ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

 7-11-2016

Οι  Έλληνες  κυβερνώντες, ως καλοί γνώστες της προπαγάνδας παραπληροφόρησης, σκόπιμα απέκρυψαν από τους πολίτες – ψηφοφόρους διάφορες πικρές αλήθειες σχετικά με τα Μνημόνια που ψήφισαν στη Βουλή. Αν έχετε αμφιβολίες για το ποιοι είναι οι σημερινοί δωσίλογοι, δηλαδή προδότες της Ελλάδας, διαβάστε τα παρακάτω.

Το 1ο Μνημόνιο (η παράδοση της Ελλάδας στους τοκογλύφους)

Το πρώτο Μνημόνιο (ή πιο σωστά Δανειακή Σύμβαση) υπογράφεται στις 8 Μαΐου 2010 από την Ελλάδα και 15 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιοι υπέγραψαν για την ελληνική πλευρά : ο τότε Υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

Η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από τα κυριαρχικά της δικαιώματα (άρθρο 14)

Τα ΜΜΕ σκόπιμα φρόντισαν να αποσιωπήσουν το ότι το άρθρο 14 της δανειακής σύμβασης αναφέρει τα εξής : «ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών του, στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος». Δηλαδή αν για κάποιο λόγο αδυνατούμε (ως κράτος) να εκπληρώσουμε τους όρους του δανείου, η Ελλάδα και τα περιουσιακά της στοιχεία θα «βγουν στο σφυρί» προκειμένου να ικανοποιηθούν οι τοκογλύφοι δανειστές της. Ορυκτός πλούτος, νησιά, ακίνητα, κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και ό,τι άλλο μπορούν να απαιτήσουν οι δανειστές μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών είχε βγάλει ανακοίνωση στην οποία τόνιζε ότι : «Με το άρθρο 14 παρ. 5 της σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιος πρωτόγνωρος όρος δεν συναντάται ούτε σε αποικιοκρατικές συμβάσεις. […] Πρόκειται για όρο ο οποίος παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας. […] Επιπλέον στη σύμβαση ρητά ορίζεται ότι διέπεται από το ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. Αποκλειστικά Αρμόδιο Δικαστήριο συμφωνήθηκε να είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή των δανειστών μας. Η δανειακή σύμβαση είναι ΕΚΝΟΜΗ.» .

Το άρθρο 4

Κάτι άλλο που παρέλειψαν να μας πουν είναι το ότι η Ελλάδα δε μπορεί πλέον να ζητήσει δανειακή βοήθεια από άλλη χώρα εκτός των (Ευρωπαίων) δανειστών της, σύμφωνα με το άρθρο 4 που προβλέπει την ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας της. Έτσι η Ελλάδα δένεται οριστικά στο άρμα της Ε.Ε. και η δυνατότητά της –έστω από μία μελλοντική κυβέρνηση – να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα αντίπαλο της Ε.Ε. (π.χ. Κίνα, Ρωσία κλπ), με χαμηλότερο επιτόκιο, εξανεμίζεται.

Εκχώρηση του δικαιώματος των δανείων

Οι τοκογλύφοι δανειστές της Ελλάδας μπορούν (αν θέλουν) να εκχωρήσουν τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις τους σε άλλους δανειστές, αρκεί να υπάρχει συναίνεση όλων των υπολοίπων δανειστών. (άρθρο 2 παρ. 3).

Απαγόρευση συμψηφισμού

Επίσης, έχει τεθεί όρος πως η Ελλάδα δε μπορεί να προβάλλει αξιώσεις από τους δανειστές της ώστε να συμψηφιστούν τα χρέη της με χρέη των δανειστών της προς την ίδια, όπως για παράδειγμα το περιβόητο Κατοχικό Δάνειο που έλαβε η Γερμανία (με το έτσι θέλω) από την κατεχόμενη Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προέβλεψαν ακόμα και την υποθετική περίπτωση, κάποια ελληνική κυβέρνηση να ανακινήσει, στο μέλλον, το θέμα των «πολεμικών αποζημιώσεων» που μας οφείλει η Γερμανία. Έτσι «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης» (άρθρο 7, παράγραφος 1).

Τα τοκογλυφικά επιτόκια

Οι όροι για το συγκεκριμένο δάνειο που πήρε η Ελλάδα – που μάλιστα προβλήθηκε από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) σαν «επιτυχία» της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου – είναι δρακόντειοι και όσον αφορά τα επιτόκια. Σύμφωνα με τη σύμβαση, το επιτόκιο ορίζεται στο 5,2% (300 μονάδες βάσης) κυμαινόμενο με Euribor τριμήνου για τα πρώτα τρία χρόνια και 6,2% για τα επόμενα. Σε περίπτωση αδυναμίας καταβολής μίας δόσης επιβάλλεται πρόσθετο επιτόκιο 2% (πάνω από 200 μονάδες βάσης) ως τόκος υπερημερίας. Την περίοδο επανεπιβολής αυτού του πρόσθετου τόκου θα την καθορίζουν οι τοκογλύφοι - δανειστές και μάλιστα όπως αναφέρεται στη σύμβαση «η διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου θα φθάνει στη μία εβδομάδα» (άρθρο 5 παρ.5). Δηλαδή όσο περισσότερο καθυστερούμε τόσο περισσότερα θα πληρώνουμε. Ούτως ή άλλως θα πληρώσουμε εφάπαξ ποσό ίσο με 50 μονάδες βάσης για τα έξοδα του δανεισμού, ενώ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης επιβαρυνόμαστε και από «όλα τα πρόσθετα έξοδα και δαπάνες συμπεριλαμβάνοντας αποζημιώσεις για νομικές υπηρεσίες που προκύπτουν και πρέπει να καταβληθούν από τους δανειστές ή την επιτροπή ως συνέπεια παραβίασης κάθε υποχρέωσης του δανειολήπτη που προκύπτει από την παρούσα Σύμβαση.» (Άρθρο 5 παρ 6.) .

Όμως και στην περίπτωση που η Ελλάδα μπορέσει να αποπληρώσει το δάνειο ή μέρος του δανείου νωρίτερα από τα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια, τους τόκους δεν τους γλυτώνουμε.

Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το 1ο Μνημόνιο το 2010 :

Συνολικά 172 βουλευτές ψήφισαν «ΝΑΙ» στο 1ο Μνημόνιο. Από αυτούς, 156 βουλευτές ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, 15 ανήκαν στο ΛΑ.Ο.Σ. (του Καρατζαφέρη) και 1 στη ΔΗ.ΣΥ. (Ντόρα Μπακογιάννη).

Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το 2ο Μνημόνιο το Φεβρουάριο του 2012 :

Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 η κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου φέρνει για ψήφιση στη Βουλή το 2ο Μνημόνιο. Συνολικά 199 βουλευτές ψήφισαν «ΝΑΙ» στο δεύτερο Μνημόνιο. Από αυτούς, 132 ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, 62 ανήκαν στη ΝΔ, 2 ανήκαν στο ΛΑ.Ο.Σ. (Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης) και 3 ανήκαν στη ΔΗ.ΣΥ. (της Ντόρας Μπακογιάννη). Μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας , η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διαγράφει 22 βουλευτές του κόμματος που διαφώνησαν με τη γραμμή της , η ηγεσία της ΝΔ διαγράφει 21 γαλάζιους βουλευτές που διαφώνησαν με τη γραμμή της και η ηγεσία του ΛΑ.Ο.Σ. 2 βουλευτές.

Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο το Νοέμβριο του 2012 :

Συνολικά 153 βουλευτές ψήφισαν «ΝΑΙ» στο 3ο Μνημόνιο που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά. Από αυτούς, 127 ανήκαν στη ΝΔ και 26 ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ.

Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ ΤΣΙΠΡΑ τον Αύγουστο 2015

 Ναι ψήφισαν 222 βουλευτές Οχι 64 και παρών 11.

Το βαθύ ρήγμα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφηκε με τις διαφοροποιήσεις 47 βουλευτών

ΟΧΙ: Κωνσταντοπούλου Ζωή, Αγλαΐα Κυρίτση, Γιάννης Βαρουφάκης, Δημήτρης Στρατούλης, Κώστας Ήσυχος, Σωτηρίου Ελένη, Χατζηλάμπρου Βασίλειος, Χαραλαμπίδου Δέσποινα, Γαϊτάνη Ιωάννα, Λαπαβίτσας Κώστας, Μιχάλης Κριτσωτάκης, Αμανατίδου Ευαγγελία, Διαμαντόπουλος Ευάγγελος, Σαμοΐλης Στέφανος, Ραχήλ Μακρή, Ψαρρέα Ελένη, Λεουτσάκος Ευστάθιος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Ζήσης Ζάννας, Λέβα Βασιλική, Νάντια Βαλαβάνη, Κωνσταντίνος Ζαχαριάς, Γιάννης Σταθάς, Θωμάς Κώτσιας, Αθανάσιος Σκούμας, Αλεξάνδρα Τσανάκα, Κωνσταντίνος Δελημέτρος, Βασίλειος Κυριακάκης, Ευγενία Ουζουνίδου, Ιωάννης Ζερδελής, Θανάσης Πετράκος, Δημήτρης Κοδέλλας.

ΠΑΡΩΝ: Κατριβάνου Βασιλική, Καββαδία Αννέτα, Μητρόπουλος Αλέξης, Κανελλοπούλου Μαρία, Καραγιαννίδης Χρήστος, Κουρεμπές Θεοφάνης, Διώτη Ηρώ, Νικόλαος Μιχαλάκης.

Απών από τη διαδικασία ήταν ο βουλευτής Ευβοίας Γιώργος Ακριώτης.

ΣΥΡΙΖΑ: Γινόταν αλλιώς;

7-11-2016

του Χρήστου Λάσκου

Από την ελπίδα στο φιάσκο κι από εκεί στον εφιάλτη. Νομίζω πως, αν θέλαμε να περιγράψουμε το τι συνέβη τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας, οι λίγες λέξεις της αρχής είναι απολύτως επαρκείς. Ο βίος και η πολιτεία της κυβέρνησης Τσίπρα, με κεντρικό σημείο την εξωφρενική και πραξικοπηματική συνθηκολόγηση του περσινού Ιουλίου, αποτελεί, αν όχι πρωτοφανή, πάντως σπάνια περίπτωση προσχώρησης στην «άλλη πλευρά» σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς καμιά ουσιαστική προσπάθεια αντίδρασης στον εκβιασμό και την ασφυξία.

Στον διαρκή απολογισμό που γίνεται έκτοτε υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός κριτικών, τόσο μεταξύ των αποχωρησάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και αυτών που ανήκουν στην ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά, που υποστηρίζουν πως η πορεία ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη. Για κάποιους, μάλιστα, η καταστροφή ήταν εγγεγραμμένη στον ίδιο τον γενετικό κώδικα του συγκεκριμένου πολιτικού εγχειρήματος. Η γκάμα αυτών των τοποθετήσεων εκτείνεται από το «ο Τσίπρας τα είχε πουλήσει από πολύ νωρίς» και το «τι να περιμένεις από ρεφορμιστές» μέχρι το «χωρίς καθαρή θέση για έξοδο από το ευρώ και ΕΕ όλα ήταν εξαρχής ναρκοθετημένα».

Διαφωνώ κάθετα, όπως θα έλεγαν και οι σωστοί πασόκοι, με αυτήν την προσέγγιση. Όχι μόνο δεν πιστεύω πως η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη αλλά, ακριβώς αντίθετα, θεωρώ πως το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με όσα διαμείφθηκαν στο πολιτικό και το κινηματικό πεδίο, με πρωταγωνιστές μεγάλες πληβειακές και λαϊκές μάζες, στα χρόνια της μεγάλης κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, αποτέλεσε μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για μια εντελώς διαφορετική πορεία της χειραφετητικής υπόθεσης στην Ελλάδα –ίσως και στην Ευρώπη και τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η ελπιδοφόρα, για τις ελληνικές κατώτερες τάξεις, εναλλακτική, γιατί επί χρόνια προσπάθησε να «είναι παντού» όπου δίνονταν αγώνες, γιατί πολλές φορές επέλεξε αντιδημοφιλή πράγματα και δεν δημαγώγησε ούτε υποχώρησε μπροστά στην επίθεση των αντιπάλων του. Και είναι γι’ αυτό, κυρίως, που η σημερινή κυβέρνηση και το υπόλοιπο κόμματος, που τη στηρίζει, είναι ιστορικά υπόλογη. Ας δούμε μερικά βασικά ερωτήματα και τις πιθανές απαντήσεις τους.
Υπήρχε συγκροτημένο σχέδιο για την σκληρή διαπραγμάτευση; Ό,τι υπήρχε συλλογικά επεξεργασμένο ποτέ δεν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί. Οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που αντιλαμβάνονταν τη διαπραγμάτευση ως «μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση» παραμερίστηκαν στο όνομα της ενορχήστρωσης των νταουλιών, προκειμένου η Μέρκελ να συνθηκολογήσει μέρα μεσημέρι.

Μπορεί να υπάρξει τέτοιο σχέδιο εντός των ασφυκτικών κανόνων της ευρωζώνης; Το ερώτημα είναι, νομίζω, αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο σχέδιο γενικώς. Εντός ή εκτός. Η απάντηση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως ναι, μπορεί να εφαρμοστεί ένα σχέδιο αντι-λιτότητας και αντίστροφης αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου σε βάρος των αφεντικών, μεγάλων και μικρών. Με μερικές θεμελιώδεις προϋποθέσεις, τις οποίες όλοι ρητά συνομολογούσαν. Όπως την ανάγκη εμπλοκής μεγάλου αριθμού ανθρώπων στην προσπάθεια παραγωγικού και κοινωνικού μετασχηματισμού. Την ακύρωση της «ανάθεσης». Τη συνειδητή και αδιάλλακτη άρνηση του κυβερνητισμού και του κρατισμού. Την απόφαση, όπως γράφαμε μαζί με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο –και οι πάντες συμφωνούσαν– πως δεν θα αποτελέσει η απειλή «εξόδου» λόγο υπαναχώρησης, στο μέτρο που η συνέχιση της μνημονιακής λαίλαπας από ένα σημείο κι έπειτα, ακόμη και με κλασσικές μεθόδους κόστους ωφέλειας, θα αποδεικνύονταν περισσότερο επιζήμια από την εγκατάλειψη της ευρωζώνης.
Ο συμβιβασμός για ένα νέο μνημόνιο ήταν «μονόδρομος»; Όχι. Πολύ περισσότερο –κι εδώ αναφύονται και θέματα ηθικής τάξης– που όλη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ επί πέντε χρόνια κατεξοχήν βασίστηκε στην αποδόμηση των καθεστωτικών ιδεών περί «μονοδρόμου». Τις οποίες, όταν επικαλούνταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, καταγγέλονταν ως μερκελιστές ή κοινωνικοί εγκληματίες.

Ποια ήταν τότε η εναλλακτική; Η ερώτηση έχει νόημα όχι για τη 12η Ιουλίου, στο μέτρο που το καταληκτικό αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε από όσα έγιναν – και, κυρίως, όσα δεν έγιναν έως τότε. Θυμίζω μερικά από τα σίγουρα, όπως διακηρύσσονταν προς της 25ης Ιανουαρίου: Άμεση κατάργηση της «καρδιάς» του μνημονίου με την επαναφορά των εργασιακών σχέσεων και του κατώτατου μισθού στο προμνημονιακό καθεστώς, δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, άμεση νομοθέτηση ενός φορολογικού σχεδίου ενίσχυσης των κατώτερων τάξεων. Με όπλα, μεταξύ άλλων, τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και τη στάση πληρωμών. Νομίζω, μάλλον βάσιμα, πως αυτά που δεν έγιναν εξηγούν αυτό, που, τελικά, έγινε. Που δεν ήταν η παραίτηση της κυβέρνησης, αλλά η εξαναγκαστική υιοθέτηση του μνημονίου!

Και τώρα; Τώρα, αίσθηση αδιεξόδου και αίσθημα ασφυξίας, πνιγμού καλύτερα. Αδιέξοδο κυρίως για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η οποία επιχειρεί να αντιδράσει, χωρίς ακόμη να ξέρει πώς, στην όλο και μεγαλύτερη επιδείνωση της ζωής της μέσα, όμως, σε συνθήκες πολύ σκοτεινές, πραγματικά ζοφερές. Πρόκειται για συνθήκες που επιβάλλουν, νομίζω, τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, ώστε να αποκτηθεί η αναγκαία ισχύς για την αναγκαία αντεπίθεση. Λίγο πριν η Ελλάδα καταλήξει οριστικά αποτυχημένο κράτος για το λαό της και εργοδοτικός παράδεισος, ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν πολυτελείς επιλογές. Να βρούμε δυό τρία πράγματα –ξέρουμε ποια είναι αυτά– για να οικοδομήσουμε γύρω τους το σύνολο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τις πρώτες νίκες και, στη συνέχεια, μια αληθοφανή εναλλακτική.

ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ

«Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: η Υπέρβαση».

• 
  
•  

Ο Κώστας Δαμαβολίτης στηρίζει το ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ

7-11-2016

Από την ιστοσελίδα creteplus.gr

Την απόφαση του να στηρίξει την Κίνηση Πολιτών «Αρδην» ανακοίνωσε ουσιαστικά και τυπικά ο πρώην Βουλευτής κ. Κωστής Δαμαβολίτης!

Η ανακοίνωση αυτή έγινε στη διάρκεια της εκδήλωσης για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Καραμπελιά στο Ηράκλειο με τίτλο «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: η Υπέρβαση».

«Δυστυχώς σήμερα είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε όλοι κάποιες έννοιες που να έχουν κοινό τόπο. Η λέξη «αυτονόητο», η λέξη «προσκήνιο» ή «παρασκήνιο». Το Αρδην έχοντας μια ζύμωση μέσα στο χρόνο, έχει φτάσει σε ένα επίπεδο ωρίμανσης που έχει φτάσει στη μεταβατική φάση της μετεξέλιξης, από κίνημα σε κόμμα, διατηρώντας τον κινηματικό του χαρακτήρα, γιατί είναι αλήθεια ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς που ηγείται δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις και αποτελεί εγγύηση για τα παραπάνω.

Δυστυχώς έχει χαθεί το ενδιαφέρον και η ιεράρχηση στο τι είναι προσκήνιο και τι παρασκήνιο. Αυτή τη στιγμή οι φόροι, τα δημοσιονομικά θεωρούνται προσκήνιο και παρασκήνιο θεωρείται η μεγαλη καταστροφή που γίνεται μέσα από το μεταναστευτικό, το δημογραφικό πρόβλημα ή η μεθοδευμένη κίνηση για την κατάργηση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου που είναι ένα ροκάνισμα στα θεμέλια της κοινωνίας και του έθνους μας κ.α.», είπε μεταξύ άλλων ο κ. Δαμαβολίτης, ο οποιος από το Επιμελητήριο Ηρακλείου έκανε γνωστό σε όλους πως θα στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις το «Άρδην»

«Κάνουμε αυτή την προσπάθεια, ξεκινάμε κάτι μικρό, προσπαθώντας να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να βοηθήοσυμε τον Γιώργο Καραμπελιά και είμαστε σε μια φάση για να κάνουμε το επόμενο βήμα», επισήμανε ο κ. Δαμαβολίτης.

Αναγκαίο ένα Οραμα για την Ελλάδα

Από την πλευρά του ο συγγραφέας, εκδότης, δημοσιογράφος, άριστος γνώστης της Ιστορίας και της Γεωοπολιτικής, με έντονη πολιτική δράση από τα πρώτα χρόνια της ενηλικιωσης του ως σήμερα, παρουσίασε  το νέο του βιβλίο, αλλά έκανε λόγο και για την πολιτική Κίνηση Αρδην, εχοντας την ευκαιρία να συνομιλήσει και με τον κόσμο που έσπευσε στο Επιμελητήριο Ηρακλείου για την εκδήλωση.

«Το Εθνος των Ελλήνων βρίσκεται σε μια κομβική στιγμή. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν απειλούμαστε με ιστορική έκλειψη. Γιατί αν συνεχιστεί η δημογραφική κατάρρευση και η μεταναστευτική αιμορραγία των νέων, με την ταυτόχρονη πίεση που δέχεται η Ελλάδα, η οποία βρίσκεται στα σύνορα ενός κόσμου που αλλάζει, από τον οποίο έχουμε μεγάλες πληθυσμιακές μετακινήσεις. Εαν εσύ χαθείς δημογραφικά, οικονομικά και πολιτικά όπως συμβαίνει, δεν έχεις τύχη. Για πρώτη φορά στην ιστορία απειλούμαστε πραγματικά. Αρα κάτι πρέπει να κάνουμε και αυτό είναι να αποκτήσουμε ένα όραμα.

Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι νεκρός λαός. Οποτε όμως είχαμε όραμα, κάτι καταφέραμε. Εμείς λοιπόν περικλείουμε αυτό το όραμα στη φράση ‘Ο εκσυγχρονισμός της Παραδοσης’. Λέμε λοιπόν πως αυτό που μας έχει ταλανίσει από τη στιγμή που γίναμε κράτος ήταν ότι είχαμε έναν εκσυγχρονισμό που ήταν διαρκώς εισαγόμενος και από την άλλη είχαμε μια Παράδοση που έμενε απλά προσκολημμένη στο παρελθον. Δεν ενσωματωσαμε τα νεωτερικά στοιχεία στην Παράδοση μας και δε βλέπουμε πως έχουμε ένα τεράστιο ιστορικό απόθεμα, που δεν έχουμε αξιοποιήσει στο Σήμερα»

Σε σχέση με την τελευταία 7ετία και τα όσα βιώνει ο ελληνικός λαός σε σχέση με το πολιτικό σύστημα ο κ. Καραμπελιάς αναφέρει: «Τα τελευταία 7 χρόνια δοκιμάσαμε όλες τις εκδοχές των πολιτικών προτάσεων και είδαμε την αδυναμία των προτάσεων και την ανικανότητα των φορέων. Δεν είναι μόνο η έλλειψη του Οράματος, ειδικά από την Αριστερά, αλλά είναι και άλλα πράγματα. Όμως από κανέναν δεν ακούσαμε να μιλούν για Οραμα, το οποίο θα εμπνεύσει τον ελληνικό λαό, τους νέους. Υπαρχει μια πλήρης αφωνία οραματικού λόγου από την Αριστερά και τη Δεξιά»

Μέσα σε αυτά τα δεδομένα το «Αρδην» έρχεται να προτείνει ένα Όραμα, μια πρόταση προς τους πολίτες το οποίο περικλείεται στη φράση του εκσυγχρονισμού της Παράδοσης»

http://ardin-rixi.gr/ ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ

''Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ''

7-11-2016

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑ.Ε ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ

«Μια και πλησιάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου αξίζει να σκεφτούμε τα περίεργα παιχνίδια της ιστορίας.  

Η τότε κυβέρνηση που όρκισε ο Παπαδόπουλος στηρίζονταν σεπρόσωπα από τον κοινοβουλευτικό κόσμο που δέχθηκε να ενσωματωθεί στις χουντικές διεργασίες. Η κυβέρνηση σήμερα στηρίζεται σε ένα κόμμα που προέρχεται από την αριστερά και δέχεται να ενσωματωθεί στις διεργασίες για την εφαρμογή των εντολών και των δανειστών στον τόπο μας.

Χρησιμοποίησαν τον χουντικό πρωθυπουργό πρώην αρχηγό του κόμματος των Προοδευτικών για τη νομιμοποίηση της χούντας. Χρησιμοποιούν τον σημερινό πρωθυπουργό από την αριστερά για τη νομιμοποίηση της τρόικα.

Χρησιμοποίησαν τον πρώτο για την εξαπάτηση του δημοκρατικού κόσμου. Χρησιμοποιούν τον δεύτερο για την εξαπάτηση του αριστερού κόσμου της χώρας, του πιο ατίθασου, αγωνιστικού και ριζοσπαστικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.

Στον ένα η φοιτητική νεολαία, η νέα γενιά, όλος ο λαός αντέταξε το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Στον άλλο ο λαός καλείται να αντιτάξει το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» προσθέτοντας και τη Λέξη «Δουλειά». Είναι τραγικό στον 21ο πρώτο αιώνα οι ανάγκες για «ψωμί», για επιβίωση δηλαδή πάνω από το όριο της φτώχειας, για «παιδεία» που θα οδηγεί στην αξιοπρεπή και δημιουργική απασχόληση, για «ελευθερία» όταν έχουμε ένα ποδηγετημένο κοινοβούλιο από τους ξένους, να είναι τόσο ζωτικές και επείγουσες.

Ο Τσίπρας είναι ο Μαρκεζίνης των ημερών μας.

Υπάρχουν βέβαια διαφορές. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν ανέτρεψε το συνταγματικό πλαίσιοτης χώρας. Και η χούντα του Παπαδόπουλου δεν εκποίησε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στους ξένους.

Μένει ένα μόνο χαρακτηριστικό για να ολοκληρωθεί η ομοιότητα. Η νεολαία να πυροδοτήσει μια λαϊκή εξέγερση για να καταρρεύσει και το σημερινό καθεστώς της ξενοκρατίας.  

Μια που πλησιάζουν λοιπόν οι μέρες της επετείου του μεγάλου και επίκαιρου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου, ελπίζουμε όλοι ότι μαζικά η νεολαία – κι όχι μόνο οι πρωτοπορίες της που δεν σταματήσανε στιγμή να αγωνίζονται – θα σπάσει τη σιωπή της. Και τα Πανεπιστήμια θα προβάλλουν πάλι ως οχυρά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας και θα εκπέμψουν προς όλο τον ελληνικό λαό ηλεκτρικά ρεύματα ελπίδας, αισιοδοξίας και αγώνα μέχρι τη νίκη».

http://www.iskra.gr/index.php

ΑΚΟΜΗ ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ

7-11-2016

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Πώς γίνεται να πετάς εκτός κυβέρνησης τον Νίκο Φίλη, ο οποίος εκλέχτηκε δεύτερος στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με μόλις τέσσερις ψήφους λιγότερες από τον πρώτο; Πώς γίνεται να διατηρείς, έχοντας διαπράξει το προηγηθέν πολιτικό έγκλημα, ως υπουργό Επικρατείας τον Αλέκο Φλαμπουράρη, ο οποίος βγήκε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ... 41ος; Κι όμως και τα δύο αυτά τα διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας, αποδεικνύοντας ότι γράφει το κόμμα του εκεί που δεν πιάνει μελάνι! Δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκηςπου περιφρονεί βαθύτατα τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι και ο ίδιος ο αρχηγόςτου!

Στο 47μελές νέο κυβερνητικό σχήμα, τα 15 είναι νέα πρόσωπα που συμμετέχουν για πρώτη φορά στην κυβέρνηση. Μάλιστα και οι 4 από αυτούς προωθήθηκαν κατευθείαν σε θέση υπουργού. Όντως δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός «δομικός ανασχηματισμός». Για να μπουν αυτοί οι 15 νέοι υπουργοί, αναπληρωτές και υφυπουργοί, ο πρωθυπουργός «έφαγε» 11 «παλιούς» υπουργούς, αναπληρωτές και υφυπουργούς. Πέρα από το Νίκο Φίλη, ο Τσίπρας «έφαγε» και τους Αλεξιάδη, Μπαλτά, Πελεγρίνη, Ξυδάκη, Μάρδα, Δρίτσα, Παρασκευόπουλο, Αναγνωστοπούλου, Τζάκρη και Μπόλαρη. Το τελικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί πάντως ότι η νέα κυβέρνηση Τσίπρα θα ακολουθήσει σαφώς πιο δεξιά πολιτική από την προηγούμενη. Ο πρωθυπουργός λόγου χάρη απαλλάχτηκε από την ενοχλητική παρουσία του Πάνου Σκουρλέτη στο υπουργείο Ενέργειας, μετατρέποντάς τον σε ...«υπουργό των ΜΑΤ»! Κάθε φορά που δέρνουν τα ΜΑΤ διαδηλωτές, το πολιτικό κόστος θα βαρύνει τον υπουργό Εσωτερικών Πάνο Σκουρλέτη. Επιπροσθέτως, μεταθέτοντας στο υπουργείο Ενέργειας τον Γιώργο Σταθάκη, παραδίνει άνευ όρων την ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας στους Αμερικανούς, χωρίς την παραμικρή αναστολή.

Δεν είναι μόνο αυτό. Ο Κατρούγκαλος, για παράδειγμα, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και από υπουργός Εργασίας έγινε, υποβαθμιζόμενος, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, απαλλάσσοντας τους δανειστές της χώρας από την ενοχλητική του παρουσία ή τουλάχιστον από τις ενοχλητικές του δηλώσεις. Όλες τις πολιτικές συνέπειες των υποχωρήσεων στα εργασιακά, θα τις φορτωθεί η κοπελίτσα που θα τον αντικαταστήσει στη θέση του υπουργού Εργασίας. Κάπως έτσι, αλλά με αναβάθμιση και όχι υποβάθμιση όπως του Κατρούγκαλου, είναι και η υπόθεση Κοντονή. Κυβερνητικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι τοποθετήθηκε υπουργός Δικαιοσύνης για να βάλει τάξη στη Δικαιοσύνη, αλλά ποιος μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι μετάθεση αυτή δεν χαλαρώνει η πίεση που είχε ασκηθεί – και ήταν σοβαρότατη – στα λαμόγιατου ποδοσφαίρου που οργιάζουν και χρηματοδοτούν ενδεχομένως κόμματα; Χωρίς υπουργείο βρέθηκε και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, που φαίνεται ότι κάποιες δηλώσεις του θα είχαν ενοχλήσει τον πρωθυπουργό, γι' αυτό και τον μετάθεσε σε ...«στρατηγικό» ρόλο!

Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης είναι ελαφρά δεξιότερη από την προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά η πολιτική που θα ασκήσει η κυβέρνηση αυτή θα είναι σαφώς πολύ πιο δεξιάαπό της προηγούμενης. Δεν υπάρχει, πλέον, ούτε για δείγμα «αριστερούλης» υπουργός στην κυβέρνηση. Οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται οι ίδιοι όλο και πιο δεξιοί, καθώς ...«αφομοιώνουν δημιουργικά» τις πιέσεις που τους ασκούν οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές και όλο αυτό το θλιβερό ευρωπαϊκό σινάφι που ακολουθεί το Βερολίνο. Γι' αυτό και ήδη από τον τίτλο της σημερινής μας πολιτικής ανάλυσης γράφουμε ότι ο Τσίπρας θα ακολουθήσει ακόμη πιο δεξιά πολιτική ως κυβέρνηση. Σύντομα, άλλωστε, η υλική ευμάρεια των υπουργών και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των μισθών που παίρνουν, θα κυριαρχήσει και στην πολιτική τους δράση σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην τους νοιάζει τίποτε άλλο πέρα από το πώς θα παραμείνουν στην εξουσία. Στο πλαίσιο αυτό, η σοσιαλδημοκρατικοποίηση της κυβέρνησης θα προχωράει με καλπάζοντες ρυθμούς. Είτε μας αρέσει είτε όχι – και φυσικά σε εμάς προσωπικά καθόλου δεν αρέσει η κατάσταση όπως διαμορφώνεται – η κυβέρνηση Τσίπρα είναι αδύνατο να αποτελέσει παράγοντα ανατροπής ή έστω σοβαρής διαταραχής της ευρωπαϊκής πραγματικότητας που κυριαρχείται από το Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας. Δυστυχώς για τους εργαζόμενους, η έκβαση αυτού του «παγκόσμιου πολέμου» μεταξύ της Γερμανίας από τη μία και των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας από την άλλη, θα κριθεί από την αναμέτρηση δυνάμεων που καμιά τους δεν μπορεί να θεωρηθεί φιλεργατική.

Ο πρώτος γύρος αυτής της αναμέτρησης θα έχει κριθεί σε λιγότερο από ένα χρόνο. Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και οι ενδεχόμενες εκλογές στην Ιταλία μετά την ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου, σε συνδυασμό με την υλοποίηση της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ, θα καθορίσουν τις προϋποθέσεις του δεύτερου και αποφασιστικού γύρου.

*Πηγή: ΠΡΙΝ (έντυπη έκδοση)

Ο ΓΑΠ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ... Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΠΑΕΙ ...ΣΥΡΙΖΑ

7-11-2016

Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των πιστωτών, έφερε στο προσκήνιο έναν πρωθυπουργόαπόλυτη μαριονέτα στα χέρια των αφεντικών της τρόικας και ένα Υπουργικό Συμβούλιο έτοιμο να συνυπογράψει ασυζητητί και σε χρόνο ρεκόρ ό,τι του ζητηθεί, προκειμένου να τελειώσει άρον – άρον η δεύτερη αξιολόγηση.  

Ο Τσίπρας έχει επενδύσει πλέον τα πάντα στην πλήρη και άμεση ικανοποίηση των δανειστών, ελπίζοντας (ματαίως όμως) ότι αυτή η, χωρίς ''κοντρίτσες'' εσωτερικής κατανάλωσης, ικανοποίηση τους θα φέρει σε δεύτερη φάση την ανακοπή της ύφεσης και ενδεχομένως την ανάπτυξη, ίσως και επενδύσεις.  

Χαρακτηριστικό για το τελευταίο είναι το δημοσίευμα της Κυριακάτικης RealNews (6/11) υπό τον χαιρέκακο τίτλο ''Ανέκδοτο οι επενδύσεις στην Ελλάδα''.  

Η εφημερίδα στηλιτεύει την κυβέρνηση, γιατί ο Εμίρης του Κατάρ, Αλ Θάνι, μπλοκάρει, αγανακτισμένος από τη στάση του ελληνικού δημοσίου, τα επιχειρηματικά του σχέδια σε Ζάκυνθο, Κέρκυρα και Οξυά, όπως γράφει η εφημερίδα και φεύγει από την Ελλάδα, στρεφόμενος εναντίον του ελληνικού δημοσίου.  

Το δημοσίευμα, γραμμένο την ώρα που είχε γίνει ο ανασχηματισμός, υποδείκνυε στο νέο κυβερνητικό σχήμα τον βασικό λόγο, αλίμονο, της ύπαρξης του: να συγκρατήσει τον εξοργισμένο Αλ Θάνι του Κατάρ στην Ελλάδα και να μπορέσει να φέρει και άλλους!

Αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος που ''ένας Αμερικανός φίλος'', ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, αναλαμβάνει το Υπουργείο Οικονομίας.  

ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ: ΛΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΟΙ  

Ο ανασχηματισμός ήταν το αποτέλεσμα του ακόμα πιο τυφλού μνημονιακού προσανατολισμού της κυβέρνησης.  

Και αυτός ο τελευταίος, ορατός από την πλευρά της ''Δημοκρατικής Συμπαράταξης'' της Γεννηματά, θεωρήθηκε ως ευκαιρία για βήματα προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια φάση που ο Aλ. Τσίπραςβλέπει μπροστά του την κατάρρευση και ακολουθεί τακτική άτακτης υποχώρησης.  

Οι τελευταίες ψηφοφορίες στη Βουλή για τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ και τη σύνθεση του βρήκαν την κ. Γεννηματά να προστρέχει, μετά από διεργασίες και παζάρια παρασκηνίου κάτω από το τραπέζι, στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς μάλιστα αυτή η στήριξη να δικαιολογείται από τις τελικές ρυθμίσεις, αφού με αυτές η η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι.  

Προφανέστατα, η στάση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ήταν άκρως πολιτική και όχι απόρροιατων κυβερνητικών υπαναχωρήσεων.  

Η Γεννηματά έκλεινε το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ και ο τελευταίος έδινε στην πρώτη τα ψευτοπροσχήματαενός εν δυνάμει πολιτικού ειδυλλίου.

ΓΑΠ – ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ  

Φυσικά, στο εξυφαινόμενο συνοικέσιο ΣΥΡΙΖΑ – Δημοκρατικής Συμπαράταξης, το οποίο θα περάσει πιθανόν από σαράντα κύματα, δεν μπορούσαν παρά να εμπλακούν ΓΑΠ και Βενιζέλος.  

Ο τελευταίος έγινε έξω φρενών με το ''αιφνίδιο'' κωμειδύλλιο Τσίπρα – Γεννηματά και την ενδεχόμενη και ορατή επανάκαμψη του ΓΑΠ στο ΠΑΣΟΚ ή τέλος πάντων στη Δημοκρατική Συμπαράταξη.  

Κατήγγειλε ότι δεν ρωτήθηκε κανένας για τη σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, ενώ τόνισε κατηγορηματικά ότι σε περίπτωση επανάκαμψης του ΓΑΠ, αυτός θα αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ.  

Ο ΓΑΠ, από την άλλη, βρήκε την ευκαιρία, μέσα από την ΕΦ.ΣΥΝ του Σαββάτου (από που άλλου άραγε;) να επιχειρήσει ''άνοιγμα'' στον ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας τη διαμόρφωση κοινών εθνικών θέσεωνγια το χρέος και τη διαπραγμάτευση, ενθυμούμενος, προφανώς, τις δικές του συναινετικές πρακτικές για το πρώτο καταραμένο μνημόνιο.  

ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ  

Στην μνημονιακή περίοδο που διανύουμε δεν υπάρχουν παντελώς  προγράμματα, αρχές και αξίες στην κυρίαρχη πολιτική ζωή, παρά μόνο συμφέροντα και εξουσία.  

Ο Τσίπρας διώχνει και υποβαθμίζει ως αχρείαστη, τώρα, σαβούρα τους ''Πασοκτζήδες'' της κυβέρνησης, αφού πλέον δεν φέρνουν ψήφους, μιας και οι διαρροές τώρα είναι προς τη ΝΔ.  

Η Γεννηματά ξέρει καλά ότι μόνη της η ''Δημοκρατική Συμπαράταξη'', χωρίς προοπτική να ''τρουπώσει'' στην κυβέρνηση, δεν έχει μέλλον.  

Από την άλλη, βλέπει με φόβο την εξαφάνιση σε περίπτωση συμπόρευσης με τη ΝΔ και επομένως εξετάζει ως μικρότερο κακό τη σύμπραξη με τον ευρισκόμενο σε πορεία συρρίκνωσης ΣΥΡΙΖΑ.  

ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...  

Το εντυπωσιακό είναι ότι μπορεί να υπάρχει ακόμα κόσμος που παρακολουθεί με ενδιαφέρον και όχι με αηδία αυτές τις διεργασίες.  

Όλος αυτός ο μνημονιακός συρφετός δεν κάνει για τίποτα άλλο παρά μόνο για τα σκουπίδια.  

Η χώρα χρειάζεται μια βαθιά φερέγγυα ριζοσπαστική αντιμνημονιακή ανατροπή.  

Αυτή μπορεί να γίνει και υπάρχουν αξιόπιστες έντιμες και αγωνιστικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν ρεαλιστική ριζοσπαστική εναλλακτική πρόταση και μπορούν, με τη στήριξη και τους αγώνες του λαού, όχι μόνο να μην κάνουν πίσω αλλά να τη φέρουν σε πέρας.

Αυτήν την ώρα, μπροστά στα σενάρια ανακατατάξεων και νέων συμπράξεων και ισορροπιών στο μνημονιακό χώρο, το κάλεσμα της ΛΑ.Ε για ένα μεγάλο μέτωπο όλων, χωρίς εξαίρεση, των αντιμνημονιακών δυνάμεων, μπορεί να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και να αναδείξει άμεσα αυτό το μέτωπο μέχρι δεύτερη δύναμη, με γρήγορη προοπτική κυβερνητικής εξουσίας.

http://www.iskra.gr/index.php

Η Ιστορία της κατοχής Χίτες εναντίον ΟΠΛΑ. Δύο θανάσιμοι εχθροί

6-11-2016

Στο κείμενο που ακολουθεί θα αναφερθούμε με όσο πιο σύντομο τρόπο μπορούμε στη μεγάλη έχθρα μεταξύ δύο ένοπλων ελληνικών οργανώσεων που ιδρύθηκαν στα χρόνια της κατοχής. Θα παραθέσουμε όσα περισσότερα περιστατικά μπορέσαμε να βρούμε διάσπαρτα σε διάφορα ιστορικά βιβλία και περιοδικά. Φτιάξαμε και μια συνοπτική λίστα, η οποία μπορεί να μην είναι απόλυτα ολοκληρωμένη, αλλά περιέχει τη μεγάλη πλειοψηφία των δολοφονικών ενεργειών που πραγματοποίησαν οι δυο οργανώσεις, στα πλαίσια του μεταξύ τους πολέμου. 

Η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) ιδρύθηκε στα χρόνια της κατοχής ως ένοπλη μυστική οργάνωση, με απόφαση του ΚΚΕ. Αρχηγός της ήταν ο Στέργιος Αναστασιάδης (1906 - 1949), μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, σύμβολο της ΟΠΛΑ ήταν το ρολόι με τους δείκτες σταματημένους στις 12 παρά 5. Η συγκεκριμένη οργάνωση επεδίωκε να παίξει το ρόλο του λαϊκού τιμωρού και του εκδικητή. Πρώτη θέση μεταξύ των θυμάτων της είχαν οι δοσίλογοι (δηλαδή οι Έλληνες που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές) και διάφορες ένοπλες ακροδεξιές οργανώσεις. Η Ο.Π.Λ.Α. κατάφερε να δημιουργήσει ένα αρκετά επιτυχημένο δίκτυο πληροφοριών.  Γρήγορα απέκτησε πληροφοριοδότες σε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες και σε πολλά ιδρύματα των κατακτητών. Δικά της άτομα είχαν καταφέρει να διεισδύσουν μέσα την Αστυνομία, τη Χωροφυλακή, τη Γενική Ασφάλεια, την Ειδική Ασφάλεια, το Υπουργείο Εσωτερικών της κατοχικής κυβέρνησης, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αλλά και σε διάφορες αντίπαλες οργανώσεις. Για παράδειγμα, υπήρχαν άνθρωποι της ΟΠΛΑ μέσα στην οργάνωση Χ (όπως π.χ. ο Γιάννης Βαζούρας), αλλά και σε άλλες οργανώσεις όπως ΕΔΕΣ,ΕΕ, ΠΑΤ.

Η Χ ήταν μια ακροδεξιά και φιλοβασιλική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1941. Η ένθερμη υποστήριξή της προς το βασιλιά φαίνεται και από το ότι στο σήμα της υπάρχει το στέμμα. Αρχηγός της ήταν ο αξιωματικός Γεώργιος Γρίβας. Συχνά επέβαλε ένα καθεστώς τρομοκρατίας σε περιοχές της Αθήνας και της επαρχίας και δολοφονούσε μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (δηλαδή της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης). Είχε σημαντική συμμετοχή στις μάχες των Δεκεμβριανών του 1944 και στη Λευκή Τρομοκρατία κατά την μετά Βάρκιζα εποχή. Πήρε μέρος και σε εκλογικές αναμετρήσεις, σημειώνοντας παταγώδη αποτυχία. Τα μέλη της ονομάζονταν χίτες. Μερικά χρόνια αργότερα, διάφορα μέλη της Χ πήραν μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο (1946 - 1949). Την περίοδο 1945 – 1948, οι ένοπλες ομάδες της Χ και της ΕΑΟΚ (η οποία ιδρύθηκε το 1946 από τον Ταγματασφαλίτη Πάνο Κατσαρέα) πραγματοποίησαν δολοφονίες ακόμα και ανηλίκων παιδιών , καθώς και γυναικών στην Πελοπόννησο. Μιλάμε για πολυάριθμες κτηνωδίες, οι οποίες έμειναν στην ιστορία.

Η αρχή της μεγάλης έχθρας

Φαίνεται ότι κατά πάσα πιθανότητα, η μεγάλη έχθρα μεταξύ της Χ και της ΟΠΛΑ έκανε την πρώτη εμφάνισή της το Νοέμβριο του 1943. Οι δύο αντίπαλες οργανώσεις βρέθηκαν σε ένοπλη διαμάχη, η οποία είχε και χαρακτηριστικά μιας ιδεολογικοπολιτικής αναμέτρησης. Οι ανοιχτοί πολιτικοί λογαριασμοί μεταξύ των δύο οργανώσεων έδωσαν τη θέση τους στα όπλα. Το αποτέλεσμα ήταν ένας μεγάλος αριθμός νεκρών.

Λίγο καιρό αργότερα (1 Δεκεμβρίου 1943) η ΟΠΛΑ εκτέλεσε τον Ηλία Ρογκάκο, δραστήριο μέλος της Χ. Ο πόλεμος μεταξύ των δύο οργανώσεων πήρε μεγάλες διαστάσεις και βάφτηκε με άφθονο αίμα. 

Οι στενές σχέσεις της Χ με την (κατοχική) Ειδική Ασφάλεια

Την περίοδο της κατοχής, η Χ είχε διατηρούσε αρκετά καλή σχέση με την (κατοχική) Ειδική Ασφάλεια και συνεργάστηκε αρμονικά μαζί της. Η Ειδική Ασφάλεια του Πειραιά αναδιοργανώθηκε χάρη σε δύο μέλη της Χ : το Βαγγέλη Μπουγιούρη και το Βασίλη Αγραφιώτη, οι οποίοι κατατάχθηκαν εθελοντικά στο σώμα, με την παρότρυνση του Αρχηγού της Χ Πειραιά Μαντούβαλου.  Θα θέλαμε επίσης να αναφέρουμε και μια άλλη σημαντική πληροφορία. Ο Ιάσονας Χανδρινός αναφέρει τρία ονόματα μελών της Χ που υπηρετούσαν στα (προδοτικά) Τάγματα Ασφαλείας της Αθήνας (Κωνσταντίνος Μανωλάκος, Αλκίνοος Πετρόπουλος, Ανδρέας Κολλάρος).

Η  «Χ» αρπάζει όπλα από αποθήκη του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ

Ο Α. Χατζηαναστασίου στο βιβλίο του αναφέρει ένα περιστατικό αρπαγής όπλων από αποθήκη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στην περιοχή του Βύρωνα χάρη σε ένα ύπουλο σχέδιο που κατέστρωσε ο χίτης Νίκος Παπαγεωργίου. Ο Παπαγεωργίου παρακάλεσε τον Γρίβα να ζητήσει από το Νίκο Μπουραντά, διοικητή του μηχανοκίνητου σώματος της ασφάλειας, να κάνει έφοδο σε σπίτι της Καισαριανής όπου βρίσκονταν πυρομαχικά της οργάνωσης Ο.Π.Λ.Α. (ένοπλη οργάνωση του ΚΚΕ), ταυτόχρονα με την έφοδο της Χ στην αποθήκη στο Βύρωνα. Έτσι οι άνδρες τους ΕΑΜ – ΕΛΑΣ θα αιφνιδιάζονταν και θα ήταν απασχολημένοι σε δύο διαφορετικά μέτωπα. Ο Μπουραντάς, φανατικός εχθρός του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, εκτέλεσε με μεγάλη προθυμία το σχέδιο που του πρότεινε ο Γρίβας, διευκολύνοντας έτσι το έργο της Χ. Έτσι, η ομάδα του Παπαγεωργίου μπόρεσε να αρπάξει από τη μυστική αποθήκη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στο Βύρωνα περίπου 70 περίστροφα και 11 χειροβομβίδες

Η οργάνωση συχνά χρησιμοποιούσε τις στενές σχέσεις που είχε με σημαντικά κομμάτια του κατοχικού κρατικού μηχανισμού (π.χ. χωροφυλακή και Ειδική Ασφάλεια) προς όφελός της. Επίσης, είχε αρμονική συνεργασία με αξιωματικούς της Αστυνομίας Πόλεων, οι οποίοι φρόντιζαν να διευκολύνουν το έργο της.

Ο Ιάσονας Χανδρινός σε δημοσίευμά του στο περιοδικό «Ιστορικά Θέματα» (τεύχος 112, Μάρτιος 2012) σημειώνει ότι : « […] ήταν κοινό μυστικό στην κατεχόμενη Ελλάδα πως οι χίτες αποτελούσαν τους καλύτερους συμμάχους και πληροφοριοδότες των ταγματασφαλιτών, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεών τους με τους ‘‘αντάρτες πόλης’’ του ΕΛΑΣ στις συνοικίες της Αθήνας. Κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, πολλά μέλη της οργάνωσης θα εγγραφούν στην αναδιοργανωμένη, διαβόητη Διεύθυνση Ειδικής Ασφάλειας (τον κλάδο της Χωροφυλακής που ασχολείτο αποκλειστικά με τη δίωξη κομμουνιστών ήδη από το Μεσοπόλεμο) ως ‘’χωροφύλακες άνευ θητείας’’, συμμετέχοντας είτε ως πληροφοριοδότες είτε ως οπλίτες είτε ως εκτελεστές στο ανθρωποκυνηγητό που είχαν εξαπολύσει οι γερμανικές και ελληνικές αρχές κατοχής εναντίον των αντιστασιακών του ΕΑΜ στην Αθήνα και τον Πειραιά.» 

.

Η διείσδυση πρακτόρων στη φωλιά του αντιπάλου

26 Αυγούστου 1944 : Εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, μια ένοπλη ομάδα 4 ανδρών που ήταν μέλη της Ειδικής Ασφάλειας και Χίτες, λαμβάνει μια πληροφορία για ύπαρξη αποθήκης όπλων στα Πετράλωνα. Η ομάδα με επικεφαλής τον Ελευθέριο Μήστα, μπαίνει σε κάποια σκοτεινά δρομάκια και προχωράει στην οδό Ορφέως. Ξαφνικά, οι 4 άνδρες ακούν «Αλτ ! Εδώ Φρουραρχείο ΕΛΑΣ. Σας φάγαμε.» και μετά από λίγο βλέπουν σαστισμένοι τον Ελευθέριο Μήστα να στρέφει εναντίον τους το αυτόματό του και να πηγαίνει με το μέρος των ΕΛΑΣιτών. Από τα πυρά, δύο χίτες έπεσαν νεκροί (Ευθύμιος Πίπας και Βασίλειος Πίπας).

Η ΟΠΛΑ γενικά θεωρούσε ότι η διείσδυση δικών της πρακτόρων στο εσωτερικό αντιπάλων οργανώσεων είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπισή τους. Για το σκοπό αυτό, μερικές φορές είχε χρησιμοποιήσει και διάφορες γυναίκες.

Το βράδυ της 26ης Απριλίου 1944, τρεις άγνωστοι ακινητοποίησαν σε ένα απομακρυσμένο σημείο στη Δάφνη, τον Γεώργιο Μιχαλολιάκο, μέλος της Χ και τον εκτέλεσαν. Η αρραβωνιαστικιά του που τον συνόδευε, δεν δέχτηκε ούτε μια σφαίρα. Αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν συνδεδεμένη με την ΟΠΛΑ.

Στο θανατηφόρο παιχνίδι κατασκοπείας και αντικατασκοπείας, οι αντίπαλες φράξιες ήταν ο μεγαλύτερο εχθρός. Η (κατοχική) Ειδική Ασφάλεια είχε βάλει τους δικούς της πληροφοριοδότες μέσα στις οργανώσεις του ΚΚΕ. Απ΄ τον Ιανουάριο ως το Μάρτιο του 1944 η ΟΠΛΑ των ανατολικών συνοικιών της Αθήνας αναζητούσε την αιτία μιας ακατανόητης διαρροής πληροφοριών και δολιοφθορών στον οπλισμό. Μετά από παγίδες και εξαντλητικές διασταυρώσεις στοιχείων, η ΟΠΛΑ κατάφερε να εντοπίσει τρεις υπαίτιους, οι οποίοι ήταν χίτες  που είχαν διεισδύσει την ΟΠΛΑ του Βύρωνα. Και οι τρεις αποδείχτηκαν δραστήρια μέλη των «Παπαγιώργηδων», της μαχητικής ομάδας της Χ στο Παγκράτι, με εντολή κατασκοπείας. Ο ένας εκτελέστηκε και οι άλλοι δύο διέφυγαν την τιμωρία.

Ο πόλεμος της Χ και της ΟΠΛΑ. Μερικά περιστατικά

Μάιος 1943 : Ο Σπύρος Παπαγεωργίου, οπαδός του Γρίβα και πιστός συνεργάτης του, στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Γρίβας και η Χ. Το χαμένο αρχείο» αναφέρει ότι το Μάιο του 1943 ο ταγματάρχης Παντελής Πολύζος (μέλος της Χ) συναντήθηκε με τον Γρίβα και του είπε ότι η Χ έπρεπε να εκπονήσει ένα σχέδιο δράσης κατά της οργάνωσης ΟΠΛΑ, γιατί η ΟΠΛΑ είχε πάρει εντολή από το ΚΚΕ να αναλάβει δράση εναντίον τους. Μετά από εκείνη τη συνάντηση, το βράδυ της ίδιας μέρας, ο Γρίβας έμαθε (σύμφωνα με τον Παπαγεωργίου) ότι κάποιοι άνδρες της ΟΠΛΑ, φορώντας γερμανικές στολές, πήγαν στο σπίτι του Ιωάννη Καπράλου (της Χ) και τον εκτέλεσαν. Δέκα μέρες αργότερα, ο Γρίβας συνάντησε ηγετικά στελέχη της Χ στο Δημοτικό Σχολείο του Θησείου και τους έδωσε εντολή για «κατά μέτωπον επίθεση» εναντίον της ΟΠΛΑ.

[Εδώ έχουμε μια ένσταση. Ο Παπαγεωργίου λανθασμένα χαρακτηρίζει του εκτελεστές του Καπράλου ως μέλη της ΟΠΛΑ. Κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο για μέλη του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ. Η ΟΠΛΑ τότε δεν υπήρχε. Η πρώτη εμφάνιση της ΟΠΛΑ είναι το φθινόπωρο το 1943].

1-11-1943 : Σημειώθηκε αψιμαχία στα Πετράλωνα. Ομάδα ένοπλων μελών της Χ, με επικεφαλής τον Ιωάννη Λιακόπουλο, επιτέθηκε σε έρανο του ΚΚΕ.

17-11-1943 : Χίτες τραυματίζουν 3 μέλη του ΕΑΜ σε συμπλοκή στα Πετράλωνα.

21-11-1943 : Ένοπλα μέλη του  9ο Τάγματος  της Χ με αρχηγό τον Γεώργιο Τσίχλη έγραφα συνθήματα της Χ σε τοίχους της λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου δέχτηκαν επίθεση με χειροβομβίδα από μέλη τους ΕΑΜ. Από την έκρηξη τραυματίστηκαν 3 χίτες.  Οι τρείς χίτες περισυλλέγησαν από αστυνομικούς του Ε’ Παραρτήματος Ασφαλείας (Εξαρχείων) και μεταφέρθηκαν γρήγορα σε νοσοκομεία.

1-12-1943 : Άνδρες της ΟΠΛΑ εκτελούν τον χίτη Ηλία Ρογκάκο, έξω από το σπίτι του στο κολωνάκι.

Το Μάιο του 1944 εκτελέστηκαν οι χίτες Ηλίας Περδίκης και Ανδρέας Σχίζας από μέλη της ΟΠΛΑ.

2-9-1944 : Ο επικεφαλής της  Χ  Παγκρατίου Νίκος Παπαγεωργίου σκοτώθηκε από 4 μέλη της ΟΠΛΑ, που ήταν οπλισμένα με αυτόματα.

23-9-1944 : Ο χίτης Ιωάννης Παπαγεωργίου, αδελφός του Νίκου Παπαγεωργίου, σκοτώνεται από την ΟΠΛΑ.

11-10-1944 : Απόπειρα δολοφονίας του Αρχηγού της  Χ  Γεωργίου Γρίβα, που επέβαινε στο υπηρεσιακό του αυτοκίνητο. Από τα πυρά τραυματίστηκε μονάχα ο Όμηρος Παπαδόπουλος. Ο οδηγός του αυτοκινήτου κατάφερε να οδηγήσει το όχημα μέχρι την πλατεία του Θησείου. Οι άνδρες της ΟΠΛΑ που πυροβόλησαν κατά του αυτοκινήτου είχαν μεταμφιεστεί. Είχαν φορέσει γερμανικές στολές και κράνη.

Το Δεκέμβριο του 1944 οι αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ κατέλαβαν την έδρα διοικήσεως της οργάνωσης «Χ» (φαρμακείο Ντέκα) και το σπίτι του Γρίβα (στο Θησείο). [πηγή : Σπύρος Παπαγεωργίου ].

3-12-1944 : Οι χίτες Αριστείδης Χαμόδρακας, Οδυσσέας Χαμόδρακας, Κωνσταντίνος Χαμόδρακας και Ιωάννης Χαμόδρακας σκοτώνονται από την ΟΠΛΑ.

11-12-1944 : Ο χίτης Απόστολος Λιβιτσάνος εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ.

Ο ανθυπολοχαγός Χρήστος Χαλούλος της Χ, από το Καστρί Κυνουρίας, πήρε μέρος στις μάχες του Δεκεμβρίου του 1944 στο Θησείο, όπου σκοτώθηκε από τους αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Ο ανθυπολοχαγός Δημ. Αστέρης της Χ, από την Τρίπολη, πήρε μέρος στις μάχες των Δεκεμβριανών (1944), όπου σκοτώθηκε από τους αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Η Ευγενία Λύτρα, μέλος της Χ, σκοτώθηκε από άνδρες της ΟΠΛΑ το 1944.

12-12-1946 : Η ΟΠΛΑ εκτελεί τον Αλέκο Παπαγεωργίου, μέλος της Χ.

Ο Αντώνιος Βαρύτης, μέλος της Χ, ανέλαβε να εντοπίσει τις οικίες διαφόρων μελών της οργάνωσης ΟΠΛΑ και να τους φακελώσει, ώστε να έχει η Χ τις απαραίτητες πληροφορίες. Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1946, ο Βαρύτης σκοτώθηκε από αριστερούς αντάρτες.

Εκτελεσθέντες από κομουνιστές στο Μελιγαλά