Η ερωτική σχέση ΤΣΙΠΡΑ- ΣΥΡΙΖΑ με το ψέμα

Η ειδοποιός διαφορά του Σύριζα από όλα τα άλλα (φυσικά αποτυχημένα) κυβερνητικά κόμματα είναι, κατά την ταπεινή μου αντίληψη, η ακόλουθη: Όλοι οι προηγούμενοι πολιτικοί ανέβηκαν στην εξουσία χρησιμοποιώντας ασύστολα ψεύδη... 

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Για να κυβερνήσουν στη συνέχεια αποκαλύπτοντας την σκληρή αλήθεια και εφαρμόζοντας την μέχρι πρό τινος κορυφή ατζέντα τους (κλασικό αλλ’ όχι μοναδικό παράδειγμα το παπανδρεϊκό δίπολο: Λεφτά υπάρχουν – Μνημόνιο). Αντιθέτως, ο Σύριζα ανήλθε ομοίως με ασύστολα ψεύδη στην εξουσία, για...

να συνεχίσει ωστόσο να ψεύδεται και μετά την αναρρίχησή της σε αυτήν.

Τούτο, με άλλα λόγια, σημαίνει ότι για τα άλλα κόμματα το ψέμα είναι μέσο, ενώ για τον Σύριζα αυτοσκοπός. Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι οι συριζαίοι (παλαιοί και νέοι, προεδρικοί και λαφαζανικοί, Βαρουφακικοί και Ζωικοί, και εί τι έτερον) είναι πιο ανήθικοι από τους προηγούμενους· κάθε άλλο. Σε τελική ανάλυση το ίδιο ανθρώπινοι, πολύ ανθρώπινοι, είναι και αυτοί, όπως και οι πλείστοι των υπολοίπων, σε ένα πλαίσιο που προσδιορίζεται κυριαρχικά από την αειθαλή ελληνική κουτοπονηριά και τον παρασιτισμό). Η διαφορά τους δεν εντοπίζεται στο ηθικό, ούτε στο ανθρωπολογικό επίπεδο, αλλά στο ιδεολογικό και πολιτισμικό: Οι Συριζαίοι ως μαρξιστές-λενινιστές (οι περισσότεροι, γιατί υπάρχουν και σταλινικοί!) έχουν εμποτισθεί από τα χρόνια της καφενόβιας σπουδής τους στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, αλλά και την εν γένει παιδεία τους, από την εμμονική ιδέα της ιδεολογικής υπεροχής: Ως γνήσιοι, υποτίθεται, μαρξιστές κατέχουν το εργαλειακό αλάθητο «ανάγνωσης» και κατανόησης των νόμων της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης· επομένως υπερέχουν όλων όσων αρνούνται να υποκλιθούν στην «επιστημονική» υπεροχή της μεθόδου τους παραμένοντας προσκολλημένοι σε ιδεαλιστικά σχήματα προεπιστημονικής κοπής.

Αποτέλεσμα: Αφ’ ενός, οι συριζαίοι δεν αντιμετωπίζουν το ψεύδος ως ηθικό φαινόμενο αλλά ως έκφανση (ηθικά ουδέτερο) της «αλάθητης» ιδεολογίας τους εφαρμοζόμενης στην πράξη σύμφωνα με κελεύσματα του «ιερατείου» τους. (Βέβαια, επειδή πρόκειται για γιαλαντζί μαρξιστές -λενινιστές, και σε κάθε περίπτωση για Έλληνες μιας εξόχως παρακμιακής εποχής, το τι συνιστά αυτό το ιερατείο ποικίλει κάθε φορά: δεν είναι πάντα ο Σύριζα ως γκρούπα εξαρχιώτικη, κοινοβουλευτικό κόμμα, κεντρική επιτροπή ή δεν ξέρω τι· μπορεί να είναι ο… Σύριζα Μαξίμου). Αφ’ ετέρου, για τους συριζαίους η αλήθεια ισοδυναμεί με παιδική ασθένεια. Και δεν εννοώ εδώ την αλήθεια, όπως την όρισαν οντολογικά οι φιλόσοφοι του Μεσαίωνα ως antequatio rei et intellectus βασιζόμενοι στον Αριστοτέλη ή χειραφετητικά, οι διαφωτιστές του 18ου αιώνα, η μεταφυσικά όπως την προσέγγισε ο Χέγκελ. Μιλώ εδώ για την «εμπειρική» σύλληψη της αλήθειας, που αποτελεί τη θεμέλιο του προσωπικού και συλλογικού βίου (οι αρχαίοι Σκεπτικοί μιλούσαν εδώ για «πρακτικό» κριτήριο αλήθειας). Για τον συριζαίο, αυτού του είδους η αλήθεια δεν έχει θέση στην πολιτική πρακτική του, ακριβώς επειδή οτιδήποτε «μυρίζει» παραδοσιακή ηθική αποσκορακίζεται από τον ορίζοντα των προσλαμβανουσών παραστάσεών του. Είπαμε, αυτό που μετρά είναι ιδεολογική και τακτικιστική παντοδυναμία τους.

Όσον αφορά τώρα την φιλοσοφική έννοια της αλήθειας η μάζα των καιροσκόπων δεν πολυσκοτίζεται (στο σημείο αυτό εξάλλου δεν πρωτοτυπεί, αφού, μετά τον νεοκαντιανό Κ. Τσάτσο και τον νεοουμανιστή Π. Κανελλόπουλο, ακόμα και η αστική τάξη βαρέθηκε να κυνηγά την χίμαιρα του φιλόσοφου-πολιτικού). Όμως για τους πιο «μορφωμένους» της συριζαϊκής φυλής, και όσους αναμηρυκάζουν τα φληναφήματά τους, η αλήθεια εξαϋλώνεται, καθώς η αναζήτηση νοήματος μεταφέρεται, κατά τις εισηγήσεις του Λ. Αλτουσέρ, στο πεδίο μιας «δομής άνευ υποκειμένου». Σύμφωνα με την δομική επανανάγνωση του Μαρξισμού από τον Αλτουσέρ, που φαίνεται ότι ενέπνευσε τους «παππούδες» του Σύριζα, η κοινωνική πραγματικότητα και η ιστορία γίνονται αντιληπτές ως ένα σύνολο δομών που δεν νοηματοδοτούνται από κάποιο υποκείμενο, μια αρχή ή μία μεταφυσική ουσία (όπως φρονούσε ο Χέγκελ). Τούτο σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε επιτρέπεται να συλληφθεί ως «υποκείμενο» της ιστορίας· κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει ούτε καν στην περίπτωση που ορίσουμε το υποκείμενο ως την «ανθρώπινη φύση», όπως έδειξε να πρεσβεύει ο Μαρξ στα νεανικά γραπτά του. Έτσι αρθρώνεται ένας θεωρητικός (επιστημονικός) αντι-ανθρωπισμός, σύμφωνα με τον οποίο τα πραγματικά «υποκείμενα» του κοινωνικού γίγνεσθαι δεν είναι οι «προφάνειες» του «δεδομένου της απλοϊκής ανθρωπολογίας», δηλ. τα πραγματικά ανθρώπινα όντα, αλλά οι δομικές σχέσεις εντός των παραγωγικών σχέσεων, οι οποίες ακριβώς επειδή είναι «σχέσεις» δεν νοούνται εντός της κατηγορίας του «υποκειμένου».

Διόλου παράδοξο το αδιέξοδο στο οποίο καταλήγει η αλτουσερική εισήγηση: Αν η κοινωνία είναι μια δομή δίχως υποκείμενο, τότε και η «επιστήμη» είναι μια υπόθεση «δομής» δίχως υποκείμενο και η «αλήθεια» ένα αυτοαντιφατικό αιτούμενο. Διόλου παράδοξο το ότι ο Αλτουσέρ ισχυρίστηκε ότι ο «διαλεκτικός υλισμός» είναι μεν «επιστήμη», όμως δεν μας προσπορίζει το κριτήριο επαλήθευσης της επιστημονικότητάς του. Σε απλά ελληνικά: Είναι ένα πράγμα η επιστήμη, και ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό, η αλήθεια· μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την ύπαρξη του πρώτου, αλλά διόλου για την ύπαρξη του δευτέρου. Η ευκολότερη και καθόλου ανέντιμη διαφυγή από αυτόν τον πρόδηλο επιστημολογικό τραγέλαφο θα ήταν η άρνηση της «επιστημονικότητας» του διαλεκτικού υλισμού. Τότε όμως θα πήγαινε περίπατο το credo στις άγιες γραφές, οπότε κρίθηκε προτιμότερο να πάει περίπατο η διανοητική συνέπεια (τουλάχιστον οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι Ακινάτης και Όκκαμ υπήρξαν αμφότεροι λογικώς συνεπέστεροι στο αντίστοιχο ερώτημα για την «επιστημονικότητα» της θεολογίας, παρ’ ότι υιοθέτησαν εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις).

Αν όμως όλες αυτές τα θολά διανοήματα είναι σίγουρα «ψιλά γράμματα» για τους περισσότερους εξ αυτών, εν τούτοις το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η αλτουσερική «γνωσιολογία» τους είναι οπωσδήποτε εμπειρικά γνωστό και οικείο: Στον αλτουσερικό μαρξισμό η θεωρία παίρνει de facto διαζύγιο από την πράξη, η «επιστημονική γνώση» γίνεται προνομιακό κτήμα μιας «διανοούμενης» ελίτ ερμητικά κλειστής και αποκομμένης από τις πραγματικές ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνίας. Σας φαίνεται ακόμη ακατανόητη ή δυσερμήνευτη η παντελής ανικανότητα αυτής της παρέας, που υποδύεται την ελληνική κυβέρνηση, να μοιράσει ακόμα και δυο γαϊδουριών άχυρο;

Όμως αν η αλήθεια είναι παιδική ασθένεια, που οι συριζαίοι άφησαν προ πολλού μαζί με τη ιλαρά ή τον κοκίτη και αν, από την άλλη μεριά, το ψεύδος είναι δομικό στοιχείο της συριζαϊκής ιδεολογίας, τούτο τηρουμένων των αναλογιών ισχύει και για τις άλλες εκφάνσεις του δημόσιου βίου: Γίνονται ένα σκέλεθρο του εαυτού τους, μια πραγματικότητα που αυτοαναιρείται, μια έννοια που αυτοδιαψεύδεται, ένα ύψιστο και εν ταυτώ μηδαμινό κατάθεμα: ένα «τίποτε» που είναι το «άπαν» όσο το επιδιώκουμε, και ένα «άπαν» που σμικρύνεται μέχρις εξαφανίσεως, όταν το αποκτήσουμε.

Για τον Σύριζα η Ελλάδα δεν είναι πατρίδα αλλά… αφορμή κάθεξης της εξουσίας ως αυτοσκοπού (ως προ το πρώτο σκέλος παρουσιάζονται συνεπής προς την μαρξιστική ορθοδοξία· ως προς το δεύτερο μάλλον απομακρύνονται κλίνοντας προς τις γραφειοκρατικές στρεβλώσεις της σοσιαλιστικής εξουσίας στην μετασταλινική ΕΣΣΔ). Η πολιτική δεν συμπεριλαμβάνει την τακτική αλλά ταυτίζεται με αυτήν. Θα έλεγα ότι με τον Σύριζα το Πολιτικό αποστραγγίζεται πλήρως από οποιαδήποτε μεταφυσική ικμάδα του, για να μείνει ως ξερό σκέλεθρο μόνον η ίντριγκα και η ατέρμονη μηχανορραφία. Η κυβερνητική λειτουργία δεν είναι διαρκής κοινωνική μέριμνα, αγρύπνια «ἐν ταῖς κοιναῖς τῶν πραγμάτων φροντίσι» (όπως θα έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος)· τουναντίον, ταυτίζεται με μια φλύαρη απραξία, μια «μπουρδολογική νιρβάνα», που αίφνης μετασχηματίζεται σε μαιναδικό οίστρο καταστροφής, οσάκις οι μποτισάτβα πρέπει να προσφέρουν την οφειλομένη λατρεία τους στα φετίχ της ιδεολογίας. Θαρρείς ότι η πολιτική ζωή της χώρας είναι ένα διαρκές αριστερό συνέδριο με αιφνίδιες «μπούκες» για την εξάρθρωση του αστικού κράτους (ή εν πάση περιπτώσει ό, τι έχει απομείνει από αυτό). Εξ ου και ο απόλυτος έλεγχος πληρωμών και πιστώσεων μέσω του κλεισίματος των Τραπεζών και των κεφαλαιακών ελέγχων (πρωτοφανές σε ειρηνική περίοδο), το προσχεδιασμένο και εν πολλοίς χαιρέκακο σαμποτάζ της ιδιωτικής οικονομίας, η ομοίως προμελετημένη αλλοίωση της δημογραφικής σύνθεσης της χώρας μέσω της πολιτικής των ορθάνοικτων συνόρων, που με τόσο θράσος εφάρμοσε το ζεύγος Δρίτσας-Τασία και, last but not least, η ισοπέδωση της ήδη ιδεολογικά δηλητηριασμένης από τον μηδενισμό και δομικά χωλαίνουσας από τον πολιτικάντικο ντιλεταντισμό παιδείας μας.

Ο Αχιλλεας παλεύει με τον Σκάμανδρο και τον Σιμόεντα, Auguste Couder 1818, Λούβρος

Ας μην τρέφουμε, εξάλλου, αυταπάτες για τα περίφημο «αριστερό» ενδιαφέρον του Σύριζα για το «λαό», αυτή την τσιχλόφουσκα της μεταπολιτευτικής ρητορείας. Οι ηγήτορες του συριζαϊσμού δεν ενδιαφέρονται για το λαό. Ο Καϊάφας των Ευαγγελίων και ο Κρέων της Αντιγόνης σίγουρα ενδιαφέρονταν από μια άποψη περισσότερο για την κοινότητα της οποίας ηγούντο· γι’ αυτό και πάσχισαν να θανατώσουν το αθώο «εξιλαστήριο θύμα» για να διασώσουν την συνοχή της κοινότητας, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονταν. Στην πραγματικότητα δεν γνώριζαν τι έκαναν -και αυτό το υπέδειξε ο ίδιος ο Ιησούς επί του Σταυρού. Όμως οι συριζαίοι γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν -και βέβαια τι δεν κάνουν. Ούτε για την κοινωνική συνοχή ενδιαφέρονται (και όποιος διαφωνεί επειδή ό, τι είδε μέχρι τώρα δεν τον πείθει, ας αναμείνει τον χειρότερο Χειμώνα των τελευταίων δεκαετιών που πλησιάζει για να δει μόνον τις συνέπειες των κεφαλαιακών ελέγχων και τα 2000000 ανέργους …). Ούτε για την φτωχολογιά κόπτονται, ούτε για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αφού οι άνθρωποι σκοτώνουν κάθε ιδιωτική επένδυση με φονική μέθη ενώπιον της οποίας ωχριά ακόμη και ανθρωποθυσιαστική μανία των… Αζντέκων.

Ο κυβερνητικός Σύριζα πορεύεται προς τις εξπρές-εκλογές, που ο ίδιος τακτικιστικά προκάλεσε (τρίτη εκλογική διαδικασία μέσα σε λιγότερο από 8 μήνες, ενώ στη χώρα επικρέμαται η σπάθη της χρεωκοπίας και της κοινωνικής αποδιάρθρωσης!). Απέναντί του έχει κάποια από τα «κουρέλια» του, που άρχισαν να ξεφτίζουν μετά την κατάπτυστη αλλά αναπόδραστη μνημονιακή κυβίστηση, το δημοψήφισμα του Καραγκιόζη, αλλά και την πρόβλεψη των δεινών που επέρχονται· έχει ακόμα -αν εξαιρέσουμε το λιλιπούτειο Πασόκ, που δικαίως πληρώνει με την έστω καθυστερημένη εξαφάνισή του από τον πολιτικό χάρτη έναν παροιμιώδη αριβισμό τριών δεκαετιών- το ερειπωμένο κόμμα του σάπιου ελληνικού αστισμού, το οποίο δεν μπήκε καν στον κόπο να εκλέξει δημοκρατικά νέα ηγεσία, οπότε θα ζητήσει την ψήφο του ελληνικού λαού καθαρώς τυπικά (πρέπει να τηρηθούν τα προσχήματα) με έναν δοτό προσωρινό αρχηγό, σύμβολο και επιτομή ταυτόχρονα του ένοχου πολιτικού κατεστημένου της μεταπολίτευσης.

Έτσι η αρχηγική του ομάδα του Σύριζα Μαξίμου μοιάζει να ατενίζει με βεβαιότητα άτρωτου παίχτη τους απροετοίμαστους ή και ηθελημένα ηττοπαθείς αντιπάλους της. Η περίσταση μου θυμίζει τα εκπληκτικά στιγμιότυπα του «άτρωτου» Αχιλλέα που μας παρουσιάζει ο Όμηρος στο Υ και το Φ της Ιλιάδας: Ο αλαζονικός ήρωας, που ακατάβλητος έσπερνε τον τρόμο στους αντιπάλους του, βρέθηκε ξαφνικά σε παγίδα θανάτου όταν ο ποταμός Σκάμανδρος εξεμάνη εναντίον του μπουχτισμένος από τα φονικά· με τα ορμητικά νερά του θα τον σάρωνε, αν η Αθηνά και ο Ποσειδώνας δεν παρενέβαιναν σωστικά.

Ο Σκάμανδρος του κυβερνο-Σύριζα θα είναι η όξυνση της οικονομικής καταστροφής, που από το χειμώνα θα λάβει διαστάσεις χειμάρρου μη ανασχέσιμου. Τα καλά νέα είναι ότι για τον Σύριζα δεν θα υπάρξει από μηχανής Θεός· τα κακά είναι ότι και για την πατρίδα μια τέτοια προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα…

ΑΡΔΗΝ

Το κωλόπαιδο της Μέρκελ

Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά... «Πολλές φορές τα ΌΧΙ στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης. Το ΌΧΙ του 1940 ακολούθησε μια τετράχρονη κατοχή.» Τάδε έφη ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του ALPHATV [26.08.2015]...

Δεν με εντυπωσιάζει το πόσο βαθιά ανιστόρητος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Άλλωστε στις 14 Αυγούστου στη Βουλή ο Τσίπρας δήλωσε κάτι ανάλογο όταν είπε, «ούτε μετανιώνω για τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου.» Προφανώς οι Σουλιώτες που προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό, παρά να γίνουν χανουμάκια του Αλή Πασά δεν είχαν τις...

ίδιες ευαισθησίες και προτεραιότητες με τον Τσίπρα. Δεν είχαν την διαπεραστική οξυδέρκεια του Αλέξη. Ήταν τόσο άγαρμποι, ξεροκέφαλοι, γραφικοί και εριστικοί, που εκτιμούσαν την ελευθερία τους περισσότερο από τη δουλεία και μάλιστα την εθελοδουλεία.

Αλήθεια, ξέρει άραγες ο Αλέξης τι απέγιναν όσοι Τσίπρες τότε έλεγαν στους αδούλωτους Σουλιώτες, ότι είναι προτιμότερη μια ζωή υποτελούς στον Αλή, παρά ο θάνατος για την ελευθερία της πατρίδας; Ξέρει το ανάθεμα που ανά τους αιώνες συγκεντρώνει το όνομα του Πήλιου Γούση; Θα μους πεις, τον ενδιαφέρει; Όχι, βέβαια. Ποιός Τσίπρας νοιάστηκε ποτέ για την υστεροφημία του. Το μόνο που νοιάζει τους Τσίπρες όλων των εποχών είναι η κονόμα του Πήλιου Γούση και φυσικά η εύνοια του Πασά.

Καλόγερε, τί καρτερεῖς κλεισμένος μὲς στὸ Κούγκι;

Πέντε νομάτοι σοῦ ῾μειναν κ᾿ ἐκεῖνοι λαβωμένοι!

Κι εἶναι χιλιάδες οἱ ἐχθροὶ ποὺ σ᾿ ἔχουνε ζωσμένον!

Ἔλα νὰ δώσεις τὰ κλειδιά, πέσε νὰ προσκυνήσῃς,

κι ἀφέντης ὁ Βελῆ Πασᾶς δεσπότη θὰ σὲ κάμη!

Ἔτσι ψηλὰ ἀπ᾿ τὸ βουνὸ φωνάζει ὁ Πήλιος Γούσης.

Κλεισμένος μὲς στὴν ἐκκλησιὰ βρίσκετ᾿ ὁ Σαμουήλης,

κι ἀγέρας παίρνει τὴ φωνὴ τοῦ Πήλιου τοῦ προδότη.

Έτσι φανταζόταν τη σκηνή ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης κι έτσι πέρασε στη λαϊκή παράδοση και μούσα το Κούγκι. Τι κάνει ο Τσίπρας σήμερα, εκτός από το να παπαγαλίζει τα ίδια με τον Πήλιο Γούσι; Η μόνη διαφορά είναι ότι μιλάει εξ ονόματος όχι του Βελή Πασά, αλλά της Μέρκελ.

Τι άλλο κάνει εκτός από το να εκθειάζει τη στάση του Πήλιου Γούση και να απαξιώνει τη θυσία για την ελευθερία είτε στο Κούγκι, είτε στο Ζάλογγο, ή πολύ παλιότερα στις Θερμοπύλες, ή πολύ νεότερα στην εποποιία του Αλβανικού και της εθνικής αντίστασης; Έτσι είναι. Σε κάθε κορυφαία ιστορική στιγμή που οι Έλληνες κλήθηκαν από τα πράγματα να πουν ΟΧΙ και να θυσιαστούν για την ελευθερία μαχόμενοι ενάντια στην απολυταρχία, τον δεσποτισμό και κάθε είδους φασιστικό ολοκληρωτισμό, δίκιο είχαν οι Πήλιοι Γούσηδες, οι Εφιάλτες, οι Τσολάκογλου κι όλοι εκείνοι που ήξεραν την τέχνη του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.

Αλλά όπως δικαιολογείται πάντα ο εκ φύσεως ηλίθιος κι ο γόνος δοσιλόγων: άλλες εκείνες οι εποχές, άλλες σήμερα. Τότε είχε νόημα ο αγώνας για την ελευθερία, ενώ σήμερα έχει νόημα μόνο ο αγώνας για τον μπεζαχτά. Και μάλιστα για τον μπεζαχτά του μεγάλου αφέντη, του σύγχρονου Σουλτάνου και Πασά. Τι είναι η ελευθερία και η αυτοδιάθεση μπροστά στην εύνοια της Μέρκελ; Πώς αλλιώς ο ανίκανος, ο ανεπρόκοπος, ο τεμπέλης, ο θρασύδειλος και ο επιτείδιος θα μπορέσει να πιάσει την καλή, ή έστω να εξασφαλίσει, όπως τα κατοικίδια, κανά ξεροκόμματο για τον εαυτό του; Όντως άλλες εποχές, όπου όλα έχουν αλλάξει κι όλα παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα.

Ούτε αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το πόσο εντυπωσιακά αστοιχείωτος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το έχουμε επισημάνει επανειλημένα σε ανύποπτους καιρούς. Ιδίως την εποχή που τον προσκυνούσαν όλοι και τον εκθείαζαν ως λαμπρό ειλικρινή νέο, διαφορετικό από τους άλλους, με δήθεν μεγάλες ικανότητες. Πρόκειται παιδιόθεν για ένα χαρακτηριστικό προϊόν του κομματικού σωλήνα, τόσο ανεπρόκοπος και αστοιχείωτος ώστε να διαλέξει την καριέρα της κομματικής αργομισθίας. Πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι διαφορετικό από μια τέτοια ασημαντότητα;

Και δεν είναι ο μόνος. Η ιστορία διεθνώς έχει αποδείξει ότι όσοι έχουν σαν επάγγλεμα την πολιτική κι όσοι ζουν με την κομματική αργομισθία, είναι οι πιο επιρρεπείς στην εξαγορά από της εξουσία και τα ισχυρά συμφέροντα. Είναι οι πρώτοι που θα ξεπουληθούν και θα προδώσουν θέσεις και αρχές. Ο Γκρούεζας του Μαυρογιαλούρου, που στο ερώτημα "πώς τα βγάζεις πέρα" απαντά με τέτοια φυσικότητα, "μα είμαι του κόμματος!", υπάρχει σαν ιδιαίτερο στρώμα και ευδοκιμεί στην ηγεσία όλων των κομμάτων με επαγγελματικά στελέχη, με κομματικές αντιμισθίες, με πληρωμένες θέσεις που μοιράζει ο κομματικός μηχανισμός. Κάνουν πολιτική επί μισθώσει. Κι αυτό τα λέει όλα.

Όμως, πέρα απ' όλα αυτά, που τα καταλαβαίνει μόνο όποιος έχει στοιχειώδη συνείδηση και νιονιό, εμένα προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό μια ιστορία την οποία είχε διηγηθεί ο παππούς μου. Ο παππούς μου, ονόματι Περικλής Σκιαδόπουλος, ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του παππού για τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς είμαστε περήφανοι. Ελαιοχρωματιστής στο επάγγελμα και παρότι αγράμματος ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του. Δουλευτής και επινοητικός σε τέτοιο βαθμό, που όσοι τον ήξεραν τον αποκαλούσαν με σεβασμό Μάστορα.

Ο Μάστορας λοιπόν μπορεί να μην πολιτικοποιήθηκε ποτέ στη ζωή του, αλλά ανήκε σε μια γενιά, που δεν μπορούσες με τίποτε να την πείσεις, ούτε καν με τα όπλα και την πείνα, ότι είναι γραφτό της να σκύβει το κεφάλι ταπεινωτικά στον εκάστοτε ισχυρό. Δεν υπήρξε ποτέ αριστερός, ούτε δεξιός. Δεν καταλάβαινε τι σημαίνει αυτός ο διαχωρισμός. Ήξερε μόνο να κρίνει με την κοινωνική μόρφωση της ζωής του. Κι αυτό το αισθητήριο τις περισσότερες φορές, αν δεν το αμβλύνουν οι εμμονές, φυτευτές, ή άλλες, είναι επαρκές και αλάνθαστο.

Ακόμη τον θυμάμαι να κάθεται μαζί με τον αδελφό του κάτω απο την κληματαριά στην αυλή τα καλοκαιριάτικα βράδυα και να παρακολουθεί τις ειδήσεις από την κρατική τηλεόραση του εθνάρχη Καραμανλή. Και μόλις εμφανιζόταν ο εντεταλμένος τηλεσχολιαστής, Δρόσος, αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν - ένα είδος Πρετεντέρη και Πορτοσάλτε της εποχής - η κίνηση ήταν αστραπιαία: Να, ρε! Κι άπλωναν τα χέρια τους μαζί σ' αυτή την τόσο χαρακτηριστική και τόσο ελληνοπρεπή χειρονομία αποδοκιμασίας, που έλκει την καταγωγή της τουλάχιστον από το Βυζάντιο.

Ήμουν ο αγαπημένος του εγγονός καθότι πρωτότοκος κι επομένως δεν έχανε την ευκαιρία να με νουθετεί με ιστορίες και παθήματα από τη ζωή του. Μια απ' αυτές ήταν όταν μου μίλησε για ένα νέο Γερμανό, ψηλό, ξανθό με ελληνοπρεπές όνομα - το οποίο δεν μπορώ να θυμηθώ - και άψογα ελληνικά, αν και με ιδιαίτερο γερμανικό τονισμό. Μιλούσε με αγάπη για την Ελλάδα και δεν έχανε την ευκαιρία να απαγγέλει στίχους από τον Όμηρο.

Αν και κατοχή, ο Γερμανός αυτός εύχαρης και ανοιχτός καθώς ήταν, γρήγορα κέρδισε τις συμπάθειες της καλής κοινωνίας της Καλαμάτας. Ήταν πάντα ευπρόσδεκτος στα καλύτερα σαλόνια. Τον θεωρούσαν έναν διαφορετικό Γερμανό. Διαφορετικό από τον πατέρα του, που τότε υπηρετούσε ως διοικητής των μαυροφορεμένων με την νεκροκεφαλή στο πέτο.

Ακόμη κι όταν οι εκτελέσεις ομήρων για να τσακιστεί η αντίσταση του λαού, έγινε σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, ο νέος ενθουσιώδης Γερμανός με το ελληνοπρεπές όνομα συνέχιζε να κερδίζει τις συμπάθειες της καλής κοινωνίας. Ο παππούς μου τον συνάντησε τελείως αναπάντεχα, όταν από τον Δήμο Καλαμών τον κάλεσαν να περισυλλέξει το πτώμα συγγενούς του, που εκτελέστηκε αναπάντεχα ως όμηρος.

Πήγε λοιπόν στην τοποθεσία βόρεια του νεκροταφείου, όπου οι ναζί και οι συνεργάτες τους, συνήθιζαν να εκτελούν ομαδικά ομήρους. Καθώς μαζί με άλλους προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τα πτώματα των συγγενών τους από το σωρό των εκτελέσθεντων, διέκριναν τον νέο Γερμανό με το ελληνοπρεπές όνομα να κυκλοφορεί πάνω από νεοεκτελεσθέντες και να αφουγκράζεται την αναπνοή τους. Κάθε φορά που διέκρινε αναπνοή, έκανε σαν παιδί που κέρδιζε σε παιχνίδι. Καλούσε με φωνές τον Γερμανό αξιωματικό, επικεφαλής του αποσπάσματος, για να αποτελειώσει την εκτέλεση με χαριστική βολή.

Σε μια στιγμή, καθώς έσκυβε πάνω από το σώμα ένος παλικαριού, ένα χέρι τον πιάνει από το πουκάμισο. Ήταν το παλικάρι που δεν είχε ακόμη ξεψυχήσει. Με αχνή φωνή τον ρωτά: "Γιατί;" Κανείς απ' όσους παρακολουθούσαν τη σκηνή, δεν κατάλαβε το νόημα αυτής της ερώτησης, αλλά ο φέρελπις νεαρός Γερμανός με ελληνοπρεπές όνομα τράβηξε μακριά το χέρι που τον είχε αρπάξει και απάντησε: "Γιατί χάσατε και δεν λέτε να το δεχτείτε!"

Μια μαυροφορεμένη που παρακολουθούσε τη σκηνή την άκουσε ο παππούς μου να γριλίζει πίσω από τα δόντια: "κωλόπαιδο!" Κι από τότε ολόκληρη η Καλαμάτα έμαθε να τον αποκαλεί με το μόνο όνομα που αληθινά του ταίριαζε: "Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά!"

Ο παππούς μου έμαθε μετά την απελευθέρωση ότι αυτό το κωλόπαιδο του Γερμαναρά, βρήκε οικτρό θάνατο - άγνωστο πώς και από ποιόν - στην Αθήνα. Ο πατέρας του, ανώτερος αξιωματικός των Ες-Ες, τον βρήκε σ' ένα χαντάκι, όπου έμεινε να φυλάει στην αιωνιότητα τους υπονόμους της Αθήνας. Ο ίδιος συνελήφθη από τους παρτιζάνους του Τίτο, καθώς υποχωρούσε μαζί με τη μονάδα του διαμέσου της Γουγκοσλαβίας. Οι παρτιζάνοι τον παρέδωσαν στον κόκκινο στρατό και πέθανε έγκλειστος σε φυλακή για εγκληματίες πολέμου.

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την όλη ιστορία είναι είναι η αίσθηση δικαίωσης που ένιωθε ο παππούς μου, καθώς έκλεινε την εξιστόρηση λέγοντας: Να αγιάσει το χέρι αυτού που έλιωσε το κεφάλι εκείνου του κωλόπαιδου...

Αυτό που θα ήθελα να μάθω σήμερα είναι μόνο τούτο. Σε τι κατηγορία σαπρόφυτων ανήκουν όσοι σκέφτονται να επιβραβεύσουν με τη ψήφο τους το κωλόπαιδο της Μέρκελ. 

Δημ. Καζάκης από ΘΑΝΑΣΗ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗ

Κυβερνήσεις ορκισμένες στην υποταγή του Μνημονίου

Παραδώσαμε τα όπλα χωρίς να έχουμε ρίξει ούτε μία βολή εναντίον των εχθρών. Των εχθρών εντός των πυλών όχι αυτών που μάς βολεύει να αποκαλούμε εισβολείς-δανειστές. Οι ηγέτες της Ε.Ε, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ δεν φταίνε απολύτως σε τίποτε για αυτό που συμβαίνει στην χώρα. Αρκετά τους βρίσαμε, τους απειλήσαμε μέσα από την ανωνυμία και στις κουβέντες καφενείου... 



της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Ο πραγματικός εχθρός της Ελλάδας είναι οι πολιτικοί της και οι ταμπέλες των κομμάτων, που αναρτούνται ψηλότερα από την σημαία του εθνικού καθήκοντος,  δεν είναι τίποτε άλλο από μία διανομή ρόλων για να μπορεί το... 
θεατρικό "Δημοκρατία" να παίζεται πάντα με επιτυχία πολλών κομμένων εισιτηρίων στο ταμείο της κάλπης.


Ευθύνη οι πολίτες είχαν μέχρι χθες. Από τον Ιούλιο και μετά οι πολίτες δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κατάλυση της Δημοκρατίας και για τις υπηρεσιακές κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν αρχής γενομένης με την κυβέρνηση της δικαστού Θάνου. Το κόλπο της πολυκομματικής κυβέρνησης που ξεκίνησε από την εποχή του Γ. Παπανδρέου, συνεχίστηκε με τον Σαμαρά, εκτινάχθηκε με τον Τσίπρα και θα φθάσει στο αποκορύφωμά της με τις επόμενες ορκισμένες στην υποταγή του Μνημονίου κυβερνήσεις, είχε ως μοναδικό σκοπό την διακυβέρνηση συνεργαζόμενων υπηρετών με άλλοθι την επιλογή του λαού. Ο λαός έφερε την ευθύνη μέχρι την τελευταία επιλογή του να ανεβάσει στην εξουσία την Αριστερά τον Ιανουάριο του 2015. Επέλεξε να δώσει την μάχη δημοκρατικά βάση του προγράμματος και των υποσχέσεων για πλήρη απεξάρτηση από τα Μνημόνια και της μη αποδοχής του χρέους που επέβαλλαν οι προηγούμενοι δημοκρατικά εκλεγμένοι συνεργάτες της Ε.Ε και των Τραπεζών.


Από εκεί και πέρα ο λαός δεν συμμετέχει στο έγκλημα είτε ψηφίσει, είτε όχι. Η συμμετοχή του στις εκλογές είναι τυπική. Η αποχή μέχρι τον προηγούμενο Ιανουάριο είχε ουσία, διαχωρίζοντας τους πολίτες που είχαν καταλάβει νωρίς ότι όλες οι κομματικές επιλογές θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα εφόσον όλα τα κόμματα συμμετείχαν σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο χρηματοδοτούνταν από ξένα συμφέροντα. Δεν στηρίζεται κόμμα στην Ελλάδα αν δεν έχει τον κρυφό χορηγό του. Αυτό σημαίνει ότι από την στιγμή που τα "παίρνεις" για να υφίστασαι ως κόμμα συμμετέχεις άμεσα στην προδοσία. Ακόμα κι αν ισχυρίζεσαι ότι δεν τα "παίρνεις" η συμμετοχή σου σε ένα πραξικοπηματικό και αντισυνταγματικό πολίτευμα είναι από μόνη της προδοτική. Η αποχή στο εξής σημαίνει έχω τα χέρια μου καθαρά. Όμως από την στιγμή που συνεχίζεις να αποδέχεσαι τους νόμους του δικτατορικού κράτους βάση εντολών ξένων δυνάμεων, η αποχή σου ακυρώνεται από τις πράξεις σου. Απέχω από την κάλπη αλλά συμμετέχω στην πληρωμή φόρων που δεν πηγαίνουν για την επιβίωση της χώρας μου, είναι αποχή γιαλαντζί. 


Αν κάποιος γυρίσει ανάποδα τις σελίδες του βιβλίου της ζώσας ιστορίας των 5 τελευταίων χρόνων θα ανακαλύψει πόσο καλά έπαιξαν τον ρόλο τους όλοι οι πολιτικοί σε αυτό που συνέβη στην Ελλάδα με αποκορύφωμα τον Ιούλιο του 2015. "Εμφύλιος", "εθνικός διχασμός", "αποσταθεροποίηση αν βγούμε από το ευρώ"  είναι τα σλόγκαν που πέρασαν από τα στόματα όλων. Ακόμα και του ΚΚΕ. Με τον τρόπο αυτόν οι πολιτικοί έριχναν την ευθύνη στους πολίτες για αυτό που θα πάθουν αν επιλέξουν ρήξη σε όλα. Ο πολίτης δεν είναι πολιτικός, δεν είναι μέλος κόμματος (εξαιρουμένων των κομματόσκυλων μελών όλων των κομμάτων) για να μπορεί να κάνει ελιγμούς ή ρήξη με το σύστημα. Δεν υπάρχει κανένα κίνημα στην Ελλάδα που να καλύπτει τους πολίτες για τα παραβιασμένα από το Κοινοβούλιο δικαιώματά τους. Απολύτως κανένα κι αυτό γιατί "έχουμε Δημοκρατία". Αντιθέτως όλα θέλουν να συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο λέγοντας αυτό που έλεγαν και οι Αριστεροί πριν πάρουν την εξουσία: "Από μέσα θα κάνουμε την ρήξη". Τώρα ποια ρήξη θα κάνει ακριβώς από μέσα; Ρήξη με το ψηφισμένο από την Βουλή Δημοσιονομικό Συμβούλιο που θα ελέγχει όλη την οικονομική κατάσταση της χώρας ή ρήξη με το Ινστιτούτο Ανάπτυξης-Ταμείο Πώλησης Δημόσιας Περιουσίας του οποίου τα συμβόλαια κρατάει στα χέρια της η Γερμανία; Μήπως ρήξη με τον ESM, δηλαδή με όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε που ήδη "δανείζουν" την Ελλάδα για να ξεχρεώσει το δάνειο που κανείς δεν τόλμησε να πει "βάλτε το εκεί που ξέρετε";  Χαζές κουβέντες καιροσκόπων που είδαν φως στην απόγνωση των Ελλήνων και θέλουν να κάνουν και αυτοί ντου με το αζημίωτο.


Ο ψηφοφόρος Έλληνας δεν φέρει απολύτως καμία ευθύνη μετά και την ισοπέδωση της Αριστεράς που ορκίστηκε στο Μνημόνιο και όχι στο Σύνταγμα. Δυστυχώς έχουν μείνει μόνο τρεις επιλογές στους ελεύθερους πολιορκημένους Έλληνες: Το Ευρωπαϊκό Κόμμα που αποτελείται από τους απροκάλυπτα προδότες, το ΚΚΕ που η ύπαρξή του δεν συνάδει με την συμμετοχή του στο Ναζιστικό Κοινοβούλιο της Ελλάδας και η Χρυσή Αυγή που είναι στον χώρο που της αρμόζει: Μέσα στο Ναζιστικό Κοινοβούλιο παίζοντας τον μπαμπούλα που θα σε "φάει" αν δεν επιλέξεις το Ευρωπαϊκό Κόμμα που θα "σώσει".  Όσο για το ΛΑΕ είναι η πλατφόρμα που θα οδηγήσει εξωκοινοβουλευτικά "κινήματα" και κόμματα να μπουν στο μαντρί για να πάρουν κι αυτά το μεροκάματο της προδοσίας.


Σε αυτές τις λίγες ημέρες που απομένουν, η υπηρεσιακή κυβέρνηση της δικαστού Θάνου δουλεύει με τέτοιους ρυθμούς που δεν έχουν δουλέψει όλες οι προηγούμενες αποδεικνύοντας ότι η δημοκρατία τους δουλεύει καλύτερα χωρίς εσένα με στόχο μόνο εσένα. 
Στις κατάμαυρες μέρες που έρχονται ο Έλληνας είτε ακόμη έχει παντεσπάνι, είτε είναι έτοιμος να φουντάρει από τον 5ο όροφο, θα είναι ολομόναχος κι αυτό γιατί όλοι οι πολιτικοί της Ελλάδας επέλεξαν να γίνουν το ανάχωμα των ξένων εισβολέων. Είναι οι μοναδικοί που φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια ενός λαού και την εθνική παράδοση μιας χώρας. Είναι τόσο χέστηδες που δεν πήραν την εξουσία με τα τανκς αλλά με την ψήφο των Ελλήνων. Θέλουν τον Έλληνα ως συμμέτοχο στο έγκλημα για να μπορούν μετέπειτα να του επιβάλλουν μέτρα λέγοντας "εσύ το αποφάσισες". Αποκαλούν στα ίσα  τον Έλληνα τόσο ηλίθιο ξεστομίζοντας την επόμενη ημέρα των εκλογών ότι αυτός επέλεξε να εξαθλιωθεί, ότι μετά την απομάκρυνση από την κάλπη κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Το λάθος όμως δεν είναι του πολίτη, ο οποίος τιμά ακόμη την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών, αλλά των πολιτικών που έχουν συνδεδεμένη την κάλπη με τους διακινητές βρώμικου χρήματος από τα ταμεία της Ε.Ε, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των κρυφών χορηγών τους.


Στις άθλιες και μοναχικές ημέρες που έρχονται ο Έλληνας θα αντέξει πολλά, περισσότερα από αυτά που θεωρούσε ότι μπορεί να αντέξει. Ανθρωπάρια τύπου υπουργού-εφοριακού, Αλεξιάδη, θα του κάνουν τον βίο αβίωτο έχοντας ως δικαιολογία την απόφαση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Θέλει δεν θέλει ο Έλληνας θα φτάσει εκεί που έπρεπε να είχε φτάσει πριν γίνουν όλα ρημαδιό κι αυτό γιατί θα καταλάβει ότι η πατρίδα δεν ήταν οι κάμποι και τα βουνά, ήταν ο ίδιος. Θα υποστηρίξει εμπράκτως τα μικρής περιφέρειας σύνορα της τελευταίας σταγόνας αξιοπρέπειας του συνειδητοποιώντας ότι ο εχθρός δεν ήταν ποτέ εκτός των πυλών. Στρογγυλοκαθόταν στα έδρανα της εξουσίας κάνοντας αέρα στα αχαμνά του επιδεικτικά με τα ψηφοδέλτια που τον έχρισαν εχθρό της ίδιας της δημοκρατίας. 

ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Συλλογική συγκρότηση, μετωπική απεύθυνση, ριζοσπαστισμός: Τρία απαραίτητα στοιχεία για τη Λαϊκή Ενότητα

Τα πρώτα εικοσιτετράωρα της ζωής της Λαϊκής Ενότητας αποτυπώνουν μια σημαντική δυναμική που έχει ακόμη μεγαλύτερες δυνατότητες όσο ο μέχρι πρότινος «βασιλιάς» της Αριστεράς αποδεικνύεται γυμνός. Τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλησε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ηγετικό του επιτελείο. Μέρα τη μέρα αποδυναμώνεται το σχέδιο Τσίπρα για εκλογές που θα πιάσουν το λαό και την αντιμνημονιακή Αριστερά στον ύπνο. Η υφαρπαγή μιας ζαλισμένης, απογοητευμένης, σοκαρισμένης αριστερής ψήφου και η χρησιμοποίησή της στη συγκρότηση μνημονιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, βρίσκει ισχυρά εμπόδια.


Η Λαϊκή Ενότητα έχει ισχυρά ηθικά και πολιτικά πλεονεκτήματα. Υπάρχουν όμως τρία άμεσα, απαραίτητα, ζωτικά χαρακτηριστικά με τα οποία πρέπει να αναμετρηθεί.

Στοιχείο 1ο: Συλλογική συγκρότηση

Η ΛΑΕ εμφανίζεται ως το κόμμα του Λαφαζάνη. Είναι προφανής ο ηγετικός ρόλος του μέχρι πρότινος επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ. Η μετάβαση όμως από το ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο ρόλο της αυτοτελούς μετωπικής πολιτικής συγκρότησης απαιτεί άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η συλλογική συγκρότηση και ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας είναι απαραίτητη για να δώσει το μήνυμα μιας ισχυρής αλλαγής: Η πρωτοφανής για την Αριστερά αποθέωση του Τσίπρα ως ανεπανάληπτου ηγέτη («ηγέτη εκατονταετίας» τον χαρακτήριζαν οι μοντέρνοι χατζηαβάτηδες), δεν είναι άσχετη με την κατάληξη του εγχειρήματος. Η υπεράσπιση του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σήμερα γίνεται αποκλειστικά και μόνο στο έδαφος του λιβανίσματος του μεγάλου αρχηγού. Η Λαϊκή Ενότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να βαδίσει στο δρόμο της μονολιθικής εκπροσώπησης. Όχι μόνο επειδή αυτά τα πράγματα είναι ξένα με το ήθος και την ιστορία της Αριστεράς. Αλλά επειδή η συλλογική συγκρότηση είναι η μόνη πολιτικά αποτελεσματική μέθοδος για να οικοδομηθεί το απαραίτητο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο. Η συλλογική συγκρότηση, η δημοκρατία, οι διαδικασίες που δίνουν το λόγο στη βάση, η διαρκής λογοδοσία, η ανακλητότητα, είναι απαραίτητα στοιχεία για τη συγκρότηση ενός ελπιδοφόρου μετώπου κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας.

Στοιχείο 2ο: Μετωπική απεύθυνση

Ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλοροεί. Ισχυρά κομμάτια της μέχρι πρότινος προεδρικής πλειοψηφίας αποδρούν από τον μνημονιακό εγκλωβισμό. Δεν δέχονται ότι ο κύκλος τετραγωνίζεται, στηρίζοντας μια μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα, ενώ ταυτόχρονα παριστάνουν τους αριστερούς. Από την άλλη, οργανώσεις και κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς για πρώτη φορά συζητούν σοβαρά το ενδεχόμενο μιας εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας. Η Λαϊκή Ενότητα στο βαθμό που προέκυψε ως μαζική διάσπαση με μεγάλη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση έχει κάθε δυνατότητα για μια ισχυρή και διεισδυτική απεύθυνση με στόχο την άμεση συγκρότηση πολιτικής συνεργασίας, στην κατεύθυνση της μετωπικής συγκρότησης. Ένα μεγάλο τμήμα κινηματικών, ριζοσπαστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ (κείμενο των 87, τμήματα των πρώην 53+, νεολαία κλπ) θα μπορούσε να είναι προνομιακός συνομιλητής της Λαϊκής Ενότητας στο βαθμό που αναγνώριζε τα χαρακτηριστικά μιας μετωπικής συγκρότησης με ισοτιμία, δημοκρατία, πλουραλισμό. Το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά πέραν της Λαϊκής Ενότητας. Η ευκαιρία είναι ιστορική από κάθε άποψη, για ένα πολιτικό μέτωπο που δεν ενώνεται μόνο στην προοπτική της αντιμνημονιακής κυβέρνησης (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά δίνει υπαρκτή διέξοδο για το λαό και τη χώρα.

Στοιχείο 3ο: Ριζοσπαστικός πολιτικός λόγος

Προς το παρόν η Λαϊκή Ενότητα εξαντλείται στον αντιμνημονιακό λόγο που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν την υπογραφή του μνημονίου. Είναι κατανοητή η διεκδίκηση της θετικής κληρονομιάς, αλλά και των χιλιάδων αγωνιστών που πίστεψαν και στρατεύτηκαν λιγότερο ή περισσότερο ενεργητικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή είναι προφανές ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο όριό του και γέννησε μια ιστορική αποστασία, όχι επειδή η ηγεσία του ήταν προδοτική, αλλά επειδή ο ίδιος ο πολιτικός του λόγος ήταν ανεπαρκής. Με μια έννοια, και στο βαθμό που αφαιρέσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είχε μια αντικειμενική κατάληξη. Η αφήγηση του ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού αγώνα που δικαιώνεται χωρίς ρήξεις, αποδεσμεύσεις και ανατροπές, σήμερα δεν πείθει κανέναν. Ήδη δοκιμάστηκε και εξαντλήθηκε. Οι εκπρόσωποι της Λαϊκής Ενότητας στις δημόσιες παρεμβάσεις τους, ακριβώς πάνω σε αυτό το σημείο καλούνται να πείσουν την κοινωνία.
Αν κάτι δεν έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα γίνει και επί Λαϊκής Ενότητας. Χρειάζεται λοιπόν άλλο πολιτικό πρόγραμμα. Ο κόσμος σήμερα δεν θα δεχτεί ασάφειες και αμφισημίες. Το ίδιο το 62% ενάντια σε θεούς και δαίμονες και με όλα τα ΜΜΕ, την ευρωπαϊκή ηγεσία και τα μνημονιακά κόμματα να απειλούν ότι νίκη του ΟΧΙ σημαίνει και έξοδο από το ευρώ, δείχνει τα ανεξάντλητα όρια μιας τολμηρής πολιτικής πρότασης. Η έξοδος από το ευρώ είναι αφετηριακό σημείο για την παραμικρή κίνηση, ακριβώς επειδή τα τελεσίγραφα και οι εκβιασμοί θα είναι στην ημερήσια διάταξη από τα πρώτα εικοσιτετράωρα. Για να μην επαναληφθεί η παρωδία της εξάμηνης διαπραγμάτευσης που οδήγησε στην τραγωδία του νέου μνημονίου, οι καθαρές κουβέντες, που δεν βάζουν το ζήτημα της ρήξης με την Ευρωζώνη και την ΕΕ κάτω από το χαλί, είναι απαραίτητες. Η Λαϊκή Ενότητα δεν μπορεί παρά να στοιχηθεί στο μεταβατικό πρόγραμμα που έχει επιβεβαιωθεί πανηγυρικά από την ίδια την πραγματικότητα, αλλά και να εκφωνήσει με θάρρος και τόλμη τον πολιτικό, προγραμματικό της λόγο. Μισόλογα, ασάφειες και «αν χρειαστεί», όχι μόνο δε διευρύνουν το ακροατήριο προς τα δεξιά, αλλά στερεύουν την απαραίτητη δεξαμενή των αριστερών αγωνιστών που δεν μπορούν να υποστηρίξουν μια επανάληψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε, το πρόγραμμά του εξόκειλε, το πολιτικό του σχέδιο φαλήρισε. Η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ είχε δίκιο όταν επί χρόνια υποστήριζε ότι η κατάργηση των μνημονίων δεν μπορεί να γίνει μέσα στην ευρωζώνη.

Όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία με τα οποία θα αναμετρηθεί το εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας. Οι πιεστικοί χρόνοι συγκρότησης, ο εκλογικός εκβιασμός, το σοκ της μνημονιακής μεταστροφής και της συνακόλουθης διάσπασης, είναι βεβαίως ελαφρυντικά στοιχεία. Όμως οι αδυναμίες πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν. Δεν υπάρχει χρόνος για να χαραμιστεί. Πολύ περισσότερο, η τελευταία ίσως ευκαιρία για το αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο δεν μπορεί να σπαταληθεί. Σε διαφορετική περίπτωση, αν η Λαϊκή Ενότητα δεν αποτελέσει έναν ισχυρό πολιτικό πόλο, θα ισχύσει ότι ο χειμώνας έρχεται και δεν θα κρατήσει λίγους μήνες, αλλά πολλά χρόνια.


http://antapocrisis.gr/

Δημοκρατία έδωσες, δικτατορία θα λάβεις

Της Κατερίνας Γκαράνη 
Παραδώσαμε τα όπλα χωρίς να έχουμε ρίξει ούτε μία βολή εναντίον των εχθρών. Των εχθρών εντός των πυλών όχι αυτών που μάς βολεύει να αποκαλούμε εισβολείς-δανειστές. Οι ηγέτες της Ε.Ε, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ δεν φταίνε απολύτως σε τίποτε για αυτό που συμβαίνει στην χώρα. Αρκετά τους βρίσαμε, τους απειλήσαμε μέσα από την ανωνυμία και στις κουβέντες καφενείου. Ο πραγματικός εχθρός της Ελλάδας είναι οι πολιτικοί της και οι ταμπέλες των κομμάτων, που αναρτούνται ψηλότερα από την σημαία του εθνικού καθήκοντος,  δεν είναι τίποτε άλλο από μία διανομή ρόλων για να μπορεί το θεατρικό Δημοκρατία να παίζεται πάντα με επιτυχία πολλών κομμένων εισιτηρίων στο ταμείο της κάλπης.


Ευθύνη οι πολίτες είχαν μέχρι χθες. Από τον Ιούλιο και μετά οι πολίτες δεν φέρουν καμία ευθύνη για την κατάλυση της Δημοκρατίας και για τις υπηρεσιακές κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν αρχής γενομένης με την κυβέρνηση της δικαστού Θάνου. Το κόλπο της πολυκομματικής κυβέρνησης που ξεκίνησε από την εποχή του Γ. Παπανδρέου, συνεχίστηκε με τον Σαμαρά, εκτινάχθηκε με τον Τσίπρα και θα φθάσει στο αποκορύφωμά της με τις επόμενες ορκισμένες στην υποταγή του Μνημονίου κυβερνήσεις, είχε ως μοναδικό σκοπό την διακυβέρνηση συνεργαζόμενων υπηρετών με άλλοθι την επιλογή του λαού. Ο λαός έφερε την ευθύνη μέχρι την τελευταία επιλογή του να ανεβάσει στην εξουσία την Αριστερά τον Ιανουάριο του 2015. Επέλεξε να δώσει την μάχη δημοκρατικά βάση του προγράμματος και των υποσχέσεων για πλήρη απεξάρτηση από τα Μνημόνια και της μη αποδοχής του χρέους που επέβαλλαν οι προηγούμενοι δημοκρατικά εκλεγμένοι συνεργάτες της Ε.Ε και των Τραπεζών.

Από εκεί και πέρα ο λαός δεν συμμετέχει στο έγκλημα είτε ψηφίσει, είτε όχι. Η συμμετοχή του στις εκλογές είναι τυπική. Η αποχή μέχρι τον προηγούμενο Ιανουάριο είχε ουσία, διαχωρίζοντας τους πολίτες που είχαν καταλάβει νωρίς ότι όλες οι κομματικές επιλογές θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα εφόσον όλα τα κόμματα συμμετείχαν σε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο χρηματοδοτούνταν από ξένα συμφέροντα. Δεν στηρίζεται κόμμα στην Ελλάδα αν δεν έχει τον κρυφό χορηγό του. Αυτό σημαίνει ότι από την στιγμή που τα "παίρνεις" για να υφίστασαι ως κόμμα συμμετέχεις άμεσα στην προδοσία. Ακόμα κι αν ισχυρίζεσαι ότι δεν τα "παίρνεις" η συμμετοχή σου σε ένα πραξικοπηματικό και αντισυνταγματικό πολίτευμα είναι από μόνη της προδοτική. Η αποχή στο εξής σημαίνει έχω τα χέρια μου καθαρά. Όμως από την στιγμή που συνεχίζεις να αποδέχεσαι τους νόμους του δικτατορικού κράτους βάση εντολών ξένων δυνάμεων, η αποχή σου ακυρώνεται από τις πράξεις σου. Απέχω από την κάλπη αλλά συμμετέχω στην πληρωμή φόρων που δεν πηγαίνουν για την επιβίωση της χώρας μου, είναι αποχή γιαλαντζί.

Αν κάποιος γυρίσει ανάποδα τις σελίδες του βιβλίου της ζώσας ιστορίας των 5 τελευταίων χρόνων θα ανακαλύψει πόσο καλά έπαιξαν τον ρόλο τους όλοι οι πολιτικοί σε αυτό που συνέβη στην Ελλάδα με αποκορύφωμα τον Ιούλιο του 2015. "Εμφύλιος", "εθνικός διχασμός", "αποσταθεροποίηση αν βγούμε από το ευρώ"  είναι τα σλόγκαν που πέρασαν από τα στόματα όλων. Ακόμα και του ΚΚΕ. Με τον τρόπο αυτόν οι πολιτικοί έριχναν την ευθύνη στους πολίτες για αυτό που θα πάθουν αν επιλέξουν ρήξη σε όλα. Ο πολίτης δεν είναι πολιτικός, δεν είναι μέλος κόμματος (εξαιρουμένων των κομματόσκυλων μελών όλων των κομμάτων) για να μπορεί να κάνει ελιγμούς ή ρήξη με το σύστημα. Δεν υπάρχει κανένα κίνημα στην Ελλάδα που να καλύπτει τους πολίτες για τα παραβιασμένα από το Κοινοβούλιο δικαιώματά τους. Απολύτως κανένα κι αυτό γιατί "έχουμε Δημοκρατία". Αντιθέτως όλα θέλουν να συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο λέγοντας αυτό που έλεγαν και οι Αριστεροί πριν πάρουν την εξουσία: "Από μέσα θα κάνουμε την ρήξη". Τώρα ποια ρήξη θα κάνει ακριβώς από μέσα; Ρήξη με το ψηφισμένο από την Βουλή Δημοσιονομικό Συμβούλιο που θα ελέγχει όλη την οικονομική κατάσταση της χώρας ή ρήξη με το Ινστιτούτο Ανάπτυξης-Ταμείο Πώλησης Δημόσιας Περιουσίας του οποίου τα συμβόλαια κρατάει στα χέρια της η Γερμανία; Μήπως ρήξη με τον ESM, δηλαδή με όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε που ήδη "δανείζουν" την Ελλάδα για να ξεχρεώσει το δάνειο που κανείς δεν τόλμησε να πει "βάλτε το εκεί που ξέρετε";  Χαζές κουβέντες καιροσκόπων που είδαν φως στην απόγνωση των Ελλήνων και θέλουν να κάνουν και αυτοί ντου με το αζημίωτο.

Ο ψηφοφόρος Έλληνας δεν φέρει απολύτως καμία ευθύνη μετά και την ισοπέδωση της Αριστεράς που ορκίστηκε στο Μνημόνιο και όχι στο Σύνταγμα. Δυστυχώς έχουν μείνει μόνο τρεις επιλογές στους ελεύθερους πολιορκημένους Έλληνες: Το Ευρωπαϊκό Κόμμα που αποτελείται από τους απροκάλυπτα προδότες, το ΚΚΕ που η ύπαρξή του δεν συνάδει με την συμμετοχή του στο Ναζιστικό Κοινοβούλιο της Ελλάδας και η Χρυσή Αυγή που είναι στον χώρο που της αρμόζει: Μέσα στο Ναζιστικό Κοινοβούλιο παίζοντας τον μπαμπούλα που θα σε "φάει" αν δεν επιλέξεις το Ευρωπαϊκό Κόμμα που θα "σώσει".  Όσο για το ΛΑΕ είναι η πλατφόρμα που θα οδηγήσει εξωκοινοβουλευτικά "κινήματα" και κόμματα να μπουν στο μαντρί για να πάρουν κι αυτά το μεροκάματο της προδοσίας.
Σε αυτές τις λίγες ημέρες που απομένουν, η υπηρεσιακή κυβέρνηση της δικαστού Θάνου δουλεύει με τέτοιους ρυθμούς που δεν έχουν δουλέψει όλες οι προηγούμενες αποδεικνύοντας ότι η δημοκρατία τους δουλεύει καλύτερα χωρίς εσένα με στόχο μόνο εσένα.

Στις κατάμαυρες μέρες που έρχονται ο Έλληνας είτε ακόμη έχει παντεσπάνι, είτε είναι έτοιμος να φουντάρει από τον 5ο όροφο, θα είναι ολομόναχος κι αυτό γιατί όλοι οι πολιτικοί της Ελλάδας επέλεξαν να γίνουν το ανάχωμα των ξένων εισβολέων. Είναι οι μοναδικοί που φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια ενός λαού και την εθνική παράδοση μιας χώρας. Είναι τόσο χέστηδες που δεν πήραν την εξουσία με τα τανκς αλλά με την ψήφο των Ελλήνων. Θέλουν τον Έλληνα ως συμμέτοχο στο έγκλημα για να μπορούν μετέπειτα να του επιβάλλουν μέτρα λέγοντας "εσύ το αποφάσισες". Αποκαλούν στα ίσα  τον Έλληνα τόσο ηλίθιο ξεστομίζοντας την επόμενη ημέρα των εκλογών ότι αυτός επέλεξε να εξαθλιωθεί, ότι μετά την απομάκρυνση από την κάλπη κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Το λάθος όμως δεν είναι του πολίτη, ο οποίος τιμά ακόμη την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών, αλλά των πολιτικών που έχουν συνδεδεμένη την κάλπη με τους διακινητές βρώμικου χρήματος από τα ταμεία της Ε.Ε, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των κρυφών χορηγών τους.

Στις άθλιες και μοναχικές ημέρες που έρχονται ο Έλληνας θα αντέξει πολλά, περισσότερα από αυτά που θεωρούσε ότι μπορεί να αντέξει. Ανθρωπάρια τύπου υπουργού-εφοριακού, Αλεξιάδη, θα του κάνουν τον βίο αβίωτο έχοντας ως δικαιολογία την απόφαση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Θέλει δεν θέλει ο Έλληνας θα φτάσει εκεί που έπρεπε να είχε φτάσει πριν γίνουν όλα ρημαδιό κι αυτό γιατί θα καταλάβει ότι η πατρίδα δεν ήταν οι κάμποι και τα βουνά, ήταν ο ίδιος. Θα υποστηρίξει εμπράκτως τα μικρής περιφέρειας σύνορα της τελευταίας σταγόνας αξιοπρέπειας του συνειδητοποιώντας ότι ο εχθρός δεν ήταν ποτέ εκτός των πυλών. Στρογγυλοκαθόταν στα έδρανα της εξουσίας κάνοντας αέρα στα αχαμνά του επιδεικτικά με τα ψηφοδέλτια που τον έχρισαν εχθρό της ίδιας της δημοκρατίας.

http://www.stontoixo.com/

ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ, ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΠΑ, ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΩ

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΛΛΙΑ  ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΡΙΖA

Είναι παράδοξο να αποχωρείς από ένα κόμμα στις ιδεολογικές αρχές και το πρόγραμμα του οποίου παραμένεις πιστός. Είναι λυπηρό να αποχωρείς από το κόμμα του οποίου υπήρξες ιδρυτικό μέλος. Αλλά το κόμμα αυτό έχει ακυρωθεί. Οι συλλογικές του αποφάσεις και διακηρύξεις ξεχάστηκαν, τα πολιτικά του όργανα καλούνται απλά να επικυρώσουν αποφάσεις που έχουν ληφθεί από άλλα κέντρα και τα μέλη του δεν έχουν την δυνατότητα παρέμβασης ούτε σε ένα συνέδριο. Συνέδριο που αποφασίστηκε, που εξαγγέλθηκε, αλλά δεν θα γίνει ποτέ.

Ένα κόμμα πρότυπο για όλη την ευρωπαϊκή αριστερά, ένα κόμμα ριζοσπαστικό, σήμερα αδυνατεί να υπερασπιστεί τον γραμματέα, τα στελέχη και τα μέλη του. Το κόμμα που έκανε την αριστερά κυβέρνηση, είναι σήμερα υποχρεωμένο να ακούει μέλος της κυβέρνησης να μιλά για την «αριστερά του τίποτα» και να συκοφαντεί την νεολαία του, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.

Το δίπολο «κόμμα αριστερό, ριζοσπαστικό και ακυρωμένο» από τη μία μεριά, «κυβέρνηση μνημονιακή» από την άλλη, μπορεί να βολεύει και να χωρά τους οπαδούς της τέχνης του εφικτού, αλλά όχι εμένα.

Δεν με χωρά το ξόδεμα της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής νίκης της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, μόλις μέσα σε έξι μήνες. Ούτε το ξόδεμα του 62% ΟΧΙ του ελληνικού λαού – κόντρα σε ένα τεράστιο πολιτικό, μιντιακό και τραπεζικό πραξικόπημα – μόλις σε μία ώρα. Δεν με χωρά ο αταξικός-ουδέτερος λόγος, η υιοθέτηση της επιχειρηματολογίας και της φρασεολογίας των προηγούμενων, η τήρηση των γραφών του μνημονίου. Ούτε ως τακτική κίνηση, ούτε ως αποτέλεσμα εκβιασμών, ούτε ως στρατηγική επιλογή.

Είμαι στην αριστερά πάνω από τρεις δεκαετίες. Τα τελευταία οκτώ χρόνια υπήρξα συνεργάτης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξα αυτά τα τελευταία χρόνια να μην τοποθετούμαι δημόσια. Στις 20 Φλεβάρη διατύπωσα τις ενστάσεις μου και τις επιφυλάξεις μου. Στα μέσα του καλοκαιριού, δήλωσα ότι το νέο πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης με βρίσκει αντίθετο και υπέβαλλα γραπτώς την παραίτησή μου από την Γενική Γραμματεία του Πρωθυπουργού. Ανέλαβα την προσωπική και πολιτική ευθύνη που μου αναλογεί, για όσα δεν έκανα, για όσα δεν είπα, για όσα δεν μπόρεσα να αποτρέψω.

Μετά από την προκήρυξη των εκλογών, δεν έχω άλλη επιλογή από τη δημόσια έκφραση της πολιτικής διαφωνίας μου. Η προκήρυξη των εκλογών δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία κίνηση εκκαθάρισης της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας και του κόμματος. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατασκευή του απαραίτητου εσωτερικού εχθρού. Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το τελευταίο κεφάλαιο του σεναρίου διάσπασης του κόμματος. Σενάριο που άκουγα ένα χρόνο τώρα από τους πολιτικούς διακινητές της βίαιης ωρίμανσης, της διαχείρισης και της κυβερνησιμότητας, αλλά δεν πίστευα ότι θα το δω να υλοποιείται. Διανθισμένο μάλιστα από απαράδεκτες και χυδαίες προσωπικές επιθέσεις, αδιανόητους χαρακτηρισμούς και συκοφαντίες εις βάρος συντρόφων και συντροφισσών που πορεύομαι μαζί τους δεκαετίες.

Ναι. Ζούμε στιγμές κρίσιμες και ιστορικές. Και πάλι την τελευταία λέξη και σφραγίδα θα βάλει ο ελληνικός λαός. Ο καθένας και η καθεμιά, απλά επιλέγουν με ποιου κειμένου τις λέξεις θα ταυτιστούν.

Αποχωρώ από το κόμμα. Πολιτικά θα στηρίξω, με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που παραμένουν πιστοί και πιστές στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών και των κινημάτων, στις συλλογικές αποφάσεις, το πρόγραμμα και την εκλογική διακήρυξη του.

ΠΗΓΗ ΙΣΚΡΑ Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΥΜΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ: ΔΗΜ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ,  ΜΑΝ. ΜΠΑΡΖΕΦΣΚΙ, Θ. ΜΠΑΡΤΣΩΚΑΣ, Κ. ΜΑΡΜΑΤΑΚΗΣ

ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΓΓ. ΣΑΠΟΥΝΑ, ΧΡ. ΛΑΣΚΟΣ, ΑΝΔΡ. ΚΑΡΙΤΖΗΣ, ΕΛ. ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ

Συνεχίζεται το κύμα αποχωρήσεων και παραιτήσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και την Παρασκευή (28/8). {ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΑΠΟ ΝΕ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΕΔΩ}

Εν τω μεταξύ, αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ τα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Δημοσθένης Παπαδάτος, Μάνια Μπαρζέφσκι, ο καταξιωμένος, αγωνιστής πρώην Δήμαρχος Καισαριανής Θαν. Μπαρτσώκας καθώς και το στέλεχος της ΚΕ Κώστας Μαρματάκης. Μάλιστα, ο Θανάσης Μπαρτσώκας ανακοίνωσε και την προσχώρησή του στη "Λαϊκή Ενότητα".

Παράλληλα, την ίδια ημέρα παραιτήθηκαν από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και τρία στελέχη και μέλη της «Κίνησης των 53»: οι Ανδρέας Καρίτζης, Αγγελική Σαπουνά και Χρήστος Λάσκος.

Υπενθυμίζουμε, ότι ο Ανδρέας Καρίτζης ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΝ, όταν ο Αλ. Τσίπρας ανέλαβε τα ηνία του κόμματος.

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΔΡΟΥ ΜΠΙΣΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Με επιστολή του προς τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, την Κεντρική Επιτροπή, τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός επιστήμονας Αλέξανδρος Μπίστης ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το κόμμα, και την παραίτηση του από την θέση του Συντονιστή  της Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού της ΚΕ του κόμματος.

    

Διαβάστε ολόκληρη την δήλωση αποχώρησης του Α. Μπίστη ΕΔΩ      

«ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ»: Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΣΩΚΑ

Ο Εβαρίστ Γκαλουά από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς και ταυτόχρονα μαχητικός ριζοσπάστης της εποχής του, το βράδυ πριν την προκαθορισμένη δολοφονία του, μαζί με τις 70 σελίδες της περίφημης θεωρίας των ομάδων, έγραψε: «Πεθαίνω από το γινάτι μιας άτιμης κοκέτας (της δημοκρατίας) και δύο συνεργών της. Έτσι μέσα σε μια άθλια ραδιουργία τελειώνει η ζωή μου». Ήταν 21 ετών.

Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις μέρες μας.

Σε ό,τι με αφορά για μια ακόμη φορά η γνωστοί καρδινάλιοι Ρισελιέ που παλιότερα αλλού και σήμερα από την άνεση του Μαξίμου με έβαλαν στο τσουβάλι με τις γάτες και με πέταξαν στη θάλασσα. Και όταν βγήκα που έριξαν αλάτι στις πληγές για μεγαλύτερο πόνο με στόχο την υποταγή και μέσω αυτής τη φθορά των συνειδήσεων.

Όμως εγώ θα συνεχίσω να σεργιανάω με παλιούς και νέους συντρόφους, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας «Το ένα παιδί μετρούσε τ΄ άστρα» και ταυτόχρονα φτύνοντας κατάμουτρα την εποχή της υποκρισίας και του φτηνού υπολογισμού που αγγίζει τα όρια της αθλιότητας.

Ξεπερνώντας τις τύψεις μου, έστω και για την ελάχιστη συμβολή μου στην «συμφωνία της οδού Κομνηνών» που μας γυρίζει πίσω στις εποχές της εικονολατρίας και της εικονομαχίας, χωρίς φυσικά εγώ να το γνωρίζω, αγνόησα καλόπιστα το γεγονός ότι όταν κάποιοι λένε σωτηρία της χώρας επί της ουσίας εννοούν τη σωτηρία της τάξης τους.

Σήμερα γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση για το αν κανείς είχε προειδοποιήσει γι΄ αυτά που ζούμε σήμερα. Σίγουρα υπάρχει έλλειμμα και στους πολιτικούς και στους οικονομολόγους.

Όμως οι «λαπάδες» οι ποιητές είχαν προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα: «Είναι η βαρβαρότητα» «Τη βλέπω να έρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιωνοί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.

»Για τον πλήρη εξευτελισμό του

»Για την ατίμωσή του»

(Οδυσσέας Ελύτης)

Επειδή είμαι από τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τους ποιητές θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις στους μεγάλους αγώνες και στις μεγάλες πορείες στη χώρα μου, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, μαζί με τα εκατομμύρια των σύγχρονων «κολασμένων» που αυτή τη φορά είναι απείρως πιο μορφωμένοι, πιο έτοιμοι και με ένα τεράστιο οπλοστάσιο που προσφέρει η γνώση, η πείρα και η τεχνολογία.

Και αν τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου – ελπίζω να αργήσει-, θα επιθυμούσα να αποκτήσω επιτέλους κι εγώ ιδιοκτησία. Ένα μνήμα σε κάποιο εγκαταλειμμένο κοιμητήριο της ιδιαίτερης ορεινής πατρίδας μου, μόνος μου μόνο με τον νεκροθάφτη και παρέα με το απέραντο και κάποιους ξεχασμένους αντάρτες του ΔΣΕ και μια πέτρα που θα γράφει: «Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου»

Το κείμενο αποτελεί τη δήλωση αποχώρησής μου από το ΣΥΡΙΖΑ και τη μαχητική ένταξή μου στη Λαϊκή Ενότητα.

Θανάσης Μπαρτσώκας, πρώην δήμαρχος Καισαριανής

ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ Μ. ΜΠΑΡΖΕΦΣΚΙ ΚΑΙ ΔΗΜ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Για όσες και όσους ανήκουμε στην Αριστερά, κομματικότητα είναι η ενιαία στάση απέναντι σε κοινούς αντιπάλους (το κράτος, το κεφάλαιο και τους διεθνείς «θεσμούς» του), και μαζί, η υπεράσπιση των συλλογικών αποφάσεων που λαμβάνονται δημοκρατικά. Κομματικότητα, αντίθετα, δεν είναι η αφωνία ή η «ρεαλιστική» προσαρμογή, τη στιγμή που η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του κόμματος αποδέχεται ρητά ως πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το Τρίτο Μνημόνιο. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι «κομματικότητα» η ακύρωση της συλλογικής μας δέσμευσης, το κόμμα να αναζητήσει τρόπους απεγκλωβισμού σε Έκτακτο Συνέδριο πριν από τις εκλογές – ούτε βεβαίως η πολλοστή υπέρβαση των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες-καρικατούρα. Όλα αυτά, και άλλα ακόμα, είναι μονομερείς ενέργειες που εσωτερικεύουν την ήττα της 12ης Ιουλίου ως μη αναστρέψιμη. Όταν το κόμμα καταργείται χωρίς καν τα προσχήματα, δεν μπορούμε πια να είμαστε μέλη του κόμματος στο οποίο στρατευτήκαμε αυτά τα 11 χρόνια, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, στα εύκολα και στα (πολύ) δύσκολα.

Στις 12 Ιουλίου ηττήθηκε συντριπτικά η στρατηγική που χάρισε στο κόμμα μας τη νίκη στις εκλογές του Γενάρη: η στρατηγική της αντιμετώπισης της λιτότητας μέσα στην Ευρωζώνη, που ήδη πριν από τις εκλογές, προσανατολίστηκε μονοσήμαντα στο να πειστούν για το δίκιο μας οι «θεσμοί», ως εάν να ήταν δυνατό η ισχύς να υποκατασταθεί από την πειθώ. Αν όμως η ήττα αυτή της στρατηγικής μας δεν ήταν μοιραία, το ίδιο ισχύει και για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε προεδρικό κόμμα της μνημονιακής διαχείρισης. Καθημερινά πια πληθαίνουν οι διαβεβαιώσεις ότι, ανεξαρτήτως της θέλησης των μελών, η μετάλλαξη αυτή είναι οριστική. Δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας: ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια εφικτός.

Δεν πιστέψαμε ποτέ, ούτε και σήμερα το πιστεύουμε, ότι ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια μπορεί να εξαντλεί την πολιτική της Αριστεράς. Ήδη από το 2010, ωστόσο, επιμείναμε στην ανάγκη να μην αποκοπεί η μάχη κατά της λιτότητας με τις μάχες για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, σε πείσμα τότε της μνημονιακής Κεντροαριστεράς ή των φιλικά προσκείμενων ΜΚΟ. Αυτή η συνάρθρωση ήταν που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει σε τομές στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο νόμος για την ιθαγένεια χτες ή η πολιτική υποδοχής και φιλοξενίας των προσφύγων που φτάνουν στη χώρα μας σήμερα. Στο εξής, ωστόσο, ακόμα και οι μάχες αυτές είναι υπονομευμένες: τόσο γιατί η υπερλιτότητα στην οικονομία δεν θα πάψει να «ροκανίζει» μαζί και τη δημοκρατία, όσο και γιατί το μορατόριουμ της κυβέρνησης με το «βαθύ κράτος» θα συνεχιστεί και μετεκλογικά: το φάντασμα μιας κυβέρνησης (μνημονιακής) εθνικής ενότητας και η εμμονή στην επιλογή Πανούση, περί αυτών συνηγορούν.

Μαζί με την ειλικρινή αποτίμηση όσων προηγήθηκαν, αποτίμηση χωρίς την οποία κάθε επόμενο βήμα θα είναι λειψό, θεωρούμε αναγκαία την προετοιμασία για τον νέο κύκλο αγώνων ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια και την Ακροδεξιά – ιδίως όσο το κοινωνικό ρήγμα της 5ης Ιουλίου παραμένει ανοιχτό. Καταλαβαίνοντας ότι οι προσπάθειες για την πολιτική εκπροσώπηση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ είναι αναπόφευκτες (και αναγκαίες, καθώς η λαϊκιστική Ακροδεξιά καραδοκεί...), θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε η Αριστερά του 21ου αιώνα να υπερασπιστεί με συγκεκριμένο τρόπο πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα: να το κάνει όμως ανακτώντας τον αντικαπιταλιστικό της ορίζοντα, αποφεύγοντας πάση θυσία την εθνική περιχαράκωση και μη αποδεχόμενη εκπτώσεις στη δημοκρατία: είτε αυτή αφορά τη σχέση της με τα κινήματα, είτε την εσωτερική της ζωή – είτε, πολύ περισσότερο, τον άλλο κόσμο που, επιμένουμε, παραμένει εφικτός.

Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Α. ΚΑΡΙΤΖΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Με λύπη γνωστοποιώ την παραίτησή μου από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνικά οδυνηρή και πολιτικά μη βιώσιμη επιλογή εφαρμογής του προϊόντος ενός πραξικοπήματος σε συνδυασμό με τη μεθοδολογία λήψης τέτοιων κρίσιμων αποφάσεων διαμόρφωσαν ένα πολιτικό περιβάλλον και μια στρατηγική που με απορρίπτει. Η κατάργηση συλλογικών και δημοκρατικών διαδικασιών, το έλλειμμα πολυδιάστατης και σε βάθος ανάλυσης και ο κοντόθωρος πολιτικός ορίζοντας έχουν πλέον διαμορφώσει μια νοοτροπία πολιτικής σε συνέχεια και όχι σε ρήξη με το παρελθόν. Μια νοοτροπία που δεν επιτρέπει την ουσιαστική ανασυγκρότηση και τον επαναπροσδιορισμό, στοιχεία απαραίτητα μετά από μια ήττα για την χάραξη μιας πολιτικά βιώσιμης και κοινωνικά χρήσιμης νέας στρατηγικής.

Η εν λόγω νοοτροπία δεν προέκυψε ξαφνικά, ενδυναμώνεται και αναπτύσσεται καιρό τώρα. Και αν μετά από μια μείζονα πολιτική εξέλιξη όπως η έκβαση της διαπραγμάτευσης η νοοτροπία αυτή όχι μόνο δεν εγκαταλείπεται αλλά αντίθετα παγιώνεται τότε δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Από την άλλη μεριά, η τεράστια μάζα των ανιδιοτελών συντρόφων και συντροφισσών του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως των επιλογών τους αυτό το διάστημα, θα αποτελεί για εμένα πάντα πηγή δύναμης και αισιοδοξίας. Όλα όσα μας απομακρύνουν σήμερα δεν πρόκειται να σπάσουν τους δεσμούς μεταξύ μας, οι οποίοι σφυρηλατήθηκαν σε μια απίστευτα δύσκολη αλλά και συναρπαστική πορεία.

Η κοινωνία βρίσκεται ήδη σε μια μεγάλη κινητικότητα, τόσο για να επιβιώσει όσο και για να αποκτήσει ισχύ απέναντι σε αυτονομημένους από τη λαϊκή βούληση θεσμούς που ελέγχουν σήμερα τις βασικές της λειτουργίες έχοντας καταλύσει τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά, βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις. Δεν αποτελεί αποδεκτή επιλογή να σταθούμε απέναντί τους. Αυτή είναι η δική μου προτεραιότητα. Προσωπικά, θα ταχθώ με όλες μου τις δυνάμεις στην υπηρεσία αυτής της δημιουργικής και ελπιδοφόρας κινητικότητας, η οποία εκφράστηκε με συγκλονιστικό τρόπο στο δημοψήφισμα.

Αν σκεφτούμε διαφορετικά, θέτοντας στο επικέντρο της πολιτικής τις ενσωματωμένες στους ανθρώπους δυνατότητες, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πολύ πιο δυνατοί/ες από όσο νομίζουμε. Αν πιστέψουμε στη δημοκρατία ως εργαλείο απελευθέρωσης των δυνατοτήτων των ανθρώπων, τότε τα όρια που μας θέτουν οι ελίτ δεν θα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Αν πιστέψουμε στη δύναμη που έχουν οι άνθρωποι μέσα τους, τότε θα αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση που απαιτούν οι περιστάσεις.

Να μάθουμε λοιπόν από τα λάθη και την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ και να εξελιχθούμε ώστε να γίνουμε πραγματικά αποτελεσματικοί και χρήσιμοι. Δεν ζούμε σε καιρούς αποστράτευσης, ζούμε σε καιρούς που απαιτούν τόλμη.

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡ. ΛΑΣΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Είναι δεδομένο πως η αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος αποτελεί το πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Με τον πιο ρητό και σαφή τρόπο το δηλώνει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών.

Αυτό εξηγεί, νομίζω, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και την αντιδημοκρατική, μέσω της προκήρυξης των εκλογών, κατάργηση κάθε δυνατότητας να αναζητηθεί ένας δρόμος απεμπλοκής με συντεταγμένο τρόπο, χωρίς καμία κομματική διαβούλευση. Τυπικό κι αυτό δείγμα αυτού που υπήρξε το σημαντικότερο πρόβλημά μας εδώ και καιρό: η περιφρόνηση της συντροφικότητας, της συλλογικότητας, της εσωκομματικής δημοκρατίας.

Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, υπήρξα διατεθειμένος, με όλες τις σημαντικές και εκφρασμένες διαφωνίες μου, για έναν «έντιμο και επώδυνο» συμβιβασμό, προκειμένου να δοθεί μια ευκαιρία για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την απόφαση της ΚΕ της 30ης Ιουλίου για έκτακτο Συνέδριο, σύμφωνα με την πρόταση του προέδρου. Η ευκαιρία ακυρώθηκε βιαίως.

Η αποχώρησή μου, αισθάνομαι, πως αποτελεί, πλέον, στοιχειώδη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους αγώνες του μέλλοντος.

Ενός μέλλοντος «που ίσως να είναι έρημος, μάλλον, όμως, θα είναι φωτιές».

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΑΣ ΣΑΠΟΥΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Κ.Ε. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Μου είναι αδύνατον να συμμετάσχω στη διαδικασία του Σαββατοκύριακου.

Η διαδικασία αυτή γίνεται κατά παραβίαση του προγράμματος και του «παραπρογράμματος» και όλων των συμπεφωνημένων κανόνων λειτουργίας του κοινού μας σπιτιού, που ήταν ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ του ιδρυτικού συνεδρίου του 2013. Το αιφνιδιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα για την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών, με προφανή σκοπιμότητα την πλήρη εκκαθάριση του κοινοβουλευτικού συριζικού μπλοκ από τους «διαφωνούντες», το άνοιγμα νέων προοπτικών συμμαχικών κυβερνήσεων με συστημικές πολιτικές δυνάμεις και την ακύρωση της ρητής και εκπεφρασμένης πολιτικής βούλησης της πραγματικής πλειοψηφίας των μελών του κόμματος για συνέδριο με στόχο την εκπόνηση σχεδίου απεμπλοκής από το μνημονιακό εφιάλτη, έδωσε τη χαριστική βολή στο ΣΥΡΙΖΑ με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που γνωρίζαμε ως σήμερα.

Μ' αυτή την έννοια, το κόμμα της ενωτικής, ανασυνθετικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνιδρύσαμε και παλέψαμε για την δημοκρατική οικοδόμησή του με πολύ κόπο και για πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια. Προφανώς η μοναδική εμπειρία και η ανεκτίμητη συνεισφορά του καθενός και της καθεμιάς στη συναρπαστική συριζική ιστορία, από την εποχή του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης και του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών μέχρι τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ των μελών και την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της Ελλάδας τον τελευταίο μισό αιώνα, θέλει χρόνο και ίσως απόσταση για να αποτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις και πάντως δεν είναι του παρόντος.

Αυτό που είναι του παρόντος, είναι το επιτακτικό αίτημα και η αγωνία των χιλιάδων συναγωνιστών και συμπολιτών μας για απεμπλοκή από τον μνημονιακό εφιάλτη και τις συνέπειες του στη διάλυση των ζωών των ανθρώπων, αίτημα που εκφράστηκε, άλλωστε, από το απίστευτα παλλαϊκό ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Και σ' αυτή την αγωνία, η στοιχειωδώς έντιμη προσέγγιση έχει ως αναγκαίες προϋποθέσεις: α) την αποδοχή του γεγονότος ότι η συριζική απόπειρα αντιμετώπισης των μνημονιακών εκβιασμών ηττήθηκε, προφανώς και εξαιτίας σοβαρών λαθών που έγιναν από τη μεριά μας και όχι μόνον επειδή οι «κακοί» ήταν «πολύ κακοί», αυτό μάλλον οφείλαμε να το έχουμε εκτιμήσει εγκαίρως, β) του στρατηγικού αδιεξόδου, σε σχέση, τουλάχιστον, μ' αυτά που ως τώρα υποστηρίζαμε ως ηγεμονική άποψη του κόμματος, γ) της οργάνωσης του σοβαρού, συντεταγμένου και δημοκρατικού διαλόγου για την εκπόνηση νέων εναλλακτικών λύσεων, όλα αυτά δηλαδή που θα ήταν το αντικείμενο του καταργημένου μας συνεδρίου. Σ' αυτό τον ακυρωμένο διάλογο, θα έπρεπε να έλθουν στην επιφάνεια η πλήρης και διάφανη ενημέρωση για ότι έχει γίνει ως τώρα, με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβλεψίες, τους εκβιασμούς, όλα, καθώς και η ανάληψη της συνευθύνης που αντιστοιχεί, ναι μεν άνισα επιμερισμένη, αλλά αντιστοιχεί σε όλα τα πρόσωπα του κυβερνητικού δράματος του πρόσφατου 7μήνου, δηλαδή σε όλο το στελεχικό δυναμικό του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, αντ' αυτού, επελέγη από μια μερίδα του κόμματος, τη λεγόμενη «ηγετική», μια άλλη τακτική, αντιδημοκρατική, τυχοδιωκτική και επικίνδυνη, ενώ μια άλλη μερίδα αποφάσισε να δημιουργήσει άλλο κόμμα, ομνύοντας μεν στις λαϊκές αντιστάσεις και στο μεγαλειώδες ΟΧΙ, αλλά χωρίς επαρκείς απαντήσεις στα αμείλικτα όσο και πιεστικά στρατηγικά αδιέξοδα του παρόντος, κάτι που δεν συνάδει αντικειμενικά με τις απαιτήσεις που δικαιούται να έχει, σήμερα, οποιοσδήποτε πολίτης από όλους όσους διεκδίκησαν και άσκησαν κυβερνητική πολιτική εδώ και λίγους μόνον μήνες.

Φυσικά, δεν υπάρχει τέλος της ιστορίας. Κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη, η κυβερνητική διαχείριση των μνημονίων δεν μπορεί να αποτελέσει προοπτική για τη ριζοσπαστική αριστερά, όσο σκληρή και έντιμη διαπραγμάτευση κι αν κάνει, εκτός ίσως κι αν είναι αποφασισμένη να έλθει σε πραγματικές και μεγάλες, ταξικές εν τέλει, συγκρούσεις όχι μόνον στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, κάτι που δεν τολμήθηκε όσο έπρεπε στο πρόσφατο παρελθόν και μάλλον δεν είναι στην ατζέντα της επόμενης κυβέρνησης, όπως κι αν αυτή διαμορφωθεί. Ούτως ή άλλως η συγκρότηση του υποκειμένου, πολιτικού και κοινωνικού, που θα μπορέσει να ξαναδώσει τη μάχη για την αποδόμηση της νεοφιλελεύθερης βάρβαρης ηγεμονίας του σήμερα, σε Ελλάδα και Ευρώπη, με νικηφόρες προοπτικές, θέλει πολύ χρόνο, δουλειά, εμπιστοσύνη και νέες επεξεργασίες που σήμερα δεν υπάρχουν.

Μ' αυτές τις σκέψεις, νιώθω υποχρεωμένη να δηλώσω την παραίτησή μου από την Κεντρική Επιτροπή του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα υπηρέτησα με όποιους τρόπους μπορούσα. Δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στο εγχείρημα του εναπομείναντος κόμματος υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα και δεν αισθάνομαι αυτή την στιγμή ως αναγκαία την κομματική μου ένταξη σε οποιοδήποτε άλλο εκλογικό εγχείρημα. Σταθερά γοητευμένη από την περιπέτεια της αριστεράς, που είναι αμετάκλητα ο δημόσιος χώρος της ζωής μου και ο ορίζοντας της σκέψης μου, από τα νεανικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρεθούμε με παλιούς και νέους συντρόφους στην επόμενη καμπή του δρόμου των κοινωνικών αγώνων.

ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ

Αγαπητοί σύντροφοι

Από τις 13 Ιουλίου προσπαθώ συνειδητά να καταπνίξω την κατάληξη, να μην ενδώσω στην κατάθλιψη, να βρω λέξεις σε πείσμα της αποσβόλωσης, να δώσω έλλογη έκφραση στην αγανάκτηση. Ακόμα και στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, την οποία είχα το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθήσω από την θέση του Προεδρείου, παρά την ολοφάνερη ανατροπή κάθε καταστατικής αρχής του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε πολιτικής και στρατηγικής του θέσης, παρά την εξώφθαλμη παραχάραξη κάθε δημοκρατικής συλλογικά εκπεφρασμένης και κοινά σιωπηρά συμπεφωνημένης διαδικασίας, παρά την δεδομένη μου άποψη πως ήταν ακόμα δυνατή μία στάση κριτικής υποστήριξης της κυβέρνησης και πως μόνον το Διαρκές Συνέδριο μπορούσε να δώσει επειγόντως μία αποδεκτή απάντηση στο επείγον της κατάστασης, επέλεξα να μην ακολουθήσω προτάσεις παραίτησης, θεωρώντας πως υπάρχουν περιθώρια ανατροπής αυτού που ολοφάνερα ήταν πια μια σκόπιμα προδιαγεγραμμένη πορεία.

[Ειδικά για την παρουσία μου στο Προεδρείο θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους συντρόφους της βάσης του κόμματος, για τις ολιγωρίες στις οποίες συμμετείχα και στις οποίες ακούσα συναίνεσα, θεωρώντας πως εντονώτερες αντιδράσεις από αυτές που εξέφρασα θα είχαν απλώς έναν «θεαματικό» χαρακτήρα, αλλά κανένα απτό αποτέλεσμα. Ζητώ επομένως συγγνώμη γιατί θα έπρεπε να είχα αντιδράσει πολύ εντονώτερα όταν η ηγεσία του κόμματος επέβαλε την μη καταμέτρηση στην βασική ψηφοφορία (κατά πάγια τακτική άλλωστε η ηγεσία επιμένει στην εξαγωγή των αποτελεσμάτων «με το μάτι», με την άκρως δημοκρατική και ουδαμώς τυπολατρική και ασφαλώς εμπρεσσιονιστική μέθοδο του «πώς μου φαίνεται»). Επίσης ζητώ και δημοσίως συγγνώμη γιατί η πρόταση ψηφίσματος κατά της παραμονής του κυρίου Πανούση στην κυβέρνηση δεν ετέθη στο σώμα πριν από την βασική ψηφοφορία (με αποτέλεσμα –σκόπιμο;- το σώμα να διαλυθεί –αυτοβούλως;- πριν προλάβουμε να θέσουμε το ψήφισμα προς συζήτηση και επικύρωση· αλλά, να συμπληρώσω, για την ορθή ενημέρωση των μελών του κόμματος, πως, ενώ το ψήφισμα τις επόμενες ημέρες κυκλοφόρησε στην διαδικτυακή λίστα της ΚΕ, και ενώ υπεγράφη από πολλούς συντρόφους και πολλές συντρόφισσες, δεν φαίνεται να συζητήθηκε στην επόμενη ΠΓ, πολλώ δε μάλλω να εγκρίθηκε και, εν ενί λόγω, το έφαγε η μαρμάγκα).]

Εν πάση περιπτώσει, και παρά τις εσωτερικές αντιφατικές μου διαθέσεις, είχα αποφασίσει να περιμένω μέχρι την σύγκληση του Έκτακτου Συνεδρίου. Γιατί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον έφτιαξαν κάποιοι μόνον αλλά όλοι, και γιατί δεν επιτρέπω, στον βαθμό που με αφορά και που το δύναμαι, να προαποφασίζει οποιοσδήποτε, όσο «ψηλά» κι αν βρίσκεται στην κλίμακα της κομματικής ή της κυβερνητικής ιεραρχίας, όσο «ψηλά» κι αν βρίσκεται στην κλίμακα των δημοσκοπικών (και, φευ, πόσον πρόσκαιρων) προτιμήσεων και γούστων, για το κοινό μέλλον των εθελούσιων συμμέτοχων αυτής της κοινής μας ιστορίας.
Aλλά, για μιά φορά ακόμα (και οι φορές αυτές επαναλαμβάνονται στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ με ρυθμό εθίμου), η ηγετική ομάδα μας πρόλαβε, προκαταλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την απόφαση για Έκτακτο Συνέδριο, την απόφαση που ο ίδιος είχε εκβιαστικά υπαγορεύσει στην Κεντρική Επιτροπή και η οποία, παρά τα προβλήματα που δεν έλυνε, έδινε το αχνό ενδεχόμενο για μία συλλογική εκτίμηση της κατάστασης, ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός ανακοίνωσε (ως κεραυνός μέσα σε σύννεφα από εκ του Μαξίμου εκπορευόμενες διαρροές) την απόφαση της προσωπικής του ομαδούλας για πρόωρες εκλογές. Το είδος της δημοκρατίας που εφαρμόστηκε από την ηγετική ομάδα επί τρία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός και οι παρά τω πρωθυπουργώ σύντροφοι απελθόντες υπουργοί το εφάρμοσαν και στην ίδια την κοινωνία: αρχικά αντιστέφοντας και διαστρέφοντας πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, εν συνεχεία ανακηρύσσοντας σε ζώντες συνοδοιπόρους τα τυμπανιαία πτώματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τον ζωντανό νεκρό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, κατόπιν διαφημίζοντας την ολονύχτια κούραση του πρωθυπουργού ως αντίβαρο στην εξουθενωτική για την κοινωνία συμφωνία που υπέγραψε με την τσίμπλα στο μάτι, μετά ποδοπατώντας τους λειτουργικούς κανόνες της Βουλής και σέρνοντας στην λάσπη της συκοφαντίας την συντρόφισσα Κωνσταντοπούλου που επιχείρησε να τους υπερασπιστεί και τέλος προκηρύσσοντας ως μόνον μέσον απαλλαγής από τους «αντιρρησίες» την διενέργεια εκλογών με λίστα, ώστε να υπαχθεί πλήρως η ιδιότης του βουλευτή στην προαίρεση του μικρού «μεγάλου τιμονιέρη». Αντάξια αυτης της θλιβερής πορείας προς την απόλυτη καταβαράθρωση κάθε έννοιας δημοκρατίας, θεσμών και αριστερής πολιτικής πρακτικής, η τελική κατάληξη του δράματος εντός ΣΥΡΙΖΑ με την σύγκληση μίας εκτός καταστατικού, εκτός εσωτερικών θεσμών, εκτός πολιτικής εντιμότητας «Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης» με μετέχοντες όσους βουλευτές, όσα μέλη Νομαρχιακών και όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής απομένουν (και για απομεινάρια πρόκειται, ανεξαρτήτως του απολύτου ή σχετικού αριθμού τους). Μίας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που μάλλον για καταμέτρηση των προθύμων να συμμετάσχουν σε μία συμμαχία προθύμων πρόκειται, παρά για πραγματικό όργανο με ιδιότητες συνδια-σκεψης και αρμοδιότητας συναπόφασης.
Επομένως, για μένα προσωπικά κάθε δυνατότητα αναμονής, υπομονής και ανοχής λήγει στο σημείο αυτό δια της λήξεως την οποία κήρυξε με τόση αναίδεια ο σύντροφος απελθών Πρωθυπουργός.
Η ήττα την οποία υπέστησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τις ώρες που ακολούθησαν το έκπαγλο και αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ή καλύτερα η χιονοστιβάδα από διαδοχικές ήττες, τόσο στο μέτωπο της εσωτερικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο μέτωπο της αντιμνημονιακής πάλης, ήταν για όλους μας (για όλους εμάς που δεν συνδράμαμε συνειδητά τουλάχιστον σ' αυτές τις ήττες, για όλους εμάς που είτε είχαν το κουράγιο να τους αντισταθούν δημόσια μέσα στην Βουλή των Ελλήνων είτε τις αντιπάλεψαν ιδιωτικά εξαντλώντας όλα τα αποθέματα της ελπίδας τους)συντριπτική και καταθλιπτική. Όφείλουμε, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να δώσουμε στους εαυτούς μας περιθώρια αναστοχασμού, πλαίσια αυτοκριτικής και λογοδοσίας, χώρο για σκέψη και λόγο. Αλλά οφείλουμε, εξίσου επιτακτικά, και έναν δυναμικό απολογισμό προς την κοινωνία. Οφείλουμε, παρά την κούραση, την απογοήτευση, την απελπισία και την αηδία, να σταθούμε δίπλα στην κοινωνία, μέσα στην κοινωνία, στο πλάι της κοινωνίας που αρχίζει κιόλας να νιώθει και να υφίσταται τις συνέπειες των εντελώς αστόχαστων ολιγωριών της κυβέρνησης - αυτής της κυβέρνησης την οποία, έστω με κριτική, έστω με ανοχή, πολύ δε περισσότερο κάποιοι με συμμετοχή, περιθάλψαμε στους κόλπους μας τουλάχιστον ως τις 13 Ιουλίου. Η παραίτηση μου από την Κεντρική Επιτροπή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία προϋπόθεση αυτού του χρέους. Ελπίζω ειλικρινά τα πρόσωπα που θα κληθούν από την ηγετική ομάδα να συμπληρώσουν τις λίστες των διάτρητων πλέον εκλογικών ψηφοδελτίων να μην επιβεβαιώσουν τις λυπηρές εικασίες για την πραγματική προοπτική και την άθλια κατάληξη του πάλαι ποτέ κοινού αριστερού και ριζοσπαστικού εγχειρήματός μας.
[Μικρό ενδιάμεσο υστερόγραφο: οι ευφυείς που ανέσυραν από την πολυετή πολιτική σιωπή της την παλιά μου δασκάλα Ασπασία Παπαθανασίου και της υπέβαλαν ως ενδιαφέρουσα την ιδέα να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς τον Μανόλη Γλέζο ας φροντίσουν τώρα να προστατεύσουν την τραγική της δόξα από τις ενδεχόμενες απαντήσεις. Γιατί αν η Ασπασία θυμήθηκε αίφνης το «λάθος» του Γλέζου να συνεργαστεί με τον Α. Παπανδρέου και αποφάσισε να τον συνετίσει και, σχεδόν διαπομπεύοντας τον, να τον εμποδίσει από του να το επαναλάβει εγκαταλείποντας τον «ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα», υπάρχουν και κάποιοι εξίσου άγρυπνοι φρουροι της πενθούσας μνήμης της Ηλέκτρας, που μπορεί στα καλά καθούμενα να θυμηθούν την λυσσώδη σύμπραξή της Παπαθανασίου με τον Μητσοτάκη και την Μπακογιάννη εκείνα τα χρόνια της εμμανούς αντιπαπανδρεϊκής υστερίας. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιανού τα στερνά τιμούν τα πρώτα του (αφού με τέτοιες απειλές λαϊκής σοφίας κλείνει την επιστολή της η Παπαθανασίου), ας το αφήσουμε για τους επικήδειους ή για το σοφόκλειο «τα δ' άλλα εν Άιδου τοις κάτω μυθήσομαι». Το ρίσκο του παρόντος παραμένει τιμή για τους ζωντανούς.]
Στην τοποθέτησή μου στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή είχα καταλείξει λέγοντας ότι οι έμμεσες (ως τότε) απειλές της ηγετικής πλειοψηφίας (ως τότε) δεν είχαν κανένα νόημα: ο καθένας μας κουβαλάει την ιστορία του, που πολλές φορές έρχεται από πολύ μακρυά, πολύ μακρύτερα από το πρόσκαιρο παρελθόν του. Και είχα κλείσει με τους στίχους μιάς πολύ ηττημένης ποίησης, τους οποίους προφανώς πολλοί από την σημερινή αριστερά δυστυχώς αγνοούν. Για λόγους ακρίβειας των νοημάτων και ως αποχαιρετιστήριο δώρο σε όσους σήμερα (και το σαββατοκύριακο που ακολουθεί) προτιμούν «να σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν», τους παραθέτω εδώ:
[...] Τώρα λοιπόν είναι που περσότερο θα επμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι' ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ή πόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ' απολύσει.
Θά 'τανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
κάθε στιγμή να ξαναβρίσκουμε το δρόμο
η σκέψη απλώνεται σ' όλο το κορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει να σαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει να σαπίσει.
Κ' εμείς, μ' όλες μας τις αδυναμίες,
η μόνη ελπίδα σωτηρίας.

ΠΗΓΗ ΙΣΚΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ  30  Αυγούστου 2015

 

Share on facebookShare on twitterShare on googleShare on bloggerShare on deliciousMore Sharing Services