Η αλαζονεία ενός αμνήμονα - Οταν ο Νίκος Μπογιόπουλος «ισοπέδωνε» τον νέο πρόεδρο της βουλής Ν. Βούτση. (Βίντεο)

Από ΒΑΘΥ , ΤΡΙΤΗ 6  Οκτωβρίου 2015 

Του Γιώργου Αλεξάτου

"Ο λαός μας έχει αποτιμήσει όλους", είπε ο νέος πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, απευθυνόμενος στη Ζωή Κωνσταντοπούλου Προφανώς, αναφερόταν στο 35% του ΣΥΡΙΖΑ και το 2,9% της ΛΑΕ.

Κριτήριο ασφαλές για την αξιολόγηση κομμάτων και πολιτικών από έναν αριστερό. Και μάλιστα από κάποιον που βρισκόταν στο ΚΚΕ εσ. του 1,3-1,8%, κατόπιν στο ΚΚΕ Εσ./Α.Α. του 0,1-0,3%, στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ αργότερα, που χαροπάλευαν κάθε φορά για να μπουν στη Βουλή.

Έχεις δίκιο, Νίκο μου! Ο λαός αποτιμούσε και τότε, επί σειρά δεκαετιών. Και σύμφωνα με τη σημερινή λογική σου, πολύ καλά έκανε που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ.

Ξεχνάς μόνο μια μικρή "λεπτομέρεια":

Το ΠΑΣΟΚ υπερψηφιζόταν σε εποχές που υπήρχε δυνατότητα κοινωνικών παροχών και διαμόρφωσης σταθερών σχέσεων πολιτικής εκπροσώπησης με ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Εσείς, βρε δόλιε, κυβερνάτε σε μια συνθήκη κοινωνικής καταστροφής. Μην είσαι και τόσο βέβαιος ότι θα μείνετε για πολύ στις θέσεις που κατέχετε...
_____________________________

Δεν έχουμε καμιά διάθεση να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τα όσα έγιναν στην τελετή της παράδοσης - παραλαβής του προεδρείου της Βουλής.

Να θυμηθούμε όπως ένα περασμένο βίντεο που είχαμε αναρτήσει και στο οποίο ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος «ισοπέδωνε» στην κυριολεξία τον Ν. Βούτση.

Μοιράσου το :

18

Ναι σε όλα

Από ΒΑΘΥ , ΤΡΙΤΗ, 6 Οκτωβρίου 2015


Πηγή: "Unfollow"

Η έκπτωση του Κοινοβουλίου που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου είναι παραπάνω από προφανής. Με την εξαίρεση ενός παρηκμασμένου ιδρύματος με φαντασιακό κόπιραϊτ στην ταξική πάλη, όλοι οι υπόλοιποι –συμπεριλαμβανομένης και της νεοναζιστικής συμμορίας– συμφωνούν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη συνέχιση των πολιτικών της τελευταίας πενταετίας. Και αυτοί θα τσακώνονται για το ποιος είναι πιο «ευρωπαίος», οι μεν θα φωνάζουν πως είναι αριστεροί και οι δε πως είναι φιλελεύθεροι, και τη συζήτηση θα διακόπτουν κάθε τόσο δύο ασυνάρτητοι τύποι, ένας που «είναι το ποτάμι» κι ένας που «είχε προβλέψει τα πάντα».

Το χειρότερο είναι πως αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Διότι το Kοινοβούλιο έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, εκτός από το να στήσει κάποιους προσχηματικούς τσακωμούς. Η εκπροσώπηση της κυρίαρχης έκφρασης των πολιτών τού έχει αφαιρεθεί. Την αφαίρεσε ο Αλέξης Τσίπρας, αποφασίζοντας να προσχωρήσει στο ρεαλισμό.

Και επανεξελέγη. Συγκλονιστική νίκη, αναμφίβολα – το είδος της νίκης που είναι δυνατό μόνο εξαιτίας της απουσίας εναλλακτικής. Κάπως σαν τη νίκη των μνημονίων. Έτσι νίκησε κι ο Αλέξης Τσίπρας.
Εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία – σαν μνημόνιο.

Ελλάδα Finito Τέλος!!

γράφτηκε στον Τοιχο 2 days ago -  2 Comments

της Κατερίνας Γκαράνη

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και δεν είναι όλοι αυτοί που έφταιξαν. Το να μάς πάρει και να μας σηκώσει είναι το ελάχιστο γιατί από τον όλεθρο τελικά δεν θα βγει τίποτε καλό. Τα τσανάκια που ανεβάζατε διά της ψήφου σας τα τελευταία 5 χρόνια στην εξουσία έκαναν εσάς πλάτη τους και τους υπόλοιπους προσάναμμα για τις πυρκαγιές που άναβαν διάσπαρτα οι εμπρηστές των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον όπου υπήρχε ελληνική γη και ελληνικός σπόρος.

Το καραγκιοζιλίκι της πολιτικής κουστωδίας μάς περιφέρει από το Πεκίνο στη Νέα Υόρκη και από την Μόσχα στο Βερολίνο. Μάς έχουν καταντήσει περιφερόμενο θίασο να ικετεύουμε για μια επενδυσούλα και ένα δανειάκι. Να δώσουμε κώλο για ένα μεροκάματο των 10 ευρώ και μία προοπτική να μπούμε στις 100 δόσεις αποπληρωμής των 40 χρόνων ξεφαντώματος και ρεμούλας πολιτικών και ψηφοφόρων τους. Η ξεφτίλα έχει ξεπεράσει τον ίδιο τον ορισμό της λέξης. 

Μάς αξίζει αυτό; Ίσως και να μάς αξίζει αφού οι μεν ψήφιζαν με χέρια και με πόδια τους καραγκιόζηδες όλων των κομμάτων και οι απέναντι δεν σάς έσπασαν τα χέρια και τα πόδια πριν κάνετε την δημοκρατία την μεγαλύτερη πουτάνα της Ιστορίας. Κρύβεσαι στο παραβάν και όταν είναι η ώρα της ευθύνης κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία. Την κάνεις την πουστιά σου και μετά το παίζεις επαναστάτης ή πατριώτης. Ανάλογα του σλόγκαν του κόμματός σου.

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και ακόμα υπάρχουν γραφεία κομμάτων και τοπικές οργανώσεις σε όλες τις πόλεις και όλες τις βουνοκορφούλες. Θα μείνουν όρθια στο τέλος από τον βομβαρδισμό της "ευρωπαϊκής και αμερικανικής ανάπτυξης" μόνο οι γιάφκες των κομμάτων και οι κατσαρίδες που τα απαρτίζουν.  Θα πέσουν οι ναπάλμ και μόνο η ξεφτίλα θα αναδυθεί σαν τον φοίνικα της χούντας.

Η ειρωνεία είναι ότι σκιαζόμαστε και μισούμε τους ισλαμοφασίστες του ISIS  ενώ στο διπλανό διαμέρισμα ο κομματοτζιχαντιστής κανονίζει πώς θα σου πάρει το κεφάλι αντί μισθού, μπόνους και λαμογιομίζας. Κανονίζει πώς θα σού φάει το σπίτι στον πλειστηριασμό, πώς θα σου ξεφτιλίσει την αξιοπρέπεια την ώρα που βουλιάζεις, πώς θα ανέβει στο κοινωνικό status της ναζιστοκρατίας που έχει απλωθεί βελούδινα σε όλη την επικράτεια. Αυτός ο αόρατος, ο άοσμος και κιοτής που πηγαίνει πάντα τοίχο-τοίχο γιατί γνωρίζει ότι τον λάκκο στον έχει σκάψει. Συχνά δεν παίρνει ούτε μεροκάματο γι' αυτό. Το κάνει από μεγάλη ευχαρίστηση.

Θα μάς πάρει όλους ο διάολος και δεν θα αναγραφεί ως ημέρα καταστροφής διότι έχουμε διανύσει 5 ολόκληρα χρόνια καταστροφικών ημερών. Κάθε σπίτι νικημένου και ένα ολοκαύτωμα την ώρα που ο απέναντι πίνει το freddoccino του και απολαμβάνει την θέα της πυρπόλησης του "συμπατριώτη".  

Τι να κουβεντιάσουμε και τι να φιλολογήσουμε; Είπαμε τόσα και τελικά δεν είπαμε τίποτε. Άιντε ένα κόμμα να φτιάξουμε ακόμα να κουνήσουμε τα σημαιάκια, να χτυπήσουμε παλαμάκια, να κάνουμε τον καμπόσο σε φωτογραφία δίπλα στον πολιτικάντη, να ανεβάσουμε και στο διαδίκτυο τις επαναστατικές ή εθνικοπατριωτικές μαλακιούλες μας και μετά να πέσουμε για ύπνο γιατί ο αγώνας της επανάστασης είναι κουραστικός από καφενείο σε συναυλία και από μπαρ σε κομμωτήριο. 

Μάς μένει λίγος χρόνος ακόμα να ξεφτιλιστούμε και να αφήσουμε να μάς ξεφτιλίζουν οι ευρωχωριάτες που νόμιζαν ότι το συνολάκι των 5,000 ευρώ και το άρωμα της Donna Karan θα καλύψει την κοπριά που έχει μετακινηθεί από την σόλα του παπουτσιού στον εγκέφαλο. 

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και δεν θα έχει πέσει ούτε μία μπάτσα. Ούτε μία ροχάλα. Ούτε μία βρισιά στα μούτρα αυτών που μού φόρεσαν τα καλά τους να πάνε στην ναζιστική Βουλή να ορκιστούν στο Μνημόνιο. Χαρείτε τους! Η αγωνία σας δεν είναι για αυτόν τον τόπο αλλά ποιος θα είναι αρχηγός της ΝΔ. Τι ύφος θα πάρει ο ατρόμητος ΚΚΕες στο βήμα της Βουλής απέναντι από τον ναζιστή εκπρόσωπο του λαού. Ο ναζιστής και ο ΚΚΕες να πίνουν νερό από το ίδιο ποτήρι της Βουλής! Αγωνία αν ο Λεβέντης θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση  και όποιος διά της ψήφου του έγλυψε τα γέρικα αχαμνά του θα νιώσει ότι πήρε εκδίκηση. Να κρέμεσαι από το βαμμένο μαλλί της Γεννηματά υπέρ του σοσιαλισμού. 

Την έχετε δει την ξεφτίλα σας ή ακόμα φοράτε ροζ γυαλιά όταν κοιτιέστε στον καθρέπτη;

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και δεν θα φταίει ο καναπές που ριζώσαμε αλλά το μυαλό μας που έγινε πολυθρόνα της συνήθειας και της κακομοιριάς. Με τέτοια μυαλά και στο δρόμο να ξημεροβραδιαζόμαστε πάλι τα ίδια σκατά θα τα είχαμε κάνει. 

Θα μάς πάρει ο διάολος και δεν θα έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί. Θα έχουμε σαπίσει και ακόμα δεν θα ξέρουμε ότι είμαστε νεκροί. Δεν μείναμε από λέξεις, μείναμε από συνείδηση. Άδειο το ντεπόζιτο από το πιο απλό υλικό κίνησης της καρδιάς και του μυαλού. 

Με νεκρά πήραμε τον κατήφορο χωρίς φρένα και ο συνοδηγός κοιτάει στο καθρεπτάκι του αν του χάλασε το μαλλί.

Το 2016 η Ελλάδα θα είναι άλλη χώρα

γράφτηκε στον Τοιχο about 18 hours ago -  1 Comments

Μάς ετοιμάζουν νέες εκπλήξεις εκτός του Μνημόνιου 3 - Η "ελάφρυνση του χρέους" θα είναι το νέο σλόγκαν κυβέρνησης και δανειστών για να τελειώσουν την άλωση της χώρας. 

Μαρία Τσολακίδη

Με το μεγάλο ψέμα "ελάφρυνση του χρέους" από τους δανειστές και την κυβέρνηση ετοιμάζονται να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον του ελληνικού λαού με δήθεν ισοδύναμα, δήθεν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις και δήθεν χτύπημα της οικονομικής ελίτ.

 Το Γιουρογκρούπ ψηφίζει το δικό μας προϋπολογισμό

Όλοι αναμένουν τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά ό,τι και να δηλώσει τα πράγματα για την Ελλάδα έχουν πάρει πορεία ανοδική για τους στόχους των Θεσμών και καθοδική για ό,τι έχει απομείνει ακόμη όρθιο στην ελληνική οικονομία. Στο Γιούρογκρουπ μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές των 45 προαπαιτούμενων και το τραγικότερο απαιτούν έκτακτο προϋπολογισμό άμεσης ανάγκης για το 2016 με στόχο το Κράτος να εισπράξει από φόρους 46 δις ευρώ ενώ ανεβάζουν την ύφεση της χώρα κατά 5% κατακρημνίζοντας την θεωρία  της κυβέρνηση η οποία είχε υποσχεθεί ύφεση 1,3%. 

Το 2016 ξεκινά όχι απλά άσχημα αλλά με μια γκιλοτίνα πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων αφού το χρέος παγιώνεται στα 184,5% του ΑΕΠ. Τις αποφάσεις του Γιουρογκρούπ καλούνται εντελώς τυπικά να ψηφίσουν οι Έλληνες βουλευτές μόνο για εθιμοτυπικούς λόγους αφού συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Όμως κανείς από τους ψηφίσαντες ΝΑΙ δεν θα μπορέσουν να απαντήσουν πώς είναι δυνατόν για το 2016 οι Έλληνες κάθε μήνα να πληρώνουν σε φόρους 3,84 δις ευρώ (εκτός των έμμεσων και των κρατήσεων) και μέσω ποιων φόρων θα έρθει στα ταμεία του κράτους αυτό το απίστευτο ποσό που και πάλι δεν θα φτάνει να καλύψει μισθούς δημοσίου και συντάξεις μηνιαίως. Το ό,τι είναι μικρότερο από τα προηγούμενα χρόνια δεν σημαίνει τίποτε από την στιγμή που η πραγματική οικονομία της χώρας έχει τελματώσει και αναμένουμε μετά τις αλλαγές για τους αγρότες και ελεύθερους επαγγελματίες καινούρια λουκέτα και παύση εργασιών.

Θα μάς "ελαφρύνουν"

Ο κ. Τσακαλώτος στο Γιούρογκρουπ  θα επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους ότι η Ελλάδα έχει εφαρμόσει πάνω από το 61% των υποχρεώσεων της λίστας Γιούνκερ που μετά έγινε λίστα Τσίπρα και μετά προσύμφωνο. Όμως στην γωνία περιμένει το ΔΝΤ με την κ. Λαγκάρντ να κατακεραυνώνει την κυβέρνηση ότι μόνο το 1/4 των προσυμφωνημένων έχει υλοποιηθεί. Το ΔΝΤ είναι αυτό που έχει κάνει σύμμαχο η κυβέρνηση Τσίπρα για την "ελάφρυνση του χρέους" και που πάνω σε αυτό ο κ. Τσίπρας και το κυβερνητικό του επιτελείο θα "πατάνε" για να μπορούν να περνούν τους μνημονιακούς νόμους με μεγάλη ευκολία. 

Πουλάνε ελπίδα για άλλη μια φορά λες κι αν ελαφρυνθεί το χρέος θα έχει να κερδίσει ο Έλληνας πολίτης κάτι. Αντιθέτως, η "ελάφρυνση του χρέους" είναι ο μεγάλος πόθος των διεθνών κορακιών να ξαναμπούν στο παιχνίδι δανείων προς την Ελλάδα και οι εταίροι θα τους βοηθήσουν ούτως ή άλλως όταν θα έχουν γίνει νόμοι μέχρι και η τελεία του Μνημονίου 3 και θα επιμηκύνουν την αποπληρωμή του χρέους για όσα χρόνια θα τους αποδίδει σε χρήμα και σε πλήρη κυριαρχία επί της Ελλάδας.

Τι κρύβει το Μνημόνιο και η κυβέρνηση;

Η Κομισιόν και η Γαλλία μέσω του Πιερ Μοσκοβισί ανακοίνωσε ότι εκτός των προαπαιτούμενων έρχονται επιπλέον μέτρα για την Ελλάδα. Με μία ασάφεια προσδιόρισε ότι τα μέτρα θα αφορούν στις μεταρρυθμίσεις στο δημοσιονομικό και το ερώτημα είναι τι άλλη μεταρρύθμιση να κάνει από την στιγμή που η παράλληλη κυβέρνηση Versey έχει μπει σε υπουργεία ανοίγοντας όλα τα στοιχεία που επί 9 μήνες ήταν "κρυφά" και το δημοσιονομικό συμβούλιο με την ανεξάρτητη  Γενική Γραμματεία Εσόδων έχει τον πλήρη έλεγχο για το τι μπαίνει και το τι βγαίνει από και προς το δημόσιο ταμείο. Έχουν έλεγχο ακόμα για τις γάζες των νοσοκομείων και τις κιμωλίες των σχολείων. 

Ποια είναι τα περισσότερα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Μοσκoβισί; Τι ξέρει ο κ. Τσίπρας από τον Ιούλιο και δεν το έχει πει ακόμη στον ελληνικό λαό πέρα από το "υποχρεωτικό" Μνημόνιο που υπέγραψε;

Στο σημείο αυτό έρχεται η δήλωση του πρώην υπουργού Οικονομικών, κ. Βαρουφάκη, η οποία πέρασε και δεν στάθηκε για σοβαρή ανάλυση από κανένα κυβερνητικό ή αντιπολιτευτικό βουλευτή. Ο κ. Βαρουφάκης υποστήριξε ότι ο κ. Σόιμπλε του δήλωσε ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει γιατί είναι σχεδιασμένο να αποτύχει.  Το σίγουρο είναι ότι το πρόγραμμα θα αποτύχει γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν. Αυτά που ζητάνε ως φόρους είναι στόχοι που δεν "πιάνονται". 

Όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που την αλλαγή  στο ασφαλιστικό, στο εργασιακό και στο συνταξιοδοτικό μάς την κρατάνε για έκπληξη. Είναι οι τρεις βασικότερες αιμορραγούσες πληγές για τους δανειστές που θέλουν να τις κλείσουν άμεσα και δια παντός. Ακόμα κι αν εφαρμόσουν σταδιακά τα νέα μέτρα των τριών αυτών κλάδων τα νούμερα πάλι δεν θα βγαίνουν εκτός κι ως έκτακτη ανάγκη μάς κάνει έκπληξη ο κ. Σόιμπλε και χρεοκοπήσει την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης. Τότε τα νούμερα θα βγαίνουν διότι με 100 ευρώ μισθό και σύνταξη, χωρίς δημόσια περίθαλψη ή οποιαδήποτε άλλη δημόσια κοινωνική παροχή η "ελάφρυνση του χρέους" είναι σίγουρη. Σιγουρότερη η έξοδος της Ελλάδας προς τις αγορές ή μάλλον η είσοδος των αγοραστών προς την Ελλάδα.

Μάριο Βετζέτι : Στην Ε.Ε. η δημοκρατία δεν βρίσκεται σε κίνδυνο, απλώς δεν υπάρχει

ΚΥΡΙΑΚΗ 4/10/2015 

Ο Μάριο Βετζέτι, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τη σχέση με την Ε.Ε., διαπιστώνει ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει σήμερα δημοκρατία, η οποία, όπως λέει, έχει γίνει υποχείριο του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού. Ως προς το δέον γενέσθαι, τονίζει ότι πρέπει να επιμείνουμε στην αναγκαία σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική, την εξουσία και την αρετή.

• Τα τελευταία χρόνια η αφερεγγυότητα των συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων έχει οδηγήσει σε κραυγαλέα αξιέξοδα και σ’ ένα διάχυτο αίσθημα απελπισίας, κυρίως στη Νότια Ευρώπη. Μπορούμε να ανακτήσουμε την ελπίδα και ποιος είναι ο ρόλος της ουτοπίας στον σημερινό κόσμο;

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του χρηματοοικονομικού χαρακτήρα του καπιταλισμού, τα σοσιαλδημοκρατικά ευρωπαϊκά κόμματα έχασαν την παραδοσιακή κοινωνική τους βάση, την οργανωμένη σε μεγάλα βιομηχανικά συνδικάτα εργατική τάξη.

Σταδιακά αφομοιώθηκαν από τα φιλελεύθερα και συντηρητικά κόμματα. Η εκλογική αναμέτρηση για την εξουσία προϋποθέτει και από τις δύο πλευρές την προσπάθεια «κατάκτησης του Κέντρου», δηλαδή την κατάκτηση των ψήφων των αστικών και μικροαστικών στρωμάτων, τα οποία ενδιαφέρονται κυρίως για τη μείωση των φόρων και την ασφάλεια της ιδιοκτησίας.

Σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι οργανώνονται ως εκλογικά πρακτορεία, ανταγωνιζόμενα για να μοιραστούν τη μερίδα της εξουσίας, αλλά συμμερίζονται την ιδέα της πολιτικής ως διαχείρισης της υπάρχουσας κοινωνίας και ως απλής διαχείρισης των καθημερινών υποθέσεων.

Οι μεγάλες στρατηγικές αποφάσεις ανατίθενται σε εξωπολιτικούς παράγοντες, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την κοινοβουλευτική δημοκρατία: το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές υποθέσεις τής ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν για τη σκληρά φιλελεύθερη οικονομία και η Εκκλησία ή, ανάλογα με τις χώρες, τα ΜΜΕ για τα ηθικά και κοινωνικά θέματα.

• Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση;

Απέναντι σ’ όλα αυτά, είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να ξαναπαράξουμε μια σκέψη της Μεγάλης Πολιτικής, η οποία να βρίσκεται ανάμεσα στην ουτοπική προοπτική ενός καλύτερου κόσμου και τη θεωρία των κανόνων της Δικαιοσύνης. Σε μια ιστορική κατάσταση στην οποία η σκέψη της πολιτικής τείνει να περιορίζεται ασφυκτικά στη διαχείριση του παρόντος, η έκκληση (πλατωνικής προέλευσης) για την ανάγκη να μπορέσει ξανά η πολιτική να νοείται σε μεγάλο βαθμό ως «βασιλική γνώση», να της δοθεί η δυνατότητα προσανατολισμού στην πολυπλοκότητα οικονομικού, στρατιωτικού και ηθικού χαρακτήρα, πρέπει να θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική.

Αν και σήμερα δεν είναι δύσκολο να κατηγορηθεί κάτι τέτοιο, όπως παλαιότερα, για αναχρονιστικό «ουτοπισμό». Δύο διαφορετικά σημεία βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της Μεγάλης Πολιτικής. Το πρώτο αφορά τον τονισμό της διάστασης της πολιτικής κοινότητας.

Η κοινότητα πρέπει να είναι το υποκείμενο και ο αποδέκτης της πολιτικής. Τασσόμενοι ανάμεσα στα δύο άκρα που στη σύγχρονη εποχή συνέβαλαν στο να την καταστήσουν ασήμαντη: από τη μία το κράτος (ως σύνολο δομών για τη διαχείριση της εξουσίας) και από την άλλη η ατομικιστική ιδιωτικότητα («αστική» στη γλώσσα του Χέγκελ) της ιδιοκτησίας και της οικονομίας.

Η πολιτική κοινότητα είναι ο τόπος στον οποίο εκπαιδεύεται ο πολίτης ως διαφορετικό ον από τον υπήκοο του κράτους και, κυρίως, από τον «αστό» της οικογενειο-οικονομικής σφαίρας. Σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει, επίσης, να επιμείνουμε στην αναγκαία σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική, την εξουσία και την αρετή. Δεν υπάρχει δημόσια ευτυχία χωρίς δικαιοσύνη στην κοινωνική και προσωπική δράση και συμπεριφορά.

Και πρέπει να προσθέσουμε: Δεν υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς μια συστηματική πολιτική δημόσιας Παιδείας από μέρους της πολιτικής κοινότητας που οικοδομεί την ενότητά της σε μια διαρκή προσπάθεια αυτοεκπαίδευσης.

• Οι τελευταίες εξελίξεις και η επιβολή στην Ελλάδα ενός τρίτου και σκληρότερου πακέτου λιτότητας από τους διεθνείς πιστωτές είναι αντίθετες με την πολιτική βούληση του ελληνικού λαού, ο οποίος ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αλλάξει αυτές τις πολιτικές. Πιστεύετε ότι η δημοκρατία στην Ε.Ε. κινδυνεύει;

Φοβάμαι ότι η ερώτηση δεν έχει διατυπωθεί ορθά. Το πρόβλημα είναι εάν η Ε.Ε. πρέπει να σεβαστεί τη βούληση που εξέφρασε δημοκρατικά ο ελληνικός λαός. Το θέμα είναι ότι πλήττει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της ίδιας της Ε.Ε., η οποία δρα ως τεχνικό όργανο για λογαριασμό της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της γερμανικής κυβέρνησης. Υπ’ αυτή την έννοια δεν υπάρχει απειλή κατά της δημοκρατίας στην Ε.Ε., αλλά απλώς αυτή η δημοκρατία δεν υπάρχει.

Το πρόβλημα είναι ότι στις ευρωπαϊκές χώρες αναπτύσσεται ένα λαϊκιστικό κίνημα της Δεξιάς που βρίσκει έκφραση και στις εκλογές και που εχθρεύεται την Ε.Ε. Η δημοκρατία μπορεί να μας οδηγήσει στο να έχουμε αντιθέτως στο εσωτερικό της Ενωσης μια σειρά από κράτη όμοια με το ουγγρικό μοντέλο. Δεν είναι τόσο ένα θέμα εκλογικών διαδικασιών όσο ποιος υπερέχει στην κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική σύγκρουση.

Το θέμα της δημοκρατίας λοιπόν είναι στενά συνδεδεμένο με την ανάγκη ανάκτησης της ηγεμονίας στην Ευρώπη από μέρους της Αριστεράς, η οποία δεν είναι υποταγμένη στην «ενιαία φιλελεύθερη σκέψη».

• Ο χρεωμένος άνθρωπος των ημερών μας έχει απολέσει μέρος της ελευθερίας του, ακριβώς όπως ορισμένες χώρες έχουν χάσει μέρος της κυριαρχίας τους. Ποιος είναι ο ρόλος του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού, στον μετασχηματισμό των κοινωνιών μας;

Το χρέος είναι πρώτα απ’ όλα η επίλυση του διλήμματος του καπιταλισμού, ο οποίος θέλει να ζει με χαμηλούς μισθούς, για να αυξάνει το κέρδος, και υψηλή κατανάλωση, για να αποφεύγει κρίσεις υπερπαραγωγής. Ο εργαζόμενος, ο οποίος πληρώνεται λιγότερο απ’ ό,τι δικαιούται, μπορεί να καταναλώνει συσσωρεύοντας χρέη.

Μ’ αυτόν τον τρόπο αυξάνεται η εξάρτησή του από τον εργοδότη (διότι δεν θα μπορεί να πληρώσει το δάνειο για το σπίτι κ.λπ.), αλλά υπάρχει και μια δεύτερη εξάρτηση, προς τις τράπεζες, οι οποίες κερδίζουν διά μέσου των επιτοκίων για το χρέος. Ο καταναλωτής-οφειλέτης είναι ένα ευάλωτο κοινωνικό ον, το οποίο μπορεί να εκβιαστεί, πολιτικά απομονωμένο (υπάρχουν συνδικάτα, κόμματα των εργαζομένων και όχι των οφειλετών). Με κάποιες διαφορές η ίδια εξάρτηση από τους δανειστές και από τις τράπεζες ισχύει και για τις χώρες που έχουν χρέος προς το εξωτερικό.

Ξέρουμε ποια είναι η εναλλακτική ανάμεσα στην πολιτική υποδούλωση στους δανειστές και τη χρεοκοπία, η οποία φέρνει μαζί της υποχρεωτικά μια βαθιά κοινωνική κρίση (ανεργία, τέλος του κοινωνικού κράτους, υποτίμηση). Το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος είναι ένα ισχυρό όργανο του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού, εθνικού και διεθνούς, για να αυξηθούν τόσο το κέρδος όσο και ο πολιτικός έλεγχος. Αλλά για να αποφύγουμε τη δημιουργία χρέους, διατηρώντας αποδεκτά επίπεδα καθημερινής ζωής και κοινωνικού κράτους, θα έπρεπε να μειωθούν με δραστικό τρόπο οι κοινωνικές και οικονομικές διαφορές ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς.

• Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολύ σοβαρό θέμα, το μεταναστευτικό και προσφυγικό, το οποίο δοκιμάζει τις ίδιες τις ανθρωπιστικές αρχές της πολιτιστικής μας παράδοσης. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιδρούν με τον πιο υποκριτικό, κυνικό και βάρβαρο τρόπο. Τι δείχνει αυτό για τον πολιτισμό μας;

Η αρχική αιτία του φαινομένου της μετανάστευσης αφορά τη φτώχεια της υποσαχάριας Αφρικής και πολλών ασιατικών χωρών, για την οποία κατά ένα ποσοστό ευθύνεται η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία.

Η πρόσφατη αιτία που αφορά όλη την περιοχή της Μεσογείου συνίσταται στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, οι οποίοι έγιναν στη Συρία και τη Λιβύη, τόσο από ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ όσο και από τους περιφερειακούς συμμάχους τους. Η βοήθεια προς τους μετανάστες είναι μια ανθρωπιστική υποχρέωση και θα χρειαζόταν, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, για να βρεθεί μια λύση στην ένοχη συνείδηση των Ευρωπαίων εξαιτίας του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος τους.

Είναι, όμως, σαφές ότι δεν μπορεί να θεραπευτεί μια ασθένεια δρώντας μόνο επί των συμπτωμάτων: κοστίζει πολύ, δεν είναι τόσο χρήσιμο και, τελικά, είναι και αδύνατο. Δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε στην Ευρώπη ολόκληρες ηπείρους. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει η Δύση είναι να μειώσει βαθμιαία τις ζημιές που έχουν προκαλέσει ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία για τον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό θα χρειαζόταν ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία να ξεπεραστούν, κάτι, όμως, από το οποίο απέχουμε πολύ.

• Ο δεσμός ανάμεσα στη λογική και στο πάθος είναι κεντρικός στο πολιτικό όραμα του Πλάτωνα, ενώ ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τη λογική χωρίς την επιρροή του πάθους. Τι λέτε;

Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα πάθος και στον Αριστοτέλη. Το πάθος για να γνωρίσει τον κόσμο. Αλλά, για να παραφράσουμε τον Μαρξ, στον Πλάτωνα υπάρχει το πάθος για να αλλάξει ο κόσμος. Ο Πλάτωνας ξέρει καλά ότι το πάθος είναι η μόνη δυνατή πηγή ενέργειας της λογικής. Χωρίς πάθος η λογική είναι αδρανής. Μόνο η παθιασμένη λογική μπορεί να είναι αποτελεσματική για τη γνώση και για τη δράση.

Ποιος είναι

Γεννημένος στο Μιλάνο το 1937 ο Μ. Βετζέτι είναι καθηγητής Ιστορίας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και υπήρξε πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Πάβια. Σήμερα διδάσκει στη Σχολή Ανωτάτων Σπουδών IUSS της ίδιας πόλης. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ιστορία της Αρχαίας Φιλοσοφίας» (Τραυλός, 2000).

Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών, Τάσος Τσακίρογλου

- See more at: http://www.drachmi5.gr/diethni/mario-vetzeti-stin-ee-i-dimokratia-den-vrisketai-se-kindyno-aplos-den-yparhei#sthash.JrEUXQEp.dpuf

Ρωσικό υπ. Άμυνας Με Su-34 και Su-24

 διαλύσαμε το σύστημα ελέγχου του Ισλαμικού Κράτους

04/10/2015

Ρωσικά μαχητικά πραγματοποίησαν 20 εξόδους στη Συρία και έπληξαν 10 στόχους του Ισλαμικού Κράτους τις τελευταίες 24 ώρες, ανέφερε σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Άμυνας της χώρας.

 

Οι επιδρομές έπληξαν ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης τρομοκρατών, περιλαμβανομένου και ενός εργοστασίου όπου κατασκευάζονται ζώνες που χρησιμοποιούνται για βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, ανέφερε το υπουργείο στην ιστοσελίδα του.

 

«Ως αποτέλεσμα των αεροπορικών πληγμάτων μας εναντίον στόχων του Ισλαμικού Κράτους, καταφέραμε να διαλύσουμε το σύστημα ελέγχου τους, τις γραμμές εφοδιασμού της τρομοκρατικής οργάνωσης, και προκαλέσαμε επίσης σημαντικές ζημιές στην υποδομή που χρησιμοποιείται για την ετοιμασία πράξεων τρομοκρατίας», ανέφερε το υπουργείο.

 

Νωρίτερα, το πρακτορείο ειδήσεων RIA μετέδωσε πως η ρωσική Πολεμική Αεροπορία χρησιμοποιεί στη Συρία κατευθυνόμενους από λέιζερ πυραύλους αέρος-εδάφους KH-29L, επικαλούμενο τον συνταγματάρχη Ιγκόρ Κλίμοφ, εκπρόσωπο της Πολεμικής Αεροπορίας.

 

Οι υψηλής ακρίβειας πύραυλοι χρησιμοποιούνται από αεροσκάφη Su-34 και Su-24, είπε ο Κλίμοφ.

 

Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

Από τη σκοπιά της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ μας αφήνει παγερά αδιάφορους

• ΚΥΡΙΑΚΗ 4-10- 2015 
• Γράφτηκε από τον  Πάσχος Λαζαρίδης
• μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσε

• 
  

Του Πάσχου Λαζαρίδη.

Μπορεί η Αριστερά να υπάρχει, εφαρμόζοντας, έστω και εκβιαζόμενη, τον νεοφιλελευθερισμό; Το ερώτημα αυτό είναι καθοριστικό. Και η απάντηση δε χωρά ναι μεν αλλά. Κατηγορηματικά και απερίφραστα η Αριστερά δεν εφαρμόζει μνημόνια, δεν εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν κάνει ιδιωτικοποιήσεις, δε μειώνει μισθούς και συντάξεις, δεν αφαιρεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Παραφράζοντας τη διατύπωση του Άγγελου Ελεφάντη για το ΠΑΣΟΚ και το σοσιαλισμό, είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά την Αριστερά. Πρόκειται για ένα άλλο, ανταγωνιστικό στην Αριστερά πολιτικό σχέδιο.

Η πραγματικότητα εννοιών έχει τόσο πολύ και τόσο βάναυσα κακοποιηθεί που καταλήξαμε να συζητάμε αν ο ήλιος βγαίνει όντως από την Ανατολή, αν υπάρχουν ανταγωνιστικά ταξικά συμφέροντα, αν η αριστερή πολιτική μπορεί να είναι αντιλαϊκή και αν ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να έχει αριστερό πρόσημο. Η τρομακτική σύγχυση είναι σημείο των καιρών. Ωστόσο και επειδή χρειάζεται να βάλουμε την πραγματικότητα με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω, πρέπει με θάρρος και αποφασιστικότητα να διατρανώσουμε ότι το κυβερνών κόμμα έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Όπως ένα αστικό κόμμα, νεοφιλελεύθερο και αντιλαϊκό, δεν έχει σχέση με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, έτσι και ένα αριστερό κόμμα δεν έχει σχέση με την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού, και μάλιστα στην πιο ακραία εκδοχή του που είναι το μνημόνιο.

Πρόσφατες λαθροχειρίες επιχειρούν να νομιμοποιήσουν το μνημόνιο, αποκαθαίρωντάς το από το πολιτικό του πρόσημο. Ακόμη και αν δεχτούμε αυτή τη λαθροχειρία, ακόμη και αν εξαφανίσουμε το πολιτικό πρόσημο, το μνημόνιο γενικά, και το μνημόνιο Τσίπρα ιδιαίτερα, δεν παύει να έχει σαφές ταξικό και κοινωνικό πρόσημο. Τα μέτρα που περιλαμβάνει εντάσσονται στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο του σοκ και δέους μιας δίχως όριο συμπίεσης των λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα, ακόμη κι εκείνα τα επιφανειακά μέτρα εναντίον των υψηλών εισοδημάτων που στην αρχή πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία η τρόικα τα απέρριψε κατηγορηματικά.

Το μνημόνιο δηλαδή και οι πολιτικές που περιλαμβάνει, δεν είναι δεξιά πολιτική επειδή έτσι το βαφτίσαμε. Είναι δεξιά πολιτική επειδή στρέφεται ευθέως εναντίον των λαϊκών συμφερόντων. Και όσες παραδοξολογίες κι αν επιστρατευτούν, το γεγονός αυτό δεν αλλάζει. Η Αριστερά και η Δεξιά ορίζονται ιστορικά, διεκδικώντας τη μία ή την άλλη κληρονομιά, αλλά πρώτα και κύρια ορίζονται πολιτικά στον άξονα της τρέχουσας κοινωνικής αντίθεσης. Στην Ελλάδα των τελευταίων πέντε ετών, είναι προφανές ότι το μνημόνιο δεν είναι μια δευτερεύουσα πολιτική. Δεν είναι καν πρωτεύουσα. Είναι η αποκλειστική κατεύθυνση των δανειστών και της άρχουσας τάξης, που δεν αφήνει μάλιστα το παραμικρό περιθώριο άλλων ελιγμών.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε την επανάληψη του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, που σιγά σιγά και μετά από μακρά περίοδο, άσκησε δεξιά πολιτική, αφού είχε αρχικά παραχωρήσει δικαιώματα στις εργαζόμενες τάξεις και τα λαϊκά στρώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κεραυνοβόλα για τους περισσότερους, πέρασε στην αντίπερα όχθη, υιοθέτησε την αντίπαλη επιχειρηματολογία, βάλθηκε να μας πείσει ότι πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά υπάρχει και η αριστερή δεξιά.

Ποια είναι λοιπόν η διάτρητη γραμμή άμυνας όσων επιμένουν ότι μπορεί μια Αριστερά να εφαρμόζει μνημόνια;

"Μας εκβιάσανε και εφαρμόζουμε μια πολιτική με την οποία δε συμφωνούμε", λένε οι υπερασπιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η πολιτική χαρακτηρίζεται από την ουσία της, τον κορμό της, το ταξικό της πρόσημο. Όχι από τις συνθήκες υπό τις οποίες την δικαιολογούμε. Άλλωστε η ιδέα του εκβιασμού ή του μονόδρομου, ή ακόμη και της καταστροφής αν τυχόν βγούμε από τα μνημόνια, δεν εφευρέθηκε από τον Τσίπρα. Με "πόνο ψυχής" όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί και υπουργοί ψήφιζαν και εφάρμοζαν μνημόνια.

Η θεωρία ότι εφαρμόζουμε κάτι άδικο με το οποίο διαφωνούμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, έχει μεγάλη και αμαρτωλή ιστορία. Η επίκληση ειδικών συνθηκών, ιδιαίτερων καταστάσεων, που επιβάλουν τάχα έκτακτες (αλλά στην ουσία μόνιμες) συνθήκες δεξιάς πολιτικής, βρήκε πολυετή εφαρμογή στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Με πόνο ψυχής οι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης υιοθέτησαν όλο το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο γιατί "δεν υπήρχε άλλος δρόμος". Η κατάληξη ήταν να εφαρμόζουν το νεοφιλελευθερισμό στην πράξη ενώ στα λόγια αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστεροί. Σε αυτή την υποκρισία, η Αριστερά στάθηκε αποφασιστικά απέναντι.

Η δεύτερη γραμμή άμυνας των υπερασπιστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι κοινωνικές του αναφορές. Το γεγονός δηλαδή ότι αντλεί δυνάμεις κυρίως από τα λαϊκά στρώματα σε αντίθεση με το βασικό του αντίπαλο, τη ΝΔ. Αυτό το γεγονός, συνοδεύεται επιπλέον από ρητές διαβεβαιώσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για τα δικαιώματα των υποτελών τάξεων. Μπορεί όμως η κοινωνική σύνθεση των ψηφοφόρων ενός κόμματος να χαρακτηρίσει το κόμμα; Και επιπλέον: μπορεί ένα κόμμα να μη χαρακτηρίζεται από αυτό που είναι και από αυτό που κάνει, αλλά να αυτοπροσδιορίζεται από αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι;

Οι κλασικοί μας έχουν προειδοποιήσει ότι υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και στο ιδεολογικό στοιχείο των σχέσεων εκπροσώπησης. Ενώ δηλαδή ισχύει ότι μια τάξη μπορεί να αναγνωρίζει τον εαυτό της σε ένα κόμμα, υπό την έννοια ότι αυτό το κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντά της, ισχύει επίσης ότι μία τάξη ή μερίδα τάξεων μπορεί να αναγνωρίζεται σε ένα κόμμα αλλά αυτό το κόμμα να εκπροσωπεί στην πραγματικότητα άλλα ταξικά συμφέροντα. Ο Πουλαντζάς είναι σαφέστατος για αυτές τις στρεβλές σχέσεις εκπροσώπησης, ανεξάρτητα από το ότι οι φερόμενοι ως επίγονοι τον έχουν κατακρεουργήσει. Σε μια χώρα που επί μακρόν τα λαϊκά και φτωχά στρώματα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, είναι κουτοπονηριά η επίκληση του ταξικού χαρακτήρα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ για να χαρακτηριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα.

Είναι επίσης προφανές ότι η ιστορία και η προέλευση δεν περιφρουρούν τον αριστερό χαρακτήρα ενός κόμματος. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, κάποτε, ήταν Αριστερά. Έπαψε να είναι, όταν σταμάτησε να υπερασπίζεται τα λαϊκά στρώματα, ενσωματώθηκε στην αστική στρατηγική, άσκησε ιμπεριαλιστικές, αντιδραστικές πολιτικές, υπηρέτησε το νεοφιλελευθερισμό. Σε αυτή την περίπτωση είναι μονόδρομος ο άμεσος και κάθετος διαχωρισμός. Από μια Αριστερά που περνά στο αντίπαλο στρατόπεδο, δεν έχει κανείς τίποτα θετικό να αναμένει. Όσο πιο νωρίς το χωνέψουμε, τόσο καλύτερα θα είναι για όλους. Οι πολυετείς αυταπάτες για το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ για τον δήθεν "ρεφορμισμό" του και για το αν παλεύονται τα πράγματα στο εσωτερικό του, μπορούν να είναι χρήσιμος οδηγός για τον καθένα.

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον καπιταλιστικό μονόδρομο, απέναντι στην ελληνική εκδοχή του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού (μνημόνιο), απέναντι στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, απέναντι στην τρομακτική συμπίεση των εργαζόμενων τάξεων, απέναντι στον εξευτελισμό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν αφήνει περιθώρια "επανάκαμψης" ή "επαναφοράς". Καλό το παραμύθι, αλλά (παραφράζοντας αυτή τη φορά τον Τσίπρα) δεν έχει ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Η εναπομείνασα Αριστερά δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλει να παλέψει για κάθε εργαζόμενο, για κάθε λαϊκό άνθρωπο, για κάθε αγωνιστή που αφελώς αναμένει ανακούφιση από τη νεομνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα. Οφείλει να αποδομήσει συστηματικά, λογικά και επίμονα κάθε αυταπάτη. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα.

700 "εξεγερμένοι" στη Συρία, κατάθεσαν τα όπλα τους στον Αραβικό στρατό της Συρίας, ελπίζοντας...

Κυριακή, 4 Οκτωβρίου 2015

Πως δεν θα τους ασκηθούν οι σχετικές διαδικασίες για την εγκληματική τους δράση και θα τύχουν μιας αμνήστευσης από την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση και πρόεδρο της Συρίας...

Στην καταγραφή τους, πολλοί κατάθεσαν πως εκπαιδεύτηκαν σε στρατόπεδα της Τουρκίας από αμερικανούς κι ισραηλινούς αξιωματικούς... γεγονός που...

προκαλεί θέματα διεθνούς δικαίου και επεμβάσεων τρίτων σε χώρα με εκλεγμένη δημοκρατικά και νόμιμα της πολιτικής ηγεσίας και την κυβέρνησής της.

Οι τοπικές αρχές επιθεωρούν το υλικό που συγκεντρώνεται από τους εκατοντάδες που στην ουρά αναμένουν να καταγραφεί η παράδοση του οπλισμού τους και των στοιχείων τους... 

. 

sibilla-gr

Το σχέδιο επί χάρτου για μια νέα Μέση Ανατολή και το τετελεσμένο…

Κυριακή, 4 Οκτωβρίου 2015

Από τα τέλη της δεκαετίας του 90 το State Department και η CIA φέρονται να είχαν εκπονήσει ένα ΣΧΕΔΙΟ αναδιάταξης δυνάμεων στην μέση Ανατολή που η υλοποίηση του θα προχωρούσε σε διαφορετικές φάσεις ώστε να υπάρχει δυνατότητα ευελιξίας και προσαρμογής ανάλογα με τις εξελίξεις.

ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ

Η Ριζοσπαστικοποίηση του Μουσουλμανικού πληθυσμού ήταν εύκολη υπόθεση,εφόσον «εκφάνσεις» της θρησκείας αυτής εκ φύσεως είναι αρκούντως ριζοσπαστικές και βίαιες και ο πληθυσμός είναι στην...

πλειοψηφία του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που ζει στα όρια της φτώχειας. Σημαντικός παράγων είναι επίσης η έλλειψη εθνικής συνείδησης του πληθυσμού αυτών των χωρών, όπου η θρησκευτική η φυλετική συνείδηση, υπερτερεί της Εθνικής.

Επομένως, οποιοσδήποτε υποσχεθεί κάτι καλύτερο από την υπάρχουσα κατάσταση, μπορεί να κατευθύνει τις μάζες εκεί που θέλει. Ο στόχος του σχεδίου ήταν η εξουδετέρωση του Ιράν, η σαλαμοποίηση και καντονοποίηση χωρών που είχαν σημαντικό γεωγραφικό μέγεθος και πληθυσμό ασταθή για τα σχέδια της Δύσης και των συμμάχων τους και τέλος την αδρανοποίηση της ρωσικής στρατηγικής στην περιοχή.

Στο γενικό αυτό πλάνο, τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα των συμμάχων είχαν τη θέση τους, η δε μέθοδος για να εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο ήταν η δημιουργία ελεγχόμενης αστάθειας.

Το χαρτί του θρησκευτικού φανατισμού δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται από τους δυτικούς. Απλά, ας θυμηθούμε την ανατροπή του Σάχη από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τα αποτελέσματα του σχεδίου αυτού, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες εξακολουθούν να ελπίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν το «Τζίνι» άμα βγει από το μπουκάλι, παρόλο που η ιστορία, τους έχει διαψεύσει μέχρι τώρα.

Οι Σύμμαχοι

Οι σύμμαχοι είναι οι γνωστοί… συνήθεις ύποπτοι, Αγγλία, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Κατάρ. Όλοι αυτοί έχουν ιστορικούς δεσμούς με την περιοχή, αποτελεσματικά και αλληλοσυμπληρούμενα δίκτυα πληροφοριών, πολιτικούς και θρησκευτικούς φίλους για τη «βρόμικη δουλειά» και τον ρόλο που ο καθένας του θα έπρεπε να παίξει. Το Ισραήλ, λόγω ιδιαιτερότητας, αφέθηκε να είναι ο μπαλαντέρ της τράπουλας.

Ας κάνουμε… «ταμείο»

Το όλο σχέδιο, ως συνήθως, δεν λειτούργησε όπως αναμενόταν. Το Ιράν δεν ανακόπηκε, αντιθέτως αποσταθεροποίησε και την Υεμένη, ανοίγοντας ένα νέο μέτωπο στις χώρες του Κόλπου. Η Αραβική Άνοιξη στη Λιβύη μετατράπηκε σε έναν εμφύλιο απολύτως εκτός ελέγχου. Στην Αίγυπτο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ανατράπηκαν και τέθηκαν υπό διωγμό. Στη Συρία ο Άσαντ κρατάει ακόμη (μετά βίας είναι η αλήθεια).

Το Ιράκ έχει πρακτικά πολυδιασπαστεί. Οι Κούρδοι ελέγχουν τις περιοχές τους και είναι ένα βήμα πριν τα ανακήρυξη Ανεξαρτησίας τους (προς μεγάλη ανησυχία των Τούρκων). Οι φανατικοί Μουσουλμάνοι έχουν βγει εκτός ελέγχου γιατί οι ηγέτες τους έχουν τη δική τους ατζέντα και σίγουρα όχι ακριβώς την ίδια με την Αμερική και τους συμμάχους της.

Κύματα Μουσουλμάνων προσφύγων κινούνται προς την Ευρώπη και αυτοί που τους στέλνουν (και είναι πολλοί αυτοί και όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι) έχουν σαν στόχο την αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα η συμμαχία έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι είναι στα πρόθυρα να χάσει τον έλεγχο του «παιγνίου».

Η Ρωσική Ομοσπονδία

Η Ρωσία, έμπειρη στο (γεω)πολιτικό σκάκι είχε τηρήσει μία συντηρητική στάση μέχρι που επετεύχθη διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Σχεδόν την ίδια στιγμή, η Αίγυπτος αποφάσισε να απαντήσει δυναμικά στις εμμονές της CIA και του State Department (στενές επαφές με τη Ρωσία και μαζικοί εξοπλισμοί από μη αμερικανικές πηγές προμηθειών), με αποτέλεσμα η Δυτική Συμμαχία να διαπιστώνει, ότι το παιχνίδι δεν βγαίνει, οπότε και άρχισε να βλέπει τον Άσαντ στη Συρία (έστω και με βαριά καρδιά) σαν μέρος της λύσης, για το πρώτο τουλάχιστον διάστημα.

Σε αυτή τη φάση, η Ρωσία αναλαμβάνει δράση και στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις στη Συρία που ανατρέπουν όλα τα σχέδια της συμμαχίας. Η Δύση αντιδρά αμήχανα με ανούσιες εκκλήσεις προς την Ρωσία, έχοντας αιφνιδιαστεί για άλλη μια φορά, με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών να έχει συρθεί σε διαπραγμάτευση υπό το βάρος του τετελεσμένου (ελάχιστα κολακευτικό για μια υπερδύναμη).

Ο δε Βλαντιμίρ Πούτιν, σε μία συνέντευξη του στην Νέα Υόρκη πριν μερικές μέρες, εξήγησε στους Αμερικανούς δημοσιογράφους με μία του φράση ολόκληρη τη ρωρική πολιτική: «Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίσουν να λαμβάνουν υπόψη τα εθνικά μας συμφέροντα, τότε όλα τα προβλήματα μεταξύ μας μπορούν να βρουν τη λύση τους». Ποιο σαφές δεν θα μπορούσε να γίνει το μήνυμα.

http://www.defence-point.gr

Πόσο θα λείψει η Ζωή από τη Βουλή

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 Οκτωβρίου 2015

Φαίνεται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να έχουν προβλήματα με την Ζωή Κωνσταντοπούλου και βάλθηκαν δια της μεθόδου του Αυριανισμού να βάλουν εναντίον της πιστεύοντας ότι θα καταφέρουν να απαξιώσουν όχι μόνο την ίδια, αλλά κυρίως το έργο που έχει επιτελέσει και που σίγουρα βλάπτει το νέο δημιούργημα που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.

Το βέβαιο είναι ότι όταν αρχίσουν να έρχονται τα νομοσχέδια της κατοχικής κυβέρνησης και ενώ όλοι οι βουλευτές του νέου μορφώματος σε τίποτε δεν θα διαφέρουν από τους αντίστοιχους του ΠΟΤΑΜΙΟΥ την περίοδο που έλεγε φέρ΄ τα όλα  εμείς εδώ είμαστε, φωνές όπως της Κωνσταντοπούλου θα  ηχούν μέσα στο κοινοβούλιο και είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα θέλανε να ξανακουστεί ένα, έστω και ένα «τι είπατε;» στον φασισμό που θα σαρώνει το κοινοβούλιο.

Τα …κυβερνητικά τίποτε τύπου Φίλη, θέλησαν να χρεώσουν την ανικανότητά τους και πάλι στην πρόεδρο της βουλής, και η απάντηση όπως πάντα «τους ήρθε».

Διάψευση διαρροών Υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορούν τον ορισμό προσώπων στην ηγεσία της Δικαιοσύνης

Με αφορμή δημοσιεύματα που φέρουν τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ. Νίκο Παρασκευόπουλο, να αποδίδει ευθύνες στην Πρόεδρο της Βουλής για καθυστέρηση στην τοποθέτηση Προέδρων και Αντιπροέδρων του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, επισημαίνονται τα εξής:

Οι προτάσεις της Κυβέρνησης προς τη Βουλή εστάλησαν με...

περίπου 1,5 μήνα καθυστέρηση σε σχέση με τα οριζόμενα στο Νόμο και, ειδικότερα, εστάλησαν στις 8 Ιουνίου 2015 αντί του τέλους Απριλίου που ορίζει ο Νόμος ως απώτατη προθεσμία (Κώδικας Οργανισμού Δικαστηρίων άρθρο 49 § 3 περ. δ’).

Μολονότι ο Νόμος (το ίδιο ως άνω άρθρο § 3 περ. ε’) ορίζει ότι η Διάσκεψη συνεδριάζει εντός διμήνου από την αποστολή του αιτήματος της Κυβέρνησης, η Διάσκεψη συνεκλήθη αμέσως και, ειδικότερα, στις 26 Ιουνίου 2015, με αντικείμενο την ακρόαση των προσώπων που προτείνονταν για τις θέσεις Προέδρων του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Στις 26/6/2015 ολοκληρώθηκε η ακρόαση των προτεινομένων για τη θέση Προέδρου του Αρείου Πάγου και το σχετικό πρακτικό εστάλη στον Υπουργό στις 28/6/2015 (αρ. πρωτ. 2624/28-6-2015). Σχετικώς, αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο για το διόρισμό της κας Βασιλικής Θάνου-Χριστοφίλου στη θέση Προέδρου του Αρείου Πάγου (Π.Δ. της 30ης Ιουνίου 2015, ΦΕΚ Γ’ 622/1-7-2015). Η Αντιπολίτευση είχε τότε κατηγορήσει την Κυβέρνηση για υπερβολική σπουδή και όχι για καθυστέρηση.

Η προγραμματισμένη για την ίδια ημερομηνία ακρόαση των προτεινομένων για τη θέση Προέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου αναβλήθηκε με ομόφωνη απόφαση της Διάσκεψης, λόγω του προχωρημένου της ώρας.

Πρόταση της Προέδρου της Βουλής στη Διάσκεψη της 30 Ιουνίου 2015 ήταν να γίνει συνεδρίαση για τους υπόλοιπους προτεινόμενους και διαρκούσης της εβδομάδας προ του δημοψηφίσματος, αλλά η σχετική πρόταση συνάντησε αντιδράσεις καταγεγραμμένες στα πρακτικά.

Τελικώς συνεδρίασε η διάσκεψη των Προέδρων στις 7 Ιουλίου 2015 με αντικείμενο την ακρόαση των προτεινομένων για τη θέση Προέδρου Ελεγκτικού Συνεδρίου και το σχετικό πρακτικό εστάλη στον Υπουργό στις 8 Ιουλίου 2015 (αρ. πρωτ. 2679/8-7-2015). Μέχρι την παραίτηση της Κυβέρνησης, ωστόσο, δεν εκδόθηκε απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο εξέδωσε εν τω μεταξύ αρκετές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ενδ. ΠΝΠ της 14ης Ιουλίου 2015, ΠΝΠ της 18ης Ιουλίου 2015 και ΠΝΠ της 31ης Ιουλίου 2015).

Στις 31/7/2015 ο Πρωθυπουργός ζήτησε από την Πρόεδρο της Βουλής να κλείσει η Βουλή από τις 3 έως και τις 16 Αυγούστου 2015. Η πρόεδρος της Βουλής, σε επιστολή της την οποία έστειλε στον Πρωθυπουργό την ίδια ημερομηνία, του γνωστοποίησε ότι θα έπρεπε να λειτουργήσει η Βουλή μέχρι και τις 5/8/2015, προκειμένου να προχωρήσουν εκκρεμότητες. Στις 3/8/2015 συνεδρίασε η Διάσκεψη των Προέδρων και πραγματοποίησε την ακρόαση των προτεινομένων για την Προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το σχετικό πρακτικό εστάλη στον Υπουργό στις 5/8/2015 (αρ. πρωτ. 2839/5-8-2015).

Στην τελευταία Διάσκεψη, προγραμματίσθηκε οι επόμενες διασκέψεις και ακροάσεις να γίνουν όταν θα άνοιγε εκ νέου η Βουλή, μετά τις 17/8.

Μεσολάβησε το αιφνιδιαστικό άνοιγμα της Βουλής στις 13/8/2015 και η αιφνιδιαστική παραίτηση της Κυβέρνησης στις 20/8/2015.

Μετά την παραίτηση της Κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε Διάσκεψη των Προέδρων στις 23/8/2015 κατόπιν αναβολής από τις 22/8/2015 και ασχολήθηκε μόνον με θέματα για τα οποία είχαν ήδη ληφθεί αποφάσεις προηγούμενων συνεδριάσεων (συζήτηση στην Ολομέλεια του ζητήματος των Γερμανικών Οφειλών και της Προκαταρκτικής Έκθεσης της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους), λόγω της άρνησης της πλειοψηφίας των μελών της Διάσκεψης και των Κομμάτων να προσέλθουν. Ωστόσο, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης δεν κατέστη δυνατόν να υπάρξει απαρτία ούτε στην Ολομέλεια, λόγω της συντονισμένης απουσίας των περισσότερων κομμάτων.

Στην επίσημη συνάντησή της με την Υπηρεσιακή Πρωθυπουργό κα Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου στις 29/8/2015, η Πρόεδρος της Βουλής ενημέρωσε την Πρωθυπουργό για την εκκρεμότητα.

Για όλα τα ανωτέρω λαμβανόταν μέριμνα από την Πρόεδρο της Βουλής, εν μέσω των εξελίξεων που άλλοι αποφάσιζαν και προωθούσαν (4 κατεπείγουσες διαδικασίες σε 1 μήνα, 3ο Μνημόνιο, παραίτηση Κυβέρνησης και αιφνιδιαστικές και εσπευσμένες εκλογές) και την ώρα που ο Πρωθυπουργός ζητούσε να κλείσει περισσότερες ημέρες η Βουλή και διαβεβαίωνε ότι δεν θα υπήρχαν αιφνιδιασμοί.

Αυτά τα γνωρίζει και ο τότε και σήμερα Υπουργός Δικαιοσύνης, στον οποίο αποδίδονται οι σχετικές διαρροές, χωρίς να έχουν μέχρι αυτή τη στιγμή διαψευσθεί.

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης είχε στα χέρια του από τις 8/7/2015 και τις 5/8/2015 αντιστοίχως τα πρακτικά της Διάσκεψης των Προέδρων και το Υπουργικό Συμβούλιο δεν προχώρησε σε ορισμό Προέδρων του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Συμβουλίου της Επικρατείας μέχρι την παραίτηση της Κυβέρνησης (την οποία αποφάσισε η Κυβέρνηση χωρίς καν να ενημερώσει την Πρόεδρο της Βουλής). Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με τον Νόμο, η γνώμη της Διάσκεψης των Προέδρων πρέπει να είναι ομόφωνη ή κατά πλειοψηφία 4/5, η οποία δεν επετεύχθη σε καμμία από τις σχετικές συνεδριάσεις. Η γνώμη της Διάσκεψης δεν είναι δεσμευτική για την κυβέρνηση. Περαιτέρω, αν παρέλθει δίμηνο από την αποστολή των προτάσεων της Κυβέρνησης χωρίς να γνωμοδοτήσει η Διάσκεψη, η Κυβέρνηση μπορεί, σύμφωνα με τον νόμο, να προβαίνει στους σχετικούς διορισμούς χωρίς να γνωμοδοτήσει η Διάσκεψη.

Συνοψίζοντας, η Κυβέρνηση δεν τοποθέτησε μέχρι σήμερα πρόσωπα στην ηγεσία της Δικαιοσύνης ούτε για τις περιπτώσεις που είχαν γίνει συνεδριάσεις της Διάσκεψης (7/7 και 3/8) και αποσταλεί τα σχετικά πρακτικά, ούτε για τις περιπτώσεις για τις οποίες είχε παρέλθει δίμηνο.

Εάν, συνεπώς, αναζητούνται υπαίτιοι για τον μη ορισμό προσώπων στην ηγεσία της Δικαιοσύνης πριν την έναρξη του Δικαστικού έτους, στις 16/9/2015, αυτοί θα πρέπει να αναζητηθούν στα πρόσωπα των μελών της Κυβέρνησης.

Εκτός εάν η νέα Κυβέρνηση έχει αποφασίσει να εφαρμόσει το δόγμα "για όλα φταίει η απερχόμενη Πρόεδρος της Βουλής".

 neinnewsgr

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"