Εκλογές και Τιμωρία

Δεν τους πιστεύουμε και δεν παζαρεύουμε τις ζωές μας
στα χρηματιστήρια και τις αγορές του νεοφιλελευθερισμού...

Τα δυο κόμματα εξουσίας θα αποφασίσουν κάποια στιγμή για το ποτέ θα γίνουν εκλογές. Τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο, δεν είχαν καταλήξει για το ποια θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Το σημαντικό, όμως δεν είναι αυτό, αλλά οι λόγοι που τους οδηγούν στη λαϊκή ετυμηγορία.

Ουσιαστικά αναγκάζονται, λόγω της πίεσης που τους ασκεί η κοινωνία, αλλά και υπό το φόβο, πως τα ποσοστά τους μπορεί να επηρεαστούν προς το χειρότερο όσο αφήνουν το χρόνο να κυλάει.
Άλλωστε, κατάφεραν να περάσουν τη δανειακή σύμβαση και να ολοκληρώσουν το PSI. Τώρα μπορούν, εκ του ασφαλούς, να ζητήσουν την ψήφο των πολιτών και μάλιστα επενδύοντας επικοινωνιακά στην ελπίδα της ανάπτυξης που έρχεται...

Αντιλαμβάνονται όμως ότι, η μαζική στροφή των νέων προς τον πολιτικό προβληματισμό και ακτιβισμό, εγκυμονεί κινδύνους. Γνωρίζουν πολύ καλά πως το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων μεταξύ 18 και 40 ετών τους έχει γυρίσει την πλάτη, οριστικά και αμετάκλητα.

Το ξέρουν γιατί οι νέοι διακόπτουν τα καθωσπρέπει συνέδρια των πρώην πρωθυπουργών.
Γιατί κρυφοκοιτάνε από τα παράθυρα της βουλής και βλέπουν τα επαναστατικά πανό, κατά μήκος της πλατείας.
Το ξέρουν γιατί η νιότη διεκδικεί στα πεζοδρόμια, μια πραγματική αλλαγή.
Γιατί ο παλμός των διαδηλώσεων κάνει τις καρέκλες τους να τρίζουν...

Φοβούνται γιατί έναν παρόμοιο παλμό έζησαν κάποτε πολλοί από τους σημερινούς υπουργούς και βουλευτές, όταν συμμετείχαν στα κινήματα, με σκοπό να ρίξουν την δικτατορία... Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε. Αρκετά, ώστε να μην θυμούνται τι ακριβώς συνέβη και αρκετά ώστε να φτάνουν στο σημείο, να χρησιμοποιούν την αστυνομία με τον ίδιο τρόπο που την χρησιμοποίησαν κάποτε οι Συνταγματάρχες. Δεν θα ήταν υπερβολικό, αν λέγαμε ότι το πολιτικό κατεστημένο φοβάται και για τον λόγο αυτό καταφεύγει στην βία, τις προληπτικές συλλήψεις, τις μηνύσεις και την καταστροφολογία. Μέσα στην απόγνωση που το περιβάλει, επιχειρεί σπασμωδικά να εκφοβίσει την κοινωνία και κυρίως τους νέους.

Στις προσεχείς εκλογές τα δυο μεγάλα κόμματα είναι σίγουρο ότι δεν θα κάνουν τα «γνωστά» καλέσματα στη νεολαία. Το πολιτικό κατεστημένο προτιμάει οι νέοι να απέχουν από την εκλογική διαδικασία.
Άλλωστε τα ποσοστά τους είναι ήδη πολύ χαμηλά, σε βαθμό που ίσως ακόμα και μια μετεκλογική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, να μην είναι ικανή να τους δώσει το απαραίτητο ποσοστό για να ξανά αναλάβουν την εξουσία. Για το λόγο αυτό επιθυμούν να υπάρχει μεγάλο ποσοστό αποχής, έτσι ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος της ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών.
Θέλουν οι πολίτες που έχουν αηδιάσει, να μην πάνε καθόλου να ψηφίσουν αλλά να προτιμήσουν «να πάνε για καφέ».
Θέλουν την ώρα που η πλειοψηφία θα τους απαξιώνει, να γεμίσουν τις κάλπες με τις ψήφους των κομματικών τους στρατών.
Έτσι με την μέθοδο της αναγωγής ψήφου (αφαίρεση των ποσοστών αποχής/λευκού/άκυρου) να πριμοδοτηθούν τα ποσοστά τους και να ξεπεράσουν το 37% που απαιτείται. Ο απώτερος σκοπός είναι να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας με 180 έδρες 

Αν βεβαία δεν επιτύχει αυτό έχουν κι άλλες λύσεις. Διότι όπως έχουμε καταλάβει, ιδιαίτερα τα τελευταία δυο χρόνια, οι Έλληνες πολιτικοί ξέρουν από τεχνάσματα και ψηφοθηρικές απατές.
Έτσι έχουν δημιουργηθεί αρκετά νέα κόμματα που στοχεύουν στο να απορροφήσουν τους απογοητευμένους ψηφοφόρους. Απευθύνονται κυρίως στους ψηφοφόρους του κέντρου, που συνήθως επηρεάζουν καθοριστικά το εκλογικό αποτέλεσμα. Επιχειρούν να τους στρέψουν προς συγκεκριμένους και ελεγχόμενους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως εκείνον του, μετριοπαθή, Κουβέλη.
Υστέρα, αν χρειαστεί, θα κάνουν τις γνωστές κουμπαριές και θα σχηματίσουν μια «διαφορετική» κυβέρνηση συνεργασίας, εξαπατώντας και πάλι τους πολίτες. Γιατί περί απατής πρόκειται, όταν ο πολίτης στρέφεται με την ψήφο του σε ένα νέο κόμμα, με την πεποίθηση ότι αυτό έχει διαφορετικές ιδέες από αυτές που εφαρμόζονται, ενώ στην πραγματικότητα το κόμμα αυτό αποτελεί το δούρειο ίππο των παρατάξεων εξουσίας, προκειμένου να εισβάλουν, ανανεωμένα, στα γραφεία και τις καρέκλες τους.

Είναι δεδομένο λοιπόν ότι, θέλουν να μην πάμε να ψηφίσουμε ή να ψηφίσουμε κάποιον από εκείνους που δεν λένε ένα ξεκάθαρο «όχι» στην ακολουθουμένη πολιτική. Μια πολιτική που έχει στείλει χιλιάδες ανθρώπους («άνθρωπος» ,αυτή είναι η σωστή λέξη και όχι το «τεμπέλης» ) να κοιμούνται σε χαρτόκουτα στα πεζοδρόμια. Και μάλιστα στα πεζοδρόμια του ιστορικού κέντρου για το οποίο κάποιοι θλίβονται όταν καίγονται τα ντουβάρια του ... παρόλο που καίγονται, καθημερινά, τα θεμέλια του Πολιτισμού από την αδικία, την υποκρισία και την απανθρωπιά...

Στις εκλογές που πλησιάζουν έχουμε την ευκαιρία να τους θυμίσουμε αλλά και να θυμηθούμε, το ποιός είναι ο λαός, που οδηγούν στην εξαθλίωση.
Να ξεπεράσουμε τους φόβους που εντέχνως καλλιεργούν οι συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Να τους αποδείξουμε πως δεν τους πιστεύουμε και δεν παζαρεύουμε τις ζωές μας στα χρηματιστήρια και τις αγορές του νεοφιλελευθερισμού.
Να επιβεβαιώσουμε τις ανησυχίες που τους οδήγησαν στο να μην κάνουν εκλογές, αλλά ούτε και δημοψήφισμα, πριν υπογράφει η νέα δανειακή σύμβαση.

Δεν είναι δύσκολο να ψηφίσουμε όλοι εκείνοι, που υπό άλλες συνθήκες θα απείχαμε. Να συμμετέχουμε για να ελαχιστοποιήσουμε την αποχή και ψηφίζοντας κόμματα που λένε ξεκάθαρα «Όχι» .
Δεν έχει σημασία σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκουν ή ανήκουμε, αρκεί τα κόμματα που θα επιλέξουμε να λένε «Όχι» στην πολιτική των μνημονίων.
Μπορούμε όλοι την ήμερα των εκλογών να καταθέσουμε την άρνηση μας στις κάλπες και κάθε ψήφος να αποτελεί κομμάτι του εκρηκτικού μηχανισμού, που θα εκραγεί στα δελτία ειδήσεων το βράδυ, την ώρα των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Να αγχώσουμε τους Πρετεντέριδες και τους Παπαχελάδες, να κάνουμε «αβέβαιο» το επαγγελματικό τους μέλλον.
Να τους φοβίσουμε όπως μας φοβίζουν... 

Είναι καιρός να σταματήσουμε να ψελλίζουμε κακόμοιρα εκείνες τις μίζερες φράσεις «και εγώ τι να κάνω...; δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» ή «και να ψηφίσω τι θα αλλάξει...;». Εκείνο που αρχικά θα αλλάξει, είμαστε εμείς σαν πολίτες. Είναι ευκαιρία να νικήσουμε την αδιαφορία και τον μηδενισμό που μας καταδυναστεύει.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως φτάσαμε εδώ, για ένα και μόνο λόγο. Δεν κάναμε ΤΙΠΟΤΑ..., πολλά χρόνια τώρα. Ήμασταν θεατές. Χωρίς όνειρα και χωρίς οράματα για έναν καλύτερο κόσμο. Βάλαμε στον θρόνο των ιδεών, τα gucci και τα iphone ,τα spa και τις ferrari. Ταξιδεύαμε χωρίς πνευματικές πυξίδες, μόνο με το χρήμα και την επιδειξιομανία στο τιμόνι της κοινωνικής κιβωτού... και τελικά πιάσαμε στεριά. Μια άγρια στεριά, όπου ο άνθρωπος είναι απλά ένας αριθμός. Ένα γρανάζι, που οφείλει να κινείται σύμφωνα με τον μηχανισμό, που κάποιοι άλλοι δημιούργησαν. Καταδικάσαμε τους εαυτούς μας σε ρόλων μυρμηγκιών, ακολουθώντας πιστά την πορεία που χάραξε με το δάχτυλο, κάποιο ανέμελο παιδί, καθώς έπαιζε στην άμμο...

Τα πράγματα, ωστόσο, δείχνουν ότι δειλά-δειλά αλλάζουν. Γεννιούνται προβληματισμοί, ακόμα και σε ανθρώπους που ήταν παντελώς αδιάφοροι. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, πως άλλο είναι η πολιτική και άλλο ο πολιτικαντισμός των κομμάτων.
Τώρα δεν είναι μικρό το κομμάτι της νεολαίας που ονειρεύεται κόσμους πιο χαρούμενους και δίκαιους.
Τώρα στις διαδηλώσεις συμμετέχουν άνθρωποι, χωρίς κομματική ταυτότητα.
Έχει έρθει η ώρα της κοινωνικής ζύμωσης. Μοιραζόμαστε με περισσότερο ενθουσιασμό τις ιδέες μας. Τώρα που καταρρέει ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, είναι ευκαιρία να μεταμορφωθούμε. Αυτή είναι η πραγματική ευκαιρία που παρουσιάζεται και όχι εκείνη που θέλει να μας ακρωτηριάσει, για να χωρέσουμε μέσα στα όρια ενός πιο «ορθολογικού νεοφιλελεύθερου κράτους».

Ένα από τα βήματα, που έχουμε ανάγκη σαν κοινωνία, μπορεί να γίνει στις προσεχείς εκλογές. Μέσα από αυτή την εκλογική διαδικασία μπορούμε να ταρακουνήσουμε το πολιτικό κατεστημένο και να συνειδητοποιήσουμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. Η αυθεντική πολιτική δράση φέρνει, πάντοτε, και την αντίστοιχη αντίδραση. Επιπλέον, μπορούμε να δώσουμε την δυνατότητα σε όλους, να βιώσουν την εμπειρία της προσπάθειας γιαανατροπή του μεταπολιτευτικού κατεστημένου.
Να δράσουμε συλλογικά για να μηδενίσουμε την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, με στόχο την αποσταθεροποίηση ενός πολιτικού συστήματος που ανήκει στο παρελθόν και το οποίο δεν εκφράζει πλέον την πλειοψηφία.

Αν τα κόμματα εξουσίας καταφέρουν να σχηματίσουν εκ νέου, ισχυρή κυβέρνηση με 180 έδρες, όπως σχεδιάζουν, οι διαδηλώσεις και η επαναστατικότητα θα χάσουν την λαϊκή νομιμοποίηση που έχουν, χωρίς να προλάβουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις. Η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί και η κοινωνία θα συμβιβαστεί με το αδιέξοδο και την ταπείνωση που τις έχουν επιβάλλει.

Αξίζει να αποτρέψουμε την εξέλιξη αυτή. Πηγαίνοντας συνειδητά στις κάλπες με μοναδικό σκοπό την διασπορά των ποσοστών και την αποφυγή αυτοδυναμίας, έχουμε πιθανότητες.

Έστω για λίγο... να καταφέρουμε να δράσουμε ενωμένοι ενάντια στην απανθρωπιά των δημοσιονομικών αριθμών και ίσως το σκοτάδι να δειλιάσει...

Πηγή: Εκλογές και Τιμωρία - RAMNOUSIA 

Πρώτα θα φυλακίσουμε τους πωλητικούς κι έπειτα θα τα πούμε με τους "φίλους"

Πρώτα θα φυλακίσουμε τους πωλητικούς κι έπειτα θα τα πούμε με τους "φίλους"

Οι πωλητικοί απαιτείται να δικαστούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά

Μέχρι στιγμής, τρία ήταν τα κορυφαία –αλλά όχι μοναδικά- και κομβικά σημεία που έχουν καταγραφεί στην πορεία της Ελλάδας από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου έσυρε τη χώρα στο ΔΝΤ και τα Μνημόνια.

Το πρώτο κομβικό σημείο είναι το θέμα με το μαγείρεμα των στοιχείων της χώρας μας στην ΕΛΣΤΑΤ, ελέω του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος καταγγέλλεται για καταστροφική έως εγκληματική...

«τροποποίηση» των Ελληνικών οικονομικών στοιχείων.

Το δεύτερο σημαντικότατο σημείο το οποίο έχει καταγραφεί, είναι η πρόσφατη ομολογία της τρόικας, πως ενώ οι προτάσεις της αφορούσαν τον δημοσιονομικό έλεγχο και την περικοπή των δημοσίων εξόδων, η κυβέρνηση Παπανδρέου προτίμησε την εύκολη λύση της επιβολής φόρων στον λαό.

Το τρίτο και εξίσου σοβαρότατο σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε, είναι η σύμπλευση των δύο μεγάλων (πρώην) κυβερνητικών κομμάτων, τα οποία κατόρθωσαν να φορτώσουν με ένα τεράστιο χρέος τον Ελληνικό λαό, να ξεπουλήσουν ολόκληρη την χώρα αντί πινακίου φακής και να αποδεχθούν την διάλυση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού της χώρας, υπό την κενή περιεχομένου (όπως ομολόγησαν Μέρκελ και Σόιμπλε) απειλή εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ…

Αυτά ήταν τα κομβικά σημεία της πωλητικής των μαριονετών που συνεχίζουν να παραμένουν στις θέσεις εξουσίας που παρανόμως και αντισυνταγματικά έχουν καταλάβει. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε και θέματα που άπτονται των εθνικών συμφερόντων, που αφορούν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, της γκριζοποίησης του Αιγαίου, της αύξησης της εγκληματικότητας (εισαγόμενης σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν), της διάλυσης της Παιδείας, της Υγείας, της παύσης των κοινωνικών παροχών, της επιβολής της Αστυνομοκρατίας και άλλων πολλών καταστροφικών παρεμβάσεων…

Αναρωτιέται εύλογα ο πολίτης: Και δεν θα τιμωρηθεί κανείς για όλα αυτά; Μόνα τους συνέβησαν ή είμαστε κι εμείς οι πολίτες μέτοχοι αυτών των νέο-πατριωτικών αποφάσεων; Κατά τα φαινόμενα και παρατηρώντας (αρχικά) την απομάκρυνση του Γιώργου Παπανδρέου από το «κάδρο» (τον τόπο του εγκλήματος), χωρίς την έγκλησή του από την Δικαιοσύνη, τείνουμε να πιστέψουμε πως δεν πρόκειται να τιμωρηθεί κανείς «υπεύθυνος». Στα «ίχνη» του ΓΑΠ, γρήγορα μπήκε και ο πολιτικά θρασύτατος Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος ανακοίνωσε την μη κάθοδό του στις επόμενες εκλογές προσβάλλοντας την κοινή λογική λέγοντας «δεν θέλω να με ψηφίσουν από συνήθεια…», κατατάσσοντας τους ψηφοφόρους (τουλάχιστον τους προσωπικούς του) στην κατηγορία των άβουλων ή ηλιθίων όντων… Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα περιμένουμε να μάθουμε και άλλες «αποχωρήσεις» από την «πωλητική ζωή», επιφανών καρεκλοκένταυρων.

Γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί που έχουν υπογράψει την κατοχή της χώρας και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων πολιτών, πως εάν δεν προλάβουν να απομακρυνθούν εγκαίρως, ενδέχεται να τους προλάβει η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη. «Μαζί τα φάγανε», αλλά εμείς θα τα πληρώσουμε, εάν δεν προλάβει κάποια πολιτική νεοσυσταθείσα παράταξη πολιτών να καταθέσει αίτημα προς την Δικαιοσύνη, για απαγόρευση εξόδου από την χώρα όλων των πολιτικών και λοιπών προσώπων που ενεπλάκησαν στην διακυβέρνηση ή την δημόσια διοίκηση. Ίσως το αίτημα σήμερα να ακούγεται αστείο, αλλά όταν μάθουμε πως «πέταξαν τα πουλάκια», θα είναι αργά για να ξεκινήσουμε την ανάκαμψή μας ως χώρα χωρίς ηθική ικανοποίηση, η οποία θα έρθει μόνον όταν ΟΛΟΙ οι ανευθυνο-υπεύθυνοι τοποθετηθούν δια βίου εκεί που τους αξίζει (βλ. ειδικές φυλακές).

Απαιτείται, λοιπόν, η παραδειγματική τιμωρία εκείνων που τόλμησαν να ξεπουλήσουν την πατρίδα μας. Εάν δεν συμβεί αυτό, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την δύσκολη πορεία μας προς το αύριο, επειδή και οι επόμενοι «ταγοί» θα κάνουν τα ίδια, αφού δεν θα έχουν να φοβηθούν τίποτε από τον… κοσμάκη που τους ψηφίζει από συνήθεια.

Κωνσταντίνος

YΓ: Αφού τακτοποιήσουμε τα "τζόβενα", θα ασχοληθούμε και με τα αφεντικά τους...

ΦΡΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ Η ΦΡΙΚΤΟ ΤΕΛΟΣ ?‏

Posted by ΤρικλοποδιάΜπογιόπουλος, Πολιτική, 

Γράφει: Ο Νίκος ΜπογιόπουλοςΤο δίλημμα των εκλογών είναι «Ευρώπη ή χάος» δήλωσε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλος. 
«Ευρώπη ή χάος» ακούστηκε ο αντίλαλος μόλις λίγες μέρες αργότερα - και με τις ίδιες ακριβώς λέξεις - διά στόματος κ. Αρη Σπηλιωτόπουλου της ΝΔ. 
«Ευρώπη ή χάος» επαναλαμβάνουν και τα φερέφωνα της ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας. 
Φυσικά η - λατρεμένη από τους θιασώτες της - «Ευρώπη» τους δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.

Ενα «χάος» που απλώνεται στην ΕΕ από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες. 

Η «Ευρώπη του χάους» και της κοινωνικής φρίκης, 
το «χάος της Ευρώπης τους» 

- το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» - 
έχει από μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) 
μέχρι αντεργατικές και φοροεισπρακτικές επιδρομές (Ισπανία, Ιταλία, Δανία), 
από «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία) 
μέχρι απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία κ.ο.κ.). 
Εχει, επίσης, και βασικό μισθό 150 ευρώ (Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη)... 
* 
Από τη στιγμή, όμως, που βάλθηκαν να προσδώσουν στη λαϊκή ψήφο τέτοιο «διλημματικό» χαρακτήρα, να που - άθελά τους - αναδεικνύουν κάποια άλλα διλήμματα της εκλογικής αναμέτρησης, που αυτά κι αν έχουν σχέση με το «χάος»... 

Με την ψήφο του, λοιπόν, ο καθένας και η καθεμιά στις εκλογές που έρχονται έχει να απαντήσει στα εξής, για παράδειγμα, διλήμματα: 

• Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το... 2042; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των αστέγων; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστην μνημονίων; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων»; 
• Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων και των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων»; 
* 
Κάθε ψήφος υπέρ τους, 
κάθε ψήφος υπέρ των ανερυθρίαστων εκβιαστών που εφόσον ο λαός δεν ψηφίσει τη 
«φρίκη δίχως τέλος» που του ετοιμάζουν τότε τον απειλούν ότι θα έχει ένα... 
«φρικτό τέλος» (!), 
θα είναι ταυτόχρονα και ψήφος επιδοκιμασίας, θα είναι «ναι» σε ό,τι προηγήθηκε και σε ό,τι ετοιμάζεται από τους σφαγιαστές του λαού. 

Ολους αυτούς, δηλαδή, που αν ο εκβιασμός τους περάσει, τότε από την επόμενη μέρα των εκλογών, θα επιφέρουν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς. 

Ισχυριζόμενοι, μάλιστα, πως το φρικτό έγκλημά τους έτυχε της λαϊκής έγκρισης και νομιμοποίησης... 

http://www1.rizospastis.gr