Σάββατο, 12 Νοεμβρίου 2016
ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ Ο ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ Ο «ΠΡΕΣΒΥΣ ΤΟΥ ΜΑΪΝΤΑΝ» ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Μετά τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις, το ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι εάν εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στον Λευκό Οίκο ο αποχωρών πρόεδρος Ομπάμα, ή έχουμε να κάνουμε με ένα συγκεκαλυμμένο “πραξικόπημα” από το Λόμπυ του Πολέμου.
“Ποιος αποφασίζει για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”, αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Stephen Cohen, βασικός συνεργάτης της επιθεώρησης Nation και ένας εκ των κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών της ρωσικής γεωστρατηγικής. (The Nation, 21/09/2016, “Who is Making American Policy – the President or the War Party?)
Αναφερόμενος στην αμερικανική αεροπορική επίθεση στις συριακές δυνάμεις του Άσσαντ (στις 17 Σεπτεμβρίου), η οποία παραβίασε κατάφωρα την προηγηθείσα συμφωνία για εκεχειρία, λέει ότι κάθε άλλο παρά “τυχαία” έγινε, αφού το Υπουργείο Άμυνας του Άστον Κάρτερ είχε ανοικτά διαφωνήσει στο πλάνο που διαμόρφωσε η συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν.
Αν η επίθεση ήταν εσκεμμένη, αυτό μας δείχνει την δύναμη του αμερικανικού “Κόμματος του Πολέμου” (War Party), που εδράζεται όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά και σε τμήματα του Υπουργείου Εξωτερικών, στο Κογκρέσσο και στα καθεστωτικά μίντια.
Για οκτώ χρόνια, απ' ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα προσπαθούσε να αποφύγει το σενάριο των “neocons” για τον μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή, που θα κατέληγε σε πυρηνική εμπλοκή με το Ιράν. Ένα καταστροφικό ενδεχόμενο που, όπως όλα μαρτυρούν, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα στα μυαλά των πιο παρανοϊκών “γερακιών” του Τελ-Αβίβ και της Ουάσιγκτων.
Απόδειξη γι' αυτό είναι το πόσο λυσσάει, κυριολεκτικά, η δυτική μιντιακή προπαγάνδα, ενώ προελαύνει ο Συριακός στρατός και οι συμμαχικές του δυνάμεις (Ρώσοι και Ιρανοί κομμάντος με Σιΐτες πολιτοφύλακες) για την απελευθέρωση των Συριακών εδαφών από τους τζιχαντιστές.
Με τον ίδιο τρόπο ταυτίζονται αδίστακτα όλα τα συστημικά ΜΜΕ με την εκλεκτή τους υποψήφια Χίλαρυ Κλίντον και τις φιλοπόλεμες απόψεις της για την Μέση Ανατολή.
Ένας άλλος παρατηρητής, ο Βρετανός πρώην διπλωμάτης Alistair Crook, προειδοποιεί επίσης για το Λόμπυ του Πολέμου μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση, που δεν υπακούει στις εντολές του Ομπάμα. (New Cold War Spins Out of Control, consortiumnews.com, 26/09/2016)
Σκίτσο του Latuff
Αυτό που φοβούνται οι νεοσυντηρητικοί (neocons) κύκλοι -οπαδοί μιας νέας αμερικανο-κυριαρχούμενης “Παγκόσμιας Τάξης”- είναι ότι οι επεμβατικές φιλοδοξίες τους θα ακυρωθούν από την αντίδραση του Πούτιν.
Πιο συγκεκριμένα:
α) Η εναντίωση της Ρωσίας στα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή την φέρνει ξανά στο προσκήνιο ως διεθνή μεγάλη δύναμη.
β) Το πρόσφατο σχέδιο της Μόσχας να μεσολαβήσει στο επί δεκαετίες άλυτο Παλαιστινιακό Ζήτημα, που βασίζεται στις όλο και θερμότερες σχέσεις μεταξύ Πούτιν και Νετανυάχου, περιορίζει τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή.
γ) Στην Ουκρανία, η “διάσωση” του εκλεκτού τους (των neocons) Ποροσένκο μπορεί να μην είναι εφικτή πλέον. Ο μόνος δρόμος για κάτι τέτοιο είναι ένας κατά μέτωπον πόλεμος με την Ρωσία, κάτι που δεν ακούγεται πια τόσο απίθανο.
Ήδη προετοιμασίες μεγάλου πολέμου γίνονται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο από το ΝΑΤΟ, το οποίο, παράλληλα, δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει την Μόσχα για επιθετικές προθέσεις....
Η Ουκρανία βυθίζεται καθημερινά όλο και βαθύτερα σε μια κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που υποστήριζαν το Κίεβο, έχουν αρχίσει να αναθεωρούν ή να ουδετεροποιούνται.
δ) Η μεγάλη υποστήριξη που δίνει ο ρωσικός λαός στον Βλαδίμηρο Πούτιν, όπως έδειξαν τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα για την Δούμα (54% για το κόμμα του και 20% για το ΚΚ Ρωσίας), κάνει μάταιη όποια προσπάθεια ανατροπής του εκ των έσω με “πορτοκαλί” πραξικοπήματα, όπως τάχει “προβλέψει” κατ' επανάληψη ο εκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος. Τα νεοφιλελεύθερα φιλοδυτικά κόμματα πήραν μόνο 4% και η κυριότερη αιτία γι' αυτό είναι η ψυχροπολεμική αμερικανική πολιτική προς την Ρωσία.
Απ' ό,τι φαίνεται, οι αποφάσεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ κινούνται σε ένα εκκρεμές μεταξύ των σημερινών ενοίκων του Λευκού Οίκου, Ομπάμα-Μπάϊντεν-Κέρρυ, από την μια, και της γραφειοκρατίας του Στέητ Ντηπάρτμεντ, της CIA και κύκλων του Πενταγώνου, από την άλλη... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι πρώτοι θα είναι παρελθόν σε δύο μήνες, μαζί με το 2016.
Μέσα σ' αυτό πλαίσιο, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η φιγούρα του νέου “τοποτηρητή” της Ουάσιγκτων στην Αθήνα, του πρεσβευτή Τζέφρεϊ Πιάτ (Geoffrey R. Pyatt), πολύ γνωστού από την δράση του στην Ουκρανία κατά την διάρκεια του αιματηρού πραξικοπήματος στο Μαϊντάν.
Ο νέος Αμερικανός πρέσβης Τζέφρϊ Πιάτ στην Αθήνα με τον νυν πρόεδρο της Ουκρανίας Ποροσένκο
Είναι ο ίδιος που, μαζί με την neocon υφυπουργό Βικτώρια Νούλαντ, ενορχήστρωσαν τις εξελίξεις στο Κίεβο ώστε να ανατραπεί ο νόμιμος πρόεδρος Βίκτωρ Γιανουκόβιτς και να έρθουν στην εξουσία οι φιλοναζιστές εκλεκτοί της CIA.
Για τον ρόλο του στις ουκρανικές μεθοδεύσεις ο Αμερικανός διπλωμάτης έχει χαρακτηριστεί σαν ένας “γραβατωμένος και κοστουμάτος πράκτορας της CIA”, που μπορεί να διαχειριστεί ικανοποιητικά τα καυτά ζητήματα που “τρέχουν” ή μπορούν να προκύψουν ανά πάσα στιγμή στην Ανατολική Μεσόγειο. Ποια είναι αυτά; Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, η σοβούσα κρίση στην Τουρκία, που υποδαυλίζεται από την ασταθή συμπεριφορά του Ερντογάν, και η τυχόν ελληνορωσική προσέγγιση στο μέτωπο των αγωγών.
Ιδιαίτερο, επίσης, ενδιαφέρον έχει η ξαφνική επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα (όπως έχει διαρρεύσει ανεπισήμως και απομένει να επιβεβαιωθεί) εν μέσω ενός εκρηκτικού γεωπολιτικού τοπίου όπου συμβαίνουν συγχρόνως πολλές σημαντικές κινήσεις:
α) αρχίζει η τελική επίθεση για να εκδιωχθεί το τέρας του ISIS/Daesh από την Μέση Ανατολή
β) ο νέος “Ψυχρός Πόλεμος” μπαίνει σε λίαν επικίνδυνη φάση
γ) επίκειται πιθανότατα γενικευμένη αναδιάταξη συνόρων στην ευρύτερη περιοχή
δ) υπάρχουν φόβοι για νέα έκρηξη προσφυγικών ρευμάτων από την Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική.
Όλα τα παραπάνω, μαζί με άλλες παράπλευρες εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την χώρα μας.
Αναρωτιέται κανείς, μάλιστα, και για την χρονική συγκυρία που επέλεξε το Χόλυγουντ να ανακατέψει την Ελλάδα στο σενάριο του νέου σήκουελ της σειράς ταινιών κατασκοπείας “Jason Bourne”, που προβλήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες στους κινηματογράφους.
Σε αυτή την καταιγιστική περιπέτεια εμφανίζεται για πολλή ώρα μια Αθήνα να φλέγεται από τις μολότωφ σ' ένα απόλυτο χάος στους δρόμους, όπου χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται με αστυνομικές δυνάμεις μέσα στη νύχτα.
Εκτός από την εικόνα Καμπούλ, που εμφανίζει η πρωτεύουσα της χώρας μας στις σκηνές της ταινίας, συμβαίνουν και άλλα ανατριχιαστικά γεγονότα σ' έναν συνοριακό χώρο που παρουσιάζεται ως “Greek/Macedonian border” από τους υπεύθυνους της παραγωγής.
Η Ελλάδα της ταινίας είναι ακυβέρνητη και κατεστραμμένη, επικρατεί η βία εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων, ενώ αλωνίζουν μυστικοί πράκτορες σε ένα άγριο κυνηγητό μέσα στην πόλη.
Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανέναν θεατή, γνωρίζοντας ότι πολλά σενάρια της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, η οποία έχει πάντα ανοικτούς διαύλους με τα σχέδια που εξυφαίνονται στο Λάνγκλεϋ, επιβεβαιώθηκαν εκ των υστέρων από την ωμή πραγματικότητα.
Τυχαία άραγε το Χόλυγουντ αποφάσισε αυτή την ώρα να ασχοληθεί έτσι με την Ελλάδα;
Χαρακτηριστική σκηνή από το σήκουελ της ταινίας "Jason Bourne"
Εδώ πρέπει να τονίσουμε και την ρευστότητα του διεθνούς πλαισίου εντός του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά.
Κατ' αρχάς, δεν υπάρχει αξιόπιστος διεθνής μεσολαβητής μετά την χρεωκοπία του ΟΗΕ ως ειρηνευτικού οργανισμού.
Η απογοήτευση, επίσης, από την ανικανότητα της αμερικανικής υπερδύναμης να διαχειριστεί τις παγκόσμιες υποθέσεις με αξιόπιστο τρόπο και η σχεδόν εξαφάνιση της ευρωπαϊκής επιρροής από την Ανατολική Μεσόγειο επιτείνουν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.
Ο Ευρωπαϊκός Νότος όχι μόνο βρίσκεται παραδομένος στις γεωοικονομικές καταιγίδες που έσπειρε η παγκοσμιοποίηση και οι νεοταξικές ελίτ, αλλά υφίσταται και την διαλυτική γερμανική πίεση που ασκεί από το Βερολίνο ο νέος φύρερ της οικονομίας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Η προσπάθεια των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν μια νέα ισορροπία στον μεσογειακό Νότο, μέσα από ένα εντυπωσιακό φινάλε του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, ίσως σημαίνει ότι αυτή η έντονη διπλωματική κινητικότητα εγκυμονεί την ανταλλαγή του Χρέους της Ελλάδας με την “λύση” του Κυπριακού.
Ο εκβιασμός θα είναι για να μπει η υπογραφή της Αθήνας στην παράδοση της Κύπρου με την αποδοχή ενός νεο-ανανικού ομοσπονδιακού μοντέλου, που θα εξευμενίζει και την νεοοθωμανική Άγκυρα για να αποδεχθεί(;) τις ανεπιθύμητες γι' αυτήν εξελίξεις στην Ανατολία.
Δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο για να καταλάβει κανείς πόσο κρίσιμες μπορεί να είναι οι επόμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες για την πατρίδα μας και πόσο χρειάζεται να επαγρυπνούμε για να μην γίνει η έξοδος του Ομπάμα από το ιστορικό προσκήνιο η αρχή του δικού μας ιστορικού τέλους, αν χάσουμε την “ασπίδα του Ελληνισμού”, την Κύπρο μας.
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.112, Νοέμβριος 2016
http://oimos-athina.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου