ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ “ΝΑΥΑΓΙΟ” ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μερικοί Κύπριοι φίλοι (που δεν έζησαν από κοντά το έγινε στην Ελλάδα το 2015) υποστηρίζουν ότι υποτίμησα στο τελευταίο άρθρο μου για το κυπριακό ( http://www.konstantakopoulos.gr/) την απόφαση Τσίπρα-Κοτζιά να “αντισταθούν”. Μακάρι νά έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ άδικο. Αν έχουν δίκιο μικρό το κακό. Αν έχουν άδικο, κινδυνεύουμε με νέα μεγάλη απάτη (όπως κυπριακές τράπεζες 2013, τρίτο μνημόνιο 2015, πάλι με Αναστασιάδη και Τσίπρα). Στη δεύτερη περίπτωση, οι ‘Ελληνες απειλούνται με νέες, ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές!
Το αν θα “λυθεί” το κυπριακό, δηλαδή αν θα διαλυθεί το κυπριακό κράτος (όπως η Ελλάδα υπογράφοντας τα μνημόνια και ακόμα χειρότερα), δεν εξαρτάται από Αναστασιάδη, Ακιντζί, Κοτζιά, Τσίπρα. Εξαρτάται:
α) από το τι θα πράξουν οι Κύπριοι πολίτες, μόνοι σε θέση να υπερασπιστούν το κράτος τους, σε τυχόν νέο δημοψήφισμα
β) από το αν θα τα βρουν αυτοί που όντως διαπραγματεύονται την Κύπρο, δηλαδή Ερντογάν, Νούλαντ, διάφορες ομάδες της Ουάσιγκτων, Νετανιάχου, στα πλαίσια ευρύτερων διακανονισμών. Μπορεί να μην τα βρούνε και να γλυτώσουμε. Αν τα βρούνε όμως, θάταν θανάσιμη αυταπάτη να βασιστούμε για να σωθούμε στις ανύπαρκτες “αντιστασιακές” ικανότητες/διαθέσεις Αθήνας-Λευκωσίας.
Στην εποχή μας και στην Ευρώπη, δεν καταλύονται τα κράτη και δεν καταστρέφονται λαοί και έθνη με εισβολές και πραξικοπήματα, αλλά με σύγχυση, παραπλάνηση, μεγα-χειραγώγηση κοινωνιών και μικρο-χειραγώγηση ηγεσιών. Μας βάζουν να αυτοκτονούμε, αφού πρώτα μας εξαπατήσουν! Τα Μνημόνια αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα και το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο γράφτηκαν δια χειρός ανθρώπων που μελέτησαν σε βάθος και εφαρμόζουν επί των Ελλήνων την Δίκη του Κάφκα, ένα ακόμα επεισόδιο της οποίας παρακολουθούμε τώρα από τη θέση πάντα του Κυρίου Κ.
Σκοπός των συνομιλιών: η διάλυση του κυπριακού κράτους
Υπενθυμίζουμε ότι, μεταξύ όλων των “παικτών”, “προσκηνίου” και “παρασκηνίου”, περιλαμβανομένων Κυπρίων και Ελλαδιτών, δεν υφίσταται διαφορά ως προς την επιδιωκόμενη λύση που ισοδυναμεί με κατάλυση, “αρπαγή” του κυπριακού κράτους. Εκεί που ενδεχομένως υφίσταται διαφορά είναι μεταξύ “διεθνούς παράγοντα” και Ερντογάν. Ο πρώτος επιδιώκει τη “μπαχαλοποίηση” της Κύπρου (αυτή είναι διαχρονικά η ουσία όλων των σχεδίων λύσης) για να αφαιρέσει τον έλεγχο του στρατηγικού νησιού από τους ‘Ελληνες, όχι όμως για να τον δώσει στην ‘Αγκυρα. Επιπλέον δεν έχει τώρα την εμπιστοσύνη πούχε στο παρελθόν στην Τουρκία να αφήσει 20 ή 30.000 στρατιώτες να περιπολούν ελεύθερα και να ενεργούν όπως κατέβει στο μυαλό του Ερντογάν, μέσα στο “μπάχαλο” που ούτως ή άλλως θα εγκαταστήσει στο νησί η “λύση”. Αλλά και η ‘Αγκυρα έχει λιγότερους λόγους από το παρελθόν να επιθυμεί λύση του κυπριακού.
Η διαφωνία διεθνούς παράγοντα και Ερντογάν είναι η πιθανή αιτία της αποτυχίας στη Γενεύη, αλλά ίσως δεν συνιστά και τη μόνη δυνατή ερμηνεία. Στην Κύπρο, ο “διεθνής παράγων” αντιμετωπίζει ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα, όπως σε όλη την Ευρώπη. Πως θα κερδίσει ένα δημοψήφισμα που ήδη έχασε το 2004. Πως θα πείσει τους Κυπρίους να αλλάξουν γνώμη και να αυτοκτονήσουν; Πολύ δύσκολο πρόβλημα, αν κρίνουμε από τα δημοψηφίσματα του 2004, του 2015 και όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά.
Εκεί ίσως πρέπει να αναζητηθεί ένα άλλο πιθανό “κλειδί” του “ναυαγίου” της Γενεύης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτά γίνονται συνειδητά από όσους συμμετέχουν. Ο Οθέλλος δεν πρέπει να ξέρει το τέλος του έργου, το ξέρει όμως ο Σαίξπηρ. Κι εμείς πρέπει να το φανταστούμε, αν είναι να γλυτώσουμε.
Η εμπειρία του ελληνικού Όχι πού έγινε Ναι
Ας πάμε σε γνωστό παράδειγμα, το 2015 στην Ελλάδα. Την άνοιξη Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ είχαν δημοτικότητα 80% δηλαδή πολιτική ισχύ που δεν είχε καμιά κυβέρνηση στη νεώτερη ελληνική ιστορία, πλην του ΕΑΜ στα τέλη της Κατοχής. Η στάση (φαινομενικής δυστυχώς) υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας απέναντι στους δανειστές εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση παντοδύναμου ηγετικού εθνικού-κοινωνικού υποκειμένου. Όταν φτάνεις όμως να έχεις περίπου τη θέση πούχαν κάποτε ο Ιωάννης Μεταξάς η ο ‘Αρης Βελουχιώτης στη συνείδηση του έθνους σου, η καταστροφή που επακολουθεί όταν συνθηκολογήσεις είναι απερίγραπτη. Γι’ αυτό η ελληνική κοινωνία αφήνει τώρα να την μακελεύουν, σχεδόν χωρίς αντίσταση, γι’ αυτό μισό ή ένα εκατομμύριο ‘Ελληνες έχουνε πάθει κατάθλιψη. (Και γι’ αυτό κατέρρευσε ξαφνικά προ 25 ετών μια υπερδύναμη, όταν ο ίδιος ο αρχηγός της είπε πόσο καλύτερα τα καταφέρνουν οι εχθροί της!).
Η “Ελλάδα που αντιστέκεται και υπερασπίζεται την Κύπρο” είναι ο μύθος που χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο οι Κύπριοι. “Παιδί” που το “πρόδωσε” η ίδια του η “μάνα”, όλη του τη ζωή παλεύει να επουλώσει αυτό, το πιο οδυνηρό τραύμα ολάκερης της ύπαρξής του, να διαψεύσει δηλαδή τη συμπεριφορά που τόσο το πλήγωσε και τόσο το τρόμαξε. ‘Εχει απεγνωσμένη ανάγκη να ξαναπιστέψει στη μάνα και είναι γι’ αυτό έτοιμο να εξαπατηθεί και να παραπλανηθεί από αυτήνα, έστω και λίγο να του δείξει ότι το σκέφτεται.
Φυσικά σκόπιμο είναι να θυμίσουμε ότι δεν πρόδωσε η “Ελλάδα” τον “Κύπρο”, αντίθετα επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό ο Καραμανλής (1958, 1974) και, κυρίως, η δικτατορία (1967) για να “λυθεί” το κυπριακό. Δεν μπορούμε να ταυτίζουμε τον ελληνικό λαό με τους ηγέτες του, ιδίως όταν δεν προέκυψαν από δημοκρατικές διαδικασίες. Ο ελληνικός λαός έδωσε νεκρούς για την ‘Ενωση στους δρόμους της Αθήνας και νομίζω μεγάλη ντροπή ότι δεν είδα καμία αναφορά στο γεγονός όταν επισκέφθηκα το Μουσείο του αγώνα στη Λευκωσία.
Αν όμως η μάνα που πρόδωσε το παιδί και το απαρνήθηκε, του δώσει τώρα την αγάπη και αυτό τη πιστέψει για να το ξαναπροδώσει μετά, τότε κινδυνεύει να χάσει πια κάθε αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, να χάσει κάθε κουράγιο να αντισταθεί και να παραδοθεί εν τέλει μόνο του όπως ο Κύριος Κ. στη Δίκη. Να επιδιώξει δηλαδή τον θάνατο (του κράτους του εν προκειμένω) ως λύτρωση, όπως τόσοι και τόσοι ‘Ελληνες (σε ατομικό επίπεδο) μετά το 2010.
Υπάρχει άλλωστε ήδη αυτός ο “πειρασμός” και εκφράζεται με την κουβέντα αρκετών Κυπρίων: “Κουραστήκαμε. Να λυθεί επιτέλους το κυπριακό”. Δεν έσκαβαν όμως, από τι κουράστηκαν λοιπόν; Από τη ζωή στην εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια που μόνο η κρατική υπόσταση τους παρέχει; Γιατί δεν βρίσκονται ασφαλώς στη θέση των Παλαιστινίων ή άλλων λαών που θα μπορούσαν πιο δικαιολογημένα να πούνε “κουραστήκαμε”. Και καλό θα είναι να μη βρεθούν στη θέση τους, γιατί όχι μόνο θα “κουραστούν”, δεν θα μπορούν να κάνουν και τίποτα.
Μόνο οι πολίτες μπορούν να υπερασπιστούν το κράτος
Το δημοψήφισμα του 2004 ήταν η πρώτη (ανολοκλήρωτη) δημοκρατική επανάσταση στην ιστορία της Κύπρου, πούχε γνωρίσει μέχρι τότε μόνο εθνικά κινήματα. Η Ιστορία θέτει τώρα τους Κύπριους πολίτες ενώπιον του διλήμματος είτε να ολοκληρώσουν αυτή την Επανάσταση, είτε να την προδώσουν, καταστρεφόμενοι οι ίδιοι και συμβάλλοντας στο τέλος της Ελλάδας. Στον ελληνικό λαό στο σύνολό του μπαίνει τώρα το ίδιο καθήκον που μπήκε στους προγόνους μας πριν από δύο αιώνες. Να σώσει το κυπριακό κράτος από τη διάλυση και να ξαναπάρει το ελληνικό από τους ξένους που το κατέχουν. Κι αν το 1821 υπήρχε αντικειμενικά η επιλογή της αναμονής, τώρα δεν υπάρχει τέτοια επιλογή, χωρίς να μπει σε κίνδυνο η επιβίωση των Ελλήνων ως συγκροτημένου έθνους.
Το ζήτημα της παραμονής του τουρκικού στρατού και των εγγυήσεων είναι από τα κρισιμότερα του κυπριακού και κινητοποιεί έντονα το συναίσθημα λόγω του βιώματος της εισβολής. Αλλά οι αόρατοι εχθροί είναι πιο επικίνδυνοι από τους ορατούς. Ακόμα κι αν έφευγαν αύριο το πρωί τα τουρκικά στρατεύματα, οι Κύπριοι χρειάζονται κράτος και όχι μπάχαλο, όπου θα παίρνονται οι αποφάσεις από ξένους ή δια κληρώσεως, με δέκα βουλές και γερουσίες και αναρίθμητα βέτο.
Κράτος χωρίς στρατό και αστυνομία, αλλά με ξένους να το φυλάνε! Οι θέσεις της Αθήνας για την ασφάλεια
Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών έχει καταθέσει non paper για την ασφάλεια στο οποίο προβλέπει την εγκατάσταση στο νησί “διεθνούς αστυνομίας” από ίσο αριθμών χριστιανικών και μουσουλμανικών κρατών. Διερωτώμεθα τι κράτος θα είναι αυτό, μόνο παγκοσμίως χωρίς δικαίωμα στρατού και αστυνομίας, όπου η κάθε κοινότητα θα τρέχει στους Σουηδούς ή τους Σαουδάραβες “αστυνομικούς” να της λύσουν τα προβλήματα. Τρελαθήκαμε αδέρφια; Δεν καταλάβαμε επίσης γιατί ο κ. Κοτζιάς έδειχνε τόσο κατανόηση στην ιδέα ότι οι Τούρκοι στρατιώτες δεν μπορούν να φύγουν αμέσως, χρειάζονται χρονοβόρα προετοιμασία. Χρειάστηκαν πολύ χρόνο οι Τούρκοι να πάνε στην Κύπρο; Ποιός θα τους διώξει αν αλλάξουν γνώμη, αφού προηγουμένως αυτοδιαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία; Περιμένουμε από το 1974, γιατί δεν περιμένουμε όσο χρόνο χρειάζονται οι Τούρκοι στρατιωτικοί να ετοιμάσουν τα πράγματά τους;
Το σχέδιο Ανάν, μια παραλλαγή του οποίου διαπραγματεύεται ο κ. Αναστασιάδης με την πλήρη συμπαράσταση της Αθήνας στο σημείο αυτό, παραβιάζει μαζικά τις πιο θεμελιώδεις πρόνοιες του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, του ευρωπαϊκού, του συνταγματικού και του διεθνούς δικαίου. Δεν είναι συνταγή συμφιλίωσης Ελλήνων και Τούρκων αλλά τρόπος για να τσακωθούν ακόμα και άγγελοι μεταξύ τους.
Είναι άραγε εξτρεμισμός, αδιαλλαξία, εθνικισμός να απαιτεί κανείς να ισχύσουν και στην Κύπρο οι βασικότερες αρχές του δικαίου, αντί να κάνουμε αλλοπρόσαλλα πειράματα με την ίδια την εθνική μας υπόσταση και το κράτη μας, σε μια διεθνή κατάσταση εξαιρετικά ασταθή και επικίνδυνη;
Μήπως θα έπρεπε να γίνει τώρα ένα δημοψήφισμα στην Κύπρο, για το τί είναι έτοιμοι και τι δεν θέλουν να παραχωρήσουν οι Κύπριοι πολίτες, σε αυτές τις απερίγραπτες διαπραγματεύσεις-αυτοκτονία;
Δημοσιεύτηκε στο Παρόν της Κυριακής,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου