Η συγκυβέρνηση παίζει …τρίλιζα με τα μέτρα

Τρίλιζα

“ Από το 2010 και ύστερα, η τρόικα ζητά και οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις υλοποιούν. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Οι κυβερνώντες, πάντα χρησιμοποιούσαν την δικαιολογία «Δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, μας πιέζει η τρόικα». Το «σώζουμε την πατρίδα», έχει εδώ και πολύ καιρό εγκαταλειφθεί. ”

Του Κώστα Καπνίση

Κυριακή, 27 Οκτωβρίου 2013 13:43

• Εκτύπωση 
• E-mail

Οριζόντια, κάθετα, πλάγια, όπως και να τα «βαφτίσουν» στην τραγική συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, τα μέτρα που ζητά η τρόικα είναι εδώ και «δείχνουν» για άλλη μια φορά τον ελληνικό λαό με το δάκτυλο. Αν κάποιος κοιτάξει το κυβερνητικό «έργο» ψυχρά και με περισσή αντικειμενικότητα, αυτό που θα διαπιστώσει είναι ότι αυτό, είναι απλώς ανύπαρκτο. Η κυβέρνηση Σαμαρά, είναι ένας απλός «διεκπεραιωτής» των αποφάσεων των δανειστών. Το ομολογεί άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση με τις δεκάδες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

Η συντριπτική πλειονότητα των αντιλαϊκών μέτρων – εντολών της τρόικα, «πέρασαν» με ΠΝΠ. Τα υπόλοιπα, «πέρασαν» με την ψήφο και τον εκβιασμό στις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του «ΠΑΣΟΚ». Η τρόικα, λίγες ημέρες πριν την άφιξή της στην Ελλάδα, ζητά ή ακριβέστερα απαιτεί, πρόσθετα μέτρα ύψους δύο δισεκ. ευρώ για το 2014. Τα μέτρα είναι καθαρά αντιλαϊκά και δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με τις λεγόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Η αλήθεια είναι, για να μην αδικεί κάποιος και την τρόικα, ότι αυτό το «έργο» έχει γίνει ανεκτό από την ίδια την κυβέρνηση.

Οι τροϊκανοί, δεν είναι τέρατα. Οι εκπρόσωποι των δανειστών είναι. Οι δανειστές και τρόικα είναι ότι πιο ακραίο και νεοφιλελεύθερο μόρφωμα έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία του καταρρέοντος - εκφυλισμένου καπιταλιστικού συστήματος. Με χρήματα και αριθμούς έχουν να κάνουν. Κοινώς δεν εξευμενίζονται. Δεν υπάρχει συναίσθημα. Οι άνθρωποι, τα λεφτά τους θέλουν να πάρουν. Το αν αυτά δόθηκαν στην Ελλάδα με δόλιο και μοχθηρό τρόπο, δεν τους απασχολεί καθόλου. Τα έδωσαν και θέλουν να τα πάρουν. Για αυτό άλλωστε και στους όρους των Μνημονίων προβλέπεται απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας, αγγλικό δίκαιο και άλλα τέτοια «χαριτωμένα». Μια «σύμβαση» προσέφεραν, και κάποιοι στο εσωτερικό της χώρας, προσφέρθηκαν να την υπογράψουν. Τόσο απλό. Το γιατί την υπέγραψαν, είναι μια άλλη συζήτηση, πολύ μεγάλη, η οποία αναμφίβολα πρέπει να γίνει μόλις η χώρα ξεμπλέξει με δαύτους. Τους τοκογλύφους εννοείται.

Από το 2010 και ύστερα, η τρόικα ζητά και οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις υλοποιούν. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Οι κυβερνώντες, πάντα χρησιμοποιούσαν την δικαιολογία «Δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, μας πιέζει η τρόικα». Το «σώζουμε την πατρίδα», έχει εδώ και πολύ καιρό εγκαταλειφθεί. «Φορέθηκε» πολύ άλλωστε και δεν πείθει κανέναν. Που και που ακούγεται και το περίφημο «Έχουμε καλύψει τα ¾ της διαδρομής», το οποίο συνοδεύεται από το «Είναι κρίμα να τα τινάξουμε όλα στον αέρα τώρα στην ουρά». Αυτές βέβαια τις ασυναρτησίες, δεν τις πιστεύει πια κανένας μέσα στην κυβέρνηση. Ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ούτε και ο Γιάννης Στουρνάρας. Λένε «ΝΑΙ» στην τρόικα, ο καθένας για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Τα ψέματα όμως κάποια στιγμή τελειώνουν και έρχεται η ώρα του ταμείου. Θλιβερή στιγμή για τη συγκυβέρνηση. Καλείται λίγο πριν την πτώση της να πει «ΝΑΙ», πιθανότατα το τελευταίο, στον νέο εκβιασμό της τρόικα.

Δεν είναι να λυπάται αυτούς όπως έγραψε η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, για τον Γιάννη Στουρνάρα και τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά τον ελληνικό λαό, την συντριπτική πλειονότητα του οποίου έχει εξοντώσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Η τρόικα και οι δανειστές, 4 ολόκληρα χρόνια δεν άκουσαν ούτε μια σοβαρή πρόταση από την ελληνική κυβέρνηση. Ούτε ένα ελληνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και αντιμετώπισης, με επιχειρήματα, του ελληνικού χρέους. Την ίδια στιγμή, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, αυτό που λέει η τρόικα στην ελληνική κυβέρνηση, το λένε με τη σειρά τους τα κυβερνητικά στελέχη και τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πραγματικά εξωφρενικό. Όχι τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προετοιμάζεται για την έλευσή του στην κυβέρνηση έχοντας οριστικοποιήσει το κυβερνητικό του σχέδιο.

Το κακό είναι ότι αυτοί οι πολιτικοί και όχι μόνο σαλτιμπάγκοι, υποτιμούν την νοημοσύνη και το περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού. Λένε ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Δε λένε ποιοι την χρεοκόπησαν. Δεν θέλουν να γίνει καμιά εξεταστική (σοβαρή και αντικειμενική), δεν αναγνωρίζουν ευθύνη σε κανένα δικό τους πολιτικό στέλεχος. Αρνούνται τα πάντα, δεν λογοδοτούν και μάλιστα όποιον τους αμφισβητεί τον υβρίζουν και τον συκοφαντούν. Η αλήθεια είναι ότι βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτου πανικού και Συριζο – φοβίας. Έχουν την εντύπωση πως η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, κάτι θα σημάνει για αυτούς. Δε διευκρινίζουν τι ακριβώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, θα έχει αρκετή δουλειά μπροστά του. Το φυσιολογικό, είναι να δώσει όλο του το βάρος στην αρχή στο να σταματήσει την ανθρωπιστική καταστροφή στην Ελλάδα και να διαπραγματευτεί με τους δανειστές το ελληνικό σχέδιο εξόδου της χώρας μακριά από επιτηρήσεις και κηδεμονίες. Ήδη από ότι φαίνεται, οι προτάσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη και στα θεσμικά της όργανα. Με αυτό θα ασχοληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι με πολιτικά τελειωμένους σχηματισμούς. Με αυτούς θα ασχοληθούν τα πολιτικά στελέχη των ίδιων των κομμάτων τους μετά την εκλογική συντριβή και ενδεχομένως, η ίδια η Δικαιοσύνη. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ…

Η δημοκρατία της ολιγαρχίας Τρία σκληρά μνημονιακά χρόνια

Πάνε τρία χρόνια που επίσημα πια, σε μία κατ’ όνομα Ελληνική Πολιτεία, κουμάντο κάνουν άλλοι και όχι οι γηγενείς κάτοικοι του ελληνικού χώρου.

Σε ένα κρατίδιο τύπου γερμανικού länder, κατά την προφητική ρήση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη το τόσο μακρινό πια, 1996. Ως άλλοι «ιθαγενείς», άλλων εποχών, οι Έλληνες πολίτες υπακούουν σε εντολές ξένων κέντρων που προωθούν με πληθωρικό τρόπο την οικονομική κι όχι μόνο εξαθλίωση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, ενώ ένα μικρό ποσοστό Ελλήνων μεγαλοκαρχαριών, μακριά από το πνεύμα τον άλλοτε, ίσως μεγαλο-ιδεατών και μεγαλομανών, αλλά πατριωτών εφοπλιστών και κεφαλαιούχων, αδυνατούν να ξεχωρίσουν το εθνικό από το διεθνιστικό καπιταλιστικό συμφέρον. Μία ελίτ που πέρα από τις ιδεολογικές αναφορές της έχει εμποτίσει με την δική της «πανίσχυρη ιδεολογία» πολιτικούς χώρους σε όλο το ιδεολογικό και κομματικό φάσμα, όπου, αν κανείς εξετάσει βαθύτερα τα χαρακτηριστικά αυτών των χώρων θα διαπιστώσει ότι οι διαφορές είναι αχνές και ότι η ταύτιση απόψεων είναι σχεδόν απόλυτη όσον αφορά την αποδοχή της κυριαρχίας των Αγορών, έναντι του θελήματος των λαών και της Δημοκρατίας.

Η κυριαρχία των αγορών και των μεγάλων τραπεζικών κολοσσών ονομάζονται «εκσυγχρονισμός», όταν με πασιφανή τρόπο τα δικαιώματα των πολιτών καταπατούνται και η καθημερινότητά τους εν γένει γίνεται ένα μαρτύριο.
Η πολιτική κατάσταση στη χώρα σήμερα, θυμίζει την αντίστοιχη των αρχών της δεκαετίας του 1960, τότε που ο λαός, ενώ ζητούσε περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια στην πολιτική ζωή, πληρώθηκε με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και με το γνωστό «νόμισμα» των αξιωματούχων της CIA, μιας στρατιωτικής χούντας που κράτησε επτά χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα σε Ελλάδα και Κύπρο.
Αντί να δημιουργηθούν νέοι θεσμοί και συνταγματικές δικλείδες ασφαλείας της δημοκρατίας, πλάτεμα όπως λέγεται της Δημοκρατίας, όπως συνέβαινε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία η οποία εξελισσόταν και διαμορφώνονταν για τουλάχιστον 150 χρόνια, επιλέχτηκε ο ολοκληρωτικός εκτροχιασμός της.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, τα τρία τελευταία χρόνια, χρησιμοποίησαν ως όπλα τους το ψέμα, τον εκφοβισμό των πολιτών και την ανησυχία για το αύριο, ενώ δε δίστασαν να κάνουν σε μεγάλη έκταση και χρήση σωματικής βίας. Οι έννοιες εκσυγχρονισμός και αναχρονισμός έχουν χάσει ή πάνε να χάσουν το πραγματικό τους νόημα. Η κατάλυση των εννοιών, του Λόγου, άλλοτε Θεού και σήμερα όχημα κακοποίησης ανθρώπων και καταστάσεων, έχει εισέλθει σε επικίνδυνη τροχιά. Μια νέα Βαβέλ είναι προ των πυλών, μια νέα κατάσταση όπου θα πάψουν να υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια και κοινωνική πολιτική, σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα, μα πάνω απ’ όλα θα πάψει να υπάρχει το δικαίωμα της άρνησης να υπακούσουν οι πολίτες σε οτιδήποτε οπισθοδρομικό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων ελιτίστικων ομάδων και το οποίο θα βαφτίζεται ως εκσυγχρονισμός και θα σερβίρεται μέσω των τρομοκρατικών τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, τα οποία ως γνωστόν «βλάπτουν σοβαρά την υγεία».

Με αυτές τις λογικές επιστρέφει, ούτε καν από την πίσω πόρτα, αλλά επίσημα και με «θεσμικό» μανδύα, ο αναχρονισμός μιας πολιτικής πρακτικής που πάνε δεκαετίες πια που είχε υποτίθεται εξαλειφθεί από την επίσημη πολιτική σκηνή. Σαν μία νόσος που είχε αντιμετωπιστεί και που σήμερα επιστρέφει περισσότερο ισχυρή, μια πανούκλα που φαίνεται να κατακλύζει τα πάντα. Ένας νέος φεουδαρχικού τύπου καπιταλισμός επιτίθεται και καλούμαστε να του αντισταθούμε.

Τις τελευταίες δεκαετίες έκαναν σταδιακά την εμφάνισή τους ολιγαρχικοί θεσμοί που παλεύουν να αντικαταστήσουν τους θεσμοθετημένους από τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες θεσμούς του Κοινοβουλίου, του υπουργικού συμβουλίου, ακόμα και το θεσμό της Δικαιοσύνης, αλλά και να εισαγάγουν νέα δεδομένα στην ελευθερία δημόσιου λόγου, την ανεξαρτησία εργασιακών υποχρεώσεων και πολιτικών πιστεύω του εργαζομένου κ.ο.κ. Έτσι βλέπουμε τις Κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ, το Eurogroup και άλλους τέτοιους φορείς, στελεχωμένους από εντεταλμένα και διορισμένα όργανα της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, να αποφασίζουν για παράδειγμα για τον ελληνικό λαό χωρίς αυτός να έχει την οποιαδήποτε επαφή μαζί τους και φυσικά ποτέ να μην τους έχει εκλέξει με κάποιο τρόπο.
Οι φορείς αυτοί και τα μακρινά και σκοτεινά αυτά πρόσωπα, να υποκαθιστούν τις εκλεγμένες, με χίλιες δυο αλχημείες είναι η αλήθεια, κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες των κρατών. Ακραία νεοφιλελεύθεροι φορείς που δε το έχουν «τίποτα» να κόβουν και να ράβουν τη δημοκρατία όπως τη φαντασιώνονται στα δικά τους μέτρα, με σκοπό την εξυπηρέτηση των ιδίων, καθώς και ημετέρων.

Αντί για την ενδυνάμωση της δημοκρατίας, αντί να εξορθολογήσουν τα αδύναμα σημεία της που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν, επέλεξαν να οδηγήσουν τους θεσμούς στον «γύψο» και τη δημοκρατία στο μουσείο της Ιστορίας. Μια δημοκρατία που τους αποτελεί εμπόδιο στα σατανικά σχέδια τους. Εισάγονται νόμοι, εκ των οποίων πολλοί εξ αυτών κρίνονται ακόμα και από τη νομική υπηρεσία της ίδιας της ελληνικής Βουλής, αντισυνταγματικοί, εν τούτοις ψηφίζονται απ’ τους χειροκροτητές βουλευτές-μαριονέτες.

Είναι φανερό μέσα σε τούτο το πλαίσιο ότι μια ολιγαρχία κυριαρχεί σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, που έχει στη διάθεσή της όλα τα όπλα στρατιωτικά και μη. Όπλα, και αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης, που έχουν αποκτηθεί και αναπτυχθεί με τον ιδρώτα των λαών και που στη συνέχεια στρέφονται εναντίον τους. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, όταν ζούμε σε μία ζοφερή εποχή όπου, ποιός βουλευτής αλήθεια μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει στους εκλογείς του ότι εκείνος αποφασίζει για τα νομοσχέδια που θα περάσουν από τη Βουλή και ότι αυτό γίνεται με γνώμονα το συμφέρον του λαού που τον εξέλεξε. Το χάσμα μεταξύ των βουλευτών και των πολιτών έχει τόσο διευρυνθεί τα τελευταία 3 μνημονιακά χρόνια που κανένα σενάριο ανοιχτής εκτροπής της σημερινής έστω δήθεν δημοκρατίας δεν αποκλείεται.

Το παράλογο είναι ότι η σημερινή συνεργαζόμενη με το διεθνές κεφάλαιο ντόπια ολιγαρχία προσπαθεί με τη χρήση ψυχολογικών και άλλων μέσων να μας πείσει για την αναγκαιότητα να σωθεί η χώρα, μέσω της καταστροφής του λαού της. Όμως κρύβουν ότι ο πραγματικός στόχος τους, ήταν πάντα και είναι και σήμερα, η εκ νέου ανακατανομή του πλούτου, κάτι που ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κρίση, τουλάχιστον τα τελευταία εκατό χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπολογίζεται το κόστος που θα έχει η καταστροφή της μεσαίας τάξης. Διότι ακριβώς αυτός είναι ο στόχος, η καταστροφή της και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της ελίτ και του φτωχοποιημένου λαού της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας. Παράλληλα, οι ειδήμονες επί των οικονομικών (λες και το πρόβλημα της χώρας είναι οικονομικό) αντί να βοηθήσουν ως εργάτες με την παροχή των γνώσεών τους στην επίλυση αυτού του είδους των προβλημάτων, όχι μόνο δεν βοηθούν στην επίλυση τους προς όφελος του λαού, αλλά αντιθέτως καπηλεύονται την δημόσια εξουσία και αναγνωρισιμότητα που κατέχουν για μια ολοκληρωτική δική τους θεώρηση της κοινωνικής προοπτικής.

Στο ερώτημα αυτό, ως προς το ποιός εν τέλει κυβερνά τους λαούς σήμερα, αν κυβερνώνται με τη θέλησή τους από κάποιους αντιπροσώπους ή από μια οικονομική ελίτ, όσο κι αν υποψιαζόμαστε εκ των προτέρων την απάντηση, οι συστημικές εφημερίδες και οι τραπεζικοί κολοσσοί του εξωτερικού το έχουν απαντήσει. Οι λαοί σήμερα κυβερνώνται από τις ελίτ και όποιος ενδεχομένως το αμφισβητήσει αυτό ως δεδομένο σβήνει, είτε αυτός είναι λαός, είτε ηγέτης.
Τα παραδείγματα, ειδικά μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπου ο νεοφιλελευθερισμός αλωνίζει ανεξέλεγκτα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πάμπολλα. Από τις εκτελέσεις του Σαντάμ στο Ιράκ και του Καντάφι στη Λιβύη, μέχρι την προσφάτως απίστευτη δήλωση-απειλή του μισάνθρωπου γερμανού υπουργού οικονομικών Σόιμπλε ότι «λυπάται τον κυπριακό λαό», μετά το ηχηρό «ΟΧΙ» του περασμένου μήνα.

Μόνη απάντηση που θα πρέπει ο λαός να δώσει, είναι η συντονισμένη αφύπνιση, η κατανόηση της δύναμης που κατέχει και του ρόλου του ως διαμορφωτή της Ιστορίας. Επιπλέον, οι λαοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας, να «εμποτιστούν» με την αξία του ανθρώπου.
Πολλές είναι οι προσπάθειες, ηθελημένες και προγραμματισμένες για χρόνια, διαίρεσης του κοινωνικού συνόλου και ανάδειξης εκείνων των στοιχείων που υποτίθεται τους χωρίζουν («κοινωνικός αυτοματισμός»). Το «διαίρει και βασίλευε» βρήκε πρόσφορο έδαφος να ανθίσει σε μια κοινωνία ευμάρειας που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, αλλά και σε αναπτυσσόμενες οικονομίες της λατινικής Αμερικής και του ευρύτερου αραβικού κόσμου. Μόνο με αυτό το δεδομένο θα μπορέσουν οι λαοί να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις νεοφιλελεύθερες προωθούμενες πολιτικές. Ας κλείσουμε με μια προτροπή του μεγάλου Τσάρλι Τσάπλιν:

«Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας, δεν μισείτε! Μόνο όσοι στερήθηκαν την αγάπη μισούν! Οι στερημένοι και οι αφύσικοι! Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία!»

Ηλίας Κοπανάκης

Πηγή: Η δημοκρατία της ολιγαρχίας Τρία σκληρά μνημονιακά χρόνια - RAMNOUSIA 

Η δημοκρατία της ολιγαρχίας Τρία σκληρά μνημονιακά χρόνια

Πάνε τρία χρόνια που επίσημα πια, σε μία κατ’ όνομα Ελληνική Πολιτεία, κουμάντο κάνουν άλλοι και όχι οι γηγενείς κάτοικοι του ελληνικού χώρου.

Σε ένα κρατίδιο τύπου γερμανικού länder, κατά την προφητική ρήση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη το τόσο μακρινό πια, 1996. Ως άλλοι «ιθαγενείς», άλλων εποχών, οι Έλληνες πολίτες υπακούουν σε εντολές ξένων κέντρων που προωθούν με πληθωρικό τρόπο την οικονομική κι όχι μόνο εξαθλίωση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, ενώ ένα μικρό ποσοστό Ελλήνων μεγαλοκαρχαριών, μακριά από το πνεύμα τον άλλοτε, ίσως μεγαλο-ιδεατών και μεγαλομανών, αλλά πατριωτών εφοπλιστών και κεφαλαιούχων, αδυνατούν να ξεχωρίσουν το εθνικό από το διεθνιστικό καπιταλιστικό συμφέρον. Μία ελίτ που πέρα από τις ιδεολογικές αναφορές της έχει εμποτίσει με την δική της «πανίσχυρη ιδεολογία» πολιτικούς χώρους σε όλο το ιδεολογικό και κομματικό φάσμα, όπου, αν κανείς εξετάσει βαθύτερα τα χαρακτηριστικά αυτών των χώρων θα διαπιστώσει ότι οι διαφορές είναι αχνές και ότι η ταύτιση απόψεων είναι σχεδόν απόλυτη όσον αφορά την αποδοχή της κυριαρχίας των Αγορών, έναντι του θελήματος των λαών και της Δημοκρατίας.

Η κυριαρχία των αγορών και των μεγάλων τραπεζικών κολοσσών ονομάζονται «εκσυγχρονισμός», όταν με πασιφανή τρόπο τα δικαιώματα των πολιτών καταπατούνται και η καθημερινότητά τους εν γένει γίνεται ένα μαρτύριο.
Η πολιτική κατάσταση στη χώρα σήμερα, θυμίζει την αντίστοιχη των αρχών της δεκαετίας του 1960, τότε που ο λαός, ενώ ζητούσε περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια στην πολιτική ζωή, πληρώθηκε με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και με το γνωστό «νόμισμα» των αξιωματούχων της CIA, μιας στρατιωτικής χούντας που κράτησε επτά χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα σε Ελλάδα και Κύπρο.
Αντί να δημιουργηθούν νέοι θεσμοί και συνταγματικές δικλείδες ασφαλείας της δημοκρατίας, πλάτεμα όπως λέγεται της Δημοκρατίας, όπως συνέβαινε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία η οποία εξελισσόταν και διαμορφώνονταν για τουλάχιστον 150 χρόνια, επιλέχτηκε ο ολοκληρωτικός εκτροχιασμός της.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, τα τρία τελευταία χρόνια, χρησιμοποίησαν ως όπλα τους το ψέμα, τον εκφοβισμό των πολιτών και την ανησυχία για το αύριο, ενώ δε δίστασαν να κάνουν σε μεγάλη έκταση και χρήση σωματικής βίας. Οι έννοιες εκσυγχρονισμός και αναχρονισμός έχουν χάσει ή πάνε να χάσουν το πραγματικό τους νόημα. Η κατάλυση των εννοιών, του Λόγου, άλλοτε Θεού και σήμερα όχημα κακοποίησης ανθρώπων και καταστάσεων, έχει εισέλθει σε επικίνδυνη τροχιά. Μια νέα Βαβέλ είναι προ των πυλών, μια νέα κατάσταση όπου θα πάψουν να υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια και κοινωνική πολιτική, σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα, μα πάνω απ’ όλα θα πάψει να υπάρχει το δικαίωμα της άρνησης να υπακούσουν οι πολίτες σε οτιδήποτε οπισθοδρομικό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων ελιτίστικων ομάδων και το οποίο θα βαφτίζεται ως εκσυγχρονισμός και θα σερβίρεται μέσω των τρομοκρατικών τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, τα οποία ως γνωστόν «βλάπτουν σοβαρά την υγεία».

Με αυτές τις λογικές επιστρέφει, ούτε καν από την πίσω πόρτα, αλλά επίσημα και με «θεσμικό» μανδύα, ο αναχρονισμός μιας πολιτικής πρακτικής που πάνε δεκαετίες πια που είχε υποτίθεται εξαλειφθεί από την επίσημη πολιτική σκηνή. Σαν μία νόσος που είχε αντιμετωπιστεί και που σήμερα επιστρέφει περισσότερο ισχυρή, μια πανούκλα που φαίνεται να κατακλύζει τα πάντα. Ένας νέος φεουδαρχικού τύπου καπιταλισμός επιτίθεται και καλούμαστε να του αντισταθούμε.

Τις τελευταίες δεκαετίες έκαναν σταδιακά την εμφάνισή τους ολιγαρχικοί θεσμοί που παλεύουν να αντικαταστήσουν τους θεσμοθετημένους από τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες θεσμούς του Κοινοβουλίου, του υπουργικού συμβουλίου, ακόμα και το θεσμό της Δικαιοσύνης, αλλά και να εισαγάγουν νέα δεδομένα στην ελευθερία δημόσιου λόγου, την ανεξαρτησία εργασιακών υποχρεώσεων και πολιτικών πιστεύω του εργαζομένου κ.ο.κ. Έτσι βλέπουμε τις Κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ, το Eurogroup και άλλους τέτοιους φορείς, στελεχωμένους από εντεταλμένα και διορισμένα όργανα της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, να αποφασίζουν για παράδειγμα για τον ελληνικό λαό χωρίς αυτός να έχει την οποιαδήποτε επαφή μαζί τους και φυσικά ποτέ να μην τους έχει εκλέξει με κάποιο τρόπο.
Οι φορείς αυτοί και τα μακρινά και σκοτεινά αυτά πρόσωπα, να υποκαθιστούν τις εκλεγμένες, με χίλιες δυο αλχημείες είναι η αλήθεια, κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες των κρατών. Ακραία νεοφιλελεύθεροι φορείς που δε το έχουν «τίποτα» να κόβουν και να ράβουν τη δημοκρατία όπως τη φαντασιώνονται στα δικά τους μέτρα, με σκοπό την εξυπηρέτηση των ιδίων, καθώς και ημετέρων.

Αντί για την ενδυνάμωση της δημοκρατίας, αντί να εξορθολογήσουν τα αδύναμα σημεία της που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν, επέλεξαν να οδηγήσουν τους θεσμούς στον «γύψο» και τη δημοκρατία στο μουσείο της Ιστορίας. Μια δημοκρατία που τους αποτελεί εμπόδιο στα σατανικά σχέδια τους. Εισάγονται νόμοι, εκ των οποίων πολλοί εξ αυτών κρίνονται ακόμα και από τη νομική υπηρεσία της ίδιας της ελληνικής Βουλής, αντισυνταγματικοί, εν τούτοις ψηφίζονται απ’ τους χειροκροτητές βουλευτές-μαριονέτες.

Είναι φανερό μέσα σε τούτο το πλαίσιο ότι μια ολιγαρχία κυριαρχεί σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, που έχει στη διάθεσή της όλα τα όπλα στρατιωτικά και μη. Όπλα, και αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης, που έχουν αποκτηθεί και αναπτυχθεί με τον ιδρώτα των λαών και που στη συνέχεια στρέφονται εναντίον τους. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, όταν ζούμε σε μία ζοφερή εποχή όπου, ποιός βουλευτής αλήθεια μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει στους εκλογείς του ότι εκείνος αποφασίζει για τα νομοσχέδια που θα περάσουν από τη Βουλή και ότι αυτό γίνεται με γνώμονα το συμφέρον του λαού που τον εξέλεξε. Το χάσμα μεταξύ των βουλευτών και των πολιτών έχει τόσο διευρυνθεί τα τελευταία 3 μνημονιακά χρόνια που κανένα σενάριο ανοιχτής εκτροπής της σημερινής έστω δήθεν δημοκρατίας δεν αποκλείεται.

Το παράλογο είναι ότι η σημερινή συνεργαζόμενη με το διεθνές κεφάλαιο ντόπια ολιγαρχία προσπαθεί με τη χρήση ψυχολογικών και άλλων μέσων να μας πείσει για την αναγκαιότητα να σωθεί η χώρα, μέσω της καταστροφής του λαού της. Όμως κρύβουν ότι ο πραγματικός στόχος τους, ήταν πάντα και είναι και σήμερα, η εκ νέου ανακατανομή του πλούτου, κάτι που ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κρίση, τουλάχιστον τα τελευταία εκατό χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπολογίζεται το κόστος που θα έχει η καταστροφή της μεσαίας τάξης. Διότι ακριβώς αυτός είναι ο στόχος, η καταστροφή της και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της ελίτ και του φτωχοποιημένου λαού της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας. Παράλληλα, οι ειδήμονες επί των οικονομικών (λες και το πρόβλημα της χώρας είναι οικονομικό) αντί να βοηθήσουν ως εργάτες με την παροχή των γνώσεών τους στην επίλυση αυτού του είδους των προβλημάτων, όχι μόνο δεν βοηθούν στην επίλυση τους προς όφελος του λαού, αλλά αντιθέτως καπηλεύονται την δημόσια εξουσία και αναγνωρισιμότητα που κατέχουν για μια ολοκληρωτική δική τους θεώρηση της κοινωνικής προοπτικής.

Στο ερώτημα αυτό, ως προς το ποιός εν τέλει κυβερνά τους λαούς σήμερα, αν κυβερνώνται με τη θέλησή τους από κάποιους αντιπροσώπους ή από μια οικονομική ελίτ, όσο κι αν υποψιαζόμαστε εκ των προτέρων την απάντηση, οι συστημικές εφημερίδες και οι τραπεζικοί κολοσσοί του εξωτερικού το έχουν απαντήσει. Οι λαοί σήμερα κυβερνώνται από τις ελίτ και όποιος ενδεχομένως το αμφισβητήσει αυτό ως δεδομένο σβήνει, είτε αυτός είναι λαός, είτε ηγέτης.
Τα παραδείγματα, ειδικά μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπου ο νεοφιλελευθερισμός αλωνίζει ανεξέλεγκτα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πάμπολλα. Από τις εκτελέσεις του Σαντάμ στο Ιράκ και του Καντάφι στη Λιβύη, μέχρι την προσφάτως απίστευτη δήλωση-απειλή του μισάνθρωπου γερμανού υπουργού οικονομικών Σόιμπλε ότι «λυπάται τον κυπριακό λαό», μετά το ηχηρό «ΟΧΙ» του περασμένου μήνα.

Μόνη απάντηση που θα πρέπει ο λαός να δώσει, είναι η συντονισμένη αφύπνιση, η κατανόηση της δύναμης που κατέχει και του ρόλου του ως διαμορφωτή της Ιστορίας. Επιπλέον, οι λαοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας, να «εμποτιστούν» με την αξία του ανθρώπου.
Πολλές είναι οι προσπάθειες, ηθελημένες και προγραμματισμένες για χρόνια, διαίρεσης του κοινωνικού συνόλου και ανάδειξης εκείνων των στοιχείων που υποτίθεται τους χωρίζουν («κοινωνικός αυτοματισμός»). Το «διαίρει και βασίλευε» βρήκε πρόσφορο έδαφος να ανθίσει σε μια κοινωνία ευμάρειας που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, αλλά και σε αναπτυσσόμενες οικονομίες της λατινικής Αμερικής και του ευρύτερου αραβικού κόσμου. Μόνο με αυτό το δεδομένο θα μπορέσουν οι λαοί να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις νεοφιλελεύθερες προωθούμενες πολιτικές. Ας κλείσουμε με μια προτροπή του μεγάλου Τσάρλι Τσάπλιν:

«Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας, δεν μισείτε! Μόνο όσοι στερήθηκαν την αγάπη μισούν! Οι στερημένοι και οι αφύσικοι! Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία!»

Ηλίας Κοπανάκης

Πηγή: Η δημοκρατία της ολιγαρχίας Τρία σκληρά μνημονιακά χρόνια - RAMNOUSIA 

Το σκίτσο της ημέρας

Γνώρισα έναν “εγκληματία”. του Γιάννη Μακριδάκη

Πέρσι, κάτι τέτοιες Οκτωβριάτικες μέρες με λιακάδες γλυκές ήμουνα στις Σκουριές. Ένα μεσημέρι έφτασα στην Ιερισσό, με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη, κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένος από το στροφιλίκι του Χολομώντα, ένιωσα απίστευτη ανακούφιση σαν είδα την αμμουδερή παραλία με τη γαλήνια θάλασσα και τον Τόλη με τη Μαρία να με περιμένουν.

Ήτανε μια αίσθηση καλοκαιριού που έφυγε, μα επέστρεψε πάλι για λίγο, ίσα να μ’ αποχαιρετίσει, κι είχε μια τόσο γλυκιά μελαγχολία όλο αυτό, που την μεγάλωνε, την έκανε ασήκωτη, το βάρος των μεταλλείων στο στήθος μας.

Τον Τόλη τον είχα ακουστά από την αφοσίωσή του στον άνισο αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής με το αδίστακτο κράτος, ήτανε τότε πρόσφατα όλα τα γεγονότα και οι χημικοί πόλεμοι μες στο χωριό αλλά και στο βουνό, κι είχα συναντηθεί μαζί του μια φορά τυχαία, λίγες μέρες πρωτύτερα, στην Θράκη, εκεί που σύσσωμη η κοινωνία και η τοπική αυτοδιοίκηση ήτανε ενάντιοι στην “επένδυση” των χρυσορυχείων. Μου είχε δώσει την αίσθηση ανθρώπου πράου, μιας ήρεμης δύναμης, που στηρίζεται στην ευρύτατη γνώση όλων των τεχνικών και νομικών παραμέτρων της υπόθεσης, στην μακρόχρονη εμπειρία προσωπικών και συλλογικών αγώνων και στην βεβαιότητα ότι αυτό που κάνει είναι ακριβώς αυτό που νιώθει.

Μου έδωσε την αίσθηση ανθρώπου συγκροτημένου, πλήρως νηφάλιου, σε απόλυτη ισορροπία νου και ψυχής, αφοσιωμένου με αυταπάρνηση σε υψηλά ιδανικά, όπως η προστασία της φύσης, του τόπου του, της πατρίδας όλων μας, αφοσίωση και δράση για την οποία το λογικό θα ήταν να τον τιμά η Πολιτεία, μου έδωσε την αίθσηση ανθρώπου βέβαιου για το ιερόν του σκοπού του, ανθρώπου μεγαλόψυχου, γενναιόδωρου, ψυχωμένου.

Με φιλοξένησε στο σπίτι του ο Τόλης, με πήγε βόλτα μες στο μελλοθάνατο δάσος και μου ‘δειξε τα ρυάκια, τους δρύδες, τα μέρη που οι μελέτες προβλέπουν να καταστραφούν, μ’ έκανε κοινωνό του βουνού και του αρχέγονου δάσους, μου εξήγησε με άπειρη υπομονή, παρά τις τόσες φορές που τα είχε ήδη πει, όσες παραμέτρους της υπόθεσης δεν είχα καταλάβει, με κέρασε στην ταβέρνα όπως κάνει κάθε ψυχωμένος ντόπιος στους μουσαφιρέους του, κι έφυγα από την Ιερισσό με χαμόγελο, παρά το βάρος στο στήθος που είχε γίνει ασήκωτο αφού είχα πλέον γνωρίσει και νιώσει το βουνό, είχα όμως μέσα μου φεύγοντας την μορφή του Τόλη να μου δίνει ελπίδα, δεν θα αφήσει ο Τόλης και οι άνθρωποι εκεί, να χαθεί το δάσος, έλεγα, θα το προστατεύσουν το βουνό με όλο τους το Είναι, ήμουνα βέβαιος γι’ αυτό, ήτανε πιο αναπτερωμένο το ηθικό μου.

Πήρα ένα μάθημα μεγάλο από τον Τόλη τότε, μικρότερος εγώ και πιο ορμητικός, πιο οργισμένος. Είδα έναν άνθρωπο γελαστό και πράο, γνώστη του μάταιου της οργής και της βίας, που έδινε μάχες διάφανες, ψύχραιμες και με γαλήνευε απίστευτα.

Ακόμα, όποτε τον σκεφτώ, έχω μια γαλήνια αίσθηση, σαν ότι είμαι μέσα στην ακύμαντη Οκτωβριάτικη θάλασσα, μεσημέρι, εκεί στην ήσυχη παραλία της Ιερισσού, εμπρός από την ταβέρνα κι ο Τόλης με περιμένει στο τραπεζάκι κι έχει το χαμόγελο της αυταπάρνησης στα χείλη.

Γιάννης Μακριδάκης

Πηγή: Γνώρισα έναν “εγκληματία”. του Γιάννη Μακριδάκη - RAMNOUSIA 

Αν αυτά που ζούμε, δεν Είναι Δικτατορία, τότε τη είναι μάτια μου!.......

Ξέχνα τον Κάφκα. Ο Γιόζεφ Κ. είσαι εσύ και η Δίκη σου έχει ξεκινήσει.

Θα έρθουμε από το σπίτι σου να σε πάρουμε, χωρίς καν να σου απαγγείλουμε κατηγορίες. Δεν τις χρειάζεσαι.

Αφού είσαι ένοχος, το είπαν στις ειδήσεις, είσαι ένοχος, το έγραψαν οι εφημερίδες, είσαι ένοχος, το διέταξε ο πρωθυπουργός, είσαι ένοχος, το λέει και η ΕΥΠ, είσαι ένοχος, το ξέρει η αστυνομία και η γειτόνισσα που προσπαθεί να διαφυλάξει την αθωότητα της, ότι...

πολυτιμότερο έχει.

Είσαι ένοχος, γιατί τολμάς να αντιτίθεσαι στα σχέδια ανάπτυξης και να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις, ότι τάχα κάποιοι διασπείρουν αρσενικό, στα χώματα και στα ύδατα.

Είσαι ένοχος, κύριε Παρατηρητή Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, και το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί παρακολουθούσαμε τα τηλεφωνήματα σου, διαβάζαμε τις συνεντεύξεις σου και καταχωρούσαμε τις αναρτήσεις σου.

Γι” αυτό καλύτερα να ετοιμαστείς. Να βγάλεις τις πιτζάμες σου, να φιλήσεις τα παιδιά σου και πρόσεχε να τα κρατήσεις όσο περισσότερο μπορείς στην αγκαλιά σου, γιατί όταν τα ξαναδείς, όταν θα μπορέσεις να τα αγκαλιάσεις  ξανά, θα έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Είσαι ένοχος, εσύ γιατρέ του Κόσμου, που τολμάς να αμφισβητείς την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, και να μιλάς για τη χώρα σου λες και είναι η Ουγκάντα. Ναρκωτικά δεν βρήκαμε στο ιατρείο σου, αλλά κατάλαβες πόσο ένοχος είσαι.

Είσαι ένοχος, εσύ συγγραφέα των ορέων, που διαλαλείς από τη Χιώτικη γιάφκα σου την ανάγκη να επιστρέψουμε σε πιο ήπιες μορφές αγροτικής εκμετάλλευσης και αποκηρύσσεις τον καταναλωτισμό. Πως νομίζεις, κακόμοιρε γραφιά, ότι χτίστηκαν οι αυτοκρατορίες; Με ήπια εκμετάλλευση και αυτοδιάθεση;

Είσαι ένοχος, εσύ διαδηλωτή, εσύ καταληψία, εσύ μαθητή, εσύ απεργέ, που συνεχίζεις να πιστεύεις ότι με τον αγώνα σου μπορείς να καταστρέφεις το όραμα μιας ελεύθερης οικονομίας, το όραμα ενός κόσμου όπου τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στην απόλυτη και ολοκληρωτική επικράτηση του 1%.

Είσαι ένοχος, εσύ φιλήσυχε και νομοταγή ανθρωπάκο, που νομίζεις ότι αυτή ακριβώς η απάθεια σου είναι τεκμήριο της αθωότητας σου. Γιατί χρωστάς λεφτά κι εσύ, χρωστάς αίμα. Τα βγάζεις πέρα και πληρώνεις τις δόσεις, αλλά σύντομα θα αφήσεις ένα χρέος απλήρωτο, το περιμένουμε με αδημονία αυτό. Τότε θα έρθουμε από το σπίτι σου ή θα σε σταματήσουμε στο δρόμο, και θα πάρεις το δρόμο για το αυτόφωρο, γιατί θα χρωστάς λεφτά, γιατί θα χρωστάς αίμα, εσύ ο τέως νομοταγής και νυν φοροφυγάς.

Ξέχνα τον Ουίνστον Σμιθ του “1984”, ο Όργουελ ήταν ένας αφελής.

Δεν χρειάζεται να στήσουμε κάμερες για να παρακολουθούμε την κάθε σου κίνηση ούτε πρέπει να μαντεύουμε τι σκέφτεσαι. Μόνος σου έβαλες τις κάμερες στο σπίτι σου. Μόνος σου αγόρασες το έξυπνο τηλέφωνο για να σε ακούμε. Μόνος σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό, μας δείχνεις τι σκέφτεσαι.

Τα τραγούδια που ακούς στο youtube, τα μπλογκ και τα σάιτ που διαβάζεις, τα like που κάνεις και οι αναρτήσεις που αναδημοσιεύεις.

Ξέρουμε πότε κοιμάσαι και πότε ξυπνάς, τι τραγουδάς στο σπίτι και τι σου αρέσει να διαβάζεις. Ξέρουμε τις αγαπημένες σου ταινίες και τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Ξέρουμε τα πάντα για σένα και δεν χρειάστηκε να σε αναγκάσουμε να μας τα πεις.

Ξέχνα τον Γκάι Μόνταγκ που έκαιγε τα βιβλία στους “451 φαρενάιτ”. Ο Μπράντμπερι δεν πήγε πανεπιστήμιο, ήταν ένας αυτοδίδακτος ερασιτέχνης.

Δεν χρειάστηκε να κάψουμε τα βιβλία. Σε μάθαμε να διαβάζεις σκουπίδια, βιβλία γραμμένα όπως και οι σαπουνόπερες που βλέπεις. Αυτά προωθούσαμε, αυτά σου άρεσαν. Αυτά σου άρεσαν, αυτά εκδίδαμε. Βιβλία που σε κάνουν να ξεχνιέσαι ή σε κάνουν να ξεχνάς, καθώς δίπλα σου κάποιος φυλακίζεται, κάποιος δολοφονείται, κάποιος οδηγείται στην αυτοκτονία. Αλλά αυτός ο κάποιος δεν είναι εσύ, εσύ ταξιδεύεις με ένα βιβλίο.

Και σύντομα θα καις τα βιβλία μόνος σου, για να ζεσταθείς. Και στη φυλακή δε θα έχεις βιβλία για να ξεχνιέσαι. Στο δρόμο τα βιβλία θα τα σχίζεις για να γεμίσεις τα ρούχα σου, να μην κρυώνεις.

Δεν χρειάστηκε να κάψουμε τις εφημερίδες. Οι περισσότερες είναι δικές μας, τις πληρώνουμε για να εκδίδουν βιβλία-φαντάσματα και να γράφουν ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε.

Και αν δε σου φτάνουν αυτές έχεις και τα free press που σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικός, ωραίος, μοντέρνος, χίπστερ.

Τα ξέρεις αυτά, τα έμαθες τόσα χρόνια που αγόραζες περιοδικά ιλουστρασιόν, τόσο ιλουστρασιόν όσο θα ήθελες να είναι η ζωή σου, τριάντα χιλιάδες Κλικ πάνω από την πλέμπα όπου ανήκεις.

Ξέχνα τον Μπέρναρντ του “Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου”. Ο Χάξλει δεν ήξερε τίποτα από ψυχολογία των μαζών.

Δεν χρειάζεται η γονιδιακή αναβάθμιση για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τους τσιγγάνους, τους Πακιστανούς, τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους, τους Τούρκους και τους Κούρδους, τους Σύριους, τους Παλαιστίνιους, του Αφρικανούς και τους Κινέζους…

Δεν χρειάζεται να γίνεις πολίτης “Α” για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τις πόρνες, τους μετανάστες, τους άνεργους, τους τσιγγάνους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους ομοφυλόφιλους, τους πιο φτωχούς από εσένα.

Δεν χρειάζεσαι το “σόμα”, το μαγικό φάρμακο της ευτυχίας που διατίθεται δωρεάν, για να αφιονίζεσαι.

Έχεις τα αγχολυτικά σου, τα οποία αγοράζεις, έχεις την τηλεόραση, χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις ούτε μια μέρα, έχεις το ποδόσφαιρο, για να ζητωκραυγάζεις, έχεις τον τζόγο, για να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα γίνεις πλούσιος κι εσύ, όπως αυτοί που βλέπεις στην τηλεόραση, όπως αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια και επιδοτούνται από το κράτος, από τα λεφτά που δίνεις εσύ, για να συνεχίσουν να γλεντάνε πάνω από τον τάφο σου.

Ξέχνα τους Ελόι και του Μόρλοκς, της “Μηχανής του Χρόνου”. Ο Ουέλς πίστευε στους εξωγήινους.

Οι δουλοπάροικοι δεν είναι κρυμμένοι στα έγκατα της γης. Είναι δίπλα σου, κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Είναι δίπλα σου, πτώματα που ξεβράζονται στην αγαπημένη σου παραλία. Είναι δίπλα σου, τους κυνηγάς με τσεκούρια και μαχαίρια.

Οι δουλοπάροικοι είναι τα παιδιά σου. Δίχως σχολεία, δίχως περίθαλψη, δίχως δάση, δίχως πατρίδα, δίχως μέλλον.

Δουλοπάροικος είσαι κι εσύ. Να δουλεύεις χωρίς να ανταμοίβεσαι, να απολύεσαι χωρίς να αποζημιώνεσαι, να σου κάνουν έξωση επειδή σε απολύσανε, να σε κλείνουν φυλακή επειδή διαμαρτύρεσαι.

Όχι, μάτια μου, δεν είναι δικτατορία, δεν είναι χούντα.

Είναι καφκικός εφιάλτης, είναι οργουελικός ολοκληρωτισμός, είναι χαξλεϊκή δυστοπία, είναι ο “Πόλεμος των Κόσμων” και εσύ είσαι αναλώσιμος, είναι 451 βαθμοί φαρενάιτ όπου καίγεσαι αδιαμαρτύρητα.

Μόνος σου με δημιούργησες και συνεχίζεις να πιστεύεις σε εμένα, γιατί ξέρεις ότι εγώ είμαι η μόνη οδός, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Το ξέρεις ότι είσαι ένοχος, το ξέρεις ότι είσαι εν δυνάμει εγκληματίας, το ξέρεις ότι μια νύχτα θα έρθω για σένα, θα έρθω για το σπίτι σου, θα έρθω για το παιδί σου. Κανείς δε θα σε υπερασπιστεί, γιατί δεν πιστεύεις σε τίποτα πια και κανείς δεν πιστεύει σε σένα.

Τελείωσε η εποχή των οραμάτων και των ιδανικών, επικράτησα απόλυτα.

Είμαι η ΤΙΝΑ, μάτια μου, το τέλος της ιστορίας, το τέλος του ανθρώπου.

Το μόνο που επιτρέπεται να κάνεις εσύ, είναι να υποτάσσεσαι.

There Is No Alternative!

Μάτια μου…

 Από sanejoker μέσω Paganeli 

Spiegel: Φόβος και οργή στην Ελλάδα - Οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση

«Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΦΕΣΗ ΠΛΗΤΤΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ»

Η οικονομική ύφεση πλήττει ιδιαίτερα την μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποστηρίζεται σε έρευνα που δημοσιεύει στα γερμανικά η ηλεκτρονική έκδοση του Spiegel Online .
Στην έρευνα που έκαναν η Φραγκίσκα Μεγαλούδη και ο Στέλιος Παπαρδέλας αναφέρονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«Ηράκλειο 2013. Ο Γιώργος Κουτσογιάννης δεν έχει χρόνο για πολιτική. Είναι πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να σώσει την οικογενειακή του επιχείρηση. Το εμπορικό του κατάστημα βρίσκεται σε μια από τις παλαιότερες οδούς του Ηρακλείου, πρωτεύουσα της Κρήτης. Άδεια μαγαζιά και άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή δεν είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο για τον δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Και ο σαραντατριάχρονος πρέπει να δώσει τη δική του μάχη για να μην χρεοκοπήσει η επιχείρηση που κληρονόμησε από τον πατέρα του.
«Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίνησε το 2010», διηγείται ο Κουτσογιάννης. «Τότε ο τζίρος μειώθηκε κατά 90%. Σε ένα καλό μήνα το μαγαζί αποφέρει 500 ευρώ, ενώ έχει πάγια μηνιαία έξοδα 1300 ευρώ. Δεν έχω τη δυνατότητα πια να πληρώνω τις εισφορές στο ασφαλιστικό μου ταμείο και δεν τις πληρώνω». Με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά μετακόμισαν στο σπίτι της μητέρας του, ενώ έχουν μειώσει δραστικά τα έξοδα τους. Γάλα αγοράζουν μόνο σε προσφορά και δεν έχουν τη δυνατότητα για κάτι τόσο απλό, όπως ένα παγωτό για τα παιδιά. «Νιώθω», λέει, «σαν να γλίστρησε η ζωή μου μέσα από τα δάχτυλά μου».
Σαν τον Κουτσογιάννη είναι πολλοί, καθώς η οικονομική ύφεση διανύει τον έκτο χρόνο και η κρίση πλήττει τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Από το 2009, το εισόδημα έχει μειωθεί κατά 30% και ο αριθμός των φτωχών μέσα σε δύο χρόνια, απο το 2009 εως το 2011, αυξήθηκε κατα 200,000 αγγίζοντας τα 2,3 εκατομμύρια, σε ένα πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων. Το ένα τρίτο των ανθρώπων είναι άνεργοι.
Στην έρευνα τονίζεται πως αν κάποιος στην Ελλάδα θέλει να κατανοήσει τις αιτίες της σημερινής κρίσης, πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του 70. Το τέλος της επτάχρονης δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1974, καταγράφεται ως η πιο σημαντική ημερομηνία στη νεότερη ελληνική ιστορία. Τότε δημιουργήθηκαν νέες πολιτικές ελίτ που διεκδικούσαν σταθερή εκλογική βάση. Το κλειδί γι αυτό ήταν οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός.
Και συνεχίζει:
«Η πρώτη εκλεγμένη συντηρητική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή κρατικοποίησε τράπεζες, μέσα μεταφοράς και ναυπηγεία. Το αποτέλεσμα ήταν ένας δημόσιος τομέας στον οποίο έβρισκαν θέση οι κομματικοί φίλοι. Ο διάδοχος του Κ. Καραμανλή, ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου συνέχισε την πελατειακή πολιτική από το 1981, ενώ παράλληλα είχε υποσχεθεί και ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις.
Οι πολιτικοί μοίραζαν δώρα. «Παράλληλα υπήρχαν ήδη απο τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα πολλά προβλήματα: πληθωρισμός, δύο πετρελαϊκές κρίσεις, αποβιομηχάνιση. Οι οικονομικές ελίτ της χώρας στερέωσαν ένα σύστημα προβληματικό», λέει ο Ευστράτιος Τσοτσορός καθηγητής οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής μεταρρύθμισης στο Πάντειο πανεπιστήμιο. «Και το έκαναν αυτό εις βάρος της ανταγωνιστικότητας για να εξασφαλίσουν το προσωπικό τους όφελος».
Οι Έλληνες έγιναν πλουσιότεροι, αλλά αυτό είχε ελάχιστη σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας».
Όλα αυτά συνέβαιναν πολύ πριν την είσοδο στο ευρώ, που σηματοδοτεί και την υποτιθέμενη πτώση. Όταν εισήχθη το ενιαίο νόμισμα, το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος εκτοξεύτηκαν. Ο δανεισμός στη δεκαετία του ενενήντα αυξήθηκε κατά μέσο όρο 4% του ΑΕΠ φτάνοντας πλέον το 10%. Το ευρώ έφερε την ψευδαίσθηση της ευημερίας, αλλά οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ήταν στο πλαίσιο των αναποτελεσματικών πολιτικών που εφάρμοσαν οι πολιτικοί στη δεκαετία του εβδομήντα. Παρόλα αυτά η ανάπτυξη στην Ελλάδα είχε θεωρηθεί θετική. «Οι οικονομικές προοπτικές στην Ελλάδα φαίνονται καλές», έγραφαν οι Times το 2007.
Οικονομολόγοι και αναλυτές αισιοδοξούσαν ότι η Ελλάδα θα διατηρήσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 2000 και όταν ξεκίνησε η κρίση, άρχισε και η κριτική για τον δήθεν πολυτελή τρόπο διαβίωσης των Ελλήνων.
«Ο φόβος και η οργή του κόσμου πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση» τονίζεται στην έρευνα.
Το πρωτότυπο δημοσιεύτηκε στα γερμανικά στο Spiegel Online με τον τίτλο Der Verrat an Griechenlands Mittelschicht.
(AΠΕ-ΜΠΕ)

Η κόλαση είναι για τους άλλους…

Άρθρο της εφημερίδας "ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

Η κυβέρνηση παζαρεύει επίσπευση αποφάσεων από τους δανειστές - Οι εταίροι δεν βιάζονται και υπόσχονται σκληρή λιτότητα και δημοσιονομικη κατοχή ακόμη και μετά το μνημόνιο. Τυ Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο Αντώνης Σαμαράς υποτίθεται ότι πήγε στις Βρυξέλλες, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που ολοκληρώνεται σήμερα, Παρασκευή, για να διαπραγματευτεί χρόνο, όχι χρήμα. Αντί της πίστωσης χρόνου που εκλιπαρεί συνήθως, ζητά πύκνωσή του και επίσπευση αποφάσεων για την ελάφρυνση του χρέους και το χρηματοδοτικό κενό μέχρι το 2016. Δεν ξέρουμε τι ισχύει από όσα μεταδίδουν τα πρόθυμα «παπαγαλάκια» περί νευρικών τηλεφωνικών συνομιλιών με τη Λαγκάρντ και σκληρών παζαριών με τους Ευρωπαίους εταίρους. Το σίγουρο είναι ότι καθόλου δεν ίδρωσε τ’ αυτί των δανειστών. Κανείς δεν δείχνει να βιάζεται να πάρει αποφάσεις για την Ελλάδα. Όσο κι αν όλοι αναγνωρίζουν ότι η κατάσταση είναι οριακή, και οικονομικά και πολιτικά για την εκλεκτή τους κυβέρνηση.

Το χρονοδιάγραμμα Ρεν
Ο επίτροπος Όλι Ρεν έδωσε μια σαφέστατη εικόνα για το χαλαρό χρονοδιάγραμμα με το οποίο σκοπεύουν να πορευτούν οι εταίροι- δανειστές. Απαντώντας στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη (στη Διακοινοβουλευτική Συνδιάσκεψη για την Οικονομική Διακυβέρνηση της Ε.Ε.) όρισε τους σταθμούς. Πρώτον, η συζήτηση για το δημοσιονομικό κενό θα απασχολήσει το Eurogroup στα τέλη του έτους ή στις αρχές του επόμενου. Δεύτερον, το θέμα του χρηματοδοτικού κενού και της πρόσθετης χρηματοδότησης θα απασχολήσει τα ευρωπαϊκά όργανα κάποια στιγμή την άνοιξη, και αφού διαπιστωθεί από τη Eurostat ότι έχει επιτευχθεί το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα. Τρίτον, το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους και της βελτίωσής του, θα απασχολήσει τους δανειστές κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι, ήτοι μετά τις ευρωεκλογές και την ελληνική προεδρία. Και τέταρτον, η σκληρή επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας θα συνεχιστεί και μετά την όποια ελάφρυνση του χρέους, μέχρι να αποπληρωθεί το 75% των δανείων που έχει λάβει μέσω του μηχανισμού ESM.
Εν ολίγοις, ο Φινλανδός επίτροπος περιέγραψε, λοιπόν, με αρκετή ακρίβεια τους σταθμούς του δρόμου προς την κόλαση μέχρι τον Ιούνιο, για την οποία μίλησε ήδη ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. «Η κόλαση είναι οι άλλοι», έλεγε ο Σαρτρ, «η κόλαση είναι για τους άλλους», είναι η παράφραση που ταιριάζει στον κ. Στουρνάρα, μια και η εφιαλτική πορεία για την οποία προϊδεάζει αφορά τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και κονιορτοποιεί την κυβερνητική φιλολογία περί σθεναρής «αντίστασης» στα νέα μέτρα. Και δεν είναι μια κόλαση λίγων μηνών ή ετών, αλλά μια κόλαση διαρκείας, που υπερβαίνει όχι απλώς τον κύκλο ζωής του μνημονίου, αλλά τα όρια μιας ολόκληρης γενιάς.

Οι σταθμοί
Το… οδοιπορικό αυτό μέχρι τον Ιούνιο, πρακτικά, περιλαμβάνει τα εξής:
• Εντός του Νοεμβρίου έρχεται η τρόικα για να ολοκληρώσει την αξιολόγηση για την εκκρεμούσα δόση του 1 δισ. και ν’ ανοίξει καπάκι τον έλεγχο αξιολόγηση για την επόμενη δόση. Σ’ αυτό το παζάρι θα πρέπει να συμφωνηθούν ο προϋπολογισμός του 2014, άρα και το δημοσιονομικό κενό που η τρόικα το ανεβάζει στα 2 δισ. ευρώ και η κυβέρνηση το κατεβάζει στα 500 εκατ. και το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει «παλαιά» και «νέα» μέτρα, όσο κι αν τα εξορκίζει η κυβέρνηση.
• Τον Δεκέμβριο, και ενώ θα εκκρεμεί η ψήφιση του νέου προϋπολογισμού στη Βουλή, η τρόικα θα πρέπει να δώσει έκθεση από την οποία θα εξαρτηθεί αν θα εκταμιευτεί ή όχι η επόμενη εκκρεμούσα δόση του 2013, ύψους περίπου 4 δισ. από την οποία εξαρτάται αν και πώς «κλείνει» ο προϋπολογισμός του 2013. Χωρίς αυτά τα χρήματα ακόμη και η δημιουργική λογιστική του «πρωτογενούς πλεονάσματος» πάει χαμένη. Σ’ αυτή την εκκρεμότητα πρέπει να προστεθεί και ο γρίφος των δόσεων 3,6 δισ. που οφείλει το ΔΝΤ για το 2013, το οποίο ως γνωστόν απαιτεί «καθαρές λύσεις» για τη βιωσιμότητα του χρέους.
• Τον Απρίλιο, θεωρητικά, κι αφού έχει διαγνωσθεί η αξιοπιστία του πρωτογενούς πλεονάσματος, οι Ευρωπαίοι εταίροι υποτίθεται ότι θα ανοίξουν τη συζήτηση για το χρηματοδοτικό κενό μέχρι το 2016, ύψους τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ (άγνωστο αν θα καλυφθεί με νέο δάνειο ή άλλης μορφής χρηματοδότηση, βέβαιο ότι θα συνοδευτεί από νέο μνημόνιο) και για τη βιωσιμότητα του χρέους. Παρ’ ότι η τελική απόφαση γι’ αυτό αφήνεται για μετά τις ευρωεκλογές, κάποιας μορφής πολιτική εγγύηση πρέπει να δοθεί στο ΔΝΤ, ειδάλλως θα του είναι καταστατικά αδύνατο να εκταμιεύσει τις δόσεις που του αντιστοιχούν για το 2014 (8,9 δισ.). Αν όσο εκκρεμούν οι ευρωπαϊκές αποφάσεις το ΔΝΤ κηρύξει μια «στάση πληρωμών», η «σκληρά διαπραγματευόμενη» κυβέρνηση θα βρεθεί ενώπιον ενός πολλαπλάσιου κενού: όχι μόνο θα της λείπουν οι δανειακές δόσεις του ΔΝΤ, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αρχίσει να εξοφλεί τα δάνεια που έχει ήδη λάβει από το Ταμείο. Βάσει της δανειακής σύμβασης εντός του 2014 θα πρέπει να επιστρέψει στο ταμείο 7,8 δισ., όσα περίπου θα έπρεπε να λάβει απ’ αυτό. Επομένως, υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθεί με μια χρηματοδοτική τρύπα άνω των 16 δισ. ευρώ.
• Ο Μάιος είναι μήνας των ευρωεκλογών. Όλη η Ε.Ε. θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη χειρότερη πολιτική δοκιμασία από καταβολής της, με δεδομένη την τεράστια δυσφορία που διαχέεται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, είτε την ονομάσει κανείς ευρωσκεπτικισμό είτε όχι. Η πολιτική ανησυχία για την Ελλάδα είναι φυσικά πολλαπλάσια, κι αυτό εννοεί ο Μπαρόζο όταν λέει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην Ε.Ε. είναι πολιτικός όχι οικονομικός.

Και χωρίς το ΔΝΤ
Αν η Ε.Ε. και ιδιαίτερα η ελληνική κυβέρνηση αντέξει το εκλογικό σοκ του Μαΐου, πράγμα εξαιρετικά απίθανο, τότε από τον Ιούνιο και μετά ενδέχεται να ληφθεί κάποια απόφαση για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, που προς το παρόν αποκλείεται να περιλάβει ονομαστικό κούρεμα. Όλες οι ευρωπαϊκές συνιστώσες της τρόικας -Κομισιόν, ΕΚΤ, Eurogroup, Γερμανία, Βορειοευρωπαίοι- έχουν αποκλείσει κάτι τέτοιο, παρά τις επίμονες πιέσεις του ΔΝΤ. Το ΔΝΤ επείγεται, η γερμανική ηγεσία και οι σύμμαχοί της καθόλου, η προοπτική ενός διαζυγίου είναι ορατή, αλλά αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό για την Ελλάδα και τις λοιπές μνημονιακές χώρες.
Η απάντηση του Όλι Ρεν για συνέχιση της αυστηρής επιτήρησης των χωρών μέχρι να εξοφλήσουν το 75% των δανείων που έχουν λάβει βάσει της συνθήκης του ESM υπενθυμίζει απλώς ότι ο στενός κορσές της λιτότητας μπορεί να επιβληθεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και χωρίς μνημόνιο. Το δημοσιονομικό σύμφωνο που τις δεσμεύει είναι αρκετό για να διαιωνίσει την παραμονή στην κόλαση.

Η πολιτική απάτη του «όχι στα νέα μέτρα»Ο Α. Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γ. Στουρνάρας πήγαν με επίγνωση των αδιεξόδων που έχουν μπροστά τους στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που ολοκληρώνεται σήμερα στις Βρυξέλες. Προσπάθησαν να κρύψουν τις αγωνίες τους πίσω από μια ρητορική «αντίστασης» και από διαρροές για σκληρό παζάρι προκειμένου να μην απαιτήσει η τρόικα «νέα οριζόντια μέτρα». Το διατύπωσαν, μάλιστα, και ρητά στην προγραμματική συμφωνία 43 σημείων που έδωσαν στη δημοσιότητα την Τετάρτη, προβάλλοντάς το περίπου ως μανιφέστο απεγκλωβισμού από το μνημόνιο.
Οι εταίροι παρακολουθούν μάλλον με συγκατάβαση τις «αντιστασιακές» κορώνες των κυβερνητικών παραγόντων, αλλά είναι μάλλον βέβαιο ότι θα ζητήσουν εξηγήσεις γι’ αυτές από τον κ. Σαμαρά, μια και όσα εκπέμπει η τρόικα για πρόσθετα μέτρα θεωρούνται αυτονόητα, αφού πηγάζουν από μνημονιακές δεσμεύσεις στις οποίες η κυβέρνηση έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της.
Άλλωστε, τα κυβερνητικά στελέχη αποκαλύπτουν μόνα τους την πολιτική απάτη του «όχι στα νέα μέτρα» και των τρικ περί «στοχευμένων» και όχι «οριζόντιων» παρεμβάσεων.
Ο Γ. Στουρνάρας και ο Γ. Βρούτσης άνοιξαν θέμα ασφαλιστικού, με περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, κούρεμα του εφάπαξ, αύξηση ορίων ηλικίας για να αποτραπούν πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ο ενιαίος φόρος ακινήτων μονιμοποιεί καθεστώς αναγκαστικής «μερικής απαλλοτρίωσης» στην ακίνητη περιουσία, ενώ μόλις χθες ο υφυπουργός Εργασίας Β. Κεγκέρογλου χαρακτήρισε «ξεπερασμένους» τους ισχύοντες περιορισμούς στις ομαδικές απολύσεις, βάζοντας επίσημα στο τραπέζι την παλιά απαίτηση της τρόικας για πλήρη απελευθέρωσή τους. Τα νέα μέτρα είναι εδώ, είναι και οριζόντια και κάθετα και πλάγια και υπόσχονται να κάνουν τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας ακόμη πιο κόλαση.

Γ.Κ.

kalio. Μέτρααα !!!

Προκλητικότητα κυβερνητικών αξιωματούχων χωρίς όρια

Αναίδεια, θράσος, προκλητικότητα; Δυσκολεύεσαι να βρεις λέξη να χαρακτηρίσεις την συμπεριφορά κρατικών αξιωματούχων, που χρησιμοποιούν τα λεφτά του άγρια φορολογούμενου λαού μας για να καλύψουν .. ενδυματολογικές προτιμήσεις τους.

Σε λίγο θα μας ζητήσουν να τους πληρώνουμε και τα .. προφυλακτικά που χρησιμοποιούν.
Πώς διαφορετικά να σχολιάσεις το δημοσίευμα Κυριακάτικης εφημερίδας  -«Το Παρόν»- που μας λέει ότι το υπουργείο εξωτερικών «με σκοπό την κάλυψη εθιμοτυπικών αναγκών της ελληνικής προεδρίας του συμβουλίου της ΕΕ», έδωσε για την «προμήθεια γραβατών και φουλαριών»147.600 ευρώ!!!

Ούτε τσιφλίκι του πατέρα τους να ήταν τα λεφτά του ελληνικού λαού δεν θα τα διαχειριζόταν μ αυτό τον τρόπο!

Οπαδοί ΠΑΟΚ (χθες): "...έξω από τη Χαλκιδική, Χρυσοθήρες και Νεοναζί...”

...έσβησαν τη χορηγία της "Ελληνικός Χρυσός" από τις φανέλες των παικτών !!!

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ σε μια συμβολική κίνηση, θέλοντας να δείξουν την αντίθεσή τους στην κατασκευή μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές και στην χορηγία της “Ελληνικός Χρυσός” στην ομάδα τους,  στο 2ο σετ του αγώνα βόλεϊ της ομάδας τους με την Κηφισιά μπήκαν και κόλλησαν αυτοκόλλητα στις φανέλες των παικτών για να μην φαίνεται το λογότυπο της εταιρείας.

Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και το τέλος του αγώνα, οι παίκτες του ΠΑΟΚ έπαιζαν με σβησμένο χορηγό στη φανέλα. Στη συνέχεια οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ύψωσαν ένα πανό που έγραφε:  >>>

“Έξω από τον ΠΑΟΚ και τη Χαλκιδική οι Χρυσοθήρες και οι Νεοναζί” (Φωτογραφία από το paokmania.gr)

Η απόφαση της διοίκηση της τμήματος  βόλεϊ του ΠΑΟΚ να συμφωνήσει για χορηγία με την Ελληνικός Χρυσός έχει προκαλέσει κύμα αντιδράσεων στους οπαδούς, οι οποίοι νωρίτερα τον Αύγουστο με την πίεσή τους είχαν μπλοκάρει αντίστοιχη συμφωνία της Ελληνικός Χρυσός με το ποδοσφαιρικό τμήμα.