ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΤΙΜΩΣΕΩΝ

Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου 2017

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΛΙΡΕΣ!

Φιλελληνικές “Μεγάλες Προσδοκίες” των ξένων κερδοσκόπων, 1824-1825 (μια άλλη οπτική για τα δάνεια της ανεξαρτησίας)

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Μωριάς 1825. Ο αιμοσταγής Αιγύπτιος Ιμπραήμ πασάς με τους «παλιαραπάδες» του, όπως αποκαλούσαν οι δυστυχείς Έλληνες το ασκέρι του, δηώνει και ρημάζει τον τόπο. 

Η Επανάσταση τρεμοσβήνει. «Δεκαπέντε χιλιάδες τακτικοί του πολέμου, τέσσαρες χιλιάδες καβαλαραίοι (Αιγύπτιοι) και άλλοι τόσοι πεζοί άτακτοι Τούρκοι Πελοποννήσιοι τους οποίους ηύρε ο Μπραΐμης εις τα φρούρια, και οι Κρητικοί Τούρκοι, οίτινες ήρθον μετ’ αυτού εις την Πελοπόννησον, όλοι αυτοί εσκέπασαν τα βουνά και τις ράχες, και τα ρεύματα όλα εσκεπάσθησαν από την Βυτίνα έως τα Μαγούλιαναν.

Τίποτε άλλο δεν ακούετο παρά φωναί ανθρώπων, χλιμιντρίσματα αλόγων, τουφεκίσματα αδιάκοπα, γογγυσμοί ενωμένοι με τους κρότους των τυμπάνων του τακτικού. Από τον φόβον μας εφαίνετο ότι ο τόπος όλος εσείετο και επήγαινε να γκρεμισθεί εις το βάραθρον». (Φωτάκου, «Απομνημονεύματα», σελ. 535 – 536).

Κυβέρνηση δεν υπήρχε, οι εμφύλιες διαμάχες διέλυσαν «την μεγάλη ομόνοια που υπήρχε εις τον πρώτον χρόνον της Επαναστάσεως» (Κολοκοτρώνης), που θα γράψει στην «Διήγηση» ότι «εις εκείνη την περίσταση είμεθα απελπισμένοι». Τα χρήματα των ληστρικών δανείων είχαν σπαταληθεί. 

Παρένθεση. Τα λεγόμενα ευφημιστικώς «δάνεια της Ανεξαρτησίας» είναι από τις αθλιότερες απάτες και λεηλασίες που στήθηκαν από ξένους και ημέτερους πολιτικούς γύρω από το ματωμένο κορμί της Ελλάδας, που βρισκόταν τότε στα πρόθυρα του ολέθρου.

Το πρώτο συνομολογήθηκε το 1823 για ποσό 800.000 λιρών με παρακαταθήκη όλων των εθνικών κτημάτων των τελωνειακών δασμών, των αλυκών και των αλιεύσεων. Στην πατρίδα έφθασαν περίπου 300.000. Τα υπόλοιπα φαγώθηκαν από κερδοσκόπους και λοιπούς τυχοδιώκτες. 

Το 1825 συνομολογείται το δεύτερο 2.000.000 λιρών. Ιλιγγιώδεις προμήθειες, εκβιασμοί, πλουτισμός απατεώνων, καταχρήσεις κλεφτοκατσικάδων, το μείωσαν στις 816.000. Τόσα έφτασαν στην Ελλάδα. Και αυτά σπαταλήθηκαν από τους «ταλαρίσιους», όπως έλεγε ο Καραϊσκάκης τους πουλημένους για τον παρά, εκλαμπρότατους και γενναιότατους τύπου Κωλέτη ή Μαυροκορδάτου. 

Αποτέλεσμα; Να υπογραφεί από τους επαναστατημένους Έλληνες ένα από τα πιο επονείδιστα και ατιμωτικά κείμενα της ελληνικής ιστορίας, το «αίτημα αγγλικής προστασίας», το «συμφωνητικόν της πωλημένης Ελλάδος», όπως το αποκάλεσε ο μίνιστρος Δικαιοσύνης Ιω. Θεοτόκης, με αποτέλεσμα να παυθεί αμέσως και να φυλακιστεί. 

Παραθέτω το κείμενο: «Τα Ελληνικόν Έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως, εκθέτει εκουσίως την Ιεράν παρακαταθήκην της Αυτού Ελευθερίας, Έθνικής Ανεξαρτηρτησίας και της Πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την απόλυτον υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας. Εν Πελοποννήσω τη λ’ Ιουνίου αωκέ (30 Ιουνίου 1825). Τότε είναι που ο ποιητής μας Ανδρέας Κάλβος θα γράψει το περίφημο «Καλύτερα, καλύτερα/ διασκορπισμένοι οι Έλληνες/ να τρέχωσι τον κόσμον/ με εξαπλωμένην χείρα/ παρά προστάτας να ‘χωμεν».

Αν αφαιρέσουμε από το «συμφωνητικόν» του ξεπουλήματος την Μεγάλη Βρετανία και γράψουμε Δ.Ν.Τ. νομίζω ελάχιστα απέχουμε από την τωρινή μας κατάσταση. Από την πληγή αυτής της επαίσχυντης προστασίας το ελλαδικό κράτος έκανε έναν αιώνα να συνέλθει. Έπρεπε να εμφανιστεί η γενιά των βαλκανιομάχων για να απλωθούν τα τσαλακωμένα του φτερά. Τα εκατό περίπου χρόνια της απροκάλυπτης επέμβασης των Προστατών είναι από τα ατιμωτικότερα του λεγόμενου ελεύθερου βίου. Μια ελάχιστη ιστορική περιδιάβαση, για να αντιληφθούμε τι μας περιμένει.

Το 1850 ένας τυχοδιώκτης Εβραίος ονόματι Πατσίφικο, διαμένων στην Αθήνα ως πρόξενος της Πορτογαλίας, έγινε αίτιος επεισοδίου, λόγω ασέβειας που επέδειξε κατά την εκφορά του Επιταφίου. Οι πιστοί που μετείχαν στην λιτανεία εξεμάνησαν και προέβησαν σε μικροκαταστροφές στην οικία του, προπηλακίζοντας και τον ουτιδανό διπλωμάτη. Η Αγγλία όμως απαίτησε αποζημίωση για τις μικροφθορές, το αστρονομικό ποσό των 888.736 δραχμών. Η Κυβέρνηση δεν συναίνεσε. 

Αποτέλεσμα; «Ένας μεγάλος στόλος των σκύλων (Άγγλων) μας έχουν μπλόκον (= αποκλεισμός λιμανιών), οπούναι περίπου από τρεις μήνες και μας επήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια και γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα». (Μακρυγιάννης. Είναι γνωστά στην ιστορία ως «Παρκερικά», από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Πάρκερ, που ηγείτο του «προστατευτικού» στόλου).

Το 1853 ξεσπά ο Κριμαϊκός πόλεμος. Αγγλογάλλοι στο πλευρό των Τούρκων εναντίον της Ρωσίας. Η Ελλάδα επωφελείται από την ρωσοτουρκική ρήξη και επιχειρεί να απελευθερώσει τις σκλάβες ‘Ηπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία. Οι «Προστάτες» αντιδρούν. Τον Μάιο του 1854 αποβιβάζονται στον Πειραιά μια γαλλική μεραρχία και ένα αγγλικό σύνταγμα. Επιβάλλεται ο αποκλεισμός. Οι εισβολείς βιαιοπραγούν εναντίον των Ελλήνων. Και το χειρότερο, ο στρατός κατοχής, μεταδίδει επιδημία χολέρας που οδήγησε στον τάφο 3.000 Αθηναίους.

1885. Ένας χωροφύλακας «απώθησε βιαίως» τον Άγγλο επιτετραμμένο που θέλησε να περάσει από απαγορευμένη περιοχή στην Αθήνα. Οι «Προστάτες» απαιτούν υπό τον Χαρίλαο Τρικούπη ηθική ικανοποίηση. Αποτέλεσμα; «Τη 11η π.μ. ώρα της 7ης Ιανουαρίου 1887 έκπληκτοι οι πολίται παρετήρουν το σώμα της χωροφυλακής μετά των αξιωματικών και του τότε διοικητού της μοιραρχίας Αττικής, Στεφάνου, πάντων εν μεγάλη στολή, να παρατάσσηται μετά της μουσικής της φρουράς εν τη πλατεία του Συντάγματος. Μετά την παράταξιν αφίκετο ο πρόξενος της Αγγλίας Μέρλιν εις ον η φρουρά παρουσίασε όπλα». (Τρ. Ευαγγελίδης, «Τα μετά τον Όθωνα»).

1886, εξαιτίας της αρπαγής της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βουλγάρους, ο λαός εξεγείρεται. Όμως ναυτικές μοίρες των «Προστατών» καταπλέουν στα ελληνικά παράλια και επιβάλλουν με τα πυροβόλα αποκλεισμό, για να αποτρέψουν ελληνική επίθεση κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πολιτικοί γονατίζουν, το γόητρο της χώρας καταβαραθρώνεται, «νομιμοποιείται» η αρπαγή της προαιώνιας ελληνικής γης της Αν. Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους.

Τα ίδια συμβαίνουν και στην εθνική ατίμωση του 1897. Τα ίδια και στις ηρωικές επαναστάσεις της Κρήτης, που πνίγηκαν στο αίμα, γιατί οι κανονιοφόροι των Προστατών, προστατεύουν τους Τούρκους. Τα ίδια και στην Κύπρο, που συνεχίζεται η ατιμία…των Μεγάλων Δυνάμεων. 

Από κοντά και οι Έλληνες κομματάρχες, να ενεργούν ως πειθήνια ενεργούμενα των Δυνάμεων, γεγονός που θα αναγκάσει τον οξυδερκή ιστορικό Επ. Κυριακίδη να γράψει στην «Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού» τα εξής, τότε, νυν και αεί επίκαιρα: «Όσα έλεγεν η Αγγλία εν Αθήναις ίνα εκάστοτε συγκρατεί τον Ελληνισμόν, επί τοσούτον συνεζυμώθησαν μετά του εγκεφάλου Ελλήνων τινών πολιτευομένων, ώστε κατήντησε να λέγωσι πρώτοι εις τους Άγγλους εκείνο το οποίον αυτοί προτίθεντο να συμβουλεύσωσιν». Δηλαδή, σαν να λέμε, ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας βγαίνει στο εξωτερικό και μιλάει για περιορισμένη εθνική κυριαρχία και για διάλυση του κράτους και του λαού.

 Κατόπιν τούτων έρχεται το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε., η Μέρκελ και λοιποί καθωσπρέπει «Προστάτες» και επιφανή, γηγενή και αλλογενή, καθάρματα, μας επιβάλλουν «αποκλεισμόν», «τζαλαπατούν την σημαία» και την όποια εθνική μας αξιοπρέπεια. Έπονται οι ατιμωτικοί αποκλεισμοί και οι ταπεινώσεις ενός λαού, που πριν από 70 χρόνια ανάγκαζε την οικουμένη να αναφωνήσει με θαυμασμό ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Ευρώ ή εθνική επιβίωση;

 

17-1- 2017 από seisaxthiablog

Του Νίκου Ιγγλέση

Το 2002 ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ, αντικατέστησε το εθνικό νόμισμα της χώρας μας, τη δραχμή. Αποκαλούμε το ευρώ ξένο νόμισμα γιατί αυτό δεν το εκδίδει η Ελλάδα, όπως γινόταν με τη δραχμή, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Το ελληνικό κράτος, από το 2002, δεν έχει καμία εξουσία στο νόμισμα που κυκλοφορεί στη χώρα και δεν μπορεί να εκδίδει την ποσότητα του χρήματος που απαιτείται (ρευστότητα) για τη λειτουργία της οικονομίας, ούτε να καθορίζει τα επιτόκια και τη συναλλαγματική ισοτιμία του.

Η νομισματική και συναλλαγματική πολιτική καθορίζεται από την ΕΚΤ, η οποία από τις Συνθήκες Ίδρυσης και Λειτουργίας της ΕΕ απαγορεύεται να δανείζει τα κράτη-μέλη, όπως κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες των χωρών που διαθέτουν το δικό τους εθνικό νόμισμα (ΗΠΑ, Αγγλία, Ιαπωνία κλπ.).

Χωρίς εθνικό νόμισμα το ελληνικό κράτος για να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα των ασφαλιστικών Ταμείων και των νοσοκομείων, να ασκεί κοινωνική πολιτική, να εξασφαλίζει την αμυντική θωράκιση της χώρας, να κάνει δημόσιες επενδύσεις και να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια του Δημόσιου Χρέους πρέπει είτε να εισπράττει περισσότερους φόρους είτε να δανείζεται. Γι’ αυτό αυξάνονται συνεχώς οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι ενώ παράλληλα μειώνονται οι δαπάνες (μισθοί, συντάξεις κλπ.) προκειμένου να απαιτείται μικρότερος δανεισμός. ‘Ολη η πρόσφατη φοροεπιδρομή του τρίτου Μνημονίου αποσκοπεί στην επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος (3,5% του ΑΕΠ, το 2018) με το οποίο θα πληρώνονται μόνο οι τόκοι του Δημόσιου Χρέους.

Οκτώ χρόνια μετά την είσοδό της στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα ουσιαστικά χρεοκόπησε γιατί δεν μπορούσε να δανείζεται από τις «αγορές» και μπήκε στα Μνημόνια, δηλαδή, στο «αναμορφωτήριο» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Από το 2010 ο δανεισμός, που δεν αποπληρώνει αλλά ανακυκλώνει το χρέος, γίνεται από τους μηχανισμούς της ΕΕ (EFSF – ESM) και το ΔΝΤ.

Ακόμη και σήμερα, που διανύουμε τον έβδομο χρόνο καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τον καθοριστικό ρόλο της ξένου νομίσματος, του ευρώ, στην αποσάθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ο επί 21 χρόνια, μέχρι το 1948, πρωθυπουργός του Καναδά McKenzie King είχε πεί: «Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιός θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία (σσ. του χρέους) άπαξ και επικρατήσει θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος του νομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη της, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας, περί Κοινοβουλίου και περί Δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες».

Το Δημόσιο Χρέος από το 2002, που η χώρα μας εισήλθε στο ευρώ, μέχρι το 2016 αυξήθηκε κατά 109% (από 156 σε 324 δις.) ενώ το ΑΕΠ μόνο κατά 34% (από 131 σε 175 δις.). Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές (εσωτερικό χρέος) και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Άρα το 75% των τοκοχρεολυσίων πληρωνόντουσαν σε δραχμές. Σε μια νύχτα όλο το χρέος μετατράπηκε σε ευρώ, δηλαδη σε συνάλλαγμα. Το αντίστροφο θα γίνει όταν η χώρα επανέλθει στη δραχμή. Όλο το σημερινό χρέος της σε ευρώ θα μετατραπεί στο νέο εθνικό νόμισμα. Ένα κράτος δε χρεοκοπεί ποτέ όταν χρωστάει (όσα κι αν χρωστάει) στο εθνικό νόμισμά του. Εκδίδει χρήμα και πληρώνει. Ένα κράτος χρεοκοπεί όταν πρέπει να πληρώσει σε άλλο νόμισμα (συνάλλαγμα) που δεν έχει. Αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ, αφού δεν μπορεί να εκδώσει ευρώ.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη αποτελεί προϋπόθεση, όχι απλά βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών αλλά, επιβίωσης της ελληνικής εθνικής οντότητας. Το εγχείρημα πρέπει να είναι εθνική επιλογή, όχι επιλογή των δανειστών (π.χ. σχέδιο Σόϊμπλε), που θα αποφασιστεί από μια ελληνική κυβέρνηση και θα βασίζεται σ’ένα καλά μελετημένο, σ’ όλες τις λεπτομέρειές του, σχέδιο. Τα βασικά σημεία ενός τέτοιου σχεδίου είναι:

Η ισοτιμία

Εισαγωγή του εθνικού νομίσματος με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή, μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Όλα, μισθοί, συντάξεις, εισοδήματα, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, τα δάνεια και όλες οι άλλες αξίες θα μετατραπούν, από την πρώτη στιγμή, στο νέο εθνικό νόμισμα μ’ αυτή την ισοτιμία. Αμέσως μετά, με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος που θα έχει αποδεσμευτεί από το Ευρωσύστημα, η ισοτιμία αυτή θα «κλειδώσει». Η Νέα Δραχμή, δηλαδή, δε θα είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμη στα χρηματιστήρια συναλλάγματος και δε θα μπορεί να δεχτεί κερδοσκοπικές – υποτιμητικές επιθέσεις για λόγους οικονομικούς αλλά και πολιτικούς. Με αυτόν τον τρόπο μετάβασης δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων αγαθών και υπηρεσιών και έτσι δε θα υπάρξει πληθωρισμός.

Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας ενός νομίσματος είναι εθνική επιλογή μιας χώρας και δεν εξαρτάται από ξένα κέντρα όπως κυβερνήσεις, χρηματιστήρια κλπ. Ουσιαστικά το «κλείδωμα» καθορίζει την ισοτιμία που οι εγχώριες τράπεζες θα πωλούν συνάλλαγμα, έναντι δραχμών, στους ενδιαφερόμενους π.χ. εισαγωγικές εταιρείες. Θυμίζουμε ότι για 20 χρόνια, από το 1953 μέχρι το 1973, η Ελλάδα είχε «κλειδώσει» την ισοτιμία της δραχμής με το δολάριο (ένα δολάριο προς 30 δραχμές). Η Ελβετία είχε «κλειδώσει» από το 2011 μέχρι το 2015 την ισοτιμία του φράγκου με το ευρώ. Η Ρωσία και η Αργεντινή είχαν «κλειδώσει» τα νομίσματά τους με το δολάριο. Η Βουλγαρία έχει σήμερα «κλειδωμένη» την ισοτιμία του λέβα με το ευρώ. Η «κλειδωμένη» ισοτιμία, ένα προς ένα, θα παραμείνει καθ’ όλο το μεταβατικό διάστημα σταθεροποίησης του νέου εθνικού νομίσματος και μέχρις ότου αρχίσει η ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Οι υπάρχουσες καταθέσεις σε ευρώ θα έχουν ρήτρα συναλλάγματος ώστε να μην υπάρχει κανένας φόβος στους πολίτες για τυχόν υποτίμηση της Νέας Δραχμής. Επειδή από την πρώτη στιγμή όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό θα γίνονται στο νέο εθνικό νόμισμα, όταν εκταμιεύονται οι καταθέσεις στην εσωτερική αγορά θα μετατρέπονται σε δραχμές, πάντα με ισοτιμία ένα προς ένα, όταν εκταμιεύονται για εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών, για εξωτερικό τουρισμό, για σπουδές στην αλλοδαπή και για λόγους υγείας, σε ευρώ.

Το Ισοζύγιο

Κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να εμφανιστεί στην τροφοδοσία της εγχώριας αγοράς με εισαγόμενα προϊόντα. Το Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης των τελευταίων ετών, έχει ισοσκελιστεί. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα από τις εξαγωγές αγαθών που κάνει, από τον τουρισμό και τη ναυτιλία εισπράττει το απαραίτητο συνάλλαγμα για να πληρώνει όλες τις εισαγωγές που πραγματοποιεί σήμερα. Ούτε ελλείψεις σε προϊόντα θα υπάρξουν, ούτε δελτίο χρειάζεται να επιβληθεί σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα, όπως λένε όσοι θέλουν να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες για να μην αντιδράσουν στην καταστροφή και τη λαφυραγώγηση της χώρας τους.

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι οι σημερινές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας (εσωτερική υποτίμηση – ισοσκελισμένο Ισοζύγιο) δεν απαιτούν, για τη μετάβαση από το ευρώ στη δραχμή, υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη, είναι η εσωτερική υποτίμηση των μνημονιακών χρόνων, δεν απαιτείται πρόσθετη νομισματική υποτίμηση. Μια χώρα υποτιμά το νόμισμά της για ένα και μοναδικό λόγο, για να μειώσει ή να εξαλείψει το έλλειμμα στο Ισοζύγιό της. Αυτό έχει γίνει ήδη στη χώρα μας.

Βασικός παράγοντας επιτυχίας του εγχειρήματος επιστροφής στο εθνικό νόμισμα είναι η διατήρηση ισοσκελισμένου του Ισοζυγίου Αγαθών και Υπηρεσιών. Πρέπει από την πρώτη στιγμή να διασφαλιστεί, με κατάλληλες ρυθμίσεις, ότι το συνάλλαγμα από τις εξαγωγές και τον τουρισμό δε θα διαφεύγει σε τράπεζες του εξωτερικού, με υποτιμολογήσεις εξαγωγών και τουριστικών υπηρεσιών και υπερτιμολογήσεις εισαγωγών. Παράλληλα θα πρέπει να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα ώστε το ναυτιλιακό συνάλλαγμα να εξακολουθήσει να εισρέει στη χώρα.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση

Με όπλο το εθνικό νόμισμα και τη δυνατότητα αύξησης της κυκλοφορίας του, η κυβέρνηση θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει ένα ευρύ πρόγραμμα δημόσιων και ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων στον αγροτικό τομέα, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία για να αναπτύξει (όχι μεγεθύνει) την ελληνική οικονομία και να βελτιώσει την παραγωγικότητά της. Στην πρώτη φάση η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας πρέπει να κατευθυνθεί μόνο σε παραγωγικές επενδύσεις και όχι στην αύξηση των εισοδημάτων που θα ανατρέψουν το Ισοζύγιο. Οι επενδύσεις προοδευτικά θα αυξάνουν τον πλούτο της χώρας, θα βελτιώνουν τα εισοδήματα και θα μειώνουν την ανεργία. Η αύξηση των εισοδημάτων πρέπει να έπεται της αύξησης του ΑΕΠ και όχι το αντίθετο.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη και η θωράκιση της οικονομίας με τη Νέα Δραχμή είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα ώστε η χώρα να πάψει να εκβιάζεται από τους δανειστές και να πάψει να αποτελεί γερμανική αποικία. Για να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλιου «Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο», εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, καθώς και του Δοκιμίου «Το νόμισμα και τα φετίχ του» που έχει αναρτηθεί στο http://greekattack.wordpress.com

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο μηνιαίο περιοδικό Point – Zero (τεύχος Ιανουαρίου) που κυκλοφόρησε στις 5-1-2017.

Ζούμε Ξεχωριστές μέρες

17-1-2017

Απόστολος Αποστολόπουλος

Αυτό οι μέρες είναι ξεχωριστές γιατί δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε ποιος πρόδωσε ποιον, γιατί μένουμε σύξυλοι βλέποντας ο φίλος το πρωί να πουλάει τον φίλο πριν να βραδιάσει, σε ένα ξέφρενο αλισβερίσι με τον Ερντογάν πρωταγωνιστή με δικαιολογία ότι «αμύνεται περί πάτρης». Η Τουρκία πράγματι κινδυνεύει με διαμελισμό, πλέον ούτε οι γείτονες την αντέχουν, ούτε οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανέχονται, ούτε στο εσωτερικό της Τουρκίας την υποφέρουν οι πολυπληθείς καταπιεσμένες μειονότητες, Κούρδοι, Αλεβίτες και άλλοι. Από τα 70-80 εκ. που καυχώνται οι κυβερνώντες ότι κατοικούν στη χώρα, Τούρκοι δεν είναι ούτε οι μισοί.

Η Κεμαλική προπαγάνδα, «ένα κράτος, ένα έθνος» σκόνταψε στον αγώνα του ΡΚΚ και στην εθνική κουρδική αυτοσυνείδηση που αναπτύχθηκε. Στη σύμπλευση του Ερντογάν με το ακραίο Ισλάμ αντιδρούν με τα όπλα οι Σύριοι Αλαουίτες και αφυπνίζονται οι θρησκευτικά συγγενείς τους Αλεβίτες που ζουν στην Τουρκία, γύρω στα 15 εκ. Αν οι ξένοι σχεδιάζουν ανατροπή του Ερντογάν θα βρουν φιλικό πληθυσμό στις μειονότητες και στους κεμαλιστές. Τώρα παρά τις απειλές του για αλλαγή των Συνθηκών κλπ, μοιάζει περισσότερο με κυνηγημένο αγρίμι παρά με αυτοκυριαρχημένο ηγέτη. Προσπαθεί να ξεφύγει από τη θανάσιμη αγκαλιά των ΗΠΑ και πάει να πέσει στα νύχια της ρωσικής αρκούδας. Είναι αλήθεια ότι ο Λένιν, από δική του ανάγκη, βοήθησε τον Κεμάλ να στήσει το Κράτος του. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η Τουρκία, έκτοτε, είναι ο φράχτης που εμποδίζει τη Ρωσία να βραχεί στη Μεσόγειο. Το ερώτημα είναι: γιατί η Ρωσία να θέλει τώρα μεγάλη και ακέραιη την Τουρκία; Η απλή λογική υπαγορεύει ότι η Ρωσία θα προστατεύσει την Τουρκία τόσο ώστε να την εκθέσει οριστικά στα μάτια των ΗΠΑ, ως αποστάτη. Έτσι ώστε οι ΗΠΑ να προτιμήσουν μια μικρότερη, διαμελισμένη και χωρίς σθεναρή κρατική συνοχή Τουρκία αντί για μια γιγαντιαία χώρα ευεπίφορη σε κάθε είδους ζαβολιές.

Δεν φαίνεται να υπάρχει καλή απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα για τον Ερντογάν και την Τουρκία. Αν μάλιστα Τραμπ και Πούτιν συνεννοηθούν σε στρατηγική βάση τότε η τύχη του Ερντογάν και της Τουρκίας θα γίνει εξαιρετικά δυσχερής. Στις δυο αυτοκρατορίες, Μόσχας και Ουάσιγκτον, η Οθωμανική περισσεύει. Ούτε θα επιτραπεί κάτι που να συντηρεί την ψευδαίσθηση πως κάποτε θα μπορεί να αναβιώσει το όνειρο της νέο-Οθωμανικής δόξας, πηγή αστάθειας. Λένε ότι η Δύση με πρώτες τις ΗΠΑ και ο καπιταλισμός της Δύσης περνάνε κρίση. Έτσι είναι αλλά ακόμα και έτσι η πτώση τους δεν φαίνεται για αύριο. Αντίθετα οι κυρίαρχες χώρες της Δύσης, οι κυβερνώσες ελίτ, εξακολουθούν να χαράσσουν την πλανητική πολιτική και οπωσδήποτε ορίζουν ακόμα τις τύχες της γειτονιάς τους, τον δυτικό ζωτικό χώρο.

Όσοι βιάζονται, στη Λευκωσία και στην Αθήνα, να «λύσουν» τώρα αμέσως το Κυπριακό παίζουν παιχνίδι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Στο Κυπριακό, το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία δεν πήρε ποτέ την άδεια να εισβάλλει στην Κύπρο για να την κάνει τελικά δική της. Νοικάρης ήταν και είναι η Τουρκία. Το ενοικιοστάσιο τράβηξε λίγο παραπάνω αλλά αν η Τουρκία είχε αποκτήσει δικαίωμα ιδιοκτησίας θα είχε αναγνωριστεί το κατοχικό κράτος διεθνώς. Εκεί σκοντάφτει και η απειλή Ερντογάν ότι θα ενσωματώσει τα κατεχόμενα. Μπορεί να το κάνει και η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιδράσει. Αλλά ο Ερντογάν ξέρει ότι θα έχει βάλει άλλη μια πλάκα στον τάφο που του ετοιμάζουν. Αυτό που θέλει ο «διεθνής παράγων», ΗΠΑ/Βρετανία, είναι να εξουδετερωθεί η κυριαρχία των Ελλήνων/Κυπρίων. Το ζητούμενο είναι αυτοί οι Έλληνες Κύπριοι, ιστορικά συνεχώς κατακτημένοι, ορθόδοξοι, ατίθασοι, με την ΕΟΚΑ τους αλλά και το δημοψήφισμα για το Ανάν, το ζητούμενο, λέω, είναι να εξουδετερωθούν, να τα παρατήσουν, να εξαγοραστούν, όλα τα γνωστά και αθέμιτα. Πρόθυμοι, «δόξα τω Θεώ», για ξεπουλήματα υπήρχαν και υπάρχουν και χθες και σήμερα, στο Νησί και στην Αθήνα, αγύρτες κάθε ιδεολογίας, πραξικοπηματίες και εκλεγμένοι, καθάρματα, δήθεν πατριώτες, έτοιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους για ένα πορτοφόλι, ένα υπουργείο, ένα μοναστήρι, στην ανάγκη και για τριάντα αργύρια όλα κι όλα. Ο Τσίπρας, λένε, μετά βίας και καθυστερημένα πήρε μυρουδιά ότι στη συνάντηση με τον Ερντογάν αυτός θα είναι το ποντίκι στη φάκα και ψάχνει πως να κάνει πίσω, να γλιτώσει. Ο Κοτζιάς έστησε ωραία το σκηνικό αναλαμβάνοντας στα γρήγορα το ρόλο του πατριώτη και αφήνοντας στον προϊστάμενό του το ρόλο του κακού, του αφελούς.

Κίνητρο δεν είναι μόνο το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, όπως πολλοί νομίζουν παρασυρμένοι από τη μανία των Δυτικών, τώρα νεοφιλελεύθερων, όλα ανέκαθεν να τα μεταφράζουν σε χρυσό και ασήμι, ευρώ και δολάρια. Η Εξουσία είναι το κλειδί, αυτή φέρνει τα λεφτά, υποδουλώνει και εξανδραποδίζει. Η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη, κατέχει 500 χρόνια τη Μικρά Ασία – βάση του Βυζαντίου – είναι πύλη για πολλά και πολλούς, συμπυκνώθηκαν σε δυο λέξεις την εποχή της παρακμής: Ανατολικό Ζήτημα. Το Βυζάντιο ηττήθηκε από τους Δυτικούς και τους Οθωμανούς αλλά, τελικά, οι Σουλτάνοι θέλησαν μα δεν μπόρεσαν να γίνουν ισάξιοι διάδοχοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Πήραν από τη στρατιωτική και διπλωματική βυζαντινή τέχνη μα τους έλλειψε (λόγω Ισλάμ;) ο πολιτισμός. Ο Ερντογάν έχτισε Παλάτι και οι Δυτικοί του απένειμαν τον τίτλο του Σουλτάνου. Όχι οι Δυτικοί ηγέτες αλλά οι γελοιογράφοι.

https://seisaxthia.wordpress.com/

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΦΩΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΟΥ 2017

17-1-2017

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Είναι γνωστό ότι η διαμόρφωση των πολιτικών δομών της σύγχρονης Ευρώπης, των Βαλκανικών χωρών και της Μέσης Ανατολής επηρεάστηκε καθοριστικά από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα. 

Η ίδια η ύπαρξη της Τουρκίας με την σύγχρονη μορφή της έως σήμερα είναι προϊόν αυτών των διαδικασιών που συνθέτουν το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα.

Η πρόσφατη δολοφονία του Ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα, ενός βετεράνου διπλωμάτη της σοβιετικής περιόδου και γνώστη των ψυχροπολεμικών τακτικών του δυτικού μπλοκ, έρχεται ως κορύφωση τωναποσταθεροποιητικών καταστάσεων στην ίδια την Τουρκία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, τις οποίες έχει πυροδοτήσει η “αναθεωρητική” και μεγαλοϊδεατική νεο-οθωμανική πολιτική του Ερντογάν. 

Η προσπάθεια της Τουρκίας να μεταλλαχθεί από ένα κοσμικό, δυτικά προσανατολισμένο, σύγχρονο κράτος σε μια ηγεμονική δύναμη της περιοχής της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, μέχρι και τα “σύνορα της καρδιάς” της στην Κεντρική Ασία, ορίζει τη νέα φάση του Ανατολικού Ζητήματος.

Το σημερινό κουβάρι των γεγονότων στην περιοχή μας και στην Μέση Ανατολή, που αφορά άμεσα την γεωστρατηγική του Ελληνισμού, εν όψει μάλιστα και των κρίσιμων αποφάσεων για την Κύπρο, για να κατανοηθεί χρειάζεται η δουλεμένη προσέγγιση της ιστορικής αλήθειας και των δυνάμεων που καθορίζουν αυτά τα γεγονότα.

Με βάση αυτά τα κριτήρια, πιστεύω ότι το σύγγραμμα “Τουρκία και Ανατολικό Ζήτημα. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Νεώτερη Τουρκία”, Α' τόμος (Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ), του διεθνολόγου και συνεργάτη του Hellenic Nexus Θεόδωρου Μπατρακούλη αποτελεί μία εξαιρετικά διεισδυτική επιστημονική παρέμβαση, αλλά και επίκαιρη, στον βαθμό που η νεο-οθωμανική Τουρκία εμφανίζεται να διεκδικεί ένα σημαντικό μέρισμα στον νέο διεθνή καταμερισμό ισχύος απειλώντας ευθέως τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Ο ερευνητής πρέπει να αντιμετωπίζει την Ιστορία όχι απλά ως παρελθόν αλλά και ως παρόν και ως μέλλον, λέει ο συγγραφέας του εμπεριστατωμένου και ογκώδους αυτού βιβλίου. Π.χ. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν μία “υπερδύναμη” που είχε οικουμενική εμβέλεια και πρωταγωνίστησε για διάστημα μεγαλύτερο των έξι αιώνων στην Ευρώπη και στην Εγγύς Ανατολή (στον “ευρασιατικό” χώρο). 

Η τουρκική διείσδυση στη Μικρά Ασία και στη Χερσόνησο του Αίμου διευκολύνθηκε από τις καταστάσεις αταξίας και τις ταραχές που συγκλόνιζαν την εξελληνισμένη αυτοκρατορία της Ανατολής από το δεύτερο τέταρτο του 11ου αιώνα. Από το 1000 μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα έλαβε χώρα μία ουσιώδης αλλαγή του τύπου εμπορίας και συνακόλουθα της αστικής ζωής στην Δυτική Ευρώπη. 

Οι “Σταυροφορίες”, που βασίστηκαν στη ναυτική δύναμη των ιταλικών πόλεων-κρατών, εγκαινίασαν μία νέα φάση στο ευρωπαϊκό και μεσογειακό εμπόριο. Οι Ιταλοί έγιναν οι κυρίαρχοι θαλασσοπόροι της Ανατολικής Μεσογείου. Μετά την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατακερματίστηκε σε ανεξάρτητα λατινικά και ελληνικά κράτη. Παράλληλα επισφραγίστηκε η διαφοροποίηση στον έλεγχο των εμπορικών δρόμων.

Στην συνέχεια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε η ισχυρότερη δύναμη στη Μεσόγειο ώς τα τέλη περίπου του 17ου αιώνα. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, διάδοχος του ρωμαϊκού-βυζαντινού κράτους στον συγκεκριμένο γεωιστορικό χώρο, είχε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της κληρονομιάς. 

Ισχυρή όπως η προκάτοχός της ανατολικά και δυτικά των Στενών, διέθετε τον έλεγχο των δρόμων της Ευρώπης προς την Ασία επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν, κατά την μουσουλμανική παράδοση, την πείρα και την συνδρομή των ραγιάδων στην συνέχιση του κατακτητικού τους έργου και στην οργάνωση του κράτους τους.

Στην διάρκεια του 19ου αιώνα, η Οθωμανική επικράτεια αποτέλεσε θέατρο αντιπαλοτήτων διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων (“οθωμανισμός”, πανισλαμισμός, τουρκισμός, παντουρανισμός), τα οποία συνιστούσαν προσπάθειες να διασωθούν τα υπολείμματά της.

 Ο ιμπεριαλισμός -ιδιαίτερα ο Γερμανικός-, τα ζητήματα των Βαλκανίων, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως ο “ασθενής της Ευρώπης” και οι ιδεολογικές προσπάθειες διάσωσής της είναι θέματα που έχουν τροφοδοτήσει εμβριθή και “κατεδαφιστική” ακαδημαϊκή έρευνα και συζήτηση, τονίζει ο Θεόδωρος Μπατρακούλης.

Με την ουσιαστική συμμετοχή της Γερμανίας στα γεωστρατηγικά και πολιτικά/οικονομικά συμφέροντα της Πύλης και ευρύτερα στην Εγγύς Ανατολή, το Ανατολικό Ζήτημα μπήκε σε ένα νέο, άγνωστο και δύσβατο δρόμο. Η πιθανότητα να καταλήξει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις Δυνάμεις (ιδιαίτερα η εντεινόμενη από τις αρχές του 20ου αιώνα γερμανοβρετανική αντιπαλότητα) σε παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση ενισχυόταν λόγω των μεγάλων, περίπλοκων αλληλοσυγκρουόμενων επιδιώξεων.

 Και ήταν μέσα στο συγκεκριμένο όσο και ρευστό ιστορικο-πολιτικό συγκείμενο, που από την δεκαετία του 1910 μέχρι τις μέρες μας, οι ιθύνουσες ελίτ και οι μηχανισμοί του Τουρκικού κράτους υιοθέτησαν κατ' επανάληψιν πολιτικές και μέτρα που συνιστούσαν πολιτικές βίαιου εξισλαμισμού/εκτουρκισμού ιστορικών εθνοτήτων και λαών που ζούσαν ανέκαθεν στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και της Τουρκίας στην συνέχεια.

Στον χώρο όπου διαδραματίσθηκαν οι διάφορες φάσεις του Ανατολικού Ζητήματος, κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες έλαβαν χώρα σπουδαίες πολιτικές-κοινωνικές ζυμώσεις και ανακατατάξεις. Ξαναχαράχθηκαν κατ' επανάληψιν τα σύνορα μεταξύ των κρατών.

Με τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878) σχεδόν ολοκληρώθηκε η ένταξη των υπόδουλων στους Οθωμανούς λαών της Βαλκανικής σε κράτη ανεξάρτητα (Ελλάδα, Σερβία, Ρουμανία) ή αυτόνομα (Βουλγαρία). Ωστόσο, τα ίδια τα κράτη αμφισβητούσαν τα εδαφικά σύνορα και ο πληθυσμός τους δεν ήταν εθνικά, γλωσσικά, θρησκευτικά ομοιογενής.

Οι πολιτικο-ιδεολογικές επιδιώξεις τόσο των πανισλαμιστών, όσο και των τουρκιστών, ενισχύθηκαν από τις βλέψεις της ενοποιημένης (από το 1871) Γερμανίας, η οποία χρησιμοποίησε τους Οθωμανούς/Τούρκους για την προώθηση των οικονομικών και γεωπολιτικών στόχων της (πολιτική του Drang nach Osten).

Κατά τον 20ο αιώνα, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η επαναχάραξη των συνόρων στην περιοχή άφησε ανοικτούς λογαριασμούς και οδήγησε τον Ελληνισμό σε μία δραματική αντίφαση. Από τη μία πέτυχε χάρη στην ηρωική εξόρμηση των δύο πρώτων δεκαετιών του αιώνα να συγκροτήσει ένα ομοιογενές εθνικό κράτος, το ευρύτερο της ιστορίας του, από την άλλη όμως γνώρισε μία τρομερή συρρίκνωση και έναν παρατεταμένο διχασμό.

Στην εν λόγω μελέτη επιχειρείται μία ανασυνθετική επανεξέταση των προαναφερόμενων ζητημάτων που αναμείχθηκαν στη διεθνή αρένα. Βασική επιδίωξη που θεωρείται ότι συμβάλλει στην πρωτοτυπία της μελέτης είναι μία επαναξιολόγηση της συνέργειας των εμπλεκόμενων οικονομικών, πολιτικών, ιδεολογικών, πολιτισμικών παραγόντων.

Ο ερευνητής και διακεκριμένος ενεργός πολίτης στον δημοκρατικό, πατριωτικό χώρο, Θεόδωρος Μπατρακούλης, χρησιμοποιεί επιτυχώς την διεπιστημονική μέθοδο υπό το φως των διδαγμάτων της σύγχρονης Γεωπολιτικής.

Στα συμπεράσματά του επισημαίνει κι αυτός ό,τι τονίζουμε συνεχώς απ' αυτές τις στήλες: η Ελλάδα και ο Ελληνισμός βρίσκονται στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας.

Ο ελληνικός λαός, προδομένος για άλλη μια φορά από τους δυτικούς συμμάχους του και την συγκυβερνώσα μνημονιακή πολιτική ελίτ, οδηγείται στην εξαθλίωση, στην μετανάστευση και την οριστική απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας.

Απέναντι, η Τουρκία γίνεται εξαιρετικά απρόβλεπτη, εγκαταλείποντας το κοσμικό μοντέλο, μετατρεπόμενη σταδιακά σε ένα ισλαμικό κράτος, που διατηρεί pro forma την δημοκρατική αρχή χωρίς να είναι κράτος δικαίου, δηλαδή εμπεδώνει σε ένα άλλο επίπεδο την αυταρχική δομή που διατηρούσε επί κεμαλισμού, ενώ στην διεθνή του διάσταση απαγκιστρώνεται από την Δύση.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η επεξεργασία μακροπρόθεσμης συνολικής και πολυδιάστατης ελληνικής στρατηγικής για τον 21ο αιώνα συνιστά άμεση ανάγκη και όχι περιττή ακαδημαϊκή ενασχόληση.

Για τον λόγο αυτόν πρέπει να συντονιστούν οι κινήσεις για την δημιουργία του ποθούμενουεθνικοαπελευθερωτικού πόλου με άξονες την εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική και πολιτισμική αναγέννηση, μαζί με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την σύνταξη ενός σύγχρονου “οδικού χάρτη” επανανακάλυψης του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού.

Το 2017 θα φέρει αλυσιδωτές εξελίξεις και ανατροπές, τόσο διεθνείς όσο και εσωτερικές, στις οποίες θα περιλαμβάνονται κατά πάσα πιθανότητα και δύο εκλογικές αναμετρήσεις (χωρίς να αποκλείεται ένα νέο δημοψήφισμα). Η πρώτη θα εκλέξει Βουλή που δεν θα δώσει κυβερνητική προοπτική, επομένως τα πάντα θα κριθούν στην δεύτερη, η οποία αναγκαστικά θα γίνει με απλή αναλογική.

 Αν ο λαός συμπεριφερθεί σωστά και στις πρώτες εκλογές δεν εγκλωβιστεί στα διχαστικά ψευδοδιλήμματα, τότε εκ των πραγμάτων θα καταγραφεί στις κάλπες η οριστική κατάρρευση του ευρώδουλου πολιτικού συστήματος. Οι δεύτερες εκλογές (καλοκαίρι ή φθινόπωρο) θα είναι η μεγάλη ευκαιρία για ένα μετωπικό πολιτικό σχήμαμε τα παραπάνω προτάγματα, αλλά η παγίδα της απλής αναλογικής εμποδίζει την συσπείρωση του διάσπαρτου από μικροαρχηγικά “κινήματα” πατριωτικού, αντιμνημονιακού χώρου.

Αν αυτό, όμως, γίνει κατορθωτό, τότε ίσως το 2017 να ξεκινήσει μια αλλαγή σελίδας στην πορεία της χώρας, που σήμερα δεν είναι ακόμα ορατή. Οι εκλογές, βέβαια, από μόνες τους δεν λύνουν το υπαρξιακό μας πρόβλημα αν ο ελληνικός λαός ο ίδιος δεν αποφασίσει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του μέσα από την αυτοοργάνωση, την διεύρυνση της αλληλεγγύης, την πολιτική προστασία της ίδιας του της ζωής και της πραγματικής δημοκρατίας με όποια θυσία χρειαστεί. 

Λόγια χιλιοειπωμένα, που όμως κάποια στιγμή μπορεί να ζωντανέψουν και να αποκτήσουν νόημα κάτω από την πίεση της ανάγκης και την έκρηξη της οργής. Το 2017 είναι μπροστά μας: Ιδού η Ρόδος...

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.114 Ιανουάριος 2017

ΠΗΓΗ

Οι Ειδήσεις που δεν είδατε στα δελτία των 8

17-1-2017

Σχόλιο: Το δημοσιογραφικά αποκαλυπτικό άρθρο του φιλελεύθερου Neil Clark φανερώνει την απέραντη υποκρισία και σαπίλα των κατεστημένων ΜΜΕ. Σε αυτά τα κανάλια και σε αυτές τις εφημερίδες η δημοσιογραφία μετατρέπεται από λειτούργημα σε υπηρεσία που ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα του αφεντικού. Είναι εκεί που ο θάνατος ανθρώπων μπαίνει σε ζυγαριά και αποκρύπτεται σκόπιμα αν δεν συνάδει με τις επιδιώξεις των διευθυντάδων. Παρακάτω, θα διαβάσετε ορισμένες από τις πιο σημαντικές ειδήσεις του 2016 που μπήκαν με συνοπτικές διαδικασίες στο αρχείο, αν ακούστηκαν ποτέ στον αέρα. Ειδήσεις που τα ΜΜΕ σκόπιμα αποσιώπησαν για να προφυλάξουν τα αφεντικά τους. Προφανώς δεν αναφερόμαστε στα...

ελληνικά ΜΜΕ, αλλά στα βασικά της Δύσης(CNN, BBC, Al jazeera κλπ), μιας και τα δικά μας αναμεταδίδουν τη διεθνή γραμμή και παπαγαλίζουν την προπαγάνδα τους. Αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος που έχει λάβει στις μέρες μας η κατευθυνόμενη ενημέρωση, γίνεται επιτακτική η ανάγκη της αντι-πληροφόρησης από πραγματικά εναλλακτικά μέσα. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνει το antipagkosmiopoihsh.gr !

Οι Δέκα Μη-Αναφερθείσες Ειδήσεις του 2016

του Neil Clark

Τι συμπέρασμα θα έβγαζε ο George Orwell από το 2016; Μερικές από τις μεγαλύτερες ειδήσεις του έτους, που προωθήθηκαν από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης, ήταν είτε ψευδείς, όπως οι ισχυρισμοί του Δεκεμβρίου ότι «Ολοκαύτωμα» λαμβάνει χώρα στο ανατολικό Χαλέπι, ή δεν υποστηρίζονται από κανένα συγκεκριμένο αποδεικτικό στοιχείο, όπως οι ισχυρισμοί ότι η Ρωσία παρενέβει στις εκλογές των ΗΠΑ.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτές οι ειδήσεις προωθήθηκαν πιο επιθετικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που εξέφρασαν τις περισσότερες ανησυχίες σχετικά με τις «ψεύτικες ειδήσεις» και την επείγουσα ανάγκη να ληφθούν μέτρα εναντίον τους!

Ταυτόχρονα, ορισμένες πολύ σημαντικές πραγματικές ειδήσεις είτε αγνοήθηκαν εντελώς – ή τους δόθηκε μόνο κάποια αμυδρή κάλυψη.
Εδώ είναι δέκα από τις μεγαλύτερες ειδήσεις που δεν καλύφθηκαν επαρκώς το 2016. Θα σας αφήσω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα ως προς το γιατί δεν είχαν την κάλυψη που έπρεπε να έχουν.

Ο πόλεμος στην Υεμένη

Ενώ η Συρία ήταν στα πρωτοσέλιδα, ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ πόλεμος στην Υεμένη δεν έλαβε κατά κανένα τρόπο την ίδια προσοχή.

Τεκμηριωμένες ωμότητες που έλαβαν χώρα από τον συνασπισμό υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας έχουν αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό. Βρετανοί Μπλερικοί βουλευτές, τόσο πρόθυμοι να δείξουν την ανησυχία τους για το ανύπαρκτο «Ολοκαύτωμα» στο Χαλέπι, το Δεκέμβριο, απέτυχαν να υποστηρίξουν μια πρωτοβουλία των Εργατικών – έκκληση για μια ανεξάρτητη έρευνα του ΟΗΕ για παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στην Υεμένη, τον Οκτώβριο.

Ούτε και η ταξιαρχία των «κάτι πρέπει να γίνει» μέσων μαζικής ενημέρωσης έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. «Από την απόρριψη της πρότασης, “Κάνε κάτι!” σταυροφόροι όπως οι Aaronovitch, Freedland και Cohen δεν έχουν γράψει ούτε μια λέξη για την «ευθύνη μας να προστατεύσουμε” τις ζωές πολιτών στην Υεμένη», σημείωσε το Media Lens στις 3 Νοεμβρίου.

Η Λιβύη στα ερείπια

Στις αρχές του 2011, η Λιβύη ήταν «η» μεγάλη είδηση όσον αφορά τους «φιλελεύθερους παρεμβατιστές» που καλούσαν το ΝΑΤΟ να επιβάλει «no-fly ζώνες» για να σταματήσει το «Νέο Χίτλερ Συνταγματάρχη Καντάφι.»

Ο γιος ενός συνταξιούχου Λιβύου ακαδημαϊκού ο οποίος μίλησε κατά του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι λέει ότι φοβάται το χειρότερο για τον πατέρα του και τα τρία αδέλφια του, αφού «δολοφονούν τον ίδιο το λαό του» και διενεργούν «σφαγή τύπου Σρεμπρένιτσα στη Βεγγάζη.»

Λοιπόν, το ΝΑΤΟ επενέβει και η Λιβύη καταστράφηκε. Και μάντεψε τι. Οι «κάντε κάτι» σταυροφόροι στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι σιωπηλοί. Ο μετασχηματισμός της χώρας που είχε το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Αφρική σε ένα μαστιζόμενο από την τρομοκρατία «αποτυχημένο κράτος» δεν θεωρείται ότι είναι άξιο δημοσίευσης. Με τα λόγια του Leslie Nielsen στην ταινία Naked Gun, είναι μια περίπτωση: «Δεν υπάρχει τίποτα να δείτε εδώ – παρακαλώ εξαφανιστείτε».

Συμφιλίωση στη Συρία

Καλά νέα από τη Συρία δεν λαμβάνουν πολύ, αν λαμβάνου καθόλου κάλυψη – ιδίως αν οι συριακές αρχές είναι αντικείμενο θετικής ανάλυσης. Αλλά η συριακή κυβέρνηση έχει θέσει σε εφαρμογή ανακωχή και προγράμματα συμφιλίωσης μέσα και γύρω από τη Χομς και τη Δαμασκό καθώς και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Τον Ιούλιο, ο Πρόεδρος Άσαντ προσέφερε αμνηστία σε αντικυβερνητικούς «επαναστάτες», που παραδίδουν τα όπλα τους – και αυτό επαναλήφθηκε τον Οκτώβριο.

Πολλοί αντάρτες δέχτηκαν την προσφορά και συνεχίζουν τη ζωή τους ως πολίτες. Το γεγονός ότι η συμφιλίωση ήταν σε εξέλιξη στη Συρία θα έπρεπε να είναι μεγάλη είδηση το 2016, αλλά – τι έκπληξη – δεδομένης της υπέρ της αλλαγής καθεστώτος μεροληψία μεγάλου μέρους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δεν ήταν.

62 άνθρωποι κατέχουν το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου

Ναι, έτσι ακριβώς – 62. Σίγουρα αυτό είναι κάτι στο οποίο τα κανάλια ειδήσεων θα έπρεπε να έχουν δώσει σημαντική κάλυψη το 2016.

Σίγουρα έκθεση Νταβός της Oxfam θα έπρεπε να ξεκίνησει συζητήσεις για το πώς θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί η παγκόσμια οικονομία προκειμένου να γίνει η κατανομή του πλούτου πιο δίκαιη. Αλλά η ιστορία δεν προχώρησε.
Πόσο πολύ βολικό για αυτούς τους 62 ανθρώπους!

Η αθώωση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς

Το 2016, ο άνθρωπος που νεοσυντηρητικοί και Μπλεριστές χαρακτήριζαν «χασάπη των Βαλκανίων» και του οποίου τα «εγκλήματα γενοκτονίας» χρησιμοποιήθηκαν για να προωθησουν το παγκοσμιοποιητικό δόγμα του «φιλελεύθερου παρεμβατισμού» ανακηρύχθηκε ουσιαστικά  «αθώος», από το ίδιο το δικαστήριο που τον δίκαζε.

Όπως έγραψα τον Αύγουστο:

«Το συμπέρασμα του ICTY [Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία], ότι ένα από τα πιο δαιμονοποιημένα πρόσωπα της σύγχρονης εποχής ήταν αθώος για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που είχε κατηγορηθεί, έπρεπε πραγματικά να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. Αλλά δεν έγινε. Ακόμα και το ICTY το έθαψε βαθιά στην 2.590 σελίδων ετυμηγορία του στη δίκη του Σερβοβόσνιου ηγέτη Ράντοβαν Κάραζιτς ο οποίος καταδικάστηκε τον Μάρτιο για γενοκτονία (στη Σρεμπρένιτσα), εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.»

Η απαλλαγή του νούμερο ένα μπαμπούλα των δυτικών ελίτ στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έγινε πρωτοσέλιδο στη Σερβία, αλλά στα δυτικά ΜΜΕ η είδηση αγνοήθηκε, και εκείνοι, όπως ο Andy Wilcoxson, ο John Pilger και εγώ, οι οποίοι τόλμησαν να γράψουν γι’ αυτό, υπόκεινται σε φαύλες προσωπικές επιθέσεις από τους προστάτες του συστήματος.

Μάλλον σαν το σκυλί του Σέρλοκ Χολμς, που δεν γαβγίζει τη νύχτα, η μη κάλυψη αυτής της πολύ σημαντικής ιστορίας μας λέει όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε.

Υπερθέρμανση του πλανήτη: Άλλο ένα έτος που οι θερμοκρασίες έσπασαν τα ρεκόρ.

Το 2016, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, είναι «πολύ πιθανό» να είναι η θερμότερη χρονιά που έχει καταγραφεί – πράγμα που σημαίνει ότι 16 από τα 17 θερμότερα έτη που έχουν καταγραφεί, θα έχουν λάβει χώρα τον 21ο αιώνα. Τον Ιούλιο, η NASA αποκάλυψε ότι κάθε μήνας από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο του 2016 ήταν ο θερμότερος αντίστοιχος μήνας σε παγκόσμιο επίπεδο – τα σύγχρονα αρχεία καταγραφής της θερμοκρασίας ξεκίνησαν το 1880.

Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, η αλλαγή του κλίματος μόλις και εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές συζητήσεις των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών, με το θέμα να λαμβάνει μόλις το 2% του συνολικού χρόνου.

«Η κλιματική αλλαγή δεν θα είχε καν αναφερθεί, αν δεν είχε θέσει το ερώτημα στην δεύτερη συζήτηση ένας άνδρας με κόκκινο πουλόβερ ονόματι Ken Bone», ανέφερε η Guardian.

Σαφώς, υπήρχαν πολύ πιο σημαντικά θέματα για τους υποψηφίους – και τα δυτικά κανάλια ειδήσεων – να συζητήσουν το 2016, από την απειλή που συνιστά για τον πλανήτη η κλιματική αλλαγή.

Δυτικές δυνάμεις και σύμμαχοι τους στη Μέση Ανατολή στηρίζουν την ISIS

Οι αβάσιμοΙ ισχυρισμοί ότι η Ρωσία ήταν πίσω από τις υποκλοπές βολικά βοήθησε να στραφεί η προσοχή από τις πιο επιβαρυντικές αποκαλύψεις στα λεγόμενα emails Podesta. Και αυτό ήταν ίσως το πιο άξιο δημοσίευσης: Στις 19 Αυγούστου 2014 η Χίλαρι Κλίντον, έγραφε, «Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις διπλωματικές και τις πιο παραδοσιακές μυστικές υπηρεσίες μας για να ασκήσουμε πίεση στις κυβερνήσεις του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας, οι οποίες παρέχουν μυστική οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη στην ISIL [Daesh] και άλλες ριζοσπαστικές σουνιτικές ομάδες στην περιοχή.»

Τον Δεκέμβριο, ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ερντογάν, ισχυρίστηκε ότι είχε αποδείξεις ότι η Δύση υποστήριζε την ISIS.
Αλλά όπως το e-mail της Κλίντον προς τον John Podesta, αυτή η ιστορία δεν έλαβε την κάλυψη που έπρεπε. Αναρωτιέμαι γιατί…

Οικονομική κατάρρευση στην «Δημοκρατική» Ουκρανία

Η Ουκρανία ήταν μια μεγάλη είδηση το 2014, όταν αντικυβερνητικοί διαδηλωτές – κάτως από τις επευφημίες δυτικών ηγετών – συγκεντρώθηκαν στη πλατεία Μαϊντάν, αλλά τι συμβαίνει από τότε στη χώρα δεν έχει εμφανιστεί σε πολλά δελτία ειδήσεων.

Η πραγματικότητα είναι ότι το βιοτικό επίπεδο στην Ουκρανία έχει πέσει κατακόρυφα, με πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας να ζει σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και μάντεψτε, η διαφθορά έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Αλλά ας μην μιλάμε πάρα πολύ για την «επιτυχία» μιας άλλης δυτικής επιχείρησης αλλαγής καθεστώτος. Έτσι δεν είναι;

Οι καταστροφικές συνέπειες των κυβερνητικών περικοπών στο Ηνωμένο Βασίλειο

Τα νοσοκομεία στην Αγγλία είναι στο χείλος της κατάρρευσης, λόγω της κυβέρνητικής υπό-χρηματοδότησης του Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS).

Ο αριθμός των επειγουσών εγχειρησεων που έχουν ακυρωθεί έχει φθάσει σε επίπεδο ρεκόρ.

Εν τω μεταξύ, εκατοντάδες δημόσιες βιβλιοθήκες έχουν κλείσει. Οι περικοπές έχουν αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές εκατομμυρίων Βρετανών.

Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία λέει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στη λιτότητα που πρέπει να υπσοτούν οι πολίτες, έχει τα χρήματα για να συνεχίσει τους νεο-συντηρητικούς στόχους της εξωτερικής της πολιτικής.

Τον Οκτώβριο, ανακοινώθηκε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα επαναλάβει της εκπαίδευση «επαναστατών» στη Συρία. Τι τύχη για τη βρετανική κυβέρνηση που η χρήση – και η κατάχρηση – των χρημάτων των φορολογουμένων δεν υπόκεινται σε μεγαλύτερο έλεγχο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το 2016.

Οι εγγενής ρατσισμός του «Φιλελεύθερου παρεμβατισμού»

Έχουμε ακούσει πολλά για το ρατσισμό, το 2016, αλλά πολύ λίγα – αν ακούσαμε καθόλου – για το ρατσισμό που στηρίζει τη δυτική εξωτερική πολιτική.

Λαμβάνεται ως δεδομένο, ότι οι πολιτικοί και οι κατεστημένοι δημοσιογράφοι στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία έχουν το δικαίωμα να λένε ποιος πρέπει ή δεν πρέπει να επιτρέπεται να κυβερνήσει μια χώρα του Νότου, ακόμη και εκείνοι που μάχονται κατά του ρατσισμού.

Φανταστείτε την αντίδραση, αν πολιτικοί από τη Συρία ή το Ιρακ έκαναν έκκληση για αλλαγή καθεστώτος στο Ηνωμένο Βασίλειο!

Γιατί «εμείς» έχουμε το δικαίωμα να παρεμβαίνουμε στις χώρες «τους», αλλά «αυτοί» δεν έχουν δικαίωμα να παρέμβουν στη δικές μας;

Είναι μια ερώτηση που δεν ακούσατε να τίθεται στο πρόγραμμα Newsnight του BBC ή σε άλλα δυτικά ειδησεογραφικά προγράμματα το 2016. Η πιο θανατηφόρα μορφή ρατσισμού δεν ήταν είδηση.

ΠΗΓΗ: sputniknews, μέσω "antipagkosmiopoihsh"

"Για τη Συρία που αντιστέκεται"

... του Γιάννη Ραχιώτη

Rachiotis Yiannis

Για τη Συρία που αντιστέκεται.
Εντυπώσεις από μια αποστολή.
[Αρθρο που δημοσιεύθηκε στο "Δρόμο της Αριστεράς" στις 14/1/2017]

Η Συρία αντιμετωπίζει τέσσερις τουλάχιστον εισβολές:

-Του Ισλαμικού Κράτους, που εξοπλίστηκε από τα αμερικανικά όπλα του Ιρακινού στρατού και στηριζόταν μέχρι πρόσφατα από την Τουρκία.

- Του μετώπου Αλ Νούσρα, συριακού παραρτήματος της Αλ Κάιντα, που για να ενταχθεί στον πολεμικό σχεδιασμό της Δύσης χωρίς επικοινωνιακά προβλήματα, δήλωσε πέρυσι τον Ιούλιο στο Al Jajeera ότι …διακόπτει τις σχέσεις με την Αλ Καϊντα και μετονομάζεται σε Τζαμπχατ Φαθ Αλ Σαμ (μέτωπο απελευθέρωσης της Συρίας).

-Του SDF πρώην FSA που συγκροτήθηκε από το ΝΑΤΟ με στρατολόγηση από διάφορες χώρες και συμμετοχή ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ.

- Των ισλαμικών - Τουρκμενικών ομάδων που στηρίζονται από την ΝΑΤΟική Τουρκία και τα Εμιράτα.

Παράγοντες της σύγκρουσης είναι ακόμη του Κουρδικό PYD που, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες κουρδικές οργανώσεις, συνεργάζεται στενά με τον αμερικανικό στρατό και τελευταία αναπτύσσει αντισυριακή ρητορική, παρά τους μακρόχρονους στενούς δεσμούς του κουρδικού κινήματος με το Συριακό κράτος, το Ισραήλ που είναι πάντα παρόν, κυρίως με δολοφονίες στρατιωτικών ηγετών και παροχή υγειονομικής και τηλεπικοινωνιακής κάλυψης στους εισβολείς και τέλος η Τουρκία που κατέχει μικρό, αλλά... κρίσιμο στρατιωτικά, τμήμα του Συριακού εδάφους. Συνολικά πάνω από 70 κράτη υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ εμπλέκονται με διάφορους τρόπους στον πόλεμο για την κατάκτηση της Συρίας. Η κυβέρνηση υπολογίζει ότι περισσότεροι από 300.000 αλλοδαποί μαχητές πολέμησαν κατά περιόδους στο συριακό έδαφος.
Πρόσχημα για τη συγκρότηση της χρονικά πρώτης δύναμης εισβολής ,του FSA, ήταν η καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων το Μάρτιο του 2011. Στις 2 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς οι μεγάλες νατοϊκές χώρες είχαν ήδη συγκροτήσει προσωρινή «κυβέρνηση» στην Κων/λη που αναγνωρίστηκε από αρκετές δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, οι οποίες ταυτόχρονα διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με τη νόμιμη κυβέρνηση και επέβαλαν εμπάργκο . Από τα τέλη του 2011 άρχισαν οι επιθέσεις κατά του συριακού στρατού.
Ο πόλεμος, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει προκαλέσει τεράστια καταστροφή στην ούτως η άλλως σχετικά φτωχή χώρα. Οι νεκροί ανέρχονται με τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις σε 250.000 , οι τραυματίες σε 1,5 εκατομμύριο , οι εσωτερικά εκτοπισμένοι από τις περιοχές που κατέλαβαν οι διάφοροι εισβολείς σε 7,5 εκατομμύρια και οι πρόσφυγες στο εξωτερικό σε 4,8 εκατομμύρια. Στη Συρία πρακτικά δεν υπάρχουν οικογένειες χωρίς νεκρούς, τραυματίες ή εκτοπισμένους. Το ΑΕΠ από 64,1 δις δολάρια το 2011 –σχεδόν το 1/3 του σημερινού Ελληνικού- συρρικνώθηκε το 2015 κατά 19% και εκτιμάται ότι το 2016 συρρικνώθηκε κατά 8%, επιπλέον της συρρίκνωσης που συσσωρεύτηκε στα πρώτα χρόνια του πολέμου. Οι καταστροφές στις υποδομές υπολογίζονταν από την οικονομική και κοινωνική επιτροπή του ΟΗΕ, στο τέλος του 2015, στα 237 δις δολάρια . Το νόμισμα έχει χάσει τα 9/10 της αξίας του σε σχέση με την προπολεμική περίοδο.
Η Πανελλαδική Αγωνιστική Ενωση Δικηγόρων (ΑΠΕΔ) οργάνωσε από 3-8 Γενάρη 2017 αποστολή στη Δαμασκό για επαφές κυρίως με το νομικό κόσμο της χώρας ώστε να αποκτήσουμε πρωτογενή κατά το δυνατόν πληροφόρηση για την κατάσταση, αφού η πλευρά της Συρίας που αντιστέκεται, λείπει ολοσχερώς από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της «δημοκρατικής» Δύσης, δηλαδή των εισβολέων . Δικαιοπολιτικό υπόβαθρο της πρωτοβουλίας μας ήταν οι κατοχυρωμένες στην Τελική Πράξη της Διάσκεψης του Ελσίνκι αρχές της μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών και της ισότιμης κυριαρχίας, το δικαίωμα της εξωτερικής και εσωτερικής αυτοδιάθεσης των λαών όπως μορφοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του αντιαποικιοκρατικού αγώνα , το δικαίωμα των λαών να ζουν σε ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη. Από αυτές τις αρχές του διεθνούς δικαίου προκύπτει ότι ο πόλεμος δεν είναι νόμιμο μέσο για την επιβολή αρεστού καθεστώτος . Η διακυβέρνηση κάθε χώρας είναι εσωτερικό ζήτημα των λαών . Ιδεολογήματα των νεοφιλελεύθερων, που πλέον υιοθετούνται και από τη συστημική «αριστερά», περί «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων , «ζωνών απαγόρευσης πτήσεων», νομιμοποίησης του πολέμου, κατάλυσης της ανεξαρτησίας και κατοχής για «εκδίωξη του δικτάτορα» δε έχουν κανένα έρεισμα στο διεθνές δίκαιο, εκφράζουν τις νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των πρώην αποικιοκρατών.
Μιλήσαμε διεξοδικά με δικηγόρους, δικαστές, τον Υπουργό δικαιοσύνης, καθηγητές και φοιτητές της νομικής σχολής, τον Μουφτή, τον αναπληρωτή του Πατριάρχη Αντιοχείας, το ένα από τα δύο κομμουνιστικά κόμματα της χώρας (συμμετέχουν και τα δύο στον κυβερνητικό συνασπισμό), πολιτοφύλακες και καθημερινούς ανθρώπους. Η αίσθηση όλων, από τους κυβερνητικούς παράγοντες μέχρι τους απλούς στρατιώτες είναι ότι η πορεία του πολέμου έχει πλέον, με τη βοήθεια των συμμάχων χωρών , αντιστραφεί. Μετά την απελευθέρωση του Χαλεπίου πιστεύουν ότι η πλήρης απώθηση των εισβολέων είναι θέμα χρόνου,όχι όμως σύντομου: Οι στρατιές των εισβολέων είναι αριθμητικά πολύ μεγάλες, πολύ καλά εξοπλισμένες και με αδιάκοπο εφοδιασμό από τη Δύση και τους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή. Παρ’ όλο που οι εισβολείς δεν έχουν πλέον παρουσία σε καμία μεγάλη πόλη, ελέγχουν ακόμη πολύ μεγάλο μέρος του εδάφους της χώρας και έχουν θύλακες κοντά στις μεγάλες πόλεις . Χρειάζονται μάχες ημερών για την ανάκτηση ακόμη και μιας κωμόπολης.
Καθένας που έρχεσαι σε επαφή αφηγείται μια προσωπική ιστορία με πολλά θύματα στο στενό οικογενειακό περίγυρο, τραυματικά βιώματα από τους βομβαρδισμούς των πόλεων και την εσωτερική ή εξωτερική προσφυγιά, απώλεια υπαρχόντων και καταστροφή της καθημερινότητας. Διακρίνεις όμως αποφασιστικότητα να συνεχίσουν και αισιοδοξία ότι η νίκη θα ολοκληρωθεί . Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν διακρίνεις ρεβανσιστική διάθεση σαν αυτή που κυριάρχησε στην Ελλάδα τουλάχιστον για δυόμιση δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, ούτε στους κυβερνητικούς αξιωματούχους ούτε στον πληθυσμό. Εχουν ψηφιστεί μέχρι τώρα έξι νόμοι παροχής αμνηστίας. Κατά την κυβέρνηση έχουν κάνει χρήση δεκάδες χιλιάδες πρώην ένοπλοι. Το βέβαιο είναι ότι μετά τη λήξη κάθε μάχης οι ηττημένοι που παραδίδονται ,εφ’ όσον το επιθυμούν, μεταφέρονται με τον ατομικό τους οπλισμό, με τα γνωστά σε όλη τη Συρία «πράσινα λεωφορεία» σε ελεγχόμενη από τους εισβολείς περιοχή. Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια που ακόμη σημείωναν επιτυχίες , δεν επέδειξαν ανάλογο πολιτισμό . Αναφέρονται ομαδικές εκτελέσεις και αποκεφαλισμοί αιχμαλώτων στρατιωτών όχι μόνο από την τοπική Αλ Κάιντα και το ISIS αλλά και από τoν «μετριοπαθή», κατά τη δυτική ορολογία, FSA.
Ο πόλεμος βαδίζει προς συντριπτική ήττα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αν βέβαια διατηρηθεί μέχρι τέλους η αποφασιστικότητα αυτών που μάχονται στο πλευρό της Συρίας . Θα είναι μια δυτική ήττα σε ένα πόλεμο δια πληρεξουσίων . Η διάλυση μιας ακόμη χώρας που δεν συμμετείχε στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αποτελούσε κίνδυνο για το Ισραήλ και ασπίδα για το Λίβανο θα έχει αποτραπεί. Το μαχητικό πνεύμα και η καρτερία του συριακού λαού συνέβαλαν ώστε να συγκροτηθεί ένα ισχυρό μπλόκ που συμπεριλαμβάνει Ρωσία , Κίνα, Ιραν, Χεζμπολάχ το οποίο μπόρεσε να αντιπαρατεθεί ακόμη και στρατιωτικά σε ένα ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό . Αυτή η υπό διαμόρφωση διεθνής συμμαχία μπορεί γρήγορα να διευρυνθεί και να βαθύνει ώστε να διαμορφωθεί έστω ένα αλλά τόσο αναγκαίο αντίπαλο δέος στη δυτική βαρβαρότητα.

Το Μέλλον σε Εξέλιξη: Διαμορφώνοντας τον Κόσμο του Αύριο

17 Ιανουαρίου 2017

Σε αναζήτηση μιας νέας “Παγκόσμιας Βεστφαλίας”

Η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι τελικά ο Ψυχρός Πόλεμος δεν στόχευε τον Κομμουνισμό, αλλά την ίδια την Ρωσσία. Ο Ψυχρός Πόλεμος έπρεπε να είχε τελειώσει το 1991, όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο Τραμπ τώρα, 25 χρόνια μετά, καλείται να κάνει το αυτονόητο και να αποδείξει ότι δεν ήταν απλώς ένας φαφλατάς...

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Προς τα πού οδεύει ο κόσμος; Η παρακμιακή πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η άνοδος του Ευρωσκεπτικισμού σε όλη την ήπειρο, το Brexit και η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, που έθεσε υπό αμφισβήτηση τις βασικές αρχές της αμερικανοκρατούμενης παγκόσμιας τάξης, είναι απτές αποδείξεις ότι η ιστορία είναι στην καμπή μιας μεγάλης στροφής. Πολλοί είναι οι αναλυτές και συγγραφείς -συστημικοί και μη- που εκτιμούν ότι ο κόσμος μας βρίσκεται σε προπολεμική κατάσταση, στο κατώφλι ενός παγκόσμιου, αυτή την φορά, “Τριακονταετούς Πολέμου”, σαν αυτόν που κατέστρεψε ολοκληρωτικά την κεντρική Ευρώπη από το 1618 έως το 1648.

Σε μια ανάλογη, ταραγμένη εποχή, τον 16ο και 17ο αιώνα η κατεστημένη ρωμαιοκαθολική τάξη και η παποσύνη κλονίστηκαν συθέμελα και η Ευρώπη βυθίστηκε στην καχυποψία και τις αντιπαραθέσεις. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο εκρηκτική ώστε μια σπίθα και μόνο αρκούσε για να τιναχτούν όλα στον αέρα. Και αυτή τελικά ήρθε, βυθίζοντας την Ευρώπη σε μια ...ανελέητη σύγκρουση και μια ατελείωτη κτηνωδία. Μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε μη γνωρίζοντας τίποτα άλλο εκτός από πόλεμο, λεηλασίες, σφαγές και ασθένειες.

Ο αλληλοσκοτωμός, που ξεκίνησε για θρησκευτικές αιτίες, μετατράπηκε γρήγορα σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου για την πολιτική υπεροχή στην Ευρώπη. Μέχρι που οι διάφοροι πόλοι ισχύος κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να υπερισχύσουν ολοκληρωτικά, οι άνθρωποι κουράστηκαν από το θανατικό και η λαχτάρα για την Ειρήνη μεγάλωσε, επιβάλλοντας στις εμπόλεμες πλευρές να έρθουν σε συνεννόηση και να θέσουν τέρμα στον πόλεμο. Κι αν σκεφθούμε ότι η Ευρώπη σώθηκε στο παρά πέντε από έναν πόλεμο που διεξαγόταν με πιστόλια, μουσκέτα και κανόνια, αντιλαμβάνεται κανείς τι θα συμβεί σήμερα με τα όπλα μαζικής καταστροφής που υπάρχουν κατά χιλιάδες.

Η Συνθήκη της Βεστφαλίας που ακολούθησε μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων, οι οποίες έλαβαν χώρα το 1648 στην γερμανική επαρχία της Βεστφαλίας, έθεσε τέρμα στις εχθροπραξίες και έγινε το εφαλτήριο μιας νέας δυναμικής στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή με κεντρικό πυλώνα την ιδέα του κυρίαρχου κράτους και την συνύπαρξη των κυρίαρχων κρατών στα πλαίσια ενός διεθνούς δικαίου.

Το ζητούμενο τώρα είναι αν οι Δυτικές δυνάμεις, που είναι υπεύθυνες για τα σημερινά αδιέξοδακαι τις ανισορροπίες ισχύος, θα θυμηθούν εγκαίρως τα βεστφαλιανά ιδεώδη προκειμένου να αποφευχθεί ένας νέος τριακονταετής πόλεμος.

Θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να αποδεχθούν την ήττα τους ως ηγέτιδας δύναμης τής “φιλελεύθερης” παγκοσμιοποίησης και η Γερμανία την αποτυχία τής κατά συρροήν εγκληματικής τάσης της να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη και να συμβιβαστούν με τους άλλους βασικούς παίκτες που συνθέτουν το σημερινό ιστορικό ψηφιδωτό;

Αυτό είναι που θεωρείται αναγκαίο και η λύση που προτείνεται, όπως φαίνεται, από τον Ρώσσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και σημαντικά ρωσσικά θινκ-τανκς, στα πλαίσια ενός νέου πολυ-πολικού κόσμου.

Τι ειπώθηκε στην Σύνοδο της Λέσχης Valdai;

Η Λέσχη Valdai (Βαλντάϊ) ιδρύθηκε το 2004 και πήρε την ονομασία της από την Λίμνη Βαλντάϊ, όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση της Λέσχης. Η διανοητική δυναμική της Λέσχης Valdaiαναγνωρίζεται σε υψηλό βαθμό τόσο στην Ρωσσία όσο και στο εξωτερικό.

Πάνω από 900 εκπρόσωποι της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας, καθηγητές από μεγάλα ρωσσικά και παγκόσμια πανεπιστήμια και θινκ-τανκς έχουν δώσει το παρόν στις εργασίες της Λέσχης. Στα μέλη από την Ρωσσία περιλαμβάνονται πολιτικοί επιστήμονες, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι και διαμορφωτές πολιτικής, ενώ κάθε χρόνο προσκαλούνται διάφοροι ξένοι ειδικοί.

Λόγω της σπουδαιότητας των εργασιών της Συνόδου σε σημαντικά ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής έχει παραλληλιστεί με την ετήσια κλειστή συνάντηση της παγκόσμιας ελίτ στην Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Στην ουσία είναι στον αντίποδα της μυστικότητας των αποφάσεων που λαμβάνονται στην Μπίλντερμπεργκ, αφού οι εργασίες της Valdai είναι πάντα ανοικτές και παρευρίσκονται εκατοντάδες εκπρόσωποι του διεθνούς τύπου και των ΜΜΕ.

Στην τελευταία Σύνοδο, ο ηγέτης αυτής της μεγάλης χώρας, ο πρόεδρος Πούτιν, απευθυνόμενος στους διακεκριμένους συμμετέχοντες, επέκρινε την “Νέα Παγκόσμια Τάξη” και τόνισε τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο.

Το θέμα της συνόδου εφέτος, “Το Μέλλον σε Εξέλιξη: Διαμορφώνοντας τον Κόσμο του Αύριο”, είναι πολύ επίκαιρο, είπε ο Πούτιν, και λίγα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο από την προηγούμενη συνάντηση.

“Ορισμένες χώρες που θεώρησαν τους εαυτούς τους νικητές του Ψυχρού Πολέμου... ανέλαβαν την προσπάθεια να αναδιαμορφώσουν την παγκόσμια πολιτική και οικονομική τάξη ώστε να ταιριάζει με τα δικά τους συμφέροντα.

“Μέσα στην ευφορία τους, εγκατέλειψαν τελικά τον ουσιαστικό και ισότιμο διάλογο με άλλους παίκτες στην διεθνή κοινότητα, επέλεξαν να μην βελτιώσουν ούτε να δημιουργήσουν παγκόσμιους θεσμούς, και, στην θέση τους, επιχείρησαν να θέσουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τον έλεγχο των δικών τους οργανισμών, των εντολών και των κανόνων τους. Επέλεξαν την οδό της παγκοσμιοποίησης και της ασφάλειας για τους αγαπημένους τους εαυτούληδες, για τους λίγους επιλεγμένους, και όχι για όλους”, τόνισε ο Ρώσσος πρόεδρος.

Το αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν να συγκρουσθούν με όλες τις άλλες χώρες, να βρίσκεται σήμερα το σύστημα των διεθνών σχέσεων σε έναν πυρετώδη αναβρασμό και η παγκόσμια οικονομία να μην μπορεί να βγει από την συστημική κρίση.

Θέλοντας να αλλάξουν την στρατηγική ισορροπία προς όφελός τους, οι δυτικές χώρες διέλυσαν το διεθνές νομικό πλαίσιο στο ζήτημα των εξοπλισμών, δημιούργησαν και στήριξαν τρομοκρατικά κινήματα, προκάλεσαν τον θάνατο και τον ξερριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων και μεταναστών και βύθισαν ολόκληρες περιοχές στο χάος.

Αποκορύφωμα της δυτικής υποκρισίας ήταν όταν τα καθεστωτικά μίντια υιοθέτησαν την άποψη ότι η Ρωσσία μεροληπτούσε υπέρ του Τραμπ κατά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.

Αναβαθμίζονται οι σχέσεις Ρωσσίας-ΗΠΑ;

Αμέσως μετά την εκλογή του Τραμπ, ο ίδιος ο Πούτιν δήλωσε ότι "η Ρωσσία είναι έτοιμη και θέλει να αποκαταστήσει πλήρεις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες". Ο Πατριάρχης Κύριλλος συμπλήρωσε ότι "η δυνατότητα να συνεχιστεί ο διάλογος και να ξαναχτιστούν οι γέφυρες με την Αμερική δεν φαίνεται να έχει τόσο αρνητικές προοπτικές σήμερα".

Τι ρόλο θα παίξει τελικά ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος για την Ρωσσία και τις διμερείς τους σχέσεις; Ποιες προϋποθέσεις χρειάζεται να εκπληρώσει η αμερικανική εξωτερική πολιτική για την ομαλοποίηση των σχέσεων με την Ρωσσία; Αυτά τα ερωτήματα απασχόλησαν την πρώτη σύνοδο της Συνάντησης. Όλοι συμφώνησαν ότι η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ έπληξε τα ίδια τα θεμέλια των, αμερικανικής έμπνευσης, συσχετισμών στην εξωτερική πολιτική από το 1940, και έθεσε υπό αμφισβήτηση την συντριπτική δύναμη του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Αλλά ο κόσμος κατά την προεδρία του Τραμπ θα είναι πιο αρμονικός και ασφαλής από πριν; Πιθανώς όχι. “Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι το πιο οξύ σύμπτωμα μιας χρόνιας ασθένειας και όχι η θεραπεία”, πιστεύει ο Dmitri Suslov, Διευθυντής Προγράμματος του Ιδρύματος για Ανάπτυξη και Υποστήριξη της Λέσχης Valdai.

Ο Suslov συμφωνεί με την ανησυχία που εκφράστηκε στην Συνάντηση του Σότσι, ότι ο κόσμος βρίσκεται σε προπολεμική κατάσταση, αφού δεν υπάρχουν πλέον σημαντικοί παίκτες ικανοποιημένοι με το ισχύον διεθνές status quo. Σύμφωνα με τον συγγραφέα της σχετικής εισήγησης, ο κόσμος είναι στο κατώφλι ενός νέου παγκόσμιου Πολέμου, την στιγμή που βασικοί παίκτες δεν συμφωνούν στους πιο θεμελιώδεις κανόνες και αρχές της παγκόσμιας τάξης και αρνούνται την πολιτική νομιμοποίηση των άλλων. Υπάρχει ένας κατακερματισμός του κόσμου σε πολλές διαφορετικές περιφερειακές “τάξεις”.

Η λύση που πρότεινε συνέπεσε με αυτήν που προτάθηκε από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στην ομιλία του: επαναβεβαίωση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και των σχετικών αρχών. Αυτό είναι το μίνιμουμ αναγκαίο προκειμένου να αποφευχθεί ένας νέος τριακονταετής πόλεμος με τη βοήθεια μιας «Παγκόσμιας Βεστφαλίας».

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/