ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΟΙ
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΒΒΑΔΙΑ* ΚΑΙ Της ΝΑΓΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ**
Όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής κατεύθυνσης, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι ζούμε μέρες ιστορικές. Μέρες που θα καθορίσουν αν θα συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας και της οικονομικής - κοινωνικής οπισθοχώρησης ή αυτή ενός πρωτόγνωρου πολιτικού εγχειρήματος, της κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα επιχειρήσει να επαναφέρει τα πραγματικά επίδικα στο προσκήνιο με προμετωπίδα το βασικό συνθετικό συστατικό μιας οργανωμένης κοινωνίας: Τη δημοκρατία!
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές ότι το τραπεζικό σύστημα δεν θα έχει ούτε τη σημερινή του μορφή ούτε την ίδια στόχευση.
Για να ανιχνεύσουμε ως εργαζόμενοι τι μπορούμε να περιμένουμε από ενδεχόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να κατανοήσουμε πού ήμασταν, πού βρισκόμαστε, αλλά κυρίως τι επιδιώκουμε.
Έτσι λοιπόν, αφού έσκασε η φούσκα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το διάστημα της μνημονιακής διακυβέρνησης (2009-2015), οι τραπεζοϋπάλληλοι είδαν, αφενός, να ενισχύονται οιτράπεζες με 210 δισ. ευρώ και, αφετέρου, βίωσαν επιθετικές και εκτός οικονομοτεχνικής και αναπτυξιακής λογικής συγχωνεύσεις, που κατά την υλοποίησή τους συμπαρέσυραν δραματικά μισθούς, εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα. Είδαν συλλογικές συμβάσεις και κανονισμούς εργασίας να μετατρέπονται σε ένα βράδυ σε κουρελόχαρτα, ενώ ταυτόχρονα είδαν την επέλαση του απόλυτου διευθυντικού δικαιώματος να γίνεται μη αναστρέψιμη πραγματικότητα.
Σε όλα τα παραπάνω θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει διάφορα επιχειρήματα. Επιχειρήματα όπως «δεν υπάρχουν απολύσεις» - «σώσαμε τις τράπεζες, άρα σώσαμε και τις δουλειές μας». Είναι όμως έτσι; Η επιχειρηματολογία αυτή δεν είναι τίποτα παραπάνω από παραδοχή ήττας, αλλά και απελπισμένη προσπάθεια διάσωσης και ανακύκλωσης συνδικαλιστικών μικρομάγαζων και προσωπικών διαδρομών που εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα ή διαμεσολαβούν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των τραπεζιτών.
Ο αντίλογος είναι απλός και αυτονόητος. Είναι πλέον ορατό, ότι ο κύκλος εργασιών των τραπεζών μειώνεται δραματικά. Καταστήματα κλείνουν, η μείωση προσωπικού εντείνεται μέσω απανωτών προγραμμάτων «εθελούσιας εξόδου», οι τράπεζες στηρίζουν τον σχεδιασμό τους αποκλειστικά και μόνο στη στήριξη της δημόσιας βοήθειας. Και ο πλέον οικονομικά αδαής διαπιστώνει πια πως η συνέχεια αυτής της πολιτικής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που η έως τώρα κυρίαρχη ρητορική «ξορκίζει». Η πρωτοφανής συγκέντρωση κεφαλαίου, με την ταυτόχρονη συρρίκνωση του τραπεζικού συστήματος, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διάσωση των ίδιων των τραπεζιτών.
Οι εργαζόμενοι, πολύ γρήγορα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τρομακτικές πιέσεις για μείωση κόστους. Θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις δεσμεύσεις Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ απέναντι στην τρόικα γιααπελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση συνδικαλιστικών ελευθεριών, διάλυση του ασφαλιστικού κ.ά. Ας μη γελιέται κανείς πια: τα συμφέροντα των τραπεζιτών είναι πολύ μακριά απ' τα δικά μας.
Απέναντι στη σήψη και τον βούρκο ενός τραπεζικού συστήματος που εξυπηρετεί αποκλειστικά «ημέτερους», απέναντι σε ένα τραπεζικό σύστημα που συνεχίζει να διοικείται χωρίς λογοδοσία από τους ίδιους τραπεζίτες που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, οι τραπεζοϋπάλληλοι μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν ένα δημοκρατικό τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο έλεγχο, που θα εξυπηρετεί τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και θα συμβάλλει καθοριστικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Ένα τραπεζικό σύστημα που θα κατευθύνει την πίστη στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την κοινωνική και οικολογική ανάπτυξη με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ενίσχυση της λαϊκής αποταμίευσης. Θα ανακουφίσει ταυπερχρεωμένα νοικοκυριά και θα ανασυντάξει τις διαλυμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Παράλληλα, επανέρχεται η διεκδίκηση για ενιαίες εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα για όλους όσοι εργάζονται στις τράπεζες, με ένταξη των ενοικιαζόμενων και των εργαζόμενων στις θυγατρικές στο προσωπικό των τραπεζών. Για διαφανείς κανονισμούς εργασίας που θα διασφαλίζουν την αξιοκρατία στην αξιολόγηση και νέες συλλογικές συμβάσεις πρωτοπορίας που θα στοχεύουν στην αξιοπρέπεια της διαβίωσης, σε αντίθεση με την οπισθοχώρηση του πρόσφατου παρελθόντος.
Σε αυτές λοιπόν τις ιστορικές στιγμές, είναι η ώρα για τη δική μας διαφορετική αφήγηση, που δεν θα εμπλέκει τα συμφέροντά μας με αυτά των διοικήσεων, αλλά δεν θα μένει καθόλου αδιάφορη απέναντι σε μια χρηματοπιστωτική πολιτική που οδηγεί θέσεις εργασίας και δικαιώματα στον γκρεμό. Είναι η ευκαιρία μας να συμβάλουμε καθοριστικά ώστε να δημιουργηθεί ένα βιώσιμο σταθερό τραπεζικό σύστημα. Γιατί βιώσιμο και σταθερό είναι μόνο το τραπεζικό σύστημα που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και εμείς, οι τραπεζοϋπάλληλοι, είμαστε τμήμα της.
* Ο Αντώνης Καββαδίας είναι μέλος της Ε.Γ. της ΟΤΟΕ, μέλος της Ν.Ε. Χρηματ/κού ΣΥΡΙΖΑ και εργαζόμενος στην Eurobank.
** Η Νάγια Νικολάου είναι μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, μέλος Δ.Σ. του ΣΕΝΤΤ και εργαζόμενη στην Eurobank.
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου