Ερωτήσεις και απαντήσεις
To No Euro International Forum πραγματοποιήθηκε από τις 16 έως τις 19 Σεπτεμβρίου 2016, στο Chianciano Terme της Ιταλίας. Πραγματοποιήθηκαν ομιλίες σχετικά με ζητήματα που αφορούν το οικοδόμημα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Αναλυτικότερα, την διεθνή συνάντηση απασχόλησαν ζητήματα όπως:
Ευρωπαική Ένωση: γιατί δεν μπορεί να αναθεωρηθεί και πρέπει να διαλυθεί, Γερμανία: Οι πολλαπλές αντίθετες θέσεις στο εννιαίο νόμισμα, Η ισπανική αριστερά μπρος στην ΕΕ και το ευρώ, Ελλάδα: η δολοφονία ενός Έθνους-Κράτους, Αγγλία: Brexit, Γαλλία: Συμμαχίες για την αποπαγκοσμιοποίηση, Πώς να αντιδράσουμε στην απειλή μιας νέας χρηματοπιστωτικής κρίσης, Ουκρανία και στάση της Ε.Ε. στον εμφύλιο, Ιταλία: ποιός θα καθοδηγήσει την έξοδο από το ευρώ, Βόρρεια και Ανατολική Ευρώπη: αντιστάσεις στην ευρω-γερμανική κυριαρχία, Λαϊκισμός, κατάρα ή ευχή για την δημοκρατική αλλαγή;, Ευρω-ολιγαρχία, εθνική κυριαρχία και δημοκρατία, Μεταναστευτικό και τέλος της Schengen.
Τέλος, την τελική ολομέλεια της συνάντησης την απασχόλησε το ζήτημα των "Στρατηγικών και συμμαχιών για την απελευθέρωση των λαών"
Το antapocrisis.gr βρέθηκε στο No Euro Interational Forum και συζήτησε με διάφορους συμμετέχοντες.
Παρακάτω θα δείτε 4 μικρές συνεντεύξεις από τον Marco Zanni (Ιταλός ευρωβουλευτής), τον Alexey Albu (Ουκρανός, στέλεχος του Borotva), τον Pedro Montes (γνωστός Ισπανός οικονομολόγος) και την Inge Höger (Γερμανίδα βουλεύτρια, μέλος του Die Linke).
Συζητάμε με τον Marco Zanni.
Ο Marco Zanni γεννήθηκε το 1986 και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων με ειδίκευση στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Εργάστηκε σε τράπεζα και σήμερα ειναι ευρωβουλευτής της Ιταλίας, εκλεγμένος με το κίνημα των 5 αστέρων. Ανήκει σε εκείνη την πλευρά του κινήματος των 5 αστέρων που θεωρεί πως η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται. Δεν τάσσεται δηλαδή μόνο υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρακολουθεί τα ζητήματα των οικονομικών και νομισματικών θεμάτων.
antapocrisis.gr: Ποιο θα μπορούσε να είναι το εναλλακτικό σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση για χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία;
Marco Zanni: Μετά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά το Brexit, είναι σαφές ότι το τέλος του σχεδίου της ΕΕ έχει αρχίσει. Έτσι, τώρα πρέπει να σκεφτούμε μια εναλλακτική λύση για την Ευρώπη, που είναι μια διαφορετική έννοια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λοιπόν, ποιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον για να είναι κυρίαρχα κράτη, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και ούτω καθεξής στην Ευρώπη;
Νομίζω ότι το μόνο σχέδιο που είναι βιώσιμο, είναι να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία των κρατών- μελών. Βασικά, η κυριαρχία σε δύο τομείς που είναι πολύ σημαντικοί για να διαχειριστούν μια κατάσταση κρίσης που υπάρχει μετά το 2008. Το πρώτο σημείο είναι να αποκατασταθεί η νομισματική κυριαρχία. Είναι πλέον σαφές ότι αυτό το φάρμακο, το φάρμακο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν είναι βιώσιμο για όλα τα μέλη της Ευρωζώνης. Χρειαζόμαστε μια νομισματική πολιτική προσαρμοσμένη στις ειδικές ανάγκες των κρατών-μελών. Επειδή είμαστε διαφορετικά κράτη-μέλη, έχουμε διαφορετικούς μακροοικονομικούς δείκτες, διαφορετικό επίπεδο τιμών, πληθωρισμού, διαφορετικά επίπεδα του ΑΕΠ, διαφορετικά επίπεδα της ανεργίας, οπότε χρειαζόμαστε 19 διαφορετικές πολιτικές μέσα στην Ευρωζώνη. Έτσι, το πρώτο βήμα, για να δημιουργηθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο για την Ευρώπη και για το εκάστοτε κράτος-μέλος, είναι να αποκατασταθεί η εθνική νομισματική πολιτική. Μετά, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια εκ νέου ανάληψη της κυριαρχίας στις οικονομικές πολιτικές. Η λιτότητα στην Ευρώπη, όχι μόνο δεν λειτουργεί και δεν αποδίδει καλά αποτελέσματα, και η Ελλάδα είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα αυτού, αλλά επιδεινώνεται όλο και περισσότερο η κατάσταση κρίσης των ευρωπαϊκών χωρών. Έτσι, αποκαθιστώντας την οικονομική κυριαρχία θα μπορούμε να επιτρέψουμε στις χώρες και τις κυβερνήσεις να δαπανήσουν χρήματα για την αποκατάσταση της ανάπτυξης. Ο μόνος τρόπος που έχουμε για να αποκατασταθεί ένα μέρος της ανάπτυξης στο εσωτερικό των κρατών-μελών είναι ένα ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Επειδή είναι πολύ υφεσιακό το οικονομικό περιβάλλον που ζούμε τώρα στην ΕΕ, ο ιδιωτικός τομέας, οι Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις (ΜΜΕ)[1] και οι εταιρείες δεν είναι πρόθυμες να επενδύσουν χρήματα γιατί εάν υπάρχει ρευστότητα και αν έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν τα χρήματα σε νέα σχέδια, σε νέα προϊόντα, δεν θα τα επενδύσουν, διότι οι προοπτικές για το μέλλον είναι πολύ κακές. Δεν επενδύει κάποιος χρήματα αν ξέρει ότι στο μέλλον η εσωτερική ζήτηση θα είναι ακόμη πιο υφεσιακή σε σχέση με το σημερινό επίπεδο. Ο μόνος τρόπος για την αποκατάσταση της ανάπτυξης, για την τόνωση επίσης του ιδιωτικού τομέα, για να επενδύσουμε χρήματα σε έναν νέο παραγωγικό τομέα, σε νέα προϊόντα, σε νέα σχέδια είναι ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, στις υποδομές, στην έρευνα και ανάπτυξη, σε τολμηρά έργα. Διότι συνήθως οι ιδιώτες επενδυτές είναι συντηρητικοί και δεν θα επένδυαν σε τολμηρά έργα.
Έτσι θα πρέπει να μπορούμε να ξεπεράσουμε τα παράλογα κριτήρια του Μάαστριχτ σχετικά με το έλλειμα, τις απαγορεύσεις μεταξύ ελλείμματος και ΑΕΠ και την αντίληψη ότι το δημόσιο χρέος είναι κάτι επιβλαβές, ακριβώς επειδή πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο το δημόσιο χρέος ώστε να μπορούν να γίνουν επενδύσεις να αποκατασταθεί η ανάπτυξη και η ευημερία των ανθρώπων, των πολιτών. Όχι μόνο είναι αναγκαίο το δημόσιο χρέος αλλά θα πρέπει να επανακτήσουμε και να κρατήσουμε μακριά από τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς τον καθορισμό των επιτοκίων επί του δημοσίου χρέους. Διαφορετικά η Ευρώπη και ειδικότερα η ΕΕ θα καταρρεύσει άτακτα.
Έτσι, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να ξεπεράσουμε τους παράλογους κανόνες του Μάαστριχτ όσον αφορά το έλλειμμα, τις απαγορεύσεις μεταξύ ελλείμματος και αύξησης του ΑΕΠ, την ιδέα ότι το δημόσιο χρέος είναι κάτι είναι κακό. Πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε το δημόσιο χρέος, προκειμένου να πραγματοποιήσουν επενδύσεις , προκειμένου να οδηγήσουμε τις χώρες στην αποκατάσταση της ανάπτυξης και βελτίωσης της ζωής για τους πολίτες.
Χρειαζόμαστε το δημόσιο χρέος, χρειάζεται να το αποκαταστήσουμε και να κρατήσουμε μακριά από τα χέρια των αγορών τον καθορισμό του επιτοκίου του δημόσιου χρέους. Εάν δεν το κάνουμε, η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταρρεύσει με έναν μη ελεγχόμενο τρόπο. Έτσι, το εναλλακτικό σχέδιο για την Ευρώπη είναι να αποκαταστήσουμε την κυριαρχία στον οικονομικό τομέα, στην πραγματική οικονομία και πρωτίστως και ειδικά στον νομισματικό τομέα. Αν δεν το καταφέρουμε, θα είναι μια καταστροφή για τους ευρωπαίους πολίτες και για την έννοια της ευρωπαϊκής συνεργασίας που είναι κάτι διαφορετικό από το έργο και τους στόχους που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
antapocrisis.gr: Τι θα αλλάξει στην Ιταλία, ανάλογα με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για την αναθεώρηση του Συντάγματος;
Marco Zanni: Aυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ορόσημο για το μέλλον, όχι μόνο της Ιταλίας αλλά και της ΕΕ και της παγκόσμιας συνθήκης, γιατί όπως ίσως γνωρίζετε, οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται πολύ για το τι θα συμβεί στην Ιταλία μετά το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Αν επικρατήσει το «όχι», εάν οι Ιταλοί πολίτες αρνηθούν τη συνταγματική πρόταση μεταρρύθμισης από τον Ρέντσι και το Δημοκρατικό Κόμμα, θα υπάρξει πραγματική και μεγάλη πρόκληση για το ευρωπαϊκό σχέδιο, για την κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ καταρρέει και το «όχι» στο ιταλικό δημοψήφισμα θα είναι το τελικό χτύπημα στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Αν λοιπόν υπερισχύσει το «όχι», θα υπάρξει κυβερνητική κρίση στην Ιταλία, ίσως ο πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι αποσυρθεί και τότε υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια.
Το πρώτο είναι ένα διακρατικό κόμμα που θα οδηγήσει τη χώρα μέχρι την προγραμματισμένη ημερομηνία για τις εθνικές εκλογές το 2018 και, δεν ξέρω ποια θα μπορούσαν να είναι τα αποτελέσματα, αλλά μάλλον σε αυτά τα χρόνια, μεταξύ 2017-2018, αυτή η κυβέρνηση, θα εργαστεί πάνω σε έναν εκλογικό νόμο για να πάμε σε εκλογές το 2018. Το άλλο σενάριο θα μπορούσε να είναι νέες εκλογές, πρόωρες εκλογές το 2017 και πιθανόν, μη κατεστημένα κόμματα στην Ιταλία να ανέβουν στην εξουσία. Εάν συμβεί αυτό στην τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης και τώρα τρίτη και στην ΕΕ, θα είναι μια πολύ πολύ σημαντική και ισχυρή πρόκληση για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και νομίζω ότι μετά από κάτι τέτοιο, στα επόμενα δύο χρόνια το σχέδιο της ΕΕ θα καταρρεύσει. Και δεν ξέρω αν θα γίνει με ένα ελεγχόμενο, συντεταγμένο τρόπο, αλλά αυτό θα είναι το τέλος του σχεδίου της ΕΕ. Έτσι, αν είμαστε σε θέση, όπως είπα στην ομιλία μου στο συνέδριο, να δημιουργήσουμε ένα διακρατικό μέτωπο, για να οικοδομήσουμε το πλαίσιο για ένα νέο ευρωπαϊκό σχέδιο που βασίζεται σε κυρίαρχα και εθνικά κράτη, σε πραγματική και ισότιμη συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών, θα είναι ένας καλύτερος τρόπος για να διαχειριστούμε την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ένα πολύ καλός τρόπος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, της ανάπτυξης και της θετικής πορείας για τις Ευρωπαϊκές χώρες και τους Ευρωπαίους πολίτες.
antapocrisis.gr: Η Ιταλία και η Ελλάδα βρίσκονται στο επίκεντρο προσφυγικής κρίσης. Τι πιστεύετε για τη συμφωνία μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας;
Marco Zanni: Διαφώνησα ως μέλος και συντονιστής της ομάδας μου στην επιτροπή προϋπολογισμού, εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επισκέφτηκα την Τουρκία τον Φεβρουάριο του 2016 και πιστεύω ότι, καταρχάς, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καμία πρόθεση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των προσφύγων, επειδή η μετανάστευση είναι λειτουργική στο σχέδιο της ΕΕ και του ευρώ.
Εάν έχουμε πολλούς ανθρώπους χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα που κατευθύνονται μαζικά στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας, τότε υπάρχει μια τεράστια πίεση στους μισθούς των χωρών αυτών και αυτό είναι απολύτως λειτουργικό για το ευρωπαϊκό σχέδιο. Δεν υπάρχει πρόθεση για την Ευρωπαϊκή Ένωση να αμφισβητήσει πραγματικά το πρόβλημα της μετανάστευσης. Σχετικά με τη συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και Τουρκίας, όσον αφορά τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Διότι, όταν δίνεις χρήματα σε έναν δικτάτορα, όπως είναι ο Ερντογάν, προκειμένου να κρατήσει τους ανθρώπους έξω από τα σύνορά σου, αυτό είναι κάτι πραγματικά ανήθικο. Αν θέλουμε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε την προσφυγική κρίση, θα πρέπει να αποκαταστήσουμε τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στις χώρες από όπου έρχονται αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί αν ζεις καλά στην πατρίδα σου, δεν χρειάζεται να μεταναστεύσεις για κάτι καλύτερο στην Ευρώπη ή σε άλλες χώρες. Έτσι, αν μπορούμε να επανεξετάσουμε την εξωτερική πολιτική, όχι μόνο της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ, της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, σε τρίτες χώρες, θα είναι μια καλή αρχή, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τη μετανάστευση.
Ένα άλλο πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε είναι οι εμπορικές ροές των όπλων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Μέσης Ανατολής, Βόρεια και Κεντρική Αφρική και ούτω καθεξής. Η Ιταλία είναι ένας από τους κύριους εξαγωγείς όπλων στις χώρες αυτές. Είναι σαφές ότι από τη στιγμή που χρηματοδοτείς τους πολέμους, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να φεύγουν συνεχώς προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ή προς ένα ασφαλές λιμάνι, όπως φαίνεται η Ευρώπη σε αυτές τις χώρες.
Αυτά είναι δυο μόνο από τα βήματα που θα μπορούσαν πραγματικά να βάλουν ένα τέλος στην μεταναστευτική κρίση. Η οικονομική βοήθεια προς την Τουρκία είναι 3 δις ευρώ σε ένα μόνο χρόνο, προκειμένου να κρατήσει τους πρόσφυγες εντός της επικράτειάς της. Δεν νομίζω ότι αυτή η συμφωνία θα λειτουργήσει επειδή υπάρχουν εντάσεις μεταξύ της κυβέρνησης της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σχετικά με το τέλος θεώρησης διαβατηρίου και ούτω καθεξής, και νομίζω ότι είναι ενδεικτικό αυτό που δήλωσε ο Ερντογάν στην αντιπροσωπεία μας στην Τουρκία, ότι «εμείς απλά χρειαζόμαστε τα χρήματα, μην ανησυχείτε στην ΕΕ σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο η τουρκική κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τα χρήματά αυτά. Αν θέλετε να δώσετε τα χρήματα μόνο στις ΜΚΟ και όχι στην τουρκική κυβέρνηση, στη συνέχεια, θα βάλουμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σε βάρκες και θα στείλουμε αυτούς τους ανθρώπους στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία, την Ιταλία και ούτω καθεξής. Ο Ερντογάν και η Τουρκία εκβιάζουν την ΕΕ. Οι ευρωπαϊκές χώρες και η καγκελάριος της Γερμανίας, κυρία Μέρκελ, αποφάσισε να διαπραγματευτεί με έναν δικτάτορα, χωρίς καμία δημοκρατική εντολή στο όνομα των ευρωπαίων πολιτών και τα κακά αποτελέσματα της συμφωνίας αυτής, οι αρνητικές επιπτώσεις αυτής της συμφωνίας θα επηρεάσουν όχι μόνο τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και χώρες όπως η Ιταλία, η Ελλάδα και η Βουλγαρία, χώρες στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση των προσφύγων, δεν υπάρχει καμία πραγματική πρόθεση να θέσει ένα τέλος σε αυτή την κρίση, επειδή είναι λειτουργική για το έργο που έχουν αναλάβει και εκτελούν.
[1] Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ) αντιπροσωπεύουν το 99% του συνόλου των επιχειρήσεων στην ΕΕ. Ο ορισμός των ΜΜΕ είναι σημαντικός για την πρόσβαση σε προγράμματα χρηματοδότησης και στήριξης της ΕΕ που στοχεύουν ειδικά σε αυτές τις επιχειρήσεις.
Συζητάμε με τον Alexey Albu.
Ο Alexey Albu είναι ηγετικό στέλεχος του Borotva. Πρώην μελος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, ήταν παρών στην μεγάλη σφαγή που διοργάνωσαν οι νεοναζί στο δημαρχείο της Οδησσού, στις 2 Μαΐου 2014, που είχε σαν αποτέλεσμα δεκάδες πολίτες να σφαγιαστούν και να απανθρακωθούν από την πυρπόληση του δημαρχείου. Αρκετοί από τους καλύτερούς του φίλους σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα.antapocrisis.gr: Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστήριξε και υποστηρίζει ανοιχτά μια ακροδεξιά, ναζιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία. Πώς εξηγείς αυτή τη στήριξη;
Alexey Albu: Η κυβέρνηση της Ουκρανίας είναι μια ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που χρησιμοποιεί το πεδίο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό είναι μόνο ένα μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής διαδικασίας, επειδή η Ουκρανία αποτελούσε μακροχρόνια ένα μέρος του οικονομικού συστήματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μέχρι το 2014, η Ουκρανία είχε μια πολύ ισχυρή οικονομική σχέση με την Ρωσική Ομοσπονδία. Είναι εξαιρετικά κρίσιμο για το καπιταλιστικό σύστημα, για τις ΗΠΑ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, να σπάσει αυτή τη συμμαχία μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης, διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει πια αν υπάρχει και ένα ισχυρό οικονομικό κέντρο από την πλευρά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Αυτή η υποστήριξη των αντι-Ρώσων και της εθνικιστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας είναι ένα μέρος του αγώνα εναντίον της Ρωσίας. Αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Το κύριο πρόβλημα είναι το καπιταλιστικό σύστημα και ο τρόπος άσκησης της οικονομικής πολιτικής. Η Ρωσική Ομοσπονδία λειτουργεί βέβαια επίσης μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα και γι’ αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να λυθούν τα οικονομικά μας προβλήματα στη Ρωσική Ομοσπονδία και στην Ουκρανία. Μόνο αλλάζοντας το καπιταλιστικό σύστημα με ένα σοσιαλιστικό, μόνο αν επιστρέψουμε στον σχεδιασμό της οικονομίας.
Εάν η Ουκρανία και η Ρωσική Ομοσπονδία εθνικοποιήσουν τον παραγωγικό τομέα τους, νομίζω ότι μπορούν να λύσουν κάποια οικονομικά προβλήματα χωρίς να «βλάψουν» την Ευρωπαϊκή Ένωση ή άλλους γείτονες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζει την ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουκρανίας για να αποτραβήξει την Ουκρανία από τη Ρωσική Ομοσπονδία.
antapocrisis.gr: Σήμερα ποία είναι η κατάσταση για το Κομμουνιστικό κόμμα, τις αριστερές οργανώσεις, τους ακτιβιστές και όσους αντιτίθενται στην κυβέρνηση της Ουκρανίας;
Alexey Albu: Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, επειδή δεν υπάρχει πολιτικό υποκείμενο που να μπορεί να αγωνιστεί εναντίον της κυβέρνησης. Όλες οι αριστερές οργανώσεις διαλύθηκαν το 2014 και 2015, όλοι οι ακτιβιστές των οργανώσεων αυτών συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν ή άφησαν την Ουκρανία για να αποφύγουν τη φυλακή. Αν κάποιος προσπαθήσει να δημιουργήσει μια τέτοια οργάνωση σήμερα, η κυβέρνηση δεν κάνει τα πάντα για να εμποδίσει την ανάπτυξή της. Για παράδειγμα, αν κάποιος προσπαθήσει να οργανώσει μια διαδήλωση, ακόμη και αν αυτό είναι τυπικά νόμιμο, η ουκρανική κυβέρνηση χρησιμοποιεί παρακρατικές ομάδες ακροδεξιών για να σταματήσει αυτές τις ενέργειες. Τυπικά είναι νόμιμη η δημιουργία μιας οργάνωσης, αλλά δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως «κομμουνισμός», «δικτατορία» ή τα σύμβολα του κομμουνισμού αφού υπάρχει μια ειδική νομοθεσία ενάντια στην «κομμουνιστική προπαγάνδα».
Για παράδειγμα, αν πουλάς ένα βιβλίο του Μαρξ ή του Λένιν, η κυβέρνηση θα σε φυλακίσει. Είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί κάποια οργάνωση ή κόμμα με τέτοιες αναφορές. Στην Ουκρανία η πιο ισχυρή αριστερή οργάνωση ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας. Ήταν ένα κόμμα του κοινοβουλίου με χιλιάδες κόσμο οργανωμένο και πολλές οργανώσεις σε όλη τη χώρα. Υπήρχαν πολλοί κομμουνιστές που συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες και στο κίνημα «Αντι-Μαϊντάν». Όταν η νέα εξουσία δήλωσε πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αυτονομιστές και παράνομοι, η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας προσπάθησε να έρθει σε συμφωνία με τη νέα εξουσία. Διακίνησαν ένα εσωτερικό έγγραφο στο Κόμμα κατά των αποσχιστικών τάσεων στο εσωτερικό του κομμουνισμού κόμματος της Ουκρανίας και σε αυτό το έγγραφο, δήλωναν ότι όλοι όσοι υποστήριζαν το κίνημα αντι-Μαϊντάν, θα πρέπει να αποχωρίσουν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας. Πολλοί ακτιβιστές, για παράδειγμα, ο Μπόρις Λιτβίνοφ που ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας και μέλος του Κοινοβουλίου, ήταν ένας από τους πρωτεργάτες στη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ.
Ήταν, επίσης, ένας από τους γραμματείς της Επιτροπής του του Ντόνετσκ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας που η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας διέγραψε για να δείξει ότι όλα είναι εντάξει στο εσωτερικό του κόμματος, ότι δεν υπάρχουν αποσχιστικές τάσεις, ότι δεν είναι ενάντια στη νέα εξουσία και ότι θα συνεχίσουν να είναι ένα νόμιμο κόμμα που δρα μέσα στο νομικό πλαίσιο.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα μαζί με όσους υποστήριζαν το Μαϊντάν, ψήφισε να οριστεί ως υπηρεσιακός πρόεδρος ο Τουρτσίνοφ, ένας δεξιός νεοφιλελεύθερος πολιτικός, μετά την αποπομπή του εκλεγμένου Γιανουκόβιτς και μέχρι τις επόμενες εκλογές. Ουσιαστικά το Κομμουνιστικό Κόμμα νομιμοποίησε ότι συνέβη τον Φεβρουάριο του 2014, νομιμοποίησε το πραξικόπημα. Θα έπρεπε να δηλώσουν πως «αυτό είναι παράνομο, πως δεν συμμετέχουν σε ένα ακροδεξιό και φασιστικό κοινοβούλιο, αλλά δεν το έκαναν. Νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν κάποια συμφωνία με τη νέα εξουσία και ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας θα μετέχει με το 3% στο κοινοβούλιο. Οι φασίστες χρησιμοποίησαν τους ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος, αφού ψήφισαν για τον Τουρτσίνοφ, δεν υποστήριξαν την εξέγερση στην Νοτιοανατολική Ουκρανία, διέγραψαν εκατοντάδες μέλη τους και δεν υποστήριξαν την Λαϊκή Δημοκρατία. Επιπλέον, όταν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος θέλησαν και πάλι να είναι βουλευτές, η νέα εξουσία έκανε τα πάντα για να το απαγορεύσει.
antapocrisis.gr: Σήμερα ζεις στο Ντονμπάς;
Alexey Albu: Zούσα στην Οδησσό από τη γέννησή μου. Στις 2 Μαΐου του 2014 ήμουν μέσα στο Κτίριο Των Συνδικάτων στην Οδησσό όπου οι φασίστες του Δεξιού Τομέα έκαψαν ζωντανούς δεκάδες ανθρώπους αλλά ήμουν τυχερός γι’ αυτό είμαι ζωντανός. Πολλοί από τους φίλους μου και τους συντρόφους σκοτώθηκαν εκεί και λίγες μέρες αργότερα, μετά από αυτή τη σφαγή, πήγα στην Κριμαία και στη συνέχεια πήγα στο Ντονμπάς. Έζησα στην Κριμαία περίπου δέκα μήνες, στη συνέχεια πήγα στο Ντονμπάς και σήμερα ζω στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ.[1]
antapocrisis.gr: Ποια είναι η σημερινή κατάσταση εκεί;
Alexey Albu: Η κατάσταση είναι καλύτερη από τον Φεβρουάριο του 2014 ή από το 2015. Τώρα υπάρχει εξουσία, δεν είναι άναρχη η κατάσταση, ενώ προηγουμένως υπήρχαν πολλές διαφορετικές ομάδες οι οποίες δεν πάλευαν μόνο ενάντια στους φασίστες αλλά και μεταξύ τους. Τώρα έχουν δημιουργηθεί κρατικά ιδρύματα, πολλοί άνθρωποι έχουν μισθούς, οι ηλικιωμένοι έχουν σύνταξη. Άρχισαν να λειτουργούν πολλοί κρατικοί οργανισμοί.
Το κράτος έχει έναν προϋπολογισμό από την οικονομική βοήθεια, από τη βιομηχανία, τα εργοστάσια, συνδρομές απλών ανθρώπων αλλά και τη Ρωσική Ομοσπονδία που βοηθάει πολύ. Τώρα, μέσα στη Δημοκρατία δεν υπάρχει πόλεμος, ο πόλεμος είναι στην συνοριακή γραμμή και τα σύνορα όπου όλη την ώρα βομβαρδίζονται από την ουκρανική πλευρά με κάποιες περιόδους ανακωχής. Ο υπολογισμός του πληθυσμού είναι δύσκολος, επειδή πολλοί άνθρωποι έφυγαν και άλλοι ήρθαν, αλλά τώρα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ ζουν περίπου 500.000 άνθρωποι ή λίγο περισσότεροι. Στο Ντονέτσκ, ο πληθυσμός είναι 1.000.000 άτομα. Αλλά ίσως τώρα να είναι 500.000 λόγω των μετακινήσεων. Το κράτος μας δεν αναγνωρίζεται από τους άλλους, εκτός από τη Βόρεια Οσσετία, αλλά οι άνθρωποι του Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ θέλουν να αναγνωριστεί επίσημα ως κράτος από άλλες χώρες.
Η Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ είναι κράτος, που κήρυξε την ανεξαρτησία του από την Ουκρανία στις 27 Απριλίου 2014 και αποτελεί ομόσπονδο τμήμα της αυτοαποκαλούμενης Ομοσπονδιακής Πολιτείας της Νέας Ρωσίας. Η ανακήρυξη πραγματοποιήθηκε στις 27 Απριλίου 2014 και επισημοποιήθηκε με το δημοψήφισμα που έγινε στις 11 Μαίου 2014. Το 89,07% ψήφισε υπέρ της αυτοδιάθεσης, το 10,19% ψήφισε κατά και το 0.74% λευκό.
Συζητάμε με τον Pedro Montes.
Ο Pedro Montes είναι Ισπανός οικονομολόγος. Εργαζόταν στο Κέντρο Ερευνών της Τράπεζας της Ισπανίας. Συμμετέχει στους Podemos και είναι υπέρμαχος της εξόδου της Ισπανίας από την ευρωζώνη. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της κίνησης Socialismo 21.
antapocrisis.gr: Θεωρείτε ότι υπήρχε εναλλακτική πορεία σχετικά με το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου στην Ελλάδα; Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει εναλλακτικό σχέδιο;
Pedro Montes: Η απάντηση που έχω σε αυτό είναι ότι οι ηγέτες τoυ ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν συνεπείς, εφ’ όσον από την αρχή που αντιμετώπισαν την Τρόικα, την ΕΕ και την κομισιόν δεν είχαν προετοιμάσει εναλλακτικό σχέδιο. Όταν κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τόσο ισχυρές δυνάμεις όπως την Τρόικα, και η διαπραγμάτευση αυτή σκληραίνει, πρέπει να έχει εναλλακτική πρόταση. Και η βασική κατηγορία που μπορώ να απευθύνω στο ΣΥΡΙΖΑ και τις ευθύνες που του αναλογούσαν είναι η μη προετοιμασία εναλλακτικής πρότασης. Ακόμα χειρότερα, όταν στο δημοψήφισμα τέθηκε το ζήτημα του νομίσματος και φάνηκε ο δισταγμός των ηγετών που τελικά οδήγησε σε νέες σχέσεις με την ΕΕ, αυτό αποτέλεσε μεγάλη απογοήτευση για τις αριστερές δυνάμεις της Ευρώπης οι οποίες αντιμετώπιζαν με συμπάθεια το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, και ταυτόχρονα ήταν κοντά στην θέσεις ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Και αυτό μου φαίνεται το μεγαλύτερο λάθος που πραγματοποίησαν οι ηγέτες. Ποια ήταν η εναλλακτική; Είναι προφανές ότι αν στόχος είναι η ευθεία αντιμετώπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η προετοιμασία ενός σχεδίου με εξέλιξη την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ είναι απαραίτητη, αλλά μια έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ σημαίνει, ταυτόχρονα, την πρόβλεψη για δικό της νόμισμα. Με ξεκίνημα ένα νέο νόμισμα θα μπορούσε η Ελλάδα ν’ ασκήσει πολιτική πολύ διαφορετική από αυτή στην οποία έπρεπε να υποταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και το νόμισμα είναι απαραίτητη συνθήκη για άλλου τύπου πολιτική. Αυτή είναι η πιο αυστηρή μου κριτική προς αυτά που συνέβησαν με το ΣΥΡΙΖΑ . Στην πραγματικότητα, υπήρχε τόση υποστήριξη και συμπάθεια από κόσμο προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου όταν συνέβησαν τα γεγονότα αυτά προσπάθησε να τα κατανοήσει και να τα εξηγήσει. Μπορούμε όμως να πούμε σε κάθε περίπτωση ότι ο πολιτικός ρόλος που έπαιξε δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός· ήταν μάλιστα και κάπως λυπηρός, διότι οδήγησε τις υπόλοιπες χώρες στο να σκέφτονται ότι αυτό το οποίο συνέβη στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμβεί και σ εμάς.
antapocrisis.gr: Νομίζετε ότι αν οι Podemos ήταν κυβέρνηση της Ισπανίας θα είχαν ακολουθήσει ή θα ακολουθούσαν την ίδια πολιτική με το ΣΥΡΙΖΑ;
Pedro Montes: Άκου, το να πούμε ότι οι Podemos θα ακολουθούσαν την ίδια πολιτική με το ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν σαν να τους καταδικάζουμε χωρίς να έχουν ακόμα εγκληματήσει, διότι δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε με τι δυνάμεις ή με ποιά συμμαχία θα οδηγούνταν οι Podemos στην κυβέρνηση, και συνεπώς θα κάναμε μια εκτίμηση κάπως αβάσιμη αν λέγαμε ότι θα έκαναν το ίδιο με το ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, η ιδεολογική αδυναμία του Podemos σχετικά με το ευρωπαϊκό θέμα είναι πολύ κοντά σε αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί θέλουν, και προφανώς ο κόσμος της Αριστεράς θέλει άλλου τύπου πολιτική, καλύτερο σύστημα υγείας, καλύτερα παιδεία, μεγαλύτερη φροντίδα στις μειονότητες, όλα αυτά τα οποία διαχρονικά αποζητά μια αριστερή δύναμη. Δεν φτάνει όμως απλά να τα θέλουν, αλλά είναι απαραίτητη η πάλη ενάντια στις πολιτικές οι οποίες τα εμποδίζουν και η ύπαρξη εναλλακτικού σχεδίου. Δεν μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε εξ’ αρχής ότι οι Podemos θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχει ο φόβος ότι δεν θα κάνουν κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό, διότι οι Podemos δεν έχουν ξεκάθαρη θέση για τα ευρωπαϊκά θέματα. Ξέρουν αυτή τους την αδυναμία, αλλά επιπλέον θα ήταν απαραίτητο να έχουν κάποια συμφωνία μεταξύ τους πριν αποφασίσουν για κάποιο ποιο ριζοσπαστικό σχέδιο. Δεν θεωρώ ότι οι Podemos είναι ενιαίοι και προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο πεδίο, όπως άλλωστε συνέβη και στο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι όταν μπαίνεις στο πεδίο της μάχης πρέπει να έχεις σχέδιο, να ξέρεις ότι μπορεί να σου επιτεθούν, να οδηγηθείς σε μονοπάτια που δεν έχεις ακριβώς προβλέψει, αλλά χρειάζεσαι σίγουρα εκ των προτέρων μια στρατηγική την οποία θα ακολουθήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε και ούτε οι Podemos φαίνεται να το κάνουν. Τα προηγούμενα χρόνια οι Podemos είχαν καλύτερα ποσοστά και μεγαλύτερες πιθανότητες εκλογής, αλλά σήμερα η πολιτική κατάσταση στην Ισπανία είναι αρκετά δύσκολη. Συνεπώς αν οι Podemos συμμετείχαν σήμερα σε κάποια κυβέρνηση θα ήταν με μικρότερη δύναμη και συνεπώς μικρότερη δυνατότητα αντιπαράθεσης (με τις κυρίαρχες δυνάμεις).
Συζητάμε με την Inge Höger.
Η Inge Höger είναι Γερμανίδα βουλεύτρια από το 2006, μέλος του Die Linke. Τάσσεται εναντίον της ευρωζώνης ασκώντας έντονη κριτική στην στάση της Γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στο ελληνικό ζήτημα.
antapocrisis.gr: Πως εξηγείτε την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γερμανία το τελευταίο διάστημα;
Inge Höger: Ο Γερμανικός λαός αισθάνεται όλο και λιγότερο ικανοποιημένος τόσο λόγω της πολιτικής των κυρίαρχων κομμάτων όσο και της ΕΕ, με τις συνθήκες απελευθέρωσης του εμπορίου, TTIP και CETA, με τα προβλήματα του γερμανικού λαού όπως η αυξημένη ανεργία, η φτώχεια. ‘Ισως όχι σε τέτοιο βαθμό όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως στις χώρες του νότου για παράδειγμα, υπάρχει όμως ένας μεγάλο κομμάτι που αμείβεται με κατώτατο μισθό, 20% του πληθυσμού της Γερμανίας βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας, υπάρχει παιδική φτώχεια. Η Εναλλακτική για τη Γερμανία καταφέρνει να εκμεταλλευτεί αυτό το αίσθημα μη ικανοποίησης προς όφελός της, να παρουσιασθεί ως κόμμα διαμαρτυρίας και να πείσει με το σύνθημα «Ψηφίστε μας και εμείς θα διαμαρτυρηθούμε για σας στην κυβέρνησης».
antapocrisis.gr: Γιατί όμως το κομμάτι αυτό του κόσμου δεν κινήθηκε αριστερά;
Inge Höger: Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η Αριστερά (το κόμμα die Linke) δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να κεφαλαιοποιήσει τις αντιδράσεις. Δεν είναι όλος ο κόσμος ακροδεξιοί, φυσικά και υπάρχουν εθνικιστικού τύπου αντιδράσεις και αυτούς τους ανθρώπους δεν πρόκειται να τους κερδίσουμε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει να πούμε ότι εμείς είμαστε η απάντηση στα κοινωνικά ερωτήματα, ότι παλεύουμε για κοινωνική δικαιοσύνη, για την υπεράσπιση του λαού. Εν μέρει γινόμαστε αντιληπτοί ως κομμάτι τους συστήματος, ως κομμάτι των καθεστωτικών κομμάτων. Είναι όμως δική μας δουλειά το να πείσουμε ότι εμείς είμαστε η αριστερά που παλεύει για κοινωνική δικαιοσύνη.
Στην αριστερά και στο κόμμα Die Linke υπάρχουν διαφορετικές τάσεις και ένα κομμάτι της, κυρίως αυτό που βρίσκεται στα ανατολικογερμανικά κρατίδια, πιστεύει ιδιαίτερα ότι η όποια αλλαγή θα έρθει μέσα από τη συμμετοχή σε τοπικές κυβερνήσεις. Θέλουν εκ πρώτης να συγκυβερνήσουν και δεν βάζουν μπροστά τα κοινωνικά ερωτήματα. Σ’ αυτά ακριβώς τα κρατίδια, ενώ λάβαν μέρος στις κυβερνήσεις, δεν φέραν καμία αλλαγή για το λαό αλλά αντίθετα συμμετείχαν στην κοινωνική αποδόμηση, στο Βερολίνο για παράδειγμα και στο Μεκλεμβούργο- Δυτική Πομερανία. Εκεί χάθηκαν μαζικά ψηφοφόροι.
antapocrisis.gr: Σχολιάζοντας τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, ποια τακτική πιστεύετε ότι θα πρέπει να ακολουθήσει η Αριστερά (το κόμμα), εν όψει και των βουλευτικών εκλογών το υεπόμενου έτους;
Inge Höger: H τακτική της Αριστεράς για το επόμενο διάστημα βρίσκεται ακόμα υπό διαμόρφωση όμως πιστεύω ότι ακριβώς εξ’ αιτίας αυτής της εμπειρίας, το ότι χάσαμε μαζικά κόσμο, όχι ότι δεν έχουμε κερδίσει κανένα σε άλλα κρατίδια αλλά παρ’ όλα αυτά, κοιτώντας το πρόβλημα στη βάση, αυτό που πρέπει να αλλάξουμε είναι να σταματήσουμε να γινόμαστε αντιληπτοί ως κομμάτι του συστήματος αλλά να τοποθετήσουμε αρχικά ξεκάθαρα τον εαυτό μας στην αντιπολίτευση. Η αλλαγή ξεκινάει με το να αντιπολιτευτείς και αν θέλουμε να πετύχουμε θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στους Χριστιανοδημοκράτες, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, που είναι όλοι τους υπαίτιοι για την κοινωνική αποδόμηση των τελευταίων. Είναι πολύ σημαντικό να το κάνουμε ξεκάθαρο στον κόσμο ότι είμαστε το μοναδικό κόμμα που παλεύει για την κοινωνική δικαιοσύνη και ότι δεν μας ενδιαφέρει μόνο το να βρισκόμαστε στην εξουσία.
Ως Αριστερά χρειαζόμαστε μια ξεκάθαρη στρατηγική κατά την οποία θα παρουσιαστούμε στον κόσμο ως κόμμα της αντιπολίτευσης, ως αντικαπιταλιστικό κόμμα, υπέρ της αλλαγής για τον λαό, ανεξάρτητο και χωρίς δεσμούς με το σύστημα, υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Μεταφράσεις: Ξένια Πηρούνια, Μαλβίνα Ανδρώνη, Νάσια Πλιακογιάννη
http://antapocrisis.gr/
