Και οι πατριδοκάπηλες φωνασκίες δεν κουκουλώνουν την εφιαλτική στάση του πολιτικού υπόκοσμου της χώρας...
«Η διεθνής μετανάστευση ενισχύει τα εισοδήματα παγκόσμια. Επιτρέποντας στους εργαζόμενους να μετακινηθούν, όπου μπορούν να είναι πιο παραγωγικοί, η μετανάστευση συνεπάγεται μια αύξηση στο συνολικό προϊόν και το εισόδημα»
Έκθεση Παγκόσμιας Τράπεζας
Υπάρχει μια σημαντική δυνατότητα, που παρέχεται στην Ελλάδα (αλλά και σε κάθε κράτος) από το διεθνές δίκαιο και συγκεκριμένα από το άρθρο 7 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, βάσει του οποίου το Αιγαίο μπορεί να αναγνωριστεί ως παράκτιο αρχιπέλαγος. Τι σημαίνει αυτό; Με
απλά λόγια, σημαίνει τη διασφάλιση της ικανότητας της χώρας να θεωρείται ο χώρος αυτός ενιαίος, όταν παράκτια και νησιωτική περιοχή γειτνιάζουν. Ειδικότερα, τα νησιά ενώνονται μεταξύ τους με ευθείες γραμμές και σχηματίζουν ένα ενιαίο αρχιπέλαγος, το οποίο με τη σειρά του ενώνεται με τη στεριά.
Τι πρακτικό αντίκτυπο έχει η αναγνώριση του Αιγαίου ως «παράκτιο αρχιπέλαγος»;
Ότι τα νερά μεταξύ των νησιών θεωρούνται εσωτερικά, σύμφωνα με το διεθνές δίκαι, δηλ. χωρικά ύδατα κι ως εκ τούτου ξεμπερδεύεις μια και καλή με τις γκρίζες ζώνες του ΝΑΤΟ και του τουρκικού ιμπεριαλισμού, αφού με την αναγνώριση του Αιγαίου ως παρακτίου αρχιπελάγους - coastal archipelago - τα νερά μεταξύ των νησιών θεωρούνται εθνικά, χωρικά ύδατα κι εδαφική επικράτεια.
Έτσι επιλύεται αυτόματα και το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ
Το εν λόγω δικαίωμα, υφίσταται σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο μόνο σε περίπτωση αρχιπελαγικού κράτους, ή παράκτιου αρχιπελάγους (π.χ. Αιγαίου), κι όχι σε περίπτωση επέκτασης σε 12 ναυτικά μίλια ή οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ! Η ΑΟΖ «κουβαλά» τα...κουσούρια της υφαλοκρηπίδας, τα δε νερά πάνω από την ΑΟΖ, όπως και πάνω από την υφαλοκρηπίδα, θεωρούνται διεθνή.
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη σημαίνει δηλαδή διεθνοποίηση των υδάτων(άρα και του Αιγαίου), καθώς όλα εκείνα τα περάσματα, που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να στέλνει πολεμικά και να κάνει έρευνες θα θεωρούνται μη εθνικά, αλλά διεθνή ύδατα.
Με λίγα λόγια, ο ορισμός της Ελλάδας ως παρακτίου αρχιπελάγους με τη νομική και γεωφυσική έννοια του όρου, της δίνει το δικαίωμα να προσπεράσει και να εγκαταλείψει τη μέχρι τώρα
επιχειρηματολογία για τα 6 ή 12 νμ, καθώς θεωρείται ξεπερασμένη και παρωχημένη έννοια για τα αρχιπελάγη. Το άρθρο 7 προβλέπει πως η επέκταση των χωρικών υδάτων γίνεται υπερκαλύπτοντας τα μέχρι πρότινος διεθνή ύδατα.
Άλλωστε, με βάσει τις προαναφερόμενες διατάξεις περί «Αρχιπελάγους», η Τουρκία έκλεισε το στενό του Βοσπόρου κι από το 1964 τα ύδατα μεταξύ Ίμβρου - Τενέδου, όπου και καταλήγει το στενό, θεωρούνται εσωτερικό έδαφος της Τουρκίας.
Δηλαδή, τα χωρικά ύδατα των νησιών ενώθηκαν, από τη μιά μεταξύ τους κι απ' την άλλη με τη στεριά, κι έτσι σήμερα, ο χώρος μεταξύ Ίμβρου - Τενέδου και του στενού του Βοσπόρου εξομοιούται με τη στεριά.
Έχουμε δηλαδή πλήρη εφαρμογή των αρχιπελαγικών διατάξεων από την Τουρκία στο Αιγαίο, αλλά όχι από την Ελλάδα (το Πίρι Ρέις έπλεε πριν από περίπου 1 μηνα σε αυτόν τον αρχιπελαγικό χώρο).
Είναι προφανές λοιπόν, ότι στα πλαίσια του ισχύοντος δημόσιου διεθνούς δικαίου, μόνο με την μονομερή ανακήρυξη του Αιγαίου, ως παράκτιου αρχιπελάγους μπορούν να αντικρουστούν τα επιχειρήματα των τουρκικών γερακιών και κατ' επέκταση του ΝΑΤΟ, ότι ο χώρος μεταξύ των νησιών
θεωρείται...διεθνής.
Το Αιγαίο, βέβαια, εκτός από παράκτιο αρχιπέλαγος, αποτελεί και στενό με τη διεθνοδικαιϊκή έννοια του όρου, αλλά ούτε αυτό έχει αναγνωριστεί από τον πολιτικό υπόκοσμο της χώρας, ζήτημα που απαιτεί ιδιαίτερη ανάλυση.
Εξαιρετικές μελέτες (περισσότερο επιστημονικές βέβαια, παρά πολιτικές) επί του θέματος έχει πραγματοποιήσει ο δικηγόρος Γιώργος Χρήστου, ο οποίος μας πληροφορεί πως «ο κανόνας εφαρμόζεται από την πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, επί παραδείγματι από τη Ρωσία στην Aρκτική περιοχή της, από τον Καναδά στο Αρκτικό παράκτιο αρχιπέλαγος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, το 1985, και το νορβηγικό αρχιπέλαγος«.
Η πρώτη χώρα, σύμφωνα με τον παραπάνω επιστήμονα, που τον εφάρμοσε ήταν η Νορβηγία το 1951 με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης να της επικυρώνει το δικαίωμα αναγνωρίσεως του παρακτίου αρχιπελάγους της. Η απόφαση και η διεθνής πρακτική στην εφαρμογή του κανόνα σε όσες χώρες έχουν παράκτια αρχιπελάγη είχαν σαν αποτέλεσμα την ενσωμάτωση του στη διεθνή Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας του 1982 και συγκεκριμένα στο άρθρο 7 της Σύμβασης. Έτσι
καθιερώθηκε ο όρος coastal archipelago στη συνείδηση των κρατών και στο διεθνές δίκαιο γενικότερα.
Η γεωυδατική ένωση ενός Παρακτίου Αρχιπελάγους με το συμπαγές καθεστώςτων χωρικών υδάτων προβλέπεται από το διεθνές Αρχιπελαγικό Δίκαιο ως προϋπόθεση για την εγγύηση της ασφάλειας και
της ενότητας ηπειρωτικού και νησιωτικού χώρου, όταν αυτός παρουσιάζεται ως μεικτός αρχιπελαγικός.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανακήρυξη ενός πελάγους ως «Παράκτιο Αρχιπέλαγος» νομικά είναι μονομερής απευθυντέα πράξη, δεν απαιτείται δηλαδή συμφωνία με κάποιο άλλο κράτος, αλλά μόνο χάραξη και κατάθεση σε διεθνείς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ και τον Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Οργανισμό(IMO). Η δε ανακήρυξη του ως στενό μπορεί να γίνει με βάση τις διατάξεις της Σύμβασης, συγκεκριμένα τα άρθρα 34 έως 45 και ανάλογες με τις παραπάνω διαδικασίες. Τα άρθρα αυτά ως κωδικοποίηση του διεθνούς εθιμικού δικαίου έχουν ήδη εφαρμοστεί από πλείστα όσα κράτη, για παράδειγμα τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Κίνα, την Ιαπωνία κοκ.
Αντιλαμβανόμαστε τώρα, για ποιο λόγο η δωσιλογική άρχουσα τάξη ποιεί την νήσσαν σχετικά με το άρθρο 7 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, διατηρώντας έτσι θολό το τοπίο του Αιγαίου και ως προς την υφαλοκριπήδα και ως προς την συνεκμετάλλευση και ως προς το κυριαρχικό καθεστώς; Διότι, όπως έδειξε η επίσκεψη Νταβούτογλου και...τα καραβάκια του Μειμαράκη, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και η άρχουσα τάξη της Τουρκίας έχουν πλέον ενωθεί εις σάρκαν μίαν, προσπαθώντας έτσι ν'αποσπάσουν (πάντα υπό την στρατιωτική ομπρέλλα του ΝΑΤΟ), ό,τι καλύτερο μπορούν από τη λεία της -υπό διαμελισμό- χώρας.
Γι' αυτό το λόγο, επίσης, ακούγεται περίεργα-για να μην πω τίποτε άλλο- η θέση κάποιων ... πατριωτών (Καμμένοι Έλληνες κλπ) περί ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ! Ανακήρυξη ΑΟΖ από μια χώρα, η οποία έχει ήδη απωλέσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα (αρ. 14 Δανειακής Σύμβασης περί
παραίτησης της Ελλάδας από την διεθνή ασυλία της) και κυβερνάται από καθαρόαιμους δωσιλόγους, οδηγεί στον δρόμο, που οδηγήθηκε η Κύπρος λίγο μετά την ανακήρυξη της δικής της ΑΟΖ παρέα με το Ισραήλ: Στην καταστροφή!
