ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΣΤΗΣΤΕ ΓΕΦΥΡΕΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΣΧΑ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΤΣΟΥ*

Οι γέφυρες Αθήνας και Μόσχας έπρεπε να στηθούν από ... χτες κιόλας. Τώρα, άμεσα πρέπει να στηθούν, ούτε καν το Μάιο, οπότε αναμένεται ο Αλέξης Τσίπρας στη Μόσχα. Τώρα είναι χρόνος για διαπραγμάτευση, και στη Μόσχα την περιμένουν.

Από την πρώτη μέρα της ορκωμοσίας του ως πρωθυπουργού, ο Αλέξης Τσίπρας "ερρίφθη στο λάκκο με τα θηρία". Το περίφημο "Κολοσσαίο" μπορεί να βρίσκεται στη Ρώμη, τα νήματα όμως κινούν, σήμερα, όχι οι αυτοκράτορες της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρώμης, αλλά οι σύγχρονοι "κλώνοι" των Ούνων και των Βησιγότθων! Ολοι αυτοί που εγκληματούν κατά των απογόνων του Πλάτωνα, του Σωκράτη του Αριστοτέλη του Αριστοφάνη, του Σοφοκλή και καμώνονται ότι ξεμπέρδεψαν με μια φράση του τύπου: Ο ελληνικός πολιτισμός αποτελεί συστατικό στοιχείο του μεγάλου ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Οποίον όνειδος! Επί 45 μέρες γίναμε μάρτυρες ξετυλίγματος ενός κουβαριού της πλήρους "ευρωπαϊκής αλληλεγγύης" και της λειτουργίας των θεσμών σε μια κοινότητα "ελεύθερων ευρωπαϊκών κρατών"! Ο Ελληνας πρωθυπουργός αντιμετωπίζεται ως "μαθητούδι" που το παίρνει αγκαζέ ο καλός δάσκαλος για να το πάει στο γραφείο και να το συνετίσει. Ο "οινοδόχος" -τρομάρα του- αρχιλογιστής του πανευρωπαϊκού μπακάλικου που πουλάει γερμανικά προϊόντα χονδρικής στις λαϊκές αγορές του Νότου, κουνάει το δάκτυλο απειλητικά στον "ανόητο" υπουργό από την Ελλάδα, γιατί εκείνος δεν περιμένει υποτακτικά στην ουρά.
Ναι, έτσι ακριβώς εφαρμόζεται η "ισότιμη ευρωπαική αλληλεγγύη" την έζησε στο πετσί του και ένας "δικός τους", πολιτικά, ο Πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος αηδίασε τόσο πολύ από τη συμπεριφορά τους που "έλουσε" με ένα ποτήρι νερό τον Μπαρόζο (αλήθεια τον θυμάται κανείς σήμερα;), το περασμένο Φθινόπωρο. "Μόνο που δεν πιάστηκαν στα χέρια", εξιστορεί απόλυτα ενημερωμένη πηγή στη Μόσχα, εκεί όπου πρόσφατα βρέθηκε ο Κύπριος ηγέτης.

ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΤΗΛΕ-ΑΝΑΛΥΤΕΣ

Στην προσπάθεια κατατρομοκράτησης, όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά κυρίως της νέας κυβέρνησης και αποτροπής της από κάθε σκέψη να κινηθεί προς διακηρυγμένες ατραπούς μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, προς το συμφέρον της Ελλάδας, στο πεδίο της προπαγανδιστικής μάχης, κάνουν χρήση και του εγχώριου "πεζικού". Επ΄αυτού τα παραδείγματα πλείστα τόσα, όπως εκείνο του ανεκδιήγητου περιφερόμενου τηλεαναλυτή, αποτυχημένου εκδότη και προσφάτως ... ευρωβουλευτή, ο οποίος προειδοποιούσε να μην τολμήσει ο "Τσίπρας να σπεύσει να παντρευτεί τον Πούτιν". Ηταν μετά την τηλεφωνική επικοινωνία των δύο ανδρών. Μόνο που δεν ακούσαμε την ίδια προτροπή μετά το τηλεφώνημα ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Ομπάμα ...

Επειδή αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται ένας πρώτος κύκλος "στο λάκκο με τα λιοντάρια" και γίνεται συνείδηση και στους πιο άπιστους "Θωμάδες" της κυβέρνησης για το τι θα ακολουθήσει, στον Ελληνα πρωθυπουργό μένει να πάρει στις πλάτες του το φορτίο της προσπάθειας εφαρμογής κάποιων απλών θέσεων που έχει επικροτήσει η απόλυτη πλειοψηφία του κόμματός του και επιδοκίμασε όχι μόνο το 36,7%των ψηφοφόρων αλλά το 73% των πολιτών της χώρας, μετά τη δράση -κυρίως αντίδραση- της κυβέρνησης τις τρείς πρώτες μετεκλογικές βδομάδες.

Η ΜΟΣΧΑ ΞΕΡΕΙ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

Ο υπογράφων, με πλειάδα συμμετοχών σε ράδιο και τηλεοπτικές εκπομπές στα μεγαλύτερα ρωσικά δίκτυα, αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, πιστοποιεί την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στη ρωσική κοινή γνώμη: Η Ελλάδα αντιστέκεται, η Ελλάδα δεν σκύβει το κεφάλι. Η ίδια εικόνα έχει πλέον σχηματιστεί και τη ρωσική πολιτική ελίτ. Οπως έλεγε συνομιλητής μας, στο περιθώριο της επίσκεψης Αναστασιάδη, "στο φόντο της πολύμηνης κρίσης στην Ουκρανία οι μάσκες έπεσαν, και πλέον η Μόσχα μετρά τους φίλους της..." Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές σε αναζήτηση δυνατοτήτων άρσης των κυρώσεων από μια ομάδα 4-5 ευρωπαϊκών χωρών μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος.
Εκτός αυτού μέσα από το προπέτασμα του προπαγανδιστικού καπνού που εκτοξεύεται με μανιακή συχνότητα, διότι γρήγορα διαλύεται, λίγοι διαβλέπουν ότι από την 1/1/15 λειτουργεί σε πλήρη μορφή η νέα αγορά των 180 περίπου εκ. ανθρώπων, η Ευρωασιατική Ενωση, με προοπτική να φθάσει τα 250 εκ. στο επόμενο δίχρονο, με είσοδο σε αυτή αρκετών χωρών, μικρών και μεγαλύτερων, όπως η γείτων -εξ ανατολών- της Ελλάδας. Μια αγορά με δυνατότητα "πλήρους απορρόφησης των αγροτικών προϊόντων σας", τονίζει με νόημα ο συνομιλητής μας. Οπως πολύ λίγα γράφτηκαν για την ολοκλήρωση της διαδικασίας ίδρυσης και την ουσιαστική λειτουργία της νέας διεθνούς τράπεζας των χωρών BRICS.
Η μετάβαση από τη θέση για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, στην υλοποίησή της μπορεί να έχει ως πρώτο σταθμό την πολιτικά, πολιτισμικά, γεωπολιτικά κοντινή, Ρωσία. Η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης για πώληση ομολόγων του δημοσίου και συλλογή του αναγκαίου ποσού πληρωμής υποχρεώσεων του Μαρτίου, στη συνέχεια του Απριλίου και πάει λέγοντας, δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τον ευρύτερο στόχο. Αυτόν της εξόδου από το φαύλο κύκλο που έχουν βάλει τη χώρα οι ταγοί του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού με την πειθήνια υπακοή των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2010.
Στη Μόσχα δεν ζητά κανείς από την Αθήνα να φύγει από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, για να συνεργαστεί μαζί της. Είναι χαρακτηριστική η φράση του προέδρου Αναστασιάδη σε συνέντευξη τύπου στο ΤΑΣΣ: Εκτιμώ βαθιά την πολιτική σοφία του προέδρου Πούτιν, ο οποίος σεβόμενος τη θέση της Κύπρου ως μέλους της Ε.Ε. δεν ζήτησε ανταλλάγματα στη μεταξύ μας διαπραγμάτευση πέρα από αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες. Αποκαλυπτική φράση του Αναστασιάδη, όχι μόνο για το ποιόν του ρώσου ηγέτη όσο και -προφανώς του βγήκε ως μέτρο σύγκρισης- για την "ποιότητα" των διαπραγματεύσεων με τους ευρωπαίους εταίρους.

ΣΑΜΠΟΤΑΡΑΝ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟ 2010

Εν κατακλείδι, οι ρώσοι τώρα, και πάλι ανεπίσημα, ομολογούν ότι και το 2010 είχαν πρόθεση να συνδράμουν.
"Είχαμε κατά βάση συμφωνήσει, λέει κορυφαίο στέλεχος τεράστιου επενδυτικού ημικρατικού ομίλου, να αγοράσουμε δεκάδες τουριστικά ακίνητα, είχαν προγραμματιστεί τα χρήματα που ανέρχονταν στα δύο δις ευρώ, αλλά πριν ολοκληρωθεί το σχέδιο, ο τότε πρωθυπουργός σας, δεν θυμάμαι το ονομά του, ψηλός, αθλητικός με μουστάκι, φαλακρός, μας είπε ότι επενέβησαν κάποιες Επιτροπές από τις Βρυξέλλες και το θέμα κόλλησε! Πάνε τέσσερα χρόνια και ακόμα τίποτα ..."

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Ενέργεια, αγροτικά προϊόντα, τουρισμός και επενδύσεις στην ανάπτυξη τομέων που καταστράφηκαν την προηγούμενη 20ετία, είναι ένα αναπτυξιακό πακέτο που μπορεί να μπεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Αθήνας και της Μόσχας. Πότε; Για να μην φανεί σχήμα λόγου αν λέγαμε χτες, λέμε κυριολεκτικά αύριο, τώρα, ούτε καν το Μάιο. Τώρα είναι χρόνος για διαπραγμάτευση και στη Μόσχα την περιμένουν.
Στις 9 του Μάη όλοι οι λαοί της πρώην Σοβιετικής Ενωσης -με δάκρυα στα μάτια- τιμούν τη μέρα της ΝΙΚΗΣ. Της νίκης κατά του ναζισμού. Και δεν θα μπορέσει κανένα σταχτί κουτάβι όσο κι αν γαυγίζει, να την αμαυρώσει. Και θα είναι –τα 70χρονα την ΝΙΚΗΣ- ύψιστη τιμή για τον Αλέξη Τσίπρα να αγναντεύει από την εξέδρα την παρέλαση στην κόκκινη πλατεία... Ετσι όπως την καθιέρωσαν τα εκατομμύρια των απλών σοβιετικών ανθρώπων που ξεχύθηκαν αυθόρμητα, στην κόκκινη πλατεία τότε, στις 9 Μάη του 1945!

*Πηγή: «Σύγχρονη Ρωσία»

H ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

ΔΗΛΩΣΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

''Οι τελευταίες εξελίξεις μάς φέρνουν πολύ κοντά στην Κυβέρνηση.  

- Το αλαζονικό και υβριστικό ύφος του Σόιμπλε, που φαίνεται ότι βρίσκει σύμφωνη την μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών,

- Η απόφαση για τη δημιουργία Κοινοβουλευτικής Επιτροπής με στόχο την επιδίωξη της αποπληρωμής του κατοχικού δανείου και την διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία,

- Η δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης για την κατάσχεση της γερμανικής ιδιοκτησίας στην Ελλάδα σε περίπτωση που οι Γερμανοί αρνηθούν να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματά μας και

- Η υβριστική εκστρατεία του συνόλου των γερμανικών ΜΜΕ κατά της χώρας μας

είναι γεγονότα και πράξεις που μας φέρνουν σε μετωπική σύγκρουση με την ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, την Γερμανία, που θα θελήσει να μας οδηγήσει με όσα μέσα διαθέτει σε εθνική ασφυξία.

Δεν θα τα καταφέρει!

Με την προϋπόθεση βεβαίως, ότι η Κυβέρνηση δεν θα κάνει ούτε μισό βήμα πίσω και ότι η μεγάλη πλειοψηφία του Λαού μας θα σταθεί σταθερά στο πλευρό της.

Πρέπει όμως να έχουμε εμπιστοσύνη και στις δικές μας δυνατότητες, που μπορούν να υπερασπίσουν τα Δίκαια της Πατρίδας μας αλλά και να μας οδηγήσουν σε πλήρη ικανοποίηση των εθνικών μας συμφερόντων''.

Αθήνα, 12.3.2015

Μίκης Θεοδωράκης

*Πηγή: www.mikistheodorakis.gr

 

Κράτος που εκδίδει δικό του νόμισμα ποτέ δεν πτωχεύει αν...

Τρεις είναι οι θεμελιώδεις στόχοι, των οποίων την επίτευξη, ένα κυρίαρχο κράτος, πρέπει να επιδιώκει παντοιοτρόπως. Την πλήρη απασχόληση, την προστασία της αξίας του εθνικού νομίσματος και την παροχή αξιοπρεπών μισθών, συντάξεων και υγείας...

του ΣΠΥΡΟΥ ΣΤΑΛΙΑ*

Τα μέσα που έχει μια κυβέρνηση για να επιτύχει αυτούς τους στόχους είναι η φορολογία και οι δαπάνες του κράτους, ο δανεισμός και η αποπληρωμή των δανείων του και η έκδοση και κυκλοφορία νέου χρήματος καθώς και η απόσυρση του.

Άλλα μέσα δεν υπάρχουν, όποια μορφή και αν πάρει ένα καθεστώς, εκτός από τις χώρες τις ΕΕ, που τα μέσα είναι λιγότερα και...

κατά συνέπεια στόχοι και δημοκρατία συρρικνώνονται.

Ο τρόπος υλοποίησης των στόχων αυτών, με τα δεδομένα μέσα, αφορούν σε πολιτικές που τα κόμματα θα εισηγηθούν και ο Λαός θα αποφασίσει.

Εδώ τίθεται το ερώτημα. Μπορούμε με το ευρώ τους παραπάνω στόχους να τους ικανοποιήσουμε; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Και γιατί όχι;

Γιατί η αξία του ευρώ είναι αντίστροφη του επιπέδου απασχόλησης. Η πραγματική του αξία του ευρώ δεν στηρίζεται στην δαπάνη του για να παραχθεί πλούτος αλλά στον αποθησαυρισμό του, γιατί είναι σαν τον χρυσό. Ως προς την παραγωγή του ΑΕΠ, το ευρώ είναι ουδέτερο, δηλαδή δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση. Η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία. Είναι ξένο νόμισμα.

Ας πάμε να δούμε το ίδιο θέμα, δηλαδή την πλήρη απασχόληση, την διατήρηση της αξίας του νομίσματος και τους αξιοπρεπείς μισθούς,  έχοντας κατά νου ένα κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα.

Πως ένα τέτοιο κράτος λειτουργεί με τα παραπάνω μέσα. Ας αρχίσουμε με ένα απλό ορισμό με το τι είναι αυτό το εθνικό νόμισμα, το εθνικό χρήμα.

Το χρήμα είναι μια αφηρημένη αξία που την εκδίδει το κράτος. Γίνεται αποδεκτό αυτομάτως, όχι γιατί πίσω από αυτό κρύβεται  χρυσός ή άλλα πολύτιμα μέταλλα ή οτιδήποτε άλλο έχει αξία -τι μύθος και αυτός- αλλά γιατί απλά το κράτος σε αυτό εισπράττει φόρους και γενικά στις συναλλαγές του αυτό αποδέχεται ως νόμιμο χρήμα.  Έτσι γίνεται καθολικά αποδεκτό χωρίς άλλο μυστήριο! Η αξία του καθορίζεται από την δυνατότητα που έχει να απαιτεί δικαιώματα κάποιος επί της μελλοντικής παραγωγής. Η παραγωγή πραγματοποιείται ακριβώς επειδή το χρήμα έχει αυτή την εξωτερική αξία. Η αξία του χρήματος είναι τόσο πιο μεγάλη όσο η απασχόληση τείνει προς την πλήρη απασχόληση.

Ας αναλύσουμε λίγο τον παραπάνω ορισμό σε ορισμένα θέματα που τρόπον τίνα αποτελούν το Αλφαβητάριο του Εθνικού Νομίσματος ως προς τους στόχους του και τα μέσα. 

ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ  ΝΟΜΙΣΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΤΩΧΕΥΕΙ

Ένα κράτος πτωχεύει για τέσσερεις λόγους. Όταν ως νόμισμα έχει τον χρυσό ή το ευρώ άλλο ξένο νόμισμα, όταν έχει σταθερή ισοτιμία αναφερομένη σε ξένα νομίσματα ή χρυσό, όταν έχει εξωτερικό δανεισμό σε ξένα νομίσματα ή χρυσό ή ευρώ και όταν έχει εσωτερικό δανεισμό σε ξένα νομίσματα ή χρυσό ή ευρώ. Η Ελλάδα πτώχευσε το 1827, το 1832, το 1843, το 1893, το 1932, το 1945 και το 2010 και συνέτρεχαν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Με άλλα λόγια, όσες φόρες πτώχευσε δεν είχε δικό της νόμισμα.

Ήσαν σπάνιοι οι πόροι στην Ελλάδα για να γίνουν επενδύσεις ή σπάνιος ο χρυσός και το ευρώ; Το ξένο κεφάλαιο επενδύει εκεί όπου υπάρχει η υψηλότερη απόδοση. Τα υπόλοιπα τα αφήνει, και η φτώχεια, η πτώχευση και η υποταγή είναι το επακόλουθο. Απλά λοιπόν σπάνιο ήταν το χρήμα, όπως σήμερα το ευρώ, που δεν πραγματοποιούνται επενδύσεις και όχι σπάνιοι οι εθνικοί πόροι.

Ε, λοιπόν αν μια ανθρωπινή σύμβαση καταντά το χρήμα σπάνιο και τους  ανθρώπους και κράτη φτωχά, και αλλά πάμπλουτα και ισχυρά, ας φτιάξουμε μια άλλη σύμβαση που θα κάνει το χρήμα άφθονο και θα καλυτερεύσει την ζωή όλων μας. Τι το πιο απλό.

Ένα κράτος λοιπόν που εκδίδει το δικό του νόμισμα είναι αδιανόητο να πτωχεύσει. Πάντα μπορεί να δαπανά, να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις του, να αγοράζει οτιδήποτε του είναι αναγκαίο για να επιτύχει τους στόχους του.

Το χρήμα που δαπανά μια κυβέρνηση δεν προέρχεται από κάπου, δεν το παίρνει από  κάπου, δεν πέφτει από τον ουρανό, και δεν κοστίζει τίποτα να παραχθεί. Το χρήμα δημιουργείται στην εποχή μας από ένα κομπιούτερ, που κάποιος πληκτρολογεί αριθμούς. Δηλαδή θέλει το κράτος να πληρώσει έναν προμηθευτή του ή μισθούς και συντάξεις; Απλά πληκτρολογεί ένα ποσό στο λογαριασμό του δικαιούχου και το πράγμα τελείωσε. Δεν γίνονται ατέλειωτες συσκέψεις σε eurogroup για να βρεθεί το χρήμα. Ένα κράτος που εκδίδει το νόμισμα του ποτέ δεν πτωχεύει και δεν έχει κανένα περιορισμό στις δαπάνες του.  

ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ

Εφ’ όσον το κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα και δεν έχει κανένα περιορισμό ως προς τις δαπάνες του, τότε:

1. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης  ανάλογα με το ύψος της απασχόλησης. Αν υπάρχει ανεργία, τότε η Κυβέρνηση θα πρέπει να μείωση τους φόρους και να αυξήσει τις κρατικές δαπάνες με στόχο την πλήρη απασχόληση. Αν μετά  υπάρξει μεγάλη δαπάνη που υπονομεύει την αξία του νομίσματος (πληθωρισμός) η κυβέρνηση κάνει το αντίθετο, αυξάνει τους φόρους και μειώνει τις δαπάνες της.

2. Η Κυβέρνηση πρέπει να διατηρεί τα επιτόκια σε αυτό το ύψος που να καθιστούν τις επενδύσεις εφικτές. ‘Δανείζεται’ χρήματα από τους πολίτες μέσω ομολόγων ή αγοράζει τα ομόλογα δίνοντας χρήμα πίσω για να μπορεί να διατηρεί τα επιτόκια στο ύψος που κάνει ελκυστικές τις επενδύσεις.

3. Κάνοντας αυτά η Κυβέρνηση θα πρέπει να αδιαφορεί για το αν ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός όσο και αν είναι το έλλειμμα είναι υψηλό. Αν πάλι χρειαστεί να είναι πλεονασματικός αυτό πάλι μπορεί να το κάνει. Όλα γίνονται  σύμφωνα με την απασχόληση, την αξία του νομίσματος και τις ικανοποιητικές αμοιβές. Οι έννοιες ελλειμματικός ή πλεονασματικός προϋπολογισμός δεν είναι καλές ή κακές, απλά είναι καταστάσεις για την επίτευξη στόχων. Τι προκύπτει από τις παραπάνω προτάσεις;

Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΠΑΝΗΣΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕΤΑ, ΟΠΩΣ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ

Η πλήρης απασχόληση και η διατήρηση της αξίας του νομίσματος είναι θεμελιώδη προαπαιτούμενα για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών μιας χώρας. Τέτοια θέματα ποτέ δεν αφήνονται στην ‘ελεύθερη αγορά’.

Αφού το χρήμα είναι δημιούργημα του κράτους, το κράτος πρέπει το δημιούργημα του αυτό, το χρήμα, να το προστατεύει ως προς την αξία του, για λογαριασμό των πολιτών του.

Η φορολογία λοιπόν δεν είναι μέσο για να βρει το κράτος χρήμα για να το ξοδέψει μετά, όπως πολλοί αφελώς πιστεύουν, αφού το εκδίδει. Είναι μέσο για την προστασία της άξιας του νομίσματος. Με άλλα λόγια, μέσω της φορολογίας το κράτος, αποσύρει χρήμα  από την οικονομία για να διατηρήσει την αξία του νομίσματος,  για να προστατεύει την οικονομία από τον πληθωρισμό. Το χρήμα αυτό μετά το πετάει, το καταστρέφει.  Όταν η οικονομία θερμανθεί επιβάλλεται φορολογία για την προστασία της αξίας του νομίσματος. Όταν η οικονομία μπαίνει σε ύφεση η φορολογία μειώνεται και οι δαπάνες του κράτους αυξάνονται για την δημιουργία θέσεων εργασίας.

Οίκοθεν νοείται, ότι η φοροδιαφυγή σε ένα κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα, όπως και ο πληθωρισμός που πάντα έχει αιτία τους πολιτικούς εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, πρέπει να θεωρούνται εγκλήματα ειδεχθή, αφού αυτά υπονομεύουν την αξία του νομίσματος. Είναι εγκληματικές πράξεις εναντίον όλων.  

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΠΑΝΗΣΕΙ, OΠΩΣ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ

Πόσος καυγάς γίνεται με τα ομολόγα του Ελληνικού Δημοσίου, αν θα τα δεχτεί ο κύριος Ντράγκι ή δεν θα τα δεχτεί, ή πόσα θα δεχτεί, και ένας ολόκληρος λαός υποφέρει. Αν είναι δυνατόν. Στείλετε στο διάολο την ΕΚΤ να τελειώνουμε.

Σε μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα το κράτος πουλάει ομολόγα ή αλλιώς ‘δανείζεται’, πολύ άστοχη λέξη, για τον εξής απλό και σπουδαίο λόγο.

Αποσύρει χρήμα από την αγορά ή ρίχνει χρήμα στην αγορά, πουλώντας ομόλογα του ή αγοράζοντάς τα πίσω, για να διατηρεί τα επιτόκια σε ένα ορισμένο ύψος που θα ενθαρρύνουν τις επενδύσεις. Δεν είναι πράξη χρηματοδότησης του κράτους, αλλά πράξη προστασίας των επενδύσεων, μέσω του μηχανισμού στήριξης του επιτοκίου, σε ένα ορισμένο ύψος. Τελεία και παύλα.

Αυτό πολλοί το λένε ‘έλλειμμα’, όταν το κράτος πουλάει ομόλογα. Φυσικά είναι ογκώδες λάθος. Απλώς είναι μια οικιοθελής κατάθεση στο κράτος, σε ένα λογαριασμό αποταμιευτικό, που όταν λήξη, το κράτος δίνει πίσω τα λεφτά σου με τόκο.  Με άλλα λόγια, όταν ένα Ταμείο ας πούμε, ή ένας ιδιώτης, αγοράζει ένα ομόλογο του Κράτους παίρνει τα λεφτά του από ένα λογαριασμό της Τράπεζας που τα έχει και τα καταθέτει σε ένα άλλο λογαριασμό του Κράτους. Όταν λήξει το ομόλογο ή το ανανεώνει ή παίρνει πίσω τα χρήματα του με τόκο.

Όταν μια Τράπεζα έχει πολλές καταθέσεις λέμε πόσο ισχυρή είναι. Όταν ένα κράτος έχει πολλές καταθέσεις λέμε έχει ‘έλλειμμα’ και ‘χρεωστάει’. Αυτό λέγεται ψυχική τύφλωση ή παράκρουση ή και άγνοια. Πολλοί μάλιστα λένε ότι όσο πιο μεγάλο το έλλειμμα και μακροχρόνιο, θα βαρύνει τα παιδιά μας και εμείς θα έχουμε να πληρώσουμε πιο πολλούς φόρους. Αυτό ισχύει για το ευρώ, αλλά για ένα κράτος που εκδίδει το νόμισμα του αυτό ως επιχείρημα είναι γελοίο. Το ‘έλλειμμα’ του κράτους είναι ο πλούτος μας ή αποταμίευση μας.

Συνοψίζοντας, η φορολογία και ο ‘δανεισμός’ ή ‘έλλειμμα’ του κράτους δεν είναι πράξεις χρηματοδότησης του κράτους για να δαπανήσει αυτό μετά, αλλά πράξεις που αποσκοπούν στην πλήρη απασχόληση μέσω επενδύσεων, και στην προστασία της αξίας του νομίσματος. Πάντα προηγείται η δαπάνη της είσπραξης και όχι η είσπραξη της δαπάνης.

Η δαπάνη του κράτους για την πλήρη απασχόληση, ποτέ δεν περιορίζεται από την ικανότητα του να φορολογεί ή να δανείζεται όπως με το ευρώ.

ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΥΡΩ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΡΗΜΤΟΔΟΤΕΙΤΕ ΤΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ: OI ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΕΙΣ

Η ΕΕ και οι νεοφιλελεύθεροι μέσα από την απαράμιλλη σοφία τους, μας έχει διαμηνύσει ότι για να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, και η χώρα να έχει μια αυτοδύναμη ανάπτυξη, θα πρέπει η οικονομία της να αποταμιεύει για να χρηματοδοτεί τις επενδύσεις. Φυσικά αυτό είναι μια τεράστια ανοησία. Σε μια οικονομία που παράγει, η δαπάνη που γίνεται, θα πρέπει να ίση με τα συνολικά εισοδήματα της οικονομίας, έτσι ώστε ότι παράχτηκε να πουληθεί για να ξαναπαραχτεί. Αν κάποιος αποταμιεύσει πιο πολύ, δεν δαπανήσει, τότε κάποιος άλλος θα πρέπει να δαπανήσει παραπάνω, έτσι ώστε η οικονομία να παράξει πάλι το ίδιο. Αν αυτό δεν συμβεί το αποτέλεσμα θα είναι μείωση της παραγωγής και ανεργία.

Με άλλα λόγια η αποταμίευση δεν παράγει χρηματικά κεφάλαια για επενδύσεις, αντίθετα η αποταμίευση τα μειώνει με αποτέλεσμα την ανεργία και την μείωση της παραγωγής και την περαιτέρω μείωση των αποταμιεύσεων. Παράδοξο αλλά αληθές.

Σε αυτή την περίπτωση το κράτος θα πρέπει να έλθει και να καλύψει το κενό της δαπάνης στην κατανάλωση και την επένδυση και να αποκαταστήσει την πλήρη απασχόληση. Οι δαπάνες δεν έχουν κάποιο όριο σε ένα κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα.

Κατά συνέπεια το ποσό που αποταμιεύουμε εξαρτάται από το εισόδημα μας, και το εισόδημα μας από τις επενδύσεις που πραγματοποιούμε. Δηλαδή οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από τις επενδύσεις και το αντίθετο είναι λάθος. Στην ΕΕ ισχυρίζονται αυτό το αντίθετο.  

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι έχουμε δημιουργήσει ένα τέτοιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας που είναι πλήρως χρηματοδοτημένο.  Στο κάθε συνταξιούχο αντιστοιχεί ένα ικανό πόσο για την σύνταξη του και την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη. Ας υποθέσουμε επίσης ότι η συνολική δαπάνη στην οικονομία δεν είναι στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης και ακόμα η κυβέρνηση λαϊκίζει και έχει αφήσει τον πληθωρισμό να τραβάει προς τα πάνω. Ποιο νομίζετε θα είναι το αποτέλεσμα μια τέτοιας κατάστασης για το ‘εξασφαλισμένο’ σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας; Είναι απλό, σε λίγο καιρό θα καταρρεύσει λόγω πληθωρισμού, από την έλλειψη αγαθών στην αγορά.

Άρα το πρόβλημα των συντάξεων και της υγείας δεν έχει να κάνει με την χρηματοδότηση του, σε μια χώρα που εκδίδει το δικό της νόμισμα, ή πόσοι εργαζόμενοι, πόσους συνταξιούχους, μπορούν να τρέφουν από τους τρεχούμενους μισθούς τους και εργασία τους και άλλα τέτοια παλαβά που μας ζαλίζουν.

Έχει να κάνει με το κατά πόσο η οικονομία δουλεύει στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης με ελάχιστες πληθωριστικές πιέσεις. Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν, που επιλύεται πολιτικά, ανάλογα με τις επιλογές του Λαού, είναι πόσο από το ΑΕΠ θα προσφέρουμε στους απόμαχους της εργασίας με μορφή κατανάλωσης αγαθών και υγείας και οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος για μας και όχι η χρηματοδότηση, που είναι απλή πληκτρολόγηση αριθμών στους λογαριασμούς των δικαιούχων.

Σήμερα, με το ευρώ, κάνουν μελέτες για το πόσο θα πρέπει να μειωθούν και άλλο οι συντάξεις, για να έχουμε πιο πολύ χρήμα στο μέλλον, με λιγότερες απολαβές, για πιο πολλούς συνταξιούχους, ενώ ταυτόχρονα λόγω των επιπρόσθετων αποταμιεύσεων, το ΑΕΠ μειώνεται, η χώρα έχει αποαγροτοποιηθεί και αποβιομηχανοποιηθεί και τα έλλειμμα αυξάνονται. Τι είναι αυτά, ο ένας δουλεύει τον άλλον;

ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΑ ΣΤΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Ο πραγματικός πλούτος ενός έθνους συνίσταται από την παραγωγή που καταναλώνει, από τις εισαγωγές που καταναλώνει μείον τις εξαγωγές, που ως αγαθά καταναλώνονται από αλλά έθνη που τα εισάγουν. Με άλλα λόγια οι εισαγωγές ανεβάζουν το επίπεδο της ζωής μας, είναι όφελος, ενώ οι εξαγωγές είναι ένα πραγματικό κόστος, αφού είναι αγαθά που παράγουμε, αλλά δεν θα καταναλώσουμε.

Ακόμα το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών είναι όφελος με την έννοια ότι ένα πλήθος αγαθών εισέρχονται στη χώρα με αντάλλαγμα το εθνικό νόμισμα, που σημαίνει ότι η μεταφορά εθνικού νομίσματος σε ξένο κάτοχο, αποτελεί μελλοντική αξίωση δική του, επί της εθνικής παραγωγής. Όσο λοιπόν το νόμισμα είναι αποδεκτό, επιθυμεί κάποιος να το διακατέχει, το έλλειμμα δεν μπορεί να αποτελεί πρόβλημα! Όταν πάψουν να επιθυμούν να διακατέχουν το νόμισμα σου τότε δεν θα μπορείς να εισάγεις. Γιατί να πάψει ο υπόλοιπος κόσμος να επιθυμεί το νόμισμα σου; Δυο είναι οι αιτίες. Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος είναι ότι η οικονομία δεν δουλεύει στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης και ο δεύτερος είναι οι εσωτερικές πληθωριστικές πιέσεις. Και οι δυο καταμαρτυρούν πολιτική αδυναμία και λαϊκισμό.

Κατά συνέπεια σε μια μικρή ανοικτή οικονομία το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών είναι πάντα υποστηρίξιμο όταν η χώρα εκδίδει το δικό της νόμισμα, στοχεύει στην πλήρη απασχόληση και προστατεύει εσωτερικά την αξία του νομίσματος της. Ως προς την εξωτερική αξία του νομίσματος, με την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων σήμερα, το νόμισμα αφήνεται ελευθέρα να διακυμαίνεται.

Στην ΕΕ με την περισσή σοφία τους τα βλέπουν τα πράγματα ανάποδα. Μας επιβάλλουν μισθούς πείνας για να γίνουμε εξαγωγική χώρα χωρίς να μπορούμε λόγω μισθών μετά να εισάγουμε τίποτα. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι το εμπόριο είναι επωφελές όταν τα συναλλασσόμενα μέρη έχουν επιτύχει την πλήρη απασχόληση πριν τις εμπορικές πράξεις.  

Εδώ ολοκληρώθηκε το Αλφαβητάριο του Εθνικού Νομίσματος. Ίσως μπορεί να προστεθούν και άλλα ‘γράμματα’,  αλλά έχω την αίσθηση ότι και με αυτά μπορούμε να γράψουμε μια νέα Ιστορία για μας στο πλαίσιο μιας υγιούς Δημοκρατίας και ανθούσας Οικονομίας, κάτι που το ευρώ δεν μας το εξασφαλίζει.

*Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D και πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ.

ISKRA 

Η Γερμανία να πληρώσει στην Ελλάδα και τα ΑΕΠ που χάθηκαν κατά την Γερμανική Κατοχή

Το πρόβλημα του ελληνικού χρέους έχει εξελιχθεί σε μονομαχία μεταξύ του Βερολίνου και της Αθήνας, ενώ οι υπόλοιποι εταίροι σιωπούν. Η σιωπή τους αποκαλύπτει ποιός είναι το πραγματικό αφεντικό στην Ευρωζώνη...

του ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η πόλωση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας κατέληξε σε δημόσια λεκτική αντιπαράθεση, με τον υπουργό Οικονομικών της δεύτερης να προβαίνει σε προσβλητικές και απαξιωτικές αναφορές για τον Έλληνα ομόλογό του, πρωτοφανείς στα διεθνή διπλωματικά ειωθότα. Οι Γερμανοί κουνάνε το δάχτυλο στην Ελλάδα, κατηγορώντας την για...

αθέτηση συμφωνιών και απροθυμία προσαρμογής στις προϋποθέσεις της Ευρωζώνης.

Το 1940, όταν έγινε η Ιταλική επίθεση στην Ελλάδα, η χώρα μας είχε ξεπεράσει τα τραύματα της Μικρασιατικής Καταστροφής, είχε συνάψει ειρήνη με την Τουρκία, είχε αναδιοργανωθεί εσωτερικά, ενώ η οικονομία της ήταν υγιής και αναπτυσσόταν ραγδαία. Ο πληθυσμός αυξανόταν, η ηλικιακή πυραμίδα ήταν νεανική και υγιής. Η δημόσια διοίκηση και το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν εξαιρετικά, ενώ οι ένοπλες δυνάμεις ήταν ισχυρές και μάχιμες.

Υπήρχαν βεβαίως ανισότητες και κοινω­νικά προβλήματα, υπήρχε ιδεολογική πόλωση μεταξύ κομμουνιστών και αντικομμουνιστών, υπήρχε η δικτατορία του Μεταξά. Αλλά κάτω από την πολιτική επιφάνεια (από το «εποικοδόμημα», όπως λένε οι μαρξιστές), η κοινωνία είχε εξαιρετικούς δείκτες και η εξέλιξη προοιωνιζόταν λαμπρή.

Δέκα χρόνια μετά, συνεπεία της τετραετούς Γερμανικής Κατοχής, η Ελλάδα ήταν μία ολοκληρωτικά κατεστραμμένη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, καθημαγμένη από την πείνα, την δυστυχία και τον εμφύλιο πόλεμο. Οι τραγικές εμπειρίες της Κατοχής επρόκειτο να συνοδεύσουν τον Ελληνικό λαό τις επόμενες δεκαετίες, υπονομεύοντας την κοινωνική συνοχή και την πολιτική σταθερότητα.

Η Γερμανία, αντιθέτως, αμέσως μετά τον πόλεμο, αν και το ανατολικό της τμήμα αποσπάστηκε και έγινε σοβιετική αποικία, ανέκαμψε, διότι α. διαγράφηκαν τα τεράστια χρέη της από τους Συμμάχους, και β. καθώς της απαγορεύθηκε να έχει ένοπλες δυνάμεις και ετέθη υπό την αμερικανική αμυντική ομπρέλλα, απαλλάχθηκε από τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες.

Στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, η Γερμανία υποστηρίχθηκε ποικιλοτρόπως από τις ΗΠΑ αλλά και την Γαλλία, ενσωματώθηκε ως ιδρυτικό μέλος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και γενικά στην ευρωπαϊκή οικογένεια, οι αμαρτίες της ξεχάστηκαν και αναπτύχθηκε οικονομικά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Μόλις βρέθηκε η κατάλληλη διεθνής συγκυρία, που ήταν η διάλυση του Σοβιετικού Συνασπισμού, η Γερμανία επαναπροσάρτησε το ανατολικό της τμήμα και αποδύθηκε σε αγώνα οικονομικής επικράτησης στην Ευρώπη. Στην συνέχεια, χρησιμοποίησε το ενιαίο νόμισμα ως εργαλείο δημιουργίας οικονομικού ζωτικού χώρου και κυριαρχίας (με τον έλεγχο των πλεονασμάτων των κρατών της Ευρωζώνης). Το αποτέλεσμα ήταν πρωτοφανής πανευρωπαϊκή ύφεση και κοινωνική κρίση.

Ο Ελληνικός λαός δεν θυσιάστηκε σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους μαχόμενος εναντίον της Γερμανίας, για να καταστεί σήμερα γερμανική αποικία με οικονομικά μέσα. Το μνημόνιο που επέβαλε το Βερολίνο στην Ελλάδα έχει προκαλέσει την μεγαλύτερη κοινωνική αποδόμηση και ανθρωπιστική καταστροφή σε ειρηνική περίοδο.

Η ελληνική κυβέρνηση ούτε πρέπει να υποκύψει στον γερμανικό ηγεμονισμό όπως οι προηγούμενες, ούτε όμως να τον παρακάμψει. Η μόνη διέξοδος που έχει η Ελλάδα, είναι να θέσει τεκμηριωμένα στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων το ζήτημα της γερμανικής θηριωδίας κατά τον τελευταίο πόλεμο. Και να απαιτήσει να μετρηθεί, εκτός από το ανθρωπιστικό κόστος και τις υποδομές, και το ΑΕΠ που κατέστρεψαν οι γερμανικές ορδές και να μας καταβληθεί με τους τόκους, όσο μεγάλο κι αν είναι.

ΚΟΝΤΡΑ