Όταν ο Τσίπρας εκλιπαρεί τον Λεβέντη να τον στηρίξει στην κατεδάφιση του Ασφαλιστικού...
Όταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ξε­κι­νού­σε, στα τέλη του 2003 - αρχές του 2004, θε­με­λιώ­δης θέση του ήταν η ενα­ντί­ω­ση στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και στις κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές συ­ναι­νέ­σεις. Όταν, ύστε­ρα από τις δι­πλές εκλο­γές το Μάη και τον Ιούνη του 2012, έγινε το με­γά­λο πο­λι­τι­κό και εκλο­γι­κό «ξε­πέ­ταγ­μα», αλλά και μέχρι την εκλο­γι­κή νίκη της 25ης Ια­νουα­ρί­ου 2015, θε­με­λιώ­δης θέση του ήταν η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Στον λι­γό­τε­ρο από έναν χρόνο που με­σο­λά­βη­σε από τότε, κύ­λη­σε πολύ νερό στ’ αυ­λά­κι, ώστε το 2015 να τε­λειώ­νει και το 2016 να ανα­τέλ­λει με την «πα­ρά­δο­ξη» ει­κό­να ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εκλι­πα­ρούν τον... Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη να στη­ρί­ξει την κυ­βέρ­νη­ση στη Βουλή στις ψη­φο­φο­ρί­ες για την ορι­στι­κή κα­τε­δά­φι­ση του κοι­νω­νι­κο­α­σφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος στο πλαί­σιο των δε­σμεύ­σε­ων του τρί­του μνη­μο­νί­ου...
Η Ιστο­ρία έδει­ξε, λοι­πόν, ότι μπο­ρεί να κρύ­βει με­γά­λες, «απί­στευ­τες» ανα­τρο­πές, με­ταλ­λά­ξεις ή και κα­κο­ή­θεις εξαλ­λα­γές. Αλλά αυτή η «ιδιό­τη­τα» της Ιστο­ρί­ας δεν έχει πάντα μονή κα­τεύ­θυν­ση. Στην Ιστο­ρία τί­πο­τε δεν γί­νε­ται τυ­χαία αλλά και τί­πο­τε δεν γί­νε­ται ατι­μώ­ρη­τα, δη­λα­δή χωρίς οι φο­ρείς του ιστο­ρι­κού δρά­μα­τος να ει­σπράτ­τουν τα επί­χει­ρα των πρά­ξε­ών τους. Το γε­γο­νός ότι ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της κα­κο­ή­θους, μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής εξαλ­λα­γής ανα­γκά­ζο­νται να πέ­σουν τόσο χα­μη­λά όσο τα πόδια ενός Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη τρει­σή­μι­σι μόλις μήνες ύστε­ρα από τον εκλο­γι­κό θρί­αμ­βο της 20ής Σε­πτεμ­βρί­ου 2015 δεν είναι μόνο έν­δει­ξη πο­λι­τι­κής κα­τά­ντιας αλλά και τε­ρά­στιας πο­λι­τι­κής αδυ­να­μί­ας και ενός άδη­λου πο­λι­τι­κού μέλ­λο­ντος. Διότι η Ιστο­ρία είναι επί­σης γε­μά­τη με πα­ρα­δείγ­μα­τα όπου πρώην αρι­στε­ροί θύτες έγι­ναν στη συ­νέ­χεια οι ίδιοι όχι μόνο θύ­μα­τα αλλά και αθύρ­μα­τα των μη­χα­νι­σμών του συ­στή­μα­τος που προς στιγ­μήν πί­στε­ψαν ότι έχουν «κυ­ριεύ­σει».
Η πο­λι­τι­κή κρίση
Όταν ο «ηγε­μό­νας» του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού βρί­σκε­ται σε κα­τά­στα­ση τέ­τοιας πο­λι­τι­κής έν­δειας, τότε δεν είναι κα­θό­λου πα­ρά­δο­ξο που οι άλλοι πρω­τα­γω­νι­στές του αστι­κού-μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος είναι επί­σης σε κα­τά­στα­ση πο­λι­τι­κού εκ­φυ­λι­σμού και αφα­σί­ας. Και από αυτή την άποψη, είναι δεί­κτης έρ­που­σας πο­λι­τι­κής αστά­θειας και πα­ρα­μέ­νου­σας πο­λι­τι­κής κρί­σης το γε­γο­νός ότι η «τρο­λιά» του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, η Ένωση Κε­ντρώ­ων του Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη, ανα­δει­κνύ­ε­ται σε... εν δυ­νά­μει ρυθ­μι­στή των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Και για να το γε­νι­κεύ­σου­με, όλα αυτά θα ήταν αδια­νό­η­τα αν η ηγε­μο­νι­κή κρίση του συ­στή­μα­τος δεν πα­ρέ­με­νε ακέ­ραια, παρά τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Μόνο έτσι μπο­ρεί να εξη­γη­θεί γιατί το 2015 τε­λειώ­νει και το 2016 ανα­τέλ­λει με άλλο ένα πα­ρά­δο­ξο: το βα­σι­κό κόμμα της αστι­κής τάξης να διέρ­χε­ται μια εκ­φυ­λι­στι­κή κρίση, με το εν­δε­χό­με­νο της διά­σπα­σής του ανοι­χτό και με πρω­τα­γω­νι­στές τέ­τοιων σε­να­ρί­ων όχι μόνο τον Αντώ­νη Σα­μα­ρά, όχι μόνο τον Από­στο­λο Τζι­τζι­κώ­στα, αλλά και τον... πρί­γκι­πα Νι­κό­λαο!
Το μνη­μό­νιο απαι­τεί συ­ναι­νέ­σεις...
Πάει πλέον πολύς και­ρός που έχει γίνει κα­θα­ρό ότι οι δα­νει­στές δεν αρ­κού­νται να απαι­τούν «πα­κέ­τα» μέ­τρων και μνη­μό­νια και να υπο­βάλ­λουν το πε­ριε­χό­με­νό τους, αλλά εν­δια­φέ­ρο­νται εξί­σου και για τους όρους της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης. Τα 5 μνη­μο­νια­κά χρό­νια απέ­δει­ξαν ότι δεν αρκεί να ψη­φί­ζο­νται μνη­μό­νια, πρέ­πει και να μπο­ρούν να υλο­ποι­η­θούν χωρίς σο­βα­ρούς τριγ­μούς. Το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα πλή­ρω­σε βαρύ «φόρο αί­μα­τος» στην προ­σπά­θεια να ψη­φι­στούν και να υλο­ποι­η­θούν τα δύο πρώτα μνη­μό­νια: κόμ­μα­τα κα­τέρ­ρευ­σαν (με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση το ΠΑΣΟΚ) ή και εξα­φα­νί­στη­καν (ποιος θυ­μά­ται το ΛΑΟΣ;), βα­σι­κοί πο­λι­τι­κοί πυ­λώ­νες απο­δυ­να­μώ­θη­καν ση­μα­ντι­κά (π.χ. η ΝΔ), πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό απα­ξιώ­θη­κε μα­ζι­κά. Σε αυτό το πλαί­σιο, η ανα­ζή­τη­ση μνη­μο­νια­κών συ­ναι­νέ­σε­ων έχει ανα­δει­χθεί σε πο­λι­τι­κή άσκη­ση κρί­σι­μης ση­μα­σί­ας και λε­πτών ισορ­ρο­πιών.
Ύστε­ρα από τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή και κα­κο­ή­θη εξαλ­λα­γή, στο παι­χνί­δι των μνη­μο­νια­κών συ­ναι­νέ­σε­ων μπήκε ανα­πό­φευ­κτα και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η υπη­ρε­σία που προ­σέ­φε­ρε στο σύ­στη­μα με την «αρι­στε­ρή υπο­γρα­φή» στο τρίτο μνη­μό­νιο και τη με­τα­τρο­πή του ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος σε ΝΑΙ ήταν τε­ρά­στια, ιστο­ρι­κή και φυ­σι­κά ευ­πρόσ­δε­κτη. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο Αλέ­ξης Τσί­πρας εξα­κο­λου­θούν να είναι η βα­σι­κή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή των δα­νει­στών και των δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος, αλλά αυτό απέ­χει πάρα πολύ από το να τους έχει δοθεί κά­ποιου εί­δους «λευκή επι­τα­γή». Είναι επι­λο­γή πρό­σκαι­ρη και υπό όρους.
Το μή­νυ­μα έχει ήδη δοθεί με πολ­λούς τρό­πους και είναι απε­ρί­φρα­στο: ο Αλέ­ξης Τσί­πρας θα πρέ­πει να «ολο­κλη­ρώ­σει τη δου­λειά χωρίς καμία έκ­πτω­ση» και να ανα­λά­βει όλες τις ευ­θύ­νες και τις συ­νέ­πειες από αυτή την απαί­τη­ση. Αυτές οι ευ­θύ­νες και συ­νέ­πειες είναι βα­σι­κά δύο: Πρώτο, να ξε­κα­θα­ρί­σει ορι­στι­κά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από οποιεσ­δή­πο­τε αρι­στε­ρές «ευαι­σθη­σί­ες» και «ενο­χές», με­τα­τρέ­πο­ντάς τον ολο­κλη­ρω­τι­κά σε κόμμα του μνη­μο­νια­κού Κέ­ντρου. Δεύ­τε­ρο ‒και σε από­λυ­τη συ­νάρ­τη­ση με το πρώτο‒ να ανοί­ξει την πόρτα των μνη­μο­νια­κών συ­ναι­νέ­σε­ων. Το πρό­βλη­μα είναι ότι αυτή η δια­δι­κα­σία «υπέρ­βα­σης» κα­θι­στά ταυ­τό­χρο­να τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τον Αλέξη Τσί­πρα «μη απα­ραί­τη­τους» στον πρώτο ρόλο της μνη­μο­νια­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης.
Αυτό εξη­γεί γιατί ο Αλέ­ξης Τσί­πρας ανέ­χε­ται να τον εξευ­τε­λί­ζει ο Λε­βέ­ντης, ο οποί­ος δη­λώ­νει πλέον «τί­πο­τε λι­γό­τε­ρο από “οι­κου­με­νι­κή”»...
...να τις ανα­τρέ­ψου­με!
Καθώς λοι­πόν βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε εξε­λί­ξεις που οδη­γούν ανα­πό­τρε­πτα σε κυ­βερ­νη­τι­κές διευ­ρύν­σεις με τε­λι­κό σταθ­μό την «οι­κου­με­νι­κή», μια δια­δι­κα­σία που μπο­ρεί να ολο­κλη­ρω­θεί «εφά­παξ» μέσα από μια νέα με­γά­λη δρα­μα­το­ποί­η­ση για πλή­ρες αδιέ­ξο­δο με τους δα­νει­στές ή σε «δό­σεις» (καθώς τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και η ΝΔ θέ­λουν το χρόνο τους), οι μα­χό­με­νες δυ­νά­μεις του κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να πα­ρέμ­βουν απο­φα­σι­στι­κά στις εξε­λί­ξεις, οπλι­σμέ­νες με την πίστη ότι η δια­δι­κα­σία των κυ­βερ­νη­τι­κών διευ­ρύν­σε­ων είναι αστα­θής και διε­ξά­γε­ται στο σαθρό έδα­φος της ηγε­μο­νι­κής πο­λι­τι­κής κρί­σης του συ­στή­μα­τος. Ότι μπο­ρούν να «εκτρέ­ψουν» και να ακυ­ρώ­σουν τη δια­δι­κα­σία επι­βο­λής και υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου, αξιο­ποιώ­ντας τις πο­λι­τι­κές πε­ρι­πλο­κές των πο­λι­τι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων που αυτή η δια­δι­κα­σία απαι­τεί. Ότι η μάχη του Ασφα­λι­στι­κού πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί ως «μη­τέ­ρα όλων των μαχών». Κυ­ρί­ως όμως, ότι πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σου­με αυτήν τη μάχη όχι ως ηρω­ι­κή μάχη οπι­σθο­φυ­λα­κών «για την τιμή των όπλων», αλλά ως μάχη που μπο­ρεί να ση­μα­το­δο­τή­σει το ση­μείο αφε­τη­ρί­ας της ανα­σύ­ντα­ξης και αντε­πί­θε­σης του κι­νή­μα­τος, τις απαρ­χές μιας «επα­νί­δρυ­σης» του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής.
https://rproject.gr/