Η αλήθεια για την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης...

ΤΕΤΑΡΤΗ 23  Δεκεμβρίου 2015

Αθήνα, 15 Δεκέμβρη 1981...

Γράφει η Μαργαρίτα Ισιδώρου

Την 59η ημέρα διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, παρά τη λυσσώδη αντίδραση της τότε Ε.Ο.Κ. (σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση), των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καλεί στην Ελλάδα τον Γιάσερ Αραφάτ (τρομοκράτης για όλες τις χώρες της δύσης)!

ΗΠΑ, ΕΟΚ, ΝΑΤΟ... μπροστά στην ανυποχώρητη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου -παρά τις χυδαίες απειλές τους- κάνουν ένα βήμα πίσω και προτείνουν στον πρωθυπουργό της Ελλάδας μια μεσοβέζικη λύση: "Αναγνωρίστε την Παλαιστίνη, αλλά ταυτόχρονα το Ισραήλ"... διαμηνύει ο αμερικανός πρέσβης στον Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου εμμένει στην μη αναγνώριση του παράνομου σιωνιστικού καθεστώτος, του ναζιστικού Ισραήλ...

Προϋπόθεση αναγνώρισης του Ισραήλ, η εφαρμογή της απόφασης του ΟΗΕ: Ίδρυση Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, Επιστροφή των Προσφύγων, πρωτεύουσα η Ιερουσαλήμ!

Η Μελίνα Μερκούρη "κραυγάζει"... "Μόνον όταν θα καρφώσουμε τη σημαία της Παλαιστίνης στην Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα των Παλαιστινίων, τότε θα ησυχάσω"!

Η Παλαιστίνη, με όλες τις θεσμικές διαδικασίες ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, ανοίγει Πρεσβεία στην Αθήνα και πρώτος Παλαιστίνιος πρέσβης αναλαμβάνει ο...

"Σπύρος"...

"Σπύρος"... ο άνθρωπος που είναι πολύ γνωστός για τη συνεργασία του στον αντιδικτατορικό αγώνα με το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα - ΠΑΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου!

Το παράνομο σιωνιστικό ισραηλινό καθεστώς αναγνωρίζει, ως όφειλε απέναντι στους πάτρωνες της η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με υπουργό των Εξωτερικών τον "πατριώτη" Α. Σαμαρά, ο οποίος επισκέπτεται το Ισραήλ και δηλώνει την υποταγή της ξενόδουλης κυβέρνησης Μητσοτάκη... φορώντας τον "κιπά"!

Ο Ανδρέας Παπανδρέου αψήφισε όλη τη δυτική "συμμαχία", πιέσεις και απειλές... αναγνώρισε την Παλαιστίνη ως κράτος, δεν αναγνώρισε ποτέ το Ισραήλ και φυσικά δεν φόρεσε ποτέ "κιπά"!

Οι επόμενοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου και του ΓΑΠ, δεν έκρυψαν ποτέ τον 'ερωτά τους προς το σιωνιστικό ισραηλινό ναζιστικό καθεστώς. Επίσης κι όλοι οι πρωθυπουργοί που ακολούθησαν την μετά Ανδρέα εποχή.

Ένας απ' αυτούς είναι κι ο Αλέξης Τσίπρας, κύριος εκφραστής της ευρωπαϊκής σιωνιστικής "αριστεράς".

Πήγε στο Ισραήλ, συμφώνησε για "καταπολέμηση της τρομοκρατίας" (sic! Να καταπολεμήσει η Ελλάδα, μαζί με το Ισραήλ, ποιους τρομοκράτες; Μας θεωρεί ο Τσίπρας χρυσόψαρα; Τρομοκράτες για το Ισραήλ είναι ολόκληρος ο Παλαιστινιακός λαός) και φόρεσε τον "κιπά"!

Και... σήμερα η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που δεν ψηφίσαμε την ανάρτηση της Παλαιστινιακής σημαίας στον ΟΗΕ, πέρα απ' το ότι όλες οι χώρες της ΕΕ, από τη Γαλλία του σιωνιστή Ολάντ, μέχρι τη Μέρκελ... υποκριτικά βγάζουν ψηφίσματα υπέρ της ευχής για Παλαιστινιακό κράτος...

Δηλαδή διαπραγματεύσεις, που ακόμη από το νεκρό Όσλο, έχουν παραμείνει στο πόσα αυγά θα μπορεί να παράγει το μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος, πόσες κότες και κοκόρια θα μπορεί να εκτρέφει κι άλλες ανοησίες -που δυστυχώς δεν προβάλλουν ούτε οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι- ώστε να μην θιγεί η οικονομία του Ισραήλ...

Ο Τσίπρας κι η αυλή του, ας ψάξουν αλλού για ηλίθιους λωτοφάγους!

Αριστερά ολίγον έγκυος δεν υπάρχει!

Ή είσαι αριστερός και στρατευμένος με τους λαούς που μάχονται για Εθνική Ανεξαρτησία, ή είσαι χαμηλόβαθμος τραπεζοϋπάλληλος κι υποκριτής!

-

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

AMERICAN THINKER: «ΟΙ ΡΩΣΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΗ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ»

ΤΕΤΑΡΤΗ 23-12-2015

Του ΤΖ. ΜΕΡΦΥ ΝΤΟΝΟΒΑΝ*

Τόσο αποτελεσματικές φαίνεται ότι είναι οι αντιτρομοκρατικές προσπάθειες της Μόσχαςστη Συρία που οδήγησαν προφανώς τηνΤουρκία να καταρρίψει το ρωσικό βομβαρδιστικό Su-24 τον περασμένο μήνα, ανέφερε στο περιοδικό “American Thinker” ο πρώην αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, Τζ. Μέρφι Ντόνοβαν.

«Το πώς οι ρωσικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία απείλησαν την Τουρκία δεν είναι πραγματικά ένα μυστήριο. Οι Ρώσοι ήταν γνωστό ότι βομβάρδιζαν στόχους πετρελαίου των τρομοκρατών στα νότια σύνορα με την Τουρκία και πολύ αποτελεσματικά, όπως φάνηκε», υποστήριξε ο αναλυτής.

Οι Νταές, επίσης γνωστή ως ISIL / Ισλαμικό Κράτος, πουλάει το παράνομο πετρέλαιο στην Τουρκίααλλά οι πετρελαϊκές υποδομές και η ικανότητα τους να εξάγουν πετρέλαιο σε ξένες αγορές επλήγησοβαρά από την εκστρατεία της Ρωσίας. Οι απώλειες των Νταες εκτιμάται ότι ανέρχονται καθημερινάσε 1,5 εκατ. Δολάρια.

Υπάρχει ακόμη ένας λόγος που η Τουρκία είναι ανήσυχη με την αεροπορική εκστρατεία της Μόσχας: οδιχασμός.

«Οι δύο πιο αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις που πολεμούσαν στη Συρία είναι η ISIL και οι Κούρδοι. Η Τουρκία φοβάται ότι μία νίκη υπό την ηγεσία των Κούρδων έναντι του ISIL στη Συρία και το Ιράκ θα εγγυηθεί τη νομιμότητα του Κουρδιστάν. Δυστυχώς, τα συμφέροντα της Τουρκίας και της ISIL στο έδαφος ενώνονται με δολιότητα», εξήγησε ο Ντόνοβαν.

Η Άγκυρα έχει από καιρό κατηγορηθεί για σιωπηρή υποστήριξη εξτρεμιστικών ομάδων, οι οποίες προσπαθούν να ανατρέψουν τον πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ. Οι προσπάθειες αυτές έχουν γίνει περίπλοκες αφού η Ρωσία άρχισε να βοηθάει τις στρατιωτικές δυνάμεις της Δαμασκού στη μάχη τους κατά των Νταές του Μετώπου Αλ Νούσρα και άλλων παρόμοιων οργανώσεων.

Επιπλέον, η ρωσική εκστρατεία στη Συρία έχει εκθέσει, όπως λέει ο Μέρφι Ντόνοβαν, αυτό που ονομάζεται «το χειρότερα κρυμμένο μυστικό στη Μεσοποταμία», αναφερόμενος στις σχέσεις μεταξύΤουρκίας και Νταές. Η Ουάσιγκτον, όμως, δεν φαίνεται να ενοχλείται που η σύμμαχός της και μέλος του ΝΑΤΟ έχει αμφιλεγόμενους φίλους.

«Όπως και με τις τουρκικές αεροπορικές επιθέσεις εναντίον των Κούρδων, η ομάδα του Ομπάμα είναι ικανοποιημένη όταν αγνοεί τον άξονα ISIS- Άγκυρας», σημείωσε ο αναλυτής. Ενδιαφέρον γεγονός: Οι ΗΠΑ στηρίζουν τις κουρδικές δυνάμεις στο Ιράκ, επειδή αποδείχθηκαν ότι ήταν η μοναδική δύναμη στο έδαφος ικανή να αντισταθεί στην τρομοκρατική οργάνωση.

Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ και ορισμένες άλλες χώρες ήταν τόσο τολμηρές ώστε να κατηγορήσουν τη Μόσχαότι έβαλε στο στόχαστρο τους αντάρτες της λεγόμενης μετριοπαθούς συριακής αντιπολίτευσης, αν και πολλοί αμφιβάλλουν ότι υπάρχουν.

«Όταν ο Αμερικανός πρόεδρος αναφέρει ότι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν μετριοπαθείς δυνάμεις κατά του Άσαντ, αποτυγχάνει να αναφέρει ότι αυτές οι οργανώσεις είναι οι έμποροι όπλων, οι διακινητές λευκής σαρκός και οι λαθρέμποροι που χρηματοδοτούν το Ισλαμικό Κράτος. Πράγματι η νότια Τουρκία είναι ένας παράδεισος για την εκπαίδευση σουνιτών τρομοκρατών, τις αποθήκες όπλων, το άσυλο και το λαθραίο πετρέλαιο», υπογράμμισε ο Μέρφι Ντόνοβαν.

Οι πρωτεύουσες της Δύσης αποφάσισαν να κάνουν τα στραβά μάτια για τις συναλλαγές της Τουρκίας με τους Νταές, γεγονός που θέτει ένα σοβαρό ερώτημα αν θέλουν πραγματικά να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατική ομάδα.

«Με το να αγνοούν τον τουρκικό ‘’δούρειο ίππο’’, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες έχουν ανταλλάξει την ακεραιότητα του ΝΑΤΟ και μία μεταναστευτική εισβολή για βασικά δικαιώματα σε ένα νεο-οθωμανικό μπουρδέλο. Αν ο στόχος είναι να νικήσουμε το ISIS ή τον ισλαμισμό, η Ρωσία θα αποτελέσει έναν πιο αξιόπιστο σύμμαχο στον πόλεμο για το ΝΑΤΟ παρά η Τουρκία», υποστήριξε ο αναλυτής.

*Πρώην αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, νυν στρατιωτικός αναλυτής.

ΑΝΑΡΤΗΣΓ ΑΠΟ-http://www.iskra.gr/index.php

400.000 ύστατες μαχαιριές στην ελπίδα..

ΤΡΙΤΗ 22-12-2015

     Η όποια ελπίδα υπήρχε σ' αυτήν την χώρα πέθανε χθες τετρακόσιες χιλιάδες φορές από τετρακόσιες χιλιάδες μειωμένης αντίληψης συμπολίτες,
     ..που έτρεξαν να μαζέψουν 1.200.000 ευρώγια τις τσέπες αυτών που τους κατέστρεψαν.

     Το ακόμα χειρότερο είναι
πως το 30% από αυτούς, δηλαδή περίπου 120.000 πολίτες με βαρειά εγκεφαλοπάθεια ψήφισαν ένα γελοίο υποκείμενο,
     ..το χειρότερο δείγμα της χειρότερου τύπου οικογενειοκρατίας στην ήπειρο.
     Και ακόμα ένα περίπου 10%, δηλαδή 40.000 κακομοίρηδες, ψήφισαν Μπουμπούκο, αλλά αυτοί χαρακτηρίζονται από άνοια και μάλλον θα επιληφθεί γι αυτούς το Amber Alert.

     Μετά από αυτά καταλαβαίνουμε όλοι πως για φέτος τουλάχιστον, αλλά και για πολλά χρόνια μάλλον μετά,
     ..η ευχή ''καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος'', δεν έχει κανένα νόημα, καμία ουσία, δεν φέρνει την παραμικρή ακτίνα αισιοδοξίας, 
     ..και είναι προτιμότερο να απαγορευτεί, γιατί εκμαυλίζει τον λαό προς τις φρούδες ελπίδες, και αποτελεί μέσον προβοκάτσιας και στυγνής προπαγάνδας.

     Ας ευχηθούμε λοιπόν,
     ..''καλή οικογενειοκρατία'' για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
     ..και ''καλή ευθανασία'' για τον λαό της άμοιρης χώρας!.. 


     Υ.Γ  Το σημερινό σχόλιο είναι πολύ σύντομο (αλλά εξόχως περιεκτικό!), λόγω πολλαπλών υποχρεώσεων του blog.

Το διαρκή και τέλειο εξευτελισμό της κυβέρνησης επιβάλλουν οι δανειστές

Σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε…

22.12.2015 | από Σύνταξη

ΘΕΜΑ

Δημοσίευση: Φύλλο 291 - 19/12/1975

         

 Του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση κατέθεσε την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή, σχέδιο νόμου με τίτλο Επιτάχυνση κυβερνητικού έργου το οποίο έγινε για μερικές μέρες «σημαία» του ΣΥΡΙΖΑ ως το Παράλληλο Πρόγραμμα – αντιστάθμισμα στο μνημόνιο, που θα βοηθήσει τους πλέον αδύναμους.

Και εκεί που άρχισαν να ανεβάζουν τόνους οι κυβερνητικοί, επαιρόμενοι για τις κοινωνικές «ευαισθησίες» τους και τα «αριστερά» αποτυπώματα στην εφαρμοζόμενη πολιτική, προσγειώθηκαν απότομα. Ενώ είχε ξεκινήσει η συζήτηση στη Βουλή το νομοσχέδιο αποσύρθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ύστερα από απαίτηση του κουαρτέτου. Ειδικότερα, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, το κουαρτέτο απαίτησε την απόσυρση του νομοσχεδίου διότι χωρίς αυτήν δεν θα ξεκινούσε η συνεδρίαση του τεχνικού κλιμακίου (Euro Working Group) την Πέμπτη (17/12/2015) για την απόφαση εκταμίευσης της δόσης του 1 δισ. ευρώ.

Το νομοσχέδιο αποσύρθηκε και για να τηρηθούν τα προσχήματα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι θα «επανέλθει» για συζήτηση μετά τις 7 Γενάρη. Το κατά πόσον θα γίνει αυτό, θα το δούμε. Δεν μπορούμε, όμως, να ξεχάσουμε τι έγινε με το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης για την ανθρωπιστική κρίση, το οποίο παρά τις υποσχέσεις, αναλύσεις, τεκμηριώσεις και κοστολογήσεις ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Αυτό που εφαρμόστηκε τελικά ήταν μία καρικατούρα του προγράμματος ακριβώς για να «τηρηθούν τα προσχήματα». Όπως, επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτά που έχουν εκφράσει τόσο ο πρωθυπουργός όσο και όλος ο μηχανισμός ΣΥΡΙΖΑ ότι «Το περιεχόμενο της συμφωνίας ήταν γνωστό σε όσους κατήλθαν υποψήφιοι στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου….» όπως ανέφεραν τότε για την αποχώρηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Αποικία και με τη… βούλα

Το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, επί της ουσίας, κάθε άλλο παρά αντιμετώπιζε την απάνθρωπη κατάσταση που βιώνει καθημερινά ένα μεγάλο μέρος του λαού, που ζει κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας. Να θυμίσουμε ότι, με στοιχεία 2014, βρίσκονταν στο όριο της φτώχειας 6,3εκ., σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής1. Όμως, ακόμα και αυτό το νομοσχέδιο χαρακτηρίστηκε «μονομερής» ενέργεια και αποσύρθηκε. Η απόσυρση του νομοσχεδίου αποτελεί ένα τεράστιο πολιτικό θέμα για τη χώρα και το λαό.

Αποδεικνύεται, για μία ακόμα φορά, ότι η παρούσα κυβέρνηση και η Βουλή έχουν αποδεχθεί να ενεργούν μόνο κατ’ εντολή των δανειστών και μόνο σε ό,τι αυτοί συμφωνούν και έχουν αποδεχθεί. Δεν υπάρχει ούτε το ελάχιστο περιθώριο πολιτικής πρωτοβουλίας, ακόμα και για τα αυτονόητα, όπως ήταν π.χ. η διάταξη του νομοσχεδίου να συνεχιστούν τα συσσίτια στα σχολεία, όταν είναι γνωστό, όπως δήλωσε και ο γ.γ. Πρόνοιας, Δημήτρης Καρέλλας, ότι «ένας στους τρεις μαθητές Δημοτικών Σχολείων αντιμετωπίζει πρόβλημα σίτισης και ο αριθμός αυτός υπολογίζεται σε 200.000 μαθητές (σε σύνολο 600.000)».

Η ενέργεια της απόσυρσης του νομοσχεδίου, για να λάβει η κυβέρνηση τη δόση του 1 δισ. ευρώ, δείχνει το αδιέξοδο της πολιτικής της όσον αφορά τις διακηρύξεις της προς το λαό. Ότι, δηλαδή, διαπραγματεύεται μέτρα για την ανακούφιση από το μνημόνιο και ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση με καλύτερους όρους, συγκριτικά με τους προηγούμενους. Η αλήθεια πλέον είναι ξεκάθαρη. Πρόκειται για ακόμα μια εθελόδουλη μνημονιακή κυβέρνηση που υλοποιεί τις αποφάσεις δανειστών σε βάρος του ελληνικού λαού, χωρίς να έχει το παραμικρό δικαίωμα να παρεκκλίνει από τις εντολές τους.

Συνεπώς, η κυβέρνηση Τσίπρα και η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή απέδειξαν όλα αυτά για τα οποία έχουν κατηγορηθεί από τη μνημονιακή μεταστροφή τους και μετά. Αποδέχτηκαν πανηγυρικά ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια ανεξάρτητη χώρα αλλά μία «χώρα υποτελής», «πειραματόζωο», ένας «χώρος» όπου οι δανειστές αποφασίζουν, ενώ η τοπική κυβέρνηση περιορίζεται στην εφαρμογή των αποφάσεων των εντολέων της. Την παραπάνω κατάσταση ομολογεί, εκ των έσω, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μιχελογιαννάκης, λέγοντας ότι «Πρόκειται για διακοπή της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και αυτό είναι πολύ σοβαρό», «Αποικία είμαστε, προτεκτοράτο. Δεν με ικανοποιεί εμένα να μου πει ο Τσίπρας ότι θα επανακατατεθεί στις 7 του Ιανουαρίου». «Κι εμείς είμαστε αποικία χρέους: Αξιοπρέπεια είναι τώρα αυτή; Είναι σκότωμα! Σε επίπεδο αξιοπρέπειας είναι αυτοκτονική ενέργεια».

«Χάντρες και καθρεφτάκια»

Όσον αφορά την ουσία του νομοσχεδίου, υπακούει στη λογική της λαϊκής ρήσης «Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι». Δηλαδή η κυβέρνηση και οι βουλευτές της, αφού ψήφισαν και συνεχίζουν να ψηφίζουν εφαρμοστικούς νόμους του 3ου Μνημονίου που κάνουν το λαό όλο και πιο φτωχό, έφτιαξαν ένα νομοσχέδιο για να «απαλύνουν» τους «πόνους» του λαού.

Ας δούμε όμως και μερικά στοιχεία του νομοσχεδίου. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που, παρά τις βαρύγδουπες εκφράσεις της κυβέρνησης, περί Παράλληλου Προγράμματος, αποτελεί ένα κλασικό διαχειριστικό πρόγραμμα για τη μερική-οριακή αντιμετώπιση της κρίσης στα πιο φτωχά τμήματα της κοινωνίας. Το συνολικό του κόστος ανέρχεται σε περίπου 100 εκατ. ευρώ, όπως αναφέρουν οι κυβερνητικές πηγές. Το ποσό αυτό μπορούμε να το συγκρίνουμε, κατ’ αρχήν, με το ποσό των 27 εκατ. ευρώ που δίνει επιχορήγηση η κ. Δούρου ως Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής στους κ.κ. Μελισσανίδη και Αλαφούζο για τα γήπεδα ΑΕΚ (20 εκατ.) και ΠΑΟ (7 εκατ.). Έχει δε ιδιαίτερη αξία όσον αφορά την οικονομική «βαρύτητα» του νομοσχεδίου το σχόλιο του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων της 17/12/15: «Σχετικά με το κόστος του νομοσχεδίου, επισημαίνουν (οι κυβερνητικοί κύκλοι) ότι σε κάθε περίπτωση, είναι εξαιρετικά χαμηλό. Περίπου 100 εκατ. με κονδύλια που έχουν διατεθεί ήδη για τον σκοπό αυτό και μεταφέρονται στο επόμενο έτος».

Η κυβέρνηση από τον Ιούλιο 2015, όταν μεταλλάχτηκε σε μνημονιακή, έχει ψηφίσει 6 εφαρμοστικούς νόμους με διαδικασία κατεπείγοντος που επιφέρουν δεινά στον ελληνικό λαό της τάξης των 20 δισ. τουλάχιστον και σε «αντιστάθμισμα» αυτής της λεηλασίας έφερε το παραπάνω νομοσχέδιο με συνολικό κόστος 100 εκατ. ευρώ. Μόνο τα νέα φορολογικά μέτρα που περιλαμβάνονται στον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2016 και οι μειώσεις των κοινωνικών δαπανών λόγω μνημονίου του ίδιου έτους ανέρχονται στο συνολικό ποσό των 5,7 δισ. και έναντι αυτών θα «επέστρεφε» πίσω 100 εκατ., δηλαδή ούτε το 2%. Μόνο η μείωση των δαπανών για το πετρέλαιο θέρμανσης, που φυσικά δεν αφορά τους κατοίκους της Εκάλης, είναι 105 εκατ., όσο δηλαδή το σύνολο του προγράμματος. Αξίζει, επίσης, να θυμηθούμε ότι ο κ. Τσίπρας κατάγγειλε την αντίστοιχη πολιτική με το «κοινωνικό μέρισμα» των 450 εκατ. του Σαμαρά ότι ήταν ανεπαρκής, συγκριτικά με τις ανάγκες του λαού. Προφανώς κατά τη σημερινή λογική της κυβέρνησης τα 450 εκατ. ήταν ανεπαρκή ενώ τα 100 εκατ. επαρκούν επειδή θα τα ευλογεί η συγκεκριμένη κυβέρνηση.

Και αυτά ακριβώς τα μέτρα-κοροϊδία (και από άποψη ουσίας αλλά και από άποψη δημοσιονομικού κόστους), θεωρήθηκαν από τους δανειστές-επικυρίαρχους ως μονομερής ενέργεια, αφού η κυβέρνηση των εντολοδόχων δεν τους ενη,έρωσε και δεν πήρε την άδεια τους! Το αποτέλεσμα ήταν να την υποχρεώσουν σε έναν ακόμα εξευτελισμό. Να αποσύρει το νομοσχέδιο «μέχρι νεωτέρας». Έτσι έπεσε ένα ακόμα «φύλλο συκής» της κυβέρνησης, για να δείξει το «ανθρωπιστικό» της πρόσωπο και να δώσει έστω και ένα μικρό άλλοθι στους βουλευτές της για να ψηφίσουν τα νέα μέτρα κατακρεουργήματος των συντάξεων με τη νέα χρονιά και όλα τα άλλα μέτρα που ακολουθούν και αφορούν την εφαρμογή του χειρότερου Μνημονίου.

(1) Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, Έκθεση με τίτλο Πολιτικές Ελάχιστου Εισοδήματος στην ΕΕ και στην Ελλάδα: Μια Συγκριτική Ανάλυση (Σεπτέμβριος 2014)

* Ο Παύλος Δερμενάκης είναι M.Sc. οικονομολόγος-ερευνητής

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

http://www.e-dromos.gr/

- See more at: http://www.e-dromos.gr/shko-shko-katse-katse/#sthash.EcZJuwtB.dpuf

Το μεγάλο παιχνίδι της Ρωσίας σε τρία μέτωπα: στην Ουκρανία, στη Συρία και την Υεμένη

ΤΡΙΤΗ 22-12-2015

Ahman Rashidinezhad
Κατά το έτος 1991 Αμερικανός ιστορικός Bruce Cumings  συνέκρινε τον ψυχρό πόλεμο με τις Ιπποδρομίες και έγραψε: «το ένα άλογο (αναφέρεται η Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας) έσπασε το πόδι του, αλλά το  άλλο  (οι  Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ) δεν έδωσε  καμία προσοχή  και συνέχισε το τρέξιμό του.

 Αυτό είναι ακριβώς που συνέβη. Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες,  μόνη υπερδύναμη που έμεινε στον κόσμο, εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας, ως αποτέλεσμα  σχεδίασε την  την αποδυνάμωση των πολιτικών της Μόσχας και ενέτεινε τις ενέργειές της  στη διεθνή σκηνή. Αξιοποίησαν   μια νέα δική τους   σφαίρα επιρροής  οι  Ηνωμένες Πολιτείες με ποικίλους τρόπους, όπως μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, την οργάνωση των χρωματιστών  επαναστάσεων  και με  την τοποθέτηση  των πυραυλικών αμυντικών συστημάτων άρχισαν να αυξάνουν  την επιρροή της προς τα ρωσικά σύνορα.

Η απόφαση αυτή υπαγορευόταν  από την απόφαση  της Δύσης να συνεχίσει  τη διεξαγωγή του ψυχρού πολέμου, σύμφωνα με τον  οποίο  η Ρωσία εξακολουθεί να θεωρείται εχθρικό κράτος, ή, τουλάχιστον, θα μπορούσε να θεωρηθεί από  τους Δυτικούς πολιτικούς.

 Αν και η Ρωσία είχε σε μεγάλο βαθμό χάσει τους πόρους των   "μεγάλων δυνάμεων", λόγω της παρουσίας των ισχυρών  στρατιωτικών  δυνάμεων που είχε  συνέχισε να έχει  το δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και αυτή η χώρα συνέχισε να είναι ένας  σοβαρός  παγκόσμιος παίκτης.  Έτσι, η Δύση τα τελευταία χρόνια έχει καταβάλει προσπάθειες για να εξασφαλίσει με  κάθε δυνατό τρόπο  μια πολιτική περιορισμού της Ρωσίας και να την εμποδίζει να αποκαταστήσει τον ρόλο της    ως παγκόσμια υπερδύναμη.

Τώρα, μετά από περισσότερο από δύο δεκαετίες  της κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης,η χώρα είναι αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες  όχι μόνο δεν θέλουν να χάσουν  ότι απέκτησαν, αλλά δείχνουν  και την προθυμία να συμμετάσχουν   σε κάποιο "Μεγάλο παιχνίδι". Για πρώτη φορά αυτό εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα της προσέγγισης του ΝΑΤΟ προς τα νότια άκρα της Ρωσίας και της οξείας αντίδρασης αυτής της χώρας στην κρίση της Οσετίας το 2008. Μέρος του ίδιου Μεγάλου παιχνιδιού  είναι η κρίση στην Ουκρανία, όπου το ΝΑΤΟ πλησιάζει τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, τα προβλήματα στη Συρία και στην Υεμένη.
 Προφανώς, αυτή τη στιγμή οι Ρώσοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να σταματήσουν να αμύνονται  και να δείξουν , επιτέλους, από την πλευρά τους  μια μεγάλη δραστηριότητα. Ωστόσο, τρία  δεδόμενα , που είναι οι  κατευθύνσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής παίζουν διαφορετικό ρόλο στη στρατηγική της χώρας και διαφέρουν ως προς την σημασία και  θα συζητηθούν στο  άρθρο μας

Αν αξιολογηθεί η γεωπολιτική παρουσία των ρωσικών δυνάμεων, αυτή υφίσταται  σε τρία μέτωπα και θα εξετάσουμε  με την ίδια την  γεωπολιτική ως «γεωγραφική στρατηγική" γεγονός που δείχνει τη σχέση μεταξύ της  «αυτοσυντήρησης του κράτους και της εξουσίας» και « του ελέγχου του εδάφους και των πόρων του, και « τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η Ρωσία, όπως και κάθε άλλος πολιτικός παράγοντας στη διεθνή σκηνή, ακόμα και πριν να σκεφτόμαστε την ισχύ  και την εφαρμογή της θέλησης σε σχέση με άλλες χώρες, ενδιαφέρεται  κυρίως για την δική  της  αυτοσυντήρηση.

 Ως εκ τούτου, η παρουσία της Ρωσίας σε αυτές τις τρεις χώρες μπορούν να συνοψισθούν ως εξής. Στο  ουκρανικό μέτωπο,η  δραστηριότητα στη χώρα αυτή συνδέεται με την επιθυμία να εξασφαλιστεί η αυτάρκεια και η διατήρησή της, επειδή η Ουκρανία είναι η τελευταία γραμμή άμυνας όσον αφορά την προσέγγιση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας. Στη Συρία, η Ρωσία ,  αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ και  προσπαθεί να το περιορίσει στα σύνορά του, προσπαθώντας  να επεκτείνει  τον τομέα των δραστηριοτήτων της  και όχι μόνο  στο να αποκρούσει την απειλή των εθνικών συνόρων, αλλά και να αναλάβει δράση περαιτέρω . Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό υπό το φως του γεγονότος ότι η Ρωσία έχει  ιστορικά περιορισμένη γεωγραφική θέση και ήταν πάντα αυτό  που σχετίζεται  με τις γεωπολιτικές προκλήσεις της  όσον αφορά την έλλειψη πρόσβασης της χώρας αυτής στα ζεστά νερά των ωκεανών. Όσον αφορά την Υεμένη, έχει αναπτυχθεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, διότι η αραβική χώρα δεν ανήκει στη σφαίρα των ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας. Παρ 'όλα αυτά, για κάποιο λόγο, η ρωσική κυβέρνηση δεν μπορεί να αδιαφορεί για τη θεραπεία της Υεμένης ως  πρόβλημα. Το γεγονός είναι ότι η έμφαση σε αυτή τη <<θεραπεία>>  έχει ένα περιορισμένο εύρος κινήσεων, και  η Ρωσία δεν ελπίζει να αντλήσει από αυτή κανένα κέρδος, μαζί με άλλους παράγοντες, όπως το Ιράν. Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι η Ουκρανία και η Συρία, είναι στρατηγικής σημασίας για την  Ρωσίας για  λόγους αυτοσυντήρησης της χώρας και την αύξηση της δύναμης της, που  καταλαμβάνουν πρώτη και δεύτερη θέση, αντίστοιχα, και η Υεμένη θα πρέπει να είναι  ως τακτικό μέσο και ως εκ τούτου είναι στην τρίτη θέση. Σε αυτή τη βάση, σε περίπτωση επιδείνωσης της ουκρανικής κρίσης μπορεί να αναμένεται ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να λάβει όλα τα μέτρα, ακόμη και τα πιο επικίνδυνα. Ως παράδειγμα, στην κρίση της Οσετίας του 2008, όταν η χώρα αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό,   αμέσως άρχισε  την καταπολέμηση.

Στην  Συριακή κρίση   η Ρωσία ανέλαβε  επίσης καλά την υπόθεση, η οποία επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό από  τις αντιπαλότητες της Αραβικής Δημοκρατίας και δημιούργησε πολλά προβλήματα για τους ανταγωνιστές της Μόσχας. Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και σταδιακά ο  ένας μετά το άλλο, επίσης, θα συμμετάσχουν σε στρατιωτική αντιπαράθεση.

Παρ 'όλα αυτά, η Υεμένη θα μπορούσε να γίνει το αντικείμενο της συναλλαγής, συμβιβασμού και διπλωματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ρωσίας και των ανταγωνιστών της, ιδιαίτερα σε σχέση με τις άλλες δύο προαναφερόμενες χώρες. Τουλάχιστον, λαμβάνοντας υπόψη τον αντίκτυπο και την περιφερειακή δύναμη του Ιράν, καθώς και την εδαφική και θρησκευτική εγγύτητα του με την Υεμένη, η οποία  είναι για  τη Ρωσία, η αραβική χώρα που θα μπορούσε να γίνει ένας αγωγός για τα ρωσικά συμφέροντα μόνο με τη βοήθεια του Ιράν.

http://inosmi.ru

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ;

ΤΡΙΤΗ 22/12/15 

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ

Σε όλη την μέχρι σήμερα οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούνταν ότι η συνολική παραγωγική δραστηριότητα στηρίζεται σε τρεις πυλώνες, δηλαδή αυτόν του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα, την δημόσια κοινωφελή σφαίρα και τον τομέα της κοινωνικής οικονομίας. Αν θελήσει να δει κανείς σήμερα την κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτούς τους τρεις πυλώνες της παραγωγικής δραστηριότητας, δεν έχει παρά να επισημάνει :

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ

α) Ο ιδιωτικός επιχειρηματικός τομέας καλύπτει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της εθνικής οικονομικής δραστηριότητας, και έχει οδηγηθεί στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης στην εκκαθάριση ενός σημαντικού μέρους του μη κερδοφόρου ή ζημιογόνου κεφαλαίου (μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων), απαξιώνοντας πάγια κεφάλαια και εργατικό δυναμικό. Στην τελευταία εντούτοις διετία (2013-14), με την συνδρομή της περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής και της εισοδηματικής λιτότητας, η πλειονότητα των 22.230 επιχειρήσεωντου εταιρικού τομέα επανήλθε στην κερδοφορία, χωρίς παράλληλα να καταγράφονται αναπτυξιακοί ρυθμοί και απορρόφηση της ανεργίας.

β) Ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, που είχε θεωρηθεί σχεδόν από το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς στις προηγούμενες δεκαετίες, ως μοχλός οικονομική ανάταξης, κοινωφελούς λειτουργίας και παροχής υπηρεσιών σε προσιτό για τα εργατικά εισοδήματα κόστος, στην τελευταία εικοσιπενταετία, και ιδιαίτερα στην πενταετή μνημονιακή εποχή, παραχωρήθηκε σταδιακά στο ιδιωτικό κεφάλαιο, μια και αποτελούσε κερδοφόρο τμήμα της παραγωγικής δραστηριότητας (κλασικό παράδειγμα ο ΟΤΕ και η COSMOTE, που συγκαταλέγονται στις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις, υπό την ιδιοκτησία και εκμετάλλευση του γερμανικού κεφαλαίου στις τηλεπικοινωνίες). Κι αν αυτή η πολιτική των αποκρατικοποιήσεων ήταν ένας κεντρικός άξονας του ακραίου νεοφιλελευθερισμού των αστικών πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δυστυχώς μετά την συμφωνία της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου στα μέσα του Αυγούστου, την ίδια πολιτική ιδιωτικοποιήσεων συνεχίζει και η κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αυτό με μοναδικό επιχείρημα ότι αποκρατικοποιεί μόνον εννέα δημόσιες επιχειρήσεις (περιφερειακά αεροδρόμια, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ κλπ.), έναντι του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων της ΝΔ που προέβλεπε είκοσι τρεις μεταβιβάσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο (αυτές που πραγματοποιεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και επιπρόσθετα ορισμένων άλλων όπως της Εγνατίας, τηςΕΥΑΘ, της ΕΥΔΑΠ, των ΕΛΠΕ κλπ.), επιχείρημα ανάξιο λόγου, εφόσον μετά την υλοποίηση των εννέα πρώτων ιδιωτικοποιήσεων, θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες. Το ζήτημα πλέον είναι ότι μ’ αυτή την συνέχιση των αποκρατικοποιήσεων της σημερινής κυβέρνησης, ουσιαστικά καταργείται ο δημόσιος κοινωφελής τομέας της οικονομίας, που θεωρούνταν ένας από τους τρεις αναπτυξιακούς πυλώνες της χώρας.

γ) Σ’ ό,τι αφορά τέλος τον «κοινωνικό τομέα» της οικονομίας, αυτός εξ αιτίας της μακρόχρονης νεοφιλελεύθερης διαχείρισης έχει παραμείνει ατροφικός, καλύπτοντας μόλις το 1% της συνολικής παραγωγικής δραστηριότητας. Αφού λοιπόν ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ αποποιήθηκε τον ρόλο της παρέμβασης στον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα (διατήρηση της μείωσης του κατώτατου μισθού, απουσία εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων, μέτρα εισοδηματικής διανομής σε βάρος της αστικής τάξης και προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων), και εφόσον συνεχίζει την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων για την εκποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και τελικά αφανισμό του κοινωφελούς τομέα της οικονομίας, επιχειρεί σήμερα να εφεύρει ένα ορισμένο «άλλοθι» μιας υποτιθέμενης προοδευτικής πολιτικής, με την φιλολογία των ημερών από τα οικονομικά υπουργεία για την ενίσχυση και ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας». Προκειμένου λοιπόν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει να αμβλύνει τα άτεγκτα μνημονιακά χαρακτηριστικά της πολιτικής της, την ταύτισή της με το αστικό μνημονιακό πολιτικό τόξο, επιστρατεύει την επίκληση της «κοινωνικής οικονομίας» (πρόσφατες ανακοινώσεις μιας πλειάδας υπουργών της κυβέρνησης όπως οι Ρ. Αντωνοπούλου, Γ. Σταθάκης, Α. Χαρίτσης, Β. Αποστόλου και Γ. Κατρούγκαλος στην παρουσίαση στον Κεραμεικό στις 17 Δεκεμβρίου).

Βέβαια το Κυβερνητικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου, προκειμένου να αποφύγει την αναφορά στις μνημονιακές δεσμεύσεις του Αυγούστου, κάνει λόγο για την ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας», με όρους αντινεοφιλελεύθερους. Προβάλει έτσι την αντίληψη ότι «το οικονομικό σύστημα του νεοφιλελευθερισμού χαρακτηρίζεται από την μονοκαλλιέργεια του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, που υπονομεύει συστηματικά τις αναπτυξιακές δυνατότητες του κοινωνικού τομέα». Και επίσης ότι «στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνική οικονομία συνιστά έναν από τους κεντρικούς αναπτυξιακούς μοχλούς της παραγωγικής ανασυγκρότησης». Προτείνει επίσης την «δημοκρατική οργάνωση, την αυτοδιαχείριση, την συνεργατικότητα και αλληλεγγύη ως χαρακτηριστικά της κοινωνικής οικονομίας». Τέλος αναφέρει ότι «ρυθμίζουμε ζητήματα που αφορούν εγκαταλειμμένες επιχειρήσεις ώστε αυτές να συνεχίσουν τη λειτουργία τους με ανάληψη της διαχείρισης από τους εργαζόμενους». Θέλει να δώσει δηλαδή την πολιτική εντύπωση ενός κοινωνικού και οικονομικού ριζοσπαστισμού, που να αντισταθμίσει τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των εφαρμοστικών νόμων του 3ου Μνημονίου.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα που συνοδεύει αυτές τις προγραμματικές διακηρύξεις όπως αποτυπώθηκε στην παρουσίαση της «θεσμοθέτησης της οικονομίας από τα κάτω»; Ποια αντιστοιχία έχουν αυτά τα μέτρα με το ίδιο το Κυβερνητικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει φραστικά να τοποθετείται στον πόλο του αντι-νεοφιλελευθερισμού και της λαϊκότητας, όταν ταυτόχρονα προάγει την αύξηση της φορολόγησης, την μείωση των συντάξεων και τηςεκποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων;

Πρώτα από όλα αναφέρεται στην επαναλειτουργία πτωχευμένων επιχειρήσεων που έχουν κλείσει, αλλά και παράλληλα έχουν εγκαταλειφθεί από τους καπιταλιστές-ιδιοκτήτες τους, μέσα από την λειτουργία συνεταιρισμών των εργαζομένων.

Δεύτερο, ότι αυτή η «κοινωνική οικονομία» θα εξασφαλίσει ένα σταθερό περιβάλλον για τα αυτό – οργανωμένα παραγωγικά εγχειρήματα, που μάλιστα θα έχουν αυτοδιαχειριστικά χαρακτηριστικά.

Τρίτο, προβλέπεται την διάθεση κονδυλίων συνολικού ύψους 137 εκατομ. ευρώ, που θα χρηματοδοτήσουν μισθολογικά έξοδα καθώς και προμήθειες μηχανημάτων κλπ., αναγκαίων για την επαναλειτουργία αυτών των πτωχευμένων εγκαταλειμμένων επιχειρήσεων.

Η κριτική που μπορεί να ασκηθεί σ’ αυτά τα μέτρα, που αποτελούν κακέκτυπο του ίδιου του παράλληλου Κυβερνητικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στα ακόλουθα :

Κατ’ αρχήν, οι εγκαταλειμμένες επιχειρήσεις μεταξύ αυτών που έχουν κλείσει εξ αιτίας της καπιταλιστικής κρίσης και της μνημονιακής πολιτικής, είναι ελάχιστες, γιατί η καπιταλιστική εργοδοσία, ακόμη και αν κλείσει ένα εργοστάσιο, κρατά στα χέρια της την ιδιοκτησία των παγίων κεφαλαίων (π.χ. ΑΛΛΑΤΙΝΗ, ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ κ.ά.). Συνεπώς γίνεται λόγος για μια περιθωριακή οικονομική παρέμβαση, εφόσον το κεφάλαιο, στη συντριπτική πλειοψηφία των εργοστασίων που έχουν κλείσει, συνεχίζει να παραμένει ιδιοκτήτης των μηχανημάτων, των γηπέδων κλπ.

Κατόπιν, οι χρηματοδοτήσεις που προβλέπονται στα πλαίσια αυτών των μέτρων για την επαναλειτουργία κλειστών εγκαταλειμμένων επιχειρήσεων είναι απειροελάχιστες, και δεν αρκούν ούτε για την επαναλειτουργία μιας μεγάλης επιχείρησης που έχει κλείσει. Τα προβλεπόμενα 137 εκατομ. ευρώ δεν αντιπροσωπεύουν παρά το 0,1% του συνολικού ενεργητικού όλων των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Για να το πούμε διαφορετικά, αν πρόκειται για την επαναλειτουργία της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας, οι απαιτήσεις των εργαζομένων και του δημοσίου ανέρχονται ήδη στα 120 εκατομ. ευρώ.

Τέλος, μέσα σε ένα οικονομικό περιβάλλον που κυριαρχείται ασφυκτικά από τον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς, πώς θα μπορούν να σταθούν τα προϊόντα και οι υπηρεσίες αυτών των συνεταιριστικών επιχειρήσεων, αν δεχθούμε ότι δημιουργούνται ορισμένες από αυτές, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο. Έτσι η ανταγωνιστικότητα άλλων μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων θα μπορεί να περιθωριοποιήσει την αγορά των συνεταιριστικών εργοστασίων, οδηγώντας σε νέες πτωχεύσεις. Γιατί η κοινωνική οικονομική οργάνωση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κοινωνικά δίκτυα διάθεσης και κυκλοφορίας των παραγομένων προϊόντων, εκτός του πλαισίου του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς.

Η ανάταξη της οικονομικής αναπτυξιακής δραστηριότητας απεναντίας, με εργατικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων:

1) Την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που μπορούν να επαναλειτουργήσουν και να έχουν ένα ουσιαστικό παραγωγικό οικονομικό αποτέλεσμα κάλυψης βασικών λαϊκών αναγκών.

2) Την ισχυρή χρηματοδοτική τους κάλυψη από ένα πρόγραμμα δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων στο ύψος τουλάχιστον των προ της καπιταλιστικής κρίσης επιπέδων, και ακόμη περισσότερο, καθώς και χρηματοδοτικών ροών από ένα κοινωνικοποιημένο τραπεζικό σύστημα.

3) Την πλήρη λειτουργία μορφών εργατικού, δημόσιου και λαϊκού ελέγχου τέτοιου είδους παραγωγικών μονάδων σ’ όλα τα επίπεδα και τις φάσεις της παραγωγικής διαδικασίας.

4) Την ασφαλή διάθεση των παραγόμενων προϊόντων και των προσφερομένων υπηρεσιών μέσα από μια κοινωνική αγορά, τοποθετημένη προφανώς σε ένα γενικότερο σχέδιο δημοκρατικού οικονομικού προγραμματισμού, πέραν της ανταγωνιστικής αγοράς που κυριαρχεί στις σημερινές συνθήκες.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

http://www.iskra.gr/index.php

Εκρηξη ανισοτήτων έφερε η τεχνολογική επανάσταση

 22 Δεκεμβρίου 2015

Λεωνίδας Βατικιώτης 

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ«Επίκαιρα»

Το ερώτημα που θέτει από την εισαγωγή κιόλας η ετήσια έκθεση για την ανθρώπινη ανάπτυξη (Human Development Report) της σχετικής υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου δεν είναι καθόλου … αθώο: ¨Πως μπορεί η εργασία να ενδυναμώσει την ανθρώπινη ανάπτυξη;». Διαφορετικά ειπωμένο, η εργασία γενικώς και από μόνη της, δεν εγγυάται την ανθρώπινη ανάπτυξη, όπως ορίζεται από τρεις διαφορετικούς και μετρήσιμους δείκτες: μακροβιότητα και υγιής ζωή, δυνατότητα απόκτησης γνώσης και αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης, όπως μετριέται από το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εθνικό εισόδημα.
Μια πιο εμβριθής μελέτη στην έκθεση, που ανέκαθεν ξεχείλιζε από ενδιαφέρουσες πληροφορίες, αν και η φετινή που είναι αφιερωμένη στην ανθρώπινη εργασία αποτελεί μελέτη αναφοράς, αποκαλύπτει τα πολλαπλά και μεταβαλλόμενα πρόσωπα της ανθρώπινης εργασίας, που ανασκευάζουν την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι από μόνη της η εργασία μπορεί να εγγυηθεί την άνοδο της ευημερίας, όπως και τις αυταπάτες που έχουν καλλιεργηθεί ότι ή πρόοδος της τεχνολογίας μπορεί να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις.

Στο 1% του πληθυσμού το 50% του πλούτου:

Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η έκρηξη των αντιθέσεων. Σήμερα το 80% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 6% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει ποσοστό άνω του 50% του πλούτου. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ωστόσο, και στα… ρετιρέ της κατανομής του πλούτου. «Μεταξύ 1976 και 2017», τονίζεται στην έκθεση, «το μερίδιο του συνολικού ετήσιου εισοδήματος που συγκέντρωσε το πλουσιότερο 1 % του πληθυσμού των ΗΠΑ αυξήθηκε από 9% σε 20%. Ομοίως, μεταξύ 1980 και 2007 το μερίδιο του πλουσιότερου 1% στο Ηνωμένο Βασίλειο αυξήθηκε από 7% σε 7396»!
Οι αυξανόμενες ανισότητες όμως δεν είναι «προνόμιο» μόνο του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, όπως μαρτυρά το γεγονός ότι οι εισοδηματικές ανισότητες από τη δεκαετία του ’90 μέχρι το 2010 στις κοινωνίες υψηλού εισοδήματος αυξήθηκαν κατά 9%. Το «πάρτι» σε βάρος των φτωχών είχε πλανητικό χαρακτήρα. Από το 1990 ως το 2010 κατά μέσο όρο, και λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος του πληθυσμού, η εισοδηματική ανισότητα αυξήθηκε κατά 11% στις αναπτυσσόμενες χώρες. Μια σημαντική πλειοψηφία των νοικοκυριών στις αναπτυσσόμενες χώρες -άνω του 75% του πληθυσμού- ζει σε μια κοινωνία όπου το εισόδημα είναι πιο άνισα κατανεμημένο απ” ό,τι τη δεκαετία του ’90.
Η αιτία πίσω από την αύξηση των ανισοτήτων βρίσκεται στον άνισο τρόπο με τον οποίο κατανεμήθηκαν τα οφέλη από την αύξηση της παραγωγικότητας. «Μια απόρρητη υπόσχεση της ψηφιακής επανάστασης ήταν πως θα αύξανε την παραγωγικότητα της εργασίας κι έτσι θα οδηγούσε σε υψηλότερες αμοιβές. Αυτό δεν φαίνεται να συνέβη… Τα κέρδη της παραγωγικότητας δεν μεταφράστηκαν σε υψηλότερους μισθούς για το μεγαλύτερο μέρος».
Η μελέτη στη συνέχεια χρησιμοποιεί το παράδειγμα των ΗΠΑ και της Ολλανδίας. Στις ΗΠΑ από το 1973 μέχρι το 2013 η παραγωγικότητα στη βιομηχανία αυξήθηκε κατά 75% και οι μισθοί λιγότερο από 10%! «Το διευρυνόμενο κενό μεταξύ παραγωγικότητας και μισθών από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 έχει παρατηρηθεί επίσης στην Ολλανδία. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι μισθοί έμειναν σταθεροί. Από το 2007 ως το 2013 οι πραγματικοί μισθοί σε Ιαπωνία, Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο μειώθηκαν. Αυτοί όμως οι μέσοι όροι αποκρύπτουν το γεγονός ότι, καθώς η πραγματική αμοιβή για τους περισσότερους εργάτες έμεινε στάσιμη, τα εισοδήματα για τους υψηλά αμειβόμενους αυξήθηκαν σημαντικά».
Η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών επικαλείται, μάλιστα, μελέτη βάσει της οποίας το μερίδιο του εταιρικού εισοδήματος που κατευθύνεται σε μισθούς στις αναπτυγμένες χώρες μεταξύ 1980 και 2015 μειώθηκε κατά 8%! Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: «Η τεχνολογική επανάσταση συνοδεύτηκε από αυξανόμενη ανισότητα»…

Η υποκατάσταση της ζωντανής εργασίας

Μία από τις συνέπειες της τεχνολογικής επανάστασης ήταν και η μεταμόρφωση της βιομηχανίας. «Μεταξύ 2000 και 2010 η απασχόληση στη βιομηχανία μειώθηκε κατά 8% στη Γερμανία και 11 % στη Νότια Κορέα. Αυτό συνέβη κατά ένα μέρος επειδή η βιομηχανία γίνεται όλο και περισσότερο έντασης κεφαλαίου. Η χρήση ρομπότ είναι σε άνοδο. Κάθε χρόνο μπαίνουν σε χρήση 200.000 βιομηχανικά ρομπότ επιπλέον…
Ο αυτοματισμός συντελείται με ταχύ ρυθμό (οι πωλήσεις βιομηχανικών ρομπότ εκτιμάται ότι έχουν αυξηθεί κατά 170% μεταξύ 2009 και 2011, παρά τη βιομηχανική κρίση) και ο συνολικός αριθμός των ρομπότ αναμένεται το 2015 να φτάσει το 1,5εκατομμύριο».
Η ίδια η έκθεση εξηγεί και τη γοητεία των ρομπότ: «Τα εργοστασιακά ρομπότ στη Γερμανία που εκτελούν εργασίες ρουτίνας κοστίζουν περίπου 5 ευρώ για όλη τη ζωή τους (συμπεριλαμβανομένου του κόστους συντήρησης και ενέργειας), ενώ το κόστος ενός Γερμανού εργάτη (συμπεριλαμβανομένων μισθού, συνταξιοδοτικής και υγειονομικής κάλυψης) ανέρχεται σε περίπου 40 ευρώ την ώρα».
Η αιτία της αυξανόμενης ανεργίας, που το 2015 πλήττει 204 εκατομμύρια άτομα, εκ των οποίων τα 74 εκατομμύρια είναι νέοι -χωρίς να συνυπολογίζονται οι 1,5 δισεκατομμύριο εργαζόμενοι που εντάσσονται στην ευάλωτη απασχόληση-, ας μην αναζητείται επομένως στην έλλειψη εκπαίδευσης ή σε άλλες αιτίες. Η υποκατάσταση της ζωντανής εργασίας από νεκρή αποτελεί διαρκή αιτία κοινωνικής οδύνης και νέων κρίσεων, μειώνοντας την αίγλη της αποκαλούμενης «Δ” Βιομηχανικής Επανάστασης».
Άμεσο αποτέλεσμα της φτωχοποίησης των εργαζομένων, άλλωστε, είναι και το φαινόμενο των εργαζόμενων φτωχών, όπως περιγράφονται τα 830 εκατομμύρια εργαζομένων σε όλο τον κόσμο που ζουν με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα. Μάλιστα, η άνθηση μεσαιωνικών μορφών εκμετάλλευσης δεν απαντάται μόνο στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Το 2009 περίπου 30 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην ΕΕ έπεσαν θύματα βίας που σχετίζεται με τη δουλειά τους, εκ των οποίων τα 10 εκατομμύρια εντός του χώρου εργασίας και τα υπόλοιπα 20 εκτός.
Αποτέλεσμα της ραγδαίας αλλαγής που επέρχεται στον χάρτη των ειδικοτήτων είναι και η απαξίωση πολλών επαγγελμάτων. Δημοσιεύεται η εκτίμηση ότι το 50% των σημερινών επαγγελμάτων μέχρι το 2025 θα έχει καταστεί περιττό. Τα επαγγέλματα με τη μικρότερη ζήτηση θα είναι αυτά με τη μικρότερη εξειδίκευση, ενώ θα αυξηθεί σημαντικά η ζήτηση για υψηλές ειδικότητες.
Κατόπιν τούτων, δεν εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι η επέκταση της τεχνολογικής επανάστασης συμβαδίζει με τις χειρότερες κοινωνικές παθογένειες. Για παράδειγμα, 795 εκατομμύρια άτομα στον κόσμο πάσχουν από χρόνια πείνα, κάθε λεπτό πεθαίνουν 11 παιδιά κάτω των 5 ετών και κάθε ώρα 33 μητέρες. Περίπου 37 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με τον ιό HIV και 11 εκατομμύρια άτομα με φυματίωση. Επίσης, 780 εκατομμύρια ενήλικες και 103 εκατομμύρια νέοι άνθρωποι (ηλικίας 15-24 ετών) είναι αναλφάβητοι, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες 160 εκατομμύρια άνθρωποι είναι λειτουργικά αναλφάβητοι και σε όλο τον κόσμο 250 εκατομμύρια παιδιά στερούνται βασικών δεξιοτήτων, αν και 130 εκατομμύρια απ” αυτά έχουν περάσει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια στο σχολείο.
Δέος προκαλεί τέλος και η έκταση της παιδικής εργασίας, με 168 εκατομμύρια παιδιά ή το 11 % του παγκόσμιου παιδικού πληθυσμού αντί να παίζει ή να παρακολουθεί σχολείο να εργάζεται, συνήθως σε άθλιες συνθήκες, καθώς το 50% εξ αυτών δουλεύει σε επικίνδυνες εργασίες. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι το 2012 τουλάχιστον 21 εκατομμύρια άνθρωποι δούλευαν σε αναγκαστική εργασία, εκ των οποίων τα 14 εκατομμύρια σε συνθήκες εργασιακής εκμετάλλευσης και τα 4,5 εκατομμύρια σε σεξουαλική εκμετάλλευση.
Μισητός, παλιός κόσμος…

========================== "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο εθνομηδενισμός της κ. Αναγνωστοπούλου

22-12-2015

by diaxeiristis

Του Απόστολου Διαμαντή αναδημοσίευση από το tvxs.gr

Η κα Αναγνωστοπούλου ασκεί εκτελεστική εξουσία. Που σημαίνει ότι εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή και φυσικά τηρεί πιστά το Σύνταγμα της χώρας, χωρίς να εξαρτά τις αποφάσεις της από τις προσωπικές της απόψεις.

Το Συνταγμα, ως γνωστόν, είναι καταστατικός χάρτης, δηλαδή η βούληση του λαού δια των αντιπροσώπων του, η οποία υπερτερεί κάθε άλλης εξουσίας. Τι λέει το Σύνταγμα; Στο άρθρο 16 λέει: “Η παιδεία…έχει σκοπό…την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των ελλήνων”.

Η κα Αναγνωστοπούλου όμως, σε συνέντευξή της στην Καθημερινή, δήλωσε ρητά πως “…πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο”.

Πρόκειται για ευθεία αμφισβήτηση θεμελιωδών διατάξεων του συντάγματος και φυσικά για άμεση προσβολή του λαού και της βούλησής του. Ποιος ανέθεσε στην κα Αναγνωστοπούλου να διοικεί με βάση τις προσωπικές της απόψεις; Δεν τοποθετήθηκε ως ιστορικός στο υπουργείο παιδείας, αλλά ως υπουργός. Το ποιες είναι οι προσωπικές της απόψεις δεν ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία, εν προκειμένω, είναι πως τα σχολικά βιβλία πρέπει να καλλιεργούν την εθνική συνείδηση. Υπουργείο διοικεί η κα Αναγνωστοπούλου, όχι εταιρεία μελετών.

Επί της ιστορικής ουσίας, η υπουργός διακονεί μια άποψη μερίδας ιστορικών της αριστεράς, η οποία είναι ιδεολογικά προσηλωμένη στην θέση πως δεν υπάρχουν έθνη, αλλά αυτό που ονομάζουμε έθνη είναι μια κατασκευή του κράτους- μια άποψη που έχει διατυπώσει πρώτος ο σοβιετικός εισαγγελέας Βισίνσκυ, στις δίκες της Μόσχας το 1936.

Σύμφωνα με τη μερίδα αυτή των ιστορικών δεν υπάρχουν έλληνες, αλλά ελληνόφωνοι. Και δεν υπήρξε ελληνική επανάσταση το 1821, που να εκφράζει εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα, αλλά ένα πολιτικό γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη του εμπορίου και την επέμβαση των δυτικών. Οι ίδιοι ιστορικοί αποκαλούν εθνικιστές όλους τους ιστορικούς που προφανώς δέχονται ως ιστορικό δεδομένο τις εθνικές κοινότητες, με ιδιαίτερη παράδοση και αίσθηση του ανήκειν. Δεν διστάζουν μάλιστα να κατατάσσουν στον εθνικισμό, ακόμη και τη γενιά του ’30, τον Σεφέρη δηλαδή, τον Ελύτη κ.λπ., επειδή μιλάνε για “ελληνισμό”!

Η κα Αναγνωστοπούλου είπε και τα εξής, μάλλον αφελή: ότι ο εθνικιστής έχει «τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του, αποτελούν εθνική ιδιομορφία και …ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων»!

Μα η εθνική ιδιομορφία είναι ιστορική πραγματικότητα δεν είναι εφεύρεση κάποιων εθνικιστών και φυσικά προϋπάρχει όχι μόνον του σύγχρονου εθνκισμού, αλλά και του σύγχρονου κράτους. Αίσθηση εθνικής ιδιομορφίας έχουν όλα τα “ιστορικά έθνη” -όπως το ελληνικό έθνος- για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του ‘Ενγκελς, την οποία θάπρεπε να γνωρίζει καλά. Το να αρνείσαι την εθνική ιδιομορφία κάθε λαού, σημαίνει ότι έχεις αποδεχθεί την ολοκληρωτική ιδεολογία μιας παγκόσμια κοινότητας χωρίς δικαίωμα αναγνώρισης της επιμέρους εθνικής ταυτότητας κάθε λαού- αίτημα παγκόσμιας εμβέλειας σήμερα.

Είπε όμως και άλλο ένα αμίμητο η υπουργός. Για την μικρασιατική καταστροφή πάλι! Μα τι μανία έχει πιάσει μερικούς –υποτίθεται αριστερούς- ιστορικούς μ’ αυτό το θέμα; Είναι κάτι που ενοχλεί; Τέλος πάντων. Η μικρασιατική καταστροφή «δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία»!

Δηλαδή, δεν είχαμε εξόντωση του μικρασιατικού ελληνισμού το 1922, αλλά ένα σοβαρό προσφυγικό γεγονός! Πάλι καλά δηλαδή, που δεν αποκάλεσε τους έλληνες μικρασιάτες μεταναστευτική ροή…Τι να πει κανείς; Τουλάχιστον η Ρεπούση είπε για συνωστισμό. Εδώ περάσαμε σε νέα φάση, σε μια προσφυγική ροή…

Εκεί στο Παιδείας καλά θα κάνουν να σοβαρευτούν, να αφήσουν τις τροτσκιστικές και σταλινικές εμμονές του μεσοπολέμου, να αντιληφθούν ότι κυβερνούν ως κυβέρνηση συμμαχική, δηλαδή μειοψηφική και να λάβουν υπόψιν τους πως ο λαός δεν περιμένει από τον υπουργό ή τον ιστορικό να του πει αν είναι έλληνας και τι είναι εθνικό και τι όχι. Αυτά ο λαός τα έχει αποφασίσει. Είναι το βίωμά του το ιστορικό. Ο επιστήμονας καλείται να κατανοήσει αυτό το βίωμα και ο υπουργός να το υπηρετήσει. Δεν δίνει πιστοποιητικά ο ιστορικός, δεν μοιράζει ταυτότητες. Το τί είναι ο Κολοκοτρώνης το λέει ο ίδιος. Ανοίγουμε τα απομνημονεύματά του και το διαβάζουμε.

Από τον υπουργό λοιπόν περιμένουμε να διοικήσει, στα πλαίσια των νόμων και του συντάγματος.

Εάν ο υπουργός δεν συμφωνεί με τους κανόνες αυτούς θα πρέπει να δώσει σε άλλον τη θέση του, ο δε πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τους υπουργούς που διορίζει.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ 

http://ardin-rixi.gr/