλων διαστροφών του «αριστερού» νεφελώματος (ΣΥΡΙΖΑ) που έγινε κυβερνητική εξουσία, σήμερα αποτυπώνεται και στην αισθητική: Το περιεχόμενο (εξουσιαστική αθλιότητα, γελοιότητα και χυδαιότητα του μικροαστικού νεοπλουτισμού), βρίσκει και την αντίστοιχη αισθητική μορφή…
Στο πάρτι του Τσίπρα με τους βουλευτές του στο Μαξίμου, δεν αποτυπώνεται απλώς η χυδαία αισθητική των «αριστερών» ανδρεικέλων (αισθητική οίκων ανοχής), αλλά και η μακάβρια κραιπάλη αυτής της αισθητικής…
Αυτός ο παροξυσμός της κραιπάλης του κυβερνητικού «αριστερού» ΚΙΤΣ, αποτυπώνει και πιο κραυγαλέα τη φαιά ουσία αυτής της κυβέρνησης: Άθλια, επαρμένη και ηλίθια «πόρνη» του 4ου Ράιχ…
Με αυτές τις παρατηρήσεις συμπληρώνουμε το πρώτο και παλιό μας δημοσίευμα για το ΚΙΤΣ, το οποίο αναδημοσιεύουμε…
ΚΙΤΣ: Η φαιά «αισθητική» της αγοράς
Έχει πάρει τέτοιες τερατώδεις διαστάσεις σήμερα η μόλυνση της καπιταλιστικής αγοράς σε όλες τις πολυεδρικές της διαστάσεις (οικονομική, πολιτική, δημοσιογραφική, ηθική κ.λπ) που νιώθεις να τσούζουνε τα μάτια σου και να βουίζουνε τα αυτιά σου, καθώς και πνιγηρή δύσπνοια και ναυτία.
Η «αισθητική» αυτής της μόλυνσης είναι σημαντικό στοιχείο έρευνας και πολύ αποκαλυπτικό. Η αγορά και τα υποπροϊόντα της, η μόλυνση, τα κόπρανά της και η ανοησία έχουν και την ανάλογη αισθητική.
Περιεχόμενο και μορφή είναι αλληλένδετα. Μια μεγάλη ιδέα αποτυπώνεται και αισθητικά ωραία. Η ανοησία, η χυδαιότητα και γενικά κάθε μολυσματική κατάσταση έχουν και την ανάλογη αισθητική. Το να επιχειρήσεις να αποκρύψεις και να λουστράρεις τη μόλυνση με ωραία φόρμα είναι η αυθάδεια της κακογουστιάς.
Αυτήν την αυθάδη αποκορύφωση του κιτς ζούμε σήμερα στη νεοταξική εποχή της ισοπέδωσης των πάντων. Η υποκουλτούρα αποτελεί τη θεότητα της πλανητικής αγοράς, αλλά και το ΕΡΓΑΛΕΙΟακρωτηριασμού των λαών, καταρράκωσης και ισοπέδωσης των κοινωνιών.
Η «αισθητική» του ασύδοτου και αχαλίνωτου αγοραίου «πολιτισμού», δηλαδή η φρενοβλαβής κακογουστιά της μολυσματικής υποκουλτούρας και ανοησίας, δεν αποτελεί απλώς το σήμα κατατεθέν αυτού του κόσμου, του καπιταλιστικού κόσμου, αλλά και τη «χοάνη» πολτοποίησης και ισοπέδωσης των πάντων: Ανθρώπων και ιδεών, της Ιστορίας, της σκέψης, των παραδόσεων, της αγωνιστικής μνήμης, των μεγάλων δημιουργημάτων του ανθρωπίνου πνεύματος, των ηθικών αξιών, κάθε συλλογικής συνείδησης…
Αυτό φαίνεται πιο ευδιάκριτα στο καθεστώς αυτού του αγοραίου καπιταλιστικού κόσμου, στην πολιτική των κομμάτων του καθεστώτος, στους πολιτικούς υπηρέτες και στα προπαγανδιστικά φερέφωνα του καθεστώτος και των κομμάτων του (ΜΜΕ).
Θα μπορούσαμε να πούμε, με μια δόση ειρωνείας, ότι το «Μουσείο» της φρενοβλαβούς κακογουστιάς είναι τα ΜΜΕ:Αυτά αποτελούν σήμερα το τελετουργικό υπερθέαμα του κιτς, τα λαρύγγια της νεοταξικής κακογουστιάς και μόλυνσης.
Θα μπορούσαμε, ακόμα να προσδώσουμε στο κιτς και την «ιδιότητα» του φαιόμετρου: το μέτρο που καταγράφει τις διακυμάνσεις και το βαθμό του φασισμού της καθεστωτικής πολιτικής και των πολιτικών της.
Ο Καρατζαφέρης, ο Άδωνις, ο Πάγκαλος, καθώς και άλλοι κλόουν της πολιτικής μας ζωής αποτελούν απλώς τις ακραίες κακόγουστες γκριμάτσες.
Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αυτά τα «πολιτικά κόπρανα» αν ολόκληρη η πολιτική του καθεστώτος και οι πολιτικοί του δεν ήταν παραγωγοί και έμποροι της μόλυνσης και της ανοησίας, αν δεν ήταν εστίες και σημαιοφόροι του κιτς.
Το ίδιο δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν τα ποικίλα κόπρανα των καναλιών, αυτή η αποκρουστική υποκουλτούρα της χυδαιότητας και της πορνείας των μεσημεριανών (κυρίως) εκπομπών, αν το σύνολο των ΜΜΕ, με τους τηλε-στάρ επικεφαλής, δεν αποτελούσαν τις κεντρικές εστίες παραγωγής και κατανάλωσης της μόλυνσης, συνακόλουθα και του κιτς.
Φυσικά μην πιστέψουμε ότι η κακογουστιά είναι «προσωπικό ελάττωμα», μια προσωπική διαστροφή. Υπάρχουν πολλά άτομα με καλό γούστο που κυλίστηκαν στη λάσπη του κιτς.
Τα πρόσωπα διαμορφώνουν και τις ιδέες τους και την αισθητική τους ανάλογα με τον τρόπο ζωής τους και με το τι υπηρετούν.
Το κιτς βρίσκεται μέσα στο μεδούλι του καπιταλιστικού συστήματος: στην κυρίαρχη αγορά και την κερδοσκοπική απληστία της.
Κάθε εξουσία είναι οργανικά δεμένη με το κιτς. Κολυμπάει μέσα στην κακογουστιά, όπως το ψάρι μέσα στο νερό.
Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός είναι πιο οι γνωστές φόρμες του κιτς.
Ωστόσο, υπάρχει κάτι βαθύτερο από αυτό. Είναι η οργανική έχθρα της εξουσίας προς κάθε ιδέα και κάθε τι το ωραίο.
Οι Ιδέες, η Ομορφιά, η Τέχνη υπάρχουν μόνο όταν βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με τις νόρμες της εξουσίας.
Εξουσία και Ομορφιά (Ιδέες, Τέχνη) είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την Ομορφιά γιατί απειλείται θανάσιμα, νιώθει τρόμο μπροστά στην Ομορφιά.
Εδώ βρίσκεται η ρίζα της κακογουστιάς κάθε εξουσίας: Οικονομικής, πολιτικής, δημοσιογραφικής κ.λπ…
Σήμερα που αυτές οι εξουσίες είναι βαθιά μολυσμένες από τη σήψη και παρακμή του συστήματος και ολοκληρωτικά υποταγμένες στις διεθνείς μαφίες του χρήματος, η κακογουστιά παίρνει και τις ανάλογες αποκρουστικές και θηριώδεις διαστάσεις. Τις διαστάσεις του υπερθεάματος της Νέας Εποχής, της πλανητικής βαρβαρότητας.
Γι’ αυτό και οι δωσίλογοι και γενίτσαροι αυτής της Νέας Εποχής παράγουν τόσο πηχτά κύματα κακογουστιάς και ανοησίας.
Ο πρωθυπουργός: Μια ομιλούσα μακέτα που περιφέρεται «ξερνώντας» ασυνάρτητες ανοησίες και πολιτική κακογουστιά, χωρίς να έχει συναίσθηση, ούτε τσίπα…
Χρυσοχοΐδης: Το κιτς των χολιγουντιανών τρομοκρατικών κατασκευών και των καουμπόικων λεονταρισμών…
Πεταλωτής: Η τηλεοπτική μούμια του κιτς…
Παπακωνσταντίνου-Ραγκούσης: Οι μακέτες των διεθνών μηχανισμών της κακογουστιάς…
Οι «Σύμβουλοι»: τα αμερικανικά υποπροϊόντα του κιτς…
Πάγκαλος: Η ακραία χυδαιότητα της αμοραλιστικής αυθάδειας του κιτς…
Τι ίδιες ποικιλίες και διαβαθμίσεις συναντάμε και στους μπράβους του καθεστώτος: στις ύαινες των ΜΜΕ, σε αυτούς τους αχαλίνωτους έμπορους της κακογουστιάς…
Σημείωση: Θα συμπληρώσουμε το κείμενο, προσεχώς, με κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα της κακογουστιάς των ΜΜΕ, κακογουστιά που ισοπεδώνει τα πάντα και «ξεπλένει» κάθε ακραίο τυχοδιώκτη και αυθάδη αμοραλιστή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου