Περί προπαγάνδας των συστημικών Μ.Μ.Ε.

10-11-2016

Θα ξεκινήσω με μια διαπίστωση, ορατή από όλους μας, πιστεύω:

Πολλά τα τεχνάσματα του συστήματος για να χάνουμε τον πραγματικό μας στόχο, την πραγματική θέση που οφείλουμε να πάρουμε, ως συνειδητοί πολίτες, απέναντι στα γεγονότα που βαραίνουν τους ώμους μας, τις οικογένειές μας, τους φίλους μας και τελικά την πατρίδα μας.

Πρώτο και καλύτερο η παραπληροφόρηση από τα συστημικά ΜΜΕ (κανάλια, εφημερίδες, εκπομπές lifestyle), η οποία καταφέρνει να αυξάνει το άγχος και να μας αρρωσταίνει. Μοναδική λύση να κλείνουμε μάτια κι αυτιά στην επίθεση αυτή. Την είδηση και τη σημασία της, εύκολα μπορούμε να την βρούμε και να την προσεγγίσουμε στην πρωτογενή πηγή της από σοβαρά, αντικειμενικά μη συστημικά μέσα. Κανείς σ΄αυτήν την εποχή της τεχνολογικής έκρηξης δεν μένει ανενημέρωτος ή στραβά πληροφορημένος, αν το θελήσει ο ίδιος.

Όμως, βολεύει η παραπληροφόρηση, ο τρόπος που μεταδίδεται η είδηση και οι συνέπειές της, καθώς ο φόβος που προκαλεί, εκτός των άλλων, μάς στέλνει και στους γιατρούς σε μια εποχή που σκόπιμα καταστρέφεται το σύστημα υγείας… Αποτέλεσμα να μας ξεφορτώνονται πιο εύκολα. Είμαστε οι ενοχλητικοί, οι ανεπιθύμητοι ιθαγενείς σε ένα οικόπεδο τεράστιας αντικειμενικής αξίας και εγνωσμένης ομορφιάς. Αυτό το καθεστώς μόνιμου στρες που επιβάλλεται στον πληθυσμό από τον τρόπο που τα συστημικά Μέσα μεταδίδουν τις ειδήσεις, έχει οδηγήσει σε μια εκρηκτική αύξηση των θανάτων (μη εξαιρουμένων των αυτοκτονιών), εφάμιλλη αυτής που προκαλεί ένας πόλεμος. Αυτό, από το Διεθνές Δίκαιο ονομάζεται γενοκτονία, αλλά ποιός να το επισημάνει…

Δεύτερο τέχνασμα που χρησιμοποιεί το σύστημα είναι να μας μάθει να σκεφτόμαστε μόνο την τσέπη μας και την καθημερινή επιβίωση, να μας μετατρέψει σε μονοδιάστατα όντα που έχουν ξεχάσει το καίριο και το ουσιαστικό : Οτι έχουν γεννηθεί και ζουν σε μια χώρα, η οποία πλέον έχει χάσει την νομική της υπόσταση κατά το διεθνές δίκαιο, έχει καταλυθεί ως κράτος και άλλοι κάνουν κουμάντο στον τόπο τους. Αυτή η εμμονή στο άθροισμα των ευρώ που βρίσκονται στην τσέπη μας και όχι στην κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας προπαγανδίζεται με σοφιστικέ και επιστημονικοφανή τρόπο από νομικά πνεύματα εξ’ εσπερίας προερχόμενα, των οποίων το βασικό επιχείρημα-καραμέλα είναι: «το μνημόνιο δεν είναι κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, αντιθέτως είναι προϊόν της, αφού το ψήφισε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θ’ αποζημιωθούν με κυβερνητικές θέσεις για την προώθηση αυτών των απόψεων, καθώς επίσης, στο άμεσο μέλλον, θα δικάζουν και θα φυλακίζουν αγωνιστές της απελευθέρωσης της πατρίδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, αφού και τα ξερονήσια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τα είχαν αποφασίσει.

Ωστόσο, τώρα, επειδή στα πράγματα του συστήματος βρίσκεται η «Αριστερά» προσπερνά το ζήτημα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας ως προϊόν νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (δηλ. το κατόρθωμα της «Δεξιάς») με το άλλο επιχείρημα-καραμέλα: «Είναι ταξικό το ζήτημα!». Η λύση που προτείνουν είναι να επικεντρωθούμε στα έργα ανάπτυξης και αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας. Μέγα ψέμα. Δεν υπάρχει αξιοποίηση στο ξεπούλημα και η ύπαρξη του υπερταμείου (το εισηγήθηκε ο Σαμαράς στο Ζάππειο 2) συνιστά καθαρό, ξεκάθαρο ξεπούλημα.

Τρίτο τέχνασμα. Ας πούμε ότι τα καταφέρνεις και ξεφεύγεις από την μικροψυχία και την μικρόνοια του να κοιτάς την τσέπη σου μόνο και το πόσα ευρώ σου απομένουν μέχρι να βγει ο μήνας και σε απασχολεί η απώλεια της εθνικής σου κυριαρχίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση, εκτοξεύονται δύο εξίσου ανιστόρητα (εκεί πατάνε άλλωστε, στην δραματική έλλειψη παιδείας του νεοέλληνα), αλλά αλληλοσυμπληρούμενα επιχειρήματα:

Το πρώτο, ας το πούμε, της «σχολής Βαγενά»: «Εδώ αντέξαμε τα 400 χρόνια τούρκικης σκλαβιάς, ούτε τώρα θα χαθούμε». Συναντιέται και στην εξής παραλλαγή: «Δεν είναι η πρώτη φορά που είμαστε σε καθεστώς υποτέλειας (και μας θυμίζουν τις εποχές της βαυαρικής ξενοδουλείας, της «ξένη ακρίδας»), κάπως τα βολέψαμε». Μέγα ψέμα και παραπλάνηση… Γιατί, αν υπάρχουμε μέχρι σήμερα, το οφείλουμε ακριβώς στο ότι ο λαός δεν «βολεύτηκε» στο καθεστώς του προτεκτοράτου και της υποτέλειας, αλλά αγωνιζόταν αδιάλειπτα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Αυτό άλλωστε εκφράστηκε εντονότατα και σε μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Ρόκου Χοϊδά, ο οποίος στα 1873 για να παραμείνει στο κοινοβούλιο, δέχτηκε το νομικό πλαίσιο της βασιλείας, αλλά πάντα προσθέτοντας τον αστερίσκο ότι η εθνική κυριαρχία προηγείται της εξουσίας του βασιλιά. Kαι το πλήρωσε με τη ζωή του.

Το δεύτερο, ας το πούμε, της «σχολής Χρυσόγονου»: «Το πρόβλημα δεν είναι πως παραδώσαμε την εθνική κυριαρχία, αλλά ότι δεν μπορούμε να την διατηρούμε, αφού δεν μπορούμε να βρούμε τα λεφτά που χρωστάμε». Μα αν αυτό συνιστά σοβαρό επιχείρημα, τότε γιατί δικάσαμε τον Τσολάκογλου, τον Λογοθετόπουλο και τον Ράλλη που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία της χώρας, όταν ηττήθηκε στον πόλεμο; Από πότε τα λεφτά που χρωστάς (αν χρωστάς) ως κράτος έχουν τόση ισχύ, ώστε να σου στερούν την εθνική σου κυριαρχία; Αυτό δεν συνέβη ούτε στην αποικιοκρατία! Για να μην προβληματιστείς περαιτέρω, σου χρυσώνουν αμέσως το χάπι με ακόμα πιο ανιστόρητα επιχειρήματα (τα οποία ως αμόρφωτος πλέον ελληνικός λαός δεν έχεις τις γνώσεις να τα αποκρούσεις), του τύπου: «Οι ξένοι επεμβαίνουν για το καλό μας… Να, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (που κυριολεκτικά μας άλλαξε τα φώτα) μας οργάνωσε το κράτος»… δηλ. αυτό το εξάμβλωμα που ζούμε σήμερα είναι ΚΑΙ προϊόν της οργάνωσης του Δ.Ο.Ε….

Ποιά πρέπει, επομένως, να είναι η απάντηση σε τέτοια φαιδρά τεχνάσματα και επιχειρήματα;

Μία και μόνο: Αν έχουμε κρατηθεί δισχιλετία και βάλε σ΄αυτό το βράχο εν μέσω διελκυστίνδας συμφερόντων και καραδοκούντων εχθρών είναι γιατί ο ελληνικός λαός δεν παραιτήθηκε ποτέ του αιτήματος της ελευθερίας. Το «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης» του κλέφτικου τραγουδιού δείχνει ακριβώς αυτό. Αλλά αυτό δεν ισχύει μόνο για το δικό μας λαό. Ποτέ στην ιστορία λαός που «το βούλωσε» και αποδέχτηκε την τυραννία ξένων συμφερόντων με κίνητρο την επιβίωσή του και μόνο, δεν επιβίωσε τελικά. Ο λαός δεν γίνεται σκλάβος, όταν οι ιστορικές συγκυρίες τον φέρνουν σ΄αυτήν την θέση, μόνο ψυχικά υφίσταται η σκλαβιά, όταν πεισθεί ότι δεν του αξίζει τίποτα περισσότερο από την σκλαβιά.

Επομένως, το ζήτημα του ποιός έχει το δικαίωμα να βάζει την σφραγίδα του στο αίτημα της εθνικής κυριαρχίας, είναι στην τελική αυτό που οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις εκείνες που θ’ αποφασίζουν για την εθνική κυριαρχία ενός λαού ή αντίθετα, ο,τιδήποτε αποφασίζει μια κυβέρνηση να επιτρέπεται νομίμως να αντανακλά κάθε φορά στην εθνική κυριαρχία ενός λαού;

Μ’ αυτό το σκεπτικό κακώς έγινε η σπουδαία Γαλλική Επανάσταση, αφού είχε αποφασίσει ο λαός και όχι η τότε κυβέρνηση, δηλ. ο μονάρχης. Αλλά και με ύπαρξη κοινοβουλίου δεν είναι καθόλου διαφορετικά τα πράγματα.

Η εθνική κυριαρχία δεν μπορεί παρά να εδράζεται μόνο στον λαό, γιατί μέσα από την εθνική κυριαρχία εξασφαλίζεται το μέλλον των παιδιών του και διασώζεται το ιστορικό του παρελθόν.

Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί ν’ αποφασίσει για την κατάλυση της κυριαρχίας ενός κράτους κι ενός λαού, περιορίζοντας τα δικαίωμά σου στη ζωή, ως πολίτη, μόνο στο χαρτζιλίκι που σε κάνει απλώς να επιβιώνεις και στερώντας σου τον οποιοδήποτε σχεδιασμό και προγραμματισμό για το δικό σου μέλλον και το μέλλον των παιδιών σου.

Και πώς ασκείται στην πράξη η εθνική κυριαρχία; Ο Σαρίπολος, αυτός ο παλιός καθηγητής, ο συντηρητικός, ο βασιλόφρων έλεγε: «Εθνική κυριαρχία ασκείται, όταν οι μανάδες προετοιμάζουν τα παιδιά τους και τους δίνουν την ασπίδα για να αμυνθούν της πατρίδος, όταν ένας Γουλιέλμος Τέλλος καλεί ένα ολόκληρο έθνος σε εξέγερση , για να υπερασπισθεί την πατρίδα» , όταν – συμπληρώνουμε εμείς- ένας Παλαιών Πατρών Γερμανός σηκώνει το λάβαρο.

Γενικότερα εθνική κυριαρχία ασκείται, όταν ένας λαός, καλούμενος από τις περιστάσεις, υπερασπίζεται τις αξίες του και την πατρίδα του και δεν κάθεται να σκεφτεί – όπως θέλουν να του επιβάλλουν- «ας καθίσω στ’ αυγά μου, ας ξεπουλήσω το παρελθόν μου, τη ζωή μου και το μέλλον των παιδιών μου, γιατί θα μου την πέσουν οι Τούρκοι…» Η ιστορία δεν κινείται με υποθετικά σενάρια που καλλιεργούν τον φόβο, γιατί κάθε κίνηση προς αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας δημιουργεί ζυμώσεις ανατροπής της πραγματικότητας που κανείς δεν μπορεί να τις προβλέψει ή να τις εμποδίσει.

Τα ίδια ακούγονταν κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο: «στο σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί ένα έθνος να κινείται με όρους ανεξαρτησίας» και ακούγονταν και λίγο αργότερα προς το λαό που είχε αγωνιστεί κατά της γερμανικής κατοχής από τους Παπάγο και Γ. Παπανδρέου μες τον Εμφύλιο υπέρ της Βρετανικής αποικιοκρατίας.

Σήμερα ζούμε το ίδιο σενάριο όχι πλέον με ναπάλμ και λόγχες, αλλά μέσω, άλλοτε των Μ.Κ.Ο., άλλοτε των ταξικών δυνάμεων της Αριστεράς κι άλλοτε του νεοφιλελεύθερου συρφετού: «Να σε νοιάζει μόνο το πορτοφόλι σου. Αυτή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, να επιβιώνει ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα. Είναι ξεπερασμένο να έχεις χώρα και κράτος που να σου εγγυάται δικαιώματα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όταν δεν μπορείς να δουλέψεις, σύνταξη και πρόνοια για την οικογένειά σου. Αυτό το παραμύθι έχει τελειώσει».

Τώρα ισχύει έτερο παραμύθι: «Δεν έχεις λεφτά, άρα πουλάς την ιδιοκτησία σου, ό,τι σου ανήκει, και στην τελική χαρίζεις τη χώρα σου!». Από πότε ο άνθρωπος που δεν έχει λεφτά πουλάει το βιός του και δεν αγωνίζεται να δουλέψει, να υπερασπιστεί την περιουσία του βρίσκοντας λεφτά; Επομένως αυτό που χρειαζόμαστε είναι το δικαίωμα στη δουλειά. Όμως, επειδή πρέπει οπωσδήποτε να μας πάρουν “το οικόπεδο”, μας οδηγούν στο να μην έχουμε δουλειά.

Αν, όμως, σου πάρουν την συλλογική περιουσία, αυτή που λέγεται πατρίδα, έχεις τελειώσει. Δεν μπορείς να έχεις κατοχυρωμένα δικαιώματα ούτε εγγυήσεις που πραγματικά πηγάζουν από αυτά τα δικαιώματα. Είσαι απλά υποχείριο που στο βαθμό που τους συμφέρει σου παρέχουν την δυνατότητα να επιβιώνεις.
Άγνωστο πώς θα καταλήξει αυτή η ιστορία…

Ωστόσο, μέσα από την ιστορία μας μπορούμε πάλι να διδαχθούμε… Ο Κωνσταντίνος Κούμας, Έλληνας διαφωτιστής και ιστορικός της Επανάστασης έγραφε στα 1832 πως οι Έλληνες στην πλειονότητά τους δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι υπήρχε μια άλλη ζωή έξω από το ζυγό και την τυραννία, μια ζωή με στοιχειώδεις εγγυήσεις για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Κι όμως, εμφανίστηκε ο Ρήγας, που με λόγο λαοφιλή και λαοπρόσιτο, με δημώδη στίχο εξήγησε αυτά που είχε μέσα του βαθιά καταχωνιασμένα ο κάθε σκλάβος και ραγιάς. Και χάρη σ΄αυτόν κατανόησε ο Έλληνας ότι αυτό που του έλειπε τελικά ήταν η ελευθερία. Στην ίδια περπατησιά του Ρήγα βρέθηκε και μία οργάνωση, η Φιλική Εταιρία, που έστελνε παντού αποστόλους της ιδέας και της ανάγκης να ξεσηκωθεί το Έθνος.

Αλλά αυτό που εγώ ήρθα να σας ανακοινώσω και αυτό που είναι ιστορικό γεγονός πλέον, δεν είναι κάτι το οποίο το συζητούσαμε, όσοι από εμάς το ψάχναμε στις πλατείες, στις κινητοποιήσεις το 2010 και το 2011. Είναι ιστορικό γεγονός. Η Φιλική Εταιρία υπάρχει. Υπάρχει και αναπτύσσεται. Είναι εδώ και πέντε χρόνια στα πράγματα και συνεχίζει να αναπτύσσεται. Και η σύγχρονη Φιλική Εταιρία είναι το ΕΠΑΜ. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Αυτό που ψάχναμε στις πλατείες και τις κινητοποιήσεις από το ’10 και το ’11 πλέον υπάρχει και αναπτύσσεται. Ας κοιτάξουμε γύρω μας κι ας κάνουμε την αντιδιαστολή: Ο,τιδήποτε άλλο συγκροτημένο ή οργανωμένο έστω και με πλάτες, έστω και με χρήματα, όταν μένει εκτός Βουλής καταρρέει. Οι Βαρδινογιάννης και Αλαφούζος έχουν ρίξει μεγάλα ποσά για να πλασάρουν συγκεκριμένες ομάδες και μέσω διαδικτύου. Κι όμως αυτές οι ομάδες δεν καταφέρνουν στο τέλος το στοιχειώδες: μια συγκέντρωση, μια μάζωξη της προκοπής.

Εμείς, όμως, ως Ε.ΠΑ.Μ. κατορθώσαμε και γεφυρώσαμε τις διαφορές μας (αριστερός, δεξιός, κεντρώος, χριστιανός, άθεος .. ) βάζοντας μπροστά το θέμα της πατρίδας. Αυτό μας ενώνει. Τα πέντε στοιχειώδη αιτήματα για ν’ αποκτήσεις την ελευθερία και την κυριαρχία σου. Και κρατιόμαστε σταθερά σ΄αυτό το μονοπάτι, με αδυναμίες κι ελλείμματα βέβαια, αλλά χωρίς ν’ αλλάζουμε ρότα, χωρίς να εμπαίζουμε κανέναν. Ποια άλλη δύναμη χωρίς μέσα και δημιουργημένη κυριολεκτικά εκ του μηδενός το έχει καταφέρει αυτό;

Κάθε τόσο το σύστημα (Μ.Μ.Ε., μεγαλοκαναλάρχες) παρουσιάζει έναν σωτήρα (τελευταίος ο Σταύρος Θεοδωράκης) ο οποίος γρήγορα συνθλίβεται από τις συμπληγάδες της πραγματικότητας. Αυτός που δεν συνθλίβεται, αυτός που κρατάει τον βηματισμό, την αφοσίωση και το ξεκάθαρο του στόχου, αυτός που κρατιέται όρθιος ως το τέλος της διαδρομής, αυτός θα ναι ο νικητής!

Αρκεί να υπάρχει η αντοχή, η διάθεση, η αφοσίωση, η επιμονή να κάνουμε την απελευθέρωση της χώρας προσωπική μας υπόθεση, όπως ακριβώς προσωπική μας υπόθεση είναι το να ζήσουμε τα παιδιά μας και να επιβιώσει η οικογένειά μας. Γιατί, αν δεν επιβιώσει αυτή η χώρα, για την πλειονότητα των οικογενειών που μένουν και διαβιούν σ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει παρόν και μέλλον. Κι όποιος νομίζει ακόμα ότι με το μέσον, το κονέ και την πελατειακή σχέση την σκαπούλαρε, είναι βαθιά νυχτωμένος. Καλύτερα από τώρα να κόψει το λαιμό του και τον λαιμό των παιδιών του.

Θα το ξαναπώ: το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε την απελευθέρωση της πατρίδας προσωπική μας υπόθεση. Ο Δημήτρης Γληνός το έλεγε ως εξής: «κάθε πρωί που ξυπνάς, να σκέφτεσαι τι να κάνω σήμερα για να τους φέρω σε δύσκολη θέση;»

Το κλειδί βρίσκεται ακριβώς εκεί: στην σκέψη, στον στοχασμό. «Στοχάσου λεύτερα και αρκεί» έγραφε στην Ελληνική Νομαρχία του ο Ανώνυμος ο Έλληνας. Γι αυτό κλείσε την τηλεόραση, μην ξαναγοράσεις τις φυλλάδες του συστήματος και ενημερώσου από αντικειμενικές, ουδέτερες και ανεξάρτητες πηγές. Στοχάσου ελεύθερα κι έχεις ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή. Στην άλλη μισή προσπάθησε να κάνεις και τους άλλους να στοχαστούν, όχι από καθ’ έδρας σαν ιεραπόστολος σε ιθαγενείς, αλλά σαν φίλος προς φίλο, σαν συμπατριώτης προς συμπατριώτη, σαν αδελφός προς αδελφό.

«Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα». Είναι η στιγμή που καλούμαστε να ξεπεράσουμε συμπάθειες, αντιπάθειες, ιδεοληψίες, ιδεολογήματα προκειμένου να «τα βρούμε» για ν’ αποκτήσουμε αυτό που μας έχουν στερήσει. Η ιστορία μας δίνει την ευκαιρία να είμαστε εμείς αυτή η γενιά που θα δικαιώσει γενιές αγώνων, αίματος, προσπάθειας και προσδοκίας».

Ευχαριστώ!

Το σύστημα πληγώθηκε και ετοιμάζει την αντεπίθεσή του

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ!

10-11-2016

Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος 

Στην αρχή ήρθε το Brexit. Μετά, ακολούθησε ο Τραμπ... Το μήνυμα που στέλνεται από τις κάλπες, το μήνυμα που στέλνουν οι λαοί (δύο πανίσχυρων χωρών) είναι σαφές: Δεν μας αρέσει ο τρόπος που κυβερνάτε, δεν μας αρέσει κόσμος που δημιουργείτε. Χωρίς να ξέρουμε τι θα συμβεί μετά την πανωλεθρία του αμερικανικού συστήματος και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, θεωρούμε σχεδόν βέβαιο πως ζούμε μια ακόμη (μετά το Brexit) ιστορική στιγμή, η οποία καταγράφεται έντονα, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται μια ισχυρή μορφή ανασφάλειας για την επόμενη ημέρα.

Ας κρατήσουμε, όμως, το σημαντικό μήνυμα των αμερικανικών εκλογών. Και αυτό είναι σαφές: Η ισχύς ανήκει στον λαό, ο οποίος μπορεί να επιβάλει την δική του θέληση απέναντι σε πανίσχυρα συστήματα, απέναντι σε αδίστακτα συμφέροντα. Μπορεί, φυσικά, μέχρι τις επόμενες αμερικανικές εκλογές ο λαός να μην συμμετάσχει (πάγια τακτική της σύγχρονης δημοκρατίας), όμως το ότι δεν επηρεάστηκε από τις απίστευτες ποσότητες της συστημικής προπαγάνδας και αποφάσισε πως πρώτιστο ενδιαφέρον ενός αρχηγού κράτους είναι η φροντίδα και η ευημερία των πολιτών και οι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, είναι ένα μήνυμα που κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει. 

Αυτό ακριβώς το μήνυμα είναι που φοβούνται πως θα μεταδοθεί σαν «ιός», οι αρχηγοί άλλων ανεπτυγμένων «δημοκρατικών» χωρών. Το μήνυμα ισχύος των μικρών ανυπεράσπιστων πολιτών, που αγνοούνται ή και διώκονται από απρόσωπα συστήματα και δοτές εξουσίες, που προσαρμόζουν τους νόμους για να υπερασπίζονται τα ισχυρά συμφέροντα, αλλοιώνουν ή αντιστρέφουν τις υποσχέσεις τους προς τους πολίτες και στο όνομα των συνεχών κερδών του συστήματος δεν διστάζουν να αλλοιώνουν ακόμη και τα χαρακτηριστικά των κρατών που υποτίθεται πως κυβερνούν.

Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, στο όνομα του ελεύθερου εμπορίου που υπόσχεται λιγότερους φόρους για τις εταιρείες και λιγότερα δικαιώματα για τους πολίτες, περισσότερα κέρδη για όσους μετέχουν στο σύστημα και χειρότερη ποιότητα ζωής για τους απλούς ανθρώπους…, οι πολίτες μεταβάλλονται αργά αλλά μεθοδικά σε φθηνές μηχανές παραγωγής κέρδους. Η ρατσιστική – φασιστική αντιμετώπιση του συστήματος που θέλει τους μη πτυχιούχους και τους απλούς εργάτες να είναι οι πρωταίτιοι αυτής της αλλαγής, οι «υπεύθυνοι» για έναν κόσμο αβεβαιότητας και κινδύνων, είναι το διαχρονικό εργαλείο εκφοβισμού και ψυχολογικής άσκησης βίας, μέσω του οποίου το σύστημα θεωρεί (εμμέσως πλην σαφώς) πως «οι αμόρφωτοι δεν έχουν σωστή κρίση». Είναι το ίδιο σύστημα (το ζούμε και στην Ελλάδα) που θέλει να επιβάλλει τους προβεβλημένους από τα συστημικά ΜΜΕ, τους μορφωμένους θεωρητικούς ακαδημαϊκούς και πολλούς άλλους που ακολουθούν ως παρελκόμενα – εργαλεία του εκάστοτε «ισχυρού πολιτικού ρεύματος», ανθρώπους που δεν είχαν και δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα και καθημερινότητα που βιώνουν οι απλοί (αμόρφωτοι) πολίτες, ανθρώπους που δεν είναι ικανοί να υλοποιήσουν οτιδήποτε, πέρα από την κατασπατάληση των φόρων που πληρώνουν οι «αμόρφωτοι» πολίτες.

Αυτό το σύστημα μπορεί να δέχτηκε δύο σοβαρότατες ήττες, αλλά είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να «παραδοθεί». Είναι βέβαιο πως αυτό το σύστημα έχει πληγωθεί και γι αυτόν ακριβώς το λόγο γίνεται τώρα πολύ επικίνδυνο για όσους το αψήφησαν, στάθηκαν απέναντί του και με την ψήφο τους απέδειξαν πως είναι σάπιο και στηρίζεται σε γυάλινα πόδια. Είναι αυτό το σύστημα που μπορεί να εξαγοράζει «καλαμαράδες» ή «τηλεπερσόνες», που μπορεί να λειτουργεί ως κράτος αλλά και ως παρακράτος, που δεν διστάζει να σκοτώνει για να προστατεύσει τα συμφέροντά του ή να αυξήσει τα κέρδη του…
Αυτό ακριβώς το σύστημα θα αντιδράσει σύντομα και οργανωμένα. Το σύστημα δεν ανέχεται να ελέγχεται από τους πολίτες. Στην αρχή θα δοκιμάσει να "εγκολπώσει" τον Τραμπ. Αν δεν τα καταφέρει, τότε θα χρησιμοποιήσει όλα τα «ξόανα» (αρχηγούς κρατών, δικαστές, δημοσιογράφους κ.α.) που διαθέτει στον πλανήτη… Θα δείξει τα δόντια του και μέσα από τα σκοτεινά του γραφεία – διευθυντήρια θα επιχειρήσει αρχικά να παραχαράξει την βούληση των πολιτών και τελικά δεν θα διστάσει να επιβάλει τα χειρότερα, για να εμφανιστεί ως «η καλύτερη δυνατή λύση» (στα προβλήματα που το ίδιο δημιουργεί).
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να προετοιμαζόμαστε για καταστάσεις που μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει, ούτε έχουμε ζήσει. Τα «ορκ» του συστήματος βγήκαν από τις σκιές, εκτέθηκαν ως χρήσιμοι ηλίθιοι υπέρ του συστήματος που τα δημούργησε και τα εκτρέφει και τώρα είναι έτοιμα να δώσουν μια μεγάλη μάχη για τα αφεντικά τους, αλλά και για τον εαυτό τους, χωρίς να έχουν κανέναν απολύτως ηθικό φραγμό. Και αυτή η μάχη θα είναι κατά των πολιτών, κατά της δημοκρατίας, κατά της ειρήνης... 

ΥΓ1: Τα όσα συμβαίνουν αποδεικνύουν το γιατί η «δημοκρατική Ευρώπη» αποφεύγει την προσφυγή στις κάλπες σε θέματα μείζονος ενδιαφέροντος για τους λαούς της Ευρώπης…
ΥΓ2: Όσο για τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, τελικά αποδεικνύεται πως ο ρόλος ύπαρξής τους δεν είναι η καταγραφή αλλά η διαχείριση της κοινής γνώμης και η "καθοδήγηση" των πολιτών στις "γραμμές" του συστήματος. 

Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

«Καθεστωτισμός και αντισυστημισμός στον σύγχρονο κόσμο»

10-11-2016

Ανέστης Ταρπάγκος

Με αφορμή την έκβαση των αμερικανικών προεδρικών εκλογών.

Τε­λι­κά με τις αμε­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές απο­δει­κνύ­ε­ται με τον πλέον πε­ρί­τρα­νο τρόπο ότι όταν η Αρι­στε­ρά «απο­ποιεί­ται» τον εαυτό της, τότε αυτός που κερ­δί­ζει δεν είναι καμιά «εν­διά­με­ση» δη­μο­κρα­τι­κή ή προ­ο­δευ­τι­κή πα­ρά­τα­ξη, αλλά απε­να­ντί­ας το κενό εκ­προ­σώ­πη­σης των πλη­βεια­κών λαϊ­κών τά­ξε­ων έρ­χε­ται να κα­λύ­ψει η πιο ακραία εκ­δο­χή του κα­θε­στω­τι­σμού και της αστι­κής πο­λι­τι­κής, η άκρα δεξιά.

Ο Μπέρ­νι Σά­ντερς ως υπο­ψή­φιος σο­σια­λι­στής στην κούρ­σα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, έκ­φρα­σε κατά έναν μα­ζι­κό τρόπο τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες και ερ­γα­τι­κές δυ­νά­μεις, κα­τα­γρά­φο­ντας σχε­τι­κές προσ­δο­κί­ες για την κα­τά­κτη­ση του χρί­σμα­τος των δη­μο­κρα­τι­κών. Το ίδιο όμως το αστι­κό, διε­φθαρ­μέ­νο, πο­λε­μο­χα­ρές αμε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­μέ­νο φρό­ντι­σε με κάθε τρόπο να τον εκτο­πί­σει, χρί­ζο­ντας προ­ε­δρι­κή υπο­ψή­φια την Χί­λα­ρι Κλί­ντον, κλα­σι­κή του εκ­πρό­σω­πο. Ο Μπέρ­νι Σά­ντερς υπο­χώ­ρη­σε και δή­λω­σε την στή­ρι­ξή του στην υπο­ψή­φια των δη­μο­κρα­τι­κών, και δεν έδωσε συ­νέ­χεια στην κα­τά­θε­ση από μέ­ρους του ανε­ξάρ­τη­της υπο­ψη­φιό­τη­τας που θα άλ­λα­ζε άρδην όλα τα δε­δο­μέ­να των πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν να απο­στα­σιο­ποι­η­θούν λαϊ­κές δυ­νά­μεις σο­σια­λι­στι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, ο Ντό­ναλντ Τράμπ, αντι­συ­στη­μι­κός υπο­ψή­φιος, βα­θειά όμως ρι­ζω­μέ­νος στον αμε­ρι­κα­νι­κό αστι­σμό, να κα­τορ­θώ­σει να συ­σπει­ρώ­σει τα «από­κλη­ρα» κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, ένα­ντι της ψευ­δε­πί­γρα­φης «με­σαί­ας τάξης» του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, και να κερ­δί­σει τις αμε­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές. Κι’ αυτό πα­ρό­λο που είχε απέ­να­ντί του την διοι­κη­τι­κή και επι­χει­ρη­μα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία όχι μόνον του Δη­μο­κρα­τι­κού, αλλά και του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος, τα έντυ­πα και τη­λε­ο­πτι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης.

          Και βέ­βαια δεν είναι μόνον η πα­νη­γυ­ρι­κή νίκη του αντι­συμ­βα­τι­κού υπο­ψη­φί­ου στην προ­ε­δρία της με­γα­λύ­τε­ρης υπερ­δύ­να­μης, αλλά και το γε­γο­νός ότι από την προ­ε­δρι­κή ανα­μέ­τρη­ση δεν πα­ρα­μέ­νει κά­ποιο ισχυ­ρό λαϊκό ρεύμα που να δια­δρα­μα­τί­σει τον αντι­πο­λι­τευ­τι­κό ρόλο με όρους ερ­γα­τι­κών εκ­προ­σω­πή­σε­ων και ρι­ζο­σπα­στι­σμού. Η ητ­τη­μέ­νη υπο­ψή­φια των Δη­μο­κρα­τι­κών δεν ση­μα­το­δο­τεί κα­νε­νός εί­δους τέ­τοιο πο­λι­τι­κό ρεύμα, εφό­σον είναι κατ’ εξο­χήν εκ­πρό­σω­πος του επι­χει­ρη­μα­τι­κού και χρη­μα­τι­στη­ρια­κού κό­σμου. Άρα η απο­χώ­ρη­ση του Μπέρ­νι Σά­ντερς ση­μα­το­δό­τη­σε μια διπλή ήττα: Αφε­νός την επι­κρά­τη­ση του Ντό­ναλντ Τράμπ ένα­ντι της κα­θε­στω­τι­κής Χί­λα­ρι Κλί­ντον, και αφε­τέ­ρου την διά­λυ­ση των όρων και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων υπό­στα­σης ενός αντι­πο­λι­τευ­τι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού ρεύ­μα­τος στην αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία, που είχε αρ­χί­σει να σχη­μα­το­ποιεί­ται δυ­να­μι­κά με την προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία του σο­σια­λι­στή υπο­ψη­φί­ου. Το συ­μπέ­ρα­σμα πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρό και αδιαμ­φι­σβή­τη­το, όχι μόνον για την αμε­ρι­κα­νι­κή πε­ρί­πτω­ση, αλλά και σε άλλες, ευ­ρω­παϊ­κές κυ­ρί­ως, χώρες του κα­πι­τα­λι­στι­κού κό­σμου : Όταν η Αρι­στε­ρά «απο­ποιεί­ται» τον εαυτό της για χάρη «εν­διά­με­σων» λύ­σε­ων κα­θε­στω­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα (στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρων), όταν «εγκα­τα­λεί­πει» την τα­ξι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τότε το κενό εκ­προ­σώ­πη­σης θα κα­τα­λά­βει η πιο ακραία εκ­δο­χή του κα­θε­στω­τι­σμού. Τον αντι­συ­στη­μι­κό ρόλο που έχει «εγκα­τα­λεί­ψει» τον ανα­λαμ­βά­νει η άκρα δεξιά με όρους όχι ανα­τρο­πής, αλλά ενί­σχυ­σης των πιο ακραί­ων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών της αστι­κής πο­λι­τι­κής.

          Το ίδιο τεί­νει να συμ­βεί και σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις της ευ­ρω­παϊ­κής πο­λι­τι­κής ζωής, και με­τα­ξύ αυτών η ίδια η ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση. Αφού ο μι­κρο­α­στι­κός εκ­συγ­χρο­νι­στι­κός σχη­μα­τι­σμός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τόρ­θω­σε να γίνει εκλο­γι­κός εκ­φρα­στής των πλητ­τό­με­νων από τα μνη­μό­νια λαϊ­κών τά­ξε­ων, «απο­ποι­ή­θη­κε» στη συ­νέ­χεια, μόλις ανέ­λα­βε την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, τον ρόλο της υλο­ποί­η­σης των πιο στοι­χειω­δών αντι­μνη­μο­νια­κών εξαγ­γε­λιών, και με­τα­το­πί­στη­κε στην αντί­πε­ρα όχθη, στο στρα­τό­πε­δο της αστι­κής πο­λι­τι­κής. Αυτή η «εγκα­τά­λει­ψη» είναι δυ­να­τόν, όπως δεί­χνουν και όλες οι δια­θέ­σι­μες σφυγ­μο­με­τρή­σεις, να οδη­γή­σει σε μια επι­κρά­τη­ση της δε­ξιάς ΝΔ, (εν απου­σία μά­λι­στα ζω­τι­κού και ενω­τι­κού ερ­γα­τι­κού απερ­για­κού κι­νή­μα­τος) της οποί­ας μά­λι­στα τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά προ­σο­μοιά­ζουν με της άκρας δε­ξιάς : Ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των στενά κοι­νω­νι­κών δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, ευ­ρεί­ας κλί­μα­κας απο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο, πα­ρα­πέ­ρα μεί­ω­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, απαλ­λα­γή των επι­χει­ρή­σε­ων από την φο­ρο­λό­γη­ση. Κι’ αυτό τη στιγ­μή που ο μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όχι μόνον δεν αντα­πο­κρί­θη­κε στις ίδιες του τις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις, αλλά στά­θη­κε «ανί­κα­νος» να προ­ω­θή­σει και μέτρα ακόμη μι­κρο­α­στι­κού δη­μο­κρα­τι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού (π.χ. κα­θυ­πό­τα­ξη στις υπα­γο­ρεύ­σεις της εκ­κλη­σια­στι­κής εξου­σί­ας, αδυ­να­μία δη­μο­κρα­τι­κής ρύθ­μι­σης του τη­λε­ο­πτι­κού το­πί­ου κλπ.).

          Η πιο κλα­σι­κή όμως πε­ρί­πτω­ση που έρ­χε­ται στο προ­σκή­νιο είναι αυτή που αφορά την γαλ­λι­κή κοι­νω­νία, εν όψει των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών του Απρι­λί­ου – Μαίου 2017. Από το 1981 μέχρι το 2007 το γαλ­λι­κό ΚΚ είδε τα πο­σο­στά του στις αντί­στοι­χες προ­ε­δρι­κές εκλο­γές να τα­πει­νώ­νο­νται από το 15% στο 2%, εξ αι­τί­ας του γε­γο­νό­τος ότι ασκού­σε μια επαμ­φο­τε­ρί­ζου­σα και ερ­μα­φρό­δι­τη πο­λι­τι­κή: Εγκα­τέ­λει­πε στα­δια­κά τον ρόλο του πο­λι­τι­κού υπέρ­μα­χου των πλη­βεια­κών λαϊ­κών τά­ξε­ων, «απο­ποιού­νταν» τον τα­ξι­κό του ρόλο, και προ­σχω­ρού­σε στην δια­χει­ρι­στι­κή λο­γι­κή του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος που κα­τεί­χε την προ­ε­δρία της Γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας. Αυτό το γε­γο­νός, το κενό δη­λα­δή εκ­προ­σώ­πη­σης ερ­γα­τι­κών στρω­μά­των, ήρθε να κα­λύ­ψει το Εθνι­κό Μέ­τω­πο, που γι­γα­ντώ­θη­κε με το 14% στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 1988, για να κα­τα­λή­ξει να φτά­σει σή­με­ρα στα επί­πε­δα του 26% εν όψει των προ­σε­χών προ­ε­δρι­κών εκλο­γών του 2017. Ευ­τυ­χώς που από τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 2012 δια­μορ­φώ­θη­κε το αρι­στε­ρό μέ­τω­πο υπό τον Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, και επα­νέ­φε­ρε τα πο­σο­στά της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς στα επί­πε­δα του 11%. Αλλά και η χρε­ο­κο­πία και ο αντι­λαϊ­κός χα­ρα­κτή­ρας της προ­ε­δρί­ας Φρουν­σουά Ολάντ που ξε­κί­νη­σε το 2012 μέχρι σή­με­ρα, έχει οδη­γή­σει την απο­γο­ή­τευ­ση και από­γνω­ση ση­μα­ντι­κών λαϊ­κών με­ρί­δων προς το αντι­συ­στη­μι­κό, και μαζί βα­θειά κα­θε­στω­τι­κό, Εθνι­κό Μέ­τω­πο, που στα σί­γου­ρα θα βρί­σκε­ται στον δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, απέ­να­ντι σε έναν ρε­που­μπλι­κα­νό υπο­ψή­φιο, με την Αρι­στε­ρά εκτός δεύ­τε­ρου γύρου. Το ίδιο λοι­πόν πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό: Το Εθνι­κό Μέ­τω­πο (αντί­στοι­χο του Ντό­ναλντ Τράμπ) απέ­να­ντι στους δε­ξιούς ρε­που­μπλι­κα­νούς (Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί ή Αλέν Ζυπέ αντί­στοι­χοι της Χί­λα­ρι Κλί­ντον), που ήδη από τον πρώτο γύρο προ­βλέ­πε­ται να συ­γκε­ντρώ­νουν αθροι­στι­κά περί τα δύο τρίτα του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος.

          Το ζή­τη­μα εν προ­κει­μέ­νω δεν είναι αν η Μαρίν Λεπέν κα­τορ­θώ­σει να βάλει πόδι στην γαλ­λι­κή προ­ε­δρία, ή αν αυτό γίνει εφι­κτό από τον ρε­που­μπλι­κα­νό υπο­ψή­φιο : Το θέμα είναι ότι απέ­να­ντι σε μια κο­ρυ­φαία πο­λι­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση αντι­πα­ρα­τί­θε­νται οι δύο οπτι­κές του κα­θε­στω­τι­σμού, ενώ τα λαϊκά ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα θα στε­ρού­νται της πο­λι­τι­κής τους εκ­προ­σώ­πη­σης (εν­νο­εί­ται στον δεύ­τε­ρο γύρο). Η μο­να­δι­κή πε­ρί­πτω­ση οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (στη Γαλ­λία το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα πά­ντο­τε ανα­φέ­ρε­ται ως Αρι­στε­ρά) να διεκ­δι­κή­σουν την εί­σο­δό τους στον δεύ­τε­ρο γύρο, είναι αν σχη­μα­τί­σουν ενω­τι­κό μέ­τω­πο ευθύς εξαρ­χής, υπό την κυ­ριαρ­χία του αρι­στε­ρού υπο­ψη­φί­ου Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, και όχι των όποιων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων τε­χνο­κρα­τών του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος (αθροι­στι­κά 11% + 17% = 28%). Ο κα­θέ­νας όμως αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο είναι απί­θα­νο να συμ­βεί, και υπάρ­χει μόνον ως «θε­ω­ρη­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα». Αυτό που θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί στις αμε­ρι­κα­νι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές αν η υπο­ψη­φιό­τη­τα του Μπέρ­νι Σά­ντερς πα­ρέ­με­νε ως ανε­ξάρ­τη­τη, αντι­συ­στη­μι­κή και αρ­κού­ντως αντι­κα­θε­στω­τι­κή, πράγ­μα που και δεν έγινε.

          Φαί­νε­ται ότι ο αντι­συ­στη­μι­σμός στα χέρια μιας Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι δυ­να­τόν (χωρίς βέ­βαια και αυτό να είναι σί­γου­ρο) να με­τα­σχη­μα­τι­στεί σε αντι­κα­θε­στω­τι­σμό (ενα­ντί­ω­ση στην κυ­ριαρ­χία των κα­τε­στη­μέ­νων επι­χει­ρη­μα­τι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών κέ­ντρων), ενώ στα χέρια της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης γί­νε­ται η πιο ακραία εκ­δο­χή του κα­θε­στω­τι­σμού. Η επέν­δυ­ση αυτού του ακρο­δε­ξιού αντι­συ­στη­μι­σμού – κα­θε­στω­τι­σμού με επι­κλή­σεις εθνι­κι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα, με ρα­τσι­στι­κές και ξε­νο­φο­βι­κές στά­σεις, με ανα­φο­ρές στην εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, με επι­στρο­φή σε εθνι­κό νό­μι­σμα, δεν μπο­ρούν να απο­κρύ­ψουν το απε­χθές πρό­σω­πο της πιο με­γά­λης έντα­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κυ­ριαρ­χί­ας σ’ όλα τα επί­πε­δα. Στο πλαί­σιο της σύγ­χρο­νης πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας, οι συ­ντη­ρη­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις εφάρ­μο­σαν άτεγ­κτα τον ακραίο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, αδυ­να­τούν να προ­βά­λουν μια πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή που να πε­ρι­λαμ­βά­νει και ορι­σμέ­νες λαϊ­κές απο­χρώ­σεις, και χά­νουν την δυ­να­τό­τη­τα δια­κυ­βέρ­νη­σης που διέ­θε­ταν. Η εναλ­λα­γή στην δια­χεί­ρι­ση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, όχι μόνον δεν κα­τόρ­θω­σε να λει­τουρ­γή­σει με στοι­χειώ­δεις ανα­δια­νε­μη­τι­κούς όρους, αλλά ανα­δεί­χθη­καν σε αιχμή του δό­ρα­τος της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διάρ­θρω­σης, χά­νο­ντας τη λαϊκή τους νο­μι­μο­ποί­η­ση. Οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις (Ελ­λά­δα, Ιτα­λία, Γαλ­λία κλπ.) δεν στά­θη­καν επαρ­κείς να δια­μορ­φώ­σουν όρους μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής εναλ­λα­κτι­κής διε­ξό­δου από την κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση. Άρα δεν απέ­με­νε παρά η ανά­δει­ξη αυτού του λαϊ­κού αντι­συ­στη­μι­σμού από τα δεξιά, που σε κάθε προ­φα­νώς πε­ρί­πτω­ση, είναι η ακρό­τε­ρη εκ­δο­χή του συ­ντη­ρη­τι­κού κα­θε­στω­τι­σμού. Κι είναι σή­με­ρα οι λαϊ­κές τά­ξεις που οδη­γού­νται να επεν­δύ­σουν σ’ αυτή την προ­ο­πτι­κή, σε δια­φο­ρο­ποί­η­ση με την εποχή του με­σο­πο­λέ­μου του 20ου αιώνα, όπου η κύρια κοι­νω­νι­κή δύ­να­μη τρο­φο­δό­τη­σης του ακρο­δε­ξιού και φα­σι­στι­κού ρεύ­μα­τος ήταν τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα.

          Απέ­να­ντι σ’ αυτές τις δρα­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις που ανα­δει­κνύ­ο­νται πλέον σε πλα­νη­τι­κό επί­πε­δο, και μά­λι­στα στις ανα­πτυγ­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες με κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία, στην Αρι­στε­ρά και στις ερ­γα­τι­κές κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις ενα­πό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σουν δρα­στι­κά αυτές τις προ­κλή­σεις :

          Δια­μορ­φώ­νο­ντας ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις με τον άνερ­γο και ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο, με τα πλη­βεια­κά στρώ­μα­τα, εγκα­τα­λεί­πο­ντας τον αυ­τά­ρε­σκο υπο­κει­με­νι­σμό, και προ­ά­γο­ντας την κι­νη­μα­τι­κή τους πα­ρέμ­βα­ση, την προ­βο­λή τους στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο, αν δεν επι­θυ­μούν η «ερ­γα­τι­κή τάξη» να διαν­θί­ζει τις ομι­λί­ες του Ντό­ναλντ Τράμπ και της Μαρίν Λεπέν.

          Πα­ρα­μέ­νο­ντας συ­νε­πής στον εαυτό της, μα­κράν από οποια­δή­πο­τε λο­γι­κή «απο­ποί­η­σης» του ρόλου της, που στα σί­γου­ρα οδη­γεί στην απο­τυ­χία της, επι­μέ­νο­ντας στον ρι­ζο­σπα­στι­κό κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό με την ενερ­γό συμ­με­το­χή των ίδιων των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

          Φέρ­νο­ντας στο επί­κε­ντρο την ανα­γκαιό­τη­τα άμε­σης ικα­νο­ποί­η­σης των ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, μέσα από την ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των κα­τε­στη­μέ­νων αστι­κών συμ­φε­ρό­ντων κερ­δο­φο­ρί­ας, και προς όφε­λος των «από κάτω» (απο­κα­τά­στα­ση μι­σθών, συ­ντά­ξε­ων, επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας κλπ.).

          Γυ­ρί­ζο­ντας την πλάτη σε λο­γι­κές που προ­τάσ­σουν πρώτα την οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη του τόπου, την πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση με φι­λο­λαϊ­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, δί­νο­ντας την προ­τε­ραιό­τη­τα στις επι­χει­ρη­μα­τι­κές δυ­νά­μεις της αγο­ράς, και πα­ρα­πέ­μπο­ντας την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη και ισό­τη­τα στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες.

          Δια­μορ­φώ­νο­ντας σχέ­σεις ερ­γα­τι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε ευ­ρω­παϊ­κό και ευ­ρύ­τε­ρο επί­πε­δο, μα­κριά από λο­γι­κές εθνι­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης και «οχύ­ρω­σης» στο κα­βού­κι ενός ψευ­δε­πί­γρα­φου πα­τριω­τι­σμού, θέ­το­ντας στη θέση των πα­τριω­τι­κών και εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων, τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα χει­ρα­φέ­τη­σης της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νί­ας.

          Οδεύ­ο­ντας σε ισχυ­ρές τομές στις ίδιες της δομές της κα­θε­στω­τι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, στο­χεύ­ο­ντας στην από­σπα­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και στην επι­βο­λή δρα­στι­κού ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, σε αντι­συ­στη­μι­κές αλ­λα­γές, κι’ όχι προ­φα­νώς σε απλές νο­μι­σμα­τι­κές με­τα­τρο­πές.

https://rproject.gr/

O Γ. Καραμπελιάς στην Γιάφκα ( βίντεο)

10 Νοεμβρίου 2016 

Ο Γ. Καραμπελιάς προσκεκλημένος στην ραδιοφωνική εκπομπή του Σπύρου Χαριτάτου, Γιάφκα στον Alpha989.com 

Η «Αλληλεγγύη Τώρα» και ο φιλόσοφος της κερδοσκοπίας

10 Νοεμβρίου 2016

Ειδικού Συνεργάτη από την Ρήξη φ. 128

Σε ανύποπτο χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας και οι Αμερικανοί και Έλληνες «νεοκευνσιανοί» οικονομολόγοι ακόλουθοί του, μιλούσαν για την ανάγκη ενός νέου ευρωπαϊκού Σχέδιο Μάρσαλ, για βοήθεια και ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης μας χώρας.

Οι ομιλίες του Τσίπρα στην Αμερική, στο Ινστιτούτο Levy, το New Economic Thinking Institute και το Ινστιτούτο Brookings, προπύργια και δεξαμενές σκέψης της Open Society του «φιλάνθρωπου» Τζόρτζ Σόρος, έδειξε ξεκάθαρα ότι οι τακτικές τους ταυτίζονταν. Άλλωστε οι Αμερικανοί οικονομολόγοι που στηρίζουν τον Τσίπρα, σχετίζονται με τον στρατηγικό στόχο του Σόρος, αφενός να κερδοσκοπεί στις κατεστραμμένες χώρες «ανακατασκευάζοντας» την οικονομία τους και αφετέρου να ενισχύει την κεφαλαιοκρατική διείσδυση και επιρροή των Η.Π.Α στην Ευρώπη. Είχε κοπιάσει γι’ αυτό, με την πολυποίκιλη διάλυση των πρώην ανατολικών καθεστώτων, όπως είναι γνωστό. Για τον Σόρος, η Γερμανία, «…οφείλει να συμπεριφέρεται ως αγαθός ηγεμών. Κάνοντας το, θα επωφεληθεί από την μόνιμη ευγνωμοσύνη των υποδεέστερών της κρατών, ακριβώς όπως οι Η.Π.Α κέρδισαν την πιστή συμμαχία της Ευρώπης σε αντάλλαγμα για το σχέδιο Μάρσαλ».

Έχοντας, εγκαταλείψει τον άκρατο νεοφιλευθερισμό, πρεσβεύει μια νεοκευνσιανή παρεμβατική πολιτική, – ενισχυτικής του δολαρίου και επιστροφής σ’ αυτό μέρους της διεθνούς αποταμίευσης.

Η τεράστια ελληνική κρίση και η συγκυρία του προσφυγικού προβλήματος, εγκατέστησε πολλές Μ.Κ.Ο, που θα αντικαθιστούσαν το δολοφονημένο κοινωνικό κράτος. Η Αλληλεγγύη Τώρα (2013), με τον επιτακτικό της τίτλο (σε αναντιστοιχία με το «ελευθεριακό», «αντιαυταρχικό» όραμα (sic) μεγάλου αριθμού νέων επαγγελματιών ψυχικής υγείας που αναγκαστικά βιοπορίζονται εκεί), είναι μια από αυτές και αποτελεί το ελληνικό παράρτημα του Ιδρύματος «Ανοικτή Κοινωνία» (Open Society). Ο μαέστρος της αποσταθεροποίησης είναι εδώ, στηρίζοντας τους αδύναμους, του κυνηγημένους και τους άνεργους. Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση έχει κοινωνικό και φιλάνθρωπο πρόσωπο, με δράσεις μιας επίπλαστης αλληλεγγύης, ώστε να εκμαυλιστούν δια της χρηματοδότησης, η αλληλεγγύη, οι δομές κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και οι άνεργοι επαγγελματίες. Κυνισμός, οικονομικός καταναγκασμός και βελούδινη αλλοτρίωση.

Η Solidarity Now (S.N), φιλοδοξεί να είναι ο βασικός πυλώνας του μεταμοντέρνου Σχέδιου Μάρσαλ και εσχάτως αναπτύσσει δικές της ψυχοκοινωνικές δράσεις, μειώνοντας ή τερματίζοντας συμπράξεις ή συγχρηματοδοτήσεις με άλλες Μ.Κ.Ο.

Παρέχει πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη, νομική υποστήριξη, εκπαίδευση, ξενώνες μετεγκατάστασης προσφύγων, βοήθεια στην εξεύρεση εργασίας και επιχειρηματικής συμβουλευτικής για νέους σε συνεργασία με τον μη κυβερνητικό Οργανισμό Action Finance Initiative και κοινωνική – ψυχολογική στήριξη. Η προσφυγική κρίση, ανέβασε στο75% το ποσοστό των μεταναστών που προσεγγίζουν τις δομές της S.N.

Κάτι άλλωστε, που είναι δομικό στοιχείο παρέμβασης της χρηματοπιστωτικής φιλανθρωπίας, που θεωρεί την προσφυγιά-μετανάστευση ως «σημαντικό μοχλό οικονομικής ανάπτυξης στην σύγχρονη Ευρώπη». O κεφαλαιοκρατικός ιμπεριαλισμός, αξιοποιεί τις προσφυγικές ροές για την κερδοφορία των πολυεθνικών ομίλων, ως φθηνή εργατική δύναμη, ακρωτηριάζοντας κατακτήσεις της εργατικής τάξης, ενώ στήνει μπίζνες με δουλεμπορικούς μηχανισμούς, κρατικές συνέργειες και Μ.Κ.Ο-Ιδρύματα.

Το «όραμα» της S.Ν., αγγίζει την ιδέα του Σόρος για δημιουργία «οίκων αλληλεγγύης», οι οποίοι μέσα από ένα σύστημα δωρεών και ενδυνάμωσης της «κοινωνίας των πολιτών», θα φέρει την ανοιχτή κοινωνία των δικαιωμάτων και της «αλληλεγγύης».

Το νέο Σχέδιο Μάρσαλ, πέρα από την οικονομική βοήθεια, μπορεί να διασκεδάσει τον κυνισμό του ιδρυτή της και την ανάγκη δικαιολόγησης των πάντων, μέσω της φιλοσοφίας. Άλλωστε, ο κερδοσκόπος, εκτός από φιλάνθρωπος, δηλώνει και φιλόσοφος, λέγοντας ότι «μέσω των επενδύσεων κατάφερα να αναπτύξω και να εξετάσω διάφορες θεωρίες μου για τους ανθρώπους». Επιπλέον, η «φιλοσοφία» του, μηχανισμός των οικονομικών και εθνικών του εγκλημάτων, διευκολύνει τον 22ο πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη να φιλοσοφεί και να αλλάζει με αγαθοεργίες, τον κοινωνικό ιστό χωρών και συνειδήσεων. Άλλωστε, όπως, λέει: «το εννοιολογικό μου πλαίσιο (…) με καθοδήγησε να κερδίσω χρήματα ως διαχειριστής του κεφαλαίου κάλυψης (hedge fund) και να τα δαπανήσω ως φιλάνθρωπος και έγινε αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς μου».

Το «εννοιολογικό» πλαίσιο του «αριστερού» –ως προς την Γενική Θεωρία των Συστημάτων– κερδοσκόπου, είναι η θεωρία της «ανακλαστικότητας» ή «αντανάκλασης» (reflexivity). Άλλωστε, είναι αξιοπρόσεκτος στοχαστής στην Κυβερνητική Συστημική Σκέψη και αρκετοί θεωρητικοί του ψυχολογικού μάνατζμεντ, τον αναφέρουν βιβλιογραφικά, ενώ το βιβλίο Alchemy of Finance, που περιέχει την παραπάνω έννοια, συχνά χαρίζεται στους νέους υπαλλήλους γνωστών επενδυτικών τραπεζών.

Η reflexivity, στην αγγλική γλώσσα, προέρχεται από το επίθετο αυτοπαθής, αυτοπαθητικός. Κάτι που είναι αντανακλαστικό, αυθόρμητο, όχι εθελούσιο. Η συστημική έννοια της ανακλαστικότητας, εντάσσεται στην δεύτερη κυβερνητική της Θεωρίας των Συστημάτων και στην παραδοχή ότι ταυτόχρονα, είμαστε παρατηρητές και δρώντες στην κατανόηση της πραγματικότητας. Ο Σόρος, όρισε την αλληλεξάρτηση σκέψης και πράξης μέσω της γνωστικής και της συμμετοχικής (χειραγωγικής) συνάρτησης. Γνωστική είναι η προσπάθεια να κατανοήσουμε μια κατάσταση και συμμετοχική η επιρροή του δρώντος στην κατάσταση αυτή.

Στις χρηματαγορές, η έννοια αυτή αντιπαρατίθεται στην κλασσική θεωρία για αυτορρύθμιση της αγοράς, καθώς θεωρεί ότι οι επενδυτές και ο ανθρώπινος παράγοντας καθορίζουν τις τιμές. Για το λόγο αυτό, σε περιόδους κρίσης δημιουργούνται «φούσκες». Η πρόβλεψη του Σόρος να επενδύει σε οικονομίες φούσκας, αξιοποιούσε αυτόν τον ανακλαστικό ανθρώπινο μηχανισμό, που σε συνθήκες εξωφρενικής ανόδου των τιμών οδηγεί σε συνεχείς πωλήσεις, πτώση των τιμών και κρίσεις. Η συστημική σκέψη, στην υπηρεσία του μικρού μάγου της προβλέψιμης αβεβαιότητας των χρηματιστηρίων και των κοινωνιών. Άλλωστε, για την θεωρία του «φιλάνθρωπου», το μέλλον είναι προσοδοφόρο όταν έχει στοιχεία αβεβαιότητας, καθώς έτσι μεγαλώνει η κερδοσκοπία και η επενδυτική απόδοση.

Στο κοινωνικό πλαίσιο, η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και η παρέμβαση στην δημογραφική σύνθεση των κοινωνιών, στηρίγματα της οικονομικής πολιτικής του Σόρος, οδηγούν σε κοινωνίες μόνιμης αβεβαιότητας και επομένως μόνιμων ευκαιριών κέρδους και συσσώρευσης κεφαλαίου.

Η «φιλοσοφία» του «κοινωνικού επαναστάτη» Σόρος, εντέλει, μπορεί να χρησιμεύσει και ως μια άλλη πλευρά αναπλαισίωσης και απενοχοποίησης, τουλάχιστον αυτών που γνωρίζουν το έργο του, και συνεργάζονται μαζί του: «Ο εργοδότης μας δεν είναι κυνικός οικονομικός εγκληματίας, αλλά φιλόσοφος!»

http://ardin-rixi.gr/

Ο αποπροσανατολισμός των Ελλήνων

9-11-2016

Αντί να αναζητούνται οι υπεύθυνοι της τεράστιας καταστροφής που προκλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010, έτσι ώστε να πληρώσουν τις ζημίες που υπέστη η χώρα μας, η δημόσια συζήτηση στρέφεται σκόπιμα στην εποχή προ των μνημονίων – για να συνεχιστεί η αυτοενοχοποίηση και η θυματοποίηση των Πολιτών, με τη βοήθεια των οποίων έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, σιωπούν όπως τα πρόβατα και δεν επαναστατούν.

.

«Είναι εντυπωσιακό το πόσο αποτελεσματικός είναι ο απλός αποπροσανατολισμός, ως ένας μηχανισμός ελέγχου των ανθρώπων» (Mira Grand, εικόνα).

Άποψη

Επτά χρόνια μετά την καταδικαστική απόφαση εναντίον της Ελλάδας, με βάση την οποία ανέλαβε η Τρόικα τη διακυβέρνηση της με στόχο την ολοκληρωτική λεηλασία της, καθώς επίσης την πλήρη μετατροπή της σε αποικία χρέους των ξένων εντολοδόχων της, η παραπλάνηση/χειραγώγηση των εξαθλιωμένων πλέον Ελλήνων συνεχίζεται ακάθεκτη – αυτή τη φορά με το θέμα της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ), όπου αναζητείται δήθεν εάν ήταν αυτή υπεύθυνη για την καταδίκη της χώρας στα μνημόνια, λόγω της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος.

Υπενθυμίζουμε πως λόγω του ελλείμματος αυτού, το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε στο 128% περίπου του ΑΕΠ από το 112% – ενώ η τότε κυβέρνηση το ανακοίνωσε στους πάντες, κατηγορώντας τους Έλληνες ως διεφθαρμένους, χωρίς παραδόξως να λάβει κανένα απολύτως μέτρο για τον περιορισμό του. Εύλογα λοιπόν η Ελλάδα απομονώθηκε από τις αγορές, μη έχοντας πλέον άλλη δυνατότητα, από την αποδοχή της καταδίκης της.

Μεταξύ πολλών άλλων που θα μπορούσε να δρομολογήσει η κυβέρνηση εκείνης της εποχής, για να αποφευχθεί το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, ήταν ο εσωτερικός δανεισμός μέσω της έκδοσης εθνικών ομολόγων, όπως είχαμε αναφέρει από τις 30 Οκτωβρίου του 2009  κάτι που φυσικά ούτε καν επιχειρήθηκε. Επίσης η σύνταξη ενός κρατικού Ισολογισμού, έτσι ώστε να μη φαίνονται μόνο τα χρέη της χώρας αλλά, επίσης, τα περιουσιακά της στοιχεία – οπότε να προκύπτει η καθαρή της θέση, η οποία ακόμη και τότε ήταν θετική.

Η αιτία τώρα της καταδίκης της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το έλλειμμα, ειδικά σε μία χρονική συγκυρία που όλες οι χώρες του πλανήτη αντιμετώπιζαν ανάλογα προβλήματα με ευθύνη των Η.Π.Α., αλλά η στενότητα ρευστότητας, καθώς επίσης η μετέπειτα απομόνωση της από τις αγορές – είτε αυτή οφειλόταν σε σκοτεινές, υπόγειες σκοπιμότητες, είτε στον ερασιτεχνισμό/ανοησία/προδοσία της τότε κυβέρνησης, είτε στις προηγούμενες που σύναψαν ανεύθυνα βραχυπρόθεσμα δάνεια, γνωρίζοντας πως ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθούν στη λήξη τους.

Όσον αφορά το ύψος του χρέους, ήταν χαμηλότερο από το σημερινό της Ιταλίας (πλησιάζει στο 140% του ΑΕΠ) ακόμη και αν το έλλειμμα του 2009 ήταν σωστό – πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα δεν είχε τραπεζικά προβλήματα όπως η Ιταλία σήμερα ή η Ισπανία τότε (μαζί με τη φούσκα ακινήτων), ούτε υπερβολικά κόκκινα δάνεια, ούτε μεγάλο ιδιωτικό χρέος.

Εκτός αυτού, απέναντι στο δημόσιο χρέος υπήρχαν περιουσιακά στοιχεία του κράτους αξίας 300 δις € σύμφωνα με το ΔΝΤ, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται ο υπόγειος πλούτος – περιουσιακά στοιχεία που σήμερα έχουν εντελώς απαξιωθεί, υπολογίζοντας πως η τιμή τους είναι πλέον αρκετά κάτω από τα 50 δις €.

Μετά από την επιτυχημένη τώρα, για τους δανειστές βέβαια, πολιτική των μνημονίων, δεν εκτοξεύθηκε μόνο το δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ (σε απόλυτα νούμερα θα πλησιάσει τα 350 δις € στα τέλη του 2016, όταν ήταν κάτω από τα 300 δις € το 2010, παρά τη διαγραφή που υπερέβη τα 120 δις €), αλλά επίσης το ιδιωτικό – σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να φαντασθεί το 2010. Επί πλέον χρεοκόπησαν οι τράπεζες επιβαρύνοντας με πάνω από 40 δις € το χρέος, έκλεισαν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, πτώχευσαν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, χάθηκαν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία πάνω από 500 δις € κοκ.

Αντί λοιπόν να αναζητούνται οι υπεύθυνοι της τεράστιας καταστροφής που προκλήθηκε στην Ελλάδα μετά το 2010, έτσι ώστε να πληρώσουν τις ανυπολόγιστες ζημίες που υπέστη η χώρα μας, η δημόσια συζήτηση αποπροσανατολίζει σκόπιμα τους Έλληνες στην εποχή προ των μνημονίων – για να συνεχιστεί η αυτοενοχοποίηση και η θυματοποίηση τους, με τη βοήθεια των οποίων έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, σιωπούν όπως τα πρόβατα και δεν επαναστατούν.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως οι Έλληνες δεν έκαναν μεγάλα λάθη πριν το 2010, αλλά όχι τέτοια που να δικαιολογούν την υπαγωγή τους στην Τρόικα, καθώς επίσης την άθλια σημερινή κατάσταση της οικονομίας της χώρας τους – ενώ ένα μεγάλο μέρος της επιδείνωσης της ελληνικής οικονομίας πριν από το 2010 οφείλεται στα προβλήματα της Ευρωζώνης και ειδικά στην πολιτική φτωχοποίησης του γείτονα που ακολούθησε η Γερμανία, όπως τεκμηριώνεται πλέον και από άλλους οικονομολόγους .

Περαιτέρω, εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα δεν είναι το παρελθόν, το οποίο καλώς ή κακώς έχει παρέλθει, αλλά το μέλλον– ενώ δεν πρέπει να δίνεται βήμα σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μετακυλήσουν το σύνολο των ευθυνών στους Έλληνες, πολιτικούς και Πολίτες, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία του ΔΝΤ, της Τρόικα, της Γερμανίας ή όποιου άλλου επιδιώκει σκόπιμα κάτι τέτοιο.

Στα πλαίσια αυτά, με δεδομένες πλέον τις αλλεπάλληλες παραδοχές του ΔΝΤ για τα «λάθη» του, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να καταθέσει αγωγή αποζημίωσης στο ευρωπαϊκό δικαστήριο εναντίον του – όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές στο παρελθόν.

Εκτός αυτού πρέπει να καταγγείλει στο ίδιο δικαστήριο τις παράνομες δανειακές συμβάσεις, μέσω των οποίων μεταφέρθηκαν οι απαιτήσεις των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών εναντίον της Ελλάδας στους Ευρωπαίους Πολίτες – καθώς επίσης να προβεί σε αναβολή πληρωμών, εάν δεν της εγκριθεί η διαγραφή εκείνου του μέρους του χρέους που δεν οφείλεται στη χώρα μας, αλλά στην αποικιοκρατική πολιτική που μας επέβαλλαν οι δανειστές μετά το 2010.

Παράλληλα, οφείλει να εκπονήσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, έτσι ώστε να μην επικαλούνται όλοι όσοι εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα το ότι, «δεν μπορεί να υπάρξει και δεν υπάρχει άλλο ρεαλιστικό σχέδιο, εκτός από τα μνημόνια της Τρόικα» – κάτι που δεν έχει δυστυχώς ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία παραμένει υπέρ των μνημονίων της Τρόικα, με το γνωστό αποτυχημένο από το παρελθόν «άλλο μείγμα πολιτικής».

Το σχέδιο αυτό πρέπει να στηρίζεται σε ίδια μέσα, κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ιδιωτικών – όσες κρατικές επιχειρήσεις και αν ιδιωτικοποιηθούν, έστω στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές. Επειδή όμως είναι αδύνατον να διενεργηθούν δημόσιες επενδύσεις, όταν όλα τα έσοδα του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των αποκρατικοποιήσεων, οδηγούνται στην εξυπηρέτηση των παλαιών χρεών, τα οποία συνεχώς αυξάνονται παρ’ όλα αυτά, η αναβολή πληρωμών είναι απολύτως απαραίτητη – όσο ή ότι και αν κοστίσει στην πατρίδα μας.

http://www.analyst.gr/

Ο Γιώργος Καραμπελιάς για τη Νίκη Τράμπ (πολύ καλό βίντεο)

Από το livemedia.gr συνέντευξη στον Γιώργο Κιούση

9-11-2016 

Ο Γιώργος  Καραμπελιάς σχολιάζει  τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογων

Τραμπ: Η ταραχή έγινε θρήνος και υστερίες…

ΤΕΤΆΡΤΗ, 9 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2016

Κλαίει και οδύρεται το πλανητικό (νεοταξικό) κατεστημένο για την εκλογή του Τραμπ… 
Τα παπαγαλάκια του 4ου Ράιχ στην Ελλάδα έχουν καταληφθεί από βροντώδη αμηχανία και υστερία για τη συντριβή της Κλίντον, της «εκλεκτής» των διεθνών μαφιόζων του χρήματος… 

Και μόνο αυτό το ΣΟΚ που προκάλεσε στο πλανητικό κατεστημένο της Νέας Τάξης και στα παπαγαλάκια του, η σαρωτική νίκη του Τραμπ, δείχνει ότι η εκλογή Τράμπ καταγράφει και αποτυπώνει μια παγκόσμια δυναμική αμφισβήτησης της Νέας Τάξης, καταγράφει και αποτυπώνει μια ρωγμή στο οικοδόμημα του διεθνούς κατεστημένου: Ρωγμή στην «κανονικότητα», την «αρμονία» και την «ομοιομορφία» του πλανητικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ που ζούμε… 

Όταν οι διεθνείς ληστές και οι δήμιοι, καθώς και οι πραιτωριανοί τους, σοκάρονται και οδύρονται για κάποιες πολιτικές εξελίξεις, αυτό σημαίνει ότι αυτές οι εξελίξεις είναι, εν δυνάμει, ΘΕΤΙΚΕΣ για τους λαούς… 

Δεν είναι ο Τραμπ που προκαλεί το ΣΟΚ και τους θρήνους (δικός τους είναι, στο κατεστημένο και αυτός ανήκει), αλλά οι κοινωνικές διεργασίες και οι λαϊκές ΡΟΠΕΣ αμφισβήτησης που βρήκαν στο πρόσωπο του Τραμπ τον καταλύτη της δυναμικής και μαζικής έκφρασης… 
Ο Τραμπ, σ’ αυτή τη συγκυρία της βαθιάς και αδιέξοδης κρίσης του πλανητικού οικοδομήματος της Παγκοσμιοποίησης, αποτέλεσε την ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση: Αυτή της λαϊκής αμφισβήτησης και ΑΡΝΗΣΗΣ του κατεστημένου ΟΧΙ μόνο των ΗΠΑ, αλλά της Νέας Τάξης (4ο Ράιχ) ΣΥΝΟΛΙΚΑ… 

Η ανατροπή στις ΗΠΑ με τον Τραμπ αποτελεί τη συνέχεια και το βάθεμα των διεργασιών που γίνονται σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην ΕΕ… 

Είναι η ΣΥΝΕΧΕΙΑ και η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ των διεργασιών του ΒREXIT στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς και των λαϊκών ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ και αμφισβητήσεων, προς το 4ο Ράιχ, την ΕΕ και το Ευρώ, των λαών της Ευρώπης… 

Ο Τραμπ «σπάει», στη καρδιά του νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, το κάδρο της κανονικότητας, της «ηρεμίας» και ομοιομορφίας της πλανητικής εξουσίας: «κανονικότητα» και «ομοιομορφία» της νεοταξικής πολτοποίησης και ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ των ΠΑΝΤΩΝ… 

Αυτά είναι που προκάλεσαν το ΣΟΚ και τους θρήνους του πλανητικού κατεστημένου για το «σάρωμα» του Τραμπ. 

Είναι οι ρωγμές που προκαλούνται στο πλανητικό οικοδόμημα του 4ου Ράιχ, από την κρίση και τα συσσωρευμένα και συμπιεσμένα αποθέματα λαϊκής ΟΡΓΗΣ (αποθέματα που ανοίγουν τους δρόμους μάσα από Τράμπ και ΒREXIT), που προκαλούν τον τρόμο στο σύγχρονο ΦΑΣΙΣΜΟ του 4ου Ράιχ και στα ανδρείκελά του (πολιτικά και δημοσιογραφικά). 

Αυτή τη δυναμική των κοινωνικών διεργασιών και της λαϊκής αμφισβήτησης προς τα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης, αυτή τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των ΡΩΓΜΩΝ στο οικοδόμημα της Νέας Τάξης, επιχειρούν να συκοφαντήσουν και να στιγματίσουν, σαν «αντιδραστική» εξέλιξη και «φασιστική απειλή», όλα τα Μαντεία του σύγχρονου φασισμού: Και εκείνα με το «αριστερό» και «αριστερίστικο» προσωπείο… 

Τις λαϊκές αντιστάσεις και κινήσεις εναντίον της ΕΕ τις στιγματίζουν σαν «εθνικιστικές» και «ακροδεξιές»… 

Το ΒREXIT του βρετανικού λαού και αυτό χαρακτηρίστηκε «αντιδραστική οπισθοδρόμηση»… 

Το ίδιο θα κάνουν και με τη νίκη του Τραμπ… 

Ενώ για όλους αυτούς τους «προοδευτικούς» και «αριστερούς» προφήτες δεν είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ η ΥΠΟΤΑΓΗ μας στα πλανητικά κέντρα εξουσίας, της ΕΕ και του ευρώ… 

Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας και των εννοιών: Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στο 4ο Ράιχ είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ και η ΥΠΟΚΛΙΣΗ στο ζωντανό και επελαύνοντα ΦΑΣΙΣΜΟ (4ο Ράιχ), είναι «πρόοδος», «δημοκρατία» και …πορεία σοσιαλιστική!!! 

Η ιστορική, όμως, διαλεκτική, δηλαδή η ΔΥΝΑΜΙΚΗ της πραγματικότητας και των λαϊκών ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ, ήδη γκρεμίζει όλους αυτούς τους σύγχρονους (νεοταξικούς) μύθους της Νέας Τάξης. Πολύ γρήγορα θα σαρώσει και τις δυνάμεις αυτών των νέων μυθολογιών, τις δυνάμεις της νεοταξικής «αριστεράς»… 
Ανατροπές τύπου Τραμπ συμβάλουν στην επιτάχυνση αυτών των εξελίξεων… 

Σαρώνοντας, επιπλέον και όλη αυτή τη βιομηχανία των στημένων και κατευθυνόμενων δημοσκοπήσεων 

http://resaltomag.blogspot.gr/

ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

 ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΕ Ε.Ε. ΚΑΙ “ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ”

9-11-2016

ΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΜΑΡΑΤΖΙΔΗΣ ΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ, ΚΑΤΑΧΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Καχύποπτοι απέναντι στο πολιτικό σύστημα και παγιδευμένοι αισθάνονται οι πολίτες, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής (6/11).  

Απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα και τον λεγόμενο "ευρωπαϊσμό" οι πολίτες αποδοκιμάζουν ευρύτατα τα κατεστημένα κόμματακαι την ΕΕ αλλά και την αποκαλούμενη "παγκοσμιοποίηση", χωρίς, όμως, να υιοθετούν ακόμα συγκεκριμένη εναλλακτική κομματική και πολιτική στάση, ενώ σε σημαντικό βαθμό κυριαρχεί η απογοήτευση ή η γενική απόρριψη.  

Σύμφωνα με την έρευνα, τα κυβερνητικά κόμματα της κρίσης εκκινούν από πολύ χαμηλά. Τα άλλοτε υψηλά ποσοστά του 45% είναι απρόσιτα, ενώ και το 35% του ΣΥΡΙΖΑ επιτεύχθηκε σε συνθήκες αποχής-ρεκόρ, που έφτασε στο πρωτοφανές ύψος του 44%!   

Οι 6 στους 10 πολίτες, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, πιστεύουν, όμως, ακόμη και σήμερα, ότι μια διαφορετική λύση από το μνημόνιο είναι εφικτή, ενώ οι 4 στους 10 πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή.  

Η εμπιστοσύνη, επίσης, σε θεσμούς όπως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (6,5%), πολιτικά κόμματα (4,5%), Συνδικαλιστικές οργανώσεις (5,5%), κυβέρνηση (11,5%) έχει καταρρεύσει, αφήνοντας στη δημόσια σφαίρα μια πελώρια “μαύρη τρύπα”.

Επίσης, βάσει της έρευνας, είναι πιθανό στις επόμενες εκλογές η συμμετοχή να πέσει κάτω από το ψυχολογικό φράγμα του 50%.  

Η κατάσταση που περιγράφει η έρευνα αλλά και την οποία διαπιστώνουμε γύρω μας, έρχεται να επιβεβαιώσει πόσο κατασκευασμένες και σκόπιμες είναι οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται όσον αφορά τουλάχιστον, την πρόθεση ψήφου στα κόμματα. Ακόμα, όμως και εκείνες οι δημοσκοπήσεις, που θέλουν να κάνουν σοβαρά τη δουλειά τους, είναι αδύνατο να εξάγουν σοβαρά, παρά μόνο αυθαίρετα, συμπεράσματα, σε ένα τόσο ρευστό κοινωνικό τοπίο, με τόσο ευρείες αποστασιοποιήσεις από την πολιτική.  

Το ζήτημα είναι η σημερινή ρευστότητα να μην οδηγήσει σε νεοσυντηρητικές αναδιπλώσεις, όπως διακρίνουμε σε πολλές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής αλλά σε ένα νέο ριζοσπαστισμό.

Αυτό το τοπίο στην κοινωνία, με τις τόσο έντονες τάσεις αποστασιοποίησης και αποστροφήςστα κατεστημένα κόμματα, στην κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον επίσημο συνδικαλισμό, είναι εν δυνάμει ένα κοινωνικό τοπίο που μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να αποκτήσει από στιγμή σε στιγμή ανατρεπτικό προσανατολισμό ή και ακόμα να γίνει ανατρεπτική βόμβα για το σημερινό σκηνικό.

Ένα μέτωπο σήμερα όλων, ανεξαιρέτως, των αντιμνημονιακών δυνάμεων θα μπορούσε αυτήν την ώρα να παίξει ρόλο θετικού καταλύτη σε μια τέτοια θετική δημοκρατική ανατρεπτική κατεύθυνση.  

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΜΑΡΑΤΖΙΔΗΣ ΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ, ΚΑΤΑΧΡΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Και ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα στην κοινωνία, η οποία καθιστά σχεδόν αδύνατη την αξιόπιστη αναζήτηση των πολιτικών τάσεων, πολύ περισσότερο κομματικών ποσοστών, ο Μαρατζίδης, αρθρογράφος της Καθημερινής, γνωστός ‘’διαστρεβλωτής’’ της ιστορίας, συνέχισε σήμερα Δευτέρα (7/11) τον διπλό βρώμικο ρόλο του.  

Πρώτον, ως σφετεριστής του ονόματος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, το οποίο απορούμε πως ανέχεται να διασύρεται και να χρησιμοποιείται από τον Μαρατζίδη ο τίτλος του ως προσωνύμιο εταιρείας δημοσκοπήσεων!!!  

Δεύτερον, ως δημοσκοπικός ‘’υπάλληλος’’ του Κυρ. Μητσοτάκη, προκειμένου ως ‘’λαγός’’ να τον δείχνει να θριαμβεύει με χειραγωγημένα ποσοστά και ως ‘’νεκροθάφτης’’ της ΛΑ.Ε, της μόνης δύναμης, η οποία με την συγκεκριμένη εναλλακτική της λύση, την δυναμική της κινηματική πρακτική και την ενωτική πολιτική της πρόταση μπορεί να ανοίξει ένα ριζοσπαστικό δρόμο ανατροπής του μνημονιακού σκηνικού.  

Δυστυχώς, η τηλεόραση του Sky, ως ομπρέλα και ο κ. Μαρατζίδης ως ‘’λαγός’’, ενωμένοι σε ‘’σάρκα’’ μια, υπηρετούν μια και μόνο υπόθεση: να φύγει το ψευτο- αριστερό καθεστώς Τσίπραγια να το διαδεχθεί το καθεστώς των παραδοσιακών ολιγαρχών με το Μητσοτάκη.  

Η αλήθεια να λέγεται! Από τον Άννα στον Καϊάφα.  

Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουν ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρακολουθούν καλά τις εξελίξεις, τους σχεδιασμούς και τα τεκταινόμενα. 

Όπως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν οι καιροί γυρίσματα.

Η αυθεντική ανατροπή, αν προδόθηκε και ξεπουλήθηκε στον πρώτο γύρο από τον Τσίπρα, θα υπάρξει και δεύτερος γύρος, νικηφόρος τώρα και θα υπάρξει πολύ γρήγορα, όσες ψεύτικεςκαι στημένες δημοσκοπήσεις και αν δημοσιοποιούν.  

http://www.iskra.gr/index.php

Σ.Π