Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Όσο πλησιάζουμε στην 6η Μαΐου τόσο περισσότερο η μιζέριακυριεύει τα επιτελεία των δύο εταίρων του «δικομματισμού». Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι το ταξίδι τους προς την Κόλαση είναι... μονόδρομος – όσο μονόδρομος ισχυρίζονταν ότι είναι ταμνημόνια που ψήφισαν για να μας «σώσουν». Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι το αποτέλεσμα της κάλπης θα είναι μια σαφέστατη καταδίκη τους. Ίσως δε κάτι ακόμη χειρότερο. Μια πανωλεθρία χωρίς προηγούμενο.
Ακόμη και οι φανατικότεροι υποστηρικτές του απερχόμενου μοντέλου εξουσίας – ανεξαρτήτως της «μνημονιακής» ή «αντιμνημονιακής» ρητορικής τους – διαπιστώνουν ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τη λάσπη, όση λάσπη και αν εκτοξεύσουν στους αντιπάλους τους, κυρίως προς τα αριστερά τους.
Ένας από τους
χιλιάδες τρόπους για να περιγράψεις αυτό που αποτελεί κοινή διαπίστωση στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία και στέκια είναι αυτός ο απλός, απλουστευτικός και παράλληλα αποκαλυπτικός, τον οποίο χρησιμοποίησε χθες στο κυριακάτικο
Βήμαο
Γιάννης Πρετεντέρης:
«Θα πάνε στην κάλπη τα επτά εκατομμύρια Έλληνες που τους έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις, που έχασαντη δουλειά τους, που βλέπουν τα παιδιά τους άνεργα, που έκλεισε η επιχείρησή τους, που έχασαν τις οικονομίες τους στα ομόλογα, γενικώς πουκαταστράφηκε η ζωή τους. Κι αυτοί οι άνθρωποι, όπως τους κόβω, αποκλείεται να ψηφίσουν σαν Ελβετοί φεντεραλιστές. Κάτι άλλο θα ρίξουν. Ψυχραιμία, λοιπόν! Όχι για τις εκλογές. Αλλά για το αποτέλεσμα. Το οποίο (όποιο κι αν είναι) απαιτεί λογική και ψύχραιμη πολιτική διαχείριση».
Η προσέγγιση αυτή έχει μια επιπλέον σημασία διότι δεν προέρχεται από κάποιον «έξαλλο» αντιμνημονιακό ούτε από κάποιον «οπαδό της δραχμής» και «της καταστροφής». Αντιθέτως...
Θα μπορούσε πάντως η παραπάνω επισήμανση να συμπληρωθείαπό μερικά ακόμη στοιχεία. Όπως για παράδειγμα ότι αυτοί οι επτά εκατομμύρια Έλληνες έχουν απαξιωθεί, καθυβριστεί καισυκοφαντηθεί κατά κόρον όχι μόνο από τα κορυφαία στελέχη των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, αλλά και από πολυάριθμους παρουσιαστές και σχολιαστές των καναλιών, διευθυντικά στελέχη και αρθρογράφους εφημερίδων...
Τώρα όμως όλοι αυτοί πρέπει να αντιμετωπίσουν το... «τέρας» που δημιούργησαν και, καθώς τα κομματικά επιτελεία του λεγόμενου «δικομματισμού» αδυνατούν να διαχειριστούν την κατάντια τους, κάποιος πρέπει να τους συνεφέρει από το διαγραφόμενο σοκ. Επομένως η παραίνεση Πρετεντέρη για ψυχραιμία δεν έχει μόνο πολιτική, αλλά και... ψυχοθεραπευτική αξία!
Μη διαχειρίσιμο αποτέλεσμα
Σοκ – και πανωλεθρία χωρίς προηγούμενο – θα συνιστά ακόμη και ένα αθροιστικό αποτέλεσμα της τάξεως του 50% για το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., τα οποία το 2009 συγκέντρωσαν μαζί 77,4%. Ένα τέτοιο άθροισμα, το οποίο έχει τεθεί και ως στόχος εκ μέρους πολλών παραγόντων του πολιτικού και μιντιακού αστερισμού, κατά κάποιον τρόπο, αν και θα συνιστά πολιτική βόμβα, θα είναι, ίσως, για ένα διάστημα διαχειρίσιμο.
Όμως η πρωτόγνωρη αδυναμία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. να συσπειρωθούν στοιχειωδώς ακόμη και μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές ενεργοποιεί την απειλή για ένα μη διαχειρίσιμο αποτέλεσμα...
Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το ότι και οι δύο ξεφτισμένοι μονομάχοι, αλλά και οι μιντιακές προεκτάσεις τους, καταναλώνουν πολύπερισσότερη ενέργεια, επιχειρηματολογία και ανόητες... «προβοκάτσιες» στην αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, του Καμμένου και των λοιπών μνηστήρων της πάλαι ποτέ «δικομματικής» ψήφου καιπολύ λιγότερη στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, η οποία, εκτός από εικονική, είναι εντελώς άνευρη και πληκτική.
Η εύκολη εξήγηση γι’ αυτό είναι η δεδομένη σύγκλιση των υποτιθέμενων «προγραμμάτων» τους, τα οποία είναι αδύνατον να αποκλίνουν από τις υπογεγραμμένες από τους ίδιους δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνιά τους, αλλά και η προδιαγεγραμμένηαναγκαστική συγκυβέρνησή τους μετά τις εκλογές. Και μάλιστα υπό το μαστίγιο της τρόικας, η οποία έχει πλέον εντελώς αρνητικήπροδιάθεσή απέναντί τους.
Μια άλλη εξήγηση όμως είναι μάλλον σοβαρότερη και σχετίζεται με την πανωλεθρία καθεαυτή. Και εξηγούμαστε:
1. Μια εκλογική συντριβή χωρίς προηγούμενο, για δυο κόμματα οικειοθελώς δεσμευμένα στον εφιάλτη των μνημονίων, θα σημάνει την αρχή του τέλους όχι μόνο ενός πολυετούς καθεστώτος ανεξέλεγκτης συναλλαγής και φαυλότητας, αλλά και του μοντέλουπολιτικής που είχαμε συνηθίσει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Ένα τέλος που και επώδυνο θα αποδειχθεί και θα συνοδεύεται από πολλές και ίσως αντιφατικές συνέπειες.
2. Η καταγραφή και μόνο ενός τέτοιου αποτελέσματος θα δώσει το έναυσμα για συνολική ανακατάταξη στο εσωτερικό των ιστορικών παρατάξεων, με πρώτη συνέπεια την αποδόμηση των σημερινών τέως «κομμάτων εξουσίας», ακόμη και πριν γίνει ορατό σε ποιαπολιτική και ιδεολογική βάση θα ανασυντεθούν οι παρατάξεις τις οποίες μέχρι χθες εξέφραζαν.
3. Τα κόμματα τα οποία οι «θεσμικοί» παράγοντες της πολιτικής και των ΜΜΕ έδειξαν ότι προτιμούσαν να αποτελέσουν τους υποδοχείς της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής, ως πιο «συγγενικά» προς το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και πιο «θεσμικά» ως προς την πολιτική τους αντίληψη, δηλαδή η ΔΗΣΥ της Ντόρας Μπακογιάννη και η ΔΗΜΑΡτου Φώτη Κουβέλη, δεν έχουν την αναμενόμενη προ μηνών δυναμική.
Αντιθέτως ενισχύονται πολύ περισσότερο το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ στααριστερά του πολιτικού φάσματος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή στα δεξιά. Η «μετανάστευση» των απεγνωσμένων ψηφοφόρων σε πιο «μακρινούς», λιγότερο επιθυμητούς, δύσβατους και κάποτε ελώδεις εκλογικούς προορισμούς προς το παρόν δεν μπορεί ούτε καν να αξιολογηθεί από τα κομματικά και μιντιακά επιτελεία του «μνημονιακού» στρατοπέδου.
Καθώς μάλιστα η επόμενη διετία αναμένεται διακεκαυμένη από την άποψη της σκληρότητας των μέτρων που θα εφαρμόσει η επόμενη συγκυβέρνηση – και μάλιστα εκ των προτέρων πολιτικά απονομιμοποιημένη και αδύναμη συγκριτικά με την προηγούμενη –, φέρνει εφιάλτες στα επιτελεία αυτά. Το μέγεθος της επερχόμενης κοινωνικής καταστροφής δεν επιτρέπει σήμερα σκέψεις περί πολιτικής διαχείρισης.
Κινήσεις πανικού κατά της Αριστεράς
Η πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση της «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης, μέχρι σήμερα, εκ μέρους του απερχόμενου συνασπισμού εξουσίας κρίνεται εντελώς αποτυχημένη, καθώς στηρίχθηκε κυρίως σε αφορισμούς, συκοφαντίες και τη διάχυτη ανοησία που συνήθως διακρίνει τους πολιτικά πανικόβλητους. Αυτό ισχύει κυρίως όταν μιλάμε για τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία καταφανώς ωφελήθηκαν από τις βλακώδεις εναντίον τους συκοφαντίες.
1. Το ΚΚΕ εξ αρχής στοχοποιήθηκε ως «αντιθεσμικό» και «ακραίο», κυρίως επειδή η ρητορική του εθεωρείτο πάντα ένας εύκολος στόχος για την κατεστημένη ενημέρωση. Επιπλέον το ΚΚΕ δεν προβάλλει έως σήμερα κυβερνητικές αξιώσεις, συνεπώς το εναντίον του επιθετικό μοτίβο δεν θεωρήθηκε ότι πρέπει να μεταβληθεί.
Ώσπου διαπιστώθηκε ότι η δημοσκοπική του άνοδος παραήταν σταθερή και μάλιστα δυσανάλογα συμπαγής για τις αντοχές ενός συστήματος εξουσίας που θεωρούσε ότι ο πλήρης έλεγχοςαπεργιών και κινητοποιήσεων είχε κάπως ανακτηθεί το τελευταίο διάστημα. Έτσι οι πρόσφατες κραυγές για τις ναυτικές κινητοποιήσεις άγγιξαν τα όρια της αυτογελοιοποίησης των φωνασκούντων. Όμως, ούτως ή άλλως, ήταν αργά...
Στόχος: Να απαξιωθούν και να συκοφαντηθούν όλες οι κινητοποιήσεις που δεν ήταν δυνατόν να ελεγχθούν από τη συνήθως διαχειρίσιμη ΓΣΕΕ, η οποία στη διάρκεια της κρίσης έχει υπάρξει λιγότερο ενοχλητική και από διακοσμητικό φυτό εσωτερικού χώρου.
Αποτέλεσμα: Το ΚΚΕ αποδεικνύεται αρκετά... μακρινός προορισμός για να επιστρέψει κάποιος που έφτασε έως την κάλπη του Περισσού. Επιπλέον το ΠΑΜΕ είναι η πιο ετοιμοπόλεμη συνδικαλιστική δύναμη για να δώσει τη μάχη διαδοχής των πασοκοκρατούμενων ΓΣΕΕ καιΑΔΕΔΥ, για τις οποίες το τέλος των συμβάσεων και η ολοσχερής κατάρρευση του δημόσιου τομέα θα φέρουν και το τέλος του συνήθως διαμεσολαβητικού και ελάχιστα διεκδικητικού ρόλου τους.
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεχόταν τις συνήθεις κατηγορίες περί «μπάχαλου»όσο εθεωρείτο, με βάση την προηγούμενη εμπειρία, ένας δημοσκοπικός προορισμός αναψυχής των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με θεωρημένο εισιτήριο επιστροφής στην «πράσινη» κάλπη. Υπήρχε και το δεδομένο της πρόσφατης διάσπασης και της ίδρυσης της ΔΗΜΑΡ, οπότε η περίπτωσή του έμοιαζε διαχειρίσιμη.
«Ξαφνικά», όμως, διαπιστώθηκε ότι όλα τα προηγούμενα δεδομένα έχουν ανατραπεί, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει μια ανέλπιστη δυναμική στο έδαφος της πλήρους καθήλωσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ότι έχει αρχίσει να υποδέχεται ακόμη και απογοητευμένους από την τέως «αντιμνημονιακή» Δεξιά. Κάπως έτσι άρχισαν οι αψυχολόγητες χοντράδες περί της υποτιθέμενης... «ταύτισης» με τη Χρυσή Αυγή και τον Καμμένο!
Επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ ενέγραψε στο πολιτικό λεξιλόγιο έναν ακόμη εφιάλτη για το παραδομένο στην τρόικα σύστημα εξουσίας:«κυβέρνηση της Αριστεράς».
Ο όρος αυτός – και ο πολιτικός στόχος –, ανεξάρτητα από τη δυνατότητα άμεσης υλοποίησής του, αποτελεί μια πολιτική υποθήκη η οποία απειλεί με ακόμη ταχύτερη αποσύνθεση το «μνημονιακό» μπλοκ, αφού περιγράφει μια ακόμη κυβερνητική δυνατότητα που μέχρι σήμερα δεν υπήρχε στους πολιτικούς προϋπολογισμούς των εγχώριων «κουκουλοφόρων» της τρόικας.
Στόχος: Να μην γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που ήδη διαγράφεται: εκλογικός προορισμός για δυσαρεστημένους και από τα δύο κόμματα ή, ακόμη... χειρότερα, τρίτο κόμμα.
Αποτέλεσμα: Ανεξάρτητα από το αν θα καταφέρει να γίνει ακόμη και τρίτο κόμμα, το σχήμα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς δείχνει ότι πρώτη φορά αφήνει πολύ πίσω τα ιστορικά ποσοστά του και πλέον μετατρέπεται επισήμως σε παίκτη πρώτης γραμμής.
Η δε αθροιστική δύναμη – και η, κατά συνεπαγωγή, ακόμη μαγαλύτερη δυναμική – της Αριστεράς ενδέχεται να γίνει ο κύριοςκαταλύτης ανασύνθεσης του ευρύτερου χώρου και να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίζαμε.
Οι εκ δεξιών «άγνωστοι Χ»
Πέραν των απειλών εξ αριστερών για την κυριαρχία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ανέκυψαν, τους τελευταίους μήνες, και δύο νέες από τα δεξιά (και τα... ακροδεξιά) της πολιτικής σκηνής, οι οποίες μάλιστα είναι σχεδόν αδύνατον να αξιολογηθούν σήμερα κυρίως επειδή δεν έχουν ακόμη δείξει τα όρια της πολιτικής επιρροής τους.
1. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου προς το παρόν δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο πολιτικό αντικείμενο. Κανείς δεν γνωρίζει επομένως τι αποτέλεσμα θα «γράψουν» στην κάλπη. Το ότι όμως γνωρίζουν ήδη μεγάληδημοσκοπική επιτυχία οικειοποιούμενοι την ατζέντα που έχασε στον δρόμο ο Σαμαράς αποτελεί έναν πολιτικό εφιάλτη για τη Ν.Δ.
Ανεξάρτητα μάλιστα από το εκλογικό του ποσοστό, το κόμμα Καμμένου αποτελεί ένα από τα πέντε άξια αναφοράς κόμματα (έξιμε τη Δράση του Μάνου) που πλέον συναπαρτίζουν την... «όλη Δεξιά», για την οποία έως πριν από λίγα χρόνια η Ν.Δ. ήταν τομοναδικό κόμμα - εκπρόσωπος της παράταξης.
2. Η Χρυσή Αυγή μόνο... αγνώστου ταυτότητος δεν είναι. Αντιθέτως έχει απολύτως γνωστή και πλήρως αναγνωρίσιμη ταυτότητα: πρόκειται για το «καθαρό» και χωρίς προσπάθεια συγκάλυψης ναζιστικό - χιτλερικό κόμμα της χώρας. Στην αλματώδη αύξηση της επιρροής της συνέβαλαν κυρίως δύο παράγοντες:
● Η έκρηξη του μεταναστευτικού και εξ αιτίας της κρίσης, αλλά και η αδυναμία ή ανικανότητα πολιτικής ή/και προγραμματικής αντιμετώπισής του από το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα.
● Η ανοχή που επέδειξαν την περίοδο επώασης του «αυγού του φιδιού» τόσο το μιντιακό όσο και το πολιτικό σύστημα. Ίσως πολλοί ήταν αυτοί που υπολόγισαν ότι θα μπορούσαν, όπως έκαναν με τονΛΑΟΣ της πρώτης εποχής, να τον πάρουν από το χέρι και να τον μοστράρουν ως Κεντροδεξιά. Τώρα, με μεγάλη καθυστέρηση, διαπιστώνουν ότι το φίδι, όταν του απλώσεις το χέρι, θα το δαγκώσει.
Κάποιοι άλλοι ίσως πίστεψαν, όπως και με τον Καρατζαφέρη στην εμφάνισή του, ότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής θα τουςκατοχυρώσει ως ιδεολογικούς αντιπάλους της και εγγυητές της δημοκρατικής νομιμότητας. Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει και πλέον αυτό το λάθος ισοδυναμεί με έγκλημα.
Ένα ακόμη λάθος
Ο πανικός στα επιτελεία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και των φιλικών τους ΜΜΕ προφανώς είναι εντελώς αδιάφορος όχι μόνο σε εμάς, αλλά, κυρίως, στη συντριπτική πλειονότητα όσων την ερχόμενη Κυριακή θα πάνε στην κάλπη. Το ίδιο αδιάφορη είναι και η αδυναμία τους να προβάλουν έναν πειστικό... εκβιασμό – είναι άλλωστε αργά για να εκβιάσουν όσους συστηματικά λεηλάτησαν και συκοφάντησαν κατά τον πλέον ελεεινό (πολιτικά) και βάρβαρο (οικονομικά) τρόπο.
Πηγαίνοντας προς την κάλπη έκαναν ένα ακόμη λάθος: Πίστεψαν ότι έχουν να κάνουν μόνο με οργή – η οποία, ως συναίσθημα, είναι, κατά κανόνα, σε έναν βαθμό διαχειρίσιμη. Τώρα διαπιστώνουν ότι έχουν να κάνουν με την απόγνωση εκατομμυρίων κατεστραμμένων ή υπό καταστροφή πολιτών. Όμως η απόγνωση δεν είναι διαχειρίσιμη και ένας κατεστραμμένος άνθρωπος δεν είναι ποτέ καλός πελάτης στην κάλπη. Ό,τι κι αν έχει υπάρξει στο παρελθόν...
