Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
Οι εκλογές, που προκάλεσε ο Τσίπρας, θεωρώ ότι είναι οι εκλογές της ιδεολογικής μνημονιακής συναίνεσης. Πολλοί θα επενδύσουν πολιτικά, ώστε οι εκλογές αυτές, μετεκλογικά, να εμφανιστούν ως έκφραση «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας», ιδιαίτερα στην (πολύ πιθανή) περίπτωση που η συγκυρία οδηγήσει σε «συνεταιριστικά» κυβερνητικά σχήματα. Όμως, θα είναι οι εκλογές της «εθνικής συνενοχής» για την πλήρη και τελική εθνική και οικονομική εγκαθίδρυση της νεοαποκιοκρατίας στη χώρα, με ένα μνημόνιο «δημοκρατικά» αποδεκτό και ψηφισμένο από τους πολίτες της.
Π ροσβλέποντας στην πολιτική του επιβίωση πρωτίστως, θεωρώ ότι ο Τσίπρας διάλεξε τον δρόμο της κάλπης. Και τούτη η κάλπη στέλνει ένα μήνυμα «προς τα έξω», δίνει σινιάλο στους δυνάστες-δανειστές και ιδιαίτερα στη γερμανική ηγεμονία (αλλά και στις Η.Π.Α), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε αξιόλογο στρατηγικό εταίρο, που κατανοεί τα αρχικά σχέδιά τους για κυβερνήσεις «εθνικής συναίνεσης», ώστε να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με τη λιγότερο δυνατή κοινωνική ένταση. Άλλωστε, οι εκλογές στις αποικίες γίνονται πάντα με τη συνειδητή έγκριση των αποικιοκρατών. Απλά, στις μέρες μας, συντελούνται με μεταμοντέρνο, δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί την αναβάθμιση της απολυταρχικής γερμανικής Ε.Ε μέσω της «δημοκρατίας» που τόσο έχει εσωτερικά καταστρατηγήσει, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων του, αλλά εντέλει θέλει να την υπερασπιστεί (μύλος η υπόθεση). Στην περίπτωση που επιπλεύσει ως κυρίαρχος πολιτικά πόλος και προωθηθούν οι αλλαγές που θέλουν οι ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες, ευελπιστεί στη μεγαλοψυχία των ηγεμόνων του, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσει εκ νέου την αυτοδύναμη εξουσία, με δώρο κάποιες κοινωνικές ελαφρύνσεις και χαλάρωση του κορσέ της αντιλαϊκής λιτότητας.
Το μήνυμα «προς τα μέσα», έχει πολλαπλές κατευθύνσεις και… πονταρίσματα:
α. Ο Τσίπρας θα μοντάρει το προφίλ της «εντιμότητας» και της «σταράτης» επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους. Έκλεισε συμφωνία «για το καλό της χώρας» και θεωρεί ότι πρέπει να τη φέρει στην κρίση του λαού, έστω και εκ των υστέρων. Έτσι, η προεκλογική ρητορεία και η εξαπάτηση των μαζών περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς θα προέχει το «καθαρό πρόσωπο» του πολιτευτή, ενάντια στο βρόμικο παρελθόν του παλιού πολιτικού κόσμου. Η νέα δημαγωγία χειρίζεται την «εντιμότητα» και την «ευθύτητα» κατά το δοκούν, γνωρίζοντας την πραγματική ανάγκη του λαού για μια στοιχειώδη κάθαρση. Όσον αφορά στην πρόσφατη ιστορία, τον τυχοδιωκτισμό, την εξουσιομανία, τους ερασιτεχνισμούς, κ.ά., θα ξεχαστούν καθώς: … πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση και καταρχήν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν, (…) Το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. («Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» – Γκυ Ντεμπόρ). Επιπλέον, ως γνήσια εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθεί να κριθεί σε σχέση με τους εχθρούς του («αριστερούς» και «δεξιούς»), παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά του.
Στην παραπάνω προσπάθεια, έχει ήδη σύμμαχους, το συγκρότημα …Ψυχάρη, μιντιακό αειθαλή πυλώνα της διαπλοκής, και την προπαγανδιστική μεταστροφή της Εφημερίδας των Συντακτών, του ρ/σ «στο Κόκκινο» και μιας πλειάδας δημοσιογράφων που φορούν την καινούρια προβιά τους.
β. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του πετά το μπαλάκι στους αντιπάλους του και ιδιαίτερα στη Ν.Δ, φέρνοντάς την μπροστά σε νέα διλήμματα και αντιφάσεις.
Αν η Ν.Δ πάρει αυτοδυναμία ή την πρωτιά, αναλαμβάνει τη βασική ευθύνη υλοποίησης του νέου εγκληματικού μνημονίου, μόνη της ή με κυβέρνηση συνεργασίας. Αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ συνεργαστεί σε τέτοιο σχήμα, θα μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του «φρουρού των κοινωνικών διεκδικήσεων», μέσω της νέας συγκυβέρνησης και με το «ηθικό έρεισμα» ότι δεν κράτησε την εξουσία, αλλά νοιάστηκε για το καλό της… δημοκρατίας, αφήνοντας τον λαό ν’ αποφασίσει.
Αν δεν συνεργαστεί, θα ξαναγίνει η «κριτική αντιμνημονιακή» φωνή του λαού, σε μια νέα έκδοση του Σαμαρά, ο οποίος δήλωνε αντιμνημονιακός μέχρι το 2011, ψηφίζοντας σχεδόν όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Η πρόσφατη δήλωση του Βούτση είναι χαρακτηριστική: «Αν δεν τύχουμε μίας νέας έγκρισης (σ.σ. από τον λαό) δεν είναι απαραίτητο να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί».
Στην περίπτωση, βέβαια, που ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει αυτοδυναμία ή έρθει πρώτο κόμμα, θα εφαρμόσει το μνημόνιό του με … λαϊκό έρεισμα και επιδίωξη να περνούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της παγκοσμιοποίησης με κεντροαριστερό λίφτινγκ. Επιπλέον, θα μπορεί να επιλέγει στρατηγικούς συμμάχους ή κυβερνητικούς εταίρους από τα υπόλοιπα κόμματα-οπαδούς της λογικής του: «δεν υπάρχει άλλη λύση».
γ. Με τις εκλογές αυτές καθαρίζει τους διαφωνούντες, που περίμεναν το συνέδριο, για «να τα πουν από κοντά» και «μεταξύ τους». Η εκκαθάριση συντελείται με τη ρετσινιά στους λαφαζανικούς ότι έριξαν την κυβέρνηση, και πραγματοποιείται μέσω του «υπέρτατου όπλου» του λαού, που είναι οι εκλογές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απλώς διέγραφε, ο νέος δημαγωγός Τσίπρας δεν διαγράφει ποτέ, γιατί η «δημοκρατική ψήφος» λύνει αυτά τα αδιέξοδα, παραδίδοντας στην κρίση του λαού τους ακραίους διαφωνούντες.
Οι εκλογές αυτές θα λειτουργήσουν ως άλλοθι του νέου απολυταρχισμού, που ξεκίνησε με δύναμη το 2010, με απροκάλυπτες συνταγματικές εκτροπές και καταστολή, και συνεχίζεται με αριστεροχουντικές πραξικοματικές λογικές, δικαιολόγησης των πάντων.
Τέλος, θα διαμορφώσουν το μετα-μνημονιακό κράτος των κομμάτων, στο οποίο η κόντρα και η αντιπαράθεση ενσωματώνονται σε μια μακρά συμμαχία επικράτησης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, του νεοφιλελευθερισμού, ως έκφραση της κρίσης και σήψης του καπιταλισμού και των αλλαγών που επιχειρούνται στις γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες του πλανήτη.
Π ροσβλέποντας στην πολιτική του επιβίωση πρωτίστως, θεωρώ ότι ο Τσίπρας διάλεξε τον δρόμο της κάλπης. Και τούτη η κάλπη στέλνει ένα μήνυμα «προς τα έξω», δίνει σινιάλο στους δυνάστες-δανειστές και ιδιαίτερα στη γερμανική ηγεμονία (αλλά και στις Η.Π.Α), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε αξιόλογο στρατηγικό εταίρο, που κατανοεί τα αρχικά σχέδιά τους για κυβερνήσεις «εθνικής συναίνεσης», ώστε να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, με τη λιγότερο δυνατή κοινωνική ένταση. Άλλωστε, οι εκλογές στις αποικίες γίνονται πάντα με τη συνειδητή έγκριση των αποικιοκρατών. Απλά, στις μέρες μας, συντελούνται με μεταμοντέρνο, δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί την αναβάθμιση της απολυταρχικής γερμανικής Ε.Ε μέσω της «δημοκρατίας» που τόσο έχει εσωτερικά καταστρατηγήσει, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων του, αλλά εντέλει θέλει να την υπερασπιστεί (μύλος η υπόθεση). Στην περίπτωση που επιπλεύσει ως κυρίαρχος πολιτικά πόλος και προωθηθούν οι αλλαγές που θέλουν οι ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες, ευελπιστεί στη μεγαλοψυχία των ηγεμόνων του, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να διεκδικήσει εκ νέου την αυτοδύναμη εξουσία, με δώρο κάποιες κοινωνικές ελαφρύνσεις και χαλάρωση του κορσέ της αντιλαϊκής λιτότητας.
Το μήνυμα «προς τα μέσα», έχει πολλαπλές κατευθύνσεις και… πονταρίσματα:
α. Ο Τσίπρας θα μοντάρει το προφίλ της «εντιμότητας» και της «σταράτης» επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους. Έκλεισε συμφωνία «για το καλό της χώρας» και θεωρεί ότι πρέπει να τη φέρει στην κρίση του λαού, έστω και εκ των υστέρων. Έτσι, η προεκλογική ρητορεία και η εξαπάτηση των μαζών περνά σε δεύτερη μοίρα, καθώς θα προέχει το «καθαρό πρόσωπο» του πολιτευτή, ενάντια στο βρόμικο παρελθόν του παλιού πολιτικού κόσμου. Η νέα δημαγωγία χειρίζεται την «εντιμότητα» και την «ευθύτητα» κατά το δοκούν, γνωρίζοντας την πραγματική ανάγκη του λαού για μια στοιχειώδη κάθαρση. Όσον αφορά στην πρόσφατη ιστορία, τον τυχοδιωκτισμό, την εξουσιομανία, τους ερασιτεχνισμούς, κ.ά., θα ξεχαστούν καθώς: … πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση και καταρχήν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν, (…) Το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. («Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» – Γκυ Ντεμπόρ). Επιπλέον, ως γνήσια εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθεί να κριθεί σε σχέση με τους εχθρούς του («αριστερούς» και «δεξιούς»), παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά του.
Στην παραπάνω προσπάθεια, έχει ήδη σύμμαχους, το συγκρότημα …Ψυχάρη, μιντιακό αειθαλή πυλώνα της διαπλοκής, και την προπαγανδιστική μεταστροφή της Εφημερίδας των Συντακτών, του ρ/σ «στο Κόκκινο» και μιας πλειάδας δημοσιογράφων που φορούν την καινούρια προβιά τους.
β. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του πετά το μπαλάκι στους αντιπάλους του και ιδιαίτερα στη Ν.Δ, φέρνοντάς την μπροστά σε νέα διλήμματα και αντιφάσεις.
Αν η Ν.Δ πάρει αυτοδυναμία ή την πρωτιά, αναλαμβάνει τη βασική ευθύνη υλοποίησης του νέου εγκληματικού μνημονίου, μόνη της ή με κυβέρνηση συνεργασίας. Αν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ συνεργαστεί σε τέτοιο σχήμα, θα μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του «φρουρού των κοινωνικών διεκδικήσεων», μέσω της νέας συγκυβέρνησης και με το «ηθικό έρεισμα» ότι δεν κράτησε την εξουσία, αλλά νοιάστηκε για το καλό της… δημοκρατίας, αφήνοντας τον λαό ν’ αποφασίσει.
Αν δεν συνεργαστεί, θα ξαναγίνει η «κριτική αντιμνημονιακή» φωνή του λαού, σε μια νέα έκδοση του Σαμαρά, ο οποίος δήλωνε αντιμνημονιακός μέχρι το 2011, ψηφίζοντας σχεδόν όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Η πρόσφατη δήλωση του Βούτση είναι χαρακτηριστική: «Αν δεν τύχουμε μίας νέας έγκρισης (σ.σ. από τον λαό) δεν είναι απαραίτητο να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε δεσμευθεί».
Στην περίπτωση, βέβαια, που ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει αυτοδυναμία ή έρθει πρώτο κόμμα, θα εφαρμόσει το μνημόνιό του με … λαϊκό έρεισμα και επιδίωξη να περνούν οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της παγκοσμιοποίησης με κεντροαριστερό λίφτινγκ. Επιπλέον, θα μπορεί να επιλέγει στρατηγικούς συμμάχους ή κυβερνητικούς εταίρους από τα υπόλοιπα κόμματα-οπαδούς της λογικής του: «δεν υπάρχει άλλη λύση».
γ. Με τις εκλογές αυτές καθαρίζει τους διαφωνούντες, που περίμεναν το συνέδριο, για «να τα πουν από κοντά» και «μεταξύ τους». Η εκκαθάριση συντελείται με τη ρετσινιά στους λαφαζανικούς ότι έριξαν την κυβέρνηση, και πραγματοποιείται μέσω του «υπέρτατου όπλου» του λαού, που είναι οι εκλογές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απλώς διέγραφε, ο νέος δημαγωγός Τσίπρας δεν διαγράφει ποτέ, γιατί η «δημοκρατική ψήφος» λύνει αυτά τα αδιέξοδα, παραδίδοντας στην κρίση του λαού τους ακραίους διαφωνούντες.
Οι εκλογές αυτές θα λειτουργήσουν ως άλλοθι του νέου απολυταρχισμού, που ξεκίνησε με δύναμη το 2010, με απροκάλυπτες συνταγματικές εκτροπές και καταστολή, και συνεχίζεται με αριστεροχουντικές πραξικοματικές λογικές, δικαιολόγησης των πάντων.
Τέλος, θα διαμορφώσουν το μετα-μνημονιακό κράτος των κομμάτων, στο οποίο η κόντρα και η αντιπαράθεση ενσωματώνονται σε μια μακρά συμμαχία επικράτησης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, του νεοφιλελευθερισμού, ως έκφραση της κρίσης και σήψης του καπιταλισμού και των αλλαγών που επιχειρούνται στις γεωπολιτικές τεκτονικές πλάκες του πλανήτη.
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΗΞΗ
ΤΡΙΤΗ 15/9/15 
