Η ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΝΕΟΝΑΖΙ!

13-2-2017

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: ΞΕΠΛΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΥ!

Γράφει ο Ανδρέας Ζαφείρης

Επίσκεψη- στήριξης στο πόλεμο, στο φασισμό και στις εθνοκαθάρσεις. Είναι φορές που ένα άρθρο δεν χρειάζεται να παραθέσει επιχειρήματα. Είναι φορές που τα γεγονότα ουρλιάζουν την αλήθεια τους. 

Ο πρωθυπουργός της χώρας επισκέπτεται από χθές το καθεστώς του Κιέβου, παρέχοντας αναγνώριση σε ένα καθεστώς υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού-ναζισμού,υπεύθυνο για το θάνατο δεκάδων χιλιάδων πολιτών, ανάμεσα τους και Ελλήνων.

Και η επίσκεψή αυτή δε γίνεται μια τυχαία χρονική στιγμή. Γίνεται τη στιγμή που το καθεστώς του Κιέβου, ενεργώντας σαν διεθνής προβοκάτορας, κλιμακώνει τις επιθέσεις κατά των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς, δολοφονώντας άμαχους.

Ο Αλέξης Τσίπρας μεταβαίνει στο Κίεβο για καθαρά συμβολικούς λόγους;

Τη στιγμή που το καθεστώς Ποροσένκο έχει αναλάβει εργολαβικά να βυθίσει το λαό του στο πόλεμο και τη καταστροφή, εξυπηρετώντας σχέδια κέντρων που επιθυμούν την ένταση με τη Ρωσία , στο πλαίσιο του νέου γεωπολιτικού περιβάλλοντος που άνοιξε η εκλογή Τράμπ…

Τη στιγμή που ευρωπαϊκά κράτη αρχίζουν και παίρνουν αποστάσεις από το ουκρανικό έγκλημα, αντιλαμβανόμενα το κίνδυνο που συνιστά για όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο το σχέδιο «χαμηλής έντασης σύρραξη με τη Ρωσία»…

Ο Αλέξης Τσίπρας αναλαμβάνει-κατόπιν υποδείξεων – να δώσει διεθνή στήριξη στο απονομιμοποιημένο καθεστώς του Κιέβου. Προφανώς δε γνωρίζει για τις ναζιστικές συμμορίες και τα εγκλήματά τους. Τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, το 1,5 εκ. πρόσφυγες, τους μαζικούς τάφους, τους αποκεφαλισμούς, τους βιασμούς. Προφανώς δε ξέρει τη ναζιστικού τύπου καταπίεση που υφίσταται το ελληνικό στοιχείο στη Μαριούπολη,τις εξαφανίσεις, τις φυλακίσεις , τα βασανιστήρια.

Γίνεται συνένοχος όχι μόνο σύγχρονων μαζικών νεοναζιστικών εγκλημάτων πολέμου αλλά και συνένοχος σε ένα σχέδιο πολεμικής εμπλοκής , με ανυπολόγιστες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, που μπορεί να αλλάξει την ευρύτερη περιοχή για πάντα.

Είναι άγνωστο εάν θα πάρει μαζί του το Κασιδιάρη ή τον Παππά. Λογικό να θέλουν να ανταλλάξουν τεχνογνωσία με τους ομοϊδεάτες τους στο Κίεβο.

Σήμερα το πρωί, την ώρα που το αεροπλάνο του πρωθυπουργού ταξίδευε για Κίεβο, δολοφονήθηκε ο Михаи́л Серге́евич Толсты́хο, επικεφαλής της αντιφασιστικής Λαϊκής Πολιτοφυλακής Somalia,γνωστός ως Givi, από ουκρανοναζιστική συμμορία. Τιμή και Δόξα στους νεκρούς ήρωες της αντιφασιστικής πάλης.

Αλλά όταν θα σφίγγει το χέρι του Ποροσένκο ας τον ρωτήσει τι είναι η λίστα με τα 100 ονόματα που παραθέτουμε. Είναι τα ονόματα των 100 πρώτων παιδιών που δολοφονήθηκαν από τις ναζιστικές συμμορίες.Και η λίστα δεν έχει τέλος…

Anastasia Komarova      Arseny Khakimov

Roman Misechko           Polina Solodkaia

Alexander Sorokin              Kiril Sidoryuk

         Danil Pogulai                     Valentin Ostapenko

       Arina Gusak                    Vladislav Postavnoi

Anna Bugaeva                    Timofey Chaika

Vsevolod Sukhanov                  Daniil Protasov

Jaroslav Ermishko                Dmitry Babakov

Ivan Sharko                    Sergey Chisnevich

Vladislav Polianskiy                 Dmitry Poliak

Dmitry Orlov                 George Komorowskiy

Vladimir Makhnev                        Danil Makaev

Victoria Kukharchuk                       Kiril Konoplev

Anastasia Konopleva                         Daria Konopleva

Dominica Kladko                            Vitaliy Guzhva

Danil Belih                           Vladislav Kapustnikov

Alena Demidenko                               Orest Balka

Vitaliy Chulkov                              Nikolai Nikitenko

Andrey Zaplava                                  Anna Kobza

Alexander Trufanov                        Alexander Smirnov

Elizaveta Serbienko                       Victoria Beregovaia

Timofey Voronov                            Mihail Diaduk

Vladislav Kravchenko                        Anna Kostenko

Denis Glushchenko                               Daria Popkova

Nikita Russow                             Alexander Chudinov

Ivan Nesteruk                                          Daria Barilova

          Danil Bulaev                               Alexandra Mammadkhanova

Sofia Martynyuk                            Ekaterina Mochanova

Sergey Piven                              Anastasia Podlipskaia

Egor Alexandrov                             Aleksey Butinets

Margarita Vivchar                           Vladimir Garbanev

Vladislava Dukhnenko                  Marina Evsyukova

Daria Knish                                  Ivan Kulichko

Marina Ledneva                                  Daniil Lukashuk

Daniil Sanduliak                                  Ivan Poliakov

Alexander Soroka                                     Anna Khomutova

Svetlana Borodovka                             Ivan Ermilov

Svetlana Agababiants                          Yury Ponomarev

Yury Ponomarenko                              Valeria Suglobova

Evgeny Orekhov                                       Artem Litkin

Danil Lutsenko                                      Artem Loginov

Dmitry Krivosheev                                   Christina Kovalenko

Andrey Eliseev                                        Igor Gayvoronskiy

Anastasia Butorina                                         Sofia Bulaeva

Artem Bobrishev                                    Karina Belonog

Dmitry Ruchkin                                Daniil Tereschenko

Victoria Miroshnichenko                 Daniil Kuznetsov

Nadezhda Korchak                                Ksenia Ivakhno

Kira Zhuk                                            Arthur Babenko

Andrey Khizhnyak                      Vladislav Shcherbakov

ΠΗΓΗ

Η ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΗΣ "ΣΥΝΕΠΕΙΑ" ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΣΕ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΨΕΥΤΙΚΗΣ"ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"!!!

13-2-2017

 ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΘΡΑΣΙΜΙΑ, ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΠΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΡΟ  "ΑΡΙΣΤΕΡΑ"... ΣΤΟ ΡΑΦΙ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΥΤΙΛΑΣ!

ΒΙΝΤΕΟ

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ορισμένα θρασίμια, από αυτά που καπηλεύονται τον όρο "Αριστερά", αδερφάκια του ιδεολογικού και πολιτικού "πασοκισμού", που με την ίδια ευκολία γλύφουν εκεί που χτες (παρίσταναν ότι) έφτυναν, βάλθηκαν τώρα να απαντήσουν στην κριτική μας για το ταξίδι του Τσίπρα στην Ουκρανία, εκθειάζοντας (!) την "πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική" της κυβέρνησης. 

Έτσι ερμηνεύουν αυτά τα δήθεν "αριστερά" μαλάκια

το ταξίδι αναγνώρισης εκ μέρους του...Τσίπρα του αντιδραστικού καθεστώτος στην Ουκρανία. Σαν "πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική"! 

Είναι οι ίδιοι, που για το ίδιο ταξίδι του Βενιζέλου το 2014, κατηγορούσαν την κυβέρνηση Σαμαρά και μιλούσαν για αναγνώριση των ναζί. 

Αλλά τώρα, που ο Τσίπρας κάνει το ίδιο με ό,τι - χτες μόλις - κατηγορούσαν, έγιναν "λογικοί". Και "πολυδιάστατοι"! 

Μέσα, λοιπόν, στο ράφι με τα υπόλοιπα διαπιστευτήρια της ξεφτίλας τους, ας βάλουν κι αυτό το βιντεάκι. Τους το αφιερώνουμε. 

ΠΗΓΗ

Σχολιο Οίμου-Αθήνας

Δεν υπάρχει τίποτε που να έφτυσε ο Τσίπρας και να μην πήγε τώρα να το γλύψει... Σόιμπλε, Μέρκελ, ΔΝΤ...ο κατάλογος είναι μακρύς! Αυτή είναι η μοίρα των πουλημένων!

GREXIT ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ...

Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου 2017

 ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΜΑΣΤΕ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Μετά από σχεδόν επτά χρόνια συνεχούς και ραγδαίας επιδείνωσης όλων ανεξαιρέτως των δεικτών της πραγματικής ελληνικής οικονομίας, επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνέχιση της ίδιας οικονομικής μας πολιτικής ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Οι υπεύθυνοι για τις τύχες μας, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, φέρουν βαρύτατες ευθύνες, προσποιούμενοι άγνοια αυτής της αναμφισβήτητης πραγματικότητας: ότι, δηλαδή, το ελληνικό πρόγραμμα βασίστηκε εξαρχής σε τραγικά εσφαλμένες υποθέσεις, που οδηγούν αναπότρεπτα στην εξαθλίωση ολοένα μεγαλύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού. 

Η παταγώδης αποτυχία του δεν μπορεί πια να συγκαλυφτεί, ούτε με την προσπάθεια επίρριψης ευθυνών στη χώρα μας, επειδή δήθεν δεν το εκτέλεσε σωστά (όπως διαπιστώνει ο Joseph Stiglitz στο τελευταίο του βιβλίο, “η καταστροφή της οφείλεται στο ότι το εφάρμοσε με ευλάβεια”), ούτε με την εμφάνιση δήθεν δημοσιονομικών επιτευγμάτων, όπως μεταξύ και άλλων, των πρωτογενών πλεονασμάτων, που προκύπτουν από την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας, αλλά ούτε και με αφελείς εξαγγελίες δήθεν αναμενόμενων βελτιώσεων και δήθεν έλευσης της πολυπόθητης ανάπτυξης.

Συνοπτικά, το πρόγραμμα σταθεροποίησης της Ελλάδας βασίστηκε σε σωρεία εσφαλμένων υποθέσεων (που άλλωστε βρίσκονται και στα θεμέλια της ΕΕ-Ευρωζώνης), όπως ανάμεσα και σε άλλες, ότι η λιτότητα οδηγεί στην ανάπτυξη, η μείωση των μισθών βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα, κάποιος βαθμός ανεργίας είναι επιθυμητός διότι ελέγχει τον πληθωρισμό, οι αγορές αυτοδιορθώνονται και συνεπώς η κρατική παρέμβαση είναι ανεπιθύμητη, η σύγκλιση των οικονομιών στο πλαίσιο νομισματικής/οικονομικής ένωσης είναι αυτόματη, η νομισματική πολιτική είναι αρκετή και δεν χρειάζεται προσφυγή στη δημοσιονομική πολιτική κ.ο.κ.

Εφαρμόζοντας αγογγύστως αυτό το πρόγραμμα, η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν μπορεί πια να αναμένει τη σωτηρία της, χάρη σε μακροχρόνια μέτρα, αφού οι εταίροι της αποφάσισαν να βαπτίσουν “βοήθεια”, τα δάνεια που εκβιαστικά της χορηγούν, με απαγορευτικά υψηλό επιτόκιο μέχρι πριν λίγο, και των οποίων το 85% περνά έξω από τα ελληνικά σύνορα με κατεύθυνση τις τράπεζες. Οι ατελεύτητες και χωρίς ουσία διαπραγματεύσεις, στις οποίες επιδίδονται οι κυβερνήσεις μας, περιλαμβάνουν ολοένα και πιο παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, σε συνδυασμό με εξευτελιστικές υποχωρήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων, και με υπαναχώρηση της μιας μετά την άλλη, των δήθεν “κόκκινων γραμμών”.

Η Ελλάδα, αποκτά προοδευτικά την όψη και τα χαρακτηριστικά οικονομίας του τρίτου κόσμου, με συνταξιούχους που λιμοκτονούν, νέους που μαζικά την εγκαταλείπουν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, άνεργους, που πυκνώνουν τις τάξεις αυτών που εργάζονται για 100-300Ε το μήνα, και που η πλήρης απασχόληση παραχωρεί τη θέση της σε ανασφαλείς μορφές, μέσα στη ζουγκλοποιημένη αγορά εργασίας. 

Η Ελλάδα εμφανίζεται ως η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία η αποταμίευση είναι ανερχόμενα αρνητική, η κατανάλωση ακόμη και για βασικά είδη διατροφής υποχωρεί, η δημόσια και ιδιωτική επένδυση ελαχιστοποιούνται από την αρχή της κρίσης, το ποσοστό των όσων δικαιούνται σύνταξης διαχρονικά μειώνεται, οι επιχειρήσεις κλείνουν κατά χιλιάδες ενώ ο αριθμός των νέων υστερεί κατά περίπου 30% σε σύγκριση με όσες εξαφανίζονται και όπου τα capital controls συνεχίζονται χωρίς ημερομηνία λήξης.

Παράλληλα, δεν δικαιολογούνται ελπίδες για βελτίωση της συμπεριφοράς των εταίρων μας, αφού στις τάξεις των οποίων φαίνεται να υπερισχύει η τιμωρητική διάθεση. Για αυτό και δεν ενοχλούνται για το γεγονός ότι μια ευρωπαϊκή χώρα και μέλος της Ευρωζώνης έχει περιέλθει σε αυτή την οικτρή, από κάθε πλευρά, κατάσταση. Είναι εξάλλου αφελής η ελπίδα ότι θα σωθούμε από τη μείωση των, όντως, δυσβάστακτων φόρων, που πρόκειται να αντικατασταθούν από περαιτέρω μείωση των δημοσίων δαπανών, όπως προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση.

Υπενθυμίζω, σχετικά, ότι η μείωση των φόρων που αποτέλεσε τη σημαία του κ. Reagan, ως πλανητάρχη, σε συνδυασμό με τη γνωστή καμπύλη Lafer, οδήγησε τις ΗΠΑ σε μια από τις χειρότερες υφέσεις της ιστορίας της. Παράλληλα, αναγγέλλεται και η δημιουργία νέων κεντροδεξιών/κεντροαριστερών πολιτικών κομμάτων, που φαίνεται να αποβλέπουν σε συγχώνευση και, συνεπώς, ενίσχυση του ευρωπαϊκού τόξου, στην Ελλάδα.

Στη θέση επιλογής μιας οικονομικής πολιτικής, ριζικά διαφορετικής της παρούσας, όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, που βρίσκονται ή προσδοκούν να έρθουν στην εξουσία, εξαντλούνται στην πρόταση οριακών και εμφανώς αναποτελεσματικών λύσεων στο ελληνικό δράμα. Προκύπτει, έτσι, αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις αγωνίες και τις επιθυμίες της πλειονοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως αυτές εκφράζονται σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, και στα όσα ασήμαντα ή ανασφαλή υπόσχεται να του εξασφαλίσει ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα της χώρας μας.

Συγκεκριμένα:

*Το 84% του ελληνικού λαού πιστεύει ότι η ΕΕ κινείται προς λάθος κατεύθυνση (Palmos Analysis-18.12.2016), ενώ η πολιτική εξουσία ορκίζεται σε αυτήν.

*Το 65% του ελληνικού λαού πιστεύει ότι το 2017 η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύσει (Κάπα Research-1.1.2017) ενώ η κυβέρνηση υπόσχεται το τέλος των δεινών μας.

*Το 47% του ελληνικού λαού φρονεί ότι θα έπρεπε να διαλυθεί η ΕΕ-Ευρωζώνη (Κάπα Research-1.1.2017), ενώ ακόμη και το εορταστικό προεδρικό διάγγελμα εύχεται την μακροημέρευσή της.

*Το 59% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η χώρα ζημιώθηκε το 2016 από τη χρήση του ευρώ, έναντι 32% μόνο το 2009 (Κάπα Research-1.1.2017), ενώ για την κυβέρνηση, όσο και για την αντιπολίτευση αποτελεί απαγορευμένη συζήτηση.

*Το 42,5% πιστεύει ότι η χώρα θα ήταν καλύτερα με τη δραχμή (Κάπα Research-1.1.2017), ενώ για την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ ισοδυναμεί με το τέλος του κόσμου.

*Το 36,5% (έναντι του 28, 5% το 2010) είναι υπέρ της δραχμής, ενώ το 47,5% υπέρ του ευρώ (έναντι του 60,5% το 2010).

Ο συνδυασμός των παραπάνω απαντήσεων αποκαλύπτει μια, χωρίς προηγούμενο, σύγχυση του ελληνικού λαού, ο οποίος παρότι διαπιστώνει, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική είναι οριστικά και αμετάκλητα καταστρεπτική, ωστόσο δείχνει πεπεισμένος ότι η προσπάθεια μεταβολής της θα φέρει Αρμαγεδδών.

 Για την κατανόηση του πως και του γιατί δημιουργήθηκε αυτή η σύγχυση, είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στη συντονισμένη προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων επτά ετών, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και βέβαια των ΜΜΕ, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, προκειμένου να πείσουν το μέσο Έλληνα, ότι εκτός Ευρωζώνης, δεν έχει οδό ούτε πλοίο δεν έχει λυτρωμό (όπως είπε και ο ποιητής).

Το ευρώ ταυτίστηκε με την ιδιότητά του Ευρωπαίου, που δήθεν χάνεται εκτός αυτού! Η παραμονή μας, στην Ευρωζώνη εμφανίστηκε ως μονόδρομος που αξίζει οποιασδήποτε διάστασης θυσία: και αυτής της εθνικής μας κυριαρχίας, της εθνικής μας αξιοπρέπειας, του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, της πλήρους εξαθλίωσης του λαού μας, της δουλοποίησής μας, του εξευτελισμού μας, και τελικά της εξαφάνισής μας από το πρόσωπο της Γης.

 Δεν είναι, συνεπώς ανεξήγητο το γιατί το 84% του ελληνικού λαού δέχεται ότι βαδίζουμε σε λάθος δρόμο, το 59% τολμά επιτέλους να υποδείξει ως κύριο ένοχο το ευρώ, αλλά όμως, μόνο το 36,5% έχει το σθένος να αναζητήσει μια άλλη πορεία, εκτός της καταστροφής, που δήθεν θα έρθει με τη δραχμή.

Αναμφίβολα, πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτό το τεράστιο εθνικό λάθος, που συνίσταται στον παρανοϊκό συνδυασμό αφενός της ορθής διαπίστωσης ότι καταστρεφόμαστε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία, και αφετέρου της απόφασής μας να παραμείνουμε εντός των τειχών.

Η σωτηρία της Ελλάδας απαιτεί μακροχρόνια ταχύρρυθμη ανάπτυξη, για να γιατρέψει τις πληγές της και για να ξεπληρώσει σε βάθος χρόνου το τεράστιο χρέος της. Αποτελεί ουτοπία η διαβεβαίωση, παρότι επιχειρείται από πολλές πλευρές, ότι η πολυπόθητη αυτή ανάπτυξη μπορεί να υλοποιηθεί εντός του ανθυγιεινού μνημονιακού περιβάλλοντος.

 Πρόκειται, ασφαλώς, για δύσκολο και φιλόδοξο εγχείρημα, που απαιτεί, πάνω από όλα, ομοψυχία του συνόλου των πολιτικών μας, αντί του αγώνα τους για εξουσία, που διεξάγεται, αδίστακτα, επάνω στο ημιθανές σώμα της Ελλάδας. Πως, λοιπόν, να ζητηθεί, από τον ελληνικό λαό, πίστη στα πεπρωμένα του, και θυσίες για εθνική επιβίωση, κάτω από αυτές τις συνθήκες;

(δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ 03/02/2017)

ΠΗΓΗ

Οι αντιφάσεις της Παγκοσμιοποίησης και ο νέος «εθνικισμός»

ΤΕΤΆΡΤΗ, 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2017

Η μεγάλη (στρατηγική) αντίφαση της Παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στη Λογική της: Δηλαδή στην ίδια της τη στρατηγική. 
Ποια είναι αυτή η Λογική; Η αχαλίνωτη βουλιμία και ολοκληρωτική κυριαρχία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου η οποία υπονομεύει, ακόμα και καταστρέφει, τη βιομηχανική παραγωγή σε εθνικό επίπεδο, συγκεντρώνοντάς την στα χέρια των ΥΠΕΡ-εθνικών κολοσσών. 

Γενικά η χρηματιστηριακή ΛΟΓΙΚΗ,
λογική κερδοσκοπικής αποχαλίνωσης και απληστίας, είναι αυτή που καθορίζει και τη βιομηχανική παραγωγή, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις ΟΧΙ της βιομηχανικής παραγωγικής ανάπτυξης, αλλά ανάλογα με τα συμφέροντα της κερδοσκοπικής απληστίας των διεθνών (πολυεθνικών) μαφιόζων του χρήματος. 

Η Παγκοσμιοποίηση, συνεπώς, κλείνει μέσα στην ίδια τη ΛΟΓΙΚΗ της, τις άλυτες αντιφάσεις της και τις εστίες της κατάρρευσής της: Των μεγάλων ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων… 

Μία από αυτές τις κύριες και μεγάλες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ της (άγριες εσωτερικές συγκρούσεις) είναι αυτή μεταξύ των «κεφαλών» της Παγκοσμιοποίησης. «Κεφαλές» που η ίδια η ΛΟΓΙΚΗ της Παγκοσμιοποίησης τις υπονομεύει, έχοντας ως στρατηγική τάση, τηνΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ των πάντων σε μία «κεφαλή»: ΥΠΕΡ-ιμπεριαλισμός… 

Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι σήμερα το παγκόσμιο πλαίσιο λειτουργεί μέσω των εξής πόλων: Των ΗΠΑ, της ΕΕ και Ιαπωνίας (κυρίαρχες δομές της Παγκοσμιοποίησης), της Ρωσίας και της Κίνας (περιφερειακές δομές, ατελώς προσαρμοσμένες στο πλανητικό ΥΠΕΡ-εθνικό πλαίσιο). 

Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να αντιληφτούμε την «εθνική αναδίπλωση» των ΗΠΑ που επιχειρείτε με τον Τραμπ. 

Η αυτοκρατορική ηγεμονία των ΗΠΑ στηρίχτηκε και καθορίστηκε από τη ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ της δύναμη: Την ικανότητα παραγωγής περισσότερων προϊόντων με λιγότερη και αποτελεσματικότερη ΕΡΓΑΣΙΑ. 

Η βιομηχανική υπερτροφία αυτή των ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα και τη χρηματιστηριακή υπερτροφία: Τη συγκέντρωση των ΥΠΕΡ-εθνικών χρηματιστηριακών κολοσσών στις ΗΠΑ. 

Αυτοί οι κολοσσοί αναζήτησαν μεγαλύτερα κέρδη στις ΕΞΑΓΩΓΕΣ κεφαλαίων… 

Αυτή η αναζήτηση μεγαλύτερων κερδών, μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων, ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΕ τη βιομηχανική ισχύ των ΗΠΑ, αναπτύσσοντας, ταυτόχρονα, τη βιομηχανική δυναμική σε άλλα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης και ιδιαίτερα της γερμανικής ΕΕ και της Ιαπωνίας, καθώς και της νέας απειλής: Της Κίνας… 

Το παραγωγικό κεφάλαιο, η βάση της καπιταλιστικής ισχύς, αρχίζει να συγκεντρώνεται εκτός των ΗΠΑ. Ο κυρίαρχος καπιταλιστικός νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης λειτουργεί, πλέον, σε βάρος της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, απειλώντας τους παλιούς συσχετισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δομές της Παγκοσμιοποίησης. 

Αυτή η ΠΤΩΣΗ και η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ της βιομηχανικής δύναμης των ΗΠΑ, με τις ανάλογες, οδυνηρές συνέπειες στον αμερικάνικο λαό, οδήγησε στην ΕΠΙΛΟΓΗ και στη νίκη του Τράμπ. 
  
Από τη ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ, λοιπόν, της βιομηχανικής δύναμης των ΗΠΑ ξεκινούν οι «βρυχηθμοί» της νέας κυβέρνησης: Τα κάλπικα «εθνικιστικά» ιδεολογήματα, ο «εθνικός προστατευτισμός», οι «πολεμικές» εναντίον της γερμανικής ΕΕ και της Κίνας: Της νέας απειλής. 

Και λέμε κάλπικα «εθνικιστικά» ιδεολογήματα διότι αυτός ο νέος «εθνικισμός» δεν έχει καμία σχέση με τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της καπιταλιστικής περιόδου των εθνικών ιμπεριαλισμών. Είναι ένας «εθνικισμός» που δεν ανταποκρίνεται στις ΑΝΑΓΚΕΣ τις σημερινές, δηλαδή του πλανητικού ιμπεριαλισμού, του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού ή με άλλα λόγια του «πλανητικού εθνικισμού»… 

Ο σημερινός, νέος «εθνικισμός» δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως ο παλιός της ΕΘΝΙΚΗΣ, καπιταλιστικής ανάπτυξης για τον απλό λόγο ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι αντικειμενικοί και οι υποκειμενικοί όροι:Αυτοί των εθνικών κεφαλαίων και της δημιουργίας των εθνικών κρατών και ιμπεριαλισμών… 

Αντίθετα, αυτός ο νέος «εθνικισμός» λειτουργεί, καταλυτικά, για το ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ των ιδεολογημάτων της Παγκοσμιοποίησης, για την απελευθέρωση των λαών από την κηδεμονία των δομών εξουσίας της νέας αποικιοκρατίας (παγκοσμιοποίηση -Νέα Τάξη), καθώς και για την ανάπτυξη νέων ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, κινημάτων με «εθνικό-απελευθερωτικές αιχμές εναντίον της ΠΛΑΝΗΤΙΚΗΣ εξουσίας… 

Οι δυνάμεις της ενσωματωμένης «αριστεράς», της «αριστεράς» της Παγκοσμιοποίησης, σκόπιμα και δόλια ταυτίζουν αυτό το νέο «εθνικισμό» με τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, το ίδιο όπως ταυτίζουν το ΦΑΣΙΣΜΟ εκείνης της περιόδου με τα «κλούβια αυγά» κάποιων ιδεολογικών απομειναριών, ή με τις «εθνικές» διαθέσεις των λαών εναντίον του σημερινού ΦΑΣΙΣΜΟΥ: του 4ου Ράιχ… 

Ουσιαστικά η σημερινή «αριστερά», μη θέλοντας να αντιληφτεί τις αντιφάσεις της Παγκοσμιοποίησης και υστερικά προσκολλημένη σε παλιούς ιστορικούς τύπους, η «αριστερά» των «χρήσιμων ηλιθίων», αλλά και των έμμισθων μισθοφόρων της Παγκοσμιοποίησης (έχει γεμίσει ο χώρος), όλο αυτό το μωσαϊκό της «αριστεράς» στηρίζει την Παγκοσμιοποίηση και την ξεπλένει με το να ταυτίζει τα νέα ιδεολογήματα του «εθνικισμού» με τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης… 

Το ίδιο ξεπλένει το νέο ΦΑΣΙΣΜΟ της Νέας Τάξης με τα υστερικά αναθέματα εναντίον του παλιού φασισμού… 

Έτσι συκοφαντεί τις «εθνικές» ανατάσεις και διαθέσεις των λαών, τα αγωνιστικά, εθνικά ρεύματα εναντίον του πλανητικού 

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ, αντί να μπει στην πρωτοπορία των νέων ΕΘΝΙΚΩΝ αγώνων, αναδεικνύοντας την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΙΧΜΗ και ΔΥΝΑΜΙΚΗ αυτού του νέου «εθνικισμού», καθώς και τις επαναστατικές του προοπτικές …

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQsoolbYFdauyowcLN-SWo5l84apTiSbIh22jGBIhT-vAq-z_7oSQdyuH1QHHfoRYNw61EDin98eEzvU-K27DN8DsM5FuXfeaikXCa_HHp588IUQMfGbmVJ3QC62UrkXDQu976L7yPaQ/s1600-r/resalto.jpg

Σε θανάσιμη κρίση η γερμανική Ευρωένωση

8-2- 2017 από seisaxthiablog

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Εποχή του Ντόναλντ Τράμπ: Πιστεύει ότι η Ε.Ε. είναι “όχημα του Βερολίνου”

Η γερμανική ΕΕ αντιμετωπίζει θανάσιμα προβλήματα. Αν και κανείς δεν το αναδεικνύει, το δημογραφικό πρόβλημα της ΕΕ είναι τεράστιο. Τα προβλήματα των κρατών μελών με τα ελλείμματα αυξάνονται κάθε ημέρα που περνά. Η οικονομική ανάπτυξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η τραπεζική κρίση έρχεται όλο και πιο κοντά. Η Ρωσία γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει απασφαλίσει. Τα κύματα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική συνεχίζονται. Και ο χορός καλά κρατεί.

Του Δημήτρη Γ. Απόκη*

Καθώς μπαίνουμε στην τρίτη εβδομάδα της Προεδρίας του Ντόναλντ Τράμπ, είναι πολύ δύσκολο ανάμεσα στις κραυγές της αντιπολίτευσης στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς, έναντι του Αμερικανού Προέδρου, να μπορέσει κανείς να διατυπώσει μια ρεαλιστική προσέγγιση και άποψη, σχετικά με την υπό διαμόρφωση πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Προς το παρόν τα αποκαλούμενα μέσα ενημέρωσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ και διεθνώς, το βαθιά ενημερωμένο και έμπειρο σε θέματα πολιτικής και δημοκρατίας Χόλυγουντ, και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα του οποίου η καφρίλα δεν επιτρέπει καμία σοβαρή συζήτηση.

Με κίνδυνο να γίνω δέκτης του μένους της Ιεράς Εξέτασης αυτών που έχουν μπερδέψει τη δημοκρατία και την έκφραση πολιτικής διαφωνίας και άποψης, με τις κενές ουσίας κραυγές και την παραπληροφόρηση, θα προσπαθήσω μέσα από τα γεγονότα ουσίας των δυο πρώτων εβδομάδων του Αμερικανού Προέδρου, να κάνω μια πρώτη εκτίμηση για τις εξελίξεις όσο αφορά την ΕΕ υπό την κυβέρνηση Τράμπ.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, με το καλημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, συνάντησε στο Λευκό Οίκο, την Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, Τερέζα Μέι. Στόχος αυτής της συνάντησης ήταν να γίνει η πρώτη επαφή και η προετοιμασία έτσι ώστε να υπάρξει σύντομα μια εμπορική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών και να δοθεί το μήνυμα ότι η παραδοσιακή «Ειδική Σχέση» μεταξύ Ουάσιγκτον και Λονδίνου παίρνει πάλι την πρωτοκαθεδρία.

Στρατηγικά ο,τιδήποτε δένει τις ΗΠΑ με τη Μεγάλη Βρετανία είναι ωφέλιμο για την Ουάσιγκτον. Το Ηνωμένο Βασίλειο διαθέτει το τρίτο πιο ισχυρό Ναυτικό στον κόσμο και σύντομα θα είναι η μόνη χώρα, εκτός των ΗΠΑ, που θα διαθέτει λειτουργικά σούπερ αεροπλανοφόρα. Το Λονδίνο παραμένει το δεύτερο πιο ισχυρό οικονομικό κέντρο του κόσμου, μέσω του οποίου διακινείται το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών κεφαλαίων. Η εμπειρία του Λονδίνου σε θέματα διεθνούς διπλωματίας είναι παροιμιώδης. Όλα αυτά καθιστούν τη Μεγάλη Βρετανία προνομιακό σύμμαχο των ΗΠΑ.

Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση, με έναν ενθουσιασμό ο οποίος δεν στηρίζεται από στοιχεία και δεδομένα, υποστηρίζει ότι διαμορφώνει ένα δικό της βηματισμό. Οι συζητήσεις μεταξύ του Προέδρου Τράμπ και της Πρωθυπουργού Μέι για μια διμερή εμπορική συμφωνία είναι τυπικά παράνομες με δεδομένο ότι η επίσημη διαδικασία για το Brexit δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, οπότε το Λονδίνο δεν μπορεί να κάνει τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι τυχαίο, και η βρετανίδα Πρωθυπουργός έχει ανακοινώσει παρόμοιες συζητήσεις με τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Τουρκία και την Ινδία.

Στις Βρυξέλλες οι στερούμενοι οποιασδήποτε σοβαρής, σε διεθνές επίπεδο, επιρροής θεσμοί, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουν αρχίσει τις κενές περιεχομένου απειλές ότι αυτό δεν πρόκειται να επιτραπεί και άλλα τέτοια ευτράπελα. Η κ. Μέι έχει κάνει σαφές πλέον ότι προτίθεται να τα μαζέψει και να φύγει σκληρά και ωμά από το κλαμπ των Βρυξελλών στην περίπτωση που η συμφωνία που θα προκύψει από τη διαδικασία για το Brexit, δεν είναι προς το συμφέρον του Λονδίνου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ΕΕ έχει κάποια ευελιξία έναντι της Μεγάλης Βρετανίας στον τομέα της οικονομίας, οπού υπάρχουν πολλές επιλογές. Ακόμα και αυτό δεν είναι εύκολο για τις Βρυξέλλες.

Η γερμανική ΕΕ, αντιμετωπίζει θανάσιμα προβλήματα. Αν και κανείς δεν το αναδεικνύει το δημογραφικό πρόβλημα της ΕΕ είναι τεράστιο. Το προβλήματα των κρατών μελών με τα ελλείματα αυξάνονται κάθε ημέρα που περνά. Η οικονομική ανάπτυξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η τραπεζική κρίση έρχεται όλο και πιο κοντά. Η Ρωσία γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η Τουρκία του Ερντογάν, έχει απασφαλίσει. Τα κύματα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική συνεχίζονται. Και ο χορός καλά κρατεί.

Εκεί λοιπόν που υποτίθεται ότι η ΕΕ θα έπρεπε να ασχολείται με τη σύσφιξη της Ένωσης, οι θεσμοί των Βρυξελλών ασχολούνται με αμπελοφιλοσοφίες και δεν βλέπουν το Τσουνάμι που βρίσκεται προ των πυλών. Το Λονδίνο έχει ήδη προχωρήσει και η ΕΕ θα ταλανίζεται για χρόνια να τακτοποιήσει τα απόνερα του Brexit. Από εδώ και στο εξής για τις Βρυξέλλες όλα θα είναι μια θεσμική κρίση.

Μετά από δεκαετίες όπου σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπήρξε μείωση στρατιωτικών και αμυντικών δαπανών οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, αποτελούν την αμυντική ασπίδα της Ευρώπης. Η κ. Μέι φρόντισε να διακηρύξει την προσήλωσή της στο ΝΑΤΟ, και κατάφερε να αποσπάσει μια χλιαρή δήλωση υποστήριξης από τον Πρόεδρο Τράμπ. Αλλά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος από την αρχή έχει ξεκαθαρίσει ότι το ΝΑΤΟ που μέχρι σήμερα ξέραμε εάν δεν υπάρξει ουσιαστική μεταρρύθμιση που να ικανοποιεί την νέα οπτική των ΗΠΑ, πολύ δύσκολα θα επιβιώσει.

Όσο λοιπόν η ΕΕ δεν μπορεί να χωνέψει το Brexit και να παίξει στο ρυθμό του Λονδίνου, είναι λάθος να περιμένει από την κ. Μέι να συνεχίσει να παίζει τον υποστηρικτή της ΕΕ στην Ουάσιγκτον. Είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα δούμε μείωση των δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Το μοναδικό ερώτημα είναι εάν αυτό θα συμβαδίσει με την εξέλιξη των σχέσεων ΗΠΑ και Ρωσίας ή όχι.

Με βάση όλα αυτά που βρίσκεται η ΕΕ; Ο Πρόεδρος Τράμπ το προσδιόρισε με τον καλύτερο τρόπο όταν χαρακτήρισε την ΕΕ όχημα του Βερολίνου. Σίγουρα αυτό έτσουξε τη Γερμανία, αλλά και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ηγεσία που για δεκαετίες έχει ανδρωθεί και σιτίζεται από το γερμανοτραφές σύστημα των Βρυξελλών.

Παρόλα αυτά ας μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας. Το έχουμε ζήσει τη χρονιά που πέρασε; Είχαμε το Brexit. To NATO, όπως το ξέραμε, έχει πάει περίπατο. Πολιτική αναταραχή και κρίση σε Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, Βέλγιο και Ολλανδία. Σε Ουγγαρία και Πολωνία, οδηγούμαστε σε αντιδημοκρατικές λογικές. Και όσο για την Ελλάδα, δεν είναι άστοχο να πει κανείς ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν τα τάρταρα. Το μόνο που κρατάει στο κέντρο είναι η Γερμανία.

Και θέτω απλά ένα ερώτημα. Ιστορικά πότε έχει κρατήσει και είχε αίσιο τέλος ένα γερμανικό κέντρο στην Ευρώπη;

* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, και Δημοσιογράφος.

[Πηγή: Geopolitics & Daily News, 07/02/2017]

Πηγή: mignatiou

Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα του 2017 07.02.2017 | από Σύνταξη

8-2-2017

Δημοσίευση: Φύλλο 345 - 4/2/2017 στην εφημερίδα δρόμος της αριστεράς

         

Συνέντευξη του Απόστολου Καψάλη, ειδικού ερευνητή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ
στον Παύλο Δερμενάκη

Ανάγλυφη εικόνα της ζούγκλας που επικρατεί στην αγορά εργασίας και του μέλλοντος που διαγράφεται ζοφερό παρουσιάζει στον Δρόμο ο ειδικός ερευνητής Απόστολος Καψάλης, του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η κατάσταση στην αγορά εργασίας βελτιώνεται. Πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

Δύο εισαγωγικές παρατηρήσεις. Πρώτο, η κατάσταση στην αγορά εργασίας επιδεινώνεται, δεν βελτιώνεται. Δεύτερο, τα χειρότερα είναι μπροστά μας, δεν είναι πίσω μας. Δυστυχώς τα νούμερα, αλλά και οι ποιοτικές αναλύσεις επιβεβαιώνουν και τις δύο αυτές εκδοχές. H κατάσταση είναι τραγική στην αγορά εργασίας.

Πρώτο, υπάρχει πολύ μεγάλη αδήλωτη εργασία και παραβατικότητα σε πολύ σημαντικά μεγέθη τα οποία δεν έχουν μετρηθεί.

Δεύτερο, υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός εργαζομένων οι οποίοι δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι από τις 200 κλαδικές συμβάσεις που υπήρχαν πριν από το 2010, σήμερα διατηρούνται μόλις και μετά βίας 16. Άρα μέσα από αυτές τις διαδικασίες έχουμε μία έμμεση φτωχοποίηση εργαζομένων οι οποίοι ολοένα και περισσότερο υπάγονται στους κατώτατους μισθούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

– 500.00 ημιαπασχολούμενοι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αμείβονται καθαρά με λιγότερο από το ελάχιστο επίδομα ανεργίας, που ανέρχεται στα 360 ευρώ.

– 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά.

– 126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ.

Τρίτο, το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας έχει λάβει εκπληκτικές διαστάσεις. Μεγάλο ποσοστό εργαζομένων δεν αμείβεται για την εργασία του από έναν έως 14-15 μήνες. Όταν μια επιχείρηση αρχίζει και καθυστερεί 2, 3, 4, 5 μήνες αποδοχές από την εμπειρία συμπεραίνεις ότι η κατάσταση αυτή δεν αντιστρέφεται πλέον.

Συνεπώς η κατάσταση είναι πολύ άσχημη, έχει χειροτερέψει και επιπλέον είναι σαφές ότι δεν μπορούν να ψηφιστούν νόμοι οι οποίοι να βελτιώνουν την αγορά εργασίας. Σύμφωνα με το Μνημόνιο απαγορεύεται κάτι τέτοιο ενώ οι συνεχείς απαιτήσεις των δανειστών, είναι για μεγαλύτερη επιδείνωση. Ένα από τα αγκάθια της 2ης αξιολόγησης είναι ως γνωστόν τα εργασιακά.

Κύριο επιχείρημά της κυβέρνησης είναι η καταγεγραμμένη μείωση της ανεργίας. Μάλιστα η αρμόδια υπουργός επαίρεται για τις 100.000 νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν το 2016.

Δυστυχώς τέταρτο στοιχείο επιδείνωσης της κατάστασης στην αγορά εργασίας, είναι ότι πλέον έχουμε εγκαταλείψει οριστικά την προοπτική να δουλέψει ένας εργαζόμενος με τυπική εργασιακή σχέση, με σταθερό ωράριο, με αξιοπρεπή αμοιβή. Πάνω από 55% από αυτές τις νέες θέσεις εργασίας,  με τάσεις ανόδου τους τελευταίους μήνες, αφορούν σε μερική και  εκ περιτροπής εργασία. Υπάρχουν δηλαδή νέες προσλήψεις, αλλά από αυτές το μεγαλύτερο μέρος αφορά σε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Και αυτό πλέον γίνεται κανόνας.

Άρα παγιώνεται μία κατάσταση, σύμφωνα με την οποία μπορεί να βρίσκεις δουλειά, μπορεί  να μειωθεί λίγο η ανεργία, χωρίς κανονική εργασιακή σχέση. Ξέχασε το 8ωρο, θα είναι μερική απασχόληση, ξέχασε ακόμα και τη μερική εργασία, θα είναι εκ περιτροπής εργασία, προσωρινή σχέση εργασίας ή  μπλοκάκια.

Όσον αφορά την καταγραφή της μείωσης της ανεργίας. Το να μοιράζεις μία θέση εργασίας σε δύο, δεν είναι μείωση της ανεργίας. Το να δουλεύουμε όλοι 4 και 5 ώρες για να εμφανιζόμαστε εργαζόμενοι, ούτε αυτό είναι μείωση της ανεργίας. Αν ορίσουμε την ανεργία μόνο μέσα από τέτοιας ποιότητας στατιστικούς όρους, όπως γίνεται από την Ε.Ε. και την ΕΛΣΤΑΤ, θα έχουμε κι άλλη τυπικά μείωση της ανεργίας. Όμως για τι θέσεις εργασίας μιλάμε;  Υπάρχουν πάρα πολλοί εργαζόμενοι οι οποίοι εμπίπτουν στα προγράμματα τα οποία επίσης είναι μερική απασχόληση, προσωρινή κλπ. Άρα πρέπει να ορίσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τι θα πει ανεργία και εργασία, γιατί έχουμε λίγο μπερδέψει τις έννοιες.

Έστω με αυτήν τη μείωση της ανεργίας ποιες είναι οι προοπτικές για τους εργαζόμενους;

Ακόμα και με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι μειώνεται η ανεργία, είναι μία πάρα πολύ μικρή μείωση με τη βεβαιότητα ότι για πάρα πολλά χρόνια η όποια ανάκαμψη –αν υπάρξει– θα είναι με ανεργία που θα κυμαίνεται κοντά στο 20% και με τους όρους εργασιακών σχέσεων που ήδη περιγράψαμε ή ακόμα χειρότερους.

Είπα ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Στις αρχές της κρίσης, ακόμα και οι αστοί οικονομολόγοι υποστήριζαν την άποψη ότι με την καταστροφή που έχει επέλθει στη χώρα σε επίπεδο παραγωγικής λειτουργίας, στα οικονομικά και στα δημοσιονομικά, αν υπάρξει κάποτε μια ανάκαμψη,  θα είναι άνεργη ανάκαμψη. Η έννοια της άνεργης ανάκαμψης επισημοποιείται πλέον. Υπάρχει κάποια οριακή βελτίωση, για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση, αλλά αυτή δεν αντικατοπτρίζεται στην ουσιαστική μείωση της ανεργίας. Σε κάθε περίπτωση με τους τρέχοντες ρυθμούς μείωσης της ανεργίας για να φτάσουμε στα επίπεδα του 2008 θα χρειαστούμε περίπου 20 χρόνια!

Πρόσφατα, με τον νέο ασφαλιστικό νόμο έγιναν τεράστιες αλλαγές που επηρεάζουν και τις εργασιακές σχέσεις. Ποιες θα είναι οι εξελίξεις;

Κατ’ αρχήν πρέπει να αποτυπωθεί εντός του 2017 η ζημιά που θα επιφέρει από δω και πέρα, προοδευτικά, η εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Αναμένεται έκρηξη ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και αδήλωτης εργασίας. Με το νέο ασφαλιστικό και ο πολύ μικρός εργοδότης, που θέλει να κρατήσει μία νομιμότητα στην αγορά, θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσει με το νέο φορολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς, πόσο μάλλον οι νέοι σε ηλικία εργαζόμενοι, αυτοί που εργάζονται με μπλοκάκι και οι οποίοι πλέον είναι στο έλεος του Θεού. Το νέο ασφαλιστικό είναι βαθιά αντεργατικό καθώς, πέρα από τις συνέπειες που θα έχει στο καθ’ αυτό ασφαλιστικό σύστημα και στη βιωσιμότητά του, θα επιδεινώσει την κατάσταση στην αγορά εργασίας, καθώς θα απομακρύνει την προοπτική για αξιοπρεπή συνταξιοδότηση στους ίδιους τους εργαζόμενους., Πολλοί πλέον θα αναζητούν τρόπους να εισφοροδιαφεύγουν και βεβαίως δεν θα μπορέσει πλέον να πείσει κανείς την εργοδοτική πλευρά να συγχρωτιστεί με το νέο ασφαλιστικό. Χαρακτηριστική περίπτωση τα μπλοκάκια, με τα οποία μετακυλίεται όλο το βάρος της ασφάλισης στους δήθεν ελεύθερους επαγγελματίες.

Ποιες είναι οι διαθέσεις των εργαζομένων για να αντιμετωπίσουν αυτήν τη ζοφερή κατάσταση;

Δυστυχώς αυτή η άσχημη συνολικά κατάσταση στις εργασιακές σχέσεις έχει παγιωθεί. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, έχει να κάνει με την εγκατάλειψη της κανονικής εργασιακής σχέσης, την επέκταση και την επέλαση της παραβατικής εργασίας και της ευέλικτης απασχόλησης. Αυτό σημαίνει αυτόματα φτωχοποίηση των εργαζομένων και υποβάθμιση των εργασιακών τους σχέσεων και της ποιότητας εργασίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Υποχωρεί δηλαδή η δημοκρατία, η αξιοπρέπεια, η κανονική αμοιβή σε βάρος αυτής της εργασιακής ζούγκλας. Παράλληλα έχει εγκαταλειφθεί και το πολιτικό όραμα της ανατροπής αυτών των καταστάσεων, με αποτέλεσμα να μειώνεται και η διάθεση του εργαζόμενου να καταγγείλει αυτήν τη σύμβαση εργασίας, να οργανωθεί, να αντιδράσει, να αρνηθεί. Αποτέλεσμα είναι να επεκτείνονται πάρα πολλές εκδοχές. Είδαμε προχθές ότι κάποιοι εργαζόμενοι πληρώνονται με κουπόνι, βλέπουμε μονίμως ζητήματα εργατικών ατυχημάτων και επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων στο επίπεδο της υγείας και της ασφάλειας. Άρα λοιπόν οι παραβατικοί εργοδότες καταλαβαίνουν ότι δεν θα ανατραπεί αυτή η κατάσταση, το ίδιο καταλαβαίνουν και οι εργαζόμενοι, οι μεν πρώτοι αξιοποιούν αυτό το κλίμα για να επιβάλλουν τις δικές τους εργασιακές σχέσεις στο χώρο εργασίας, οι δε εργαζόμενοι αποφεύγουν πλέον να καταγγέλλουν ή αποφεύγουν να δραστηριοποιούνται απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο σε συνδυασμό και με την υποχώρηση της πολιτικής προοπτικής να αντιστραφούν αυτά τα φαινόμενα.

Ουρλιάζουν οι ευρω-Στεφανήδες…

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
8-2-2017

Το «μαστίγωμα» του Ν. Ξυδάκη, η απαγορευμένη συζήτηση και ένα μικρό ιστορικό  

Κανέναν δεν (πρέπει να) εξέπληξε το υστερικό, ανηλεές πολιτικό «μαστίγωμα» που υπέστη προ ημερών ο Νίκος Ξυδάκης. Εάν πέρσι εκδηλώθηκαν αντιδράσεις για μια φράση του Προκόπη Παυλόπουλου, η οποία θα μπορούσε να έχει αποκοπεί από κάποια ανέξοδη έκθεση ιδεών («το νόμισμα αποκτά νόημα μόνον όταν υπηρετεί τον άνθρωπο»), ήταν προφανές τι θα άκουγε στις ημέρες μας ένας υπουργός που θα ξεστόμιζε κάτι …ανοσιότερο: Θα νουθετούσε να αρθεί η -σχεδόν «θεσμική»- απαγόρευση κάθε σοβαρής συζήτησης για το ενδεδειγμένο ή μη της παραμονής στην Ευρωζώνη. Μέχρι να το πάρει πίσω, κακήν κακώς, αφού νωρίτερα τον πήρε και τον σήκωσε η ιεροεξεταστική αποφασιστικότητα του «εθνικού κορμού»…

Ξεκάθαρα πράγματα: Και η απλή συζήτηση για το ευρώ και την ΕΕ απαγορεύεται, διότι η διεξαγωγή της απαιτεί, εκτός των άλλων, σκέψη. Από ετυμολογικής πλευράς η σκέψη είναι συγγενής του σκεπτικισμού και από πολιτικής πάντοτε υφίσταται περίπτωση να απολήξει σε αυτόν. Εν προκειμένω μπορεί να «ενισχυθεί ο ευρωσκεπτικισμός», άρα ας μείνει μακριά ο πειρασμός…

Το πράγμα υπερβαίνει κάθε ανεκτό όριο, όταν ακούς αυτά τα …υπερήφανα  «δεν θα κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε να φύγουμε…». Διότι, σύμφωνοι, δεν περιμένεις από τους υστερικούς να αποδεχθούν ότι το σημαντικό σε κάθε πολιτική-οικονομική κίνηση παραπέμπει στο πώς, υπό ποιους όρους, με τίνος την πρωτοβουλία και σε ποια προοπτική. Δεν αναμένεις καλλιγραφίες από της Μυλωνούς τα οπίσθια. Πάει πολύ όμως να σου παριστάνει η Μυλωνού την …αντάρτισσα. Να σου λένε -και με …στόμφο- ότι δεν πρέπει να κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε όσοι αξίωναν και αξιώνουν πλήρη αποδοχή της γραμμής του, δηλαδή γραμμής των δανειστών, για περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες, για το φορολογικό ξεζούμισμα, για τη διαμόρφωση αγριότερης εργασιακής «ζούγκλας». «Ακυρώνουμε» δηλαδή την επιθυμία (;) του Σόιμπλε να μας βγάλει από την Ευρωζώνη «αναγκάζοντάς» τον να μας …βγάζει το λάδι; Ύψιστη πολιτική σοφία!…

Ναι, ναι, το ξέρουμε το θεολογικό δόγμα: Οτιδήποτε κι αν μας συμβαίνει εντός, τα πράγματα έξω θα ήταν κατά πολύ χειρότερα. Αποδείξεις; Μην τις ψάχνετε, «περιττεύουν». Όπως περιττεύει και η καλή επαφή -των υστερικών- με την πραγματικότητα. Απλό παράδειγμα: Την Ευρωζώνη τη μαστίζει ο αποπληθωρισμός, ο Ντράγκι προσπαθεί με ενέσεις ρευστότητας να τον αντιμετωπίσει και οι δικοί μας συστημικοί «φωστήρες» ακόμη ουρλιάζουν πως τυχόν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα κόμιζε «ανεξέλεγκτο πληθωρισμό» σε εμάς. Πόσον, δηλαδή; Ε, καθένας …Κάλχας «κοτσάρει» ένα νούμερο και ξενοιάζει. Ότι του φανεί του ευρω- Στεφανή…

Οι φανατικοί ιερομόναχοι του  «ευρωπαϊσμού» είναι αναγκασμένοι να εναλλάσσουν ή να συνδυάζουν το «πίστευε και μη ερεύνα» με την ιδιότητα του ευρω-Στεφανή, διότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Πώς να συγκρίνεις δυο παραμέτρους, εκ των οποίων η μία, αυτή την οποία θέλεις να «βγάλεις» οπωσδήποτε προτιμότερη (παραμονή στην Ευρωζώνη) επιφυλάσσει διαρκώς νέες επιδεινώσεις; Πώς να ανακηρύξεις «νικητή» το κακό που δεν σταματά να χειροτερεύει; Ο μόνος τρόπος είναι να φαντάζεσαι διαρκώς επιδεινούμενο τον άλλο δρόμο.

Ας θυμηθούμε ορισμένα ορόσημα της …συνέπειας των ευρω-μουτζαχεντίν. Θυμάστε, αλήθεια, την έκθεση  που είχε συντάξει στα τέλη Μαΐου του 2012 (δηλαδή ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις εκείνου του έτους) για λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας ο  Παύλος Μυλωνάς, ο οποίος είχε εργαστεί ως οικονομολόγος στο ΔΝΤ από το 1987 έως το 1995; Ήταν μία έκθεση για τα …ανείπωτα δεινά που θα μας έβρισκαν κατακέφαλα, εάν τυχόν αποχαιρετούσαμε την Ευρωζώνη. Μια έκθεση τόσο χονδροειδώς κινδυνολογική και -από μεθοδολογικής πλευράς- διάτρητη, που την ειρωνεύτηκαν και γνωστοί οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν εισηγούνταν έξοδο από την Ευρωζώνη. Έγραφε χαρακτηριστικά για την έκθεση Μυλωνά ο Βασίλης Βιλιάρδος: «Για την “τεκμηρίωση” των θέσεών της χρησιμοποιεί πίνακες, στους οποίους αναφέρει ως πηγή (!) τις δικές του αυθαίρετες εκτιμήσεις- κάτι που εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε συναντήσει σε καμία άλλη οικονομική ανάλυση, ακόμη και στις πλέον “μη σοβαρές”».

Τέλος πάντων, τα άλεσε όπως γούσταρε ο Μυλωνάς και μας σερβίρισε ένα από τα φοβερά του «δια ταύτα»: Χωρίς ευρώ, το βιοτικό μας επίπεδο θα έπεφτε το λιγότερο κατά 55%. Ακολούθησαν οι εκλογές και το καλοκαιρινό ταξίδι του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά στη Γερμανία. Όλων η μνήμη συγκράτησε εκείνο το «ουδείς αναμάρτητος» που είπε, όταν ρωτήθηκε για την παλιότερη αντιμνημονιακή ρητορική του. Λίγοι θυμούνται, όμως, τι απάντησε στην παρατήρηση πως το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας είχε ήδη μειωθεί κατά 35%. Κάλλιο φτωχότεροι κατά 35% εντός του ευρώ παρά 70%,  εκτός, είπε ο τρισμέγιστος Σαμαράς…

Πώς διάολο το «τουλάχιστον 55%» του Μυλωνά έγινε «70% » …ακατέβατα του Σαμαρά, τον Αύγουστο, δηλαδή μέσα σε 2,5 μήνες; Μύγες ήταν τα ποσοστά και πάχαιναν λόγω εποχής; Είπαμε: Ο ευρω-Στεφανήδες αυτοσχεδιάζουν και η εσχατολογία χοντραίνει. Το  «κακό» που ελλοχεύει έξω από τον ευρωμονόδρομο πρέπει να φαίνεται κάθε φορά διπλάσιο, πάνω κάτω, αυτού που ήδη βιώνουμε.

Σε άλλες περιπτώσεις, βεβαίως, διαβάζεις παλιές «προειδοποιήσεις» και γελάς. «Η είδηση της επιστροφής της δραχμής θα οδηγήσει σε μαζικές αναλήψεις» από τις τράπεζες, έγραφε στα μέσα Μαΐου του 2012 η «Καθημερινή». Ουφ, ευτυχώς που μείναμε στο ευρώ και έτσι από τις αρχές του 2010 έως την άνοιξη του 2015 οι καταθέσεις είχαν μειωθεί «μόνον» κατά 105 δισεκατομμύριο. Κοντά στο 60% του ΑΕΠ…

Τότε η «Καθημερινή» έγραφε, ακόμη: «Η έξοδος από το ευρώ θεωρείται βέβαιο ότι σε πρώτη φάση θα επιφέρει δραματική συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται γύρω στο 20%». Κι αυτό «βέβαιο»… Το 20% τότε φάνταζε αρκούντως τρομακτικό, δοθέντος ότι, αθροιστικά, στη διετία 2010-11 το ΑΕΠ είχε προλάβει να μειωθεί «μόλις» κατά 12%. Με τα επόμενα τρία έτη η συρρίκνωση έφθασε στο 23%, αλλά που να το ήξερε από τότε η «Καθημερινή»; Αν το φανταζόταν, πιθανότατα θα χρέωνε κάτι πολύ «δραματικότερο» του 20% στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Έτσι ή αλλιώς, με ένα «θεωρείται βέβαιο» και με τις επικλήσεις αδέσποτων «εκτιμήσεων», όλα τα …αποδεικνύεις.

Εν κατακλείδι: Προτού ακούσουμε (αν, ποτέ…) τα όποια επιχειρήματά τους, μετρώντας και την ανθεκτικότητα των δικών μας, ας θυμηθούμε το «ιστορικό τους». Στις τάξεις εκείνων που ισχυρίζονται πως η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι σε κάθε περίπτωση καταστροφική, βλέπεις όσους διαβεβαίωναν -μια φορά και έναν καιρό- ότι το ευρώ δεν θα έφερνε ακρίβεια. Ότι θα κόμιζε την αλήστου μνήμης «σύγκλιση μισθών στην ΕΕ». Βλέπεις επίσης κάτι ανεκδιήγητους τύπους, που πριν από 2,5 χρόνια έλεγαν ότι στην Ελλάδα της απέραντης φτώχειας δεν θα έπρεπε να γίνουν μισθολογικές αυξήσεις, διότι η τόνωση της ζήτησης θα επέφερε αύξηση των εισαγωγών, άρα επιδείνωση του ισοζυγίου! Το διανοείστε; Είναι σαν παρακολουθείς κάποιον να πνίγεται στη θάλασσα και να του λες να παραμείνει εκεί, για να μην κάψει η καυτή άμμος τις πατούσες του. Οπότε, αν δεν σας πείθει η …αποδεδειγμένη  οικονομική οξυδέρκειά τους, ας εκτιμήσετε τουλάχιστον το κοινωνικό τους κριτήριο…
από την εφημερίδα ΠΡΙΝ