Ο Τσίπρας είναι… ξεφτιλισμένος! - Συνέντευξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου

30 Σεπτεμβρίου 2016


 στον Γιώργο Παπαδάκη και την εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» στον ΑΝΤΕΝΝΑ




Γιώργος Παπαδάκης: Μαζί μας η Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Χαρά μας που σας έχουμε κοντά μας.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καλή σας ημέρα.

Γιώργος Παπαδάκης: Τι κάνετε;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Παλεύουμε!

Γιώργος Παπαδάκης: Έχουμε πει ότι συχνά – πυκνά θα τα λέμε. Τα είπαμε προς το τέλος της σεζόν πέρυσι, αρχή φέτος.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Με πολλή χαρά να τα λέμε.

Γιώργος Παπαδάκης: Πώς πάτε; Μια σας βλέπω στις δημοσκοπήσεις να σας βάζουν στην Βουλή, μια να σας έχουν εκτός Βουλής, οριακά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Επειδή το βάζετε το ρήμα μεταβατικό, «σας βάζουν, σας έχουν» και ο,τιδήποτε άλλο, να πούμε ότι στην Βουλή μπαίνει κανείς με την ψήφο του λαού και όχι με τα μαγειρέματα είτε των δημοσκόπων, είτε άλλων συμφερόντων. Και θέλω να σας πω, κύριε Παπαδάκη, επειδή άκουγα την συζήτηση που είχατε προηγουμένως, ότι ο λαός αυτός δεν υπομένει. Ο λαός αυτός βράζει. Έχει υποστεί…

Γιώργος Παπαδάκης: Βράζει. Δεν έχει βγει στους δρόμους, όμως. ...


Ζωή Κωνσταντοπούλου: Έχει βγει πολλές φορές στους δρόμους, όμως, και έχει κάνει πολύ μεγάλες ανατροπές. Και θα κάνει κι άλλες.

Γιώργος Παπαδάκης: Και προδόθηκε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Προδόθηκε, αλλά δεν παραδόθηκε. Θα κάνει κι άλλες ανατροπές. Θα σταθεί στα πόδια του. Νομίζω ότι οι ενδείξεις που έχουμε και από τις κινητοποιήσεις που έγιναν προχθές, με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, είναι ενδείξεις ότι αυτός ο λαός ξαναδιεκδικεί και δεν αφήνει να του πάρουν αυτό που του ανήκει: το μέλλον του, τη ζωή του, την αξιοπρέπειά του και, βέβαια, τη χώρα του.

Γιώργος Παπαδάκης: Θέλω να σας κάνω μια προσωπική ερώτηση, δεν αφορά την ζωή σας. Αφορά τον ύπνο σας. Έχετε ήσυχο ύπνο; Προσέξτε. Συμμετείχατε στον ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογές. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν ότι εμείς θα ανατρέψουμε όλα αυτά, που το πράσινο και γαλαζοπράσινο Μνημόνιο έφεραν. Μιλήσατε και δώσατε προσδοκίες, και εσείς τότε, στον ελληνικό λαό και για το διάστημα που ήσασταν στο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι που φύγατε, εξακολουθήσατε να δίνετε. Βέβαια, όταν είδατε ότι τα πράγματα αλλάζουν εσείς φύγατε. Για εκείνο το διάστημα θέλω να μου πείτε. Εκείνο το διάστημα η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία φάνηκε από την πορεία της και την θητεία της στην Βουλή ότι δεν το βάζει κάτω και τσαγανό έχει, δεν πηγαίνατε να πείτε «τι κάνετε ρε παιδιά; Γιατί υποσχόμαστε στον ελληνικό λαό πράγματα, τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε;».

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν πίστεψα ποτέ, κύριε Παπαδάκη, ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε. Ούτε τώρα αποδέχομαι, βέβαια, το παραμύθι που λέει ότι «το καημένο το παιδί τόσο μπορούσε, δεν μπόραγε», που λένε.

Γιώργος Παπαδάκης: Αναφέρεστε στον κύριο Τσίπρα;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αναφέρομαι, ναι, στον κύριο Τσίπρα. Είναι ψέμα ότι δεν μπορούσε. Είναι ψέμα ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Κάποιοι απλώς επέλεξαν την δική τους ροπή και λαγνεία για την εξουσία να την μετατρέψουν σε ένα σενάριο αδιεξόδου και μονοδρόμου. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν άλλες επιλογές και υπάρχουν άλλες επιλογές. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν αυτές οι επιλογές είναι ενεργές. Εναπόκειται στον λαό μας να διεκδικήσει να εκπροσωπείται από τους τέτοιους ανθρώπους.

Γιώργος Παπαδάκης: Επιλογές που θα μας έβγαζαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Επιλογές που θα μας έβγαζαν από το ευρώ;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας απαντήσω όπως πραγματικά το αισθάνομαι και το πιστεύω. Αυτό δεν είναι το κυρίαρχο ερώτημα. Και προσωπικά αρνούμαι να περιορίσω τα διλήμματα και τα ερωτήματα σε ένα τόσο περιχαρακωμένο πλαίσιο. Τι εννοώ; Αυτήν την στιγμή η χώρα μας και ο λαός μας υφίστανται επίθεση, με όργανα της επίθεσης αυτής κεντρικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα καθήκον και ένα δικαίωμα άμυνας και αντίστασης. Όταν σού λένε «θα πεθάνεις αν δεν υποκύψεις», δικαιούσαι και οφείλεις να αντισταθείς. Άρα, το ερώτημα «εντός, εκτός» για εμένα, και νομίζω για τους περισσότερους πολίτες, είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι εάν περιφρουρείς την Δημοκρατία. Και θα το πω πάρα πολύ καθαρά. Δεν υπάρχει τίποτε, ούτε το ευρώ, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα ή οποιοσδήποτε άλλος διεθνής οργανισμός, που υπέρκειται της Δημοκρατίας. Εάν για να έχουμε Δημοκρατία πρέπει να κάνουμε επιλογές, που μάς θέτουν σε άλλη βάση διεθνώς, αυτές τις επιλογές πρέπει να κάνουμε.

Γιώργος Παπαδάκης: Μάλιστα. Είπατε «δεν είναι ότι το παιδί δεν μπορούσε, αυτό μπορούσε να κάνει και αυτό έκανε». Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή να άλλαξε στην πορεία ο κ. Τσίπρας και βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκονται σήμερα στην Κυβέρνηση, ή το πολύ σκληρό που έχει ακουστεί, και από εσάς, ότι, ίσως, αυτήν την επιλογή την είχαν από πριν στο μυαλό τους. Εσείς πιστεύετε, δηλαδή, ότι το σχέδιο ήταν να απομακρύνει εσάς και όλους εκείνους που είχαν διαφορετική άποψη, τον κύριο Λαφαζάνη και τους υπόλοιπους από την ΛΑΕ, και να ακολουθήσει αυτήν την πολιτική; Ήταν προσχεδιασμένο, που λέει ο λαός μας;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Παπαδάκη, θα σας πω ότι θεωρώ πως είναι μάλλον περιττή αυτή η συζήτηση. Στη συνείδησή μου είναι απολύτως αποδεδειγμένο και εμπεριστατωμένο, και νομίζω και στη συνείδηση του περισσότερου κόσμου, ότι ένας Πρωθυπουργός και μία Κυβέρνηση, που σέβεται τη Δημοκρατία, την λαϊκή εντολή και την λαϊκή ετυμηγορία, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο παρά να σεβαστεί το ΟΧΙ. Η επιλογή να κάνεις το ΟΧΙ Ναι και, μάλιστα, να δρομολογήσεις αυτήν τη διαδικασία την επομένη του δημοψηφίσματος, γιατί αυτό αποδείχθηκε, είναι μία επιλογή, η οποία ερμηνεύεται μόνο εάν τεθεί υπό την σκοπιά μίας προσυμφωνημένης πορείας. Εγώ θέλω να σας παρακαλέσω, και ως εκπρόσωπο, αν θέλετε, του δημοσιογραφικού κόσμου, να πάμε πέρα από αυτό. Αυτό αποδείχθηκε. Και δεν ωφελεί τώρα να κάνουμε…

Γιώργος Παπαδάκης: Πάντως, η αιχμή σας για το προσυμφωνημένο παραμένει.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι, δεν είναι αιχμή, το λέω ευθέως.

Γιώργος Παπαδάκης: Το λέτε ευθέως, ότι ήταν προσυμφωνημένο.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Το λέω ευθέως.

Γιώργος Παπαδάκης: Βέβαια, το ερώτημα είναι γιατί να γίνει το δημοψήφισμα;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Το έχω πει και αυτό, κύριε Παπαδάκη. Κατά την άποψή μου, ήλπιζε και πίστευε ότι θα ήταν άλλο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ήθελε πίσω από ένα άλλο αποτέλεσμα να κρυφτεί. Μολονότι κάποιος που πιστεύει σε μία πολιτική αποτίναξης του μνημονιακού ζυγού, εάν έβγαινε το ΝΑΙ όφειλε να παραιτηθεί. Αυτό είναι μία άποψη που δεν την λέω τώρα, την είχα πει και τότε στον κρίσιμο χρόνο. Θέλω, όμως, να σας πω το εξής: εδώ το ζήτημα είναι άλλο. Το ζήτημα δεν είναι τι κάνει ο κύριος Τσίπρας.

Γιώργος Παπαδάκης: Τι κάνουμε τώρα;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Το ζήτημα είναι τι κάνει αυτός ο λαός, ο οποίος έχει στην διάθεσή του πάρα πολύ σημαντικά όπλα. Είναι όπλο του λαού μας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που δεν διαγράφηκε.

Γιώργος Παπαδάκης: Παρά τις δεσμεύσεις;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βεβαίως.

Γιώργος Παπαδάκης: Υπάρχουν τρία Μνημόνια, για τα οποία έχουν …

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Για τα Μνημόνια αυτά θα λογοδοτήσουν αυτοί που τα υπέγραψαν και θα λογοδοτήσουν στην Δικαιοσύνη. Ο λαός έχει δώσει την εντολή του και την ετυμηγορία του και, άρα, μπορεί να αμυνθεί σε όλες τις παραβιάσεις του ΟΧΙ του. Έχει στα χέρια του τα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που αποδεικνύουν ότι το Χρέος αυτό και δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποπληρωθεί απ’ τον λαό. Και, μάλιστα, η Επιτροπή Αλήθειας συγκροτείται τώρα και ως Σωματείο και θα συνεδριάσει στις αρχές του Νοέμβρη στην Αθήνα για πρώτη φορά, μετά από την βίαιη διάλυσή της από πλευράς του νέου Προέδρου της Βουλής και της Κυβέρνησης Τσίπρα «νούμερο δύο». Ο λαός, επίσης, έχει στην διάθεσή του το Σύνταγμα, που λέει καθαρά …

Γιώργος Παπαδάκης: Το Σύνταγμα έχει γίνει κουρέλι.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι, δεν έχει γίνει κουρέλι. Το έχουν κάνει κάποιοι κουρέλι.

Γιώργος Παπαδάκης: Το έχουμε το Σύνταγμα, αλλά δεν εφαρμόζεται.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Οι πολίτες οφείλουν να το υπερασπιστούν και οφείλουν να αμυνθούν και να αντισταθούν έναντι αυτών, οι οποίοι καταλύουν το Σύνταγμα, και μάλιστα, με βίαιους τρόπους. Βίαιοι τρόποι είναι και τα μέτρα τα οποία επιβάλλονται με αντισυνταγματικές διαδικασίες. Βίαιος τρόπος είναι και το ξεπούλημα που διενεργείται αυτήν την στιγμή. Βίαιος τρόπος είναι και οι κοινοβουλευτικοί εκβιασμοί.

Γιώργος Παπαδάκης: Αυτούς ψηφίζει ο λαός.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καθόλου δεν ψηφίζει αυτούς ο λαός. Σας θυμίζω ότι …

Γιώργος Παπαδάκης: Θυμηθείτε τι έγινε μετά το δημοψήφισμα. Θυμηθείτε τι έγινε μετά την συμφωνία που έφερε το τρίτο Μνημόνιο.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν χρειάζομαι να θυμηθώ, είναι πάρα πολύ πρόσφατα.

Γιώργος Παπαδάκης: Είχατε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τη ΝΔ στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Παπαδάκη, εγώ πραγματικά προσκαλώ όποιον διατείνεται ότι ο λαός ενέκρινε Μνημόνια ή ότι ο λαός τον ψηφίζει, να κάνει…

Γιώργος Παπαδάκης: Δεν το ισχυρίζομαι εγώ.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν σας το αποδίδω. Να κάνει τώρα εκλογές. Να κάνει ο κ. Τσίπρας εκλογές. Εμείς δικαιούμαστε και νομιμοποιούμαστε να το ζητήσουμε. Ο κ. Μητσοτάκης το ζητάει «για τα μάτια». Το ζητάει προσχηματικά.

Γιώργος Παπαδάκης: Δημοσκοπικά, όμως, φαίνεται ότι είναι πρώτος.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ποιος;

Γιώργος Παπαδάκης: Ο κ. Μητσοτάκης.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καλά, αφήστε να δούμε.

Γιώργος Παπαδάκης: Ο οποίος γιορτάζει σήμερα, επί τη ευκαιρία.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Γιατί, όπως σας έχω πει κατ’ επανάληψη, η καλύτερη δημοσκόπηση είναι στον δρόμο. Η καλύτερη δημοσκόπηση είναι κατά πρόσωπο με τους πολίτες και σας λέω, με πάρα πολλή σιγουριά, ότι κανένας από τους δύο, που σκιαμαχούν, δεν έχει να περιμένει τίποτε από τον λαό, ευτυχώς, γιατί ο λαός έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτε από εκείνους.

Γιώργος Παπαδάκης: Κυρία Κωνσταντοπούλου, θα κάνουμε μία μικρή διακοπή και όταν γυρίσουμε θέλω να μου πείτε, όχι όλο το πρόγραμμα της Πλεύσης, αλλά, εάν ο ελληνικός λαός σας δώσει τη δυνατότητα να έρθετε στην εξουσία, τι θα κάνετε την επόμενη ημέρα; Με δεδομένο ότι υπάρχουν δεσμεύσεις για 99 χρόνια, με δεδομένο ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής περιουσίας είναι δεσμευμένο…

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είναι άκυρες αυτές οι δεσμεύσεις.

Γιώργος Παπαδάκης: …με δεδομένο ότι οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται σε αυτά τα επίπεδα και είμαστε υπό επιτροπεία, θα έρθει η Βελκουλέσκου να μας πει τι θα κάνουμε. Τί θα κάνετε εσείς; Θα κάνετε επανάσταση;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πρέπει να γίνει μια επανάσταση! Αυτό δεν αμφισβητείται…

Γιώργος Παπαδάκης: Θα μας τα πείτε σε λίγο αναλυτικά και θα μας πείτε βήμα-βήμα τι πρέπει να κάνετε για να ξέρουμε κι εμείς, έτσι; Γιατί δε σας δίνεται πολλές φορές και η ευκαιρία και η δυνατότητα να μιλήσετε, κάτι τέτοιο, όμως, δε συμβαίνει σε αυτή την εκπομπή.

Γιώργος Παπαδάκης: Μαζί μας η Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου που την έχουμε με χαρά εδώ. Έχω και αρκετά ερωτήματα για εσάς και λένε το εξής: Έτσι όπως τα λέει η Κωνσταντοπούλου εμείς μπορεί να συμφωνήσουμε. Το θέμα είναι αν έχει λύσεις και αν αυτές οι λύσεις είναι εφικτές και δεν είναι μια ουτοπία για το τι θα γίνει από κει και πέρα. Όλοι, λέει, είπαμε ότι τα Μνημόνια μας έφεραν σε αυτή τη δυσχερή θέση, όλοι λέμε ότι ουσιαστικά έχουμε χάσει τη λαϊκή κυριαρχία.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι, δεν την έχουμε χάσει. Κάποιοι την παρέδωσαν. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό, κ. Παπαδάκη.

Γιώργος Παπαδάκης: Εσείς λέτε την παρέδωσαν, εγώ λέω την έχουμε χάσει διότι εκ της θέσεώς μου οφείλω –έτσι;- ..αλλά αυτά ακούγονται…

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πείτε το κι εσείς ότι την παρέδωσαν! Νομίζω ότι δεν ωφελεί να προσποιούμαστε ότι χάθηκε κάπου στο δρόμο.

Γιώργος Παπαδάκης: Λογικά θα την είχε βρει η Νικολούλη!

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάποιοι παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας κύριε Παπαδάκη, και, στο ερώτημα αν υπάρχει λύση, το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι η λύση – και αυτό έχει μια πολύ μεγάλη σημασία να γίνει αντιληπτό – η λύση είναι ο ίδιος ο λαός. Η δύναμη που έχουν οι πολίτες είναι τεράστια. Αυτή τη δύναμη πρέπει να τη συνειδητοποιήσουν και να την ενεργοποιήσουν. Γιατί αυτή τη στιγμή ένα ολόκληρο σύστημα που τρομοκρατήθηκε, κατατρομοκρατήθηκε από το δημοψήφισμα του Ιουλίου του ’15, παλεύει να τους πείσει ότι δεν έχουν δύναμη. Η δύναμη, λοιπόν, είναι στα χέρια των πολιτών. Πρέπει αυτή τους τη δύναμη να την ασκήσουν και η Πλεύση Ελευθερίας γι’ αυτό το λόγο δημιουργήθηκε.

Γιώργος Παπαδάκης: Φοβούνται τις αντιδράσεις τους. Ξέρετε τι λένε; Να γίνουμε Βενεζουέλα;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν έχω, κύριε Παπαδάκη, αυτήν την αίσθηση ότι ο λαός φοβάται. Έχω την αίσθηση ότι αποθαρρύνθηκε και απογοητεύθηκε απ’ όσα έγιναν. Δεν έχω καθόλου, μα καθόλου, την αίσθηση ότι μιλάμε για ένα φοβισμένο λαό. Το αντίθετο. Μιλάμε για ένα λαό αποφασισμένο, πολύ γενναίο –έδειξε πόσο γενναίος είναι- και απέναντι σε αυτή του τη γενναιότητα καμμία πολιτική ηγεσία δεν δικαιούται να κάνει συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και να παραδίδει τη χώρα.

Είπατε για την ΕΥΔΑΠ. Είναι σκάνδαλο να έχει υπάρξει δημοψήφισμα στην Θεσσαλονίκη όπου 98% των πολιτών ψήφισε κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, τεράστιο κεκτημένο, να υπάρχει απόφαση της Δικαιοσύνης σε ανώτατο επίπεδο, σε επίπεδο Συμβουλίου της Επικρατείας που λέει ότι η ΕΥΔΑΠ δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί ακριβώς διότι διαχειρίζεται δημόσιο αγαθό και να έρχεται μια Κυβέρνηση επιόρκων και να λέει ότι αυτήν τη δημόσια επιχείρηση και το ζωτικό αγαθό, που είναι το νερό, αυτές τις δύο δημόσιες επιχειρήσεις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, τις παραδίδω στο Λουξεμβούργο. Διότι το Υπερταμείο που συστήθηκε με το τρίτο Μνημόνιο, αυτό που καταψήφισα κι εγώ και πάρα πολλοί άλλοι, όχι αρκετοί δυστυχώς, το Υπερταμείο αυτό είναι μια Ανώνυμη Εταιρία με έδρα το Λουξεμβούργο. Εγώ, λοιπόν, θέλω να σας πω ότι στο ερώτημα «τι θα κάνετε» η απάντησή μου είναι «ό, τι χρειαστεί, ό ,τι υπάρχει και δεν υπάρχει».

Γιώργος Παπαδάκης: Ξέρετε γιατί το λέω αυτό;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι θα σας το εξηγήσω, θα το εξειδικεύσω

Γιώργος Παπαδάκης: Γιατί μπορεί οι πολίτες να θεωρούν ότι θα τεθούμε εκτός ΕΕ και επιστροφής στη δραχμή. Η επιστροφή στη δραχμή κάποιοι λένε ότι η κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη. Κάποιοι άλλοι, όμως, και με όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά επιχειρήματα..

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εγώ λέω, κύριε Παπαδάκη, ότι αυτό είναι ένα δίλημμα το οποίο με προπαγανδιστικό τρόπο επιδιώκει να διαποτίσει με φόβο τον κόσμο. Ο κόσμος, όμως, δεν φοβάται. Και κυρίως σε μία περίοδο κατά την οποία διακυβεύεται και η ίδια η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουμε το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο που κατέληξε σε Brexit, έχουμε μια σειρά από διεργασίες στις πιο παλιές χώρες της Ε.Ε.

Γιώργος Παπαδάκης: Η τραπεζική κρίση είναι χειρότερη από τη Lehman Brothers, μην το ξεχνάτε αυτό.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βεβαίως.

Γιώργος Παπαδάκης: Και λένε κάποιοι τώρα, χαριτολογώντας, προφανώς, μήπως ετοιμάζεται για Μνημόνιο η Γερμανία;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή το Μνημόνιο, μέσα από μια διαδικασία πάρα πολύ στρατηγικά σχεδιασμένη, εμφυτεύθηκε στην Ελλάδα, εξήχθη, μετεμφυτεύθηκε σε Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία και αυτή τη στιγμή εκείνο που δρομολογείται είναι να γίνει καθεστώς, όχι μόνο στην Ε.Ε. αλλά και μέσω των διατλαντικών συμφωνιών.

Γιώργος Παπαδάκης: Πως δεν το είχατε αντιληφθεί εσείς έξυπνος άνθρωπος τόσα χρόνια δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Παπαδάκη –κοιτάξτε- εγώ ξέρω ότι οι άνθρωποι που έχουν τιμή και αξιοπρέπεια δεν λένε άλλα και πιστεύουν άλλα. Άκουγα τις προάλλες τον λόγο του κ. Τσίπρα όταν πήγε στην ΕΥΔΑΠ που έλεγε “θα περάσουν πάνω από τα πτώματά μας αυτοί που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την ΕΥΔΑΠ”. Όταν το έχεις πει αυτό, πρέπει πραγματικά να είσαι εντελώς ξεφτιλισμένος, δεν μπορώ να πω άλλη λέξη, για να φτάνεις να υπογράφεις την ιδιωτικοποίηση αυτή.

Γιώργος Παπαδάκης: Ξεφτιλισμένος;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν μπορώ να πω άλλη λέξη. Δεν μπορείς να λες “θα περάσουν πάνω από το πτώμα μου…” και να υπογράφεις.

Γιώργος Παπαδάκης: Την είπατε όμως. Σκεφτείτε και την άλλη ποια θα ήταν!

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θέλω να πω το εξής εμείς θα δώσουμε τη μάχη και θα τη δώσουμε με τους πολίτες.

Την Δευτέρα ξεκινάμε μια σειρά από δημόσιες παρεμβάσεις – εκδηλώσεις με τις οποίες προωθούμε ένα νέο νομικό φορέα, που συγκροτείται υπό την αιγίδα της Πλεύσης Ελευθερίας και θα διεκδικήσει την απόδοση Δικαιοσύνης σε υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος.

Ξεκινάμε με τις Γερμανικές Οφειλές, στις 6 το απόγευμα της Δευτέρας 3 Οκτωβρίου θα γίνει η εκδήλωσή μας στη Δεξαμενή, στον κινηματογράφο Δεξαμενή, που, όπως ξέρετε, τον διαχειρίζεται το πολιτιστικό της ΕΥΔΑΠ, των εργαζομένων δηλαδή. Σε τέτοιους δημόσιους χώρους εταιριών που δρομολογούνται προς ιδιωτικοποίηση θα παρέμβουμε και θα είμαστε παρόντες. Θα κάνουμε μια δεύτερη εκδήλωση στον ΟΛΘ, στη Θεσσαλονίκη, θα κάνουμε 4 εκδηλώσεις για τις 4 υποθέσεις – κλειδιά για απόδοση Δικαιοσύνης και υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος: Γερμανικές Οφειλές, SIEMENS, ΕΛΣΤΑΤ, Χρέος. Υποθέσεις τις οποίες «πουλάει» η Κυβέρνηση και παριστάνει ότι τις υπερασπίζεται.

Γιώργος Παπαδάκης: Θα μείνω στα ερωτήματα του κόσμου. Εκείνο που θέλουν να μάθουν από εσάς, πέρα από την κριτική που ασκείτε, τη δριμύτατη –ομολογώ, το «ξεφτιλισμένος» μού έχει μείνει, μου έχει μείνει ιδιαίτερα ότι πρέπει να είναι τουλάχιστον ξεφτιλισμένος αυτός ο οποίος άλλα λέει και άλλα κάνει- είναι εάν απευθύνεστε στο θυμικό του ελληνικού λαού ξέροντας ότι είναι ένας λαός ο οποίος είναι εξοργισμένος και έτοιμος να κάνει και ακραίες, άλλες επιλογές, έχοντας χάσει το πολιτικό σύστημα την αξιοπιστία του σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό με ευθύνες όλων.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν είναι ισομερείς οι ευθύνες, κύριε Παπαδάκη.

Γιώργος Παπαδάκης: Ακόμη κι εκείνων οι οποίοι διαφοροποιήθηκαν, δηλαδή βάζω κι εσάς μέσα. Εμμέσως πλην σαφώς καταλογίζουν και σε εσάς κάποια πράγματα. Θα έπρεπε να έχετε αντιληφθεί…

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν αισθάνομαι … κοιτάξτε θα το σας πω πολύ καθαρά, δεν αισθάνομαι ότι μπορεί κανείς να βάζει στο ίδιο τσουβάλι εκείνους που υπερασπίσθηκαν και υπερασπίζονται μέχρι τέλους τις αρχές και τις δεσμεύσεις τους με εκείνους που ξεπούλησαν τα πάντα και υπογράφουν και κάνουν τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που διακήρυσσαν. Ας ανατρέξει κανείς στο τι έχει ειπωθεί από τους σημερινούς κυβερνώντες για το Ελληνικό και ας παρακολουθήσει το τί ειπώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι αξιόποινη πράξη η εκποίηση του Ελληνικού, ασυζητητί αξιόποινη. Πήγαμε στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ακριβώς για να επισημάνουμε ότι αυτοί που σήμερα υπογράφουν την παράδοσή του έχουν αναλύσει ένας προς έναν γιατί είναι μια επιζήμια δικαιοπραξία, γιατί υπονομεύεται το δημόσιο συμφέρον. Αν, λοιπόν, παρακολουθήσει κανείς τις κυβιστήσεις, τις αντιφάσεις, τις κωλοτούμπες, τις στροφές 180 μοιρών δεν μπορεί παρά να συμπεράνει ότι κάποιοι είναι απατεώνες. Αυτό, λοιπόν, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μπει στο ίδιο τσουβάλι με όσους πραγματικά πιστεύαμε και πιστεύουμε αυτά τα οποία είπαμε. Και θέλω να σας πω κάτι. Έχει μια σημασία και από εσάς και από όποιον έχει δημόσιο βήμα να επισημαίνονται οι διαφορές.

Γιατί η στρατηγική που λέει «όλοι είναι ίδιοι» είναι μια στρατηγική που ακριβώς απελπίζει τον κόσμο και δεν του επιτρέπει καθαρά να δει ότι έχει επιλογές. Εγώ, όμως, θα σας πω και κάτι άλλο: ακόμη κι αν κάποιος καταλήγει ότι κανείς δεν τον εκφράζει, κανείς δεν μπορεί να τον εκπροσωπήσει επαρκώς, τότε και πάλι οφείλει να συμμετάσχει και να διεκδικήσει να εκφράσει εκείνος τους άλλους. Εμένα αυτό ήταν που με έπεισε το 2012 να ασχοληθώ πρώτη φορά με τα κοινά, η ανάγκη, δηλαδή, να προσφέρω στη χώρα μου και να συμπληρώσω ή να αναπληρώσω αυτά που δεν έβλεπα να γίνονται από άλλους. Θέλω, κύριε Παπαδάκη, να σας πω ότι δεν μπορεί να επιτρέπουμε να γίνεται αυτή η τρομακτική σπέκουλα σε μία αξίωση, η οποία είναι ιστορικής σημασίας, είναι ηθικής αξίας, κι έχει και οικονομική διάσταση πάρα πολύ σημαντική, μιλώ για τις Γερμανικές Οφειλές. Υπάρχει πόρισμα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, από τις αρχές του ’15 που αποτιμά την αξίωση της χώρας μας σε ύψος 278 έως 340 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Γιώργος Παπαδάκης: Λύσαμε το πρόβλημα!

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, δεν μπορεί η αξίωση αυτή να παραμερίζεται, ούτε μπορεί να συμπυκνώνεται σε δεκάρικους λόγους που βγάζει ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποτιμώντας τη νοημοσύνη των ανθρώπων. Θα πάει ο κύριος Τσίπρας την Κυριακή στις 2 Οκτωβρίου να βγάλει λόγο στην Καισαριανή ότι παραδίδει το Σκοπευτήριο στο λαό. Μα στο λαό ανήκει το Σκοπευτήριο. Γιατί δεν λέει ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης της Κυβέρνησής του εδώ και 19 μήνες δεν υπογράφει για την εκτέλεση της απόφασης του Διστόμου; Γιατί δεν λέει ότι ο ίδιος δεν έχει ασκήσει καμμία αξίωση για τη διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών και μεθαύριο που υποβάλλεται και ο Προϋπολογισμός του Κράτους θα δείτε ότι και πάλι δεν θα έχει εντάξει στον Προϋπολογισμό του Κράτους αυτή την αξίωση.

Γιώργος Παπαδάκης: Κλείνοντας..

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας περιμένουμε –πριν κλείσετε- τη Δευτέρα στην στη Δεξαμενή (μετά την Καισαριανή) για να δείξουμε ότι πάλι θα κοροϊδέψει ο κύριος Τσίπρας. Θα σας περιμένουμε γιατί η αξίωση –θέλω να σας πω κύριε Παπαδάκη ρωτάτε «τι θα κάνετε, τι θα κάνετε…», αυτά που θα κάνουμε περνάνε και μέσα από τη Δικαιοσύνη, ο νομικός φορέας που φτιάχνουμε έχει αυτή ακριβώς τη διάσταση.

Γιώργος Παπαδάκης: Έχετε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι τυφλή. Και νομίζω ότι είναι γνωστό ότι είμαι από εκείνους και εκείνες που έχουν στηλιτεύσει πάρα πολλά κακώς κείμενα. Ο λαός, όμως, δεν μπορεί να ανασάνει αν δεν υπάρξει Δικαιοσύνη, αν δεν υπάρξει λογοδοσία για τα μείζονα εγκλήματα που έχουν γίνει εις βάρος του, μεταξύ των οποίων και το Μνημόνιο και αν δεν διαλευκανθούν οι μείζονες υποθέσεις διαφθοράς που κατατρύχουν τη χώρα και που, δυστυχώς, αντί να σταματήσουν, αυτή τη στιγμή πολλαπλασιάζονται. Παρακολουθούμε μια Κυβέρνηση, η οποία παίρνει μεταπτυχιακό πάνω στο μεταπτυχιακό στη διαφθορά και τη διαπλοκή. Και ενώ προηγουμένως οι εκπρόσωποί της εμφανίζονταν να εγγυώνται ότι θα πατάξουν, δήθεν, τη διαφθορά και τη διαπλοκή, σήμερα φέρνουν τροπολογίες για να καλύπτουν υπουργούς με εταιρείες off-shore και ούτω καθ’ εξής.

Γιώργος Παπαδάκης: Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε πάρα πολύ που ήσαστε μαζί μας.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σας ευχαριστώ κι εγώ.

Γιώργος Παπαδάκης: Να ευχηθούμε καλή επιτυχία στη δραστηριότητα της Πλεύσης Ελευθερίας, ένα καινούριο κόμμα. Θα συνεργαστείτε με άλλους;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα συνεργαστούμε με το λαό.

Γιώργος Παπαδάκης: Με τη ΛΑΕ ή με το λαό;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Με το λαό και τους πολίτες. Ο πρώτος μας σύμμαχος είναι ο λαός και οι πολίτες.

Γιώργος Παπαδάκης: Αυτόνομη η Πλεύση;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η Πλεύση Ελευθερίας είναι μια πολύ-πολύ δύσκολη πορεία και νομίζω ότι θα είναι μαζί μας εκείνοι που είναι έτοιμοι να δώσουν μια πολύ σκληρή μάχη.

Γιώργος Παπαδάκης: Έχετε πληροφορίες ότι μπορεί να υπάρξουν εξελίξεις, αν όχι στο κυβερνητικό στρατόπεδο, στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί να υπάρξουν αποχωρήσεις, μπορεί να υπάρξουν ανακατατάξεις…

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν έχει καμία σημασία, κύριε Παπαδάκη, γιατί τώρα πια έχει φανεί ότι όσοι παρέμειναν, παρέμειναν για την καρέκλα. Κι αν φύγουν, πάλι για την καρέκλα θα φύγουν.

Γιώργος Παπαδάκης: Να σας ευχαριστήσω παρά πολύ.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σας ευχαριστώ κι εγώ θερμά.

---------------------------------------------------------
Ορισμένες χαρακτηριστικές δηλώσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου:

-Δεν παραδέχομαι το παραμύθι »το καημένο το παιδί δε μπορούσε»

-Είναι όπλο του λαού μας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος

-To Σύνταγμα δεν είναι κουρέλι, το έχουν κάνει κάποιοι κουρέλι

-Η καλύτερη δημοσκόπηση είναι στο δρόμο!

-Δεν έχουμε χάσει την εθνική κυριαρχία, κάποιοι την παρέδωσαν.

-O λαός δεν είναι φοβισμένος είναι αποφασισμένος και γενναίος

-H απάντηση στο ερώτημα τι θα κάνουμε είναι: Ό, τι χρειαστεί!

-Δεν έχει σημασία αν κάποιοι αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι παρέμειναν, παρέμειναν για την καρέκλα.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ!

Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2016


 ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ;


ΔΗΛΩΣΗ ΣΟΚ ΤΟΥ ΝΕΟΤΑΞΙΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΗ ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ: ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ... ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ "ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ"


ΒΙΝΤΕΟ



«Θα επενδύσουμε σε νεοσύστατες επιχειρήσεις, καθιερωμένες εταιρείες, πρωτοβουλίες με κοινωνικό αντίκτυπο και επιχειρήσεις που ξεκίνησαν από μετανάστες και πρόσφυγες.

Οι επενδύσεις αυτές προορίζονται για να είναι επιτυχείς. Αλλά πρωταρχικός στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε προϊόντα και υπηρεσίες που ωφελούν πραγματικά τους μετανάστες και τις κοινότητες υποδοχής» δήλωσε ο ψευτοεβραίος σιωνιστής Σόρρος.



Με αυτή τη δήλωση σοκ από τον γνωστό νεοταξίτη τοκογλύφο Τ. Σόρρος, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον γιατί με κάθε τρόπο η ελλαδική κυβέρνηση διώχνει τις υγιείς επιχειρήσεις από την Ελλάδα. Για να ανοίξουν τον δρόμο στις επιχειρήσεις των ξένων εποικιστών που ανοίγουν και θα ανοίξουν στην Ελλάδα με την υποστήριξη του Σόρρος και του συναφιού του.

Οι νεοταξικοί κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζουν πιστά τον σχεδιασμό αυτόν. Ο ίδιος σε βίντεο που μιλά ξεκαθαρίζει ότι πρέπει να γίνει αντικατάσταση με μετανάστες αφού οι Έλληνες έχουν μείωση των γεννήσεων.






ΕΜΕΙΣ ΞΑΝΑΡΩΤΑΜΕ: ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ   ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ;  

Παγκόσμια τραπεζική κυβέρνηση



Η τράπεζα της Αμερικής "Wells Fargo" απολύει 5.300 υπαλλήλους εξαιτίας σκανδάλου. Οι υπάλληλοι εξαπάτησαν εκατομμύρια πελατών της. Αυτή είναι μια είδηση που μπορεί να είναι μην της δώσεις πολύ σημασία αλλά όμως από πίσω κρύβεται ένα τρανταχτό παράδειγμα για την "Κρίση", την "Διάσωση του τραπεζικού συστήματος", τους "Τραπεζικούς κυβερνητικούς υπαλλήλους", την "Παγκοσμιοποίηση" και τον "Εθνικισμό".

Το σκάνδαλο 
Με πάνω από 70 εκ. πελάτες και πρώτη στη λίστα με τα περισσότερα δάνεια με υποθήκες η Wells Fargo είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της Αμερικής και μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως. Μετά το σκάνδαλο που ξέσπασε για την εξαπάτηση πελατών της και που ακόμη και το CNN χαρακτήρισε ως «συγκλονιστικό» καλείται να πληρώσει πάνω από 185 εκ. δολάρια στην CFPB (Γραφείο Οικονομικής Προστασίας Καταναλωτών). Η ζημία για τους καταναλωτές – πελάτες της υπολογίζεται σε ένα ποσό πάνω από τα 5 εκ. δολάρια.
Το πρόστιμο που επιβλήθηκε είναι το μεγαλύτερο που έχει ποτέ επιβάλει η CFPB. Σύμφωνα με τις ομοσπονδιακές ρυθμιστικές αρχές της χώρας οι υπάλληλοι της τράπεζας ήδη από το 2011 εξαπατούσαν συστηματικά τους πελάτες της τράπεζας: με χορήγηση πιστωτικών καρτών και άνοιγμα νέων λογαριασμών χωρίς την συγκατάθεσή τους προκάλεσαν συστηματική συσσώρευση εκπρόθεσμων τελών για τους ανυποψίαστους πελάτες. Η τακτική περιελάμβανε και την δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών e-mail και ψεύτικων κωδικών PIN για να μπορούν οι «πελάτες» να δίνουν τις εντολές με τις τραπεζικές υπηρεσίες μέσω του διαδικτύου. Στο τελικό απολογισμό οι υπάλληλοι της τράπεζας «δημιούργησαν» 1,5 εκ. εικονικούς λογαριασμούς και «αιτήθηκαν χορήγηση» για πάνω από 565.000 πιστωτικών καρτών για πελάτες της τράπεζας που ποτέ δεν έδωσαν την έγκρισή τους.

Οι «κακοί» υπάλληλοι και η «υπεύθυνη» τράπεζα
Η πρακτική αυτή των υπαλλήλων ήταν η πιο διαδεδομένη. Φυσικά το κίνητρο πίσω από αυτή την παράνομη δραστηριότητα ήταν τα προγράμματα επιβράβευσης υπαλλήλων (μπόνους παραγωγικότητας) για την προσέλκυση νέων πελατών, τη δημιουργία νέων λογαριασμών και την πώληση προϊόντων της τραπέζης. Οι υπάλληλοι υποστηρίζουν με καταθέσεις τους ότι οι προϊστάμενοι τους πίεζαν αφόρητα για την δημιουργία νέων λογαριασμών και μια χαμηλή παραγωγικότητα θα σήμαινε και απόλυση. Η τράπεζα από μέρους της δήλωσε ότι έχει απολύσει ήδη 5.300 υπαλλήλους (το 1% του εργατικού δυναμικού της) που είχαν σχέση με την απάτη τα τελευταία χρόνια. Επίσης θέλοντας να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου δήλωσε ότι «όταν κάνουμε λάθη, εκδηλωνόμαστε δημόσια, παίρνουμε την ευθύνη και δρούμε.»
Βέβαια η δημόσια εκδήλωση ήρθε μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου από τρίτους, η ευθύνη και η δράση στόχευσε τους «κακούς» υπαλλήλους, ενώ το πρόστιμο που καλείται να πληρώσει είναι μια σταγόνα από τον ωκεανό της αξίας της που αποτιμάται σε 250δις δολάρια. Επίσης είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι υπάλληλοι που την πλήρωσαν ήταν από τους λεγόμενους κακούς: κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η τράπεζα γνώριζε τις πρακτικές τους πριν το σκάνδαλο γίνει δημόσιο αφού οι απολύσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια.
Το πιθανότερο είναι οι απολύσεις να αφορούν το σύνολο των απολύσεων γιατί είναι γνωστή η επισφάλεια της εργασίας στον τραπεζικό τομέα. Τέλος για κερασάκι στην τούρτα λίγη αριθμητική: 5.300 εργαζόμενοι επί ένα πολύ χαμηλό μέσο όρο ετήσιων απολαβών 50.000 δολαρίων (χωρίς μπόνους και αποζημιώσεις) μας δίνει την αξία του προστίμου συν 80εκ έξτρα δολάρια για κέρδος στην τράπεζα δηλαδή και πάλι ανάπτυξη!

Ο μύθος της διάσωσης μιας τράπεζας λόγω κρίσης
Η συγκεκριμένη τράπεζα πήρε με το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 ως διασωστικό πακέτο από φορολογούμενους το ποσό των 25 δις. Έκτοτε είναι από τις λίγες τράπεζες που παρουσιάζει σταθερά κέρδη. Είδαμε ότι κάποια από αυτά τα κέρδη οφείλονται στις πρακτικές των «κακών» υπαλλήλων που άρχισαν αποδεδειγμένα 3 χρόνια μετά την διάσωση. Τα άλλα κέρδη είναι από πρακτικές που ποτέ δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας κυρίως γιατί δεν υπάρχει κανείς συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των τραπεζών) για να τις κατανοήσουν.
Μιλάμε για τα τοξικά derivatives (πολύπλοκα οικονομικά παράγωγα) τα οποία κρίνονται από ιδιωτικές εταιρείες ως ασφαλή αλλά μπορεί να αποδειχθούν σαπουνόφουσκες όπως μας δίδαξε η κρίση του 2008. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η έκθεση της τράπεζας σε αυτά τα παράγωγα είναι πολύ μεγαλύτερη συγκρινόμενη με την έκθεση της στα παράγωγα που δημιούργησαν την κρίση το 2008.
Μύθος, λοιπόν, ότι λεφτά είναι πιο ασφαλή σε μια τράπεζα όταν οι τακτικές εξαπάτησης πληθαίνουν παγκοσμίως και δείχνουν ότι το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότερες είναι αφερέγγυες. Αν σκεφτούμε ότι ένα σκάνδαλο τόσο μεγάλο μπορεί να οδηγήσει πολλούς πελάτες στο να αποσύρουν τις καταθέσεις τους μπορούμε εύκολα να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι το βασικό επιχείρημα των οικονομολόγων «κάτι πολύ μεγάλο δεν γίνεται να αποτύχει» μπορεί να καταρριφθεί ξανά λίαν συντόμως.

Ποιος φταίει τελικά;
Είναι πολύ εύκολο να ρίξουμε το βάρος της ευθύνης στους «κακούς», άπληστους και ανήθικους υπαλλήλους. Εξάλλου αυτό κάνουν από την αρχή της κρίσης του 2008 όλοι οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί με την βοήθεια των ΜΜΕ και το σιγοντάρισμα των πολιτικών κομμάτων. Το μοτίβο είναι το ίδιο και εξ υπονοεί ότι το σύστημα είναι εντάξει, απλά χρειάζεται να ξεφορτωθεί όλους τους απατεώνες που εκμεταλλεύονται το σύστημα από μέσα: τους άπληστους, τους ψυχοπαθείς, τους κοκάκηδες, τους εθισμένους στον τζόγο κοκ.
Όμως οι ευθύνες του διαφθορέα είναι πάντα μεγαλύτερες από του διεφθαρμένου αφού αυτός έχει την δύναμη να διαφθείρει. Είναι σίγουρο ότι ακόμα και αν απολύαμε όλους τους υπαλλήλους παγκοσμίως και προσλαμβάναμε καινούργιους μέσα σε λίγες μέρες θα βλέπαμε τα ίδια μοτίβα συμπεριφορών. Επομένως το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα και όχι οι υπάλληλοί του.

Ο ρόλος των πολιτικών
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους πολιτικούς: Τι έχουν κάνει τα τελευταία σαράντα χρόνια; Επιτρέπουν την συγχώνευση μεγάλων τραπεζών με την λογική αν δημιουργήσεις κάτι μεγάλο αυτό αποκλείεται να αποτύχει. Υποστηρίζουν την συμμετοχή επενδυτικών τραπεζών στο χρηματιστήριο και την συγχώνευσή τους με τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο τράπεζες καταναλωτών. Επιτρέπουν την δημιουργία ολοένα και πιο πολύπλοκων οικονομικών προϊόντων, βρίσκουν σωστό το ότι αυτά δεν καταγράφονται σε κεντρικό μητρώο, και ότι είναι δύσκολο ως αδύνατο να ελεγχθούν. Δέχονται ότι οι τράπεζες πληρώνουν εταιρείες αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας για να αξιολογήσουν τα δικά τους προϊόντα και ότι ιδιωτικά λογιστικά γραφεία μπορούν να συμβουλεύουν κοκ.
Θα περίμενε κανείς σε «δημοκρατικές» χώρες ότι όταν ένα σκάνδαλο αποκαλύπτεται τότε οι πολιτικοί βγαίνουν μπροστά για να διορθώσουν την κατάσταση. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ και ιδιαίτερα με την κρίση του 2008. Οι ίδιοι οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι κάποιο άλλο κόμμα θα έκανε την διαφορά και αυτό δεν είναι απόρροια απάθειας. Είναι συνειδητοποίηση. Βλέπετε η οργουελιανή γλώσσα παρά την εκτεταμένη χρήση της δεν έχει ριζώσει ακόμα σε όλους τους ανθρώπους.
Οι «δωρεές» για την πολιτική καμπάνια ενός κόμματος είναι μια έκφραση που αντικαθιστά την λέξη διαφθορά. Επίσης οι «δεύτερες καριέρες» και οι «ομιλίες» σε οικονομικά φόρουμ πληρώνονται αδρά (η Χίλαρι Κλίντον έχει δώσει ομιλία με αμοιβή 200000 δολάρια και ας μην ξεχνάμε τον δικό μας, Γιώργο Παπανδρέου, ενώ ο Τόνι Μπλερ κερδίζει τώρα ως «σύμβουλος» τραπέζης 10 φορές περισσότερα απ’ ότι ως πρωθυπουργός, ο πρώην «σωτήρας» τραπεζών και υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας κερδίζει κάτι παραπάνω από 1 εκ. το χρόνο σε τράπεζα της Ολλανδίας). Ενώ οι ελάχιστοι τίμιοι πολιτικοί που δεν βάζουν το κόμμα πάνω από όλα δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα μόνοι τους ενάντια σε κόμμα και τα μεγαθήρια της οικονομίας.
Αυτοί είναι κυρίως οι λόγοι που οι πολιτικοί όχι μόνο δεν βάζουν φρένο στη δύναμη του οικονομικού κλάδου αλλά τρέχουν να βολευτούν εκεί μετά το τέλος της πολιτικής τους καριέρας. Όμως όταν όλα αυτά αποτελούν καθημερινές πρακτικές δεν θα έπρεπε πλέον να μιλάμε για διαφθορά. Με την διαφθορά εννοούμε ότι αντί χρηματικού ποσού ή θέσης κάνεις κάτι το οποίο αλλιώς δεν θα έκανες. Εδώ όμως το πιθανότερο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με «σύλληψη - αιχμαλωσία». Ο όρος αυτός θέλει να δηλώσει ότι τα λεφτά δεν είναι πλέον απαραίτητα επειδή ο πολιτικός, o εποπτεύων ή ο επιστήμονας πιστεύει ακράδαντα ότι ο κόσμος είναι έτσι ακριβώς όπως τον έχουν σχεδιάσει οι τράπεζες. Εξάλλου η λογική λέει ότι ακόμα και αν υπήρχαν πολιτικοί που ενδιαφέρονταν (;) για την πατρίδα τους και υποχρεώνανε τις τράπεζες σε μεγάλο έλεγχο, αυτές απλά θα έφευγαν από εκεί και παγκοσμίως δεν θα άλλαζε κάτι.
Η παγκοσμιοποίηση έχει το πλεονέκτημα σε σχέση με τις τοπικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα λειτουργούν παγκόσμια και η δύναμή τους είναι τέτοια που μπορούν να διαφθείρουν πρόσωπα, να αλλάξουν κυβερνήσεις, να εκβιάσουν κυβερνήσεις ή απλά να δημιουργήσουν πολέμους σε περιοχές που τους συμφέρει. Το πρόβλημα λοιπόν με το σύστημα είναι ότι είναι αδύνατο να ξεσκεπάσεις και να ελέγξεις τις τράπεζες. Μπορείς να θυμώσεις με το γεγονός ή να πέσεις στην παγίδα και να πεις ότι πρέπει να έχουμε μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Πάντως είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση δεν συμβαδίζει με την εθνική δημοκρατία.

Παγκοσμιοποίηση κι από την πίσω πόρτα
Εν είδη επιλόγου ας εξετάσουμε τον ρόλο της «αριστεράς» σε Ελλάδα και Ευρώπη μέσα από τα μάτια ενός τραπεζίτη. «Η αριστερά απαιτεί αλληλεγγύη από όλους σε μια χώρα, δηλαδή υψηλότερους φόρους για τους πλούσιους με τους οποίους μπορούν να στηριχτούν οι πιο αδύναμοι συμπατριώτες τους. Αλλά αυτό οδηγεί σε μια έξαρση του πατριωτικού αισθήματος του «εμείς», κάτι στο οποίο η αριστερά είναι αλλεργική. Με την εθνική ταυτότητα βάζεις από την πίσω πόρτα μέσα στην χώρα τον σωβινισμό και τον εθνικισμό με επακόλουθο φυσικά την εκμετάλλευσή του από τα φασιστικά στοιχεία. Είναι ειρωνικό ότι όλοι αυτοί οι μεταμοντέρνοι αριστεροί «διανοητές» δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι η εθνική συνείδηση είναι μια «κατασκευή», οι παραδόσεις είναι πλασματικές και ότι o «εθνικός χαρακτήρας» ένα αποκύημα της φαντασίας. Την ίδια ακριβώς αντίληψη έχει και η παγκόσμια ελίτ.»

στον Τοίχο

Πηγές: 

2)*Η δημοσιογραφική μελέτη του Ολλανδού Joris Luyendijk σε συνεργασία με την εφημερίδα Guardian της Μ. Βρετανίας η οποία διήρκησε 2 χρόνια και κατέληξε σε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ – βιβλίο με τον τίτλο: «Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια» (2015, εκδ. Wilco, Amersfoort).

Άθλιοι Φύλακες

30-9-2016

Στον κόσμο του ευρώ, του χρέους και των μνημονίων, η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και των πολιτών συνεχίζεται με αυξανόμενους και εντεινόμενους ρυθμούς. Όλο και περισσότερο, αντί να μιλάμε για σχετική εκμετάλλευση και σχετική φτώχεια των εργαζόμενων μαζών που, έτσι κι αλλιώς, είναι κανόνας στα πλαίσια του συστήματος της μισθωτής εργασίας (καπιταλισμός), μιλάμε για γενικευμένη, απόλυτη δυστυχία. Ο αριθμός των ανέργων βρίσκεται στα 2,5 εκατομμύρια, αν υπολογίσουμε και την «κρυφή» ανεργία, δηλαδή τους πραγματικούς ανέργους που δεν μπορούν να εγγραφούν στα μητρώα του ΟΑΕΔ. Ο αριθμός των αστέγων βρίσκεται στις 30,000 σύμφωνα με δήλωση της γνωστής Θεανώς, άρα δικαιούμαστε να πιστέψουμε ότι είναι πολύ μεγαλύτερος. Οι Έλληνες άστεγοι αποτελούν το 68-72% αυτού του αριθμού. 100,000 καρκινοπαθείς και άλλοι σοβαρότατα άρρωστοι δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 43% και τίποτα δεν δείχνει ότι δεν θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Παρά τις καλές θελήσεις ομάδων που προσπαθούν να εμποδίσουν πλειστηριασμούς σπιτιών, οι πλειστηριασμοί διεξάγονται κανονικά είτε με τον κλασσικό τρόπο είτε με ηλεκτρονικό. Κάθε μέρα οικογένειες πετιούνται στον δρόμο. Κάθε τόσο οικογένειες αφήνουν τα παιδιά τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και οικογενειακές ΜΚΟ, όχι για να σώσουν το εξοχικό, το Χιουντάϊ ή το Home Cinema της οικογένειας, αλλά γιατί δεν μπορούν να τους παρέχουν τροφή. Τα εθνικά προβλήματα που αφορούν στην μοίρα της εδαφικής ακεραιότητας και εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων έχουν πάρει ένα δρόμο χωρίς έλεος.
Οι στατιστικές που δείχνουν τον χαμό ανθρώπινων ζωών δεν έχουν τέλος. Οι προβλέψεις για χαμό ακόμα περισσότερων φορούν την δικαιολογημένη αλαζονεία της βεβαιότητας. Εδώ βασιλεύουν οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης.

Κάποιος, μέσα στην απόγνωσή του, θα μπορούσε να θέσει το, απελπισμένο και χωρίς νόημα, ερώτημα: μα καλά, πως επιτρέπεται να γίνονται όλα αυτά; Τι κάνει η κυβέρνηση; Η αντιπολίτευση; Η ΕΕ του «παγκόσμιου χωριού» μας; Οι «Αλληλέγγυοι»; Η «Πράξις»; Το «Χαμόγελο του παιδιού»; Οι «Γιατροί χωρίς σύνορα»; Τα «Open borders»; Οι υπόλοιπες ανθρωπιστικές ΜΚΟ; Η Διεθνής Αμνηστία; Ο Σόρος; Ο Σώρρας; Οι υπόλοιποι φίλοι των δυστυχούντων; Η εθνικόφρων Δεξιά και η πιο εθνικόφρων ακροδεξιά; Ο, από το «DNA» του, γενναιόψυχος, ξένιος Έλλην; Η φιλεύσπλαχνη, πανευλαβής Εκκλησία;Και, κυρίως, τι κάνει η, έχουσα το «ηθικό πλεονέκτημα», αντιφασιστική, αντιρατσιστική και πολυπολιτισμικόφρων Αριστερά; Που είναι οι Φύλακες, τέλος πάντων;
Ο απεγνωσμένος δεν μπορεί να δει ότι οι Φύλακες είναι πάρα πολύ απασχολημένοι. Ότι έχουν πάει παραδίπλα κι αγωνίζονται για τα «ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη». Έχουν αφιερώσει την ζωή τους στα ιδανικά του αφηρημένου «Ουμανισμού» και του συγκεκριμένου κοσμοπολιτισμού, αλλά ο τιποτένιος μελλοθάνατος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Οι μελλοθάνατοι δεν έχουν φαντασία και είναι πολύ πεζοί, χυδαίοι και - γιατί όχι; - πιθανόν ρατσιστές. Οι μελλοθάνατοι!

Η σημερινή «αριστερά» έχει χρεοκοπήσει. Όχι μόνο η μερίδα της που κυβερνά, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία της υπόλοιπης. Αν δούμε την ιστορία της θα διαπιστώσουμε ότι, ύστερα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και την προδοσία σε βάρος του Άρη Βελουχιώτη και άλλων αληθινών αγωνιστών, ύστερα από την προδοσία σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που θυσίασαν περιουσίες, οικογένειες, ελευθερία και ζωές, όλα τα σχέδιά της ήσαν μακριά από τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η ιδεολογία και η πολιτική εκείνης της αριστεράς έχουν κληροδοτηθεί με διάφορους τρόπους στην πλειοψηφία των σημερινών κομμάτων της.

Η «Αριστερά» μας  και το πολιτικό προσωπικό της – κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό – βασικά μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευσης όλα αυτά τα χρόνια, βεβαιωμένα πια, δεν κατόρθωσε να αποκτήσει βαθιές και σταθερές επαφές και ρίζες ούτε μέσα στην ελληνική εργατική τάξη, ούτε στη «φτωχομεσαία» αγροτιά (όπως λέει και το ΚΚΕ), ούτε γενικά στις πλατιές εργαζόμενες μάζες. Δεν ασχολήθηκε σοβαρά, με υπομονή κι επιμονή με τα προβλήματα τους. Ασχολήθηκε και προσπάθησε να κατοχυρώσει την ταυτότητά της με τα προβλήματα και ενδιαφέροντα του κοινωνικού της χώρου: αυτά των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.

Και σήμερα η ιδεολογία, τα προγράμματα και η πολιτική πρακτική της πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων, τάσεων κ.λπ. δεν εκφράζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα που πλήττονται από την τρέχουσα κατάσταση. Έχουν υποταχθεί πλήρως στα σχέδια και αξιώματα της παγκοσμιοποίησης και στην γερμανική πολιτική που διαμεσοποιείται με το ευρώ. Το δηλώνουν είτε δημόσια, αλλά με συγκεκαλυμμένο λόγο είτε μέσω των πολιτικών τους πρακτικών που προκαλούν και προωθούν την διάσπαση κάθε συλλογικής διαδικασίας και κάθε κοινής προσπάθειας που εκδηλώνεται ενάντια στους δολοφόνους των λαών. Έχουν στραφεί ενάντια στην κοινωνική αριστερά, δηλαδή ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας. Σήμερα, όπως έκαναν και παλιότερα, ψάχνουν να βρουν κοινωνικά ερείσματα σε εκείνα τα αλλοτριωμένα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα που αδιαφορούν για την κατάσταση των εργαζομένων και τους απασχολούν τα προβλήματα της οικολογίας, του υποκριτικού ανθρωπισμού, της κάλπικης αλληλεγγύης, των LGBT, της πολυπολιτισμικότητας, της νομιμοποίησης ή όχι των ναρκωτικών, της πολιτικής «ορθότητας» κ.λπ, κ.λπ. Τα περισσότερα αριστερά κόμματα, οι αριστερές οργανώσεις, τάσεις κ.λπ., παραγνωρίζουν ή αποκρύπτουν ότι η καμπάνια γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι έχει ενισχυθεί οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα που έχουν διαθέσει σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία, ΜΚΟ κ.λπ., με σκοπό να χαθεί κάθε ίχνος πολιτικής σκέψης από τον ελληνικό λαό, να διαλυθεί η συνοχή του, να αποτύχει κάθε υγιής προσπάθεια αποτίναξης των αλυσίδων και, τελικά, να καταστεί ανίσχυρη κάθε προσπάθεια που θα αποσκοπεί σε εξέγερση και επανάσταση.

Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, τάσεις κ.λπ. της αριστεράς αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα με μια ανήθικη, μικροαστική ηθική υποκριτικής συμπόνιας και αρνούνται πεισματικά να στραφούν με πολιτικές πρακτικές ενάντια στις αιτίες που το προκαλούν και τους κοσμοπολίτες ενόχους. Αντίθετα σαμποτάρουν με κάθε ευκαιρία και κάθε τρόπο τις δυνάμεις που αποκαλύπτουν τις συνέπειες αυτού του ζητήματος για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και που προσπαθούν να δημιουργήσουν τις διαλεκτικές προϋποθέσεις για την επίλυσή του.
Τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, τάσεις κ.λπ. της αριστεράς δεν παίρνουν σαφή θέση για τους ενόχους της συμφοράς που πλήττει τους λαούς της Μέσης Ανατολής, δεν αποκαλύπτουν με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία τους ενόχους και δεν στρέφονται ενάντια τους με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία.
Σαν αποτέλεσμα της άρνησης της αριστεράς να επιλέξει διαλεκτική λύση και δράση και, ταυτόχρονα, του πολυεπίπεδου πολέμου που έχει εξαπολυθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ενάντια στις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, δυσκολεύονται οι προσπάθειες για προοδευτική και επαναστατική δράση, επιδεινώνονται τα προβλήματα, επικρατεί ο ρατσισμός σε βάρος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και τρέφεται ο φασισμός. Η «Αριστερά» μας παραβλέπει και τις αιτίες της γιγάντωσης του φασισμού, συνεχίζει την αυτοαναφορά και τον αυτοθαυμασμό της και εκτονώνεται με τους συνηθισμένους «αντιρατσιστικούς» και «αντιφασιστικούς» βερμπαλισμούς. 
Την ίδια στιγμή οι θέσεις του ΚΚΕ για το πρόβλημα ξεκαθαρίστηκαν δημόσια από τον Γ.Γ. του. 1) Ξεκάθαρο «ναι» στην παραμονή στο ευρώ (σ.τ.Σ. με σωρό δικαιολογιών, αλιευθείσες από την προπαγάνδα της κυβέρνησης και της Δεξιάς) 2) μόνο στον σοσιαλισμό θα λυθούν τα προβλήματα. (σ.τ.Σ. μέχρι τότε, ευρωφασισμός και μούγκα). 

Σήμερα το σημείο στρατηγικής σημασίας για την εργατική τάξη και την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι η ανάπτυξη ενός μετώπου, όσο πλατύτερου γίνεται, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από το ευρώ και τα μνημόνια, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει κάθε άτομο στις εθνικές εκλογές. Σήμερα ο στόχος που εμπεριέχει και συμπυκνώνει την δυναμική κάθε επαναστατικής δράσης είναι ο στόχος για την δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου, που θα απελευθερώσει τον ελληνικό λαό από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και, με τις κατάλληλες πολιτικές, θα αναδείξει την εργατική τάξη σαν ηγεμονική-διευθυντική δύναμη της κοινωνίας. Οι προοπτικές που γεννά η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι ακριβώς ό,τι τρέμει το σύστημα της μισθωτής εργασίας μαζί με τους «αριστερούς» και δεξιούς διορθωτικούς μηχανισμούς του.

στον Τοίχο

Βλάκες ή ψεύτες;


30-9-2016
assets_large_t_420_54844599
Του Στάθη από το enikos.gr 
1. Δούλεμα δίχως όρια (καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή)…
Ελεγε ο Τσίπρας για το ενδεχόμενο Υπερταμείου, ότι η χώρα δεν έχει χάσει πόλεμο για να δεχθεί κάτι τέτοιοΤο δέχθηκε! Ο Τσίπρας. Και λοιδορείται τώρα από τον κ. Δένδια ακριβώς με την ίδια φρασεολογία. Οτι, δηλαδή, μόνον χώρες που έχουν χάσει πόλεμο (αλλά ούτε κι αυτές) δέχονται τέτοιας μορφής εποπτεία και κατοχή.
Και όταν λοιδορεί και μέμφεται ο κ. Δένδιας τον Τσίπρα (προσπαθώντας να ξεπλύνει το αίμα από τα δικά του χέρια), μέμφεται και λοιδορεί την Αριστερά. Που ο Τσίπρας έχει πάρει στον λαιμό του. Διότι απέχει ακόμα η ημέρα που στα μάτια του πολύ κόσμου ο Τσίπρας και το παρεάκι του θα έχουν αποσυνδεθεί απ’ την Αριστερά,χωρίς πια να τη μαγαρίζουν. Ομως
έως τότε θα έχουν φέρει πανηγυρικά τον κ. Μητσοτάκη στην εξουσία.
Ελεγε ο Τσίπρας ότι «το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν πουλάμε». Κι από το «δεν πουλάμε» πήγε με τη μία στο ξεπουλάμε. Από το ένα στο άλλο, μια καρέκλα δρόμος.
Ομως, η ψευτιά και η βλακεία πάνε μαζί. Είπε ο Τσίπρας για να κατευνάσει την (τρομερά) μήνιν των Οικολόγων ότι δεν θα πουλήσουν τα νερά, ότι θα τηρηθεί το Σύνταγμα! Ποιο Σύνταγμα; Των Μνημονίων; Ή μήπως
προβλέπει το ελληνικό Σύνταγμα Υπερταμεία, ήγουν Ταμεία Κατοχικά; Προβλέπει Κόφτες; Προβλέπει ασιτία; Ο Τσίπρας δεν έλεγε ότι η πρώτη πρόνοια του Συντάγματος είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του λαού στην ελευθερία, την εργασία και την ασφάλεια;
Βλαξ ή ψεύτης είναι ο κ. Τσακαλώτος όταν λέει ότι «ορισμένες εταιρείες απ’ όσες μπαίνουν στο Υπερταμείο είναι πιθανόν να ιδιωτικοποιηθούν»; Βλαξ ή ψεύτης είναι ο Τσακαλώτος όταν (διαψεύδοντας τον Τσακαλώτο) λέει την επομένη ότι οι εν λόγω εταιρείες θα είναι απρόσβλητες και ότι αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού; Τότε γιατί φτιάχθηκε το Υπερταμείο; Για πλάκα;
Προβλέπει ή δεν προβλέπει το Τρίτο Μνημόνιο πως ό,τι μπαίνει στο Υπερταμείο (όλες αυτές οι ΔΕΚΟ καθώς και 70.000 Ακίνητα του Δημοσίου) θα αποτελεί ενέχυρο για 99 χρόνια εν όψει εξόφλησης του χρέους; Προβλέπει ή δεν προβλέπει το Τρίτο Μνημόνιο ότι μέρος ή το σύνολο αυτής της περιουσίας
μπορεί να αξιοποιηθεί;
Προβλέπει το Μνημόνιο του Τσίπρα, γνωστόν και ως «όλες οι λέξεις του Συντάγματος», ότι η αξιοποίηση αυτών των αξιών μπορεί να επισυμβεί διά τηςιδιωτικοποίησης, της μετοχοποίησης, της πώλησης, της μίσθωσης, τηςπαραχώρησης, της χρήσης, της ανάθεσης, της διαχείρισης, τηςτιτλοποίησης απαιτήσεων; – τα
ξέρει αυτά ο Τσακαλώτος ή τα ελληνικά του είναι το ίδιο γελοία με τα αγγλικά του Τσίπρα;
Αν (κάνουν ότι) δεν ξέρουν, είναι βλάκες. Αν ξέρουν (και ξέρουν τι υπέγραψαν), είναι ψεύτες. Το μόνον ερώτημα που απομένει είναι αν είναι και τα δύο μαζί…
Και τέλος, τι είναι εκείνοι οι «αριστεροί» όπως η κυρία Αντα Ψαρρά στην ταλαίπωρη (από την κυρία Αννα Ψαρρά) «Εφημερίδα των Συντακτών», που
κόπτονται για το ήθος των Κουίσλιγκ εκείνων που θα αναλάβουν θέση στοΥπερταμείο ή αλλιώς Κατοχικό Ταμείο, όπως η κυρία Ολγα Χαρίτου και οι κ.κ.Γιώργος Σταμπουλής και Γιώργος Ταβλάς; Πόσο βλαξ μπορεί να είναι κάποιος όταν δεν νοιάζεται που υπάρχουν Κουίσλιγκ, αλλά κόπτεται να είναι ο Κουίσλιγκ ηθικός; Ή μήπως οι Ελληνες που θα συνεργασθούν με τους δανειστές για τη λεηλασία της λαϊκής περιουσίας είναι κάτι καλύτερο από Κουίσλιγκ ή ταγματαλήτες;
2. Επί προσωπικού, διότι δεν είναι προσωπικό.
Από τα Ντόμπερμαν της Διαπλοκής στα Κομματόσκυλα των Μνημονίων.
Προς τον κ. Δημήτρη Τρίμη, που τώρα εργάζεται στο μέρος εκείνο της « Εφημερίδας των Συντακτών» που διευθύνει η κυρία Ψαρρά – στους υπόλοιπους εκλεκτούς συναδέλφους της αγαπητής εφημερίδας τα σέβη μου και τον χαιρετισμό μου.
Κύριε Τρίμη, είναι παλιά και άθλια η μέθοδος των «Ιών» να παραθέτουνπετσοκομμένα κείμενα (ή να τα τσιτάρουν), ώστε να μπορούν ύστερα να τακανιβαλίσουν. Το ίδιο κάνατε και με το δικό μου (παρ’ ότι, γράφοντας σε ηλεκτρονική σελίδα, θα μπορούσατε με ένα link να παραπέμψετε σ’ αυτό). Θα σας συμβούλευα (αν μου επιτρέπετε) να μην αναδημοσιεύετε κείμενα έστω και πετσοκομμένα, διότι υπάρχει η πιθανότης να φωτίσουν σε κάτι όσους προσπαθείτε να στραβώσετε.
Τους χαρακτηρισμούς τούς αντιπαρέρχομαι, άλλωστε αυτήν τη φορά ήταν ήπιοι. Χρόνια τώρα εσείς και οι «Ιοί» συκοφαντείτε πλήθος αγωνιστών της Αριστεράς, ανάμεσά τους κι εμένα για εθνικιστή, αντισημίτη, εργοδοτικό, αρχαιόπληκτο, αγράμματο, μισογύνη και δεν συμμαζεύεται. Πρόβλημά σας, ζήστε με αυτό. Τώρα όμως που ήρθε στην εξουσία η Αριστερά που Γονάτισε, την υπερασπίζεσθε με νύχια και με δόντια, διότι τόσα χρόνια, μια τέτοια «Αριστερά» θέλατεΜισάνθρωπη, αποδομητική, τσιράκι του «εκσυγχρονισμού». Φοβάμαι, όμως, ότι την υπερασπίζεσθε με την ίδια επιτυχία που υπηρετήσατε ως Πρόεδρος στην ΕΣΗΕΑ, στέλνοντας την ίδια την Ενωση, καθώς και τις δυνάμεις τις Αριστεράς στο Σωματείο, στην ανυποληψία.
Επί της ουσίας τώρα. Η κυρία Αριάδνη Νούκα έστειλε μια επιστολή στην Κομισιόν για τα «κόκκινα δάνεια». Ερωτώντας, γιατί να μην μπορούν να τα εξαγοράσουν οι δανειολήπτες πριν να παραχωρηθούν σε αρπακτικά funds – μάλιστα σε τιμές υψηλότερες (οι δανειολήπτες) από τις εξευτελιστικές (των funds). Η απάντηση του κ. Γιούνκερ ήταν ότι περί αυτού δεν μερίμνησε η ελληνική κυβέρνηση. Ερωτηθείς, ο κ. Σταθάκης απάντησε ότι η διαδικασία για τα κόκκινα δάνεια έχει υπογραφεί στα μνημόνια.
Κατόπιν τούτων, η στήλη μου έθεσε το ερώτημα: τι είναι χειρότερο; να φάνε τα σπίτια των ανθρώπων τα αρπακτικά με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης ή να τα φάνε επειδή η ελληνική κυβέρνηση εκτελεί πιστά τις εντολές της Τρόικας;
Τι βρήκατε να απαντήσετε σε αυτό, κύριε Τρίμη; Οτι «ο κ. Σταθάκης διέψευσε». Μπα! Κι όταν διαψεύδει ένας υπουργός – τα σκυλιά δεμένα; Αυτήν τη δημοσιογραφία ασκείτε, κύριε πρώην Πρόεδρε της ΕΣΗΕΑ; Οταν διαψεύδει ένας υπουργός, τα σκυλιά δεμένα και τα κομματόσκυλα αμολητά;
Ομως, ας δούμε τι ακριβώς διέψευσε ο κ. Σταθάκης. Είπε απλώς ότι «το δικαίωμα του δανειολήπτη να εξαγοράσει το δάνειό του προβλέπεται από τηδεοντολογία των Τραπεζών». Από πότε η δεοντολογία των Τραπεζών (σωθήκαμε!) επέχει ισχύ νόμου, ώστε νόμος να μη χρειάζεται;
Και αν νόμος δεν χρειάζεται (διότι μάθατε να επαφίεσθε στο φιλότιμοτων Τραπεζών), γιατί οι ΑΝΕΛ δήλωσαν ότι θα φέρουν στη Βουλή «τροπολογία που να καλύπτει αυτό το κενό»; (Δημήτρης Καμμένος, στην εκπομπή του κ.Παπαδάκη.)
Και γιατί, ερωτηθείς στην ίδια εκπομπή την επόμενη μέρα, ο κ. Σταθάκης για την ενδεχόμενη τροπολογία των ΑΝΕΛ απάντησε με ένα ξερό «όχι»; Γιατί;Γιατί;
Κύριε Τρίμη, μπορείτε να υπηρετείτε όσο και όπως θέλετε τους νεόκοπους μνημονιακούς, αλλά ούτε ο Χριστός δεν αγοράζει Σπίρτζη. Μπορείτε επίσης να «αγωνίζεσθε» μαζί με τον κ. Κατρούγκαλο για να φάει η καταρρέουσα Ντόυτσε Μπανκ το Ταμείο των δημοσιογράφων όπως και τα Ταμεία όλων των κλάδων, όμως
δεν είναι λίγοι πλέον όσοι έχουν πάρει χαμπάρι τον διαβρωτικό ρόλο των «Ιών» και για την Αριστερά και για την πατρίδα. Εως τώρα μετήλθατε τη μέθοδο «συκοφαντήστε-συκοφαντήστε, κάτι θα μείνει», με μεγάλη επιτυχία. Και με την ίδια επιτυχία, εμφανίζοντας την Αριστερά ως μια μουρλοκακομοίρα του «εκσυγχρονιστικού» αποδομητισμού, τροφοδοτήσατε τη Χρυσή Αυγή. Οχι πλέον. Από το «συκοφαντήστε-συκοφαντήστε, κάτι θα μείνει», δεν θα απομείνει τίποτε και κυρίως εσείς…
Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

Η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με την Εκκλησία

30-9-2016

Το παρακάτω άρθρο είναι γραμμένο το 2.000. Τότε, με το θέμα των ταυτοτήτων, καταπιαστήκαμε, σοβαρά, με ένα ζήτημα «ταμπού» για την Αριστερά: Την Εκκλησία. 
Οι πρώτες επεξεργασίες μας πάνω σε αυτό το ζήτημα, και το παρακάτω κείμενο είναι δημοσιευμένα στο βιβλίο: «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι» 


 
Η νέα θρησκεία της παγκόσμια αγοράς θέλει την παγκόσμια ομοιομορφία: Την ισοπέδωση μέσα στην ομοιομορφία κάθε εθνικής, ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Την ισοπέδωση κάθε συλλογικότητας. Η θεότητα της νέας αυτής παγκόσμιας θρησκείας είναι ο ατομισμός, δηλαδή ο κομφορμισμός. 
Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου, δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα «μοναχικό πλήθος» πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή.


 Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εχθρικά ασυμφιλίωτη με κάθε συλλογικότητα, με κάθε τι που ενώνει τους ανθρώπους. Θέλει την κοινωνία διαιρεμένη όχι σε συλλογικές οντότητες που αντιστέκονται και αναπτύσσουν τη σκέψη και τη συνείδηση μέσω της διαπάλης των ιδεών και των οργανωμένων αγώνων, αλλά διαιρεμένη σε ανίσχυρα μεμονωμένα άτομα που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό.

 Η Νέα Τάξη είναι ασυμφιλίωτα εχθρική προς κάθε μορφή συλλογικής συνείδησης. Γι’ αυτό επιδιώκει την κατεδάφιση του έθνους-κράτους, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, της Εκκλησίας. 

Φυσικά, και η σοσιαλιστική σκέψη είναι εναντίον του έθνους-κράτους, των αστικών κομμάτων, των κρατικών συνδικάτων και της Εκκλησίας. Και εδώ ακριβώς μπερδεύονται οι φορμαλιστές του «αριστερού» λόγου. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τη «διαφορά». 


Και όμως υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ της σοσιαλιστικής παγκοσμιοποίησης και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. 
Η σοσιαλιστική σκέψη έχει ως υποκείμενο της εξέλιξης την εργατική τάξη και το λαό, δηλαδή κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες. Και, το σπουδαιότερο, το ξεπέρασμα τους έθνους-κράτους και άλλων συλλογικοτήτων το υποκαθιστά με άλλες μορφές συλλογικότητας, ανώτερες. 


Το σοσιαλιστικό κίνημα δεν αγωνίζεται για μια κοινωνία μεμονωμένων, ανταγωνιστικών ατόμων, αλλά για έναν κόσμο με ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικής συνείδησης. Για έναν κόσμο που θα έχει ως βάση το συλλογικό άτομο, τη συμμετοχή και την αυτενέργεια του λαού. 

Να γκρεμίσουμε, λοιπόν, το εθνικό κράτος που διαιρεί τους λαούς, να καταργήσουμε και την Εκκλησία. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα έξωθεν διαταγμάτων. Πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των ίδιων των αγώνων του λαού, το αποτέλεσμα συλλογικής συνείδησης. Μια τέτοια συλλογική κοινωνική διαδικασία προωθεί την κοινωνία και τον άνθρωπο σε ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικότητας. Μορφές που κρατούν όλα τα θετικά στοιχεία της παράδοσης, που ενώνουν τους ανθρώπους, μορφές που κρατούν όλες τις κατακτήσεις της συλλογικότητας της ανθρώπινης Ιστορίας, όλον τον πλούτο της πολιτιστικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας. 


Όταν όλα αυτά απειλούνται για να μετατραπεί ο άνθρωπος σε αγέλη και να ριχτεί στα έσχατα όρια της ταπείνωσης και της δουλικότητας, τότε είναι επαναστατικό να υπερασπιζόμαστε το έθνος-κράτος, ακόμα και την Εκκλησία, ακριβώς γιατί έχουν ενσωματώσει κάποιες κατακτήσεις των συλλογικών αγώνων και αξιών της ανθρωπότητας. 
 

Όταν, π.χ., ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είχε υπό την κατοχή του την Ελλάδα, ουδείς είχε διανοηθεί να κατηγορήσει ως εθνικιστικό τον αγώνα για την υπεράσπιση του εθνικού κράτους. Σήμερα, κάθε εκδήλωση που στρέφεται εναντίον των ιμπεριαλιστών της ΟΝΕ και της «Νέας Τάξης» στιγματίζεται από τους φορμαλιστές του «προοδευτικού» και «αριστερού» λόγου ως εθνικιστική. 

Η Εκκλησία στον καπιταλισμό ήταν ταυτισμένη πλήρως με το καπιταλιστικό κράτος και έπαιζε το ρόλο της ιδεολογικής ποδηγέτησης των λαών. Ήταν η πνευματική και ηθική αγχόνη των λαών. Ως φορέας που ενσωμάτωνε μορφώματα συλλογικής συνείδησης, ιστορικές αξίες και παραδόσεις, αποτέλεσε μια ισχυρή δύναμη στην υπηρεσία του αστικού κράτους, αναχαιτιστική των εργατικών και λαϊκών αγώνων και των σοσιαλιστικών κινημάτων.


Ήταν αντιδραστική η Εκκλησία, γιατί φυλάκιζε τις συλλογικές αξίες που ενσωμάτωνε, τις απομάκρυνε από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τους λαϊκούς αγώνες, δεν επέτρεπε τον εμπλουτισμό τους από τα νέα συλλογικά λαϊκά μορφώματα, τις μετέτρεπε, με δύο λόγια, σε απολιθώματα. 

Σήμερα, η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με κάθε κοινωνικό, εθνικό και πνευματικό μόρφωμα λαϊκής συνοχής και συνείδησης συλλογικής, ακριβώς γιατί αποτελούν κύτταρα κοινωνικής αντίστασης στην ισοπεδωτική ομοιομορφία που θέλει να επιβάλει.


Γίνεται φανερό ότι η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη και με την Εκκλησία, γιατί είναι φορέας συλλογικότητας. 


 Συνεπώς, στη σύγκρουση Εκκλησίας και Νέας Τάξης δεν μπορεί κανείς να είναι με τη Νέα Τάξη. Φυσικά δεν υπερασπίζεται το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Υπερασπίζεται, όμως, τις συλλογικές μορφές συνείδησης, τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και τις αξίες της αλληλεγγύης και της ενότητας των ανθρώπων που ενσωματώνει η Εκκλησία: Όλα δηλαδή τα φύτρα αντίστασης, συνοχής και ενότητας του λαού κατά του εφιάλτη της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας… 

ΡΕΣΑΛΤΟ - Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης