Η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη για τη στέψη του Μακρόν και τη διάσωση της ΕΕ (Τάκης Φωτόπουλος)
11.05.2017
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από σημαντικό άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου με τίτλο:
Η συστηματική προσπάθεια της Υπερεθνικής Ελίτ για να συντρίψει την «επανάσταση του Brexit»: Από το Brexit και τον Τραμπ στη Λε Πεν
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα Αγγλικά και θα δημοσιευτεί και στα Ελληνικά εντός των ημερών. Στο άρθρο αναλύονται διεξοδικά οι μύθοι για τον δήθεν φασιστικό και ρατσιστικό χαρακτήρα των νεο-εθνικιστικών κινημάτων γενικά και του Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν ειδικότερα, καθώς και ο ταξικός χαρακτήρας του σημερινού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης που εκφράζουν τα νεο-εθνικιστικά κινήματα.
Η άνοδος στην εξουσία του νεο-εθνικιστικού κινήματος της Λε Πεν στη Γαλλία, το οποίο θα μπορούσε να δώσει θανάσιμο πλήγμα στην ΕΕ και, ενδεχομένως, ακόμη και στο σχέδιο για την παγκόσμια διακυβέρνηση, δεν φαίνεται πιθανή σήμερα. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι η τεράστια αντι-παγκοσμιοποιητική και αντι-ΕΕ ψήφος μοιράστηκε στον πρώτο γύρο ανάμεσα στον Μελανσόν της «Αριστεράς», στη Λε Πεν του Εθνικού Μετώπου (FN), και σε άλλα μικρότερα αντι-ΕΕ κόμματα.
Ακόμα χειρότερα, οι «Αριστεροί» υποστηρικτές του Μελανσόν τώρα προτίθενται είτε να απέχουν είτε να ψηφίσουν τον Μακρόν—υποτίθεται τον ταξικό τους εχθρό– στον δεύτερο και κρίσιμο γύρο! Έτσι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας μεταξύ των υποστηρικτών του Μελανσόν (ο οποίος πέτυχε να κερδίσει σχεδόν το 20% του συνόλου των ψήφων στον πρώτο γύρο) για τις προτιμήσεις τους στον δεύτερο γύρο, περισσότεροι από το ένα τρίτο από αυτούς (35%) δήλωσαν ότι θα στήριζαν τον υποτιθέμενο «ταξικό εχθρό» Μακρόν, ενώ οι υπόλοιποι δήλωσαν ότι θα απόσχουν ή θα ρίξουν λευκή ψήφο.
Είναι επίσης πολύ ενδεικτικό του είδους της «Αριστεράς» της εξαπάτησης που εκπροσωπεί ο πολιτικάντης «τύπου Τσίπρα» Μελανσόν, ότι στην έρευνα αυτή που ο ίδιος οργάνωσε για να ρωτήσει την πρόθεση ψήφου των υποστηρικτών του, η ψήφος στη Λε Πεν δεν ήταν καν στις δυνατές επιλογές! [1] Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι το ψευτο-επιχείρημα ότι ο Μελανσόν, με το να καλεί για αποχή, έμμεσα υποστηρίζει τη Λε Πεν, είναι εντελώς αβάσιμο, δεδομένου ότι προϋποθέτει ότι οι αστοί ψηφοφόροι του Μακρόν είναι πιθανότερο να απέχουν από ο,τι οι ψηφοφόροι της Λε Πεν, —κάτι που μπορεί να είναι αλήθεια σε ειρηνικές περιόδους αλλά όχι τώρα, όταν όλο το κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένων των διαδηλωτών της «Αριστεράς» που προκαλούν άγριες ταραχές στους δρόμους, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κινητοποιήσει να ψηφίσουν, αν θέλουν να συνεχίσουν να έχουν το «κεφάλι τους ήσυχο» στο μέλλον! Είναι σαφές ότι, για τον Μελανσόν, ακριβώς όπως και για τον Τσίπρα, το κρίσιμο ζήτημα είναι να πάρει την εξουσία και να παραμείνει σε αυτή με κάθε κόστος, ανεξάρτητα από τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η πολιτική του για τους εργαζόμενους και τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης.
Mε έναν πολύ παρόμοιο τρόπο, ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του στη «Αριστερά» δεν έδωσαν δεκάρα για την καταστροφή που επρόκειτο να επιβάλλουν στον Ελληνικό λαό, όταν κυριολεκτικά αντέστρεψαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που διενέργησαν τον Ιούνιο του 2015, στο οποίο μια πλειοψηφία των δύο τρίτων απέρριψε ένα νέο Μνημόνιο με τους δανειστές της Υπερεθνικής Ελίτ. [2] Στη συνέχεια, ο ίδιος προχώρησε στο ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της χώρας (π.χ. αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα κ.λπ.) ενώ, σύμφωνα με το νέο Μνημόνιο που μόλις υπέγραψε, δίνονται ακόμη και μετοχές (αρχικά) της ΔΕΗ προς πώληση. Όλα αυτά, συνοδευόμενα από «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» για την περαιτέρω «φιλελευθεροποίηση» των αγορών (π.χ. επιδείνωση των συνθηκών εργασίας). [3] Ωστόσο, κάθε έντιμος πολιτικός, πόσο μάλλον ένας αριστερός πολιτικός, εν όψει ενός τέτοιου κρίσιμου διλήμματος, απλά θα υπέβαλλε την παραίτησή του, αντί να εφαρμόσει πολιτικές αντίθετες προς τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Όχι όμως ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του απατεώνες της «Αριστεράς», οι οποίοι δεν θα κωλώσουν σε τίποτα προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία (για το καλό του λαού, φυσικά!).
Αντίστοιχα, εάν ο Μελανσόν πίστευε πραγματικά αυτά που διακήρυττε για την καταστροφή που σημαίνει η ΕΕ για τον Γαλλικό λαό, θα είχε προσπαθήσει, εδώ και πολύ καιρό, να ενώσει όλες τις πολιτικές αντι-ΕΕ δυνάμεις σε ένα τεράστιο αντι-ΕΕ Μέτωπο, και το αποτέλεσμα θα ήταν, σε συνδυασμό με το Μπρεξιτ, ότι από την Κυριακή 7 του Μάη, η ΕΕ θα είχε μπει στον δρόμο της λήθης. Αντ’ αυτού, ο «ταξικός εχθρός» Μακρόν θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας, εν μέσω πελώριων πανηγυρισμών της Υπερεθνικής και της Γαλλικής ελίτ, των Χρηματιστηρίων, των αγορών χρήματος κ.λπ.! Αυτό δείχνει ακριβώς γιατί η «Αριστερά» είναι πραγματικά νεκρή και θαμμένη σήμερα, ενώ η εργατική τάξη και τα θύματα της παγκοσμιοποίησης γενικότερα, εξαιτίας της έλλειψης ενός Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ) για να τα εκφράσει πραγματικά, μετατοπίζονται μαζικά σε αυτό που βλέπουν ως την ευκολότερη εναλλακτική λύση: τα νεο-εθνικιστικά κινήματα, που, όπως έχει δείξει ξεκάθαρα το παράδειγμα του Τραμπ, κάθε άλλο παρά είναι αξιόπιστα.
Ωστόσο, όταν πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στους πολύ γνωστούς πολιτικούς απατεώνες της φιλελεύθερης «Αριστεράς» (όπως η Κλίντον) ή της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» (όπως ο Σάντερς) και τις «άγνωστες ποσότητες» που εκπροσωπούν οι νεο-εθνικιστές (όπως ο Τραμπ),[4] προτιμούν σαφώς τους τελευταίους. Περιττό να προσθέσω ότι το Εργατικό Κόμμα του Τζέρεμυ Κόρμπυν θα έχει επίσης την ίδια τύχη με τον Μελανσόν στις προσεχείς γενικές εκλογές στη Βρετανία, καθώς η βρετανική «Αριστερά», αντί να αγωνιστεί μαζί με τους εργαζόμενους και τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης για ένα πραγματικό Μπρέξιτ, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί για να κάνει το Μπρέξιτ όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο για τις ελίτ. Φυσικά, δεν είναι μόνο οι προσωπικές φιλοδοξίες (αν και απέχουν πολύ από το να είναι ασήμαντες!) αυτές που καθορίζουν τη συμπεριφορά των Τσιπρέων και Μελανσόν αυτού του κόσμου. Ωστόσο, η κύρια πολιτική διαφορά μεταξύ της Λε Πεν και του Μελανσόν υποτίθεται ότι ήταν οι αντίστοιχες θέσεις τους για τη μετανάστευση, για την οποία η βλακώδης (και αναχρονιστική) θέση της «Αριστεράς» είναι σχεδόν πανομοιότυπη με εκείνη της Υπερεθνικής Ελίτ, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και τα άλλα θύματα της παγκοσμιοποίησης (σε αντίθεση με τους αστούς υποστηρικτές της «Αριστεράς», που τυχαίνει να ανήκουν ως επί το πλείστον στους προνομιούχους της παγκοσμιοποίησης), συμφωνούν με τις θέσεις των νεο-εθνικιστών στο θέμα αυτό, όπως έδειξα και αλλού.[5]
Ως εκ τούτου, το φταίξιμο για την πενταετή καταστροφή που θα υποστούν τα Γαλλικά θύματα της παγκοσμιοποίησης, και, ακόμη πιο σημαντικό, η ευθύνη για την απώλεια της ιστορικής ευκαιρίας για τον Γαλλικό λαό να ηγηθεί πανευρωπαϊκού αγώνα για τη συντριβή της ΕΕ —και ενδεχομένως και της παγκόσμιας διακυβέρνησης—πρέπει να αποδοθεί σαφώς στον Μελανσόν, ο οποίος είναι ο βασικός εκπρόσωπος της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» στη Γαλλία σε αυτή την ιστορική στιγμή.
Όπως προσπάθησα να δείξω σε αυτό το άρθρο, οι κυρίως υπεύθυνοι για την αναπαραγωγή και διαιώνιση της Νέας Διεθνούς Τάξης και της αντίστοιχης φτωχοποίησης των εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο, που είναι τα θύματα της, είναι η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» στην πολιτική σκηνή καθώς και οι υποστηρικτές της στους δρόμους (ορισμένοι από τους οποίους προστατεύονται/ χρηματοδοτούνται/ προωθούνται από τέτοιους καλοπροαίρετους ευεργέτες όπως ο Τζορτζ Σόρος και οι ελεγχόμενες από αυτούς ΜΚΟ) Έτσι, το τελικό πλήγμα κατά της ΕΕ, του κύριου θεσμού της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα αποφευχθεί ενόψει των συνδυασμένων επιθέσεων του συνόλου της Υπερεθνικής Ελίτ, των ντόπιων ελίτ, όλων των πολιτικών κομμάτων και των απόλυτα ελεγχόμενων από αυτούς Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που, αποτρέποντας μια νίκη για το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στη Γαλλία σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή, θα συμβάλουν (εσκεμμένα ή μη) στην εφαρμογή του σχεδίου για Παγκόσμια διακυβέρνηση, που προετοιμάζεται μεθοδικά από την Υπερεθνική Ελίτ τις τελευταίες δύο δεκαετίες περίπου.
Στην πραγματικότητα, το μόνο πραγματικά επικίνδυνο κίνημα για την Υπερεθνική Ελίτ στη Γαλλία σήμερα είναι το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, δεδομένου ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους το δήθεν αντικαπιταλιστικό κίνημα του υποψηφίου της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» Μελανσόν είναι τόσο επικίνδυνο για τις ελίτ, όσο επικίνδυνος αποδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτές στην Ελλάδα στις εκλογές του Γενάρη 2015. Λίγοι πιστεύουν σήμερα ότι ο Μελανσόν θα διαρρήξει ποτέ τους δεσμούς της Γαλλίας με τη Νέα Διεθνή Τάξη και τους θεσμούς της, αντί απλώς να προσπαθήσει να «βελτιώσει» την ΕΕ. Από την άλλη πλευρά, η Λε Πεν θα έχανε σχεδόν το σύνολο των υποστηρικτών της αν προσπαθούσε κάτι παρόμοιο, δεδομένου ότι οι ελίτ της ΕΕ θα συνέχιζαν και θα ενέτειναν παραπέρα τον πόλεμο εναντίον της σε περίπτωση που νικούσε, για να εκμηδενίσουν κάθε πιθανότητα να προσπαθήσουν να μιμηθούν το παράδειγμα της άλλα νέο-εθνικιστικά κόμματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κόμμα του Μελανσόν δεν είναι ένα νεο-εθνικιστικό κόμμα, όπως της Λε Πεν, αλλά ένα παραδοσιακό αντι-καπιταλιστικό κόμμα της Γαλλικής Αριστεράς, το οποίο θα μπορούσε να βρει εύκολα δικαιολογίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ και των «Μαρξιστών» απατεώνων του, οι οποίοι «κυβερνούν» το Ελληνικό προτεκτοράτο αυτή τη στιγμή. Δηλαδή δικαιολογίες όπως ότι η πτώση του καπιταλισμού είναι ένας μακροπρόθεσμος στόχος και κατά τη διαδικασία αυτή απαιτούνται συμβιβασμοί κ.λ.π. Μια κομμουνιστική επανάσταση του είδους που διακηρύσσει ο Μελανσόν δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ποτέ μέσω βουλευτικών εκλογών, ούτε έχει συμβεί κάτι παρόμοιο ποτέ στο παρελθόν.
Έτσι, αυτό που, κατά πάσα πιθανότητα, θα δούμε στο δεύτερο γύρο είναι η πραγματική “στέψη” του υποψήφιου της Υπερεθνικής Ελίτ Εμμανουέλ Μακρόν, ενός πρώην τραπεζίτη επενδύσεων σε υψηλά αμειβόμενη θέση στην Τράπεζα Ρότσιλντ, η οποία, καθόλου τυχαία, ήταν η πρώτη που εθνικοποιήθηκε από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Μιττεράν με το που ανέλαβε το 1981 – πριν αναγκαστεί και αυτός να «μπει στο κλαμπ» της ΝΔΤ δύο χρόνια αργότερα! Πιο συγκεκριμένα, ήταν, κυρίως, το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, περισσότερο από κάθε άλλο νεο-εθνικιστικό κόμμα στη Δύση, που αντιλήφθηκε ότι η εθνική κυριαρχία είναι ασύμβατη με την παγκοσμιοποίηση και τη συμμετοχή στους θεσμούς της ΝΔΤ. Όπως τόνισε η Λε Πεν, (με έναν τρόπο που η «Αριστερά» έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό!):
«Η παγκοσμιοποίηση είναι μία βαρβαρότητα, η κάθε χώρα είναι αυτή που θα πρέπει να την περιορίζει και να τη ρυθμίζει [την παγκοσμιοποίηση]. Σήμερα ο κόσμος βρίσκεται στα χέρια των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού (κεφαλαίου)… Η μετανάστευση «συνθλίβει τους μισθούς», ενώ ο ελάχιστος μισθός γίνεται τώρα ο μέγιστος.» [6]
Στην πραγματικότητα, το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο είναι το πιο σημαντικό νεο-εθνικιστικό κόμμα στην Ευρώπη που θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στην εξουσία μετά τις Προεδρικές Εκλογές του 2017, αν δεν αντιμετώπιζε ένα συμπαγές μέτωπο όλων των παγκοσμιοποιητικών κομμάτων, υποστηριζόμενο από την Υπερεθνική Ελίτ και συγκεκριμένα από τις Ευρω-ελίτ και τα ΜΜΕ, τα οποία οι ίδιες ελέγχουν, όπως συμβαίνει σήμερα. Όπως εύστοχα το έθεσε ο Φλοριάν Φιλιππό (Florian Philippot), ο αντιπρόεδρος του Εθνικού Μετώπου και επικεφαλής στρατηγικής, σε μία συνέντευξή του στους Financial Times:
«Οι άνθρωποι που ψήφιζαν αριστερά, που πίστευαν στην αριστερά και που νόμιζαν ότι θα αγωνιζόταν για σημαντικές βελτιώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, την κοινωνική και οικονομική πρόοδο, και για βιομηχανικές πολιτικές…αυτοί οι άνθρωποι έχουν αντιληφθεί ότι παραπλανήθηκαν.» [7]
Όπως ανέφερε το ίδιο ρεπορτάζ των FT, σε κάποιους παρατηρητές της Γαλλικής πολιτικής σκηνής, οι οικονομικές πολιτικές του Εθνικού Μετώπου, που περιλαμβάνουν έξοδο από το ευρώ και τη εισαγωγή περιορισμών στο εμπόριο για να προστατευτεί η βιομηχανία, ακούγεται σαν κάτι που αντιγράφτηκε από πολιτικό μανιφέστο της δεκαετίας του ’30, ενώ ο Κριστιάν Σαν-Ετιέν (Christian Saint-Étienne), ένας οικονομολόγος στην εφημερίδα Le Figaro, περιέγραψε πρόσφατα το όραμα αυτό σαν «Περονιστικό Μαρξισμό». Στην πραγματικότητα, σε μια πιο πρόσφατη συνέντευξη στους FT, η Μαρίν Λε Πεν πήγε ένα βήμα παραπέρα στην ίδια κατεύθυνση και κάλεσε, εκτός από έξοδο από το Ευρώ, —μια εξέλιξη που περιμένει και ελπίζει να οδηγήσει στην κατάρρευση του Ευρώ, αν όχι και την κατάρρευση της ΕΕ— και εθνικοποίηση των τραπεζών. Την ίδια στιγμή υπερασπίστηκε τις δημόσιες υπηρεσίες και παρουσίασε τον εαυτό της σαν προστάτη των εργαζομένων και των αγροτών μπροστά «στην άγρια και αναρχική παγκοσμιοποίηση… η οποία έφερε περισσότερο πόνο από ευτυχία». [8] Σε σύγκριση, ούτε πέρασε ποτέ από τη σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ (και του Βαρουφάκη, που τώρα παριστάνει τον ριζοσπαστικό!) ούτε καν να χρησιμοποιήσει τέτοια συνθήματα πριν από τις εκλογές (πόσο μάλλον μετά!). Περιττό να προσθέσω ότι η εξωτερική πολιτική της είναι πολύ διαφορετική από αυτή του Γαλλικού κατεστημένου, καθώς προϋποθέτει ριζική αναμόρφωση της Γαλλικής εξωτερικής πολιτικής, όπου οι σχέσεις με το καθεστώς του Σύριου Προέδρου Μπασάρ αλ Ασσαντ θα αποκατασταθούν, και αυτές με τα καθεστώτα του Κατάρ και των κρατών του Κόλπου, τα οποία τα χαρακτηρίζει τρομοκρατικά, θα αναθεωρηθούν. Την ίδια στιγμή, η Λε Πεν βλέπει τις ΗΠΑ σαν πρωταγωνιστή επικίνδυνων πολιτικών και τη Ρωσία ως πιο κατάλληλο φίλο.
