«Ευτυχώς (!!!)... επτωχεύσαμεν»!

Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας θυμηθούμε: 
Αυτοί δεν ήταν που μας έλεγαν 
«Αλλαγές στο Ασφαλιστικό ή χρεοκοπία;» 
και που, τελικά, λεηλάτησαν τις συντάξεις και πήγαν τα όρια συνταξιοδότησης μετά θάνατον, δήθεν για να «μη χρεοκοπήσουμε»; 
 Αυτοί δεν ήταν που μας έλεγαν 
«Αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις ή χρεοκοπία;» 


και που, τελικά, επέβαλαν εργασιακές σχέσεις τύπου «Νταχάου», δήθεν για να «μη χρεοκοπήσουμε»;
 


Αυτοί δεν ήταν που - μαζί με τους άθλιους τηλεπαπαγάλους τους - μας έλεγαν 
«ΔΝΤ ή χρεοκοπία;», 
«τρόικα ή χρεοκοπία;», 
«μνημόνιο ή χρεοκοπία;»...
 
και που, τελικά, έφεραν και το ΔΝΤ, έφεραν και την τρόικα, έφεραν και τα μνημόνια, δήθεν για να «μη χρεοκοπήσουμε»; 

Αυτοί δεν ήταν που μας έλεγαν 
«Απολύσεις ή χρεοκοπία;», 
«μείωση δαπανών σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια ή χρεοκοπία;», 
«νέες αυξήσεις φόρων ή χρεοκοπία;», 
«χαράτσια ή χρεοκοπία;»
 
και που, τελικά, επέπεσαν σαν ακρίδα πάνω στον ελληνικό λαό σε ένα όργιο αρπαγής, δήθεν για να «μη χρεοκοπήσουμε»; 

Αυτοί δεν ήταν που μας έλεγαν 
«Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία (και... τανκς);», 
«εφαρμοστικός ή χρεοκοπία;», 
«νέα φορολεηλασία ή χρεοκοπία;», 
«PSI ή χρεοκοπία;», 
«νέο μνημόνιο ή χρεοκοπία;»
 
και που, τελικά, διέπραξαν ό,τι κοινωνικό έγκλημα μπορούσε να φανταστεί κανείς, δήθεν για να «μη χρεοκοπήσουμε»; 

Ετσι πορεύεται η Ελλάδα δυο χρόνια. 

Αλλά τώρα πια,
 έπειτα από την τόσο παθιασμένη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Καρατζαφέρη, του Παπαδήμου και των κολαούζων τους να μας διασώσουν από τη χρεοκοπία, έφτασε η ώρα. 

Τώρα πια δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Το παζλ ολοκληρώθηκε:
 

Και μνημόνια, 
και καταβύθιση των μισθών, 
και ισοπέδωση των συντάξεων, 
και ξεπούλημα των πάντων, 
και φορογιουρούσι, 
και εργασιακές σχέσεις - απαρτχάιντ, 
και απολύσεις, 
και χαράτσια, 
και ανεργία 21%, 
και «λουκέτα» παντού
 
και μετά από όλα αυτά τα... «σωτήρια» και «πατριωτικά», 
πάρτε από πάνω και μια ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ!
 

Τη χρεοκοπία 
- που, τάχα, «για να την αποφύγουμε» ο λαός υπόκειται σε κάθε λογής μαρτύριο - 
την έφεραν και τη μεθόδευσαν οι ίδιοι! Αυτοί που υποτίθεται ότι την ξόρκιζαν, θωράκισαν τη χρεοκοπία υπό το PSI και το αγγλικό δίκαιο, την έκαναν νόμο του κράτους με τριακονταετή διάρκεια, την έβαλαν σε «ειδικό λογαριασμό» για να γλεντούν οι εγχώριοι και ξένοι τοκογλύφοι, 
και μετά τη βάφτισαν «ιστορική στιγμή», 
την είπαν «ιστορική απόφαση», 
τη λανσάρουν σαν «ιστορική ευκαιρία»!!!
 

Αυτοί είναι οι «σωτήρες» μας! 

Αυτό ήταν εξ αρχής και το προαποφασισμένο τους σχέδιο: 
Να ρημάξουν τον ελληνικό λαό, να του φορτώσουν τα βάρη της κρίσης που προκάλεσαν οι εκμεταλλευτές του, να τον βυθίσουν στον γκρεμό της ανεξέλεγκτης πτώχευσης και μετά, με «καθαρό» το έδαφος, χρησιμοποιώντας κάθε λογής εκβιασμό, ψέμα και αντιδημοκρατική παρεκτροπή, 
να προχωρήσουν στις μεταξύ τους... «επιλεκτικές» διευθετήσεις. 

Αυτά είναι τα «μνημόνια» που αδίστακτα 
οι κεφαλαιοκράτες - που βαφτίζονται «επενδυτές», 
οι τραπεζίτες - που έγιναν πρωθυπουργοί, 
οι κερδοσκόποι - που παριστάνουν τους «ευεργέτες», 
οι τοκογλύφοι - που συστήνονται ως φιλεύσπλαχνοι «δανειστές»,
 
οι κυβερνώντες - υπηρέτες τους και τα «αντιπολιτευόμενα» πολιτικά τους ανδρείκελα, 
τα εφαρμόζουν πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. 
Χρεοκόπησαν, κατέστρεψαν και εξανδραποδίζουν τον κόσμο του μόχθου ώστε το μερίδιο της ζημιάς της πλουτοκρατίας από την κρίση που η ίδια προκάλεσε να είναι το ελάχιστο δυνατό.
 

Αυτό ήταν εξ αρχής το «πλάνο» τους: 
Επέφεραν τη φτωχοποίηση των εργαζομένων. 
Επιτάχυναν την ερημοποίηση της χώρας. 
Προκάλεσαν ένα εκατομμύριο άνεργους. 
Δημιούργησαν μια Ελλάδα της καθημερινής δυστυχίας, της ανείπωτης ανέχειας και της γενικευμένης ανασφάλειας. 
Γύρισαν τον τόπο σε συνθήκες προπολεμικής μιζέριας. 
Και αφού τα «κατάφεραν», τώρα τους παρακολουθούμε να δίνουν μια από τις πλέον άθλιες παραστάσεις θράσους που έζησε ποτέ η Ελλάδα. 

Είναι πραγματικά ασύλληπτο: 

Σε αντίθεση ακόμα και με τους πολιτικούς τους προγόνους που εκείνοι είχαν έστω ένα ελάχιστο επίπεδο αυτοεκτίμησης και τη στιγμή της χρεοκοπίας ομολογούσαν ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» - 
ετούτοι δω 
έχουν φτάσει στο σημείο να... πανηγυρίζουν για τη χρεοκοπία (!) και σε μια πρωτοφανή - ακόμα και για τα δικά τους δεδομένα - έκφραση της σαπίλας τους να στήνουν χορούς και εμβατήρια 
για να λανσάρουν το έγκλημά τους σαν «νίκη», 
για να παραστήσουν τη συμφορά σαν «επιτυχία»!
 

Είναι απίστευτο! Κι όμως! 
Εχουν οδηγηθεί στον απόπατο του μαυρογιαλουρισμού σε τέτοιο σημείο που στη θέση του 
«δυστυχώς επτωχεύσαμεν» 
ετούτοι δω έχουν φτάσει να διακηρύσσουν, χωρίς ίχνος τσίπας και φιλότιμου, να γαυριούν και να διακονούν χωρίς στάλα ντροπής, ότι όχι μόνο πτωχεύσαμε, αλλά και ότι 
«ΕΥΤΥΧΩΣ που... ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ»!
 

Αλλά ας θυμηθούμε: 
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο να πουλάνε «πατριωτισμό» και να διαλαλούν ότι η πολιτική τους... «προφυλάσσει τη χώρα από τη χρεοκοπία»; 

Σε πόσα και πόσα Υπουργικά Συμβούλια, σε πόσα και πόσα διαγγέλματα, σε πόσες και πόσες δημόσιες εμφανίσεις, σε πόσα και πόσα «ραβασάκια» που μετέφεραν οι φίλοι τους στα ΜΜΕ, δεν ακούστηκε και δε γράφτηκε «'Η εφαρμόζουμε την πολιτική των μνημονίων ή χρεοκοπούμε»; 

Σε πόσες και πόσες παραστάσεις του ο Σαμαράς, είτε όταν δεν ψήφισε μνημόνια ψηφίζοντας τους νόμους των μνημονίων ή όταν ψηφίζει μνημόνια, δεν έχει πει ότι κάθε κωλοτούμπα του γίνεται «για να μη χρεοκοπήσουμε»; 

Πόσες και πόσες φορές οι πρωθυπουργοί, οι επίδοξοι πρωθυπουργοί, τα στελέχη και τα πολιτικά τους δεκανίκια δεν εμφανίστηκαν με θράσος τριακοσίων πιθήκων ενώπιον του λαού για να κατακεραυνώσουν κάθε φωνή καταδίκης της πολιτικής τους, λέγοντας: 
«Και τι θέλετε, να χρεοκοπήσουμε;»! 

Ε, λοιπόν, ναι! Αυτοί είναι, οι 
«και τι θέλετε, να χρεοκοπήσουμε;»,
 που έρχονται αμέσως μετά την ολοκλήρωση του PSI και τη χτεσινή υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης από τους Βενιζέλο και Προβόπουλο 
- PSI και δανειακή σύμβαση που σημαίνουν την και με τη βούλα ολοκλήρωση της διαδικασίας χρεοκοπίας της Ελλάδας, όπως έχει πιστοποιηθεί από την Κομισιόν και το ΔΝΤ μέχρι τη Διεθνή Ενωση Τραπεζών και τα όργανα ενεργοποίησης των CDS - 
και με θράσος εξακοσίων πλέον πιθήκων (διπλάσιο δηλαδή θράσος από το προηγούμενο) εκείνο που στην ουσία μας λένε, πια, είναι: 
Ε, τελικά, κοιτάχτε, δεν είναι και τόσο κακό που χρεοκοπήσαμε! 

Μέσα σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο αναίδειας διεκδικούν μέχρι και... περγαμηνές, γιατί - όπως διαβεβαιώνουν τα εκατομμύρια θύματά τους - τα «κατάφεραν» και εξασφάλισαν (στα θύματα) μια... προνομιακή μεταχείριση: 

Η χρεοκοπία, όπως λένε, ναι μεν ήρθε, αλλά δεν ήταν «άτακτη» και «ανεξέλεγκτη». Ηταν... 
«συντεταγμένη» και 
«συμπεφωνημένη»!
 
Το θράσος τους, μάλιστα, γίνεται απροσμέτρητο - τόσο και τέτοιο θράσος κανένας πίθηκος δε θα μπορέσει ποτέ να επιδείξει - φτάνοντας πλέον και υπό τα τύμπανα ακριβώς του 
«ευτυχώς επτωχεύσαμεν» (!!!) 
να καλούν τον ολοκληρωτικά, τον πλήρως και τον ανεξέλεγκτα κατεστραμμένο, πτωχευμένο και χρεοκοπημένο λαό, 
να τους ψηφίσει στις εκλογές για το... κατόρθωμά τους!
 

ΠΗΓΗ:
 
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=17/3/2012&columnId=1821

Μιχάλης Ιγνατίου: Δύο όψεις, ίδιο νόμισμα. Εκλογές στη Ρωσία, «πονοκέφαλος» στις ΗΠΑ



|

Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να επικρίνουν τους Ρώσους, διότι δεν έχουν καμία διαφορά από αυτούς: και οι δύο παλεύουν για τα συμφέροντά τους.
 
Μιχάλης Ιγνατίου: Δύο όψεις, ίδιο νόμισμα. Εκλογές στη Ρωσία, «πονοκέφαλος» στις ΗΠΑ
Όσοι παρακολούθησαν την ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν μετά τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές της Κυριακής δεν μπορεί να μην αντιλήφθηκαν την ανακούφιση του νέου προέδρου της Ρωσίας, ο οποίος –αν και δεν το έδειχνε τις προηγούμενες ημέρες– είχε κυριαρχηθεί από φόβο για το ενδεχόμενο εκλογικής ήττας. Στην Αμερική πίστευαν πως εάν οι αντίπαλοί του, με τη βοήθεια των ΜΚΟ, που χρηματοδοτήθηκαν από την Ουάσιγκτον, έσερναν τον Πούτιν σε β' γύρο, από μόνη της η εξέλιξη αυτή θα συνιστούσε ήττα και θα άνοιγε το δρόμο για δια μαρτυρίες και αμφισβητήσεις, που ανέμεναν πως θα ανάγκαζαν το νέο Ρώσο πρόεδρο σε συνεχή άμυνα, η οποία φυσιολογικά θα έφερνε φθορά και θα τον μετέτρεπε από τολμηρό κυβερνήτη σε αδύναμο πολιτικό ανθρωπάκι.

Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Ο Πούτιν δεν είναι ο πλέον δημοκράτης πολιτικός ούτε μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως δεν επηρεάζεται και σήμερα από τα μαθήματα προπαγάνδας της KGB. Ούτε είναι ο μεγαλύτερος προστάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ούτε νομίζω πως ενδιαφέρεται για τη Δημοκρατία μπροστά στα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας. Η διακυβέρνησή του έχει προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και, εάν η νίκη του δεν ήταν τόσο μεγάλη, το σύνθημα θα είχε δοθεί και οι χιλιάδες υπάλληλοι των ΜΚΟ που δρουν στη χώρα του θα είχαν οργανώσει παντού διαδηλώσεις. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται πως η δική του στρατηγική για διαφάνεια στις κάλπες απέτρεψε την αμφισβήτηση.

Η αμερικανική κυβέρνηση, κατά δήλωση του υφυπουργού Εξωτερικών, Φίλιπ Γκόρντον, είχε ζητήσει την έγκριση εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία θα χρησιμοποιούνταν στις ρωσικές εκλογές. Ο Αμερικανός υφυπουργός εννοούσε ότι τα δολάρια θα στόχευαν στην ήττα του Ρώσου προέδρου. Δεν προσπάθησε καν να το κρύψει. Εξήγησε στα μέλη του Κογκρέσου ότι σχεδίαζε να εγκαταστήσει κάμερες σε όλα τα εκλογικά κέντρα της Ρωσίας. Τον μιμήθηκε ο Πούτιν, ο οποίος εγκατέστησε δικές του κάμερες, κι έτσι θα μπορεί να αποδείξει τα ψέματα –ή τις αλήθειες, αν θέλετε– των υπαλλήλων των ΜΚΟ.

Οι Αμερικανοί έχουν αναδειχτεί σε κριτές των πάντων, ενώ οι ίδιοι έχουν να επιδείξουν τα χειρότερα παραδείγματα. Ποιος θα ξεχάσει το φιάσκο των εκλογών του 2000, όταν χρειάστηκαν επανειλημμένες καταμετρήσεις των ψήφων στη Φλόριδα, έως ότου επιβάλουν τον Τζορτζ Μπους το νεότερο στην προεδρία; Ποιος δεν θυμάται τη νοθεία του 2004, όταν όλα ανεξαιρέτως τα exit polls, ακόμα κι αυτά του εκλογικού επιτελείου του Μπους, έδειχναν καθαρή νίκη του Τζον Κέρι; Κι όμως, ο γερουσιαστής της Μασαχουσέτης έχασε, διότι απέκλεισαν χιλιάδες Αφροαμερικανούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν στο Οχάιο. Σε δύο πρόσφατες προεδρικές εκλογές, η Δημοκρατία ΔΕΝ λειτούργησε. Μάλλον λειτούργησε ως «Αμερικανική Δημοκρατία»...

Για να δικαιούσαι να κρίνεις και να επικρίνεις, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι δίκαιος, πρέπει να πιστεύεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και να παλεύεις για την πραγματική Δημοκρατία. Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να επικρίνουν τους Ρώσους, διότι δεν έχουν καμία διαφορά από αυτούς. Και οι δύο χώρες παλεύουν για τα συμφέροντά τους. Και οι δύο χώρες υποστηρίζουν δικτάτορες και βασανιστές των λαών τους.

Έχω παρακολουθήσει από πολύ κοντά δύο δικαστικές υποθέσεις που αφορούν σε Αμερικανούς πολίτες, οι οποίοι –σύμφωνα με το κατηγορητήριο– αποκάλυψαν «κρατικά μυστικά». Είδα δύο ανθρώπους-φυτά... Και η διαπίστωση αυτή, πιστέψτε με, τα λέει όλα. 


ΟΙ ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΑΠΟΘΕΜΑ‏

 Φωτοσύνθεση greki-gr.blogspot.com
Αυτός που μιλάει για το φασισμό του ανάπηρου συντρόφου του, επειδή τον αποδοκίμασε με τη «γλώσσα» του γιαουρτιού του, είναι ο αυριανός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτός που χαρακτηρίζει υπευθυνότητα την αντιδημοκρατική «καταστατική νομιμότητα» εκλογής του… ενός. Είναι ο ίδιος, που μας μίλησε για την «αφόρητη πολυφωνία» των μέσων ενημέρωσης, αυτός ο οποίος θεωρεί ότι σε συμβολικό επίπεδο ο ελληνικός λαός θα εμπνευσθεί από τον «έναν», τον εκλεκτό, τον… παράκλητο, τον… μεσσία. Αυτό νομίζει ότι προσμένουν εκείνοι από τους οποίους ζήτησε «συγγνώμη»! Όμως, αυτός που μετέρχεται τη βία του λόγου του, περιφρονώντας επί της ουσίας τους ανθρώπους, οι οποίοι υφίστανται τα πάνδεινα, την ίδια στιγμή παραπονιέται στο όνομα της κατάλυσης της δημοκρατίας ότι οι διαμαρτυρόμενοι άνεργοι, που χρησιμοποιούν τη λιπαρή βία των γιαουρτιών, είναι φασίστες. «Φασίστας», συνεπώς, σύμφωνα με το νέο πρόεδρο είναι κι εκείνος ο τραγικός κρητικός, ο 44χρονος άνεργος, που κρεμάστηκε γιατί ντρεπόταν να τον ζει ο ηλικιωμένος πατέρας του. Ε, όχι, λοιπόν, δεν θα κλάψουμε μαζί κύριε Βενιζέλε, γιατί τα δάκρυά σου είναι υποκριτικά, γιατί ο ακραίος λαϊκισμός σου υπό ορισμένες συνθήκες καταλήγει να ταυτίζεται με την απόλυτη συμβολική βία του φασισμού. Και είναι φασισμός όταν τα σπασμένα της κρίσης τα πληρώνουν μόνο οι ίδιοι πάντα, ως μη όφειλαν, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Φασισμός είναι ένας στους δύο νέους να είναι άνεργος κι όταν εργάζεται να αμοίβεται με 400 ευρώ. Είναι φασισμός να θεωρείς ποινικό αδίκημα την αδυναμία πληρωμής οφειλών στο Δημόσιο, όταν το ίδιο το Δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής. Φασισμός είναι, εν γένει, η διαίρεση του κόσμου στους «πάνω» και στους «κάτω», στον κόσμο του χρήματος και της χλιδής, και στον κόσμο της απελπισίας. Αλλά που απευθυνόταν το χθεσινό τελετουργικό του νέου αρχηγού; Όχι, ασφαλώς, στην κριτική σκέψη αλλά στο θυμικό, στο συναίσθημα. Απευθυνόταν στον κομματικό στρατό(στην «πανστρατιά») για την «άσκηση ετοιμότητας» της Κυριακής. Οι όροι, που χρησιμοποίησε ο στρατηγός-βοναπάρτης, δεν είναι λογικοί, είναι συναισθηματικοί και στρατιωτικοί, είναι όροι «πολέμου». Μόνο που τα κόμματα, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, ως κομματικοί στρατοί παραπέμπουν, πλέον, σε διαλυμένα τάγματα, τύπου «Μπρανκαλεόνε»! Κι το ερώτημα που προκύπτει, είναι: Μα δεν βλέπουν, δεν βλέπει ο νέος πρόεδρος; Βλέπει, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εξάλλου, όλοι τους, αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Και αφήνονται στην κεκτημένη πορεία των πραγμάτων. Γιατί αυτό που τους εμπνέει δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά η δική τους αναρρίχηση στην πρωθυπουργική εξουσία. Υπό την τρόικα ασφαλώς. Αυτό είναι το πάθος που τους κινεί. Και η Ιστορία σύμφωνα με τον Χέγκελ κινείται από τα πάθη των ανθρώπων. Μόνο που εκείνοι το αγνοούν. Ενίοτε δε, άλλα θέλουν κι άλλα προκύπτουν(εδώ υπεισέρχεται η πανουργία του Λόγου και της Ιστορίας). Έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμη και σήμερα πιστεύει ότι έσωσε την Ελλάδα. Το ίδιο πιστεύει ότι θα κάνει και ο Βενιζέλος. Αλλά μία ακόμα τέτοια «σωτηρία» και χαθήκαμε! Γι' αυτό η σωτηρία μπορεί να προκύψει μόνο όταν η Ιστορία θα γράφεται από τη συλλογικότητα που λέγεται απόκληροι, καταραμένο απόθεμα, homo sacer. Αρκεί αυτή τη συλλογικότητα να οργανωθεί πολιτικά. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά χθες, όταν δύο χιλιάδες άνεργοι διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας.

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ .... ΚΟΜΜΑΤΟΣ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ‏


Μέγιστη πρόκληση, οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ.

Αντί να αυτοδιαλυθούν, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, αντί να φύγουν τα βασικά στελέχη στο εξωτερικό, αντί να εξαφανιστούν, έχουν το θράσος και μένουν εδώ και μάλιστα ετοιμάζονται για εσωκομματικές εκλογές.
Σαν να μην κυβερνούν αυτοί και οι συνεταίροι τους (η Ν.Δ.) τις τελευταίες δεκαετίες. Σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να είναι αμέτοχοι της βιβλικής καταστροφής της κοινωνίας μας. Σαν να μην εξαπάτησαν. Σαν να μην εξευτέλισαν τον Ελληνικό λαό. Σαν να μην πούλησαν τους ψηφοφόρους. Ανερυθρίαστα αυτοαπακαλούνται ενεργά μέλη του ΠΑΣΟΚ, ψάλλουν κομματικούς ύμνους, χειροκροτούν τον επίδοξο νέο αρχηγό τους και σπεύδουν να προσέλθουν στις κάλπες, αποκοιμίζοντας την όποια συνείδηση τους απέμεινε, με το παραμύθι των "δημοκρατικών διαδικασιών" του κόμματός τους, έτοιμοι να εξαπατήσουν και πάλι το λαό, θυσιάζοντάς τον, στα ατομικά τους συμφέροντα.

Κοιτάξτε τους. Δείτε τα κομματικά μέλη και των δυο κομμάτων εξουσίας. Στην πλειοψηφία τους…

1 .Είναι "στελέχη" στις δημόσιες επιχειρήσεις. Συνήθως "βόλεψαν" και τα παιδιά τους, σε δουλειές.
2. Είναι συνδικαλιστές που νοιάζονται για τα εργατικά μας δικαιώματα. Θα τους βρείτε στα καλύτερα γραφεία δημοσίων οργανισμών και συνήθως σε θέσεις ευθύνης.
3. Κάποιοι από αυτούς που στήριξαν τον δικομματισμό, είναι άνθρωποι, που συχνά "πρωτοπορούν" και στον "κοινωνικό τομέα" της οικονομίας, μέλη σε "πρωτοποριακούς" συλλόγους και ΜΚΟ που υλοποιούν "μοναδικά projects" με χρήματα του δημοσίου φυσικά.
4. Άλλοι διαπρέπουν και στον ιδιωτικό τομέα. Βέβαια δεν έχει καμιά σημασία αν αυτός ό ιδιωτικός τομέας, τρέφεται και απομυζά το δημόσιο. Σημασία έχει πως μας φτιάχνουν δρόμους και άλλα δημόσια έργα, φυσικά επτά φορές ακριβότερα από άλλες χώρες.
5. Κάποιοι μας ενημερώνουν αντικειμενικά, αλλά βρίσκονται και στο pay roll επιχειρηματιών και πολιτικών (αυτοί αποφεύγουν να είναι ενεργά μέλη κόμματος, πρέπει να φαίνονται "ακομμάτιστοι").
6. Είναι "ευγενείς ομάδες" που η εργασία τους, λόγω της πολιτικής εκπροσώπησης, επιβάλλεται στην κοινωνία.
7. Είναι "άρχοντες"’ της τοπικής αυτοδιοίκησης, που χρησιμοποιούν τα γραφεία τους στους δήμους, για "εξυπηρέτηση" μελλοντικών ψηφοφόρων και στις εθνικές εκλογές. Είναι καλλιτέχνες διαπλεκόμενοι με το σύστημα.
8. Είναι ιδιοκτήτες ή μέτοχοι ΜΜΕ που έχουν «ανοιχτή επικοινωνία» με ξένες πρεσβείες (αυτοί πάνε και με τα δυο κόμματα εξουσίας).
Μόνη απάντηση στο απίστευτο θράσος τους να παραμένουν ενεργά μέλη ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, τα κόμματα που έχουν καταστρέψει την πατρίδα, είναι η απομόνωσή τους. Ας μην τους πούμε ούτε καλημέρα. Ας γυρίσουμε αλλού το πρόσωπό μας, αν τους συναντήσουμε ποτέ. Ας σηκωθούμε να φύγουμε από μια κοινωνική συγκέντρωση που παραβρίσκονται, αρνούμενοι σ την πράξη να βρεθούμε κάτω από την ίδια στέγη, με αυτούς που σκοτώνουν την πατρίδα μας. Ας βρούμε το θάρρος να πετάξουμε την αργυρώνητη τηλεόραση που το μόνο που κάνει είναι να υπερασπίζει το καθεστώς δουλείας που ο δικομματισμός επέβαλλε και να μας δείχνει τους εκπροσώπους τους, κάθε βράδυ. Κυρίως όμως, ας μην ξεχάσουμε πως ο καθένας από τα μέλη των δυο κομμάτων είναι πρωτεργάτες και υπεύθυνοι για την αθλιότητα που ζούμε, αφού στήριξαν και στηρίζουν με νύχια και με δόντια την σημερινή κατάσταση.
Ας σκεφτεί ο καθένας τρόπος δράσης-αντιδρασης, έναντι αυτών που δεν αισχύνονται για το ξεπούλημα που έκαναν τα δυο κόμματα και εξακολουθούν να τα υποστηρίζουν και που ζητούν και πάλι την κυριαρχία επι της κοινωνίας.
Είναι καλό να σκεφτούμε και εκείνους που σταθερά υποστηρίζουν πως το Ελληνικό κράτος θα πρέπει να αποζημιωθεί για το κακό που έκαναν διαχρονικά τα κόμματα, δημεύοντας όλη την περιουσία των –ενεργών- μελών τους και όχι μόνο των πολιτικών. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό και να δημιουργεί νομικά προβλήματα, αλλά κάποτε η απόφαση στην πολιτική θα πρέπει να έχει συνέπειες για τους αποφασίζοντες. Αν το αποτέλεσμα της πολιτικής τους δράσης, είναι αυτή η οικονομική καταστροφή, αυτή η γενοκτονία των Ελλήνων, είναι ελάχιστο, το να δημευτούν οι περιουσίες των πρωταιτίων αλλά και των βασικών υποστηρικτών τους.
Απομονώνουμε κοινωνικά τα άτομα που ακόμα και σήμερα στηρίζουν τα δύο ‘κόμματα εξουσίας’ και που παίρνουν μέρος σε κομματικές φιέστες, και σταθερά ζητάμε ικανοποίηση για τις συνέπειες που προκάλεσαν οι πράξεις τους.
Κυρίως, έχουμε συνείδηση και καταδικάζουμε την γνωστή νοοτροπία: εκείνη που μας δείχνει το σχετικό ανέκδοτο: Ο αετός από ψηλά, βλέπει τον σαλίγκαρο στον Πύργο του Άιφελ και τον ρωτά. Μα πως ανέβηκες εσύ τόσο ψηλά; Η απάντηση; "Έρποντας, γλείφοντας και δια των κεράτων".

http://www.economist.gr/