«Καθεστωτισμός και αντισυστημισμός στον σύγχρονο κόσμο»

10-11-2016

Ανέστης Ταρπάγκος

Με αφορμή την έκβαση των αμερικανικών προεδρικών εκλογών.

Τε­λι­κά με τις αμε­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές απο­δει­κνύ­ε­ται με τον πλέον πε­ρί­τρα­νο τρόπο ότι όταν η Αρι­στε­ρά «απο­ποιεί­ται» τον εαυτό της, τότε αυτός που κερ­δί­ζει δεν είναι καμιά «εν­διά­με­ση» δη­μο­κρα­τι­κή ή προ­ο­δευ­τι­κή πα­ρά­τα­ξη, αλλά απε­να­ντί­ας το κενό εκ­προ­σώ­πη­σης των πλη­βεια­κών λαϊ­κών τά­ξε­ων έρ­χε­ται να κα­λύ­ψει η πιο ακραία εκ­δο­χή του κα­θε­στω­τι­σμού και της αστι­κής πο­λι­τι­κής, η άκρα δεξιά.

Ο Μπέρ­νι Σά­ντερς ως υπο­ψή­φιος σο­σια­λι­στής στην κούρ­σα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, έκ­φρα­σε κατά έναν μα­ζι­κό τρόπο τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες και ερ­γα­τι­κές δυ­νά­μεις, κα­τα­γρά­φο­ντας σχε­τι­κές προσ­δο­κί­ες για την κα­τά­κτη­ση του χρί­σμα­τος των δη­μο­κρα­τι­κών. Το ίδιο όμως το αστι­κό, διε­φθαρ­μέ­νο, πο­λε­μο­χα­ρές αμε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­μέ­νο φρό­ντι­σε με κάθε τρόπο να τον εκτο­πί­σει, χρί­ζο­ντας προ­ε­δρι­κή υπο­ψή­φια την Χί­λα­ρι Κλί­ντον, κλα­σι­κή του εκ­πρό­σω­πο. Ο Μπέρ­νι Σά­ντερς υπο­χώ­ρη­σε και δή­λω­σε την στή­ρι­ξή του στην υπο­ψή­φια των δη­μο­κρα­τι­κών, και δεν έδωσε συ­νέ­χεια στην κα­τά­θε­ση από μέ­ρους του ανε­ξάρ­τη­της υπο­ψη­φιό­τη­τας που θα άλ­λα­ζε άρδην όλα τα δε­δο­μέ­να των πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν να απο­στα­σιο­ποι­η­θούν λαϊ­κές δυ­νά­μεις σο­σια­λι­στι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, ο Ντό­ναλντ Τράμπ, αντι­συ­στη­μι­κός υπο­ψή­φιος, βα­θειά όμως ρι­ζω­μέ­νος στον αμε­ρι­κα­νι­κό αστι­σμό, να κα­τορ­θώ­σει να συ­σπει­ρώ­σει τα «από­κλη­ρα» κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, ένα­ντι της ψευ­δε­πί­γρα­φης «με­σαί­ας τάξης» του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, και να κερ­δί­σει τις αμε­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές. Κι’ αυτό πα­ρό­λο που είχε απέ­να­ντί του την διοι­κη­τι­κή και επι­χει­ρη­μα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία όχι μόνον του Δη­μο­κρα­τι­κού, αλλά και του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος, τα έντυ­πα και τη­λε­ο­πτι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης.

          Και βέ­βαια δεν είναι μόνον η πα­νη­γυ­ρι­κή νίκη του αντι­συμ­βα­τι­κού υπο­ψη­φί­ου στην προ­ε­δρία της με­γα­λύ­τε­ρης υπερ­δύ­να­μης, αλλά και το γε­γο­νός ότι από την προ­ε­δρι­κή ανα­μέ­τρη­ση δεν πα­ρα­μέ­νει κά­ποιο ισχυ­ρό λαϊκό ρεύμα που να δια­δρα­μα­τί­σει τον αντι­πο­λι­τευ­τι­κό ρόλο με όρους ερ­γα­τι­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων και ρι­ζο­σπα­στι­σμού. Η ητ­τη­μέ­νη υπο­ψή­φια των Δη­μο­κρα­τι­κών δεν ση­μα­το­δο­τεί κα­νε­νός εί­δους τέ­τοιο πο­λι­τι­κό ρεύμα, εφό­σον είναι κατ’ εξο­χήν εκ­πρό­σω­πος του επι­χει­ρη­μα­τι­κού και χρη­μα­τι­στη­ρια­κού κό­σμου. Άρα η απο­χώ­ρη­ση του Μπέρ­νι Σά­ντερς ση­μα­το­δό­τη­σε μια διπλή ήττα: Αφε­νός την επι­κρά­τη­ση του Ντό­ναλντ Τράμπ ένα­ντι της κα­θε­στω­τι­κής Χί­λα­ρι Κλί­ντον, και αφε­τέ­ρου την διά­λυ­ση των όρων και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων υπό­στα­σης ενός αντι­πο­λι­τευ­τι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού ρεύ­μα­τος στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία, που είχε αρ­χί­σει να σχη­μα­το­ποιεί­ται δυ­να­μι­κά με την προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία του σο­σια­λι­στή υπο­ψη­φί­ου. Το συ­μπέ­ρα­σμα πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρό και αδιαμ­φι­σβή­τη­το, όχι μόνον για την αμε­ρι­κα­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, αλλά και σε άλλες, ευ­ρω­παϊ­κές κυ­ρί­ως, χώρες του κα­πι­τα­λι­στι­κού κό­σμου : Όταν η Αρι­στε­ρά «απο­ποιεί­ται» τον εαυτό της για χάρη «εν­διά­με­σων» λύ­σε­ων κα­θε­στω­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα (στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρων), όταν «εγκα­τα­λεί­πει» την τα­ξι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τότε το κενό εκ­προ­σώ­πη­σης θα κα­τα­λά­βει η πιο ακραία εκ­δο­χή του κα­θε­στω­τι­σμού. Τον αντι­συ­στη­μι­κό ρόλο που έχει «εγκα­τα­λεί­ψει» τον ανα­λαμ­βά­νει η άκρα δεξιά με όρους όχι ανα­τρο­πής, αλλά ενί­σχυ­σης των πιο ακραί­ων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών της αστι­κής πο­λι­τι­κής.

          Το ίδιο τεί­νει να συμ­βεί και σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις της ευ­ρω­παϊ­κής πο­λι­τι­κής ζωής, και με­τα­ξύ αυτών η ίδια η ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση. Αφού ο μι­κρο­α­στι­κός εκ­συγ­χρο­νι­στι­κός σχη­μα­τι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τόρ­θω­σε να γίνει εκλο­γι­κός εκ­φρα­στής των πλητ­τό­με­νων από τα μνη­μό­νια λαϊ­κών τά­ξε­ων, «απο­ποι­ή­θη­κε» στη συ­νέ­χεια, μόλις ανέ­λα­βε την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, τον ρόλο της υλο­ποί­η­σης των πιο στοι­χειω­δών αντι­μνη­μο­νια­κών εξαγ­γε­λιών, και με­τα­το­πί­στη­κε στην αντί­πε­ρα όχθη, στο στρα­τό­πε­δο της αστι­κής πο­λι­τι­κής. Αυτή η «εγκα­τά­λει­ψη» είναι δυ­να­τόν, όπως δεί­χνουν και όλες οι δια­θέ­σι­μες σφυγ­μο­με­τρή­σεις, να οδη­γή­σει σε μια επι­κρά­τη­ση της δε­ξιάς ΝΔ, (εν απου­σία μά­λι­στα ζω­τι­κού και ενω­τι­κού ερ­γα­τι­κού απερ­για­κού κι­νή­μα­τος) της οποί­ας μά­λι­στα τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά προ­σο­μοιά­ζουν με της άκρας δε­ξιάς : Ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των στενά κοι­νω­νι­κών δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, ευ­ρεί­ας κλί­μα­κας απο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο, πα­ρα­πέ­ρα μεί­ω­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, απαλ­λα­γή των επι­χει­ρή­σε­ων από την φο­ρο­λό­γη­ση. Κι’ αυτό τη στιγ­μή που ο μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όχι μόνον δεν αντα­πο­κρί­θη­κε στις ίδιες του τις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις, αλλά στά­θη­κε «ανί­κα­νος» να προ­ω­θή­σει και μέτρα ακόμη μι­κρο­α­στι­κού δη­μο­κρα­τι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού (π.χ. κα­θυ­πό­τα­ξη στις υπα­γο­ρεύ­σεις της εκ­κλη­σια­στι­κής εξου­σί­ας, αδυ­να­μία δη­μο­κρα­τι­κής ρύθ­μι­σης του τη­λε­ο­πτι­κού το­πί­ου κλπ.).

          Η πιο κλα­σι­κή όμως πε­ρί­πτω­ση που έρ­χε­ται στο προ­σκή­νιο είναι αυτή που αφορά την γαλ­λι­κή κοι­νω­νία, εν όψει των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών του Απρι­λί­ου – Μαίου 2017. Από το 1981 μέχρι το 2007 το γαλ­λι­κό ΚΚ είδε τα πο­σο­στά του στις αντί­στοι­χες προ­ε­δρι­κές εκλο­γές να τα­πει­νώ­νο­νται από το 15% στο 2%, εξ αι­τί­ας του γε­γο­νό­τος ότι ασκού­σε μια επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα και ερ­μα­φρό­δι­τη πο­λι­τι­κή: Εγκα­τέ­λει­πε στα­δια­κά τον ρόλο του πο­λι­τι­κού υπέρ­μα­χου των πλη­βεια­κών λαϊ­κών τά­ξε­ων, «απο­ποιού­νταν» τον τα­ξι­κό του ρόλο, και προ­σχω­ρού­σε στην δια­χει­ρι­στι­κή λο­γι­κή του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος που κα­τεί­χε την προ­ε­δρία της Γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας. Αυτό το γε­γο­νός, το κενό δη­λα­δή εκ­προ­σώ­πη­σης ερ­γα­τι­κών στρω­μά­των, ήρθε να κα­λύ­ψει το Εθνι­κό Μέ­τω­πο, που γι­γα­ντώ­θη­κε με το 14% στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 1988, για να κα­τα­λή­ξει να φτά­σει σή­με­ρα στα επί­πε­δα του 26% εν όψει των προ­σε­χών προ­ε­δρι­κών εκλο­γών του 2017. Ευ­τυ­χώς που από τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 2012 δια­μορ­φώ­θη­κε το αρι­στε­ρό μέ­τω­πο υπό τον Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, και επα­νέ­φε­ρε τα πο­σο­στά της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς στα επί­πε­δα του 11%. Αλλά και η χρε­ο­κο­πία και ο αντι­λαϊ­κός χα­ρα­κτή­ρας της προ­ε­δρί­ας Φρουν­σουά Ολάντ που ξε­κί­νη­σε το 2012 μέχρι σή­με­ρα, έχει οδη­γή­σει την απο­γο­ή­τευ­ση και από­γνω­ση ση­μα­ντι­κών λαϊ­κών με­ρί­δων προς το αντι­συ­στη­μι­κό, και μαζί βα­θειά κα­θε­στω­τι­κό, Εθνι­κό Μέ­τω­πο, που στα σί­γου­ρα θα βρί­σκε­ται στον δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, απέ­να­ντι σε έναν ρε­που­μπλι­κα­νό υπο­ψή­φιο, με την Αρι­στε­ρά εκτός δεύ­τε­ρου γύρου. Το ίδιο λοι­πόν πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό: Το Εθνι­κό Μέ­τω­πο (αντί­στοι­χο του Ντό­ναλντ Τράμπ) απέ­να­ντι στους δε­ξιούς ρε­που­μπλι­κα­νούς (Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί ή Αλέν Ζυπέ αντί­στοι­χοι της Χί­λα­ρι Κλί­ντον), που ήδη από τον πρώτο γύρο προ­βλέ­πε­ται να συ­γκε­ντρώ­νουν αθροι­στι­κά περί τα δύο τρίτα του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος.

          Το ζή­τη­μα εν προ­κει­μέ­νω δεν είναι αν η Μαρίν Λεπέν κα­τορ­θώ­σει να βάλει πόδι στην γαλ­λι­κή προ­ε­δρία, ή αν αυτό γίνει εφι­κτό από τον ρε­που­μπλι­κα­νό υπο­ψή­φιο : Το θέμα είναι ότι απέ­να­ντι σε μια κο­ρυ­φαία πο­λι­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση αντι­πα­ρα­τί­θε­νται οι δύο οπτι­κές του κα­θε­στω­τι­σμού, ενώ τα λαϊκά ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα θα στε­ρού­νται της πο­λι­τι­κής τους εκ­προ­σώ­πη­σης (εν­νο­εί­ται στον δεύ­τε­ρο γύρο). Η μο­να­δι­κή πε­ρί­πτω­ση οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (στη Γαλ­λία το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα πά­ντο­τε ανα­φέ­ρε­ται ως Αρι­στε­ρά) να διεκ­δι­κή­σουν την εί­σο­δό τους στον δεύ­τε­ρο γύρο, είναι αν σχη­μα­τί­σουν ενω­τι­κό μέ­τω­πο ευθύς εξαρ­χής, υπό την κυ­ριαρ­χία του αρι­στε­ρού υπο­ψη­φί­ου Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, και όχι των όποιων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων τε­χνο­κρα­τών του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος (αθροι­στι­κά 11% + 17% = 28%). Ο κα­θέ­νας όμως αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο είναι απί­θα­νο να συμ­βεί, και υπάρ­χει μόνον ως «θε­ω­ρη­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα». Αυτό που θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί στις αμε­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές αν η υπο­ψη­φιό­τη­τα του Μπέρ­νι Σά­ντερς πα­ρέ­με­νε ως ανε­ξάρ­τη­τη, αντι­συ­στη­μι­κή και αρ­κού­ντως αντι­κα­θε­στω­τι­κή, πράγ­μα που και δεν έγινε.

          Φαί­νε­ται ότι ο αντι­συ­στη­μι­σμός στα χέρια μιας Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι δυ­να­τόν (χωρίς βέ­βαια και αυτό να είναι σί­γου­ρο) να με­τα­σχη­μα­τι­στεί σε αντι­κα­θε­στω­τι­σμό (ενα­ντί­ω­ση στην κυ­ριαρ­χία των κα­τε­στη­μέ­νων επι­χει­ρη­μα­τι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών κέ­ντρων), ενώ στα χέρια της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης γί­νε­ται η πιο ακραία εκ­δο­χή του κα­θε­στω­τι­σμού. Η επέν­δυ­ση αυτού του ακρο­δε­ξιού αντι­συ­στη­μι­σμού – κα­θε­στω­τι­σμού με επι­κλή­σεις εθνι­κι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα, με ρα­τσι­στι­κές και ξε­νο­φο­βι­κές στά­σεις, με ανα­φο­ρές στην εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, με επι­στρο­φή σε εθνι­κό νό­μι­σμα, δεν μπο­ρούν να απο­κρύ­ψουν το απε­χθές πρό­σω­πο της πιο με­γά­λης έντα­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κυ­ριαρ­χί­ας σ’ όλα τα επί­πε­δα. Στο πλαί­σιο της σύγ­χρο­νης πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας, οι συ­ντη­ρη­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις εφάρ­μο­σαν άτεγ­κτα τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, αδυ­να­τούν να προ­βά­λουν μια πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή που να πε­ρι­λαμ­βά­νει και ορι­σμέ­νες λαϊ­κές απο­χρώ­σεις, και χά­νουν την δυ­να­τό­τη­τα δια­κυ­βέρ­νη­σης που διέ­θε­ταν. Η εναλ­λα­γή στην δια­χεί­ρι­ση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, όχι μόνον δεν κα­τόρ­θω­σε να λει­τουρ­γή­σει με στοι­χειώ­δεις ανα­δια­νε­μη­τι­κούς όρους, αλλά ανα­δεί­χθη­καν σε αιχμή του δό­ρα­τος της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διάρ­θρω­σης, χά­νο­ντας τη λαϊκή τους νο­μι­μο­ποί­η­ση. Οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις (Ελ­λά­δα, Ιτα­λία, Γαλ­λία κλπ.) δεν στά­θη­καν επαρ­κείς να δια­μορ­φώ­σουν όρους μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής εναλ­λα­κτι­κής διε­ξό­δου από την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση. Άρα δεν απέ­με­νε παρά η ανά­δει­ξη αυτού του λαϊ­κού αντι­συ­στη­μι­σμού από τα δεξιά, που σε κάθε προ­φα­νώς πε­ρί­πτω­ση, είναι η ακρό­τε­ρη εκ­δο­χή του συ­ντη­ρη­τι­κού κα­θε­στω­τι­σμού. Κι είναι σή­με­ρα οι λαϊ­κές τά­ξεις που οδη­γού­νται να επεν­δύ­σουν σ’ αυτή την προ­ο­πτι­κή, σε δια­φο­ρο­ποί­η­ση με την εποχή του με­σο­πο­λέ­μου του 20ου αιώνα, όπου η κύρια κοι­νω­νι­κή δύ­να­μη τρο­φο­δό­τη­σης του ακρο­δε­ξιού και φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος ήταν τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα.

          Απέ­να­ντι σ’ αυτές τις δρα­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις που ανα­δει­κνύ­ο­νται πλέον σε πλα­νη­τι­κό επί­πε­δο, και μά­λι­στα στις ανα­πτυγ­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες με κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία, στην Αρι­στε­ρά και στις ερ­γα­τι­κές κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις ενα­πό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σουν δρα­στι­κά αυτές τις προ­κλή­σεις :

          Δια­μορ­φώ­νο­ντας ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις με τον άνερ­γο και ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο, με τα πλη­βεια­κά στρώ­μα­τα, εγκα­τα­λεί­πο­ντας τον αυ­τά­ρε­σκο υπο­κει­με­νι­σμό, και προ­ά­γο­ντας την κι­νη­μα­τι­κή τους πα­ρέμ­βα­ση, την προ­βο­λή τους στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο, αν δεν επι­θυ­μούν η «ερ­γα­τι­κή τάξη» να διαν­θί­ζει τις ομι­λί­ες του Ντό­ναλντ Τράμπ και της Μαρίν Λεπέν.

          Πα­ρα­μέ­νο­ντας συ­νε­πής στον εαυτό της, μα­κράν από οποια­δή­πο­τε λο­γι­κή «απο­ποί­η­σης» του ρόλου της, που στα σί­γου­ρα οδη­γεί στην απο­τυ­χία της, επι­μέ­νο­ντας στον ρι­ζο­σπα­στι­κό κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό με την ενερ­γό συμ­με­το­χή των ίδιων των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

          Φέρ­νο­ντας στο επί­κε­ντρο την ανα­γκαιό­τη­τα άμε­σης ικα­νο­ποί­η­σης των ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, μέσα από την ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των κα­τε­στη­μέ­νων αστι­κών συμ­φε­ρό­ντων κερ­δο­φο­ρί­ας, και προς όφε­λος των «από κάτω» (απο­κα­τά­στα­ση μι­σθών, συ­ντά­ξε­ων, επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας κλπ.).

          Γυ­ρί­ζο­ντας την πλάτη σε λο­γι­κές που προ­τάσ­σουν πρώτα την οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη του τόπου, την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση με φι­λο­λαϊ­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, δί­νο­ντας την προ­τε­ραιό­τη­τα στις επι­χει­ρη­μα­τι­κές δυ­νά­μεις της αγο­ράς, και πα­ρα­πέ­μπο­ντας την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη και ισό­τη­τα στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες.

          Δια­μορ­φώ­νο­ντας σχέ­σεις ερ­γα­τι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε ευ­ρω­παϊ­κό και ευ­ρύ­τε­ρο επί­πε­δο, μα­κριά από λο­γι­κές εθνι­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης και «οχύ­ρω­σης» στο κα­βού­κι ενός ψευ­δε­πί­γρα­φου πα­τριω­τι­σμού, θέ­το­ντας στη θέση των πα­τριω­τι­κών και εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων, τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα χει­ρα­φέ­τη­σης της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νί­ας.

          Οδεύ­ο­ντας σε ισχυ­ρές τομές στις ίδιες της δομές της κα­θε­στω­τι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, στο­χεύ­ο­ντας στην από­σπα­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και στην επι­βο­λή δρα­στι­κού ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, σε αντι­συ­στη­μι­κές αλ­λα­γές, κι’ όχι προ­φα­νώς σε απλές νο­μι­σμα­τι­κές με­τα­τρο­πές.

https://rproject.gr/

O Γ. Καραμπελιάς στην Γιάφκα ( βίντεο)

10 Νοεμβρίου 2016 

Ο Γ. Καραμπελιάς προσκεκλημένος στην ραδιοφωνική εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου, Γιάφκα στον Alpha989.com 

Η «Αλληλεγγύη Τώρα» και ο φιλόσοφος της κερδοσκοπίας

10 Νοεμβρίου 2016

Ειδικού Συνεργάτη από την Ρήξη φ. 128

Σε ανύποπτο χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας και οι Αμερικανοί και Έλληνες «νεοκευνσιανοί» οικονομολόγοι ακόλουθοί του, μιλούσαν για την ανάγκη ενός νέου ευρωπαϊκού Σχέδιο Μάρσαλ, για βοήθεια και ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης μας χώρας.

Οι ομιλίες του Τσίπρα στην Αμερική, στο Ινστιτούτο Levy, το New Economic Thinking Institute και το Ινστιτούτο Brookings, προπύργια και δεξαμενές σκέψης της Open Society του «φιλάνθρωπου» Τζόρτζ Σόρος, έδειξε ξεκάθαρα ότι οι τακτικές τους ταυτίζονταν. Άλλωστε οι Αμερικανοί οικονομολόγοι που στηρίζουν τον Τσίπρα, σχετίζονται με τον στρατηγικό στόχο του Σόρος, αφενός να κερδοσκοπεί στις κατεστραμμένες χώρες «ανακατασκευάζοντας» την οικονομία τους και αφετέρου να ενισχύει την κεφαλαιοκρατική διείσδυση και επιρροή των Η.Π.Α στην Ευρώπη. Είχε κοπιάσει γι’ αυτό, με την πολυποίκιλη διάλυση των πρώην ανατολικών καθεστώτων, όπως είναι γνωστό. Για τον Σόρος, η Γερμανία, «…οφείλει να συμπεριφέρεται ως αγαθός ηγεμών. Κάνοντας το, θα επωφεληθεί από την μόνιμη ευγνωμοσύνη των υποδεέστερών της κρατών, ακριβώς όπως οι Η.Π.Α κέρδισαν την πιστή συμμαχία της Ευρώπης σε αντάλλαγμα για το σχέδιο Μάρσαλ».

Έχοντας, εγκαταλείψει τον άκρατο νεοφιλευθερισμό, πρεσβεύει μια νεοκευνσιανή παρεμβατική πολιτική, – ενισχυτικής του δολαρίου και επιστροφής σ’ αυτό μέρους της διεθνούς αποταμίευσης.

Η τεράστια ελληνική κρίση και η συγκυρία του προσφυγικού προβλήματος, εγκατέστησε πολλές Μ.Κ.Ο, που θα αντικαθιστούσαν το δολοφονημένο κοινωνικό κράτος. Η Αλληλεγγύη Τώρα (2013), με τον επιτακτικό της τίτλο (σε αναντιστοιχία με το «ελευθεριακό», «αντιαυταρχικό» όραμα (sic) μεγάλου αριθμού νέων επαγγελματιών ψυχικής υγείας που αναγκαστικά βιοπορίζονται εκεί), είναι μια από αυτές και αποτελεί το ελληνικό παράρτημα του Ιδρύματος «Ανοικτή Κοινωνία» (Open Society). Ο μαέστρος της αποσταθεροποίησης είναι εδώ, στηρίζοντας τους αδύναμους, του κυνηγημένους και τους άνεργους. Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση έχει κοινωνικό και φιλάνθρωπο πρόσωπο, με δράσεις μιας επίπλαστης αλληλεγγύης, ώστε να εκμαυλιστούν δια της χρηματοδότησης, η αλληλεγγύη, οι δομές κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και οι άνεργοι επαγγελματίες. Κυνισμός, οικονομικός καταναγκασμός και βελούδινη αλλοτρίωση.

Η Solidarity Now (S.N), φιλοδοξεί να είναι ο βασικός πυλώνας του μεταμοντέρνου Σχέδιου Μάρσαλ και εσχάτως αναπτύσσει δικές της ψυχοκοινωνικές δράσεις, μειώνοντας ή τερματίζοντας συμπράξεις ή συγχρηματοδοτήσεις με άλλες Μ.Κ.Ο.

Παρέχει πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, νομική υποστήριξη, εκπαίδευση, ξενώνες μετεγκατάστασης προσφύγων, βοήθεια στην εξεύρεση εργασίας και επιχειρηματικής συμβουλευτικής για νέους σε συνεργασία με τον μη κυβερνητικό Οργανισμό Action Finance Initiative και κοινωνική – ψυχολογική στήριξη. Η προσφυγική κρίση, ανέβασε στο75% το ποσοστό των μεταναστών που προσεγγίζουν τις δομές της S.N.

Κάτι άλλωστε, που είναι δομικό στοιχείο παρέμβασης της χρηματοπιστωτικής φιλανθρωπίας, που θεωρεί την προσφυγιά-μετανάστευση ως «σημαντικό μοχλό οικονομικής ανάπτυξης στην σύγχρονη Ευρώπη». O κεφαλαιοκρατικός ιμπεριαλισμός, αξιοποιεί τις προσφυγικές ροές για την κερδοφορία των πολυεθνικών ομίλων, ως φθηνή εργατική δύναμη, ακρωτηριάζοντας κατακτήσεις της εργατικής τάξης, ενώ στήνει μπίζνες με δουλεμπορικούς μηχανισμούς, κρατικές συνέργειες και Μ.Κ.Ο-Ιδρύματα.

Το «όραμα» της S.Ν., αγγίζει την ιδέα του Σόρος για δημιουργία «οίκων αλληλεγγύης», οι οποίοι μέσα από ένα σύστημα δωρεών και ενδυνάμωσης της «κοινωνίας των πολιτών», θα φέρει την ανοιχτή κοινωνία των δικαιωμάτων και της «αλληλεγγύης».

Το νέο Σχέδιο Μάρσαλ, πέρα από την οικονομική βοήθεια, μπορεί να διασκεδάσει τον κυνισμό του ιδρυτή της και την ανάγκη δικαιολόγησης των πάντων, μέσω της φιλοσοφίας. Άλλωστε, ο κερδοσκόπος, εκτός από φιλάνθρωπος, δηλώνει και φιλόσοφος, λέγοντας ότι «μέσω των επενδύσεων κατάφερα να αναπτύξω και να εξετάσω διάφορες θεωρίες μου για τους ανθρώπους». Επιπλέον, η «φιλοσοφία» του, μηχανισμός των οικονομικών και εθνικών του εγκλημάτων, διευκολύνει τον 22ο πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη να φιλοσοφεί και να αλλάζει με αγαθοεργίες, τον κοινωνικό ιστό χωρών και συνειδήσεων. Άλλωστε, όπως, λέει: «το εννοιολογικό μου πλαίσιο (…) με καθοδήγησε να κερδίσω χρήματα ως διαχειριστής του κεφαλαίου κάλυψης (hedge fund) και να τα δαπανήσω ως φιλάνθρωπος και έγινε αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς μου».

Το «εννοιολογικό» πλαίσιο του «αριστερού» –ως προς την Γενική Θεωρία των Συστημάτων– κερδοσκόπου, είναι η θεωρία της «ανακλαστικότητας» ή «αντανάκλασης» (reflexivity). Άλλωστε, είναι αξιοπρόσεκτος στοχαστής στην Κυβερνητική Συστημική Σκέψη και αρκετοί θεωρητικοί του ψυχολογικού μάνατζμεντ, τον αναφέρουν βιβλιογραφικά, ενώ το βιβλίο Alchemy of Finance, που περιέχει την παραπάνω έννοια, συχνά χαρίζεται στους νέους υπαλλήλους γνωστών επενδυτικών τραπεζών.

Η reflexivity, στην αγγλική γλώσσα, προέρχεται από το επίθετο αυτοπαθής, αυτοπαθητικός. Κάτι που είναι αντανακλαστικό, αυθόρμητο, όχι εθελούσιο. Η συστημική έννοια της ανακλαστικότητας, εντάσσεται στην δεύτερη κυβερνητική της Θεωρίας των Συστημάτων και στην παραδοχή ότι ταυτόχρονα, είμαστε παρατηρητές και δρώντες στην κατανόηση της πραγματικότητας. Ο Σόρος, όρισε την αλληλεξάρτηση σκέψης και πράξης μέσω της γνωστικής και της συμμετοχικής (χειραγωγικής) συνάρτησης. Γνωστική είναι η προσπάθεια να κατανοήσουμε μια κατάσταση και συμμετοχική η επιρροή του δρώντος στην κατάσταση αυτή.

Στις χρηματαγορές, η έννοια αυτή αντιπαρατίθεται στην κλασσική θεωρία για αυτορρύθμιση της αγοράς, καθώς θεωρεί ότι οι επενδυτές και ο ανθρώπινος παράγοντας καθορίζουν τις τιμές. Για το λόγο αυτό, σε περιόδους κρίσης δημιουργούνται «φούσκες». Η πρόβλεψη του Σόρος να επενδύει σε οικονομίες φούσκας, αξιοποιούσε αυτόν τον ανακλαστικό ανθρώπινο μηχανισμό, που σε συνθήκες εξωφρενικής ανόδου των τιμών οδηγεί σε συνεχείς πωλήσεις, πτώση των τιμών και κρίσεις. Η συστημική σκέψη, στην υπηρεσία του μικρού μάγου της προβλέψιμης αβεβαιότητας των χρηματιστηρίων και των κοινωνιών. Άλλωστε, για την θεωρία του «φιλάνθρωπου», το μέλλον είναι προσοδοφόρο όταν έχει στοιχεία αβεβαιότητας, καθώς έτσι μεγαλώνει η κερδοσκοπία και η επενδυτική απόδοση.

Στο κοινωνικό πλαίσιο, η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και η παρέμβαση στην δημογραφική σύνθεση των κοινωνιών, στηρίγματα της οικονομικής πολιτικής του Σόρος, οδηγούν σε κοινωνίες μόνιμης αβεβαιότητας και επομένως μόνιμων ευκαιριών κέρδους και συσσώρευσης κεφαλαίου.

Η «φιλοσοφία» του «κοινωνικού επαναστάτη» Σόρος, εντέλει, μπορεί να χρησιμεύσει και ως μια άλλη πλευρά αναπλαισίωσης και απενοχοποίησης, τουλάχιστον αυτών που γνωρίζουν το έργο του, και συνεργάζονται μαζί του: «Ο εργοδότης μας δεν είναι κυνικός οικονομικός εγκληματίας, αλλά φιλόσοφος!»

http://ardin-rixi.gr/

Ο αποπροσανατολισμός των Ελλήνων

9-11-2016

Αντί να αναζητούνται οι υπεύθυνοι της τεράστιας καταστροφής που προκλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010, έτσι ώστε να πληρώσουν τις ζημίες που υπέστη η χώρα μας, η δημόσια συζήτηση στρέφεται σκόπιμα στην εποχή προ των μνημονίων – για να συνεχιστεί η αυτοενοχοποίηση και η θυματοποίηση των Πολιτών, με τη βοήθεια των οποίων έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, σιωπούν όπως τα πρόβατα και δεν επαναστατούν.

.

«Είναι εντυπωσιακό το πόσο αποτελεσματικός είναι ο απλός αποπροσανατολισμός, ως ένας μηχανισμός ελέγχου των ανθρώπων» (Mira Grand, εικόνα).

Άποψη

Επτά χρόνια μετά την καταδικαστική απόφαση εναντίον της Ελλάδας, με βάση την οποία ανέλαβε η Τρόικα τη διακυβέρνηση της με στόχο την ολοκληρωτική λεηλασία της, καθώς επίσης την πλήρη μετατροπή της σε αποικία χρέους των ξένων εντολοδόχων της, η παραπλάνηση/χειραγώγηση των εξαθλιωμένων πλέον Ελλήνων συνεχίζεται ακάθεκτη – αυτή τη φορά με το θέμα της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ), όπου αναζητείται δήθεν εάν ήταν αυτή υπεύθυνη για την καταδίκη της χώρας στα μνημόνια, λόγω της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος.

Υπενθυμίζουμε πως λόγω του ελλείμματος αυτού, το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στο 128% περίπου του ΑΕΠ από το 112% – ενώ η τότε κυβέρνηση το ανακοίνωσε στους πάντες, κατηγορώντας τους Έλληνες ως διεφθαρμένους, χωρίς παραδόξως να λάβει κανένα απολύτως μέτρο για τον περιορισμό του. Εύλογα λοιπόν η Ελλάδα απομονώθηκε από τις αγορές, μη έχοντας πλέον άλλη δυνατότητα, από την αποδοχή της καταδίκης της.

Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσε να δρομολογήσει η κυβέρνηση εκείνης της εποχής, για να αποφευχθεί το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, ήταν ο εσωτερικός δανεισμός μέσω της έκδοσης εθνικών ομολόγων, όπως είχαμε αναφέρει από τις 30 Οκτωβρίου του 2009  κάτι που φυσικά ούτε καν επιχειρήθηκε. Επίσης η σύνταξη ενός κρατικού Ισολογισμού, έτσι ώστε να μη φαίνονται μόνο τα χρέη της χώρας αλλά, επίσης, τα περιουσιακά της στοιχεία – οπότε να προκύπτει η καθαρή της θέση, η οποία ακόμη και τότε ήταν θετική.

Η αιτία τώρα της καταδίκης της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το έλλειμμα, ειδικά σε μία χρονική συγκυρία που όλες οι χώρες του πλανήτη αντιμετώπιζαν ανάλογα προβλήματα με ευθύνη των Η.Π.Α., αλλά η στενότητα ρευστότητας, καθώς επίσης η μετέπειτα απομόνωση της από τις αγορές – είτε αυτή οφειλόταν σε σκοτεινές, υπόγειες σκοπιμότητες, είτε στον ερασιτεχνισμό/ανοησία/προδοσία της τότε κυβέρνησης, είτε στις προηγούμενες που σύναψαν ανεύθυνα βραχυπρόθεσμα δάνεια, γνωρίζοντας πως ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν στη λήξη τους.

Όσον αφορά το ύψος του χρέους, ήταν χαμηλότερο από το σημερινό της Ιταλίας (πλησιάζει στο 140% του ΑΕΠ) ακόμη και αν το έλλειμμα του 2009 ήταν σωστό – πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα δεν είχε τραπεζικά προβλήματα όπως η Ιταλία σήμερα ή η Ισπανία τότε (μαζί με τη φούσκα ακινήτων), ούτε υπερβολικά κόκκινα δάνεια, ούτε μεγάλο ιδιωτικό χρέος.

Εκτός αυτού, απέναντι στο δημόσιο χρέος υπήρχαν περιουσιακά στοιχεία του κράτους αξίας 300 δις € σύμφωνα με το ΔΝΤ, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο υπόγειος πλούτος – περιουσιακά στοιχεία που σήμερα έχουν εντελώς απαξιωθεί, υπολογίζοντας πως η τιμή τους είναι πλέον αρκετά κάτω από τα 50 δις €.

Μετά από την επιτυχημένη τώρα, για τους δανειστές βέβαια, πολιτική των μνημονίων, δεν εκτοξεύθηκε μόνο το δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ (σε απόλυτα νούμερα θα πλησιάσει τα 350 δις € στα τέλη του 2016, όταν ήταν κάτω από τα 300 δις € το 2010, παρά τη διαγραφή που υπερέβη τα 120 δις €), αλλά επίσης το ιδιωτικό – σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να φαντασθεί το 2010. Επί πλέον χρεοκόπησαν οι τράπεζες επιβαρύνοντας με πάνω από 40 δις € το χρέος, έκλεισαν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, πτώχευσαν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, χάθηκαν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία πάνω από 500 δις € κοκ.

Αντί λοιπόν να αναζητούνται οι υπεύθυνοι της τεράστιας καταστροφής που προκλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010, έτσι ώστε να πληρώσουν τις ανυπολόγιστες ζημίες που υπέστη η χώρα μας, η δημόσια συζήτηση αποπροσανατολίζει σκόπιμα τους Έλληνες στην εποχή προ των μνημονίων – για να συνεχιστεί η αυτοενοχοποίηση και η θυματοποίηση τους, με τη βοήθεια των οποίων έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, σιωπούν όπως τα πρόβατα και δεν επαναστατούν.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως οι Έλληνες δεν έκαναν μεγάλα λάθη πριν το 2010, αλλά όχι τέτοια που να δικαιολογούν την υπαγωγή τους στην Τρόικα, καθώς επίσης την άθλια σημερινή κατάσταση της οικονομίας της χώρας τους – ενώ ένα μεγάλο μέρος της επιδείνωσης της ελληνικής οικονομίας πριν από το 2010 οφείλεται στα προβλήματα της Ευρωζώνης και ειδικά στην πολιτική φτωχοποίησης του γείτονα που ακολούθησε η Γερμανία, όπως τεκμηριώνεται πλέον και από άλλους οικονομολόγους .

Περαιτέρω, εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα δεν είναι το παρελθόν, το οποίο καλώς ή κακώς έχει παρέλθει, αλλά το μέλλον– ενώ δεν πρέπει να δίνεται βήμα σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μετακυλήσουν το σύνολο των ευθυνών στους Έλληνες, πολιτικούς και Πολίτες, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία του ΔΝΤ, της Τρόικα, της Γερμανίας ή όποιου άλλου επιδιώκει σκόπιμα κάτι τέτοιο.

Στα πλαίσια αυτά, με δεδομένες πλέον τις αλλεπάλληλες παραδοχές του ΔΝΤ για τα «λάθη» του, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να καταθέσει αγωγή αποζημίωσης στο ευρωπαϊκό δικαστήριο εναντίον του – όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές στο παρελθόν.

Εκτός αυτού πρέπει να καταγγείλει στο ίδιο δικαστήριο τις παράνομες δανειακές συμβάσεις, μέσω των οποίων μεταφέρθηκαν οι απαιτήσεις των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών εναντίον της Ελλάδας στους Ευρωπαίους Πολίτες – καθώς επίσης να προβεί σε αναβολή πληρωμών, εάν δεν της εγκριθεί η διαγραφή εκείνου του μέρους του χρέους που δεν οφείλεται στη χώρα μας, αλλά στην αποικιοκρατική πολιτική που μας επέβαλλαν οι δανειστές μετά το 2010.

Παράλληλα, οφείλει να εκπονήσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, έτσι ώστε να μην επικαλούνται όλοι όσοι εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα το ότι, «δεν μπορεί να υπάρξει και δεν υπάρχει άλλο ρεαλιστικό σχέδιο, εκτός από τα μνημόνια της Τρόικα» – κάτι που δεν έχει δυστυχώς ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία παραμένει υπέρ των μνημονίων της Τρόικα, με το γνωστό αποτυχημένο από το παρελθόν «άλλο μείγμα πολιτικής».

Το σχέδιο αυτό πρέπει να στηρίζεται σε ίδια μέσα, κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ιδιωτικών – όσες κρατικές επιχειρήσεις και αν ιδιωτικοποιηθούν, έστω στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές. Επειδή όμως είναι αδύνατον να διενεργηθούν δημόσιες επενδύσεις, όταν όλα τα έσοδα του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των αποκρατικοποιήσεων, οδηγούνται στην εξυπηρέτηση των παλαιών χρεών, τα οποία συνεχώς αυξάνονται παρ’ όλα αυτά, η αναβολή πληρωμών είναι απολύτως απαραίτητη – όσο ή ότι και αν κοστίσει στην πατρίδα μας.

http://www.analyst.gr/

Ο Γιώργος Καραμπελιάς για τη Νίκη Τράμπ (πολύ καλό βίντεο)

Από το livemedia.gr συνέντευξη στον Γιώργο Κιούση

9-11-2016 

Ο Γιώργος  Καραμπελιάς σχολιάζει  τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογων

Τραμπ: Η ταραχή έγινε θρήνος και υστερίες…

ΤΕΤΆΡΤΗ, 9 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2016

Κλαίει και οδύρεται το πλανητικό (νεοταξικό) κατεστημένο για την εκλογή του Τραμπ… 
Τα παπαγαλάκια του 4ου Ράιχ στην Ελλάδα έχουν καταληφθεί από βροντώδη αμηχανία και υστερία για τη συντριβή της Κλίντον, της «εκλεκτής» των διεθνών μαφιόζων του χρήματος… 

Και μόνο αυτό το ΣΟΚ που προκάλεσε στο πλανητικό κατεστημένο της Νέας Τάξης και στα παπαγαλάκια του, η σαρωτική νίκη του Τραμπ, δείχνει ότι η εκλογή Τράμπ καταγράφει και αποτυπώνει μια παγκόσμια δυναμική αμφισβήτησης της Νέας Τάξης, καταγράφει και αποτυπώνει μια ρωγμή στο οικοδόμημα του διεθνούς κατεστημένου: Ρωγμή στην «κανονικότητα», την «αρμονία» και την «ομοιομορφία» του πλανητικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ που ζούμε… 

Όταν οι διεθνείς ληστές και οι δήμιοι, καθώς και οι πραιτωριανοί τους, σοκάρονται και οδύρονται για κάποιες πολιτικές εξελίξεις, αυτό σημαίνει ότι αυτές οι εξελίξεις είναι, εν δυνάμει, ΘΕΤΙΚΕΣ για τους λαούς… 

Δεν είναι ο Τραμπ που προκαλεί το ΣΟΚ και τους θρήνους (δικός τους είναι, στο κατεστημένο και αυτός ανήκει), αλλά οι κοινωνικές διεργασίες και οι λαϊκές ΡΟΠΕΣ αμφισβήτησης που βρήκαν στο πρόσωπο του Τραμπ τον καταλύτη της δυναμικής και μαζικής έκφρασης… 
Ο Τραμπ, σ’ αυτή τη συγκυρία της βαθιάς και αδιέξοδης κρίσης του πλανητικού οικοδομήματος της Παγκοσμιοποίησης, αποτέλεσε την ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση: Αυτή της λαϊκής αμφισβήτησης και ΑΡΝΗΣΗΣ του κατεστημένου ΟΧΙ μόνο των ΗΠΑ, αλλά της Νέας Τάξης (4ο Ράιχ) ΣΥΝΟΛΙΚΑ… 

Η ανατροπή στις ΗΠΑ με τον Τραμπ αποτελεί τη συνέχεια και το βάθεμα των διεργασιών που γίνονται σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην ΕΕ… 

Είναι η ΣΥΝΕΧΕΙΑ και η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ των διεργασιών του ΒREXIT στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς και των λαϊκών ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ και αμφισβητήσεων, προς το 4ο Ράιχ, την ΕΕ και το Ευρώ, των λαών της Ευρώπης… 

Ο Τραμπ «σπάει», στη καρδιά του νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, το κάδρο της κανονικότητας, της «ηρεμίας» και ομοιομορφίας της πλανητικής εξουσίας: «κανονικότητα» και «ομοιομορφία» της νεοταξικής πολτοποίησης και ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ των ΠΑΝΤΩΝ… 

Αυτά είναι που προκάλεσαν το ΣΟΚ και τους θρήνους του πλανητικού κατεστημένου για το «σάρωμα» του Τραμπ. 

Είναι οι ρωγμές που προκαλούνται στο πλανητικό οικοδόμημα του 4ου Ράιχ, από την κρίση και τα συσσωρευμένα και συμπιεσμένα αποθέματα λαϊκής ΟΡΓΗΣ (αποθέματα που ανοίγουν τους δρόμους μάσα από Τράμπ και ΒREXIT), που προκαλούν τον τρόμο στο σύγχρονο ΦΑΣΙΣΜΟ του 4ου Ράιχ και στα ανδρείκελά του (πολιτικά και δημοσιογραφικά). 

Αυτή τη δυναμική των κοινωνικών διεργασιών και της λαϊκής αμφισβήτησης προς τα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης, αυτή τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των ΡΩΓΜΩΝ στο οικοδόμημα της Νέας Τάξης, επιχειρούν να συκοφαντήσουν και να στιγματίσουν, σαν «αντιδραστική» εξέλιξη και «φασιστική απειλή», όλα τα Μαντεία του σύγχρονου φασισμού: Και εκείνα με το «αριστερό» και «αριστερίστικο» προσωπείο… 

Τις λαϊκές αντιστάσεις και κινήσεις εναντίον της ΕΕ τις στιγματίζουν σαν «εθνικιστικές» και «ακροδεξιές»… 

Το ΒREXIT του βρετανικού λαού και αυτό χαρακτηρίστηκε «αντιδραστική οπισθοδρόμηση»… 

Το ίδιο θα κάνουν και με τη νίκη του Τραμπ… 

Ενώ για όλους αυτούς τους «προοδευτικούς» και «αριστερούς» προφήτες δεν είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ η ΥΠΟΤΑΓΗ μας στα πλανητικά κέντρα εξουσίας, της ΕΕ και του ευρώ… 

Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας και των εννοιών: Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στο 4ο Ράιχ είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ και η ΥΠΟΚΛΙΣΗ στο ζωντανό και επελαύνοντα ΦΑΣΙΣΜΟ (4ο Ράιχ), είναι «πρόοδος», «δημοκρατία» και …πορεία σοσιαλιστική!!! 

Η ιστορική, όμως, διαλεκτική, δηλαδή η ΔΥΝΑΜΙΚΗ της πραγματικότητας και των λαϊκών ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ, ήδη γκρεμίζει όλους αυτούς τους σύγχρονους (νεοταξικούς) μύθους της Νέας Τάξης. Πολύ γρήγορα θα σαρώσει και τις δυνάμεις αυτών των νέων μυθολογιών, τις δυνάμεις της νεοταξικής «αριστεράς»… 
Ανατροπές τύπου Τραμπ συμβάλουν στην επιτάχυνση αυτών των εξελίξεων… 

Σαρώνοντας, επιπλέον και όλη αυτή τη βιομηχανία των στημένων και κατευθυνόμενων δημοσκοπήσεων 

http://resaltomag.blogspot.gr/

ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

 ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΕ Ε.Ε. ΚΑΙ “ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ”

9-11-2016

ΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΜΑΡΑΤΖΙΔΗΣ ΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ, ΚΑΤΑΧΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Καχύποπτοι απέναντι στο πολιτικό σύστημα και παγιδευμένοι αισθάνονται οι πολίτες, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής (6/11).  

Απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα και τον λεγόμενο "ευρωπαϊσμό" οι πολίτες αποδοκιμάζουν ευρύτατα τα κατεστημένα κόμματακαι την ΕΕ αλλά και την αποκαλούμενη "παγκοσμιοποίηση", χωρίς, όμως, να υιοθετούν ακόμα συγκεκριμένη εναλλακτική κομματική και πολιτική στάση, ενώ σε σημαντικό βαθμό κυριαρχεί η απογοήτευση ή η γενική απόρριψη.  

Σύμφωνα με την έρευνα, τα κυβερνητικά κόμματα της κρίσης εκκινούν από πολύ χαμηλά. Τα άλλοτε υψηλά ποσοστά του 45% είναι απρόσιτα, ενώ και το 35% του ΣΥΡΙΖΑ επιτεύχθηκε σε συνθήκες αποχής-ρεκόρ, που έφτασε στο πρωτοφανές ύψος του 44%!   

Οι 6 στους 10 πολίτες, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, πιστεύουν, όμως, ακόμη και σήμερα, ότι μια διαφορετική λύση από το μνημόνιο είναι εφικτή, ενώ οι 4 στους 10 πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή.  

Η εμπιστοσύνη, επίσης, σε θεσμούς όπως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (6,5%), πολιτικά κόμματα (4,5%), Συνδικαλιστικές οργανώσεις (5,5%), κυβέρνηση (11,5%) έχει καταρρεύσει, αφήνοντας στη δημόσια σφαίρα μια πελώρια “μαύρη τρύπα”.

Επίσης, βάσει της έρευνας, είναι πιθανό στις επόμενες εκλογές η συμμετοχή να πέσει κάτω από το ψυχολογικό φράγμα του 50%.  

Η κατάσταση που περιγράφει η έρευνα αλλά και την οποία διαπιστώνουμε γύρω μας, έρχεται να επιβεβαιώσει πόσο κατασκευασμένες και σκόπιμες είναι οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται όσον αφορά τουλάχιστον, την πρόθεση ψήφου στα κόμματα. Ακόμα, όμως και εκείνες οι δημοσκοπήσεις, που θέλουν να κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, είναι αδύνατο να εξάγουν σοβαρά, παρά μόνο αυθαίρετα, συμπεράσματα, σε ένα τόσο ρευστό κοινωνικό τοπίο, με τόσο ευρείες αποστασιοποιήσεις από την πολιτική.  

Το ζήτημα είναι η σημερινή ρευστότητα να μην οδηγήσει σε νεοσυντηρητικές αναδιπλώσεις, όπως διακρίνουμε σε πολλές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής αλλά σε ένα νέο ριζοσπαστισμό.

Αυτό το τοπίο στην κοινωνία, με τις τόσο έντονες τάσεις αποστασιοποίησης και αποστροφήςστα κατεστημένα κόμματα, στην κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον επίσημο συνδικαλισμό, είναι εν δυνάμει ένα κοινωνικό τοπίο που μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να αποκτήσει από στιγμή σε στιγμή ανατρεπτικό προσανατολισμό ή και ακόμα να γίνει ανατρεπτική βόμβα για το σημερινό σκηνικό.

Ένα μέτωπο σήμερα όλων, ανεξαιρέτως, των αντιμνημονιακών δυνάμεων θα μπορούσε αυτήν την ώρα να παίξει ρόλο θετικού καταλύτη σε μια τέτοια θετική δημοκρατική ανατρεπτική κατεύθυνση.  

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΜΑΡΑΤΖΙΔΗΣ ΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ, ΚΑΤΑΧΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Και ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα στην κοινωνία, η οποία καθιστά σχεδόν αδύνατη την αξιόπιστη αναζήτηση των πολιτικών τάσεων, πολύ περισσότερο κομματικών ποσοστών, ο Μαρατζίδης, αρθρογράφος της Καθημερινής, γνωστός ‘’διαστρεβλωτής’’ της ιστορίας, συνέχισε σήμερα Δευτέρα (7/11) τον διπλό βρώμικο ρόλο του.  

Πρώτον, ως σφετεριστής του ονόματος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, το οποίο απορούμε πως ανέχεται να διασύρεται και να χρησιμοποιείται από τον Μαρατζίδη ο τίτλος του ως προσωνύμιο εταιρείας δημοσκοπήσεων!!!  

Δεύτερον, ως δημοσκοπικός ‘’υπάλληλος’’ του Κυρ. Μητσοτάκη, προκειμένου ως ‘’λαγός’’ να τον δείχνει να θριαμβεύει με χειραγωγημένα ποσοστά και ως ‘’νεκροθάφτης’’ της ΛΑ.Ε, της μόνης δύναμης, η οποία με την συγκεκριμένη εναλλακτική της λύση, την δυναμική της κινηματική πρακτική και την ενωτική πολιτική της πρόταση μπορεί να ανοίξει ένα ριζοσπαστικό δρόμο ανατροπής του μνημονιακού σκηνικού.  

Δυστυχώς, η τηλεόραση του Sky, ως ομπρέλα και ο κ. Μαρατζίδης ως ‘’λαγός’’, ενωμένοι σε ‘’σάρκα’’ μια, υπηρετούν μια και μόνο υπόθεση: να φύγει το ψευτο- αριστερό καθεστώς Τσίπραγια να το διαδεχθεί το καθεστώς των παραδοσιακών ολιγαρχών με το Μητσοτάκη.  

Η αλήθεια να λέγεται! Από τον Άννα στον Καϊάφα.  

Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουν ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρακολουθούν καλά τις εξελίξεις, τους σχεδιασμούς και τα τεκταινόμενα. 

Όπως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν οι καιροί γυρίσματα.

Η αυθεντική ανατροπή, αν προδόθηκε και ξεπουλήθηκε στον πρώτο γύρο από τον Τσίπρα, θα υπάρξει και δεύτερος γύρος, νικηφόρος τώρα και θα υπάρξει πολύ γρήγορα, όσες ψεύτικεςκαι στημένες δημοσκοπήσεις και αν δημοσιοποιούν.  

http://www.iskra.gr/index.php

Σ.Π

Ο Ντόναλντ Τραμπ «ξηλώνει» το πουλόβερ της Παγκοσμιοποίησης!

Αμερικανικές Εκλογές 2016

9-11-2016

Share Tweet 9 Σχόλια e-mail

Αμερικανικές εκλογές αποτελέσματα: Νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ο άνθρωπος που δεν ήθελε η Νέα Τάξη Πραγμάτων – Πλήρης επιβεβαίωση του Newsbomb.gr που εδώ και μήνες είχε επισημάνει τη νίκη του Τραμπ – Πανικός στα «κοράκια» των αγορών που ελέγχουν τους λαούς

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν γκρέμισε απλώς τους δημοσκόπους και τους γκαλοπατζήδες που τον έφερναν χαμένο πριν ακόμα κλείσουν οι κάλπες. Η τεράστια ανατροπή που έλαβε χώρα σήμερα, δικαιώνει δημοσιογραφικά το Newsbomb.gr που εδώ και μήνες είχε προβλέψει την επικράτηση του Τραμπ έναντι της Κλίντον.

Δεν χρειάζεται να είσαι δημοσκόπος για να καταλάβεις ότι η Κλίντον δεν είχε και δεν έχει κανένα λαϊκό έρεισμα. Τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγός της, ήταν και θα παραμείνουν εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και δημιουργεί πολεμικές εστίες σε διάφορα σημεία του πλανήτη για να πουλάνε όπλα οι Αμερικανοί.

Η εκλογή του Τραμπ έχει ήδη προκαλέσει αναστάτωση στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που λυμαίνεται τον ιδρώτα και το βιός των φτωχών ανθρώπων.

Ο αμερικανικός λαός δεν υπέκυψε στη βαριά προπαγάνδα των συστημικών μέσων ενημέρωσης που από το πρωί μέχρι το βράδυ «λιβάνιζαν» την οικογένεια Κλίντον.

Οι πολίτες ήξεραν και ξέρουν πολύ καλά ότι η οικογένεια Κλίντον είναι βαθιά βουτηγμένη στα σκάνδαλα. Και σεξουαλικά σκάνδαλα, αλλά και οικονομικά.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν ήθελε εξ’ αρχής τον Τραμπ.

Όλοι οι «Δημοκράτες» της υφηλίου τον κατηγόρησαν ως ακραίο, φασίστα, ρατσιστή και του προσάπτουν πολλές άλλες απαξιωτικές κατηγορίες, σε έναν άνθρωπο που λέει και ισχυρίζεται τα αυτονόητα.

Αυτά που πλέον λένε οι Κοινωνίες πολλών χωρών του Πλανήτη.

Αλλά, ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν έξω από τα σχέδια της περίφημης νέας τάξης πραγμάτων. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν εξυπηρετεί τα σχέδια της Παγκοσμιοποίησης, τα οποία εξυπηρετεί απόλυτα η Χίλαρι Κλίντον.

Η Χίλαρι Κλίντον ήταν επί της ουσίας η επόμενη επιλογή της κρατικιστικής νοοτροπίας και των Τραπεζών, πιστεύοντας ότι ο κρατισμός θα εφαρμόσει μερικό σοσιαλισμό, α λά Ομπάμα με σιδηρά πυγμή, όπως επί εποχής Μπους.

Όπως ακριβώς έπραξε και ο σύζυγός της, Μπιλ Κλίντον στα χρόνια της δικής του Προεδρίας.

Προ ημερών ο επικεφαλής οικονομολόγος της τράπεζας Sal. Oppenheim, Μάρτιν Μόρισον δήλωσε: «Ως αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης, ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ θα προκαλούσε ζημιά όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στο Μεξικό, τον Καναδά ή την Κίνα».

Επίσης, στη γερμανική εφημερίδα Die Welt, ο οικονομολόγος Βίλεμ Φερχάγκεν της επενδυτικής εταιρείας NN Investment Partners, δήλωσε: «… η παράλειψη αυτή τώρα εκδικείται με το να αναπτύσσονται κινήματα λαϊκιστικά και αυταρχικά παγκοσμίως. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη διεθνή συνεργασία είναι αυτή τη στιγμή ο Ντόναλντ Τραμπ…».

Και η ίδια η Die Welt μιλάει πως ο ερχομός του Τραμπ θα φέρει το τέλος της Παγκοσμιοποίησης.

Η νίκη του Τραμπ βάζει στο περιθώριο τους εκπροσώπους του Ρότσιλντ, του Σόρος, του Κίσινγκερ και του Ροκφέλερ.

Αυτούς που διέλυσαν τη Γιουκοσλαβία, που παίζουν το παιχνίδι της Αλβανίας και της Τουρκίας ενισχύοντας το μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια. Είναι γνωστές οι σχέσεις και ο «πρακτορικός» ρόλος της οικογένειας Κλίντον με όλο αυτό το συρφετό.

Τι ακριβώς όμως φοβάται από τον Τραμπ το οικονομικό κατεστημένο και ειδικότερα το αμερικανοσιωνιστικό λόμπυ που υποστηρίζει την Κλίντον;

Πολύ απλά. Η Ελίτ Εξουσίας θα χάσει όλα τα προνόμια που έχει σταδιακά δημιουργήσει για τον ασύδοτο πλουτισμό του εις βάρος όλων των λαών του κόσμου.

Ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει άμεσο έλεγχο σε θέματα εξωτερικής αλλά και νομισματικής πολιτικής.

Είναι γνωστό ότι ο Τραμπ έχει εγείρει αρκετές αμφιβολίες για την ωφέλεια που θα έχουν στην αμερικανική οικονομία οι συμφωνίες ΤΤΙΡ (ΗΠΑ-Ευρωπαικής Ένωσης) και TPP (ΗΠΑ-Ασία).

Επίσης το οικονομικό πρόγραμμα του Τραμπ επιθυμεί να επιβάλει βαρείς δασμούς στην Κίνα και το Μεξικό, που μπορεί να αγγίζουν και το 35%, έτσι ώστε να ενισχυθεί αλλά και να διασφαλιστεί η εγχώρια αμερικανική αγορά εργασίας εις βάρος των πολυεθνικών. Άρα πως θα ισχύσουν οι TTIP και ΤPP με τέτοιους δασμούς;

Επίσης ο Τραμπ είναι υπέρμαχος της αύξησης της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος της Αμερικής, άρα δεν επιθυμεί την δημιουργία προϊόντων από εργάτες χαμηλού κόστους όπως συμβαίνει στο Μεξικό και την Κίνα. Αλλά από αμερικανούς πολίτες με αξιοπρεπείς μισθούς και ανάλογη ικανοποιητική ιατροφαρμακευτική και ασφαλιστική κάλυψη.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό για ποιο λόγο το αμερικανοσιωνιστικό λόμπυ, το ΔΝΤ και το γερμανικό τραπεζικό κατεστημένο «τρέμουν» τον Τραμπ.

Στην αντίπερα όχθη ο Ντόναλντ Τραμπ υιοθετεί τη γραμμή Πούτιν.

Δηλώνει ότι δεν έχει να χωρίσει τίποτε με τη Ρωσία. Δηλώνει ότι, «θέλει ένα άλλο επίπεδο σχέσεων, στενότερων και βαθύτερων με τη Ρωσία». Φιλοφρονήσεις, τις οποίες ανταποδίδει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, σε κάθε ευκαιρία.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως και ο Πούτιν πιστεύουν στην εδαφική ακεραιότητα των κρατών.

Η εκλογή Τραμπ θα δώσει οξυγόνο ζωής στην Πατρίδα μας.

Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/744069/amerikanikes-ekloges-2016-o-ntonalnt-tramp-xilonei-to-poylover-tis-pagkosmiopoiisis#ixzz4PWrLWs1m

Ο ηγέτης της Ρωσίας Πούτιν συνεχάρη τον Τραμπ για την εκλογή του

•  

Τετάρτη, 09 Νοέμβριος 2016 

Πανηγυρισμοί στη ρωσική Δούμα για την ήττα της Κλίντον, σύμφωνα με το Interfax.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν σύμφωνα με διεθνή μέσα ενημέρωσης ένας από τους πρώτους ηγέτες που συνεχάρησαν τον Ντόναλντ Τραμπ για τη νίκη του και την ανάδειξή του ως ο 45ο πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου ανακοίνωσε ότι ο Πούτιν εξέφρασε νωρίτερα την ελπίδα του για τον κοινό αγώνα των δύο χωρών «να λειάνουν τις σχέσεις τους» και να αντιμετωπίσουν από κοινού τα σημαντικά ζητήματα της διεθνούς ατζέντας ώστε να δώσουν αποτελεσματικές απαντήσεις στις διεθνείς προκλήσεις που αφορούν την παγκόσμια ασφάλεια.

Ο Πούτιν εξέφρασε επίσης τη βεβαιότητα ότι θα διεξαχθεί ένας διάλογος μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσινγκτον, βασιζόμενος στις αρχές της ισότητας, του αμοιβαίου σεβασμού και της ρεαλιστικής στάσης απέναντι στα προβλήματα των ανθρώπων της οικουμένης.

Τέλος ο ρώσος πρόεδρος ευχήθηκε καλή επιτυχία στον Τραμπ για τα νέα του καθήκοντα τα οποία χρήζουν μεγάλης υπευθυνότητας.