Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ*

Η κυβέρνηση Σαμαρά προχώρησε σε μια (όπως ήλπιζε) ελεγχόμενη αποκαθήλωση της Χ.Α., για δύο βασικούς λόγους: Αφενός, υποχρεωτικά, για να αποφύγει το «πάντρεμα» του αντιφασιστικού κινήματος με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο ανατρεπτικό ρεύμα. Αφετέρου, κατά επιλογή, ελπίζοντας να «κοντύνει» εκλογικά το ρεύμα της Χ.Α.,για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες της ΝΔ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, αν και όταν στηθούν οι κάλπες.

Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να ξεχάσει ότι η διόγκωση της Χρυσής Αυγής ήταν τμήμα του «σχεδίου» αυταρχικής-αντιδημοκρατικής μετατόπισης της μεγάλης αντιμνημονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας, μέσα από τη γενικότερη στροφή προς τα δεξιά του κράτους και της δημόσιας ζωής, μέσα από την επιδίωξη της κυβέρνησης, της τρόικας και των ΜΜΕ να συγκροτήσουν ένα μαζικό αντεργατικό, αντικινηματικό, αντιαριστερό πολιτικό ρεύμα.

Ακριβώς γι’ αυτό, η επιτυχία των σημερινών σχεδιασμών του Σαμαρά έχει κρίσιμες προϋποθέσεις:

Προϋποθέτει να αφήσει η Αριστερά την πρωτοβουλία στα χέρια των κυβερνητικών επιτελείων. Η επίκληση του «συνταγματικού τόξου» και της «ομαλότητας», ως όρου για την αντιμετώπιση των νεοναζί, πρέπει να απορριφθεί με σαφήνεια και καθαρότητα από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η συντριβή της Χ.Α. πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την απαίτηση για συντριβή όλων των τμημάτων του κρατικού μηχανισμού που την στήριξαν: δηλαδή με την αναγκαία «εκκαθάριση» στην αστυνομία, στο στρατό, στο δικαστικό σώμα, στην εκκλησία, στους εφοπλιστές και τραπεζίτες που τη χρηματοδότησαν.

Και αυτό το καθήκον δεν μπορεί να το αναλάβει κανείς πέραν της Αριστεράς, που πρέπει να κινηθεί αυτόνομα και επιθετικά, στηριγμένη στη δύναμη των πολιτικών αποκαλύψεων και την οργή που δικαίως προκαλούν στον κόσμο…

Η επιτυχία του σχεδίου του Σαμαρά προϋποθέτει, επίσης, τη διάσπαση μεταξύ του αντιφασιστικού πολιτικού αγώνα με τον κοινωνικό-αντιμνημονιακό αγώνα. Γιατί η ανεργία, η μαζική φτώχεια και η απελπισία δημιουργούν το έδαφος για τη συγκρότηση των νεοναζί.

Γιατί, κυρίως, αν ο αντιδραστικός συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αφεθεί απερίσπαστος να ανανεώσει τη δυναμική του –με το πρόσχημα του περιορισμού της Χ.Α.– τότε η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα δεχθεί τα νέα χτυπήματα που ετοιμάζει το Μνημόνιο 3.

Ακριβώς γι’ αυτό –και σε απόλυτη σύνδεση με τα αιτήματα συντριβής της Χ.Α.– όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να πρωτοστατήσουν στην αναγέννηση της απεργιακής δυναμικής, που, στις αρχές Σεπτέμβρη, δημιούργησε το ξεκίνημα της απεργίας της ΟΛΜΕ.

Οι «ευκαιρίες» δεν θα λείψουν: η κοινωνική αντίσταση είναι παρούσα στους πανεπιστημιακούς, τα νοσοκομεία βράζουν, το νέο κύμα απολύσεων στους ΟΤΑ έρχεται.

Η εικόνα είναι απολύτως ανάλογη στον ιδιωτικό τομέα: π.χ. είναι κοινό μυστικό ότι στις τράπεζες ετοιμάζεται ένα μαζικό κύμα απολύσεων, ενώ μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν με ρυθμό, πλέον, πολυβόλου.

Η προετοιμασία ενός μεγάλου απεργιακού κύματος, με την προοπτική της γενικής πολιτικήςαπεργίας για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων, είναι η μοναδική τακτική που μπορεί να υπερασπίσει τον κόσμο μας από τη λαίλαπα που ήδη αντιμετωπίζει και από τα χειρότερα που έρχονται.

Σε αυτό το μέτωπο, η μέχρι τώρα στάση του ΠΑΜΕ (στην ΟΛΜΕ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη: η απόρριψη της κλιμάκωσης και του συντονισμού των απεργιακών αγώνων, έστω και αν γίνεται με την επίκληση «καθαρότερου» πλαισίου και «καλύτερης» προετοιμασίας, είναι απαράδεκτη στάση μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Και στο βάθος όλων αυτών προκύπτει το ζήτημα της πολιτικής προοπτικής. Αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων ότι η «υπόσχεση» των Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι άλλη από την πολυετή παράταση της μνημονιακής δυστυχίας. Αν αυτός ο παράγοντας μείνει αναπάντητος, τότε στρώνεται το έδαφος για τις πιο αντιδραστικές εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένης της ανασύνταξης των νεοναζί μετά τη σημερινή «περιπέτεια».

Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οφείλουν να παρουσιάσουν συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις για το πώς μπορεί –εδώ και τώρα– να νικήσει ο κόσμος της εργασίας. Το σύνθημα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» δεν αναδείχθηκε τυχαία ως η μαζική έκφραση των ελπίδων του κόσμου της αντίστασης στις εκλογές του 2012.

Ασφαλώς θα πρέπει να ενισχυθεί: να συνδυαστεί με ένα σαφές και ιεραρχημένο «μεταβατικό»πρόγραμμα στόχων και αιτημάτων.

Να συνδεθεί με μια σταθερότερη έκφραση ενότητας στη δράση πλατύτερων αριστερών δυνάμεων.

Να στηριχθεί σε ένα αυθεντικό δίκτυο κοινωνικών οργανώσεων όπως οι Λαϊκές Επιτροπές.

Να ενταχθεί με σαφήνεια στο σχεδιασμό μια εργατικής νίκης, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική απελευθέρωση.

Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να φράξουμε πραγματικά το μέλλον στους Μιχαλολιάκους και στους Κασιδιάριδες, στους Φαήλους και στους Λαζαρίδηδες, στους Σαμαρά και Βενιζέλο.

Η ραγδαία πόλωση της εποχής πρέπει να οδηγήσει κάθε πλευρά σε ουσιαστικές καιμακρόχρονες επιλογές, που θα ανατρέψουν τα μέχρι σήμερα ειωθότα…

*Πηγή: rptoject.gr, 8/10/13

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΩΜΑΛΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Το Σάββατο (12/10/13) το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε στο Πέραμαμεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση, την οποία ακολούθησεαγωνιστική πορεία η οποία πέρασε μέσα από τους κεντρικούς δρόμους του Περάματος, ενώ ενδιάμεσα έκανε συμοβολική στάση έξω από την κεντρική πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος:

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, παρευρέθηκε  στην αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία στο Πέραμα και στη διάρκεια της πορείας έκανε στους δημοσιογράφους την παρακάτω δήλωση:

«Οι εργαζόμενοι του Περάματος και όλου του Πειραιά είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι να σταματήσουν το φασισμό και να κόψουν το δολοφονικό χέρι του στις γειτονιές τους.

Είναι γι΄αυτό ενωμένοι και αποφασισμένοι να συμβάλουν για να απαλλάξουν, ταυτόχρονα, τηχώρα από την τρόικα και τα μνημόνια και την κυβέρνηση που τα υπηρετεί.

Ευρύτερα ο λαός μας, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, όλο και περισσότερο ενώνεται γύρω από τοθεμελιώδες αίτημα μιας μεγάλης αντιφασιστικής, αντιμνημονιακής και δημοκρατικής ανατροπής που θα δώσει ανάσα και ελπίδα στη χώρα, ανοίγοντας δρόμους εθνικής ανεξαρτησίας, διεξόδου και προοδευτικής ανασυγκρότησης.»

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Στη συνέχεια ο Παναγ. Λαφαζάνης απάντησε σε σειρά από ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν.

Σε ερώτηση για τη σχέση της σημερινής αντιφασιστικής εκδήλωσης στο Πέραμα με τα προβλήματα της περιοχής και τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ για την προοδευτική ανατροπή, ο Παναγ. Λαφαζάνης υπογράμμισε:

"Η σημερινή αντιφασιστική εκδήλωση έχει στο επίκεντρο τα μεγάλα προβλήματα τουΠεράματος και της ευρύτερης περιοχής.

Στο κέντρο της σημερινής μας διαμαρτυρίας είναι η έρημη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, οι χιλιάδες και χιλιάδες που δούλευαν στη Ζώνη, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παύλος Φύσσας και έμειναν άνεργοι. Στο κέντρο της σημερινής διαδήλωσης είναι τα υποστελεχωμένα καιυποβαθμισμένα σχολεία του Περάματος, οι πεινασμένοι μαθητές, οι οικογένειες ανέργων που δεν έχουν τίποτα, η πλήρης απουσία υποδομών υγείας και οι χιλιάδες ανασφάλιστοι. Για μας δεν υπάρχει γενικός και αόριστος αντιφασισμός έξω από τα εργατικά-λαϊκά προβλήματα που απαιτούν άμεση απάντηση. Ο αγώνας μας κατά του νεοναζισμού και του νεοφασισμού είναι απόλυτα συνυφασμένος με το κεντρικό μας μέτωπο, που είναι μέτωπο ενάντια στην τρόικα, ταμνημόνια, το νεοφιλελευθερισμό και την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για μια προοδευτική ανατροπή στη χώρα με σοσιαλιστικό ορίζοντα. Με κανένα τρόπο οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις δεν σημαίνουν υποστολή του αντιμνημονιακού προοδευτικού αγώνα μας για να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά. Αντίθετα μέσα από τις αντιφασιστικές διαμαρτυρίες θέλουμε να αναβαθμίσουμε, να κάνουμε πιο ουσιαστικό, πιο ενωτικό και ευρύ μέσα στο λαό και επομένως πιο δυναμικό καιαποτελεσματικό τον αγώνα για να απαλλάξουμε τη χώρα από την τρόικα, τα μνημόνια και τηνκυβέρνηση που τα υπηρετεί."

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΜΑ

Απαντώντας σε άλλη σχετική ερώτηση ο Παναγ. Λαφαζάνης τόνισε:

«Αυτή η συγκυρία, με τα πλήγματα που δέχτηκε η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής αλλά και τις ακόμα πιο οδυνηρές εξελίξεις σε οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο, δίνει τη δυνατότητα στηνΑριστερά να περάσει στην αντεπίθεση, να προχωρήσει σε βαθύτερη και ουσιαστικότερη ριζοσπαστικοποίηση και να κάνει ένα νέο άλμα στην επιρροή της και τη συμβολή της στην ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών ταξικών αγώνων με επίκεντρο τα οξύτατα εργατικά-λαϊκά προβλήματα και την προοδευτική ανατροπή.

Η Αριστερά, ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση, έχει την ευκαιρία να κατακτήσει την αυθεντική ηγεμονία, ως η μόνη γνήσια  ανατρεπτική δύναμη εναλλακτικής προοπτικής,μέσα στα πλατιά εργατικά-λαϊκά στρώματα, ακόμα και σε αυτά που παρακολούθησαν εκλογικά τη Χρυσή Αυγή και σήμερα προβληματίζονται από τις εξελίξεις.

Αυτή η ηγεμονία και το νέο άλμα επιρροής της Αριστεράς στα πιο πλατιά εργατικά – λαϊκά στρώματα, αυτή η νέα νικηφόρα πολιτική και κινηματική αριστερή αντεπίθεση για να επιτευχθεί χρειάζεται πολλές προϋποθέσεις. Χρειάζεται κυρίως την ικανότητα ανάληψης ενωτικών πρωτοβουλιών στον αριστερό χώρο, στην ανάπτυξη ενωτικών αγώνων και στην υιοθέτηση ενόςριζοσπαστικού και συνεκτικού προγράμματος που θα αμφισβητεί σε βάθος τονεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό, τους εκβιασμούς και τα διλήμματα τωνευρωατλαντικών οργανισμών.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

Στη συνέχεια απαντώντας σε ερώτηση του newsbomb.gr για τα όσα είπε σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ ο Ν.Δένδιας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε:

«Τα όσα ανέφερε ο κ. Δένδιας περί ακραίων στελεχών στον ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγουν, δυστυχώς, τηνεπικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων.

Αυτή η θεωρία των δύο άκρων, η οποία επιχειρεί, περίπου, να εξομοιώσει, στο όνομα της βίας, τηΧρυσή Αυγή με την Αριστερά, υπονομεύει ευθέως τη Δημοκρατία και οδηγεί τη χώρα σεανώμαλες εξελίξεις.

Τα ακραία στοιχεία υπάρχουν στην παράταξη της ΝΔ, τα γνωρίζει άριστα ο κ. Ν.Δένδιας και είναι αυτά που δίνουν τον τόνο και την κατεύθυνση στην πολιτική της κυβέρνησης.

Έχουμε μια κυβέρνηση που καταστρέφει οικονομικοκοινωνικά τον τόπο και δυστυχώς θέτει σε κίνδυνο το μέλλον του με τις επικίνδυνες θεωρίες των δύο άκρων, των οποίων εμπνευστής καιαρχιτέκτονας είναι ο κύριος πρωθυπουργός, αλλά δυστυχώς τις ακολουθεί και ο υπουργόςΔημόσιας Τάξης, του οποίου ο ρόλος έπρεπε να ήταν πολύ διαφορετικός.»

ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ Η ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΤΡΟΪΚΑΝΕΣ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Σε ερώτηση για το κατά πόσο θα μπορούσαν να υπάρξουν μνημονιακές εκδοχές πολιτικής πιο ήπιες και με στοιχειώδη σεβασμό στη δημοκρατία, ο Π. Λαφαζάνης, τόνισε τα εξής:

Δεν νομίζω ότι μπορεί να μιλήσει κανείς πειστικά για ένα "ήπιο" μνημόνιο και γι΄αυτό δεν υιοθετείκανείς στην Αριστερά μια τέτοια αντίληψη. Είναι σίγουρα αυταπάτη αλλά και στο βαθμό που θα μπορούσε να υπάρξει δεν θα αναχαίτιζε, την επιδείνωση της κατάστασης.

Η πραγματικότητα είναι ότι αν μια κυβέρνηση αποδέχεται την κηδεμονία της τρόικας και τηλογική των μνημονίων, τότε οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια από το κακό στο χειρότερο. Και στην παρούσα φάση σε νέα και πιο βάναυσα μέτρα.

Αυτό είναι το αδιέξοδο της κυβέρνησης Σαμαρά.

Όπως όλοι είδαμε, η τρόικα (δηλαδή η ΕΕ κατά κύριο λόγο) «έφτυσε» στην κυριολεξία την πρόταση της κυβέρνησης για μια ελάχιστη έστω μείωση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης. Την ίδια ώρα ο Μάριο Ντράγκι εκ μέρους της ΕΚΤ προεξοφλεί νέο πακέτο χρηματοδότησης της Ελλάδας, πράγμα που σημαίνει νέο μνημόνιο.

Εφόσον, λοιπόν, η εμμονή στην τρόικα και τις μνημονιακές συνταγές συνεπάγεται νέα μέτρα και επιδείνωση της οικονομικοκοινωνικής κατάστασης, μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να περάσει παρά μόνο με ωμό αυταρχισμό, με άγρια καταστολή και ένα είδος κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και ως εκ τούτου γίνεται απόλυτα αναγκαία για τους κυβερνώντες η θεωρία τωνδύο άκρων.

Επομένως το θέμα είναι να ηττηθεί ο Α. Σαμαράς και η ομάδα του στη ΝΔ και μαζί τους να ηττηθούν και να ανατραπούν συνολικά οι τροϊκανές-μνημονιακές συνταγές που έχουν ως αναγκαστικό επακόλουθο τον αυταρχισμό, την επινόηση της θεωρίας των άκρων για να πληγεί ηΑριστερά και την άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Το θέμα είναι να απαλλαγεί η χώρα πλήρως και οριστικά από την τρόικα, τα μνημόνια και τιςνεοφιλελεύθερες πολιτικές, προκειμένου να ακολουθήσει ένα νέο δρόμο εκδημοκρατισμού,μετασχηματισμών και ρήξεων σε προοδευτική κατεύθυνση και με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Είναι προφανές, λοιπόν , ότι αν αυτή είναι η επίκαιρη, θεμελιώδης και βασική πρόκληση για τον τόπο, τότε αυτή καθορίζει και τις βασικές πολιτικές προτεραιότητες και συμμαχίες τηςΑριστεράς στη συγκυρία.

 

Share on facebookShare on twitterShare on googleShare on bloggerShare on deliciousMore Sharing Services

Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, με ή χωρίς Μνημόνιο

Το χρέος της χώρας και η εσωτερική υποτίμηση

“ Η κατάσταση δεν επιδέχεται καμίας επιδιόρθωσης για όσο διάστημα η ελληνική οικονομία παραμένει εντός του διπλού κύκλου τής "παγίδας ρευστότητας" και της "παγίδας του χρέους". Και, κυρίως, για όσο διάστημα εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές. ”

Του Γιώργου Σταθάκη

Κυριακή, 13 Οκτωβρίου 2013 14:33

• Εκτύπωση 
• E-mail

Τον Μάιο του 2014 θα δοθεί η τελευταία ευρωπαϊκή δόση του Μνημονίου. Για δύο ακόμα χρόνια θα δίνονται μικρές δόσεις από το ΔΝΤ. Το χρονοδιάγραμμα του σημερινού χρέους υποδηλώνει ότι το 2014 και το 2015 κορυφώνεται η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, καθώς προβλέπονται 28 και 14 δισ. ομολόγων που λήγουν μαζί με τους τόκους δανείων. Στη συνέχεια, υπάρχει ομαλή ροή από το 2016 μέχρι το 2047, για 30 δηλαδή χρόνια, με μέση ετήσια πληρωμή της τάξης των 8 δισ., με εξαίρεση κάποιες μεμονωμένες χρονιές που αυξάνεται, στη δεκαετία 2030-2040.

Το χρηματοδοτικό κενό του 2014 και 2015 υπολογίζεται σε 11 δισ. και αυτό θα απαιτήσει νέα χρηματοδότηση, εάν θεωρήσουμε δεδομένο ότι η έξοδος στις αγορές που οραματίζεται η κυβέρνηση στα τέλη του 2014, έστω και για 4-5 δισ., είναι αμφίβολη. Με ή χωρίς Μνημόνιο, η νέα χρηματοδότηση μπορεί να πάρει πολλές μορφές, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία: χρηματοδότηση από τον μηχανισμό τού ESM, ρευστότητα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ανανέωση ομολόγων με μεταγενέστερη λήξη. Το πιο κρίσιμο είναι η απομείωση του χρέους, που επίσης έχει διάφορες παραλλαγές, από το κούρεμα μέχρι την επιμήκυνση από τα 30 στα 50 χρόνια.

Τώρα πια ο απολογισμός του Μνημονίου είναι αποκαλυπτικός. Στα 4 χρόνια ο βασικός μνημονιακός στόχος ήταν η δημοσιονομική προσαρμογή κατά 20% του ΑΕΠ και η ισοσκέλιση του προϋπολογισμού. Αυτό προέκυψε από τις τεράστιες περικοπές των δημοσίων δαπανών και παρά την αύξηση της φορολογίας σε μικρή μείωση των φόρων και εισφορών. Με μια λέξη, ενδεικτικά, το 2009 το Ελληνικό Δημόσιο είχε 110 δισ. δαπάνες και 80 δισ. έσοδα, άρα 30 δισ. έλλειμμα, από τα οποία 12 δισ. ήταν τόκοι, με ΑΕΠ 230 δισ. Σήμερα έχει 75 δισ. δαπάνες και 75 δισ. έσοδα, με 6 δισ. τόκους, έστω εικονικούς, και με ΑΕΠ 180 δισ.

Ο δεύτερος στόχος του Μνημονίου ήταν η περικοπή των μισθών κατά 40% σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που επίσης επιτεύχθηκε. Ο τρίτος μνημονιακός στόχος ήταν η λεγόμενη "αναπτυξιακή ατζέντα" του Μνημονίου, που ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτές απέτυχαν πλήρως να κινητοποιήσουν επενδύσεις και, συνεπώς, η βαθιά ύφεση που προκάλεσε η δημοσιονομική προσαρμογή δεν βρήκε αντίβαρο. Εν πολλοίς, πρόκειται για το συνδυασμένο "λάθος" των τριών στόχων του Μνημονίου, που εξομολογείται πλέον, μάλλον υποκριτικά, το ΔΝΤ.

Με το τέλος του Μνημονίου τα αποτελέσματα είναι οικτρά. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα "διάσωσης οικονομίας" που έχει γίνει ποτέ και δέσμευσε 240 δισ. δεν επέλυσε κανένα από τα βασικά προβλήματα που οδήγησαν στην κρίση χρέους της Ελλάδας. Το δημόσιο χρέος από 120% του ΑΕΠ το 2009 είναι στο 170%, κατά κοινή ομολογία, εξώφθαλμα μη βιώσιμο. Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της προσαρμογής, η ύφεση και η ανεργία που θα φθάσουν το 30%, είναι οι χειρότερες επιδόσεις δυτικής οικονομίας από το 1929 μέχρι σήμερα, σε καιρό ειρήνης. Το τραπεζικό σύστημα, παρά τα 78 δισ. άμεσες ενισχύσεις και πολλά δισ. δανεισμού, παραπαίει και αδυνατεί να σταθεροποιηθεί.

Η κυβέρνηση προσανατολίζεται πλέον στη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, με ή χωρίς Μνημόνιο. Το τελευταίο εξάλλου δεν θα το αποφασίσει αυτή. Με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε ολοκληρώνει το πακέτο μέτρων του Νοεμβρίου 2012, με τα μέτρα των 4,5 περίπου δισ. Οι περικοπές αφορούν κυρίως την υγεία. Με μικρές αλχημείες προσθέτει άλλο 1 δισ. και ελπίζει να χρησιμοποιήσει το αποθεματικό των 2,5 δισ. για να αποφύγει νέα μέτρα. Ανεβοκατεβάζει τα χρέη του Δημοσίου σε φορείς και ιδιώτες. Προσθέτει ή αφαιρεί κατά το δοκούν τις ευρωπαϊκές επιστροφές χάριν της εμφάνισης ισχυρού πλεονάσματος. Προσδοκά ότι η ύφεση θα συγκρατηθεί λόγω των ΕΣΠΑ και κάποιων ασθενικών ιδιωτικοποιήσεων.

Μετά η στρατηγική της κυβέρνησης παραμένει η ίδια. Η οικονομική πολιτική θα συνεχίσει να επικεντρώνεται στις ιδιωτικοποιήσεις και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αναζήτηση κάποιων επενδυτικών πεδίων. Μόνο που η κατάσταση δεν επιδέχεται καμίας επιδιόρθωσης για όσο διάστημα η ελληνική οικονομία παραμένει εντός του διπλού κύκλου τής "παγίδας ρευστότητας" και της "παγίδας του χρέους". Και, κυρίως, για όσο διάστημα εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές.

ΠΗΓΗ: avgi.gr

Β. Σαχαρίδης: «Δεν πίστευα ότι η χώρα μου θα βρισκόταν πάλι υπό γερμανική κατοχή»

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

13/10/13 - 21:07

Ρεπορτάζ: Γιάννης Ρηγόπουλος

Πραγματικό "χαστούκι" στις πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας που οδήγησαν την χώρα υπό ξένη κυριαρχία αποτελούν τα λόγα ενός Έλληνα ήρωα πιλότου βετεράνου του Β'ΠΠ, (Μάχη της Κρήτης, πόλεμος στη Μ.Ανατολή κλπ).

Ενός ανθρώπου ο οποίος πετώντας Hurricanes και Spitfires με την 336 Μοίρα πραγματοποίησε εκατοντάδες αποστολές στη Βόρειο Αφρική τη Μεσόγειο, την Κρήτη, τη Β. Ιταλία  προσβάλλοντας τα γερμανικά  κατοχικά στρατεύματα, ενός Έλληνα που δε δίστασε να πάρει μέρος στις πιο επικίνδυνες και δύσκολες πολεμικές αποστολές.

Το “D” συνάντησε τον Έλληνα ατό κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια της 336Μοίρας που πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή στην 116ΠΜ στον Άραξο.

Πρόκειται για τον Ταξίαρχο ε.α. Βύρων Νοτη Σαχαριδη απόφοιτος της 7ης σειράς της σχολής  Ικάρων ο οποίος  είχε επιχειρήσει αρχικά με μαχητικά Hurricane MK-IIC και αργότερα τον Μάρτιο του 44 με μαχητικά Spitfire. με την τότε 336 ΒΕΜΔ (Βασιλική Ελληνική Μοίρα Διώξεως) η όποια υπαγόταν διοικητικά στην 219 Πτέρυγα Μάχης της RAF.

Τα Hurricane όπως μας είπε ο βετεράνος πιλότος Σαχαριδης είχαν πολλά τεχνικά προβλήματα ,πάθαιναν διαρροές σε καύσιμα και λιπαντικά καθώς δεν ήταν κατασκευασμένα να επιχειρούν από τέτοια θερμά  κλίματα αλλά για ποιο ψυχρά ,με αποτέλεσμα να χάσουμε αρκετούς συναδέλφους χείριστες μέχρι την παραλαβή των νεότερων Spitfire που ήταν ποιο κατάλληλα για το κλίμα και με καλύτερη κατασκευή και επιδόσεις.

Στην ερώτηση όμως για το πώς νιώθει ένας ήρωας εκείνης της εποχής σήμερα με όλες αυτές τις καταστάσεις που βιώνει η πατρίδα τα λόγια του Βύρωνα Σαχαρίδη μας προκάλεσαν ένα σφίξιμο στο στομάχι:

Ιδού τι απάντησε ο Έλληνας ήρωας πιλότος του Β'΄ΠΠ στο defencenet.gr:

«Αν σκεφτούμε ότι εκείνα τα δύσκολα χρόνια γεμάτα από ένταση και ενθουσιασμό χάθηκε το 70% των Ελλήνων ιπταμένων της Αεροπορίας μας τότε ναι νιώθω ευτυχισμένος που κατάφερα έως σήμερα να είμαι εδώ στην 116ΠΜ και ιδιαίτερα στην παλιά μου Μοίρα την 336 και να γιορτάζουμε μαζί τα 70στα γενέθλιά της.

Ταυτόχρονα όμως νιώθω άσχημα λόγω της οικονομικής αλλά και γενικότερα της καταστάσεως που περνά η χώρα και είναι κάτι που με λυπεί παρά πολύ» είπε ο Β. Σαχαρίσης για να συμπληρώσει με τη συγκίνηση να αποτυπώνεται στο πρόσωπό του: .

«Δεν περίμενα όμως ποτέ ότι η πατρίδα μου...η Ελλάδα μας θα βρισκόταν υπό γερμανική επιτήρηση μετά τη νίκη μας στο Β'ΠΠ! Όταν είχα πάει το 1955 στην Σμύρνη τότε που μπήκαμε στο ΝΑΤΟ τότε που έβαλαν και τους Γερμανούς σε αυτή τη συμμαχία εγώ ήμουν ο μοναδικός που δεν τους έδωσα το χέρι μου ποτέ. Δεν σηκώθηκα καν να τους χαιρετήσω όταν η αντιπροσωπεία τους μπήκε μέσα στην αίθουσα. Και τώρα δεν πιστεύω όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας»!

Αυτά είπε ένα Έλληνας αγωνιστής που είδε το 70% των συντρόφων του να χάνονται κάπου στα νερά της Μεσογείου, πάνω από την Κρήτη και στην Ιταλία πολεμώντας με πάθος το κατακτητή και για όλα έκανε στη χώρα μας. Και τώρα ο ίδιος αυτός άνθρωπος εκφράζει την αγανάχτησή του ουσιαστικά βλέποντας μια ολόκληρη ελληνική κυβέρνηση να στέκεται προσοχή στους απογόνους εκείνων που πολέμησε τότε.

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην 116 Π.Μ. ακλούθησε  δοξολογία, προσκλητήριο πεσόντων, περιήγηση στους χώρους και στο μουσείο της Μοίρας, βιντεοπροβολη καθώς και φωτογραφική έκθεση.

Έξω από τον χώρο του υποστέγου οπού έγινε η τελετή υπήρχε στατική έκθεση 4 αεροσκαφών, 2 οπλισμένων Α-7 Corsair καθώς και του επετειακού κουρσάρου το οποίο πηρέ θέση αμέσως μετά την πτήση του σχηματισμού.

Στην στατική έκθεση υπήρχε επίσης ενα F-104G STARFIGHTER με την παλαιά ασημί/λευκη βαφή, όπως τα είχε παραλάβει αρχικά η Μοίρα τη δεκαετία του 60, το οποίο τράβηξε το βλέμμα των προσκεκλημένων.

Ο Ταξίαρχος (Ι) ε.α. Β. Σαχαρίδης στην εκδήλωση για τα 70 χρόνια της 336Μ

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Αριστερά και δημοκρατία

• 

• inShare

Του Αλέξη Χριστόπουλου*

H πολιτική ζωή μπαίνει σε μια νέα φάση. Δύσκολη και επικίνδυνη. Με τις επιλογές της ΝΔ να μετατοπίζονται ολοένα και πιο δεξιά. Με τον πολιτικό της λόγο να γίνεται ολοένα και πιο ακραίος. Με τα στελέχη του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος να διαγκωνίζονται σε ακροδεξιές κορώνες και σε χαϊδολογήματα των ψηφοφόρων της ΧΑ. Με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να μιλάει περί άκρων που ”επιδιώκουν την έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ”!!!!! Με νομικές και συνταγματικές ακροβασίες που ναρκοθετούν την ομαλότητα και ανοίγουν τον δρόμο σε ποινικοποίηση όχι μόνο  των αγώνων αλλά και της διαφορετικής άποψης.

Η κυβέρνηση ενεργεί σε συνθήκες πανικού και απομόνωσης. Αμύνεται με τρόπο ακραίο και επιθετικό, αδιαφορώντας για τις πολιτικές και θεσμικές παρενέργειες. Προσπαθεί να καλύψει τις διαχρονικές της ευθύνες. Το κόμμα της ΝΔ, τα χιλιάδες στελέχη του, οι εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί του είναι ουσιαστικά όμηροι μιας παρέας ακροδεξιών ”ακτιβιστών” που ακυρώνουν το δημοκρατικό παρελθόν της παράταξης και την επαναφέρουν σε εποχές αυταρχισμού και αντιδημοκρατικών εκτροπών. Αλλά και το συγκυβερνών ΠΑΣΟΚ, κάτω από το βάρος των δικών του μεγάλων ευθυνών και παραδομένο στην πολιτική βουλιμία του Βενιζέλου αδυνατεί να εκφράσει αξιόπιστο πολιτικό λόγο, να αντισταθεί στην ακροδεξιά ατζέντα και δεν θυμίζει πια στο ελάχιστο το κόμμα που κάποτε ήταν μια μεγάλη λαϊκή ελπίδα.

Μοναδική πολιτική δύναμη αντίστασης είναι η αριστερά, με το μεγαλύτερο κόμμα της τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη γραμμή. Τον ΣΥΡΙΖΑ που συγκεντρώνει επάνω του τον κύριο όγκο των επιθέσεων, ακριβώς γιατί αυτός αποτελεί τον μεγάλο φόβο, την μέγιστη απειλή για το σύστημα. Τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν αρκεί μόνο να αποκρούσει τις επιθέσεις. Πρέπει ταυτόχρονα να υπερασπίσει την δημοκρατία. Ο νομικός μας πολιτισμός, ο καταστατικός μας χάρτης, τα δικαιοπολιτικά μας δικαιώματα είναι κατακτήσεις του λαού μας. Τα χρειαζόταν και τα κατέκτησε η κοινωνία με σύμμαχό της την αριστερά. Απέναντι σ’ ένα πολιτικό σύστημα που τίποτα δεν μας χάρισε. Όλα κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, με την θυσία των πιο άξιων και πρωτοπόρων παιδιών της. Αυτά σήμερα πρέπει να διαφυλάξουμε απέναντι σε όσους τα επιβουλεύονται και επιθυμούν να μας επαναφέρουν στον μεσαίωνα

Όλα αυτά η αριστερά οφείλει να τα επικοινωνήσει. Να τα κάνει κτήμα αλλά και στόχο του λαού και της κοινωνίας. Να αποδομήσει την σιχαμερή, ανιστόρητη και κυρίως υστερόβουλη θεωρία των δύο άκρων. Η αριστερά ποτέ δεν ήταν άκρο. Γιατί το δίκιο, η ισονομία, η ελευθερία, η ανεξαρτησία όλα τα ιδανικά που πρεσβεύει η αριστερά βρίσκονται στο κέντρο, στον πυρήνα της κοινωνίας. Η αριστερά πάλευε και εξακολουθεί να παλεύει για τα πιο ευγενικά ιδανικά χωρίς ιδιοτέλειες. Η αριστερά είναι η κατ’ εξοχήν πολιτική δύναμη του ρεύματος του διαφωτισμού, ταυτίσθηκε μαζί του ενάντια στον κάθε λογής σκοταδισμό.

Οι δυνάμεις που μπορεί να συσπειρώσει και να συνεγείρει η αριστερά σ’ένα πανδημοκρατικό προσκλητήριο είναι πολύ μεγάλες. Υπάρχουν σε κάθε πολιτικό χώρο, διαπερνούν σαν ένα τεράστιο πλειοψηφικό ρεύμα την κοινωνία. Δεν έχουν κατακτήσει ακόμα έναν κοινό βηματισμό. Είναι μπερδεμένες και δίβουλες. Διατηρούν ψευδαισθήσεις που επιδέξια καλλιεργεί το χρεωκοπημένο σύστημα και εξακολουθούν να αναζητούν ατομικές λύσεις σε εποχές που επιβάλλεται η συλλογική δράση. Εδώ ακριβώς χρειάζεται η παρέμβαση της αριστεράς. Με τις πολιτικές της προτάσεις, με την γείωση των επιλογών της αλλά και με τον οραματικό της σχεδιασμό, να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις, να ξυπνήσει τις συνειδήσεις, να δημιουργήσει συμμαχίες σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο με πρόταγμα την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γιατί το δίλημμα γίνεται ολοένα και πιο καθαρό  ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ,ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ,ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ η με τις δυνάμεις της υποτέλειας, του σκοταδισμού, της πλαστής ανάπτυξης με δανεικά, της ρεμούλας και της διαφθοράς που γεννάνε φασισμούς και απελπισία;

Τι τραβάνε και οι δημοσκόποι

…………

• 

• inShare