Το ντόμινο των εξελίξεων

18-11-2016

Γράφει ο Αλέξης Ζακυνθινός

Ο παγκόσμιος γεωπολιτικός χάρτης αλλάζει, με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των Η.Π.Α. να βαίνει συνεχώς προς το χειρότερο – στην Ασία κυριαρχεί η Κίνα, ενώ στην Ευρώπη τείνουν να δημιουργηθούν δύο αντίπαλοι πόλοι, υπό τη Γερμανία και τη Ρωσία.

.

«Ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και εγώ δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαφορετικοί. Εν τούτοις έχουμε μία παράδοση, η οποία υπαγορεύει στον πρόεδρο που αποχωρεί να καλωσορίζει τον καινούργιο και αυτό έκανα την προηγούμενη εβδομάδα. Οι βασικοί πυλώνες της Δημοκρατίας, καθώς επίσης οι ανοιχτές δημόσιες συζητήσεις, θα έπρεπε να διατηρηθούν ως έχουν. Τότε θα είμαστε εντάξει» (Obama στην Αθήνα).

.

Άποψη

Η παραπάνω είναι μία από τις πιο παράδοξες δηλώσεις ενός απερχόμενου προέδρου για το μελλοντικό – αφού έμμεσα κατηγορεί το διάδοχο του ως μη δημοκρατικό, φοβούμενος πως δεν θα σεβαστεί τις βασικές αρχές του πολιτεύματος!

Από την άλλη πλευρά, όταν αυτή η αναφορά συνοδεύεται από τις «εμφυλίου τύπου» διαδηλώσεις εναντίον του κ. Trump σε πολλές αμερικανικές πόλεις, τις οποίες δεν προσπάθησε να σταματήσει ούτε ο κ. Obama ούτε η κυρία Clinton, ενώ κανένας από τους δύο δεν στήριξε ουσιαστικά το μελλοντικό πρόεδρο, τότε φαίνεται πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά στη σύγχρονη Ρώμη – οπότε λογικά ανησυχεί το στρατιωτικό της σκέλος (ΝΑΤΟ) και οι επαρχίες της .

Το σημαντικότερο όμως είναι η οικονομική της κατάσταση, η οποία βαίνει ραγδαία προς το χειρότερο – κρίνοντας από τις μαζικές πωλήσεις των ομολόγων της, οι οποίες αυξήθηκαν κατά 22 δις $ μέσα σε μία εβδομάδα , με το σύνολο τους να έχει περιορισθεί στα 2,8 τρις $, ήτοι στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2012.

Ειδικότερα, οι συνολικές πωλήσεις αμερικανικών ομολόγων εκ μέρους των ξένων κεντρικών τραπεζών έφτασαν στα 343 δις $ για την περίοδο Ιουλίου 2015 και Αυγούστου 2016, ενώ συνεχίζονται με ακόμη μεγαλύτερο ρυθμό – με σημαντικότερο πωλητή την Κίνα (γράφημα), η οποία θεωρείται από το νέο πρόεδρο ως ο βασικός διεκδικητής της παγκόσμιας ηγεμονίας και νούμερο ένα εχθρός της υπερδύναμης.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του αποθέματος των αμερικανικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της η κεντρική τράπεζα της Κίνας..

Περαιτέρω, δεν είναι μόνο η Κίνα αυτή που πουλάει μαζικά ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου – αλλά, επίσης, η Σαουδική Αραβία, η οποία από 124 δις $ που είχε στις αρχές του έτους, τα μείωσε στα 89 δις $, ήτοι κατά σχεδόν 30% (γράφημα). Βέβαια, η Κίνα αιτιολογεί τις πωλήσεις της με την προσπάθεια στήριξης του νομίσματος της – ενώ η Σαουδική Αραβία ισχυρίζεται πως αφενός μεν πρέπει να αντισταθμίσει τις απώλειες της από την κατάρρευση των πετροδολαρίων, αφετέρου να καλύψει τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού της .

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του αποθέματος των αμερικανικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της η κεντρική τράπεζα της Σαουδικής Αραβίας..

Εν τούτοις, όποιες και αν είναι οι δικαιολογίες, δεν μπορεί παρά να ανησυχούν όλοι οι κάτοχοι των αμερικανικών ομολόγων για την πορεία της οικονομίας της χώρας – ενώ εύλογα προβλέπουν πως θα ακολουθήσει πληθωρισμός, εάν ο νέος πρόεδρος εφαρμόσει την πολιτική που έχει εξαγγείλει .

Συνεχίζοντας, οι αγοραστές των αμερικανικών ομολόγων που πουλήθηκαν από τις κεντρικές τράπεζες ήταν οι ιδιώτες επενδυτές– οι οποίοι όμως δεν περίμεναν να κερδίσει τις εκλογές ο κ. Trump, έχοντας πεισθεί από τις δημοσκοπήσεις, καθώς επίσης από τις συνεχείς ανακοινώσεις των ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες ο αδιαμφισβήτητος νικητής θα ήταν η κυρία Clinton.

Επομένως ήταν θύματα της προπαγάνδας των ελίτ, την οποία φαίνεται πως υπηρετούν σήμερα έμμισθα οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ – χωρίς όμως επιτυχία, όπως φάνηκε από το ΟΧΙ στην Ελλάδα, από το BREXIT και πρόσφατα από τις Η.Π.Α.

Λογικά λοιπόν αναμένεται πως θα ακολουθήσουν πωλήσεις εκ μέρους τους, επί πλέον εξαιτίας της μείωσης των αποδόσεων των αμερικανικών ομολόγων – ενώ μάλλον θα αυξηθούν οι αντίστοιχες της Κίνας, ειδικά λόγω της εκλογής Trump. Επίσης της Σαουδικής Αραβίας που θα χάσει πλέον τη στρατιωτική στήριξη των Η.Π.Α. – οπότε θα αναγκασθεί να επενδύσει ακόμη περισσότερα χρήματα στον πολεμικό της εξοπλισμό.

Ως εκ τούτου, παρά το ότι προβλεπόταν η αύξηση των βασικών επιτοκίων εκ μέρους της Fed μετά την εκλογή του νέου προέδρου, όπως άλλωστε ο ίδιος επιθυμεί, η κεντρική τράπεζα δύσκολα θα τα καταφέρει – αν και δήλωσε πως θα το κάνει. Αντίθετα, ίσως υποχρεωθεί σε ένα τέταρτο πακέτο ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) – ενδεχομένως μαζί με την Τράπεζα της Ιαπωνίας που φαίνεται πως έχει χάσει πια τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής .

Επίσης μαζί με την ΕΚΤ που έχει απέναντι της ένα πολύ δύσκολο 2017 – ξεκινώντας από το ιταλικό δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου που ίσως προκαλέσει πρόωρες εκλογές στη χώρα, με «στοίχημα» το ευρώ.Πόσο μάλλον όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός συνέδεσε ξανά σήμερα την παραμονή του στην κυβέρνηση με το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα – οπότε είναι πιθανόν, εάν αποτύχει, να αντικατασταθεί από μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, με εκλογικό ορίζοντα.

Ένα τέταρτο όμως QE, σε συνδυασμό με το 1 τρις $ που θέλει να επενδύσει ο κ. Trump στις υποδομές των Η.Π.Α., θα εκτόξευε τον πληθωρισμό τα ύψη – έναν πληθωρισμό που ήδη υπάρχει, έχοντας εν πρώτοις περιορισθεί στις τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων(μετοχές, ακίνητα κλπ.). Ως εκ τούτου εύλογα φοβούνται αρκετοί πως θα προκληθεί μία παγκόσμια οικονομική κατάρρευση – η οποία δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός, αλλά μία διαδικασία που όταν ξεκινήσει, είναι σχεδόν αδύνατο να εμποδιστεί .

Η γεωπολιτική πλευρά

Περαιτέρω, ο κ. Trump έχει τοποθετηθεί υπέρ της συμμαχίας με τη Ρωσία, με στόχο την Κίνα  διατηρώντας ταυτόχρονα την ΕΕ μακριά και από τις δύο αυτές δυνάμεις. Εν τούτοις, η Ρωσία έχει ήδη ακολουθήσει με πολύ μεγάλο κόστος το δικό της δρόμο, μεταξύ άλλων σχεδιάζοντας την ανεξαρτησία της από το δυτικό σύστημα του χρέους – κάτι για το οποίο της είναι απαραίτητη η Κίνα.

Μπορεί λοιπόν να θέλει τη συμμαχία της ο νέος αμερικανός πρόεδρος, αλλά μάλλον λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο – ενώ ο κ. Putin είναι αρκετά έξυπνος για να εμπιστευθεί κάποιον που ίσως δεν θα είναι για πολύ καιρό στην εξουσία, η χώρα του βρίσκεται σε πορεία παρακμής, ενώ κινδυνεύει παράλληλα από έναν εμφύλιο πόλεμο.

Λογικά επομένως δεν θα απομακρυνθεί από την Κίνα, ενώ θα θελήσει να αυξήσει την επιρροή του στην ΕΕ, χωρίς να συγκρουσθεί με τις Η.Π.Α. – οπότε στην Ευρώπη θα δημιουργηθούν δύο κυρίαρχοι πόλοι, όπου στο μεν ένα θα ηγείται η Γερμανία, ενώ στον άλλο η Ρωσία.

Το γεγονός τώρα, σύμφωνα με το οποίο ο κ. Trump δήλωσε πως η Ελλάδα μπορεί να βοηθηθεί είτε από τη Γερμανία, είτε από τη Ρωσία, ενώ ο ίδιος δεν θέλει καθόλου να αναμιχθεί, οφείλει να μας προβληματίσει σε μεγάλο βαθμό – γνωρίζοντας βέβαια πως η Ρωσία προσπαθεί να διεισδύσει στην Ελλάδα, ενώ η μοναδική βοήθεια που είναι σε θέση να μας προσφέρει δεν είναι νέα δάνεια, αλλά οι επενδύσεις, οι χαμηλότερες τιμές στην ενέργεια, καθώς επίσης το άνοιγμα της αγοράς της στα ελληνικά προϊόντα.

Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο, θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να είναι εξαιρετικά ικανή, κατορθώνοντας να εκμεταλλευθεί τα αναπάντεχα πλεονεκτήματα που προσφέρονται στη χώρα – χωρίς να έλθει σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία φυσικά δεν έχει καμία πρόθεση να ελαφρύνει το χρέος μας.

Εν προκειμένω δεν την κακολογούμε καθόλου, αφού αυτά που είπε ο κ. Σόιμπλε απαντώντας έμμεσα στον πρόεδρο Obama (προσφέρει κακή υπηρεσία όποιος συμβουλεύει την Ελλάδα πως πρέπει να διεκδικήσει τη διαγραφή χρεών της), εννοώντας ότι ακόμη και αν διαγραφεί όλο το χρέος μας σύντομα θα βρεθούμε ξανά στην ίδια θέση, λέγονται δυστυχώς και από πολλούς Έλληνες – οι οποίοι δεν προσφέρουν καθόλου καλές υπηρεσίες στην πατρίδα μας.

Με απλά λόγια, ακόμη και όταν πιστεύει κανείς πως εάν υιοθετήσουμε τις απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις , το χρέος μας θα γίνει βιώσιμο (κάτι με το οποίο φυσικά δεν συμφωνούμε, ειδικά επειδή στο υπέρογκο δημόσιο έχει προστεθεί πια ένα τεράστιο ιδιωτικό που δεν υπήρχε καν το 2010, ενώ οι τράπεζες μας είναι υπερχρεωμένες κοκ.), δεν έχει καμία λογική να τοποθετείται δημόσια εναντίον της διαγραφής χρέους – ενώ οφείλει να γνωρίζει πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ποτέ εύκολο να υιοθετηθούν από τους Πολίτες μίας φτωχοποιημένης χώρας που δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον τους, ακριβώς λόγω της υπερχρέωσης.

Επίλογος

Οι εξελίξεις στον πλανήτη είναι ραγδαίες, κρίνοντας μεταξύ άλλων από τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου TPP (Trans Pacific Partnership) – από την οποία αποκλείσθηκε η Κίνα από τις Η.Π.Α. (Obama), ενώ θεωρείται πως πέθανε μετά την εκλογή του κ. Trump. Σήμερα όμως η Κίνα διεκδικεί την αναβίωση της συμφωνίας υπό την ηγεσία της  στηριζόμενη από την Αυστραλία, για την οικονομία της οποίας είναι απαραίτητη η κινεζική αγορά.

Αναμφίβολα λοιπόν η Δύση διασπάται, ενώ ο πλανήτης γίνεται πολύ-πολικός, χωρίς να γνωρίζει κανένας τι θα συμβεί στο μέλλον – σημειώνοντας πως ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας δήλωσε ότι, «Θα δραστηριοποιηθεί για να επιτευχθεί μία συμφωνία ελευθέρου εμπορίου μεταξύ των 16 χωρών της Ασίας και του Ειρηνικού, η οποία θα αποκλείει τις Η.Π.Α.«.

Στα πλαίσια αυτά, απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή από τις μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, καθώς επίσης η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση μεταξύ των κομμάτων και των Πολιτών τους – εάν δεν θέλουν να καταλήξουν στα σκουπίδια της ιστορίας.

http://voice2.px3.gr/wp-content/uploads/2016/04/13.png

Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους: Μηχανισμός υποδούλωσης των εργαζομένων

17-11-2016

Μέσα από αυτό το προπαγανδιστικό σχήμα διαστρέφεται τελείως η σχέση ανάμεσα στο χρέος και τα μνημόνια και μυθοποιούνται οι υποτιθέμενες «ανακουφιστικές» συνέπειες από τη συζητούμενη αναδιάρθρωση.

Ση­μα­το­δο­τώ­ντας με τον ανα­σχη­μα­τι­σμό το σχε­δια­σμό για επι­τά­χυν­ση της υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου χωρίς πε­ριτ­τές και χρο­νο­βό­ρες «αυ­το­κρι­τι­κές» και «ενο­χι­κά σύν­δρο­μα», ο Αλέ­ξης Τσί­πρας ισχυ­ρί­ζε­ται πα­ράλ­λη­λα ότι το μνη­μο­νια­κό του success story έχει και «δώρο», ως αντα­μοι­βή για τη μνη­μο­νια­κή συ­νέ­πεια, την ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους. Μέσα από αυτό το προ­πα­γαν­δι­στι­κό σχήμα δια­στρέ­φε­ται τε­λεί­ως η σχέση ανά­με­σα στο χρέος και τα μνη­μό­νια και μυ­θο­ποιού­νται οι υπο­τι­θέ­με­νες «ανα­κου­φι­στι­κές» συ­νέ­πειες από τη συ­ζη­τού­με­νη ανα­διάρ­θρω­ση.

Για άλλη μια φορά, η μνη­μο­νια­κή αργκό δεν είναι η γλώσ­σα της αλή­θειας αλλά η γλώσ­σα της πα­ρα­ποί­η­σης της αλή­θειας.

Η απάτη της νέας ανα­διάρ­θρω­σης

Τι είναι η ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και σε τι απο­σκο­πεί; Η θε­τι­κή ση­μα­σία της ανα­διάρ­θρω­σης συν­δέ­ε­ται με κά­ποια «ελά­φρυν­ση» των βαρών από το χρέος. Τι εί­δους ελά­φρυν­ση όμως και μέχρι ποιου ση­μεί­ου; Ας τα πά­ρου­με με τη σειρά.

Η Ελ­λά­δα έχασε τη δυ­να­τό­τη­τα να δα­νεί­ζε­ται από τις αγο­ρές για να χρη­μα­το­δο­τεί τα ελ­λείμ­μα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και να ανα­χρη­μα­το­δο­τεί το χρέος της (δη­λα­δή να πλη­ρώ­νει τό­κους και χρε­ο­λύ­σια) την άνοι­ξη του 2010. Οι κα­πι­τα­λι­στι­κές αγο­ρές θε­ώ­ρη­σαν στην πράξη ότι το χρέος, που τότε κι­νού­νταν στα επί­πε­δα του 125% του ΑΕΠ, ήταν μη βιώ­σι­μο. Τα μνη­μό­νια επι­βλή­θη­καν για να μειώ­σουν τα ελ­λείμ­μα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και έτσι ‒υπο­τί­θε­ται‒ να κά­νουν το χρέος βιώ­σι­μο και να ξα­να­βγεί η Ελ­λά­δα στις αγο­ρές.

Ωστό­σο, ύστε­ρα από 7 χρό­νια εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών προ­γραμ­μά­των, το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού έχει μειω­θεί δρα­στι­κά χάρη στις πε­ρι­κο­πές σε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις και δα­πά­νες για το κοι­νω­νι­κό κρά­τος σε συν­δυα­σμό με τη φο­ρο­λε­η­λα­σία εις βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, το χρέος όμως αντί να γίνει βιώ­σι­μο έχει εκτο­ξευ­τεί σε επί­πε­δα πάνω από το 175% του ΑΕΠ! Δη­λα­δή, ως απο­τέ­λε­σμα της υλο­ποί­η­σης των μνη­μο­νια­κών προ­γραμ­μά­των, αυ­ξή­θη­κε θε­α­μα­τι­κά κατά 50 εκα­το­στιαί­ες μο­νά­δες του ΑΕΠ! Αν ήταν μια φορά μη βιώ­σι­μο το 2010 και ‒υπο­τί­θε­ται γι’ αυτό‒ επι­βλή­θη­καν τα μνη­μό­νια, τώρα είναι 100 φορές πε­ρισ­σό­τε­ρο. Από δω ξε­κι­νά­ει η συ­ζή­τη­ση για τη νέα ανα­διάρ­θρω­ση, που πρέ­πει να έχει τη μορφή κά­ποιας «ελά­φρυν­σης».

Πόση «ελά­φρυν­ση» και με τι στόχο; Αν ο στό­χος είναι αυτός βάσει του οποί­ου επι­βλή­θη­καν τα μνη­μό­νια, δη­λα­δή να μειω­θεί του­λά­χι­στον κάτω από τα επί­πε­δα του 2010 (κάτω από 125% του ΑΕΠ), τότε πρέ­πει να γίνει μια γεν­ναία δια­γρα­φή χρέ­ους, δη­λα­δή κε­φα­λαί­ου, κατά του­λά­χι­στον 30%. Αλλά αυτή η ιδέα έχει απα­γο­ρευ­τεί διά ρο­πά­λου ‒Σόι­μπλε και όχι μόνο‒ στις σχε­τι­κές συ­ζη­τή­σεις. Αν όμως ο στό­χος δεν είναι η απο­κα­τά­στα­ση της βιω­σι­μό­τη­τας έστω με τους δι­κούς τους ορι­σμούς, τότε ποιος είναι; Τον έχουν ομο­λο­γή­σει οι ίδιοι: όχι η βιω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους, αλλά η βιω­σι­μό­τη­τα της εξυ­πη­ρέ­τη­σής του. Τι ση­μαί­νει αυτή η «πο­νη­ρή» δια­τύ­πω­ση; Ότι η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να μεί­νει για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες στο μέλ­λον επί της ου­σί­ας χρε­ο­κο­πη­μέ­νη, αρκεί να εξα­σφα­λί­ζε­ται ότι μπο­ρεί να πλη­ρώ­νει τό­κους και χρε­ο­λύ­σια. Αυτό ση­μαί­νει ότι η Ελ­λά­δα θα πα­ρα­μεί­νει επί πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες αποι­κία χρέ­ους, επί της ου­σί­ας χρε­ο­κο­πη­μέ­νη, με το «μη­χα­νι­σμό» του χρέ­ους να διαιω­νί­ζει τα μνη­μό­νια και τον διε­θνή-ιμπε­ρια­λι­στι­κό οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες!

Οι... Μέν­γκε­λε του κουαρ­τέ­του των δα­νει­στών, του ΔΝΤ, της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας, της Κο­μι­σιόν, του ESM, μέσα από τις δια­φω­νί­ες και τις συμ­πτώ­σεις τους, ψά­χνουν τη «βέλ­τι­στη» λύση με βάση την εξής κε­ντρι­κή ιδέα: πρέ­πει να βρε­θούν τα ρε­α­λι­στι­κά όρια αντο­χής της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας στο ξε­ζού­μι­σμα ώστε να εξυ­πη­ρε­τεί­ται το χρέος, δη­λα­δή να πλη­ρώ­νο­νται τα χρε­ο­λύ­σια και οι τόκοι.

Οι δια­φω­νί­ες τους οφεί­λο­νται στο ότι λο­γο­δο­τούν σε δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, έχουν επο­μέ­νως δευ­τε­ρεύ­ο­ντα χα­ρα­κτή­ρα. Το ρε­πορ­τάζ λέει ότι έχουν συμ­φω­νή­σει σε μια τέ­τοια φόρ­μου­λα «βιω­σι­μό­τη­τας», που ση­μαί­νει ρυθ­μί­σεις για τα επι­τό­κια, μια νέα πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος και μια νέα επι­μή­κυν­ση της διάρ­κειας απο­πλη­ρω­μής. Ώστε ο «Έλλην ασθε­νής», δη­λα­δή οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις της Ελ­λά­δας, να αντέ­ξει βρα­χυ­πρό­θε­σμα και με­σο­πρό­θε­σμα στο ξε­ζού­μι­σμα για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους.

Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν για κά­ποιο «αντί­δω­ρο» ως επι­βρά­βευ­ση για την «καλή δια­γω­γή» στην υλο­ποί­η­ση του μνη­μο­νί­ου, αλλά για τον «εξορ­θο­λο­γι­σμό» και τη μα­κροη­μέ­ρευ­ση του κα­θε­στώ­τος ακραί­ας λι­τό­τη­τας και εκ­με­τάλ­λευ­σης των μνη­μο­νί­ων.

Και επει­δή είναι έτσι, η στάση πλη­ρω­μών σε συν­δυα­σμό με τη μη ανα­γνώ­ρι­ση και τη δια­γρα­φή του χρέ­ους είναι η μόνη απά­ντη­ση από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.

Η  Επι­τρο­πή για το Χρέος

Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας Δη­μό­σιου Χρέ­ους ξα­να­πιά­νει δου­λειά! Ο Νίκος Βού­τσης, πρό­ε­δρος της Βου­λής ύστε­ρα από τις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του 2015, «επι­κύ­ρω­σε» τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον τομέα ευ­θύ­νης του κα­ταρ­γώ­ντας την Επι­τρο­πή Αλή­θειας Δη­μο­σί­ου Χρέ­ους, την οποία είχε συ­στή­σει η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου στη διάρ­κεια της δικής της θη­τεί­ας στο αξί­ω­μα της προ­έ­δρου της Βου­λής. Πα­ρό­τι ο Νίκος Βού­τσης φρό­ντι­σε να «σβή­σει τα ίχνη» από τη δράση της Επι­τρο­πής δια­γρά­φο­ντας από τον ιστό­το­πο της Βου­λής το Προ­κα­ταρ­κτι­κό της Πό­ρι­σμα του Ιούνη του 2015 (!), οι ρε­βαν­σι­στι­κές του ενέρ­γειες δεν απο­δεί­χθη­καν ικα­νές ούτε για να σκε­πα­στεί από τη λήθη το έργο της Επι­τρο­πής στην πρώτη φάση της λει­τουρ­γί­ας της ως επι­τρο­πής της Βου­λής, αλλά ούτε για να απο­τρέ­ψουν τη συ­νέ­χι­ση των ερ­γα­σιών της ‒πλέον με νέα νο­μι­κή μορφή, νέο πλαί­σιο λει­τουρ­γί­ας αλλά και νέες δυ­να­τό­τη­τες.

Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας συ­γκρο­τή­θη­κε επί­ση­μα στις 4 Απρι­λί­ου 2015 με πρω­το­βου­λία της τότε προ­έ­δρου της Βου­λής Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου. Η ου­σια­στι­κή της συ­γκρό­τη­ση είχε ξε­κι­νή­σει δύο μήνες νω­ρί­τε­ρα, αφού από το Φε­βρουά­ριο του 2015 ο Ερίκ Του­σέν είχε δε­χτεί να ανα­λά­βει το συ­ντο­νι­σμό του επι­στη­μο­νι­κού έργου της Επι­τρο­πής. Δε­δο­μέ­νης της συ­γκυ­ρί­ας της αρ­γό­συρ­της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, που στα τέλη του πρώ­του εξα­μή­νου του 2015 ήταν φα­νε­ρό ότι πλη­σί­α­ζε στο ορια­κό ση­μείο, η Επι­τρο­πή Αλή­θειας πύ­κνω­σε τις ερ­γα­σί­ες της και κα­τά­φε­ρε να ολο­κλη­ρώ­σει σε σύ­ντο­μο χρόνο και να δώσει στη δη­μο­σιό­τη­τα το Προ­κα­ταρ­κτι­κό Πό­ρι­σμα για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος τον Ιού­νιο του 2015, πε­ρί­που δύο μήνες ύστε­ρα από την επί­ση­μη συ­γκρό­τη­σή της. Το πό­ρι­σμα χα­ρα­κτή­ρι­σε το σύ­νο­λο του χρέ­ους προς τους δα­νει­στές πα­ρά­νο­μο, απε­χθές, επο­νεί­δι­στο και μη βιώ­σι­μο, τεκ­μη­ριώ­νο­ντας αυ­τούς τους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς με βάση διε­θνείς συν­θή­κες, απο­φά­σεις του ΟΗΕ, το δί­καιο της ΕΕ αλλά και τα κα­τα­στα­τι­κά των διε­θνών κα­πι­τα­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών που συμ­με­τεί­χαν στη δια­χεί­ρι­ση του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους στο πλαί­σιο των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων που συ­νό­δευ­σαν το λε­γό­με­νο ελ­λη­νι­κό «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής», δη­λα­δή τα μνη­μό­νια.

Επα­νεκ­κί­νη­ση με νέα μορφή

Ύστε­ρα από την κα­τάρ­γη­σή της ως επι­τρο­πής της Βου­λής, η Επι­τρο­πή συ­νέ­χι­σε να λει­τουρ­γεί άτυπα, δη­μο­σιο­ποιώ­ντας το Σε­πτέμ­βρη του 2015 το δεύ­τε­ρο πό­ρι­σμά της, με το οποίο χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν επί­σης πα­ρά­νο­μο, απε­χθές, επο­νεί­δι­στο και μη βιώ­σι­μο το νέο χρέος που προ­έ­κυ­ψε με τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου.

Το τρι­ή­με­ρο 5-7 Νο­εμ­βρί­ου, ωστό­σο, η Επι­τρο­πή συ­νήλ­θε στην Αθήνα και επι­βε­βαί­ω­σε το πλάνο για τη συ­νέ­χι­ση και ολο­κλή­ρω­ση των δια­δι­κα­σιών της υπό νέα νο­μι­κή μορφή, του σω­μα­τεί­ου.

Με την ολο­κλή­ρω­ση του τρι­η­μέ­ρου των ερ­γα­σιών της, σε ανοι­χτή πα­ρου­σί­α­ση-εκ­δή­λω­ση, δη­μο­σιο­ποί­η­σε τις απο­φά­σεις της:

• Προ­ε­τοι­μα­σία των δύο επό­με­νων πο­ρι­σμά­των της για τις συ­νέ­πειες της δια­χεί­ρι­σης του χρέ­ους πάνω α) στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες, και β) στο ελ­λη­νι­κό ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.
• Ενα­σχό­λη­ση με το ιδιω­τι­κό χρέος (νοι­κο­κυ­ριών και επι­χει­ρή­σε­ων) και τον τρόπο δια­χεί­ρι­σής του στο πλαί­σιο του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος και ιδιαί­τε­ρα του τρί­του μνη­μο­νί­ου.
• Πα­ρέμ­βα­ση στη δίκη του επι­κε­φα­λής της ΕΛ­ΣΤΑΤ (Ελ­λη­νι­κή Στα­τι­στι­κή Αρχή) κ. Γε­ωρ­γί­ου για την αλ­λοί­ω­ση-«φού­σκω­μα» του ελ­λείμ­μα­τος του 2009 και γε­νι­κό­τε­ρα των ελ­λη­νι­κών στα­τι­στι­κών στοι­χεί­ων. Με την πα­ρέμ­βα­σή της στη δίκη, η Επι­τρο­πή θα στρα­φεί όχι μόνο κατά του κ. Γε­ωρ­γί­ου αλλά και κατά όλων των «συ­ναι­τί­ων» και «συ­νυ­παι­τί­ων», πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των εκ­προ­σώ­πων των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών, του ΔΝΤ, της Κο­μι­σιόν, της ΕΚΤ κ.λπ.
• Διε­ρεύ­νη­ση (μέσω έρευ­νας αλλά και ακρο­ά­σε­ων) των ευ­θυ­νών προ­σώ­πων που διε­τέ­λε­σαν σε θέ­σεις ευ­θύ­νης.
• Πα­ρου­σία-πα­ρέμ­βα­ση στη δια­δι­κα­σία δια­πραγ­μά­τευ­σης για τη νέα ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους με δη­λώ­σεις, ανα­κοι­νώ­σεις κ.λπ.
• Συ­γκρό­τη­ση Πα­ρα­τη­ρη­τη­ρί­ου για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος και συλ­λο­γή στοι­χεί­ων για την πα­ρα­βί­α­ση συν­θη­κών και αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των.
• Συγ­γρα­φή της «Μαύ­ρης Βί­βλου» για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος.

Μια ση­μα­ντι­κή αλ­λα­γή είναι ότι στο πλαί­σιο της λει­τουρ­γί­ας της ως σω­μα­τεί­ου, η Επι­τρο­πή θα δώσει με­γα­λύ­τε­ρο βάρος σε δρά­σεις αντι­πλη­ρο­φό­ρη­σης αλλά και στη δη­μιουρ­γία ομά­δων έρευ­νας, φι­λο­δο­ξώ­ντας να ορ­γα­νώ­σει με δια­δρα­στι­κό τρόπο και να «απλώ­σει» προς τα κάτω τη δρα­στη­ριό­τη­τά της.

Πρό­ε­δρος της νο­μι­κής μορ­φής σω­μα­τεί­ου είναι η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου και αντι­πρό­ε­δρος ο συ­νταγ­μα­το­λό­γος Γ. Κα­σι­μά­της. Το συ­ντο­νι­σμό του επι­στη­μο­νι­κού έργου της Επι­τρο­πής θα έχει και στο εξής ο Ερίκ Του­σέν. Από ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς, στο έργο της Επι­τρο­πής έχουν δη­λώ­σει συμ­με­το­χή οι Λε­ω­νί­δας Βα­τι­κιώ­της, Άρης Χα­τζη­στε­φά­νου, Σπύ­ρος Μαρ­κέ­τος, Δέ­σποι­να Σπα­νού, Μω­υ­σής Λί­τσης, Φ. Μα­ζα­ρά­κης κ.ά.

Η επα­νεκ­κί­νη­ση λει­τουρ­γί­ας της Επι­τρο­πής Αλή­θειας Δη­μο­σί­ου Χρέ­ους έρ­χε­ται την «κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή» που το ζή­τη­μα της νέας ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους είναι στην επι­και­ρό­τη­τα, με την κυ­βέρ­νη­ση να το πα­ρου­σιά­ζει ως το «με­γά­λο δώρο» για τη μνη­μο­νια­κή της συ­νέ­πεια. Είναι η στιγ­μή που χρεια­ζό­μα­στε μια με­γά­λη-ενω­τι­κή κα­μπά­νια για το χρέος, που να ανα­δει­κνύ­ει ότι δεν το δη­μιούρ­γη­σαν ούτε επω­φε­λή­θη­καν απ’ αυτό οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές τά­ξεις αλλά οι τρα­πε­ζί­τες, οι το­κο­γλύ­φοι και το κε­φά­λαιο, ότι επο­μέ­νως πρέ­πει να κα­ταγ­γελ­θεί ως αθέ­μι­το, επο­νεί­δι­στο, απε­χθές και νη βιώ­σι­μο, ότι πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με για τη μη ανα­γνώ­ρι­σή του, τη στάση πλη­ρω­μών σε χρε­ο­λύ­σια και τό­κους για την απο­πλη­ρω­μή του και τη δια­γρα­φή του.

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φύλλο 371 (9/11/16).

Γράμμα από τη φυλακή της γυναίκας του Ν.Μπελογιάννη στο παιδίτης!

Έλλη Παππά: Το συγκλονιστικό γράμμα που έγραψε στον γιο της από τη φυλακή

17-11-2016

Η Έλλη Παππά (1920 - 27 Οκτωβρίου 2009) ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Ήταν η σύντροφος του  Νίκου Μπελογιάννη έως και την εκτέλεση του. Έγινε σύμβολο αγώνα, αντίστασης και αξιοπρέπειας, ενώ με τις μαρτυρίες της κράτησε ζωντανές τις ιστορίες μιας καθοριστικής εποχής για την ανθρωπότητα. 

H Έλλη Παππά γράφει το 1962 ένα γράμμα στο γιο της μέσα από τη φυλακή, όπου του αφηγείται τι συνέβη την τελευταία νύχτα, πριν την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Το δημοσιεύει η αδερφή της, Διδώ Σωτηρίου, στο βιβλίο της "Η Εντολή".

«…Ὥσπου ξημέρωσε τὸ Σάββατο. Ὡς τὸ μεσημέρι δὲν εἶχε γίνει τίποτε τὸ ἐξαιρετικό, τὸ μεσημέρι γίνανε ὅλα. Δὲν ἀφήσανε τὸν δικηγόρο νὰ μᾶς δεῖ. Καὶ κείνη τὴν μέρα τὸν περιμέναμε μὲ ἰδιαίτερη ἀνυπομονησία, γιατί θάφερνε τὸ χαρτὶ ποῦ ἔπρεπε νὰ φτιάξει ὁ πατέρας σου γιὰ σένα –γιὰ νᾶσαι τακτοποιημένος καὶ ἀπέναντι στὸ ἑλληνικὸ κράτος. Ἐκείνη περίπου τὴν ὥρα εἴχανε φωνάξει τὸν Μπάτση μέσα. Γύρισε ἀρκετὰ ταραγμένος, εἶχε δεῖ τὸν Πανόπουλο καὶ τὸν Ρακιτζή, ποῦ τοῦ προτείνανε ἄλλη μία φορὰ νὰ γίνει ἀνοιχτὸς πιὰ χαφιές. Ἀρνήθηκε. Αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη σήμαινε φανερὰ –ἐκτέλεση. Ἤτανε Σάββατο. Πιστεύαμε ὅτι πρὶν τὴ Δευτέρα δὲν θὰ γινότανε. Τὴν προηγούμενη μέρα μᾶς ἀφήσανε, γιὰ πρώτη φορά, νὰ κάνουμε ἐπισκεπτήριο. Εἶδα τὴ θεία σου καὶ ὁ Νίκος τὴ γιαγιά σου. Λίγα λεπτά. Στὴν ἀρχὴ μᾶς εἶχε φανεῖ καλὸ σημάδι. Μὰ ὕστερα κι ἀπ’ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Ρακιτζῆ εἴδαμε ἀλλιῶς καὶ αὐτὸ τὸ ἐπισκεπτήριο.

Τ’ ἀπόγευμα, ὕστερα ἀπ’ τὴ λιγόλεπτη ἔξοδο, μᾶς κάνανε πιὸ αὐστηρὴ ἔρευνα. Εἶδα ἀπ’τὸ κελὶ τοὺς ἀσφαλίτες νὰ ψάχνουνε ἀκόμη καὶ τὰ παπούτσια τοῦ Ἀργυριάδη. Ἔκαψα ὅσα γράμματα τοῦ Νίκου φύλαγα. Ἐκεῖνο τὸ βράδυ δὲ μιλήσαμε πολύ. Ρώτησα κάποια στιγμὴ τὸ Νίκο τί κάνανε. – « Ἀναλύουμε, διαλύουμε καὶ συνθέτουμε, …» μοῦ ἀπάντησε γελώντας. Ἤμουνα πιὰ σίγουρη πῶς θαρχότανε ἐκεῖνο τὸ βράδυ, μὰ δὲν εἶπα τίποτα. Κι ἐκεῖνος ἦταν σίγουρος πῶς θαρχότανε μὰ ὄχι πρὶν τὴ Δευτέρα. Καὶ κοιμηθήκαμε. Ἀκόμα καὶ κείνη τὴ νύχτα κοιμηθήκαμε. Στὸν ὕπνο μου ἄκουσα κλειδιά. Ἤτανε ἀκόμη στὴν αὐλὴ μὰ ἄκουσα τὸ βρόντηγμα τῶν κλειδιῶν. Τινάχτηκα πάνω καὶ φώναξα τὸν Νίκο. Εἶχε ἀκούσει καὶ κεῖνος. «Ἐ ναί, ἔρχονται…» μοῦ ἀποκρίθηκε. Τοὺς εἶδα. Ἀνοίξανε ὅλα τὰ κελιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δικό μου. Ὁ Νίκος ζήτησε νὰ μὲ δεῖ. Δὲ μοῦ ἀνοίξανε. Μᾶς ἀφήσανε τὸ παραθυράκι μὲ τὰ σίδερα γιὰ ν’ἀποχαιρετιστοῦμε. Εἶδα τὸ αἷμα νὰ χάνεται ἀπὸ τὸ πρόσωπό του ὅταν κοιταχτήκαμε καὶ ξέραμε πώς δὲν ὑπῆρχε γιὰ μᾶς ἄλλη μέρα. Ὁ Καλούμενος ἦρθε κοντὰ μ’ ἀνοιχτὸ πουκάμισο. «Πάω καὶ γῶ!» μοῦ εἶπε, καὶ προσπαθοῦσε αὐτὴν τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ γίνει παλληκάρι. Ὁ Μπάτσης στάθηκε πιὸ πέρα. «Φρόντισε καὶ γιὰ τὴν κόρη μου…» μὲ παρεκάλεσε. «Ναὶ ἂν ζήσω», τοῦ εἶπα. Ὁ Νίκος ἔγειρε κοντά μου. «Πρέπει νὰ ζήσεις» μου εἶπε, «πρέπει…».

Τὸ πρόσωπό του ἤτανε γκρίζο, ἔκανε πολλὴ προσπάθεια γιὰ νὰ μὴν ἀφήσει νὰ κυλήσει οὔτε ἕνα δάκρυ. Μοῦ’ δῶσε τὸ ρολόϊ, τὸ στυλό, τὸ πορτοφόλι μὲ τὶς φωτογραφίες. «Πᾶμε», εἶπε ὁ ἐπικεφαλῆς. Ἕνα φιλὶ μὲς ἀπ’ τὰ σίδερα. Δὲν ἤξερα ἂν ζοῦσα ἢ ἂν αὐτὸ ἦταν ἡ κόλαση. Θυμᾶμαι πῶς τοὺς εἶχα ρωτήσει γιατί δὲν μ’ ἀνοίγουνε κι ἐμένα. «Δὲν εἶσαι στὸ χαρτί», μοῦ εἶχε ἀποκριθεῖ ὁ ἀρχιφύλακας καὶ φαινότανε στενοχωρημένος. Θυμᾶμαι πῶς φώναξα. «Πάρτε μὲ καὶ μένα» κι ὕστερα σωριάστηκα στὸ στρῶμα. Ἄργησα πολὺ νὰ συνέλθω γιὰ νὰ κλάψω.

Ξημέρωσε, ἀνοίξανε, βγῆκα στὴν αὐλή. Ἤθελα νὰ βγῶ. Ὅπως κάθε πρωί. Ἤτανε συννεφιὰ καὶ στὴ στέγη τῆς φυλακῆς καθότανε ἕνα περιστέρι. Ἐκεῖνος δὲν ἤτανε πιά…Γύρισα στὸ κελὶ κι ἔκανα τὸ σχέδιό μου. Νὰ ζήσω, δὲν μποροῦσα. Ν’ ἀφήσω ἀνεκπλήρωτη τὴν ἐπιθυμία του, δὲ γινότανε. Πῶς μποροῦσα νὰ τὰ συνταιριάξω τὰ δυό; Ἔγραψα γράμματα καὶ περίμενα τὴν εὐκαιρία νὰ τὰ στείλω ἔξω. Θὰ ἔγραφα καὶ ἕνα ἀκόμη, ἕνα γράμμα – δυὸ λόγια στὸν Πλαστήρα. Θὰ τοῦ πέταγα στὰ μοῦτρα τὴ ζωή μου, γιατί στὴν πραγματικότητα μὲ εἶχε ἐκτελέσει.

Μὲ φυλάγανε πολύ. Δὲν μπόρεσα νὰ στείλω τὰ γράμματα. Τὸ πρόσωπο τοῦ Νίκου ἔσκυβε μέσα ἀπ’ τὰ σίδερα. Δέχτηκα αὐτὴ τὴ ζωή, πού μοῦ ζήτησε νὰ ζήσω. Βαριά, σκληρὴ – πολλὲς φορὲς μ’ ἔκανε νὰ πῶ «γιατί νὰ μὴν μ’ ἔχουνε ἐκτελέσει…» μὰ κράτησα τὸ λόγο μου – δὲν ἔδωσα μόνη μου τὸ τέλος. Δέχτηκα, καὶ γιὰ τοὺς δυό μας πιά, τὴ χαρά σου. Σοὺ ‘πλεξα τὸ πρῶτο σου παντελονάκι. ἤσουνα ἑφτὰ μηνῶν, ἕνα «ὡραῖο» ποίημα ἑφτὰ μηνῶν. Τώρα κοντεύεις ἕντεκα χρονῶν, κι ἀκόμα εἶμαι μακρυά σου. Αὐτὴ τὴν ἱστορία τῆς Καλλιθέας σοῦ τὴ γράφω μὲ πολὺ κόπο, γι’ αὐτὸ καὶ τόσο σύντομα. Ὅμως ἔπρεπε νὰ στὴ πῶ. Γιὰ νὰ μπορέσεις πιὸ πολὺ νὰ γνωρίσεις τὸν πατέρα σου. Κι αὐτὰ τὰ φοβερὰ καὶ τόσο μεγάλα χρόνια, πού ζήσαμε ἐμεῖς». 

Τα γοητευτικά παραμύθια τελειώνουν γρήγορα

Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου 2016

Τα παραμύθια έχουν πάντα τέλος, η γοητεία εξαερώνεται και η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Η επίσκεψη Obama ήταν ένα γοητευτικό παραμύθι επικοινωνίας...

Ο χαρισματικός πλανητάρχης που επιλέγει την περιθωριακή αποτυχημένη ευρωπαϊκή χώρα γιατί αναγνωρίζει τις προσπάθειες της κυβέρνησης και του λαού της να επανέλθουν στη χορεία των κανονικών χωρών του δυτικού ημισφαιρίου.

Η επίσκεψη εμπεριείχε: Μία ένδειξη συμπάθειας προς την πληγωμένη χώρα, μια υπόμνηση του γεωπολιτικού της ρόλου και...

της ανάγκης να διαφυλαχθεί η σταθερότητά της μέσα σε έναν φλογισμένο  ανατολικό περίγυρο, και μια προσωπική ανάγκη, στον κατάλληλο τόπο, να απευθύνει τις ριζοσπαστικές του - για αμερικανό πρόεδρο  - ιδέες επί θεμάτων σύγχρονης δημοκρατίας, επιπτώσεων της παγκοσμιοποίησης, οικονομικών και φυλετικών ανισοτήτων (αυτονόητα για μας αλλά όχι για αμερικανούς προέδρους. Τη διαφορά θα τη δούμε σύντομα).

Αυτοπαγίδευση η έφεση για προπαγάνδα 

Την επίσκεψη θα μπορούσε να την είχε εισπράξει πολλαπλώς η κυβέρνηση, και να αναβαθμίσει με αυτή το πολιτικό της πλεονέκτημα, αν για μια ακόμη φορά δεν έπεφτε θύμα της ανεξέλεγκτης έφεσης που επιδεικνύει στην προπαγάνδα.

Όλοι γνωρίζαμε ότι η συμβολή του Obama στο θέμα του χρέους θα ήταν μικρή έως ελάχιστη για τους γνωστούς λόγους που έχουν και από μας έχουν αναφερθεί: Είναι απερχόμενος, δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για το χρέος στον καιρό της παντοδυναμίας του, πόσο μάλλον τώρα που σε εβδομήντα μέρες εγκαταλείπει. Κυρίως όμως γιατί δεν είναι δανειστής. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να διευθετήσει το δικό μας χρέος με τα λεφτά των άλλων. 

Η κυβέρνηση όμως τροφοδοτούσε με παράλογες ελπίδες τον κόσμο της και ευρύτερα την κοινωνία. Προδιέγραφε μια επιτυχία που - θα έπρεπε να - γνωρίζει ότι δεν έχει πιθανότητα πραγμάτωσης. Παρόλα αυτά «φέρνει στη βαλίτσα του το χρέος» έγραφε χαρμόσυνα, ένα φιλικό προς την κυβέρνηση μέσο, δίνοντας ελπίδες και θνησιγενή επιχειρήματα στο πολιτικό προσωπικό το ΣΥΡΙΖΑ. 

Τώρα που έφυγε και βρέθηκε στο κέντρο των αποφάσεων, εκεί όπου είναι η πηγή δύναμης για την τύχη του χρέους και της χώρας,  έγινε κατανοητό ότι η βαλίτσα του ήταν αδύνατο να εμπεριέχει ένα τόσο ευφρόσυνο δώρο. 

Οι γερμανοί φρόντισαν αυτοστιγμής να μας βγάλουν από τον μύθο του… ιππικού που κατέφθασε για να μας απαλλάξει από το βραχνά. Ο Steffen Seibert, κυβερνητικός εκπρόσωπος της Γερμανίας, δήλωσε πως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι βιώσιμα δημοσιονομικά και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τονίζοντας ότι η θέση του Βερολίνου σχετικά με το χρέος δεν αλλάζει. 

Ο γνωστός… «κακός μας δαίμονας», υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schaeuble, νωρίτερα είχε τονίσει ότι όσοι λένε στην Ελλάδα «εμείς θα μειώσουμε το χρέος σου, της κάνουν κακό»! Παράλληλα εκπρόσωπος του υπουργείου διαβεβαίωσε  αναφερόμενος στην γερμανική θέση: «η θέση μας δεν έχει αλλάξει. Η επίσκεψη Obama δεν άλλαξε κάτι».

Επίσης η Bild, επικαλούμενη πηγή της γερμανικής κυβέρνησης, αναφέρει πως «αν ο Obama μας φέρει το χρέος της Ελλάδας, το Βερολίνο θα το απορρίψει» -  ενώ και Dijsselbloem δήλωσε: «το Δεκέμβρη τα βραχυπρόθεσμα, μετά το 18 τα υπόλοιπα»!

Σέρνεται η αξιολόγηση

Ως εκ τούτου η ελληνική πλευρά αναμένεται να έχει μια «εύκολη νίκη» στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, που θα μπορεί να την προπαγανδίσει, μια και αυτό την ενδιαφέρει. Οι Γερμανοί προφανώς θα συμφωνήσουν για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, που ούτως ή άλλως δεν αφορούν σημαντικά ποσά, είναι δάνεια από τον ESM και όχι από τα κράτη.

Το πρόβλημα είναι κατά πόσο θα κλείσει σε δέκα μέρες η αξιολόγηση - ήδη είναι 17 Νοεμβρίου - και δεν θα μετακινηθεί η συμφωνία για τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο, προκειμένου να ροκανίσουν τον χρόνο και τα μέτρα να εφαρμοσθούν περί το Πάσχα. Εκείνη τη εποχή ίσως και η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση.

Όλα αυτά δηλούν ότι τα δύσκολα είναι μπροστά για την κυβέρνηση, η ευφορία της επίσκεψης δεν θα κρατήσει παρά ελάχιστες μέρες, στο μέτρο που ο Obama δεν ήταν... ο Αη Βασίλης με το χρέος, και η κυβέρνηση θα εισπράξει μια ακόμη διάψευση.

Και όλα αυτά γιατί; Για δυο ημερών επικοινωνιακή ευφορία, επειδή δεν είχε την μετριοπάθεια και την ωριμότητα να δώσει στην επίσκεψη το πραγματικό της βάρος.

liberal

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!

Τελικά, οι Λεβαντίνοι χάνουν τα πάντα: οι Κύπριοι ανίσχυροι να αντισταθούν κινδυνεύουν πολύ σύντομα να μετατραπούν σε Λεβαντινούς μιάς χρήσεως

Ο όρος «λεβαντίνος» συνυφαίνεται εννοιολογικά, με αλλοιωμένες και ρευστές συνειδήσεις, με εκφυλισμένες ιστορικές καταγωγές, με οπορτουνιστές εμπόρους, με πολιτικά δοσίλογους, με ικέτες αφεντών, με υπόδουλους και υποτελείς έναντι αντιτίμου ευζωίας, καλοπέρασης και πλουτισμού...

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

17-11-2016

Εύκολα αλλάζουν την ιστορική τους μνήμη για να γίνουν αρεστοί στον ισχυρό αφέντη, συνειδητά υιοθετούν αυτό που ο κατακτητής θέλει και γίνονται χαμαιλέοντας για να προσαρμοστούν σε κάθε κατάσταση, κάθε αφέντη και στις συνθήκες κάθε εποχής. Θα «προσαρμοστούμε στα συμφέροντα του άλλου» για να...

επιβιώσουμε ή θα κάνουμε «έντιμους συμβιβασμούς», λένε όταν τα βρούνε σκούρα.

Στην οθωμανική Σμύρνη, λοιπόν, την κοσμοπολίτικη Σμύρνη των εμπόρων, των μικτών πληθυσμών και των ωφελιμιστικών συνυπάρξεων, είχαμε πολλούς λεβαντίνους, απομεινάρια της εδουάρδιας εποχής. Η συνέντευξη του Τζάιλς Μίλτον, Βρετανού ιστορικού και συγγραφέα, σε ελληνικό περιοδικό, είναι συγκλονιστική. Περιγράφει -το βιβλίο του «Χαμένος Παράδεισος Σμύρνη 1922» υποθέτω θα είναι ακόμη πιο συναρπαστικό- πώς οι λεβαντίνοι εξανεμίστηκαν. Εκδιώχθηκαν, σκοτώθηκαν, μετανάστευσαν στη Βρετανία, όπου όμως τους θεωρούσαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Παρά τους ευσεβείς τους πόθους πως θα μπορούσαν να προσαρμοστούν στους νεοτούρκους, έχασαν, τελικά, τα πάντα. Σταχυολογώ μερικές φράσεις του Μίλτον: Η Συνθήκη της Λωζάν(α)νης νομιμοποίησε τελικά την εθνοκάθαρση και τη μεταφορά πληθυσμών από το ένα μέρος στο άλλο.

Οι Αμερικανοί ξεκαθάρισαν πως αυτό που τους ενδιάφερε ήταν η θωράκιση των δικών τους συμφερόντων. «Οι Λεβαντίνοι δεν ενδιαφέρονταν ποιος κυβερνά τη Σμύρνη εφόσον οι ίδιοι μπορούσαν να συνεχίσουν να βγάζουν χρήματα».

Ακόμη πιο επίκαιρο: «Εκπλήσσομαι από τον κυνισμό των Βρετανών και των Αμερικανών. Το ενδιαφέρον τους επικεντρωνόταν μόνο στις οικονομικές προοπτικές των εδαφών και δεν νοιάζονταν για τους τοπικούς πληθυσμούς».

Τελικά, μας θυμίζει ο Μίλτον, «οι περισσότεροι Λεβαντίνοι έχασαν τις περιουσίες και τα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ και καταστράφηκαν μετά τον πόλεμο. Λίγοι από αυτούς επέστρεψαν, ειδικά αυτοί που είχαν καλές σχέσεις με την τουρκική διοίκηση. Οι περισσότεροι έχασαν τα πάντα».

Μας επιστρέφουν στο μέλλον όλα αυτά. Ενδιαφέρουν ζωτικά κάποιο ταλαίπωρο λαό της Ανατολικής Μεσογείου του οποίου οι ηγέτες βάλθηκαν να καταστείλουν την ιστορική μνήμη, να καταργήσουν τα σύμβολά του, να αποδομήσουν τους αγωνιστές της ελευθερίας του, να τον προσαρμόσουν στο βάρβαρο εισβολέα και να το μετατρέψουν, εν γένει, σε νέο-λεβαντίνο μίας χρήσεως.

Υστερόγραφο 14.2.2014. Η μετατροπή των κυπρίων σε λεβαντίνους μιας χρήσεως.

Μετά το ΟΧΙ των κυπρίων κατά του φασιστικού, ανελεύθερου, αντιδημοκρατικού και εθνοκτόνου σχεδίου Αναν το 2004 γράφαμε υποθετικά για το τι θα μπορούσε να σημαίνει μια απόφαση να επανέλθουμε στην ίδια πλατφόρμα. Υπήρχε ελπίδα μέχρι πρόσφατα ότι η ελληνική πολιτική ηγεσία στην Κύπρο και Ελλάδα θα ζητούσε οι διαπραγματεύσεις εφεξής να γίνονται στην βάση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Μετά το κοινό ανακοινωθέν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση κατά αυτών που δεν σεβάστηκαν την ανελέητα αληθινή θέση ότι «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη [δηλαδή ισορροπία δυνάμεων] και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή υποδουλώνεται, γίνεται αντικείμενο εθνοκάθαρσης (Ίμβρος, Τένεδος) και εξαφανίζεται. Η Κύπρος, συμβιβασμένη ως προς το ισχυρότερο μέχρι σήμερα νομικοπολιτικό της όπλο, δηλαδή την νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας που κατοχύρωνε το διεθνές δίκαιο, οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα υποστεί την μοίρα της. Εθελούσια ξαπλώνει πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη και δρομολογεί την ένταξή της στον νέο-Οθωμανικό χώρο.

Ήδη, οι δηλώσεις πολλών θυμίζουν τους Λεβαντίνους, εξ ου και ο λόγος για τον οποίο ανασύρθηκε το άρθρο που γράψαμε πριν μερικά χρόνια. Λίγα μπορούν να γίνουν πια: 

α) Αυτός που κατέχει την θέση του προέδρου αποδεικνύεται ότι κυριολεκτικά κόχλαζε και ανυπομονούσε να επανέλθει στο κακό ανανικό παρελθόν του. Αυτός και η Ανανική παρέα του έχουν φαίνεται αποφασίσει πως θα έχουν την δυνατότητα μελλοντικά να επιβιώνουν ως Λεβαντίνοι σε ένα χώρο τουρκικής επικυριαρχίας. 

β) Όσοι δοκιμάσουν να αντισταθούν δεν μπορούν να ανταγωνιστούν ένα χείμαρρο μη κυβερνητικών δράσεων («“Μ”ΚΟ») που θυμίζουν έντονα αντίστοιχες περιπτώσεις του παρελθόντος ενώ αυτά που ακούμε για τις συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης θυμίζουν δεσποτικό μεσαίωνα. 

γ) Ακόμη ένας μεγαλύτερος χείμαρρος πέφτει, επίσης, πάνω στους Έλληνες. Είναι μαζική προπαγάνδα για δήθεν ύπαρξη «αναγκαιοτήτων», απουσία άλλων στρατηγικών επιλογών και ο κίνδυνος της … διχοτόμησης. Αποβλακωτικό αλλά αληθινό. 

Με το κοινό «ανακοινωθέν» ανακοινώνεται η επικείμενη κατάργηση της ΚΔ, η επιβολή διχοτόμησης και η συγκυριαρχία των τούρκων και αυτό στο όνομα αποφυγής της … διχοτόμησης. Τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα, ιδιαίτερα όταν χείμαρροι προπαγάνδας πέφτουν πάνω στους ανίσχυρους πολίτες μη αφήνοντας περιθώρια για λογική και ορθολογιστική σκέψη. 

«Οι κύπριοι ανίσχυροι να αντισταθούν κινδυνεύουν πολύ σύντομα να μετατραπούν σε λεβαντίνους μιας χρήσεως!»

Υστερόγραφο 15.11.2016 

Είναι θλιβερό να εντοπίζεις κείμενά σου τα οποία επισήμαναν θανατηφόρες παθογένειες και να διαπιστώνεις πως για να περιγράψεις το σήμερα δεν χρειάζεται να αλλάξεις ούτε μια λέξη. Το μόνο ίσως που θα μπορούσε να προστεθεί είναι ότι η ασθένεια επιδεινώθηκε και ότι η δύσμοιρη Μεγαλόνησος της Ανατολικής Μεσογείου όπου κατοικούν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες 57 χρόνια μετά την Ζυρίχη διολίσθησε ξανά στα υψηλά βουνά της … Ελβετίας. Για να παραφράσουμε την γνωστή ρήση όσοι θέλουν να αυτοκτονήσουν πάνε στα βουνά της … Ελβετίας. Πιο σοβαρά, αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας είναι περίπου το εξής:

α) με προσχηματικούς τρόπους θα καταργηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και θα δημιουργηθεί ένα δυσλειτουργικό μη βιώσιμο κρατίδιο εντός του οποίου θα υπάρχει ένα τουρκικό κράτος.

β) διαμέσου αυτού του τουρκικού «κράτους εντός  κρατιδίου» η Τουρκία καθίσταται πλέον ο κυρίαρχος και εποπτεύον παράγων της Μεγαλονήσου. Είτε έχουμε νεοισλαμιστές στην Άγκυρα είτε έχουμε Κεμαλικούς ή κάτι ενδιάμεσο και ανάμεικτο η Κύπρος με στρατηγικούς όρους εισέρχεται στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας και η κυπριακή  κοινωνία χάνει το κράτος της, δηλαδή την συλλογική της ελευθερία.

γ) οι Έλληνες της Κύπρου μετά από χιλιάδες χρόνια εκεί θα τραπούν σε φυγή για να διασώσουν την αξιοπρέπειά της και τις οικογένειές τους. Θα μείνουν όσοι έμειναν στην Τουρκία μετά το 1922 (παρά τις συμφωνίες) και όσοι έμειναν στην Ίμβρο ή την Τένεδο. Κάποιοι βέβαια θα γίνουν υπηρέτες των τουρκικών συμφερόντων, αξιοθρήνητοι λεβαντίνοι μιας χρήσεως.

δ) Ομηρεία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στην Κύπρο, έχουμε γράψει ξανά και ξανά, σημαίνει θανάσιμη στρατηγική παγίδευση του «μητροπολιτικού» νεοελληνικού κράτους. Εκτός και αν υπάρχουν επικίνδυνοι άνθρωποι σε θέση ευθύνης στην Αθήνα οι οποίοι νομίζουν ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι αξιόπιστο και αποτρεπτικό ένα κράτος εάν εγκαταλείπει στην τύχη τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους του. Η απάντηση είναι ακαριαία και απορρέει από το Αλφαβητάριο της στρατηγικής θεωρίας, ότι δηλαδή, μεταξύ πολλών άλλων, αξιόπιστο είναι εκείνο το κράτος το οποίο θεωρεί πολύτιμο αγαθό όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του έθνους του.

ε) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί λεβαντίνοι «κατασκευάζονται» πλέον και με άλλους τρόπους. Με τον «μεταμοντέρνο πόλεμο» για τον οποίο γράψαμε ξανά. Οι πολίτες των κρατών θυμάτων πλήττονται με μύριους τρόπους κυρίως χρηματοοικονομικούς από αδιαφανείς δρώντες του διεθνικού και ηγεμονικού παρασκηνίου. Και ενώ οι πολίτες ροκανίζονται, αποδυναμώνονται, μεταναστεύουν, πεθαίνουν από καρδιακά και καρκίνους, ναυαγούν οι ζωές τους και πατάσσονται με κάθε άλλο τρόπο, ένα τσούρμο εγχώριων λακέδων μετατρέπεται σε πρώτη φάση σε μεταμοντέρνους πραιτοριανούς. Σε δεύτερη φάση η χώρα υποδουλώνεται χάνοντας την ανεξαρτησία της και την πολιτική της κυριαρχία και οι πραιτοριανοί γίνονται λεβαντίνοι. Δεν κατανοούν οι δύσμοιροι και αξιοθρήνητοι άθλιοι  ότι οι λεβαντίνοι είτε τελικά άντε δύο ή μερικών ακόμη χρήσεων και μετά τους πετούν και αυτούς στα σκουπίδια.

Κοντεύοντας το τέλος του 2016 πάντως ο κατήφορος σε όλα τα ζητήματα επιταχύνεται και ενώ στην Αμερική στήνονται νέες δομές διακυβέρνησης αντί να οριστούν τα εθνικά συμφέροντα, να χαραχθούν κόκκινες γραμμές και να υπάρξει επικοινωνία με κάθε τρόπο με τις νέα διακυβέρνηση οι Έλληνες … χαριεντίζονται με τον απερχόμενο Ομπάμα. Την ίδια στιγμή που στην Κύπρο έπαθαν παράκρουση και μιλούν για το … εδαφικό. Καθότι εκεί πλέον εστιάζεται ο θανάσιμος κίνδυνος. Οι Τούρκοι εάν δώσουν κάποια εδάφη θα επιτύχουν κρατικές δομές που θα θέτουν όπως είπαμε πιο πάνω υπό πλήρη  και τελεσίδικο –και με νομική βούλα επικυρωμένο– τρόπο την Μεγαλόνησο στην σφαίρα της άμεσης κυριαρχίας τους (διαμέσου του τουρκικού κράτους εντός του μετεξελιγμένου κυπριακού κρατιδίου όπως θα καταντήσει η σημερινή ΚΔ).

Σημείωση. Το πρώτο μέρος πιο πάνω δημοσιεύτηκε στον «Φιλελεύθερο» στις 25 Σεπτεμβρίου 2008. Αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές στο διαδίκτυο. Το 2014 βλ. με υστερόγραφο βλ.http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8615.html#more. Προστίθεται υστερόγραφο στις 15 Νοεμβρίου 2016

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

ΟΥΡΑ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ

ΟΜΠΑΜΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

17-11-2016

Ντελίριο έχει ξεσπάσει για τον Ομπάμα απ' όλον τον αστικό δουλόφρονα μνημονιακόκόσμο της χώρας.

Ο Ομπάμα, απερχόμενος, έχει μετατραπεί αιφνιδίως σε μεγάλο φιλέλληνα, σε μεγάλο ήρωα (!) και ευεργέτη (!) αυτής της χώρας, σε παγκόσμιο προστάτη (!) της δημοκρατίας, σε σωτήρα των λαών!

Με καθυστέρηση ξεκίνησε η ομιλία του απερχόμενου Αμερικανού Προέδρου (πού αλλού;) στο Ίδρυμα του Στ. Νιάρχου εξαιτίας και της μεγάλης ουράς των επισήμων.

Για πρώτη φορά στην αποικία συνωστίζονται οι μεγαλοσχήμονες πολιτικοί υπάλληλοι των Αθηνών για μια θέση στην αίθουσα κάτω, από τον ήλιο του Ομπάμα.

Συλλέγω μερικά ονόματα από τη μεγάλη ουρά:

Νίκος Δένδιας, Νότης Μηταράκης, Ευάγγελος Μεϊμαράκης, Αντρίκος Παπανδρέου, Θεόδωρος Φέσσας, Κωνσταντίνος Μίχαλος, ο Νικόλαος Γλίξμπουργκ με την Τατιάνα Μπλάτνικ, ο Γιώργος Μπαμπινιώτης, αλλά και ο ηθοποιός Γιώργος Πυρπασόπουλος.

Αυτή η Ομπαμάνια της νεοαποικιακής μνημονιακής τάξης, των μίντια και της οικονομικής ολιγαρχίας στην αποικία έχει την εξήγησή της.

Ο Ομπάμα ήταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ που επί των ημερών του και με αφόρητη πίεση του, η Ελλάδα μπήκε σε μνημονιακό πρόγραμμα και στο πρόγραμμα αυτό συμμετείχε, επίσης, με αμερικανική πίεση και το ΔΝΤ, παρά τις αντιρρήσεις του τελευταίου ότι το πρόγραμμα, χωρίς κούρεμα του χρέους και υποτίμηση του νομίσματος, δεν έβγαινε.

Ο Ομπάμα και όλο το λόμπυ του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ (μεταξύ τους και ο Ελληνοαμερικανός νυν υπουργός Οικονομίας στη χώρα μας και αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Levy, Δημ. Παπαδημητρίου) ήταν που έπαιξε σημαντικό, αν όχι και καθοριστικό, ρόλο στην “εξημέρωση” και τελικά την “μετάλλαξη” Τσίπρα.

Ο Ομπάμα, επίσης, έδωσε τη μεγάλη μάχη για την πάση θυσία παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, το οποίο αποτελεί ένα είδος θρησκείας για το ελληνικό κατεστημένο.

Τέλος, η ειρωνία είναι ότι οι ίδιοι οι θαυμαστές του Ομπάμα θεωρούν ότι μπορεί να γίνει ο συμβολικός θώρακας που θα ανακόψει την επέλαση του νεοσυντηρητισμού αλά Τραμπ στις ΗΠΑ, ενώ είναι ο Ομπάμα που, μαζί με την Χ. Κλίντον, διεύρυναν τις αβυσσαλέες ανισότητες και την φτώχεια στις ΗΠΑ, στρώνοντας τον δρόμο στη νίκη του νέου «αντισυμβατικού» Προέδρου των ΗΠΑ.

Ο Ομπάμα και οι δυνάμεις που εκπροσωπεί στις ΗΠΑ είναι οι δυνάμεις που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, οι δυνάμεις των Soros και του χρηματιστικού κεφαλαίου, οι δυνάμεις του ευρώ και της παγκοσμιοποίησης, οι δυνάμεις των πολέμων και της νεοψυχροπολεμικήςστρατηγικής.

Οι δυνάμεις που έθαψαν την Ελλάδα και γέμισαν δυστυχία, αίμα και προσφυγιά την περιοχή μας.

Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να ανακόψουν την ακροδεξιά, παρά μόνο να της ανοίγουν τον δρόμο.

Ο Ομπάμα φεύγει. Η μνημονιακή Ελλάδα μένει, όπως μένει και το δυσβάσταχτο χρέος της.

Νεοφιλελευθερισμός και ακροδεξιά θρέφουν ο ένα τον άλλον ενάντια στις κοινωνίες.

Αν η Ομπαμάνια είναι το καταφύγιο του ελληνικού μνημονιακού κατεστημένου, το καταφύγιο του λαού μας είναι η ανατροπή για μια αντιμνημονιακή, λεύτερη, κυρίαρχη, δημοκρατική, ανεξάρτητη και δίκαιη Ελλάδα.