Τσίπρας ... Στρατηγική εξαθλίωσης να ανταγωνιζόμαστε τη Βουλγαρία
Απόψεις, Αριστερά, Πολιτική.
«Δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος για την χρεωκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, από αυτόν που ακολουθούμε σήμερα», δηλώνει σε αποκλειστική του συνέντευξή του στο eklogika.gr και στον Χρήστο Καψάλη, ο πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Απαντά στις δηλώσεις Ράιχενμπαχ για τους μισθούς στη χώρα μας τονίζοντας ότι «το να βάζεις για την Ελλάδα στόχο να φτάσει να ανταγωνίζεται τη Βουλγαρία, είναι μια στρατηγική εξαθλίωσης». Ο κ. Τσίπρας απαντά σε «καυτά» ερωτήματα που αφορούν το πώς θα διαπραγματεύονταν έναςκυβερνητικός συνασπισμός της κεντροαριστεράς τις δεσμεύσεις που έχει ήδη αναλάβει σήμερα η χώρα μας, πώς μπορεί να προκύψει συνεργασία προοδευτικών δυνάμεων ώστε να υλοποιήσει μια άλλη πολιτική, ποια μπορεί να είναι η πολιτική αυτή για θέματα όπως οι μισθοί σε συνδυασμό με την πρσέλκυση επενδύσεων, το ρόλο του δημοσίου κ.α.
Αναφερόμενος στα αποτελέσματα της έρευνας του eklogika.gr για όσα μπορούν να ενώσουν τους Έλληνες από ατ οποία προέκυψε ο «δωδεκάλογος διεκδικήσεων που ενώνει του Έλληνες» ο πρόεδρος του ΣΥΝ τονίζει ότι τα αποτελέσματα της έρευνας βρίσκονται σε απόλυτη συνάφεια με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ότι «επιβεβαιώνεται το γεγονός πως η ενότητα και η συμπόρευση όλων αυτών που αναζητούν εναλλακτική διέξοδο, είναι εφικτή πάνω σε μια τέτοια προγραμματική βάση και μπορεί να διεκδικήσει την στήριξη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας».
Η συνέντευξη
Η συνέντευξη του προέδρου της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στο eklogika.gr, έχει ως εξής:
1.Εν όψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών καλλιεργείται η εντύπωση (και με αυτό το σκεπτικό προωθείται από πολλές πλευρές η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) ότι αν η νέα κυβέρνηση δεν αποτελεί συνέχεια της υφιστάμενης η χώρα θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Δεν είναι η πρώτη φορά που επιστρατεύεται η κινδυνολογία στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Όχι για να αποτραπεί η καταστροφή της χώρας, αλλά προκειμένου να διασωθεί ένα φθαρμένο και εντελώς απαξιωμένο πολιτικό σύστημα. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, κυβέρνησαν τον τόπο για δεκαετίες, και έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία. Μπροστά στην εκλογική τους κατάρρευση αναζητούν τρόπους να κρατηθούν σε επαφή με την εξουσία. Και το πιο πρόσφορα τέχνασμα είναι η κινδυνολογία. Άλλωστε η χρεωκοπία είναι ήδη εδώ, την βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, όσοι διατηρούν ακόμα την δουλειά τους αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή πολιτικής. Και επειδή ολοένα και περισσότερος κόσμος το καταλαβαίνει, προσπαθούν να τον φοβίσουν με σενάρια καταστροφής. Η αναξιοπιστία τους είναι πια τόσο μεγάλη, που δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα.
2.Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις η Αριστερά στο σύνολό της δείχνει για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο ικανή να συγκεντρώσει ποσοστά που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε δημιουργία συγκυβέρνησης Αριστερής πολιτικής. Αλλά ποια Αριστερά; Είναι τόσο συγκλίνουσες οι θέσεις και οι πολιτικές των κομμάτων από τους Οικολόγους και τη ΔΗΜΑΡ, ως το ΚΚΕ ώστε να υπάρχει δημιουργίας ενιαίας Αριστεράς;
Πιστεύουμε ότι τα κοινά σημεία που ενώνουν όλες αυτές τις δυνάμεις είναι πάρα πολλά. Είναι η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την κρίση με ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο, που θα προστατεύει τους αδύναμους, θα φορολογεί και θα αναδιανέμει δίκαια τον πλούτο, και θα δρομολογεί μια νέου τύπου ανάπτυξη προς όφελος της κοινωνίας. Δυστυχώς ως τώρα επικρατούν αυτά που χωρίζουν, δηλαδή οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις, οι ηγεμονισμοί και οι περιχαρακώσεις. Θεωρούμε ότι στην βάση της Αριστεράς, αλλά και στην μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, οι αντιπαραθέσεις αυτές έχουν σε μεγάλο βαθμό εξασθενίσει. Η ανάγκη για την ευρύτερη δυνατή ενότητα γύρω από ένα εναλλακτικό πρόγραμμα είναι κάτι περισσότερο από ώριμη. Ως εκ τούτου επιμένουμε στη στρατηγική της ενότητας, πιστεύοντας ότι και οι υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς θα αντιστοιχηθούν αργά ή γρήγορα με τις απαιτήσεις των περιστάσεων, κάτω από την πίεση του κόσμου που αναζητά άμεσα πολιτική διέξοδο.
3.Αν υποθέσουμε ότι φτάνουμε σε συγκυβέρνηση Αριστεράς, τι θα συμβεί με το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση; Πως θα γίνει η απεμπλοκή για την οποία μιλάτε; Η νέα κυβέρνηση δεν θα δεσμεύεται από τις υπογραφές της προηγούμενης; Δεν αποτελεί εμπόδιο η Συνέχεια στη λειτουργία του κράτους;
Το Μνημόνιο είναι μια σύμβαση. Μπορείς να την καταγγείλεις ανά πάσα στιγμή και να ξεκινήσεις εκ νέου διαπραγματεύσεις από μηδενική βάση. Αρκετά με τον μπαμπούλα της άτακτης χρεωκοπίας και της αποβολής από την ευρωζώνη. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος για την χρεωκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, από αυτόν που ακολουθούμε σήμερα. Τον δρόμο της ανεξέλεγκτης ύφεσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους στόχους του πρώτου Μνημονίου, και πόσο έξω έπεσε το σχέδιο αυτό, λόγω της τρομακτικής ύφεσης που προκαλεί. Το ίδιο πρόκειται να συμβεί και τώρα και το γνωρίζουν πολύ καλά. Εμείς λοιπόν πιστεύουμε ότι πρέπει να αποτραπεί η οικονομική και κοινωνική χρεωκοπία με αλλαγή πολιτικής και με ένα διαφορετικό σχέδιο ανάπτυξης. Πετώντας από πάνω μας τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, προχωρώντας σε αναστολή πληρωμών για κάποια διάστημα και δρομολογώντας ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο. Είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή.
4.Ποια ανταπόκριση είχε μέχρι τώρα η πρότασή σας για δημιουργία ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, με πυρήνα τη ριζοσπαστική Αριστερά, από τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς;
Στην βάση της Αριστεράς αλλά και στον κόσμο η ανταπόκριση είναι μεγάλη. Ακούς παντού ανθρώπους να λένε, τώρα η Αριστερά έχει πραγματικά μεγάλη δύναμη, πρέπει να κάνει κάτι. Και το ακούς όχι μόνο από ανθρώπους που είναι αριστεροί, αλλά και από ανθρώπους που μέχρι τώρα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, ή και Νέα Δημοκρατία. Συζητάμε με καλούς όρους με ανθρώπους και συλλογικότητες που διέκοψαν την πολιτική τους σχέση με το ΠΑΣΟΚ, όταν το τελευταίο έσυρε την χώρα στα Μνημόνια, και την έθεσε υπό την επικυριαρχία της τρόικας. Και είμαστε ανοιχτοί σε καλόπιστο και ειλικρινή διάλογο με κάθε άλλη προοδευτική ή αριστερή δύναμη. Επίσης είμαστε αισιόδοξοι και πεισματάρηδες, γιατί η ενότητα δεν είναι πολιτικό τέχνασμα. Είναι η μεγάλη απαίτηση των καιρών.
5.Στην πρόταση σας μιλάτε για ανάγκη ενιαίας πολιτικής και κυρίως για την ανάγκη ενότητας στη βάση. Αλλά οι αναφορές σας αφορούν στο εσωτερικό της Αριστεράς. Δεν πρέπει να αναζητηθεί η σύγκλιση της κοινωνίας των πολιτών γύρω από όσα τους ενώνουν, αφού κοινά είναι τα προβλήματα για τον άνεργο, τον απολυμένο, τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο ασχέτως αν αυτοτοποθετείται ιδεολογικά στην Αριστερά, το Κέντρο ή τη Δεξιά;
Ναι, αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα τις πολιτική στάση κρατούσαν μέχρι τώρα στις εκλογές. Αφορά όμως και μια ριζικά διαφορετική αντίληψη για την οικονομία και την ανάπτυξη από εδώ και εμπρός. Μέχρι το 2007 είχαμε στην Ελλάδα μια ανάπτυξη για τις τράπεζες, τους μεγαλοεργολάβους, και το πελατειακό σύστημα. Χρειαζόμαστε μια ανάπτυξη που θα είναι προσανατολισμένη στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Που δεν θα συσσωρεύει πλούτο στους λίγους, αλλά θα διαχέει τα οφέλη σε ολόκληρη τη κοινωνία. Και κυρίως, που θα διευρύνει και θα προστατεύει τα δημόσια αγαθά, το κοινωνικό κράτος και το περιβάλλον. Αυτή είναι ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο μπορούν να συγκλίνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς, ο οικολογικός χώρος, δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας που αντιτίθενται στο Μνημόνιο. Από αυτές τις δυνάμεις μπορεί να σχηματιστεί ένας Νέος Συνασπισμός Εξουσίας, που θα συσπειρώσει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε ένα εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα με αυτά τα χαρακτηριστικά.
6.To eklogika.gr έκανε έρευνα για τα θέματα και τις διεκδικήσεις που μπορούν να ενώσουν την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, δημοσίευσε τα αποτελέσματα με τον τίτλο «ο δωδεκάλογος που ενώνει του έλληνες» και ενημέρωσε σχετικά κόμματα, φορείς και οργανώσεις. Ποια είναι η δική σας η άποψη;
Το αποτέλεσμα της έρευνας αυτής είναι σε απόλυτη συνάφεια με τους άξονες που είχαμε θέσει ως ελάχιστο κοινό πρόγραμμα «διαφυγής» από την πολιτική των Μνημονίων και της ύφεσης. Αντίσταση και υπεράσπιση των κοινωνικών κατακτήσεων, Αναδιανομή του πλούτου, Αλληλεγγύη και στήριξη για τους πιο αδύναμους, Απασχόληση σε αξιοπρεπή βάση για όλους, Ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κωδικοποιείται και διατυπώνεται η ανάγκη μιας κοινωνίας να υπερασπιστεί την συνοχή και την αξιοπρέπειά της, και να χαράξει ένα πιο φωτεινό μέλλον για τα παιδιά της. Επιβεβαιώνεται επίσης το γεγονός ότι η ενότητα και η συμπόρευση όλων αυτών που αναζητούν εναλλακτική διέξοδο, είναι εφικτή πάνω σε μια τέτοια προγραμματική βάση, και μπορεί να διεκδικήσει την στήριξη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
7.Μεταξύ των θέσεών σας περιλαμβάνονται: Φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, κατάργηση των προκλητικών φοροαπαλλαγών υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Όλα αυτά όμως για πολλούς θεωρούνται αντικίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων (από το εξωτερικό ή το εσωτερικό) και κατά συνέπεια για τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης. Τι απαντάται; Πως θα προσελκύσετε ιδιωτικές επενδύσεις ή από πού θα βρείτε χρήματα για δημόσιες επενδύσεις;
Μα ποιός είπε ότι εξαθλιώνοντας τους μισθούς, καταργώντας τη φορολογία και καταστρέφοντας το περιβάλλον θα έρθουν επενδύσεις; Γιατί να έρθουν εδώ και να μην πάνω στην Ταϊλάνδη που έχει ημερομίσθιο 2 δολάρια; Τέτοιες επενδύσεις θέλουμε; Αν οι επενδύσεις λειτουργούσαν έτσι, τότε δεν θα υπήρχαν πουθενά στην Ευρώπη, ούτε στην Νότια, ούτε στη Βόρεια. Το να βάζεις για την Ελλάδα ως στόχο να φτάσει να ανταγωνίζεται τη Βουλγαρία, είναι μια στρατηγική εξαθλίωσης. Ο σκοπός είναι να πας σε μια ανάπτυξη που θα δίνει σταθερές και αξιοπρεπείς δουλειές και θα αποδίδει οφέλη. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να μετατραπούμε σε αποικία. Είναι να εκμεταλλευτούμε και να αναδείξουμε τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που πραγματικά διαθέτουμε, όπως κάνουν όλες οι ανεπτυγμένες χώρες.
8.Τι θα γίνει με τον δημόσιο τομέα; Είναι κοινά παραδεκτό ότι είναι υπερτροφικός, δυσλειτουργικός, γραφειοκρατικός και αναποτελεσματικός. Πως θα τα διορθώσετε όλα αυτά χωρίς απολύσεις, κλείσιμο οργανισμών και με υπεράσπιση των «κεκτημένων»;
Υπό κανονικές συνθήκες ο δημόσιος τομέας δεν είναι βάρος στην πλάτη της κοινωνίας. Είναι και μπορεί να είναι η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Δεν έχει κανένα όφελος η κοινωνία αν σταματήσει το τραίνο, ή αν το νερό περάσει σε ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες. Αντίθετα ο δημόσιος τομέας χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. ΝΑ σπάσει τον εναγκαλισμό των ιδιωτών, που προσβλέπουν στην λεηλασία του, να στραφεί σε αναπτυξιακή πολιτική που θα δημιουργήσει δουλειές και προοπτική, και βεβαίως να τελειώσουμε μια και καλή με τα αντιπαραγωγικά δίκτυα πελατειακών σχέσεων, που κατά κόρον οργάνωσαν και εκμεταλλεύτηκαν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Η διάλυση του δημόσιου τομέα δεν ωφελεί κανέναν εκτός από μερικές πανίσχυρες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους για την ανάπτυξη.
9.Δεν υπάρχει πολίτης που δεν θα ήθελε να υποστηρίξει τις θέσεις σας για αύξηση μισθών και συντάξεων, αποκατάσταση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων, μείωση των έμμεσων φόρων κλπ. Πολλοί όμως πιστεύουν ότι είναι ανεδαφικές και λαϊκίστικες και ότι η Αριστερά είναι καλή μόνο για πολιτική Αντί και όχι για κυβερνητική ευθύνη. Τι απαντάτε;
Για κάποιους οι μισθοί και οι συντάξεις αξιοπρέπειας είναι λαϊκισμός, ενώ το να ενισχύονται οι τράπεζες με 200 δις δημόσιου χρήματος και εγγυήσεων είναι φυσιολογικό. Το να είναι αφορολόγητο το εισόδημα των 5000 ευρώ θεωρείται λαϊκισμός, ενώ το να είναι αφορολόγητα τα κέρδη των εφοπλιστών είναι αναπτυξιακή πολιτική. Το να είναι κατοχυρωμένος κανείς σε περίπτωση απόλυσης ή να παίρνει άδεια το καλοκαίρι θεωρείται λαϊκισμός, ενώ το να μειώνεται ο κατώτατος μισθός στα 510 ευρώ τον μήνα και να απολύεται ο εργαζόμενος χωρίς αποζημίωση, θεωρείται μέτρο εκσυγχρονισμού. Είναι προφανές ότι με αυτούς που έχουν τέτοια οπτική δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Εμείς θεωρούμε ότι πρόοδος είναι να αναδιανέμεται ο πλούτος, να έχουν οι πάντες πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία, να υπάρχουν δουλειές, να ενισχύονται και να στηρίζονται οι πιο αδύνατοι. Αυτοί θεωρούν ότι πρόοδος είναι να βουλιάζουν από το χρήμα οι λογαριασμοί στην Ελβετία και η κοινωνία να φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Αυτά τα παραμύθια έχουν τελειώσει. Η κοινωνία χρειάζεται αξιοπρέπεια και είναι αποφασισμένη να την διεκδικήσει με κάθε τρόπο.
