Κυπριακό: Το σκιάχτρο των συνεπειών από ένα νέο Όχι

5 Νοεμβρίου 2016 

Του Σωτήρη Δημόπουλου 

Ούτε οι βαρύγδουπες και γλυκερές δηλώσεις των εμπλεκομένων παραγόντων, ούτε το ειδυλλιακό ελβετικό τοπίο του Mont Pelerin μπορούν να αποκρύψουν τη σκληρή αλήθεια για την κατρακύλα του Κυπριακού. Η επιτηδευμένη σκηνοθεσία, υπό τις οδηγίες των υπερατλαντικών «φίλων» μας, δεν είναι, από μόνη της ικανή να υπνωτίσει τον ελληνισμό της Κύπρου, που είναι ο πραγματικός στόχος της κακοπαιγμένης παράστασης, για να σερβιριστεί το σχέδιο Ανάν σε τρισχειρότερη μορφή. Γιατί, ακόμη κι αν κάποιος καλόπιστος είχε διάθεση να πειστεί από την καθημερινή υποβολή τεχνητής αισιοδοξίας, οι συνεχείς απειλητικοί βρυχηθμοί του Ερντογάν, τον κάνουν τουλάχιστον καχύποπτο.

Ο σουλτάνος της Άγκυρας κινείται πλέον εκτός ορίων και δεν προσπαθεί καν να καμουφλάρει τους σκοπούς του. Ανοιχτά διεκδικεί την επανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μη αρκούμενος σε παραληρηματικά οράματα, αλλά με σχέδιο και θρασύτητα τα υλοποιεί.

• Έχει εισβάλει στη Συρία, όχι μόνον για να ακυρώσει την ένωση των κουρδικών καντονιών, αλλά και να διεκδικήσει όσα μπορεί περισσότερα, ακόμη και το Χαλέπι, τμήμα και αυτό της «οθωμανικής καρδιάς» του, όπως δημοσίως εκμυστηρεύτηκε. Ήδη προχωρά στην κατασκευή αεροδρομίου, σύμφωνα με τη λιβανέζικη εφημερίδα As Safir, στην κωμόπολη Al-Rai, η οποία κατοικείται κυρίως από Τουρκομάνους.
• Στο Ιράκ, πάλι με το πρόσχημα της προστασίας των Τουρκομάνων –τι μας θυμίζει, άραγε, αυτό;-, έχει ήδη δημιουργήσει ισχυρή στρατιωτική βάση στη Bashiqa, ενώ συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα, για να μην μείνει πίσω στο μοίρασμα της Μοσούλης –μια ακόμη πρώην οθωμανική πόλη που νοσταλγεί.
• Προς δυσμάς, η διεκδίκηση του Αιγαίου και των ελληνικών νησιών συνιστά καθημερινή πρακτική. Με λόγια και πράξεις, με μη αναγνώριση της συνθήκης της Λωζάνης, με ΝΟΤΑΜ και NAVTEX, με παραβάσεις και παραβιάσεις, με εκδίωξη ακόμη και σκαφών που κάνουν επιστημονικές έρευνες, όπως πριν λίγες ημέρες στο Καστελόριζο, αμφισβητεί συνολικά την ελληνική κυριαρχία. Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, ήλθε και η νέα παραγγελία, για δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη πέμπτης γενιάς F35, από τις ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι από απέναντι ετοιμάζονται για κάτι μεγάλο, που θα αλλάξει ριζικά το status, και όχι αποκλειστικά στη θάλασσα του Αιγαίου.
• Στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο πόλεμος κατά των Κούρδων και των αντιφρονούντων συνεχίζεται αδιάκοπα. Λαμβάνουν χώρα συλλήψεις και φυλακίσεις δημάρχων, όπως στο Ντιγιαρμπακίρ, και δημοσιογράφων, όπως της «Τζουμχουριέτ». Συνολικά, από την επαύριον του αποτυχημένου πραξικοπήματος, 170 μέσα ενημέρωσης έχουν κλείσει και 105 δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί. Όσο για το κράτος δικαίου και τις ευρωπαϊκές συστάσεις η ισλαμιστική τουρκική ηγεσία τα γράφει στα «παλιά της υποδήματα» και δεν το κρύβει, όπως το είπε και ο Γιλντιρίμ.

Και αναρωτιέσαι εσύ ο αφελής, πώς είναι δυνατόν αυτή η αρπακτική Τουρκία, μια χώρα σε παροξυσμό, σε κρίση μεγαλοϊδεατισμού, στο κατώφλι του ολοκληρωτισμού, να συναινέσει σε όποια «δίκαιη» επίλυση του Κυπριακού; Η υπόθεση ασφαλώς να αποφασίζει έστω και κατ΄ ελάχιστον μόνος του ο Ακιντζί απορρίπτεται ως, τουλάχιστον, γελοία. Όταν, λοιπόν, αυτοί που διατείνονται urbi et orbe ότι τα πρώην εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που απελευθερώθηκαν από τη καταθλιπτική δουλεία και το σκοταδισμό αιώνων με επαναστάσεις και ποταμούς αίματος, θα πρέπει να επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση, είναι δυνατόν να επιτρέψουν στην μικρή Κύπρο να ταξιδέψει μόνη της στον κόσμο της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας; Αυτό δεν συνιστά πλέον ψευδαίσθηση, αλλά παθολογικού τύπου παραίσθηση!

Ως εκ τούτου, είναι βέβαιο ότι, στο τέλος της ημέρας, είτε οι συνομιλίες θα καταρρεύσουν γιατί είναι δύσκολο να εμφανιστεί προς τον λαό της Κύπρου ένα τέτοιο έκτρωμα που επιβάλουν οι Τούρκοι, είτε αν τεθεί, τελικώς, με άνωθεν αφόρητες πιέσεις, σε δημοψήφισμα, λογικά θα εισπράξει ένα μεγαλοπρεπές Όχι. Επειδή, όμως, υπάρχει πάντα το «μεγάλο σχέδιο» και τα πολυσύνθετα συμφέροντα προσδοκούν γεωπολιτικά και οικονομικά κέρδη από την «πώληση» της Κύπρου, θα το παλέψουν μέχρι τέλους. Έτσι είναι επίσης βέβαιο ότι η «επιχείρηση αισιοδοξία» θα αντικατασταθεί από την «επιχείρηση τρομοκρατία». Κι αυτή θα έχει δύο σκέλη. Το ένα θα αφορά την τουρκική απειλή και το δεύτερο τον διεθνή παράγοντα. Συγκεκριμένα:

Α. Το στοιχείο του τουρκικού αναθεωρητισμού θα μεταβληθεί σε στοιχείο συνηγορίας στην λύση-κόλαφο που θα προταθεί. Κοντολογίς, θα υποστηριχθεί ότι εάν σήμερα δεν αποδεχθεί ο Κύπριος την αυτοκτονία του, τότε αύριο θα τον εξοντώσει ο Τούρκος. Δηλαδή, αν δεν πάρεις το πακέτο που σου προσφέρουμε, με τουρκικό στρατό που θα μείνει μέχρι να (μην) φύγει, με εκ περιτροπής προεδρία, με ελάχιστα επιστραφέντα εδάφη, με ανύπαρκτη κυριαρχία, με μη λειτουργικό σύστημα, και πάντοτε με την υψηλή εποπτεία της Άγκυρας, η Τουρκία θα κατακλύσει με εποίκους τα κατεχόμενα τα οποία θα χαθούν δια παντός.

Πρόκειται, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν, για έναν ψευδή εκβιασμό. Όχι γιατί ο Ερντογάν δεν μπορεί να μετατρέψει και επισήμως τα κατεχόμενα σε βιλαέτι της Τουρκίας, όπως είναι de facto σήμερα. Αλλά, διότι ο προφανής στόχος της τουρκικής πολιτικής μετά το 1974 είναι ο έλεγχος όλου του νησιού. Το πρόβλημα της Άγκυρας είναι μια πραγματικά ανεξάρτητη Κύπρος, γιατί συνιστά μια μόνιμη αμφισβήτηση του οθωμανισμού, μια νησίδα ελεύθερου ελληνισμού στην ανατολική Μεσόγειο. Το μόνο επομένως που αναμένουν και για το οποίο επιμένουν είναι να ανοίξει η κερκόπορτα, δηλαδή η κατάλυση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Β. Αλλά και το κόστος του Όχι, από την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, είναι ένα στην ουσία ένα «σκιάχτρο». Η κατάσταση φαίνεται μάλιστα λιγότερη πιεστική, απ’ αυτήν τουλάχιστον την άποψη, και από το 2004. Και τότε προειδοποιούσαν για τις επερχόμενες ημέρες της αποκαλύψεως, ως συνέπεια του Όχι.  Η απειλή αυτή τώρα είναι εντελώς κενή περιεχομένου, γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει άρδην μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια Τότε, υπήρχε ακόμη μια σχεδόν αναμφισβήτητη αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία∙ μια Ευρωπαϊκή Ένωση οικονομικά ακμάζουσα και πολιτικά συμπαγής∙ η Ρωσία και η Κίνα, παρά την ανοδική τους πορεία, δεν είχαν πρωτεύοντα ρόλο στα διεθνή πράγματα.

Σήμερα η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ βρίσκεται σε υποχώρηση και σε αμφισβήτηση. Ακόμη και στο εσωτερικό τους διεξάγεται ένα σκληρός πολιτικός αγώνας, που άπτεται της ίδιας τη φυσιογνωμίας της χώρας. Το τι θα συμβεί, θα φανεί από το αποτέλεσμα των εκλογών. Εν πάση περιπτώσει, όμως, θα έχουμε μια νέα ηγεσία, με νέα ιεραρχία και ίσως και διαφοροποιημένες προτεραιότητες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, κι ενώ ήδη η Μ. Βρετανία βρίσκεται σε διαδικασία αποχώρησης, σπαράσσεται από εσωτερικές αντιθέσεις. Κάθε χώρα βρίσκεται σε διαφορετική αφετηρία προσέγγισης των διαφόρων ζητημάτων, για το μεταναστευτικό, την οικονομία, τις σχέσεις με τη Ρωσία κ.λπ.

Η Ρωσία, η οποία είναι παραδοσιακά πλησίον της Κύπρου, με δικά της οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα στο νησί, βρίσκεται πλέον με ισχυρότατη δύναμη πυρός στη Συρία και στην ανατολική Μεσόγειο. Η παρούσα συνεργασία Μόσχας-Άγκυρας δεν είναι μια στρατηγική συμμαχία, αλλά μια επί μέρους προσέγγιση. Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει καμία ταύτιση με τις επεκτατικές βλέψεις του Ερντογάν προς την Κύπρο και την Ελλάδα. Όπως σίγουρο είναι ότι και μετά από ένα νέο Όχι, η Ρωσία θα είναι εδώ, με τον ίδιο τρόπο που είναι και τώρα.

Το ίδιο θα λέγαμε και με την Κίνα. Η πολιτική του Πεκίνου, που προωθεί μια μόνιμη οικονομική δραστηριότητα στο νησί, στο πλαίσιο της διείσδυσής του στην ευρύτερη περιοχή, δεν θα αλλάξει μετά το Όχι.

Ακόμη και το Ισραήλ, που έχει οπωσδήποτε άμεσο συμφέρον από μια λύση ώστε να προχωρήσει ο αγωγός φυσικού αερίου από τα κοιτάσματά του προς τη Τουρκία, είναι υποχρεωμένο να αποδεχθεί το αποτέλεσμα του Όχι και να αναπροσαρμόσει το σχεδιασμό του. Γιατί το Τελ Αβίβ σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί μια «τουρκική Κύπρο», και επιπλέον γνωρίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα παραμείνει εσαεί μια χρήσιμη συμμαχική χώρα, σε μια επικίνδυνη για το ίδιο γειτονιά.

Θα υπάρξουν, οπωσδήποτε, και αυτοί που θα πικραθούν, όπως η κα Νούλαντ, ο κ. Έιντε, ο βρετανικός παράγων και κάποιοι ακόμη. Αλλά, δεν πειράζει, θα το ξεπεράσουν…

 http://ardin-rixi.gr/

Το αδιέξοδο με το δημόσιο χρέος

 5-11-2016

Δημοσίευση: Φύλλο 331 - 28/10/2016

         

Το 2010 η χώρα μας χρωστούσε 137 δισ. ευρώ τα οποία, μετά από 3 μνημόνια με ολέθριες συνέπειες για το λαό και την οικονομία, ανήλθαν σε 328 δισ. ευρώ το 2016

Του Παύλου Δερμενάκη

Η συζήτηση για το θέμα της ελάφρυνσης ή όχι του χρέους από τους δανειστές καλά κρατεί. Η κυβέρνηση «αγωνίζεται» για την ελάφρυνση, με βοήθειες επί του θέματος από τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ, απέναντι στα συνεχή «όχι» της γερμανικής πλευράς ή αλλιώς της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. Πόσο, όμως, έχει νόημα η ελάφρυνση του χρέους που, στην πράξη, σημαίνει απλώς αναδιάρθρωση με επιμήκυνση των πληρωμών, δηλαδή να πληρώσουν το χρέος οι επόμενες γενιές, και κάποιες μικρές βελτιώσεις στα επιτόκια. Η εξέλιξη του χρέους από το 2010 και μετά είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική…

Το ελληνικό δημόσιο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης στις 30/6/2010, τη στιγμή της έναρξης των μνημονίων, ήταν 317 δισ. € και αντιστοιχούσε σε 140,2% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με το τελευταίο δελτίο δημοσίου χρέους του υπουργείου Οικονομικών στις 30/6/2016 το χρέος ήταν 328 δισ. € και αντιστοιχούσε σε 188,5% του ΑΕΠ. Δηλαδή, μετά: α) από 3 μνημόνια που επέφεραν σε βάρος του λαού ένα σωρευτικό ετήσιο σύνολο μέτρων 30 δισ. €, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και β) τη μερική διαγραφή χρέους (το γνωστό ως PSI του 2012) το χρέος βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο από εκεί που ξεκίνησε.

Συνεπώς, το σύνολο της πολιτικής που επιβλήθηκε από τους δανειστές και εφάρμοσαν πειθήνια όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά το επιδείνωσε. Εκτός, όμως, από την επιδείνωση του χρέους οι συνολικές συνέπειες στο λαό και την οικονομία είναι ολέθριες: Μείωση του ΑΕΠ κατά 30%, μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος για το λαό κατά 40%, ενώ ακόμα δεν έχουμε δει τον «πάτο του βαρελιού».

Οι ζημιές από το PSI

Να σημειώσουμε ότι το λεγόμενο PSI, σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονταν τότε κυβέρνηση και δανειστές, επέφερε μείωση του χρέους κατά 105 δισ. €. Στην πράξη αυτό που έγινε ήταν ένα μικρό όφελος της τάξης των 30 δισ. €, ενώ παράλληλα α) μηδενίστηκαν τα κεφάλαια των τραπεζών, τις οποίες πλήρωσε ο λαός με την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των 40,2 δισ. € που καταγράφηκαν στο χρέος, β) οι οργανισμοί κοινωνικοί ασφάλισης έχασαν περί τα 15 δισ. € και γ) εξανεμίστηκαν οι επενδύσεις των μικρο-ομολογιούχων.

Με βάση τα παραπάνω δεν χρειάζεται κάποιος να είναι γνώστης της οικονομικής επιστήμης για να κατανοήσει αυτό που αρκετοί φωνάζουμε από την αρχή της κρίσης, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και συνεπώς μόνη λύση είναι η διαγραφή του. Και όμως με αυτό το ιστορικό, μέτρων και εξέλιξης του χρέους, η κυβέρνηση ζητά απλά την ελάφρυνση του για να γίνει βιώσιμο, έχοντας ξεχάσει τα όσα έλεγε ως αντιπολίτευση περί «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Άκρατος καιροσκοπισμός την υπηρεσία της επικοινωνιακής προπαγάνδας.

Επιμήκυνση με σταθερά επιτόκια

Εμβαθύνοντας, δε, στο τι ετοιμάζουν να μας σερβίρουν ως επιτυχία, αν αυτό επιτευχθεί μέχρι το τέλος του έτους, προκύπτουν τα ακόλουθα βραχυπρόθεσμα μέτρα που βασίζονται στις αποφάσεις του Eurogroup της 24/5/2016: α) Μικρή επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων κατά 4,5 χρόνια (από 28 σε 32,5) με τη μεταφορά στα τελευταία 4,5 έτη κάποιων μεγάλων δόσεων στην ενδιάμεση περίοδο. β) Με την αξιοποίηση παραγώγων που θα εκδόσει ο ESM θα διασφαλιστούν τα επιτόκια (hedging) σε όλη τη διάρκεια του δανείου της Ελλάδας από τον ESM και θα παραμείνουν σταθερά αντί για κυμαινόμενα. γ) Βελτιώσεις στην αυξημένη για το 2017 δαπάνη τόκων.

Μεσοπρόθεσμα (μετά το τέλος Αυγούστου 2018), προβλέπεται η δυνατότητα να αξιοποιηθούν τα κέρδη, από το 2017 και μετά, από τα ελληνικά ομόλογα που θα κατέχουν η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες, για τη μερική αποπληρωμή δανείων εκτός του ESM. Να σημειώσουμε εδώ, ότι τα κέρδη αυτά ενώ έπρεπε να αποδίδονται στη χώρα, σύμφωνα με τη σχετική απόφαση του 2012, παρακρατήθηκαν τα τελευταία 3 χρόνια.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, στο πλαίσιο του κλεισίματος της πρώτης αξιολόγησης με κάθε κόστος, συμφώνησε α) στη μη επιστροφή τους στην Ελλάδα, χαρίζοντας στους δανειστές 8 δις. € που έπρεπε ήδη να έχουν αποδοθεί στη χώρα, β) ομοίως τους χάρισε τα αντίστοιχα κέρδη μέχρι το τέλος 2016, και γ) τα σχετικά κέρδη από το 2017 και μετά να μεταφερθούν σε ειδικό αποθεματικό με την «προσδοκία να εφαρμοστεί πιθανή δέσμη μέτρων μετά την επιτυχή εφαρμογή» του τρίτου μνημονίου για «να μειωθούν οι μελλοντικές ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες» της χώρας. Και όλα αυτά μετά την «επικαιροποιημένη ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους από τους θεσμούς, στο τέλος του προγράμματος» (Αύγουστος 2018). Δηλαδή συμφώνησε για τη χρήση τους, μόνο για τα κέρδη από το 2017 και μετά, σε μια αμφίβολη διαδικασία όσον αφορά τα ενδεχόμενα οφέλη της χώρας.

Τεχνάσματα αντί πολιτικού χρόνου

Όπως είναι φυσικό, με τα μέτρα αυτά το χρέος δεν γίνεται βιώσιμο. Απλώς κάποιοι, σε Ελλάδα και Ε.Ε., προσπαθούν να κερδίσουν πολιτικό χρόνο με τη χρήση τεχνασμάτων. Όμως ακόμα και αυτά είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να επιτευχθούν, καθώς υπάρχουν αρκετοί αστάθμητοι παράγοντες όπως π.χ. η αναμενόμενη αύξηση των αμερικανικών επιτοκίων και οι επιπτώσεις τους που μπορεί να δημιουργήσουν σημαντικά προβλήματα στο hedging από τον ESM.

Και μετά από όλα αυτά, στο βάθος… υπάρχει η γερμανική «πρόταση» όπως την περιέγραψε πρόσφατα η Süddeutsche Zeitung. Όταν θα «αδειάσουν τα ταμεία στην Ελλάδα» τότε «η Γερμανία και οι άλλες χώρες του ευρώ θα βρεθούν ενώπιον του προβλήματος, αν θα χαρίσουν τα ελληνικά χρέη πολλών δισ. ευρώ». Όμως «αυτό εξαρτάται από τα ελληνικά ανταλλάγματα» και ένα από αυτά, όπως το έχει περιγράψει ήδη από το καλοκαίρι 2015 ο κ. Σόιμπλε, είναι η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ. Συνεπώς θα ξαναβρεθούμε εκεί που ξεκινήσαμε με τα μνημόνια, με μία δεκαετία χαμένη, με ολοσχερώς κατεστραμμένη τη χώρα και πάμπτωχο το λαό, ενώ τα βασικά περιουσιακά στοιχεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα θα έχουν περάσει στα χέρια των ξένων.

http://www.e-dromos.gr/

Φιλικό Grexit, ολική διαγραφή χρεών

και συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή προτείνει το Ifo, το κορυφάιο Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας του Μονάχου, για την Ελλάδα.

5-11-2016

Φιλικό Grexit, ολική διαγραφή χρεών και συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή προτείνει το Ifo, το κορυφάιο Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας του Μονάχου, για την Ελλάδα. Ο καθηγητής Οικονομικών και διευθυντής εξωτερικής οικονομίας του Ινστιτούτου, Γκάμπριελ Φέλμπερμάιερ, αναφέρει ότι πολλοί στο ifo, όπως ο Πρόεδρός του Χανς Βέρνερ Ζιν αλλά και ο ίδιος, πιστεύουν ότι αυτή είναι η
μοναδική λύση στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα αλλά και την ΕΕ.

Σε συνέντευξή του Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων,η οποία έλαβε ελάχιστη ή ανύπαρκτη δημοσιότητα στην εδώ χώρα της Ευρωλωτοφαγίας, ο κορυφαίος Αυστριακός οικονομολόγος  τόνισε πως, «Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης απόφαση του 2010». Ο ίδιος όσο και άλλοι στο ifo θέτουν «το μεγάλο ερώτημα» εάν ήταν ορθό «να επιλεγεί η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ή θα ήταν καλύτερα να είχε αποχωρήσει». Η απάντησή τους είναι πως «θα ήταν καλύτερα για όλους, για τους δανειστές, ακόμα και για τις γερμανικές τράπεζες και την Ελλάδα φυσικά, ότι πρέπει να αποχωρήσει από το ευρώ, σε συνδυασμό με μια ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους όπως στην Αργεντινή».

Ο καθηγητής Φέλμπερμάιερ υποστηρίζει, ότι «αυτό το οποίο χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα πραγματικό βιώσιμο μοντέλο ώστε μετά να πείτε στην Ευρώπη: ιδού το σχέδιο για τη νέα Ελλάδα και να ζητήσετε την υποστήριξή της». Πρέπει «να πείτε πάμε πίσω στο εθνικό νόμισμα προσωρινά, διαγράψτε το χρέος μας άνευ όρων και θα εφαρμόσουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάπτυξης. Στην Ιρλανδία όπου δεν υπήρχαν οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις αυτό έγινε επί τη βάσει ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης».

Κατά την άποψη του Γκάμπριελ Φέλμπερμάιερ, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καταστροφικό, αφού αμέσως μετά ένα πρόγραμμα βοήθειας θα εξασφάλιζε «ότι δεν θα επικρατήσει το χάος στη χώρα, ώστε να μην οδηγηθούμε σε μαζική ανεργία ή έλλειψη φαρμάκων. Τότε θα δινόταν η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα νέο όραμα για την επάνοδο της χώρας στην ευρωζώνη».

Κατά τον Αυστριακό καθηγητή Οικονομίας, όσοι επιμένουν να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη το κάνουν γιατί «το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ιταλία, η Ισπανία ίσως κι η Γαλλία». «Η κατάσταση εκεί δεν είναι ακριβώς ίδια αλλά είναι κατά βάση όμοια. Ούτε γι΄ αυτούς δεν είναι το σωστό νόμισμα το ευρώ, αλλά ούτε και για τη Γερμανία είναι...», προσθέτει. 

Ο ίδιος αναφέρει ότι, «θέλουμε να καταστήσουμε την νομισματική ένωση μια ελεύθερη ένωση στην οποία να μπορεί μια χώρα μέλος, σε ορισμένες μόνο ειδικές περιπτώσεις- δεν θα είναι δηλαδή ο κανόνας- να αποχωρεί από το ευρώ, να επαναφέρει το εθνικό της νόμισμα με νέα ισοτιμία και μετά να ξαναμπεί. Απαιτείται όμως γι αυτό μια συντεταγμένη αποχώρηση και βεβαίως η επιτήρηση της διαδικασίας, ώστε η χώρα να επανέλθει στην ευρωζώνη μόνον όταν έχουν εφαρμοστεί οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

• Οι απόψεις του καθηγητή Γκάμπριελ Φέλμπερμάιερ, όπως και αυτές του Χανς Βέρνερ Ζιν, όπως από το κορυφαίο γερμανικό Ινστιτούτο Ερευνών Ifo, όπως και πολλών άλλων διαπρεπών διεθνών οικονομολόγων συμπλέουν με τις θέσεις που υποστηρίζουμε εδώ. Και επιπλέον, καταδεικνύουν ότι, η μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα όχι μόνο αποτελεί την αναγκαία λύση για την Ελλάδα αλλά και το γεγονός ότι, σε αντίθεση με την εδώ πραγματικότητα, η άποψη αυτή είναι ευρύτερα διαδομένη, προτείνεται από κορυφαία κέντρα οικονομικής σκέψης και σε τελευταία ανάλυση, σύντομα θα γίνει πραγματικότητα.
• 
  
•  http://www.drachmi5.gr/

Επίθεση εναντίον του δολαρίου

.

5-11-2016

Η πρόθεση της Ρωσίας να εκδώσει ομόλογα στο κινεζικό νόμισμα, αποτελεί αιτία πολέμου για τις Η.Π.Α. – ενώ οι φήμες περί προετοιμασίας του χρυσού ρουβλίου συνεχίζονται, αυξάνοντας την επιθετικότητα της υπερδύναμης.

.

Όταν κάποιος Έλληνας αναφέρεται στη Ρωσία θετικά συνήθως κατηγορείται, επειδή θεωρείται πως το κάνει λόγω της αδυναμίας της χώρας του – ελπίζοντας πως κάπως θα βοηθηθεί από τη δεύτερη ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη που νομίζει αυθαίρετα πως είναι φιλικά διακείμενη απέναντι στην Ελλάδα. Δυστυχώς λοιπόν δεν δίνεται η απαιτούμενη σημασία στο γεγονός ότι, η Ρωσία είναι η μοναδική χώρα που αρνείται να υποταχθεί στις Η.Π.Α., ενώ προσπαθεί να απελευθερωθεί από το σύστημα του χρέους – μέσω του οποίου μία πολύ μικρή ελίτ απομυζεί τους πάντες στον πλανήτη.

Ως εκ τούτου οι προσπάθειες της αυτές, για τις οποίες πληρώνει ένα πολύ ακριβό τίμημα (χρηματοπιστωτικές επιθέσεις των Η.Π.Α. στο νόμισμα της και αλλού, κυρώσεις εκ μέρους της Δύσης κοκ.), είναι λογικό να μας ενδιαφέρουν – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε θαυμαστές της κυβέρνησης της ή πως περιμένουμε κάποια βοήθεια εκ μέρους της, οικονομική ή/και αμυντική. Πόσο μάλλον αφού βιώνουμε μία πρωτοφανή οικονομική επίθεση, η οποία μας έχει καταδικάσει πρώτους σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές – έχοντας απολέσει την εθνική μας κυριαρχία και την ελευθερία μας, ενώ δρομολογείται η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας .

Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, η Ρωσία δήλωσε την πρόθεση της να εκδώσει για πρώτη φορά ομόλογα ύψους περί το 1 δις $ στο κινεζικό νόμισμα – αφενός μεν λόγω των κυρώσεων της Δύσης, αφετέρου για να καλύψει τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό της. Με απλά λόγια, η χώρα χρειάζεται αυτά τα χρήματα επειδή η πτώση των τιμών της ενέργειας αύξησε τα ελλείμματα της – ενώ η πρόσβαση της στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου είναι περιορισμένη, εξ αιτίας των κυρώσεων που της έχουν επιβληθεί. Το μεγάλο της πλεονέκτημα βέβαια είναι το πολύ χαμηλό δημόσιο χρέος της συγκριτικά με τον υπόλοιπο πλανήτη (γράφημα) – ενώ η συνεργασία της με την Κίνα είναι δεδομένη.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη δημοσίου χρέους της Ρωσίας σε σχέση με το ΑΕΠ της.

.

Περαιτέρω, εάν η Ρωσία εξέδιδε πράγματι ομόλογα σε γουάν, τότε θα αποδυνάμωνε το δολάριο, ως το μεγαλύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη – υπενθυμίζοντας τα εξής:

«Εάν η ποσότητα των δολαρίων στα συναλλαγματικά αποθέματα των κεντρικών τραπεζών μειωθεί, τότε το κόστος δανεισμού των Η.Π.Α. θα εκτοξευθεί στα ύψη – κάτι που, για μία χώρα με δημόσιο χρέος της τάξης των 19 τρις $ ή άνω του 100% του ΑΕΠ της, θα ήταν ίσως αδύνατον να εξυπηρετηθεί ομαλά, επιδεινώνοντας σημαντικά τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού.

Φυσικά δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς το αντίκτυπο για τις Η.Π.Α., αν και ο κ. K. Rogoff (πηγή) θεωρεί πως το προνόμιο του δολαρίου, ως αποθεματικού νομίσματος, εξοικονομεί στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα των Η.Π.Α. περί τα 100 δις $ ετησίως. Εάν λοιπόν οι κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, οι οποίες διατηρούν το 60% περίπου των αποθεματικών τους σε δολάρια, τα μειώσουν στο 50%, τότε οι Η.Π.Α. θα επιβαρύνονταν ετήσια με 20 δις $ ή με 55 έως 60 δις $, εάν η μείωση φτάσει στο 40% –  κάτι που θα προκαλούσε τεράστιες ζημίες στην υπερδύναμη«.

Από την άλλη πλευρά οι αγορές χρυσού εκ μέρους της Ρωσίας, η οποία κατέχει πλέον την 6η θέση όσον αφορά τα αποθέματα της, συνεχίζουν να τροφοδοτούν τις φήμες περί προετοιμασίας του χρυσού ρουβλίου – της σύνδεσης δηλαδή του νομίσματος της με το χρυσό σε μία εποχή που κανένα άλλο νόμισμα στον πλανήτη δεν έχει αντίκρισμα, με αποτέλεσμα να μην αναφερόμαστε πλέον σε νομίσματα αλλά σε συναλλάγματα (Fiat money).

Πόσο μάλλον όταν η ρωσική οικονομία μπορεί να είναι μεν δομικά αδύναμη, αλλά τα νομισματικά θεμέλια της είναι απολύτως στέρεα – με το μερίδιο του χρυσού στα συναλλαγματικά της αποθέματα να υπολογίζεται στο 10%. Όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, παραμένουν κάτω του -3% – ενώ το ποσοστό φτώχειας έχει μειωθεί σημαντικά, από 35% το 2001 στο 10% το 2010. Εκτός αυτού, η μεσαία της τάξη θεωρείται πως θα φτάσει το 2020 στο 86% του πληθυσμού – όταν σε ολόκληρη την υπόλοιπη Δύση συρρικνώνεται συνεχώς (πηγή: Mises Institute).

Ως εκ τούτου, η υιοθέτηση του χρυσού ρουβλίου δεν θεωρείται μόνο επιθυμητή από τη Ρωσία, αφού θα μετέτρεπε το ρούβλι σε ένα πολύ ισχυρό νόμισμα αλλά, επίσης, εφικτή – κάτι που όμως θα αποτελούσε ένα τεράστιο χτύπημα εναντίον του δολαρίου, το οποίο τυπώνει αφειδώς και χωρίς αντίκρισμα η υπερδύναμη, ήδη από το 1971. Πολύ περισσότερο εάν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και η Κίνα – με αποτέλεσμα να διασπασθεί το παγκόσμιο συναλλαγματικό σύστημα σε δύο μέρη.

Η άμεση συνέπεια για τις Η.Π.Α., οι οποίες φυσικά δεν έχουν ούτε την πρόθεση, ούτε τη δυνατότητα να πληρώσουν ποτέ τα τεράστια χρέη τους, θα ήταν ένας πολύ βαρύς πληθωρισμός – επειδή τεράστιες ποσότητες μη επιθυμητών πλέον δολαρίων θα εισέρρεαν από όλο τον κόσμο στο εσωτερικό της υπερδύναμης, πλημμυρίζοντας την αγορά της.

Εκτός αυτού, ενώ οι Η.Π.Α. μπορούν σχετικά εύκολα να προστατεύουν τα συμφέροντα τους σε έναν πλανήτη που το δολάριο είναι το βασικότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, εάν επέστρεφε ο κανόνας του χρυσού δεν θα τα κατάφερναν. Για παράδειγμα, δεν θα είχαν τη δυνατότητα να επιβάλλουν κυρώσεις και πρόστιμα στις μεγάλες τράπεζες, όταν συναλλάσσονται με κράτη που η υπερδύναμη τα έχει χαρακτηρίσει ως «παρίες» – όπως μέχρι πρόσφατα το Ιράν.

Συμπερασματικά λοιπόν, πολλές άλλες χώρες θα ήθελαν να χάσουν τα προνόμια τους οι Η.Π.Α. από το δολάριο, καθώς επίσης από την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ευχόμενες να τα καταφέρει η Ρωσία – μεταξύ των οποίων η Γερμανία που δέχεται μία τεράστια επίθεση στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα, η οποία πυροδοτήθηκε από τη Deutsche Bank.

http://www.analyst.gr/

Η αόρατη εξουσία

5-11-2016

Βιώνουμε αναμφίβολα μία κατ’ επίφαση Δημοκρατία, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται πλέον ερήμην μας – ενώ χρησιμοποιούμαστε για να πληρώνουμε συνεχώς νέους φόρους, για τους οποίους εισπράττουμε όλο και λιγότερα ανταλλάγματα.

.

«Οι Έλληνες, παρά το ότι φαίνεται πια πως όποιο κόμμα και αν επιλέξουν, δεν θα αποφύγουν τα μνημόνια, τη λεηλασία, και τη σκλαβιά τους, έχουν χειραγωγούμενοι την ψευδαίσθηση ότι, μπορούν δημοκρατικά να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία και  να μην αφελληνισθούν«

 .

Άρθρο

Οι δυτικές κοινωνίες του 18ου και του 19ου αιώνα ήταν αντιμέτωπες τόσο με λογικές, όσο και με παράλογες εξουσίες, οι οποίες είχαν όμως ένα κοινό γνώρισμα: επρόκειτο για ανοιχτές, εμφανείς εξουσίες, όπου όλοι γνώριζαν ποιος διατάζει και ποιος απαγορεύει – ο πατέρας, ό δάσκαλος, το αφεντικό, ο βασιλιάς, ο αξιωματικός, ο Θεός, ο νόμος, η ηθική συνείδηση κοκ.

Οι επιταγές ή οι απαγορεύσεις αυτές μπορεί να ήταν λογικές ή όχι, αυστηρές ή «χλιαρές» – ενώ είχε τη δυνατότητα κανείς να υπακούσει ή να μην υπακούσει. Εν τούτοις, γνώριζαν όλοι ότι υπάρχει μία εξουσία, ποια είναι αυτή η εξουσία, τι επιθυμεί, καθώς επίσης τι αποτελέσματα θα είχε η συμμόρφωση με τις εντολές της ή η ανυπακοή.

Σε αντίθεση με τότε, η σημερινή εξουσία είναι μία ανώνυμη, αδιαφανής εξουσία, όλο και πιο αόρατη, όλο και πιο απομακρυσμένη από το άτομο. Κατά παράδοξο δε τρόπο, όλοι συμμορφώνονται με τις επιταγές της – όπως θα έκαναν οι άνθρωποι, σε μία πολύ έντονα απολυταρχική κοινωνία.

Στην πραγματικότητα τώρα, κανένας δεν αποτελεί την εξουσία – αφού η εξουσία είναι «συνώνυμη» πλέον με τις οικονομικές ανάγκες, με το κέρδος, με τις αγορές, με τους δανειστές, με την χειραγωγημένη κοινή γνώμη, καθώς επίσης με όλα όσα πράττει κανείς, σκέφτεται και αισθάνεται. Οι νόμοι δε αυτής της ανώνυμης εξουσίας είναι το ίδιο αόρατοι, όπως και οι νόμοι της αγοράς – παράλληλα, ακριβώς το ίδιο απρόσβλητοι.

Ποιος μπορεί λοιπόν να προσβάλλει το αόρατο; Ποιος μπορεί να εξεγερθεί κατά του κανενός; Ποιος είναι ο αληθινός εχθρός, για να αντιδράσει συλλογικά και να προστατεύσει τα δικαιώματα του ο λαός;

Κατ’ επέκταση, η αδυναμία που νοιώθουν οι σημερινοί Πολίτες των περισσοτέρων δυτικών κρατών, σε σχέση με το πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτά που τους επιβάλλονται παρά τη θέληση τους, από κάποια αόρατη εξουσία, η οποία λειτουργεί όλο και πιο μακριά από τους ίδιους, «φορτώνοντας» τους με τις δικές της «αμαρτίες», δεν είναι σε καμία περίπτωση ακατανόητη.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, παρά το ότι τα νοικοκυριά λεηλατούνται, η δημόσια περιουσία εκποιείται, μεγάλα μέρη του πληθυσμού εξαθλιώνονται και το κοινωνικό κράτος καταρρέει, χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος ή να φαίνονται στον ορίζοντα κάποιες ελπιδοφόρες προοπτικές για το μέλλον, ακόμη και οι αρχικές αντιδράσεις αποτελούν προ πολλού παρελθόν – γεγονός που τεκμηριώνει την ανικανότητα της κοινωνίας να λειτουργήσει πλέον ορθολογικά, μη έχοντας τη δυνατότητα να συγκεκριμενοποιήσει τον «εχθρό».

Την ίδια στιγμή, το βασικότερο όπλο εξουδετέρωσης της υγιούς λαϊκής αντίδρασης δεν είναι άλλο από το ότι, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» – ενώ οι Πολίτες δεν είναι καν σε θέση να καταλάβουν πώς είναι αδύνατον το ίδιο το πρόβλημα να αποτελεί τη λύση: ότι δηλαδή, αυτό που τους παρουσιάζεται ως λύση, είναι το πρόβλημα.

Η πολιτική σταθερότητα

Ένα δεύτερο όπλο εξουδετέρωσης της υγιούς αντίδρασης είναι η «πολιτική σταθερότητα» – στο βωμό της οποίας πρέπει να θυσιάζει κανείς την ελευθερία, τη Δημοκρατία, ακόμη και τα ίδια του τα όνειρα. Οποιοδήποτε κυβερνών κόμμα κάνει σωστά χρήση του όρου «πολιτική σταθερότητα», χτίσει πάνω σε αυτόν και επιμείνει, ισχυριζόμενο με θράσος πως είναι το μοναδικό που μπορεί να την εξασφαλίσει στη χώρα του, έχει σίγουρη την επανεκλογή του – ανεξάρτητα από όποια σκάνδαλα, ατασθαλίες ή απάτες δουν το φως της δημοσιότητας εναντίον του.

Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε στη γειτονική Τουρκία, όπου ο πρωθυπουργός της κέρδισε τις εκλογές, παρά τα τεράστια σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς, στα οποία αποδεδειγμένα συμμετείχε, τις απολυταρχικές του θηριωδίες, την επαναφορά του μεσαίωνα στην κοινωνική ζωή της χώρας του κοκ. – απλά και μόνο υποσχόμενος «πολιτική σταθερότητα» στους υπηκόους του.

Επειδή δε οι αγορές επιβραβεύουν την πολιτική σταθερότητα, χρεώνοντας τότε φθηνότερα τις «υπηρεσίες» τους, το «χαρτί της οικονομίας» είναι αυτό που συνήθως εξασφαλίζει την εκάστοτε εκλογική νίκη – αρκεί η υφιστάμενη κυβέρνηση να το χρησιμοποιήσει σωστά και την κατάλληλη χρονική στιγμή. Το ότι η μεγαλύτερη δυνατή «πολιτική σταθερότητα» εξασφαλίζεται από τα δικτατορικά καθεστώτα, δεν φαίνεται να ενοχλεί ή να προβληματίζει κανέναν – αφού όλοι είναι πρόθυμοι να ανταλλάξουν την ελευθερία με την ασφάλεια τους.

Ο κομφορμισμός

Συνεχίζοντας, ο μηχανισμός με τον οποίο ασκείται η ανώνυμη εξουσία, είναι ο κομφορμισμός – η προσαρμογή δηλαδή ενός ατόμου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας, στην οποία ανήκει.

Αναλυτικότερα, ο άνθρωπος έχει πεισθεί πως οφείλει να κάνει ότι κάνει ο καθένας, να συμμορφώνεται με το σύνολο, να μην είναι διαφορετικός και να μην ξεχωρίζει. Επομένως, πρέπει να είναι πρόθυμος και να επιθυμεί να αλλάξει, ανάλογα με τις αλλαγές που επιβάλλονται – ενώ δεν πρέπει να αναρωτιέται κατά πόσο έχει δίκιο ή άδικο, αλλά κατά πόσο είναι προσαρμοσμένος με το σύνολο και δεν είναι ιδιόρρυθμος, διαφορετικός. Το μόνο πράγμα που παραμένει μόνιμα μέσα του, είναι η προθυμία αλλαγής και η «ηθική της αγέλης».

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, το άτομο λειτουργεί με τον εξής λογικό παραλογισμό: “Κανένας δεν έχει εξουσία επάνω μου, εκτός από την αγέλη, από το κοπάδι καλύτερα του οποίου αποτελώ μέλος – αλλά και στο οποίο είμαι απόλυτα υποταγμένος”.

Η συγκεκριμένη «λογική» δεν αφορά μόνο τους κυβερνωμένους, αλλά και τους κυβερνώντες – οι οποίοι επίσης υποτάσσονται στο κοπάδι των μελών των κομμάτων τους, των εκλογέων, των αγορών κοκ.,«αγόμενοι και φερόμενοι» από μία αόρατη εξουσία, χωρίς καμία αμιγώς δική τους πρωτοβουλία.

Στα πλαίσια αυτά, ο λαός αδυνατεί να διαμαρτυρηθεί και να εξεγερθεί δυναμικά, ατομικά ή συλλογικά, αφού δεν μπορεί να «ταυτοποιήσει» την εξουσία – οπότε χάνει τη συνείδηση του εαυτού του, αποδέχεται την αγελαία συμπεριφορά και παύει να εξελίσσεται ψυχικά ή διανοητικά.

Εδώ οφείλεται, σε κάποιο βαθμό βέβαια, η ανευθυνότητα και ο «παιδισμός» της πλειοψηφίας των σύγχρονων ανθρώπων – οι οποίοι είναι πλέον άβουλα «υποζύγια» των αγορών. Επίσης, η κοινωνική απομόνωση, η αποχαύνωση και η αδιαφορία για τα κοινά, όπως επίσης το συνεχώς χαμηλότερο επίπεδο των βουλευτών σε όλες τις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωκοινοβουλίου – αφού κανένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα αποδεχόταν να μετατραπεί σε «ετερόφωτο πιόνι», πόσο μάλλον να ευθύνεται για μία εξουσία που δεν ασκεί.

Στο παράδειγμα τώρα της Ελλάδας, όπου επικρατεί «η σιωπή των αμνών» και οι Πολίτες δεν εξεγείρονται κατά της κυβέρνησης τους (παρά το ότι υπεξαίρεσε την ψήφο τους επανειλημμένα, με προεκλογικές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ, ενώ δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, τους επιβάλλει δυσβάστακτα μέτρα, δεν τολμάει να αντισταθεί στους εισβολείς κοκ.), η αιτία είναι επίσης το ότι, η πραγματική εξουσία είναι αόρατη – αφού όποιο άλλο κόμμα κυβερνήσει, οι Πολίτες είναι πεπεισμένοι πως δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ουσιαστική αλλαγή.

Ακόμη δε και αυτοί που αναζητούν απεγνωσμένα έναν νέο «επαναστάτη» ηγέτη, έχουμε την εντύπωση ότι, δεν πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξουν πραγματικές αλλαγές – επομένως, ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να τον συνοδεύσουν στην «επικίνδυνη διαδρομή», την οποία υποχρεωτικά θα έπρεπε ο νέος ηγέτης να ακολουθήσει.

Αυτό που μάλλον επιζητούν είναι να φορτώσουν τις ευθύνες της δικής τους ήττας σε κάποιον άλλο – τον οποίο αργότερα, αφού θα αποτύχει εκ των πραγμάτων μη έχοντας την απαιτούμενη δική τους συνδρομή, θα τον οδηγήσουν πιθανότατα στο ικρίωμα (όπως ήδη διαπιστώνεται σήμερα).

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε ίσως να συμπληρώσουμε ότι, βιώνουμε αναμφίβολα μία «κατ’ επίφαση» δημοκρατία – αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται πλέον ερήμην μας, ενώ χρησιμοποιούμαστε για να πληρώνουμε συνεχώς νέους φόρους, για τους οποίους εισπράττουμε όλο και λιγότερα ανταλλάγματα (κοινωνικές παροχές). Πρόκειται ουσιαστικά για μία «οικονομική δικτατορία» με δημοκρατικό πέπλο, την οποία αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα – θεωρώντας ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Για παράδειγμα, όπως ο σημερινός οικονομικός πόλεμος δεν σκοτώνει με σφαίρες τους ανθρώπους, αλλά τους οδηγεί στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στο «λιμό» και στην αυτοκτονία, έτσι και η οικονομική δικτατορία δεν χρησιμοποιεί τα συμβατικά βασανιστήρια, για να επιβάλλει τους κανόνες της – αλλά την τρομοκρατία των ΜΜΕ, την παραδειγματική τιμωρία, τη σταύρωση δηλαδή σε κοινή θέα, το δημόσιο εξευτελισμό κοκ.

Επίλογος

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Ευρωζώνης – πόσο μάλλον της Ευρώπης, εάν ενωθεί πολιτικά. Στην περίπτωση αυτή, ακόμη και η τυπική εξουσία θα ήταν πιο μακριά από τους ανθρώπους – με ακόμη πιο οδυνηρά επακόλουθα για την εξέλιξη τους, για την ελευθερία και βέβαια για τη Δημοκρατία, έτσι όπως αυτά διαπιστώνονται στις Η.Π.Α.

Πολύ περισσότερο επειδή γνωρίζουμε επί πλέον ότι, όσο πιο μακριά είναι το υποκείμενο από το αντικείμενο, τόσο λιγότερο ηθικές είναι οι πράξεις του. Για παράδειγμα, αδιαφορούμε για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες στην Ασία, με βάση τις οποίες αγοράζουμε πάμφθηνα τα ρούχα μας – αφού δεν ερχόμαστε σε καμία επαφή με τους ανθρώπους εκεί.

Επομένως οι πολιτικοί κίνδυνοι, στην περίπτωση που ολόκληρη η Ευρώπη θα κυβερνιόταν από τις Βρυξέλες, θα ήταν εξαιρετικά μεγάλοι – ενώ οι πράξεις των «ιθυνόντων» πολύ λιγότερο ηθικές. Παράλληλα, η διάχυση της εξουσίας τόσο στα εθνικά, όσο και στα υπερεθνικά κοινοβούλια, θα μείωνε κατά πολύ την όποια υπευθυνότητα τους – κάτι που ήδη διαπιστώνεται.

Αρκεί να σημειώσουμε ότι, οι εκτελέσεις ανθρώπων σε περιόδους πολέμων γίνονται πάντοτε από μία ομάδα στρατιωτών και ποτέ από έναν, έτσι ώστε να μην νοιώθει κανείς ότι έχει ο ίδιος την ευθύνη, για να κατανοήσουμε πόσο πιο εύκολη θα ήταν η «εκτέλεση» των λαών κατ’ εντολή ίσως των αγορών, από μία «συλλογική κυβέρνηση» – η οποία, εκτός των άλλων, θα ήταν σε απόσταση ασφαλείας.

Στα πλαίσια αυτά, εάν οι Πολίτες των επί μέρους κρατών δεν αποφασίσουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, όχι για να την παραδώσουν σε μία άλλη ανώνυμη εξουσία ή σε κάποιον «προικισμένο» ηγέτη, αλλά για να τη διαχειριστούν μόνοι τους , τα όνειρά τους για ένα καλύτερο μέλλον τόσο των ίδιων, όσο και των παιδιών τους, θα παραμείνουν «όνειρα θερινής νυκτός» – όσο οδυνηρό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο.

http://www.analyst.gr/

Οι Σιωνιστές πράκτορες του ISIS παριστάνουν τους Μουσουλμάνους

 Για να δαιμονοποιηθεί ολοκληρος ο Μουσουλμανικος κόσμος

5-11-2016

Οι Σιωνιστές πράκτορες του ISIS παριστάνουν τους Μουσουλμάνους για να δαιμονοποιηθεί ολοκληρος ο Μουσουλμανικος κόσμος

Μέγας καημός για το Χαλέπι της Συρίας …από όλους τους Δυτικούς … που λατρεύουν την «ειρήνη». Το Χαλέπι, μας λένε, …δεν κινδυνεύει από τους μισθοφόρους του Ισραήλ που παριστάνουν τους Τζιχαντιστές …αλλά από τον Πούτιν και τον Άσαντ.

Το Χαλέπι πληρώνει για τη γεωγραφική του θέση στον δρόμο των πετρελαίων και του αερίου…όπως ακριβώς είχε πληρώσει η Αρμενία για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

«Όποιος ελέγχει το Χαλέπι …ελέγχει τα κλειδιά του αγωγού» γράφει χαρακτηριστικά το SPUTNIK.
Έχετε ακούσει ποτέ Μουσουλμάνο να αποκαλεί την ISIS Ισλαμικό Κράτος ; Ποτέ δεν θα το ακούσετε.

Οι Μουσουλμάνοι την αποκαλούν DAESH υποτιμητικά γιατί γνωρίζουν ότι ΔΕΝ πρόκειται για Μουσουλμάνους ή Ισλαμιστές. Καημός των Δυτικών ΜΜΕ είναι να ταυτιστεί στο μυαλό των λαών ότι η ISIS είναι μουσουλμάνοι κι εκπροσωπούν μία εκδοχή του Ισλάμ…

Όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η ISIS είναι μία θυγατρική της Μοσάντ με δολοφόνους μασκαράδες που παριστάνουν τους Μουσουλμάνους. Τα Δυτικά ΜΜΕ συνεχώς μας τους παρουσιάζουν ως «ισλαμιστές» ή «τζιχαντιστές» κι αυτοί παρουσία καμερών …φωνάζουν συνεχώς «Αλαχου Ακμπάρ» … για να μας πείσουν ότι είναι Μουσουλμάνοι … κι όχι μισθοφόροι του Σιωνισμού με εντολή να σφάζουν γνήσιους Μουσουλμάνους και να μην αγγίζουν ούτε τρίχα Ισραηλινού.

Φανταστείτε πόσο γελοίο θα ήταν να ακούγαμε τους Δυτικούς που βομβάρδιζαν τους Σέρβους , με εντολή του ΝΑΤΟ, να φωνάζουν μπροστά στις κάμερες ή στους ασύρματους «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς!» και να σπέρνουν τον θάνατο στους Ορθόδοξους Σέρβους με βόμβες απεμπλουτισμένου Ουρανίου.

Αυτό ακριβώς βιώνουν οι Μουσουλμάνοι της Συρίας. Τους σφάζουν οι μισθοφόροι της Δύσης και του Ισραήλ …επικαλούμενοι τον Αλλάχ.

http://grothia.gr/

Αυτός είναι ο Ρώσος ηγέτης Βλαντίμιρ Πούτιν...

Hellenic Special Forces - Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις (2015) ᴴᴰ

ΓΙΑΤΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ?ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ!

4-11-2016

Ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι "πρόσφυγες" που φεύγουν από τη Συρία;

Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου 2016

Συγκλονιστική και εξόχως αποκαλυπτική ήταν η συνέντευξη της αρχαιολόγου και εκπαιδευτικού Πηνελόπης Σταφυλά στο Ράδιο 9.84 για την απόφαση της να βρεθεί εθελοντικά στη Συρία, βιώνοντας την καθημερινότητα σε μία χώρα που έχει σαλαμοποιηθεί από πολυεπίπεδες συρράξεις... 

Αποκάλυψε ποιοι στη πραγματικότητα και με ποιες διαδικασίες είναι οι πρόσφυγες που φεύγουν από τη χώρα, αλλά και... 
την ελπίδα μαζί με το δράμα της καθημερινότητας των ανθρώπων στη Συρία, έχοντας βρεθεί σε εμβληματικές περιοχές των πολεμικών συγκρούσεων.

Nέα Κρήτη