ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ "ΖΟΥΛΑ" ... Σβήνουν πρόστιμα 1,2 δισ. για λαθρεμπόριο πετρελαίου

Το κόλπο με τις «τριγωνικές» εισαγωγές καυσίμων
Του Κώστα Χαρδαβέλλα

Σάλο προκαλεί στις κοινοβουλευτικές ομάδες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τροπολογία των Στουρνάρα –
Βρούτση που κατατέθηκε την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή και θα συζητηθεί αύριο, σύμφωνα με την οποία:

Σβήνονται αναδρομικά πρόστιμα 1,2 δισ. ευρώ που έχουν επιβληθεί το 2010 και 2011 σε εταιρείες πετρελαιοειδών για τις λεγόμενες «τριγωνικές συναλλαγές για εισαγωγή πετρελαίου». Δηλαδή, αγοράζουμε πετρέλαιο π.χ. από την Ουκρανία και το φέρνουν στην Ελλάδα μέσω Κύπρου για να γλυτώσουν τους υψηλούς φόρους εισαγωγής ξένων προϊόντων στην Ελλάδα.

Το 2010 είχε ψηφιστεί νόμος που απαγόρευε αυτές τις «τριγωνικές συναλλαγές» μέσω «φορολογικών παραδείσων» του εξωτερικού καθώς είχε διαπιστωθεί ότι με τον τρόπο αυτό, εταιρείες εισαγωγών στην Ελλάδα καυσίμου αλλά και άλλων προϊόντων γλύτωναν την καταβολή μεγάλων ποσών για φόρους στο ελληνικό δημόσιο. Είχαμε δηλαδή να κάνουμε με ένα καλά στημένο σύστημα λαθρεμπορίας που ο νόμος του 2010 ήθελε να καταστρέψει.

Τώρα όμως, με την τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή σβήνονται τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί στις εισαγωγικές εταιρείες και στις εταιρείες πετρελαιοειδών στις οποίες έχουν επιβληθεί πρόστιμα συνολικής αξίας 1,2 δισ.

Πάντως οι αριθμοί που παρουσιάζει σήμερα το newsbomb.gr για την προστασία των πλουσίων φοροφυγάδων από το κράτος σοκάρουν. Όχι μόνο δεν τους κυνηγάνε οι κρατικές υπηρεσίες αλλά συχνά κάνουν και τα στραβά μάτια για να τους δώσουν το χρόνο να καλύψουν τις παρανομίες τους. Την ίδια ώρα νέοι φορονόμοι λιώνουν τον απλό πολίτη.

Τρία συγκεκριμένα παραδείγματα για την προστασία των «εχόντων»:

1ο: Την περίοδο 2009 – 2011, 54.246 Έλληνες έβγαλαν στο εξωτερικό 22 δισ. ευρώ. Εντοπίστηκαν από τους ελέγχους 436 «ύποπτες» υποθέσεις. Από αυτές έχουν ελεγχθεί μόνο δύο. Βεβαιώθηκαν και εισπράχθηκαν μόνο 5 εκατ. ευρώ.

2ο: 14.700 μεγαλοοφειλέτες χρωστάνε στο ελληνικό δημόσιο 37 δισ. ευρώ. Από αυτούς 4.025 έχουν συλληφθεί για χρέη 11,3 δισ. και έχουν εισπραχθεί μόνο 305 εκατομμύρια σε δύο χρόνια.

3ο: Πρόσφατη έρευνα του πανεπιστημίου του Σικάγου για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα αποκάλυψε ότι: το 2009 στην Ελλάδα δεν δηλώθηκαν έσοδα 28 δισ. ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν 11,2 δισ. ευρώ η ετήσια απώλεια σε φόρους. Οι νέοι φόροι μέσω των Μνημονίων 2010 – 2014 είναι 30 δισ. ευρώ. Δηλαδή, εάν είχαν δηλωθεί από τους φορολογούμενους όλα τα έσοδά τους μόνο το 2009 η Ελλάδα θα γλύτωνε από τους φόρους που επιβάλουν τα Μνημόνια.

Ποιους καλύπτουν, ποιοι τους καλύπτουν και πως λειτουργεί το σύστημα της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα με την προστασία των πολιτικών, θα αποκαλυφθούν απόψε το βράδυ στις 23:30 στην εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» στο Extra 3.

ΠΗΓΗ

Αυτά τα κρύβουν τα κανάλια των νταβατζήδων δημοσίων έργων!

Πάνος Καμμένος: Χάρισαν 3,144 δις € στους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ με τα χρήματα ΣΟΥ απο τις τράπεζες ΣΟΥ!

       

Το ταγκό κυβέρνησης - δανειστών

Η πρώτη βιάζεται, οι δεύτεροι ροκανίζουν τον χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές και… η πτώση είναι ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενη. 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

από την εφημερίδα " δρόμος της αριστεράς"

Όσο προχωρούν οι μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και το νέο έτος, που σηματοδοτεί και την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα, η κυβέρνηση φαίνεται να προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα: παρά τις κορώνες «αντίστασης», τις «μπηχτές» κατά της τρόικας και τα «όχι» στα νέα μέτρα, μέχρι και τον ερχόμενο Ιούνιο, ένα μήνα μετά τις ευρωεκλογές, θα πρέπει να «χορεύει» με τον ρυθμό που της επιβάλλουν οι δανειστές. Η εκκολαπτόμενη νέα γερμανική κυβέρνηση έχει καταστήσει σαφές ότι απόφαση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, άρα κάποιας μορφής ελάφρυνση, δεν πρόκειται να ληφθεί μέχρι τον Μάιο. Και το ίδιο πιστεύουν πολλές κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., που δεν θέλουν να «αναστατώσουν» με επιπλέον κόστη τους ήδη βεβαρημένους με λιτότητα ψηφοφόρους των ευρωεκλογών.
Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, που με κάθε ευκαιρία διαμηνύει στην τρόικα ότι δεν υπάρχει περιθώριο για νέα μέτρα, ταυτόχρονα δρομολογεί τη λήψη τους σε «συσκευασίες» αρεστές στους ελεγκτές και κατά το δυνατόν… αόρατες από τους ψηφοφόρους. Διαφημίζει, επίσης, το επίτευγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος και προαναγγέλλει μια αισθητή ανάπτυξη εντός του 2014. Γνωρίζει, όμως, πολύ καλά ότι αυτά δεν αίρουν το αδιέξοδο με το χρέος. Και σε συνέντευξή του στη Liberation προσδιόρισε με σχετική ακρίβεια πόσο βαθύ «κούρεμα» χρειάζεται για να υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα επιβίωσης του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής. «Ιδανικά, θα πρέπει οι πιστωτές μας, δηλαδή ουσιαστικά τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, να μας κάνουν δώρο το ήμισυ αυτού του χρέους. Ξέρουμε όμως ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει, δεν είναι ρεαλιστικό. Το ταγκό χορεύεται με δύο», είπε στη γαλλική εφημερίδα, αποδεχόμενος πλήρως τον βηματισμό που έχουν επιβάλει οι δανειστές.
Εν ολίγοις, η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί ένα αδιέξοδο τεσσάρων έως επτά μηνών. Το περισσότερο που μπορεί να περιμένει εντός του μήνα είναι η εκταμίευση της δόσης του 1 δισ. ευρώ στο Eurogroup της Δευτέρας ή το αργότερο μέχρι τη σύνοδο κορυφής (20/12), υπό τον όρο ότι θα κλείσει η εκκρεμότητα της συμφωνίας για τις αμυντικές βιομηχανίες. Η τέταρτη αξιολόγηση, από την οποία εξαρτάται μια δόση δανεισμού του 2013 περίπου 5 δισ., θα «γλιστρήσει» αθόρυβα προς το 2014, κι εφόσον η κυβέρνηση εξασφαλίσει ένα minimum συμφωνίας με την τρόικα για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και, κυρίως, για το δημοσιονομικό κενό του 2014, για την κάλυψη του οποίου ενδεχομένως θα χρειαστεί συμπληρωματικός προϋπολογισμός. Τον Ιανουάριο λήγουν ομόλογα ύψους 1,8 δισ. και υποθέτει κανείς ότι θα πληρωθούν εύκολα με τη δόση του 1 δισ. και με εκδόσεις εντόκων γραμματίων. Αλλά τι θα γίνει μέχρι τον Μάιο, οπότε έχουμε λήξεις ομολόγων ύψους 4,2 δισ. ευρώ; Τι θα γίνει μέχρι τον Αύγουστο, οπότε προστίθενται λήξεις άλλων 4 δισ.; Το υπουργείο Οικονομικών έχει προγραμματίσει και για το 2014 ένα υπερτροφικό πρόγραμμα εντόκων γραμματίων ύψους 40 δισ. ευρώ, διατυπώνει δειλά (διά του κ. Σταϊκούρα) και τη φιλοδοξία για έξοδο στις αγορές ομολόγων το δεύτερο εξάμηνο του 2014, αλλά αυτός ο σχεδιασμός θα μπορούσε να υπηρετηθεί μόνο από την πολυαναμενόμενη απόφαση για κάλυψη της βιωσιμότητας του χρέους και του χρηματοδοτικού κενού μέχρι το 2016, που όμως δεν αναμένεται πριν τον Ιούνιο.
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βομβαρδίζει την ελληνική κοινωνία με μέτρα που θα αδυνατεί να υλοποιήσει και φόρους που θα αδυνατεί να εισπράξει. Υπάρχει ένα τρομακτικό έλλειμμα συγχρονισμού μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης, όποιον χορό κι αν υποτίθεται ότι χορεύουν, ταγκό ή τσάμικο. Οι πρώτοι έχουν πολιτικούς λόγους να μη βιάζονται μέχρι τις ευρωεκλογές, η δεύτερη ακριβώς το αντίθετο. Σ’ αυτό το έλλειμμα συγχρονισμού μπορεί ανά πάσα στιγμή να «περδικλωθεί» η κυβέρνηση μέχρι τον Μάιο. Είτε από τον δικό της κακό βηματισμό, είτε από τρικλοποδιά των παρτενέρ της.

Π. Σκουρλέτης: Η κυβέρνηση υποκρίνεται πως διαπραγματεύεται μπροστά στην κοινωνική κατακραυγή

Συνέντευξη του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ στον Real FM

skourletis.jpg

Ο κ. Τσίπρας είναι στο Στρασβούργο και έχει αύριο το πρώτο του ραντεβού με τον ευρωπαίο επίτροπο τον κ. Όλι Ρεν, το γνωστό σε όλους μας «καλό κουράγιο Έλληνες»..

Ναι και σήμερα έχει συνάντηση με τους δύο εισηγητές της ομάδας που έχει ορίσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο  για να ελέγξουν την τρόικα για το τι κάνει, πώς λειτουργεί στις τέσσερις χώρες που βρίσκονται στο μνημόνιο.

Έχει αρχίσει ήδη βεβαίως τις εργασίες της αυτή η ευρωπαϊκή επιτροπή, γιατί είναι μέρος των Οικονομικών Υποθέσεων, αν δεν κάνω λάθος, του Ευρωκοινοβουλίου, χωρίς μέχρι στιγμής εντυπωσιακά αποτελέσματα, υπό την έννοια ότι πήγαν οι δύο ευρωπαίοι τροϊκανοί, ο Τόμσεν αρνήθηκε να παραστεί, και είπαν ότι φταίει η Ελλάδα ουσιαστικά που δεν εφάρμοσε σωστά τη συνταγή…

Δεν ξέρω τι θα βγάλει αυτή η έρευνα που διεξάγεται. Βλέπω όμως μια ευαισθησία την οποία δεν φαίνεται να την έχουμε εδώ. Και αναφέρομαι στο ότι εσείς γνωρίζετε ότι είχαμε προτείνει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την Οικονομία και ιδιαίτερα κάτω από ποιες συνθήκες μπήκε η Ελλάδα στο μνημόνιο. Αυτές τις ευαισθησίες δεν τις έχουν οι κυβερνώντες, παρότι το οφείλουν, το οφείλουν απέναντι σε όλους αυτούς οι οποίοι ζουν με τον τρόπο που ζουν και βλέπετε με πόσο δραματικό τρόπο έχουν βγει στην επιφάνεια τα προβλήματα της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας…

Από το Ευρωκοινοβούλιο καλή είναι η κίνηση που κάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι περιμένετε να βγει από κει, με την έννοια ότι το ευρωκοινοβούλιο είναι σάρκα από την σάρκα ουσιαστικά των ευρωπαϊκών μηχανισμών…..

Δεν είναι ακριβώς έτσι, με την έννοια ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει μια σχετική αυτονομία και κυρίως αποτυπώνει τους πραγματικούς πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Κομισιόν, η τρόικα, ενώ ασκούν πολιτική και μάλιστα πολιτική με την πλήρη έννοια του όρου δεν ελέγχονται, υπάρχει πρόβλημα δομικού δημοκρατικού ελλείμματος της λειτουργίας της Ευρώπης.

Στη συνάντηση με τον Όλι Ρεν τι θα πει ο κ. Τσίπρας; Ποιος είναι ο στόχος; Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, εσείς την ζητήσατε αυτή τη συνάντηση. Έτσι δεν είναι;…

Η συνάντηση που γίνεται με τον Όλι Ρεν, ο οποίος παίζει έναν σημαντικό ρόλο ούτως ή άλλως στα ευρωπαϊκά πράγματα, γίνεται ακριβώς για να του εκτεθούν όλα αυτά τα οποία έχουν να κάνουν με  την πλήρη, την καθολική αποτυχία του εφαρμοζόμενου προγράμματος. Θα μου πείτε, δεν τα ξέρει; Ενδεχομένως τα ξέρει και καλύτερα από εμάς. Αλλά νομίζω ότι οφείλει κάθε Έλληνας πολιτικός ηγέτης που βρίσκεται στο εξωτερικό και σέβεται τον ίδιο το λαό του να μιλάει με τη γλώσσα της αλήθειας.  Να του μιλήσει λοιπόν για την κοινωνική ισοπέδωση, για την οικονομική αποδιάρθρωση και βεβαίως, όπως λέγαμε και πριν, και για την ανθρωπιστική κρίση. 

Είναι πολύ καλή αυτή η πρωτοβουλία. Βεβαίως έχουμε δει σε διεθνή φόρα και σε διμερείς συναντήσεις του κ. Τσίπρα συνήθως να γίνονται δύο παράλληλοι μονόλογοι. Όπως και με τον κ. Σόιμπλε…

Ναι, αλλά θα πρέπει να συνηθίσουν να ακούν από τα πολιτικά πρόσωπα που έρχονται από την Ελλάδα να τους μιλάνε πρόσωπο με πρόσωπο ειλικρινά και να μην τους χαϊδεύουν τα αυτιά, όπως κάνει ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος. Θα πρέπει να συνηθίσουν ότι η Ελλάδα έχει τη δικιά της φωνή, τη φωνή της αξιοπρέπειας. Δεν μπορεί η Ελλάδα να εκπροσωπείται με φωνές  απόλυτης υποταγής στις κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Έχετε πει πολλές φορές κατά το παρελθόν, εννοώ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν γίνεται μια ουσιαστική διαπραγμάτευση, και το λέω γιατί σήμερα ξανάρχεται η τρόικα, αλλά ουσιαστικά γίνεται ένα θέατρο. Αν αυτό ίσχυε, δεν θα είχαν κλείσει, για παράδειγμα, τα μείζονα ζητήματα, των ΕΑΣ, των πλειστηριασμών, των ομαδικών απολύσεων, θα είχε δοθεί η δόση και θα είχε «αποκατασταθεί» η ηρεμία και όχι αυτή η αναταραχή που υπάρχει πάλι;

Πρόκειται για μια παράσταση με συγκεκριμένους ρόλους. Ο ρόλος της τρόικας είναι να ζητάει να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της ίδιας της κυβέρνησης και η κυβέρνηση η ίδια, επειδή βλέπει αφ΄ ενός ότι βρίσκεται μπροστά σε τρομακτικά αδιέξοδα, αλλά δεν αντέχει αυτή τη στιγμή και τη λαϊκή πίεση, την κοινωνική κατακραυγή υποκρίνεται πως διαπραγματεύεται…

Ναι, αλλά αν τελικά παραταθεί μονομερώς για έναν ακόμα χρόνο το θέμα της απαγόρευσης άρσης των πλειστηριασμών, σημαίνει ότι τελικά διαπραγματευόμαστε και δεν περνάει πάντα αυτό που θέλει η τρόικα…

Εγώ θα σας έλεγα ότι ειδικά για το θέμα των πλειστηριασμών, το οποίο δεν υπάρχει αυτολεξεί σε κανένα από τα χαρτιά που έχει υπογράψει η Ελλάδα, υπάρχει μια αναφορά συνολικά στα κόκκινα δάνεια, δεν υπάρχει αυτό καθαυτό το θέμα των πλειστηριασμών, υπάρχει μια αναφορά στο Μεσοπρόθεσμο που είχε ψηφιστεί.. Αυτό δεν θα έπρεπε να ήταν καν στο τραπέζι. Απορώ δηλαδή πώς έχει αυτή τη στιγμή το θράσος η κυβέρνηση να λέει πως διαπραγματεύεται τι; Το δικαίωμα  των πολιτών στην πρώτη κατοικία. Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι καν στο τραπέζι.

Αλλά από κει και έπειτα σας λέω το εξής. Πριν από λίγες μέρες ψηφίστηκε ένας προϋπολογισμός ο οποίος δεν έχει ενσωματώσει την τελική μορφή του φόρου για τα ακίνητα, άρα δηλαδή δεν ξέρουμε και τι έσοδα θα υπάρξουν από εκεί, έχει αφήσει σε συζήτηση με την τρόικα  το αν από 1/1 του νέου έτους θα επανέλθει ο ΦΠΑ στην εστίαση στο υψηλό ποσοστό του 23%, δεν έχει συζητηθεί το θέμα των αμυντικών συστημάτων, υπάρχει το θέμα των πλειστηριασμών και κυρίως πάνω απ΄ όλα δεν έχει ενσωματώσει το κόστος της κάλυψης του δημοσιονομικού κενού για την τρόικα είναι 2 δις, δηλαδή και νέα μέτρα. .. .. Γι αυτό σας λέω ότι πρόκειται περί κοροϊδίας και τραγωδίας ταυτόχρονα.

Το λέει η τρόικα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα το δεχτούμε…

Εγώ θα έλεγα να μην δεχτούμε να συνεχίζουμε σ΄ αυτό το δρόμο του μνημονίου. Μην μου το λέτε εμένα. Στην κυβέρνηση να το πείτε…

Να  μην συνεχίζουμε το δρόμο του μνημονίου αλλά και σε ποιο δρόμο να συνεχίζουμε; Γιατί αυτό και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα θέμα το οποίο σας διχάζει…

Ποιο; Το θέμα του μνημονίου;.. Δεν νομίζω…

Το θέμα του μνημονίου και το θέμα του ευρώ, το θέμα της δραχμής.. γιατί όλα αυτά είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας..

Δεν νομίζω. Δεν υπάρχει ούτε ένας από τα 34 χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που να μην λέει  με σαφήνεια ότι πρέπει να καταγγείλουμε και να εγκαταλείψουμε το δρόμο του μνημονίου…

.. Αλλά στο τι υπάρχει την επόμενη ημέρα, εκεί αρχίζει η διαφωνία. Γιατί εσείς λέτε, εννοώ η κεντρική πολιτική άποψη της ηγεσίας είναι ότι θα καταγγείλουμε το μνημόνιο, αλλά θα παραμείνουμε στο ευρώ, ο Λαφαζάνης λέει όχι, να πούμε την αλήθεια, να καταγγείλουμε το μνημόνιο και να γυρίσουμε στη δραχμή…

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται στον κόσμο, αξιολογείται από τον κόσμο από το πρόγραμμά του το οποίο είναι απόλυτα σαφές πάνω σ΄ αυτά τα ζητήματα.  Και τον Μάιο και τον Ιούνιο και σ΄όλο το μεσοδιάστημα που μας δόθηκε η δυνατότητα να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας νομίζω ότι ήμασταν εντελώς ξεκάθαροι και απέναντι στο μνημόνιο και απέναντι στο χρέος αλλά και στις αναγκαίες πια βαθιές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο επίπεδο της ελληνικής οικονομίας.

Για να σας ρωτάμε και να σας ξαναρωτάμε σημαίνει ότι πρώτον δεν είστε τόσο σαφείς όσο λέτε…

Γι αυτό έχω μια διαφορετική γνώμη….

Φυσικά, εννοείται.. Υπάρχει μια κεντρική άποψη λοιπόν η οποία είναι της ηγεσίας που κι αυτή δεν απαντά στο δια ταύτα, δηλαδή αν οι ευρωπαίοι δεν δεχτούν να διαπραγματευτούν με τους όρους που εσείς θέλετε, τι θα κάνετε; Έχω ακούσει, για παράδειγμα, τον κ. Μητρόπουλο εδώ στον Real Fm να λέει ότι μετά θα ζητήσουμε να αποφασίσει ο κόσμος. Θα του πούμε ότι διαπραγματευτήκαμε, δεν τα καταφέραμε, ελάτε να αποφασίσετε. Έχω ακούσει τον κ. Λαφαζάνη να λέει ότι ηυ έξοδος πια είναι και η μόνη λύση η δραχμή.. Τι απ΄ όλα αυτά ισχύει; Γιατί αυτά δεν είναι σαφή…

Επαναλαμβάνω και νομίζω ότι γι αυτά είμαι εξουσιοδοτημένος να μιλάω και όχι να σχολιάζω απόψεις μειοψηφικές, οι οποίες είναι γνωστό ότι υπάρχουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ,  είμαι εξουσιοδοτημένος να μιλάω για τη θέση μας και η θέση μας είναι καθαρή. Καταγγελία του μνημονίου, εγκατάλειψή του, προσπάθεια διαπραγμάτευσης του χρέους, αφού προηγουμένως επιδιώξουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους και την αποπληρωμή του υπολοίπου κατά τα πρότυπα της Γερμανίας του ΄53 με ρήτρα ανάπτυξης. Και δεν είναι τυχαίο να λέμε κατά τα πρότυπα της Γερμανίας του ΄53, να τους θυμίζουμε μια ιστορική υποχρέωση…

Εννοείτε κούρεμα.. Δεν εννοείτε αυτό που θα γίνει, για παράδειγμα τον Απρίλιο, μια επιμήκυνση με καλύτερα επιτόκια κ.λπ.

Όχι. Γιατί ξέρετε τι μας προτείνουν αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση; Γιατί η απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα που με καλείτε να απαντήσω τι θα γίνει εάν οι διαπραγματεύσεις οδηγήσουν σε αδιέξοδο ταυτόχρονα σημαίνει και τι θα κάνουμε μετά τη σημερινή συνολική αποτυχία. Διότι την απάντηση την έχει δώσει από μεριάς της η κυβέρνηση. Λέει, λοιπόν, πλήρης ισοπέδωση μέχρι να πάμε στον πάτο, μέχρι οι άνεργοι να διπλασιαστούν, μέχρι να κλείσουν όλες οι επιχειρήσεις. Δεν πηγαίνει έτσι λοιπόν. Απέναντι στη βεβαιότητα της καταστροφής, επιλέγουμε τον άλλο δρόμο που αποτελεί και την ελπίδα.

Είναι ελπίδα ή θα είναι πιο δύσκολος αλλά πιο ανεξάρτητος ενδεχομένως;…

Δύσκολο είναι σε κάθε περίπτωση, αλλά αξίζει να τον δοκιμάσουμε και κυρίως όταν έχουμε πια αυτή την εμπειρία των τρεισήμισι ετών και ομολογείται και από την άλλη πλευρά ότι έχει αποτύχει αυτή η συνταγή, εμείς νομίζω ότι δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια.

Εθνικές εκλογές βλέπετε στο διάμεσο ή θα γίνουν οι ευρωεκλογές αι όπως λέτε η νύχτα των ευρωεκλογών θα είναι πρόκριμα για τις πολιτικές εξελίξεις;….

Καταληκτική ημερομηνία γι αυτή την κυβέρνηση, από εκεί και πέρα  δεν πάει άλλο, είναι η ημέρα των ευρωεκλογών. Μετά το αποτέλεσμα που θα υπάρξει νομίζω ότι δεν θα μπορεί να σταθεί την επόμενη ημέρα. Το αν θα υπάρξουν προηγούμενα πολιτικές εξελίξεις που θα οδηγήσουν σε εκλογές, ενδεχομένως να υπάρξουν. Η πραγματική ανάγκη υπάρχει.

Σήμερα ο κ. Μιχελάκης ανακοίνωσε ότι οι  αυτοδιοικητικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 18 και στις 25 Μαΐου του 2014 και με το υπάρχον σύστημα. Εσείς συμφωνείτε μ΄ αυτές τις ημερομηνίες;.. Γιατί διάβαζα ότι έχετε ενστάσεις σχετικά με την ημερομηνία των εκλογών….

Ναι.. Θεωρούμε ότι θα πρέπει να συμπέσουν με τις ευρωεκλογές η πρώτη εβδομάδα των δημοτικών εκλογών. Γιατί το άλλο πρόκειται για ένα φτηνό κόλπο το οποίο μπορεί να υποκρύπτει άλλου είδους σκοπιμότητες. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συμπέσουν. 

Όταν λέτε μπορεί να υποκρύπτει σκοπιμότητες τι εννοείτε;….

Προφανώς θα θέλει ένα αποτέλεσμα μια εβδομάδα πριν όπου με δεδομένο ότι στις δημοτικές εκλογές δεν κατέρχονται τα κόμματα αυτό καθαυτό με τα προγράμματά τους, κατεβαίνουν πρόσωπα τα οποία έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, δεν θα θέλει μια βδομάδα πριν να φανεί ένα πολιτικό μήνυμα ξεκάθαρο.

Αν φανεί την επόμενη Κυριακή, τι διαφορά κάνει; 

Πολύ μικρή… Γι αυτό σας λέω ότι πρόκειται για μια φτηνή προσπάθεια. Αλλά δεν παύει να είναι μια μικρή έστω διαφωνία,

Η ΙΤΑΛΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

ανάρτηση από "iskra"

(Τετ. 11/12/13 - 15:42)

ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*

Η κατάσταση στην Ιταλία σήμερα είναι αρκετά δύσκολη. Η οικονομική κρίση δεν κτυπά μόνο τα γνωστά κοινωνικά στρώματα τουκόσμου της μισθωτής εργασίας, των φτωχών εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αλλά φτωχοποιεί και τα μεσαία στρώματα της ιταλικής κοινωνίας. Μετά την Ελλάδα, τηρουμένων των αναλογιών και φυσικά των διαφορετικών οικονομικών μεγεθών, η Ιταλία βρίσκεται ίσως στη χειρότερη θέση.

Η ανεργία, το κτύπημα των εργασιακών σχέσεων, οι περικοπές κύρια στον ιδιωτικό τομέα των μισθών και ουσιαστικά η εξαθλίωση μεγάλης μερίδας της Ιταλικής κοινωνίας έχουν κάνει την κατάσταση εκρηκτική.

Σύμφωνα με την κρατική στατιστική υπηρεσία (ISTAT) της Ιταλίας πάνω από το 30% του πληθυσμού βρίσκεται σήμερα στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού. Ο αριθμός αυτός αυξάνει κατά πολύ όταν γίνεται αναφορά στις ηλικίες μεταξύ 18 και 24 χρονών. Είναι ποσοστά πολύ υψηλότερα σε σχέση με άλλες μεγάλες και ισχυρές χώρες της Ευρώπης.

Στην Ιταλία το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Αυτή η σκληρή πραγματικότητα για τον ιταλικό λαό έχει ως αποτέλεσμα σοβαρές στερήσεις σε βασικά υλικά αγαθά. Σύμφωνα δε με τα διεθνή πρότυπα έχουμε «μια κατάσταση αδυναμίας πληρωμής για ορισμένα αγαθά ή υπηρεσίες», όπως καθυστέρηση στην πληρωμή βασικών λογαριασμών τύπου: ενοίκιο σπιτιού, υποθήκης ή στεγαστικού δανείου, δόσεων ή ακόμα και λειτουργικών εξόδων αυτοκινήτου. Επίσης θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας ότι τα στοιχεία αυτά διαφοροποιούνται σημαντικά ανάλογα και με τη γεωγραφική περιοχή της χώρας κύρια στον νότο.

Μαζί με την οικονομική κρίση όμως στην Ιταλία έχουμε και μια βαθειά πολιτική κρίση.

Η προσπάθεια σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος προερχόμενη κύρια από τον πρόεδρο της Ιταλικής δημοκρατίας Τζ. Ναπολιτάνο με τρόπο πολλές φορές αντισυνταγματικό απέτυχε. Πολύ σύντομα στην Ιταλία θα έχουμε εκλογές ίσως και πριν από τις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο.

Το διπολικό σύστημα και τα αγγλοσαξονικά πρότυπα παρά τις τεράστιες προσπάθειες που γίνονται από όλες τις πλευρές των κυρίαρχων οικονομικών κέντρων δεν τα καταφέρνει να προωθήσει την κοινωνική γαλήνη, που απαιτούν κύρια κύκλοι έξω από την Ιταλική δημοκρατία, για να προωθηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η νεοφιλελεύθερη πολιτική Μερκελικού τύπου και την Ιταλία.

Η λαϊκή αγανάκτηση δεν μπορεί πλέον να εκπροσωπηθεί και απορροφηθεί από τα πολιτικά σχήματα που διαμορφώθηκαν τη δεκαετία του ενενήντα στην Ιταλία με τις συνεχείς μεταλλάξεις τουχριστιανοδημοκρατικού και κύρια του κομμουνιστικού κόμματος.

Στη δεξιά ο μπερλουσκονισμός παρόλο του ότι δεν ηττήθηκε εκλογικά μετά τη δικαστική καταδίκη του Σ. Μπερλουσκόνι διασπάστηκε και διαμορφώθηκαν διαφορετικά πολιτικά υποκείμενα που κάνουν αναφορά στην κεντροδεξιά. Η Λέγκα του Βορρά με τον κραταιό πάλαι ποτέ Ουμπέρτο Μπόσσι συρρικνώνεται συνεχώς .

Στο χώρο της κεντροαριστεράς, δηλαδή του Δημοκρατικού κόμματος, οι μεταλλάξεις συνεχίζονται μετά δε και την άνοδο στην κομματική ιεραρχία του Μ. Ρένζι το κόμμα αυτό αφήνει πίσω του κάθε σχέση με την αριστερή ταξική διαφορετικότητα.

Το «δράμα» αυτού του κόμματος είναι ότι προσπαθεί να στηρίξει πολιτικές επιλογές που είναι ξένες προς την παραδοσιακή αριστερά και την κομμουνιστική παράδοση της εκλογική του βάσης. Η πολιτική αντίφαση της λαϊκής κομματικής βάσης από τη μια και της σοσιαλδημοκρατικοποιημένης κομματικής νομενκλατούρας από την άλλη, γίνεται έντονη, ειδικά σ΄ αυτή την πολιτική ιστορική φάση που περνά η Ιταλική δημοκρατία.

Στην ουσία το Δ.Κ. με τη στήριξη στον πρωθυπουργό Ενρ..Λέττα και την «κεντροαριστεροδεξιά»κυβέρνησή του καταγράφεται ως η κύρια δύναμη που αποδέχεται σχεδόν όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που προέρχονται από την Ε.Ε. και τα Μερκελικά επιτελεία. Δείγμα της βαθιάς πολιτικής κρίσης που περνά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς αυτή την περίοδο εντείνονται οι προσπάθειες για την ανασύνταξη όλων των δυνάμεών της. Στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Περούτζια της Ιταλίας μπήκαν επιτακτικά σημαντικά ζητήματα που αφορούν όχι μόνο την Ιταλική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, αλλά και θέματα που έχουν να κάνουν με την ίδια την επιβίωση της Ιταλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το θέμα της ενότητας και της κοινής δράσης όλων των πολιτικών υποκειμένων της Ιταλικής αριστεράς κυριάρχησε σ΄ αυτό το συνέδριο μαζί με την πολιτική συμμαχιών που εκ των πραγμάτων μπήκε λόγο και των αποτυχημένων επιλογών του πρόσφατου παρελθόντος πουοδήγησαν το κόμμα αυτό εκτός βουλής. Το μεγάλο ζητούμενο του συνεδρίου ήταν το πώς η ριζοσπαστική κομμουνιστική αριστερά θα καταφέρει την λαϊκή αγανάκτηση να την μετατρέψει σε πολιτική πρόταση ανατροπής ενός πολιτικού συστήματος που έχει βασικές ευθύνες για την σημερινή οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα.

Το γεγονός, όμως, αυτής της περιόδου στην Ιταλία όπου και έγινε πλατιά αναφορά και στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης είναι ότι στη χώρα αυτή άρχισε ένας έντονος διάλογος για το κατά πόσο αυτές οι πολιτικές που εκπορεύονται από την Ε.Ε. μπορούν να εξυπηρετήσουν τον Ιταλικό λαό.

Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ανοίξει σε όλες τις δυνάμεις, της πολιτικής και κοινωνικής ιταλικής πραγματικότητας ένας διάλογος για την προοπτική αυτής της Ε.Ε. και αυτής της Ευρωζώνης. Από τη Λέγκα του Βορρά που έχει πάρει θέση ανοικτά ενάντια στο ευρώ, τις επανειλημμένες τοποθετήσεις του ίδιου του Σ. Μπερλουσκόνι υπέρ του εθνικού νομίσματος, μέχρι το κόμμα του Π. Γκρίλο που καθαρά ζητά την έξοδο της Ιταλίας από την Ευρωζώνη αλλά και ενός σημαντικού τμήματος στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, φυσικά με τελείως διαφορετική προσέγγιση από τον κλασσικό παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό των συντηρητικών κομμάτων, αυξάνουν οι φωνές διαμαρτυρίας ενάντια σ΄ αυτή την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, για παράδειγμα, μπήκε έντονα το ζήτημα της γερμανικής ιμπεριαλιστικής συμπεριφοράς προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κύρια του Νότου. Ο απερχόμενος γραμματέας Πάολο Φερρέρο καταδίκασε ανοικτά την Γερμανική στάση μέσα στην Ε.Ε και την ίδια την καπιταλιστική ολοκλήρωση που οδηγεί τον κόσμο της εργασίας σε εξαθλίωση.

Εξίσου σημαντικό όμως, είναι ότι το θέμα της Ε.Ε. και κυρίως της Ευρωζώνης γίνεται θέμα δυναμικών αντιπαραθέσεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και προπαντός στην ίδια την αστική τάξη της Ιταλίας που αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η μόνη κερδισμένη από αυτή την οικονομική ευρωπαϊκή πραγματικότητα είναι η Γερμανία.

Η πολιτική ρευστότητα στην Ιταλία είναι εμφανής σε όλους τους χώρους και πολύ σύντομα θα έχουμε πρωτόγνωρες εξελίξεις με απρόβλεπτες συνέπειες για όλη την Ευρώπη και την ίδια την Ιταλία.

*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

 

ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ

ανάρτηση από "iskra"

(Τρ. 10/12/13 - 12:45)

Του  ΜΑΛΟΥΧΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π.*

Πανικός έπεσε με την αποστροφή Λαφαζάνη περί ευρώ – νομίσματος γερμανικής φυλακής. Πανικός, που το μόνο που δείχνει είναι τελικά το εύστοχο μιας διατύπωσης την οποία οι περισσότεροι δεν τολμούν καν να ακούσουν.

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους επειδή, ακόμα και τώρα, παρά τις τραγικές συνθήκες, η υποκρισία περισσεύει.

Μέχρι και στην ίδια την κυβέρνηση είναι κοινή η πεποίθηση ότι το πρόγραμμα αυτό δεν βγαίνει και δεν οδηγεί πουθενά. Στο μέγαρο Μαξίμου βρίσκονται σήμερα κάποιοι που πρώτοι αντέδρασαν σε αυτή την πολιτική, για να την υπηρετήσουν στη συνέχειαπιο πιστά κι από εκείνους που την υπέγραψαν. Ακόμα και εκεί ξέρουν καλά ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη. Γιατί λοιπόν την ακολουθούν; Επειδή κρίνουν ότι η άλλη κατεύθυνση θα είναι άμεσα καταστροφική. Σημασία, εν προκειμένω, δεν έχει αν έχουν δίκιο ή άδικο. Σημασία έχει ότι δεν κάνουν ό,τι κάνουν θετικά, επειδή το επιλέγουν, επειδή το πιστεύουν, αλλά επειδή θεωρούν ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Φτάσαμε όμως ήδη στην καταστροφή και φως δεν υπάρχει, την ώρα που εκείνα που πριν από δύο χρόνια παρουσιάζονταν ως εφιάλτες, έχουν, με αυτή την πολιτική, εν τέλει ήδη συντελεστεί.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, πιστεύουν ότι γίνεται αλλιώς. Πώς; Με το να πας και να πάρεις πρωτοβουλίες για αλλαγή πλεύσης της γερμανικής και συνακόλουθης ευρωπαικής πολιτικής. Με το να πείσεις, ή, ακόμα περισσότερο, να “αναγκάσεις” τους Γερμανούς σε έναν άλλο δρόμο. Πρόκειται όμως για κάτι που δεν μπορεί να συμβεί. Είναι δεδομένο ότι η Γερμανία δεν θα αλλάξει πλεύση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανείς άλλος πρόκειται να αλλάξει την κατεύθυνση που έχει δώσει στη νέα Ευρώπη το Βερολίνο. Κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να το πετύχει ή πλανάται, ή παραπλανά. Ας ρωτήσουν, στο τέλος τέλος, και τον Σαμαρά: κι εκείνος τα ίδια περίπου έλεγε, ότι θα τους αλλάξει, ότι θα τους πείσει, ότι θα διαπραγματευθεί. Τους πήρε λιγότερο από μερικές ημέρες να του επιβάλλουν την πλήρη υποταγή στην πολιτική τους.

Το ευρώ είναι σχεδιασμένο για τις ανάγκες και τις δυνατότητες της γερμανικής υπερπλεονασματικής οικονομίας. Οσο κι αν ακόμα κάποιοι θέλουν να κοροιδεύουν τον εαυτό τους ότι δήθεν υπηρετεί την Ευρώπη, βλέπουν πια ότι υπηρετεί ένα σαφές και ξεκάθαρο εθνικό σχέδιο της Γερμανίας. Οι χώρες που δεν έχουν τις δυνατότητες της Γερμανίας είναι υποχρεωμένες να συμπιέζονται από αυτό, στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Και, κάθε μέρα που περνάει, το χάσμα διευρύνεται. Η Ελλάδα, η πιο δύσκολη περίπτωση, συμπιέζεται (σήμερα) περισσότερο από κάθε άλλη χώρα από ένα νόμισμα που δεν επιτρέπει καμία χρήση των εργαλείων νομισματικής πολιτικής και επιβάλλει όρους που δεν έχουν προυπάρξει σε άλλη τέτοια κλίμακα στην ιστορία. Γι αυτό και η μόνη χώρα που έχει ισχυροποιηθεί και μάλιστα δραματικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια είναι η Γερμανία, σε αντίθεση με όλες τις χώρες της κρίσης που βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, αλλά σε αντίθεση και με την ίδια την Ευρώπη ως σύνολο, που το μέλλον της αμφισβητείται πλέον όσο ποτέ.

Ολα αυτά, τα γνωρίζουν φυσικά οι πάντες στην Αθήνα. Δυστυχώς ή ευτυχώς αφελείς δεν υπάρχουν στο δημόσιο βίο. Απλώς, ο Λαφαζάνης τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Πολλοί βέβαια θεωρούν ότι το να μην βλέπεις την πραγματικότητα είναι πολιτική. Ε, δεν είναι. Αντίθετα, είναι η απόλυτη συνταγή καταστροφής που, δυστυχώς, όλο και πλησιάζει πιο κοντά. Και, πάντως, το να μη συζητάς, το να μη σχεδιάζεις, αλλά, αντίθετα, το να δαιμονοποποιείς ακόμα και τις λέξεις, όχι πολιτική δεν είναι, αλλά σκοταδισμός που δεν υπηρετεί, αλλά βλάπτει τη χώρα.

Σημείωση: Επειδή πολλοί επιμένουν, ακόμα και αυτές τις ώρες, να σκέπτονται με ποδοσφαιρικούς όρους και το μόνο που βλέπουν είναι όχι η ουσία και το επιχείρημα, αλλά το πώς θα κρεμάσουν εύκολες ταμπέλες, να σημειώσω εδώ ότι το να λες πώς έχει δίκιο ο Λαφαζάνης δεν σε καθιστά ταυτόχρονα και... μέλος της Αριστερής ή της όποιας άλλης πλατφόρμας. Αντε, ας ξυπνήσουν επιτέλους...

*Πηγή: tovima.gr

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013.

 

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

«Η Ελλάδα παλεύει ενάντια σε ανεργία που βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ και βυθίζεται ολό και περισσότερο στον παραλυτικό αποπληθωρισμό» μετέδιδε χθες το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων... 

Την ίδια ώρα, ο Χάνες Σβόμποντα, πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, εξαπέλυε σφοδρή επίθεση στην Τρόικα για τη στάση της στην Αθήνα. Τα παραπάνω, μεταξύ πολλών άλλων αντίστοιχων, δίνουν μια πολύ πιο πραγματική εικόνα της χώρας από εκείνη που η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάζει, σε μία στιγμή που ανακύπτει και πάλι η απορία για το αν και πώς θα τα καταφέρει η Ελλάδα, η οποία, μέσα από την κρίση χρέους, που αντί να μειωθεί έχει μεγαλώσει, από καιρό ετεροκαθορίζεται πλήρως στο οικονομικό και συνεπώς και στο πολιτικό πεδίο. Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη εξουσία παρά το πώς...
θα κάνει εφαρμοστέες τις αποφάσεις της τρόικας – γιατί να τις ανασχέσει δεν μπορεί. Αυτό, είναι φυσικά γνωστό. Οπως επίσης είναι γνωστό και ότι η εσωτερική πολιτική διάρθρωση είναι πλέον ένα βομβαρδισμένο τοπίο, ή, καλύτερα, μοιάζει με το κλουβί στο οποίο τα χαμστεράκια εργαστηρίου γυρνάνε γύρω γύρω στη ρόδα μέχρι οι ερευνητές να διαλέξουν το επόμενο από αυτά.
Η οικονομία, παρά την προπαγάνδα, πάει πολύ κακά: γι αυτό άλλωστε και οι προσδοκίες της κυβέρνησης να τελειώνει με την τρόικα κατέπεσαν προχθές στο γιουρογκρούπ, όπου πίσω από τα καλά λόγια υπόθηκε και η αλήθεια. 

Ταυτόχρονα, η κοινωνία έχει διχαστεί βαθιά ανάμεσα στους λίγους που μπορούν και στους πολλούς που δεν μπορούν να επιβιώσουν – τα σημάδια και, κυρίως, οι επιπτώσεις αυτού του διχασμού δεν έχουν ακόμα φανεί στην πλήρη τους έκταση.
Είναι όμως χαρακτηριστικό ένα γεγονός που διαφεύγει της προσοχής σε μεγάλο βαθμό ακριβώς λόγω της απελπισίας: το πόσο εύκολα η ελληνική κοινωνία αφομίωσε και ξέχασε τρεις πολιτικές δολοφονίες που έγιναν πριν από λίγο καιρό.
Επίσης, πολύ μεγάλο και οξύ είναι το ζήτημα της εσωτερικής ασφάλειας: συχνά πυκνά γίνεται φανερό ότι ζούμε πάνω σε ένα υπόκωφο υπόστρωμα εγκληματικότητας που βρίσκεται πια παντού, οπλισμένη και αδίστακτη. 

Επιπλέον, είδε κανείς επενδύσεις στην Ελλάδα; Α, ναι, είδαμε: η μία, ήταν των Κινέζων στον Πειραιά, την οποία τώρα, όπως και με τη ΔΕΠΑ, η Κομισιόν επιχειρεί να δυναμιτίσει, αφού οι βόρειες χώρες, τα λιμάνια τους και οι εταιρίες τους δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την εξέλιξη του Πειραιά ως κόμβο του κινεζικού εμπορίου στην Ευρώπη. Και καλούν τώρα την Ελλάδα να... δώσει εξηγήσεις! 
Η άλλη επένδυση ποια είναι; Είναι ότι ο Αστέρας της Βουλιαγμένης, έναντι του τιμήματος των 400 εκατομμυρίων ευρώ, περνάει στα χέρια τούρκων και άλλων προερχόμενων από ισλαμικές χώρες επενδυτών.  Η επένδυση ανακοινώθηκε την ίδια ημέρα που ο Τούρκος πρωθυπουργός διάλεξε για να πει ότι κατά την Τουρκία η Θράκη περιλαμβάνει και την Κομοτηνή και τη... Θεσσαλονίκη! Αλλά τι σημασία έχει;

Με όλα αυτά (και μείνανε πολλά και ουσιώδη έξω όπως λ.χ. το δημογραφικό, εξ αιτίας του οποίου προχθές οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ορθώς έγραφαν προχθές ότι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα δεν θα είναι πια βιώσιμο κράτος) η χώρα βρίσκεται σε τροχιά πλήρους και πολυεπίπεδης αποσύνθεσης. 
Ζούμε την αρχή ενός ιστορικού τέλους, την είσοδο μίας νέας εποχής, που ξεπερνά κατά πολύ την οικονομική κρίση και το χρέος. Ζούμε ήδη τη διεργασία αποσύνθεσης αυτού του τόπου. Ας το αντιληφθούμε κι ας αφήσουμε στην άκρη την προπαγάνδα και τα ψέμματα. 
Ο γκρεμός είναι μπροστά. Το τελευταίο που βοηθά, είναι να κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας. 

ΤΟ ΒΗΜΑ

Η μεγάλη απάτη της λιτότητας

Από ΒΑΘΥ , Τετάρτη, 11 Δεκεμβρίου 2013 

Του Ρίτσαρντ Γουλφ

Το παρακάτω άρθρο του Αμερικανού μαρξιστή οικονομολόγου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» στις 4 Νοεμβρίου και η «Εφημερίδα των Συντακτών» το αναδημοσιεύει με την άδεια του συγγραφέα:

Οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις στη Βρετανία και στη Γερμανία το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία και στην Ιταλία. Το κάνουν, επίσης, ο Ομπάμα και οι Ρεπουμπλικανοί. Ολοι τους επιβάλλουν «προγράμματα λιτότητας» στις οικονομίες τους ως αναγκαίο μέτρο για να βγουν από την κρίση που τους έπληξε από το 2007. Οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι επιβάλλουν τώρα τη λιτότητα περισσότερο ως γιατροί, καθώς τα «επιθέματα σιναπόσπορου» έχουν κολλήσει για τα καλά στο δέρμα του ασθενούς.

Οι πολιτικές της λιτότητας παίρνουν ως δεδομένο ότι τα κύρια οικονομικά προβλήματα σήμερα είναι τα ελλείμματα των προϋπολογισμών, τα οποία αυξάνουν τα εθνικά χρέη. Οι πολιτικές αυτές επιλύουν τα παραπάνω προβλήματα με την περικοπή των κρατικών δαπανών και, δευτερευόντως, με περιορισμένες αυξήσεις φόρων. Με τη μείωση των δαπανών και την ταυτόχρονη αύξηση των εσόδων, όντως ελαττώνονται τα ελλείμματα και η ανάγκη για νέο δανεισμό.

Τα εθνικά χρέη αυξάνονται λιγότερο ή πέφτουν, αναλόγως του πόσο οι δαπάνες της κάθε κυβέρνησης μειώνονται και οι φόροι της αυξάνονται. Οι πολιτικές λιτότητας του Ομπάμα κατά τη διάρκεια του 2013 ξεκίνησαν από την 1η Ιανουαρίου, όταν και επέβαλε αύξηση φόρου στο ετήσιο εισόδημα όσων ξεπερνούσαν τα 113.700 δολάρια. Στη συνέχεια, την 1η Μαρτίου, βάσει συμφωνίας Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικανών, μειώθηκαν οι ομοσπονδιακές δαπάνες. Ετσι, το αμερικανικό έλλειμμα του 2013 θα «πέσει» δραστικά σε σχέση με το 2012.

Ο Ομπάμα, ως φαίνεται, θα επιβάλει περισσότερη λιτότητα: περικοπή της κοινωνικής ασφάλισης και των επιδομάτων του Συστήματος Υγείας (Medicare), προκειμένου να έρθει σε συμβιβασμό με τους Ρεπουμπλικανούς. Παρομοίως, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν τα προγράμματα λιτότητας. Ακόμα και η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση της Γαλλίας, επισήμως τοποθετημένη κατά της λιτότητας, έχει έναν νέο προϋπολογισμό με περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.

Τα συσσωρευμένα στοιχεία δείχνουν ότι αυτά τα προγράμματα λιτότητας συνήθως κάνουν την ύφεση χειρότερη. Γιατί, λοιπόν, αυτές οι πολιτικές παραμένουν οι αγαπημένες των περισσότερων καπιταλιστικών κυβερνήσεων;

Οταν οι καπιταλιστικές οικονομίες πέφτουν σε κρίση, οι περισσότεροι καπιταλιστές ζητούν –και οι κυβερνήσεις τους δίνουν– «διασώσεις» και οικονομικά κίνητρα. Ωστόσο, οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι αρνούνται να πληρώσουν νέους φόρους προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα κίνητρα και τα προγράμματα διάσωσης. Αντιθέτως, επιμένουν ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δανειστούν τα αναγκαία ποσά. Από το 2007, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις παντού δανείστηκαν μαζικά γι’ αυτά τα δαπανηρά προγράμματα. Ετσι, απέκτησαν μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς και τα εθνικά τους χρέη εκτοξεύτηκαν. Ο βαρύς δανεισμός έγινε μ’ αυτόν τον τρόπο η πρώτη προτιμώμενη πολιτική για να αντιμετωπιστεί η πρόσφατη συστημική κρίση. Και αυτή τους υπηρέτησε καλά.

Τα δάνεια που ελήφθησαν χρηματοδότησαν την κυβερνητική διάσωση των τραπεζών, άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και επιλεγμένων μεγάλων επιχειρήσεων. Ο δανεισμός έκανε εφικτές τις κρατικές δαπάνες για τα επιδόματα ανεργίας, τα κουπόνια σίτισης και άλλα αντισταθμιστικά οφέλη για τα δεινά που προκλήθηκαν από την κρίση. Μ’ αυτούς τους τρόπους, ο δανεισμός βοήθησε στη μείωση της κριτικής, της δυσαρέσκειας, της οργής και των αντισυστημικών τάσεων εκείνων που απολύθηκαν, που πετάχτηκαν έξω από τα σπίτια τους, που έχουν στερηθεί την εργασιακή ασφάλεια και τα επιδόματα. Ο κυβερνητικός δανεισμός είχε αυτά τα θετικά αποτελέσματα για τους καπιταλιστές, αφού τους γλίτωνε από το να πληρώσουν φόρους προκειμένου να πετύχουν ανάλογα αποτελέσματα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι χρησιμοποίησαν τα χρήματα που γλίτωσαν εμποδίζοντας την κυβέρνηση να τους φορολογήσει, με στόχο να συγκεντρωθούν τα τεράστια δάνεια που χρειάζονταν οι κυβερνήσεις. Οι άνθρωποι με μεσαία και χαμηλά εισοδήματα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ λίγα, εάν όχι καθόλου, στις κυβερνήσεις τους. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι στην πραγματικότητα υποκατέστησαν τα δάνεια προς την κυβέρνηση αντί να πληρώσουν περισσότερους φόρους. Γι’ αυτά τα δάνεια οι κυβερνήσεις πρέπει να πληρώσουν τόκους και τελικά να τα αποπληρώσουν.

Ο κυβερνητικός δανεισμός ανταμείβει πολύ όμορφα τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Ωστόσο, αυτή η όμορφη συμφωνία εγείρει ένα νέο πρόβλημα. Πού θα βρουν οι κυβερνήσεις χρηματοδότηση, πρώτον για να πληρώσουν τους τόκους για τα δάνεια και δεύτερον για να αποπληρώσουν τους δανειστές; Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι ανησυχούν ότι μπορεί ακόμα να κληθούν να φορολογηθούν για να παράσχουν αυτά τα ποσά. Είναι αποφασισμένοι να αποφύγουν τέτοιους φόρους – ακριβώς όπως απέφυγαν στην αρχή να φορολογηθούν για να πληρώσουν για τα κίνητρα και τα προγράμματα διάσωσης.

Ετσι, η λιτότητα αποτελεί και τη δεύτερη προτιμώμενη πολιτική των καπιταλιστών, έναν δεύτερο τρόπο για να αποφύγουν υψηλότερους φόρους, καθώς οι κυβερνήσεις πολεμούν τις οικονομικές κρίσεις. Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι προωθούν τη λιτότητα υποστηρίζοντας ότι τα σημερινά βασικά προβλήματα της οικονομίας δεν είναι η ανεργία, η απώλεια της εργασιακής ασφάλειας και των κατακτήσεων, οι κατασχέσεις σπιτιών και οι ανισότητες-ρεκόρ στο εισόδημα και στον πλούτο. Αντίθετα, λένε, τα κύρια προβλήματα είναι τα κυβερνητικά ελλείμματα και το αυξανόμενο δημόσιο χρέος. Αυτά είναι που πρέπει να περικοπούν.

Για να γίνει αυτό, η φορολόγηση πρέπει να γίνει με μέτρο ή καθόλου, προκειμένου, υποτίθεται, «να μην πληγεί η οικονομία». Ετσι, η βασική λύση είναι η περικοπή των κρατικών δαπανών για την απασχόληση, τα κοινωνικά επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες. Τα λεφτά που εξοικονομούνται απ’ αυτές τις περικοπές πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντίθετα για την πληρωμή τόκων πάνω στο δημόσιο χρέος και τη μείωσή του.

Ετσι, ο τρόπος για να αντιμετωπίσει ο καπιταλισμός τις κυκλικές του κρίσεις είναι μια αξιοσημείωτη κίνηση δύο βημάτων. Στο πρώτο βήμα, ο μαζικός δανεισμός χρηματοδοτεί τα κίνητρα και τα προγράμματα διάσωσης. Στο δεύτερο, η λιτότητα ξεπληρώνει τον δανεισμό.

Αυτή η διπλή κίνηση μετακυλίει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους των καπιταλιστικών κρίσεων στις πλάτες των πολιτών με μεσαίο και χαμηλό εισόδημα. Η μετακύλιση αυτή υλοποιείται μέσω της υψηλότερης ανεργίας, των χαμηλότερων μισθών και των μειωμένων δημόσιων υπηρεσιών, που επιτυγχάνονται με τα προγράμματα λιτότητας. Υλοποιείται, επίσης, με τη συνεχή ελαχιστοποίηση της φορολογίας, κυρίως όσον αφορά τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους.

Με λίγες εξαιρέσεις, τα μείζονα πολιτικά κόμματα παντού έχουν επιβάλει αυτή τη διπλή κίνηση του καπιταλισμού. Μόνο όταν η μαζική αντίθεση από τους πολίτες μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος οργανώνεται επαρκώς, ώστε να απειλήσει τον ίδιο τον καπιταλισμό, οι καπιταλιστές ταλαντεύονται και διχογνωμούν ανάμεσα στον δανεισμό και τη λιτότητα. Ορισμένοι καπιταλιστές τότε συντονίζονται μ’ αυτή την «αντιπολίτευση» και υποστηρίζουν κάποια New Deals αντί της λιτότητας. Ακόμα και τότε όμως, μόλις περάσει η άμεση κρίση, οι καπιταλιστές επανέρχονται στις αγαπημένες τους πολιτικές του δανεισμού και της λιτότητας. Η ιστορία των ΗΠΑ από το 1929 μέχρι σήμερα διδάσκει αυτό το συμπέρασμα πολύ καλά.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν ότι το σύστημά τους είναι ασταθές. Ποτέ δεν έχουν κατορθώσει να εμποδίσουν τις κυκλικές κρίσεις. Αντίθετα, στηρίζονται σε πολιτικές «διαχείρισής» τους. Η κίνηση των δύο βημάτων συνήθως τους κάνει τη δουλειά. Οι κεϊνσιανοί προωθούν τον δανεισμό και στη συνέχεια, όταν ακολουθεί η λιτότητα, δείχνουν έκπληκτοι, ακόμα και οργισμένοι.

Οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι δεν θα έπρεπε να έχουν αποφύγει τη φορολόγηση στο πρώτο στάδιο, διότι οι ίδιοι συνέβαλαν στη δημιουργία της κρίσης. Πλούτισαν στο έπακρο στις δεκαετίες πριν απ’ αυτήν και έχουν κάλλιστα τη δυνατότητα να πληρώσουν για την υπέρβασή της. Εάν είχαν φορολογηθεί, ώστε να πληρώσουν για τις διασώσεις, δεν θα είχε υπάρξει η ανάγκη για δανεισμό ή επιβολή λιτότητας.

Η φορολόγηση των επιχειρήσεων και των πλουσίων θα είχε, επίσης, συνέπειες, αλλά θα είχε προκληθεί πολύ μικρότερο κοινωνικό κόστος, το οποίο θα καλούνταν να πληρώσουν εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.

Αλλά κάθε οργανωμένη αντιπολίτευση, αρκετά δυνατή για να επιβάλει στις επιχειρήσεις και τους πλούσιους να πληρώσουν για τις κρίσεις του καπιταλισμού, θα έθετε υπό αμφισβήτηση και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Βγαίνοντας από σχεδόν έξι χρόνια κρίσης, το ερώτημα «Δεν θα τα καταφέρναμε καλύτερα από τον καπιταλισμό;» τίθεται μετ’ επιτάσεως, απαιτώντας διάλογο, συζήτηση και δημοκρατικές αποφάσεις.

■ Επιμέλεια-μετάφραση: Τάσος Τσακίρογλου

Πηγή: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Μας δολοφονούν! Θα παραμείνουμε αδρανείς;

Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν έχουν μέτρο, δεν είναι σε θέση να διαπραγματευτούν και εξοντώνουν κυριολεκτικά το σύνολο του ελληνικού λαού. Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα είναι, χωρίς υπερβολή, ανατριχιαστικά.

Μας έφεραν τον Αρμαγεδδών στη ζωή μας, και το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι, ακόμη, θα μας ζητήσουν, στο άμεσο μέλλον, γιατί απέδειξαν προ πολλού ότι δίνουν εύκολα και συνεχώς υποσχέσεις, εν γνώσει τους ότι δεν θα είναι σε θέση να τις τηρήσουν, εφόσον η δουλικότητα, μπροστά στην τρόικα, είναι δεδομένη και αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου.

Φαντάζουν, λοιπόν, φαιδρά-ή και σκηνοθετημένα- τα επαναλαμβανόμενα τις τελευταίες ημέρες ως πρώτο θέμα από τα "γνωστά και μη εξαιρετέα κανάλια", ότι ... "η Κυβέρνηση έχει θυμώσει" ... ότι ... "τα σπάνε με την τρόικα" ... ότι ... "δεν πρόκειται να ληφθούν οριζόντια μέτρα" ... Και επειδή δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα τους, που πάντως δεν έχει σχέση με την οικονομική επιστήμη που εγώ διδάχθηκα, ερωτώ, αν η υφαρπαγή των καταθέσεων ανυποψίαστων πολιτών χαρακτηρίζεται ως μέτρο "οριζόντιο", "κάθετο" ή ΛΗΣΤΡΙΚΟ, που έτσι εγώ το κατατάσσω.


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, δεν πρέπει ούτε λεπτό πια να γίνει ανεκτή μια τόσο εγκληματική-εθνοδολοφονική πολιτική. Ούτε δευτερόλεπτο. Μας θεωρούν αναλώσιμη ύλη και μας αποτελειώνουν με μέθοδο και σύστημα, ενώ ταυτόχρονα μας πανικοβάλλουν στο άκουσμα της δραχμής. Αλλά, ας το σκεφθούμε: τι χειρότερο θα μπορούσε να μας φέρει η επάνοδος στη δραχμή; Για μας, τώρα που φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί, μόνο βελτίωση μπορεί να σημαίνει.....για την ευρωζώνη, όμως τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.

Μας θυσίασαν μια φορά, με την άρνηση να γίνει το κούρεμα όταν έπρεπε, και όταν θα μας ωφελούσε, για να μην επεκταθεί η κρίση, όπως δήλωσε με αδιανόητη κυνικότητα η κυρά Λαγκάρντ....να δεχθούμε και άλλη θυσία, τώρα; Να οριζοντιωθούμε και να χαθούμε για χάρη της Ευρωζώνης, η οποία μας διαλύει;;;


Να σκεφθούμε, ακόμη, τι άλλο μπορούν να μας ζητήσουν οι τραπεζίτες/δανειστές, όταν θα έχουν πάρει τα σπίτια, τους μισθούς και τις συντάξεις, τις καταθέσεις, το περιεχόμενο των τραπεζικών θυρίδων, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα δημόσια, αλλά φυσικά και τα ιδιωτικά κτίρια- μέσω των αμέτρητων φόρων επί των ακινήτων-, τον επίγειο και υπόγειο πλούτο, τα νησιά, δηλαδή ΟΛΑ.

ΟΛΑ;;; έ όχι, θα μείνει και κάτι ακόμη, και αντί να μας τρομάζει η σκέψη, να μας κάνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αντιδράσουμε στους δαίμονες που τρώνε τη ζωή μας. Τι άλλο;;; Μα, το επόμενο που θα απαιτήσουν θα είναι ανθρώπινα όργανα. Όχι δεν είναι επιστημονική φαντασία. Αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, που δεν διαθέτουν ανθρώπινα όρια.


Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πηγή: Μας δολοφονούν! Θα παραμείνουμε αδρανείς; - RAMNOUSIA