ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΝΕΑ ΒΑΡΚΙΖΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/9/15 - 20:55

ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΛΙΠΟΤΑΚΤΟΥΜΕ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ "ΟΧΙ" ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Χαιρετισμό απηύθυνε ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας Παναγ. Λαφαζάνης κατά την μεγάλη κεντρική προεκλογική εκδήλωση της Λαϊκής Ενότητας το βράδυ της Τρίτης (15/9) στην Ομόνοια, ο οποίος έχει ως εξής:

Δημοκράτες και δημοκράτισσες,Φίλες και φίλοι,Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Χαιρετίζω θερμά τη μεγάλη και αγωνιστική παρουσία σας στην πρώτη κεντρική συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας στην Αθήνα.

Χαιρετίζω ιδιαίτερα τη γεμάτη πάθος συμμετοχή της νεολαίας στη συγκέντρωσή μας. Μια συμμετοχή που μας γεμίζει αισιοδοξία και ελπίδα.

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ γεννήθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Μοιάζει, όμως, να έρχεται από πολύ μακριά. Από τις καλύτερες αριστερές ριζοσπαστικές αγωνιστικές, πατριωτικές, διεθνιστικές και δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας.

Πηγαίνει, επίσης, πολύ μακριά: στον αγώνα για μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια και υποδούλωση. Για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, δημοκρατική, προοδευτική και σοσιαλιστική με τους εργαζόμενους και το λαό στην εξουσία.

Η ΛΑΕ γεννήθηκε με το αλύγιστο ΟΧΙ που είπαμε στη Βουλή στο τρίτο μνημόνιο. Γεννήθηκε για να κρατήσει ζωντανό το μεγάλο λαϊκό και νεανικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, ενάντια στο ΝΑΙ της παράδοσης, της αναξιοπρέπειας, της ήττας και της ταπείνωσης.

Το ΟΧΙ αυτό του λαού και της νεολαίας δεν ηττήθηκε. Όπως δεν ηττήθηκαν τα μεγάλα ΟΧΙ στηνεξάρτηση, την εκμετάλλευση και την αδικία που είπε ο λαός μας στην ιστορική του διαδρομή.

Με τα ΟΧΙ κρατηθήκαμε όρθιοι ως λαός και ως χώρα και όχι με τα ΝΑΙ της υποταγής.

Η ΛΑΕ γεννήθηκε για να συνεχίσει το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη. Το ΟΧΙ της νεολαίας και της ελπίδας.

Η ΛΑΕ γεννήθηκε για να συνεχίσει και θα συνεχίσει αυτό το ΟΧΙ μέχρι την τελική νίκη.

Φίλες και Φίλοι,

Μπορεί μια ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να διέψευσε τις ελπίδες του λαού μας και να γύρισε την πλάτη στους μεγάλους ενωτικούς αγώνες μας, στις ριζοσπαστικές δεσμεύσεις μας και στα οράματά μας.

Μπορεί μια ομάδα στην ηγεσία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να ακολούθησε κατά πόδας και με τα ίδια επιχειρήματα το βρώμικο παιχνίδι που έπαιξαν το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου και τοΠΑΣΟΚ και το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ σε βάρος του τόπου και του λαού.

Μπορεί μια ομάδα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολόγησε και να παραδόθηκε ταπεινωτικά, υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο.

Μπορεί μια ομάδα στην ηγεσία της κυβέρνησης να παρέδωσε το ΟΧΙ και τους αγώνες μας στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.

Εμείς, όμως, ο αριστερός προοδευτικός αγωνιζόμενος λαός, νέα Βάρκιζα δεν υπογράψαμε, δεν παραδεχόμαστε ούτε θα υπογράψουμε.

Δημοκράτες και δημοκράτισσες,

Δεν παραδινόμαστε, δεν προδίδουμε, δεν συνθηκολογούμε, δεν λιποτακτούμε, δεν κάνουμε πίσω.

Συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε με τη Λαϊκή Ενότητα. Και συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά, πιο ενωτικά. Με μεγαλύτερο πείσμα και αισιοδοξία.

Δεν είμαστε, όπως λένε οι αντίπαλοί μας το κόμμα της δραχμής. Για μας το νόμισμα δεν είναι φετίχ ούτε αυτοσκοπός, αλλά μέσο και εργαλείο.

Εμείς φιλοδοξούμε να γίνουμε το ταξικό πατριωτικό αντιμνημονιακό μέτωπο για την εργατική τάξη και το λαό.

Είμαστε το μέτωπο για την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Το μέτωπο για τηνπαραγωγική ανάπτυξη. Το μέτωπο για την κοινωνική δικαιοσύνη. Το μέτωπο ενάντια στη λιτότητα και τη φορολεηλασία των μικρομεσαίων στρωμάτων. Το μέτωπο ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας και την εθνική υποτέλεια.

Άλλοι είναι που έχουν μετατρέψει το ευρώ σε θρησκεία, σε σκληρό ταξικό πρόγραμμα, σε άγριο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και κοινωνικό οδοστρωτήρα.

Φίλες και φίλοι,

Το δίλημμα των εκλογών δεν είναι Τσίπρας ή Μεϊμαράκης.

Οι δύο αυτοί συνέταιροι στην ψήφιση του μνημονίου θα είναι από τη Δευτέρα μαζί. Μαζί στην κυβέρνηση, με κολαούζους το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ.

Το δίλημμα την Κυριακή των εκλογών είναι με τη ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ για μια αντιμνημονιακή προοδευτική πορεία ή Μνημόνια της ληστείας που θα εφαρμόζει η ΝΔ μαζί με ένα καινούργιοΣΥΡΙΖΑ. Ένα μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ που έχει, πλέον, γίνει μεγάλη ΔΗΜΑΡ και ακολουθεί μια παρακμιακή πορεία ραγδαίας Πασοκοποίησης.

Μην πιστεύετε τις δημοσκοπήσεις. Η Λαϊκή Ενότητα θα είναι πανίσχυρη στις κάλπες. Και ισχυρή Λαϊκή Ενότητα σημαίνει την κατάρρευση των μνημονίων και των μνημονιακών στηριγμάτων τους. Με μια ισχυρή Λαϊκή Ενότητα, η μνημονιακή συναίνεση και τα ίδια τα μνημόνια θα γίνουν αμέσως παρελθόν.

Όλοι και όλες για τη νίκη. Τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας. Τη νίκη της νεολαίας, του λαού μας και της Ελλάδας.

ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Λ. Λαζόπουλος: Λειτουργεί συνειδητά ως κοινός απατεώνας

Από ΒΑΘΥ , ΤΕΤΑΡΤΗ 16-9-2015

Του Γιώργου Αλεξάτου

Θρασύτατη αθλιότητα του Λαζόπουλου, η προσπάθειά του να ταυτίσει τη Λαϊκή Ενότητα με τη Χρυσή Αυγή, λέγοντας πως και οι δύο είναι υπέρ της δραχμής. Ξέρει πολύ καλά ο γελωτοποιός του βασιλέως τη σαφέστατη δήλωση του Μιχαλολιάκου:
"Η Ελλάδα δεν έχει επιλογή αυτή την στιγμή.
Για την Ελλάδα υπάρχει μόνο ευρώ και με σκληρούς όρους".

Την ξέρει, αλλά ποντάρει στο ότι μπορεί να μην την ξέρει μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού του κοινού. Λειτουργεί, έτσι, συνειδητά ως κοινός απατεώνας, ξεγελώντας τον κόσμο, υποτιμώντας το κοινό του, και ως θλιβερός λασπολόγος σε βάρος ενός αριστερού κόμματος.

Το χαρακίρι το έκανε μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/9/2015

Γράφει ο mitsos175

Τη γνώμη μου για τη ΛΑΕ την έχω πει. Εν τούτοις υπάρχουν μερικές κατηγορίες που απευθύνουν οι εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ και που με κάνουν έξαλλο, διότι δείχνουν όχι μόνο έλλειψη λογικής αλλά και κακοήθεια μια νοοτροπία φασιστική. Μέμφονται το Λαφαζάνη, ότι έριξε τάχα την κυβέρνηση κι ότι μαχαίρωσε δήθεν τον "αγωνιστή" πρωθυπουργό.

Αυτά είναι τρίχες. Ο κόσμος έδωσε μια σαφέστατη εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ: Δεν θέλουμε μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του δεν έλαβε καθόλου υπόψη τη γνώμη των πολλών, παραδόθηκε ξεπουλώντας τα πάντα την πιο κρίσιμη στιγμή. Το χαρακίρι το έκανε μόνος του, όταν προκήρυξε το δημοψήφισμα με σκοπό να δημιουργήσει άλλοθι, για να γλυτώσει τις ευθύνες του δικού του εγκλήματος και να μετριάσει το πολιτικό κόστος. Ευτυχώς οι εργαζόμενοι είπαν ΟΧΙ ξεμπροστιάζοντας τους ρεφορμιστές.

Όταν είδε πως αρκετοί βουλευτές του προτίμησαν να μείνουν συνεπείς στις προεκλογικές τους υποσχέσεις, κατέφυγε σε εκλογές, πριν εφαρμοστούν τα όσα ψήφισε με το συνέταιρο του τη ΝΔ. Διότι γνωρίζει ότι από τη Δευτέρα των εκλογών θα σταλεί ο ΕΝΦΙΑ που υποσχέθηκε πως τάχα θα καταργούσε. Θα μπουν νέα χαράτσια, θα μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις, οι μισθοί, απολύοντας ταυτόχρονα μαζικά ανθρώπους.

Κανένας αγώνας δεν έγινε αυτούς τους επτά μήνες κατά των τοκογλύφων παρά μια επικοινωνιακή προσπάθεια να διασωθούν τα πολιτικά τους τομάρια. Ας μας πουν μια κίνηση που έκαναν για να γίνει ρήξη, έστω μια πράξη. Εκτός από παχιά λόγια, ξέπλυναν τους απατεώνες της δεξιάς ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΧΑ, άφησαν σε καίρια πόστα τους σκληρότερους οπαδούς του μνημονίου, ψήφισαν για πρόεδρο τον Παυλόπουλο, ακριβώς για να συνεχίσουν περνούν τα Προεδρικά Διατάγματα, όπως γίνονταν με τον προηγούμενο, άφησε το μνημόνιο ανέπαφο. Ας μας πει ένα νόμο του μνημονίου που κατάργησε, μια αύξηση που έδωσε, ένα χαράτσι που σταμάτησε. Εκτός από πασαλείμματα συνέχισε την πιο αντιδραστική πολιτική. Ποιός λοιπόν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο; Αυτός που έμεινε πιστός στα όσα είπε πριν, ή αυτός που άλλαξε τελείως μόλις έκαστε στην καρέκλα; Αποστάτης είναι ο Τσίπρας.

Το χειρότερο, μπλέκουν τους πρόσφυγες στην προπαγάνδα τους ξεπερνώντας ακόμα και τα φίδια του ναζισμού. "Αν βγούμε από την ΕΕ τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες θα μείνουν στην Ελλάδα"! ξεστόμισε κάποιος κωμικός. Δεν ξέρω, αν το είπε για αστείο, πάντως μεγαλύτερο ψέμα από αυτό δεν υπάρχει. Ας ρωτήσουν τους ίδιους τους πρόσφυγες, τους απελπισμένους, τους κυνηγημένους και τους φτωχούς, όχι μόνο γιατί έφυγαν - είναι προφανές - αλλά γιατί έρχονται σε μια χρεοκοπημένη χώρα κι αν έχουν την πρόθεση να παραμείνουν.

Ακριβώς γιατί είμαστε μέσα στην ΕΕ φυλακίζουμε τα θύματα του Καπιταλισμού και του Ιμπεριαλισμού, εμποδίζοντας αθώους και συνάμα εξαθλιωμένους να φτάσουν εκεί που επιθυμούν. Ακριβώς διότι υπογράψαμε συνθήκες με κρυφούς όρους, δημιουργήσαμε οι ίδιοι αυτή την κατάσταση, ώστε να εξολοθρεύονται γυναικόπαιδα κι αδύναμοι στα νερά του Αιγαίου. Οι δε ισχυροί της Ευρώπης θεωρούν τις συνθήκες "φτερό στον άνεμο" των δικών τους πολιτικών σκοπιμοτήτων. Έτσι τα Γερμανικά σύνορα ανοιγοκλείνουν ανάλογα, αν η Καγκελάριος θέλει να δείξει πυγμή ή να πείσει ότι έχει αισθήματα, δεν είναι απλό καρχαριοειδές, όλα για να πάρει ψήφους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του διάλεξε να είναι με το Κεφάλαιο. Μόνος του έκανε την επιλογή να δεχθεί την υποτέλεια για να κονομήσει, να φάει κι αυτός από το μέλι της εξουσίας. Οι συμμορίες αν και κάνουν τα ίδια, πολεμούν ενίοτε και μεταξύ τους. Δεν είναι τυχαίο που βγαίνουν οι βρωμιές του κάθε ρεφορμιστή τώρα, για να ξεπλυθούν όλοι μαζί μετά τις εκλογές, όταν αγκαλιασμένοι κλέφτες πλιατσικολόγοι και προδότες, θα μοιράζουν τις καρέκλες των υπουργείων. Όταν ο Αλέξης θα φιλά το μύστακα του Βαγγέλη, κάνοντας την οικουμενική κυβέρνηση κατ εντολή των Γερμανών, να δω τότε τι θα λένε όσοι ψήφησαν το ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω πως ο κόσμος θα ψηφίσει κατά της πολιτικής του αφανισμού του. Τόσο το ΚΚΕ όσο κι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα ενισχυθούν θεαματικά. Όμως το σύστημα αλλάζει με άλλο τρόπο, με Αγώνες με Αντίσταση και με Επανάσταση. .

ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Στη Βαρσοβία και όχι στην Αθήνα θα σταματήσει η προέλαση του ευρώ

• Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου 2015 12:41
• Γράφτηκε από τον  Σχέδιο Β

Του Μάθιου Λιν

Δεν υπάρχει πιο φτωχή συζήτηση από αυτήν που έχουν επιβάλει ΝΔ και Σύριζα, με τη συνδρομή των κατεστημένων ΜΜΕ και των εντεταλμένων διανοούμενων, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο και γενικότερα. Η χώρα και ο δημόσιος διάλογος, η σκέψη όντως έχουν μπει στο γύψο. Ο ορίζοντας εξαντλείται στις συντεταγμένες των προγραμμάτων λιτότητας (μνημονίων) και της πάση θυσία παραμονής στην Ευρωζώνη, παρόλο που τα γεγονότα δείχνουν ότι ο ζουρλομανδύας αυτός καταστρέφει την οικονομία και υπονομεύει τη δημοκρατία, ρίχνοντας την εργαζόμενη πλειοψηφία στον Καιάδα , στερώντας της μέσα άμυνας που έχει κατακτήσει σε πολύχρονους αγώνες, ενώ παρέχει απόλυτα πλεονεκτήματα στην ολιγαρχία του πλούτου. Είναι η αιχμή του δόρατος του “πολέμου κατά των φτωχών”, όπως αναφέρουν πολλές έγκυρες μελέτες. Το άρθρο που ακολουθεί δεν μπορεί να καταταχθεί σε μια προοδευτική/αριστερή αμφισβήτηση, όμως έχει μια ορισμένη αξία διότι περιγράφει μια άλλη κατάσταση σχετικά με την Ευρωζώνη που αποδομεί την κυρίαρχη αφήγηση του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου περί μονόδρομου. Και διότι δίνει χρήσιμες πληροφορίες και τροφή για σκέψη εν όψει των εκλογών της Κυριακής και μετά από αυτές.

Άλλη μία εβδομάδα αρχίζει και άλλη μία ελληνική κρίση προβάλλει στον ορίζοντα. Φαίνεται σαν μόλις χθες που οι αγορές αγωνιούσαν εάν η χώρα θα τα κατάφερνε τελικά να βάλει τέλος στο αξιοθρήνητο πείραμά της να μοιράζεται το ίδιο νόμισμα με τη Γερμανία και τη Γαλλία ή εάν θα γινόταν κάποιος συμβιβασμός την τελευταία στιγμή που θα συνέχιζε την παρωδία αυτή για μερικούς ακόμη μήνες.

Τώρα, με τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου και χωρίς σαφή νικητή πιθανώς, η κωμωδία είναι έτοιμη να ξεκινήσει ξανά. Οι επενδυτές θα μπορούσαν να συγχωρεθούν για το συντονισμό όλης αυτής της υπόθεσης και να επιστρέψουμε στις συνήθεις ανησυχίες, αν κανείς θα πληρώσει 60 στερλίνες για το στιλό της Apple ή ποιο δράμα κρύβεται για την οικογένεια Κρόλεϊ στα νέα επεισόδια της σειράς “Ο πύργος του Ντάουντον”.

Ωστόσο, έρχονται εκλογές που πραγματικά αφορούν το μέλλον του κοινού νομίσματος -- μόνο που αυτές δεν γίνονται στην Ελλάδα, αλλά στην Πολωνία. Όταν αυτή χώρα εκλέξει νέα κυβέρνηση τον επόμενο μήνα, ο πιθανός νικητής , το Κόμμα του Νόμου και της Δικαιοσύνης, θα τερματίσει οριστικά την επιλογή ένταξης της Πολωνίας στο ευρώ, κάποτε στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα ήταν πάντα, ως οικονομία, πολύ μικρή και χαοτική για να έχει σημασία , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την Ευρωζώνη. Η Πολωνία, όμως, από κοινού με τις άλλες αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης, γυρνάει την πλάτη της στο ευρώ και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα.

Το ποιο κόμμα θα επικρατήσει στις ελληνικές εκλογές μένει να το δούμε. Μετά την παράδοση στους Γερμανούς και στους υπόλοιπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μετά τη συμφωνία να επιβληθεί ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα σε μια οικονομία που ήδη έχει συρρικνωθεί πάνω από 25% , ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διασπάθισε μεγάλο μέρος της υποστήριξής του. Σήμερα φαίνεται να απέχει πολύ από την αυτοδυναμία και θα πρέπει να σχηματίσει κάποιον συνασπισμό για να προωθήσει τις αυξήσεις φόρων και τις περικοπές δημόσιων δαπανών που αποτελούν το τίμημα του τελευταίου δανείου. Η ελληνική οικονομία είναι πιθανόν να μην επιβιώσει από αυτό το νέο πακέτο λιτότητας. Έχει ήδη συρρικνωθεί όσο περίπου οι ΗΠΑ στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Οι έλεγχοι στην κίνηση των κεφαλαίων και το πολιτικό χάος , αναμενόμενα, δεν συντελούν στην αναζωογόνηση της οικονομικής μεγέθυνσης. Η ανεργία αυξάνεται ανελέητα και το 50% των νέων που είναι άνεργοι φαίνεται ότι θα είναι μακροχρόνια εκτός εργασίας με αποτέλεσμα να μην αποκτήσουν ποτέ τις δεξιότητες που είναι αναγκαίες για να βρουν δουλειά.

Ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, η Ελλάδα είναι μια σχετικά μικρή χώρα, με μόλις 11 εκατομμύρια κατοίκους. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της ισοδυναμεί με το 2% της ζώνης του ευρώ και συνεχώς μειώνεται καθώς η παραγωγή της συρρικνώνεται. Ένα έτος σημαντικής αύξησης της οικονομικής μεγέθυνσης – που σημαίνει πάνω από 2% αύξηση του ΑΕΠ-- στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα μπορούσε να υπερκαλύψει την απώλεια της Ελλάδας όσον αφορά το συνολικά παραγόμενο προϊόν. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως εάν η Αθήνα εγκαταλείψει τελικά το ευρώ, αυτό δεν πρόκειται να μετρήσει και πολύ για το νόμισμα.

Η Πολωνία αποτελεί μια πολύ διαφορετική περίπτωση. Όταν δημιουργήθηκε το ευρώ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όλα τα μέλη της ΕΕ δεσμεύτηκαν να ενταχθούν κάποτε στο κοινό νόμισμα, εκτός από τη Βρετανία και τη Δανία, οι οποίες διαπραγματεύτηκαν ένα καθεστώς εξαίρεσης. Όταν οι μεγάλες χώρες της Ανατολικές Ευρώπης εντάχθηκαν στην ΕΕ , όλες δεσμεύτηκαν να ενταχθούν στο ενιαίο νόμισμα. Ορισμένες –λίγες-- από τις μικρότερες ήδη το έκαναν. Η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Λετονία και η Λιθουανία έχουν ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Όμως, με συνολικό πληθυσμό μικρότερο των 12 εκατομμυρίων κατοίκων, καμιά από αυτές δεν έχει το ειδικό βάρος ώστε να επηρεάζει τα πράγματα.

Για τις μεγάλες χώρες η κατάσταση είναι διαφορετική. Με ένα συνολικό πληθυσμό 60 εκατομμυρίων, η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχία έχουν μέγεθος, αν τις πάρουμε όλες μαζί, ίσο μ' αυτό της Βρετανίας ή της Γαλλίας. Το εάν θα ενταχθούν ή όχι στην Ευρωζώνη μπορεί να έχει σοβαρό αντίκτυπο.

Από τον επόμενο μήνα, η ένταξή τους θα καταστεί όλο και περισσότερο απίθανη. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές στην Πολωνία πιθανώς θα έχουν ως αποτέλεσμα την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία του δεξιού κόμματος Νόμος και Δικαιοσύνη. Ήδη το κόμμα αυτό έχει κερδίσει την προεδρία της χώρας , στις αρχές του 2015, με τον Αντρέι Ντούντα. Και όσον αφορά το ευρώ έχει συγγενικές θέσεις μ' αυτές του Νάιτζελ Φάρατζ. Την τρέχουσα εβδομάδα, ο Ντούντα δήλωσε μετ' επιμονής ότι αν ποτέ εντασσόταν η Πολωνία στην Ευρωζώνη, αυτό θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα δημοψηφίσματος: και υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να ψηφίσει οποιαδήποτε χώρα την ένταξη στο ευρώ – γι' αυτό και συνήθως αυτός ο στόχος προωθείται χωρίς να ζητείται η γνώμη των λαών.

Ο Ντούντα είπε επίσης ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει πριν οι μισθοί στην Πολωνία εξισωθούν με τα γερμανικά επίπεδα αμοιβών – και εφόσον η Γερμανία είναι μία από τις πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο, αυτή η τοποθέτηση βάζει τον πήχη όσο πιο ψηλά γίνεται.

Το μοναδικό λογικό συμπέρασμα είναι πως υπό το κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη, η Πολωνία δεν πρόκειται να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Τελεία και παύλα. Η Τσεχία δεν είναι λιγότερο τσουχτερή ως προς αυτό το ζήτημα: η τελευταία δημοσκόπηση έδειξε ότι το 70% είναι αντίθετο στην ένταξη της χώρας στο ευρώ. Παρομοίως, η Ουγγαρία έχει θέσει ακόμη πιο αυστηρούς όρους ακόμη και για να εξετάσει την ένταξη στο ευρώ.

Αυτά όλα έχουν μεγάλη σημασία. Εν μέσω της κρίσης στην Ευρωζώνη και με τις οικονομικές διακυμάνσεις στην Κίνα, ο αδιάκοπος εκσυγχρονισμός της Ανατολικής Ευρώπης εύκολα παραβλέπεται. Αυτές οι χώρες μοιάζουν με χελώνες παρά με λαγούς – αλλά όπως όλοι ξέρουμε, τελικά στον αγώνα δρόμου κέρδισε τελικά η χελώνα και όχι ο λαγός.

Στην Ουγγαρία σημειώθηκε οικονομική μεγέθυνση της τάξης του 3,6% το περασμένο έτος και η πρόβλεψη για το τρέχον έτος είναι ίδια. Το χρηματιστήριό της εύκολα ξεπέρασε τις επιδόσεις άλλων αναδυόμενων αγορών το τρέχον έτος, με αύξηση 20% μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου, ενώ άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες συντρίβονται. Στην Τσεχία ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης το τρέχον έτος κυμαίνεται πάνω από το 3% και το πρώτο τρίμηνο σημείωσε μεγέθυνση άνω του 4%.Η πολωνική οικονομία θα σημειώσει επέκταση κατά άλλο ένα 3,2% το τρέχον έτος – ήταν η μόνη μεγάλη οικονομία που γλίστρησε μέσα από τη χρηματοπιστωτική κρίση χωρίς ύφεση.

Το ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι ότι οι μεγάλες πόλεις αυτών των χωρών ξεπερνούν πλέον σε οικονομικές επιδόσεις τη Δυτική Ευρώπη – μια πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Bruegel αποκάλυψε ότι η Βαρσοβία και η Πράγα είναι πλέον πλουσιότερες από ό,τι η Βιέννη, βάσει του κατά κεφαλήν εισοδήματος, επίσης πλουσιότερες από τη Ρώμη, τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη. Ιδίως η Πολωνία σταδιακά εδραιώνεται ως μια μεγάλη δύναμη μέσα στην ευρωπαϊκή οικονομία. Είναι ήδη ίση με την Ισπανία. Με τις τρέχουσες τάσεις, σύντομα μπορεί να είναι πιο σημαντική από την Ιταλία και δεν αποκλείεται η πιθανότητα να ξεπεράσει τελικά και τη Γαλλία.

Τα νομίσματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά από τις εταιρείες. Είτε επεκτείνονται είτε υποχωρούν. Το ευρώ δημιουργήθηκε για να αμφισβητήσει την ισχύ του δολαρίου και για να δημιουργήσει μια κυρίαρχη δύναμη στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου. Εάν στην πορεία μερικές μικρές και όχι τόσο επιτυχείς οικονομίες μείνουν στο περιθώριο , αυτό δεν μετράει και πολύ. Όταν, όμως, μεγάλες και επεκτεινόμενες οικονομίες του γυρνούν την πλάτη, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Πηγή: βρετανική εφημερίδα “Telegraph”, 10/9/ 2015.

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνο
υ

Ελληνικός τύπος: Άξια τέκνα του Γκέμπελς

του Γιάννη Λαζάρου

Από τις μαρτυρίες των παλαιότερων, από πηγές ιστορικές, μέχρι και από τις κινηματογραφικές ταινίες, βλέπουμε και μαθαίνουμε, πως όταν η Κομαντατούρα σε κάθε περιοχή ήθελε να μεταφέρει οδηγίες στον πληθυσμό, αφού έβγαζε με ντουντούκες τους γερμανοτσολιάδες, μετά κάρφωνε σε επιλεκτικά σημεία για τις δουν όλοι τις ανακοινώσεις εις την Ελληνικήν. Από κάτω ήταν και η υπογραφή φαρδιά πλατιά του Γερμανού διοικητή. Την δουλειά για μια κονσέρβα  την έκαναν πρόθυμοι που απέκτησαν φοβερή τεχνική και την πέρασαν στο DNA των αφισοκολλητών απογόνων τους.

Εδώ και αρκετό καιρό παρατηρούμε πως ο ελληνικός Τύπος παίζει τον ρόλο της κολόνας και του αφισοκολλητή. Άπασες οι εφημερίδες έχουν μεταλλαχτεί σε  γραφείο τύπου της Ναζιστικής Ευρώπης μεταφέροντας τις επιθυμίες αλλά και ό,τι γίνεται πράξη στην κατεχόμενη Ελλάδα προς πληροφόρηση του πληθυσμού. Η διαφορά με τις τότε ανακοινώσεις είναι πως τις σημερινές τις πληρώνεις κιόλας.

Παραδείγματος χάριν η απόφαση για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Μετέφεραν την είδηση και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Το τι θα επιφέρει αυτή η απόφαση στον πληθυσμό δεν το ακουμπάνε.

Άλλο παράδειγμα. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση καθιερώνει την διακυβέρνηση της χώρας από ομάδα τεχνοκρατών και θα κυνηγήσουν άγρια τους "πολύ πολιτικοποιημένους" όπως ήταν από το 2012 η οδηγία των κατακτητών. Ουδείς ερεύνησε αν διαπράττεται άλωση του Συντάγματος και Μεταξική πολιτική.  Απλά μετέφεραν την είδηση των αφεντικών χωρίς μια μολυβιά που να αναφέρει ότι οι εκλογές είναι ένα πανηγυράκι, αφού ουσιαστικά άλλοι θα διοικούν.

Οι ανακοινώσεις - ειδήσεις μεταφέρονται ανάλογα με το ποιον υποστηρίζει η κάθε εφημερίδα για έπαρχο στην Ελλάδα. Οι δημοσιογράφοι γράφουν γλυκανάλατα άρθρα και κάνουν επιθέσεις στην εξουσία του στυλ, "Ο Τσίπρας στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο". Λες και ο κάθε Τσίπρας στο σύστημα που ζούμε δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει πως θα μορφώσει τα παιδιά του.

Τόλμησε κανένας να ρωτήσει τον Τσίπρα πως θα πληρώνει τα δίδακτρα και με τι χρήμα αφού είναι άεργος από την ώρα που μπήκε κι αυτός στην παραγωγική διαδικασία όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος; Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν γιατί το "σύστημα - Τσίπρα" που τους τα "έδινε" θα τους τα "χώνει" πάλι. Τα άλλα είναι για να κολλάνε τα ένσημα της "αντίστασης" που πάντα οδηγούν στην κονόμα.

Θα μου πεις μα τι να κάνουν, μη χάσουν το μεροκάματο, άνθρωποι είναι κι αυτοί. Θα σου πω κι εγώ ότι άνθρωπος είναι και ο γιατρός, άνθρωπος κι ο ταξιτζής, ο οικοδόμος, ο υπάλληλος, ο συνταξιούχος, ο αγρότης και ο πάσα ένας που κατοικοεδρεύει σε αυτή την χώρα και δεν κουνάει το δαχτυλάκι του παλαμακίζοντας τους υποψήφιους σωτήρες.

Ο δημοσιογράφος όμως δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι όπως οι άλλες κατηγορίες, δεν είναι μεταφορέας ειδήσεων, είναι το κάτι άλλο που υποχρεούται να υπηρετεί την Αλήθεια. Είτε αυτή αρέσει, είτε δεν αρέσει. Υποχρεούται να ξεψαχνίζει την οποιαδήποτε εξουσία.  Είναι κάτι σαν τον Γιώργο Χατζή- Πελερέν και άλλους που τίμησαν τον χώρο και το ανθρώπινο είδος.

Βέβαια, στις πλαστικές εποχές που ζούμε όπου οι κοινωνίες καταπίνουν τα πάντα και πιστεύουν ακόμη πως και ο Τσίπρας έγινε άντρας και μάλιστα αρχηγός και σωτήρας μιας χώρας, όλα είναι αποδεκτά. Ακόμη και η μετατροπή του τύπου σε κολόνα που καρφώνουν οι κατακτητές τις ανακοινώσεις τους.

Η συντεχνία που λέγεται ΕΣΗΕΑ τι κάνει στην προκειμένη περίπτωση; Πέραν της αγωνίας μη και χαθεί το ευγενές ταμείο που είναι ασφαλισμένοι, τι άλλο κάνει για να διαφυλάξει τις αρχές του χώρου, που έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο κωλοχανείο υπηρετώντας κάθε σφαγέα που παρελαύνει εδώ και πολλά χρόνια στην χώρα; Ο ρόλος της ΕΣΗΕΑ τελικά είναι να προστατεύει τα προς το ζην των μελών της ή την Αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος;

Ο τύπος είναι συμμέτοχος σε όλες τις σφαγές που υπέστει ο λαός και η ίδια η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Οι μεγαλοσχήμονες του χώρου δεν μπορούσαν απλά να ενημερώσουν τον κάθε ένα πως δεν είναι δημοσιογραφία το ξώβυζο με το μαρκούτσι που παρουσιάζει κώλους στην Μύκονο; Η μόνιμη επωδός "αυτά θέλει ο κόσμος" είναι η απόδειξη του πόσο ξεπουλημένοι είναι άπαντες.  Έκλεισαν οποιαδήποτε δίοδο που θα έκανε τον λαό σκεπτόμενο συνειδητά και κατ' εξακολούθηση πετώντας την ευθύνη από πάνω τους πατώντας στην ελευθερία της πολυφωνίας. Όμως ποια είναι η πολυφωνία όταν ο Τύπος στηρίζει το εύκολο με πρωτοσέλιδα και το δύσκολο με μονόστηλο στην 46η σελίδα;

Τώρα που το παιχνίδι τελείωσε και έχουν μεταβληθεί σε απόλυτα όργανα της έξωθεν εξουσίας δεν προκαλεί εντύπωση η στάση των εκδοτών - καναλαρχών κλπ. Εντύπωση προκαλεί η προθυμία πολλών "δημοσιογράφων" να τους υπηρετήσουν. Η προθυμία τους να τρέξουν στις συνεντεύξεις τύπου όπου θα κάνουν την στημένη ερώτηση για να απαντήσει ο αρχηγός, ξεπερνάει την λιγούρα του Βέγγου μπροστά στο πιάτο με τον πατσά. Φαντάζεστε όλοι να αρνούνταν μια φορά να πάνε; Μόνο μια φορά. Τι θα γίνονταν; Να βγάλουν και μια ανακοίνωση που να υποστηρίζει την αξιοπρέπεια τους πάνω απ' όλα και μετά να λένε τα της σικέ ιστορίας. "Μεγάλη φαντασία έχεις", θα μου πεις. Φυσικόν είναι αφού η αλήθεια, η κοινωνική δικαιοσύνη και ό,τι άλλο χαρακτηρίζει την ανθρώπινη υπόσταση, πέρασε στην χώρα του φανταστικού με την τεράστια βοήθεια των Μέσων. 

Βαρύ ακουγότανε το "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" και ο κόσμος πήρε την κατάσταση στα χέρια του αφού βοηθάει και η τεχνολογία.  Κι εκεί έγινε το αιδίον της τηλεοράσεως. Ανακαλύψαμε ότι τελικά μυριάδες είχαν απωθημένο να γίνουν δημοσιογράφοι. Γίνεται ο σύστριγγλος σε blogs και μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου όλοι μα όλοι είναι δημοσιογράφοι με ένα απλό copy paste ή μια πληροφορία κατ' ευθείαν από έναν ξάδερφο που είναι μπατζανάκης του Βρασίδα που είναι οδηγός στην ΝΑΣΑ πως τα διαστημόπλοια είναι αραγμένα στο Πασαλιμάνι, μας "ενημερώνει". Η δεοντολογία; Ποια δεοντολογία, αφού χλαπάτσες είναι αυτοί που ενημέρωναν, δυο φορές χλαπάτσα εγώ που κάνω και επίθεση στο σύστημα ανάλογα με το ποιον ψηφίζω. Μέσα στους "αθώους" και οι "επαγγελματίες" να τα χώνουν "αθώα" ανάλογα με το πόσα τους "χώνουν" οι προστάτες και σωτήρες κάθε είδους. Η σοβαρότητα; Ποια σοβαρότητα, αφού αυτά έκαναν όσοι κατηγορούσα θα τα κάνω κι εγώ και μάλιστα στον υπερθετικό, αφού υπογράφω ως Τσε Γκεβάρογλου και δεν θα με ξέρει κανένας. Έτσι μετέτρεψαν και  χιλιάδες που είχαν το απωθημένο της δημοσιογραφίας σε κολονίτσες της κομαντατούρας.

Την επόμενη είδηση που θα δεις, μη την καταπιείς αμάσητη. Στους καιρούς που ζούμε ακόμη και η πιο απλή είδηση πρέπει να προσφέρει στην Αλήθεια, όχι την υποκειμενική αλλά την μία. Την κρυμμένη πίσω από τους επιθετικούς προσδιορισμούς και την δήθεν αγανάκτηση του γράφοντος. Σκέψου πως δεν μπαίνει τυχαία εκεί που μπαίνει. Ακόμη και με τούτο το γραπτό προβληματίσου και σκέψου. Ακόμα και για τούτο εδώ  ψιλιάσου, τι ρόλο μπορεί να βαράει. 

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ "ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ"

ΛAΘΡΟΧΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ

AΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΨΑΡΑ ΣΤΗΝ efsyn 

Νέα άθλια επίθεση του Δημήτρη Ψαρρά σε όσους επιμένουν να παλεύουν ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές της Ευρωζώνης. 

Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορεί τη Λαϊκή Ενότητα για ακροδεξιά τοποθέτηση.Παίρνοντας αφορμή από την παρουσία του Παναγιώτη Λαφαζάνη σε μια παρουσίαση ενός σημαντικού βιβλίου που αναφέρεται στην ανάγκη να συζητήσουμε την έξοδο από την Ευρωζώνη, ο Δημήτρης Ψαρράς, μέσα από πρωτοφανείς λαθροχειρίες και ακροβασίες, προσπαθεί να συνδέσει τη Λαϊκή Ενότητα με την Ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, παρουσιάζοντας τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ως συνοδοιπόρο της Μαρί Λεπέν. Ο συνειρμός του είναι απλός: Λαϊκή Ενότητα = Εθνικό Μέτωπο, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα = φασισμός. 

Το χειρότερο είναι ότι αυτή η εκστρατεία λάσπης και παραπληροφόρησης από τον κ. Ψαρρά, που παραπέμπει στις χειρότερες εκδοχές «μονταζιέρας της Κουμουνδούρου», δεν στρέφεται μόνο ενάντια στη Λαϊκή Ενότητα. Προσπαθεί να παρουσιάσει μια πολιτική θέση, που στην Ελλάδα μόνο δυνάμεις της Αριστεράς θέτουν, δηλαδή την σύγκρουση με την ευρωζώνη και την έξοδο από το μνημόνια, ως θέση της ακροδεξιάς. 

Με αυτό τον τρόπο συκοφαντεί χιλιάδες αγωνιστές,διανοούμενους και επιστήμονες της Αριστεράς στον τόπο μας που αρνούνται το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της ευρωζώνης, αλλά και το ίδιο το μεγάλο ποσοστό των πολιτών που στρέφονται κατά της ΕΕ. 

Ταυτίζοντας τη σύγκρουση με την ευρωζώνη και την έξοδο από τα μνημόνια με το φασισμό, ουσιαστικά λειτουργεί ως απολογητής των πολιτικών λιτότητας και εξαθλίωσης που απεργάζονται η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε. 

Δεν έχουμε κανένα πολιτικό πρόβλημα να δεχόμαστε κριτικές, ακόμη και άστοχες ή άδικες. Όμως τα «πολιτικά συμβόλαια εκτέλεσης» θα τα καταγγείλουμε γιατί δεν έχουν σχέση ούτε με τη δημοσιογραφία, ούτε με την Αριστερά. 

Σχόλιο ΡΕΣΑΛΤΟ: 

Το προσφιλές ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα αυτών των επαγγελματιών προβοκατόρων είναι τούτο: Ταυτίζουν κάθε Αριστερή και επαναστατική ιδέα, κάθε ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ εναντίον της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό, με τη μέθοδο των τυπικών, εξωτερικών εξισώσεων… 

Π.χ. Είναι η Λεπέν εναντίον της ΕΕ, άρα οι είναι εθνικιστές και φασίστες όσοι έχουν την ίδια θέση: Τέτοια χυδαία και κουτοπόνηρη ταχυδακτυλουργία… 

Ξέχασαν, όμως, οι κουτοπόνηροι τη Χρυσή Αυγή που είναι ΥΠΕΡ της ΕΕ και του ευρώ!!! 

Με τέτοια κόλπα της χυδαίας τυπικής λογικής προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αφεντικά τους (τους μαφιόζους του διεθνούς ιμπεριαλισμού) και τα εγχώρια δωσίλογα ανδρείκελα (τα διεθνή και εγχώρια κέντρα εξουσίας) που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ΑΠΟΙΚΙΑ, μέσω ΕΕ και ευρώ… 

Το να πεις και μόνο ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ΑΠΟΙΚΙΑ ή ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ του 4ου Ράιχ, αυτό για τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» του «Συνδικάτου των Ιών» είναι ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ… 

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ…

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΕΣΑΛΤΟ"

«…ΝΕΕΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΣΑΠΙΛΑΣ…»

ΤΡΙΤΗ 15/9/15 

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το φροντιστήριο των Τσίπρα – Μειμαράκη ενόψει του ντιμπέιτ συνεχιζόταν.

Οι δυο μονομάχοι δεν είχαν ακόμα καθίσει δίπλα –δίπλα για να παραστήσουν ότι το έγκλημα της υπογραφής του ενός στο τρίτο Μνημόνιο είναι λιγότερο έγκλημα από την υπογραφή του άλλου…

Καθώς λοιπόν περιμέναμε (εξ επαγγελματικής ανάγκης και όχι από χόμπι) την έναρξη της τηλεκοκορομαχίας,

δεδομένης δε της πρόθεσης και των δυο να νεκραναστήσουν τις εποχές με τα  πλαστικά σημαιάκια, τότε που το «φως» αντιπαρατίθετο με το «σκότος»,

γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι εκείνη η πάλαι ποτέ δικομματική γελοιότητα έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην διπολική γελοιότητα μιας σικέ αντιπαράθεσης μεταξύ του «παλιού» με το «νέο»,

θυμηθήκαμε εκείνο το «παλιό» και πάντα νέο ποίημα του Μπρέχτ. Τίτλος:«Η παρέλαση του παλιού καινούργιου».

Να ένα απόσπασμα:

«Στεκόμουν πάνω σε έναν λόφο
Κι είδα το Παλιό να πλησιάζει
Μα ερχόταν σα Νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια
Που κανένας δεν είχε ξαναδεί
Κι απέπνεε νέες μυρωδιές σαπίλας
Που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει (…)».

* Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Π. ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ: Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΠΟΛΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

Τρίτη 15/9/15 

Στο ελληνικό ζήτημα επανέρχεται ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, με άρθρο του στους New York Times (11/9). Κάνει μια ενδιαφέρουσα σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Πολωνίας, κι αναρωτιέται γιατί η δεύτερη, αν και με χαμηλότερη παραγωγικότητα από τη χώρα μας, πέτυχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης την περίοδο που η ελληνική οικονομία κυριολεκτικά κατέρρευσε. Τι κάνει τη διαφορά; Το ευρώ, λέει απερίφραστα ο Κρούγκμαν, και ιδού η επιχειρηματολογία του:

O Γιάννης Ιωαννίδης και ο Χριστόφορος Πισσαρίδης σε μελέτη τους για το Ινστιτούτο Brookings, επιχειρηματολογούν για το πώς η έλλειψη διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων πληγώνει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω ότι υπάρχουν σημαντικά πράγματα που πρέπει να αλλάξουν, και ότι η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση εάν με κάποιον τρόπο μπορούσε να ξεπεράσει τα πολιτικά προσκόμματα στην πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών.

Ωστόσο, θα έλεγα ότι είναι πολύ, πολύ μεγάλο λάθος να σταθούμε σε παράγοντες που περιορίζουν την ελληνική παραγωγικότητα και να υποστηρίξουμε ότι αυτοί οι παράγοντες είναι η «αιτία» της ελληνικής κρίσης. H χαμηλή παραγωγικότητα έχει ένα τίμημα για κάθε οικονομία. Κανονικά όμως δεν προκαλεί, ή δεν προκαλεί αναπόφευκτα, οικονομική κρίση, ούτε μία τεράστια αποπληθωριστική ύφεση.

Εξετάστε, συγκεκριμένα, μία σύγκριση που θα έπρεπε να γίνει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Πολωνία. Η Πολωνία, όπως και η Ελλάδα, είναι μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης, στενά συνδεδεμένη με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή οικονομία. Είναι επίσης μία χώρα με σχετικά χαμηλή παραγωγικότητα, σύμφωνα με τα βορειοδυτικά ευρωπαϊκά δεδομένα. Στην πραγματικότητα έχει μικρότερη παραγωγικότητα από την Ελλάδα σύμφωνα με τα τυπικά διεθνή πρότυπα:

 Παραγωγή ανά ώρα, μονάδες αγοραστικής δύναμης σε δολάρια 2014

Αλλά η Πολωνία δεν πέρασε μία κρίση ελληνικού τύπου, στην πραγματικότητα δεν πέρασε καμιά κρίση. Αντίθετα, έχει ενισχυθεί μέσα από την αναταραχή των τελευταίων χρόνων:

Εξέλιξη πραγματικού ΑΕΠ Πολωνίας- Ελλάδας, 2007=100

Ποια είναι η διαφορά; Η βασική απάντηση είναι σίγουρα το ευρώ: υιοθετώντας το ευρώ η Ελλάδα πρώτα έφερε μαζικές εισροές κεφαλαίων, έπειτα βρέθηκε σε μία παγίδα, ανίκανη να επιτύχει την απαιτούμενη πραγματική υποτίμηση χωρίς απίστευτα οδυνηρό αντιπληθωρισμό.

Κάθε φορά που κάποιος υποστηρίζει ότι το ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται πραγματικά στην πλευρά της προσφοράς, θα πρέπει να τον ρωτήσετε, όχι αν η Ελλάδα έχει προβλήματα στην πλευρά της προσφοράς - και έχει -, αλλά γιατί αυτό έπρεπε να την οδηγήσει στην κατάρρευση. Η Ελλάδα φαίνεται να έχει περίπου το 60% της γερμανικής παραγωγικότητας, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να έχει απλώς πραγματικούς μισθούς στο 60% των γερμανικών. Δεν θα έπρεπε να έχει 25% ανεργία.

Το κείμενο στα αγγλικά, εδώ: http://krugman.blogs.nytimes.com/2015/09/11/poland-versus-greece/?smid=tw-nytimeskrugman&smtyp=cur&_r=1

ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

 

Ένα πράγμα δεν θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα

15.09.2015 

Δημοσίευση: e-dromos.gr

         

Της Έμμυς Χριστούλα

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.

Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, «όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη».

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη, αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με «ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο».

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι «οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49» και άρα η παρουσία της είναι ένα «ιστορικό λάθος».

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.

Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα «θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε;». Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι το ευρωπαϊκό διευθυντήριο είναι «δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός», ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για «λύσεις εν πτήσει» σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι:

«Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!»

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική: ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση «και τώρα τι κάνουμε».

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε ζήτησες συγγνώμη.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται «ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης».

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι: η αξιοπρέπεια.

Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.

Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.

Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;

Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.

Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ (τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα: από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τότε στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια «οντολογική χίμαιρα», μια «ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος» για 72 μέρες.

Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει- μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που. εις το όνομα της εγγυημένης «τάξης» τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες, διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : «αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς».

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.

Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο όνειρο, από αυτά που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν «ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!» μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ " Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού

Το τελευταίο καταφύγιο του συριζισμού

Από την εφημερίδα Ρήξη Σεπτεμβρίου που κυκλοφορεί

της Συνταξης

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα τα οποία προβάλλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι, από τη Μέρκελ ως τον Ολάντ, για να υποστηρίξουν την επιλογή τους υπέρ του Σύριζα και του Τσίπρα σ’ αυτές τις εκλογές, άποψη την οποία φαίνεται να συμμερίζεται και ένα κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου, είναι πως η επικράτηση του Σύριζα, έστω και μ’ ένα ελάχιστο ποσοστό από τη ΝΔ, είναι «αναγκαία», ώστε ο Σύριζα να συμμετάσχει στην επιβολή του μνημονίου και να μην ενδυθεί εκ νέου μια αντιπολιτευτική και αντιμνημονιακή λεοντή ως αντιπολίτευση. Γι’ αυτόν το λόγο, έχει στηθεί ένας ολόκληρος και πρωτοφανής μηχανισμός προπαγάνδας που αποσκοπεί στην εκλογή του Σύριζα ως πρώτου κόμματος στις εκλογές.
Κανάλια, εφημερίδες, πρεσβείες, ψίθυροι, συμβάλλουν με όσα μέσα μπορούν στην προβολή του Τσίπρα ως του αναντικατάστατου συμβιβασμένου, έτσι ώστε να γίνει η δουλειά, δηλαδή να εφαρμοστεί το μνημόνιο. Και το ίδιο σκέφτονται ακόμα και τμήματα της Ν.Δ. –μπορεί κανείς να κάνει πολλές σκέψεις για τον λόγο που ο Παυλόπουλος συνήργησε στην επίσπευση των εκλογών, καθώς και για τον μέντορά του Καραμανλή. Ένα ποσοστό νεοδημοκρατών εμφανίζεται διατεθειμένο να στηρίξει τον Τσίπρα επί τη βάσει αυτής της λογικής.
Ακόμα και ο έντονα δεξιών αποχρώσεων Στάμος Ζούλας, στην Καθημερινή, έφτασε να αναρωτηθεί ανοικτά σε άρθρο του, πριν από τρεις εβδομάδες, μήπως θα ήταν καλύτερα να εκλεγεί πρώτος ο Σύριζα! Μάλιστα, σε δημοσκόπηση της εταιρείας Pulse της 8ης Σεπτεμβρίου, στις μετακινήσεις των ψηφοφόρων εμφανίζεται ένα αναλογικά τεράστιο ποσοστό του 5% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιανουαρίου, το οποίο κατευθύνεται … προς τον Σύριζα. Τη στιγμή, δηλαδή, που ο Σύριζα έχει πολύ χαμηλή συσπείρωση, εμφανίζονται γύρω στους εκατό χιλιάδες νεοδημοκράτες ψηφοφόρους πρόθυμοι να στηρίξουν τον Τσίπρα. Ω, του θαύματος!
Έτσι προσπαθούν να αναστρέψουν το ρεύμα κατάρρευσης του Σύριζα και αξίζει να σημειώσουμε το εξαιρετικά «πρωτότυπο» για δημοσκοπήσεις γεγονός ότι τουλάχιστον δεκαπέντε δημοσκοπήσεις εμφανίζονται να δίνουν την ίδια διαφορά μισής μονάδας υπέρ του Σύριζα. Πρόκειται για πρωτοφανές γεγονός, διότι πάντοτε οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν αποκλίσεις η μία από την άλλη. Αυτή τη φορά, πέφτουν όλες στο ίδιο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όμως, αυτό το επιχείρημα το οποίο κυκλοφορεί πολύ έντονα και στους χώρους της κεντροαριστεράς και της αριστεράς, έχει άραγε κάποια βάση; Καμία. Ο Σύριζα έχει αποδείξει, σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ότι έχει μια απόλυτη αδυναμία διαχείρισης της πραγματικότητας. Το φόρτε του ήταν και παραμένει πάντα η διαχείριση συνθημάτων. Σε περίπτωση που προηγηθεί στις εκλογές, είναι βέβαιο πως θ’ ανοίξει μία νέα περίοδος ταλαιπωρίας για τους Έλληνες πολίτες και την ελληνική κοινωνία, με παλινωδίες, απότομες στροφές, (ανάλογες με εκείνες του δημοψηφίσματος) και άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας. Εδώ, ο «συνεπής» Τσακαλώτος, ο οποίος υπέγραψε το μνημόνιο με τον Τσίπρα, αμφιβάλλει (!) εάν θα πρέπει να το εφαρμόσει. Ενώ οι περιβόητοι «πενήντα τρεις» θέλουν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τους Έλληνες ότι αυτοί δεν θα εφαρμόσουν το μνημόνιο που υπέγραψαν. Κατά συνέπεια, με Σύριζα πρώτο κόμμα, τα κάπιταλ κοντρόλ θα μείνουν για περισσότερο καιρό, οι εισπράξεις του κράτους θα καταρρεύσουν και η απειλή της εφαρμογής του σχεδίου Σόιμπλε για έξοδο της Ελλάδας θα επιστρέψει πλησίστια. Ακόμα χειρότερα, με Σύριζα κεντρικό πυλώνα της μελλοντικής κυβέρνησης, θα συνεχισθεί η επιδείνωση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας και του μεταναστευτικού, θα επιταχυνθεί η υπογραφή ενός νέου σχεδίου Ανάν για την Κύπρο και θα καταστεί τόσο αναξιόπιστη η έννοια της αριστεράς και των κοινωνικών αξιών, ώστε η επιστροφή των δεξιών και ακροδεξιών ιδεών θα καταστεί σύντομα σαρωτική. Τέλος, επειδή αυτό το κόμμα θα οδηγηθεί σε νέες διασπάσεις και κρίσεις, δεν θα πρέπει να αποκλείουμε μια νέα προκήρυξη εκλογών, που θα ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας. Μήπως άραγε ο Σόιμπλε γι’ αυτόν το λόγο επιθυμεί την εκλογή του Σύριζα ως πρώτου κόμματος; Πάντως, οι Αμερικανοί και το Foreign Affairs, που αποτελεί το όργανο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, έχει κάνει την επιλογή του. Σύριζα και ξερό ψωμί. Μένει στους Έλληνες να κάνουν τη δική τους.
Και δυστυχώς δεν έχουν από την απέναντι πλευρά να επιλέξουν μια αληθινά αξιόπιστη λύση. Μπορεί ο «Βαγγέλας» να ανόρθωσε τη Νέα Δημοκρατία, δεν μπορούσε όμως και δεν μπορεί να την μεταβάλει σε ελκυστική πρόταση για τους Έλληνες, παραμένει ανεπανόρθωτα φθαρμένη. «Βράσε όρυζα λοιπόν». Οι Έλληνες θα ψηφίσουν με κρύα καρδιά αυτό που θεωρούν λιγότερο κακό. Αλλά υπάρχουν και…. ωραίες εκδρομές στην ελληνική ύπαιθρο για τους τολμηρότερους ή ένα πολύ ωραίο απόσπασμα του Σεφέρη για τους Έλληνες πολιτικούς, που δημοσιεύουμε στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας, κατάλληλο για την κάλπη.

ΑΠΟ ΤΗ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ  ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ

Η κάλπη της «εθνικής συνενοχής»

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου 

Οι εκλογές, που προκάλεσε ο Τσίπρας, θεωρώ ότι είναι οι εκλογές της ιδεολογικής μνημονιακής συναίνεσης. Πολλοί θα επενδύσουν πολιτικά, ώστε οι εκλογές αυτές, μετεκλογικά, να εμφανιστούν ως έκφραση «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας», ιδιαίτερα στην (πολύ πιθανή) περίπτωση που η συγκυρία οδηγήσει σε «συνεταιριστικά» κυβερνητικά σχήματα. Όμως, θα είναι οι εκλογές της «εθνικής συνενοχής» για την πλήρη και τελική εθνική και οικονομική εγκαθίδρυση της νεοαποκιοκρατίας στη χώρα, με ένα μνημόνιο «δημοκρατικά» αποδεκτό και ψηφισμένο από τους πολίτες της.
Π ροσβλέποντας στην πολιτική του επιβίωση πρωτίστως, θεωρώ ότι ο Τσίπρας διάλεξε τον δρόμο της κάλπης. Και τούτη η κάλπη στέλνει ένα μήνυμα «προς τα έξω», δίνει σινιάλο στους δυνάστες-δανειστές και ιδιαίτερα στη γερμανική ηγεμονία (αλλά και στις Η.Π.Α), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε αξιόλογο στρατηγικό εταίρο, που κατανοεί τα αρχικά σχέδιά τους για κυβερνήσεις «εθνικής συναίνεσης», ώστε να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με τη λιγότερο δυνατή κοινωνική ένταση. Άλλωστε, οι εκλογές στις αποικίες γίνονται πάντα με τη συνειδητή έγκριση των αποικιοκρατών. Απλά, στις μέρες μας, συντελούνται με μεταμοντέρνο, δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί την αναβάθμιση της απολυταρχικής γερμανικής Ε.Ε μέσω της «δημοκρατίας» που τόσο έχει εσωτερικά καταστρατηγήσει, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων του, αλλά εντέλει θέλει να την υπερασπιστεί (μύλος η υπόθεση). Στην περίπτωση που επιπλεύσει ως κυρίαρχος πολιτικά πόλος και προωθηθούν οι αλλαγές που θέλουν οι ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες, ευελπιστεί στη μεγαλοψυχία των ηγεμόνων του, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσει εκ νέου την αυτοδύναμη εξουσία, με δώρο κάποιες κοινωνικές ελαφρύνσεις και χαλάρωση του κορσέ της αντιλαϊκής λιτότητας.
Το μήνυμα «προς τα μέσα», έχει πολλαπλές κατευθύνσεις και… πονταρίσματα:
α. Ο Τσίπρας θα μοντάρει το προφίλ της «εντιμότητας» και της «σταράτης» επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους.  Έκλεισε συμφωνία «για το καλό της χώρας» και θεωρεί ότι πρέπει να τη φέρει στην κρίση του λαού, έστω και εκ των υστέρων. Έτσι, η προεκλογική ρητορεία και η εξαπάτηση των μαζών περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς θα προέχει το «καθαρό πρόσωπο» του πολιτευτή, ενάντια στο βρόμικο παρελθόν του παλιού πολιτικού κόσμου. Η νέα δημαγωγία χειρίζεται την «εντιμότητα» και την «ευθύτητα» κατά το δοκούν, γνωρίζοντας την πραγματική ανάγκη του λαού για μια στοιχειώδη κάθαρση. Όσον αφορά στην πρόσφατη ιστορία, τον τυχοδιωκτισμό, την εξουσιομανία, τους ερασιτεχνισμούς, κ.ά., θα ξεχαστούν καθώς: … πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση και καταρχήν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν, (…) Το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. («Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» – Γκυ Ντεμπόρ). Επιπλέον, ως γνήσια εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθεί να κριθεί σε σχέση με τους εχθρούς του («αριστερούς» και «δεξιούς»), παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά του.
Στην παραπάνω προσπάθεια, έχει ήδη σύμμαχους, το συγκρότημα …Ψυχάρη, μιντιακό αειθαλή πυλώνα της διαπλοκής, και την προπαγανδιστική μεταστροφή της Εφημερίδας των Συντακτών, του ρ/σ «στο Κόκκινο» και μιας πλειάδας δημοσιογράφων που φορούν την καινούρια προβιά τους.
β. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του πετά το μπαλάκι στους αντιπάλους του και ιδιαίτερα στη Ν.Δ, φέρνοντάς την μπροστά σε νέα διλήμματα και αντιφάσεις.
Αν η Ν.Δ πάρει αυτοδυναμία ή την πρωτιά, αναλαμβάνει τη βασική ευθύνη υλοποίησης του νέου εγκληματικού μνημονίου, μόνη της ή με κυβέρνηση συνεργασίας. Αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ συνεργαστεί σε τέτοιο σχήμα, θα μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του «φρουρού των κοινωνικών διεκδικήσεων», μέσω της νέας συγκυβέρνησης και με το «ηθικό έρεισμα» ότι δεν κράτησε την εξουσία, αλλά νοιάστηκε για το καλό της… δημοκρατίας, αφήνοντας τον λαό ν’ αποφασίσει.
Αν δεν συνεργαστεί, θα ξαναγίνει η «κριτική αντιμνημονιακή» φωνή του λαού, σε μια νέα έκδοση του Σαμαρά, ο οποίος δήλωνε αντιμνημονιακός μέχρι το 2011, ψηφίζοντας σχεδόν όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Η πρόσφατη δήλωση του Βούτση είναι χαρακτηριστική: «Αν δεν τύχουμε μίας νέας έγκρισης (σ.σ. από τον λαό) δεν είναι απαραίτητο να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί».
Στην περίπτωση, βέβαια, που ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει αυτοδυναμία ή έρθει πρώτο κόμμα, θα εφαρμόσει το μνημόνιό του με … λαϊκό έρεισμα και επιδίωξη να περνούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της παγκοσμιοποίησης με κεντροαριστερό λίφτινγκ. Επιπλέον, θα μπορεί να επιλέγει στρατηγικούς συμμάχους ή κυβερνητικούς εταίρους από τα υπόλοιπα κόμματα-οπαδούς της λογικής του: «δεν υπάρχει άλλη λύση».
γ. Με τις εκλογές αυτές καθαρίζει τους διαφωνούντες, που περίμεναν το συνέδριο, για «να τα πουν από κοντά» και «μεταξύ τους». Η εκκαθάριση συντελείται με τη ρετσινιά στους λαφαζανικούς ότι έριξαν την κυβέρνηση, και πραγματοποιείται μέσω του «υπέρτατου όπλου» του λαού, που είναι οι εκλογές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απλώς διέγραφε, ο νέος δημαγωγός Τσίπρας δεν διαγράφει ποτέ, γιατί η «δημοκρατική ψήφος» λύνει αυτά τα αδιέξοδα, παραδίδοντας στην κρίση του λαού τους ακραίους διαφωνούντες.
Οι εκλογές αυτές θα λειτουργήσουν ως άλλοθι του νέου απολυταρχισμού, που ξεκίνησε με δύναμη το 2010, με απροκάλυπτες συνταγματικές εκτροπές και καταστολή, και συνεχίζεται με αριστεροχουντικές πραξικοματικές λογικές, δικαιολόγησης των πάντων.
Τέλος, θα διαμορφώσουν το μετα-μνημονιακό κράτος των κομμάτων, στο οποίο η κόντρα και η αντιπαράθεση ενσωματώνονται σε μια μακρά συμμαχία επικράτησης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, του νεοφιλελευθερισμού, ως έκφραση της κρίσης και σήψης του καπιταλισμού και των αλλαγών που επιχειρούνται στις γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες του πλανήτη.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΗΞΗ