11-5- 2017 από seisaxthiablog
Με τον Μακρόν το πιο περίεργο γεγονός απ’ όλα το κατάπιαμε αμάσητο. Ενας πολιτικός δίχως κόμμα, δίχως να προέλθει απο ζυμώσεις και διαδικασίες μιας εκλογικής βάσης, μιας κατηγορίας πολιτών, βρέθηκε όχι μόνο υποψήφιος αλλά να κερδίζει τις εκλογές.
Οι μόνοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πίσω τους κάποιο κόμμα και ενα κομμάτι του λαού να τους στηρίζει ήταν μέχρι τώρα οι βασιλείς και οι δικτάτορες. Τα συμπεράσματα δικά σας.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Στα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε την απαξίωση της ανθρώπινης εργασίας, την βίαιη φτωχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, την κατάργηση εκατοντάδων επαγγελμάτων, την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης.
Ηδη δεν χρειάζονται πλέον στρατιές μηχανικών, επιστημόνων, παρά μόνο εξειδικευμένοι εργάτες. Πολλοί απο αυτούς τους εξειδικευμένους εργάτες δε θα είναι τόσο τυχεροί ωστε να πάρουν σύνταξη γιατι πρίν περάσουν λίγα χρόνια και οι δικές τους θέσεις θα αντικατασταθούν.
Πέρα απο την τεχνολογία που οδηγεί στην ανεργία καταργείται η έννοια του κράτους, έθνους, ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την εφαρμογή της «πολιτικά ορθής» λογικής της Νέας Τάξης, λογικής που πολλές φορές κινείται στα όρια της παράνοιας.
Ηδη δεν χρειάζονται πλέον στρατιές μηχανικών, επιστημόνων, παρά μόνο εξειδικευμένοι εργάτες. Πολλοί απο αυτούς τους εξειδικευμένους εργάτες δε θα είναι τόσο τυχεροί ωστε να πάρουν σύνταξη γιατι πρίν περάσουν λίγα χρόνια και οι δικές τους θέσεις θα αντικατασταθούν.
Πέρα απο την τεχνολογία που οδηγεί στην ανεργία καταργείται η έννοια του κράτους, έθνους, ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την εφαρμογή της «πολιτικά ορθής» λογικής της Νέας Τάξης, λογικής που πολλές φορές κινείται στα όρια της παράνοιας.
Aνεργοι και βίαια φτωχοποιημένοι ιθαγενείς ανακατεμένοι με οικονομικούς μετανάστες θα συνθέτουν το μίγμα των υποτακτικών των νέων αφεντικών. Είναι απαραίτητη η σταδιακή αλλοίωση του πληθυσμού, πάντα με πιο εξαθλιωμένους νέους κατοίκους, μετανάστες, ώστε να μην αποκτά ποτέ συνείδηση ο λαός και να αντιδράει στα όσα εφαρμόζουν.
Η παρτίδα της Monopoly φθάνει στο τέλος της με ελάχιστους νικητές και αβέβαιο μέλλον. Πρίν όμως τελειώσει, θα υπάρξουν πολλά σπιράλ θανάτου και σε άλλες χώρες, ανάλογα με αυτά που βιώνει η χώρα μας. …
Η δική μας χώρα είναι ιδανική ως πειραματόζωο γιατί ο μικρός σχετικά συμπαγής πληθυσμός της αλλοιώθηκε και συνεχίζει να αλλοιώνεται σταδιακά απο το 1981 και μετά, ενώ έγινε αρπαγή και
αναδιανομή του πλούτου της με τις ληστείες του χρηματιστηρίου, των ταμείων και των καταθέσεων.
Τα δάνεια που πάρθηκαν για το συμπλήρωμα των πακέτων σύγκλισης, τα γιγάντια εξοπλισιτικά προγράμματα, τα μεγάλα έργα και οι Ολυμπιακοί αγώνες μαζί με κρυφά swaps της εποχής της δημιουργικής λογιστικής των «εκσυγχρονιστών» δημιούργησαν ένα τεράστιο χρέος κυρίως προς γαλλογερμανικές τράπεζες, το οποίο ανακυκλώνεται στα χρόνια των μνημονίων.
Σήμερα το μόνο που απομένει είναι η αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας για να ολοκληρωθεί η κλοπή και τα προαπαιτούμενα των μνημονίων για τον δανεισμό ή καλύτερα την ανακύκλωση των αρχικών δανείων, αυτό τον στόχο έχουν και όχι την ανάκαμψη της οικονομίας.
Το άλλοθι της λιτότητας, ως αντίβαρο στη σπατάλη που οι ιδιοι οι πολιτικοί την υποστήριζαν είναι απαραίτητο για την υπερφορολόγηση και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις δε βοηθούν στην ανάκαμψη της οικονομίας αλλά στο χτίσιμο της νέας πραγματικότητας.
Η επόμενη μέρα θα είναι μια κοινωνία με «απασχολήσιμους» και όχι πλέον εργαζόμενους πολίτες, όπου το κοινωνικό κράτος θα περιορίζεται πλέον στο ελάχιστο, μια κοινωνία άβουλη, εύκολα χειραγωγήσιμη με ΜΜΕ, δημοσκοπήσεις και με χρήματα απο μη φανερές πηγές που προορίζονται για την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων και οργάνωση κομμάτων.
Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας και της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα απο την ψήφο, γίνεται γιγαντώνοντας τεχνητά τον πιό αδύναμο απο τους αντίπαλους ωστε στην τελική μάχη να κερδίζει εύκολα ο εκλεκτός του συστήματος, αν και σπάνια όπως στην περίπτωση του Τράμπ γίνονται και ατυχήματα.
Με τον Μακρόν το πιο περίεργο γεγονός απ’ όλα το κατάπιαμε αμάσητο. Ενας πολιτικός δίχως κόμμα, δίχως να προέλθει απο ζυμώσεις και διαδικασίες μιας εκλογικής βάσης, μιας κατηγορίας πολιτών, βρέθηκε όχι μόνο υποψήφιος αλλά να κερδίζει τις εκλογές.
Οι μόνοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πίσω τους κάποιο κόμμα και ενα κομμάτι του λαού να τους στηρίζει ήταν μέχρι τώρα οι βασιλείς και οι δικτάτορες. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Η παρτίδα της Monopoly φθάνει στο τέλος της με ελάχιστους νικητές και αβέβαιο μέλλον. Πρίν όμως τελειώσει, θα υπάρξουν πολλά σπιράλ θανάτου και σε άλλες χώρες, ανάλογα με αυτά που βιώνει η χώρα μας. …
Η δική μας χώρα είναι ιδανική ως πειραματόζωο γιατί ο μικρός σχετικά συμπαγής πληθυσμός της αλλοιώθηκε και συνεχίζει να αλλοιώνεται σταδιακά απο το 1981 και μετά, ενώ έγινε αρπαγή και
αναδιανομή του πλούτου της με τις ληστείες του χρηματιστηρίου, των ταμείων και των καταθέσεων.
Τα δάνεια που πάρθηκαν για το συμπλήρωμα των πακέτων σύγκλισης, τα γιγάντια εξοπλισιτικά προγράμματα, τα μεγάλα έργα και οι Ολυμπιακοί αγώνες μαζί με κρυφά swaps της εποχής της δημιουργικής λογιστικής των «εκσυγχρονιστών» δημιούργησαν ένα τεράστιο χρέος κυρίως προς γαλλογερμανικές τράπεζες, το οποίο ανακυκλώνεται στα χρόνια των μνημονίων.
Σήμερα το μόνο που απομένει είναι η αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας για να ολοκληρωθεί η κλοπή και τα προαπαιτούμενα των μνημονίων για τον δανεισμό ή καλύτερα την ανακύκλωση των αρχικών δανείων, αυτό τον στόχο έχουν και όχι την ανάκαμψη της οικονομίας.
Το άλλοθι της λιτότητας, ως αντίβαρο στη σπατάλη που οι ιδιοι οι πολιτικοί την υποστήριζαν είναι απαραίτητο για την υπερφορολόγηση και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις δε βοηθούν στην ανάκαμψη της οικονομίας αλλά στο χτίσιμο της νέας πραγματικότητας.
Η επόμενη μέρα θα είναι μια κοινωνία με «απασχολήσιμους» και όχι πλέον εργαζόμενους πολίτες, όπου το κοινωνικό κράτος θα περιορίζεται πλέον στο ελάχιστο, μια κοινωνία άβουλη, εύκολα χειραγωγήσιμη με ΜΜΕ, δημοσκοπήσεις και με χρήματα απο μη φανερές πηγές που προορίζονται για την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων και οργάνωση κομμάτων.
Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας και της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα απο την ψήφο, γίνεται γιγαντώνοντας τεχνητά τον πιό αδύναμο απο τους αντίπαλους ωστε στην τελική μάχη να κερδίζει εύκολα ο εκλεκτός του συστήματος, αν και σπάνια όπως στην περίπτωση του Τράμπ γίνονται και ατυχήματα.
Με τον Μακρόν το πιο περίεργο γεγονός απ’ όλα το κατάπιαμε αμάσητο. Ενας πολιτικός δίχως κόμμα, δίχως να προέλθει απο ζυμώσεις και διαδικασίες μιας εκλογικής βάσης, μιας κατηγορίας πολιτών, βρέθηκε όχι μόνο υποψήφιος αλλά να κερδίζει τις εκλογές.
Οι μόνοι που μέχρι τώρα δεν είχαν πίσω τους κάποιο κόμμα και ενα κομμάτι του λαού να τους στηρίζει ήταν μέχρι τώρα οι βασιλείς και οι δικτάτορες. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου