Η κατάρρευση των «διεθνών συμμαχιών» της κυβέρνησης

Ηλίας Μυλωνάς | 22/01/2016

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Αν υπήρχε Χρυσό Βατόμουρο στην πολιτική (το βραβείο που δίνεται στη χειρότερη αμερικανική ταινία), είναι απολύτως βέβαιο ότι θα το κέρδιζε η ελληνική κυβέρνηση.

Ήδη φι­γου­ρά­ρει στην πρώτη θέση λί­στας του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Χάρ­βαρντ «με τις χει­ρό­τε­ρες δια­πραγ­μα­τευ­τι­κές τα­κτι­κές του 2015». «Ως βα­σι­κός λόγος», ανα­φέ­ρε­ται στη σχε­τι­κή πε­ρι­γρα­φή, «είναι ο πο­λε­μι­κός τόνος που υιο­θε­τή­θη­κε από την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα μέχρι το δη­μο­ψή­φι­σμα και η από­το­μη με­τα­στρο­φή της, που ως μόνη κα­τά­λη­ξη είχε να απο­δε­χτεί ένα ακόμη χει­ρό­τε­ρο πα­κέ­το μέ­τρων από την Ευ­ρώ­πη»!

Είναι πλέον απο­δε­δειγ­μέ­νο ότι από την αρχή της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους «θε­σμούς», δεν υπήρ­χε όχι απλά Plan B, αλλά ούτε καν Plan A για την πε­ρί­πτω­ση μη ευό­δω­σης του σχε­δί­ου περί «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού». Ο Τσί­πρας και το στενό του επι­τε­λείο ανα­γκά­στη­καν να απο­δε­χτούν όλους τους όρους που τους τέ­θη­καν και που κυ­ρί­ως αφο­ρού­σαν την υλο­ποί­η­ση των προ­α­παι­τού­με­νων, για να μην πάνε σε μια σύ­γκρου­ση που θα δια­κιν­δύ­νευε έξοδο από το ευρώ θί­γο­ντας έτσι ντό­πια οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που τώρα πλέον είναι φα­νε­ρό ότι εκ­προ­σω­πού­νταν στο στενό ηγε­τι­κό πυ­ρή­να.

Συ­νει­δη­το­ποιούν όμως μέρα με τη μέρα ότι έχουν βάλει μια θηλιά στο λαιμό τους, η οποία σφίγ­γει συ­νε­χώς. Οι πιέ­σεις των δα­νει­στών αυ­ξά­νο­νται, απο­σκο­πώ­ντας όχι μόνο στην υλο­ποί­η­ση των προ­α­παι­τού­με­νων αλλά και νέων απαι­τή­σε­ων που θέ­τουν και οι οποί­ες φέρ­νουν την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία όλο και πιο κοντά στην ολο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή. Η διά­λυ­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η κα­θή­λω­ση των μι­σθών, η σφαγή των συ­ντά­ξε­ων, οδη­γούν σε μια εντε­λώς άλλη κα­τεύ­θυν­ση από αυτή που ορα­μα­τί­ζο­νταν σαν «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση». Ακόμη και οι πρω­το­ε­τείς των οι­κο­νο­μι­κών σχο­λών γνω­ρί­ζουν ότι με τέ­τοια μέτρα και με ένα συ­νε­χώς ανα­το­κι­ζό­με­νο τε­ρά­στιο χρέος, κάθε άλλο παρά οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί.

Πόσο αστεί­οι ακού­γο­νται σή­με­ρα οι ισχυ­ρι­σμοί περί «συμ­μα­χί­ας του Νότου ενά­ντια στο Βορρά», περί «δια­φο­ρε­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων Αμε­ρι­κής-Ευ­ρώ­πης και διά­στα­σης της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής απέ­να­ντι στον Μερ­κε­λι­σμό», περί «συ­μπα­θού­ντων» Ευ­ρω­παί­ων σαν τον κ. Μο­σκο­βι­σί, ο οποί­ος μόλις προ­χτές δή­λω­σε ορ­θά-κο­φτά στον Τσα­κα­λώ­το ότι «πρέ­πει να τα υλο­ποι­ή­σε­τε όλα».

Τρα­γι­κή φι­γού­ρα ο Ευ­κλεί­δης, γυ­ρί­ζει αυτή τη στιγ­μή τον κόσμο με σκοπό να πεί­σει τους πα­γκό­σμιους ηγέ­τες για τη χα­λά­ρω­ση του προ­γράμ­μα­τος και απ’ ό,τι φαί­νε­ται πα­ντού «τρώει πόρτα». Ανα­γκά­στη­κε να πάρει πίσω τους λε­ο­ντα­ρι­σμούς περί απαί­τη­σης εξό­δου του ΔΝΤ από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, δη­λώ­νο­ντας ξε­κά­θα­ρα στη γερ­μα­νι­κή οι­κο­νο­μι­κή εφη­με­ρί­δα Handelsblatt: «Δεν θέ­λου­με να διώ­ξου­με το ΔΝΤ». Αυτό βε­βαί­ως μετά την πα­ρέμ­βα­ση του Αμε­ρι­κα­νού υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών Τζακ Λιου, ο οποί­ος έθεσε τε­λε­σι­γρα­φι­κά τρεις όρους: «Το ΔΝΤ πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, το χρέος πρέ­πει να κα­τα­στεί βιώ­σι­μο και οι με­ταρ­ρυθ­μί­σεις πρέ­πει να συ­νε­χι­στούν». Την ίδια ώρα, η Κρι­στίν Λα­γκάρντ, που βάσει πα­λαιό­τε­ρου με­γα­λο­φυούς σχε­δί­ου «διε­θνών συμ­μα­χιών» θα ήταν σύμ­μα­χος ενά­ντια στο «Μερ­κε­λι­σμό», δη­λώ­νει ότι το σχέ­διο Κα­τρού­γκα­λου είναι απλώς… γάτα ενώ θέ­λουν από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση μια… αγε­λά­δα, ενώ η Ευ­ρω­παϊ­κή Τρά­πε­ζα του κ. Ντρά­γκι που επί­σης είχε προ­βλη­θεί πα­λαιό­τε­ρα σαν δυ­νη­τι­κός σύμ­μα­χος «ενά­ντια στο Μερ­κε­λι­σμό», εφαρ­μό­ζο­ντας το μαρ­τύ­ριο της στα­γό­νας στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, κάνει ενέ­σεις ρευ­στό­τη­τας με το στα­γο­νό­με­τρο.

Οι προ­σπά­θειες πλέον της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης πα­ρα­πέ­μπουν στο μύθο του Σί­συ­φου, ο οποί­ος σπρώ­χνει ένα βράχο να φτά­σει στην κο­ρυ­φή αλλά ποτέ δεν τα κα­τα­φέρ­νει, και του ξα­να­πέ­φτει στη χα­ρά­δρα. Απλά στη θέση του μυ­θι­κού  ήρωα δεν βρί­σκο­νται οι κυ­βερ­νώ­ντες, αλλά ο ελ­λη­νι­κός λαός. Αυτός στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τρα­βά­ει το μαρ­τύ­ριο, πλη­ρώ­νο­ντας τα λάθη και τις προ­δο­σί­ες των μα­θη­τευό­με­νων μάγων.

Συνέντευξη Βαρουφάκη

 ο «άλλος δρόμος για τον έντιμο συμβιβασμό» και το διαρκές πραξικόπημα εγχώριου συστήματος και δανειστών

Πάνος Κοσμάς | 22.01.2016

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Η συνέντευξη του Γιάννη Βαρουφάκη στον Αλέξη Παπαχελά ακολούθησε την αντίστοιχη του Γιάννη Στουρνάρα. Και οι δύο εγγράφηκαν και λειτούργησαν στο πλαίσιο «υπόγειων» -για την ώρα- πολιτικών διεργασιών μεγάλης κλίμακας που εγκυμονεί η παραμένουσα κρίση ηγεμονίας του συστήματος, η πολιτική αστάθεια, η ραγδαία αποδυνάμωση της κυβέρνησης και η νέα διελκυστίνδα με τους δανειστές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι συνεντεύξεις των δύο έχουν κάποιον ουσιαστικό κοινό παρονομαστή όσον αφορά τις απόψεις ή και τα κίνητρα.

Ο Γιάν­νης Στουρ­νά­ρας πα­ρε­νέ­βη σαν εκ­πρό­σω­πος του «βα­θέ­ος κρά­τους» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου για να στεί­λει δύο μη­νύ­μα­τα: Πρώτο, ότι ακόμη και το πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια σε εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση είναι θε­μι­τό, συ­νι­στά «νό­μι­μη άμυνα» απέ­να­ντι σε τυχόν αμ­φι­σβή­τη­ση των «οσίων και ιερών» της άρ­χου­σας τάξης - των στρα­τη­γι­κών της επι­λο­γών (όπως το ευρώ) και της εξου­σί­ας της. Δεύ­τε­ρο, ότι ο Τσί­πρας δεν είναι πλέον απα­ραί­τη­τος για το σύ­στη­μα και ότι υπάρ­χουν εναλ­λα­κτι­κές αν δι­στά­σει ή δεν κα­τα­φέ­ρει να ολο­κλη­ρώ­σει τη «δου­λειά» με την υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου ή δια­νοη­θεί να μπει σε νέες πε­ρι­πέ­τειες που θα θέ­σουν σε κίν­δυ­νο το ελ­λη­νι­κό «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής». Όσον αφορά τις δια­θέ­σι­μες εναλ­λα­κτι­κές, στη συ­νέ­ντευ­ξη Στουρ­νά­ρα υπήρ­χαν δύο άρ­ρη­τες πλην σα­φείς υπο­μνή­σεις: η ΝΔ και ο νέος της αρ­χη­γός Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης, αλλά και ο ίδιος - ή και ο συν­δυα­σμός των δύο…   

Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης, αντί­θε­τα, μί­λη­σε για να υπε­ρα­σπι­στεί το ρόλο του και τη στάση του για το διά­στη­μα που ήταν υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών στην πρώτη κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, τις γε­νι­κό­τε­ρες θέ­σεις του, αλλά και το νέο πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα το οποίο σχε­διά­ζει.*

Ο ΣΚΑΙ, βε­βαί­ως, αξιο­ποί­η­σε και τις δύο συ­νε­ντεύ­ξεις (για την ακρί­βεια, η πρώτη, του κ. Στουρ­νά­ρα, σχε­διά­στη­κε απευ­θεί­ας από κέ­ντρα του συ­στή­μα­τος - ο ΣΚΑΙ απλώς διεκ­πε­ραί­ω­σε τη δου­λειά»…) στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση: στην προ­σπά­θεια αντε­πί­θε­σης του «βα­θέ­ος κρά­τους» για το κλεί­σι­μο όλων των υπαρ­κτών ή πι­θα­νών ρωγ­μών, για τη νο­μι­μο­ποί­η­σης της ασυ­δο­σί­ας του, για τη με­τα­τρο­πή της στρα­τη­γι­κής επι­λο­γής των μνη­μο­νί­ων και του ευρώ σε «σύ­νταγ­μα» της χώρας, του οποί­ου η υπε­ρά­σπι­ση κάνει θε­μι­τό κάθε μέσο.   

Από αυτή την άποψη, δεν είναι κα­θό­λου τυ­χαίο ότι η συ­νέ­ντευ­ξη Βα­ρου­φά­κη αξιο­ποι­ή­θη­κε ακα­ριαία όχι μόνο από τον ΣΚΑΙ και τα κα­νά­λια της δια­πλο­κής, αλλά και από τη ΝΔ του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη, που την ενέ­τα­ξε στην πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα της επι­θε­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στην κυ­βέρ­νη­ση από θέ­σεις «μάχης ενά­ντια στο λαϊ­κι­σμό». 
Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης, αντι­λαμ­βα­νό­με­νος εν­δε­χο­μέ­νως ότι θα υπάρ­ξει μια τέ­τοια «αξιο­ποί­η­ση» της συ­νέ­ντευ­ξής του, προ­σπά­θη­σε να κα­λύ­ψει τον Αλέξη Τσί­πρα - όσο του το επέ­τρε­πε η προ­φα­νής αντί­φα­ση να πρέ­πει να τον «κα­λύ­ψει» υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος ταυ­τό­χρο­να τις δικές του θέ­σεις και το δικό του ρόλο που ο Αλέ­ξης Τσί­πρας «άδεια­σε». Αυτό όμως δεν απέ­τρε­ψε κα­θό­λου την αξιο­ποί­η­ση της συ­νέ­ντευ­ξής του από τα κέ­ντρα του συ­στή­μα­τος για τους δι­κούς τους σχε­δια­σμούς – όταν ξι­φουλ­κείς κατά του συ­στή­μα­τος σαν πο­λι­τι­κή περ­σό­να, συχνά δεν μπο­ρείς να υπε­ρα­σπι­στείς ούτε το νόημα των πο­λι­τι­κών σου εγ­χει­ρη­μά­των… Διότι το να υπε­ρα­σπί­ζε­σαι την κατά τη γνώμη σου ρι­ζο­σπα­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή στη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές, δη­λα­δή να κρι­τι­κά­ρεις την κυ­βέρ­νη­ση και την πο­λι­τι­κή Τσί­πρα απ’ τ’ αρι­στε­ρά, δεν είναι το ίδιο πράγ­μα με τις από­πει­ρες του «βα­θέ­ος κρά­τους» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου να στρι­μω­χτεί αυτή η κυ­βέρ­νη­ση απ’ τα δεξιά. Θα αρ­κού­σε εδώ μια κρι­τι­κή ανα­φο­ρά του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη στη συ­νέ­ντευ­ξη Στουρ­νά­ρα - άλ­λω­στε κάτι τέ­τοιο προ­έ­κυ­πτε ευ­θέ­ως από την ανα­φο­ρά του στους φό­βους Τσί­πρα ότι τη βδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος τμήμα της Κ.Ο. «συ­νω­μο­τού­σε» για οι­κου­με­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Δεν το έπρα­ξε όμως, κι έτσι απέ­τυ­χε να θω­ρα­κί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το δικό του πο­λι­τι­κό διά­βη­μα…   

Plan B του «βα­θέ­ος κρά­τους» το (πο­λι­τι­κό) πρα­ξι­κό­πη­μα! 

Ο Στουρ­νά­ρας στη συ­νέ­ντευ­ξή του μας απο­κά­λυ­ψε ότι με τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, πρώην πρω­θυ­πουρ­γούς και άλ­λους «θε­σμι­κούς» πα­ρά­γο­ντες ετοί­μα­ζαν πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση εάν επέ­με­νε στο ΟΧΙ. Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης μας απο­κά­λυ­ψε κάτι πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο: ότι αυτή η «χού­ντα εν ανα­μο­νή» είχε το μακρύ της χέρι μέσα στην ίδια την κυ­βέρ­νη­ση και την Κ.Ο. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και ότι με­τα­ξύ των κο­ρυ­φαί­ων θε­σμι­κών πα­ρα­γό­ντων που υπαι­νί­χτη­κε ο κ. Στουρ­νά­ρας πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν ο αντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης κ. Δρα­γα­σά­κης (προ­φα­νώς επι­κε­φα­λής ευ­ρύ­τε­ρου κυ­βερ­νη­τι­κού «απο­σπά­σμα­τος»)! Ότι ο Γιάν­νης Δρα­γα­σά­κης ήταν ο άν­θρω­πος του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την κυ­βέρ­νη­ση προ­κύ­πτει αβί­α­στα από τη συ­νο­λι­κή πο­λι­τι­κή του στάση. Ότι επί­σης ετοί­μα­ζε κά­ποιου εί­δους κί­νη­ση ενά­ντια στην ίδια την επι­λο­γή της διε­νέρ­γειας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος είναι γνω­στό: με τη συ­νέ­ντευ­ξή του στην ΕΡΤ την Τε­τάρ­τη πριν το δη­μο­ψή­φι­σμα, αυτό ακρι­βώς επι­χεί­ρη­σε – ότι σε κείνη τη συ­νέ­ντευ­ξη μί­λη­σε μέσα από τα δό­ντια, δεν ση­μαί­νει ότι στο πο­λι­τι­κό πα­ρα­σκή­νιο δεν έπρα­ξε τα… δέ­ο­ντα με εντε­λώς ανοι­χτό τρόπο. Οι φήμες ότι ήταν σε ανοι­χτή γραμ­μή με την Ντόρα Μπα­κο­γιάν­νη (και όχι μόνο, αν ερ­μη­νεύ­σου­με σωστά τον Γιάν­νη Στουρ­νά­ρα…) έχει σχε­δόν επι­βε­βαιω­θεί επι­σή­μως. Αλλά ο επι­τή­δειος αντι­πρό­ε­δρος, καλά σπου­δαγ­μέ­νος στην τα­κτι­κή της ενορ­χή­στρω­σης από το πα­ρα­σκή­νιο και της απο­φυ­γής δη­μό­σιας δέ­σμευ­σης και «χρέ­ω­σης» από την εποχή του ύστε­ρου μπρεζ­νιε­φι­σμού, κα­τά­φε­ρε να αγιο­γρα­φή­σει ένα προ­φίλ «εχέ­φρο­νος» και «Νέ­στο­ρος» της αρι­στε­ρής (υπο­τί­θε­ται) πο­λι­τι­κής. Ο τρό­πος που μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπέρ­δευε πολ­λές καλές αρι­στε­ρές ψυχές μι­λώ­ντας για το λε­νι­νι­σμό ή και τον κομ­μου­νι­σμό ήταν πα­ροι­μιώ­δης… Θα πρέ­πει, συν­δυά­ζο­ντας τα «πο­ρί­σμα­τα» των συ­νε­ντεύ­ξε­ων Στουρ­νά­ρα και Βα­ρου­φά­κη, να ξε­τρυ­πώ­σου­με τον Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη από την κρύ­πτη του στο πα­ρα­σκή­νιο και να δια­λύ­σου­με το αγιο­γρα­φι­κό του πο­λι­τι­κό προ­φίλ. Όχι για κα­νέ­να άλλο λόγο, αλλά γιατί κάτι μας λέει ότι ο «θε­σμι­κός» του ρόλος δεν τε­λεί­ω­σε και ότι θα τον ξα­να­βρού­με μπρο­στά μας πρω­τα­γω­νι­στή όταν και εάν το «βαθύ κρά­τος» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου χρεια­στεί να ανα­κα­λέ­σει όλες τις εφε­δρεί­ες στα όπλα…  

Από όλα αυτά πά­ντως εξά­γο­νται δύο κρί­σι­μα και πο­λύ­τι­μα πο­λι­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα: Πρώτο, ότι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­δη­λώ­θη­κε τη βδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος «πέμ­πτη φά­λαγ­γα» της χού­ντας του «χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου» που συμ­με­τεί­χε στα απερ­γα­ζό­με­να σε­νά­ρια για ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και συ­γκρό­τη­ση οι­κου­με­νι­κής των «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» - αυτό μας απο­κά­λυ­ψε ο Βα­ρου­φά­κης απο­δί­δο­ντάς το στον ίδιο τον Αλέξη Τσί­πρα! Δεύ­τε­ρο,ότι η εν ανα­μο­νή χού­ντα του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, δη­λα­δή το (πο­λι­τι­κό) πρα­ξι­κό­πη­μα είναι το Plan B του συ­στή­μα­τος σε πε­ρί­πτω­ση που αμ­φι­σβη­τη­θούν οι θε­με­λιώ­δεις επι­λο­γές του στο δί­πτυ­χο μνη­μό­νια - ευρώ. Και δεν πρέ­πει να έχου­με καμία αμ­φι­βο­λία ότι το πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα μπο­ρεί να πάρει και εκ­δο­χές που προ­σι­διά­ζουν σε «κα­νο­νι­κό» πρα­ξι­κό­πη­μα αν φο­ρέ­ας της αμ­φι­σβή­τη­ση αυτών των επι­λο­γών δεν είναι μια ανε­πι­θύ­μη­τη κυ­βέρ­νη­ση αλλά ένα μα­ζι­κό κί­νη­μα ανα­τρο­πής. 

«Τρόι­κα εν κρά­τει»

Αν ως εδώ μι­λή­σα­με για ένα θέμα που αφορά στο κε­φά­λαιο δη­μο­κρα­τία, το άλλο με­γά­λο ζή­τη­μα -αν και όχι άγνω­στο- που προ­έ­κυ­ψε από τη συ­νέ­ντευ­ξη του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη είναι η ύπαρ­ξη «τρόι­κας εν κρά­τει», σύμ­φω­να με το δικό του εύ­στο­χο χα­ρα­κτη­ρι­σμό. Τα πα­πα­γα­λά­κια του συ­στή­μα­τος, αντι­στρέ­φο­ντας τους όρους και δια­στρέ­φο­ντας το νόημα των εν­νοιών, εμ­φά­νι­σαν την προ­σπά­θεια του υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη να απο­κτή­σει πρό­σβα­ση σε στα­τι­στι­κά δε­δο­μέ­να υπη­ρε­σιών του υπουρ­γεί­ου του σαν «έκνο­μη» και «πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή»! Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης πε­ριέ­γρα­ψε πώς ανα­γκά­στη­κε να κι­νη­θεί «πίσω από την πλάτη» της Γε­νι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Εσό­δων της πε­ρι­βό­η­της κ. Σαβ­βα­ΐ­δου, που λει­τουρ­γού­σε και λει­τουρ­γεί σαν ανε­ξάρ­τη­τος από τον υπουρ­γό Οι­κο­νο­μι­κών μη­χα­νι­σμός. Είναι «νό­μι­μο» να έχουν πρό­σβα­ση σε αυτά τα στα­τι­στι­κά στοι­χεία η τρόι­κα, η ΤτΕ, ακόμη και «εν­δια­φε­ρό­με­νοι» επι­χει­ρη­μα­τί­ες, αλλά όχι ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών! Αυτή τη «νο­μι­μό­τη­τα» θέ­λουν να επι­βά­λουν το εγ­χώ­ριο σύ­στη­μα και οι δα­νει­στές.

Εδώ ανοί­γει το κε­φά­λαιο λαϊκή κυ­ριαρ­χία: ποιος νο­μι­μο­ποιεί­ται να κυ­βερ­νά και από πού αντλεί τη νο­μι­μό­τη­τα να το κάνει; Ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών μιας εκλεγ­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης ή το πα­ρα­κρά­τος του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και της τρόι­κας;     

Σή­με­ρα γνω­ρί­ζου­με πόσο έχει επε­κτα­θεί και ισχυ­ρο­ποι­η­θεί αυτό το πα­ρα­κρά­τος. Δεν είναι μόνο η Γε­νι­κή Γραμ­μα­τεία Δη­μο­σί­ων Εσό­δων που ανε­ξαρ­τη­το­ποι­ή­θη­κε, αλλά και -πριν μά­λι­στα απ’ αυ­τήν- η στα­τι­στι­κή υπη­ρε­σία της χώρας, πρώην ΕΣΥΕ και πλέον ΕΛ­ΣΤΑΤ. Πόσο ση­μα­ντι­κό είναι αυτό, το μά­θα­με με την υπό­θε­ση της πα­ρα­ποί­η­σης των οι­κο­νο­μι­κών στα­τι­στι­κών στοι­χεί­ων ώστε να «στοι­χειο­θε­τη­θεί» η ανά­γκη επι­βο­λής του πρώ­του μνη­μο­νί­ου: με το πα­ρά­τυ­πο «φού­σκω­μα» του δη­μό­σιου ελ­λείμ­μα­τος του 2009. Ώστε να «τεκ­μη­ριω­θεί» ότι ο με­γά­λος ασθε­νής ήταν το ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο και το με­γά­λο πρό­βλη­μα οι δη­μό­σιες δα­πά­νες και ότι επο­μέ­νως το πρώτο μνη­μό­νιο ήταν απα­ραί­τη­το για να για­τρέ­ψει αυτές τις «ασθέ­νειες», κι όχι για να σώσει τις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες (που για να στα­θούν στα πόδια τους πήραν ήδη ένα γεν­ναίο πα­κέ­το δη­μό­σιας βο­ή­θειας 28 δισ. ευρώ ήδη από το 2008 επί υπουρ­γί­ας Αλο­γο­σκού­φη) με στόχο να σω­θούν οι γερ­μα­νι­κές, γαλ­λι­κές κ.λπ. τρά­πε­ζες που είχαν με­γά­λα ανοίγ­μα­τα στις ελ­λη­νι­κές.

Αλλά το πράγ­μα δεν στα­μα­τά εδώ: στη συ­νέ­χεια, με την πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση της «δεύ­τε­ρη φορά χωρίς Αρι­στε­ρά», κα­ταρ­γή­θη­κε το ΣΔΟΕ, αφού όλα τα τε­λευ­ταία χρό­νια είχε απα­ξιω­θεί και με­τα­τρα­πεί σε φέ­ου­δο της εκά­στο­τε κυ­βέρ­νη­σης για την προ­στα­σία των «ημε­τέ­ρων» και το τσά­κι­σμα ή των εκ­βια­σμό των «άλλων».
Τέλος (αν σε όλα αυτά υπάρ­χει κά­ποιο τέλος), το «τρόι­κα εν κρά­τει» είναι μια γε­νι­κό­τε­ρη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αφού απο­σπά­σμα­τα στε­λε­χών της τρόι­κας έχουν κα­τα­σκη­νώ­σει σε όλα τα υπουρ­γεία, ακόμη και σε με­γά­λους ορ­γα­νι­σμούς του Δη­μο­σί­ου, ασκώ­ντας όχι απλώς έλεγ­χο στοι­χεί­ων αλλά και υπο­βάλ­λο­ντας πο­λι­τι­κές.   

Ο κε­ντρι­κός οι­κο­νο­μι­κός «μη­χα­νι­σμός» της χώρας έχει γίνει σου­ρω­τή­ρι: όχι μόνο «τρόι­κα εν κρά­τει» αλλά και απα­ξί­ω­ση-διά­λυ­ση και άμεση υπα­γω­γή τμη­μά­των του στον έλεγ­χο του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου. Ο πο­λι­τι­κός πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­σμός και το οξύ πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας συμ­βα­δί­ζει με ένα οξύ πρό­βλη­μα  λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Η διε­θνής χού­ντα του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου

Τα στιγ­μιό­τυ­πα και το κλίμα από τις συ­νε­δριά­σεις του Eurogroup και ιδιαί­τε­ρα από όσα προη­γή­θη­καν και συ­νέ­βη­σαν στο πε­ρι­βό­η­το Eurogroup στη Ρίγα της Λε­το­νί­ας, απο­κα­λύ­πτουν το «ξε­σά­λω­μα» της χού­ντας του διε­θνούς χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και του ιμπε­ρια­λι­σμού. Οι εκ­βια­σμοί, τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, η πα­ρά­καμ­ψη και πα­ρα­βί­α­ση κάθε θε­σμι­κού και δι­πλω­μα­τι­κού κα­νό­να, θυ­μί­ζουν δι­πλω­μα­τία της Ιερής Συμ­μα­χί­ας και των αυ­το­κρα­το­ριών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Ότι ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης δια­νο­ή­θη­κε να «βγά­λει γλώσ­σα» σε αυτόν τον εσμό, είναι επί­σης προς τιμήν του. Πρέ­πει όμως κι εδώ να είναι εντε­λώς ξε­κά­θα­ρο ότι το ζή­τη­μα αφορά ένα οξύ πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας στις διε­θνείς σχέ­σεις, ότι αφορά την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­βο­λή και την ασυ­δο­σία του πα­ντο­δύ­να­μου χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, ότι αφορά τις νέο-αποι­κιο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές αμ­φι­σβή­τη­σης των στοι­χειω­δών κα­νό­νων λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας και λε­η­λα­σί­ας της αξίας που πα­ρά­γουν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις από τους χρη­μα­τι­στές και ιμπε­ρια­λι­στές λη­στές. Ότι επο­μέ­νως έχου­με να κά­νου­με με ένα ζή­τη­μα που δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί με ένα προ­σω­πι­κό δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό στυλ ή απλώς με το προ­σω­πι­κό σθέ­νος και το αί­σθη­μα αξιο­πρέ­πειας του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη ή οποιου­δή­πο­τε προ­σώ­που.

Από αυτή την άποψη, ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης πέ­φτει σε μια οξεία αντί­φα­ση: μας πε­ρι­γρά­φει με ανα­τρι­χια­στι­κές λε­πτο­μέ­ρειες μια απο­κρου­στι­κή «Ευ­ρώ­πη» των ιμπε­ρια­λι­στών και των χρη­μα­τι­στών, που είναι πλέον «αυ­τα­πό­δει­κτο» ότι δεν με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται, αλλά επέν­δυ­σε και επεν­δύ­ει σε ένα σχέ­διο «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» εντός αυτής της Ευ­ρω­ζώ­νης. 

Ρήξη ή μια «πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση»;

Όμως, η συ­νέ­ντευ­ξη Βα­ρου­φά­κη μάς υπο­χρε­ώ­νει να ασχο­λη­θού­με και με τις ιδέες Βα­ρου­φά­κη. Ο κ. Βα­ρου­φά­κης απο­κά­λυ­ψε ότι το Plan X (όπως το χα­ρα­κτή­ρι­σε, με προ­φα­νή στόχο να δια­φο­ρο­ποι­η­θεί από το Plan B που έχει συν­δε­θεί με την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη) απέ­να­ντι στους εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών πε­ρι­λάμ­βα­νε δύο βα­σι­κά μέτρα: Πρώτο, το «κού­ρε­μα» των ελ­λη­νι­κών κρα­τι­κών ομο­λό­γων που κα­τέ­χει η Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα (ΕΚΤ) και δεύ­τε­ρο, τη δη­μιουρ­γία ηλε­κτρο­νι­κού - εξω­τρα­πε­ζι­κού πα­ράλ­λη­λου συ­στή­μα­τος πλη­ρω­μών. Είναι προ­φα­νές ωστό­σο ότι αυτά τα δύο μέτρα είναι εντε­λώς ανε­παρ­κή για να αντι­με­τω­πί­σουν μια κα­τά­στα­ση που θα οδη­γού­νταν άμεσα και ανα­πό­φευ­κτα σε συ­νο­λι­κή ρήξη με το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα με όλα τα μέσα! Ο κ. Βα­ρου­φά­κης μί­λη­σε βε­βαί­ως και για προ­ε­τοι­μα­σία σε άλλα αντι­κεί­με­να (επάρ­κεια σε τρό­φι­μα, φάρ­μα­κα, ενέρ­γεια), αλλά ήταν πε­ρισ­σό­τε­ρο και από φα­νε­ρό ότι δεν έδινε ιδιαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα σε όλα αυτά. Διότι στο μυαλό του δεν ήταν και δεν είναι ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο ρήξης με το σύ­στη­μα, αλλά μια «πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση». Εξή­γη­σε στον Πα­πα­χε­λά την άποψη ότι αυτά τα δύο μέτρα θα υπο­χρέ­ω­ναν τους δα­νει­στές να απο­δε­χτούν τον πε­ρι­βό­η­το «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό». Άρα τι χρεια­ζό­μα­στε; Να ρί­ξου­με στο τρα­πέ­ζι της δια­πραγ­μά­τευ­σης δύο «βαριά χαρ­τιά» και να έχου­με προ­ε­τοι­μα­στεί για ένα σύ­ντο­μο διά­στη­μα, μέχρι οι δα­νει­στές να υπο­χω­ρή­σουν. Ενώ ο ίδιος, ύστε­ρα από τον Στουρ­νά­ρα, απο­κά­λυ­ψε άλλη μια πτυχή της «εν ανα­μο­νή χού­ντας» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και των δα­νει­στών, μας πα­ρου­σί­α­σε ένα σχέ­διο «ανυ­πο­χώ­ρη­της δια­πραγ­μά­τευ­σης» κι όχι ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο νίκης στην ανα­πό­φευ­κτη συ­νο­λι­κή και με όλα τα μέσα σύ­γκρου­ση. Φα­ντά­στη­κε υπο­χώ­ρη­ση των δα­νει­στών χωρίς εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών αλλά μόνο με την «πα­ρά­καμ­ψή» τους με το πα­ράλ­λη­λο σύ­στη­μα πλη­ρω­μών, χωρίς δη­μό­σιο έλεγ­χο της ΤτΕ, χωρίς συ­νο­λι­κό­τε­ρη δια­γρα­φή του χρέ­ους, και εντός ευρώ! Φα­ντά­στη­κε ότι το πρό­βλη­μα της ρευ­στό­τη­τας μπο­ρεί να λυθεί με πα­ράλ­λη­λο σύ­στη­μα πλη­ρω­μών και ότι η σύ­γκρου­ση δεν θα υπο­χρε­ώ­σει σε γε­νί­κευ­ση αυτού του συ­στή­μα­τος αρ­χι­κά με τη μορφή εκτε­τα­μέ­νης αν όχι γε­νι­κευ­μέ­νης χρή­σης πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­τος και στη συ­νέ­χεια σε επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Γι’ αυτό και απε­τά­ξα­το τον σα­τα­νά ακόμη και του πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­τος!

Η έτσι εκτε­θεί­σα άποψή του έχει τέσ­σε­ρα πο­λι­τι­κά και τα­ξι­κά όρια:

1. Όχι κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας (την άποψή του του πε­ρα­σμέ­νου Φε­βρουα­ρί­ου για 70% μνη­μό­νιο δεν την απο­κή­ρυ­ξε ποτέ), αλλά «έντι­μη συμ­φω­νία» για να επι­τευ­χθεί μια «στα­θε­ρο­ποί­η­ση» ώστε σε απώ­τε­ρο χρόνο να απο­κτή­σει νόημα μια πο­λι­τι­κή ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα (επα­νέ­λα­βε όσα είχε πει και ως υπουρ­γός ότι στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες δεν έχει νόημα να μι­λά­με για ανα­δια­νο­μή).

2. Όχι συ­νο­λι­κή ρήξη και συ­νο­λι­κό πρό­γραμ­μα ρήξης αλλά δύο μέτρα «απο­τε­λε­σμα­τι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης» που θα υπο­χρέ­ω­ναν τους δα­νει­στές σε «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό» εντός ευρώ.

3. Κυ­βέρ­νη­ση που θα νι­κή­σει με τέ­τοια μέσα και όχι μέσα από σκλη­ρή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ανα­μέ­τρη­ση με τον κόσμο στο δρόμο κα­τα­λυ­τι­κό πα­ρά­γο­ντα για τη νίκη. Τη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση και νίκη στο δη­μο­ψή­φι­σμα την είδε σαν δια­δι­κα­σία στή­ρι­ξης της κυ­βέρ­νη­σης στη δια­πραγ­μά­τευ­ση, όχι σαν θε­με­λιώ­δη προ­ϋ­πό­θε­ση για τη νίκη σε μια συ­νο­λι­κή ανα­μέ­τρη­ση. 

4. Όχι συ­νο­λι­κό Plan B (στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα Plan A σε ρε­α­λι­στι­κές συν­θή­κες), αλλά σχέ­διο για να αντέ­ξου­με για ένα σύ­ντο­μο διά­στη­μα ως τον «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό».

Η γραμ­μή Βα­ρου­φά­κη δεν είναι τί­πο­τε άλλο παρά η ρι­ζο­σπα­στι­κή εκ­δο­χή της γραμ­μής του «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού εντός ευρώ» της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όταν αυτή η γραμ­μή κα­τέρ­ρευ­σε συ­γκρουό­με­νη με τη σκλη­ρή απαί­τη­ση μιας συ­νο­λι­κής σύ­γκρου­σης με το σύ­στη­μα, η μεν ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συμ­βι­βά­στη­κε με τον πιο τα­πει­νω­τι­κό τρόπο, ο δε Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης φα­ντά­στη­κε δον­κι­χω­τι­κά ότι μπο­ρεί να την «ολο­κλη­ρώ­σει» υπο­χρε­ώ­νο­ντας το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα σε συμ­βι­βα­σμό με τα νε­ρο­πί­στο­λα του πα­ράλ­λη­λου συ­στή­μα­τος πλη­ρω­μών και του κου­ρέ­μα­τος των ομο­λό­γων της ΕΚΤ. Σε αυτό το «ντι­μπέιτ», την κρί­σι­μη στιγ­μή η μεν ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δεί­χτη­καν σι­χα­με­ροί «ρε­α­λι­στές» και προ­δό­τες του ΟΧΙ, ο δε Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης δον­κι­χώ­της και αι­θε­ρο­βά­μων.

Όμως, έχο­ντας πει όλα αυτά, πρέ­πει να απο­δώ­σου­με στον Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη την τιμή ότι εκ­προ­σώ­πη­σε μια γραμ­μή μη υπο­χώ­ρη­σης στους εκ­βια­σμούς και τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα των δα­νει­στών και της εγ­χώ­ριας «χού­ντας εν ανα­μο­νή» και ότι υπε­ρα­σπί­στη­κε το ΟΧΙ εκεί που ο Τσί­πρας και η περί αυτόν ηγε­τι­κή ομάδα το «πού­λη­σε». Και να προ­σθέ­σου­με ότι αν τε­λι­κά ακο­λου­θού­νταν η γραμ­μή που ει­ση­γή­θη­κε, παρά τις προ­φα­νείς ανε­πάρ­κειες και αυ­τα­πά­τες, οι εξε­λί­ξεις μπο­ρεί να είχαν πάρει μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά κα­τεύ­θυν­ση, πολύ πέρα από τους υπο­λο­γι­σμούς και τους σχε­δια­σμούς του ίδιου. Όχι με βάση τη θε­ω­ρία των πι­θα­νο­τή­των, αλλά με βάση το δε­δο­μέ­νο της συ­γκλο­νι­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας τη βδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος…       

*Κί­νη­μα για μια άλλη Ευ­ρώ­πη, με «ση­μείο εκ­κί­νη­σης» την 9η Φε­βρουα­ρί­ου.

Πού θα οδηγήσει η απαξίωση της Αριστεράς;

22.01.2016 | από Σύνταξη

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ

Δημοσίευση: Φύλλο 295 - 16/1/2016

         

Στην παράγκα της ανάπτυξης, η Ελλάδα των δακρύων στην πλατεία Κλαυθμώνος, Πρωτοχρονιά 2016… (φωτό Στ. Ελληνιάδη)

Μετά την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ηγέτη της Δεξιάς, το αναμενόμενο είναι η κυβέρνηση να δέχεται μεγαλύτερη πίεση από την υπό αναμόρφωση Νέα Δημοκρατία σε ακόμα πιο επιθετικό μόρφωμα στην υπηρεσία του δυτικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Στη νέα φάση, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την αδιάλλακτη ευρωπαϊκή νομενκλατούρα που κατήγαγε σημαντικότατη νίκη σε βάρος της ελληνικής Αριστεράς, αλλά και την εντόπια εκπροσώπησή της. Φορτωμένη με το μειονέκτημα της εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων των Μνημονίων, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να τους αντιμετωπίσει με πεσμένο ηθικό και μικρότερο πολιτικό βάρος σε σχέση με αυτό που είχε πρόσκαιρα αποκτήσει η Αριστερά. Και, επίσης κάτι βασικό, χωρίς το πιο ενεργητικό κομμάτι της Αριστεράς που αποκλείστηκε από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πλέον είναι ένα κόμμα με πολύ λίγα μέλη και ελάχιστα αριστερά στελέχη. Και, βέβαια, λέγοντας αριστερά στελέχη δεν αναφέρομαι περιοριστικά, ούτε κυρίως, στα στελέχη της ΛΑΕ, που έχουν μεγάλη ευθύνη για τη δυσάρεστη τροπή, αλλά σε χιλιάδες αριστερούς ακτιβιστές που αποχώρησαν ή σπρώχτηκαν στην έξοδο, οργανωμένους και ανοργάνωτους, που είχαν συνταχθεί άμεσα ή έμμεσα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλους εκείνους που δουλεύοντας επί χρόνια είχαν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, πολίτες που με τη δράση τους άλλαξαν το χαρακτήρα της πολιτικής και ενεργοποίησαν το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας κόντρα στα Μνημόνια. Όχι μόνο βετεράνους της Αριστεράς που ήταν σε αναμονή «κάτι ωραίο να συμβεί», αλλά πρωτίστως νέους, πάρα πολλούς νέους που σ’ αυτή τη διαδικασία πολιτικοποιήθηκαν, συμμετείχαν, πήραν πρωτοβουλίες και στήριξαν το κοινό εγχείρημα. Όλοι αυτοί που αποδέχτηκαν να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ομπρέλα της πολυεπίπεδης κινητοποίησης και σαν κοινοβουλευτική τους έκφραση.

Χωρίς αυτό τον κόσμο, τι είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί, μπορεί ο φορέας να ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχει σχεδόν κανένα από τα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που ανατάραξε την ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική στασιμότητα. Γιατί από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έφυγαν μόνο οι Συνιστώσες που τον δημιούργησαν, και οι οποίες στην πορεία, και με δική τους ευθύνη, είχαν χάσει μεγάλο μέρος του αρχικού τους ρόλου. Βασικά και καθοριστικά για τη φυσιογνωμία του, έφυγε σχεδόν όλο το κινηματικό κομμάτι και έμεινε μόνο του το παλιό δεξιόστροφο τμήμα του μηχανισμού που απαλλάχτηκε από το εσωτερικό ανταγωνιστικό του κομμάτι και ταυτόχρονα αντικατέστησε τον διευρυμένο αγωνιστικό ΣΥΡΙΖΑ με μεταγραφές από τα υπολείμματα και τους αυτόμολους του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της ΔΗΜΑΡ. Και εξίσου σημαντικό, διατήρησε μεν την ίδια (περίπου) εκλογική βάση, χωρίς, όμως, τη συμμετοχή, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία που ενέπνεε ο προ-μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία.

Η εφεδρεία Μητσοτάκη

Με τις τελευταίες εξελίξεις, η κατάσταση μπορεί να χειροτερεύσει για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να υποστηρίξει τον Μεϊμαράκη για την προεδρία της Ν.Δ. ακόμα και με απροκάλυπτο τρόπο μέσα από την Αυγή, επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση. Το Μητσοτακέικο, με τη στήριξη των πιο ξεπουλημένων ακροδεξιών, δεν θα έχει καμία από τις επιφυλάξεις της παλαιοκαραμανλικής φάρας. Με φόρα θα προσπαθήσει να κάνει τη χώρα φύλλο και φτερό και να την παραδώσει ξενυχιασμένη και ξεδοντιασμένη στα μητροπολιτικά κέντρα το ταχύτερο δυνατό, χωρίς αναστολές και δεσμεύσεις απέναντι στην παλιά εκλογική βάση-πελατεία της Δεξιάς.

Και, βέβαια, οι Ευρωπαίοι δανειστές έχουν τώρα μικρότερη ανάγκη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας πετύχει μια μεγάλη νίκη σε βάρος του ισχυρότερου εκφραστή της ελληνικής Αριστεράς που τον προσάρμοσαν στις επιταγές τους, τον ξεδόντιασαν και του φόρτωσαν το τρίτο Μνημόνιο, μπορούν, ανά πάσα στιγμή να τον προσπεράσουν αξιοποιώντας τους εκ φύσεως δικούς τους. Για να εφαρμοστούν χωρίς αναστολές, προσχήματα και φλυαρίες περί «παράλληλων προγραμμάτων», οι επαχθέστατοι όροι όλων των Μνημονίων μαζί. Ως γνωστόν, στην ελληνική Δεξιά η εξάρτηση είναι έμφυτη και κληρονομική, ενώ στην Αριστερά επίκτητη.

Σε όλη την Ευρώπη, η αυτοαπαξίωση της Αριστεράς προηγήθηκε της ανόδου της άκρας Δεξιάς. Με τη δεξιά στροφή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων εξουσίας στη Δυτική Ευρώπη, μεγάλα κοινωνικά στρώματα, πρωτίστως εργατικά, έχασαν όχι μόνο μέρος από το επίπεδο ζωής τους, σε σημαντικό βαθμό και η ίδια η εργασία τους κατέστη αβέβαιη και λιγότερο ανταποδοτική, αλλά έχασαν και τις δικλείδες ασφαλείας που τους παρείχε το κοινωνικό κράτος. Το ίδιο, με τις ιδιομορφίες του, συνέβη στην ανατολική Ευρώπη. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στις περισσότερες χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, μετά τη διάλυσή του, το 1990, νικητές των εκλογών αναδείχτηκαν τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που είχαν μεταλλαχτεί σε σοσιαλιστικά δυτικού τύπου. Η διαφθορά τους, όμως, και η νεοφιλελεύθερη στροφή τους τα απαξίωσε γρήγορα φέρνοντας στην εξουσία τους πιο ακροδεξιούς προέδρους, όπως τον Ορμπάν στην Ουγγαρία και τον Κατσίνσκι στην Πολωνία, ακόμα και ένα βασιλιά ή ένα αστυνομικό για ηγέτη, όπως συνέβη στη Βουλγαρία.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, υπάρχει ο φόβος ότι η αυτοαπαξίωση της Αριστεράς στην Ελλάδα έχει ήδη ανοίξει το δρόμο σε ακροδεξιές προοπτικές. Πρώτο βήμα ήταν η σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής και δεύτερο, και μάλλον σημαντικότερο, η αναδόμηση της Νέας Δημοκρατίας. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, φανατικού μέχρι υστερίας υπέρ του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας, των περικοπών και των εκποιήσεων, με την καθοριστική υποστήριξη της πιο λαϊκότροπης και πιο ενσωματωμένης στο σύστημα άκρας Δεξιάς, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα στο δρόμο για τον πλήρη επανέλεγχο του καθεστώτος και την επιστροφή με περισσότερα εχέγγυα και λιγότερα βαρίδια στην ανολοκλήρωτη προσπάθεια του Σαμαρά για την άνευ όρων υποταγή της Ελλάδας στο μητροπολιτικό κέντρο. Και σ’ αυτό το σημείο, η ελληνική εκδοχή της καθεστωτικής άκρας Δεξιάς διαφέρει από της Πολωνίας ή της Ουγγαρίας, που διατηρούν κάποιες διαχωριστικές γραμμές σε σχέση με το μητροπολιτικό κέντρο σε ζητήματα εσωτερικής, ενίοτε και εξωτερικής, πολιτικής. Η εντόπια άκρα Δεξιά είναι χωρίς επιφύλαξη υποταγμένη εκουσίως στα μητροπολιτικά κέντρα, της Αμερικής και της Γερμανίας, τόσο στα ζητήματα εσωτερικής όσο και εξωτερικής πολιτικής.

Πτώση του οχυρού

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πιο ελπιδοφόρο οχύρωμα που σταματούσε την επέλαση του πιο χυδαίου και κακοφορμισμένου νεοφιλελευθερισμού. Με τη στροφή του και την ανάληψη εκ μέρους του της εφαρμογής των Μνημονίων, ξεκίνησε η απαξίωσή του. Η χρησιμότητά του για τα μητροπολιτικά κέντρα είναι μεγάλη, απρόσμενη και ανεκτίμητη. Αλλά επισφαλής. Τα μητροπολιτικά κέντρα δεν ενδίδουν τόσο εύκολα στους προσήλυτους. Γι’ αυτό θα επωφεληθούν από τη δυνατότητα που έδωσε ο νέος ΣΥΡΙΖΑ στη Δεξιά να ανασυγκροτηθεί στην επιθυμητή για τα μητροπολιτικά κέντρα κατεύθυνση. Η υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη Νέα Δημοκρατία θα αξιοποιήσει στο έπακρο την εφαρμογή των Μνημονίων από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τη δυσαρέσκεια που αυτή η εφαρμογή θα επιφέρει. Αλλά ακόμα κι αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τα Μνημόνια εφαρμόζοντας αυστηρά τη λιτότητα και απλόχερα την εκποίηση των «φιλέτων» του εθνικού πλούτου, η ύπαρξη εγκεκριμένου διαδόχου, που θα πιέζει ασφυκτικά την κυβέρνηση, διασφαλίζει αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα των κηδεμόνων. Μια πίεση που, μεταξύ άλλων, θα αναγκάζει την κυβέρνηση αφενός να μην παρεκκλίνει και αφετέρου να μην αφήνει καμία αριστερή και φιλολαϊκή φωνή προερχόμενη μέσα ή έξω από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ να ακούγεται. Είναι πολύ πιθανό, η πίεση της Δεξιάς να οδηγήσει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα πιο βαθιά στη λάσπη των Μνημονίων και μαζί μ’ αυτόν και την κοινωνία ολόκληρη, όπως γίνεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας χάσει την ηθική υπεροχή, στηριγμένος σε στελέχη αμφιβόλου ποιότητας του παλιού πολιτικού κατεστημένου, κυρίως από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, χαρακτηρισμένος πλέον ως μνημονιακός, χωρίς δεκάδες χιλιάδες αριστερούς που συναποτελούσαν σαν μέλη, ψηφοφόροι ή συνοδοιπόροι τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ σαθρός και ευάλωτος για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς και τους «φίλους» του. Μπορεί ο Παπαδημούλης, ο Κατρούγκαλος και ο Σταθάκης να είναι ικανοποιημένοι από τον ευρωπαϊσμό που επέδειξε ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ανθρωποφάγοι δανειστές και επενδυτές, με εφεδρεία τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ακονίζουν τα μαχαίρια τους με ακόμα πιο μεγάλη όρεξη.

Αναβράζων,

Γκαούρ

- See more at: http://www.e-dromos.gr/pou-tha-odhghsei-h-apaxiwsh-ths-aristeras/#sthash.773hdzhe.dpuf

ΠΑΝΑΓΡΟΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΕ ΜΝΗΜΕΣ ΚΙΛΕΛΕΡ

                                              22/1/2016 

ΣΥΣΣΩΜΟΣ Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ, ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Τη μορφή εξέγερσης προσλαμβάνουν, πλέον, οι κινητοποιήσεις του αγροτικού κόσμου σε όλη την Ελλάδα. Για πρώτη φορά, ίσως, έχει συγκροτηθεί ένα μεγάλο ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο ανάμεσα σε αγρότες, κτηνοτρόφους και αλιείς, το οποίο παίρνει δυναμικά πολιτικά χαρακτηριστικά όχι μόνο ενάντια στα κυβερνητικά αντιαγροτικά μέτρα, αλλά ταχύτατα στρέφεται κατά των μνημονίων, της κυβέρνησης και του μνημονιακού πολιτικού μπλοκ.  

Το ζητούμενο σήμερα είναι να συγκροτηθεί σιγά-σιγά μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία που να ξεκινάει από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και τα μικρομεσαία επαγγελματικά στρώματα και να φθάνει στη μικρομεσαία αγροτιά, όπου οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του συνεπούς αντιμνημονιακού τόξου θα αποκτήσουν την ηγεμονία.  

Το βέβαιον είναι ότι τα αντιασφαλιστικά, φορολογικά και αντιαγροτικά μέτρα της κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο δύσκολο, μέχρι απίθανο, να περάσουν. Η κυβέρνηση τρίζει συθέμελα. Το αστικό μπλοκ προσπαθεί να εμφανίσει ως εναλλακτική λύση έναν πολιτικό σαν τον Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος πολιτικά είναι χειρότερος από το ίδιο το μνημόνιο και αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις με ευθύνη κυρίως του ΚΚΕ παραμένουν διασπασμένες, αν όχι απέναντι.  

Αυτήν την ώρα έχει τεράστια σημασία μια σύγχρονη και ενωτική, ριζοσπαστική,αντιμνημονιακή πολιτική και προγραμματική πρόταση που θα αλλάξει τα δεδομένα και θα κινήσει δραστικά τα νήματα για ένα νέο μεγάλο νικηφόρο πολιτικο-κοινωνικό μπλοκ για την ανατροπή, την ανασυγκρότηση και την προοδευτική πορεία της χώρας.

Επεισοδιακή ήταν η πρεμιέρα των πανελλαδικών αγροτικών κινητοποιήσεων που συνοδεύτηκε με μία δυναμική πολιορκία του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, Βαγγέλη Αποστόλου, ο οποίος έμεινε «όμηρος» αγροτών και κτηνοτρόφων στο κτίριο της νομαρχίας στην Κομοτηνή.  

Η «ομηρεία» έληξε μετά τις 10 το βράδυ με την αποχώρηση των αγροτών και αφού είχε προηγηθεί επέμβαση της εισαγγελέως Πρωτοδικών.  

Την ίδια ώρα, μπλόκα έχουν στηθεί σε όλη τη χώρα και 6.000 τρακτέρ έχουν παραταχθεί σε διάφορες περιοχές.  

Στο τελωνείο του Προμαχώνα, στα σύνορα της Ελλάδας με τη Βουλγαρία, το μπλόκο που έχει στηθεί, από τις 15 Ιανουαρίου, αριθμεί περισσότερα από 1300 τρακτέρ και αγροτικά οχήματα και «αναμένονται και άλλα», όπως τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αγροτοσυνδικαλιστής, Στέργιος Λίτος.  

Επίσης, ανέφερε ότι στη γενική συνέλευση που θα γίνει, λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι, θα ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις για τη μορφή των σημερινών κινητοποιήσεων. «Το πιο πιθανό είναι να αποφασίσουμε κλείσιμο των συνόρων από τη 1 το μεσημέρι και μετά και επ' αόριστον» εκτίμησε.  

Υπό κατάληψη βρίσκεται η Εγνατία οδός στον κόμβο των Κερδυλλίων, με τον γραμματέα της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών και Κτηνοτρόφων Γιάννη Παναγή, να λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Δεν το κουνάμε από εδώ. Αντιθέτως ενισχύουμε το μπλόκο και συζητάμε και άλλου είδους κινητοποιήσεις».  

Στη διασταύρωση Κοκκινογείων προς το τελωνείο της Εξοχής, βρίσκονται παρατεταγμένα περισσότερα από 500 τρακτέρ και αγροτικά οχήματα και μετά τις 11 το πρωί θα γίνει γενική συνέλευση για να αποφασιστεί το τι μέλλει γενέσθαι. «Δεν αποκλείεται να πάμε στο τελωνείο της Εξοχής και να το κλείσουμε» είπε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών και Κτηνοτρόφων Χρήστος Γκόντιας.  

«Ραντεβού» στις 11 το πρωί στην κεντρική πλατεία του Κιλκίς, έδωσαν αγρότες και άλλοι επαγγελματικοί φορείς, και όλοι μαζί θα πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας προς την Περιφέρεια. Στη συνέχεια, θα συνεδριάσουν στο μπλόκο που έχει στηθεί επί της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Πεστριτσίου (είσοδο του Κιλκίς), προκειμένου να αποφασίσουν τι ακριβώς θα κάνουν σήμερα, όπως σημείωσε ο αγροτοσυνδικαλιστής Γιώργος Τερζής.  

Με ενίσχυση των μπλόκων τους συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις αγρότες και κτηνοτρόφοι στον κόμβοΝισελίου επί της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Βέροιας, στην είσοδο της Χαλκηδόνας – όπου πραγματοποιούνται διαρκώς συμβολικοί αποκλεισμοί – στα διόδια Μαλγάρων και στον κόμβο Μηλοτόπου Πέλλας.  

Το μπλόκο της Κουλούρας στον Νομό Ημαθίας στήνεται στην Εγνατία οδό και ήδη αριθμεί περισσότερα από 250 τρακτέρ, ενώ ενισχύεται διαρκώς και την Παρασκευή θα γίνει «κατάληψη του οδοστρώματος», όπως τόνισε ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Βέροιας Τάσος Χαλκίδης, μέλος της Πρωτοβουλίας Αγροτών.  

Σε «θέση μάχης» ήταν από το απόγευμα της Τετάρτης εκατοντάδες τρακτέρ – οι οργανωτές έκαναν λόγο για 700 – στα Τέμπη, εκατέρωθεν του οδοστρώματος, ενώ ο δρόμος δόθηκε και πάλι στην κυκλοφορία λίγο πριν τις 18:00 το απόγευμα.  

Αγρότες και κτηνοτρόφοι έχουν παρατάξει τρακτέρ στην Ορεστιάδα του Έβρου και στη Χρυσούπολη Καβάλας, στα Κοκκινόγεια και στο Νευροκόπι Δράμας.  

Οι αγρότες της Ημαθίας έχουν βγει στον κόμβο της Κουλούρας, και στο Νησέλι και στην Πέλλα, στα Γιαννιτσά και στην Παλαιά Πέλλα, ενώ δεκάδες τρακτέρ έχουν βγει και στη Χαλκηδόνα Θεσσαλονίκης.  

Οι αγρότες της Φθιώτιδας έχουν παρατάξει τα τρακτέρ στο κόμβο της Ανθήλης και εκείνοι της Βοιωτίας στη Θήβα και στον περιφερειακό της Λιβαδειάς.  

Σε έξι σημεία έχουν στηθεί μπλόκα αγροτών στην Πελοπόννησο, στην Κάτω Αχαγιά Αχαΐας, στην Αμαλιάδα Ηλείας, στο Ασπρόχωμα Μεσσηνίας και στη Μονεμβασιά.

http://www.iskra.gr/index.php

ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΚΟ (ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο Κ. ΤΣΙΠΡΑΣ) ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ (ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ)…

                                                                    22/1/16 

Του ΣΤΑΘΗ*

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σπλαχνοσκόπος για να αντιληφθεί τα σημάδια κατάρρευσης γύρω μας, Η γη τρέμει κάτω απ’ τα πόδια της κοινωνίας και του κράτους. Κάθε μέρα που ξημερώνει κακά νέα προστίθενται (καλά νέα πλέον είναι τα μη νέα) και νέα μέτρα βαραίνουν τον βίο μας.

1. Η εκπαίδευση πάσχει. Στις παλιές παθογένειες προστίθενται νέες που αποτυπώνουν την υποτέλεια στις εξωχώριες επικυρίαρχες δυνάμεις και τις εταιρείες. Το δημόσιο σύστημα υγείας αργοπεθαίνει, αφήνοντας όλο και πιο πολλούς ασθενείς χωρίς αρωγή. Η λειτουργία του επαφίεται πλέον μόνο στο φιλότιμο του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού.

2. Τα φορολογικά βάρη και οι περικοπές έχουν οδηγήσει σε στάση πληρωμών επιχειρηματιών προς επιχειρηματίες, προς το κράτος, του κράτους προς τις εταιρείες και τους πολίτες, ενώ η απλήρωτη εργασία μετατρέπεται σε επιδημία. Ταυτοχρόνως, θάλλει η «ευέλικτη απασχόληση» και η έξοδος των επιχειρήσεων από τη χώρα διογκώνεται. Την ίδια στιγμή, τίποτα στην ιταμή συμπεριφορά των τραπεζών απέναντι στους πολίτες δεν έχει αλλάξει.

3. Κανένα αναπτυξιακό πρόγραμμα πουθενά.

4. Ενα - ένα τα επαγγέλματα και μία - μία οι τάξεις βγαίνουν στον δρόμο. Επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, γεωργοί, κτηνοτρόφοι και ψαράδες, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, συνταξιούχοι -όλοι όσοι έχουν πεταχθεί στον δρόμο- βγαίνουν στους δρόμους.

5. Η κοινωνική εξαθλίωση βαθαίνει. Παιδιά προστίθενται στα παιδιά που υποσιτίζονται ή πεινούν. Η φτώχεια των νοικοκυριών θεριεύει. Η απελπισία, η κατήφεια, η θλίψη ενδημούν στα σπίτια. Οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Ουδείς γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα. Οικογένειες, σχέσεις, φιλίες διαλύονται. Ντροπή, οργή, θυμός κυκλοφορούν στους δρόμους. Ζόφος. Ανθρωποι εναντίον ανθρώπων παντού.

6. Οι «εκκρεμότητες» της κυβέρνησης με τους δανειστές-δυνάστες οξύνονται. Το Ασφαλιστικό (που φτιάχνεται σε συνθήκες κρίσης, για να κρατήσει τις συνέπειες της κρίσης ολοζώντανες και στο μέλλον) προκαλεί συζητήσεις περί όνου σκιάς (προτάσεις Κατρούγκαλου), ενώ κατευθυνόμαστε όλοι στα σαγόνια του θηρίου (προτάσεις τρόικας).

Τα εργασιακά, τα κόκκινα δάνεια, όλα βαίνουν κατά κρημνών, με μια κυβέρνηση που προσπαθεί να κρύψει κάτω απ’ το χαλί το αίμα, οδηγώντας την ίδια στην απαξίωση και τη χώρα στην άβυσσο. Την ίδια

στιγμή οι απαιτήσεις των δανειστών μεγαλώνουν, ήδη μιλούν για νέα μέτρα αξίας έως και 9 δισ. με ορίζοντα το 2018-2020, ενώ ήδη έχει αρχίσει να ακούγεται πως πρόκειται να ζητήσουν και νέα «νέα μέτρα» ακόμα μεγαλύτερου κόστους - να «κλαίνε τα παγκάκια»…

7. Ο εθνικός πλούτος κάνει φτερά. Δεν είναι μόνο οι πρωτοφανείς για κράτος εκχωρήσεις λιμένων, αεροδρομίων, υδάτων και πόρων (πλην όμως συνήθεις στα προτεκτοράτα), είναι και η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας. Για την οποίαν ο κ. Τσίπρας είχε καταγάγει τη μεγάλη νίκη (στις περίφημες 17 ώρες που μας συγκλόνισαν όλους) να μπορούμε να την ξεπουλήσουμε οι ίδιοι. Τώρα οι δανειστές προβάλλουν την απαίτηση να διεκπεραιώσουν από μόνοι τους και αυτήν τη λεηλασία. Οσα δεν φτάνει ο σμπίρος, τα φτάνει ο γκαουλάιτερ. (Προσωπικώς δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να έχει υπογράψει ακόμα και γι’ αυτό , ήδη από τότε, ο αδάμαστος Αλέξης.)

8. Οι προοπτικές της χώρας στη σχέση της με τους δανειστές-δυνάστες γίνονται όλο και πιο δυσοίωνες. Το προσφυγικό , η εθνική ασφάλεια, το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελίσσονται αναλόγως της υποτέλειας, της εξάρτησης και της αύξουσας αδυναμίας της χώρας.

9. Ταυτοχρόνως οι εξελίξεις στην Ενωση βαίνουν ακόμα πιο έντονες προς μια δυστοπία όπου υποχωρεί η αστική δημοκρατία, ο καπιταλισμός εξελίσσεται σε απροκάλυπτη οικονομική δικτατορία και ο πόλεμος σε καθημερινό εργαλείο επίλυσης (και δημιουργίας) διαφορών. Η ευρύτερη περιοχή γύρω μας αποσταθεροποιείται και οι Δυνάμεις πάνω απ’ τα κεφάλια μας αποχαλινώνονται.

10. Στο εσωτερικό ουδέν έχει αλλάξει. Η διαπλοκή καλά κρατεί, με τις υποσχέσεις για αγώνα εναντίον της να μετατρέπονται σε σχέσεις μαζί της, η διαχείριση της πραγματικότητας να παραμένει όπως πάντα επικοινωνιακή, η διοίκηση του κράτους, όπως πάντα, εχθρική για τον λαό και δουλική για τους κρατικοδίαιτους - με όλες τις υπόλοιπες παθογένειες, πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια και τα συναφή, να αναπαράγονται. Και να… ιδεολογικοποιούνται.

11. Δεν διαθέτουμε Σύνταγμα. Διαθέτουμε Μνημόνιο. Και νέο Μνημόνιο αρχίζει να ετοιμάζεται.

12. Η κυβέρνηση απαξιώνεται. Διασύροντας την Αριστερά, στο όνομα της οποίας ενεργεί ως νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά. Διαπράττει έτσι ζημιά ιστορικών διαστάσεων, και για την Ελλάδα, και για την Ευρώπη. Λύνοντας ήσσονος σημασίας αστικά προβλήματα (όπως το σύμφωνο συμβίωσης), έχει παραδώσει την εργατική τάξη κι όλους τους εργαζομένους βορά στα πολυεθνικά θηρία. Τα οποία την εξευτελίζουν καθημερινώς, με απόλαυση. Ο κ. Τσίπρας πρόκειται να πληρώσει σκληρά τοπροπατορικό αμάρτημα να φέρει τον λαό προ των πυλών, ακόμα κι αν ύστερα άνοιξε την Κερκόπορτα.

13. Πολιτική παρακμή. Παράλληλα με την αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ από το πρόγραμμά του (και από τις αρχές του, διότι αρχές που αποδεικνύονται κούφιες, αρχές δεν είναι), νέες δυνάμεις του παλιού (Ποτάμι, Λεβέντης) ήρθαν να παίξουν παιχνίδι, ενώ το βρόμικο παιχνίδι της Χρυσής Αυγής έμεινε να συνεχίζεται σε ένα γήπεδο όπου από όλες τις πολιτικές δυνάμεις παίζεται ράγκμπι, μιλάμε για ποδόσφαιρο και βλέπουμεχόκεϊ επί χόρτου.

Η κυβέρνηση Τσίπρα κατάφερε μέσα σε έναν μόνο χρόνο να ανασύρει απ’ το χρονοντούλαπο της ιστορίας, στο οποίο την έστειλε ο λαός, τη Δεξιά (και τις παραφυάδες της). Μάλιστα στο σκληρό, λόγω της ανάλγητης πολιτικής που προτείνει, πρόσωπο του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Αποσύνθεση κι επανασύνθεση του παλαιοκομματισμού της μεταπολίτευσης μέσα σε πολύ πυκνό πολιτικό χρόνο. Ο κ. Τσίπρας κατάφερε μέσα σε ένα έτος

να μετατρέψει το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» σε κάτι που μπορεί να έχει ως εναλλακτική τον κ. Μητσοτάκη κι όσα σέρνει μαζί του. Καπηλευόμενος την Αριστερά, ο κ. Τσίπρας την έκαμε χλεύη του κ. Σόιμπλε - μεγαλύτερο αμάρτημα απ’ αυτό δεν υπάρχει.

Διότι χρησιμότερη στον λαό και στην πατρίδα δύναμη απ’ την Αριστερά (κι όχι μόνον στις παρούσες συνθήκες) δεν υπάρχει. Διασύροντας την Αριστερά ο κ. Τσίπρας αφόπλισε τον λαό.

Ο κ. Τσίπρας οδηγεί την Ελλάδα απ’ το κακό, που της έκανε ο ίδιος, στο χειρότερο που θα της κάνει ο κ. Μητσοτάκης.

Συμπέρασμα. Η κυβέρνηση παραπαίει. Η Ελλάδα καταρρέει. Ενα μέρος του λαού θα συνεχίσει νααγωνίζεται. Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς (που ούτε αυτήν θα βλέπει με καλό μάτι επί μακρόν μεγάλο μέρος του λαού) γίνεται ξανά προϋπόθεση για να αντέξει η πατρίδα το κακό που την έχει βρει και εν τέλει να απαλλαγεί απ’ αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, απ’ αυτήν την έποψη, αποτελεί παρελθόν. Απ’ ότανχρεώθηκε να κάνει τη βρόμικη δουλειά για τους Επικυρίαρχους, το ζητούμενο για αυτούς είναι το ποιος θα την τελειώσει καλύτερα. Αν δεν τα καταφέρει ο κ. Τσίπρας να περάσει τα μέτρα (που, αν επιχειρούσε να περάσει ο κ. Σαμαράς, θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες), θα τα καταφέρει ο κ. Μητσοτάκης. Οι Επικυρίαρχοι έχουν πάντα λύσεις, ο λαός δεν έχει όταν εξαπατάται και αφοπλίζεται. Αυτό πέτυχαν ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και οι περί αυτόν διάκονοι. Προσωρινώς!

Διότι ο λαός, παρά την απογοήτευσή του, θα συνεχίσει να μην αντέχει τη ζωή του. Και συνεπώς η Ιστορία θα κινηθεί…

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

http://www.iskra.gr/index.php

BINTEO ΣΟΚ! Τι θυμίζει ο Παναγούλης στον Τσίπρα...

ΠΕΜΠΤΗ 21-1-2016

Ακούτε τι έλεγε ο μεγαλύτερος πολιτικός ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ της μεταπολεμικής Ελλάδας!!
Αυτό το πολιτικό ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ που ως πρωθυπουργός σήμερα είναι επικεφαλής των εθνομηδενιστών της χώρας! Είναι αυτός και η εθελόδουλη κυβέρνηση της  ψεύτικης αριστεράς!Που σήμερα εδραιώνει τη μνημονιακή πολιτική στη χώρα! Εδραιώνει τη δικτατορία των αγορών! Μια λύση υπάρχει και είναι αυτή της εδώ και τώρα  ΑΝΑΤΡΑΠΗΣ είτε ειρηνικά, είτε βίαια!!

Στάθης Παναγούλης
Βίντεο πριν τρία χρόνια...
ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...