Ουρλιάζουν οι ευρω-Στεφανήδες…

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
8-2-2017

Το «μαστίγωμα» του Ν. Ξυδάκη, η απαγορευμένη συζήτηση και ένα μικρό ιστορικό  

Κανέναν δεν (πρέπει να) εξέπληξε το υστερικό, ανηλεές πολιτικό «μαστίγωμα» που υπέστη προ ημερών ο Νίκος Ξυδάκης. Εάν πέρσι εκδηλώθηκαν αντιδράσεις για μια φράση του Προκόπη Παυλόπουλου, η οποία θα μπορούσε να έχει αποκοπεί από κάποια ανέξοδη έκθεση ιδεών («το νόμισμα αποκτά νόημα μόνον όταν υπηρετεί τον άνθρωπο»), ήταν προφανές τι θα άκουγε στις ημέρες μας ένας υπουργός που θα ξεστόμιζε κάτι …ανοσιότερο: Θα νουθετούσε να αρθεί η -σχεδόν «θεσμική»- απαγόρευση κάθε σοβαρής συζήτησης για το ενδεδειγμένο ή μη της παραμονής στην Ευρωζώνη. Μέχρι να το πάρει πίσω, κακήν κακώς, αφού νωρίτερα τον πήρε και τον σήκωσε η ιεροεξεταστική αποφασιστικότητα του «εθνικού κορμού»…

Ξεκάθαρα πράγματα: Και η απλή συζήτηση για το ευρώ και την ΕΕ απαγορεύεται, διότι η διεξαγωγή της απαιτεί, εκτός των άλλων, σκέψη. Από ετυμολογικής πλευράς η σκέψη είναι συγγενής του σκεπτικισμού και από πολιτικής πάντοτε υφίσταται περίπτωση να απολήξει σε αυτόν. Εν προκειμένω μπορεί να «ενισχυθεί ο ευρωσκεπτικισμός», άρα ας μείνει μακριά ο πειρασμός…

Το πράγμα υπερβαίνει κάθε ανεκτό όριο, όταν ακούς αυτά τα …υπερήφανα  «δεν θα κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε να φύγουμε…». Διότι, σύμφωνοι, δεν περιμένεις από τους υστερικούς να αποδεχθούν ότι το σημαντικό σε κάθε πολιτική-οικονομική κίνηση παραπέμπει στο πώς, υπό ποιους όρους, με τίνος την πρωτοβουλία και σε ποια προοπτική. Δεν αναμένεις καλλιγραφίες από της Μυλωνούς τα οπίσθια. Πάει πολύ όμως να σου παριστάνει η Μυλωνού την …αντάρτισσα. Να σου λένε -και με …στόμφο- ότι δεν πρέπει να κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε όσοι αξίωναν και αξιώνουν πλήρη αποδοχή της γραμμής του, δηλαδή γραμμής των δανειστών, για περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες, για το φορολογικό ξεζούμισμα, για τη διαμόρφωση αγριότερης εργασιακής «ζούγκλας». «Ακυρώνουμε» δηλαδή την επιθυμία (;) του Σόιμπλε να μας βγάλει από την Ευρωζώνη «αναγκάζοντάς» τον να μας …βγάζει το λάδι; Ύψιστη πολιτική σοφία!…

Ναι, ναι, το ξέρουμε το θεολογικό δόγμα: Οτιδήποτε κι αν μας συμβαίνει εντός, τα πράγματα έξω θα ήταν κατά πολύ χειρότερα. Αποδείξεις; Μην τις ψάχνετε, «περιττεύουν». Όπως περιττεύει και η καλή επαφή -των υστερικών- με την πραγματικότητα. Απλό παράδειγμα: Την Ευρωζώνη τη μαστίζει ο αποπληθωρισμός, ο Ντράγκι προσπαθεί με ενέσεις ρευστότητας να τον αντιμετωπίσει και οι δικοί μας συστημικοί «φωστήρες» ακόμη ουρλιάζουν πως τυχόν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα κόμιζε «ανεξέλεγκτο πληθωρισμό» σε εμάς. Πόσον, δηλαδή; Ε, καθένας …Κάλχας «κοτσάρει» ένα νούμερο και ξενοιάζει. Ότι του φανεί του ευρω- Στεφανή…

Οι φανατικοί ιερομόναχοι του  «ευρωπαϊσμού» είναι αναγκασμένοι να εναλλάσσουν ή να συνδυάζουν το «πίστευε και μη ερεύνα» με την ιδιότητα του ευρω-Στεφανή, διότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Πώς να συγκρίνεις δυο παραμέτρους, εκ των οποίων η μία, αυτή την οποία θέλεις να «βγάλεις» οπωσδήποτε προτιμότερη (παραμονή στην Ευρωζώνη) επιφυλάσσει διαρκώς νέες επιδεινώσεις; Πώς να ανακηρύξεις «νικητή» το κακό που δεν σταματά να χειροτερεύει; Ο μόνος τρόπος είναι να φαντάζεσαι διαρκώς επιδεινούμενο τον άλλο δρόμο.

Ας θυμηθούμε ορισμένα ορόσημα της …συνέπειας των ευρω-μουτζαχεντίν. Θυμάστε, αλήθεια, την έκθεση  που είχε συντάξει στα τέλη Μαΐου του 2012 (δηλαδή ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις εκείνου του έτους) για λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας ο  Παύλος Μυλωνάς, ο οποίος είχε εργαστεί ως οικονομολόγος στο ΔΝΤ από το 1987 έως το 1995; Ήταν μία έκθεση για τα …ανείπωτα δεινά που θα μας έβρισκαν κατακέφαλα, εάν τυχόν αποχαιρετούσαμε την Ευρωζώνη. Μια έκθεση τόσο χονδροειδώς κινδυνολογική και -από μεθοδολογικής πλευράς- διάτρητη, που την ειρωνεύτηκαν και γνωστοί οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν εισηγούνταν έξοδο από την Ευρωζώνη. Έγραφε χαρακτηριστικά για την έκθεση Μυλωνά ο Βασίλης Βιλιάρδος: «Για την “τεκμηρίωση” των θέσεών της χρησιμοποιεί πίνακες, στους οποίους αναφέρει ως πηγή (!) τις δικές του αυθαίρετες εκτιμήσεις- κάτι που εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε συναντήσει σε καμία άλλη οικονομική ανάλυση, ακόμη και στις πλέον “μη σοβαρές”».

Τέλος πάντων, τα άλεσε όπως γούσταρε ο Μυλωνάς και μας σερβίρισε ένα από τα φοβερά του «δια ταύτα»: Χωρίς ευρώ, το βιοτικό μας επίπεδο θα έπεφτε το λιγότερο κατά 55%. Ακολούθησαν οι εκλογές και το καλοκαιρινό ταξίδι του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά στη Γερμανία. Όλων η μνήμη συγκράτησε εκείνο το «ουδείς αναμάρτητος» που είπε, όταν ρωτήθηκε για την παλιότερη αντιμνημονιακή ρητορική του. Λίγοι θυμούνται, όμως, τι απάντησε στην παρατήρηση πως το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας είχε ήδη μειωθεί κατά 35%. Κάλλιο φτωχότεροι κατά 35% εντός του ευρώ παρά 70%,  εκτός, είπε ο τρισμέγιστος Σαμαράς…

Πώς διάολο το «τουλάχιστον 55%» του Μυλωνά έγινε «70% » …ακατέβατα του Σαμαρά, τον Αύγουστο, δηλαδή μέσα σε 2,5 μήνες; Μύγες ήταν τα ποσοστά και πάχαιναν λόγω εποχής; Είπαμε: Ο ευρω-Στεφανήδες αυτοσχεδιάζουν και η εσχατολογία χοντραίνει. Το  «κακό» που ελλοχεύει έξω από τον ευρωμονόδρομο πρέπει να φαίνεται κάθε φορά διπλάσιο, πάνω κάτω, αυτού που ήδη βιώνουμε.

Σε άλλες περιπτώσεις, βεβαίως, διαβάζεις παλιές «προειδοποιήσεις» και γελάς. «Η είδηση της επιστροφής της δραχμής θα οδηγήσει σε μαζικές αναλήψεις» από τις τράπεζες, έγραφε στα μέσα Μαΐου του 2012 η «Καθημερινή». Ουφ, ευτυχώς που μείναμε στο ευρώ και έτσι από τις αρχές του 2010 έως την άνοιξη του 2015 οι καταθέσεις είχαν μειωθεί «μόνον» κατά 105 δισεκατομμύριο. Κοντά στο 60% του ΑΕΠ…

Τότε η «Καθημερινή» έγραφε, ακόμη: «Η έξοδος από το ευρώ θεωρείται βέβαιο ότι σε πρώτη φάση θα επιφέρει δραματική συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται γύρω στο 20%». Κι αυτό «βέβαιο»… Το 20% τότε φάνταζε αρκούντως τρομακτικό, δοθέντος ότι, αθροιστικά, στη διετία 2010-11 το ΑΕΠ είχε προλάβει να μειωθεί «μόλις» κατά 12%. Με τα επόμενα τρία έτη η συρρίκνωση έφθασε στο 23%, αλλά που να το ήξερε από τότε η «Καθημερινή»; Αν το φανταζόταν, πιθανότατα θα χρέωνε κάτι πολύ «δραματικότερο» του 20% στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Έτσι ή αλλιώς, με ένα «θεωρείται βέβαιο» και με τις επικλήσεις αδέσποτων «εκτιμήσεων», όλα τα …αποδεικνύεις.

Εν κατακλείδι: Προτού ακούσουμε (αν, ποτέ…) τα όποια επιχειρήματά τους, μετρώντας και την ανθεκτικότητα των δικών μας, ας θυμηθούμε το «ιστορικό τους». Στις τάξεις εκείνων που ισχυρίζονται πως η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι σε κάθε περίπτωση καταστροφική, βλέπεις όσους διαβεβαίωναν -μια φορά και έναν καιρό- ότι το ευρώ δεν θα έφερνε ακρίβεια. Ότι θα κόμιζε την αλήστου μνήμης «σύγκλιση μισθών στην ΕΕ». Βλέπεις επίσης κάτι ανεκδιήγητους τύπους, που πριν από 2,5 χρόνια έλεγαν ότι στην Ελλάδα της απέραντης φτώχειας δεν θα έπρεπε να γίνουν μισθολογικές αυξήσεις, διότι η τόνωση της ζήτησης θα επέφερε αύξηση των εισαγωγών, άρα επιδείνωση του ισοζυγίου! Το διανοείστε; Είναι σαν παρακολουθείς κάποιον να πνίγεται στη θάλασσα και να του λες να παραμείνει εκεί, για να μην κάψει η καυτή άμμος τις πατούσες του. Οπότε, αν δεν σας πείθει η …αποδεδειγμένη  οικονομική οξυδέρκειά τους, ας εκτιμήσετε τουλάχιστον το κοινωνικό τους κριτήριο…
από την εφημερίδα ΠΡΙΝ