«Ο λαός που έχει φτάσει στα όριά του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση», αναφέρει ο καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις...εκλογές της 6ης Μαΐου
Ανοιχτή επιστολή προς το ΚΚΕ
Αγαπητοί σύντροφοι ,
Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον
δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά
αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά
προπύργια του, όπως στη β’ Πειραιά.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα
έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.
Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν,
δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της
εκλογικής του δύναμης.
Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές
αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα. Πέραν όμως αυτών,
κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι
άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του
γιαλού‐λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού‐κόμματος.
Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το
κόμμα κατάσταση; Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις
οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες
σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του,
νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:
1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την
άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης
της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος
και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,
2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο
σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική
καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον.
Αν όμως το κόμμα προσμένει να ενισχυθεί στη συνείδηση του λαού,
μέσω της επιβεβαίωσης αυτής της καταστροφολογίας πλανάται πλάνη
οικτρά και τούτο διότι ο λαός που έχει φτάσει στα όρια του οικονομικά,
πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη
βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση.
Εξάλλου η έτσι κι’ αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της
άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική
πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής
συνειδητότητας, μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο
οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί.2
Το δραματικό, σύντροφοι είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο
στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών
δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες
στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε
ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.
Εξηγούμαι. Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα με βάση το
πρώτο άρθρο του καταστατικού του , πρέπει να το αποδεχτεί όποιος
επιθυμεί να γίνει μέλος του, γίνεται αναφορά σε ένα
«αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο» :
‐ στο οποίο το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλεια του «συμμετέχει και
δουλεύει για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του»,
‐ μέσα από το οποίο «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές
δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον
ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα
δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και τη ανεξαρτησία
της χώρας»
‐το οποίο «μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία »
‐του οποίου οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης, μεταξύ
των οποίων πρώτος και καλύτερος είναι η «αποδέσμευση από την
Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν ταυτίζονται με το σοσιαλισμό, ούτε
παραπέμπεται η υλοποίηση τους σε αυτόν, αλλά αντίθετα συμβάλλουν
στην υλοποίηση του.
Μάλιστα στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα
εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση
αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το
κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το
επαναστατικό πέρασμα».
Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής
πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –πχ σχετικά με τα μνημόνια
τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κλπ‐
πολλά μπορούν να ειπωθούν . Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η
πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του
κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και
στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρών και το
σοσιαλιστικό μέλλον. Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου
στάδιου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου
πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το
επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. 3
Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά
το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση.
Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια ,
που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του , που έχει
ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που
θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και
ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να
σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού
αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω
έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή : Σώστε το κόμμα, τολμώντας
να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής
αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το
πρόγραμμα του. Τόσα απλά.
Συντροφικά
Γιώργος Ρούσης
