Ρεύμα μεγάλης νίκης. Το νέο κοινωνικό ανάγλυφο και οι εκλογές

Στο 38% ο ΣΥΡΙΖΑ - Δυναμική Αυτοδυναμίας με 151 Έδρες

Δυναμική μεγάλης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, με κατάκτηση ακόμη και της αυτοδυναμίας, δείχνει η δημοσκόπηση της Public Issue για την "Αυγή". Στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 38% έναντι 30% της Ν.Δ. και εξασφαλίζει οριακή αυτοδυναμία με 151 έδρες στη νέα Βουλή έναντι 80 εδρών της Δεξιάς του Σαμαρά. Ενδεικτική του ισχυρού κοινωνικού ρεύματος που αξιώνει πολιτική αλλαγή στη χώρα είναι και η παράσταση νίκης, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται συντριπτικά της Ν.Δ. με 66% έναντι μόλις 22%. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και το κατώτερο δυνατό ενδεχόμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ υψηλότερο του καλύτερου δυνατού της Ν.Δ. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο είναι ότι όσο πλησιάζουμε προς την εκλογική αναμέτρηση η αύξηση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ είναι τριπλάσια της αντίστοιχης της Ν.Δ. Στοιχείο που δείχνει ότι ο Σαμαράς αδυνατεί να 
εγκλωβίσει τους πολίτες στις μνημονιακές του δεσμεύσεις και στοχεύει μόνο σε μια διαχειρίσιμη ήττα, ώστε να παίξει ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις της Δεξιάς.

Το νέο κοινωνικό ανάγλυφο και οι εκλογές 

Η εκτίμηση ότι το Μνημόνιο και η λιτότητα έχουν χαράξει βαθιές διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία επιβεβαιώνεται από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μετά το 2012 και ενισχύεται στις δημοσκοπήσεις ενόψει των εκλογών. 
Δεν πρόκειται για τεχνητή πολιτική πόλωση, ούτε για ψευδεπίγραφη πολιτική αντιπαράθεση, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν μονότονα και απαξιωτικά για τον λαό. 
Η ένταση της μάχης αναδεικνύει τη σημασία του διακυβεύματος και δείχνει τη νέα ταξικότητα που προβάλλει μέσα από τα συντρίμμια του Μνημονίου. 
Για πρώτη φορά η Αριστερά διεκδικεί την κυβέρνηση με πρόγραμμα κοινωνικής σωτηρίας.

Διακρίνουμε, λοιπόν, δύο ανταγωνιστικούς και όχι συμπληρωματικούς πόλους του πολιτικού συστήματος που αντιπροσωπεύουν δύο αντιθετικά πολιτικά προγράμματα και σχέδια για την Ελλάδα και την Ευρώπη. 
Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι αυτοί οι δύο πόλοι αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους. 
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τη λυσσασμένη επίθεση της διαπλοκής και της διαφθοράς απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν είναι, λοιπόν, συγκυριακή η συγκρότηση του νέου πολιτικού διπολισμού, από τη μια της Ν.Δ. και από την άλλη του ΣΥΡΙΖΑ. 
Αντανακλά βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες και πολώσεις ανάμεσα στους πολλούς, τους οποίους το Μνημόνιο καταστρέφει, και τους ολοένα και λιγότερους που περιχαρακώνονται γύρω από τη μνημονιακή εξουσία, συμπεριφερόμενοι μυωπικά για την υπεράσπιση των στενών συμφερόντων τους ή με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα διασωθούν.

Όταν ο Σαμαράς κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι "το κόμμα των βολεμένων", διαστρέφει την πραγματικότητα. 
Εκτός και αν εννοεί ότι είναι "βολεμένοι" τα εκατομμύρια άνεργων και νεόπτωχων, οι κατακρημνιζόμενες μεσαίες τάξεις, όλοι αυτοί που συγκροτούν την κοινωνική βάση του αντιμνημονιακού - δημοκρατικού πόλου και αναζητούν την ελπίδα στον ΣΥΡΙΖΑ. 
Στις δημοσκοπήσεις δεν καταγράφεται μόνο η σταθερή και αυξανόμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την πρόθεση ψήφου, αλλά και αλλαγή στα ποιοτικά στοιχεία, που επιβεβαιώνουν την πολιτική στροφή. 
Για παράδειγμα οι πολίτες ζητούν σκληρότερη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές και έχουν πειστεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Το ξεπέταγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε θέση πολιτικού πρωταγωνιστή αποτελεί προσφορά στη δημοκρατία. 
Σε άλλες χώρες η απονομιμοποίηση της σοσιαλ-φιλελεύθερης συναίνεσης έφερε ορμητικά στο προσκήνιο τον εφιάλτη της Ακροδεξιάς. 
Το τρομοκρατικό έγκλημα στο Παρίσι προειδοποιεί για τις συνέπειες του κοινωνικού κατακερματισμού, της περιθωριοποίησης των φτωχών και των διαφορετικών, της μισαλλοδοξίας που εκτοπίζει τον ορθολογισμό και τις δημοκρατικές αξίες. 
Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τελευταίο ισχυρό ανάχωμα δημοκρατίας και κοινωνικής αλληλεγγύης. 
Είναι η δύναμη εκείνη που δεν έχει δεσμεύσεις από το κατεστημένο και μπορεί, χωρίς ρεβανσιστική αντίληψη, να προωθήσει τη δικαιοσύνη.

Καθρέφτης των προγραμματικών δεσμεύσεων και του ηθικού κεκτημένου του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ψηφοδέλτιά του. 
Η σημερινή λαϊκή αξίωση για αυτοδυναμία δεν έχει σχέση με την αλαζονική προϊστορία του καταρρέοντος αρχηγικού δικομματισμού. 
Αποτελεί τη φυσιολογική πολιτική εκπροσώπηση του νέου κοινωνικού ανάγλυφου.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ 

Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΒΒΑΔΙΑ* ΚΑΙ Της ΝΑΓΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ**

Όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής κατεύθυνσης, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι ζούμε μέρες ιστορικές. Μέρες που θα καθορίσουν αν θα συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας και της οικονομικής - κοινωνικής οπισθοχώρησης ή αυτή ενός πρωτόγνωρου πολιτικού εγχειρήματος, της κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα επιχειρήσει να επαναφέρει τα πραγματικά επίδικα στο προσκήνιο με προμετωπίδα το βασικό συνθετικό συστατικό μιας οργανωμένης κοινωνίας: Τη δημοκρατία!  

Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές ότι το τραπεζικό σύστημα δεν θα έχει ούτε τη σημερινή του μορφή ούτε την ίδια στόχευση.  

Για να ανιχνεύσουμε ως εργαζόμενοι τι μπορούμε να περιμένουμε από ενδεχόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να κατανοήσουμε πού ήμασταν, πού βρισκόμαστε, αλλά κυρίως τι επιδιώκουμε.

Έτσι λοιπόν, αφού έσκασε η φούσκα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το διάστημα της μνημονιακής διακυβέρνησης (2009-2015), οι τραπεζοϋπάλληλοι είδαν, αφενός, να ενισχύονται οιτράπεζες με 210 δισ. ευρώ και, αφετέρου, βίωσαν επιθετικές και εκτός οικονομοτεχνικής και αναπτυξιακής λογικής συγχωνεύσεις, που κατά την υλοποίησή τους συμπαρέσυραν δραματικά μισθούς, εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα. Είδαν συλλογικές συμβάσεις και κανονισμούς εργασίας να μετατρέπονται σε ένα βράδυ σε κουρελόχαρτα, ενώ ταυτόχρονα είδαν την επέλαση του απόλυτου διευθυντικού δικαιώματος να γίνεται μη αναστρέψιμη πραγματικότητα. 

Σε όλα τα παραπάνω θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει διάφορα επιχειρήματα. Επιχειρήματα όπως «δεν υπάρχουν απολύσεις» - «σώσαμε τις τράπεζες, άρα σώσαμε και τις δουλειές μας». Είναι όμως έτσι; Η επιχειρηματολογία αυτή δεν είναι τίποτα παραπάνω από παραδοχή ήττας, αλλά και απελπισμένη προσπάθεια διάσωσης και ανακύκλωσης συνδικαλιστικών μικρομάγαζων και προσωπικών διαδρομών που εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα ή διαμεσολαβούν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των τραπεζιτών.  

Ο αντίλογος είναι απλός και αυτονόητος. Είναι πλέον ορατό, ότι ο κύκλος εργασιών των τραπεζών μειώνεται δραματικά. Καταστήματα κλείνουν, η μείωση προσωπικού εντείνεται μέσω απανωτών προγραμμάτων «εθελούσιας εξόδου», οι τράπεζες στηρίζουν τον σχεδιασμό τους αποκλειστικά και μόνο στη στήριξη της δημόσιας βοήθειας. Και ο πλέον οικονομικά αδαής διαπιστώνει πια πως η συνέχεια αυτής της πολιτικής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που η έως τώρα κυρίαρχη ρητορική «ξορκίζει». Η πρωτοφανής συγκέντρωση κεφαλαίου, με την ταυτόχρονη συρρίκνωση του τραπεζικού συστήματος, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διάσωση των ίδιων των τραπεζιτών.  

Οι εργαζόμενοι, πολύ γρήγορα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τρομακτικές πιέσεις για μείωση κόστους. Θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις δεσμεύσεις Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ απέναντι στην τρόικα γιααπελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση συνδικαλιστικών ελευθεριών, διάλυση του ασφαλιστικού κ.ά. Ας μη γελιέται κανείς πια: τα συμφέροντα των τραπεζιτών είναι πολύ μακριά απ' τα δικά μας.  

Απέναντι στη σήψη και τον βούρκο ενός τραπεζικού συστήματος που εξυπηρετεί αποκλειστικά «ημέτερους», απέναντι σε ένα τραπεζικό σύστημα που συνεχίζει να διοικείται χωρίς λογοδοσία από τους ίδιους τραπεζίτες που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, οι τραπεζοϋπάλληλοι μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν ένα δημοκρατικό τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο έλεγχο, που θα εξυπηρετεί τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και θα συμβάλλει καθοριστικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Ένα τραπεζικό σύστημα που θα κατευθύνει την πίστη στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την κοινωνική και οικολογική ανάπτυξη με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ενίσχυση της λαϊκής αποταμίευσης. Θα ανακουφίσει ταυπερχρεωμένα νοικοκυριά και θα ανασυντάξει τις διαλυμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.  

Παράλληλα, επανέρχεται η διεκδίκηση για ενιαίες εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα για όλους όσοι εργάζονται στις τράπεζες, με ένταξη των ενοικιαζόμενων και των εργαζόμενων στις θυγατρικές στο προσωπικό των τραπεζών. Για διαφανείς κανονισμούς εργασίας που θα διασφαλίζουν την αξιοκρατία στην αξιολόγηση και νέες συλλογικές συμβάσεις πρωτοπορίας που θα στοχεύουν στην αξιοπρέπεια της διαβίωσης, σε αντίθεση με την οπισθοχώρηση του πρόσφατου παρελθόντος.  

Σε αυτές λοιπόν τις ιστορικές στιγμές, είναι η ώρα για τη δική μας διαφορετική αφήγηση, που δεν θα εμπλέκει τα συμφέροντά μας με αυτά των διοικήσεων, αλλά δεν θα μένει καθόλου αδιάφορη απέναντι σε μια χρηματοπιστωτική πολιτική που οδηγεί θέσεις εργασίας και δικαιώματα στον γκρεμό. Είναι η ευκαιρία μας να συμβάλουμε καθοριστικά ώστε να δημιουργηθεί ένα βιώσιμο σταθερό τραπεζικό σύστημα. Γιατί βιώσιμο και σταθερό είναι μόνο το τραπεζικό σύστημα που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και εμείς, οι τραπεζοϋπάλληλοι, είμαστε τμήμα της.      

* Ο Αντώνης Καββαδίας είναι μέλος της Ε.Γ. της ΟΤΟΕ, μέλος της Ν.Ε. Χρηματ/κού ΣΥΡΙΖΑ και εργαζόμενος στην Eurobank.

** Η Νάγια Νικολάου είναι μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, μέλος Δ.Σ. του ΣΕΝΤΤ και εργαζόμενη στην Eurobank. 

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

Η ευτυχής πτώση της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες κεφαλαίου και ευρωζώνης για το αντίθετο και τη σχετική «μαύρη προπαγανδιστική τρομοκρατία», και η πορεία προς τις εκλογές ανοίγουν μιαιστορικής ευκαιρίας δυνατότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ και όλη την ελληνική και διεθνή Αριστερά. Είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά μετά την κατοχή, όπου δίνεται διεθνώς η δυνατότητα στην κομουνιστογενή Αριστερά να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα και την Ευρώπη –μόνη της ή έστω ως η κύρια δύναμη.

Επίσης, είναι η πρώτη φορά μετά τη διεθνή κρίση του 2008, όπου σε μια χώρα υπό διεθνή επιτήρηση θα αναλάβει την κυβερνητική εξουσία η Αριστερά. Η επιτυχία ή αποτυχία αυτού του πειράματος θα έχει τεράστιες πολιτικές, ιδεολογικές, ηθικές και ψυχολογικές συνέπειες πάνω στον πολύμορφο χώρο που αυτοαποκαλείται Αριστερά, στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, και θα κρίνει και την άμεση επιτυχία ή αποτυχία στο ορατό παρόν αυτού που έχει προσδιορισθεί ως «πόλεμος θέσεων» ή ως «δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό» στην, κατ’ εμάς, πιο ρηκτική του εκδοχή ή ανάγνωση. Είτε θα ανοίξει η Αριστερά έναν δρόμο κρίσιμων ρήξεων με τοκεφάλαιο (και όχι απλώς «ανθρωπιστικής» διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης) και ανοίγματος της σοσιαλιστικής μετάβασης –και έχει μεγάλη ηθική αξία να σταματήσουμε αυτό το περίφημο λεγόμενο ότι «τώρα δεν πάμε για τον σοσιαλισμό, αυτό ανήκει στο βαθύ μέλλον»– είτε η Αριστερά θα εξελιχθεί όχι σε μια κλασσική σοσιαλδημοκρατική δύναμη, αλλά σε μια σοσιαλφιλελεύθερηδύναμη διαχείρισης, όχημα των τυχόν τακτικών ταλαντεύσεων της ΕΚΤ και του αμερικάνικου παράγοντα, αλλά και «φιλική» προς τους Μέρκελ- Σόιμπλε- Γιουνκέρ και Σία.

Η μόνη πειστική εναλλακτική προς τον ήπιο νεοφιλελευθερισμό δεν είναι η επαναφορά του κλασικού ή ενός ηπιότερου κεϊνσιανισμού, αλλά η υπερτόνιση της επικαιρότητας της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και του σοσιαλισμού-κομουνισμού ως τη μόνη στρατηγική διεξόδου απέναντι στη μακρά και δομική καπιταλιστική κρίση, πάντοτε μέσω ενός μεταβατικού πολιτικού προγράμματος. Με αυτή την έννοια, συμφωνούμε με την τοποθέτηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί να γίνει σοσιαλδημοκρατία», η οποία συχνά εκφωνείται από την ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια σοβαρή επιφύλαξη και συμπλήρωση: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει μια δύναμη αντινεοφιλελεύθερης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής (οικοδομώντας το Μέτωπο της Αριστεράς, από τα κάτω και τα πάνω), αλλά μπορεί, δυστυχώς, να γίνει και μια κυβέρνηση του ήπιου νεοφιλελευθερισμού. Tertium non datur, τρίτη λύση δεν υπάρχει.

ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Αν τα πράγματα έχουν έτσι, αυτό που αποκτά μια επικαιρότητα και μια μεγάλη τακτική σημασία είναι το ζήτημα ενός άμεσου κυβερνητικού προγράμματος (των «εκατό πρώτων ημερών») με πλατιά εργατική, λαϊκή και κοινωνική στήριξη ενεργού κινηματικού χαρακτήρα. Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να σημάνει μια τάση επιστροφής στον έντονα κινηματικό και ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2008-2012 και των πιο καλών έστω στιγμών της περιόδου 2012-2014, όπως λ.χ. η ΕΡΤ ή οι Σκουριές.

Το πρόγραμμα της ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου 2014 είναι ένα χρήσιμο όχημα, το οποίο ενισχύει σημαντικά την ακτινοβολία της επιρροής μας, αλλά δεν είναι επαρκές. Στα πλαίσια της ΔΕΘ, πέρα από τα απολύτως αναγκαία μέτρα για την επίλυση και αντιμετώπιση της οξείας ανθρωπιστικής κρίσης, η έμφαση πρέπει να δοθεί σε μέτρα που αλλάζουν σημαντικά τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων και εκφράζουν μια εν δυνάμει εργατική-μισθωτή ηγεμονία εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Μέτρα όπως τα 751 ευρώ, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η επαναφορά τουαφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης και η αύξηση του κατώτατου ορίου συντάξεων στα 700 ευρώ, η αύξηση των δαπανών για παιδεία-υγεία- δημόσιες επενδύσεις-δημιουργία θέσεων εργασίας είναι τέτοια μέτρα.

Όμως, η χρηματοδότηση αυτών των μέτρων δεν είναι ικανοποιητικά θεμελιωμένη, αν δεν ληφθούν –πέρα από τις πηγές της ΔΕΘ– και μέτρα που αποβλέπουν είτε στην προσωρινή παύση πληρωμών του χρέους, είτε στην αλλαγή φορολογικής και ασφαλιστικής πολιτικής απέναντι στο κεφάλαιο, τους τραπεζίτες και εφοπλιστές και τους σημαντικούς ιδιοκτήτες περιουσίας.

Δεν είναι δυνατό ούτε και επιθυμητό οι πολιτικές μιας κυβέρνησης της Αριστεράς –η οποία δεν ταυτίζεται με μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»– να ικανοποιούν όλες τις κοινωνικές πλευρές, λες και δεν υπήρξε ένας κοινωνικός πόλεμος επί πέντε χρόνια, λες και όλα όσα προηγήθηκαν αποτελούσαν απλώς μια λογική παρεξήγηση. Επίσης, χρειάζεται να διευκρινισθεί το τι σημαίνει η αναγκαστικά μονομερής και μη διαπραγματεύσιμη «κατάργηση των μνημονίων»: μια σειράάμεσων νομοθετικών πρωτοβουλιών για τα κομβικά σημεία των εφαρμοστικών νόμων (μισθοί και συντάξεις, ανατροπή των αντιασφαλιστικών και αντεργατικών ρυθμίσεων, έλεγχος των τραπεζών, ανατροπή ιδιωτικοποιήσεων και άμεση κατάργηση του περιβαλλοντοκτόνου και δημοσιοκτόνου ΤΑΙΠΕΔ, ανατροπή και σταμάτημα των διαθεσιμοτήτων και απολύσεων στο Δημόσιο και τον δημόσιο τομέα, ενίσχυση των άνεργων και ανασφάλιστων πολιτών, αλλά και των μεταναστών, αποκατάσταση του δικαιώματος στη διαδήλωση και κατάργηση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, αντιμετώπιση του φασισμού και του ρατσισμού κ.α.).

Και στη συνέχεια, η μεσοπρόθεσμη και στοχευμένη κατάργηση όλων των σημαντικών μνημονιακών ρυθμίσεων, που περιλαμβάνονται σε 400 περίπου νόμους και πολλές χιλιάδες υπουργικές αποφάσεις, διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Επίσης, η συμμαχία των μισθωτών με τα πληττόμενα μικροαστικά στρώματα υπό εργατική ηγεμονία πρέπει να συνοδευθεί από μέτρα αντισταθμιστικά για τα στρώματα αυτά, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση του αφορολόγητου ορίου, η ικανοποιητική ρύθμιση των κόκκινων δανείων, που να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση, και η αυξημένη τραπεζική ρευστότητα.

ΤΟ ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Επιπλέον, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε κυβερνητικό και πολιτικό πρόγραμμα μόνο μετά τη σημαντική ομιλία του προέδρου του στην ΔΕΘ του 2014, αλλά είχε και έχει ένα υπό διαμόρφωση πρόγραμμα ήδη από το ιδρυτικό του Συνέδριο, τον Ιούλιο του 2013.

Αυτό το πρόγραμμα τοποθετείται με σαφήνεια στο ζήτημα των αναγκαίων πολιτικών καιοικονομικών εργαλείων για την κοινωνική αναδιανομή και την κοινωνικά προσανατολισμένηπαραγωγική ανασυγκρότηση : δημόσιος έλεγχος και ιδιοκτησία στις τράπεζες, σταμάτημα καιανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα, λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για να απαντηθούν οι πιέσεις και εκβιασμοί εκ μέρους του κεφαλαίου, της τρόικας και των δανειστών. Αυτά δεν έπαψαν να ισχύουν ως πρόγραμμά μας μετά την ΔΕΘ, η οποία αποτελεί το μίνιμουμ και τον πολύ άμεσο πυρήνα, αλλά όχι το συνολικό εύρος του κυβερνητικού μας προγράμματος, ούτε καν του βραχυμεσοπρόθεσμου.

Επίσης, παραμένει βασικός στόχος και όχημα η διαγραφή του πολύ μεγάλου τμήματος του χρέους ως μη βιώσιμου και όχι απλώς τα ημίμετρα, όπως η επιμήκυνση, το «πάγωμα», η ρύθμιση επιτοκίων κλπ. Με τον βραχνά του χρέους και της αποπληρωμής του ή με τη λογική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, με την τήρηση των Υπερμνημονίων της Ε.Ε., η άσκηση κοινωνικής και φιλεργατικής πολιτικής καθίσταται απλώς αδύνατη.

Η απεύθυνση στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς μετά τις εκλογές, η μη αναζήτηση μνημονιακών ή αστικών κυβερνητικών συμμάχων και η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα αποτελούν τις απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις για να επιβιώσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για να ξεκινήσει μια διαδικασία ανατροπής και όχι απλώς «επιβράδυνσης» των πολύχρονων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων εντός της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η νίκη μπορεί να είναι δική μας.

*Πηγή:rproject.gr ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

"ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ"

(Σάββ. 10/01/15 - 18:24)

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ Omegapress (10/01)

Η εθνική ανεξαρτησία μαζί με την εκπαιδευτική και πολιτιστική αναγέννηση της χώρας συνιστούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις για μια διέξοδο από την κρίση και τη διαμόρφωση ενός νέου οικονομικού παραδείγματος με ευρεία ελκυστικότητα, τονίζει ο υποψήφιος βουλευτής Β΄Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης με δήλωσή του στο omegapress.gr για την σημασία αυτών των εκλογών.

Ο κ. Λαφαζάνης εκφράζει την αισιοδοξία, αλλά και την πεποίθησήτου ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, θα ανθίσει μια μεγάλη ελπίδα και ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο αποδοτικότητας και αλληλεγγύης, με ευρύτερες ευρωπαικές και διεθνείς συνέπειες.

Η δήλωση του Π. Λαφαζάνη έχει ως εξής: Έχουμε εισέλθει στην τελική ευθεία μιας από τις πλέον κρίσιμες, ίσως τις κρισιμότερες, εκλογές στον τόπο μας, αν εξαιρέσουμε εκείνες που ακολούθησαν μετά τον πόλεμο και σφράγισαν αρνητικά την εξέλιξη της χώρας.

Μια νίκη της Αριστεράς στις αρχές του 2015 στην Ελλάδα θα σηματοδοτήσει όχι μόνο μια νέα αρχήγια τη χώρα αλλά ίσως και για όλη την περιοχή μας και την Ευρώπη.

Αν, παρά την κινδυνολογία, τις ωμές παρεμβάσεις και τη διασπορά του φόβου, η Αριστερά επικρατήσει και κατορθώσει να ανοίξει και να σταθεροποιήσει, έστω μέσα από μύριες δυσκολίες, ένα καινούριο δρόμο προοδευτικής ανασυγκρότησης και ανόρθωσης, τότε μια μεγάλη ελπίδα θα έχει γεννηθεί και ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο αποδοτικότητας και αλληλεγγύης, με ευρύτερες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνέπειες, θα έχει ανθίσει.

Το πρώτο που θα πρέπει να κατοχυρώσει μια αριστερή κυβέρνηση είναι η εθνική ανεξαρτησίατης Ελλάδας, η οποία, με την Αριστερά στο προσκήνιο, θα απαλλαγεί για πρώτη φορά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους από κάθε μορφής ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Η εθνική ανεξαρτησία μαζί με την εκπαιδευτική και πολιτιστική αναγέννηση της χώρας συνιστούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις για μια διέξοδο από την κρίση και τη διαμόρφωση ενός νέου οικονομικού παραδείγματος με ευρεία ελκυστικότητα.

Η Ελλάδα μπορεί να γίνει αφετηρία ενός ντόμινο ανατροπής στην Ευρώπη και επομένως η χώρα αναφορά για να αποκτήσει ξανά άλλο νόημα και αξία η ευρωπαϊκή υπόθεση και να βρει ένα νέο αναζωογονητικό βηματισμό η Μεσόγειος, η Βαλκανική και η ασιατική συνορεύουσα ζώνη.

Στην Ελλάδα, με τις εκλογές της 25ης Γενάρη, κρίνονται πολύ περισσότερα από την προσπάθεια να ξεφύγει η πατρίδα μας από την παρακμή και τη διάλυση.

Οφείλουμε όμως και όλοι εμείς σε αυτήν τη χώρα να σκεφτούμε πολύ πιο διαφορετικά και να δράσουμε πολύ πιο τολμηρά και αποφασιστικά απ’ ότι κάναμε τις τελευταίες δεκαετίες.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Αλ. Τσίπρας : Από κόρινθο, Δεν υπάρχει Grexit, μόνο Σαμαράς exit

Ομιλία Πάνου Καμμένου στην Πάτρα

Η ομιλία του Πάνου Καμμένου  από την Πάτρα(ότι δεν δείχνουν τα κανάλια των νταβατζήδων δημοσίων έργων)

Οριακή αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ δείχνει νέα δημοσκόπηση

ΑΘΗΝΑ 10/01/2015

Οριακή αυτοδυναμία 151 εδρών δίνει δημοσκόπηση της Public Issue που διεξήχθη για λογαριασμό της εφημερίδας "Η Αυγή".

Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, στην εκτίμηση της εκλογικής επιρροής ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει το 38% ενώ η ΝΔ το 30%. Σε αναγωγή εδρών στο Κοινοβούλιο, η δημοσκόπηση δίνει 151 έδρες στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, ενώ το κόμμα του πρωθυπουργού φτάνει τις 80 έδρες.

Στα υπόλοιπα κόμματα, το Ποτάμισυγκεντρώνει το 7% , το ΠΑΣΟΚ και η Χρυσή Αυγή από 5,5%, το ΚΚΕ 5% και η ΑΝΕΛ 3%.

Το Κίνημα του ΓΑΠ συγκεντρώνει μόλις 1,5%, ενώ η ΔΗΜΑΡ 1%.

Στην παράσταση νίκης, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 66%, ενώ η ΝΔ βρίσκεται στο 22%.