ΚΥΡΙΑΚΗ 21/6/15
Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*
Το… μεθυσμένο ΔΝΤ και μια συγκέντρωση ανήμερα της επετείου του Βατερλό
Είναι τραγικό το ΔΝΤ, όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα, να επιβάλλει δραστική περικοπή των συντάξεων και δουλειά ως τα βαθιά γεράματα, όταν τα στελέχη του συνταξιοδοτούνται στα 51 τους χρόνια, με μηνιαίες απολαβές 100.000 δολαρίων!
Εάν το παραπάνω είχε ειπωθεί η γραφτεί στην Ελλάδα, οι εγχώριοι «νεοφιλελέδες» θα έκλιναν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «λαϊκισμός», 20 ώρες το 24ωρο. Μόνο που η πατρότητα του προαναφερθέντος σχολίου ανήκει στον Ντιν Μπέκερ, διευθυντή του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου Οικονομίας και Πολιτικής και συγγραφέα του διάσημου βιβλίου «Άνοδος και Πτώση της Οικονομίας της Φούσκας».
Αυτά τα ανέφερε ο Μπέκερ πριν από πέντε χρόνια περίπου. Ήταν φυσιολογικό – αν όχι αναπόφευκτο- να τα θυμηθούμε τούτες τις ημέρες, καθώς το θέμα των συντάξεων στην Ελλάδα κατέστη και πάλι «φλέγον». Δεν έχει καμία σημασία εάν τους σχετικούς ισχυρισμούς του ΔΝΤ τους κονιορτοποιούν ακόμη και οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ που συντάχθηκαν προ μνημονίων (γνωστό τι ακολούθησε στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα). Διότι, τελικά, αυτή είναι η «δουλειά» του ΔΝΤ: Να «παράγει δίκαιο», να παράγει μια δική του, ξεχωριστή πραγματικότητα, να παράγει δικούς του, καταρτισμένους «δημοσιογράφους». Να παράγει, βρε αδελφέ, συνεχώς και γενικώς…
Συνέχιζε, τότε, ο Μπέκερ: «Πενήντα χρόνια του ΔΝΤ πείθουν πως θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύονται οι κυβερνήσεις τους… μεθυσμένους στο δρόμο. Αυτοί είναι τουλάχιστον έντιμοι».
«Μεθυσμένοι»; Χμ …Ενδιαφέρουσα ημερολογιακή σύμπτωση: Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Τζέρι Ράις αμόλησε την ασύλληπτη αρλούμπα, ότι οι Έλληνες συνταξιοδοτούνται κατά μέσο όρο έξι χρόνια νωρίτερα από τους Γερμανούς, προσφάτως, ανήμερα των γενεθλίων της «Άμστελ» (11 Ιουνίου)…
«Μισός αιώνας αποτυχημένων συνταγών λιτότητας του ΔΝΤ σε δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου θα έπρεπε να έχει διδάξει την Ευρώπη πόσο ολέθρια είναι η αντίληψη ότι η λιτότητα οδηγεί στην ευημερία» τόνιζε, την ίδια περίπου εποχή, ο Μάικλ Χάτσον, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, παλιότερα οικονομολόγος της Wall Street.
Δεν παρασύρονται από λανθασμένες εκτιμήσεις οι χώρες που ακολουθούν τις συνταγές του ΔΝΤ, έγραφε – με αρκετή διεισδυτικότητα- το αμερικανικό περιοδικό Counter Punch. Και πρόσθετε: «Είναι πολιτική επιλογή, με στόχο την εξασθένιση του κρατικού τομέα, προς όφελος του ιδιωτικού και των κερδοσκόπων που ελπίζουν να αρπάξουν φθηνά τη δημόσια περιουσία».
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά με αφορμή την επιβεβαίωση – άλλη μια φορά- της φύσης του ΔΝΤ: Βλέπει μισθούς και συντάξεις και μοιάζει με λευκό καρχαρία που συναντά φώκια. Ας θυμηθούμε κάτι ακόμη: Πως τίποτε απ’ όσα συνέβησαν τα τελευταία πέντε χρόνια στην ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν ήταν εκτροπή από τα προδιαγεγραμμένα.
Δεν επωμίζονται λοιπόν την ευθύνη οι… απατηλοί «πολλαπλασιαστές», ασχέτως εάν το μέγεθος του ολέθρου και της βαρβαρότητας καθιστούν, ενίοτε, αναγκαία την επίκληση κάποιου «σφάλματος». Συμβαίνουν στους οικονομικούς και κοινωνικούς πολέμους, όπως περίπου και στους «κανονικούς»: Όταν καταρρέουν -ομού- ΑΕΠ, ζήτηση, εργασία, παραγωγή, κοινωνικές δομές, τότε το «ε, καλά, κάναμε ένα λάθος» αποδεικνύεται τόσο αναγκαίο για το ΔΝΤ, όσο και για την κυβέρνηση του Ισραήλ, αφ’ ης στιγμής δεν κρύβονται πτώματα παιδιών που «γαζώθηκαν» στην παραλία της Γάζας. Εκτός εάν πιστεύει κανείς ότι ο Μπέκερ και ο Χάτσον το 2010 ήταν …μέντιουμ και μάντευαν ότι οι «πολλαπλασιαστές» θα ξέφευγαν…
Να όμως που το ΔΝΤ, ο (κατά Χάτσον) καταστροφέας των οικονομιών και κοινωνιών του Τρίτου Κόσμου, είναι απαραίτητος στην …εκλαμπρότατη «άσπονδη φίλη του», την Ευρώπη…
Ναι, είναι απαραίτητο το ΔΝΤ, για να μην φαίνεται ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας ένα δικό τους πόλεμο, εναντίον της Αθήνας. Είναι, διότι έτσι η πολυθρύλητη διαπραγμάτευση καταλήγει σε ένα «μπετόν αρμέ»: Πάνω στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης, ο συρφετός των τοκογλύφων «κολλάει» ένα άθροισμα από τις χειρότερες, ανατριχιαστικότερες αξιώσεις των «συνιστωσών» του. Κατόπιν άρχεται η βυζαντινολογία για το ποιος ήθελε το «άλφα» ή το «βήτα» στοιχείο τούτου του …«best of».
Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι απαραίτητο το ΔΝΤ για να μπορεί ο (κάθε) Μπάμπης Παπαδημητρίουνα φωνάζει «ευτυχώς!» που κάποιος από το πεφωτισμένο μπλοκ των δανειστών δεν κάνει ρούπι πίσω στα εργασιακά, προτού το σώμα ή το πνεύμα του βρεθεί σε κάποια συγκέντρωση μνημονιακών – ευρωπαϊστών.
Τέλος πάντων, αν ο Ράις επέλεξε την ημέρα των γενεθλίων της «Άμστελ» για να επιβεβαιώσει τη ρήση του Μπέκερ περί ΔΝΤ και μέθης, οι μνημονιακοί – ευρωπαϊστές διάλεξαν την επέτειο του Βατερλό (18 Ιουνίου) για να κατηφορίσουν πάλι προς το Σύνταγμα. Αυτή τη φορά, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν ισάριθμοι των γκρουπ των Γιαπωνέζων τουριστών. Εν προκειμένω, λοιπόν, δεν βίωσαν κάποιο Βατερλό. Μόνο που ένα σλόγκαν τους ηχεί κάπως …τρελό. Αν, φυσικά, ληφθεί υπόψη ποιοι το σκαρφίστηκαν.
Έγραψαν οι άνθρωποι στο Διαδίκτυο: «Στόχος μας είναι να διατρανώσουμε την προσήλωσή μας στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την προστασία των κατακτήσεων δύο γενεών».
Τι λέτε, ωρέ «νεοφιλελέδες»;; Εσείς θέλετε «προστασία κεκτημένων»; Από πότε πάψατε να μισείτε αυτόν τον όρο; ΟΚ, καταλάβαμε, αναφέρεστε μόνο στα κεκτημένα των δυο τελευταίων γενεών… Τα κάπως παλιότερα, όπως πχ να λαμβάνεις μισθό και όχι χαρτζιλίκι και στο τέλος του εργάσιμου βίου σου να σου χορηγείται σύνταξη κι όχι επίδομα κηδείας, ή το να δουλεύεις όπως ορίζουν τα ωραριά σου κι όχι όσο κάθε φορά αποφασίζουν τα αφεντικά σου, όλα τούτα έχουν παραγραφεί.
Πείτε μου και μένα, τί έχουν και στο Σύνταγμα τραβάνε τα καημένα; Του Μπάμπη και του Άδωνι φυλάν τα κεκτημένα… Ας μας επιτραπεί, πάντως, να εκφράσουμε διαφωνία με το χαρακτηρισμό της συγκέντρωσης ως «διαδήλωσης κατσαρόλας». Δεν ήταν κυρίως αυτό. Η συγκέντρωση των «νεοφιλελέδων» ήταν κατά βάση η «διαδήλωση των Ρόλεξ» και δευτερευόντως το …άλλο. Μόνο που το δευτερεύον αφορά τους ποσοτικούς υπολογισμούς, όχι την αποτίμηση της απειλής: Εάν αυτή η κοινωνία υποστεί και τρίτο μνημόνιο, τότε οι ενδεχόμενες «αντι- αριστερές» κινητοποιήσεις του μέλλοντος δεν θα χρωματίζονται τόσο από τους ενσυνείδητους «ταγμένους» της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, αλλά από τον θυμό όσων δεν θα αντέχουν άλλον ΕΝΦΙΑ, άλλες περικοπές, άλλη ανεργία.
Και τότε; Τότε, πόση διεισδυτικότητα θα έχουν άραγε οι αμήχανες ενστάσεις της κυβερνώσας Αριστεράς πως «αυτά ήταν τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών που προηγήθηκαν» και τις οποίες δεν κατόρθωσε η ίδια να ανακόψει, συν τοις άλλοις επειδή οι «κατσαρολάδηκες» κατέβαιναν παρέα με τα εγχώρια πεκινουά των δανειστών; Πόση διεισδυτικότητα θα έχει άραγε και η προσπάθεια της «εκτός των τειχών» Αριστεράς να δείξει και να πείσει ότι η γραμμή που απέτυχε ήταν η πολιτική του συμβιβασμού;
Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κι αν δεν τον μετρήσουν καίρια ραντεβού για δράση σήμερα, θα τον μετρούν τα «Ρόλεξ» των χαρούμενων «νεοφιλελέδων» αύριο. Υπό μία έννοια, με τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα έβαλαν το χρονόμετρο να «γράφει»…
*Πηγή: prin.gr
