Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ‏

Posted by Τρικλοποδιά.

Μία ἐξαιρετικὴ ἔκθεσις, ποὺ διοργανώνεται σὲ λίγον καιρὸ στὴν Βοστώνη, μὲ θέμα τὴν Ἑλλάδα!Μϊα θαυμασία ἐργασία ποὺ ἐμεῖς κυρίως ἀγνοοῦμε…Δὲν πειράζει..Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλος ὁ πλανήτης πρέπει νὰ γίνῃ Ἑλλάς!Χρειάζεται λοιπὸν ἐρεθίσματα καὶ εἰκόνες πρὸ κειμένου νὰ τὸ ἐπιτύχῃ!

Φιλονόη. 

Ελλήνων αποθέωση στις ΗΠΑ μέσα από έκθεση με 564 έργα

Το αντίγραφο της νεκρικής χρυσής μάσκας του Αγαμέμνονα

Οι αρχαίοι Έλληνες από άκρου εις άκρον της χώρας, από την Κρήτη του Μίνωα ως τη Μακεδονία του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τους κυκλαδίτες εμπόρους και ναυτικούς του Προϊστορικού Αιγαίου ως τις πολύχρυσες Μυκήνες του Αγαμέμνονα και φυσικά από τον Λεωνίδα της Σπάρτης ως τους μεγάλους άνδρες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Δημοσθένη παρελαύνουν στη μεγάλη έκθεση που πρόκειται να παρουσιασθεί στις ΗΠΑ το 2013 – 2014 με τίτλο «Οι Έλληνες: Από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο» (The Greeks: From Agamemnon to Alexander the Great).

Η έκθεση, που εγκρίθηκε το βράδυ της Τρίτης από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο είναι διοργάνωση του National Geographic σε συνεργασία με το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού και τις αρμόδιες υπηρεσίες του και θα παρουσιασθεί στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, στο Μουσείο του National Geographic Society της Ουάσιγκτον αλλά και σε μία από τις πόλεις Λος Αντζελες, Σικάγο ή Τέξας. Το κόστος της θα καλυφθεί εξ ολοκλήρου από το National Geographic ενώ θα συμπέσει χρονικά με την έκθεση για το Βυζάντιο που οργανώνεται από το υπουργείο Πολιτισμού στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσινγκτον και στο Μουσείο Γκέτι του Λος Άντζελες με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας «ελληνικής επέλασης» στην Αμερική.

Στον αριθμό των 564 φθάνουν τα αρχαία έργα τέχνης και αντικείμενα που θα φύγουν από την Ελλάδα για τη μεγάλη έκθεση η οποία καλύπτει την περίοδο από το 6000 π.Χ. ως τον 2ο π. Χ. αιώνα. Όλα, μάλιστα, είναι πρώτης ποιότητας έργα προκειμένου να αναδειχθεί πραγματικά το θέμα, χωρίς κατά το δυνατόν εκπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο επομένως που όχι μόνον μουσεία αλλά και αποθήκες άνοιξαν προκειμένου να γίνει η επιλογή τους. Ιδιαίτερη έμφαση εξάλλου δίνεται στα μακεδονικά ευρήματα, που είναι τα λιγότερο γνωστά στο εξωτερικό, πλην όμως εξόχως εντυπωσιακά τόσο ως αντικείμενα όσο και για την ιστορική τους σημασία. Η επιλογή τους έγινε από δεκαμελή επιτροπή. Ιδού ορισμένα από τα εκθέματα:

Η Δέσποινα των Αιγών

Μαρμάρινα ειδώλια από την Αίγινα (6η-5η χιλιετία π.Χ.), μαρμάρινα κυκλαδικά ειδώλια, μία χρυσή κύλικα με τον Ταφικό κύκλο Α΄ των Μυκηνών, Κούρος και Κόρη, προτομές του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Δημοσθένη, το ανάγλυφο του «Αυτοστεφανούμενου» από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αργυρό αττικό τετράδραχμο, η περίφημη Δέσποινα των Αιγών, το ζεύγος των χάλκινων περικνημίδων από τον τάφο του Φιλίππου, μακεδονικό χρυσό και αργυρό διάδημα, χρυσό στεφάνι μυρτιάς από τον τάφο της βασίλισσας Μήδας, ο Αλέξανδρος της Πέλλας. Επίσης, η ταφική πυρά με τα οστά του δειροτομηθέντος νεκρού της Ελεύθερνας (βρέθηκε αποκεφαλισμένος και δεμένος πισθάγκωνα στην άκρη της καύσης πολεμιστή), αντίγραφο της περίφημης στήλης της Δημοκρατίας και αντίγραφο της νεκρικής χρυσής μάσκας του Αγαμέμνονα.

Η διάρθρωση της έκθεσης γίνεται σε εννέα θεματικές ενότητες:

– «Ο άνθρωπος στο προϊστορικό Αιγαίο» που αναφέρεται στη Νεολιθική εποχή, τους κυκλαδίτες εμπόρους και ναυτικούς και φθάνει ως τους Μινωίτες. Μεταξύ των εκθεμάτων στην ενότητα αυτή θα βρίσκεται και το χρυσό περίαπτο από την Αραβησσό της Πέλλας

– «Ο Αγαμέμνονας και ο κόσμος των Μυκηναίων» διερευνά τη Μυκηναϊκή εποχή, ακόμη και τη σχέση των Μυκηναίων με τους Μινωίτες. Εδώ περιλαμβάνονται ο τάφος Μυκηναίου πολεμιστή από την Κυδωνιά των Χανίων (15ος π.Χ. αιώνας) και ο τάφος πολεμιστή της Μυκηναϊκής εποχής (13ος π.Χ. αιώνας) από τον Ολυμπο.

– «Ήρωες και Αριστοκρατία» με τους ήρωες του Ομήρου ως και τους απογόνους του Ηρακλή, τους Ελληνες του Βορρά και τους Μακεδόνες.

– «Αθλητές και Ολυμπιακοί αγώνες» με εκθέματα μεταξύ άλλων, την επιτύμβια στήλη του δισκοβόλου, παναθηναϊκό αμφορέα από το Μουσείο Ναυπλίου όπου απεικονίζεται αγώνας ιπποδρομίας και έναν χάλκινο δίσκο που υπήρξε ανάθημα αθλητή στο ιερό του Διός στην Ολυμπία.

– «Κούροι και Κόρες» μία ιδιαίτερη ενότητα για τα γοητευτικά «πρόσωπα» της Αρχαϊκής εποχής με τη μία Κόρη από το Μουσείο Ακρόπολης.

- «Λεωνίδας ο βασιλιάς της Σπάρτης», ενότητα μέσα από την οποία αναδεικνύεται ο κόσμος των Σπαρτιατών και οι ιδιαιτερότητες του σπαρτιατικού βασιλείου. Εδώ περιλαμβάνεται η γνωστή προτομή που αποδίδεται στον Λεωνίδα.

– «Αθηναίοι και Δημοκρατία» με το πολίτευμα και τον πολιτικό βίο των Αθηναίων, την καθημερινή ενασχόλησή τους με τα κοινά (μεταξύ των εκθεμάτων θα υπάρχουν επιγραφές, δικαστικές ψήφοι, όστρακα οστρακισμού κτλ) αλλά και με υποενότητα για τους Αθηναίους και τα επιτεύγματά τους.

– «Φίλιππος και Μέγας Αλέξανδρος» μία ιδιαίτερα πλούσια ενότητα στην οποία περιλαμβάνονται τα αργυρά σκεύη από τον τάφο του Φιλίππου Β΄, τα χρυσά στεφάνια των Αιγών, τα κοσμήματα από τις ταφές γυναικών, η κεφαλή του Μεγάλου Αλεξάνδρου κτλ.

– «Αυγή νέου κόσμου», ο Ελληνιστικός κόσμος δηλαδή και η εξάπλωσή του.

Η μόνη αρνητική εισήγηση του ΚΑΣ ήταν για τον Κούρο του Κεραμεικού με το σκεπτικό ότι η επανέκθεση του Μουσείου βασίζεται σε αυτό το έργο άρα η απομάκρυνσή του θα δημιουργήσει μεγάλο χάσμα. Ιδιαίτερη συζήτηση έγινε και για τον Κούρο της Κέας για τον οποίο θα προηγηθεί ειδική μελέτη αν μπορεί να μετακινηθεί με ή χωρίς τη βάση του (ύψους 1,71 μέτρων το γλυπτό και 0,50 η βάση). Επίσης, υπό εξέταση βρίσκεται μία χρυσή νεκρική μάσκα από τις Μυκήνες καθώς ο καθηγητής κ. Πάνος Βαλαβάνης αμφισβητεί αν πρόκειται όντως για ελληνικό έργο ή είναι εισαγόμενο. ( Ἔρρωσο)

http://erroso.blogspot.com

Πηγή

    

Αναβιώνει ο εφιάλτης της δεκαετίας '30 και του Μεσοπολέμου των Άκρων;

Αναβιώνει ο εφιάλτης της δεκαετίας '30 και του Μεσοπολέμου των Άκρων;

Του Ρ. Σκιντέλσκι (επίτιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ)

Παρά τις δεσμεύσεις των παγκόσμιων ηγετών για το αντίθετο, φαίνεται να αναβιώνει ο εφιαλτικός προστατευτισμός της δεκαετίας 1930. Ο εμπορικός πόλεμος εκείνης της εποχής ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την επιβολή δασμών στο πλαίσιο του νόμου Σμουτ-Χόλεϊ. Οι Βρετανοί ανταπέδωσαν θεσπίζοντας τον Νόμο περί Δασμών επί των Εισαγωγών του 1932, τον οποίο διαδέχθηκε το Προνομιακό Δασμολόγιο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το παγκόσμιο εμπόριο κατέληξε να είναι «δρόμος μετ' εμποδίων».

Την πρώτη βολή στον εμπορικό πόλεμο της δεκαετίας του 1930 την έριξε η Βρετανία τον Σεπτέμβριο 1931, όταν εγκατέλειψε τον χρυσό κανόνα. Τα πυρά ανταπέδωσαν οι ΗΠΑ εγκαταλείποντας και αυτές τον χρυσό κανόνα τον Απρίλιο 1933. Η στερλίνα υποχώρησε έναντι του δολαρίου και με τη σειρά του το δολάριο υποχώρησε έναντι της στερλίνας.  Τα δύο ισχυρότερα νομίσματα εκείνης της εποχής άντεξαν τον πόλεμο, ενώ η Γαλλία ηγήθηκε μιας ομάδας κρατών που έμειναν πιστές στον κανόνα του ευρώ (gold block). Τα νομίσματα, όμως, των κρατών αυτών υπερτιμούνταν διαρκώς έναντι των δύο μεγαλύτερων, μέχρις ότου η ομάδα διαλύθηκε το 1936.  Εάν αντικαταστήσουμε τη Βρετανία της δεκαετίας του 1930 με τη σημερινή Κίνα και την ομάδα «gold bloc» με την ευρωζώνη, θα συνειδητοποιήσουμε ότι η σημερινή κατάσταση είναι εξίσου ανησυχητική. 

Η αμερικανική Fed προτείνει την τόνωση της αμερικανικής οικονομίας με το τύπωμα νέου χρήματος, εγκαινιάζοντας έναν δεύτερο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης (QE2) ύψους 600 δισ. δολαρίων. Κανείς, όμως, δεν φαίνεται να θυμάται ότι ακριβώς το ίδιο προσπάθησε  

να κάνει το 1933 ο Αμερικανός πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους οι τιμές είχαν αρχίσει να πέφτουν, μετά από μια σύντομη άνθηση του τομέα των εμπορευμάτων. Ο Τζορτζ Φ. Γουόρεν, καθηγητής Αγροτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Κόρνελ, είχε συμβουλεύσει τον Ρούσβελτ ότι για να αυξήσει τις τιμές έπρεπε να μειώσει την αξία του δολαρίου σε χρυσό.

Σύμφωνα με τον κανόνα του χρυσού, το δολάριο μετατρέπονταν σε χρυσό βάσει της σταθερής τιμής των 20,67 δολαρίων/ουγγιά. Για σταθεροποίηση του επιπέδου τιμών, ο οικονομολόγος Ίρβινγκ Φίσερ είχε καταρτίσει ένα σχέδιο «αντισταθμισμένου δολαρίου», σύμφωνα με το οποίο η αξία του δολαρίου σε χρυσό θα μεταβαλλόταν προκειμένου να αντισταθμίζεται η αύξηση ή μείωση των τιμών, επιτρέποντας έτσι στη Fed να τυπώνει περισσότερο ή λιγότερο χρήμα ανάλογα με τις οικονομικές συνθήκες. 

Για τις πληθωριστικές πιέσεις, το σχέδιο του Φίσερ έδινε στις τράπεζες τη δυνατότητα να μειώνουν τα αποθεματικά τους και, ως εκ τούτου, να αυξάνουν το δανεισμό τους (ή να δημιουργούν καταθέσεις). Η αύξηση των δαπανών θα οδηγούσε σε αύξηση των τιμών με αποτέλεσμα την τόνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ο Φίσερ αντιπρότεινε μια νέα λογική στην υφιστάμενη πρακτική της χρήσης ευτελέστερων μετάλλων για την κατασκευή κερμάτων, το λεγόμενο «εκδοτικό προνόμιο» (seignorage). Η εναλλακτική λύση που πρότεινε ο Γουόρεν - την οποία εφάρμοσε τελικά ο Ρούσβελτ το 1933- προέβλεπε την αύξηση της τιμής στην οποία η κυβέρνηση αγόραζε τον χρυσό από το νομισματοκοπείο. Η άνοδος τιμών θα σήμαινε ότι κάθε δολάριο θα στοίχιζε λιγότερο σε όρους χρυσού και το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο με το σχέδιο του Φίσερ. Οι εγχώριες τιμές θα αυξάνονταν τονώνοντας την αγροτική παραγωγή, ενώ η εξωτερική αξία του δολαρίου θα μειώνονταν ευνοώντας τους εξαγωγείς.

Από την 25η Οκτωβρίου 1933, όταν εφαρμόστηκε το σχέδιο, ο εν ενεργεία υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Χένρι Μοργκεντάου, και ο επικεφαλής της Χρηματοδοτικής Εταιρείας για την Ανασυγκρότηση, Τζέσε Τζόουνς, είχαν συνάντηση κάθε πρωί στην κρεβατοκάμαρα του Ρούσβελτ για να καθορίσουν την τιμή του χρυσού. Μια μέρα, μάλιστα, αύξησαν την τιμή του χρυσού κατά 21 σεντ γιατί θεωρούσαν το 21 τυχερό αριθμό. Στην αρχή αγόραζαν μόνο νεόκοπο χρυσό από τις ΗΠΑ αλλά αργότερα αγόραζαν και αποθέματα χρυσού από το εξωτερικό.

Η πολιτική αγοράς χρυσού είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της επίσημης τιμής του χρυσού από 20,67 δολάρια/ουγγιά τον Οκτώβριο 1933 σε 35 δολάρια/ουγγιά τον Ιανουάριο 1934 

Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ

όπου το πείραμα έπρεπε να διακοπεί. Σε αυτό το διάστημα, εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια είχαν διοχετευτεί στο τραπεζικό σύστημα. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, ήταν απογοητευτικά. Μπορεί με την αγορά ξένου χρυσού να πέτυχαν υποτίμηση του δολαρίου σε όρους χρυσού, αλλά οι εγχώριες τιμές συνέχιζαν να πέφτουν καθ' όλη τη διάρκεια των τριών μηνών που διήρκησε η ξέφρενη αγορά χρυσού.

Εξίσου απογοητευτικά είναι τα αποτελέσματα των - πιο ορθόδοξων- προσπαθειών της Fed για ποσοτική χαλάρωση. O Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ έγραφε ότι «είτε εξαιτίας της έλλειψης δανειοληπτών, είτε της απροθυμίας για δανεισμό είτε της πρωταρχικής δίψας για ρευστότητα - σίγουρα ήταν και τα τρία - οι τράπεζες συσσώρευσαν περισσότερα αποθεματικά από τα απαιτούμενα. Τα αποθεματικά των τραπεζών-μελών της Fed ξεπερνούσαν κατά 256 δισ. δολάρια τα υποχρεωτικά επίπεδα του 1932, κατά 529 δισ. δολάρια τα υποχρεωτικά επίπεδα του 1933, κατά 1,6 δισ. δολάρια τα επίπεδα του 1936 και κατά 2,6 δισ. δολάρια τα επίπεδα του 1936».

Το λάθος στην πολιτική της Fed είναι η λεγόμενη «ποσοτική θεωρία του χρήματος» στην οποία στηρίζεται. Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, οι τιμές εξαρτώνται από την προσφορά χρήματος σε σχέση με την ποσότητα αγαθών και υπηρεσιών που διατίθενται προς πώληση. Το χρήμα, όμως, περιλαμβάνει και τις τραπεζικές καταθέσεις, οι οποίες εξαρτώνται από την επιχειρηματική εμπιστοσύνη. 

Εκείνη την εποχή, ο Κέυνς έγραφε: 

Κέυνς

«Κάποιοι φαίνεται να συμπεραίνουν ότι η παραγωγή και το εισόδημα μπορούν να ενισχυθούν μέσω της αύξησης στην ποσότητα του χρήματος. Είναι σαν να προσπαθείςνα παχύνεις αγοράζοντας μεγαλύτερο ζωνάρι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, το ζωνάρι είναι πολύ πιο μεγάλο από τη μέση... ο καθοριστικός παράγοντας δεν είναι η ποσότητα του χρήματος αλλά το ύψος των δαπανών». Σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν ακριβώς το ίδιο στηριζόμενες στην ίδια αβάσιμη θεωρία. 

Όπως είναι αναμενόμενο, η Κίνα κατηγορεί τις ΗΠΑ για σκόπιμη προσπάθεια υποτίμησης του δολαρίου. Ο ακριβής στόχος, όμως, είναι η συνεπαγόμενη αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών σε βάρος των Κινέζων, των Ιαπώνων και των Ευρωπαίων παραγωγών. Το ευρώ θα υπερτιμάται βαθμιαία, όπως ακριβώς συνέβη με την «ομάδα του χρυσού» τη δεκαετία 1930. Από τη στιγμή που η ευρωζώνη δεσμεύτηκε για λιτότητα, το μόνο της όπλο είναι ο προστατευτισμός. Εν τω μεταξύ, η πολιτική της Κίνας για αργή ανατίμηση του γιουάν έναντι του δολαρίου ίσως να γυρίσει μπούμερανκ, προκαλώντας τις ΗΠΑ για λήψη προστατευτικών μέτρων.

Η αδυναμία της συνόδου κορυφής του G20 στη Σεούλ να καταλήξει σε συμφωνία για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τις μελλοντικές συμφωνίες για τα αποθεματικά ανοίγει το δρόμο για επανάληψη της δεκαετίας του 1930. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει η σύνεση και δεν θα αναδυθεί ένας νέος Χίτλερ. 
πηγές

http://www.naftemporiki.gr
http://istorias-alitheia.blogspot.com/2012/01/30.html

Το δοκιμαστήριο της πείνας

Το δοκιμαστήριο της πείνας

Σπύρος Παπαγιάννης

Τελικά η Ελλάδα της σήμερον μοιάζει με το Μεσολλόγγι του 21. Από έξω οι εχθροί που είναι ταυτόχρονα και φίλοι, σύμμαχοι και πιστωτές, χωρίς άρματα, μόνο με επιταγές και όρους υποτέλειας. Δεν ζητούνε παρά γή και ύδωρ, πολιτισμένα, χωρίς κανόνια και αιματοχυσίες.
Και από μέσα οι «τραβάτε με κι ας κλαίω» υπερασπιστές της υπό εκχώρησιν Ελληνικής επικράτειας. Και στο ερώτημα, ελευθερία ή υποτέλεια έρχεται το φάντασμα της πείνας, όπως
και το 21, να σφυγμομετρήσει πόσο παθιασμένοι για ελευθερία είναι οι σύγχρονοι Έλληνες, καθώς η ελευθερία με την στομαχική πείνα δοκιμάζει τους εραστές της, πριν αποφασίσει σε ποιόν θα χαρισθεί. Πρέπει να είναι παθιασμένος λοιπόν με την ελευθερία κάποιος για να μπορεί να υπερβεί για χάρη της την ακατανίκητη πείνα του σώματος.
Τελικά με την πείνα αναμετράται κάθε φορά η ψυχή του ανθρώπου. Με την νηστεία και ο θεός δοκιμάζει την πίστη των πιστών του.
Με την στέρηση των υλικών απολαύσεων δυναμώνει το πνεύμα. Με την περιφρόνηση των υλικών αγαθών πιστοποιείται ο έρωτας και η αγάπη.
Με την στέρηση γίνεται γενικότερα αντιληπτή η αξία όλων των πραγμάτων.
Όσο πιο δύσκολα αποκτάται κάτι, τόσο πιο πολύ ανεβαίνει η αξία του. Όταν χάνουμε κάτι πολύτιμο, ή κάποιο αγαπημένο πρόσωπο τότε μόνο συνειδητοποιούμε το μέγεθος της απώλειας. Όταν ζούμε μακριά από τη πατρίδα, τότε ξυπνάει μέσα μας η νοσταλγία της. Το φαγητό γίνεται πιο νόστιμο μετά την κόπωση, την δουλειά και το περπάτημα. Ο Μέγας Αλέξανδρος έλεγε πως δεν μπορεί να ευχαριστηθεί φαγητό αν δεν πορευτεί 10 τουλάχιστον στάδια. Η σχέση του σώματος με το πνεύμα αποδεικνύεται έτσι, αμφίδρομη. Το σώμα επηρρεάζει το πνεύμα, αλλά και το πνεύμα το σώμα. Όσο πειθαρχούμε και ελέγχουμε το σώμα, τόσο περισσότερο καλλιεργείται το πνεύμα, που μαθαίνει κι’ αυτό να πειθαρχεί στην αρετή. Αν το σώμα μάθει να υπερβαίνει την πείνα του, τότε το πνεύμα μαθαίνει κι’ αυτό να υπερβαίνει τα πάθη και τις αδυναμίες του. Η υπέρβαση των στερήσεων προσδίδει ένα ευάρεστο αίσθημα αυτοκυριαρχίας στον άνθρωπο, τόσο επί του σώματός του, όσο και επί του πνεύματός του ακόμη.
Η πειθαρχία του στόματος προστατεύει το πνεύμα από τις ανόητες φλυαρίες του. Το λακωνίζειν εστί ταυτόχρονα φιλοσοφείν. Τα μεγάλα παχειά λόγια, σαν αυτά των υπερφίαλων πολιτικών υποσχεσιολόγων της δημοκρατίας μας, που ανταγωνίζονται με φραστικά πυροτεχνήματα, προδίδουν πνευματική μωρία το λιγότερο, πέραν του πονηρού δόλου.
Ο μωρός κι ο πονηρός όμως δεν μπορεί με τίποτε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων για να οδηγήσει ένα έθνος στην μοίρα του. Κι αν μια μεγάλη χώρα έχει την πολυτέλεια και τα αποθέματα δυνάμεως για να μπορεί να διοικηθεί με τον αυτόματο πιλότο της καλολαδωμένης κρατικής μηχανής της και από τους πλέον αχρήστους πολίτες της ακόμη. Μια χώρα μικρή και ένδοξη ταυτόχρονα, με την μεγαλύτερη ιστορία του κόσμου, σαν την δική μας, δεν μπορεί να αφήνεται στο έλεος των κυμάτων και των αγορών, ακυβέρνητη κατ΄ουσίαν, στα χέρια εφήμερων τυχάρπαστων πολιτικών τυχοδιωκτών, που δεν έχουν καν την γνώση της ιστορίας της για να σεβασθούν τους πολίτες της και το αξίωμά τους.
Μα ούτε και την γνώση της γλώσσας της για να μπορούν να σκεφθούν Ελληνικά. Λένε κάποιοι πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Από την άλλη όμως, αν είναι μικροί, έχουν τους ηγέτες που τους επιβάλλουν με τον τρόπο τους οι μεγάλοι, που όταν χρειασθεί βγαίνουν από το παρασκήνιο και τους φυτεύουν εξ’ ουρανού, σαν τον κ. Παπαδήμο.
Επομένως θα ήταν ορθότερο να λέμε πως οι λαοί, ακόμη και στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, έχουν τους ηγέτες που εκφράζουν τους οικονομικούς νταβατζήδες τους και τις δεσμεύσεις της πολιτικής τους υποτέλειας.
Σήμερα όμως, η χρόνια αυτή υποτέλεια, έφθασε σε ένα οριακό σημείο, όπου ο υποτελής καλείται να αυτοκαταργηθεί ως πολιτική παρουσία στον πολιτικό χάρτη, τιμωρούμενος για τους ανάξιους, υποτακτικούς ηγέτες του, που επέλεξε εν μέσω άλλων εξίσου ανάξιων και υποτακτικών, που του υπέδειξε η αμαρτωλή εξουσιαστική του αφρόκρεμα, για να τον οδηγήσουν στην πλήρη πολιτικοοικονομική εξάρτηση και μακροπρόθεσμα στον εθνικό του αφανισμό.
Την στέρηση της τροφής όμως την νιώθουμε άμεσα. Με την κοινωνική δοκιμασία αποδεικνύεται αν αντέχουν οι κοινωνικοί δεσμοί και πως βλέπει καθένας την θέση του σε σχέση με την κοινωνία. Και είναι η πικρή αλήθεια πως στην εξατομικευμένη σύγχρονη ζωή, συνήθισαν οι άνθρωποι στην ανωνυμία, στην μοναξιά, στην απομόνωση και στην σχετικότητα των ηθικών και συλλογικών αξιών.

Από την άλλη ο δημοκρατικός πολυκομματισμός και οι εισαγόμενες διεθνιστικές ιδεολογίες, διήρεσαν πνευματικά και συναισθηματικά τον λαό στρέφοντάς τον προς διαφορετικούς εθνικούς και κοινωνικούς προσανατολισμούς. Παράλληλα, η συν τω χρόνω επιτευχθείσα αποξένωση της ανωτέρας πολιτικής και οικονομικής ελίτ από τα λαϊκά στρώματα, συνέβαλε έτι περαιτέρω στην απομόνωση και περιθωριοποίηση του απλού πολίτη, ο οποίος δεν ακούγεται πλέον, μα βομβαρδίζεται διά των πνευματικών τηλεβόλων της τηλεόρασης, για να συντριβεί μέσα του η προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας που έχει και να υποταχθεί στην εικονική πραγματικότητα που του επιβάλλουν.
Ο πολίτης έτσι μαθαίνει να μην πιστεύει στα μάτια του, στην λογική του, στην εμπειρία του και να αφήνεται σε απομεμακρυσμένους επαΐοντες να τον κυβερνούν από το πολιτικό υπερπέραν, μεταβάλλοντας τον ίδιο σε ένα τηλεκατευθυνόμενο ιδεολογικό και ψηφοδοτικό ρομπότ.
Η έλλειψη πνευματικής επαφής των ανθρώπων μέσα στο χαοτικό αστικό περιβάλλον έχει ως αποτέλεσμα να χάσουν την πίστη τους και την αγάπη τους προς τον συνάνθρωπο, αποκτώντας μια μοναχική εξατομικευμένη σχέση με την φαντασμική περισσότερο ιδέα της κοινωνίας, παρά με τα ζωντανά κύτταρά της, που προσομοιάζει προς το πρότυπο της μοναχικής σχέσης ανθρώπου-Θεού και της εν προσωπική ελευθερία, αυθαίρετης από τον καθένα ερμηνείας του γραπτού ευαγγελικού λόγου των προτεσταντών.
Η κατά προέκταση αυτής της προτεσταντικής εξατομίκευσης, σύγχρονη νεοφιλελεύθερη πολιτική αντίληψη, αρνείται ακόμη και να συλλάβει την ιδέα της κοινωνίας, θεωρώντας πως δεν αποτελεί παρά ένα άθροισμα ατομικοτήτων, χωρίς ιδιαίτερους πνευματικούς, εθνικούς και πολιτιστικούς δεσμούς. Η πολιτική ηγεσία έτσι, που υποτίθεται πως εκπροσωπεί δημοκρατικά αυτές τις ατομικότητες δεν νιώθει καμμιά συνείδηση ευθύνης προς τις θεμελιώδεις εθνικές και πολιτιστικές αξίες της φαντασμικής κατά την νεοφιλελεύθερη πολιτική αντίληψη κοινωνίας, γι΄ αυτό και στις μέρες μας παζαρεύει την εθνική κυριαρχία σα να παζαρεύει πορτοκάλια, χωρίς να νιώθει το βάρος των πράξεών της. Βλέπουμε σε αντιδιαστολή, πόσο πολύ περισσότερη πολιτειακή ευθύνη ένιωθαν παλαιότερα οι βασιλείς και οι μονοκράτορες, οι οποίοι μπορεί να μην δεσμεύονταν από τους εκλογείς τους, δεσμεύονταν όμως από τις συλλογικές ιδέες του Θεού και του Έθνους και ένιωθαν υπόλογοι απέναντί τους.
Η σημερινή ψευτοδημοκρατική νεοφιλελεύθερη ελευθεριότης αντίθετα, αποθρασύνει τις πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες άπαξ και εξαπάτησαν τους εκλογείς τους και τους υπέκλεψαν την ψήφο, αφού εντέχνως πρώτα τους παραπληροφόρησαν, έχουν το νόμιμο δικαίωμα, καθώς ηθική πλέον δεν υπάρχει, να εκποιήσουν και την πατρίδα τους ακόμη και να πουλήσουν τους πολίτες και εκλογείς τους σαν δουλοπάροικους στους κεφαλαιοκρατικούς και τραπεζικούς πειρατές των κερδοσκοπικών αγορών.
Ο όρος λοιπόν προδοσία με τα ενοχικά του συμπλέγματα δεν μπορεί να εκφράσει αυτήν την πολύ βαθύτερη πνευματική διαστροφή και μετάλλαξη της μετανεωτερικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής αντίληψης, καθώς οι κοσμοπολίτες φορείς της έχουν από καιρού απεξαρτηθεί από κάθε είδους ηθική, ή συνειδησιακή αναστολή. Στόχος τους λοιπόν να εθίσουν τον λαό στον αμοραλισμό τους και να τον διαπλάσουν πνευματικά κατά εικόνα και ομοίωσή τους, να τον διαιρέσουν και να τον κατατμήσουν κομματικά και ταξικά σε πολλαπλές υποκατηγορίες και κοινωνικές ταχύτητες, να τον νοθεύσουν με αλλοδαπούς λαθρομετανάστες, και αφού τον αποδυναμώσουν πολιτικά και συνειδησιακά, να έλθουν σε συνθήκες πλέον κοινωνικού σοκ να του θέσουν το ψυχολογικό ψευτοδίλημμα : Υποδούλωση ή Πείνα, χωρίς όμως και πάλι να του δίνουν το δικαίωμα να εκφρασθεί και αυτοβούλως να αποφασίσει, καθώς ως επαΐοντες έχουν αποφασίσει πριν απ’ αυτόν, για αυτόν.
Βλέπουμε λοιπόν πως από την στιγμή που η δημοκρατία έρχεται να εκφράσει ελεύθερα και δημοκρατικά αυτό που το εξουσιαστικό παρασκήνιο έχει έντεχνα προετοιμάσει και προπαγανδίσει , δεν αποτελεί κατ΄ ουσία ένα σύστημα ελεύθερης πολιτικής έκφρασης, όσο ένα σύστημα εξάσκησης των πολιτών να κομίζουν ελεύθερα την συναινετική ψήφο τους στην κάλπη, ίδια όπως οι εξασκημένοι σκύλοι κομίζουν ελεύθερα πίσω στον εκπαιδευτή τους το κόκαλο, που κάθε τόσο αυτός τους πετάει.
Τα εξαρτημένα ανακλαστικά του Παβλόφ βρίσκουν έτσι την δημοκρατική τους έκφραση και η κοινοβουλευτική δημοκρατία αναδεικνύεται στο ιδανικό πολίτευμα του απρόσωπου κεφαλαίου, που μπορεί να εκμισθώνει και να κατευθύνει τους πολιτικούς της προτίμησής του για να περνούν στον λαό την πολιτική του, έτσι που μηχανικά, ασυνείδητα αυτός να την υπηρετεί.
Στην περίπτωση μάλιστα της εν εξελίξει Ελληνικής πολιτικής τραγωδίας, φθάσαμε στο σημείο να καλείται ο Ελληνικός λαός να αποδεχθεί μοιρολατρικά, ως αναπόφευκτη ιστορική νομοτέλεια, την προδιαγεγραμμένη κοινωνική υποδούλωσή του και τον μακροπρόθεσμο εθνικό αφανισμό του.
Ο σκύλος λοιπόν μεταβάλλεται σε σκύλο αυτοκτονίας και καθοδηγείται στον μονόδρομο του πολιτικού λαβύρινθου να απαρνηθεί ακόμη και τα πολιτικά του δικαιώματα, την εθνική του αυτεξουσιότητα και το ένστικτο ακόμη της βιολογικής του αυτοσυντήρησης. Τον πολιτικό αυτόν άθλο ανέλαβε να επιτελέσει το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, που είχε αποδείξει έμπρακτα στην ιστορία του την ικανότητά του να αλλοιώνει το νόημα των λέξεων, να δημιουργεί πολιτικούς μύθους και στον λαό ασυνείδητα ανακλαστικά.
Με αυτή όμως την ακραία αποστολή αυτοκτονίας του Ελληνικού λαού που ανέλαβε να επιτελέσει το κορυφαίο σε επιδόσεις πολιτικού αμοραλισμού και κυνισμού, κόμμα του ΠΑΣΟΚ, απεδείχθη περίτρανα και ο ρόλος των οργανωμένων πολιτικών κομμάτων, ιδίως αυτών που διεκδικούν την εξουσία και ο οποίος δεν είναι να εκφράσουν πολιτικά τον ελεύθερα σκεπτόμενο πολίτη, όσο να τον εκπαιδεύσουν να τους κουβαλάει την ψήφο του με τα ποικίλα ανά περίπτωση επιβραβευτικά ανταλλάγματα. Και όπως τα κόμματα αυτά, παραδομένα στα εξωθεσμικά συμφέροντα του πολιτικού παρασκηνίου, ντόπιου και ξένου, ξεκόβουν από τον λαό, μπορούν να αναλάβουν και το ρόλο του πολιτικού του δημίου ακόμη.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας έτσι, στερούμενη ασφαλιστικών δικλείδων, απεδείχθη πως στερείται κόκκινων γραμμών και ενστίκτου αυτοσυντήρησης και πως στόχος της δεν είναι να εκφράζει δημοκρατικά τον λαό, μα να τον υποτάσσει, ψευτοδημοκρατιά και αναίμακτα.
Γι’ αυτό παρατηρείται η συστηματική αποφυγή της προσφυγής στην κάλπη και της έκφρασης της γνώμης του λαού για τα μείζονα του πολιτικού μέλλοντός του.
Γι’ αυτό προτάσσονται οι πολιτικές αποφάσεις και αναβάλλονται οι εκλογές.
Γι’ αυτό συσπειρώνονται οι άπαξ δια παντός εκλεγμένοι, για να μην λογοδοτήσουν στον θεωρητικά κυρίαρχο εντολέα τους και να μην αποφασίσει αυτός για την μοίρα του, παρά να κληθεί απλώς να την επικυρώσει, όταν θα είναι αργά πλέον για να την αλλάξει.
Γι’ αυτό η δημοκρατία κατάντησε παιχνίδι οφθαλμαπάτης και τηλεοπτικών εντυπώσεων, παρά ουσίας.
Γι’ αυτό η λέξη δημοκρατία εκφυλίσθηκε και διεθνώς σε πολιτικό αλατοπίπερο του κάθε είδους εξουσιαστή.
Για αυτό φθάσαμε, ρομαντικά να αναπολούμε την πολιτική νοθεία της τελευταίας στιγμής, στην κάλπη, τότε που το πολιτικό σύστημα δεν ήταν τόσο οργανωμένο και αλάνθαστο, που να διαθέτει δικούς του ανθρώπους σε όλους τους πολιτικούς χώρους, να κατασκευάζει κατά παραγγελία κόμματα και να μπορεί να μαγειρεύει κατάλληλα εκ των προτέρων την κοινή γνώμη.
Για αυτό η δημοκρατία ως ύψιστο πολιτικό φετίχ, ευνόησε τον πολιτικό φετιχισμό όλων των πολιτικών αποχρώσεων, σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ακόμη και των κατ΄ επίφαση θεωρητικών αμφισβητιών της.
Γι΄ αυτό οι πάλαι ποτέ επαγγελματίες επαναστάτες της κοινωνικής απελευθέρωσης, οχυρωμένοι σαν παππικοί καρδινάλιοι στα πολυτελή γραφεία τους, σκιαμαχούν αέναα κατά του δαιμονοποιημένου κεφαλαίου, χωρίς όμως να επαναστατούν, αρκούμενοι απλώς σε εκδρομικές διαδηλώσεις με κόκκινες σημαίες στο κέντρο της πόλης, περιφρουρώντας μάλιστα την ταυτότητα του επαναστάτη απ’ όποιον παρείσακτο θα ήθελε να παρεισφρήσει σ’ αυτές..
Ο φόβος του αναρχικού προβοκάτορα βέβαια καιροφυλακτεί, από την άλλη όμως η πρόδηλη διάθεση των κόκκινων διαδηλωτών να μην αμφισβητηθεί η φιλειρηνικότητά τους, προδίδει την παντελή απουσία επαναστατικής διάθεσης εκ μέρους των, ή των ηγετών τους τουλάχιστον. Ταυτόχρονα ο πολιτικός κομματικός τους απομονωτισμός και η απροθυμία τους να συνεργασθούν, έστω και εκλογικά μόνο και στις πιο ακραίες ακόμη πολιτικές καταστάσεις, σαν αυτές που διέρχεται η χώρα σήμερα, είναι αποτέλεσμα όχι τόσο μιας ενσυνείδητης, θρησκευτικής σχεδόν πίστης, σε κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, όσο της προσπάθειας να συντηρηθεί αυτός ο ιδιότυπος πολιτικός φετιχισμός της δήθεν ιδεολογικής επαναστατικής ορθοδοξίας, που θα αποδυναμώνονταν από όποια προεκλογική σύμπραξη, ίδια όπως θα αποδυναμώνονταν μια ευρέως γνωστή εμπορική φίρμα, αν τα προϊόντα της κυκλοφορούσαν σε κοινή συσκευασία με κάποια ομοειδή.
Όπως η Ελληνική φέτα λοιπόν προστάτευσε το όνομά της από τους διεθνείς σφετεριστές της, εν αντιθέσει προς την Ελληνική Μακεδονία, που δεν το κατόρθωσε, το Ελληνικό ΚΚ δεν είναι πρόθυμο να μειώσει την φετιχιστική του επαναστατικότητα συμπράττοντας έστω και προσωρινά με μη επαναστάτες, για την σωτηρία της εθνικής κυριαρχίας, που κι΄ αυτή κατά την γνώμη του ήταν πάντα ένα νομικό πολιτικό φετίχ , στερούμενη βαθύτερης ουσίας, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου έχει ενταχθεί.

Τι λοιπόν και αν βαθαίνει και πλαταίνει η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, μα και της δημοκρατίας της ίδιας, στα παιχνίδια της οποίας συμμετέχει νομιμοποιώντας την, ο συγκεκριμένος κομματικός ορθοδοξισμός; Στόχος του είναι να περιφρουρήσει τα πολιτικά φετίχ του δικού του σπιτιού, για να μπορεί να επαναστατεί και αύριο, αναίμακτα βέβαια, κι’ ας είναι κόκκινες οι σημαίες του, μια που κόκκινες γραμμές εθνικής κυριαρχίας και εργασιακού εκμεταλλευτισμού για να βγεί από τον απομονωτισμό του, ούτε γι΄ αυτόν υπάρχουν, καθώς οι αφέντες σαν τους δούλους για έναν που έχει διεθνιστική ψυχή, δεν έχουν εθνικότητα. Και αφέντες πάντα υπήρχαν και δούλοι πάντα θα υπάρχουν. Γι’ αυτό κι’ αυτή η αγγλικού δικαίου ψυχραιμία, την ώρα που η χώρα παραδίδεται στο αγγλικό δίκαιο. Η μισή αλήθεια λοιπόν του ασυμβίβαστου επαναστάτη, πως το κράτος ήταν πάντα μαϊμού, δεν μπορεί να καλύψει το μισό ψέμμα του, πως δηλαδή δεν μπορεί να κάνει τίποτε για την προστασία των δημοκρατικών και εργατικών δικαιωμάτων των πολιτών από το να περιμένει υπομονετικά πότε θα αποφασίσουν οι αφέντες να προκηρύξουν εκλογές,
για να προτείνει στους πολίτες το δικό του ψευτοδίλημμα, ή εγώ αφέντης, ή τίποτε..
Πάλι ο λαός λοιπόν σε ρόλο σκύλου θα κληθεί να επαληθεύσει την εκ του κόμματος προγραμματισμένη επανάσταση, παρά η επανάσταση να εκφράσει την τρέχουσα επαναστατικότητά του, καθώς στην βράση κολλάει το σίδερο. Άλλο όμως να επαναστατεί αυθόρμητα ο λαός και άλλο κάποιος να του προτείνει εκβιαστικά τον δικό του επαναστατικό μονόδρομο, που περνά κι’ αυτός μέσα από τα εκλογικά γρανάζια της δημοκρατίας των αφεντικών, μόνο και μόνο για να αποτρέψει μια μη ελεγχόμενη ακηδεμόνευτη επανάσταση, από την οποία δεν θα επωφελείτο προσωπικά, ή κομματικά αυτός ο ίδιος. Γι’ αυτό και η σιωπή όλων για την ειρηνική επανάσταση της Ισλανδίας, όπου ακηδεμόνευτος κομμάτων, δια δημοψηφίσματος εξέφρασε ο λαός την βούλησή του, προχωρώντας ταυτόχρονα στην σύνταξη νέου, γνήσια φιλολαϊκού συντάγματος, στην οποία συμμετέχουν από κοινού όλοι οι πολίτες. Κι’ όλα αυτά χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς κανείς να υπόσχεται πως μόνο αυτός ξέρει τον δρόμο του κοινωνικού παραδείσου. Πόσο πράγματι απέχουμε από την Ισλανδία, όχι μόνο γεωγραφικά, μα και πολιτικά, εμείς οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων πρωτομαστόρων της δημοκρατίας.

Α/ΓΕΑ: "Κύριοι, δίνουμε τον υπέρ πάντων αγώνα για ετοιμότητα 

και ο Θεός να μας βοηθήσει"...

Posted by Τρικλοποδιά

Tραγικές αντιφάσεις αποκτά πλέον στην ελληνική πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώνεται από τον Μάϊο του 2010, το κορυφαίο ζήτημα της εθνικής ασφάλειας.
Πριν λίγες ώρες ενώ διά στόματος του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών Γ.Δελαβέκουρα, γινόταν παραδεκτό ότι η Τουρκία αποτελεί κορυφαία απειλή για την ασφάλεια της χώρας και γι’αυτό «η Ελλάδα διατηρεί στο ακέραιο την αποτρεπτική της ικανότητα, προκειμένου να διασφαλίζει την προάσπιση της εθνικής της κυριαρχίας»στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, επικρατούσε «βαριά» ατμόσφαιρα» κατά την ενημέρωση γεω-πολιτικο-στρατιωτική κατάσταση της περιοχής μας, των πρώην Αρχηγών του ΓΕΑ από το νυν Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας (ΓΕΑ), Αντιπτέραρχο (Ι) Αντώνιο Τσαντηράκη.
«Τα πράγματα είναι δύσκολα» φέρεται να είπε ο Αρχηγός. «Δύσκολα σε όλα τα επίπεδα. Οι διαθεσιμότητες δεν είναι αυτές που θα θέλαμε (σ.σ. θα μας επιτραπεί για ευνόητους λόγους να μην μεταφέρουμε το τι ακριβώς ελέχθη, απλώς να δώσουμε περιγραφικά την όλη συζήτηση). Τα στελέχη αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα με ότι αυτό συνεπάγεται στην προσήλωση στο έργο τους. Ανησυχούμε. Κάνουμε ότι μπορούμε. Και ο υπουργός κάνει ότι μπορεί, αλλά τα πράγματα πολύ φοβάμαι ότι είναι δεδομένα».
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στο υπουργείο Εξωτερικών, ο εκπρόσωπός του δήλωνε:
«Η Ελλάδα επιθυμεί τη βελτίωση των σχέσεων με τη χώρα αυτή» και πως «η βελτίωση των σχέσεων μπορεί να προέλθει μόνο από το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και της εθνικής κυριαρχίας της κάθε χώρας, αλλά περιμένουμε από την Τουρκία να έχει μια συμπεριφορά η οποία θα είναι σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο. Εξακολουθούν όμως να υπάρχουν προκλήσεις, εξακολουθούν ενέργειες οι οποίες δημιουργούν ένταση και έτσι η Ελλάδα  αναγκάζεται να προβαίνει σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, διπλωματικές και άλλες, προκειμένου να διαφυλάττει την εθνική της κυριαρχία και για τον λόγο αυτό η Ελλάδα διατηρεί στο ακέραιο την αποτρεπτική της ικανότητα».
Λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από το υπουργείο Εξωτερικών, η τρόϊκα, ζητούσε να απολυθούν χιλιάδες στελέχη των Ε.Δ. «για να γίνουν οικονομίες».
Η θανάσιμη απειλή αναγνωρίζεται ακόμα και από το ΥΠΕΞ που εν πάση περιπτώσει δεν μπορούμε να πούμε ότι φημίζεται για την αγωνία του σε θέματα ασφάλειας της χώρας έναντι της τουρκικής απειλής, αλλά κατά τραγική ειρωνεία, ομολογείται από τον καθ’ύλην αρμόδιο Αρχηγό Γενικού Επιτελείου που κάθε μέρα σχεδόν οι άνδρες του έρχονται σε επαφή με τον εχθρό, ότι «είμαστε σε οριακή κατάσταση από όλες τις απόψεις» (άλλα είπε, αλλά κωλυόμεθα…).
Οι τραγικές αντιφάσεις σε θέματα ασφάλειας φέρνουν τραγικές καταστάσεις. Αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας ταγοί ότι οδηγούν την χώρα σε ακρωτηριασμό; Ή νομίζουν ότι «Θα μας σώσουν οι Αμερικανοί», όπως είθισται να ακούγεται στα σαλόνια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ;
Οι οποίοι και να θέλουν «να μας σώσουν» δεν πρόκειται να σωθούμε αν εμείς δεν θέλουμε να σωθούμε…

defencenet