Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους: Μηχανισμός υποδούλωσης των εργαζομένων

17-11-2016

Μέσα από αυτό το προπαγανδιστικό σχήμα διαστρέφεται τελείως η σχέση ανάμεσα στο χρέος και τα μνημόνια και μυθοποιούνται οι υποτιθέμενες «ανακουφιστικές» συνέπειες από τη συζητούμενη αναδιάρθρωση.

Ση­μα­το­δο­τώ­ντας με τον ανα­σχη­μα­τι­σμό το σχε­δια­σμό για επι­τά­χυν­ση της υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου χωρίς πε­ριτ­τές και χρο­νο­βό­ρες «αυ­το­κρι­τι­κές» και «ενο­χι­κά σύν­δρο­μα», ο Αλέ­ξης Τσί­πρας ισχυ­ρί­ζε­ται πα­ράλ­λη­λα ότι το μνη­μο­νια­κό του success story έχει και «δώρο», ως αντα­μοι­βή για τη μνη­μο­νια­κή συ­νέ­πεια, την ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους. Μέσα από αυτό το προ­πα­γαν­δι­στι­κό σχήμα δια­στρέ­φε­ται τε­λεί­ως η σχέση ανά­με­σα στο χρέος και τα μνη­μό­νια και μυ­θο­ποιού­νται οι υπο­τι­θέ­με­νες «ανα­κου­φι­στι­κές» συ­νέ­πειες από τη συ­ζη­τού­με­νη ανα­διάρ­θρω­ση.

Για άλλη μια φορά, η μνη­μο­νια­κή αργκό δεν είναι η γλώσ­σα της αλή­θειας αλλά η γλώσ­σα της πα­ρα­ποί­η­σης της αλή­θειας.

Η απάτη της νέας ανα­διάρ­θρω­σης

Τι είναι η ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και σε τι απο­σκο­πεί; Η θε­τι­κή ση­μα­σία της ανα­διάρ­θρω­σης συν­δέ­ε­ται με κά­ποια «ελά­φρυν­ση» των βαρών από το χρέος. Τι εί­δους ελά­φρυν­ση όμως και μέχρι ποιου ση­μεί­ου; Ας τα πά­ρου­με με τη σειρά.

Η Ελ­λά­δα έχασε τη δυ­να­τό­τη­τα να δα­νεί­ζε­ται από τις αγο­ρές για να χρη­μα­το­δο­τεί τα ελ­λείμ­μα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και να ανα­χρη­μα­το­δο­τεί το χρέος της (δη­λα­δή να πλη­ρώ­νει τό­κους και χρε­ο­λύ­σια) την άνοι­ξη του 2010. Οι κα­πι­τα­λι­στι­κές αγο­ρές θε­ώ­ρη­σαν στην πράξη ότι το χρέος, που τότε κι­νού­νταν στα επί­πε­δα του 125% του ΑΕΠ, ήταν μη βιώ­σι­μο. Τα μνη­μό­νια επι­βλή­θη­καν για να μειώ­σουν τα ελ­λείμ­μα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και έτσι ‒υπο­τί­θε­ται‒ να κά­νουν το χρέος βιώ­σι­μο και να ξα­να­βγεί η Ελ­λά­δα στις αγο­ρές.

Ωστό­σο, ύστε­ρα από 7 χρό­νια εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών προ­γραμ­μά­των, το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού έχει μειω­θεί δρα­στι­κά χάρη στις πε­ρι­κο­πές σε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις και δα­πά­νες για το κοι­νω­νι­κό κρά­τος σε συν­δυα­σμό με τη φο­ρο­λε­η­λα­σία εις βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, το χρέος όμως αντί να γίνει βιώ­σι­μο έχει εκτο­ξευ­τεί σε επί­πε­δα πάνω από το 175% του ΑΕΠ! Δη­λα­δή, ως απο­τέ­λε­σμα της υλο­ποί­η­σης των μνη­μο­νια­κών προ­γραμ­μά­των, αυ­ξή­θη­κε θε­α­μα­τι­κά κατά 50 εκα­το­στιαί­ες μο­νά­δες του ΑΕΠ! Αν ήταν μια φορά μη βιώ­σι­μο το 2010 και ‒υπο­τί­θε­ται γι’ αυτό‒ επι­βλή­θη­καν τα μνη­μό­νια, τώρα είναι 100 φορές πε­ρισ­σό­τε­ρο. Από δω ξε­κι­νά­ει η συ­ζή­τη­ση για τη νέα ανα­διάρ­θρω­ση, που πρέ­πει να έχει τη μορφή κά­ποιας «ελά­φρυν­σης».

Πόση «ελά­φρυν­ση» και με τι στόχο; Αν ο στό­χος είναι αυτός βάσει του οποί­ου επι­βλή­θη­καν τα μνη­μό­νια, δη­λα­δή να μειω­θεί του­λά­χι­στον κάτω από τα επί­πε­δα του 2010 (κάτω από 125% του ΑΕΠ), τότε πρέ­πει να γίνει μια γεν­ναία δια­γρα­φή χρέ­ους, δη­λα­δή κε­φα­λαί­ου, κατά του­λά­χι­στον 30%. Αλλά αυτή η ιδέα έχει απα­γο­ρευ­τεί διά ρο­πά­λου ‒Σόι­μπλε και όχι μόνο‒ στις σχε­τι­κές συ­ζη­τή­σεις. Αν όμως ο στό­χος δεν είναι η απο­κα­τά­στα­ση της βιω­σι­μό­τη­τας έστω με τους δι­κούς τους ορι­σμούς, τότε ποιος είναι; Τον έχουν ομο­λο­γή­σει οι ίδιοι: όχι η βιω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους, αλλά η βιω­σι­μό­τη­τα της εξυ­πη­ρέ­τη­σής του. Τι ση­μαί­νει αυτή η «πο­νη­ρή» δια­τύ­πω­ση; Ότι η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να μεί­νει για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες στο μέλ­λον επί της ου­σί­ας χρε­ο­κο­πη­μέ­νη, αρκεί να εξα­σφα­λί­ζε­ται ότι μπο­ρεί να πλη­ρώ­νει τό­κους και χρε­ο­λύ­σια. Αυτό ση­μαί­νει ότι η Ελ­λά­δα θα πα­ρα­μεί­νει επί πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες αποι­κία χρέ­ους, επί της ου­σί­ας χρε­ο­κο­πη­μέ­νη, με το «μη­χα­νι­σμό» του χρέ­ους να διαιω­νί­ζει τα μνη­μό­νια και τον διε­θνή-ιμπε­ρια­λι­στι­κό οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες!

Οι... Μέν­γκε­λε του κουαρ­τέ­του των δα­νει­στών, του ΔΝΤ, της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας, της Κο­μι­σιόν, του ESM, μέσα από τις δια­φω­νί­ες και τις συμ­πτώ­σεις τους, ψά­χνουν τη «βέλ­τι­στη» λύση με βάση την εξής κε­ντρι­κή ιδέα: πρέ­πει να βρε­θούν τα ρε­α­λι­στι­κά όρια αντο­χής της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας στο ξε­ζού­μι­σμα ώστε να εξυ­πη­ρε­τεί­ται το χρέος, δη­λα­δή να πλη­ρώ­νο­νται τα χρε­ο­λύ­σια και οι τόκοι.

Οι δια­φω­νί­ες τους οφεί­λο­νται στο ότι λο­γο­δο­τούν σε δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, έχουν επο­μέ­νως δευ­τε­ρεύ­ο­ντα χα­ρα­κτή­ρα. Το ρε­πορ­τάζ λέει ότι έχουν συμ­φω­νή­σει σε μια τέ­τοια φόρ­μου­λα «βιω­σι­μό­τη­τας», που ση­μαί­νει ρυθ­μί­σεις για τα επι­τό­κια, μια νέα πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος και μια νέα επι­μή­κυν­ση της διάρ­κειας απο­πλη­ρω­μής. Ώστε ο «Έλλην ασθε­νής», δη­λα­δή οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις της Ελ­λά­δας, να αντέ­ξει βρα­χυ­πρό­θε­σμα και με­σο­πρό­θε­σμα στο ξε­ζού­μι­σμα για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους.

Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν για κά­ποιο «αντί­δω­ρο» ως επι­βρά­βευ­ση για την «καλή δια­γω­γή» στην υλο­ποί­η­ση του μνη­μο­νί­ου, αλλά για τον «εξορ­θο­λο­γι­σμό» και τη μα­κροη­μέ­ρευ­ση του κα­θε­στώ­τος ακραί­ας λι­τό­τη­τας και εκ­με­τάλ­λευ­σης των μνη­μο­νί­ων.

Και επει­δή είναι έτσι, η στάση πλη­ρω­μών σε συν­δυα­σμό με τη μη ανα­γνώ­ρι­ση και τη δια­γρα­φή του χρέ­ους είναι η μόνη απά­ντη­ση από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.

Η  Επι­τρο­πή για το Χρέος

Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας Δη­μό­σιου Χρέ­ους ξα­να­πιά­νει δου­λειά! Ο Νίκος Βού­τσης, πρό­ε­δρος της Βου­λής ύστε­ρα από τις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του 2015, «επι­κύ­ρω­σε» τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον τομέα ευ­θύ­νης του κα­ταρ­γώ­ντας την Επι­τρο­πή Αλή­θειας Δη­μο­σί­ου Χρέ­ους, την οποία είχε συ­στή­σει η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου στη διάρ­κεια της δικής της θη­τεί­ας στο αξί­ω­μα της προ­έ­δρου της Βου­λής. Πα­ρό­τι ο Νίκος Βού­τσης φρό­ντι­σε να «σβή­σει τα ίχνη» από τη δράση της Επι­τρο­πής δια­γρά­φο­ντας από τον ιστό­το­πο της Βου­λής το Προ­κα­ταρ­κτι­κό της Πό­ρι­σμα του Ιούνη του 2015 (!), οι ρε­βαν­σι­στι­κές του ενέρ­γειες δεν απο­δεί­χθη­καν ικα­νές ούτε για να σκε­πα­στεί από τη λήθη το έργο της Επι­τρο­πής στην πρώτη φάση της λει­τουρ­γί­ας της ως επι­τρο­πής της Βου­λής, αλλά ούτε για να απο­τρέ­ψουν τη συ­νέ­χι­ση των ερ­γα­σιών της ‒πλέον με νέα νο­μι­κή μορφή, νέο πλαί­σιο λει­τουρ­γί­ας αλλά και νέες δυ­να­τό­τη­τες.

Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας συ­γκρο­τή­θη­κε επί­ση­μα στις 4 Απρι­λί­ου 2015 με πρω­το­βου­λία της τότε προ­έ­δρου της Βου­λής Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου. Η ου­σια­στι­κή της συ­γκρό­τη­ση είχε ξε­κι­νή­σει δύο μήνες νω­ρί­τε­ρα, αφού από το Φε­βρουά­ριο του 2015 ο Ερίκ Του­σέν είχε δε­χτεί να ανα­λά­βει το συ­ντο­νι­σμό του επι­στη­μο­νι­κού έργου της Επι­τρο­πής. Δε­δο­μέ­νης της συ­γκυ­ρί­ας της αρ­γό­συρ­της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, που στα τέλη του πρώ­του εξα­μή­νου του 2015 ήταν φα­νε­ρό ότι πλη­σί­α­ζε στο ορια­κό ση­μείο, η Επι­τρο­πή Αλή­θειας πύ­κνω­σε τις ερ­γα­σί­ες της και κα­τά­φε­ρε να ολο­κλη­ρώ­σει σε σύ­ντο­μο χρόνο και να δώσει στη δη­μο­σιό­τη­τα το Προ­κα­ταρ­κτι­κό Πό­ρι­σμα για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος τον Ιού­νιο του 2015, πε­ρί­που δύο μήνες ύστε­ρα από την επί­ση­μη συ­γκρό­τη­σή της. Το πό­ρι­σμα χα­ρα­κτή­ρι­σε το σύ­νο­λο του χρέ­ους προς τους δα­νει­στές πα­ρά­νο­μο, απε­χθές, επο­νεί­δι­στο και μη βιώ­σι­μο, τεκ­μη­ριώ­νο­ντας αυ­τούς τους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς με βάση διε­θνείς συν­θή­κες, απο­φά­σεις του ΟΗΕ, το δί­καιο της ΕΕ αλλά και τα κα­τα­στα­τι­κά των διε­θνών κα­πι­τα­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών που συμ­με­τεί­χαν στη δια­χεί­ρι­ση του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους στο πλαί­σιο των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων που συ­νό­δευ­σαν το λε­γό­με­νο ελ­λη­νι­κό «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής», δη­λα­δή τα μνη­μό­νια.

Επα­νεκ­κί­νη­ση με νέα μορφή

Ύστε­ρα από την κα­τάρ­γη­σή της ως επι­τρο­πής της Βου­λής, η Επι­τρο­πή συ­νέ­χι­σε να λει­τουρ­γεί άτυπα, δη­μο­σιο­ποιώ­ντας το Σε­πτέμ­βρη του 2015 το δεύ­τε­ρο πό­ρι­σμά της, με το οποίο χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν επί­σης πα­ρά­νο­μο, απε­χθές, επο­νεί­δι­στο και μη βιώ­σι­μο το νέο χρέος που προ­έ­κυ­ψε με τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου.

Το τρι­ή­με­ρο 5-7 Νο­εμ­βρί­ου, ωστό­σο, η Επι­τρο­πή συ­νήλ­θε στην Αθήνα και επι­βε­βαί­ω­σε το πλάνο για τη συ­νέ­χι­ση και ολο­κλή­ρω­ση των δια­δι­κα­σιών της υπό νέα νο­μι­κή μορφή, του σω­μα­τεί­ου.

Με την ολο­κλή­ρω­ση του τρι­η­μέ­ρου των ερ­γα­σιών της, σε ανοι­χτή πα­ρου­σί­α­ση-εκ­δή­λω­ση, δη­μο­σιο­ποί­η­σε τις απο­φά­σεις της:

• Προ­ε­τοι­μα­σία των δύο επό­με­νων πο­ρι­σμά­των της για τις συ­νέ­πειες της δια­χεί­ρι­σης του χρέ­ους πάνω α) στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες, και β) στο ελ­λη­νι­κό ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.
• Ενα­σχό­λη­ση με το ιδιω­τι­κό χρέος (νοι­κο­κυ­ριών και επι­χει­ρή­σε­ων) και τον τρόπο δια­χεί­ρι­σής του στο πλαί­σιο του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος και ιδιαί­τε­ρα του τρί­του μνη­μο­νί­ου.
• Πα­ρέμ­βα­ση στη δίκη του επι­κε­φα­λής της ΕΛ­ΣΤΑΤ (Ελ­λη­νι­κή Στα­τι­στι­κή Αρχή) κ. Γε­ωρ­γί­ου για την αλ­λοί­ω­ση-«φού­σκω­μα» του ελ­λείμ­μα­τος του 2009 και γε­νι­κό­τε­ρα των ελ­λη­νι­κών στα­τι­στι­κών στοι­χεί­ων. Με την πα­ρέμ­βα­σή της στη δίκη, η Επι­τρο­πή θα στρα­φεί όχι μόνο κατά του κ. Γε­ωρ­γί­ου αλλά και κατά όλων των «συ­ναι­τί­ων» και «συ­νυ­παι­τί­ων», πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των εκ­προ­σώ­πων των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών, του ΔΝΤ, της Κο­μι­σιόν, της ΕΚΤ κ.λπ.
• Διε­ρεύ­νη­ση (μέσω έρευ­νας αλλά και ακρο­ά­σε­ων) των ευ­θυ­νών προ­σώ­πων που διε­τέ­λε­σαν σε θέ­σεις ευ­θύ­νης.
• Πα­ρου­σία-πα­ρέμ­βα­ση στη δια­δι­κα­σία δια­πραγ­μά­τευ­σης για τη νέα ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους με δη­λώ­σεις, ανα­κοι­νώ­σεις κ.λπ.
• Συ­γκρό­τη­ση Πα­ρα­τη­ρη­τη­ρί­ου για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος και συλ­λο­γή στοι­χεί­ων για την πα­ρα­βί­α­ση συν­θη­κών και αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των.
• Συγ­γρα­φή της «Μαύ­ρης Βί­βλου» για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος.

Μια ση­μα­ντι­κή αλ­λα­γή είναι ότι στο πλαί­σιο της λει­τουρ­γί­ας της ως σω­μα­τεί­ου, η Επι­τρο­πή θα δώσει με­γα­λύ­τε­ρο βάρος σε δρά­σεις αντι­πλη­ρο­φό­ρη­σης αλλά και στη δη­μιουρ­γία ομά­δων έρευ­νας, φι­λο­δο­ξώ­ντας να ορ­γα­νώ­σει με δια­δρα­στι­κό τρόπο και να «απλώ­σει» προς τα κάτω τη δρα­στη­ριό­τη­τά της.

Πρό­ε­δρος της νο­μι­κής μορ­φής σω­μα­τεί­ου είναι η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου και αντι­πρό­ε­δρος ο συ­νταγ­μα­το­λό­γος Γ. Κα­σι­μά­της. Το συ­ντο­νι­σμό του επι­στη­μο­νι­κού έργου της Επι­τρο­πής θα έχει και στο εξής ο Ερίκ Του­σέν. Από ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς, στο έργο της Επι­τρο­πής έχουν δη­λώ­σει συμ­με­το­χή οι Λε­ω­νί­δας Βα­τι­κιώ­της, Άρης Χα­τζη­στε­φά­νου, Σπύ­ρος Μαρ­κέ­τος, Δέ­σποι­να Σπα­νού, Μω­υ­σής Λί­τσης, Φ. Μα­ζα­ρά­κης κ.ά.

Η επα­νεκ­κί­νη­ση λει­τουρ­γί­ας της Επι­τρο­πής Αλή­θειας Δη­μο­σί­ου Χρέ­ους έρ­χε­ται την «κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή» που το ζή­τη­μα της νέας ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους είναι στην επι­και­ρό­τη­τα, με την κυ­βέρ­νη­ση να το πα­ρου­σιά­ζει ως το «με­γά­λο δώρο» για τη μνη­μο­νια­κή της συ­νέ­πεια. Είναι η στιγ­μή που χρεια­ζό­μα­στε μια με­γά­λη-ενω­τι­κή κα­μπά­νια για το χρέος, που να ανα­δει­κνύ­ει ότι δεν το δη­μιούρ­γη­σαν ούτε επω­φε­λή­θη­καν απ’ αυτό οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές τά­ξεις αλλά οι τρα­πε­ζί­τες, οι το­κο­γλύ­φοι και το κε­φά­λαιο, ότι επο­μέ­νως πρέ­πει να κα­ταγ­γελ­θεί ως αθέ­μι­το, επο­νεί­δι­στο, απε­χθές και νη βιώ­σι­μο, ότι πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με για τη μη ανα­γνώ­ρι­σή του, τη στάση πλη­ρω­μών σε χρε­ο­λύ­σια και τό­κους για την απο­πλη­ρω­μή του και τη δια­γρα­φή του.

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φύλλο 371 (9/11/16).

Γράμμα από τη φυλακή της γυναίκας του Ν.Μπελογιάννη στο παιδίτης!

Έλλη Παππά: Το συγκλονιστικό γράμμα που έγραψε στον γιο της από τη φυλακή

17-11-2016

Η Έλλη Παππά (1920 - 27 Οκτωβρίου 2009) ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Ήταν η σύντροφος του  Νίκου Μπελογιάννη έως και την εκτέλεση του. Έγινε σύμβολο αγώνα, αντίστασης και αξιοπρέπειας, ενώ με τις μαρτυρίες της κράτησε ζωντανές τις ιστορίες μιας καθοριστικής εποχής για την ανθρωπότητα. 

H Έλλη Παππά γράφει το 1962 ένα γράμμα στο γιο της μέσα από τη φυλακή, όπου του αφηγείται τι συνέβη την τελευταία νύχτα, πριν την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Το δημοσιεύει η αδερφή της, Διδώ Σωτηρίου, στο βιβλίο της "Η Εντολή".

«…Ὥσπου ξημέρωσε τὸ Σάββατο. Ὡς τὸ μεσημέρι δὲν εἶχε γίνει τίποτε τὸ ἐξαιρετικό, τὸ μεσημέρι γίνανε ὅλα. Δὲν ἀφήσανε τὸν δικηγόρο νὰ μᾶς δεῖ. Καὶ κείνη τὴν μέρα τὸν περιμέναμε μὲ ἰδιαίτερη ἀνυπομονησία, γιατί θάφερνε τὸ χαρτὶ ποῦ ἔπρεπε νὰ φτιάξει ὁ πατέρας σου γιὰ σένα –γιὰ νᾶσαι τακτοποιημένος καὶ ἀπέναντι στὸ ἑλληνικὸ κράτος. Ἐκείνη περίπου τὴν ὥρα εἴχανε φωνάξει τὸν Μπάτση μέσα. Γύρισε ἀρκετὰ ταραγμένος, εἶχε δεῖ τὸν Πανόπουλο καὶ τὸν Ρακιτζή, ποῦ τοῦ προτείνανε ἄλλη μία φορὰ νὰ γίνει ἀνοιχτὸς πιὰ χαφιές. Ἀρνήθηκε. Αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη σήμαινε φανερὰ –ἐκτέλεση. Ἤτανε Σάββατο. Πιστεύαμε ὅτι πρὶν τὴ Δευτέρα δὲν θὰ γινότανε. Τὴν προηγούμενη μέρα μᾶς ἀφήσανε, γιὰ πρώτη φορά, νὰ κάνουμε ἐπισκεπτήριο. Εἶδα τὴ θεία σου καὶ ὁ Νίκος τὴ γιαγιά σου. Λίγα λεπτά. Στὴν ἀρχὴ μᾶς εἶχε φανεῖ καλὸ σημάδι. Μὰ ὕστερα κι ἀπ’ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Ρακιτζῆ εἴδαμε ἀλλιῶς καὶ αὐτὸ τὸ ἐπισκεπτήριο.

Τ’ ἀπόγευμα, ὕστερα ἀπ’ τὴ λιγόλεπτη ἔξοδο, μᾶς κάνανε πιὸ αὐστηρὴ ἔρευνα. Εἶδα ἀπ’τὸ κελὶ τοὺς ἀσφαλίτες νὰ ψάχνουνε ἀκόμη καὶ τὰ παπούτσια τοῦ Ἀργυριάδη. Ἔκαψα ὅσα γράμματα τοῦ Νίκου φύλαγα. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ δὲ μιλήσαμε πολύ. Ρώτησα κάποια στιγμὴ τὸ Νίκο τί κάνανε. – « Ἀναλύουμε, διαλύουμε καὶ συνθέτουμε, …» μοῦ ἀπάντησε γελώντας. Ἤμουνα πιὰ σίγουρη πῶς θαρχότανε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, μὰ δὲν εἶπα τίποτα. Κι ἐκεῖνος ἦταν σίγουρος πῶς θαρχότανε μὰ ὄχι πρὶν τὴ Δευτέρα. Καὶ κοιμηθήκαμε. Ἀκόμα καὶ κείνη τὴ νύχτα κοιμηθήκαμε. Στὸν ὕπνο μου ἄκουσα κλειδιά. Ἤτανε ἀκόμη στὴν αὐλὴ μὰ ἄκουσα τὸ βρόντηγμα τῶν κλειδιῶν. Τινάχτηκα πάνω καὶ φώναξα τὸν Νίκο. Εἶχε ἀκούσει καὶ κεῖνος. «Ἐ ναί, ἔρχονται…» μοῦ ἀποκρίθηκε. Τοὺς εἶδα. Ἀνοίξανε ὅλα τὰ κελιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δικό μου. Ὁ Νίκος ζήτησε νὰ μὲ δεῖ. Δὲ μοῦ ἀνοίξανε. Μᾶς ἀφήσανε τὸ παραθυράκι μὲ τὰ σίδερα γιὰ ν’ἀποχαιρετιστοῦμε. Εἶδα τὸ αἷμα νὰ χάνεται ἀπὸ τὸ πρόσωπό του ὅταν κοιταχτήκαμε καὶ ξέραμε πώς δὲν ὑπῆρχε γιὰ μᾶς ἄλλη μέρα. Ὁ Καλούμενος ἦρθε κοντὰ μ’ ἀνοιχτὸ πουκάμισο. «Πάω καὶ γῶ!» μοῦ εἶπε, καὶ προσπαθοῦσε αὐτὴν τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ γίνει παλληκάρι. Ὁ Μπάτσης στάθηκε πιὸ πέρα. «Φρόντισε καὶ γιὰ τὴν κόρη μου…» μὲ παρεκάλεσε. «Ναὶ ἂν ζήσω», τοῦ εἶπα. Ὁ Νίκος ἔγειρε κοντά μου. «Πρέπει νὰ ζήσεις» μου εἶπε, «πρέπει…».

Τὸ πρόσωπό του ἤτανε γκρίζο, ἔκανε πολλὴ προσπάθεια γιὰ νὰ μὴν ἀφήσει νὰ κυλήσει οὔτε ἕνα δάκρυ. Μοῦ’ δῶσε τὸ ρολόϊ, τὸ στυλό, τὸ πορτοφόλι μὲ τὶς φωτογραφίες. «Πᾶμε», εἶπε ὁ ἐπικεφαλῆς. Ἕνα φιλὶ μὲς ἀπ’ τὰ σίδερα. Δὲν ἤξερα ἂν ζοῦσα ἢ ἂν αὐτὸ ἦταν ἡ κόλαση. Θυμᾶμαι πῶς τοὺς εἶχα ρωτήσει γιατί δὲν μ’ ἀνοίγουνε κι ἐμένα. «Δὲν εἶσαι στὸ χαρτί», μοῦ εἶχε ἀποκριθεῖ ὁ ἀρχιφύλακας καὶ φαινότανε στενοχωρημένος. Θυμᾶμαι πῶς φώναξα. «Πάρτε μὲ καὶ μένα» κι ὕστερα σωριάστηκα στὸ στρῶμα. Ἄργησα πολὺ νὰ συνέλθω γιὰ νὰ κλάψω.

Ξημέρωσε, ἀνοίξανε, βγῆκα στὴν αὐλή. Ἤθελα νὰ βγῶ. Ὅπως κάθε πρωί. Ἤτανε συννεφιὰ καὶ στὴ στέγη τῆς φυλακῆς καθότανε ἕνα περιστέρι. Ἐκεῖνος δὲν ἤτανε πιά…Γύρισα στὸ κελὶ κι ἔκανα τὸ σχέδιό μου. Νὰ ζήσω, δὲν μποροῦσα. Ν’ ἀφήσω ἀνεκπλήρωτη τὴν ἐπιθυμία του, δὲ γινότανε. Πῶς μποροῦσα νὰ τὰ συνταιριάξω τὰ δυό; Ἔγραψα γράμματα καὶ περίμενα τὴν εὐκαιρία νὰ τὰ στείλω ἔξω. Θὰ ἔγραφα καὶ ἕνα ἀκόμη, ἕνα γράμμα – δυὸ λόγια στὸν Πλαστήρα. Θὰ τοῦ πέταγα στὰ μοῦτρα τὴ ζωή μου, γιατί στὴν πραγματικότητα μὲ εἶχε ἐκτελέσει.

Μὲ φυλάγανε πολύ. Δὲν μπόρεσα νὰ στείλω τὰ γράμματα. Τὸ πρόσωπο τοῦ Νίκου ἔσκυβε μέσα ἀπ’ τὰ σίδερα. Δέχτηκα αὐτὴ τὴ ζωή, πού μοῦ ζήτησε νὰ ζήσω. Βαριά, σκληρὴ – πολλὲς φορὲς μ’ ἔκανε νὰ πῶ «γιατί νὰ μὴν μ’ ἔχουνε ἐκτελέσει…» μὰ κράτησα τὸ λόγο μου – δὲν ἔδωσα μόνη μου τὸ τέλος. Δέχτηκα, καὶ γιὰ τοὺς δυό μας πιά, τὴ χαρά σου. Σοὺ ‘πλεξα τὸ πρῶτο σου παντελονάκι. ἤσουνα ἑφτὰ μηνῶν, ἕνα «ὡραῖο» ποίημα ἑφτὰ μηνῶν. Τώρα κοντεύεις ἕντεκα χρονῶν, κι ἀκόμα εἶμαι μακρυά σου. Αὐτὴ τὴν ἱστορία τῆς Καλλιθέας σοῦ τὴ γράφω μὲ πολὺ κόπο, γι’ αὐτὸ καὶ τόσο σύντομα. Ὅμως ἔπρεπε νὰ στὴ πῶ. Γιὰ νὰ μπορέσεις πιὸ πολὺ νὰ γνωρίσεις τὸν πατέρα σου. Κι αὐτὰ τὰ φοβερὰ καὶ τόσο μεγάλα χρόνια, πού ζήσαμε ἐμεῖς». 

Τα γοητευτικά παραμύθια τελειώνουν γρήγορα

Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου 2016

Τα παραμύθια έχουν πάντα τέλος, η γοητεία εξαερώνεται και η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Η επίσκεψη Obama ήταν ένα γοητευτικό παραμύθι επικοινωνίας...

Ο χαρισματικός πλανητάρχης που επιλέγει την περιθωριακή αποτυχημένη ευρωπαϊκή χώρα γιατί αναγνωρίζει τις προσπάθειες της κυβέρνησης και του λαού της να επανέλθουν στη χορεία των κανονικών χωρών του δυτικού ημισφαιρίου.

Η επίσκεψη εμπεριείχε: Μία ένδειξη συμπάθειας προς την πληγωμένη χώρα, μια υπόμνηση του γεωπολιτικού της ρόλου και...

της ανάγκης να διαφυλαχθεί η σταθερότητά της μέσα σε έναν φλογισμένο  ανατολικό περίγυρο, και μια προσωπική ανάγκη, στον κατάλληλο τόπο, να απευθύνει τις ριζοσπαστικές του - για αμερικανό πρόεδρο  - ιδέες επί θεμάτων σύγχρονης δημοκρατίας, επιπτώσεων της παγκοσμιοποίησης, οικονομικών και φυλετικών ανισοτήτων (αυτονόητα για μας αλλά όχι για αμερικανούς προέδρους. Τη διαφορά θα τη δούμε σύντομα).

Αυτοπαγίδευση η έφεση για προπαγάνδα 

Την επίσκεψη θα μπορούσε να την είχε εισπράξει πολλαπλώς η κυβέρνηση, και να αναβαθμίσει με αυτή το πολιτικό της πλεονέκτημα, αν για μια ακόμη φορά δεν έπεφτε θύμα της ανεξέλεγκτης έφεσης που επιδεικνύει στην προπαγάνδα.

Όλοι γνωρίζαμε ότι η συμβολή του Obama στο θέμα του χρέους θα ήταν μικρή έως ελάχιστη για τους γνωστούς λόγους που έχουν και από μας έχουν αναφερθεί: Είναι απερχόμενος, δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για το χρέος στον καιρό της παντοδυναμίας του, πόσο μάλλον τώρα που σε εβδομήντα μέρες εγκαταλείπει. Κυρίως όμως γιατί δεν είναι δανειστής. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να διευθετήσει το δικό μας χρέος με τα λεφτά των άλλων. 

Η κυβέρνηση όμως τροφοδοτούσε με παράλογες ελπίδες τον κόσμο της και ευρύτερα την κοινωνία. Προδιέγραφε μια επιτυχία που - θα έπρεπε να - γνωρίζει ότι δεν έχει πιθανότητα πραγμάτωσης. Παρόλα αυτά «φέρνει στη βαλίτσα του το χρέος» έγραφε χαρμόσυνα, ένα φιλικό προς την κυβέρνηση μέσο, δίνοντας ελπίδες και θνησιγενή επιχειρήματα στο πολιτικό προσωπικό το ΣΥΡΙΖΑ. 

Τώρα που έφυγε και βρέθηκε στο κέντρο των αποφάσεων, εκεί όπου είναι η πηγή δύναμης για την τύχη του χρέους και της χώρας,  έγινε κατανοητό ότι η βαλίτσα του ήταν αδύνατο να εμπεριέχει ένα τόσο ευφρόσυνο δώρο. 

Οι γερμανοί φρόντισαν αυτοστιγμής να μας βγάλουν από τον μύθο του… ιππικού που κατέφθασε για να μας απαλλάξει από το βραχνά. Ο Steffen Seibert, κυβερνητικός εκπρόσωπος της Γερμανίας, δήλωσε πως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι βιώσιμα δημοσιονομικά και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τονίζοντας ότι η θέση του Βερολίνου σχετικά με το χρέος δεν αλλάζει. 

Ο γνωστός… «κακός μας δαίμονας», υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schaeuble, νωρίτερα είχε τονίσει ότι όσοι λένε στην Ελλάδα «εμείς θα μειώσουμε το χρέος σου, της κάνουν κακό»! Παράλληλα εκπρόσωπος του υπουργείου διαβεβαίωσε  αναφερόμενος στην γερμανική θέση: «η θέση μας δεν έχει αλλάξει. Η επίσκεψη Obama δεν άλλαξε κάτι».

Επίσης η Bild, επικαλούμενη πηγή της γερμανικής κυβέρνησης, αναφέρει πως «αν ο Obama μας φέρει το χρέος της Ελλάδας, το Βερολίνο θα το απορρίψει» -  ενώ και Dijsselbloem δήλωσε: «το Δεκέμβρη τα βραχυπρόθεσμα, μετά το 18 τα υπόλοιπα»!

Σέρνεται η αξιολόγηση

Ως εκ τούτου η ελληνική πλευρά αναμένεται να έχει μια «εύκολη νίκη» στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, που θα μπορεί να την προπαγανδίσει, μια και αυτό την ενδιαφέρει. Οι Γερμανοί προφανώς θα συμφωνήσουν για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, που ούτως ή άλλως δεν αφορούν σημαντικά ποσά, είναι δάνεια από τον ESM και όχι από τα κράτη.

Το πρόβλημα είναι κατά πόσο θα κλείσει σε δέκα μέρες η αξιολόγηση - ήδη είναι 17 Νοεμβρίου - και δεν θα μετακινηθεί η συμφωνία για τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο, προκειμένου να ροκανίσουν τον χρόνο και τα μέτρα να εφαρμοσθούν περί το Πάσχα. Εκείνη τη εποχή ίσως και η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση.

Όλα αυτά δηλούν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά για την κυβέρνηση, η ευφορία της επίσκεψης δεν θα κρατήσει παρά ελάχιστες μέρες, στο μέτρο που ο Obama δεν ήταν... ο Αη Βασίλης με το χρέος, και η κυβέρνηση θα εισπράξει μια ακόμη διάψευση.

Και όλα αυτά γιατί; Για δυο ημερών επικοινωνιακή ευφορία, επειδή δεν είχε την μετριοπάθεια και την ωριμότητα να δώσει στην επίσκεψη το πραγματικό της βάρος.

liberal

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!

Τελικά, οι Λεβαντίνοι χάνουν τα πάντα: οι Κύπριοι ανίσχυροι να αντισταθούν κινδυνεύουν πολύ σύντομα να μετατραπούν σε Λεβαντινούς μιάς χρήσεως

Ο όρος «λεβαντίνος» συνυφαίνεται εννοιολογικά, με αλλοιωμένες και ρευστές συνειδήσεις, με εκφυλισμένες ιστορικές καταγωγές, με οπορτουνιστές εμπόρους, με πολιτικά δοσίλογους, με ικέτες αφεντών, με υπόδουλους και υποτελείς έναντι αντιτίμου ευζωίας, καλοπέρασης και πλουτισμού...

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

17-11-2016

Εύκολα αλλάζουν την ιστορική τους μνήμη για να γίνουν αρεστοί στον ισχυρό αφέντη, συνειδητά υιοθετούν αυτό που ο κατακτητής θέλει και γίνονται χαμαιλέοντας για να προσαρμοστούν σε κάθε κατάσταση, κάθε αφέντη και στις συνθήκες κάθε εποχής. Θα «προσαρμοστούμε στα συμφέροντα του άλλου» για να...

επιβιώσουμε ή θα κάνουμε «έντιμους συμβιβασμούς», λένε όταν τα βρούνε σκούρα.

Στην οθωμανική Σμύρνη, λοιπόν, την κοσμοπολίτικη Σμύρνη των εμπόρων, των μικτών πληθυσμών και των ωφελιμιστικών συνυπάρξεων, είχαμε πολλούς λεβαντίνους, απομεινάρια της εδουάρδιας εποχής. Η συνέντευξη του Τζάιλς Μίλτον, Βρετανού ιστορικού και συγγραφέα, σε ελληνικό περιοδικό, είναι συγκλονιστική. Περιγράφει -το βιβλίο του «Χαμένος Παράδεισος Σμύρνη 1922» υποθέτω θα είναι ακόμη πιο συναρπαστικό- πώς οι λεβαντίνοι εξανεμίστηκαν. Εκδιώχθηκαν, σκοτώθηκαν, μετανάστευσαν στη Βρετανία, όπου όμως τους θεωρούσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Παρά τους ευσεβείς τους πόθους πως θα μπορούσαν να προσαρμοστούν στους νεοτούρκους, έχασαν, τελικά, τα πάντα. Σταχυολογώ μερικές φράσεις του Μίλτον: Η Συνθήκη της Λωζάν(α)νης νομιμοποίησε τελικά την εθνοκάθαρση και τη μεταφορά πληθυσμών από το ένα μέρος στο άλλο.

Οι Αμερικανοί ξεκαθάρισαν πως αυτό που τους ενδιάφερε ήταν η θωράκιση των δικών τους συμφερόντων. «Οι Λεβαντίνοι δεν ενδιαφέρονταν ποιος κυβερνά τη Σμύρνη εφόσον οι ίδιοι μπορούσαν να συνεχίσουν να βγάζουν χρήματα».

Ακόμη πιο επίκαιρο: «Εκπλήσσομαι από τον κυνισμό των Βρετανών και των Αμερικανών. Το ενδιαφέρον τους επικεντρωνόταν μόνο στις οικονομικές προοπτικές των εδαφών και δεν νοιάζονταν για τους τοπικούς πληθυσμούς».

Τελικά, μας θυμίζει ο Μίλτον, «οι περισσότεροι Λεβαντίνοι έχασαν τις περιουσίες και τα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ και καταστράφηκαν μετά τον πόλεμο. Λίγοι από αυτούς επέστρεψαν, ειδικά αυτοί που είχαν καλές σχέσεις με την τουρκική διοίκηση. Οι περισσότεροι έχασαν τα πάντα».

Μας επιστρέφουν στο μέλλον όλα αυτά. Ενδιαφέρουν ζωτικά κάποιο ταλαίπωρο λαό της Ανατολικής Μεσογείου του οποίου οι ηγέτες βάλθηκαν να καταστείλουν την ιστορική μνήμη, να καταργήσουν τα σύμβολά του, να αποδομήσουν τους αγωνιστές της ελευθερίας του, να τον προσαρμόσουν στο βάρβαρο εισβολέα και να το μετατρέψουν, εν γένει, σε νέο-λεβαντίνο μίας χρήσεως.

Υστερόγραφο 14.2.2014. Η μετατροπή των κυπρίων σε λεβαντίνους μιας χρήσεως.

Μετά το ΟΧΙ των κυπρίων κατά του φασιστικού, ανελεύθερου, αντιδημοκρατικού και εθνοκτόνου σχεδίου Αναν το 2004 γράφαμε υποθετικά για το τι θα μπορούσε να σημαίνει μια απόφαση να επανέλθουμε στην ίδια πλατφόρμα. Υπήρχε ελπίδα μέχρι πρόσφατα ότι η ελληνική πολιτική ηγεσία στην Κύπρο και Ελλάδα θα ζητούσε οι διαπραγματεύσεις εφεξής να γίνονται στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Μετά το κοινό ανακοινωθέν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση κατά αυτών που δεν σεβάστηκαν την ανελέητα αληθινή θέση ότι «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη [δηλαδή ισορροπία δυνάμεων] και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή υποδουλώνεται, γίνεται αντικείμενο εθνοκάθαρσης (Ίμβρος, Τένεδος) και εξαφανίζεται. Η Κύπρος, συμβιβασμένη ως προς το ισχυρότερο μέχρι σήμερα νομικοπολιτικό της όπλο, δηλαδή την νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας που κατοχύρωνε το διεθνές δίκαιο, οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα υποστεί την μοίρα της. Εθελούσια ξαπλώνει πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη και δρομολογεί την ένταξή της στον νέο-Οθωμανικό χώρο.

Ήδη, οι δηλώσεις πολλών θυμίζουν τους Λεβαντίνους, εξ ου και ο λόγος για τον οποίο ανασύρθηκε το άρθρο που γράψαμε πριν μερικά χρόνια. Λίγα μπορούν να γίνουν πια: 

α) Αυτός που κατέχει την θέση του προέδρου αποδεικνύεται ότι κυριολεκτικά κόχλαζε και ανυπομονούσε να επανέλθει στο κακό ανανικό παρελθόν του. Αυτός και η Ανανική παρέα του έχουν φαίνεται αποφασίσει πως θα έχουν την δυνατότητα μελλοντικά να επιβιώνουν ως Λεβαντίνοι σε ένα χώρο τουρκικής επικυριαρχίας. 

β) Όσοι δοκιμάσουν να αντισταθούν δεν μπορούν να ανταγωνιστούν ένα χείμαρρο μη κυβερνητικών δράσεων («“Μ”ΚΟ») που θυμίζουν έντονα αντίστοιχες περιπτώσεις του παρελθόντος ενώ αυτά που ακούμε για τις συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης θυμίζουν δεσποτικό μεσαίωνα. 

γ) Ακόμη ένας μεγαλύτερος χείμαρρος πέφτει, επίσης, πάνω στους Έλληνες. Είναι μαζική προπαγάνδα για δήθεν ύπαρξη «αναγκαιοτήτων», απουσία άλλων στρατηγικών επιλογών και ο κίνδυνος της … διχοτόμησης. Αποβλακωτικό αλλά αληθινό. 

Με το κοινό «ανακοινωθέν» ανακοινώνεται η επικείμενη κατάργηση της ΚΔ, η επιβολή διχοτόμησης και η συγκυριαρχία των τούρκων και αυτό στο όνομα αποφυγής της … διχοτόμησης. Τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα, ιδιαίτερα όταν χείμαρροι προπαγάνδας πέφτουν πάνω στους ανίσχυρους πολίτες μη αφήνοντας περιθώρια για λογική και ορθολογιστική σκέψη. 

«Οι κύπριοι ανίσχυροι να αντισταθούν κινδυνεύουν πολύ σύντομα να μετατραπούν σε λεβαντίνους μιας χρήσεως!»

Υστερόγραφο 15.11.2016 

Είναι θλιβερό να εντοπίζεις κείμενά σου τα οποία επισήμαναν θανατηφόρες παθογένειες και να διαπιστώνεις πως για να περιγράψεις το σήμερα δεν χρειάζεται να αλλάξεις ούτε μια λέξη. Το μόνο ίσως που θα μπορούσε να προστεθεί είναι ότι η ασθένεια επιδεινώθηκε και ότι η δύσμοιρη Μεγαλόνησος της Ανατολικής Μεσογείου όπου κατοικούν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες 57 χρόνια μετά την Ζυρίχη διολίσθησε ξανά στα υψηλά βουνά της … Ελβετίας. Για να παραφράσουμε την γνωστή ρήση όσοι θέλουν να αυτοκτονήσουν πάνε στα βουνά της … Ελβετίας. Πιο σοβαρά, αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας είναι περίπου το εξής:

α) με προσχηματικούς τρόπους θα καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και θα δημιουργηθεί ένα δυσλειτουργικό μη βιώσιμο κρατίδιο εντός του οποίου θα υπάρχει ένα τουρκικό κράτος.

β) διαμέσου αυτού του τουρκικού «κράτους εντός  κρατιδίου» η Τουρκία καθίσταται πλέον ο κυρίαρχος και εποπτεύον παράγων της Μεγαλονήσου. Είτε έχουμε νεοισλαμιστές στην Άγκυρα είτε έχουμε Κεμαλικούς ή κάτι ενδιάμεσο και ανάμεικτο η Κύπρος με στρατηγικούς όρους εισέρχεται στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας και η κυπριακή  κοινωνία χάνει το κράτος της, δηλαδή την συλλογική της ελευθερία.

γ) οι Έλληνες της Κύπρου μετά από χιλιάδες χρόνια εκεί θα τραπούν σε φυγή για να διασώσουν την αξιοπρέπειά της και τις οικογένειές τους. Θα μείνουν όσοι έμειναν στην Τουρκία μετά το 1922 (παρά τις συμφωνίες) και όσοι έμειναν στην Ίμβρο ή την Τένεδο. Κάποιοι βέβαια θα γίνουν υπηρέτες των τουρκικών συμφερόντων, αξιοθρήνητοι λεβαντίνοι μιας χρήσεως.

δ) Ομηρεία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στην Κύπρο, έχουμε γράψει ξανά και ξανά, σημαίνει θανάσιμη στρατηγική παγίδευση του «μητροπολιτικού» νεοελληνικού κράτους. Εκτός και αν υπάρχουν επικίνδυνοι άνθρωποι σε θέση ευθύνης στην Αθήνα οι οποίοι νομίζουν ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι αξιόπιστο και αποτρεπτικό ένα κράτος εάν εγκαταλείπει στην τύχη τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους του. Η απάντηση είναι ακαριαία και απορρέει από το Αλφαβητάριο της στρατηγικής θεωρίας, ότι δηλαδή, μεταξύ πολλών άλλων, αξιόπιστο είναι εκείνο το κράτος το οποίο θεωρεί πολύτιμο αγαθό όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του έθνους του.

ε) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί λεβαντίνοι «κατασκευάζονται» πλέον και με άλλους τρόπους. Με τον «μεταμοντέρνο πόλεμο» για τον οποίο γράψαμε ξανά. Οι πολίτες των κρατών θυμάτων πλήττονται με μύριους τρόπους κυρίως χρηματοοικονομικούς από αδιαφανείς δρώντες του διεθνικού και ηγεμονικού παρασκηνίου. Και ενώ οι πολίτες ροκανίζονται, αποδυναμώνονται, μεταναστεύουν, πεθαίνουν από καρδιακά και καρκίνους, ναυαγούν οι ζωές τους και πατάσσονται με κάθε άλλο τρόπο, ένα τσούρμο εγχώριων λακέδων μετατρέπεται σε πρώτη φάση σε μεταμοντέρνους πραιτοριανούς. Σε δεύτερη φάση η χώρα υποδουλώνεται χάνοντας την ανεξαρτησία της και την πολιτική της κυριαρχία και οι πραιτοριανοί γίνονται λεβαντίνοι. Δεν κατανοούν οι δύσμοιροι και αξιοθρήνητοι άθλιοι  ότι οι λεβαντίνοι είτε τελικά άντε δύο ή μερικών ακόμη χρήσεων και μετά τους πετούν και αυτούς στα σκουπίδια.

Κοντεύοντας το τέλος του 2016 πάντως ο κατήφορος σε όλα τα ζητήματα επιταχύνεται και ενώ στην Αμερική στήνονται νέες δομές διακυβέρνησης αντί να οριστούν τα εθνικά συμφέροντα, να χαραχθούν κόκκινες γραμμές και να υπάρξει επικοινωνία με κάθε τρόπο με τις νέα διακυβέρνηση οι Έλληνες … χαριεντίζονται με τον απερχόμενο Ομπάμα. Την ίδια στιγμή που στην Κύπρο έπαθαν παράκρουση και μιλούν για το … εδαφικό. Καθότι εκεί πλέον εστιάζεται ο θανάσιμος κίνδυνος. Οι Τούρκοι εάν δώσουν κάποια εδάφη θα επιτύχουν κρατικές δομές που θα θέτουν όπως είπαμε πιο πάνω υπό πλήρη  και τελεσίδικο –και με νομική βούλα επικυρωμένο– τρόπο την Μεγαλόνησο στην σφαίρα της άμεσης κυριαρχίας τους (διαμέσου του τουρκικού κράτους εντός του μετεξελιγμένου κυπριακού κρατιδίου όπως θα καταντήσει η σημερινή ΚΔ).

Σημείωση. Το πρώτο μέρος πιο πάνω δημοσιεύτηκε στον «Φιλελεύθερο» στις 25 Σεπτεμβρίου 2008. Αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές στο διαδίκτυο. Το 2014 βλ. με υστερόγραφο βλ.http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8615.html#more. Προστίθεται υστερόγραφο στις 15 Νοεμβρίου 2016

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

ΟΥΡΑ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ

ΟΜΠΑΜΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

17-11-2016

Ντελίριο έχει ξεσπάσει για τον Ομπάμα απ' όλον τον αστικό δουλόφρονα μνημονιακόκόσμο της χώρας.

Ο Ομπάμα, απερχόμενος, έχει μετατραπεί αιφνιδίως σε μεγάλο φιλέλληνα, σε μεγάλο ήρωα (!) και ευεργέτη (!) αυτής της χώρας, σε παγκόσμιο προστάτη (!) της δημοκρατίας, σε σωτήρα των λαών!

Με καθυστέρηση ξεκίνησε η ομιλία του απερχόμενου Αμερικανού Προέδρου (πού αλλού;) στο Ίδρυμα του Στ. Νιάρχου εξαιτίας και της μεγάλης ουράς των επισήμων.

Για πρώτη φορά στην αποικία συνωστίζονται οι μεγαλοσχήμονες πολιτικοί υπάλληλοι των Αθηνών για μια θέση στην αίθουσα κάτω, από τον ήλιο του Ομπάμα.

Συλλέγω μερικά ονόματα από τη μεγάλη ουρά:

Νίκος Δένδιας, Νότης Μηταράκης, Ευάγγελος Μεϊμαράκης, Αντρίκος Παπανδρέου, Θεόδωρος Φέσσας, Κωνσταντίνος Μίχαλος, ο Νικόλαος Γλίξμπουργκ με την Τατιάνα Μπλάτνικ, ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, αλλά και ο ηθοποιός Γιώργος Πυρπασόπουλος.

Αυτή η Ομπαμάνια της νεοαποικιακής μνημονιακής τάξης, των μίντια και της οικονομικής ολιγαρχίας στην αποικία έχει την εξήγησή της.

Ο Ομπάμα ήταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ που επί των ημερών του και με αφόρητη πίεση του, η Ελλάδα μπήκε σε μνημονιακό πρόγραμμα και στο πρόγραμμα αυτό συμμετείχε, επίσης, με αμερικανική πίεση και το ΔΝΤ, παρά τις αντιρρήσεις του τελευταίου ότι το πρόγραμμα, χωρίς κούρεμα του χρέους και υποτίμηση του νομίσματος, δεν έβγαινε.

Ο Ομπάμα και όλο το λόμπυ του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ (μεταξύ τους και ο Ελληνοαμερικανός νυν υπουργός Οικονομίας στη χώρα μας και αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Levy, Δημ. Παπαδημητρίου) ήταν που έπαιξε σημαντικό, αν όχι και καθοριστικό, ρόλο στην “εξημέρωση” και τελικά την “μετάλλαξη” Τσίπρα.

Ο Ομπάμα, επίσης, έδωσε τη μεγάλη μάχη για την πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, το οποίο αποτελεί ένα είδος θρησκείας για το ελληνικό κατεστημένο.

Τέλος, η ειρωνία είναι ότι οι ίδιοι οι θαυμαστές του Ομπάμα θεωρούν ότι μπορεί να γίνει ο συμβολικός θώρακας που θα ανακόψει την επέλαση του νεοσυντηρητισμού αλά Τραμπ στις ΗΠΑ, ενώ είναι ο Ομπάμα που, μαζί με την Χ. Κλίντον, διεύρυναν τις αβυσσαλέες ανισότητες και την φτώχεια στις ΗΠΑ, στρώνοντας τον δρόμο στη νίκη του νέου «αντισυμβατικού» Προέδρου των ΗΠΑ.

Ο Ομπάμα και οι δυνάμεις που εκπροσωπεί στις ΗΠΑ είναι οι δυνάμεις που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, οι δυνάμεις των Soros και του χρηματιστικού κεφαλαίου, οι δυνάμεις του ευρώ και της παγκοσμιοποίησης, οι δυνάμεις των πολέμων και της νεοψυχροπολεμικήςστρατηγικής.

Οι δυνάμεις που έθαψαν την Ελλάδα και γέμισαν δυστυχία, αίμα και προσφυγιά την περιοχή μας.

Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να ανακόψουν την ακροδεξιά, παρά μόνο να της ανοίγουν τον δρόμο.

Ο Ομπάμα φεύγει. Η μνημονιακή Ελλάδα μένει, όπως μένει και το δυσβάσταχτο χρέος της.

Νεοφιλελευθερισμός και ακροδεξιά θρέφουν ο ένα τον άλλον ενάντια στις κοινωνίες.

Αν η Ομπαμάνια είναι το καταφύγιο του ελληνικού μνημονιακού κατεστημένου, το καταφύγιο του λαού μας είναι η ανατροπή για μια αντιμνημονιακή, λεύτερη, κυρίαρχη, δημοκρατική, ανεξάρτητη και δίκαιη Ελλάδα.

Ανακοίνωση του Άρδην για το Πολυτεχνείο

17 Νοεμβρίου 2016 

Αυτοί που διεκδικούν τη συνέχεια του Πολυτεχνείου είναι η νέα μορφή της εθελόδουλης τυραννίας

Στις 17 Νοεμβρίου 1973, πραγματοποιήθηκε μια φοιτητική εξέγερση στην Αθήνα –μάλιστα ενάντια στη θέληση των μεγαλύτερων αριστερών αντιδικτατορικών οργανώσεων–, εξέγερση που προέτασσε την ανατροπή της δικτατορίας, τη δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση της χώρας. Η δικτατορία την κατέστειλε αιματηρά και ανατράπηκε μόνο όταν συντελέστηκε η εθνική καταστροφή της κυπριακής εισβολής και κατοχής.

Σήμερα, το κόμμα που διεκδικεί τις δάφνες του Πολυτεχνείου βρίσκεται στην κυβέρνηση. Και γιορτάζει  με τον Ομπάμα στην Αθήνα παραμονή της ιστορικής εξέγερσης, να έρχεται στη χώρα μας για να… «κλειδώσει» την συναίνεση μιας ανίκανης και ενδοτικής ελληνικής ηγεσίας στο ολοκληρωτικό ξεπούλημα της Κύπρου και σε μια νέα διευθέτηση που απαιτεί ο δικτάτορας Ερντογάν, για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης και την προώθηση του τουρκικού επεκτατισμού στη χώρα μας.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες, ανενδοίαστοι, ολοκληρώνουν τις μνημονιακές πολιτικές και προχωρούν στη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και των συνταξιούχων· στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας· στο τσάκισμα της μικρής ιδιοκτησίας μέσα από τη ληστρική φορολογία και τους πλειστηριασμούς· τη διαρπαγή των φυσικών και των ανθρώπινων πόρων μέσα από αρπακτικές ξένες επενδύσεις· και βέβαια τη φυγή των νέων στο εξωτερικό – την ίδια στιγμή που, σε συνεργασία με τις ΜΚΟ του Σόρος, θέλουν να μεταβάλουν τη χώρα σε ένα τεράστιο hotspot της γερμανικής Ευρώπης. Η Παιδεία, από αίτημα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου, έχει καταλήξει να κατακρεουργείται συστηματικά στον πάγκο των εθνομηδενιστών χασάπηδων του αρμόδιου υπουργείου.

Ένας κύκλος έχει κλείσει. Αυτοί που διεκδικούν τη συνέχεια της γενιάς του Πολυτεχνείου στη διακυβέρνηση της χώρας είναι η νέα εκδοχή της εθελόδουλης τυραννίας. Όπως το μετεμφυλιακό δεξιό καθεστώς εξαντλήθηκε μέσα στο άγος της δικτατορίας, έτσι και η μεταπολίτευση κλείνει την ιστορική διαδρομή της με την καταισχύνη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ, με τη συκοφάντηση κάθε έννοιας πατριωτισμού και εθνικής ταυτότητας, κινδυνεύει να ανοίξει διάπλατα τον δρόμο στους κάθε είδους πατριδοκαπήλους, όπως η ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Έτσι, λοιπόν, αντί για «ψωμί» ο ελληνικός λαός έχει φτάσει κυριολεκτικώς να λέει το «ψωμί-ψωμάκι», αντί για «παιδεία» βυθίζεται στην αμάθεια και την γενοκτονία της μνήμης, αντί για «ελευθερία», δεμένοι χειροπόδαρα από τους δυτικούς «εταίρους», παραδινόμαστε ως πρόβατον επί σφαγήν στους Οθωμανούς που επιστρέφουν.

Σήμερα απαιτείται ένα νέο «Πολυτεχνείο» που θα ανοίξει μια νέα ιστορική περίοδο για τη χώρα. Μια πραγματική επανάσταση που θα καταστήσει εφικτή μια νέα εναλλακτική για τον ελληνικό λαό, πέραν των φαντασμάτων της αριστεράς και της δεξιάς. Για την απελευθέρωση της Πατρίδας, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία και την πνευματική και παραγωγική αναγέννηση. Ο ελληνισμός ή θα προχωρήσει σε αυτήν, για να επιβιώσει με αξιοπρέπεια στον 21ο αιώνα, ή θα σβήσει ως ελεύθερο συλλογικό υποκείμενο μέσα σε αυτόν. Το ζήτημα έχει τεθεί και δεν παίρνει αναβολή ή αναστολή.

                                                                     Κίνημα Άρδην

Η έπαρση του Βερολίνου

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

17-11-2016
Οσο ωραία κι αν ακούγονται στα αυτιά μας οι ειλικρινείς και ξεκάθαρες θέσεις του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα για το χρέος και τη λιτότητα, ειδικά δε όταν αυτές διατυπώνονται από την Αθήνα σε μία επίσκεψη πολύ υψηλών συμβολισμών, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό το τελευταίο: ότι πρόκειται για συμβολισμούς που, όμως, δεν θα οδηγήσουν σε κάποιο πραγματικό αποτέλεσμα.

Για να συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε όλα αυτά να μπορούσαν να μετακινήσουν το Βερολίνο από την πολιτική του. Και, αυτό, πολύ απλά, αποκλείεται να συμβεί. 

Ηδη από χθες το απόγευμα η γερμανική κυβέρνηση έστειλε το γνωστό και χιλιοειπωμένο μήνυμά της: ότι ακούει αυτά που λέει ο Αμερικανός πρόεδρος και τα σέβεται, αλλά τα έχει ξανακούσει πολλές φορές, τα έχει σεβαστεί άλλες τόσες, αλλά δεν πρόκειται να την επηρεάσουν. Κι αυτό δεν αφορά μόνον τον υπουργό Σόιμπλε, αλλά ολόκληρη την γερμανική κυβέρνηση – η πολλάκις διατυπωμένη ιδέα ότι υπάρχει διάσταση στους κόλπους της με την καγκελάριο Μέρκελ να θέλει κάτι διαφορετικό αλλά να μην μπορεί να το «περάσει», στερείται παντελώς σοβαρότητας.

Η Γερμανία δεν πρόκειται να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από τις θέσεις της. Δεν το έκανε όταν ο πρόεδρος Ομπάμα έλεγε τα ίδια έχοντας μπροστά του χρόνια θητείας. Θα το κάνει τώρα που έχει εβδομάδες; Ασφαλώς όχι.

Το Βερολίνο φέρει τεράστια ευθύνη για τον κατακερματισμό της Ευρώπης, οι διαλυτικές τάσεις της οποίας είναι σήμερα ισχυρότερες από ποτέ. Η Γερμανία λέει ότι υπηρετεί μια κοινή ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά, στην πραγματικότητα, υπηρετεί τα αμιγώς δικά της εθνικά ηγεμονικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, στα οποία φοράει μία ευρωπαϊκή «προβιά» προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα οφέλη και να ελαχιστοποιήσει τις δυσκολίες και την κριτική.

Το κάνει αυτό εδώ και χρόνια, χωρίς την παραμικρή έκπτωση. Και θα συνεχίσει να το κάνει όχι απλώς με τον ίδιο, αλλά, πιθανότατα και με πιο έντονο ακόμα τρόπο, καθώς αυτό που θεωρεί ότι διασφαλίζει είναι πολύ σημαντικό για την γερμανική πολιτική.

Ουδείς πρόκειται να τους πείσει να μετακινηθούν από τις απόψεις τους.

Το κακό, σε αυτή την υπόθεση είναι προφανές: η Ελλάδα δεν έχει ελπίδα να ανακάμψει.

Το καλό, είναι ότι η γερμανική Ευρώπη που έχουν οικοδομήσει, πολιτικά, θεσμικά και οικονομικά, καταρρέει πλέον από μέσα. Ομως στο Βερολίνο η εθνική έπαρση πίσω από τον δήθεν «ευρωπαϊσμό» του πολιτικού λόγου είναι τόσο μεγάλη, που απλώς αδυνατούν να αντιληφθούν πώς, τελικά, σκάβουν τον δικό τους λάκκο, ο οποίος δεν αργεί να φανεί… 

Πηγή "Το Βήμα"

https://3.bp.blogspot.com/-Y2pBsqwzc3I/V_BlYEt5FBI/AAAAAAAAAaM/sJSb_9e75von5dSB4qV56Zqf1SuDdkeYwCLcB/s1600/logo_ame.png

Ούτε που θέλει να ακούσει για το χρέος ο Σόιμπλε

Επίσκεψη Ομπάμα: Ο απόηχος και η «ανώμαλη προσγείωση» στην πραγματικότητα μέσω Βερολίνου

Σήμερα η συνάντηση Μέρκελ - Ομπάμα στο Βερολίνο - Το βρώμικο παιχνίδι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών - Το «χαστούκι» της Κομισιόν στις χώρες - «κουμπαράδες» - «Παγωμένος» θρίαμβος για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Η επόμενη ημέρα μετά την ομιλία του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», που έκλεισε πανηγυρικά με τη φράση «ζήτω η Ελλάς», βρίσκει την χώρα μας αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα του Μνημονίου και της εξίσου άτεγκτης γραμμής του Βερολίνου για την απαρέγκλιτη υλοποίηση όλων των μεταρρυθμίσεων.

Και μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να έσπευσε το απόγευμα της Τετάρτης (16/11/2016), διά στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου, Δημήτρη Τζανακόπουλου, να θριαμβολογήσει για τη «γλυκιά γεύση» που άφησε η επίσκεψη του 44ου Αμερικανού προέδρου στην Ελλάδα και τα όσα είπε για την ανάγκη άρσης των πολιτικών λιτότητας, ωστόσο όλα κρίνονται στο τι θα συζητήσουν σήμερα, Πέμπτη (17/11/2016) ο κ. Ομπάμα με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο.

Μένει να φανεί, δηλαδή, εάν και κατά πόσο το «γερμανικό άρμα» της ΕΕ θα δεχθεί τις παραινέσεις του απερχόμενου πλανητάρχη ή όχι.

Κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξαν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά τη διήμερη επίσκεψη του Ομπάμα στην Αθήνα. Και πράγματι μπορεί κάποιος καλή τη πίστη να δεχθεί πως τα όσα κολακευτικά είπε ο Αμερικανός πρόεδρος για τις «καλύτερες ημέρες που έρχονται για την Ελλάδα», καθώς και οι παρατήρησεις του σχετικά με το αδιέξοδο που προκαλούν οι πολιτικές λιτότητας δείχνουν ένα σαφή δρόμο.

Εντούτοις, έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι η ευρωπαϊκή πραγματικότητα υπακούει τυφλά στη λογική του «ληστή με τον ένα νόμο»: Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη Γερμανία.

Ούτε που θέλει να ακούσει για το χρέος ο Σόιμπλε

Πάντως, μέχρι στιγμής, και ιδίως αν κρίνει κανείς από το ύφος των δηλώσεων του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τα γεγονότα προμηνύουν περισσότερο μια... πικρή επίγευση για το τι επακολουθεί με φόντο τη δεύτερη αξιολόγηση.

Μιλώντας στη γερμανική έκδοση «Passauer Neue Presse», ο κ. Σόιμπλε έσταξε «φαρμάκι», επικρίνοντας, εμμέσως πλην σαφώς, τον πρόεδρο Ομπάμα αναφορικά με τις παραινέσεις του για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. «Όποιος λέει ότι θα ελαφρύνουμε τα χρέη σας, προσφέρει κακή υπηρεσία στην Ελλάδα», ανέφερε χαρακτηριστικά, διαμορφώνοντας, ουσιαστικά, το περίγραμμα μιας σκληρής τακτικής, την οποία αρέσκεται να εφαρμόζει κάθε φορά που πρόκειται να ασχοληθεί με το ελληνικό ζήτημα.

Η στάση του κρίνεται, ούτως ή άλλως, εξόχως εμμονική απέναντι στη χώρα μας. Άλλωστε, για τον ίδιο η Γερμανία πρέπει να είναι ο μεγάλος «κουμπαράς», ο υπερσυσσωρευτής πλεονασμάτων. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν αμφισβητήσεις για αυτό το - κατά γενική ομολογία - λανθασμένο μοντέλο που προωθεί ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών.

«Θετική δημοσιονομική στάση» ζητάει η Κομισιόν

Σε αυτόν το μοντέλο του πλεονασματικού «κουμπαρά» που προωθεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έρχεται να απαντήσει η Κομισιόν, εκτιμώντας πως θα πρέπει να υπάρξει μια «δημοσιονομική επέκταση» ύψους 0,5% επί του συνολικού ΑΕΠ για την Ευρωζώνη το 2017, «η οποία θα προέλθει από την αύξηση των δαπανών στις χώρες που έχουν το δημοσιονομικό περιθώριο, αλλά και από τη συνέχιση της εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις χώρες με προβλήματα».

Όπως ανέφερε σε δήλωσή του ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί, «σε συνέχεια της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφάρμοσαν τα κράτη μέλη κατά τη διάρκεια της κρίσης και η οποία επέφερε σημαντικά οφέλη καθώς συνολικά το έλλειμμα στην ευρωζώνη μειώθηκε από 6% το 2010 σε 1,5% το 2017, είναι η πρώτη φορά που προτείνουμε μια θετική συνεισφορά του συνολικού προϋπολογισμού».

 

Ο κ. Μοσκοβισί έκανε λόγο για «σημαντική στιγμή στην εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης» καθώς, όπως είπε, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή λειτουργεί ως «υπουργός Οικονομικών της ευρωζώνης».

Εξέφρασε επίσης την ελπίδα για μία εποικοδομητική συζήτηση επί όλων αυτών στο Eurogroup και το Ecofin της 5ης και 6ης Δεκεμβρίου.

Με απλά λόγια, ο κ. Μοσκοβισί και κατ' επέκταση η Κομισιόν λένε πως το παιχνιδάκι της αυστηρής λιτότητας δεν μπορεί να συνεχιστεί και πως πρέπει η οικονομία της Ευρωζώνης να βγει μπροστά και να γίνει πιο «επιθετική». 

Άλλωστε, αυτό είναι κάτι που το επισήμανε και ο πρόεδρος Ομπάμα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Δηλαδή, να υπάρξει απομάκρυνση από την λιτότητα και να γίνουν επενδύσεις σε οικονομικό αλλά και σε ανθρώπινο κεφάλαιο.

Σε κρίσιμη καμπή η κυβέρνηση Τσίπρα

Όπως καθίσταται φανερό, τα περιθώρια θριάμβου για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι πλέον αμελητέα. Ιδίως από τη στιγμή που το ελληνικό χρέος βρίσκεται εγκλωβισμένο στις «Συμπληγάδες» του Βερολίνου και των Βρυξελλών.

Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τηρήσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις της στο πλαίσιο του «Μνημονίου 3», για τελειώσει με τη δεύτερη αξιολόγηση; «Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι πρέπει να τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα για να έχουμε θετικά αποτελέσματα ως το τέλος του χρόνου», ανέφερε στο απογευματινό briefing της Τετάρτης ο Δημήτρης Τζανακόπουλος.

Όμως, με τι κοινωνικό κόστος θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση; Ήδη το κυβερνητικό αφήγημα περί δήθεν «κόκκινων γραμμών» στα εργασιακά καταρρέει, αφού, σύμφωνα με το αποκλειστικό ρεπορτάζ του Newsbomb.gr, κυβέρνηση και Θεσμοί τα είχαν συμφωνήσει προτού καν η Έφη Αχτσιόγλου παραλάβει το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εργασίας από τον Γιώργο Κατρούγκαλο.

Όμως καθετί που στρέφεται στο εξής εναντίον της κοινωνίας, θα έχει αντικτύπους, ιδιαίτερα εάν θιγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κι αυτό πρέπει να το αντιληφθεί εγκαίρως ο πρωθυπουργός. Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, ο λόγος του Μπαράκ Ομπάμα - όσο κι αν βρήκε, σε τελική ανάλυση, ευήκοα ώτα - και τα όσα είπε κόντρα στην λιτότητα, θα καταστούν «κενό γράμμα».

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/746352/episkepsi-ompama-o-apoixos-kai-i-anomali-prosgeiosi-stin-pragmatikotita-meso-verolinoy#ixzz4QF797RuW

Η χαμένη συνέντευξη που ΔΕΝ θέλει να δείτε ο ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ!!!

16-11-2016

Η χαμένη συνέντευξη που ΔΕΝ θέλει να δείτε ο ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ!!!

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΑ «ΘΑΜΕΝΗ» ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ Ο ΣΟΡΟΣ ΣΤΟ “60 Minutes” ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ…ΟΛΑ!!!

ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΖΕΥΟΥΕ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΤΗ….ΑΪΤΗ!!!
Στην ακούλουθη συνέντευξη της γνωστής εκπομπής “60 Minutes” του καναλιού CBS που έλαβε χώρα τουλάχιστον πριν 10 χρόνια, ο Τζόρτζ Σόρος τα «ξερνάει» ΟΛΑ σχετικά με τα δικά του «νομιμοποιημένα» χρηματοοικονομικά…ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που διαπράττει παντού σε αρκετές χώρες!…

-του Ιωάν. Κουντούρη
Απο αυτήν την συνέντευξη μαθαίνουμε ότι, τον Σόρος παρομοιάζουν με τους Ροκφέλερ, Carnegies και άλλες πλούσιες και ισχυρές προσωπικότητες του εικωστού αιώνος. Αυτός μπορεί να μετακινήσει παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές με μια απλή διατύπωση γνώμης ή να αποσταθερωποιήσει μια κυβέρνηση αγοράζοντας και πουλώντας το νόμισμά της.

Το παράδοξο εδώ είναι ότι πιστεύει ο ίδιος ότι το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα καταρρέει και ότι πρέπει να προστατεύεται απο τον…ΙΔΙΟΝ!

Χαρακτηριστά είναι μερικά απο τα σχόλια του Σόρος σε αυτήν την συνέντευξη όπου λέει τα εξής απίστευτα:

«Είμαι εδώ να κάνω λεφτά. Δεν μπορώ και δεν εστιάζω την προσοχή μου στις κοινωνικές επιπτωσεις του τι κάμνω εγώ.»

Ερωτηθείς για τις ενέργειές του εις βάρος του Ρωσικού νομίσματος πριν χρόνια, οπότε προσπάθησε ο ίδιος να παρεμβεί εις την κρίσιν του ρούβλιου:

Εγώ προσπαθεί να πράττω το σωστό και μερικές φορές τα πράγματα που κάμνω έχουν απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες.

Αν θυμάστε, εκείνη την εποχή, ο Σόρος ζήτησε $7 δις απο την Αμερική για την τόνωση του ρουβλίου. Αφού το αίτημά του έπεσε στα αζήτητα, έγραψε ο ίδιος επιστολήν προς την εφημερίδα The Financial Times του Λονδίνου λέγων πως το ρούβλιο έπρεπε να υποτιμηθεί το πολύ 25 τοις εκατόν. Τα λόγια του Σόρος προκάλεσε μεγάλο πανικό που πυροδότησε το τότε μεγάλο…ΚΡΑΧ στη Ρωσία!

Στην εν λόγω συνέντευξη θα μάθετε επίσης μια απίστευτα τεράστια ΑΠΟΚΑΛΥΞΗ για τους σχεδιασμούς/μηχανοραφίες του Σόρος, εν συνεργασία με την τότε πρώτη κυρία, την κα…ΧΙΛΑΡΙ ΚΛΙΝΤΟΝ, εις βάρος της χώρας της…ΑΪΤΗΣ!!! Θα θυμάστε ότι υπάρχει ακόμη ένα δεσπόζον σκάνδαλον που αιωρείται πάνω απο το κεφάλι των ΚΛΙΝΤΟΝ και το ίδρυμά τους, το ΙΔΡΥΜΑ ΚΛΙΝΤΟΝ, εν σχέσει με την μεγάλη…ΚΛΟΠΗ που έγινε πριν χρόνια στην Αϊτή σχετικά με το ταμείο ανθρωπιστικής βοήθειας έκτακτης ανάγκης που σχηματίστηκε το 2009, με τις δωρεές πάρα πολλών Αμερικανών και μη, μετά απο τον μεγάλο σεισμόν που ελαβε χώρα εκεί.

Εν ολίγοις, τα λεφτά τα…ΦΑΓΑΝΕ ΟΙ ΚΛΙΝΤΟΝ!!! Και εδώ βλέπουμε την κα Κλίντον στην Αϊτη, μαζι με τον ΣΟΡΟΣ, να προετοιμάζει το ΕΔΑΦΟΣ για το μεγάλο…ΕΓΚΛΗΜΑ που εμπόκειτο να διαπράξει αυτή σε συνεργασία με τον σύζηγό της τον ΜΠΙΛ!!! Μιλάμε για περίπου 5 με 6 χρόνια περίπου ΠΡΙΝ τον σεισμό που έγινε εκεί. Αλήθεια τι ήταν αυτό το κόλλημα που είχαν οι Κλίντον με την Αϊτη την δεκ. του ’90??? Και όλως τυχαίως, γίνεται ένας μεγάλος σεισμός εκεί το 2009 και μετά πάνε οι μεγάλοι ΑΕΤΟΙ για τη…ΛΕΙΑ!!!

http://grothia.gr/