Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 128
6-11-2016
Η αντικειμενική πραγματικότητα της χώρας, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 –την πανηγυρική αποκαθήλωση της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και της μεταπολίτευσης, μέσα από το σκάνδαλο Κοσκωτά–, έθετε ήδη την ανάγκη για μια νέα πολιτική πραγματικότητα, για έναν νέο πολιτικό πόλο στη χώρα μας.
Ωστόσο, όπως έχουμε τονίσει με πάμπολλες αφορμές, οι διεθνείς εξελίξεις –κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου και αμερικανική μονοπολική παγκοσμιοποίηση– επέτρεψαν τη διαιώνιση του μεταπολιτευτικού σκηνικού για άλλα είκοσι πέντε χρόνια. Με αποτελέσματα τραγικά. Αποβιομηχάνιση, παρασιτισμός, εθνομηδενιστικός ευρωπαϊσμός, κοινωνική αποσύνθεση.
Έπρεπε, δυστυχώς, να φτάσουμε στο 2016, ώστε να καταδειχθεί, στα μάτια όλων, πως οι κυρίαρχες πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης μεταβλήθηκαν σε μια κυριολεκτικώς θανάσιμη υποθήκη για την ίδια την επιβίωση της χώρας. Η μεταπολίτευση καταρρέει με πάταγο, αλλά κινδυνεύει να συμπαρασύρει μαζί της την ίδια τη χώρα και τον ελληνισμό.
Σήμερα, λοιπόν, μπροστά στο χάσμα που άνοιξε η ιστορία, καθίσταται επιτακτική ανάγκη η συγκρότηση ενός δημοκρατικού πατριωτικού πόλου, που θα θέσει στο πολιτικό προσκήνιο την αναγκαιότητα ενός νέου οράματος, ικανού να συνεγείρει και να διασώσει τον ελληνισμό. Και σήμερα, αυτό το εγχείρημα καθίσταται πλέον εφικτό. Γιατί, πλέον, τελείωσαν τα ψέματα, ο παρασιτισμός καταρρέει, οι νέοι τρέπονται σε φυγή, η γερμανική Ευρώπη απαιτεί την ολοκληρωτική υποδούλωσή μας και η νεοθωμανική Τουρκία την ακύρωση του ’21 και όχι μόνο της Λωζάννης. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για χαζοχαρούμενους σημιτικούς ευρωπαϊσμούς, ούτε για εναγκαλισμούς με τους «Τούρκους εργάτες αδέλφια μας».
Το μόνο ερώτημα είναι όχι εάν αυτή η νέα συνείδηση θα οδηγήσει και σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα, αλλά το πόσο γρήγορα θα συντελεστεί η συνειδητοποίηση και η αλλαγή. Γιατί αυτή η νέα προσπάθεια δεν θα πρέπει να αποτελέσει ένα απλό κύκνειο άσμα, όσο αγωνιστικό και να είναι αυτό, αλλά μια νέα αφετηρία. Και επειδή αφήσαμε άλυτα αναρίθμητα προβλήματα – αιώνων, αλλά και εντελώς πρόσφατα–, είμαστε υποχρεωμένοι αυτό το εγχείρημα να είναι ένα εγχείρημα καθολικό. Να έχει ως όραμά του, κυριολεκτικά, την αναγέννηση του ελληνισμού.
Εκεί που φθάσαμε, ακόμα και η… διάσωση των συντάξεων απαιτεί τη διαμόρφωση ενός τέτοιου οράματος. Αυτό το νόημα έχει το «όλα ή τίποτα», που τόσο συχνά επαναλαμβάνουμε. Δεν μπορείς να λύσεις τα μικρότερα, αν δεν απαντάς στα μεγαλύτερα. Είναι, δηλαδή, η στιγμή μιας αναγκαίας επανάστασης.
Γι’ αυτό και σήμερα επιχειρούμε ένα άλμα, το οποίο δεν σκοπεύει απλά και μόνο στη διαμόρφωση ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου πολιτικού σχήματος, αλλά, κατεξοχήν, στη διατύπωση των όρων που θα καθορίσουν την ελληνική πολιτική ζωή στον αιώνα που διανύουμε, και την ίδια τη μοίρα του τόπου μας. Και είναι η στιγμή που μια μικρή μαγιά πρέπει και μπορεί να γονιμοποιήσει το σύνολο του λαϊκού σώματος.
Ωστόσο, όπως έχουμε τονίσει με πάμπολλες αφορμές, οι διεθνείς εξελίξεις –κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου και αμερικανική μονοπολική παγκοσμιοποίηση– επέτρεψαν τη διαιώνιση του μεταπολιτευτικού σκηνικού για άλλα είκοσι πέντε χρόνια. Με αποτελέσματα τραγικά. Αποβιομηχάνιση, παρασιτισμός, εθνομηδενιστικός ευρωπαϊσμός, κοινωνική αποσύνθεση.
Έπρεπε, δυστυχώς, να φτάσουμε στο 2016, ώστε να καταδειχθεί, στα μάτια όλων, πως οι κυρίαρχες πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης μεταβλήθηκαν σε μια κυριολεκτικώς θανάσιμη υποθήκη για την ίδια την επιβίωση της χώρας. Η μεταπολίτευση καταρρέει με πάταγο, αλλά κινδυνεύει να συμπαρασύρει μαζί της την ίδια τη χώρα και τον ελληνισμό.
Σήμερα, λοιπόν, μπροστά στο χάσμα που άνοιξε η ιστορία, καθίσταται επιτακτική ανάγκη η συγκρότηση ενός δημοκρατικού πατριωτικού πόλου, που θα θέσει στο πολιτικό προσκήνιο την αναγκαιότητα ενός νέου οράματος, ικανού να συνεγείρει και να διασώσει τον ελληνισμό. Και σήμερα, αυτό το εγχείρημα καθίσταται πλέον εφικτό. Γιατί, πλέον, τελείωσαν τα ψέματα, ο παρασιτισμός καταρρέει, οι νέοι τρέπονται σε φυγή, η γερμανική Ευρώπη απαιτεί την ολοκληρωτική υποδούλωσή μας και η νεοθωμανική Τουρκία την ακύρωση του ’21 και όχι μόνο της Λωζάννης. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για χαζοχαρούμενους σημιτικούς ευρωπαϊσμούς, ούτε για εναγκαλισμούς με τους «Τούρκους εργάτες αδέλφια μας».
Το μόνο ερώτημα είναι όχι εάν αυτή η νέα συνείδηση θα οδηγήσει και σε μια νέα πολιτική πραγματικότητα, αλλά το πόσο γρήγορα θα συντελεστεί η συνειδητοποίηση και η αλλαγή. Γιατί αυτή η νέα προσπάθεια δεν θα πρέπει να αποτελέσει ένα απλό κύκνειο άσμα, όσο αγωνιστικό και να είναι αυτό, αλλά μια νέα αφετηρία. Και επειδή αφήσαμε άλυτα αναρίθμητα προβλήματα – αιώνων, αλλά και εντελώς πρόσφατα–, είμαστε υποχρεωμένοι αυτό το εγχείρημα να είναι ένα εγχείρημα καθολικό. Να έχει ως όραμά του, κυριολεκτικά, την αναγέννηση του ελληνισμού.
Εκεί που φθάσαμε, ακόμα και η… διάσωση των συντάξεων απαιτεί τη διαμόρφωση ενός τέτοιου οράματος. Αυτό το νόημα έχει το «όλα ή τίποτα», που τόσο συχνά επαναλαμβάνουμε. Δεν μπορείς να λύσεις τα μικρότερα, αν δεν απαντάς στα μεγαλύτερα. Είναι, δηλαδή, η στιγμή μιας αναγκαίας επανάστασης.
Γι’ αυτό και σήμερα επιχειρούμε ένα άλμα, το οποίο δεν σκοπεύει απλά και μόνο στη διαμόρφωση ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου πολιτικού σχήματος, αλλά, κατεξοχήν, στη διατύπωση των όρων που θα καθορίσουν την ελληνική πολιτική ζωή στον αιώνα που διανύουμε, και την ίδια τη μοίρα του τόπου μας. Και είναι η στιγμή που μια μικρή μαγιά πρέπει και μπορεί να γονιμοποιήσει το σύνολο του λαϊκού σώματος.
ΠΗΓΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΡΗΞΗ ΦΥΛΛΟ 128
6-11-2016
