1-6-2017
Πριν από λίγες ώρες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναπαύτηκε στα πάτρια εδάφη της Κρήτης ,έφυγε πλέον από τη ζωή - κάτι που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο, αφού καμιά δεκαετία πριν, εκεί γύρω στα 90 του, όταν και τον βλέπαμε να κάνει μακροβούτια στη θάλασσα, είχαμε πειστεί βαθιά πως θα ζήσει για πάντα.
Τελικά, έζησε 99 χρόνια, τα εβδομήντα σχεδόν εκ των οποίων, με μικρότερη ή μεγαλύτερη εμπλοκή στα πολιτικά δρώμενα της χώρας.
Σίγουρα, το μάκρος του πολιτικού του βίου καθιστά απαγορευτικό οποιοδήποτε αφορισμό. Σε ένα χρονικό διάστημα που κρατάει όσο δύο γενιές, ο οποιοσδήποτε έχει κάνει λάθη και μπορεί να επικριθεί ακόμα κι από τους κοντινότερους του ιδεολογικά.
Τα πεπραγμένα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι γνωστά, οπότε ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του.
Αυτό που έχει αξία να τονιστεί είναι πως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «έφυγε» απολύτως δικαιωμένος. Όσο επηρέασε ο Ανδρέας Παπανδρέου την Ελλάδα στη δεκαετία του '80, τόσο την επηρέασε ο Μητσοτάκης τα τελευταία 15 χρόνια. Το αποτύπωμα του, βεβαίως, δεν έχει να κάνει με το πόσο ήταν στο τιμόνι της χώρας - από τα τρία χρόνια της κυβέρνησης του στις αρχές της δεκαετίας του '90, σίγουρα αδικείται.
Πρέπει όπως να νιώθει δικαιωμένος, διότι αυτό που επιχείρησε να εισάγει στην Ελλάδα πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες (τον νεοφιλελευθερισμό, που είχε ήδη ηγεμονεύσει στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία), αυτή τη στιγμή, θεωρείται δόγμα, πλαίσιο και απόλυτη συνθήκη.
Ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ, ξεπούλημα ακίνητης περιουσίας, «πάγωμα» ή «ψαλίδι» στους μισθούς, διόγκωση δημόσιου χρέους, κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία, πλειοδοσία στον πατριωτικό λόγο και μειοδοσία στον πατριωτισμό, άγρια καταστολή, πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί και κομπρεμί - στην Ελλάδα, έχουμε μπει στη χρονομηχανή και δεν το έχουμε καταλάβει.
Φρόντισε και ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό. Παγιώνοντας το "ΤΙΝΑ" της - αγαπημένης του Μητσοτάκη - Μάργκαρετ Θάτσερ, εδώ και δύο χρόνια σχεδόν, προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Όχι δηλαδή απλώς να μας απογοητεύσει, να μας αποθαρρύνει ή να μας αποστρατεύσει, αλλά και συμβάλλει στο να καθιερωθεί ο μνημονιακός νεοφιλελευθερισμός ως καθεστώς. Κι αν φτάνει να αντιβαίνει ακόμα και στο ίδιο το αστικό Σύνταγμα, ε ας αλλάξει και αυτό!
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υιοθετήσει αυτό το δόγμα, με αντάλλαγμα τη διατήρηση του στην εξουσία βραχυπρόθεσμα και την καθιέρωση του ως έναν από τους δύο πόλους του νέου δικομματισμού μεσοπρόθεσμα. Και για να βεβαιωθεί πως θα μπορεί να πλαγιοκοπεί και το αμιγώς δεξιό ακροατήριο, όπως κάθε πόλος του δικομματισμού πρέπει να μπορεί να κάνει (δηλαδή, να διεμβολίζει τον αντίπαλο), έχει τον Πάνο τον Καμμένο και τον Προκόπη τον Παυλόπουλο ως εξαπτέρυγα που μόνο που δεν φαρμακώθηκαν για τον θάνατο του Μητσοτάκη.
Ζούμε σίγουρα ξανά μια νέα περίοδο δικομματισμού υπό εκκόλαψη, που πάει να παγιωθεί. Αλλά σε αυτή την παρτίδα δικομματισμού, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει ήδη πάρει την εκδίκηση του από τον Ανδρέα Παπανδρέου - έστω και υστερόχρονα. Σαν έναν προπονητή που απολύεται από την ομάδα του, αλλά το ποδόσφαιρο που προτείνει γίνεται τόσο κυρίαρχο που καταλήγουν να το παίζουν οι περισσότεροι.
ΥΓ: κάθε δόγμα χρειάζεται τους προφήτες του. Για τον ελληνικό νεοφιλελευθερισμό, τέτοιοι ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και ο Στέφανος Μάνος. Αλλά χρειάζεται και τους ανόητους του. Τέτοιος ήταν, είναι και θα είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης: χρειάζεται σπάνια δεξιότητα να στέκεσαι γελοίος ακόμα και μπροστά στο θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου