Γνωρίζω τα συστήματα

 

 

 Ελλην Φορολογούμενος

Επειδή οι καιροί είναι πονηροί , καλό θα είναι η στήλη να ενημερώσει τους αναγνώστες της  για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί , χρησιμοποίησε ή δύναται να χρησιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα της χώρας στο αγώνα του , ενάντια στους πολίτες του , δηλαδή σε μας .
 Τα συστήματα αυτά δε είναι , παλαιόθεν γνωστά , αλλά τα αναφέρουμε για θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νέοι.

1.       σύστημα πλημμύρα

Τεχνική που χρησιμοποιούμε για να αποφύγουμε να δυσαρεστήσουμε τους πιστωτές μας . Ρίχνουμε με ορμή οικονομικά μέτρα – φόρους και εισφορές ,  ελπίζοντας ότι έτσι θα λυθούν τα πάντα όλα και τα.......

χρέη θα εξαφανιστούν και θα έχουν πληρώσει οι εξ ορισμού μ@λ@κες , εμείς δηλαδή οι μισθωτοί. Και να γελάσει το χειλάκι της σαφρακιασμένης της Μέρκελ.

Προϋπόθεση βέβαια είναι τα μέτρα να καταλήγουν κάπου, αλλιώς υπάρχει περίπτωση να τα πάρουμε στην κράνα και να πνιγούμε όλοι μαζί σούμπιτοι , οπότε η χώρα πάει άπατη. 

Μεταφορικά, η έκφραση χρησιμοποιείται για τον τρόπο διαχείρισης μιας κατάστασης που δηλώνει μαζικές και αποφασιστικές κινήσεις, φουλ επίθεση σε όλα τα μέτωπα, αντί για ήπια προσαρμογή που έλεγε ο Καραμανλής,  ο κουρασμένος καλή του ώρα , που τον έφαγε η μαρμάνγκα. 

2. σύστημα τουρμπιγιόν

Από το γαλλικό tourbillon που σημαίνει ανεμοστρόβιλος, δίνη.
Πέραν τούτου, τουρμπιγιόν λέγεται και ένα σύστημα τακτικής στο ποδόσφαιρο – που ήταν στις δόξες του τη δεκαετία του 1950. Η καινοτομία του τουρμπιγιόν ήταν ότι οι επιθετικοί, πέντε τότε, άλλαζαν συνεχώς θέσεις μεταξύ τους. Αυτή η διαρκής κίνηση σε συνδυασμό με τις γρήγορες, μακρινές μπαλιές - επίσης πρωτοποριακό πράγμα για την εποχή - δημιουργούσε μεγάλη σύγχυση στους αντίπαλους αμυντικούς ,που μεταφορικά, περιφέρονταν σαν χαμένοι, μέσα στη δίνη του κυκλώνα. Τουρμπιγιόν παίζουν τώρα τα δυο μεγάλα κόμματα που αλλάζουν τη μπάλα
 , πολώνουν το κλίμα , εναλλάσσονται στην εξουσία και εν κατακλείδι μας δουλεύουν , αφού οι αντίπαλοί τους είμαστε εμείς , οι Έλληνες πολίτες.
Στην τρέχουσα, η λέξη χρησιμοποιείται - σπάνια - για να χαρακτηρίσει συμπεριφορές απροσδόκητες έως αλλοπρόσαλλες, με απότομες εναλλαγές, που αιφνιδιάζουν και μπερδεύουν τον άλλον.

3.Σύστημα  τουρλουμπούκι.   

Δηλαδή χωρίς σύστημα. Ανάκατα, βουρ στον πατσά και ό,τι ήθελε προκύψει.   Αυτό το σύστημα εφαρμόζεται μετά από μια χονδροειδέστατη μ@κ@κία .

δε με ξέρεις ,δε σε ξέρω
υποφέρεις κι υποφέρω.

Επί τοις προκειμένης , όταν ακούς για συναίνεση , σχήματα συνεργασίας κλπ. που ακούμε εσχάτως.

4. Σύστημα Δενξερισεσύ

Εφαρμόζεται κυρίως από ξερόλες , προέδρους σοσιαλιστικών διεθνών και τα ρέστα . Προέρχεται από τη  φράση "δεν ξέρεις εσύ" και  δεν είναι  κάποιο μυστικό γαλλικό σύστημα του Κλοντ ντε Ξερισεσί από το Ντεμπισί τσι Γαλλίας , αλλά το σύστημα που παίζει το Πασοκ την ώρα που όλη η χώρα λέει, « ρε Γιώργο μας πας ντουγρού στο γκρεμό !» και ο Γιώργος,  μας απαντά με το γνωστό υφάκι  « Δενξερισεσύ  και σκάσε και θα δεις» . Αμ εγώ θα δώ Γιώργο μου,  αλλά αν δεν δω,  τότε εσύ να δεις!     Αναρτήθηκε από kafeneio 

Αν εκεί έξω δημιουργούμε μια ζούγκλα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και τους νόμους της…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Λοιπόν, η διάγνωση είναι εν μέρει σωστή : εκεί έξω, δημιουργούμε μια ζούγκλα. Μια ζούγκλα όμως, όπου θύτες και θηράματα είναι άνθρωποι και όχι (απλά) ζώα. Μια τέτοια ζούγκλα, ανθρώπινη ζούγκλα, έχει κανόνες πολύ διαφορετικούς, διότι ο άνθρωπος είτε ως θύτης είτε –και κυρίως αυτό- ως θήραμα, διαθέτει άλλου είδους ανώτερη νοημοσύνη απ’ ό,τι τα ζώα. Στη «φυσική» ζούγκλα, ένα κοπάδι 1000 βουβαλιών το βάζει στα πόδια μόλις εμφανιστεί ένα λιοντάρι, αγνοώντας τη φοβερή των 1000 ζευγαριών κεράτων και τους τόνους μυϊκής δύναμης, αν αυτά τα 1000 βουβάλια αντί να το βάλουν στα πόδια, παρατάσσονταν το ένα δίπλα στο άλλο και σαν ένας κινούμενος τοίχος επέπιπτε στο λιοντάρι. Στην ανθρώπινη ζούγκλα, τούτη η άγνοια της συλλογικής δύναμης δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, όμως, δεν είναι επίσης σπάνιο και το φαινόμενο της συνειδητοποίησής της. Σ’ αυτές τις ιστορικά ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, όπου το συλλογικό θήραμα που ακούει στο όνομα λαός ή κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι πλέον η πλάτη του πιέζεται στις έσχατες ανοχές και αντοχές του, και αποφασίζει να πει με.......

αποφασιστικότητα τον φοβερό λόγο «ως εδώ και μη παρέκει», τι πρόκειται τότε να συμβεί; Το ερώτημα τίθεται, διότι εκτιμώ ότι το συλλογικό θήραμα βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Τι θα συμβεί λ.χ., όταν 300.000 διαδηλωτές αποφασίσουν ότι ο θύτης δεν παίρνει πια από λόγια και εκκλήσεις και επιμένει να επιτίθεται στο σώμα της κοινωνίας και να το λεηλατεί, και, αφού αποβάλλουν την όποια διστακτικότητα και φόβο, αντί να το βάλουν στα πόδια στη πρώτη επίθεση μερικών εκατοντάδων αστυνομικών, ΑΝΤΕΠΙΤΕΘΟΥΝ με αποφασιστικότητα και θέληση για σύγκρουση, και υποχρεώσουν σε φυγή τις δυνάμεις αποκατάστασης της «τάξης» (της «τάξης» της συγκεκριμένης κοινωνίας που τείνει ολοένα και περισσότερο να επιβιώνει σε καθεστώς «φυσικής» ζούγκλας);  Ποιος τότε θα μπορέσει να ελέγχει αυτή τη ζούγκλα, ποιος θύτης θα είναι τόσο ικανός να τιθασεύσει τα ανήσυχα και κυρίως αποφασισμένα πνεύματα των θηραμάτων ν’ αντιτάξουν τους δικούς τους νόμους απέναντι σ’ αυτούς των θυτών, που όμως, οι νόμοι και των δυο τους δεν θα είναι παρά οι νόμοι της ζούγκλας; Άλλωστε η ζούγκλα έχει τούτο το «πλεονέκτημα» : ότι εκεί, Η ΕΠΙΙΒΙΩΣΗ δεν γνωρίζει φραγμούς ΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ. Ο δυνατότερος, χωρίς πολλές περιστροφές, θα καταβροχθίσει τον ασθενέστερο, θα τον θέσει υπό τον έλεγχό του, με βάση το γυμνό φυσικό δίκαιο του ισχυρότερου. Ο ασθενέστερος, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα, και για την ακρίβεια, η έννοια δικαίωμα είναι άγνωστη για τον ασθενέστερο και μόνο η έννοια της υποχρέωσης είναι γνωστή στο επίπεδό του.

Παρόλα αυτά, η κοινωνία, μπορεί να πιέζεται από ισχυρά συμφέροντα να περιέλθει σε κατάσταση επιβίωσης και λειτουργίας της ζούγκλας, όμως, η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΟΥΓΚΛΑ, ποτέ ιστορικά δεν προοιώνισε ομαλές εξελίξεις, και περιττό να το επισημάνουμε, ΠΟΤΕ δεν συνέβαλε σε κανενός είδους οικονομική πρόοδο, διότι στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, οι πλέον αποτελεσματικές στρατηγικές και πολιτικές, ήταν πάντοτε εκείνες που τον άνθρωπο τον αντιμετώπιζαν ως άνθρωπο και όχι ως ένα άψυχο συντελεστή παραγωγής, ήταν εκείνες που υπόσχονταν ΚΑΙ ΠΡΌΣΦΕΡΑΝ ανώτερα επίπεδα ευημερίας ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ και όχι εκείνες που υπόσχονταν τα αντίθετα. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ : μια κοινωνία όσο περισσότερο είχε το αίσθημα της άδικης και αφόρητης καταπίεσης τόσο εντονώτερος ο βαθμός εκτόνωσής της…

Η κρίση που διερχόμαστε, ίσως μπορεί να αντιλεχθεί ότι είναι μια «έκτακτη» κατάσταση που επιβάλλει «σκληρά» μέτρα. Δεν συμφωνώ : τα μέτρα πρώτα απ’ όλα δεν είναι σκληρά, ΟΥΤΕ ΚΑΝ (ΠΡΟΔΗΛΩΣ) ΑΔΙΚΑ, είναι μέτρα που δρομολογούν την δημιουργία συνθηκών ζούγκλας και η διαφορά είναι τεράστια. Επίσης, δεν είναι καθόλου «έκτακτα», είναι «μόνιμα» (εξόν κι αν ανατραπούν με κάποιο τρόπο…). Και το χειρότερο απ’ όλα, εδώ έχουμε την απώλεια στρατηγικού ζωτικού οικονομικού και εθνικού χώρου σε θύτες ξένους, ούτε καν ντόπιους…