Η αρχή του τέλους…

28 Οκτωβρίου 2016

του Γιώργου Καραμπελιά

Η ήττα την οποία υπέστη η κυβέρνηση με την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες είναι μία ήττα καθολική και πολλαπλών διαστάσεων. Κατά αρχάς, το προφανές, σε πρώτη ανάγνωση, ότι η κυβέρνηση και η στενή ομάδα του Μαξίμου, – Τσίπρας, Παππάς, Γεροβασίλη, κ.λπ., όχι μόνο απέτυχαν να διευθετήσουν κατά το δοκούν το τηλεοπτικό τοπίο, αλλά βρίσκονται πλέον μπροστά σε μια  πραγματικότητα απολύτως αρνητική για την κυβέρνηση.

Ας δούμε τις βασικές της παραμέτρους.

Αρχικώς, αντί για τέσσερα ευκολότερα ελεγχόμενα κανάλια θα βρεθεί μπροστά σε δέκα εχθρικά κανάλια. Εκείνα που οδηγούνταν σε κλείσιμο έχουν προφανώς στραφεί ενάντιά της· αλλά και οι τέσσερεις εκλεκτοί «υπερθεματιστές», ιδιαίτερα οι δύο νέοι αδειοδοτηθέντες –ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης– μετά το φιάσκο που τους οδήγησε σε οικονομική αιμορραγία και εξευτελισμό, θα στραφούν και αυτοί αναπόφευκτα άμεσα ή σε βάθος χρόνου ενάντια στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Διότι είναι διαφορετικό πράγμα να συμμετέχεις σ’ ένα κλειστό και στενό κλαμπ «αδειούχων» και διαφορετικό σε μια αγορά δέκα τουλάχιστον καναλιών που ήδη μαστίζεται από διαφημιστική συρρίκνωση και κρίση. Παράλληλα στο ίδιο πεδίο, εκείνο των τηλεοπτικών σταθμών η κυβέρνηση οδηγήθηκε σε σύγκρουση –στην οποία και ηττήθηκε– με τους δημοσιογράφους και τους τεχνικούς των καναλιών τους οποίους καταδίκαζε σε ανεργία, όταν συχνά επρόκειτο μάλιστα για οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς, μετά από αυτή την παταγώδη αποτυχία το τηλεοπτικό τοπίο, συνολικά, θα γίνει περισσότερο εχθρικό και αφιλόξενο για την κυβέρνηση. Για να μην αναφερθούμε στον μεγάλο απόντα της τελικής αδειοδότησης, τον Καλογρίτσα, που αποτελούσε την κεντρική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ –συνδεδεμένη μάλιστα και με την παράλληλη έκδοση εφημερίδας. Ο οποίος όχι μόνο «κάηκε» ολοκληρωτικά, αλλά θα οδηγηθεί σε πλείστες όσες περιπέτειες – φορολογικές, δανειακές, περιπλοκές με τις τράπεζες κ.ο.κ. και επομένως, από στρατηγικός σύμμαχος με την πρώτη ευκαιρία κινδυνεύει να στραφεί κι αυτός ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως σημαντικότερη είναι η ήττα της κυβέρνησης απέναντι στους δικαστικούς, ήττα που απειλεί να προσλάβει σαρωτικές διαστάσεις. Διότι, μέχρι πρόσφατα, η κυβέρνηση φαινόταν να προχωρά, κουτσά-στραβά, στον έλεγχο του δικαστικού σώματος, χρησιμοποιώντας το μαστίγιο και το καρότο ταυτόχρονα, δηλαδή τις διώξεις εναντίον των μη αρεστών δικαστών και τις οικονομικές παροχές προς όφελός τους. Αυτές οι κινήσεις, ενορχηστρωμένες από δύο μάλιστα αρμόδιους υπουργούς, τον Παρασκευόπουλο και τον Παπαγγελόπουλο, της είχαν επιτρέψει να ελέγξει με δικούς της ανθρώπους την ηγεσία του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας, ενώ εκπαραθύρωσαν και τον Ντογιάκο.

Και όμως, τελικώς, τα κατάφεραν να οδηγηθούν σε μια μετωπική και ατελέσφορη σύγκρουση με το δικαστικό σώμα. Διότι στην προσπάθεια τους να επιβάλουν με αντισυνταγματικό τρόπο τον περιορισμό του αριθμού των καναλιών με τον νόμο Παππά, οδηγήθηκαν αναπόφευκτα σε σύγκρουση με την τρίτη εξουσία, το δικαστικό σώμα συλλήβδην. Σύγκρουση η οποία ξέφυγε από κάθε έλεγχο μια και εκφράστηκε ανοιχτά με απροκάλυπτους εκβιασμούς και διαπόμπευση της προσωπικής ζωής ανωτάτων δικαστών. Και το επιστέγασμα, οι δηλώσεις Γεροβασίλη, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, του Παππά και άλλων κυβερνητικών στελεχών, που χαρακτηρίζουν ανοικτά τους δικαστές όργανα της διαπλοκής και των δανειστών! Αυτά, μάλιστα, από την πλέον διαπλεκόμενη κυβέρνηση –από τη γάτα των Ιμαλαΐων μέχρι τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα– και την πλέον υποτακτική στις επιταγές της τρόικα. Έτσι, μία σύγκρουση που αφορούσε την «τέταρτη εξουσία», δηλαδή τον Τύπο, οδήγησε σε αποξένωση και αντιπαλότητα τόσο με την «τέταρτη» όσο και με την τρίτη εξουσία!

Στην κυβέρνηση πια απομένει ο έλεγχος της νομοθετικής εξουσίας, της Βουλής, και της εκτελεστικής, δηλαδή του κράτους. Πρόκειται για μία πρωτοφανή στη μεταπολιτευτική περίοδο διαίρεση ανάμεσα στους πυλώνες της πολιτείας, η οποία θυμίζει την ανάλογη σύγκρουση της κυβέρνησης Παπανδρέου με τον Τύπο και τον Άρειο Πάγο επ’ ευκαιρία του σκανδάλου Κοσκωτά, αλλά ποτέ δεν είχε προσλάβει τόσο ανοικτή και απροκάλυπτη διάσταση μεταξύ πολιτείας και δικαστών.

Μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε μια ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, 153 εδρών, η οποία έχει απολέσει αναμφίβολα τη λαϊκή συναίνεση για τις πολιτικές της, και αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και αυξανόμενες εσωτερικές αντιθέσεις, βρέθηκε στο σημείο καμπής της διαδρομής της.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, μέχρι σήμερα, από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι τις 26 Οκτωβρίου 2016, η πορεία της κυβέρνησης μπορούσε να αναπαρασταθεί από δύο αποκλίνουσες καμπύλες. Η μία ήταν εκείνη της σχέσης με την πραγματική οικονομία, το διεθνές περιβάλλον και τους δανειστές που ήταν καθοδική –από το κακό στο χειρότερο– και σημαδεύεται από τα capital control’s, το νέο μνημόνιο, το υπερταμείο, την κατακρεούργηση των συντάξεων κ.λπ. Ταυτόχρονα, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, η καμπύλη της πολιτικής ζωής είχε αντίστροφη πορεία: Πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά μέσω της προεδρικής εκλογής, εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, τον Ιανουάριο του 2015, καθολική επικράτηση στο δημοψήφισμα, παρά τον ψευδεπίγραφο και  αυτοκτονικό του χαρακτήρα, επικράτηση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Και όλα αυτά, συνοδευόμενα με άλλες παράπλευρες νίκες, όπως η εκλογή ενός απόλυτα ελεγχόμενου πρόεδρου Δημοκρατίας, ο σταδιακός έλεγχος της κορυφής των δικαστικών οργάνων, η σταδιακή υποταγή ενός μεγάλου μέρους του Τύπου κ.λπ. Έτσι, η κυβέρνηση φαινόταν να πηγαίνει κατά κρημνών στην πραγματική διαχείριση της οικονομίας, των εξωτερικών σχέσεων, του μεταναστευτικού κ.λπ., και ταυτόχρονα να επικρατεί στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο! Ο Τσίπρας ήταν ο μεγάλος νικητής των εσωτερικών πολιτικών αναμετρήσεων, παρά τις καταστροφές που επισώρευε στην κοινωνία.

Στις 26 Οκτωβρίου του 2016, αυτή η διχοτόμηση έπαψε να υπάρχει. Η εσωτερική πολιτική καμπύλη ήρθε να συναντήσει αιφνίδια, την καμπύλη της οικονομίας, των εξωτερικών σχέσεων, του διαρκώς καταβαραθρωμένου κύρους της χώρας.

Η απόφαση του ΣτΕ σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-AΝΕΛ, ακόμα και της ίδιας της μακροημέρευσης των πολιτικών κομμάτων που την συγκροτούν. Δηλαδή, επί τέλους, η πραγματική κοινωνία αρχίζει να επιβάλει την παρουσία της απέναντι στην πολιτική εξουσία και να διαμορφώνει την πορεία της. Η αστική τάξη των ιδιοκτητών του Τύπου, οι υψηλόβαθμοι δικαστικοί, οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί των καναλιών έρχονται να συναντήσουν τους συνταξιούχους, τους δανειολήπτες, τους υγειονομικούς στην απόρριψη της κυβέρνησης.

Αίφνης, ο βασιλιάς αποκαλύπτεται στα μάτια όλων γυμνός, όπως πράγματι ήταν. Στο εξής, η σύμπτωση αυτών των δύο πτωτικών«γραφημάτων», της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας και της πολιτικής, θα δημιουργήσει συνθήκες χιονοστιβάδας. Μετρημένοι είναι πλέον οι μήνες της κυβέρνησης προτού κατακρημνιστεί.

ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΣ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 2016

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ 1940 ΓΙΑ ΤΟ ΗΡΩΪΚΟ ΕΠΟΣ

 Γράφει ο Ν. Ι. Μέρτζος

Παρήλθαν  πλέον 76 χρόνια από την 28η  Οκτωβρίου  1940.  Και εφέτος θα επαναληφθούν  τα ίδια: παράτες, μουσικές και απέραντες κενολογίες.

 Αλλά η αγία αυτή επέτειος δεν είναι τέτοια. Είναι Διδαχή. Διδάσκει πώς ο Ελληνισμός κάνει το Μέγα Θαύμα όταν ωριμάσουν οι καιροί του: ενότητα, άξια ηγεσία και αίσθημα τιμής. Αρκεί να ωριμάσουν τώρα και οι Έλληνες  μπορούν να κάνουν πάλι το Μέγα Θαύμα. 

Είναι ταπεινωμένοι και χρεοκοπημένοι, δουλωμένοι στο Σύστημα και ζεμένοι στα Μνημόνια,  αλλά  Τότε  ήσαν  πολύ  χειρότερα.  Ζούσαν  βυθισμένοι  στην  νωπή  Μικρασιατική Καταστροφή και στην εθνική ταπείνωση, στην εσχάτη ένδεια και στην προσφυγιά, στην απομόνωση και στην χρεοκοπία Μαινόταν ο Εθνικός Διχασμός και από την 4η Αυγούστου 1936 τελούσαν κάτω από σκληρή δικτατορία. 

Αλλά, ξαφνικά, λαμπρή Αυγή. «Με το χαμόγελο στα χείλη πάνε οι φαντάροι μας μπροστά»  Ο  Ιωάννης  Μεταξάς  ήταν  απηνής  δικτάτορας  αλλά  λαμπρός  επιτελής  στρατηγός  και οξυδερκής  πολιτικός.  Ωστόσο,  εξέφρασε  τον  Ελληνικόν  Τρόπον,  όταν  ώρα 3η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940 απέρριψε αμέσως το ιταλικό τελεσίγραφο που ο κόμης Γκράτσι του επέδωσε μέσα στην  άγρια  νύχτα.  «Αλόρ  σε  λα  γκερ»»  του  είπε  γαλλικά.  «Λοιπόν,  έχουμε  πόλεμο».  

Και,  τότε, σύσσωμος ο Ελληνισμός έτρεξε στα όπλα. Οι  φτωχοί, ταπεινοί Έλληνες έστησαν γλέντι. Χόρευαν, τραγουδούσαν  και  έσπευδαν  να  πέσουν  στη  φωτιά  να  σκοτωθούν.  Ο  δικτάτορας  έγινε  Εθνικός Ηγέτης. Πριν  ακόμη  λήξει  το  τελεσίγραφό  της  η  Ιταλία  εξαπέλυσε  γενική  επίθεση  στο  Μέτωπο  της Ηπείρου:  18  Συντάγματα,  μία  Μεραρχία  Ιππικού,  δύο  τεθωρακισμένες  ταξιαρχίες,  6  τάγματα Μελανοχιτώνων, ισχυρές πυροβολαρχίες και τουλάχιστον 150 πολεμικά αεροπλάνα.

 Απέναντί τους η Ελλάδα είχε παρατάξει, από τις ακτές του Ιονίου  πελάγους μέχρι τον Σμόλικα,  την ενισχυμένη 8η Μεραρχία  πεζικού,  την  3η  ταξιαρχία  πεζικού  και  μονάδες  πυροβολικού.  Ανέτρεψαν  πολύ σύντομα την  επίθεση.  Στην  Πίνδο  το  Απόσπασμα  Δαβάκη  ανέκοψε  και  κατεδίωξε  τις  σιδηρές  ιταλικές δυνάμεις που  είχαν  εισχωρήσει  στο  αλπικό υψίπεδο. 

Οι  Έλληνες  ιππείς  εφορμούσαν  όρθιοι  με  το σπαθί στο χέρι στα ελαφρά άρματα των Ιταλών. Ο Δαβάκης έπεσε. Η Ιταλία, με συντριπτική υπεροχή στον αέρα, εξαπέλυσε μαζικό βομβαρδισμό των πόλεων για να  κάμψει  το  ηθικό  του  Λαού.  Σε  Τατόι,  Πειραιά,  Πάτρα,  την  Κόρινθο,  Θεσσαλονίκη,  Λάρισα, Κέρκυρα οι βόμβες έπεφταν βροχή αλλά βαλλόμενος Λαός τους πήρε στο ψιλό. Τα βομβαρδιστικά εφορμούσαν καταπάνω τους και οι Έλληνες τραγουδούσαν: «Κορόϊδο Μουσολίνι».

 Στις 14 Νοεμβρίου ο Ελληνικός Στρατός εξαπολύει την αντεπίθεσή του και επί 45 συνεχείς ημέρες προελαύνει στη Βόρειο Ήπειρο μέσα στον  άγριο χειμώνα, στο χιόνι και στην παγωνιά. Οι αλλεπάλληλες  νίκες  θερμαίνουν  την  καρδιά.  Τα  τρία  Σιδηρά  Συντάγματα  Φλωρίνης  χυμούν  στην Αλβανία  από  τις  Πρέσπες  καταλαμβάνουν  το  Πόγραδετς,  μάχονται  σκληρά  στις  κορυφές,  στα καταράχια  και  στα  πυκνά  χιόνια  του  Μοράβα.  

Παντού  νικούν.  Και  συνέχεια  προχωρούν.  Είναι σημαδιακά τα Συντάγματα 33 Φλωρίνης, 28 Αμυνταίου και 90 με τα τάγματα Αριδαίας, Γιαννιτσών και  Βεροίας.  Οι  άνδρες  τους,  οι  υπαξιωματικοί  και  πολλοί  αξιωματικοί  ήσαν  Μακεδόνες: σλαβόφωνοι,  βλαχόφωνοι,  αρβανιτόφωνοι  και  τουρκόφωνοι  πρόσφυγες.  Στην  συντριπτική  τους πλειοψηφία ήσαν σλαβόφωνοι. 

Και οι σλαβόφωνοι Μακεδόνες είχαν «το λυκοτόμαρο». Παρ’ ότι οι πατέρες  τους ενωρίτερα  είχαν αποτελέσει  τη ραχοκοκαλιά  του Μακεδονικού Αγώνος  και  το Ιερόν Σφάγιον του Έθνους, η Πατρίδα τους υποπτεύονταν! Και όχι μόνον αυτό. Τους διέκρινε από τους άλλους  Έλληνες.  Ιδιαίτερα  μάλιστα  εκείνα  ακριβώς  τα  χρόνια,  από  το  1936,  η  δικτατορία  τους κατεπίεζε  και  αρκετούς  τους  φυλάκιζε  ή  τους  εξόριζε  δίχως  λόγο  ούτε  νόμο.  

Αυτοί,  όμως,  κατά Θείαν  Δίκην  αποτελούσαν  πρώτοι,  από  τον  Αύγουστο  1940,  την  πρώτη  ελληνική  στρατιωτική δύναμη  επί  των  συνόρων  της  Αλβανίας  απέναντι  στην  κραταιά  Ιταλική  Αυτοκρατορία.  Αυτούς παρέτασσε  η Ελλάδα  και  ταυτόχρονα  τους  φοβόταν!  Μικροελλαδίτικη  σχιζοφρένεια!

  Όμως,  παρά τους  διωγμούς  των  γονέων  τους  και  παρ’  ότι  τους  έπνιγε  δικαιολογημένα  η  αφόρητη  αδικία  και  η εθνική  αχαριστία,  εκείνοι  οι  λαμπροί  Μακεδόνες  Ακρίτες  δεν  δείλιασαν  ούτε  ταλαντεύθηκαν. Υπερασπίσθηκαν  άχρι  θανάτου  την  άστοργη  Μάνα  Πατρίδα,  που  απαρνήθηκε  τα  παιδιά  της. Σύντομα επρόκειτο να σαρώσουν δια της λόγχης εκείνες τις ασύστατες, βλακώδεις και προ πάντων υβριστικές  υποψίες. 

 Επί  πέντε  συνεχείς  μήνες,  από  την  28η  Οκτωβρίου  1940  μέχρι  και  την  23η  Απριλίου  1941,  πολεμούσαν  νύχτα-μέρα  ανύστακτοι  και  αήττητοι  μέσα  στα  χιόνια  υπό  δριμύτατο ψύχος  και  υπό  καταιγισμό  εχθρικού  πυρός,  χωρίς  επαρκή  εφόδια  ούτε  σύγχρονα  όπλα,  στις υψηλότερες  κορυφογραμμές  απροσίτων  βουνών  απέναντι  σε  απείρως  πολυαριθμότερο  και ισχυρότερο  εχθρό.

  Ωστόσο,  κατελάμβαναν  τις  κορυφογραμμές  τη  μία  πίσω  από  την  άλλη  και συνέτριβαν παντού τον εχθρό. Αήττητοι εισήλθαν πρώτοι στη φωτιά και εξήλθαν τελευταίοι. Αλλ’ όχι όλοι. Αγόγγυστοι δεκατίσθηκαν. 

Εμείς οι Τελευταίοι πια ζήσαμε παιδιά ό,τι σήμερα είναι μια επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Ο πατέρας  μου Νάκας, τότε 36 ετών  πατέρας  δυο  μικρών αγοριών, πολέμησε  μέχρι τέλους στις  γραμμές του 28 Συντάγματος Αμυνταίου.

 Τα παιδικά μου  βιώματα  αποτυπώνονταν  κάθε  28η Οκτωβρίου  στα  χρονογραφήματα  του  «Ελληνικού  Βορρά»  επί  δεκαετίες.  Είναι  πιο  επίκαιρα  παρά ποτέ. 

Ιδού κατά λέξη ένα, γραμμένο το 1971: Ξαναζούμε εκείνες τις στιγμές που κράτησε την ανάσα της όλη η Γης. − Και τις καμπάνες; Τις άκουσες τις καμπάνες; Τις άκουσα  παιδί.  Θυμούμαι σαν νάταν τώρα.  Πρώτα ένας χτύπος από δω, μετά  άλλος  από  κει  και, ξαφνικά,  τρελλάθηκαν οι καμπάνες. Όλες  μεμιάς. Χτυπούσαν, χτυπούσαν, ολοένα χτυπούσαν χαρμόσυνα  και όλη η ατμόσφαιρα, ολάκερη η Ελλάδα, έγινε μια χαρμόσυνη κωδωνοκρουσία. 

− Η Κορυτσά. Πήραμε την Κορυτσά! Τι μέθη και εκείνη! Σαράντα. Όσο πλησιάζει η 28η  Οκτωβρίου με το άχραντο  μήνυμά της τόσο νιώθεις την ανάγκη να πάρεις τα βουνά. 

 Γιατί μονάχα τα βουνά απόμειναν στον τόπο αυτό μεγάλα, ατάραχα και σιωπηλά. 

Τα βουνά και οι ανώνυμοι ξωμάχοι −το ίδιο σιωπηλοί. Όλα τα άλλα τα  τύλιξε με την αηδιαστική της  ευτέλεια  η  φλυαρία,  η  τιποτολογία  και  η  χαμερπής  ιδιοτέλεια. Αισθάνεσαι ναυτίαν. 

Εκεί  ψηλά  μπορείς  να  αφουγκραστείς,  αν  είσαι  έτοιμος  από  καιρόν,  την  πυκνή  σιωπή  των νεκρών, το παράπονο των γενναίων. Και ποιός ξεύρει; Ίσως να έλθει πάλι το βαθύ μπουμπουνητό των κανονιών, χυμένο στα γκρίζα μπουγάζια. 

Η σάλπιγγα. Υπήρξε μεγάλο το Σαράντα, Μεγαλύτερο από όσο το χωράει ο νους των επηρμένων. Γι’αυτό και οι Μικροί, μη  αντέχοντας το μεγαλείο του Λαού, το κόβουν φέτες-φέτες  το  ρυπαίνουν, το κονταίνουν, το ρίπτουν τοις κυσί, προσπαθώντας  έτσι να  μετρηθούν για να φανεί το μπόι τους «ηγετικό». 

Τι να φανεί; Τι τάχα εμποδίζει τους Έλληνες να πιάσουν το βιβλίο των μαρτυριών και να πάρουν τα βουνά τα καθαγιασμένα με το αίμα των πιο καλών παιδιών μας;  Φοβούνται πια οι Έλληνες ακόμη και να θυμηθούν πώς κάποτε σταθήκαμε Μεγάλοι. Τρέμουν άραγε τον καθρέφτη; Ή απλώς αφέθηκαν στο ρεύμα των ποταπών καιρών; Το «απλώς» είναι που τρέμω. Το «απλώς» και το «εν όψει». 

 Ν. Ι. Μέρτζος

Η Απόφαση του ΣτΕ και η ανάγκη γενικευμένης πολιτικής επαγρύπνησης

Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2016

Η απόφαση του ΣτΕ αναφορικά με τις τηλεοπτικές άδειες, δεν προσφέρεται ούτε για πανηγυρισμούς, ούτε βεβαίως για οποιουδήποτε τύπου μεγαλοστομίες στις οποίες έτσι κι αλλιώς επιδίδονται  όλοι αυτοί που βίασαν τη νομιμότητα και κατέλυσαν το Σύνταγμα της χώρας, επιλέγοντας να συμπαραταχθούν με το καθεστώς της κατοχικής διοίκησης...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η απόφαση του ΣτΕ στο επίπεδο της δυναμικής θα τροφοδοτήσει μια καταιγίδα επικοινωνιακών και διαχειριστικών αντιπερισπασμών,με πολλαπλούς στόχους. Από τη μετατόπιση της επώδυνης ατζέντας που δρομολογείται με το κλείσιμο της αξιολόγησης μέχρι - και κυρίως αυτό  - τη συγκάλυψη του επικίνδυνου πακέτου που κλειδώνει στα ζητήματα της γεωπολιτικής και των εθνικών υποχωρήσεων που έχουν δρομολογηθεί σε Ελλάδα και Κύπρο.

Η απόφαση του ΣτΕ, είναι και ή ίδια από μόνη της ένας στρατηγικός αντιπερισπασμός του συστήματος της εξουσίας, που αναζητεί και ταυτόχρονα δημιουργεί διαχειριστικά άλλοθι για περεταίρω κλιμάκωση της θεσμικής αποδόμησης που υλοποιείται στη χώρα.

Κυρίως όμως, η απόφαση του ΣτΕ, και πριν απ όλα το παρασκήνιο μέσα από το οποίο οριοθετήθηκε, αποκαλύπτει μια...

νέου τύπου διαπλοκή, πολυεπίπεδη, μια πρόβα τζενεράλε πιο σωστά, για την επιλεκτική διαχείριση του θεσμικού θεματοφύλακα, και τη στοχευμένη του εμπλοκή στις πολιτικές διεργασίες που συντελούνται στη χώρα.

Σε αυτή βεβαίως τη λογική της κατευθυνόμενης εμπλοκής, θα ήταν λάθος αν υποτιμηθεί και η -κάτι παραπάνω από πιθανή- ενασχόληση ακόμη και ξένου παράγοντα ή ενδεχομένως και άλλων εξωθεσμικών κέντρων.

Είναι προφανές, ότι οι πρωταγωνιστές του πολιτικού προσωπικού, σπεύδουν να αξιοποιήσουν την «πάσα», και αυτή η διαδικασία προϊόντος του χρόνου θα κλιμακώνεται.

Είναι επίσης προφανές, πως η όψιμη ευαισθησία για τις συνταγματικές παραβιάσεις είναι προσχηματική, μετά από έναν ορυμαγδό αποφάσεων που στην πράξη έχουν καταλύσει το Σύνταγμα και την ίδια της εθνική κυριαρχία της χώρας, τις οποίες το ΣτΕ με αντίστοιχες αποφάσεις του έχει περιβάλει με επίπλαστη «συνταγματικότητα».

Σ ένα περιβάλλον λοιπόν, που επί της ουσίας, τόσο η δικαστική εξουσία, όσο και το πολιτικό προσωπικό, έχουν καταστήσει εαυτούς απονομιμοποιημένους και σε κάθε περίπτωση συνενόχους στην συνταγματική αποδόμηση, θα αποτελούσε κορυφαίο στρατηγικό σφάλμα όποια ανοχή σε φαινόμενα προσεταιρισμού της μίας ή της άλλης πλευράς.

Η κοινωνία οφείλει να επαγρυπνεί… Οι αντιπερισπασμοί θα κλιμακωθούν… Το ίδιο και οι παρεμβάσεις που με τη σειρά τους θα κλιμακώσουν φαινόμενα πολιτικής εκτροπής… Και προφανώς όλο αυτό το σκηνικό θα τροφοδοτήσει με τη σειρά του πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες πιθανότατα θα καταστούν ανεξέλεγκτες, ενώ στη χώρα ανοίγουν διάπλατα επικίνδυνα κεφάλαια στον τομέα της γεωπολιτικής.

Όπως αντιλαμβάνεστε, οι νύχτες πλέον είναι γκαστρωμένες…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Δεσμά και ρήξεις..

27-10-2016

     Το καλό είναι πως η συζήτηση για εθνικό νόμισμα έχει ανοίξει.
     Και όταν λέμε έχει ανοίξει, εννοούμε σε επίπεδο κοινωνίας.
     Αυτό πριν από δύο-τρία χρόνια ανήκε ή στα μη συζητούμενα θέματα, ή στην σφαίρα του φαντασιακού,
     ..όπου ο καλός ιππότης(λέγε με Αλέξη) θα ερχόταν και ως δια μαγείας θα ελευθέρωνε την άτυχη πλην ατιμασμένη πριγκίπισσα από τα
δεσμά της, όποια κι αν ήταν αυτά. Αυτός ήξερε. Εμείς απλώς θα περιμέναμε το παληκάρι.

     Τώρα όμως που αποδείχτηκε πως ο ιππότης δεν ήταν παρά άλλος ένας νταβατζής που ήρθε κι αυτός να κάνει business (as usual) πουλώντας κι αυτός με την σειρά του το κορμί της ηλίθιας πριγκίπισσας,
     ..άρχισε να γίνεται αισθητή η ανάγκη κάποιας εναλλακτικής πορείας,
     ..που μοιραία δεν είναι άλλη από την ρήξη της σχέσης μας με το μόνο αποδεκτό από τους ευρωπαίους επιβήτορες νόμισμα για το νταβατζηλίκι, που είναι το ευρώ.
     Και είναι το μόνο αποδεκτό γι αυτούς, για τον απλούστατο λόγο ότι δικό τους είναι, αυτοί το παράγουν, ή εν πάση περιπτώσει το δανείζονται σχεδόν τζάμπα σε σχέση με μας, 
     ..κι έρχονται εδώ με γεμάτες τις τσέπες, πηδάνε εμάς και την πριγκίπισσα,
     ..κι η ζωή κυλάει την ανηφόρα ή την κατηφόρα, ανάλογα με το πού είναι η θέση σου ως παρατηρητής.

     Και είναι φανερό πως η συζήτηση στον λαό για το εθνικό νόμισμα έχει ανοίξει, από τις αντιδράσεις του συστήματος.
     Ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται ιστορίες όπου εμφανίζουν τους "κακούς δραχμολάτρες" να βυσσοδομούν εναντίον του "αγίου" ευρώ, παρέα με διάφορους περίεργους τύπους, από διάφορες ύποπτες χώρες,
     ..που άλλες μας λένε ότι ήταν ήδη πτωχευμένες, και άλλες πτώχευσαν μετά την επιστροφή τους σε εθνικό νόμισμα,
     ( υπονοώντας πως το ίδιο θα πάθουμε κι εμείς αν τολμήσουμε κάτι ανάλογο, λες και τώρα δεν είμαστε ήδη στον έκτο χρόνο μετά την πτώχευση, λες και τώρα δεν ζούμε ήδη στην κόλαση )
      ..και που πάντως το κεντρικό νόημα όλων αυτών των ιστοριών-σεναρίων είναι: "ουφ! ευτυχώς που δεν τα κατάφεραν και γλυτώσαμε"!

     Το σύστημα προσπαθεί να ενοχοποιήσει, και προς το παρόν τουλάχιστον τα είχε καταφέρει, κάθε συζήτηση και σκέψη που αφορά ένα αναφαίρετο δικαίωμα μιάς χώρας κι ενός λαού: να συζητάει τί θέλει αυτός για δικό του νόμισμα,
     ..και να αποφασίζει και να ξε-αποφασίζει κατά το δοκούν.
     ( άσε που την πρώτη φορά που αποφάσισαν υπέρ του ευρώ, δεν αποφάσισε ο λαός, δεν ρωτήθηκε, παρά ήταν μιά απόφαση μιάς σπείρας "εκσυγχρονιστών" απατεώνων )

     Αν η συζήτηση δείξει πως ανοίγει περισσότερο, αν μεγαλώσει και θεριέψει, τότε θα κλιμακωθεί κι η αντίδραση του συστήματος.
     Θα αρχίσουν οι εκβιασμοί κι οι παραλογισμοί ανάλογοι εκείνων που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, οι καταστροφολογίες κι οι ιερεμιάδες,
     ..που μπορεί να φτάσουν μέχρι προσωπικών απειλών, και μέχρι του σημείου να κηρύξουνπαράνομη ή αντεθνική με την άλφα ή την βήτα δικαιολογία την συζήτηση περί εθνικού νομίσματος και εναλλακτικής λύσης γενικότερα,
     .."τρομοκράτες" δε όλους όσους επιχειρηματολογούν και ζητούν την ρήξη.

     Οι μέρες που ζούμε, τόχουμε ξαναπεί, είναι ζοφερές.
     Είναι ζοφερότερες απ' όσο ο καθένας μπορεί να φανταστεί.
     Ζούμε ήδη μέσα σε μία δυστοπία.
     Ζούμε με δεσμά.

     Η μόνη λύση είναι η διάρρηξη των δεσμών.
     Και επειδή ποτέ κανείς σκλάβος δεν κέρδισε την ελευθερία του διαπραγματευόμενος με τ' αφεντικά,
     ..κι ούτε ποτέ κανένα αφεντικό ελευθέρωσε τους σκλάβους του οικειοθελώς,
     ..δεν μένει παρά η ΡΗΞΗ!.. 
  

Ο λαός να μην ξεχνά..τα μνημονιακά παπαγαλάκια!

27-10-2016

     

Μόνον ένας θλιβερόςμ@λ@κας θα μπορουσε να κάνει τέτοια θλιβερή μ@λ@κία.
     Μιλάμε για τον υπουργό Επικρατείας και τον ομώνυμο νόμο του,
     ..που κατόρθωσε το ακατόρθωτο:
     Να καταστήσει στην λαϊκή συνείδηση τα ιδιωτικά κανάλια, 
     ..από προπύργια των μνημονίων και προπαγανδιστές των δωσιλόγων,
     ..αυτά που πριν λίγους μήνες ο καθένας θα ήθελε
να καούν μαζί με τους τυφλοπόντικες που ζουν μέσα τους,

     ..σε, αν όχι "συμπαθή", τουλάχιστον "ανεκτά".

     'Εκανε εκείνα όπου οι Μπάμπηδες κι οι Πρωκτεντέρηδες, οι Τρέμες και οι Στάες, οι Καμπούρηδες και τα λοιπά καθάρματα, κάθε μέρα, όλη μέρα εδώ και έξη χρόνια,
     ..έβριζαν, λοιδωρούσαν και πέταγαν λάσπη εναντίον του λαού, εναντίον των ανέργων, εναντίον αυτών που έχαναν τα σπίτια τους,
     ..έλπιζαν και καλούσαν το ΔΝΤ να "βαστήξει γερά",
     ..σκύλευαν επί των πτωμάτων αυτών που αυτοκτονούσαν, κι αυτών που πνίγονταν απ' τις αναθυμιάσεις των μαγκαλιών ( το απόβρασμα της Τράπεζας της Ελλάδος κάποτε θα πρέπει να πληρώσει για όλα αυτά),
     ..πήραν στην πλάτη τους το "ΝΑΙ" του δημοψηφίσματος, έθαψαν έντιμες και δημοκρατικές φωνές,
     ..χόρεψαν πάνω στα αποκαϊδια της κοινωνίας,

     ..έκανε ο θλιβερός υπουργός Επικρατείας όλα αυτά να καταστούν εστίες και σύμβολα "αντίστασης" (μη χ@σω) κατά του νέου μνημονιακού "αριστερού" καθεστώτος.
     Κι όλα αυτά επειδή είναι παντελώς ανίκανοι να οργανώσουν μία διάφανη και δίκαιη διαδικασία αδειοδότησης των ιδιωτικών καναλιών στην χώρα.

     Ανίκανοι;
     Ή μήπως όλα γίνονται έτσι κατά πως "πρέπει" κατά την "αριστερή" στρατηγική τους,
     ..ούτως ώστε από την μιά να λένε πως παλεύουν την διαπλοκή και απ' την άλλη να της κλείνουν το μάτι,
     ..ή να προετοιμάζουν δική τους Ι.Χ  "αριστερή" διαπλοκή; Αυτό θα ήταν και το επιθυμητό γι αυτούς, αλλά προϋποθέτει να έχουν κάποιους που να μπορούν να σχεδιάσουν τέτοια λεπτεπίλεπτη στρατηγική.
     Από την άλλη, είναι δυνατόν να είναι τόσο μ@λ@κες ώστε να τα κάνουν τόσο μπάχαλο; Και βέβαια είναι.
     Η οίηση της εξουσίας τους οδήγησε σ' αυτή την περίπτωση να τα σκ@τώσουν εντελώς.
     Κι όχι μόνο να τα σκ@τώσουν αλλά και να "ηρωοποιήσουν" στα μάτια του λαού κατά κάποιο τρόπο αυτούς που ως τώρα καταγγέλανε -και πολύ σωστά- ως εχθρούς του λαού.

     Ας ελπίσουμε πως ο λαός δεν τρώει όλο το κουτόχορτο που του σερβίρουν,
     ..και πέρα από όποια "συμπάθεια" δείχνει πρόσκαιρα προς τα μνημονιακά κανάλια στα πλαίσια της αντίθεσής του με τους νέους δωσίλογους,
     ..θα είναι ικανός να θυμάται τον πόλεμο που έχει υποστεί όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια από τα ιδιωτικά κανάλια και τους δημοσιογράφους τους,
     ..και σε βάθος χρόνου δεν θα δώσει κανένα συχωροχάρτι σε αυτούς που φιλοτέχνησαν τον χαμό του.

     Και ας θυμόμαστε: 
     Η διαπλοκή δεν θα πεθάνει.
     Μόνο θ' αλλάξει χρώμα.
     Ο εχθρός της θα είναι πάντοτε μόνον ένας:
     Εμείς!.. 

Η σύγκρουση της κυβέρνησης με τη δικαστική εξουσία…

ΠΈΜΠΤΗ, 27 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2016

Στο προηγούμενο κείμενό μας υπογραμμίζαμε: 
«Αυτή η «αριστερή» κυβερνητική συμμορία είναι αδίστακτη, ακριβώς γιατί η ΤΡΕΛΑ της, η τρέλα της αυθάδους ΑΠΑΤΗΣ, δεν έχει όρια, ούτε αναστολές… 
Οι επιθανάτιοι σπασμοί αυτής της κυβερνητικής συμμορίας (σ’ αυτή την περίοδο των επιθανάτιων σπασμών μπαίνουν), θα προσδώσουν στην ΑΠΑΤΗ και στην ΤΡΕΛΑ τους αποκρουστικές και υστερικές μορφές…». 
Η αντίδρασή της απέναντι στην απόφαση του ΣτΕ
για την αδειοδότηση των καναλιών, σηματοδοτεί ολοκάθαρα το «αδίστακτο» και το πραξικοπηματικό της πολιτικό πρόσωπο… 

Μια πραξικοπηματική λογική «ολισθαίνει» πάντα σε μια αλυσιδωτή «διαλεκτική» πραξικοπημάτων: Αποτελεί (η πραξικοπηματική λογική) σπειροειδές ελατήριο… 
Η αδειοδότηση των καναλιών, όλο αυτό το σκηνοθετημένο κυβερνητικό σώου, υλοποιούσε πραξικοπηματικά μια στρατηγική συνιστώσα της κυβερνητικής πολιτικής: Την κατασκευή και τον έλεγχο ενός νέου παρακράτους στην «Ενημέρωση», μιας νέας «διαπλοκής», που θα αποτελούσε το προπαγανδιστικό και επικοινωνιακό πυροβολικό της «αριστερής» κυβέρνησης, με κάποιες «πλουραλιστικές» μορφές που θα μετρίαζαν την ΑΠΑΤΗ της προπαγανδιστικής, κυβερνητικής κακουργίας στην ΕΡΤ. 

Η πραξικοπηματική αυθάδεια της «αριστερής» κυβέρνησης στο τοπίο της καθεστωτικής «ενημέρωσης», στο τοπίο των «νταβάδων», αποτελούσε κεντρική στρατηγική: Μια στρατηγική που επιχειρούσε να υποκαταστήσει τη φθορά και την κοινωνική και πολιτική απομόνωση της κυβέρνησης των εντολοδόχων (των νέων αποικιοκρατών) με τεχνητά μέσα, με στηρίγματα το νέο κατασκεύασμα της διαπλοκής… 

Ένα δικό της «παρακράτος» στην «ενημέρωση» ήθελε να κατασκευάσει η «αριστερή» κυβέρνηση… 

Αυτό μοιραία όξυνε στο έπακρο της εσωτερικές (ενδο-καπιταλιστικές) αντιθέσεις του καθεστώτος. 

Οι «αριστεροί», βεβαίως του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στον οίστρο της ναρκισσιστικής τους έξαψης και ηλιθιότητας (όταν από το τίποτα γίνεσαι κυβέρνηση τυφλώνεσαι), υποτίμησαν ΟΧΙ μόνο τους κοινωνικούς νόμους και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, αλλά και το γεγονός της οξύτητας των εσωτερικών συγκρούσεων σε περιόδους μεγάλων κρίσεων… 

Τα μικροαστικά «λιονταράκια» των επαρμένων «αριστερών» πίστεψαν ότι μπορεί, με πραξικοπηματικά διατάγματα, να περάσουν πάνω από την κοινωνία και τις αντιθέσεις των αφεντικών τους «νταβάδων», συνακόλουθα να περάσουν πάνω από τις ίδιες τις εξουσίες του καθεστώτος: Ακραία και βλακώδης καρικατούρα βοναπαρτισμού (διότι ο βοναπαρτισμός προϋποθέτει και λαϊκή κινητικότητα και στήριξη που δεν έχουν). 

Οι μεθυσμένοι και μίζεροι νεόπλουτοι της εξουσίας πίστεψαν ότι μπορεί να κάνουν τα πάντα και να επιβάλουν τα πάντα, μια και εκτελούν, με πωρωμένη και υστερική βουλιμία, τα συμβόλαια θανάτου που τους έχουν αναθέσει οι διεθνείς τοκογλύφοι… 

Δεν μπορούσαν να διακρίνουν ότι η δικαστική εξουσία ευλογεί μεν τη νέα ΚΑΤΟΧΗ, ευλογεί την αποικιοκρατική κατάλυση του Συντάγματος και νομιμοποιεί όλα τα κυβερνητικά εγκλήματα των Μνημονίων του 4ου Ράιχ, αλλά λειτουργεί και στα πλαίσια των εσω-καθεστωτικών αντιθέσεων και συγκρούσεων… 

Η δικαστική εξουσία μπορεί να νομιμοποιεί τις εξουσίες του 4ου Ράιχ, μπορεί να αποτελεί το νομικό θώρακα του καθεστώτος, ωστόσο,καθορίζεται και από τους συσχετισμούς των εσωτερικών συγκρούσεων του κεφαλαίου. 

Η δικαστική εξουσία αντέδρασε και ακύρωσε τα πραξικοπηματικά σχέδια της κυβέρνησης. Εδώ θυμήθηκε το Σύνταγμα, ακριβώς διότι η κατασκευή του νέου τηλεοπτικού τοπίου δεν ήταν μνημονιακή απαίτηση των νταβάδων (διεθνών και εγχώριων) και του 4ου Ράιχ, αλλά απαίτηση της πραξικοπηματικής Λογικής της κυβέρνησης, μια απαίτηση που δίχαζε περαιτέρω τα μεγάλα αφεντικά του κεφαλαίου. 

Εδώ το ΣτΕ, που κλείνει συστηματικά τα μάτια σε κάθε ΕΓΚΛΗΜΑ της κυβέρνησης των ανδρεικέλων, σε κάθε έγκλημα του καθεστώτος και του 4ου Ράιχ, «θυμήθηκε» το Σύνταγμα!!! 

Και το «θυμήθηκε» για την κατοχύρωση των ΓΕΝΙΚΩΝ συμφερόντων του καθεστώτος και όχι για τη στήριξη μιας στενής, πραξικοπηματικής ΟΠΤΙΚΗΣ του κυβερνώντος κόμματος… 

Γι αυτό και το σύνολο των καθεστωτικών δυνάμεων ηρωοποιούν το ΣτΕ… 
Αυτό που τώρα μένει είναι η βοναπαρτιστική έπαρση και οι σπασμωδικές κινήσεις της καταρρέουσας «αριστερής» κυβέρνησης: Αυτοί, βεβαίως οι επιθανάτιοι σπασμοί την καθιστούν ακόμα πιο δικτατορική…

ΑΠΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΕΣΑΛΤΟ

Νεοθωμανισμός, στον δρόμο για το νέο Σουλτανάτο (μέρος B΄)

27 Οκτωβρίου 2016 

Του Γιώργου Ρακκά από το Άρδην τ. 104 

Σε ό,τι αφορά στο εσωτερικό της χώρας, το νεοθωμανικό κατεστημένο διολισθαίνει προς τον καθαρό ολοκληρωτισμό. Ο Ερντογάν θα επιδιώξει συνταγματική μεταρρύθμιση και εγκαθίδρυση ενός προεδρικού, εξαιρετικά συγκεντρωτικού μοντέλου. Στον αγώνα για την εξασφάλιση της αυξημένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, την οποία το κόμμα του δεν διαθέτει, χρησιμοποιεί κυρίως δύο εργαλεία: Μια στρατηγική συμμαχία με την ηγεσία του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), με την οποία έχουν έλθει κοντά στο πλαίσιο του πολέμου εναντίον των Κούρδων. Τη δίωξη των βουλευτών του HDP, με σκοπό τη διενέργεια επαναληπτικών εκλογών και την ενίσχυση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτή την προσπάθεια η μία εξέλιξη ευνοεί την άλλη, καθώς, όσο εντείνεται ο αγώνας εναντίον του κουρδικού στοιχείου, άλλο τόσο διευρύνεται η επιρροή του Ερντογάν στις τάξεις των εθνικιστών, τόσο στην ηγεσία όσο και στη βάση του κόμματος.
Ενδεικτικό περιστατικό της ανοιχτής συμμαχίας του προεδρικού μεγάρου και της ηγεσίας του MHP, είναι η παρέμβαση της… αστυνομίας για τη ματαίωση ενός έκτακτου συνεδρίου, οργανωμένου από την εσωκομματική αντιπολίτευση των Εθνικιστών, προκειμένου να καταγγελθεί η φιλοερντογανική στροφή του Μπαχτσελί. Λίγες μέρες μετά, η ασυλία των Κούρδων βουλευτών θα αρθεί με τις σύμφωνες ψήφους της κοινοβουλευτικής ομάδας του MHP (1)…
Δεύτερον, με την έξωση του Νταβούτογλου, ο Ερντογάν ολοκληρώνει τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις. Πλέον, σε αυτό το μέτωπο, ο δρόμος για την ολοκλήρωση του νεοθωμανικού καθεστώτος είναι ανοιχτός: Ο νέος πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, θεωρείται όχι μόνον αχυράνθρωπος του προέδρου, αλλά και ένας από τους πιο ένθερμους οπαδούς του ερντογανικού φαραωνισμού. Σύμφωνα με τον Μουσταφά Ακιόλ, δημοσιογράφο στη Χουριέτ: «Ο Γιλντιρίμ θήτευσε ως υπουργός μεταφορών και έχτισε ένα προφίλ πετυχημένου διαχειριστή μεγάλων κατασκευαστικών έργων, νέων αυτοκινητοδρόμων, τρένων υψηλής ταχύτητας, τούνελ, αεροδρομίων και γεφυρών» (2). Η ανάδειξή του σε πρωθυπουργό δίνει νέα ώθηση στη διαπλοκή του κράτους και του κατασκευαστικού τομέα και, μέσω αυτής, στην ανάδυση μιας νέας οικονομικής ελίτ, προσκολλημένης στο προεδρικό μέγαρο.
Τρίτον, στο κοινωνικό πεδίο, ενισχύονται σε όλες τις δυνατές εκφράσεις οι τάσεις προσωπολατρίας και ένα πολιτικό κλίμα τυφλής προσήλωσης στη βούληση του νεο-Σουλτάνου. Δεν είναι μόνον η ισχυροποίηση των Οθωμανικών Εστιών, ταγμάτων εφόδου που πρόσκεινται στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και επιδίδονται σε έναν μαχητικό ισλαμοφασισμό στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας· είναι και ένα διάχυτο κλίμα απόλυτης υποταγής στη βούληση του Προέδρου, που εκδηλώνεται μέσα από δημόσιες τοποθετήσεις αξιωματούχων και προσωπικοτήτων της δημόσιας ζωής. Ενδεικτικό αυτού του κλίματος, είναι ένα άρθρο του δημάρχου της Άγκυρας, Μελίχ Γκοκτσέκ, που δημοσιεύτηκε στην φιλοερντοαγνική εφημερίδα Αναντολού το οποίο τιτλοφορούνταν, «Η υποταγή στον ηγέτη είναι καθήκον» και έγραφε μεταξύ άλλων πως «η έννοια του ηγέτη και της απόλυτης υποταγής σε αυτόν είναι κομμάτι της πίστης μας και της κρατικής μας παράδοσης… ο ηγέτης μπορεί να κάνει λάθη, η υποταγή όμως στη βούλησή του πρέπει να είναι δεδομένη» (3).
Ως προς την εξωτερική στάση της χώρας, ενισχύεται η τάση απομάκρυνσης από τη Δύση και ιδιαίτερα την Ε.Ε.: Ήδη, ο Ερντογάν κατήγγειλε τη συμφωνία Ε.Ε. και Τουρκίας για το προσφυγικό, χρεώνοντάς την σε μονομερείς ενέργειες του Αχμέτ Νταβούτογλου και βάζοντας έτσι στον πάγο την ευρωτουρκική προσέγγιση, η οποία φάνηκε να διέρχεται μια νέα θερμή φάση κατά τους τελευταίους μήνες. Με την εμπρηστική στάση του Ερντογάν απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο το ενδεχόμενο να χορηγηθεί βίζα στην Τουρκία και έτσι να επιτραπεί η ελεύθερη κυκλοφορία των Τούρκων πολιτών στις ευρωπαϊκές χώρες –εξέλιξη που θα αποτελούσε ένα αποφασιστικό βήμα για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την ίδια στιγμή, επιταχύνεται περισσότερο η στροφή προς την Ανατολή και τον Νότο και η περαιτέρω προσέγγιση με χώρες του μουσουλμανικού τόξου. Σε αυτή την εξέλιξη συμβάλλει και ο εντεινόμενος ρωσοτουρκικός ανταγωνισμός, με τις συνακόλουθες κυρώσεις που επιβάλλει ο Πούτιν στις εισαγωγές τουρκικών προϊόντων, καθώς αυτό ενισχύει τη στροφή της τουρκικής οικονομίας προς την Κεντρική Ασία, χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.
Ήδη, από τον Δεκέμβριο του προηγούμενου έτους, ο Ερντογάν θα επιδιώξει ενίσχυση των δεσμών οικονομικής συνεργασίας με το Κατάρ, προκειμένου να καλύψει το κενό που άφησαν πίσω τους οι ρωσικές κυρώσεις: Νέα επενδυτικά σχέδια καταρτίζονται προς αυτή την κατεύθυνση, που θέλουν την Τουρκία να εισάγει φυσικό αέριο από το Κατάρ και να εξάγει στο εμιράτο αγροτικά προϊόντα, μηχανολογικό εξοπλισμό, οχήματα και υφάσματα. Επίσης, η Τουρκία προσβλέπει στα Κρατικά Επενδυτικά Κεφάλαια (SWF) του Κατάρ, προκειμένου να αναβαθμίσει τις ξένες επενδύσεις στους κλάδους της ενέργειας, των μεταφορών και, βεβαίως, στον κτηματομεσιτικό τομέα και τις κατασκευές (4).
H στροφή προς τις αγορές της Κεντρικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής έχει μια παράδοξη επίδραση στη σύνθεση των τουρκικών εξαγωγών, που, με τη σειρά της, οδηγεί στην αναβάθμιση του ρόλου της πολεμικής βιομηχανίας (και, άρα, του στρατού) στο εσωτερικό – παράγοντας που επίσης ευνοεί τον ραγδαίο εκμιλιταρισμό του καθεστώτος (ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε τις γενικές εκκαθαρίσεις που εξαπολύει στο βόρειο Κουρδιστάν εναντίον του κουρδικού λαού).
Μπορεί υπό το βάρος των ρωσικών κυρώσεων, αλλά και της εντεινόμενης ύφεσης των ευρωπαϊκών οικονομιών, οι τουρκικές εξαγωγές να συρρικνώθηκαν (μείωση κατά 8,4% ή 4,2 δισ.$ το πρώτο τετράμηνο του 2016, σε σχέση με το προηγούμενο), ωστόσο η πολεμική βιομηχανία αποτέλεσε θαυμαστή εξαίρεση. Κατά την ίδια περίοδο, οι εξαγωγές της αυξήθηκαν κατά… 23% σε σχέση με πέρυσι, από τα 460 εκ.$ στα 556εκ.$. Σημασία βέβαια δεν έχει το μέγεθος, που προς το παρόν δεν αρκεί για την ανάσχεση των καθοδικών τάσεων, αλλά η δυναμική: Οι τούρκικες εξαγωγές της πολεμικής βιομηχανίας θα αυξηθούν κατά… 98% την τελευταία πενταετία (!), από 832 εκ.$ το 2009 στα 1,65$ το 2014. Η ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας στο μερίδιο των εξαγωγών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ανοίγματα της Τουρκίας σε νέες αγορές, που προτιμούν τα φθηνότερα τουρκικά προϊόντα από τα δυτικά. Το Πακιστάν, το Αζερμπαϊτζάν και οι υπόλοιπες κεντρασιατικές χώρες είναι οι καλύτεροι πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας, μετά τις χώρες της Δύσης, που αγοράζουν τις μισές από τις τουρκικές εξαγωγές. Στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική αυξημένο μερίδιο εμφανίζουν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, η Τυνησία και η Ιορδανία· στη δε υποσαχάρια Αφρική αναβαθμίζονται οι συναλλαγές με το Ντζιμπουτί, την Αιθιοποία, το Μάλι και την Κένυα (5).
H διπλωματική κινητικότητα των Τούρκων στο ισραηλοπαλαιστινιακό μέτωπο είναι επίσης χαρακτηριστική για τον ρόλο που επιθυμεί να αναλάβει ο Ερντογάν στην ευρύτερη περιοχή. Στα τέλη Φεβρουαρίου, οι ισραηλινές εφημερίδες ανέφεραν πρόοδο στις ισραηλοτουρκικές διαπραγματεύσεις γύρω από μια πρόταση που κατέθεσε η τουρκική πλευρά, για την έμμεση άρση του εμπάργκο στη Γάζα. Σύμφωνα με αυτήν, προβλέπεται η κατασκευή ενός τεχνητού λιμένα στα ανοιχτά, ο οποίος θα τελεί υπό τουρκικό έλεγχο και θα αναλάβει τη διακίνηση των προϊόντων από και προς τη Γάζα. Η μεταφορά των προϊόντων θα γίνεται μέσω μιας γέφυρας που θα τελεί υπό ισραηλινό έλεγχο. Η Χαμάς χαιρέτισε τις εξελίξεις, ωστόσο οι οργανώσεις που πρόσκεινται στην παλαιστινιακή αρχή της Δυτικής Όχθης τις αντιμετώπισαν με επιφύλαξη και σκεπτικισμό, καθώς πιστεύουν ότι η πρόταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού Τουρκίας και Κατάρ για τη σταδιακή αποκοπή της Γάζας από την υπόλοιπη Παλαιστίνη και τη μεμονωμένη διευθέτηση του καθεστώτος της, μέσω της εγκαθίδρυσης ενός προστατευόμενου εμιράτου. Ορθώς, οι κοσμικές παλαιστινιακές οργανώσεις διαγιγνώσκουν πίσω από αυτά τα σχέδια την πρόθεση να διασπαστεί η ενότητα του παλαιστινιακού μετώπου (6).
Όλες αυτές οι εξελίξεις καθιστούν σαφές ότι η σουλτανοποίηση της Τουρκίας αποτελεί μια εξέλιξη η οποία δεν αφορά μόνον στο εσωτερικό της χώρας· άρρηκτα δεμένη με αυτήν τη διαδικασία είναι και η προσπάθεια του Ερντογάν να προσαρμόσει την εξωτερική πολιτική της χώρας του σε ένα είδος σύγχρονου σουλτανάτου, που θα επιδιώξει να εκφράσει όλον τον μουσουλμανικό σουνιτικό κόσμο.
Η αυταρχικοποίηση στο εσωτερικό αποτελεί εξάλλου μέρος ενός ευρύτερου ρεύματος ενίσχυσης των φονταμενταλισμών στους κόλπους του σουνιτικού κόσμου, εξέλιξη η οποία θα λάβει νέα ορμή έπειτα από τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη. Οι τελευταίες, δε, εξελίξεις, αναφορικά με το φονταμενταλιστικό μπλοκ, αφήνουν ένα μεγάλο κενό, το οποίο η Τουρκία σπεύδει να καλύψει: Το ισλαμικό χαλιφάτο κλυδωνίζεται υπό την προέλαση του Άσαντ· την ίδια στιγμή, η Σαουδική Αραβία είναι υπερβολικά ταυτισμένη με τους Δυτικούς ώστε να παίξει ανοιχτά ρόλο εκπροσώπησης του μπλοκ σε διεθνές επίπεδο· το δε Κατάρ είναι πολύ μικρό για να ανταπεξέλθει από μόνο του σε έναν τέτοιο ρόλο. Η δυνατότητα, επομένως, που υφίσταται για την Τουρκία είναι αντικειμενική και διατηρεί ρεαλιστικό βάθος –πράγμα που αποτελεί γεγονός, σε πείσμα όσων θέλουν να προβάλλουν τις τελευταίες εξελίξεις στη γειτονική χώρα ως αποκλειστική απόρροια της δικτατορικής παράνοιας του νέου Σουλτάνου.
Το παραλήρημα ισχύος που καθημερινά εξαπολύεται από το μεγαλύτερο προεδρικό μέγαρο στον κόσμο, σελτζουκικής αρχιτεκτονικής, κόστους 615 εκ. $, χωρητικότητας 1.105 δωματίων, που εκτείνονται συνολικά στα 300.000 τ.μ., δεν είναι μόνον προσωπικό.
Αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα ενός ολόκληρου κόσμου μέσα στην τουρκική κοινωνία, που ισχυροποιήθηκε σταδιακά, δημογραφικά, και κατόπιν πολιτικά και οικονομικά καθ’ όλη τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Πλέον, εξαιτίας και της άνισης δημογραφικής πραγματικότητας μεταξύ της μουσουλμανικής Ανατολίας και των κοσμικότερων παραλίων, που έχουν υιοθετήσει τρόπους ζωής και ρυθμούς γεννητικότητας ευρωπαϊκής κοπής, αυτός ο κόσμος τείνει να καταστεί κυρίαρχος στο εσωτερικό της χώρας.
Βεβαίως, καθώς ο οθωμανισμός του 21ου αιώνα, που πλέον εμφανίζει ολοένα και περισσότερες αναλογίες με τον παλαιό οθωμανισμό, τείνει να καταστεί πραγματικότητα, πυκνώνουν οι αντισυσπειρώσεις και οι αντικαθεστωτικές τάσεις μέσα στις πιο κοσμικές μερίδες της τουρκικής κοινωνίας, στις πολιτιστικές και εθνικές μειονότητες (Κούρδοι, αλεβίτες κ.ο.κ.). Το γεγονός αυτό προκαλεί μια παροξυστική πόλωση: Στην αντίπερα όχθη ενισχύονται όλες οι αντικαθεστωτικές τάσεις: Το κουρδικό κίνημα ενισχύεται εν μέσω της καταστολής, η ριζοσπαστικοποίηση των αλεβιτών εντείνεται και, επίσης, ολοένα και περισσότερες φωνές, του πνευματικού κόσμου τείνουν να χειραφετηθούν από την ιστορική τύφλωση του κεμαλισμού και του οθωμανισμού· ολοένα και περισσότερες φωνές, έρχονται να υποστηρίξουν ότι το πρόβλημα εκδημοκρατισμού της χώρας είναι δομικό, έλκει τις ρίζες του στις ιδρυτικές γενοκτονίες που διέπραξαν οι θεμελιωτές της σύγχρονης Τουρκίας, καθώς και στην πρότερη αντιδραστική φύση της οθωμανικής εξουσίας. Ίσως αυτός να είναι και ο βαθύτερος λόγος που το κατεστημένο του νεο-Σουλτάνου έχει εξαπολύσει ένα όργιο λογοκρισίας και διώξεων στα πανεπιστήμια της χώρας.
Ποιο μπορεί να είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Οι επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτεροι κρίσιμοι, καθώς κυοφορούνται αλλαγές στην πολιτική σημαντικών παραγόντων που θα επηρεάσουν και την μετεξέλιξη της Τουρκίας: Οι αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, η εντεινόμενη πολιτική κρίση εντός της Ε.Ε. είναι οι κυριότερες ανεξάρτητες μεταβλητές αυτής της εξίσωσης. Πέραν όμως αυτού, ένα είναι βέβαιο: Με τον τρόπο που πολιτεύεται ο Ερντογάν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ολοένα και περισσότερο επανέρχεται στη συνείδηση της διεθνούς κοινής γνώμης η εικόνα της Τουρκίας ως «φυλακής των λαών». Και αυτό το γεγονός αποτελεί ένα ευνοϊκό σημείο αφετηρίας για να αναπτυχθεί μια πολιτική ανάσχεσης του επεκτατικού και αυταρχικού παραληρήματος: Ένα μέτωπο εντός κι εκτός της Τουρκίας, των δυνάμεων και των λαών που απειλούνται κατ’ εξοχήν από αυτόν. Αρκεί να το επιθυμεί κανείς, και αρκεί να μη στηρίζει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία στους λιγότερο ή περισσότερο συνδεδεμένους με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής μουσουλμάνους βουλευτές – όπως συμβαίνει σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα…

ΔEΣ ΤΟ πριν ΞΑΝΑ ψηφίσεις

 Ξεπούλησαν στα μνημόνια δίχως ίχνος ντροπής, το μέλλον της γενιάς μας για την καρέκλα - ΦΥΓΕΤΕ ΑΜΕΣΩΣ...!!!

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας διαψεύδει τον εαυτό του. Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τον Αλέξη Τσίπρα. Οι παλινωδίες, τα μπρος-πίσω, τα αριστερά-πιο αριστερά-κέντρο-και λίγο δεξιά αν χρειάζεται, του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ψέματα για το χαράτσι, για τις διαφορές του με το ΠΑΣΟΚ, οι ομοιότητες με όσα και όσους έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Θα τους αφήσεις;
http://www.protiforaaristera.gr/

ΣτΕ: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΑΠΠΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

 27/10/2016 

ΒΑΡΥΤΑΤΟ ΤΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ Ν. ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, με ψήφους 14 έναντι 11, οδηγώντας σε πλήρη ανατροπή των δεδομένων που δημιουργήθηκαν με τη δημοπρασία των τεσσάρων αδειών από την κυβέρνηση.

Οι 25 αντιπρόεδροι και σύμβουλοι Επικρατείας, μετά από μία έντονη διάσκεψη – την πέμπτη κατά σειρά – αποφάνθηκαν μετά από πέντε ώρες ότι ο νόμος Παππά προσκρούει στις επιταγές του άρθρου 15 του Συντάγματος που καθορίζει ως μόνο αρμόδιο όργανο για τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών το ΕΣΡ.

Εν αναμονή του σκεπτικού της απόφασης, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο δεν έδωσε καμία προθεσμία για διορθώσεις στο νόμο 4339/2015 και απέρριψε στο σύνολό της τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, κρίνοντας ότι μόνο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης είναι αρμόδιο για τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου.

Ο διαγωνισμός για τις τέσσερις άδειες θεωρείται ουσιαστικά ως μη γενόμενος. Έτσι, τα υφιστάμενα τηλεοπτικά κανάλια, που δεν πήραν άδεια βάσει της διαδικασίας του νόμου Παππά, θα συνεχίσουν να λειτουργούν.

Οι τέσσερις άδειες που δόθηκαν βάσει της ίδιας διαδικασίας είναι πλέον στον αέρα και τα χρήματα που έχουν ήδη κατατεθεί από τους υπερθεματιστές πρέπει να τους επιστραφούν.

Ο πρόεδρος του ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου αρνήθηκε να κάνει κάποια δήλωση στους δημοσιογράφους κατά την έξοδό του από τη διάσκεψη, αναφέροντας πως η διάσκεψη ήταν μυστική.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣτΕ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Πυρά κατά του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου εξαπέλυσε από την κυβέρνηση μετά την απόφαση. Η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη ανακοίνωσε επίσης ότι θα έρθει τη Δευτέρα στη Βουλή νέο νομοσχέδιο.

ΒΑΡΥΤΑΤΟ ΤΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ Ν. ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ

Η κυβέρνηση μετά την απόφαση του Στε βγαίνει βαρύτατα εκτεθειμένη και το πλήγμα που δέχθηκαν προσωπικά ο Ν. Παππάς και ο Αλ. Τσίπρας είναι ισχυρότατο με άγνωστες αυτή τη στιγμή προεκτάσεις.

Αυτή την ώρα το αίτημα για τη διαμόρφωση ενός ριζικά διαφορετικού τηλεοπτικού τοπίου στη χώρα, όπου δεν θα κυριαρχούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, γίνεται πολύ πιο επιτακτικό.

Αυτό, όμως, το αίτημα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις προθέσεις της κυβέρνησης και των άλλων μνημονιακών δυνάμεων.

Αντίθετα, το αμέσως επόμενο διάστημα θα παιχθεί ένα άγριο και ανούσιο παιχνίδια ντιπαραθέσεων κυρίως ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ για το ποια διαπλοκή και ποίων τα συμφέροντα θα κυριαρχήσουν στην τηλεόραση, με θύμα τον ελληνικό λαό, τη δημοκρατία και τον τόπο.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

 http://www.iskra.gr/index.php

Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!

27 Οκτωβρίου 2016 

Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!

Του Θ.Κ. 

Με πρόσχημα τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής (12η Οκτωβρίου 1944) έχει οργανωθεί και συστηματοποιηθεί μία μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη, όπως αποδεικνύεται, προσπάθεια για την κατάργηση των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις ιταμές απαιτήσεις της φασιστικής Ιταλίας, της πρώτης νίκης στην Ευρώπη ενάντια στον φασιστικό-ναζιστικό Άξονα. Είναι προφανές ότι το πνεύμα της αντίστασης και του αγώνα και για ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική ανεξαρτησία είναι άκρως ανεπιθύμητο, γι’ αυτό και φέτος ειδικά διαπιστώνουμε έναν εξόφθαλμο «υπερβάλλοντα ζήλο» και μία «ανεξήγητη» πρεμούρα για τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας. Είναι χαρακτηριστικό και ιδιαιτέρως ύποπτο ότι εδώ δεν γίνεται κάποιος εκτενής λόγος στο τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης, με εμφανή την υποβάθμιση της αντίστασης του ελληνικού λαού από την πρώτη ήδη στιγμή της φασιστικής ιταλικής εισβολής και τον πολυαίμακτο αγώνα που έδωσε τότε η ελληνική νεολαία στα βουνά της Πίνδου, στον αέρα, στη θάλασσα (1940-41), αφού χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι θυσίασαν τη σωματική τους ακεραιότητα, κάτι που συνεχίστηκε βεβαίως και κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-44). Αποσιωπάται επίσης το δεύτερο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στα σιδηρόφρακτα γερμανικά στρατεύματα που εισέβαλαν από την ελληνοβουλγαρική μεθόριο (6 Απριλίου 1941), το οποίο ειπώθηκε εκ νέου, παρόλο που ο αγώνας ήταν πλέον εντελώς άνισος και άρα χαμένος.

Υπάρχει μία μεγάλη γκάμα μέσων, από όπου γίνεται συστηματική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια για να πεισθούμε ότι σημαντικότερη επέτειος είναι εκείνη της 12ης Οκτωβρίου 1944 και όχι εκείνη της 28η Οκτωβρίου 1940. Έτσι για παράδειγμα, σε χθεσινοβραδινή εκπομπή της ΕΡΤ με τον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο και με προσκεκλημένους «έγκριτους» καθηγητές πανεπιστημίου, το «πόρισμα» το οποίο βγήκε προς τα έξω είναι ότι δεν θα πρέπει να εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, γιατί είναι τρόπον τινά «φασιστική», ενώ η 12η Οκτωβρίου 1944 και 18η Οκτωβρίου 1944 (ημέρα επιστροφής της ελληνικής κυβέρνησης στην Αθήνα) είναι σημαντικότερες ημερομηνίες, «πολιτικά ορθότερες», θα συμπληρώναμε. Άλλοι δε έχουν κάνει λόγο για την αναγκαιότητα ευθυγράμμισής μας με άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου εορτάζεται το τέλος του πολέμου και η συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας (8/9 Μαΐου 1945). Εκπομπές πάντως αναλόγου περιεχομένου έγιναν και από το κρατικό ραδιόφωνο, όπου πάρθηκαν συνεντεύξεις από  κρατικούς αξιωματούχους που προπαγάνδιζαν το ίδιο θέμα.

Είναι δε αξιοσημείωτο ότι έχει συσταθεί ένα ολόκληρο οργανωτικό σχήμα με τίτλο “Η Αθήνα ελεύθερη. 12 Οκτωβρίου 1944», με ιστοσελίδα το: http://freeathens44.org, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του οποίου περιλαμβάνονται ποικίλες εορταστικές εκδηλώσεις υπό την ονομασία “Αθήνα ελεύθερη”: «Κεντρικός χώρος των φετινών εκδηλώσεων είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (πρώην πιλοποιείο Πουλόπουλου) στο Θησείο, ενώ το σύνολο των δράσεων εκτυλίσσεται σε διάφορα σημεία της Αττικής, τα οποία είναι φορτισμένα με ιστορική σημασία». Μεταξύ των εκδηλώσεων «για την απελευθέρωση της Αθήνας», συγκαταλέγονται εκθέσεις εικαστικών καλλιτεχνών, εκθέσεις κόμιξ, προβολές ταινιών, ιστορικοί περίπατοι με ξεναγήσεις, έκθεση σπάνιου φωτογραφικού υλικού, συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών, καθώς και αγώνας δρόμου από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι το σκοπευτήριο Καισαριανής. Οι παραπάνω δράσεις τυγχάνουν της υποστήριξης σημαντικών δημοσίων φορέων και οργανισμών.

Μας είναι πάντως ιδιαιτέρως δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα κίνητρα της ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944 ως σημαντικότερης της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι ανιδιοτελής, πολλώ δε μάλλον πατριωτικά. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: γιατί τέτοιος ζήλος, γιατί τέτοια πρεμούρα για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας και μάλιστα από ορισμένους ανθρώπους που κάθε άλλο παρά λάτρεις των εθνικών μας επετείων δείχνουν να είναι, φιγουράροντας ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του εθνομηδενισμού;  (βλ. εδώ: https://vimeo.com/146035309).

Σημειώνεται πάντως ότι γίνονται εκπαιδευτικές δράσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, υπό την αιγίδα του εν λόγω οργανισμού, με γενική συντονίστρια την δρ Εκπαίδευσης Ενηλίκων και Ιστορίας κα Βασιλική Σακκά, σχολική σύμβουλο ΠΕ02 Μεσσηνίας. Το δε Υπουργείο Παιδείας έχει διοργανώσει «εκπαιδευτικά» σεμινάρια, που στόχο έχουν -μεταξύ άλλων- να προαγάγουν την παραπάνω ιδεολογία, παρουσιάζοντάς την με επιστημονικό μανδύα, ως θέσφατο.

Είναι ενδεικτικό ότι οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Ανατολικής Αττικής, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, καλούνται να παρακολουθήσουν ομιλία της εν λόγω σχολικής συμβούλου, δίκην σεμιναρίου, με τίτλο: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου. Πώς προσεγγίζουμε τραυματικά και δύσκολα θέματα;» Επίσης, οι σχολικοί σύμβουλοι δείχνουν «υπερβάλλοντα ζήλο» στο να υπενθυμίσουν στους υφισταμένους τους εκπαιδευτικούς να μην ξεχάσουν να υλοποιήσουν δράσεις για την 12η Οκτωβρίου 1944 στα σχολεία τους. Εδώ το ίδιο το κράτος προπαγανδίζει στους δημοσίους υπαλλήλους του αυτό το ιδεολόγημα και μάλιστα στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι και αποτελούν de facto «πολλαπλασιαστές ιδεών» μέσα στην κοινωνία, μέσω των μικρών παιδιών και των νεαρών μαθητών, των οποίων οι γονείς έχουν εμπιστευτεί την τυπική εκπαίδευσή τους στην πολιτεία. Το λειτούργημα λοιπόν του παιδαγωγού δέχεται σημαντικά πλήγματα, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται ως όχημα για την πραγμάτωση σκοπών που πόρρω απέχουν από εκείνους για τους οποίους έχει ταχθεί να υπηρετήσει. Το δυστύχημα είναι ότι στην πραγματικότητα οι εκπαιδευτικοί υποχρεούνται να συμμορφωθούν, να αποδεχτούν και να διαδώσουν στην κοινωνία τα θέσφατα της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας, μέσα από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που έχουν το προκάλυμμα του «επιμορφωτικού» σεμιναρίου. Είναι εξάλλου κοινό μυστικό ότι όσοι εκπαιδευτικοί επιδεικνύουν ζήλο στο να είναι ακόλουθοι της προϊσταμένης τους αρχής και στο να προωθούν την «πολιτική ορθότητα» έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης και ανέλιξης συγκριτικά με όσους αντιστέκονται σε όλα αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα που μαστίζουν τη δημόσια εκπαίδευση, ευρισκόμενοι μάλιστα πλέον υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.

Αυτό βεβαίως το φαινόμενο μας θυμίζει άλλες εποχές, όπου οι προκάτοχοι των σημερινών σχολικών συμβούλων, οι επιθεωρητές της Χούντας, τρομοκρατούσαν ιδεολογικά τους εκπαιδευτικούς, υποχρεώνοντάς τους να κάνουν ομιλίες για «τα επιτεύγματα της εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», ενώ, όπως λέγεται, η στάση της Επταετίας ως προς τον εορτασμό του ΟΧΙ ήταν έως έναν βαθμό παρόμοια με εκείνη της σημερινής κυβέρνησης, εφόσον τόνιζε τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου, όταν μάλιστα το έπος του 1940 ήταν ακόμη νωπό στις μνήμες των ανθρώπων, χωρίς πάντως να καταργήσει τη αργία της 28ης Οκτωβρίου.

Σήμερα, μία επέτειος που θεσπίστηκε από «τα κάτω» (τουλάχιστον από το 1944, εάν όχι από τη διάρκεια της Κατοχής, το 1943), η επέτειος του ΟΧΙ υπονομεύεται ενορχηστρωμένα «από τα πάνω», δήθεν με το να δώσουμε βάρος στην «ειρήνη» και την «απελευθέρωση», έννοιες οι οποίες δεν είναι απολύτως σαφές το πως προέκυψαν, εφόσον το τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται. Με δόλιο λοιπόν τρόπο -δήθεν για να εορτάσουμε ένα πέρα για πέρα χαρμόσυνο και τόσο σημαντικό γεγονός- το αντιστασιακό πνεύμα του ΟΧΙ βαπτίζεται εμμέσως πλην σαφώς «φιλοπόλεμο» και «μιλιταριστικό», με παράλληλη την επίκληση του αποικιακού δόγματος ότι πρέπει επιτέλους να γίνουμε “Ευρωπαίοι”».

Εμείς όμως οι Έλληνες, με τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση, έχουμε μάθει να μνημονεύουμε όχι τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά τις στιγμές εκείνες της ιστορίας που αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε.. Το ΟΧΙ λοιπόν ενοχλεί.. όπως και οι λέξεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ποιούς όμως και γιατί; Αυτό θα πρέπει να αναρωτηθούμε…

Υ.Γ.: Στο στόχαστρο των ιδίων κύκλων φαίνεται ότι έχει τεθεί και η 25η Μαρτίου 1821. Είναι «αδιανόητο» να εορτάζουμε μία «φιλοπόλεμη» επέτειο, όπου ο υπόδουλος ελληνικός λαός αγωνίστηκε σε έναν άνισο αγώνα και θυσίασε χιλιάδες από τα παιδιά του, μη γνωρίζοντας αν θα νικήσει ή θα συντριβεί, έχοντας το σύνθημα το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Χώρια που η 25η Μαρτίου είναι -όχι τυχαία- και θρησκευτική εορτή, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, άρα πολιτικά «μη ορθή». Απεναντίας, θα πρέπει να εορτάζουμε ως «Ευρωπαίοι» την ημερομηνία ιδρύσεως του Κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830). Αυτό βεβαίως μας θυμίζει την εποχή της Βαυαροκρατίας, όπου ορίστηκε άνωθεν ως εθνική μας επέτειος, όχι η έναρξη του αγώνα για απελευθέρωση, αλλά η έλευση και ανάρρηση στον θρόνο του Όθωνα (25 Ιανουαρίου 1833). Με παρόμοιες λοιπόν λογικές σήμερα κάποιοι κύκλοι επιδιώκουν να «εκσυγχρονίσουν» τον λαό μας, με τον μανδύα της δυτικοφροσύνης, της «Αριστεράς» και της «προόδου». Η απάντηση που αρμόζει από την πλευρά μας είναι ένα νέο ΟΧΙ στη νέα αυτή μορφή ιδεολογικής αποικιοκρατίας, η οποία συνδέεται με την αντίστοιχη οικονομική, και ένα ΝΑΙ στον αγώνα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια.