ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Πόλεμος νομισμάτων, δολαρίου έναντι του ευρώ, με θύμα την Ελλάδα
ΤΡΙΤΗ 13/10/2015
Ο γνωστός Γερμανός αναλυτής Ντιρκ Μιούλερ, στο νέο βιβλίο του "Showdown", υποστηρίζει ότι, οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην ευρωζώνη για να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου. Η προσέγγιση αυτή, ενισχύει την άποψη που έχουμε διατυπώσει ότι, η επιλογή του "πάση θυσία στο ευρώ", οφείλεται στην ασφυκτική πίεση της Ουάσιγκτον προς την ίδια κατεύθυνση, με υπέρτερο σκοπό την ισχυροποίηση του δολαρίου έναντι του ευρώ.
Η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα οδηγήσει αναγκαστικά σε χαλάρωση των αυστηρών της κανόνων στους οποίους επιμένει ο Σόϊμπλε, με απώτερο στόχο την υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου. Στη διαμάχη αυτή μεταξύ της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου, η Ελλάδα θυσιαζεται ως νέα Ιφιγένεια. Η χώρα μας δηλ. έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης και ακούσιο θύμα του υποβόσκοντος πολέμου νομισμάτων ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Κίνα.
Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus»,υποστηρίζει πως, «η μεγάλη αναμέτρηση, που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες». Και σημειώνει ότι, «η Ευρώπη δε λαμβάνεται πλέον υπόψη» αφού «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι επιδιώκουν επίσης να αναμιχθούν».
Ο συγγραφέας αποδίδει τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», γράφει.
Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται,μια κατάσταση που στο εξωτερικό την παρακολουθούν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνουν τον έκτο στόλο, αλλά τη Wall Street, τις τράπεζές της, τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης είναι εσωτερικά. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά αδιέξοδα.
Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει σαρκαστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα ενεργειακά αποθέματα και ορυκτό πλούτο στην Ευρώπη». Θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα να έχει το δικό της νόμισμα και να αξιοποιήσει τα ανεκμετάλλευτα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου που διαθέτει, υποστηρίζει ο ίδιος.
Όσον αφορά το ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε τη συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Αλλά τελικά, επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.
Ο Ντιρκ Μιούλερ προχωρά πιο πέρα τους προβληματισμούς του. Υποστηρίζει ότι, «ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος».
Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά επίσης ότι, τα προγράμματα εξυγίανσης στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει : "τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο βάραθρο".
Αν το μυαλό είναι ο στόχος, τότε κινδυνεύουν λίγοι
γράφτηκε στον Τοίχο about 3 hours ago - 0 Comments
του Γιάννη Λαζάρου
Κατεβείτε στον δρόμο για τον κουρδικό λαό, για τον λαό του Μεξικού, για το συριακό δράμα. Κάντε συνελεύσεις επί των συνελεύσεων για το πώς θα γραφτεί το φέιγ βολάν της επανάστασης. Βάλτε και τραγουδάκια που να συνάδουν με το σκηνικό. Από βαρύ ροκ μέχρι βαρύ Θεοδωράκη. Έλα και τους πήραμε τα σώβρακα των πούστηδων. Ανάψτε καπνογόνα και με το απαραίτητο ντύσιμο να κάνει κόντρα το οδόστρωμα με τη κόκκινη παντιέρα. Άιντε, παλικάρια μου και παλικαροπούλες μου, συναχτείτε κάτω από τους αγωνιστές τύπου Λαφαζάνη και τύπου πικραμένων που έμειναν στην απέξω από το κατοχικό πανηγύρι της Βουλής. Κάντε πως πλακώνεστε με καμιά διμοιρία ΜΑΤ να νιώσετε λίγο στο πετσί σας την αντίσταση και αφήστε τον καριόλη της γειτονιάς στην ησυχία του. Αυτόν ντε που δείχνει απροκάλυπτα πόσο ναζιστής είναι, πόσο γερμανοτσολιάδικο κύτταρο κουβαλάει αυτός και το μεταφέρει μέσω αναπαραγωγής στα τέκνα του.
Δεν θέλετε να δείτε το εδώ. Δεν θέλει κανείς να δει αυτό που συμβαίνει μπροστά στη μύτη του διότι πρέπει να πάρει την ευθύνη. Την τεράστια ευθύνη ότι το δίκαιο πρέπει να αποδίδεται επιτόπου και το αντίτιμο της τιμωρίας της αδικίας πρέπει να το υποστείς. Το άδικο που είναι μακρυά το "πολεμάμε" γιατί αλλουνού ο κώλος καίγεται είτε είναι Κούρδος, είτε Σύριος, είτε Μεξικανός, είτε ο τελευταίος γλάρος στην Γη του Πυρός. Το άδικο που συντελείται δίπλα μας, μπροστά μας, πίσω μας ακόμα και μέσα μας δεν το ακουμπάμε. Εκεί η πλήρης αορατότητα. Άντε το πολύ-πολύ να κατέλθουμε σε μία συντεταγμένη και ψηφισμένη από συνελεύσεις πορεία για να κοιμόμαστε το βράδυ ως επαναστάτες του πουπουλένιου παπλώματος.
Εφόσον δεν πήρε την υπόθεση στα χέρια του ο νομικός κόσμος της χώρας να αντισταθεί με όπλο το σύνταγμα και τους νόμους έναντι των νόμων που επιβάλλουν από το 2010 οι κατοχικές κυβερνήσεις, ο όρος διαδήλωση, πορεία, ανακοινώσεις και μαζώξεις είναι βούτυρο στο ψωμί των χαμογελαστών μακελάρηδων.
Δύο συμβάντα τρανταχτά έγιναν τα τελευταία τρία 24ωρα στην Ελλάδα που αποδεικνύουν ότι ο γερμανοτσολιάς ανώνυμος χτυπά κατά μέτωπο όπου γουστάρει και κανείς δεν του κάνει το παραμικρό. Α, ξέχασα. Γίνονται σχόλια στα κοινωνικά μύδια (sosial media) και μετά βουρ για το που θα κάνουμε το πάρτι της επανάστασης για την απομακρυσμένη αδικία.
Το πρώτο αφορά το καθίκι που πατώντας πάνω στην πείνα του άστεγου του πρότεινε 2 ευρώ να πέσει μέσα στο λιμάνι. Και τι έγινε; Έπαθε τίποτε ο Ελληναράς; Αντιθέτως το καταδιασκέδασε που κατάφερε να αποδείξει σε 9 εκατομμύρια ελληνικό πληθυσμό ότι τα λεφτά είναι το παν, μπορούν να σε κάνουν κλόουν έναντι της αξίας μιας τυρόπιτας.
Το δεύτερο είναι αυτό που αποδεικνύει ότι δεν αξίζει να πολεμάς για το σύνολο διότι το σύνολο αποτελείται στην πλειοψηφία από μονάδες χειρότερες του Ερντογάν, των αρχηγών του ΝΑΤΟ και των διεφθαρμένων εκτελεστών της κυβέρνησης του Μεξικού. "Οδηγός ΚΤΕΛ κατέβασε έναν 10χρονο μαθητή στη μέση του δρόμου διότι ο μικρός δεν είχε πάρει ακόμη το δελτίο δωρεάν μεταφοράς του". Όταν ο οδηγός του ζήτησε 1 ευρώ ως αντίτιμο για να τον μεταφέρει λέγοντας ότι "εδώ δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα" ο μικρός απάντησε ότι δεν είχε". Ο οδηγός τηρώντας το γράμμα του νόμου πέταξε το παιδί έξω. Και τι έγινε; Τίποτε δεν έγινε μάλιστα οι τύποι σαν τον οδηγό του ΚΤΕΛ συνήθως είναι τόσο τυπικοί στους φόρους του Κράτους που παίρνουν και δωράκι από τον Αλεξιάδη ως καλοί φορολογούμενοι πολίτες. Οι αδίστακτοι τυπολάγνοι, οι μακελάρηδες νομολάτρες.
Μόνο στην ψυχή του μικρού έγινε τέτοια ζημιά που δεν καλύπτεται με όλες τις πληρωμές φόρων των νοικοκυραίων Ελληναράδων. Κι αυτό γιατί η δικαίωση και η αλληλεγγύη δεν ήρθε ποτέ. Η αδικία στην Ελλάδα χτυπάει μονάδες και αυτές οι μονάδες δηλώνονται ως εξαιρέσεις για τον πολύ απλό λόγο ότι η πλειοψηφία δεν βάλλεται από την αδικία της αναξιοπρέπειας βάλλεται από νόμους που αφορούν το χρήμα. Αν πλήρωναν την πλειοψηφία να αυτοεξευτελίζεται θα το έκανε κι αυτό. Δεν την ενδιαφέρει η λεπτομέρεια. Την ενδιαφέρει το μπούγιο, ο ντόρος και τι θα κερδίσει από αυτόν.
Άντε τώρα να μαζευτούμε σε κανέναν καφενέ να οργανώσουμε μία πορεία για την αδικία που συντελείται χιλιόμετρα μακρυά από τον κώλο μας, να συζητήσουμε για το πώς θα πουλάμε καλύτερα αλληλεγγύη, για το πού θα στήσουμε το επόμενο συσσίτιο ξεφτίλας και να φτιαχνόμαστε από μόνοι μας με στίχους της Κατερίνας Γώγου, γραπτά του Χρόνη Μίσσιου και επιστολές του Γκεβάρα. Αυτών των ελάχιστων που δεν ησύχαζαν για την αδικία που συντελούνταν μακρυά έχοντας όμως πρώτα μιλήσει, παλέψει, ματώσει, σκοτωθεί ή αυτοκτονήσει για την ελάχιστη αδικία που συντελούνταν μπροστά στη μούρη τους. Αν δεν συμμορφώσεις την αδικία ως άτομο τότε εργάζεσαι ομαδικώς για την επίτευξη των στόχων της, είτε είναι δίπλα σου είτε χιλιόμετρα μακρυά σου
Σκέτη ντροπή (αλλά “αριστερή”)…
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ντροπιάζει τον τόπο. Όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι. Η διαφορά της με τους προηγούμενους είναι ότι οι σημερινοί νομίζουν ότι μπορούν να προσβάλουν και να μαγαρίζουν και την έννοια «Αριστερά».
Εξηγούμαστε:
Τα προηγούμενα 5 χρόνια η φορολεηλασία οθωμανικού τύπου, η αρπαγή μισθών και συντάξεων βαφτίστηκαν «πατριωτισμός». Τα χαράτσια βαφτίστηκαν «αλληλεγγύη». Το συμφέρον των πολυεθνικών που χαίρουν φοροασυλίας βαφτίστηκε «εθνικό συμφέρον». Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου βαφτίστηκε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας». Η αιθαλομίχλη της μείωσης του επιδόματος θέρμανσης βαφτίστηκε «σωτηρία». Το πέρασμα από το ένα Μνημόνιο στο άλλο βαφτίστηκε πότε «ευλογία» και πότε «έξοδος από τα Μνημόνια».
Τι άλλαξε από όλα αυτά με τον κύριο Τσίπρα και την κυβέρνησή του; Τίποτα δεν άλλαξε. Ούτε καν η ξεφτίλα. Η οποία συνεχίζεται ακάθεκτη.
Προσέξτε: Ακριβώς ένα χρόνο πριν, η προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου έφτασε στο ακρότατο όρια εξευτελισμού. Μετά από υπόδειξη της τρόικας άλλαξε τον νόμο για την ρύθμιση των 100 δόσεων που η ίδια είχε ψηφίσει πριν από μόλις 10 μέρες.
Ήταν μια κίνηση που αποκάλυπτε ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο τη σχέση «ανεξαρτησίας» του πολιτικού συστήματος απέναντι και στον τελευταίο χαρτογιακά της ΕΕ και του ΔΝΤ που με ένα «e-mail» είχε τη δυνατότητα να ανατρέπει ψηφισμένους νόμους της ελληνικής (αστικής) δημοκρατίας.
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την «μπανανία», για την«αποικιοκρατία», για την «αναξιοπρέπεια» στην οποία είχε οδηγηθεί η χώρα. Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα «έδιωχνε» την τρόικα και θα «καταργούσε» τα Μνημόνια…
Τι βλέπουμε να γίνεται σήμερα; Αρκεί μια ματιά στο περίφημο «πολυνομοσχέδιο» της κυβέρνησης: Δεν υπάρχει ρύθμιση στην οποία να προχώρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το προηγούμενο 7μηνο που τώρα να μην την παίρνει πίσω!
Με τον ίδιο τρόπο που οι Σαμαράς – Βενιζέλος προσκυνούσαν τους καλούς μας εταίρους και δανειστές, με τον ίδιο τρόπο, άρον – άρον, οι Τσίπρας – Καμμένος βάζουν την ουρά στα σκέλια και ξηλώνουν όσα οι ίδιοι ψήφισαν μερικούς μήνες πριν: Από την ρύθμιση για τις 100 δόσεις μέχρι τις ρυθμίσεις για τους ανασφάλιστους.
Ο,τι ψίχουλο χρησιμοποίησαν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου την περίοδο της «διαπραγμάτευσης», τώρα το ακυρώνουν και το διαγράφουν.
Αυτή είναι η πρώτη και δεύτερη φορά «αριστερή» κυβέρνηση: Εξίσου αναστατωμένη, πανικοβλημένη, αναμαλλιασμένη, κάθιδρη, πελιδνή, κάτωχρη και υπάκουη κορασίδα απέναντι στα «κουαρτέτα» και τους «αξιολογητές» με τουςπροηγούμενους.
Οι κήρυκες της «περηφάνιας», της «αξιοπρέπειας» και της «ανεξαρτησίας» έρχονται τώρα και
Εδώ βρισκόμαστε τρεις βδομάδες μετά τις εκλογές. Ένα ολόκληρο κράτος, μια ολόκληρη κυβέρνηση – η ίδια κυβέρνηση που μιλάει για «περηφάνια», για «αξιοπρέπεια», για «ανεξαρτησία» - κάνει ό,τι κωλοτούμπα υπαγορεύουν ντόπιοι και ξένοι «οργανοπαίκτες» που προφανώς θα είχαν διασκεδάσει πολύ με εκείνες τις δηλώσεις του Τσίπρα για τα «πεντοζάλια»…
Θα πουν κάποιοι ότι «όλα αυτά ήταν γνωστά» και ότι ο «λαός τα ενέκρινε στις εκλογές». Θαυμάσια προσέγγιση. Αλλά τότε γιατί δεν βγαίνουν να μας πουν φόρα – παρτίδα ότι η ερμηνεία τους για τις εκλογές είναι
ότι ο λαός λατρεύει τα Μνημόνια (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε); Πως ο λαός αρέσκεται στη λιτότητα; Οτι οι συνταξιούχοι περιμένουν πως και πως τις νέες μειώσεις στις συντάξεις τους;
Αν θεωρούν τις εκλογές σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ που εξαγνίζει το αμάρτημα της πολιτικής εξαπάτησης, της πολιτικής δημαγωγίας, του πολιτικού εκβιασμού και της πολιτικής της φτώχειας, ας το πουν ευθέως.
Άλλοι θα ισχυριστούν, ίσως, πως η στάση της κυβέρνησης είναι «αναγκαστική» αφού, «τι να κάνουμε, ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά η Ελλάδα είναι μια αδύναμη χώρα».
Εξίσου θαυμάσια προσέγγιση. Μόνο που δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Αντίθετα ισχύει εκείνο που έλεγε ο Τσίπρας όταν κυβερνούσε ο Σαμαράς. Ότι, δηλαδή, κάνουνε τους «μάγκες» στους εργάτες, στους συνταξιούχους και στους αδύναμους, αλλά στους μέσα και στους έξω ισχυρούς κάθονται σούζα. Πως ότι κάνουν δεν το κάνουν από «αδυναμία» αλλά από επιλογή.
Αυτά έλεγε τότε ο Τσίπρας. Και είχε δίκιο. Τώρα, λοιπόν, που κάνει κι αυτός τα ίδια με τον Σαμαρά ισχύει και για την δική του κυβέρνηση ό,τι ακριβώς ίσχυε για τις κυβερνήσεις των προκατόχων του.
Εν ολίγοις δεν είναι αθώοι γιατί είναι «μικροί» και «λίγοι». Είναι μικροί και λίγοι γιατί είναι συνένοχοι. Όπως και οι προηγούμενοι.
Δεν επιδεικνύουν «αριστερή» (τρομάρα τους) δουλικότητα και υποτέλεια «κατ’ ανάγκη», αλλά κατ΄ επιλογή. Όπως και οι προηγούμενοι.
Δεν είναι αθώοι γιατί «πιέζονται». Είναι ένοχοι γιατί, τελικά, ό,τι κάνουν το κάνουν σε συμμαχία με το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Όπως και οι προηγούμενοι.
Το γεγονός ότι αυτοί όσα κάνουν τα κάνουν με πασπάλισμα από «αντιολιγαρχική» ρητορεία και με «αριστερές» κορώνες συνιστά μεν μια αστειότητα που, όμως, παρότι εξοργιστική, δεν αλλάζει και τίποτα από την ταυτότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν.
Πρόκειται για τα συμφέροντα μιας τάξης που η εξάρτηση και η δουλικότητά της είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής της εξουσίας και που κάθε φορά που οι πολιτικοί της εκπρόσωποι (σσ: δεξιοί και «αριστεροί») την βαφτίζουν «αδυναμία» και την επικαλούνται σαν άλλοθι, θυμίζουν τον τύπο που σκότωσε τους γονείς του και πήγε στο δικαστήριο ζητώντας επιείκεια γιατί ήταν ορφανός…
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/345720,Sketh-ntroph-alla-aristerh.html
Αυτά «παλιά». Αλλά, ως γνωστόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει με το «παλιό»...
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ντροπιάζει τον τόπο. Όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι. Η διαφορά της με τους προηγούμενους είναι ότι οι σημερινοί νομίζουν ότι μπορούν να προσβάλουν και να μαγαρίζουν και την έννοια «Αριστερά».
Εξηγούμαστε:
Τα προηγούμενα 5 χρόνια η φορολεηλασία οθωμανικού τύπου, η αρπαγή μισθών και συντάξεων βαφτίστηκαν «πατριωτισμός». Τα χαράτσια βαφτίστηκαν «αλληλεγγύη». Το συμφέρον των πολυεθνικών που χαίρουν φοροασυλίας βαφτίστηκε «εθνικό συμφέρον». Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου βαφτίστηκε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας». Η αιθαλομίχλη της μείωσης του επιδόματος θέρμανσης βαφτίστηκε «σωτηρία». Το πέρασμα από το ένα Μνημόνιο στο άλλο βαφτίστηκε πότε «ευλογία» και πότε «έξοδος από τα Μνημόνια».
Τι άλλαξε από όλα αυτά με τον κύριο Τσίπρα και την κυβέρνησή του; Τίποτα δεν άλλαξε. Ούτε καν η ξεφτίλα. Η οποία συνεχίζεται ακάθεκτη.
Προσέξτε: Ακριβώς ένα χρόνο πριν, η προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου έφτασε στο ακρότατο όρια εξευτελισμού. Μετά από υπόδειξη της τρόικας άλλαξε τον νόμο για την ρύθμιση των 100 δόσεων που η ίδια είχε ψηφίσει πριν από μόλις 10 μέρες.
Ήταν μια κίνηση που αποκάλυπτε ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο τη σχέση «ανεξαρτησίας» του πολιτικού συστήματος απέναντι και στον τελευταίο χαρτογιακά της ΕΕ και του ΔΝΤ που με ένα «e-mail» είχε τη δυνατότητα να ανατρέπει ψηφισμένους νόμους της ελληνικής (αστικής) δημοκρατίας.
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την «μπανανία», για την«αποικιοκρατία», για την «αναξιοπρέπεια» στην οποία είχε οδηγηθεί η χώρα. Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα «έδιωχνε» την τρόικα και θα «καταργούσε» τα Μνημόνια…
Τι βλέπουμε να γίνεται σήμερα; Αρκεί μια ματιά στο περίφημο «πολυνομοσχέδιο» της κυβέρνησης: Δεν υπάρχει ρύθμιση στην οποία να προχώρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το προηγούμενο 7μηνο που τώρα να μην την παίρνει πίσω!
Με τον ίδιο τρόπο που οι Σαμαράς – Βενιζέλος προσκυνούσαν τους καλούς μας εταίρους και δανειστές, με τον ίδιο τρόπο, άρον – άρον, οι Τσίπρας – Καμμένος βάζουν την ουρά στα σκέλια και ξηλώνουν όσα οι ίδιοι ψήφισαν μερικούς μήνες πριν: Από την ρύθμιση για τις 100 δόσεις μέχρι τις ρυθμίσεις για τους ανασφάλιστους.
Ο,τι ψίχουλο χρησιμοποίησαν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου την περίοδο της «διαπραγμάτευσης», τώρα το ακυρώνουν και το διαγράφουν.
Αυτή είναι η πρώτη και δεύτερη φορά «αριστερή» κυβέρνηση: Εξίσου αναστατωμένη, πανικοβλημένη, αναμαλλιασμένη, κάθιδρη, πελιδνή, κάτωχρη και υπάκουη κορασίδα απέναντι στα «κουαρτέτα» και τους «αξιολογητές» με τουςπροηγούμενους.
Οι κήρυκες της «περηφάνιας», της «αξιοπρέπειας» και της «ανεξαρτησίας» έρχονται τώρα και
- αλλάζουν νόμους (τους ίδιους νόμους που τους είχαν κάνει σημαία),
- ανασκολοπίζουν νόμους (τους ίδιους νόμους που είχαν δηλώσει πεντακόσιες φορές ότι «δεν αλλάζουν»),
- «μετατρέπουν» νόμους (τους νόμους που τους εμφάνιζαν ως το αγλάισμα της κοινωνικής τους ευαισθησίας),
- κόβουν και ράβουν νόμους (τους ίδιους νόμους που τους ψήφισαν μετά χορδών και οργάνων)
Εδώ βρισκόμαστε τρεις βδομάδες μετά τις εκλογές. Ένα ολόκληρο κράτος, μια ολόκληρη κυβέρνηση – η ίδια κυβέρνηση που μιλάει για «περηφάνια», για «αξιοπρέπεια», για «ανεξαρτησία» - κάνει ό,τι κωλοτούμπα υπαγορεύουν ντόπιοι και ξένοι «οργανοπαίκτες» που προφανώς θα είχαν διασκεδάσει πολύ με εκείνες τις δηλώσεις του Τσίπρα για τα «πεντοζάλια»…
Θα πουν κάποιοι ότι «όλα αυτά ήταν γνωστά» και ότι ο «λαός τα ενέκρινε στις εκλογές». Θαυμάσια προσέγγιση. Αλλά τότε γιατί δεν βγαίνουν να μας πουν φόρα – παρτίδα ότι η ερμηνεία τους για τις εκλογές είναι
ότι ο λαός λατρεύει τα Μνημόνια (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε); Πως ο λαός αρέσκεται στη λιτότητα; Οτι οι συνταξιούχοι περιμένουν πως και πως τις νέες μειώσεις στις συντάξεις τους;
Αν θεωρούν τις εκλογές σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ που εξαγνίζει το αμάρτημα της πολιτικής εξαπάτησης, της πολιτικής δημαγωγίας, του πολιτικού εκβιασμού και της πολιτικής της φτώχειας, ας το πουν ευθέως.
Άλλοι θα ισχυριστούν, ίσως, πως η στάση της κυβέρνησης είναι «αναγκαστική» αφού, «τι να κάνουμε, ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά η Ελλάδα είναι μια αδύναμη χώρα».
Εξίσου θαυμάσια προσέγγιση. Μόνο που δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Αντίθετα ισχύει εκείνο που έλεγε ο Τσίπρας όταν κυβερνούσε ο Σαμαράς. Ότι, δηλαδή, κάνουνε τους «μάγκες» στους εργάτες, στους συνταξιούχους και στους αδύναμους, αλλά στους μέσα και στους έξω ισχυρούς κάθονται σούζα. Πως ότι κάνουν δεν το κάνουν από «αδυναμία» αλλά από επιλογή.
Αυτά έλεγε τότε ο Τσίπρας. Και είχε δίκιο. Τώρα, λοιπόν, που κάνει κι αυτός τα ίδια με τον Σαμαρά ισχύει και για την δική του κυβέρνηση ό,τι ακριβώς ίσχυε για τις κυβερνήσεις των προκατόχων του.
Εν ολίγοις δεν είναι αθώοι γιατί είναι «μικροί» και «λίγοι». Είναι μικροί και λίγοι γιατί είναι συνένοχοι. Όπως και οι προηγούμενοι.
Δεν επιδεικνύουν «αριστερή» (τρομάρα τους) δουλικότητα και υποτέλεια «κατ’ ανάγκη», αλλά κατ΄ επιλογή. Όπως και οι προηγούμενοι.
Δεν είναι αθώοι γιατί «πιέζονται». Είναι ένοχοι γιατί, τελικά, ό,τι κάνουν το κάνουν σε συμμαχία με το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Όπως και οι προηγούμενοι.
Το γεγονός ότι αυτοί όσα κάνουν τα κάνουν με πασπάλισμα από «αντιολιγαρχική» ρητορεία και με «αριστερές» κορώνες συνιστά μεν μια αστειότητα που, όμως, παρότι εξοργιστική, δεν αλλάζει και τίποτα από την ταυτότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν.
Πρόκειται για τα συμφέροντα μιας τάξης που η εξάρτηση και η δουλικότητά της είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής της εξουσίας και που κάθε φορά που οι πολιτικοί της εκπρόσωποι (σσ: δεξιοί και «αριστεροί») την βαφτίζουν «αδυναμία» και την επικαλούνται σαν άλλοθι, θυμίζουν τον τύπο που σκότωσε τους γονείς του και πήγε στο δικαστήριο ζητώντας επιείκεια γιατί ήταν ορφανός…
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/345720,Sketh-ntroph-alla-aristerh.html
Αντίο πατρίδα
γράφτηκε στον Τοίχο a day ago - 0 Comments
του Simple Man
Να την ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Την Ελληνίδα που φορά το μαύρο μαντήλι για να πενθεί τις χαρές που δεν έζησε και αυτές που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Να κουβαλά το ταψί με το ξεροψημένο από φούρνο ψωμί στο κεφάλι ισορροπώντας τα τσακισμένα πόδια της στο καλντερίμι κρατώντας το μέτωπο ψηλά σαν Καρυάτιδα που ακόμα και γερασμένη είναι εκεί για να κρατά τη μετόπη της αξιοπρέπειας.
Να τον ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Να χώνει το τσαπί τόσο βαθιά στην γη σκοτώνοντας το χώμα για να σπείρει με τα χέρια του ζωή. Να τον δω να σταματά και να ξαποσταίνει κοιτώντας τον ήλιο που κονταροχτυπιόταν από τα γεννοφάσκια του για το ποιος θα αντέξει πιο πολύ μέχρι να πέσει το σκοτάδι.
Να τα ξαναδώ ακόμα μια φορά ήθελα. Τα παιδιά να παίζουν μπάλα στις αλάνες με τα λιτά παντελονάκια τους και ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι. Να ματώνουν τα γόνατά τους και να σηκώνονται χωρίς δάκρυα σαν γεννημένοι πολεμιστές έτοιμα για τις μάχες που θα έρχονταν.
Να τους ξαναδώ ήθελα. Τους πικραμένους αυτής της χώρας . Να κάθονται στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες ενός καφενείου κάπου στα σύνορα και να κοιτούν μέσα από τα βρώμικα τζάμια την Ελλάδα να τους αποχαιρετά όπως έκανε κάθε μέρα, κάθε εποχή, κάθε χρόνο κι αυτοί να είναι εκεί να την κοιτούν μόνο για να την βλέπουν να φεύγει.
Να τις ξαναδώ ήθελα. Τις κοπέλες να απλώνουν τις μπουγάδες στον ήλιο με τα ιδρωμένα φορέματά τους και να κοιτούν στον δρόμο για το ταίρι που θα γυρίσει από το μεροκάματο. Να έχουν στην κατσαρόλα φακές και το κρεμμύδι έτοιμο στο πιάτο και σαν βασίλισσες των γκρεμισμένων ελπίδων να σφίγγουν το χέρι του οικοδόμου που κάθεται σκεφτικός στο κουτσό από ένα πόδι τραπέζι.
Να το ξαναδώ ήθελα. Εκείνο το πρωινό που οι καμπάνες χτυπούσαν και τα παλικάρια είχαν στα χέρια τους κορίτσια με σημαίες να ανεμίζουν. Τότε που όλοι ήταν φτωχοί, ακρωτηριασμένοι, προδομένοι, τσακισμένοι και ελλιπείς αλλά με την σιγουριά ότι εκείνη τουλάχιστον την στιγμή ήταν ελεύθεροι.
Να σε ξαναδώ ήθελα. Να ανεβαίνεις στα βουνά αρματωμένος γνωρίζοντας ότι ίσως να ήταν η τελευταία σου ανάβαση και να το χαίρεσαι. Να είσαι ευτυχής που ζούσες για να πεθάνεις για μένα. Για σένα. Για όλα αυτά που ήθελα να ξαναδώ.
Στο Αιγαίο μυρίζει μπαρούτι - Ανεύθυνοι και επικίνδυνοι στο τιμόνι της χώρας
Τρίτη, 13 Οκτωβρίου 2015
Οι εξελίξεις στη Συρία και συνολικά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο είναι δραματικές. Ισχυροί γεωπολιτικοί παίχτες έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι, ενώ την ίδια στιγμή στην Τουρκία οι εξελίξεις βαίνουν απρόβλεπτες...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Σ αυτήν ακριβώς την γκαστρωμένη από εξελίξεις περίοδο... Από εξελίξεις που συντελούνται στη διακεκαυμένη ζώνη της ευρύτερης περιοχής, η χώρα μας όχι μόνο δε διαθέτει "εθνική στρατηγική" και αποσαφηνισμένες γεωστρατηγικές στοχεύσεις, αλλά έχει το πρόσθετο μειονέκτημα (που ενδεχομένως να αποβεί και μοιραίο) να διοικείται από μια παρέα ανεύθυνων, που αβαντάρεται από ένα πολιτικό σύστημα μειοδοτών, και των οποίων το μοναδικό μέλημα, δεν είναι πως θα ισχυροποιήσουν την πατρίδα μας, αλλά πως θα δολοφονούν καθημερινά τα παιδιά της.
Οι εξελίξεις είναι δραματικές. Τον οδικό χάρτη αυτών των εξελίξεων, τον είχαμε σκιαγραφήσει λεπτομερέστατα - όταν όλοι οι υπόλοιποι απλώς αμπελοφιλοσοφούσαν - και δυστυχώς δικαιωθήκαμε σε όλα.
Το δίλημμα που είχαμε θέσει τότε, σήμερα το θέτουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο οι ίδιες οι εξελίξεις. Δείτε λοιπόν τι λέγαμε στις 2/11/2014: "Το δίλημμα επομένως το βάζει πλέον η ζωή και η ίδια η ιστορία… Στη γεωπολιτική της επόμενης μέρας, ή δε θα υπάρχει Ελλάδα ή δε θα υπάρχει Τουρκία. Και αυτό το δίλημμα, μόνο μια ισχυρή πατριωτική κυβέρνηση μπορεί να το απαντήσει με ευθύτητα, και να το επιβάλει ντε φάκτο στη διεθνή κοινότητα".
Αυτή η λοιπόν η κυβέρνηση - η ισχυρή πατριωτική κυβέρνηση...
- Δε μπορεί να έχει για πρωθυπουργό, ένα σκύβαλο που δεν ξέρει αν η θάλασσα έχει σύνορα...
- Δε μπορεί να έχει υπουργό Εξωτερικών έναν περίεργο τύπο που τραγουδά αηδίες αγκαλισμένος με τους νεο-οθωμανούς...
- Δεν μπορεί να αποτελείται και να στηρίζεται από πολιτικά κόμματα που... παράτησαν τη Θράκη στο έλεος των τουρκοπρακτόρων του προξενείου...
- Δε μπορεί να ασκήσει εθνική πολιτική με υπουργούς τις Τασίες, τους Φίληδες και τους ομοίους τους...
- Δε μπορεί να ανέχεται προτάσεις για παράδοση του Αιγαίου στη λογική των κοινών αρμοδιοτήτων που καθιστά τους Τούρκους συγκυρίαρχους...
- Δε μπορεί να μη διαθέτει στρατηγική στόχευση και πλάνο στοχευμένων πολιτικών και διπλωματικών χειρισμών, σε μια εποχή που ή ίδια η αυριανή υπόσταση της Τουρκίας τίθεται εν αμφιβόλω...
Η Τουρκία, εκτός από τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ, που αποσκοπεί σε οικονομική συνεκμετάλλευση, επιδιώκει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο την απαραίτητη γεωπολιτική υποδομή που θα την καταστήσει κορυφαία ναυτική δύναμη, από το Αιγαίο μέχρι την Αδριατική και το Ιόνιο, και τη σημαία αυτής της διεκδίκησης, δεν είναι διατεθειμένη να την υποστείλει...
Η Τουρκία λοιπόν απειλεί με πόλεμο. Και δυστυχώς αυτό τον πόλεμο θα τον κάνει, όποιο και αν είναι το τίμημα για την ίδια. Και θα τον κάνει διότι η Τουρκία έχει διπλή στρατηγική στόχευση, ενώ από την άλλη μεριά η Ελλάδα, παραμένει εγκλωβισμένη στα σαγόνια μιας τριπλής μέγγενης που της συνθλίβει τα σωθικά…
Πρώτον: Δε διαθέτει καμία στρατηγική στόχευση. Για την ακρίβεια έχει αναγορεύσει σε στρατηγική στόχευση τον ταπεινωτικό συμβιβασμό, με ότι της επιτρέψουν τα συμμαχικά της αποκούμπια. Φοβικά σύνδρομα λοιπόν, διαρκής υποχωρητικότητα, σπασμωδικοί και αποσπασματικοί χειρισμοί, είναι τα μοναδικά εργαλεία μιας χώρας που βολοδέρνει στη γεωπολιτική πιάτσα, με τη ψυχολογία της ηττοπάθειας και τη συμπεριφορά του δαρμένου σκυλιού που αναζητεί εναγωνίως καταφύγιο για να τρυπώσει.
Δεύτερον: Δε διαθέτει συμμάχους. Για την ακρίβεια αναγορεύει σε συμμάχους, μια συμμορία γεωπολιτικών ατζέντηδων, που τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για να προωθήσουν τις δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Στα πλαίσια αυτού του επικίνδυνου παραλογισμού, άγεται και φέρεται χωρίς σκοπό και με...
μηδενικές στρατηγικές και τακτικές επεξεργασίες, προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στον οίκτο των ισχυρών, μη ξέροντας τι πρόκειται να ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Τρίτον (και σημαντικότερον): Δε διαθέτει ηγέτες, αλλά μια ομάδα καιροσκόπων που σφετερίζονται την πολιτική εξουσία. Μια παρέα ανίκανων που αρκείται ακόμη και αυτή τη δύσκολη στιγμή, στη διεκπεραίωση λογιστικών εντολών. Μια επικίνδυνη κλίκα που επιμένει να διχάζει το λαό κι να τσαλακώνει την εθνική του αυτοπεποίθηση.
Είναι δε τόσο ανίκανοι, που αδυνατούν ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή να αντιληφθούν το πραγματικό εύρος της στρατηγικής στόχευσης της Τουρκιάς, προκειμένου να πάρουν στοχευμένες αποφάσεις, και αναφορικά με τη σωστή διάταξη των διαθέσιμων δυνάμεων, αλλά και σε σχέση με την αποτελεσματική αξιοποίηση δυναμικών γεωπολιτικών συμμαχιών.
Η διπλή στρατηγική στόχευση της Τουρκίας.
Το ένα της σκέλος, είναι η απόπειρα της ντε φάκτο νομιμοποίησης των παράνομων διεκδικήσεών της, αναφορικά με τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Κυπριακής και της (εν αναμονή Ελληνικής) ΑΟΖ.
Το άλλο της σκέλος (και αυτό είναι που την καθιστά πολλαπλά επικίνδυνη), είναι η ειλημμένη απόφασή της, να εξασφαλίσει το ζωτικό χώρο που της είναι απαραίτητος προκειμένου να καταστεί σημαντική ναυτική δύναμη, στα πλαίσια του νέο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού της. Αυτή δυστυχώς την πλευρά της γεωστρατηγικής της στόχευσης, ούτε καν τη συνυπολογίζουν τα ελληνόφωνα ανδρείκελα της ντόπιας πολιτικής τάξης.
Και γι αυτό το τίμημα για τη χώρα μας θα είναι βαρύτατο.
Γιατί μια ηγεσία που έχει κατασταλαγμένη στρατηγική επιδίωξη, κατά κανόνα έχει και σχεδιασμό (μηδέ και του επιχειρησιακού εξαιρουμένου) προκειμένου να τη δρομολογήσει.
Μια χώρα όμως που στερείται στρατηγικής στόχευσης, είναι καταδικασμένη να βολοδέρνει μονίμως σε δεύτερο βηματισμό. Είναι καταδικασμένη να αδυνατεί να διαμορφώσει δική της γεωπολιτική ατζέντα. Είναι καταδικασμένη να αμύνεται ανεπιτυχώς, να αιφνιδιάζεται, καταδικασμένη να περιμένει στη γωνιά για το ξεροκόμματο που θα της πετάξουν οι άσπονδοι «σύμμαχοί» της.
Η χώρα έχει στοχοποιηθεί επικίνδυνα…
Αλλά αυτή την αλήθεια, ουδόλως την αντιλαμβάνεται ο ανεκδιήγητος και επικίνδυνος Βενιζέλος, ούτε φυσικά ο ελεεινός συγκυβερνών συρφετός που σφετερίζεται την πολιτική εξουσία στον τόπο.
Όλοι τους έχουν στραμμένα τα μάτια στην Κύπρο, όπου η Τουρκία επιχειρεί έναν ιδιαίτερα έξυπνο επιχειρησιακό αντιπερισπασμό προσβλέποντας όχι μόνο στην απόσπαση γεωστρατηγικού οφέλους, αλλά και στην απόσπαση της προσοχής των ελληνόφωνων αφελών.
Την ίδια στιγμή όμως η χώρα, περισφίγγεται επικίνδυνα από τη μέγγενη του νέο-οθωμανικού τόξου, στο σύνολο των ανατολικών αλλά και των βορείων συνόρων της, από το Καστελλόριζο μέχρι το Ορμένιο, κι απ όλο το μήκος του Έβρου μέχρι την Ηγουμενίτσα.
Το τονίζουμε λοιπόν για να το συνειδητοποιήσει επιτέλους η κοιμώμενη ελληνόφωνη παρέα της Αθήνας…
Η Τουρκία, εκτός από τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ που αποσκοπεί σε οικονομική συνεκμετάλλευση, επιδιώκει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο την απαραίτητη γεωπολιτική υποδομή που θα την καταστήσει κορυφαία ναυτική δύναμη, από το Αιγαίο μέχρι την Αδριατική και το Ιόνιο, και τη σημαία αυτής της διεκδίκησης, δεν είναι διατεθειμένη να την υποστείλει.
- Τι απ όλα αυτά έχουν συνειδητοποιήσει τα ανδρείκελα της Αθήνας???Απολύτως τίποτε.
- Πόσα απ όλα τούτα έχουν αντιληφθεί οι κουδουνίστρες της Ευρώπης αναφορικά με υα σχέδια και τις επιδιώξεις του νέο-οθωμανισμού??? Απολύτως τίποτε. Παραμένουν βουτηγμένοι στις λογιστικές καρτέλες του οικονομικού τους μεγαλοϊδεατισμού.
Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος…
Και μπορεί οι δωσίλογοι της Αθήνας να μην έχουν συναίσθηση των εξελίξεων, βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στον παραλογισμό και την εξουσιοπαραφροσύνη τους, υπάρχουν ωστόσο δυο δεδομένα που δε μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.
- Το πρώτο, αφορά στους χειρισμούς των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν απόλυτη επίγνωση του εύρους των τουρκικών επιδιώξεων, και όλα δείχνουν πως είναι αποφασισμένες ή να τις προσεταιριστούν προσαρμόζοντάς τες στους δικούς τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς, ή να τις ανατρέψουν οδηγώντας την Τουρκία σε διαμελισμό,αξιοποιώντας τον Κουρδικό παράγοντα, γι αυτό και επιδίδονται άρδην στον προσεταιρισμό του. Το τελευταίο πάντως που ους ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, είναι να στηρίξουν τη στοχοποιημένη Ελλάδα.
- Το δεύτερο δεδομένο, αφορά στη στάση της Ρωσίας, η οποία έχει και αυτή απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, γι αυτό – αν και ξέρει καλά την ποιότητα του ανδρός – κάλεσε στη Μόσχα το έτερο ανδρείκελο, τον Αναστασιάδη). Η Μόσχα δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει την ευόδωση των νέο-οθωμανικών σχεδιασμών και γιατί θα πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις στους ισλαμόδοξους πληθυσμούς στο μαλακό της υπογάστριο.
Επομένως θα παραμείνει στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής με ρόλο πρωταγωνιστικό και θα παραμείνει πάση θυσία.
Επομένως…
Αν η Ελλάδα που βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο μάτι του κυκλώνα, δεν απαλλαγεί άμεσα από τα προσκυνημένα και δουλοπρεπή ανδρείκελα που την κυβερνούν…
Αν δεν παρεμβληθεί στους σχεδιασμούς των ισχυρών, με ολοκληρωμένη γεωστρατηγική επεξεργασία…
Αν δε φιλοδοξήσει την επόμενη μέρα να βρίσκεται στη θέση του ασυμβίβαστου πρωταγωνιστή στα Βαλκάνια, και όχι στη θέση του διαμελιζόμενου ιματίου…
Αν δεν αφυπνιστούν έγκαιρα οι δυνάμεις εκείνες που θα εξεγείρουν την κοινωνία της, για να εξασφαλίσει πως η γεωπολιτική της επόμενης μέρας θα τη βρει με ηγέτες στο τιμόνι της που θα εμπνέουν σεβασμό, και όχι με χειραγωγούμενα ανδρείκελα, άβουλα και φοβικά, πρόθυμα και ταπεινωμένα, τότε τα πράγματα είναι απλά…
Την επόμενη μέρα… Δε θα υπάρχει Ελλάδα. Τόσο απλά.
Το δίλημμα επομένως το βάζει πλέον η ζωή και η ίδια η ιστορία…
Στη γεωπολιτική της επόμενης μέρας, ή δε θα υπάρχει Ελλάδα ή δε θα υπάρχει Τουρκία. Και αυτό το δίλημμα, μόνο μια ισχυρή πατριωτική κυβέρνηση μπορεί να το απαντήσει με ευθύτητα, και να το επιβάλει ντε φάκτο στη διεθνή κοινότητα.
ΕΡΧΕΤΑΙ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΤΙΣ ΖΕΣΤΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ
ΤΡΙΤΗ 13/10/15
Του ΣΤΑΘΗ*
Πολυνομοσχέδιο-σαρανταποδαρούσα. Με τις ιδιότητες μιας σαρανταποδαρούσας! - όπως όταν το αηδιαστικό αυτό πλάσμα σε πιάνει στον ύπνο (νύκτωρ άλλωστε περνάει απ’ τη Βουλή αυτό το έκτρωμα, φαστ τρακ και γκαπ γκουπ) κι αφήνει πάνω στη σάρκα σου σημάδια και δήγματα! γλοιώδη, επώδυνα, ενίοτε επικίνδυνα και πάντοτε σιχαμερά. Αυτό το πολυνομοσχέδιο-σαρανταποδαρούσα θα δαγκώσει πλήθος και πλήθος Ελλήνων - καλή δύναμη να ’χουμε, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να κρατήσουμε λογαριασμό: ονομάτων και πράξεων. Κατά τα άλλα, ο κ. Τσίπρας έλεγε ότι «το 2015 δεν θα υπάρχει ΕΝΦΙΑ, αυτό είναι δέσμευση». Και επειδή οι δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα έχουν αποδειχθεί λίρα εκατό, μάλλον δεν βρισκόμαστε στο 2015, αλλά στο 1871, όταν οι Πρώσσοι έμπαιναν στο Παρίσι και ανακάλυπταν ότι οι Γάλλοι μπορούν να ηττηθούν, ενώ οι ηττημένοι Γάλλοι ανακάλυπταν με τη σειρά τους ότι μπορούν να σφάξουν τους Κομμουνάρους. Την ίδια εκείνη εποχή οι Γερμανοί ανακάλυψαν επίσης ότι βαθιά μέσα τους ένιωθαν μιαν ανάγκη να βγουν κι αυτοί στις ζεστές θάλασσες κι άρχισαν τα πρώτα πάρε-δώσε με την οθωμανική τότε Τουρκία.
Μετά από τη συντριβή της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία επιχείρησε να βγει πάλι στις ζεστές θάλασσες στο πλαίσιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τη δεύτερη συντριβή της, λούφαξε κομμένη στα δύο στη ζεστή αγκαλιά του Ψυχρού Πολέμου.
Για πολλά χρόνια οι Γερμανοί κατέβαιναν στις θερμές θάλασσες ως τουρίστες, ώσπου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και την πτώση της ΕΣΣΔ άρχισαν να κατεβαίνουν πάλι με στούκας, όπως πάνω απ’ τη Γιουγκοσλαβία. Σε αξιοθαύμαστα γρήγορο χρόνο το Βερολίνο απάλλαξε τον εαυτόν του από τους όρκους του γερμανικού Συντάγματος, που απαγόρευε σε κάθε είδους γερμανικό στράτευμα να επιχειρεί εκτός γερμανικών συνόρων. Μετ’ ου πολύ, η Μπούντεσβερ έφθασε ως το Αφγανιστάν, εδραιώθηκε στην Κροατία, τη Σλοβενία και το Κοσσυφοπέδιο, ενώ προσφάτως περιπλανάται στις στέπες της Ουκρανίας.
Μόλις πριν από λίγους μήνες ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, κ.Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, διετύπωσε έτι προς το ακριβέστερον το νέο γερμανικό Αμυντικό Δόγμα: «οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να υπερασπίζονται τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα όπου κι αν αυτά διακυβεύονται». Μάλιστα.
Κι έτσι βρισκόμαστε πάλι στο 1871, στο 1914 και στο 1939, όταν οι καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός των Δυνάμεων και οι επιμέρους πολεμικές συρράξεις δημιούργησαν το σκηνικό των μεγάλων σφαγείων.
Σήμερα, σε μια συγκυρία όπου ο κόσμος τρίζει απ’ τη Λιβύη ως την Ουκρανία κι απ’ τη Σομαλία ως το Αφγανιστάν, σήμερα που οι λαοί σφαγιάζονται και πληθυσμοί μεταναστεύουν, ο κ. Τσίπρας βρήκε να αναρωτηθεί αν «υπάρχουν θαλάσσια σύνορα», συμπλέοντας (μιας και μιλάμε για νερά) με την πάγια τουρκικήαξίωση για προνόμια «έρευνας και διάσωσης» στο Αιγαίο, έτσι ώστε η κυρία Μέρκελ να νιώσει με τη σειρά της την ανάγκη να προτείνει την «από κοινού φύλαξη» αυτών των συνόρων σε έναν (υπό τη διοίκησή της) παράξενο συνεταιρισμό εκείνων που υπερασπίζονται αυτά τα σύνορα με εκείνους που τα επιβουλεύονται. Κι έτσι η Γερμανία βρίσκεται πάλι στις ζεστές θάλασσες (με την ανοχή των ΗΠΑ), το ίδιο άμυαλη, το ίδιο άπληστη. Το ίδιο θανάσιμη. Με τη Γαλλία σε ρόλο ύαινας (να αρπάξει κι αυτή κανένα κομμάτι), η Γερμανία σε ρόλο λέαινας τα θέλει όλα. Από καιρό έχει αρχίσει τα πάρε-δώσε με την παλιά της σύμμαχο Τουρκία (από κοινού οι δύο Δυνάμεις έχουν «ένα μάτι» πάνω στη Θράκη), ενώ η Γερμανία, που από καιρό έχει βάλει πόδι στον τουρισμό της τουρκικής ακτής στο Αιγαίο, τώρα θέλει να ολοκληρώσει, τρώγοντας και τον τουρισμό της ελληνικής επικράτειας στη ζεστή θάλασσα. Ηδη έχει πάρει τα αεροδρόμια, ήδη έχει βάλει στον στόχο (εκτός απ’ την ενέργεια και τη φαρμακοβιομηχανία) τις ελληνικές τράπεζες. Δύο φορές έχει ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες με το αίμα του ο ελληνικός λαός, θα τις ανακεφαλαιοποιήσει και τρίτη, πάλι με το αίμα του, για να τις αρπάξει στο τέλος η Γερμανία..!
Σε πολύ πυκνό χρόνο το αμετανόητο Βερολίνο έστησε κομαντατούρστην Αθήνα, πρώτα μέσα στο κεφάλι του κ. Σημίτη, ύστερα του κ. Σαμαρά και τώρα του κ. Τσίπρα.
Κι όταν η Γερμανία δίνει διαταγές, θέλει να εκτελούνται. Ή να εκτελούνται οι διαταγές ή να εκτελούνται αυτοί που δεν τις εκτέλεσαν. Οταν οι Γερμανοί απαιτούν κοινή φύλαξη του Αιγαίου από Έλληνες και Τούρκους, αυτό περιμένουν να γίνει και να γίνει σύντομα.
Πριν να στεγνώσει ο κυρ Ερντογάν απ’ τα αίματα όσων σκότωσαν τα τσιράκια του (είτε δικοί του πράκτορες, είτε το ISIS που ο ίδιος χρηματοδοτεί), η κυρία Μέρκελ σπεύδει στην Αγκυρα. Και η Ελλάδα δεν έχει πάρα να αναμένει διαταγές, για το Αιγαίο, για τις τράπεζες, για τον τουρισμό και για όλα τα άλλα, διότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» όπως είπε ο κ. Τσίπρας, εννοώντας ότι τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται, καθώς λέει και η Τουρκία!! Με την κυρία Μέρκελ να αναλαμβάνει την επιδιαιτησία και τα κέρδη. Κέρδη από το αίμα που χύθηκε στο παρελθόν, χύνεται σήμερα και θα χυθεί αύριο.
Πολύ προσοδοφόρο προϊόν το αίμα...
ΥΓ.: Και στην πολιτική δεν υπάρχουν συμπτώσεις.
*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015
Τα αδιέξοδα της Ελλάδας
Τα αδιέξοδα της Ελλάδας
ΤΡΙΤΗ 13-10-2015
Ο στόχος του τρίτου μνημονίου είναι να μετατραπεί η πατρίδα μας στο αντικείμενο μίσους όλων των Ευρωπαίων, επειδή δεν θα θέλουν να την δανείζουν στο διηνεκές – έτσι ώστε να αναδυθεί, μέσα από τα ελληνικά ερείπια, η γερμανική Ευρώπη
«Από το 2010 η καγκελάριος καθυστερεί, αναβάλλει, διαιωνίζει μία βιώσιμη λύση, όσον αφορά την αδυναμία τότε της Ελλάδας να δανεισθεί από τις αγορές με λογικά επιτόκια, μέσω της επιβολής «πακέτων βοηθείας» έναντι μνημονίων – όπου στην πραγματικότητα πρόκειται για συνεχώς νέα δάνεια, τα οποία γιγαντώνουν τελικά το χρέος της χώρας. Ουσιαστικά βέβαια ο βασικός στόχος της κυρίας Merkel, καθώς επίσης της Τρόικα, ήταν η προστασία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, από τις συνέπειες της παροχής πιστώσεων έναντι υψηλών επιτοκίων στην Ελλάδα.
Αντί να χρεοκοπήσουν λοιπόν κάποιες τράπεζες, λόγω αδυναμίας είσπραξης των δανείων τους, εάν η Ελλάδα δήλωνε στάση πληρωμών, οι ζημίες τους επιβάρυναν τον ελληνικό πληθυσμό – με τη μορφή της αύξησης των χρεών της χώρας, επί πλέον αυτών που είχαν συσσωρευτεί έως το 2010.
Αυτή η εννοιολογική υποκρισία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αφού τα καινούργια χρέη χαρακτηρίζονται ξανά «πακέτα βοήθειας» – ενάντια σε κάθε λογική, επειδή δεν βοηθείται κανένας, ενώ με νέα χρέη δεν πληρώνονται ποτέ τα παλαιά. Με τον τρόπο αυτό παραπλανιόνται τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι Πολίτες – ακόμη περισσότερο, οι ίδιοι οι Έλληνες.
Η άλλη όψη των «πακέτων βοήθειας», η επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας εκ μέρους της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, καθιστά ακόμη περισσότερο αδύνατη την επιστροφή των δανείων – η οποία θα ήταν πολύ πιο εύκολο να συμβεί, μέσω της υιοθέτησης μίας επενδυτικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Ο ισχυρισμός τώρα ότι, οι μειώσεις των δαπανών από μόνες τους, η λιτότητα δηλαδή, μπορεί να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα μίας χώρας, εξασφαλίζοντας την εξυπηρέτηση των χρεών της, είναι κάλπικος, πλασματικός, ουτοπικός – έχοντας αποτύχει τόσο στην Ελλάδα, όσο στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.
Απέναντι σε αυτήν την κατάφωρη εμπειρία, οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης πολιτικής δεν κλείνουν μόνο τα μάτια τους – αλλά, επίσης, χρησιμοποιούν τη θέση ισχύος τους στο Euro Group, τη δύναμη τους, για να εμποδίσουν τον έλεγχο της επιτυχίας της ή μη, απαιτώντας την τυφλή εφαρμογή των κανόνων που οι ίδιοι θεσπίζουν.
Περαιτέρω, η προετοιμασία ενός τρίτου «πακέτου βοήθειας» για την Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015, όπου φαίνεται σαν σε μεγεθυντικό φακό η αντιφατικότητα, καθώς επίσης η παντελής έλλειψη σχεδίου εκ μέρους της καγκελαρίου, την οδηγεί, μαζί με τη Γερμανία, σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό αδιέξοδο, όπου :
(α) είτε η Merkel θα επιβάλλει κάθε φορά καινούργια «πακέτα βοήθειας» για την Ελλάδα, έτσι ώστε να αποφεύγεται η χρεοκοπία, καθώς επίσης η έξοδος της από την Ευρωζώνη, εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού που θα υποφέρει – λόγω του ότι απορρίπτει διαρκώς, μαζί με τον υπουργό οικονομικών της, τη μοναδική δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα επενδυτικό κλίμα στη χώρα, τη διαγραφή μέρους του χρέους, διακινδυνεύοντας μία οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση,
(β) είτε θα ακολουθήσει τη στρατηγική του σκιώδους καγκελαρίου της, του Σόϊμπλε, ο οποίος επιδιώκει με το τρίτο μνημόνιο της εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οδηγώντας την σκόπιμα σε αδιέξοδα. Ο στόχος του είναι προφανώς η ανακατασκευή της νομισματικής ένωσης, σύμφωνα με τα δικά του σχέδια, υπό τη γερμανική ηγεμονία – χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως το ανόητο, ιδανικό υποψήφιο θύμα, για τον παραδειγματισμό/υποταγή των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.
Ακόμη περισσότερο, πως με αυτόν τον τρόπο υποχρεώνεται η Ελλάδα να γίνει το αντικείμενο μίσους όλων των Ευρωπαίων, οι οποίοι φυσικά δεν θα θέλουν να την δανείζουν συνεχώς – κάτι που θεωρείται βέβαιο, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η ίδια πολιτική.
Επομένως, ο σκιώδης καγκελάριος Σόιμπλε επιδιώκει να διαταραχθούν οι συνθήκες στη νομισματική ένωση έτσι ώστε, μέσα από την «αταξία» που θα δημιουργηθεί, να αναδυθεί η γερμανική Ευρώπη που ονειρεύεται«
(πηγή, Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, σε ελεύθερη μετάφραση, με παρεμβάσεις).
Αντί να χρεοκοπήσουν λοιπόν κάποιες τράπεζες, λόγω αδυναμίας είσπραξης των δανείων τους, εάν η Ελλάδα δήλωνε στάση πληρωμών, οι ζημίες τους επιβάρυναν τον ελληνικό πληθυσμό – με τη μορφή της αύξησης των χρεών της χώρας, επί πλέον αυτών που είχαν συσσωρευτεί έως το 2010.
Τα «πακέτα βοήθειας» μετέτρεψαν την έννοια «βοήθεια» κυριολεκτικά στο αντίθετο της: στην καταστροφική επιβάρυνση των Ελλήνων, μέσω της κοινωνικοποίησης των συνεχώς αυξανόμενων χρεών.
Αυτή η εννοιολογική υποκρισία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αφού τα καινούργια χρέη χαρακτηρίζονται ξανά «πακέτα βοήθειας» – ενάντια σε κάθε λογική, επειδή δεν βοηθείται κανένας, ενώ με νέα χρέη δεν πληρώνονται ποτέ τα παλαιά. Με τον τρόπο αυτό παραπλανιόνται τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι Πολίτες – ακόμη περισσότερο, οι ίδιοι οι Έλληνες.
Η άλλη όψη των «πακέτων βοήθειας», η επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας εκ μέρους της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, καθιστά ακόμη περισσότερο αδύνατη την επιστροφή των δανείων – η οποία θα ήταν πολύ πιο εύκολο να συμβεί, μέσω της υιοθέτησης μίας επενδυτικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Ο ισχυρισμός τώρα ότι, οι μειώσεις των δαπανών από μόνες τους, η λιτότητα δηλαδή, μπορεί να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα μίας χώρας, εξασφαλίζοντας την εξυπηρέτηση των χρεών της, είναι κάλπικος, πλασματικός, ουτοπικός – έχοντας αποτύχει τόσο στην Ελλάδα, όσο στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.
Απέναντι σε αυτήν την κατάφωρη εμπειρία, οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης πολιτικής δεν κλείνουν μόνο τα μάτια τους – αλλά, επίσης, χρησιμοποιούν τη θέση ισχύος τους στο Euro Group, τη δύναμη τους, για να εμποδίσουν τον έλεγχο της επιτυχίας της ή μη, απαιτώντας την τυφλή εφαρμογή των κανόνων που οι ίδιοι θεσπίζουν.
Περαιτέρω, η προετοιμασία ενός τρίτου «πακέτου βοήθειας» για την Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015, όπου φαίνεται σαν σε μεγεθυντικό φακό η αντιφατικότητα, καθώς επίσης η παντελής έλλειψη σχεδίου εκ μέρους της καγκελαρίου, την οδηγεί, μαζί με τη Γερμανία, σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό αδιέξοδο, όπου :
(α) είτε η Merkel θα επιβάλλει κάθε φορά καινούργια «πακέτα βοήθειας» για την Ελλάδα, έτσι ώστε να αποφεύγεται η χρεοκοπία, καθώς επίσης η έξοδος της από την Ευρωζώνη, εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού που θα υποφέρει – λόγω του ότι απορρίπτει διαρκώς, μαζί με τον υπουργό οικονομικών της, τη μοναδική δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα επενδυτικό κλίμα στη χώρα, τη διαγραφή μέρους του χρέους, διακινδυνεύοντας μία οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση,
(β) είτε θα ακολουθήσει τη στρατηγική του σκιώδους καγκελαρίου της, του Σόϊμπλε, ο οποίος επιδιώκει με το τρίτο μνημόνιο της εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οδηγώντας την σκόπιμα σε αδιέξοδα. Ο στόχος του είναι προφανώς η ανακατασκευή της νομισματικής ένωσης, σύμφωνα με τα δικά του σχέδια, υπό τη γερμανική ηγεμονία – χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως το ανόητο, ιδανικό υποψήφιο θύμα, για τον παραδειγματισμό/υποταγή των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.
Ο Σόιμπλε γνωρίζει προφανώς πως με τη λέξη «βοήθεια» ρίχνει στάχτη τόσο στα μάτια των Γερμανών, όσο και των υπολοίπων Ευρωπαίων Πολιτών – καθώς επίσης ότι τα «πακέτα», συνοδευόμενα από τα μνημόνια, εντείνουν την οικονομική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα, μοναδική λύση της οποίας είναι η διαγραφή χρεών.
Ακόμη περισσότερο, πως με αυτόν τον τρόπο υποχρεώνεται η Ελλάδα να γίνει το αντικείμενο μίσους όλων των Ευρωπαίων, οι οποίοι φυσικά δεν θα θέλουν να την δανείζουν συνεχώς – κάτι που θεωρείται βέβαιο, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η ίδια πολιτική.
Επομένως, ο σκιώδης καγκελάριος Σόιμπλε επιδιώκει να διαταραχθούν οι συνθήκες στη νομισματική ένωση έτσι ώστε, μέσα από την «αταξία» που θα δημιουργηθεί, να αναδυθεί η γερμανική Ευρώπη που ονειρεύεται«
(πηγή, Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, σε ελεύθερη μετάφραση, με παρεμβάσεις).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)