Σε "ιδιώνυμη" καταστολή και με την απειλή πολιτικής εκτροπής όλη η χώρα

1-6-2017

Οι εξελίξεις του τελευταίου τριημέρου, δεν αποτελούν μια σειρά από γεγονότα και χειρισμούς που δεν αλληλοσυνδέονται με δυναμικό τρόπο μεταξύ τους, και με αυτή την έννοια δεν μπορούν να προσεγγίζονται αποσυνδεδεμένα από το νέο επικίνδυνο πολιτικό φορτίο που εναποθέτουν, για να επιβαρύνουν δραματικά τις εξελίξεις της επόμενης μέρας…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρόκειται για εξελίξεις που στο σύνολό τους συνθέτουν ένα περιβάλλον εκτροπής, η οποία σε τελευταία ανάλυση εκδηλώνεται…

• Πρώτον: Με την καταφανή εμπλοκή του σκοτεινού παρακράτους στην χορογραφημένη απόπειρα εκτροπής των πολιτικών εξελίξεων σε διεργασίες με πρωταγωνιστή όχι την κοινωνία αλλά τους μηχανισμούς, τις μυστικές υπηρεσίες και τα κέντρα που ενορχηστρώνουν το καθεστώς κατοχής στη χώρα….
• Δεύτερον: Με την βίαια επιβολή ενός καθεστώτος «ιδιώνυμης» παρεμβατικότητας των μηχανισμών,  με την οποία για πρώτη φορά ποινικοποιείται ακόμη και το ίδιο το θυμικό της κοινωνίας των εξαθλιωμένων, και αυτό συνιστά θεσμική εκτροπή πρώτου μεγέθους…
• Τρίτον: Με τη διευκόλυνση των πρωταγωνιστών της καταστροφής οι οποίοι επιδιώκουν την – πάση θυσία – ποινικοποίηση τη πολιτικής κριτικής, την οποία (πολιτική κριτική) στοχοποιούν και υποδεικνύουν ως κατ εξοχήν υπεύθυνη, και εμφανίζουν ως θερμοκοιτίδα της ενορχηστρωμένης πολιτικής βίας. 
• Και αυτό βεβαίως είναι μια πρακτική, που ελάχιστα απέχει από τη θεμελίωση όρων ικανών να νομιμοποιήσουν την γενικευμένη πολιτική εκτροπή, ως μέσο και... όχημα για την πολιτική τους επιβίωση και την βίαια «απενοχοποίηση» του καταστροφικού έργου που έχουν επιτελέσει. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η εσπευσμένη παρέμβαση Βενιζέλου, ο οποίος επιχειρεί δόλια να παραπέμψει στο «αντιμνημονιακό μίσος» το οποίο προσδιορίζει ως «αιτία της ακραίας βίας».

Το πρόβλημα επομένως, δεν είναι αν πραγματοποιήθηκε ή αν τελικά διαψεύδεται - έστω και με μεγάλη καθυστέρηση -  η «σύλληψη» του Γ. Φιλιππάκη, αλλά η ανάγκη να δοθούν απαντήσεις με όρους αφυπνισμένης και μαχόμενης κοινωνίας, στα παρακάτω ερωτηματικά:

• Γιατί συντηρήθηκε μέχρι τις 11:30 της τρέχουσας ημέρας, η ασάφεια σε σχέση με τον αν υπήρξε όντως σύλληψη του δημοσιογράφου, ενώ η είδηση κόβει βόλτες στο διαδίκτυο από την προηγούμενη νύχτα χωρίς να υπάρχει επίσημη διάψευση??? Ποιες λογικές… Ποιες σκοπιμότητες… Και εν τέλει πιο βρώμικο σχέδιο υπηρετεί η καλλιέργεια αυτού του πέπλου της «ιδιώνυμης» απειλής πάνω από τη χώρα???
• Πως προέκυψε ξαφνικά αυτή η ξέφρενη ετοιμότητα των πρωταγωνιστών της καταστροφής, να αξιοποιήσουν επικοινωνιακά τον απόηχο της «τρομοκρατικής» επίθεσης του παρακράτους, προκειμένου να καθαγιάσουν και πάντως να θέσουν στο απυρόβλητο της κριτικής τις ολέθριες επιλογές τους, σε μια στιγμή που το λογικά αναμενόμενο θα ήταν να παρακολουθούν μουδιασμένοι τις εξελίξεις ανησυχώντας για πιθανή συνέχεια στο έργο των «τιμωρών»???
• Ποια ακριβώς είναι η «Δημοκρατία που χρειάζεται επαγρύπνηση» σύμφωνα με τις δηλώσεις των ιδίων??? Η Δημοκρατία των «ιδιώνυμων» που επιβάλει αναγκαστική σιωπή και ποινικοποίηση της σκέψης ή η Δημοκρατία που αποφασίζει να επαναφέρει τους βιασμένους θεσμούς σε πλήρη λειτουργία, μετά τους ολέθριους χειρισμούς όλων αυτών των κυρίων που εκχώρησαν δικαιώματα θεσμικής αρμοδιότητας σε υπερθεσμικά τέρατα, κατά παράβαση των νόμων, του Συντάγματος, του όρκου τους και της εθνικής τους ευθύνης???

Είναι προφανές ότι τα ερωτήματα, δεν είναι εγκυκλοπαιδικά. Είναι προφανές πως επί της ουσίας, δεν συνιστούν καν ερωτήματα, αλλά προκλήσεις αφύπνισης και δράσης σε μια κοινωνία η οποία βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με ένα ύπουλο αλλά καλά οργανωμένο σχέδιο, που στοχοποιεί τη σκέψη, τη δράση, το ίδιο το δικαίωμά της σε τελευταία ανάλυση να αντισταθεί συντεταγμένα με βάση τα προβλεπόμενα από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας.

Είναι προφανές ότι αυτή η κοινωνία, οφείλει να αντισταθεί, στο ύπουλο σχέδιο όλων αυτών που σπεύδουν να προσφέρουν το απαραίτητο άλλοθι στους επίορκους του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι επιχειρούν να ταυτίσουν προκαταβολικά τη δική της αντίσταση με το μαφιόζικο έργο των δολοφονικών συμμοριών, και να ποινικοποιήσουν τον οργανωμένο της πολιτικό αγώνα για να αποτρέψουν την πολιτική ανατροπή και μέσα από αυτήν να εμποδίσουν την προσωπική τους παραδειγματική τιμωρία, από το φυσικό δικαστή και όχι από τις συμμορίες των εντεταλμένων μαφιόζων.

Και είναι φανερό ότι αυτή η κοινωνία οφείλει να οργανώσει πολιτικά την αντίστασή της σε αυτό το ύπουλο σχέδιο, διότι η προειδοποίηση των φοβισμένων πρωταίτιων της δουλοπρέπειας υπήρξε απολύτως σαφής και συνοψίζεται στο παρακάτω εκβιαστικό αλλά πολύ ξεκάθαρα τοποθετημένο δίλημμα:

"Ή αποδέχεστε την ήπια πολιτική εκτροπή, παραδίδοντας τη σκέψη σας οικειοθελώς στην "ιδιώνυμη" φυλακή που επιβάλουμε... Ή σας θυμίζουμε την αποφασιστικότητά μας να χρησιμοποιήσουμε τους διαθέσιμους μηχανισμούς κράτους και παρακράτους, για να επιβάλουμε καραμπινάτη και απροσχημάτιστη πολιτική εκτροπή καταλύοντας τα πάντα".

Σ αυτό το δίλημμα, όσες φορές οι κοινωνίες απάντησαν ιστορικά με μισόλογα και συμβιβασμούς, αυτό που ακολούθησε ήταν περίοδοι με βαριά... πέτρινα χρόνια.

Ο καθένας λοιπόν οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του... Τον συμβιαβασμένο δεν τον σέβεται κανείς...

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Μητσοτάκης: το πορτραίτο Dorian Gray- Vampire της ελληνικής αστικής τάξης

1-6-2017

Γράφει: Ο Ανδρέας Ζαφείρης 

Ανάμεσα στις προσωπικές αγιογραφήσεις και τα ανάθεμα στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χάνεται μια αλήθεια. 
Ο «επίτιμος», στο σύνολο του βίου και της πολιτείας του, αποτελεί ένα πορτραίτο «Dorian Gray», του συνόλου των χαρακτηριστικών της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Αποκρουστικό, καθώς αποτυπωθήκαν στη μεγέθυνσή τους. 1. Υπηρέτης ξένων κέντρων (ενίοτε και δύο αφεντάδων) την περίοδο της Κατοχής.

Ο διπλός του ρόλος, ανάμεσα σε Γερμανούς και Άγγλους δεν ήταν προσωπική στάση. Η πλειοψηφία της αστικής τάξης της χώρας διχάστηκε ανάμεσα σε αυτούς που κρύφτηκαν στην Αίγυπτο και σε αυτούς που συνεργάστηκαν, πάντα με ρεαλισμό. Και οι μεν και οι δε κρατούσαν τους δίαυλους επικοινωνίας ανοιχτούς -για κάθε ενδεχόμενο. 

Ο δοσιλογισμός, σε αντίθεση με άλλες χώρες, αποτέλεσε δομικό χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, απόρροια του βαθιά εξαρτημένου της χαρακτήρα, σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό).Και στη συνέχεια η πορεία του (και της τάξης του) ήταν ανάλογη- έως και σήμερα. 

2. Νεποτισμός. Κρατικοδίαιτη Οικογενειοκρατία. Δυναστεία επαγγελματιών πολιτικών υπαλλήλων. 

Και αυτό το χαρακτηριστικό της αστικής τάξης της χώρας, στην περίπτωση Μητσοτάκη αγγίζει την καρικατούρα. 

Όμως παραμένει ένα ερώτημα: γιατί σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν υπάρχει σε αυτό το τραγελαφικό βαθμό το φαινόμενο; Ίσως τις ρίζες του μπορούμε να τις διακρίνουμε στο φαινόμενο των «κομματαρχών», του «Γκόρτσου», προϊόν της μη ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτικού συστήματος στη χώρα. Αποτελεί όμως και προϊόν των λούμπεν χαρακτηριστικών ολόκληρων τμημάτων της αστικής τάξης και την, αναγκαστική ως εκ τούτου, λειτουργία στο στενό, ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Θυμίζει Μαφία; Καθόλου τυχαία! 

3. Αρχομανία. Κυνικός αμοραλισμός. 

Παραβατικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που συνοδεύουν, λίγο ή πολύ, όλους τους πολιτικούς εκπροσώπους του καθεστώτος. Σε μια χώρα που ακόμη και οι μη δημοκρατικοί -στην ουσία- κανόνες του αστικού κοινοβουλευτισμού αποτελούν ανέκδοτο, τα φαινόμενα αυτά είναι λογικό να ευδοκιμούν σε βαθμό επιθεώρησης κακής ποιότητας. 

4. Πελατειακό κράτος. Μια αστική τάξη που δε μπορεί να χτίσει-λόγω των χαρακτηριστικών της- μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες, συντήρησε και συντηρεί το πελατειακό κράτος σαν εργαλείο πολιτικής στήριξης. 

5. Διαπλοκή, διαφθορά και σε συνωμοσίες. 

Η εξάρτηση από τα ξένα κέντρα των πολιτικών εκπροσώπων του καθεστώτος ήταν και είναι τόσο βαθιά που συχνά ξεπερνάει κάθε όριο, ακόμη και αυτό της συγκάλυψης. Και παράλληλα ένας κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας, στήριγμα και τέκνο του καθεστώτος. Η Αποστασία και η Siemens, ούτε απέχουν ούτε είναι οι μοναδικές περιπτώσεις. Αλλά μάλλον ο κανόνας 

6. Καταστολή και μίσος για το λαό. 

Η στυγνότητα στην επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών δεν είναι ένα στοιχείο που συναντούμε μόνο τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Ούτε φυσικά μόνο στη περίοδο της ΕΑΣ ή της καταστολής του κινήματος την περίοδο του ΄91. Αποτελούν κι αυτά διαχρονικά χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος, που ο «εχθρός λαός» δε μπορούσε πάντα να «συμμεριστεί» -καθώς υλικά δε χωρούσε- τις τακτικές ή στρατηγικές του επιδιώξεις και τις αμφισβήτησε με δύο επαναστάσεις, δεκάδες εξεγέρσεις και χιλιάδες μεγάλα στιγμιότυπα σκληρής πάλης. 

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατάφερε να συμπυκνώσει στο πρόσωπό του όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, στο μέγιστο βαθμό.Και να γίνει έτσι ο πιο αντιδημοφιλής Έλληνας πολιτικός. Σε αντιδιαστολή με δεκάδες άλλους Dorian Gray του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που κατάφεραν και καταφέρνουν να κρύψουν επιμελώς τα δικά τους απεχθή πορτραίτα. Ενίοτε και πίσω από κουρτίνες με αριστερή ούγια. 

Μακροημέρευσε. Αλλά ο βιολογικός του θάνατος δεν αποτελεί το τέλος για τη τάξη του. Μια τάξη που είναι το πραγματικό vampire, ένα vampire που 200 σχεδόν χρόνια τρέφεται παρασιτικά από το σώμα της χώρας. Και πλέον απειλεί να την θανατώσει. 
ΠΗΓΗ: 

Αστοί και τα δημοσιοκαφρικά τσιράκια τους τρομοκρατημένα διαπιστώνουν κλίμα "υπέρ της τρομοκρατίας"

1-6-2017

Μεγάλο ταράκουλο πρέπει να έχει πάθει όλο το αστικό υπηρετικό προσωπικό των αστών βλέποντας τον τρόπο που υποδέχτηκε ο κόσμος το σκάσιμο της στρακαστρούκας στα χέρια του Παπαδήμου.
Αυτό πρέπει να συμπεράνουμε ακούγοντας τις δημοσιογραφικές ντουντούκες του - οι οποίες πιάνουν στον αέρα τις επιθυμίες των αφεντικών τους- και οι όπως φαίνεται πρέπει να έχουν χάσει εντελώς την ψυχραιμία τους αιφνιδιαζόμενοι από τις αντιδράσεις του κόσμου που δέχτηκε με αδιαφορία, αν όχι με χαμόγελα τον ψιλοτραυματισμό του πρώην πρωθυπουργού.

Κάποιοι απ’ αυτούς ξεπέρασαν εντελώς το μέτρο - όπως ο Ευαγγελάτος που παρομοίασε το τρομοκρατικό χτύπημα στο Μάντσεστερ με την επίθεση στον Παπαδήμο και ο Πορτοσάλτε με βρήκε ομοιότητες με την ενέργεια της δολοφονίας Καποδίστρια- γι’ αυτό και έγιναν καταγέλαστοι από τους χρήστες του διαδικτύου.

Αυτός πάντως που έδωσε ρεσιτάλ όλες αυτές τις μέρες είναι η ενσάρκωση της βλακείας και της αγραμματοσύνης, που ονομάζεται Κωνσταντίνος Μπογδάνος.

Και τι δεν ακούσαμε απ’ τα χείλη του αυτές τις μέρες! Και δεν μιλάμε απλώς ότι μας είπε το γνωστό ανέκδοτο με το μπουζούκι και τον μπάτσο, σε δική του απόδοση:
«Αν βάλεις Παπαδήμος ίσον προδότης, προδότης ίσον κρεμάλα, σημαίνει ίσον Παπαδήμος ίσον κρεμάλα. Οποιος έχει χρησιμοποιήσει το "ο Παπαδήμος είναι προδότης" και έχει χρησιμοποιήσει και το "τους προδότες τους κρεμάν" ή "κρεμάλα στους προδότες", έχει οπλίσει το χέρι εκείνων που χτες σκέφτηκαν "και τι έγινε; Θα γουστάρουν κι όλας", όπως φάνηκε από τους μισούς χρήστες του ελληνικού τουίτερ και του ελληνικού φέιμπουκ». (Που τους βρήκε τους μισούς χρήστες του διαδικτύου να αποδοκιμάζουν την ενέργεια που είχε στόχο τον πρώην πρωθυπουργό; Εμείς μόνο κάτι κραγμένους τύπους, του φυράματος του συναντήσαμε μόνο).

Αναφερόμαστε κύρια στην συγχορδία που έκανε μαζί με τον ομόσταβλο του, Γιάννη Πιτταρά (είναι ο δημοσιοκάφρος που σύμφωνα με δημοσιεύματα φιλοδοξεί να πολιτευτεί με την Ν.Δ) και ζητούσαν να ποινικοποιηθεί ο διάλογος -πράγμα φυσικά αδύνατο- στο διαδίκτυο.
Δείχνει όμως την «λογική» που κουβαλούν τα τσιράκια του Αλαφούζου.

Βλέπε παρακάτω: 
Στην ίδια ρότα και η φυλλάδα του Βαγγέλη Μαρινάκη «Ελευθερία του τύπου» η οποία ανακαλύπτει «άκρως επικίνδυνο διχασμό, για την δολοφονική επίθεση κατά του Παπαδήμου» και διαπιστώνει πρωτοσέλιδα «Εκρήξεις παράνοιας στα social media υπέρ της τρομοκρατίας». (Αρχική φωτογραφία).

Το έχουμε ξαναγράψει. Αυτό που πραγματικά τρομοκρατεί τους αστούς και τους κολαούζους τους, είναι ότι για πρώτη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες, στην συνείδηση μεγάλου μέρους του κόσμου η στοχευμένη βία οργανώσεων ένοπλης πάλης δείχνει να είναι νομιμοποιημένη.
Κι' όλοι μπορεί να υποθέσουμε τι σημαίνει αυτό και για την ψυχολογία των μελών των οργανώσεων ένοπλης μειοψηφικής βίας, αλλά και για τους κρατικούς μηχανισμούς που βλέπουν πια κάθε προσπάθεια δημιουργίας κλίματος τρομοϋστερίας να πέφτει στο κενό.

Είναι και ένα άλλο στοιχείο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση βλέπουμε μια πολιτική οργάνωση με το πρόσημο της αναρχίας και με κύριο χαρακτηριστικό δράσης της την μη αποδοχή της αστικής νομιμότητας να μαζικοποιείται τόσο πολύ και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μιλάμε για τον «Ρουβίκωνα» φυσικά.

Πριν πάμε να ρίξουμε μια ματιά τι λένε οι χρήστες του διαδικτύου για την ψιλοπεριπέτεια που πέρασε ο Παπαδήμος ας θυμηθούμε απόσπασμα περασμένης ανάρτησής μας:

Καμιά εκτίμηση δεν έχουμε στον Μάκη Κουρή και στην βδομαδιάτικη φυλλάδα του «Το Παρόν». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν του αναγνωρίζουμε ότι κάποιες φορές δεν έχει πρόβλημα να γράψει τα πράγματα όπως είναι και να προβεί σε αποκαλύψεις.
Όπως το συγκεκριμένο σημερινό του δημοσίευμα που αναφέρει ότι ο Παπαδήμος πλήρωσε 511 ευρώ φόρο για αποδοχές 2.238.484 ευρώ!

«Για τους .. σωτήρες μας, τις περιλάλητες προσωπικότητες που θέλουν, δια διορισμού, όχι με την ψήφο του λαού να μας κυβερνήσουν, δεν ισχύει ό,τι οι νόμοι προβλέπουν για τους κοινούς θνητούς, τον λαουτζίκο, τον φτωχοσυνταξιούχο, τον περιπτερά, εκείνον που έχει ένα ψιλικατζίδικο. Για τους κυρίους αυτούς δεν υπάρχουν φόροι ούτε περικοπές ούτε μειώσεις ούτε απολύσεις ούτε ανεργία, φτώχεια και πείνα. Ο διορισμένος πρωθυπουργός μας, που την άλλη Κυριακή λήγει η θητεία του ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ο,τι βγάζει ο Κ. Παπαδήμος είναι όλα αφορολόγητα», γράφει ανάμεσα στα άλλα.

Ας πάρουμε και μια ακόμα γεύση (η πρώτη είναι εδώ) για τις αντιδράσεις των χρηστών του διαδικτύου όταν έγινε γνωστή η έκρηξη της στρακαστρούκας στα χέρια του δοτού πρώην πρωθυπουργού:

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/05/blog-post_939.html

=====================

Ποιος ήταν ο πολιτικός Κώστας Μητσοτάκης

30-5-2017

Η γελοιογραφία είναι της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έτος αποστασίας 1965! Δεξιά απεικονίζετε ο Κώστας Μητσοτάκης!

Γράφει ο Θανάσης Μ.Σιαβρακάς

Στο καταβόδιο του πρώην Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη εκφράζω τη λύπη μου στους οικείους του για την απώλεια, του δικού τους ανθρώπου, του πατέρα, του παππού Κ. Μητσοτάκη.
Η απώλεια της ζωής, ο θάνατος είναι επώδυνο γεγονός για όλους μας. Ωστόσο .στο δημόσιο και κοινωνικό βίο, ουδείς στο απυρόβλητο

Και ο λαός και οι πολίτες οφείλουν να έχουν μνήμη και έχουν μνήμη!
Στο καταβόδιο λοιπόν του πολιτικού που κυριάρχησε για 50 χρόνια στον Ελληνικό πολιτικό στίβο, για τους δε ήταν ο στυλοβάτης του σάπιου μετεμφυλιακού, αλλά και του μεταπολιτευτικού συστήματος!
Για τους μεν ήταν ο αποστάτης της Δημοκρατίας! Που άνοιξε το δρόμο στην δικτατορία του 1967!
Στον πολιτικό αντίποδα ο Κώστας Μητσοτάκης ως πολιτικός υπήρξε ο πολιτικός εφιάλτης των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που πάλευαν και παλεύουν για καλύτερες συνθήκες δουλειάς! Των πολιτών που ήθελαν και θέλουν την πατρίδα ελεύθερη, ανεξάρτητη! Μακρυά από τα τα ευρώ δεσμά της ιδιότυπης ευρώ κατοχής! Των πολιτών που επιζητούσαν και επιζητούν μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, μια ανθρώπινη κοινωνία των ίσων ευκαιριών, με καλύτερη δημόσια υγεία και παιδεία!

Σήμερα και αφού οι πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες δημοσιογραφικές πόρνες του συστήματος της ευρώ κατοχής που σιωπούσαν για κάποια χρόνια αφήνοντας τον απόμαχο πολιτικό στην συνταξιοδοτική του ησυχία, ξαφνικά σύσσωμες και ενορχηστρωμένες, όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις και οι προπαγανδιστικοί τους κρουνοί (ΜΜΕ), έχουν εξαπολύσει μια κατακλυσμιαία νεροποντή «αγιοποίησης», «δικαίωσης» και «ηρωοποίησης» του Μητσοτάκη.

Μπροστά σ’ αυτήν τη νεροποντή, ενστικτωδώς, …ξεπετάγονται οι στίχοι του Μανόλη Αναγνωστάκη:

«Πέθανες- κι έγινες καὶ σύ: ο καλός,
Ὁ λαμπρὸς άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
Εφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς υπέροχες υπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Α, ρὲ Λαυρέντη, εγὼ ποὺ μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Τί κάλπικος παράς, μιὰ ολόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα
Κοιμού ἐν ειρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθω τὴν ησυχία σου νὰ ταράξω…»

Για τα πολύχρωμα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ, πράγματι, ο Μητσοτάκης είναι «δικαιωμένος»!!!

Ο ακραίος και βάρβαρος νεοφιλελευθερισμός του Μητσοτάκη έχει γίνει πλέον γρανιτένιο καθεστώς, με «θώρακα» τα Μνημόνια των τοκογλύφων…

Καθεστώς, επίσης, έχει γίνει και η «εθνική» πτυχή της πολιτικής Μητσοτάκη. Η πολιτική της δουλικής ΥΠΟΤΑΓΗΣ στα ξένα κέντρα αποφάσεων: Στα πλανητικά κέντρα της Νέας Τάξης, στο σύγχρονο 4ο Ράιχ…

Υπάρχει, τέλος, και η «ηθική δικαίωση» του Μητσοτάκη. Ο καθεστωτικός φαρισαϊσμός, οι «πολιτικές πτήσεις» και «επιμειξίες», καθώς και το ψεύδος στις πιο αποκρουστικές τους μορφές, δηλαδή η μακάβρια γκριμάτσα της κοινοβουλευτικής αχρειότητας και παρακμής: αυτό που ονομάζουμε «μητσοτακισμό».

Ο Μητσοτάκης, αποτύπωσε πιο ακραία και καταχρηστικά, αλλά και πιο μοχθηρά την παρακμή και τη σήψη των αστικών κοινοβουλευτικών θεσμών, όλη την αχρειότητα του αστικού κόσμου και των θεσμών του.

Λογικό, συνεπώς, ο σημερινός πολιτικός κόσμος και τα δημοσιογραφικά φερέφωνα του καθεστώτος, να καταλαμβάνονται από την υστερία της «αγιοποίησης» και της «δικαίωσης» του Μητσοτάκη: Ο Μητσοτάκης μπορεί να «έφυγε», αλλά ο «μητσοτακισμός» ζει και βασιλεύει, αποτελεί την κυρίαρχη αθλιότητα της πολιτικής μας ζωής…

Θρηνείστε, λοιπόν, τους νεκρούς σας…

Όμως ο κόσμος σας δεν είναι ο κόσμος του λαού, ο κόσμος των εργαζομένων, ο κόσμος των θυμάτων της πολιτικής σας. Αυτός ο κόσμος έχει τελεσίδικα ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ και τον Μητσοτάκη και τον κόσμο σας…

Υστερόγραφο μνήμης !!

Αποστασία του 1965
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Με τον όρο Αποστασία ή Ιουλιανά περιγράφεται η πολιτική κρίση στην Ελλάδα, η οποία επικεντρώνεται στην παραίτηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου του 1965 και στο διορισμό, από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, διαδοχικών πρωθυπουργών από το ίδιο το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου, την Ένωση Κέντρου, για να τον αντικαταστήσει. Αυτοί οι πρώην υποστηρικτές του Γεωργίου Παπανδρέου που αποσκίρτησαν από την Ένωση Κέντρου αποκλήθηκαν αποστάτες. Η αποστασία προανήγγειλε μία παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αστάθειας, η οποία αποδυνάμωσε τη μετεμφυλιακή δημόσια τάξη και τελικά οδήγησε στη Χούντα των Συνταγματαρχών το 1967.

Η ορκωμοσία των Κ. Μητσοτάκη και Δ. Παπασπύρου στην κυβέρνηση Νόβα είχε οριστεί για το πρωί της 16ης Ιουλίου, αλλά αυτοί δίσταζαν, αποθαρρημένοι από τη στάση της τεράστιας πλειοψηφίας των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου εναντίον του εγχειρήματος Νόβα. Έτσι η τελετή αναβλήθηκε για τις 19:00 το ίδιο βράδυ. Στις 17:30 ο εκ της τριανδρίας υπουργός Άμυνας Σταύρος Κωστόπουλος τηλεφώνησε αναστατωμένος στον Αμερικανό επιτετραμμένο Νόρμπερτ Άνσουτς και του εξήγησε την κατάσταση, υποστηρίζοντας ότι, αν δεν προχωρήσουν στην ορκωμοσία του Κ. Μητσοτάκη και του Δ. Παπασπύρου, οι δύο Παπανδρέου θα γίνουν πολύ ισχυροί. Ζήτησε τη γνώμη του Άνσουτς, ο οποίος συμφώνησε και πρόσθεσε ότι "η δύναμη που θα κατορθώσει να συγκεντρώσει η κυβέρνηση Νόβα, ακόμη κι αν δεν φθάσει να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση, θα διευκολύνει τον επόμενο ηγέτη που θα κληθεί να δοκιμαστεί". Λίγο μετά από αυτή την επικοινωνία ο Στ. Κωστόπουλος τηλεφώνησε και πάλι στον Άνσουτς και του δήλωσε περιχαρής ότι ο Κ. Μητσοτάκης θα ορκιστεί στις 19:45.

Στη φωτογραφία η κυβέρνηση των αποστατών!

Μόνο που η πολιτική ανατροπή, έχει και μια κρίσιμη λεπτομέρεια

25-5-2017

Ας μην κοροϊδευόμαστε… Σ αυτόν τον κόσμο που τα πάντα έχουν αλλοτριωθεί και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους μέσα στη σήψη, στην υστεροβουλία, στη συνδιαλλαγή και στον πολιτικό εκφυλισμό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Μέσα σ αυτό το περιβάλλον που βομβαρδίζει καθημερινά τα μυαλά των ανθρώπων με success, με προσδοκίες απροσδιόριστες και διαπραγματεύσεις αμφιβόλου κύρους, καλό είναι να έχουμε πάντα ξεκάθαρο, ποιο είναι το κυρίαρχο όταν μιλάμε για «χαμένους» και «κερδισμένους» στις μικρές ή μεγάλες συγκρούσεις της ζωής και των εξελίξεων.

• «Ποιος κέρδισε»;;; Είναι λοιπόν το κλασικό ερώτημα, που όλοι το έχουμε ακούσει να διατυπώνεται πάρα πολύ συχνά στην καθημερινότητά μας. 

Όμως… Αν αυτή είναι η απορία που ανακύπτει ως κυρίαρχη, μεταξύ συνομιλητών που επιχειρούν να αξιολογήσουν μια κατάσταση, τότε είναι σαφές πως κάποιοι θα πρέπει να συνομιλούν για ποδόσφαιρο, για στοίχημα, για μπαρμπούτι, για μπίζνα, για λαμογιά ή στην καλύτερη περίπτωση για...
κάποιο παιδικό παιχνίδι. Πρόκειται για μια συζήτηση που σε κάθε περίπτωση υπονοεί και αποδέχεται την έννοια του «αντιπάλου».

• «Τι κερδίσαμε»;;;  ή αν θέλετε «τι χάσαμε»;;; Είναι το ερώτημα που οφείλουν να υποβάλουν και κυρίως να απαντούν, οι πρωταγωνιστές των γεγονότων. 

Πολύ δε περισσότερο όταν ισχυρίζονται πως θέλουν να αντιστοιχίζουν το μπόι τους, με το μπόι των προσδοκιών που έχουν όλοι αυτοί στους οποίους θέλουν να απευθύνονται.

Η διαφορά είναι κρίσιμη. Είναι όμως και καταλυτική, ΚΑΙ για την ταυτότητα της απάντησης, ΚΑΙ  για το εύρος της επίγνωσης της όποιας κατάστασης, ΚΑΙ για το πραγματικό μπόι των πολιτικών ταγών, αλλά ΚΑΙ για το βαθμό της αποστασιοποίησής τους ή μη, από την ίδια την κοινωνία την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν σε τελευταία ανάλυση.

Όταν αυτό που αναζητείται λοιπόν είναι η ταυτότητα του κερδισμένου, τότε αυτός που την αναζητεί, απλώς διαχειρίζεται απάτη (ότι κι αν ισχυρίζεται), και για το λόγο αυτό καταφεύγει σε επιπόλαιες στοιχίσεις με κόστος για τους πάντες, όντας ο ίδιος πρωτίστως ένοχος για τον κοινωνικό διχασμό. Γι αυτό και για το μόνο για το οποίο νοιάζεται, είναι να βγάλει τον εαυτό του έξω από το κάδρο  των πολιτικών ή άλλων συνεπειών…

Όταν όμως αυτό που απασχολεί, είναι η ίδια η φυσιογνωμία του κέρδους ή της ζημιάς, τότε οι πολιτικοί ταγοί, δεν αναζητούν στοιχίσεις και δεν επενδύουν στο διχασμό. Μπαίνουν μπροστά και εμπνέουν  το σημαντικότερο. Δηλαδή την συστράτευση των πάντων.

Αλλά για να μπορείς να συστρατεύεις τους πάντες, χρειάζεται να μπορείς να τοποθετείς απέναντι σου, τον αντίπαλο και τα δεκανίκια του, και όχι τον ίδιο σου τον εαυτό. Και βεβαίως όχι αυτούς για λογαριασμό των οποίων υποτίθεται ότι αγωνίζεσαι και εκπροσωπείς.

Αυτή είναι η κακοδαιμονία της Ελλάδας...

Αποδέχτηκε ως "ηγέτες" όλους αυτούς που είχαν την ικανότητα να εξαπατούν το λαό, κι ελάχιστες φορές αναρωτήθηκε γιατί δεν είχαν κανενός είδους δισταγμό για να το κάνουν... 

Αποδέχτηκε ως "καταλληλότερους" όλους αυτούς που είχαν την εκφραστική ικανότητα να περιγράφουν το δράμα της, λες κι ο ασφαλέστερος τρόπος της περιγραφής, δεν είναι η ίδια η βιωματική εμπειρία του καθένα...

Υποκλίθηκε σε φαφλατάδες κάθε λογής, γοητευμένη επειδή κάποιοι απετόλμησαν να καταδείξουν τ αυτονόητα, που όλοι οι υπόλοιποι επιμένουν να αποκρύπτουν επιμελώς, γι αυτό και κωλοσυγυράει χωρίς περίσκεψη σε νέες Βαρουφακειάδες.

Μόνο που η πολιτική ανατροπή, έχει και μια κρίσιμη λεπτομέρεια. 

Δεν είναι παραμυθάκι για να την αφηγηθείς. Είναι διεργασία σύνθετη που οφείλεις να την οργανώσεις. Έχει κανόνες που δεν μπορείς να παραβείς. Και βέβαια αυτό που απαιτεί απ όσους θα αποτολμούσαν να ηγηθούν του μεγαλείου της, είναι την κρίσιμη στιγμή να μην πυροβολούν τα πόδια τους, γιατί απλώς είναι ανίκανοι να κάνουν το βήμα που πρέπει.

17 ώρες εξαντλητική διαπραγμάτευση, ήταν μια βολική δικαιολογία. Αναλογίσου τι ακολούθησε από κει και μετά.

Κι οφείλεις να το κάνεις γιατί οι βολικές δικαιολογίες δε θα εκλείψουν ποτέ, μιας και αποτελούν ιστορικά το μεγαλύτερο πλυντήριο της ατολμίας.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Αυτό που ζητά ο Σόιμπλε, μόνο γενίτσαροι μπορούν να το προσυπογράψουν

25-5-2017

Οι ευρωπαίοι δανειστές είναι αποφασισμένοι να φτάσουν την υπόθεση του ελληνικού χρέους στα άκρα. Ο όρος που θέτουν για να βγει η Ελλάδα στις αγορές και τα μνημόνια είναι να μπει πρώτα στον ζουρλομανδύα της λιτότητας και να παραμείνει εκεί τουλάχιστον για τις επόμενες δύο γενιές...

Το χαρτί της συμφωνίας που έχει ρίξει ο Wolfgang Schaeuble στο τραπέζι υποχρεώνει την ελληνική οικονομία να πετύχει το αδιανόητο: πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ ως το 2022 και 2,5% από εκεί και μετά για τα...

επόμενα σαράντα χρόνια. Είναι ένας στόχος που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ και ο παραλογισμός του έγκειται στο ότι ζητούν να τον φέρει σε πέρας μια χρεοκοπημένη χώρα που έχει να παρουσιάσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης εδώ και μια δεκαετία.

Είναι προφανές πως όποιος από την πλευρά των δανειστών και της ελληνικής κυβέρνησης, δεχτεί έναν τέτοιο όρο, θα το κάνει για να εξαπατήσει ή για να καταστρέψει. Είναι αδύνατο στο διάστημα αυτό των 40 χρόνων να προβλέψει κανείς οτιδήποτε και πολύ περισσότερο να διαβεβαιώσει ότι τέτοιοι στόχοι για την ανάπτυξη και τα πλεονάσματα μπορούν να επιτευχθούν. Αν ένας μέσος οικονομικός κύκλος διαρκεί 7 με 10 χρόνια, η Ελλάδα θα πρέπει να ξαναγράψει από την αρχή όλες τις οικονομικές θεωρίες για να αποφύγει τα τρία-τέσσερα βαριά υφεσιακά επεισόδια που λογικά θα μεσολαβήσουν, και να ελπίζει ότι θα τις εφαρμόσει επιτυχώς για να επιβιώσει ως έθνος. 

Το σχέδιο Schaeuble για το ελληνικό χρέος είναι προφανές πως δεν επιφυλάσσει τίποτα καλό για την Ελλάδα. Ακόμη κι αν ανοίξει το δρόμο για επιμήκυνση ενός μέρους των δανείων κατά 15-20 χρόνια, ή για άλλα «παραμετρικά» μέτρα διευθέτησης, έχει έναν και μόνο στόχο: να δεσμεύσει νομικά την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να προσδοκά ποτέ σε διαγραφή χρέους καθώς θα φορτώσει αποκλειστικά στις πλάτες των Ελλήνων φορολογούμενων το βαρύ κόστος της εξυπηρέτησης των τόκων.

Είναι ουσιαστικά ένα σχέδιο που οδηγεί σε de facto αποφάσεις «μη ρύθμισης» του χρέους το οποίο θα δεσμεύσει νομικά όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις.

Αν πράγματι η τελική συμφωνία βασίζεται στην υποχρέωση της Ελλάδας να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 2,2% - 2,6% του ΑΕΠ για τα επόμενα 40 χρόνια, θα συμβούν δύο πράγματα: από τη μια η κυβέρνηση θα νομιμοποιήσει τον εγκλωβισμό της χώρας σε αέναη λιτότητα για τον επόμενο μισό αιώνα, και από την άλλη θα αποδεχτεί δια της κοινοβουλευτικής οδού πως η μείωση του ελληνικού χρέους την οποία σήμερα διεκδικεί, δεν είναι απαραίτητη εφόσον οι τόκοι εξυπηρετούνται μέσα από τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτό θα επιτρέψει στους ευρωπαίους δανειστές να κλωτσούν το τενεκεδάκι μιας βιώσιμης λύσης όλο και πιο μακριά αποφεύγοντας οποιαδήποτε μείωση που θα έχει μελλοντικό κόστος έστω και σε όρους καθαρής παρούσας αξίας.

Ήδη το πρώτο σκέλος της συμφωνίας το οποίο σύμφωνα με το Eurogroup έχει πλέον κλειδώσει, δεσμεύει την Ελλάδα σε πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 μέχρι το 2023.

Αυτό στην πράξη σημαίνει πως η Ελλάδα έχει πλέον αποδεχτεί ότι θα καταβάλει σε τόκους το 17,5% του ΑΕΠ της (πάνω από 30 δισ. ευρώ) μέσα στο επόμενα πέντε χρόνια. Τα ποσά αυτά θα φτάσουν στο 100% του ΑΕΠ της τα επόμενα 40 χρόνια εφόσον τα πρωτογενή πλεονάσματα καθοριστούν στο 2,2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060. Σε σημερινές αξίες, δηλαδή, η χώρα θα πρέπει να εξοικονομήσει 180 δισ. ευρώ και να τα βγάλει εκτός χώρας για την πληρωμή τόκων σε βάθος 40 ετών, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι θα μπορεί να επιτυγχάνει υψηλούς (άνω του 1,5% - 2%) ρυθμούς ανάπτυξης σε μόνιμη βάση ώστε όλοι στόχο να επιτευχθούν χωρίς περαιτέρω βαθιές περικοπές.

Σύμφωνα με τα σενάρια που έχουν επεξεργαστεί οι ευρωπαίοι δανειστές, η δική τους άσκηση διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους χωρίς έμμεσο ή άμεσο «κούρεμα», βγαίνει όσο η Ελλάδα παρουσιάζει μακροπρόθεσμα πλεονάσματα πάνω από 2,2- 2,6%.

Οτιδήποτε κάτω από 2% καθιστά μη βιώσιμο το χρέος και απαιτεί πολύ μεγαλύτερες παρεμβάσεις απομείωσης-διαγραφής όπως ζητά να γίνουν το ΔΝΤ, το οποίο με τη σειρά του θεωρεί άπιαστα τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και τη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να αναπτύσσεται σταθερά με ρυθμούς άνω του 1,5%-2%.

Η διαφορά αυτής της λογιστικής άσκησης βιωσιμότητας του χρέους σε σχέση με όσες είχαν γίνει στο παρελθόν, είναι ότι οι προηγούμενες αποτελούσαν απλώς παραδοχές που συνόδευαν τις εκθέσεις που εκπονούσαν οι δανειστές. Η συμφωνία την οποία διεκδικεί να επιτύχει η ελληνική κυβέρνηση ως το 2018, είναι κάτι διαφορετικό. Θα πρέπει να επικυρωθεί από τη Βουλή όπως συνέβη με το PSΙ και συνεπώς οι στόχοι που θα προβλέπει, θα είναι δεσμευτικοί για τη χώρα και θα πρέπει να τηρούνται ευλαβικά.

Το πολιτικό ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι αν η κυβέρνηση έχει την πολιτική νομιμοποίηση να υπογράψει ρύθμιση και μάλιστα τέτοια που ενώ δεν θα οδηγεί σε ουσιαστική ελάφρυνση, ταυτόχρονα θα δεσμεύει τη χώρα σε πρωτογενή πλεονάσματα 2,2-2,6% για 40 χρόνια.

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι ποια θα είναι η στάση της αντιπολίτευσης απέναντι σε αυτή τη διακύβευση, από την οποία εν πολλοίς εξαρτάται η επόμενη μέρα της χώρας.

Στο θετικό σενάριο που η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές, τα πλεονάσματα που θα προβλέπονται στη συμφωνία διευθέτησης του χρέους θα αποτελούν τη νομική βάση με την οποία θα μας αξιολογούν οι επενδυτές, ενώ στο αρνητικό σενάριο που οδεύσουμε σε νέο μνημόνιο μετά το 2018, θα είναι και πάλι μια επιπρόσθετη εγγύηση της Ελλάδας απέναντι στους επίσημους δανειστές της.

Σε κάθε περίπτωση με μια τέτοια συμφωνία όπως αυτή που βρίσκεται στο τραπέζι προς διαπραγμάτευση, το κυνήγι των υψηλών πλεονασμάτων και η ανακύκλωση της ύφεσης δεν θα σταματήσει ποτέ. Και αυτό ισοδυναμεί με καταδίκη της χώρας σε αιώνια λιτότητα επειδή όσο θα υπάρχει «κόφτης», οποιαδήποτε απόκλιση από τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων ακόμη και αν αυτά δημιουργούνται από την ύφεση, θα  θεραπεύεται ες αεί με μειώσεις δαπανών και νέα εισπρακτικά μέτρα.

liberal

Μνημόνια και σκληρή λιτότητα για 20 χρόνια!

Σόιμπλε και ESM κόβουν κάθε συζήτηση για το χρέος: 

25-5-2017

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

«Μουδιασμένη» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που θριαμβολογούσε για λύση - Απίστευτη «κωλοτούμπα» Τσίπρα μέσα σε λίγες ώρες - Οι... γραβάτες ξαναμπαίνουν στην ντουλάπα!

Ελληνικό χρέος | Ειδήσεις: Απόλυτα εγκλωβισμένη στο μνημονιακό «λαβύρινθο» που έχουν στήσει εδώ και καιρό ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο Κλάους Ρέγκλινγκ εμφανίζεται η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μετά και τη διαρροή εγγράφου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), με το οποίο προτείνεται η Ελλάδα να παραμείνει μόνιμα εγκλωβισμένη σε καθεστώς σκληρής επιτροπείας από τους τεχνοκράτες.

Εμπιστευτικό έγγραφο του Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ESM) αποκαλύπτει τις προθέσεις των δανειστών για την Ελλάδα και το υπέρογκο χρέος της.

Σύμφωνα με τη μελέτη που προετοιμάστηκε από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ και έχει στα χέρια του το πρακτορείο Reuters, η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί ελάφρυνση χρέους, εάν διατηρήσει πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 3% για 20 χρόνια.

Το έγγραφο αποκαλύπτει πως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι «δορυφόροι» της Γερμανίας επιμένουν ότι το εάν η Ελλάδα χρειάζεται ελάφρυνση χρέους, μπορεί να αποφασιστεί μόνο με τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, στα μέσα του 2018.

Σε αντίθεση με το γερμανικό μπλοκ, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι είναι ξεκάθαρη από τώρα η ανάγκη ελάφρυνσης.

Απίστευτη «κωλοτούμπα» Τσίπρα μέσα σε λίγες ώρες

Οι εξελίξεις, όπως διαμορφώνονται για την ελληνική κυβέρνηση, μετά και το απίστευτο φιάσκο στο Eurogroup της Δευτέρας όπου συζητήθηκε το ελληνικό χρέος είναι πλέον δραματικές, καθώς διαφαίνεται ότι η Γερμανία επιχειρεί να εξοντώσει με κάθε τρόπο την Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να... παίζει με τις λέξεις, αφού άλλα είπε το πρωί για τις προτάσεις Σόιμπλε και άλλα το βράδυ της Τετάρτης από τη Θεσσαλονίκη.

Αρχικά, το πρωί της Τετάρτης (24/05/20170 σε δηλώσεις του στο υπουργείο Ενέργειας, ο πρωθυπουργός άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο για την αποδοχή της πρότασης Σόιμπλε: «Πιστεύω πως ο στρατηγικός στόχος να μπορέσει η χώρα με το πέρας του τρίτου προγράμματος που είναι τον Αύγουστο του 2018 να έχει μια σταθερή δυνατότητα δανεισμού με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές είναι στρατηγικός στόχος που παραμένει και είναι κοντά. Μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια λύση που μας παρουσίασε ο κ. Σόιμπλε και αρνηθήκαμε, πόσο δε μάλλον με μια καλύτερη λύση για την οποία διαπραγματευόμαστε. Δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές θα έχουμε με καλούς όρους».

Ωστόσο, το βράδυ της ίδιας ημέρας, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε στροφή 180 μοιρών και μιλώντας στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη, επιτέθηκε στη Γερμανία και τους δανειστές, λέγοντας: «Υπήρξε μια προσπάθεια να προωθηθεί και πάλι μια θολή λύση. Μια λύση μετάθεσης του προβλήματος. Μια λύση που δεν αντιστοιχούσε στο οικονομικό κλίμα, στα δημοσιονομικά αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας αλλά ούτε και στις θυσίες του ελληνικού λαού. Μια λύση που δεν έδινε οριστικό τέλος στις αμφιβολίες για τη συμμετοχή ή μη του ταμείου. Διότι εμπεριείχε μεν μια πρόταση ρύθμισης του ελληνικού χρέους αλλά αυτή δεν ήταν αρκετή. Και δεν ήταν αρκετή κυρίως διότι έδινε πάτημα για τη συνέχιση της επαμφοτερίζουσας στάσης του Ταμείου».

Όπως γίνεται απολύτως κατανοητό, μιλάμε για δύο διαμετρικά αντίθετες τοποθετήσεις του πρωθυπουργού μέσα σε λίγες ώρες για το ίδιο θέμα. Αυτή η συμπεριφορά φανερώνει ένα και μόνο πράγμα: Πανικό.

Και τούτο, γιατί πλέον καταρρέει σαν χάρτινος πύργος το αφήγημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για σύντομη έξοδο από τα Μνημόνια και τη σκληρή επιτροπεία.

Σημειώνεται, εξάλλου, ότι τη Δευτέρα (25/05/2017) επιβεβαιώθηκε πλήρως το ρεπορτάζ του Newsbomb.gr, για το φιάσκο στο Eurogroup της 22ας Μαΐου, μετά και τη δήλωση που έκανε ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Νίκος Παππάς, στον ραδιοσταθμό Real FM, ζητώντας να υπάρξει «εθνική συνεννόηση» για το θέμα του χρέους. (Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Σε πανικό ο Τσίπρας: Έκκληση στους δανειστές να υποχωρήσουν στο θέμα του χρέους

Τα τρία σενάρια του ESM

Το πρώτο σενάριο 

Πιο συγκεκριμένα, με βάση το πρώτο σενάριο, η μελέτη του ESM υποθέτει ότι δεν θα χρειαστεί ελάφρυνση χρέους, εάν η Αθήνα διατηρήσει πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον 3,5% ως το 2032 και πάνω από το 3% ως το 2038.

Η ΕΚΤ αναφέρει ότι τέτοιες μεγάλες περίοδοι υψηλών πλεονασμάτων δεν είναι πρωτοφανείς: Η Φινλανδία, για παράδειγμα, είχε πρωτογενές πλεόνασμα 5,7% επί 11 χρόνια την περίοδο 1998-2008 και η Δανία 5,3% για 26 χρόνια, από το 1983 ως το 2008.

Μια δεύτερη επιλογή στο σενάριο Α υποθέτει ότι η Ελλάδα διασφαλίζει την ανώτατη δυνατή ελάφρυνση χρέους με βάση τη συμφωνία του Μαΐου του 2016.

Η Ελλάδα θα έπρεπε σε αυτή την περίπτωση να διατηρήσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ως το 2022, αλλά μετά θα μπορούσε να το μειώσει περίπου στο 2% ως τα μέσα της δεκαετίας του 2030 και στο 1,5% ως το 2048, με μέσο πλεόνασμα της περιόδου 2023-2060 στο 2,2%.

Το έγγραφο αναφέρει ότι η ανώτατη δυνατή ελάφρυνση χρέους που εξετάζεται είναι μια επέκταση της μέσης σταθμισμένης ωρίμανσης των δανείων κατά 17,5 χρόνια από τα τρέχοντα 32,5 χρόνια, με τα τελευταία δάνεια να λήγουν το 2080.

Επίσης, ο ESM θα περιόριζε τις αποπληρωμές δανείων από την Ελλάδα στο 0,4% του ΑΕΠ ως το 2050, θέτοντας «ταβάνι» στο επιτόκιο των δανείων στο 1% ως το 2050.

Παράλληλα, ο ESM θα αγόραζε το 2019 τα 13 δισ. ευρώ που οφείλει η Ελλάδα στο ΔΝΤ, καθώς αυτά τα δάνεια είναι πολύ ακριβότερα από αυτά της ευρωζώνης.

Οι ανωτέρω παρεμβάσεις θα περιόριζαν τις ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας στο 13% ως το 2060, και θα μείωνε τον λόγο χρέους/ΑΕΠ στο 65,4% το 2060 από περίπου 180% στην παρούσα φάση.

Το σενάριο Α υποθέτει ότι η Ελλάδα θα εμφανίζει μέση ετήσια ανάπτυξη 1,3% στην περίοδο που επιχειρείται η πρόβλεψη.

Το ΔΝΤ θεωρεί ότι τέτοιες υποθέσεις ανάπτυξης και πρωτογενών πλεονασμάτων δεν είναι ρεαλιστικές στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου οι θεσμοί παραμένουν αδύναμοι και η παραγωγικότητα είναι χαμηλή.

Το δεύτερο σενάριο

To δεύτερο σενάριο, σύμφωνα με τον Real, βασίζεται στις προβλέψεις του ΔΝΤ για μια μέση ανάπτυξη 1% και μια επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα 1,5% από το 2023, μετά από πέντε χρόνια με πλεονάσματα 3,5%. Το σενάριο αυτό προβλέπει ότι το ελληνικό χρέος θα αυξάνεται από το 2022 και έπειτα, αγγίζοντας το 226% το 2060.

Οι ελληνικές τράπεζες θα έπρεπε να ανακεφαλαιοποιηθούν και οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα ανέρχονταν στα τέλη της δεκαετίας του 2020 πάνω από το «ταβάνι» του 15% του ΑΕΠ που έχουν υποσχεθεί οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης, ξεπερνώντας το 50% το 2060.

Για να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με βάση τις εκτιμήσεις αυτές, η ευρωζώνη θα έπρεπε να προχωρήσει σε μια βαθύτερη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, από αυτήν που πρόσφερε το 2016, κάτι που δεν δέχεται το Eurogroup.

Toν Μάιο του 2016, η ευρωζώνη υποσχέθηκε να επεκτείνει τις ωριμάνσεις και την περίοδο χάριτος στα ελληνικά δάνεια, ώστε οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας να μείνουν κάτω από το 15% του ΑΕΠ μετά το 2018 μεσοπρόθεσμα και κάτω από το 20% από εκεί και έπειτα.

Δεσμεύτηκε επίσης ότι θα εξέταζε μια αντικατάσταση των πιο ακριβών δανείων του ΔΝΤ προς την Ελλάδα με φθηνότερη ευρωπαϊκή πίστωση και θα επέστρεφε τα κέρδη που αποκόμισαν οι κεντρικές τράπεζες από τα ελληνικά ομόλογα.

Αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν μόνο αν η Ελλάδα εφάρμοζε τις μεταρρυθμίσεις ως τα μέσα του 2018 και μόνο αν η ανάλυση χρέους έδειχνε πως είναι αναγκαία μια ελάφρυνση για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα.

Το τρίτο σενάριο

Ένα τρίτο σενάριο, είναι αυτό ενός συμβιβασμού ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο, προβλέποντας έναν ρυθμό ανάπτυξης 1,25%, ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ως το 2022, το οποίο θα υποχωρήσει στη συνέχεια στο 1,8% αντί για 2,2% την περίοδο 2023-2060.

Στο σενάριο αυτό, το ελληνικό χρέος θα γινόταν βιώσιμο με μια επιμήκυνση των μέσων ωριμάνσεων των ευρωπαϊκών δανείων κατά 15 έτη, με τα τελευταία να λήγουν το 2018, με ταυτόχρονο «κλείδωμα» του επιτοκίου στο 1% ως το 2050 και ένα «ταβάνι» απόσβεσης στο 0,4% του ελληνικού ΑΕΠ.

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/794994/soimple-kai-esm-kovoyn-kathe-syzitisi-gia-to-xreos-mnimonia-kai-skliri-litotita-gia-20-xronia#ixzz4i5dk1pgU