Ο ΨΕΥΤΟΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΗΘΕΝ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ...ΚΥΠΡΟΣ!

Σάββατο, 12 Νοεμβρίου 2016

ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ Ο ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ Ο «ΠΡΕΣΒΥΣ ΤΟΥ ΜΑΪΝΤΑΝ» ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Μετά τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις, το ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι εάν εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στον Λευκό Οίκο ο αποχωρών πρόεδρος Ομπάμα, ή έχουμε να κάνουμε με ένα συγκεκαλυμμένο “πραξικόπημα” από το Λόμπυ του Πολέμου.

“Ποιος αποφασίζει για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”, αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Stephen Cohen, βασικός συνεργάτης της επιθεώρησης Nation και ένας εκ των κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών της ρωσικής γεωστρατηγικής. (The Nation, 21/09/2016, “Who is Making American Policy – the President or the War Party?)

Αναφερόμενος στην αμερικανική αεροπορική επίθεση στις συριακές δυνάμεις του Άσσαντ (στις 17 Σεπτεμβρίου), η οποία παραβίασε κατάφωρα την προηγηθείσα συμφωνία για εκεχειρία, λέει ότι κάθε άλλο παρά “τυχαία” έγινε, αφού το Υπουργείο Άμυνας του Άστον Κάρτερ είχε ανοικτά διαφωνήσει στο πλάνο που διαμόρφωσε η συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν.

Αν η επίθεση ήταν εσκεμμένη, αυτό μας δείχνει την δύναμη του αμερικανικού “Κόμματος του Πολέμου” (War Party), που εδράζεται όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά και σε τμήματα του Υπουργείου Εξωτερικών, στο Κογκρέσσο και στα καθεστωτικά μίντια.

Για οκτώ χρόνια, απ' ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα προσπαθούσε να αποφύγει το σενάριο των “neocons” για τον μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή, που θα κατέληγε σε πυρηνική εμπλοκή με το Ιράν. Ένα καταστροφικό ενδεχόμενο που, όπως όλα μαρτυρούν, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα στα μυαλά των πιο παρανοϊκών “γερακιών” του Τελ-Αβίβ και της Ουάσιγκτων.

Απόδειξη γι' αυτό είναι το πόσο λυσσάει, κυριολεκτικά, η δυτική μιντιακή προπαγάνδα, ενώ προελαύνει ο Συριακός στρατός και οι συμμαχικές του δυνάμεις (Ρώσοι και Ιρανοί κομμάντος με Σιΐτες πολιτοφύλακες) για την απελευθέρωση των Συριακών εδαφών από τους τζιχαντιστές.

 Με τον ίδιο τρόπο ταυτίζονται αδίστακτα όλα τα συστημικά ΜΜΕ με την εκλεκτή τους υποψήφια Χίλαρυ Κλίντον και τις φιλοπόλεμες απόψεις της για την Μέση Ανατολή.

Ένας άλλος παρατηρητής, ο Βρετανός πρώην διπλωμάτης Alistair Crook, προειδοποιεί επίσης για το Λόμπυ του Πολέμου μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση, που δεν υπακούει στις εντολές του Ομπάμα. (New Cold War Spins Out of Control, consortiumnews.com, 26/09/2016)

Σκίτσο του Latuff

Αυτό που φοβούνται οι νεοσυντηρητικοί (neocons) κύκλοι -οπαδοί μιας νέας αμερικανο-κυριαρχούμενης “Παγκόσμιας Τάξης”- είναι ότι οι επεμβατικές φιλοδοξίες τους θα ακυρωθούν από την αντίδραση του Πούτιν. 

Πιο συγκεκριμένα:

α) Η εναντίωση της Ρωσίας στα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή την φέρνει ξανά στο προσκήνιο ως διεθνή μεγάλη δύναμη.

β) Το πρόσφατο σχέδιο της Μόσχας να μεσολαβήσει στο επί δεκαετίες άλυτο Παλαιστινιακό Ζήτημα, που βασίζεται στις όλο και θερμότερες σχέσεις μεταξύ Πούτιν και Νετανυάχου, περιορίζει τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή.

γ) Στην Ουκρανία, η “διάσωση” του εκλεκτού τους (των neocons) Ποροσένκο μπορεί να μην είναι εφικτή πλέον. Ο μόνος δρόμος για κάτι τέτοιο είναι ένας κατά μέτωπον πόλεμος με την Ρωσία, κάτι που δεν ακούγεται πια τόσο απίθανο. 

Ήδη προετοιμασίες μεγάλου πολέμου γίνονται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο από το ΝΑΤΟ, το οποίο, παράλληλα, δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει την Μόσχα για επιθετικές προθέσεις....

Η Ουκρανία βυθίζεται καθημερινά όλο και βαθύτερα σε μια κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που υποστήριζαν το Κίεβο, έχουν αρχίσει να αναθεωρούν ή να ουδετεροποιούνται.

δ) Η μεγάλη υποστήριξη που δίνει ο ρωσικός λαός στον Βλαδίμηρο Πούτιν, όπως έδειξαν τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα για την Δούμα (54% για το κόμμα του και 20% για το ΚΚ Ρωσίας), κάνει μάταιη όποια προσπάθεια ανατροπής του εκ των έσω με “πορτοκαλί” πραξικοπήματα, όπως τάχει “προβλέψει” κατ' επανάληψη ο εκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος. Τα νεοφιλελεύθερα φιλοδυτικά κόμματα πήραν μόνο 4% και η κυριότερη αιτία γι' αυτό είναι η ψυχροπολεμική αμερικανική πολιτική προς την Ρωσία.

Απ' ό,τι φαίνεται, οι αποφάσεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ κινούνται σε ένα εκκρεμές μεταξύ των σημερινών ενοίκων του Λευκού Οίκου, Ομπάμα-Μπάϊντεν-Κέρρυ, από την μια, και της γραφειοκρατίας του Στέητ Ντηπάρτμεντ, της CIA και κύκλων του Πενταγώνου, από την άλλη... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι πρώτοι θα είναι παρελθόν σε δύο μήνες, μαζί με το 2016.

Μέσα σ' αυτό πλαίσιο, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η φιγούρα του νέου “τοποτηρητή” της Ουάσιγκτων στην Αθήνα, του πρεσβευτή Τζέφρεϊ Πιάτ (Geoffrey R. Pyatt), πολύ γνωστού από την δράση του στην Ουκρανία κατά την διάρκεια του αιματηρού πραξικοπήματος στο Μαϊντάν.

Ο νέος Αμερικανός πρέσβης Τζέφρϊ Πιάτ στην Αθήνα με τον νυν πρόεδρο της Ουκρανίας Ποροσένκο

Είναι ο ίδιος που, μαζί με την neocon υφυπουργό Βικτώρια Νούλαντ, ενορχήστρωσαν τις εξελίξεις στο Κίεβο ώστε να ανατραπεί ο νόμιμος πρόεδρος Βίκτωρ Γιανουκόβιτς και να έρθουν στην εξουσία οι φιλοναζιστές εκλεκτοί της CIA.

 Για τον ρόλο του στις ουκρανικές μεθοδεύσεις ο Αμερικανός διπλωμάτης έχει χαρακτηριστεί σαν ένας “γραβατωμένος και κοστουμάτος πράκτορας της CIA”, που μπορεί να διαχειριστεί ικανοποιητικά τα καυτά ζητήματα που “τρέχουν” ή μπορούν να προκύψουν ανά πάσα στιγμή στην Ανατολική Μεσόγειο. Ποια είναι αυτά; Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, η σοβούσα κρίση στην Τουρκία, που υποδαυλίζεται από την ασταθή συμπεριφορά του Ερντογάν, και η τυχόν ελληνορωσική προσέγγιση στο μέτωπο των αγωγών.

Ιδιαίτερο, επίσης, ενδιαφέρον έχει η ξαφνική επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα (όπως έχει διαρρεύσει ανεπισήμως και απομένει να επιβεβαιωθεί) εν μέσω ενός εκρηκτικού γεωπολιτικού τοπίου όπου συμβαίνουν συγχρόνως πολλές σημαντικές κινήσεις:

α) αρχίζει η τελική επίθεση για να εκδιωχθεί το τέρας του ISIS/Daesh από την Μέση Ανατολή

β) ο νέος “Ψυχρός Πόλεμος” μπαίνει σε λίαν επικίνδυνη φάση

γ) επίκειται πιθανότατα γενικευμένη αναδιάταξη συνόρων στην ευρύτερη περιοχή

δ) υπάρχουν φόβοι για νέα έκρηξη προσφυγικών ρευμάτων από την Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική.

Όλα τα παραπάνω, μαζί με άλλες παράπλευρες εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την χώρα μας.

Αναρωτιέται κανείς, μάλιστα, και για την χρονική συγκυρία που επέλεξε το Χόλυγουντ να ανακατέψει την Ελλάδα στο σενάριο του νέου σήκουελ της σειράς ταινιών κατασκοπείας “Jason Bourne”, που προβλήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες στους κινηματογράφους.

Σε αυτή την καταιγιστική περιπέτεια εμφανίζεται για πολλή ώρα μια Αθήνα να φλέγεται από τις μολότωφ σ' ένα απόλυτο χάος στους δρόμους, όπου χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται με αστυνομικές δυνάμεις μέσα στη νύχτα.

Εκτός από την εικόνα Καμπούλ, που εμφανίζει η πρωτεύουσα της χώρας μας στις σκηνές της ταινίας, συμβαίνουν και άλλα ανατριχιαστικά γεγονότα σ' έναν συνοριακό χώρο που παρουσιάζεται ως “Greek/Macedonian border” από τους υπεύθυνους της παραγωγής.

Η Ελλάδα της ταινίας είναι ακυβέρνητη και κατεστραμμένη, επικρατεί η βία εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων, ενώ αλωνίζουν μυστικοί πράκτορες σε ένα άγριο κυνηγητό μέσα στην πόλη.

 Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανέναν θεατή, γνωρίζοντας ότι πολλά σενάρια της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, η οποία έχει πάντα ανοικτούς διαύλους με τα σχέδια που εξυφαίνονται στο Λάνγκλεϋ, επιβεβαιώθηκαν εκ των υστέρων από την ωμή πραγματικότητα. 

Τυχαία άραγε το Χόλυγουντ αποφάσισε αυτή την ώρα να ασχοληθεί έτσι με την Ελλάδα;

Χαρακτηριστική σκηνή από το σήκουελ της ταινίας "Jason Bourne"

Εδώ πρέπει να τονίσουμε και την ρευστότητα του διεθνούς πλαισίου εντός του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά.

Κατ' αρχάς, δεν υπάρχει αξιόπιστος διεθνής μεσολαβητής μετά την χρεωκοπία του ΟΗΕ ως ειρηνευτικού οργανισμού. 

Η απογοήτευση, επίσης, από την ανικανότητα της αμερικανικής υπερδύναμης να διαχειριστεί τις παγκόσμιες υποθέσεις με αξιόπιστο τρόπο και η σχεδόν εξαφάνιση της ευρωπαϊκής επιρροής από την Ανατολική Μεσόγειο επιτείνουν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.

Ο Ευρωπαϊκός Νότος όχι μόνο βρίσκεται παραδομένος στις γεωοικονομικές καταιγίδες που έσπειρε η παγκοσμιοποίηση και οι νεοταξικές ελίτ, αλλά υφίσταται και την διαλυτική γερμανική πίεση που ασκεί από το Βερολίνο ο νέος φύρερ της οικονομίας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν μια νέα ισορροπία στον μεσογειακό Νότο, μέσα από ένα εντυπωσιακό φινάλε του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, ίσως σημαίνει ότι αυτή η έντονη διπλωματική κινητικότητα εγκυμονεί την ανταλλαγή του Χρέους της Ελλάδας με την “λύση” του Κυπριακού. 

Ο εκβιασμός θα είναι για να μπει η υπογραφή της Αθήνας στην παράδοση της Κύπρου με την αποδοχή ενός νεο-ανανικού ομοσπονδιακού μοντέλου, που θα εξευμενίζει και την νεοοθωμανική Άγκυρα για να αποδεχθεί(;) τις ανεπιθύμητες γι' αυτήν εξελίξεις στην Ανατολία.

Δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο για να καταλάβει κανείς πόσο κρίσιμες μπορεί να είναι οι επόμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες για την πατρίδα μας και πόσο χρειάζεται να επαγρυπνούμε για να μην γίνει η έξοδος του Ομπάμα από το ιστορικό προσκήνιο η αρχή του δικού μας ιστορικού τέλους, αν χάσουμε την “ασπίδα του Ελληνισμού”, την Κύπρο μας.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.112, Νοέμβριος 2016

ΠΗΓΗ

http://oimos-athina.blogspot.gr/

ΒΑΡΙΑ HTTA ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ!

Τίτλοι τέλους στον πολυδιαφημιζόμενο πόλεμο του Τσίπρα με τους «νταβατζήδες»

Για άλλη μια φορά το δίδυμο Τσίπρα και Καμμένου περνάει... κάτω από τον πήχη – Υποχώρηση και συμβιβασμός με τη ΝΔ για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών – Μετέωρο βήμα η επόμενη μέρα

Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέστη την πρώτη της δεινή πολιτική ήττα και μάλιστα σε μια μάχη που όταν ξεκινούσε έμοιαζε ως περίπατος. Με τα περισσότερα κανάλια ουσιαστικά υπερχρεωμένα, με την αξιοπιστία τους στο ναδίρ, με θαλασσοδάνεια και με ποιότητα προγράμματος όλο και περισσότερο χαμηλότερη οι εταιρείες των «νταβατζήδων» της ενημέρωσης έμοιαζαν ένας εύκολος αντίπαλος επί του οποίου η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου θα κατήγαγε μια περήφανη νίκη με προφανείς πολιτικούς συμβολισμούς.

Κι όμως, η προχειρότητα, η αλαζονεία και η αμετροέπεια που επέδειξε στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών την υποχρέωσε τελικά να σηκώσει λευκή σημαία και να ζητήσει συνθηκολόγηση. Πρόκειται για μια επώδυνη εξέλιξη που θα στοιχίσει πολιτικά και ήρθε σε μια περίοδο που τίποτε δεν πηγαίνει καλά για τον Αλέξη Τσίπρα.

Προφανώς η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο και τα κορυφαία στελέχη του καθώς σε όλα τα ζητήματα έχουν δείξει την ίδια ασύγγνωστη ελαφρότητα, με κυρίαρχο φυσικά το σκληρό τρίτο μνημόνιο και τα όσα δεινά φέρνουν οι αξιολογήσεις που βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε μετά από συνεχείς υποχωρήσεις να παραδοθεί στην πραγματικότητα για την οποία προφανώς και δεν μπορεί να επικαλεστεί νέες αυταπάτες.

Αντί λοιπόν να χρησιμοποιήσει από την πρώτη στιγμή τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της η Πολιτεία για να επιβάλλει τη νομιμότητα προτίμησε -για λόγους εντυπώσεων- να στήσει μια φιέστα από όπου επέλεξε να κρατήσει τον περιορισμό κορυφαίων επιχειρηματιών ως ομήρων επί τρία 24ωρα και το τίμημα που ομολογουμένως δεν θα ήταν μικρό αν κατόρθωνε τελικά να το εισπράξει με νόμιμο τρόπο.

Η αρχή του τέλους, λοιπόν, ήταν ο ίδιος ο διαγωνισμός και τα όσα αποκαλύφθηκαν αμέσως μετά για τα λάθη, τις παραλείψεις και τις μεθοδεύσεις που επινοήθηκαν τόσο σε θεσμικό όσο και σε... πρακτικό επίπεδο.

Κι όταν τελικά πίστευαν ότι είχε ξεχαστεί η υπόθεση με τα βοσκοτόπια του επιχειρηματία Καλογρίτσα ήρθε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που κατέρριψε τη βασική διάταξη του νόμου Παπάκαθιστώντας τον ουσιαστικά πολιτικά και νομικά ανενεργό.

Επί εβδομάδες τώρα, παρά το σφυροκόπημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση επιχειρούσε με τρικ και επικοινωνιακά παιχνίδια να παίξει ένα παιχνίδι εντυπώσεων και ουσιαστικά να επιρρίψει την πολιτική ευθύνη για το δικό της φιάσκο στην αντιπολίτευση και κυρίως στη Νέα Δημοκρατία.

Τελικά όμως, το απόγευμα της Τετάρτης, όχι μόνον παραδέχθηκε δημοσίως την πραγματικότητα, αλλά και δέχθηκε όλους τους όρους που της έθεσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης προκειμένου να συγκροτηθεί τελικά το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και να ρυθμίσει αυτό το τοπίο.

Κατά την έκτη στη σειρά συνεδρίαση της διάσκεψης των προέδρων της Βουλής ο πρόεδρος του Σώματος Νίκος Βούτσης, ο οποίος από την αρχή ήταν ο μόνος που είχε δει το πλήρες αδιέξοδο και τις πολιτικές του συνέπειες, έκανε το τελικό βήμα και αποδέχθηκε ως πρόεδρο της ανεξάρτητης αρχής τον πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον εξαίρετο δικαστή Αθανάσιο Κουτρομάνο που είχε προτείνει η ΝΔ. Ταυτοχρόνως ως αντιπρόεδρος ορίστηκε ο έμπειρος δημοσιογράφος Ροδόλφος Μορώνης. Η πρόταση τελικά έλαβε 20 θετικές ψήφους συγκεντρώνοντας το πολυπόθητο ποσοστό των 4/5 επί συνόλου 24 μελών.

Το κερασάκι ήταν η δημόσια δήλωση του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής και εμπνευστή του νόμου πως όλες οι αρμοδιότητες ακόμη και ο αριθμός των αδειών αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του ΕΣΡ.

Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά όχι μόνον ακυρώθηκε στην ουσία όλος ο νόμος Παπά αλλά και ο πλειοδοτικός διαγωνισμός που έγινε τον Σεπτέμβριο και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων.

Αυτό που μένει, ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στο τηλεοπτικό τοπίο τους επόμενους μήνες, είναι το ότι η κυβέρνηση έχασε μόνη της τα πάντα γιατί ακριβώς ήθελε να κερδίσει τα πάντα όχι για λόγους ουσίας αλλά ως ένα επικοινωνιακό αντίβαροστις συνεχείς της υπαναχωρήσεις απέναντι στους δανειστές και στην αδυναμία να τηρήσει έστω και μία από τις προεκλογικές της υποσχέσεις προς τον ελληνικό λαό.

Η Νέα Δημοκρατία ήταν τελικά ο μεγάλος κερδισμένος από τη μετωπική σύγκρουση την οποία έφτασε έως το τέλος ζητώντας από την πρώτη στιγμή την πλήρη και ουσιαστική υπαναχώρηση της κυβέρνησης σε ένα θέμα σημαία. Η σημαία τελικά άλλαξε χέρια και πέρασε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ήδη -με βάση τις δημοσκοπήσεις- βρίσκεται πολύ μπροστά τόσο σε πρόθεση ψήφου όσο κυρίως και σε παράσταση νίκης.

Από τη στιγμή αυτή η κυβέρνηση έχει παραδεχθεί εμπράκτως ότι είναι πλέον αδύναμη, φοβισμένη και κυρίως όχι ανίκητη όπως έμοιαζε έως πριν από μερικούς μήνες που είχε απόλυτη κυριαρχία στο πολιτικό και επικοινωνιακό πεδίο και όλοι της οι σχεδιασμοί, εύκολα ή δύσκολα, έβγαιναν.

Σήμερα η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ουσιαστικά σύρεται εξαιρετικά στριμωγμένη με την εξέλιξη όλων των ανοιχτών της μετώπων λόγω των έωλων και λανθασμένων χειρισμών. Ο πρωθυπουργός προχώρησε σε έναν ανασχηματισμό συμβιβασμών στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο και να διαλέξει την καλύτερη στιγμή, αν υπάρξει, για να ζητήσει την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα προχωρήσει στο απονενοημένο ή θα επιλέξει τελικά να ελπίζει ως το τέλος σε ένα θαύμα.

Προς το παρόν και ενώ ταυτόχρονα με την υπόθεση των καναλιών τέλειωσε και το «επικοινωνιακό παραμύθι» της έτσι κι αλλιώς σημαντικής επίσκεψης του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα άνοιξε -ευκαιρίας δοθείσης- ένα νέο μέτωπο.

Προφανώς το θέμα της κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι από μόνο του εξαιρετικά σοβαρό, αλλά η ανάδειξή του -αυτή τη στιγμή- σε ένα ακόμη κορυφαίο ζήτημα δεν αποκλείεται να δημιουργήσει για μια ακόμη φορά περισσότερη ζημία από τα οφέλη που προσδοκά να αποκομίσει.

Η ευθεία εμπλοκή του πρωθυπουργού στη διαχείριση της υπόθεσης αυτής κινδυνεύει, αν δεν υπάρξει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, να εξανεμίσει τα μικρά -έτσι κι αλλιώς- αποθέματα αξιοπιστίας που έχουν απομείνει στον Αλέξη Τσίπρα.

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/745022/titloi-teloys-ston-polydiafimizomeno-polemo-toy-tsipra-me-toys-ntavatzides#ixzz4Pmh00byW

ΕΛΛΑΔΑ: Η πραγματική τραγωδία

12-11-2016

Οι ευθύνες για το δρόμο της καταστροφής που συνεχίζει να βαδίζει η Ελλάδα ανήκουν εν πρώτοις στους Πολίτες της, λόγω της παθητικής στάσης που έχουν υιοθετήσει – ενώ η χρεοκοπία και η δραχμή φαίνονται πλέον καθαρά στον ορίζοντα.

.

Οι βασικές υποχρεώσεις μίας κυβέρνησης είναι (α) η καλυτέρευση του εκάστοτε πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας και η σωστή/αυστηρή επίβλεψη του από έναν αποτελεσματικό δημόσιο μηχανισμό, (β) η αποδοτικότητα και η συνεχής εξέλιξη των Θεσμών, (γ) η κερδοφόρα δραστηριοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και η ορθολογική εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας (έτσι ώστε να προσθέτουν έσοδα στον προϋπολογισμό αντί να αφαιρούν), καθώς επίσης (δ) οι διαπραγματεύσεις με τα υπόλοιπα κράτη ή/και ενώσεις τους, προς όφελος της χώρας.

Το πόσο σημαντικό είναι το τελευταίο αποδεικνύεται εύκολα από τις επιτυχείς διαπραγματεύσεις της Ιρλανδίας με την Ευρώπη – στις οποίες αφενός μεν οφείλεται η οικονομική επιτυχία που της έδωσε ονομασία «κελτικός τίγρης», αφετέρου η γρήγορη έξοδος της από την κρίση, χωρίς καν να της επιβληθεί αύξηση των φορολογικών συντελεστών (όπως άλλωστε ούτε στην Κύπρο, όπου η επιβάρυνση ήταν ελάχιστη).

Κατάφερε λοιπόν να εκδιώξει την Τρόικα και να καταργήσει τα μνημόνια, παρά το ότι τα προβλήματα της οφειλόταν στην τεράστια φούσκα ακινήτων και στη τρομακτική υπερχρέωση των τραπεζών της – με το συνολικό χρέος της να είναι τετραπλάσιο του ελληνικού!

Εκτός αυτού, ακόμη και όταν η Ιρλανδία εκβιάστηκε από την ΕΚΤ, έτσι ώστε να αναλάβει το κράτος τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών, πέτυχε μέσω των σωστών διαπραγματεύσεων να της επιτραπεί η εκτύπωση χρημάτων – επίσης η επιστροφή του δανείου της ΕΚΤ μετά το 2040, χωρίς ουσιαστικά να γίνει αντιληπτό από κανέναν.

Περαιτέρω, από το ίδιο παράδειγμα συμπεραίνει κανείς πως η επιτυχία μίας χώρας, μέσω των αποτελεσματικών διαπραγματεύσεων με το εξωτερικό, δεν οφείλεται μόνο στην κυβέρνηση της – αλλά, επίσης, στους Πολίτες της, με την έννοια της σωστής, υπεύθυνης, συλλογικής και αγωνιστικής στάσης τους απέναντι στα βασικά εθνικά θέματα.

Για να γίνει κατανοητή η θέση μας, υπενθυμίζουμε πως οι Ιρλανδοί Πολίτες και όχι η κυβέρνηση τους ήταν αυτοί που απέρριψαν τη συνθήκη της Νίκαιας τον Ιούνιο του 2001 – με μία καθαρή πλειοψηφία, η οποία δεν επέτρεπε αμφισβητήσεις.

Ένα χρόνο όμως αργότερα, μετά από εκβιασμούς, απειλές και πιέσεις εκ μέρους της ΕΕ, το δημοψήφισμα επαναλήφθηκε με θετική έκβαση – όπου οι Ιρλανδοί δεν εξαγριώθηκαν καθόλου, επειδή η Κομισιόν τους προικοδότησε/δωροδόκησε με μία σειρά παραχωρήσεις, οι οποίες κατέστησαν εφικτό το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα.

Με μία νομοθεσία δηλαδή που προσέφερε στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους τη δυνατότητα παράκαμψης της φορολογίας, με μεγάλο κόστος για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ – ενώ διευκόλυνε την εγκατάσταση αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών, για φορολογικούς λόγους. Ως εκ τούτου, η Ιρλανδία είναι σήμερα η μοναδική χώρα μαζί με το Λουξεμβούργο, με τον άλλο φορολογικό παράδεισο δηλαδή, οι εξαγωγές της οποίας είναι μεγαλύτερες από το ΑΕΠ της – κάτι που επεξηγεί καλύτερα τη γρήγορη έξοδο της από τα μνημόνια .

Οι ευθύνες των Πολιτών

Σε πλήρη αντίθεση τώρα με τους Ιρλανδούς, εμείς οι Έλληνες δεν απαιτήσαμε ποτέ δημοψηφίσματα για βασικά εθνικά θέματα – όπως ασφαλώς ήταν η άδικη υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ το 2010. Δεν το κάναμε ούτε όταν προτάθηκε δημοψήφισμα από τον Εφιάλτη του Καστελλόριζου, σε σχέση με το PSI που τελικά κατέστρεψε τη χώρα – παρά το ότι η προσπάθεια προσφυγής στην ετυμηγορία των Πολιτών, ήταν η μοναδική λογική ενέργεια του.

Ακόμη χειρότερα, όταν η σημερινή κυβέρνηση το 2015 δρομολόγησε το δημοψήφισμα, τη μοναδική μέχρι σήμερα σωστή απόφαση της, οι Πολίτες επέλεξαν μεν πλειοψηφικά το ΟΧΙ παρά τις απίστευτα αρνητικές συγκυρίες (κλειστές τράπεζες, πιέσεις από την ΕΕ κοκ), χωρίς όμως να το στηρίξουν αποφασιστικά ως όφειλαν στη συνέχεια – αφού επέτρεψαν σε ένα αδύναμο, ανεπαρκές και ματαιόδοξο άτομο να το μετατρέψει με θράσος σε ΝΑΙ εκβιαζόμενο, με αποτέλεσμα μία ανυπολόγιστη καταστροφή για την Ελλάδα:

το συμβιβασμό του Ιουλίου, τον εκβιασμό όλων των κομμάτων τον Αύγουστο, τις εκλογές της ντροπής που «ξεπλύναμε» μόνοι μας τον πρωθυπουργό, την τραπεζική κλοπή, τη ζημία 100 δις €, το θηριώδες μνημόνιο των εκατοντάδων σελίδων, την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, τις κατασχέσεις δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που θα ακολουθήσουν κοκ.

Από τα παραπάνω κατανοεί κανείς πως οι ευθύνες μίας κυβέρνησης όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις είναι μεν μεγάλες, αλλά εκείνες των Πολιτών είναι πολύ μεγαλύτερες – αφού ουσιαστικά αυτοί αποφασίζουν σε τελική ανάλυση, είτε με την ενεργητική στάση τους (διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις), είτε με την παθητική.

Συνεχίζοντας, για να γίνουμε κατανοητοί όσον αφορά τις δικές μας ευθύνες από τη στάση μας ως Πολίτες, οι οποίες είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές της εκάστοτε κυβέρνησης (ακόμη μεγαλύτερες είναι ασφαλώς αυτές των ΜΜΕ που μας χειραγωγούν για ιδιοτελείς σκοπούς, χρηματιζόμενα από τα ξένα συμφέροντα – αν και εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε τελικά τη χειραγώγηση μας), χρειάζονται κάποιες επί πλέον αναφορές.

Για παράδειγμα, εάν εξεγείρονταν μαζικά και από κοινού όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, όταν ο πρωθυπουργός υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015 την ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας, μη σεβόμενος τη δημοκρατική απόφαση του ΟΧΙ, τότε η Ευρώπη (η Γερμανία), θα αναγκαζόταν να υποχωρήσει, για να αποφευχθεί η διάλυση της – όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας.

Όταν όμως σιωπήσαμε εκκωφαντικά όπως τα πρόβατα, ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα να διαπραγματευθεί κάτι καλύτερο, ακόμη και αν υποθέσουμε πως το ήθελε – επειδή οι Ευρωπαίοι δεν θα έκαναν αποδεκτό κανένα αίτημα του, ισχυριζόμενοι πολύ σωστά ότι, αφού δεν διαμαρτύρεται κανένας, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ούτε για τον ίδιο, ούτε για την ευρωπαϊκή συνοχή. Πόσο μάλλον όταν σχεδόν 230 βουλευτές τάθηκαν τον Αύγουστο υπέρ, ενώ κέρδισε ξανά τις εκλογές του Σεπτέμβρη.

Κάτι ανάλογο ισχύει για τη ληστεία των τραπεζών που ακολούθησε, ζημιώνοντας μας κατά τουλάχιστον 40 δις €, για τη νέα δανειακή σύμβαση που επικύρωσε πανηγυρικά όλες τις προηγούμενες κοκ. – αφού κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε σε σταθερή βάση και δεν σημειώθηκαν αξιόλογες εξεγέρσεις, οπότε η κυβέρνηση δεν είχε καν ένα τέτοιο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Εκτός αυτού κανένας δεν υποστηρίζει ενεργητικά την αναγκαιότητα της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος με το ερώτημα «Στάση πληρωμών ή υποτέλεια» – οπότε τι θα μπορούσε να ζητήσει από το ευρωπαϊκό ιερατείο ο πρωθυπουργός;

Περαιτέρω, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες είναι ουσιαστικά ανώδυνες, οι Έλληνες τάσσονται καθαρά υπέρ της σημερινής γερμανικής ΕΕ και του ευρώ – θεωρώντας τα σημαντικότερα από την εθνική τους κυριαρχία και τη Δημοκρατία. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να διαπραγματευτεί καλύτερες προϋποθέσεις ο πρωθυπουργός, ακόμη και αν υποθέσουμε πως κατανοεί ότι, η Ελλάδα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη, εάν συνεχίσει να εφαρμόζει την εγκληματική πολιτική των μνημονίων; Πολύ αργότερα όμως, αφού έχει λεηλατηθεί η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία της από τους δανειστές της;

Με δεδομένο δε το ότι, μετά από τα χειρότερα μέτρα που έχουν επιβληθεί ποτέ σε μία χώρα, τα δύο κυβερνητικά κόμματα ευρίσκονται ακόμη στη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις, με μικρή σχετικά απόσταση από την πρώτη όταν, για παράδειγμα, το κόμμα του Γάλλου προέδρου έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει, επειδή θέλησε να περάσει με διάταγμα μία απόφαση, τι θα μπορούσε να πει ο πρωθυπουργός στους Ευρωπαίους;

Πόσο μάλλον όταν οι Γάλλοι βρίσκονται στους δρόμους πάνω από τρεις μήνες , για ένα πλημμέλημα ουσιαστικά σε σύγκριση με το αποτρόπαιο έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας, ενώ στην Ελλάδα δεν κινείται απολύτως τίποτα;

Ακόμη και στην Ιταλία ένα σχετικά πολύ νέο κόμμα, με ηγέτη έναν κωμικό ηθοποιό, έχει ξεπεράσει σε εκλογική δύναμη την κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις – τασσόμενο υπέρ της εξόδου της χώρας από το ευρώ, όταν η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση έχει μεν την πρώτη θέση, παραμένοντας όμως υπέρ της ίδιας πολιτικής των μνημονίων και των εξευτελιστικών υποκλίσεων απέναντι στην καγκελάριο!

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς μας στενοχωρούν αυτές οι διαπιστώσεις, οι οποίες όμως είναι δυστυχώς η ψυχρή πραγματικότητα – σύμφωνα με την οποία οι ευθύνες για το δρόμο της καταστροφής που συνεχίζει να βαδίζει η Ελλάδα ανήκουν εν πρώτοις στους Πολίτες της, αμέσως μετά στα εγχώρια ΜΜΕ και, τέλος, στην κυβέρνηση.

Η κατάταξη δε αυτή φαίνεται πως δεν θα αλλάξει καθόλου, εάν αντικατασταθεί η σημερινή κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού και αυτή δεν θα έχει κανένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της, κρίνοντας από τη στάση των Πολιτών, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα πρότεινε μία άλλη πολιτική. Ότι θα κατανοούσε πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – για λόγους που έχουμε αναλύσει άπειρες φορές

http://www.analyst.gr/

Ν.Τραμπ: Δεν θέλω την ανατροπή Μ.Άσαντ

 Ο ΝΕΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ

Θα προκαλούσε έναν Γ' ΠΠ με την Ρωσία»

του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου

Την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ στο συριακό προανήγγειλε με συνέντευξή του στην The Wall Street Journal ο νέος Αμερικανός πρόεδρος Ν.Τραμπ σταματώντας πλέον τις αμερικανικές προσπάθειες ανατροπής του Σύρου προέδρου Μ.Άσαντ οι οποίες θα οδηγούσαν «σε πόλεμο με την Ρωσία» δηλαδή σε έναν Γ' ΠΠ.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα καταλήξουν πολεμούν με την Ρωσία εάν επιτεθούν στον πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ», δήλωσε ο εκλεγμένος Ρεπουμπλικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ.

«Η θέση μου είναι πως η Συρία πολεμάει το Ισλαμικό Κράτος και πρέπει να απαλλαγούμε από το ISIS. Η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε συμμαχία με τη Συρία, και χουμε και το Ιράν, που γίνεται ισχυρό, εξαιτίας μας, σε συμμαχία με τη Συρία» πρόσθεσε ο Ν.Τραμπ 

«Υποστηρίζουμε αντάρτες εναντίον της Συρίας και δεν έχουμε ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι», εξαπολύοντας μύδρους για την πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα η οποία εξέθρεψε τον ακραίο ισλαμισμό με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ο Ν.Τραμπ προεκλογικά είχε δηλώσει ότι ο νυν πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ μπορεί να μην είναι ο ιδανικός ηγέτης, όμως πολλές από τις οργανώσεις της αντιπολίτευσης που θα αναλάμβαναν την εξουσία εάν απομακρυνόταν θα αποδεικνύονταν χειρότερες καθώς πρόκειται για ακραίους ισλαμιστές

Τότε έλεγε ότι «προτεραιότητα είναι η εξόντωση του ISIS και όχι η απομάκρυνση του Μ.Άσαντ από την εξουσία»

Είναι σαφές ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα αλλάξει άρδην και αυτός είναι ο λόγος που ακόμα και τώρα κάποιοι απεργάζονται σχέδια για να μην γίνει πρόεδρος όπως νομίμως εξελέγη στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου.

http://www.pronews.gr/portal

Η Ελλάδα του μαρτυρίου: Από αιμορραγία σε αιμορραγία

Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης 
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Δρόμος της Αριστεράς»
12-11-2016

Oι φωτογραφίες από τους σταθμούς των τρένων και τις προκυμαίες των λιμανιών είναι συγκλονιστικές. Ειδικά οι φωτογραφίες με τις γυναίκες που στέλνονται νύφες στους μετανάστες. Πλοία γεμάτα με νέα κορίτσια απ’ όλη την Ελλάδα που πάνε να συναντήσουν τους άγνωστους άντρες που θα παντρευτούν. Όποιος τους λάχει, στα τυφλά, χωρίς δικαίωμα επιλογής, πόσο μάλλον για αγάπες και έρωτες. Εκατομμύρια δράματα, ανέκφραστα, από τα οποία πολλές γυναίκες δεν θα συνέλθουν ποτέ, ίσως και άντρες που δεν τους έτυχε η σύντροφος που ήθελαν και φαντάζονταν.

Πάντως, η φωτογραφία στην προκυμαία της Μελβούρνης, όπου πίσω από τα κάγκελα περιμένουν γραβατωμένοι οι γαμπροί, κάθε ηλικίας , μαζί με την επόμενη φωτογραφία που οι λιμενικοί ανοίγουν τη φαρδιά καγκελόπορτα και οι άντρες εφορμούν προς τις νύφες από τα ελληνικά χωριά που κατεβαίνουν διατακτικά από το πλοίο στη μακρινή και άγνωστη Αυστραλία, μετά από ένα ταξίδι είκοσι ημερών, είναι από τις πιο συγκλονιστικές που έχω δει στη ζωή μου.
Και μπορεί σήμερα να μην είναι τόσο ζόρικη η μετανάστευση για τους ‘Ελληνες και τις Ελληνίδες, αλλά σαν συμβάν, χωρίς την προοπτική του γρήγορου επαναπατρισμού, κρύβει μια τραγωδία της οποίας οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ, ακόμα κι αν η ζωή εξελιχθεί καλά στο νέο τόπο εγκατάστασης. Τραγικό συμβάν για τις οικογένειες, αλλά και πληγή μεγάλη για τη χώρα και το λαό.

Ποτέ, στην πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν ανέκαμψε απ’ αυτή την αιμορραγία, κι ας καρπώθηκε τα εμβάσματα των μεταναστών. Όποια δολάρια δεν μπορούν να εξισορροπήσουν την απώλεια των πιο νέων και δυναμικών ανθρώπων της κοινωνίας. Ακόμα κι αν είναι δύσκολο να το αποτιμήσει κανείς σε χρήμα, πέρα από όλες τις άλλες αρνητικές παραμέτρους, είναι πλέον φανερό ότι ο τόπος ακόμα πληρώνει ακριβά τη μετανάστευση των νέων ανθρώπων. Από μια τόσο μικρή και υπανάπτυκτη χώρα, από το 1946 μέχρι το 1977, έφυγαν για το εξωτερικό κοντά 1.500.000 νέοι άνθρωποι. Τα χωριά ερήμωσαν απ’ άκρη σ’ άκρη.

Το πλεονέκτημα της μαζικής εισροής των προσφύγων από τη Μικρά Ασία είχε μόνο εν μέρει αξιοποιηθεί, αφού η μετανάστευση από την αρχή του 20ου αιώνα συνεχιζόταν. Αν συνυπολογίσει κανείς τις απώλειες στην καταστροφική δεκαετία του 1940, με τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο, αντιλαμβάνεται ότι το μεταπολεμικό μεταναστευτικό ρεύμα ολοκλήρωνε αυτή την εκκένωση του τόπου και επιδείνωνε τη δημογραφική του ανισορροπία.

Και με τους ‘Έλληνες εργάτες, η Ευρώπη, αυτή που ρήμαξε τους πάντες και τα πάντα με τον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι μισοί Ευρωπαίοι εναντίον των άλλων μισών, ξανάπαιρνε τα πάνω της, με χαμηλές αμοιβές και χωρίς δικαιώματα. Μόνο στα γκάστχαουζ της Γερμανίας, από το 1960 μέχρι το 1976, στριμώχτηκαν 623.000’Ελληνες! Εξωφρενικός αριθμός για την Ελλάδα των 8 εκατομμυρίων. Πάνω από το 20% του εργατικού της δυναμικού έφυγε για να προσφέρει τη δύναμή του στους νικητές και τους ηττημένους του μεγάλου πολέμου, σε βάρος της Ελλάδας. Στη Μακεδονία, τη Θράκη, την Ήπειρο και στα περισσότερα νησιά κοντά στις ακτές, της Μικρασίας, από τη Ρόδο μέχρι τη Λήμνο, κατά την περίοδο 1950-1976, η μετανάστευση κυμαίνεται από το 20% έως το 40% του πληθυσμού τους. Σαν γενοκτονία, δηλαδή. Βέβαια, αυτό βόλευε αφάνταστα την καταπιεστική εξουσία που με αυτή τη φυγή εκτόνωνε την κοινωνική δυσφορία και αντίσταση που συσσωρευόταν και εκδηλωνόταν συχνά με διάφορους τρόπους από τη δεκαετία του 1940.

Άλλοι μέσα, άλλοι έξω

Η απογραφή του 1961 ξεκαθάρισε αρκετά το δημογραφικό τοπίο, παρ’ όλο που δεν μπορούσε να αποτυπώσει την κινητικότητα μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Για παράδειγμα, πολλοί εσωτερικοί μετανάστες ήθελαν να καταγραφούν στον τόπο καταγωγής τους, για να μην ξεκοπούν από τα πατρικά τους, να μην φανούν αποδυναμωμένες οι κοινότητές τους και για να ασκούν εκεί τα εκλογικά τους δικαιώματα, παρ’ όλο που η απογραφή δεν άλλαζε τους εκλογικούς καταλόγους.

Ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 8.450-671 άνθρωποι. Και θα ήταν πιο μικρός εάν στη δεκαετία του 1950, ο κόσμος δεν το έριχνε στο σεξ και δεν γεννιόντουσαν τετραπλάσια από το προηγούμενο διάστημα παιδιά. Ορισμένοι μετανάστες χαρακτήρισαν θετική τη μετάγγιση πληθυσμών από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα. Ιδίως εκείνοι που έφευγαν από αποστραγγισμένα χωριά που παρέμεναν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα το 1960 ή το 1970, χωρίς ραδιόφωνο, χωρίς σχολεία ή με μονοτάξια, χωρίς γιατρό, χωρίς άσφαλτο, χωρίς μέτρα ευεργετικά για τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

Όμως, ο ξεριζωμός και η μετανάστευση στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό δεν ήταν ούτε αυθόρμητα ούτε αυτόβουλα φαινόμενα. Η μετανάστευση στην Ευρώπη υπηρέτησε μια μεγάλη σκοπιμότητα. Η Αμερική είχε μεγάλο κέρδος από τον πόλεμο, (μικρές απώλειες σε ανθρώπους, μηδενικές σε υλικό επίπεδο και υποδομές), και έγινε η ατμομηχανή του δυτικού κόσμου έχοντας αναπτύξει με γοργότατους ρυθμούς τη δική της βιομηχανία λόγω του πολέμου. Οι λόγοι γι’ αυτή τη «βοήθεια» δεν ήταν οικονομικοί. Ήταν άκρως γεωπολιτικοί, για να δημιουργηθεί μια καπιταλιστική και φιλοαμερικάνικη υποήπειρος σαν αντίβαρο στο υπό την ηγεμονία της ΕΣΣΔ ανατολικό μπλοκ.
Αλλά πώς θα αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς η Ευρώπη στην οποία, με εξαίρεση την Αγγλία, δεν είχε μείνει όρθιο ούτε κολυμπηθρόξυλο; Ειδικά στη Γερμανία, που λόγω της γειτνίασής της με το ανατολικό μπλοκ θα σήκωνε το μεγαλύτερο βάρος της αντιπαράθεσης με το σοβιετικό μοντέλο, πολλά εκατομμύρια αντρών είχαν θαφτεί κάτω από τα ερείπια του πολέμου ή είχαν δραπετεύσει εκτός Ευρώπης για να σωθούν. Σύμφωνα με το Hie National WWII Museum, η Γερμανία είχε χάσει κοντά 9 εκατ. ανθρώπους, κυρίως νέους και είχε άλλα 6 εκατομμύρια τραυματίες και ανάπηρους.

Όχι χέρια για να ξαναχτίσουν τη Γερμανία, ούτε άντρες για να κάνουν παιδιά οι Γερμανίδες δεν είχαν. Τα πρώτα χρόνια, δύο, τρεις και τέσσερις γυναίκες μοιράζονταν έναν άντρα, στη συντηρητική γερμανική κοινωνία. Έπρεπε, λοιπόν, να μεταφέρουν με δολώματα και με το ζόρι εργάτες από τις χώρες του Νότου, που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των νικητών ή είχαν καθεστώτα φιλικά, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Τουρκία και η Γιουγκοσλαβία. Οι χώρες του Νότου, λοιπόν, δεν μπορούσαν να κρατήσουν ένα σημαντικό μέγεθος του εργατικού δυναμικού τους για τη δική τους ανάπτυξη.

Πόλεις χαβούζες

Στην Ελλάδα, όμως, έγινε κάτι επιπλέον που σε καμία άλλη χώρα δεν έγινε στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο. Ούτε στις μητροπόλεις ούτε στην περιφέρεια. Ένα μέρος του αγροτικού πληθυσμού διοχετεύτηκε στο εξωτερικό για να κάνει τις πιο βαριές δουλειές στην ανοικοδόμηση της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης και ένα μέρος διοχετεύτηκε στα αστικά κέντρα χωρίς δικλείδες ασφαλείας, χωρίς να κρατηθεί ένα μέρος του πληθυσμού για τη συνέχιση της ζωής στα χωριά και ιδίως τα ορεινά και τα νησιωτικά. Δικαιολογίες του τύπου «ο κόσμος έφευγε από μόνος του» δεν ισχύουν.

Το ξερίζωμα είχε αρχίσει από πολύ νωρίτερα. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940, η εκκένωση των χωριών, μιλάμε μέχρι και για 100 χιλιάδες ανθρώπους, έγινε οργανωμένα και βίαια από την λεγάμενη εθνική κυβέρνηση. Αυτό ρήμαξε ολόκληρες περιοχές και άνοιξε το δρόμο για το φευγιό και των υπολοίπων στις δεκαετίες που ακολούθησαν.

Το νεοσύστατο μετεμφυλιακό καθεστώς, που. στηριζόταν σε μια τάξη-συνονθύλευμα, ήθελε να πλουτίσει γρήγορα, άκοπα και ανέξοδα. Ο Καραμανλής, της πρώτης του οκταετίας, 1955-1963. εγκαινίαζε το 1962 τις εθνικές οδούς Αθηνών-Κορίνθου και Αθηνών-Λαμίας, έβαζε τα θεμέλια του ανατολικού αεροδρομίου και συνέχισε να χτίζει με σπουδαίους αρχιτέκτονες τα περίφημα Ξενία (τα οποία οι διάδοχοί του στην εξουσία άφησαν να ερειπώσουν), και άλλα τουριστικά συγκροτήματα, όπως το Μον Παρνές στην Πάρνηθα, αλλά ταυτόχρονα κάλυπτε όλες τις αγριότητες που διαμόρφωναν το μελλοντικό σαθρό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό τοπίο της χώρας. Μιλάει από μόνη της η φωτογραφία του κοστουμαρισμένου αρχοντοχωριάτη που ξηλώνει ο ίδιος με κομπρεσέρ τις γραμμές του τραμ επειδή οι αυτοκινητοβιομηχανίες επιζητούν αγορές για να πουλήσουν τα «κάρα» τους.

ΠΛ ΟΜΟΝΟΙΑΣ 1930

Από το 1941, τη χρονιά που αρχίζει η γερμανοϊταλική κατοχή μέχρι το 1961, οι συνοικίες Αθηνών και Πειραιώς παρουσιάζουν μια εκρηκτική μεγέθυνση. Οι κάτοικοι του Κορυδαλλού από 9,6 χιλιάδες γίνονται 30 χιλ., του Ζωγράφου από 6,5 χιλ. 27 χιλ., του Χαϊδαρίου από 3 χιλ. 20 χιλ., του Νέου Ηρακλείου από 3,5 χιλ. 12 χιλ. και των Αγίων Αναργύρων από 4,6 χιλ. γίνονται 18 χιλ. Το ίδιο περίπου γίνεται και στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή, στις συνοικίες των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, έχουμε από τριπλασιασμό μέχρι 10πλασιασμό των κατοίκων τους, όπως στις περιπτώσεις του Αγίου Δη μητριού, από 2,5 χιλ. σε 21 χιλ., του Περάματος, από 1,4 σε 14χιλ., του Χολαργού, από χίλιους σε 13 χιλ., των Νέων Λιοσίων από 3,5 σε 31 χιλ. και της Ηλιούπολης από 3,9 χιλ. σε 27 χιλιάδες κατοίκους, μέσα σε μια εικοσαετία!
ΑΘΗΝΑ 1950

Ξαφνικά, η Αθήνα, πηγαίνει από 1.125.000 στα 1.850.000 άτομα. Ολόκληρες περιοχές της χώρας χάνουν μέχρι και το 1/4 του πληθυσμού τους, όπως η Αρκαδία, η Λακωνία, η Ευρυτανία, η Φωκίδα και τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου. Μέσα σε μια δεκαετία η Κέα, η γνωστή μας Τζια, χάνει το μισό της πληθυσμό και η Σύρος το 30%. Μόνο λίγες πόλεις, εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζουν κάποια αύξηση των κατοίκων τους, όπως η Πάτρα και το Ηράκλειο Κρήτης. Η Μακεδονία και η Θράκη είχαν πάθει τέτοια ζημιά στη δεκαετία του ’40, που καταφέρνουν κάπως να αποκαταστήσουν τις απώλειες, προσωρινά, όμως.

Η Ελλάδα που γύρω στο 1930 είχε 54% αγροτικό πληθυσμό, 14% ημιαστικό και 31% αστικό, αστικοποιείται πολύ έντονα και απότομα. Το 1961, ο αστικός πληθυσμός έχει ανέβει στο 43% και ο αγροτικός έχει μειωθεί στο άλλο 43%·

Μέχρι το 2001, ο αγροτικός πληθυσμός έχει πέσει στο 27% και ο μισός περίπου πληθυσμός της χώρας έχει συγκεντρωθεί στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Και η απώλεια της διατροφικής επάρκειας της χώρας ολοκληρώνεται στην εποχή μας. Οι ιθύνοντες ούτε νοιάζονταν για το μέλλον της χώρας, ούτε είχαν κανένα στρατηγικό σχέδιο. Η αρπαγή του υπάρχοντος και του παραγόμενου πλούτου, πάση θυσία, ήταν το πιστεύω -με λίγες διακριτές εκλάμψεις-πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε το ελληνικό κράτος στην μεταπολεμική περίοδο. Κι αυτό αναπόφευκτα θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα στην πτώχευση, αλλά και στην παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους. Ό,τι δεν χάθηκε στους πολέμους, έμελλε να χαθεί εν καιρώ ειρήνης.

Επενδύσεις μηδενικές, κέρδη μεγάλα

Στην καρδιά της Αθήνας, βλέπαμε από χρονιά σε χρονιά, τα νεοκλασικά και τα μοντέρνα δίπατα του μεσοπολέμου να κατεδαφίζονται και στη θέση τους να χτίζονται οι πενταώροφες τυποποιημένης αισθητικής και δομής πολυκατοικίες, που κατακλύζονται από οικογένειες από τα προάστια και την επαρχία. Αν το 1960 υπάρχουν γύρω από την πλατεία Καλλιγά 10 μονοκατοικίες και άχτιστα οικόπεδα, δέκα χρόνια αργότερα έχουν μείνει μόνο δύο. Οι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν το 1960.

Πρώτα χτίστηκαν βιαστικά οι πιο πολλές πολυκατοικίες και μετά φτιάχτηκε ο χωματόδρομος μπροστά στο σπίτι μας. τόσο βιαστικά που κάθε λίγο και λιγάκι, ξήλωναν το οδόστρωμα για να περάσουν τις γραμμές του ΟΤΕ, το δίκτυο αποχέτευσης και ό,τι άλλο απαιτούσε σκάψιμο της νέας ακόμη ασφάλτου. Όλα γίνονταν ανάποδα, όχι με τη λογική σειρά, γιατί για τους κερδοσκόπους προείχε να ρίξουν τα θεμέλια, να πάρουν προκαταβολές, να χτίσουν την πολυκατοικία. Το τι θα γινόταν μετά, ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο.

Έτσι χτίστηκε η σύγχρονη Αθήνα, μέσα σε λίγα χρόνια παίρνοντας σβάρνα τα πάντα, τσαπατσούλικα και ασφυκτικά, χωρίς ελεύθερους χώρους, χωρίς φαρδιούς δρόμους, χωρίς σχολεία με αυλές, χωρίς πράσινο, χιλιάδες χωρίς που όλα θα μπορούσαν να γίνουν όμορφα και σωστά σε μια καινούργια πόλη που χτιζόταν από την αρχή.
Εάν σε όλες τις κεντρικές συνοικίες της Αθήνας, από την Κυψέλη μέχρι το Παγκράτι, κι από τους Αμπελόκηπους μέχρι τα Σεπόλια, ο οικοδομικός οργασμός συνοδεύεται από αύξηση του πληθυσμού κατά 11,1%, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τι γίνεται σε όλες τις γύρω συνοικίες-δήμους, που η αύξηση του πληθυσμού τους είναι από 300 έως 700%. Και τo χρήμα μάζευαν οι εργολάβοι που πουλούσαν ακόμα και τις τρύπες στα δεύτερα υπόγεια. Όσο, όμως, γέμιζε η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, άδειαζαν όλες οι υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση, κονόμησαν όσοι συνδέονταν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο με την καθεστηκυία τάξη. Ουσιαστικά, έχτιζαν και πλούτιζαν χωρίς λεφτά, με μηδενική επένδυση . Με το κόλπο της αντιπαροχής έχτιζες σε οικόπεδο που δεν χρειαζόταν να έχεις λεφτά για να το αγοράσεις, αφού το αντάλλασες με διαμερίσματα που θα έχτιζες, και τα έξοδα της οικοδόμησης, υλικά, εργατικές αμοιβές και ασφαλιστικές εισφορές, τα κάλυπτες εισπράττοντας τα απαραίτητα κεφάλαια από την προπώληση των διαμερισμάτων, πριν καν πέσουν τα τσιμέντα, ακόμα από τα σχέδια.

Όλος αυτός ο κόσμος όχι μόνο δεν εμποδιζόταν να μεταναστεύσει στις πόλεις, αλλά ενθαρρυνόταν κιόλας όταν έβλεπε ότι τα χωριά παρέμεναν εγκαταλειμμένα από την κυβερνητική μέριμνα, με σκοπό να αποκτήσουν οι πόλεις πλεονάζον εργατικό δυναμικό που θα κρατούσε πολύ χαμηλά τα μεροκάματα στα εργοστάσια και τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα προς όφελος των επιχειρηματιών που αποτελούσαν τον κορμό και το στήριγμα της πολιτικής εξουσίας.

(Τα περισσότερα στοιχεία είναι από την απογραφή του 1961 και από μία ειδική έκδοση της εφημερίδας Καθημερινή)

Φασόλια Περού και ντομάτες Ολλανδίας

Εάν αυτό το φαινόμενο ήταν πανευρωπαϊκό, θα ήταν δύσκολο να αποδώσει κανείς σκοπιμότητα στους εξουσιαστές αυτής της χώρας. Αλλά επειδή όλες οι χώρες ήταν, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο, κατεστραμμένες από τον πόλεμο, το γεγονός ότι αυτό το φαινόμενο της μαζικής αστυφιλίας, σε τέτοια κλίμακα, συνέβη μόνο στην Ελλάδα, μας βάζει σε υποψίες.

Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, ανατολική και δυτική, Βόρεια και νότια, άλλη χώρα, λιγότερο ή περισσότερο αναπτυγμένη και πλούσια από την Ελλάδα, που να έχει συγκεντρωθεί ο μισός πληθυσμός της σε μία και μόνο πόλη. Καμία, ούτε στην Αγγλία και το Βερολίνο, ούτε στη Στοκχόλμη και τη Φινλανδία, ούτε στην Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία.

Το έγκλημα αυτό οδήγησε σε μια τόσο στρεβλή ανάπτυξη που πιο στρεβλή δεν γινόταν. Με τρομακτικές συνέπειες κοντοπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες σε βάρος της χώρας, σε βάρος της ζωής των ανθρώπων, ακόμα και της ύπαρξή της χώρας σαν οντότητα. Ξεκινώντας από το οικονομικό επίπεδο και μην αφήνοντας κανένα άλλο επίπεδο αβλαβές. Όσο ανυψώνονταν οι οικοδομές οι τετραώροφες και πενταώροφες γίνονταν εξαώροφες, επταώροφες και οκταώροφες, στους ίδιους στενούς δρόμους που ήταν χαραγμένοι για μονοκατοικίες χωρίς αυτοκίνητα, με πεζοδρόμια όχι πιο φαρδιά από 120 εκατοστά, τόσο κατεδαφιζόταν η αγροτική οικονομία που τελικά οδήγησε στο καθεστώς που ζούμε σήμερα να τρώμε λεμόνια Τουρκίας, πατάτες Αίγυπτου, κρεμμύδια Πολωνίας και σκόρδα Kίνας!

Εξίσου καταστροφικές ήταν αυτές οι πολιτικές της μετανάστευσης με αποκλειστικό σκοπό το γρήγορο και ασύστολο κέρδος των κερδοσκόπων και της πολιτικής νομενκλατούρας, στις κοινωνικές σχέσεις και στο πλούσιο και ανεκτίμητο πολιτισμικό απόθεμα με τις αμέτρητες ποικιλίες του, πιο πολλές κι από των αμπελιών, που κακοποιήθηκε από την άγρια συγκεντροποίηση και μαζικοποίηση του πληθυσμού όλης της χώρας.

Ανατριχιάζει, τρελαίνεται κανείς και μόνο να σκεφτεί, πέρα από τους αρχέγονους τοπικούς πολιτισμούς από χωριό σε χωριό κι από νησί σε νησί που κουρελιάστηκαν, τα αρχαία που καταχωνιάστηκαν κάτω από τις πολυκατοικίες και τις ασφαλτοστρώσεις, αλλά και τα εκατοντάδες νεοκλασικά που ενώ θα αποτελούσαν ένα εξαιρετικό υπόδειγμα, ένα μοντέλο, ένα πρότυπο πόλης στο σύγχρονο κόσμο, γκρεμίστηκαν από τα κομπρεσέρ των εργολάβων υπό την προστασία των νόμων που θέσπιζαν και εφάρμοζαν οι κυβερνώντες. Και γι’ αυτά τα εγκλήματα, κανένας δεν λογοδότησε, από κανέναν δεν ζητήθηκε ευθύνη, ούτε καν κάποιος ζήτησε συγγνώμη. Για την ερήμωση της υπαίθρου, τις γιγαντοπόλεις, τον ξεριζωμό της μετανάστευσης, τη χούντα, την καταπλάκωση των αρχαίων και Βυζαντινών μνημείων, την κατεδάφιση των νεοκλασικών σπιτιών, τη λεηλασία του τόπου. Κανείς και για τίποτα. Και το Βιολί Βιολάκι.

Δυστυχώς ούτε η Αριστερά μπόρεσε να χτίσει ένα πλέγμα ασφαλείας και υπεράσπισή της κοινωνίας και του πολιτισμού, με αντοχή και διάρκεια στο χρόνο. Και το κακό συνεχίζεται. Η ύπαιθρος ψυχορραγεί, οι πόλεις γκετοποιούνται, οι νέοι φεύγουν τρέχοντας…

Σήμερα, θα έπρεπε να τα ξαναδούμε όλα, γιατί ακόμα κάτι αντέχει, αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες περιττές πολυτέλειες. Και ποιος συνειδητοποιεί ότι καμία προοπτική δεν υπάρχει εάν η κοινωνία χάσει τα συστατικά της στοιχεία που δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης;

ΟΙ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

12-11-2016

Του ΣΤΑΘΗ*

Ενα νέο κόμμα γεννιέται. Δεν είμαι καλός στις ονοματοδοσίες, αλλά για την οικονομία της συζήτησης και ώσπου κάτι πιο εύστοχο μπορέσει να αποδώσει το νόημα αυτού του νέου σχήματος, ας το ονομάσουμε ο ΣΥΡΙΖΑ του Καπιτωλίου.

Συνήθως τα κόμματα γεννώνται, ανδρώνονται καθ’ οδόν και, αν καταλήξουν να ανέλθουν στην εξουσία, ή παραμένουν τα ίδια ή προσαρμόζονται ή αναδιαμορφώνονται - σπανίως όμως πεθαίνουν και την ίδια στιγμή αναγεννώνται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τέτοιο κόμμα. Ανέβηκε στην εξουσία αριστερό, πέθανε επιτόπου και αναγεννήθηκε αμέσως ως ένα κόμμα πορφυρογέννητο.Αναγεννήθηκε, όχι από τις στάχτες του ως άλλος φοίνικας, αλλά από τα αποκαΐδια μιας χώρας που συνεχίζει και ο ίδιος να πυρπολεί, ακριβώς όπως έκαναν προηγουμένως οι εμπρηστές που διαδέχθηκε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα νέο κόμμα. Διατηρεί βεβαίως ορισμένες από τις κωμικές παραμέτρους του (να είναι, λόγου χάριν, ο κ. Τσακαλώτος το απόλυτο γιέσμαν των δανειστών και ταυτοχρόνως να είναι ο επικεφαλής της «αριστεράς» των 53), αλλά προχωρεί σε μια νέα μορφολογία με νέο περιεχόμενο. Ο Τσίπρας περιβάλλεται πλέον από τη γενιά του, Παππάς, Τζανακόπουλος, Λιάκος, Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Βασιλειάδης, και λίγους μόνον από τους παλαιότερους, όπως ο κ. Πιτσιόρλας. Για

τους νεοδαμώδεις αυτούς στην όψιμη εποχή της Αριστεράς, ο κ. Δραγασάκης, φέρ’ ειπείν, είναι ένας βαρετός δεινόσαυρος, ενώ τα βογγητά του κ. Φίλη απ’ το υπόγειο ένας απόηχος που σε μερικά απογεύματα θα σβήσει.

Τα παιδιά αυτά αποτελούν τον «νέο θαυμαστό κόσμο» μιας Αριστεράς που έχει αναφορές μόνον στον ακτιβισμό, διαθέτοντας ταυτοχρόνως το στυλ και τις φιλοδοξίες ενός χίπστερ. Στο πλαίσιοτης γενιάς αυτής, ό,τι αριστερό κουβαλάει ακόμα στις πλάτες της η Αριστερά που Γονάτισε, θα βρει τα πιράνχας που θα το φάνε.

Ο Τσίπρας καθ’ οδόν προς το Καπιτώλιο έφαγε πολλών ειδών αριστερούς, από τον κ. Αλαβάνο έως τον κ. Κουβέλη, και από τον κ. Λαφαζάνη ως την κυρία Κωνσταντοπούλου, η γενιά όμως που τον περιβάλλει τώρα στο Καπιτώλιο (και που το αντιλαμβάνεται ως Πραιτώριο) θα φάει και θα κατασπαράξει ό,τι δεν της μοιάζει. Και δεν πρόκειται για δίκη προθέσεων, διότι όλοι έχουν δώσει δείγμα γραφής - και είναι αυτό το δείγμα αποτρόπαιο, όσον, για παράδειγμα, της κυρίας Αχτσιόγλου όταν έκοβε συντάξεις χωρίς να παίξει το βλέφαρό της. Είναι εκπρόσωποι όλοι αυτοί της άθλιας πολιτικής που προτάσσει ως μπαμπούλα το χείριστο για να κάνει το χειρότερο. Για να αποφύγουμε, επί παραδείγματι, τις ομαδικές απολύσεις, δεχόμαστε την ευέλικτη εργασία.

Και όταν καθιερώσουμε το χειρότερο, οπωσδήποτε το επόμενο βήμα μας θα είναι το χείριστο(που τάχα θελήσαμε να αποφύγουμε). Τα πρόσωπα αυτά (εύκολα

θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει άτομα) δεν έχουν τα κρατήματα της ιστορικής Αριστεράς, αλλά έχουν γαλουχηθεί με τα νάματα του «εκσυγχρονισμού» και τον κυνισμό εκείνης της ελίτ που αποστρέφεται τον λαϊκισμό του... λαού.

Με καλές σπουδές οι περισσότεροι αλλά εν τέλει «άνθρωποι του ενός βιβλίου», έχουν συν τοις άλλοις και κακούς δασκάλους. Από το πιο αμφιλεγόμενο παρελθόν της Αριστεράς. Οπως ο αρθρογράφος της «Αυγής» που με το θράσος της ανωνυμίας έγραψε ό,τι δεν θα έγραφε ποτέ με το θάρρος του ονόματός του. Οτι δηλαδή

ο κ. Φίλης φαγώθηκε ύστερα από εκβιασμό του Ιερώνυμου στον Τσίπρα. Βεβαίως έτσι ο αρθρογράφος, που έχει μετάσχει στη βαριά -καλή και κακή- ιστορία της Αριστεράς, παραδέχεταιότι ο Τσίπρας υποκύπτει σε εκβιασμούς. Μπράβο!

Ομως η αλήθεια είναι ότι εν τέλει ο παλιός αρθρογράφος έχει δίκιο! Ο Τσίπρας δεν έχει αφήσει εκβιασμό (του Σόιμπλε, του ΔΝΤ ή οπουδήποτε αλλού) χωρίς να υποκύπτει. Μπράβο! Κι έτσι

υποκύψας ο Τσίπρας απέκτεινε Φίλην. Και αποκεφαλισθείς ο κ. Φίλης, εδάκρυσε! Στην τελετή παράδοσης της κεφαλής του και της καρέκλας του στον επόμενο. Εδάκρυσε ο κ. Φίλης! Αδακρυς για τα μνημόνια, δάκρυσε για την τύχη του. Ο άνθρωπος που δεν δάκρυσε

για τα κλειστά μαγαζιά, τις αυτοκτονίες, την ανεργία και τη μετανάστευση, αλλά αντιθέτως με μεγάλες φωνές διακήρυττε το «ηθικό του πλεονέκτημα» στους τρόπους της σφαγής,

εδάκρυσε.

Και δακρύσας, εδίδαξε. Δυο τινά: ή ότι ο Τσίπρας υπέκυψε στον εκβιασμό Ιερώνυμου και κατέκοψε τον παλιό του σύντροφο, ή ότι ο Ιερώνυμος δεν έκαμε κανέναν εκβιασμό κι απλώς χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα απ’ τον Τσίπρα για να κατακόψει τον παλιό του συμμαχητή.

Τέτοια μαθαίνοντας και σε τέτοια ενδιατριβόμενη η ομήγυρις του πρωινού καφέ ανδρώνεται.

Δεν γνωρίζω για πόσον καιρό θα κρατήσει αυτή η ομάδα των γαζήδων, άμα τε και σωματοφυλάκων, την εξουσία στα χέρια της, αν κρίνω όμως πώς έσυρε ο Παππάς τη λογική και το ήθος στης Αριστεράς πίσω από την πορτοφόλα των υπερθεματιστών,

τα πράγματα σύντομα θα γίνουν πολύ πιο τραγικά από τις επιστολές που έκατσε κι έγραψε ο Κατρούγκαλος στους συνταξιούχους εις μνήμην των συντάξεών τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα νέο κόμμα. Η σχέση του με την Αριστερά είναι αυτή που προείπαμε. Του κ. Τσακαλώτου. Που το πρωί τις τρώει απ’ τον Σόιμπλε και το βράδυ κάνει τον αριστερό στους 53 που κάνουν τον αριστερό ο ένας στον άλλον στα μπαράκια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Καπιτωλίου έχει υπουργούς φυτεμένους από τους Αμερικανούς, πλην όμως τόσον ουτιδανούς κι αυτούς, ώστε να ομολογούν ότι γράφαμε και καμιά αρλούμπα για να περνάει η ώρα,

αλλά τώρα σοβαρέψαμε: έχουμε αξιολογήσεις να περάσουμε, σε νέα μνημόνια να φθάσουμε και την τελική μορφή του προτεκτοράτου να σμιλέψουμε.

Αυτή είναι η Ιθάκη μας, το προτεκτοράτο.

Οι αριστεροί παλαιάς κοπής που χάνονται, όπως ο κ. Δρίτσας ή ο κ. Μπαλτάς, χάνονται από το χέρι των γενίτσαρων που οι αμαρτίες τους εξέθρεψαν. Ομως

οι απερχόμενοι είναι αρνιά (έστω αμαρτωλά αρνιά) μπροστά στους επερχόμενους.

Ο εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της Αριστεράς σε κόμμα υποτελέςστα Μνημόνια και στους δυνατούς (εγχώριους και ξένους) ήταν το πρώτο βήμα, ήταν

«η τροφή των θεών», για να βγει στον αφρό μια ομάδα στελεχών, που παίρνει τη χώρα στα χέρια της, χωρίς να έχει η ίδια εθνικές φιλοδοξίες ή φιλολαϊκές ευαισθησίες. Και αυτό

είναι πρωτοφανές για την Ελλάδα. Αυτή η ομάδα των φίλων του Κατιλίνα ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα της στα ίδια της τα μάτια, παρά για οτιδήποτε άλλο. Είναι μια ομάδα αυτοαναφορική

που θα θύμιζε νεοταξίτες της παγκοσμιοποίησης, αν η Αριστερά διέθετε τέτοιους. Διαθέτει όμως ο «εκσυγχρονισμός». Συγκοινωνούντα δοχεία. Κάτι σαν γιάπηδες με κονκάρδες χίπστερ. Αυτοί οι δορυφόροι του Τσίπρα

είναι κάτι σαν «κεντρώοι» μιας Αριστεράς που εκφυλίσθηκε αλά Τόνυ Μπλαιρ, με ένα όμως προσέτι διδακτορικό: Οσο οι αστέρες αυτοί θα ασκούνται

ασκώντας εξουσία, θα μαθαίνουν παραλλήλως και πώς θα είναι έτοιμοι να ανέβουν σε άλλες βάρκες, όταν η σκαμπαβία του ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να ψάχνει τον βυθό της...

Πηγή: enikos.gr

http://www.iskra.gr/index.php

Σταύρος Λυγερός: Η ήττα της Clinton είναι εξέγερση κατά των ελιτ και της ΝΤΠ (βίντεο)

12-11-2016

Σταύρος Λυγερός-Η ήττα της Clinton είναι εξέγερση κατά των ελιτ και της ΝΤΠ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ανάλυση του Στ.Λυγερού "Η ήττα της Clinton είναι η εξέγερση των μικρομεσαίων ενάντια στις ελιτ-Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι πολιτικές επιλογές των ελιτ"