"...Ο Πάγκαλος είναι η αποκρουστική γκριμάτσα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, και όχι μια «ατομική ανωμαλία» και «διαστροφή»..."

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

«Ρεσάλτο»
Με τον Πάγκαλο έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές και τούτο διότι αποτελεί το πιο κραυγαλέο αποτύπωμα της καπιταλιστικής παρακμής, του πασοκικού εκφυλισμού και της μοχθηρής αναλγησίας του δωσιλογισμού.
Δεν πρέπει να εξετάζουμε τον Πάγκαλο σαν μια «ιδιόρρυθμη» ψυχολογική περίπτωση, σαν κάτι ξεχωριστό από το πολιτικό γίγνεσθαι. 
Μια τέτοια «θεώρηση» του Πάγκαλου παγιδεύει τη σκέψη σε μια ανεκδοτολογική και ψυχολογική ερμηνεία της πολιτικής, σε μια γαργαλιστική σεναριογραφία γύρω από τις ακρότητες, γραφικότητες και ιλαροτραγικές εκδηλώσεις το «ατόμου»-Πάγκαλος: μένουμε στο «ανέκδοτο» Πάγκαλος, στη «διαστροφή» Πάγκαλος… 

Χάνουμε έτσι το πολιτικός δάσος…

Ο Πάγκαλος δεν είναι μια «παρεκτροπή» και «ανωμαλία», μια χυδαιότητα και μοχθηρία της «ατομικής» ψυχολογίας, ένα απλό «υλικό» ψυχαναλυτικής έρευνας… 
Ο Πάγκαλος είναι ο.... καθρέπτης του καπιταλιστικού κόσμου. Εκεί μέσα μπορεί να δει κανείς την αθλιότητα αυτού του κόσμου στο πιο ελεεινό της αποτύπωμα! 
Ο Πάγκαλος δεν είναι «ανωμαλία». Είναι η «ομαλή» εξέλιξη της εξουσιαστικής αυθάδειας του «σοσιαλδημοκρατικού» και «αριστερού» παρασιτισμού, του «εκσυγχρονιστικού» δωσιλογισμού και της κυβερνητικής αχρειότητας στην ΤΕΛΙΚΗ της ΣΥΝΕΠΕΙΑ… 
Ο Πάγκαλος είναι το τελικό προϊόν, το «κατακάθι» της κατεστημένης «πολιτικής εξέλιξης», ιδιαίτερα το «κατακάθι» της μετάλλαξης της «αριστεράς» (του συνόλου της «αριστεράς») σε «πέμπτη φάλαγγα» της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας του νεοταξικού καθεστώτος.
Ο Πάγκαλος αποτελεί τη «συνισταμένη» και το αποτύπωμα της φρενοβλαβούς πώρωσης των σημερινών κυβερνητικών ανδρεικέλων. 
Ο Πάγκαλος δεν αποτυπώνει απλώς τον ξεπεσμό του μικροαστικού σοσιαλισμού και τα πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του ξεπεσμού: κατάπτωση ιδεολογική, καταθλιπτική πολιτική κενότητα, θεαματικές πολιτικές πτήσεις και μεταλλαγές, άπληστη αναζήτηση της επιτυχίας, υπέρμετρη φιλαυτία, υπερβολική ευκαμψία, απέραντο μιμητισμό, μνησίκακες ονειροπολήσεις, κυνισμό και νοσηρό ναρκισσισμό… 
Ο Πάγκαλος αποτυπώνει, ακόμα, τη μοχθηρή εξουσιαστική αυθάδεια και τρομοκρατία αυτού του «αριστερού» ξεπεσμού, το γενιτσαρισμό της μετάλλαξης της καθεστωτικής «αριστεράς». 
Ταυτόχρονα αποτυπώνει και την ολοκληρωτική χρεοκοπία της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και των κομμάτων. 
Ο Πάγκαλος προσωποποιεί, με τον πλέον κυνικό τρόπο, όλα τα «πολιτικά» χαρακτηριστικά του καθεστώτος και των μπράβων του (ΜΜΕ): την «αισθητική» της φιλαυτίας και της απληστίας, του πολιτικού χαμαιλεοντισμού, του μνησίκακου κομπασμού και τραμπουκισμού, κρυμμένα όλα αυτά πίσω από το καμουφλάζ του φανφαρονισμού, της «παντογνωσίας» και του υστερικού ναρκισσισμού. 

Δεν θα μπορούσε να υπάρξουν Πάγκαλοι, Καρατζαφέρηδες και λοιποί καραγκιόζηδες, αν η ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν είχε χρεοκοπήσει τελείως… 
Ο Πάγκαλος συνθέτει όλα τα στοιχεία της ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ πολιτικής σήψης και αχρειότητας, όλα τα στοιχεία των τυχάρπαστων του καθεστώτος, όλα τα στοιχεία του καθεστωτικού δωσιλογισμού… 
Και πάνω από όλα ΑΠΟΤΕΛΕΙ την καθολική ΕΚΦΡΑΣΗ της εξουσιαστικής μοχθηρίας και πώρωσης της σημερινής κυβέρνησης. 
Ο Πάγκαλος αποτελεί τη ζωντανή ενσάρκωση της κυβερνητικής βαρβαρότητας των ανδρεικέλων, την ενσάρκωση της ψυχολογίας του πωρωμένου «εκτελεστή συμβολαίων θανάτου», την ενσάρκωση του κυνισμού και δωσιλογισμού των παρασιτικών υπαλλήλων της Νέας Τάξης. 
Ο Πάγκαλος είναι η αποκρουστική γκριμάτσα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, και όχι μια «ατομική ανωμαλία» και «διαστροφή». 
Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται ο Πάγκαλος και όχι σαν χυδαία, γελοία και γλοιώδης φιγούρα. 
Ο Πάγκαλος εκφράζει με τον πλέον βροντώδη, αλλά και αποκρουστικό τρόπο την «εκσυγχρονιστική» κατάντια και αθλιότητα του εκφυλισμού της συνολικής «αριστεράς», καθώς και τη βαρβαρότητα του νέο ταξικού, καπιταλιστικού καθεστώτος…