Τα αδιέξοδα της Ελλάδας
ΤΡΙΤΗ 13-10-2015
Ο στόχος του τρίτου μνημονίου είναι να μετατραπεί η πατρίδα μας στο αντικείμενο μίσους όλων των Ευρωπαίων, επειδή δεν θα θέλουν να την δανείζουν στο διηνεκές – έτσι ώστε να αναδυθεί, μέσα από τα ελληνικά ερείπια, η γερμανική Ευρώπη
«Από το 2010 η καγκελάριος καθυστερεί, αναβάλλει, διαιωνίζει μία βιώσιμη λύση, όσον αφορά την αδυναμία τότε της Ελλάδας να δανεισθεί από τις αγορές με λογικά επιτόκια, μέσω της επιβολής «πακέτων βοηθείας» έναντι μνημονίων – όπου στην πραγματικότητα πρόκειται για συνεχώς νέα δάνεια, τα οποία γιγαντώνουν τελικά το χρέος της χώρας. Ουσιαστικά βέβαια ο βασικός στόχος της κυρίας Merkel, καθώς επίσης της Τρόικα, ήταν η προστασία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, από τις συνέπειες της παροχής πιστώσεων έναντι υψηλών επιτοκίων στην Ελλάδα.
Αντί να χρεοκοπήσουν λοιπόν κάποιες τράπεζες, λόγω αδυναμίας είσπραξης των δανείων τους, εάν η Ελλάδα δήλωνε στάση πληρωμών, οι ζημίες τους επιβάρυναν τον ελληνικό πληθυσμό – με τη μορφή της αύξησης των χρεών της χώρας, επί πλέον αυτών που είχαν συσσωρευτεί έως το 2010.
Αυτή η εννοιολογική υποκρισία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αφού τα καινούργια χρέη χαρακτηρίζονται ξανά «πακέτα βοήθειας» – ενάντια σε κάθε λογική, επειδή δεν βοηθείται κανένας, ενώ με νέα χρέη δεν πληρώνονται ποτέ τα παλαιά. Με τον τρόπο αυτό παραπλανιόνται τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι Πολίτες – ακόμη περισσότερο, οι ίδιοι οι Έλληνες.
Η άλλη όψη των «πακέτων βοήθειας», η επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας εκ μέρους της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, καθιστά ακόμη περισσότερο αδύνατη την επιστροφή των δανείων – η οποία θα ήταν πολύ πιο εύκολο να συμβεί, μέσω της υιοθέτησης μίας επενδυτικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Ο ισχυρισμός τώρα ότι, οι μειώσεις των δαπανών από μόνες τους, η λιτότητα δηλαδή, μπορεί να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα μίας χώρας, εξασφαλίζοντας την εξυπηρέτηση των χρεών της, είναι κάλπικος, πλασματικός, ουτοπικός – έχοντας αποτύχει τόσο στην Ελλάδα, όσο στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.
Απέναντι σε αυτήν την κατάφωρη εμπειρία, οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης πολιτικής δεν κλείνουν μόνο τα μάτια τους – αλλά, επίσης, χρησιμοποιούν τη θέση ισχύος τους στο Euro Group, τη δύναμη τους, για να εμποδίσουν τον έλεγχο της επιτυχίας της ή μη, απαιτώντας την τυφλή εφαρμογή των κανόνων που οι ίδιοι θεσπίζουν.
Περαιτέρω, η προετοιμασία ενός τρίτου «πακέτου βοήθειας» για την Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015, όπου φαίνεται σαν σε μεγεθυντικό φακό η αντιφατικότητα, καθώς επίσης η παντελής έλλειψη σχεδίου εκ μέρους της καγκελαρίου, την οδηγεί, μαζί με τη Γερμανία, σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό αδιέξοδο, όπου :
(α) είτε η Merkel θα επιβάλλει κάθε φορά καινούργια «πακέτα βοήθειας» για την Ελλάδα, έτσι ώστε να αποφεύγεται η χρεοκοπία, καθώς επίσης η έξοδος της από την Ευρωζώνη, εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού που θα υποφέρει – λόγω του ότι απορρίπτει διαρκώς, μαζί με τον υπουργό οικονομικών της, τη μοναδική δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα επενδυτικό κλίμα στη χώρα, τη διαγραφή μέρους του χρέους, διακινδυνεύοντας μία οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση,
(β) είτε θα ακολουθήσει τη στρατηγική του σκιώδους καγκελαρίου της, του Σόϊμπλε, ο οποίος επιδιώκει με το τρίτο μνημόνιο της εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οδηγώντας την σκόπιμα σε αδιέξοδα. Ο στόχος του είναι προφανώς η ανακατασκευή της νομισματικής ένωσης, σύμφωνα με τα δικά του σχέδια, υπό τη γερμανική ηγεμονία – χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως το ανόητο, ιδανικό υποψήφιο θύμα, για τον παραδειγματισμό/υποταγή των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.
Ακόμη περισσότερο, πως με αυτόν τον τρόπο υποχρεώνεται η Ελλάδα να γίνει το αντικείμενο μίσους όλων των Ευρωπαίων, οι οποίοι φυσικά δεν θα θέλουν να την δανείζουν συνεχώς – κάτι που θεωρείται βέβαιο, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η ίδια πολιτική.
Επομένως, ο σκιώδης καγκελάριος Σόιμπλε επιδιώκει να διαταραχθούν οι συνθήκες στη νομισματική ένωση έτσι ώστε, μέσα από την «αταξία» που θα δημιουργηθεί, να αναδυθεί η γερμανική Ευρώπη που ονειρεύεται«
(πηγή, Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, σε ελεύθερη μετάφραση, με παρεμβάσεις).
Αντί να χρεοκοπήσουν λοιπόν κάποιες τράπεζες, λόγω αδυναμίας είσπραξης των δανείων τους, εάν η Ελλάδα δήλωνε στάση πληρωμών, οι ζημίες τους επιβάρυναν τον ελληνικό πληθυσμό – με τη μορφή της αύξησης των χρεών της χώρας, επί πλέον αυτών που είχαν συσσωρευτεί έως το 2010.
Τα «πακέτα βοήθειας» μετέτρεψαν την έννοια «βοήθεια» κυριολεκτικά στο αντίθετο της: στην καταστροφική επιβάρυνση των Ελλήνων, μέσω της κοινωνικοποίησης των συνεχώς αυξανόμενων χρεών.
Αυτή η εννοιολογική υποκρισία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αφού τα καινούργια χρέη χαρακτηρίζονται ξανά «πακέτα βοήθειας» – ενάντια σε κάθε λογική, επειδή δεν βοηθείται κανένας, ενώ με νέα χρέη δεν πληρώνονται ποτέ τα παλαιά. Με τον τρόπο αυτό παραπλανιόνται τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι Πολίτες – ακόμη περισσότερο, οι ίδιοι οι Έλληνες.
Η άλλη όψη των «πακέτων βοήθειας», η επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας εκ μέρους της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, καθιστά ακόμη περισσότερο αδύνατη την επιστροφή των δανείων – η οποία θα ήταν πολύ πιο εύκολο να συμβεί, μέσω της υιοθέτησης μίας επενδυτικής και αναπτυξιακής πολιτικής.
Ο ισχυρισμός τώρα ότι, οι μειώσεις των δαπανών από μόνες τους, η λιτότητα δηλαδή, μπορεί να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα μίας χώρας, εξασφαλίζοντας την εξυπηρέτηση των χρεών της, είναι κάλπικος, πλασματικός, ουτοπικός – έχοντας αποτύχει τόσο στην Ελλάδα, όσο στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.
Απέναντι σε αυτήν την κατάφωρη εμπειρία, οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης πολιτικής δεν κλείνουν μόνο τα μάτια τους – αλλά, επίσης, χρησιμοποιούν τη θέση ισχύος τους στο Euro Group, τη δύναμη τους, για να εμποδίσουν τον έλεγχο της επιτυχίας της ή μη, απαιτώντας την τυφλή εφαρμογή των κανόνων που οι ίδιοι θεσπίζουν.
Περαιτέρω, η προετοιμασία ενός τρίτου «πακέτου βοήθειας» για την Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015, όπου φαίνεται σαν σε μεγεθυντικό φακό η αντιφατικότητα, καθώς επίσης η παντελής έλλειψη σχεδίου εκ μέρους της καγκελαρίου, την οδηγεί, μαζί με τη Γερμανία, σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό αδιέξοδο, όπου :
(α) είτε η Merkel θα επιβάλλει κάθε φορά καινούργια «πακέτα βοήθειας» για την Ελλάδα, έτσι ώστε να αποφεύγεται η χρεοκοπία, καθώς επίσης η έξοδος της από την Ευρωζώνη, εις βάρος του ελληνικού πληθυσμού που θα υποφέρει – λόγω του ότι απορρίπτει διαρκώς, μαζί με τον υπουργό οικονομικών της, τη μοναδική δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα επενδυτικό κλίμα στη χώρα, τη διαγραφή μέρους του χρέους, διακινδυνεύοντας μία οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση,
(β) είτε θα ακολουθήσει τη στρατηγική του σκιώδους καγκελαρίου της, του Σόϊμπλε, ο οποίος επιδιώκει με το τρίτο μνημόνιο της εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οδηγώντας την σκόπιμα σε αδιέξοδα. Ο στόχος του είναι προφανώς η ανακατασκευή της νομισματικής ένωσης, σύμφωνα με τα δικά του σχέδια, υπό τη γερμανική ηγεμονία – χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως το ανόητο, ιδανικό υποψήφιο θύμα, για τον παραδειγματισμό/υποταγή των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.
Ο Σόιμπλε γνωρίζει προφανώς πως με τη λέξη «βοήθεια» ρίχνει στάχτη τόσο στα μάτια των Γερμανών, όσο και των υπολοίπων Ευρωπαίων Πολιτών – καθώς επίσης ότι τα «πακέτα», συνοδευόμενα από τα μνημόνια, εντείνουν την οικονομική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα, μοναδική λύση της οποίας είναι η διαγραφή χρεών.
Ακόμη περισσότερο, πως με αυτόν τον τρόπο υποχρεώνεται η Ελλάδα να γίνει το αντικείμενο μίσους όλων των Ευρωπαίων, οι οποίοι φυσικά δεν θα θέλουν να την δανείζουν συνεχώς – κάτι που θεωρείται βέβαιο, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η ίδια πολιτική.
Επομένως, ο σκιώδης καγκελάριος Σόιμπλε επιδιώκει να διαταραχθούν οι συνθήκες στη νομισματική ένωση έτσι ώστε, μέσα από την «αταξία» που θα δημιουργηθεί, να αναδυθεί η γερμανική Ευρώπη που ονειρεύεται«
(πηγή, Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, σε ελεύθερη μετάφραση, με παρεμβάσεις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου