Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης – «Δρόμος της Αριστεράς»
Όπου και να γυρίσεις θλίψη. Από τη μια κυβερνούν αυτοί που κάποτε αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστεροί, κάποιοι και ως ανανεωτικοί κομμουνιστές με τόσο οκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχουν υπερκεράσει ακόμα και τα νεοφιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Κι απ’ την άλλη, αυτοί που δεν ακολούθησαν τους μέχρι χτες συντρόφους τους στον κατήφορο του νεοφιλελευθερισμού, αλλά δεν μπορούν να προβάλλουν καμία αντίσταση στοιχειωδώς αντάξια της ριζοσπαστικής φρασεολογίας με την οποία υποστήριξαν τη διαφοροποίησή τους.
Όσο ανατριχιαστική είναι η μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που δεν άφησε τίποτα που να μην το παραβιάσει, αθετήσει και ξεπουλήσει, άλλο τόσο απογοητευτική είναι η αφυδάτωση, η αφλογιστία και η ανεπάρκεια των οργανωμένων δυνάμεων που διαχώρισαν τη θέση τους επιλέγοντας τη συνέχιση του αγώνα αντί για την παράδοση άνευ όρων με το ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο της αυτομολίας στον εχθρό, στην κορύφωση της αντιπαράθεσης στη φάση που η κοινωνία είχε ταχθεί στην πλευρά της Αριστεράς.
150 χιλιάδες πολίτες έριξαν την ψήφο τους στη Λαϊκή Ενότητα και άλλες 50 χιλιάδες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σύνολο 200.000. Ποτέ άλλοτε η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν είχε τέτοια εκλογική δύναμη. Για την Ιστορία, το ΕΚΚΕ στα φόρτε του, στη μεταπολίτευση, δεν είχε πάρει πάνω από 16.000 ψήφους πανελλαδικά.
Κι αν στους 200.000 προσθέσεις και μερικές χιλιάδες από τους 800.000 πολίτες που αρνήθηκαν να ψηφίσουν (από τις εκλογές του Γενάρη στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015) προφανώς φρικαρισμένοι από την ανάστροφη πολιτική του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, ο αριθμός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι πολύ μεγάλος. Τι κάνουν, λοιπόν, με όλη αυτή τη δύναμη ή έστω την επιρροή οι φορείς της Αριστεράς που συνεχίζουν τον αντιμνημονιακό αγώνα; Όπως φαίνεται, μάλλον ελάχιστα.
Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι πολίτες θα έβγαιναν ξανά στο δρόμο εύκολα, μετά το ξαφνικό και βάρβαρο σοκ που υπέστησαν το καλοκαίρι του 2015, με την ταχυδακτυλουργική μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Αλλά είναι μόνο αντικειμενικό το πρόβλημα; Δεν είναι και υποκειμενικό; Δεν δείχνει μία μεγάλη έλλειψη, μια εκκωφαντική αδράνεια, μια προφανή ανεπάρκεια εκ μέρους των αριστερών φορέων να διαχειριστούν την κρίση, να οργανώσουν τους πολίτες, να δημιουργήσουν κίνημα; Πού πήγε όλη η πλούσια εμπειρία που παρήχθη τα τελευταία χρόνια; Πού κολλάει η ανασύνταξη; Στην ιδεολογία, την πολιτική ή τα πρόσωπα;
Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια. Σε εποχές μεγάλης πυκνότητας, δύο χρόνια είναι πάρα πολλά. Σ’ αυτό το διάστημα, η διάλυση της χώρας έχει ενταθεί. Με την αξιοθαύμαστη αντίσταση που είχε αναπτυχθεί, κατεδαφισμένη έκ των έσω. Ό,τι με μεγάλους αγώνες εμποδίστηκε να περικοπεί και να πουληθεί μέχρι το 2015, ξεπουλιέται και περικόπτεται με συνοπτικές διαδικασίες. Το Ελληνικό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι δρόμοι, η ενέργεια, όλα, ακόμα και το νερό. Μια μεγάλη λίστα που περιλαμβάνει όλη την Ελλάδα για πούλημα. Από μια κυβέρνηση που επανέφερε ακόμα και τους κουλοχέρηδες!
Όλες οι σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ τσαλαπατήθηκαν και κουρελιάστηκαν. Και οι συντάξεις, το μοναδικό στήριγμα των ανθρώπων που έχει τελειώσει ο εργασιακός τους κύκλος και δεν έχουν καμία άλλη επιλογή για μια όχι εξαθλιωμένη ζωή, πετσοκόβονται, ξεκινώντας από το ΕΚΑΣ και τις επικουρικές και φτάνοντας στις κτηνώδεις περικοπές της κύριας σύνταξης που μόλις ξεδιάντροπα εξαγγέλθηκαν. Η ανεργία καλά κρατεί κι ας την «μειώνουν» στα χαρτιά με την επέκταση της περιστασιακής ημιαπασχόλησης και τη μαζική μετανάστευση των νέων ανέργων στο εξωτερικό.
Με φτωχούς πολίτες, υποσιτισμένα παιδιά, με το εμπόριο χρεοκοπημένο, τις βιομηχανίες εγκαταλειμμένες την αγροτική παραγωγή απαξιωμένη, τις ιδιωτικές περιουσίες υποθηκευμένες και όλο το δημόσιο πλούτο με πωλητήριο, με ξένους επίτροπους στη διοίκηση, με την εθνική κυριαρχία περιορισμένη και εκχωρημένη, για ποια χώρα μιλάμε;
Με φτωχούς πολίτες, υποσιτισμένα παιδιά, με το εμπόριο χρεοκοπημένο, τις βιομηχανίες εγκαταλειμμένες την αγροτική παραγωγή απαξιωμένη, τις ιδιωτικές περιουσίες υποθηκευμένες και όλο το δημόσιο πλούτο με πωλητήριο, με ξένους επίτροπους στη διοίκηση, με την εθνική κυριαρχία περιορισμένη και εκχωρημένη, για ποια χώρα μιλάμε;
Και επειδή δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι ακριβώς έτσι είναι η κατάσταση, δεν είναι άξιο απορίας ότι η Αριστερά είναι σκιώδης; Ότι δηλώνει απλώς παρουσία με ανακοινώσεις και ομιλίες για να δικαιολογήσει την ουσιαστική απουσία της;
Xωρίς υπεκφυγές
Οι κατευθυνόμενοι με τη μάσκα της ΑΕΚ που τρομοκρατούσαν επί βδομάδες τη Νέα Φιλαδέλφεια και καταργούσαν την εκλεγμένη δημοτική αρχή, νομιμοποιήθηκαν σαν η νέα εξουσία με φωτογραφική διάταξη με την οποία όλα τα κόμματα, εκτός του ΚΚΕ, ομόψυχα εκχώρησαν την πόλη στην ανομία και το βιασμό, νομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό. Κι αν εξαιρέσει κανείς μια περιορισμένη αντίδραση μερίδας του αντιεξουσιαστικού χώρου, η αντιμνημονιακή Αριστερά άφησε τους κατοίκους και την αριστερή παράταξη του δήμου ανυπεράσπιστους στον χουλιγκανισμό των ολιγαρχών των γηπέδων και της κυβέρνησης. Ανυπεράσπιστοι όπως ανυπεράσπιστοι είναι αυτοί που χάνουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς που η παρούσα κυβέρνηση τους έκανε ηλεκτρονικούς για να μην εκδηλώνεται κίνημα συμπαράστασης και αποτροπής διεξαγωγής τους στα δικαστήρια. Ανυπεράσπιστοι από πολλές ταυτόχρονες επιθέσεις από τους παραφουσκωμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τον ΕΝΦΙΑ που ζει και βασιλεύει, τον αυξημένο ΦΠΑ κ,λπ., κ,λπ.
300.000 ψηφοφόροι του ΚΚΕ και 200.000 ψηφοφόροι της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να υπολογίζονται όσοι απείχαν ή έριξαν λευκό και άκυρο από άποψη, γιατί δεν αντιδρούν δυναμικά στην ολόπλευρη καταστροφή; Γιατί κανένας δεν τους παρακινεί σε δράση; Γιατί δεν συνεννοούμαστε; Από κατάθλιψη και ηττοπάθεια ή επειδή οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων;
Εάν συμμεριζόμαστε το μαρτύριο της κοινωνίας και μετράμε τις ευθύνες μας νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό ερώτημα του προβληματισμού στην Αριστερά. Και χρειάζεται σταράτες απαντήσεις. Τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου